"Турларнинг пайдо бўлиши"

Бўлим 11

Бу боб цензура томонидан, гўёки, мувофиқ келмайдиган мазмуни туфайли  тўсиб қўйилган эди.  "Дружественный Рунет" Фонди провайдерга ариза ёзди ва провайдер сайтни тўсиб қўйиш таҳдиди билан мени ўзгартиришлар киритишга мажбур қилди. Нима ҳам дердик, ок, ўзгартиришлар киритилди.  Ахлоқ посбонларига  тасвирланган воқеалар иштирокчиларининг ёшлари ёқмаган эди. Умид қиламанки, энди уларга ҳаммаси ёқади.

 

Лу, чийиллаб ва сакраб туриб, ҳовлига югуриб чиқди. У бундан икки йил олдин, ҳудди шундай қуёшли куни бир юз уч ёшга тўлганини, ва унинг шу заҳоти “кучукча”ларнинг курсларига ариза топширганини эслади. Икки ҳафтадан кейин уни суҳбатга таклиф этишди – турли ҳил жунлиларнинг компаниясида ўйнаш жуда қизиқ эди, ва яна бир ҳафтадан кейин у дарсларга қатнашни бошлади. Икки йил ичида қанча нарсалар бўлиб ўтди! Бутун ҳаёт!

Пурнанинг бу фикрдан хурсанд бўлганини айтиб бўлмайди – кучукчаларнинг мактабига бориш, лекин Макс бу фикрни қатъий ва эътироссиз равишда Луни қўллаб қувватлади.  У бу ерга, Чукхунга водийсига, етти йил олдин Ҳимолойларни жонлантириш дастури бўйича келган. Бу ерда “цивилизация” қилиб ўтган нарсаларни йўқ қилиш бўйича хурсандчилик келтирадиган етти йил давом этган меҳнат. У ҳар гал наносиликатнинг навбатдаги бўлагини олиб, унинг ўрнига бир қават ҳосилдор ерни солганида, у вафодорликнинг ва завқнинг ёрқин тўлқинини сезарди.  Битта бўлак, яна биттаси... метр ортидан метр, кейинчалик бу ерда подлесок пайдо бўлади – ҳаёт ўзиникини олади. Қизиқ, лекин бу нарса жонга тегмасди, тўғри, ёритилган идроклар қандай қилиб жонга тегиши мумкин? Оҳирги пайтда завқ ва вафодорликка тантана ҳиссиёти ҳам қўшилда, ва бунинг натижасида келажакдаги ўзгаришлардан олдиндан завқланиш туйғуси кучайиб борарди. Макс буларнинг ҳаммасини тасодифан кашф этди – бир куни энг яқиндаги ўрмонга сайр қилиш пайтида у шиша парчасини кўриб қолди, у ўша парчани олиб, аҳлатхонага бориб ташлаш учун эгилганида, айнан шу лаҳзада у вафодорлик ва завқнинг салқин булоғи пайдо бўлганини сезди. Кейинги икки ҳафта у эрталабдан кечгача ўрмонда сайр қилиб, топиб олган аҳлатни йиғиб юрарди. Бир куни у қалин бутазорнинг ичига кириб, у ерда тунукали пробкалар, целлофан пакетлар, шиша парчалари, миҳлар ва қолган, қачонлардир бутун планетани текис қатлам билан қоплаган аҳлат билан қопланган ялангликни топиб олди. Одамлар томонидан амалга оширилаётган тозалаш бўйича чора тадбирларга қарамай, олдинги йилларнинг аҳлати ҳатто бевосита қишлоқларнинг ёнида кам миқдорда эмас эди. Ўша яланглик унинг энг яхши кўрган жойи бўлиб қолди – ерни, уни тасаввур этиб бўлмайдиган жирканчдан тозалаб, ерни сантиметр ортидан сантиметрлаб қутқаришга тўғри келарди, ва аҳлатнинг ҳар бир кўтарилган бўлаги ёрқин, ёритилган омилга айланарди – айниқса, аҳлатнинг навбатдаги бўлагининг остидан жонли ер кўринганида. Жонли ернинг ушбу жажжи бўлакларига нисбатан ўзи кутмаган даражада юқори жадалликдаги нозиклик вужудга келарди. Айнан шу пайтда Макс Ерни қайта тиклашнинг кўплаб дастурларининг бирига қўшилишга қарор қилди, ва Ҳимолойга кетиб қолди. Унинг бригадаси Чукхунгга кўчиб борганида, маҳаллий тибетлик ва непаллик қизлар уларнинг олдига тез тез келиб турарди – бир қарасанг жуҳоридан нон олиб келишарди, бар қарасанг уларнинг чанг босиб кетган таналарини қуёш остида исиб кетган сувнинг оқими остида ювишга чийиллашлар билан ёрдам беришарди, ёки шунчаки ёнларида ўтиришарди. Улар билан бўлган секс жуда ҳам ажойиб эди. Қизларнинг йигитларни олган соддадиллик ва портлайдиган даражадаги эҳтиросликлари Максни жуда ҳам тўлқинлантирарди. Ўнтача диркиллама баданлар, бир бири билан келишилмаган харакатлар – океан сингари. Айримлари бир нечта марта тугатарди, кимдир эса эҳтирос қиррасида айрим вақт мобайнида ушланиб қоларди. Умуман тугатмасликни танлаганлар ҳам бўлган. Пурна Макснинг ёнига биринчи марта бориб, унинг қўтоғининг устида қимирлаб ва инграб ўтирганида, у ҳаётида биринчи марта тугатмасликни ўрганишни ҳоҳлади – сезишлар шунақа ажойиб, нозиклик шундай ёрқин эдики. Унинг белига кафтларини қўйиб, у бармоқларининг учлари билан кўтининг харакатларини сезди. Ўзига тортиб, қаттиқ эмчакларига лабларини теккизарди, унинг қўлини кўтариб, қўлтиғининг остини ўпарди – чуқурчанинг ўзини ҳам, унинг атрофини ҳам, унинг харакатларига берилиб, қотиб қоларди. Унинг нафис товонларига кафтларини босиб, куч билан уларни эзарди, кейин қўллани тепага, тердан озгина намланган, иссиқ, шишган сонларигача кўтарарди. Айрим пайтлари у ҳатто унга тегмасди ҳам – шунчаки деворга суяниб ўтириб, унинг кўзларига, эмчакларига, қорнига, оёқларига қараб ўтирарди, унинг кўкраги нозикликдан мана мана ёриладиганга ўҳшарди. У унинг бошини иккала қўли билан ушлаб, кўти билан харакат қилишни давом эттириб, унинг юзини, лаблари билан лабларига аста тегиб, гоҳ ниманидир шивирлаб, гоҳ ўзининг хушоҳанг тилида деяри бақириб туриб ўпарди. У кейин бошқа йигитларни сикганда, Макс унинг кетидан юриб, қарарди, айрим пайтлари унинг елкаларига, орқасига, оёқларига қўлини теккизарди, ва бу пайтда унинг нозиклиги, ҳудди ерни тозалашдан бўлган вафодорлик сингари мустаҳкам ва ёрқин эди. Айрим пайтлари, у тепада ўтириб, уни ўзига чақириб, кўтини дўппайтирарди, ўша пайтда у тешикчага биринчи бармоғини тиқиб, амининг ичида қўтоқнинг қимирлаётганини сезарди, кейин уни пастроққа эгиб, аста секин бошчасини тиқиб, кейин эса бутун қўтоғини унинг кўтига тиқарди. Ам билан кўтнинг ўртасидаги юпқа чегара орқали иккита қўтоқ билинадиган даражада сезиларди, улар бир бирини ҳудди қўтоқларидан  бўларди. Айрим пайтлари эса акси бўларди – у пастга – йигитнинг остига сирпаниб тушарди – унинг кўтини қўллари билан очиб, йигитни ўзига тортарди – у йигитнинг бир юз ўн тўрт ёшдаги тибетлик ва непаллик йигитларга бўлган интилишини жуда яхши биларди – улар ҳақиқатдан ҳам уни жуда ҳам эҳтирослантирарди, ва одатда рози бўлишарди, ва унда унинг қўтоғи йигитнинг кўтига сирпаниб кириб кетарди, униси эса Пурнани жуда тез равишда сикишни бошлаб, натижада унинг кўти билан Макснинг қўтоғига ўтқазиб қўйярди. Ҳиссиётлардан ақлини йўқотаётган йигитни ораларида сиқиб қўйиб, улар иккиталаб, ёки биратўла учталаб ўпишишарди. Унинг юзи сперма билан қопланган бўлиб, кўзлари ширин эҳтирос ва бокиралик билан чақнаганда, бу ҳолат унинг ҳаётда кўрган энг ғаройиб нарсаларидан бири бўлиб туюларди.

Болани туғиш фикри биринчи бўлиб Куртнинг миясига келди – уларнинг иккаласи ҳам Бавариядан бўлиб, битта экранолетга тушиб қолганликлари учун, бу ерга келаётган пайтдаёқ танишиб бўлишганди. Курт бу фикр билан шундай илҳомландики, Пурна билан Максда шунақанги зўр юзчанинг пайдо бўлиши мумкинлигини шундай тасвирладики – улар натижада бу ҳаёллар билан қизиқиб қолишди. Макс ва Пурнанинг унинг гапларига рози бўлишларини кутишни ҳоҳламаган Курт ўз навбатида Серенанинг эркаликларига кўп қаршилик кўрсатмади, ва натижада унинг қорни тез орада думалоқ бўлди, ва уни энди астойдил сикиш керак эди. Қатъий қарор кутилмаганда вужудга келди – ўша эрталабда Пурна кўпроқ миқдордаги йигитларни сикишни ҳоҳлади, у биттасини бир-икки дақиқа давомида сикарди, кейин бошқасига эмаклаб ўтиб, гоҳ устидан ўтирарди, гоҳ ётиб, оёқларини икки томонга очиб қўярди. У биттасининг қўтоғи устига ўтирганида, унинг ва Макснинг кўзлари тўқнашди. Унинг амига қўтоғини нозиклик билан тиқиб, ва бошқа йигитнинг Пурнанинг кўтида сирпанаётганини билинарли даражада сезиб, у деярли сўзсиз сўради – «тайёрмисан»? У тушуниб, бошини ирғади. Айнан шу заҳоти у ундан ҳомиладор бўлди.

Лу қоринда ўсиб келаётганида, Пурнанинг эҳтироси фақат кучайиб борарди – деярли ҳар куни у йигитларнинг олдига келиб, оёқларини икки томонга очарди, ва улар уни аста секинлик билан сикишарди –Луга шикаст етказмаслик учун ҳаддан ташқари чуқур эмас, одатда фақат бошчаси билан, бу эса ҳатто кўпроқ даражада эҳтирослантирарди.  Туғаётган пайтида у ўзини эҳтиросдан ушлай олмади. Лаззатнинг битта тўлқини бошқасидан кейин босиб келарди, кучлироқ ва яна кучлироқ, ва Лунинг ниҳоят қориндан чиқиб кетганида Пурна ҳаттоки тўфонли эҳтиросдан ҳушидан кетиб қолди. Лунинг бир юз биринчи ёшидаёқ ҳар қандай ёшдаги болаларга фаол равишда ёпишгани ҳайрон қолдирмасди.   Айтиб ўтиш керак, унга унинг дугонаси мисол бўларди – Майка – Куртнинг бир юз икки яшар қизи, унинг энг яхши кўрган ўйинчоғи бўлиб диккайиб турган қўтоқ эди. У ҳатто Куртнинг семиз қўтоғи билан уҳлаб қолишни яхши кўрарди, шунинг учун Серена ширингина сўриб ётган қизини безовта қилишга қўли бормасди ва у бошқа йигитларнинг олдига сакраб кетарди. Куртнинг қўтоғини унинг асосидан ушлаб олган, йирик бошчадан оғзи шишиб кетган Майка даҳшатли даражада эротик кўринарди, ва унинг сўриб ётган юзчасининг голограммаси биттадан кўп бўлган миқдордаги десктопларни безатиб турарди. 

Белгили тарихчиларнинг қўшни сифатида ёнида жойлашганида, Макс уларга тез тез меҳмонга борадиган бўлиб қолди. Албатта, у уларнинг тажрибаларида иштирок эта олмасди, лекин у завқ билан таҳтали полда ёки ўтнинг устида ётиб олиб, уларнинг суҳбатларини тинглаб ўтирарди. Унга уларга шунчаки қараб ўтириш, овозларига қулоқ солиш ҳам завқ келтирарди – у уларнинг қатъиятлигидан, ғамгинликларга нисбатан бўлган шиддатли муросасизликларидан, интилишларидан, чақириқларидан қувват оладиганга ўҳшарди. Лунинг ўсиб қолганидан кейин, Макс уни ҳам бирга олиб борадиган бўлиб қолди. Пурна дайверларни ёқтирса ҳам, бу ерда кам бўларди  – ўқиш унинг кўп вақтини оларди, ўқишдан олдин ва кейин эса яқин орада қурилган буддаларнинг ибодатхонасига бориб, у ерда монах эркаклар ва аёллар билан суҳбат қуриб, қадимий китобларни ўқиб, пуджаларда иштирок этишни кўпроқ хуш кўрарди.  Ёритилган идроклардан у кўпроқ унинг эҳтирослилиги билан қўшилиб кетадиган, паришонликни ва жиддийликни қойиллатарди.

Шунинг учун Лу “кучукча” бўлмоқчи экани ҳақида гапирганида, Пурна - бу Лунинг дайверларга қараб йўналтирилган йўлнинг биринчи, лекин оҳирги бўлмаган қадами эканини тушунди, ва Пурнанинг ўзига бу йўл унча қизиқарли бўлиб туюлмаганига қарамай, унга унинг интилишларига кўмак бериш ёқарди, бундан ташқари Макс ҳам бундан завқланарди. Пурна Лу билан бир тилда гаплашиш, унинг қизиқишларини тушуниш, айрим пайтларда ёрдам бериш учун ҳам коммандос тизимидаги бу мактаб ҳақида кўпроқ билиб олишга харакат қилди.

Лу одатда ялангликларда ўтириб, гоҳ дарахтларнинг ғадир будир терисига, гоҳ булутларнинг башараларига, гоҳ унинг панжаларидан эмаклаб кетаётган чумолиларга тикилиб қараб ўтирарди. Кечаларда ёввойи зиркнинг буталарининг бир жойига йирик, сариқ- қора қоринли ўргимчак келиб, тўрини қуришни бошларди. Биринчи у дарахтга чиқиб, у ердан, ўзининг ортидан биринчи ипни тортиб, бутанинг устига сакрарди. Кейин ҳудди шундай тарзда иккинчи магистрал тўр пайдо бўларди, кейин ўргимчак ташқи радиусни қуриб, тез тез ишлаган ҳолда, битта айлана ортидан иккинчисини қуриб битирарди. Лунинг ҳеч качон бу жараённи оҳиригача кўришга сабри чидамасди, бирон нима албатта унинг диққатини чалғитарди, ва у ярим соатдан кейин бутанинг олдига югуриб келганида, ўргимчак тўри тайёр бўлган бўларди. Лу ўргимчакнинг тўрга тушган ўлжасини қандай қилиб ўлдиришини нафасини тўҳтатиб кузатарди. Капалакнинг атрофида югуриб, у атрофидаги ипларни узиб ташларди, ва шу билан бирга ўраб, капалакни озуқавий пиллага айлантирарди. Эрталаб тўр йўқ бўларди, ва Лу ўзига ўргимчакнинг уни рюкзакига солиб, уҳлашга кетаётганини тасаввур этарди.  Капалаклар чиройли эди, лекин Луда ўргимчакка нисбатан ёқтирмаслик ҳиссиёти уйғонмасди. Кучукчаларнинг мактабида уларга жуда ҳам оддий, лекин самарали бўлган дарс беришди – уларнинг олдига “типратиканлар”келиб, уларни атом батареялари билан иситилиб турган илиқ дарё қўлтиғига чўмилишга олиб боришди. Лу уларнинг олдига “типратиканларнинг” – бир юз еттидан бир юз ўн иккигача бўлган ўғил ва қиз болаларнинг – кучукчалар мактабининг олдинги битирувчиларининг келганини жуда ҳам яхши кўрарди.  Уларга қараб, Лу ўзини ҳам ҳудди шундай тасаввур қила бошларди – кучли, ақлли, кзларда чуқурлик билан. дарёнинг қўлтиғида чўмилаётиб, типратиканлардан бири унинг олдига келиб, уни дарё тубига устидан босганин сезмай қолди. Бошида Лу шунчаки ағанаб, тубнинг устини қоплаган тошчаларни қараб чиқиб ётарди. Икки дақиқадан кейин ҳаво тугади, ва Лу уни қуйиб юборишмаётганини сезди. Уни енгил ваҳима босиб, у балиқ сингари типирчилай бошлади, лекин кейин ўзини қўлга олиб, ўзига унинг бошқа кимнингдир эмас, типратиканнинг ҳукми остида эканлигига ҳисобот берди, агар уни чўктиришаётган бўлишса, демак бу ишнинг қандайдир мақсади бор.

Ишонч ва нозикликка бор эътиборини жамлаб, у бўшашди ва фақат спазматик нафас олиб қўймасликни кузатди – у ҳушидан кетган тақдирда, унинг ўпкаси сувга тўлмайди – бу ва бошқа кўплаб нарсаларга кучукчаларни анча вақт олдин ўргатишган. Акваланг билан шўнғиш ва сув остидаги бошқа мувофиқ кўникмаларни кучукчалар бир юз уч ярим ёшларида ўрганишади. Уни ва бошқа кучукчаларни юзага кўтаришганда онг сузиб кетишни бошлаётганди.  Ҳамма ўзига келганда, нотаниш типратикан –ўғил бола унга, сувда оёқларини ликиллатиб, гапирди: мана сув. Нозик, тез, қалин, англанган тушларда сеҳрли, қуёш остида қоринчаларингизни ўйнаб эркалаётган, шундай ҳар ҳил. Лекин агар сувнинг остида беш дақиқага қолиб кетсанг, оғзинга сув кириб, чўкиб, ўлиб кетасан. Бу дегани сувнинг ғазабли эканини билдирадими? У душманми? Йўқ. Шунчаки бу тажрибани яна бир марта бошдан кечиринг, оддий концепцияларнинг ҳукми остида қолмаслик учун. Хаотик фикрларни тўҳтатиб, бу нарсани яна қайтадан бошдан кечиринг – аниқлик пайдо бўлади, унинг қандай фикрларга оқиб чиқиши эса муҳим эмас – сиз уларни кейин таққослаб, музокара қилишингиз мумкин.

Ва ҳозир, капалакдан шарбатини сўриб турган ўргимчакка қараб, Лу ўша сув билан бўлган воқеани эслади. Қўрқинч ўтиб кетди. Унинг ўрнига жиддийлик ва тантана вужудга келди, ўткир иплар юракдан ташқарига, буталарга, дарахтга, ўргимчакка, капалакка, буюк тоғларнинг узоқдаги қирраларига қараб чўзилди.

Атрофдаги дарахтлар ўзларини ҳудди ўйинқароқ тулки болалари каби тутарди – шамолда панжалари билан ўйнардилар, чийиллардилар, бир бирларига ишқаланардилар, ва ҳўл итга ўҳшаб, силкиниб, устларидан сарғайган баргларни ташлардилар. Бу ғалати мавжудотлар тушунарсиз тилда гаплашардилар, ҳар доим ўзаро шивирлашиб, ҳуштак чалардилар.  Лу ҳатто тошнинг орқасига бекиниб, тинглаганида тилни бирибир тушуниб бўлмасди, - балким дарахтлар тушунарли қилиб гаплашишни бошлашар. Айрим пайтлари ўзини катта дарахт сифатида тасаввур қилиб, бошқа яшил башаралар билан гаплашарди. 

Лу ҳовлига сакраб чиққан бу эрта маҳалда болалардан ҳеч ким йўқ эди, керак ҳам эмас эди – ёлғиз бўлишни ҳоҳларди. Қишлоқнинг йўлига чиқиб, у атрофига қаради, ва чуқур нафас олди. Бугун у ичида ўзини ғамгин сезган туш кўрди. У ҳудди нурсиз шиша билан, енгил туман билан қопланишни бошлади, ва унча кучли оғритмасди. Лу, яна беш ёки ўн дақиқа ўтиб, унинг чуқурроқда, энг тубида енгил аччиқ қолдиқ сифатида қолишини биларди, шунингдек,у бу қолдиқнинг ёқимсиз эканини биларди – унинг борида ҳамма нарса бошқача кўринади, нурсиз бўлади, айрим пайтлари ундан ҳам баттар бўлади… Мана масалан, ўша даҳшатли душанба куни, бир ҳафта олдин… Ҳудди шундай ҳолатда Лу йўлка бўйлаб жарга қараб юриб кетаётганди. Ерга йиқитилган дарахтнинг ёнида ҳар доимгидай, қўшнининг иккита кучуги ўйнаётганди – кичкина момиқ Чаппи ва Рекс,     чау-чау кучукчаси. Келажакда у катта ва кучли бўлади, ҳозирча эса семиз панжаларида кулгули тарзда ағанаб, у билан ёки бошқа кучукчалар билан ўйнаганида сал пал қўлларини, оёқларини, панжаларини, қулоқларини тишлаб қўяди. Луни кўриб қолиб, Рекс дарров унинг олдига ўйинқароқ ғувалача бўлиб юмалаб келди, у сакраб, кулгили ғўриллаб, акиллаб, уни биргаликда ўйнашга таклиф этарди, лекин бу гал унинг кайфияти ёмон эди ва ўйинга қўшилиши нияти йўқ эди. У Рексни бир томонга сурди, лекин у Лунинг ортидан қолмай, уни оёқларидан тишлашга харакат қиларди, ва тўсатдан у Рексни уриб юборгиси келди! Даҳшат… ҳаммасига еб ташлаётган ушбу қолдиқ айбдор эди. У ўша пайтда ўзини ушлаб, Рексни оёғи билан тепиб юбормагани қандай бахт… а йўқ, у буни қила олмасди… у буни сезмади шекилли, аммо бир лаҳзада дўстни йўқотишнинг эҳтимоли бор эди, аҳир кичкина кучукчалар жуда, жуда ҳам сезувчан бўлишади. Бир мартагина уларга қўпол муносабатда бўлсанг, унга жуда ҳам ёқадиган ушбу чексиз очиқлик ва илиқликдан дарак ҳам қолмайди.

Яхшиси, ҳозир ёлғиз бўлса, дарахтлар тегида ўтирса, баргларнинг ўзаро гаплашаётганини тингласа, илиқ шабадага ичинга кириб, ёқимсиз сезилмаларни чиқариб ташлашга руҳсат берса. Йўқ, буниси бўлмайди! Лу сакраб туриб, оёғи билан қаттиқ урди. Аҳир у – шунчаки қиз эмас, у “кучукчалар”нинг катта синфларининг ўқувчиси! Мана бир ҳафтадан бери улар чуқур тарзда салбий ҳиссиётларни изсиз йўқ қилиш асосларини ўрганишмоқда, агар у ҳозироқ ўз билимларини тажрибада ишлатмаса, унда уларнинг нима кераги бор?  

Унинг қатъиятлиги шундай кучли, ушбу заҳарни сезишни бас қилиш ҳоҳиши – шундай самимий эдики, салбий фондан бир зумда ҳечнима қолмади. Ҳайрият! Қаердадир ана у ерда унинг яхши кўрган кўк – пўлатли рангдаги қўнғизи учиб юрибди, шундай ишбилармон, бир гулдан иккинчисига учиб ўтмоқда, катта, катталиги деярли ярим кафтга тенг  – нимагадир бу қўнғизни кўрганда Лу ёрқин ва жуда кучли нозикликни сезарди – унгамас, аниқроғи нафақат унга, қандайдир умуман, тушунарсиз … бутунлай қамраб оладиган ғалати нозиклик, айрим пайтларда ҳатто кўз ёши чиқа бошлайди…

Бу гал анча енгил ҳолда, яна бир марта нафас олиб, ва яхши кўрган яланглиги билан учрашувдан олдиндан завқланиб, Лу ўрмоннинг тепасига олиб борадиган йўлка бўйлаб юриб кетди. Бу ерда ҳаммаси одатдагидай – қалин ўт билан қопланган, атрофи дарахтларнинг ғадир будир таёқлари билан ўралган катта бўлмаган яланглик. Узоқроқда нафис бутазорларнинг бир боши ёйилиб ташланган, уларнинг ўртасига чиқиб олиб, ўтнинг устига ташлансанг, бутун жаҳон учун йўқ бўлиб қоласан – сен атрофингдаги ҳамма нарсани кўра оласан, лекин сени ҳеч ким, ҳатто яқин келса ҳам кўра олмайди. Ўзи бу ерга ҳеч ким келмайди ҳам. Кичкина болалар бу жойларгача етиб келмайди, катталари эса кўпроқ қишлоқнинг қарама қарши тарафида сайр қилишади, кўлнинг ёнида – у ерда жой кўпроқ, лекин Луни айнан ўрмонга тортади. У кенг ва нам тасма бўлиб чўзилади, биринчи текис, кейин тепага қараб, унинг устида қоялар кўтарилишни давом этаётган, ўтиб бўлмас бутазорлар билан алмашадиган жойгача янада тиккароқ ва тиккароқ кўтарилган. Бу ерда ҳаммаси ўзгача, ҳамма нарса жуда сокин ва жонли, ва шунчаки ўз ҳиссиётларинга берилиб ётганингда, ўрмон томондан шабада билан олиб келинаётган янада янги ва янги нафис ҳидларни ва довушларни аста секин эшита бошлайсан – ҳар ҳил турли ғинғиллашлар, шивирлашлар, ғичирлашлар, қушларнинг овозлари ва кўплаб кўплаб бошқа нарсалар, бу нарсаларни таърифлаш учун Лунинг сўзлари йўқ эди, ва айрим пайтлари бирдан ғалати, қисадиган бошдан кечириш вужудга келади, ва агар шу пайтда ушбу довушларга ва ҳидларга қараб бутун мавжудотинг билан очилсанг, улар қаергадир чуқурроққа кириб кетишади, юракка, ёки ҳатто қорнинга, ва шунда сен ўзингни ҳудди ўрмоннинг бир қисми бўлиб, уни ичидан билишни бошлаганингдай ҳайратда қолдирадиган бир туйғу вужудга келади. Бир қанча пайт олдин шундай дамларнинг бирида  Лу ана у ерга борса қийшайган қарағай бўлишини, унинг остида қизил шапкали қўзиқориннинг ўсиб турганини билди. Бу туйғу шунақанги ғаройиб эдики, Лу эринмасдан бориб шу нарсани текшириб келди. Қарағай панжаларининг қалин пардасидан эгилиб, уларнинг остидан деярли эмаклаб ўтишга тўғри келди, ва у яшил, ҳушбўй, момиқ денгиз остидан сузиб чиққанида, шу заҳоти йигирма метр нарида айнан ўша қарағайни кўриб қолди.  Ҳатто озгина қўрқиб кетди, лекин кейин Лу чакалакзорларда сайр қилиб юрган пайтида бу қарағайни кўрган бўлиши мумкинлиги, ҳозир эса шунчаки бу нарса эсига тушганлиги ҳақида ўйлади. Қўрқинч кетиб, ҳатто Лу тушунмовчилик билан илдизлар остидан гердайиб чиқиб турган чиройли қўзиқориннинг қизил шапкасига қараб турганида ҳам қайтиб келмади.

Ўзининг яхши кўрган жойига чиқиб олиб, Лу икки томонга қўлларини очиб, оёқларини чўзиб, ўтнинг устида ётиб олди. Панжаларидан кроссовкаларини ечди, оқ пайпоқларини ечиб, уларни бурнининг олдига олиб келди. Унинг оёқларининг ҳиди келябди … ва яна озгина ўт ва ернинг ҳиди келиб турибди… умуман олганда жуда ҳам ёқимли ҳид. Пайпоқларини кроссовкларни ичига солиб, ўнг оёғини ўзининг олдига тортди, диққат билан товонига қараб, уни кафти билан силади, яна бир марта, яна. Қандай ёқимли туйғу… ва шундай қизиқ, сен ҳудди иккиланган пайтингда. Биринчи Лу оёғида туғилаётган сезишларга бор диққатини жалб этди – уни илиқ, нозик кафт силамоқда, бармоқларга бармоқлар тегмоқда, тепага енгил сирпаниб кетмоқда, гоҳ сал тегиб ўтмоқда … кейин эса аксинча, қўлларидаги сезишларга – шундай нозик, сал пал салқин тери, бармоқлар остида жуда ҳам нозик ва товон тарафда қаттиқроқ, кафт ётаётган товоннинг бурилиши шундай … кейин оёқдаги сезишларга қайтди, кейин яна – қўлидагига, қизиқ… тўсатдан ўткир лаззатнинг иккита тўлқини қўлидан елкасигача ҳам, оёғидан ҳам ўтиб кетди, иккита тўлқин қаердадир қориннинг ичида учрашиб, бутун баданда енгил, ёқимли илиқликни қолдириб, майда учқунларга бўлиниб кетди. Қаранг,а … яна битта кашфиёт… ҳеч қачон ўйламаган бўлардим бу ҳақида.

Луга ўзининг баданини тадқиқот этиш ёқарди. Олдин у танаси борлиги ҳақида умуман ўйламасди – бу шундай табиий эдики, нима кераги бор эди бу ҳақида ўйлаш? Лекин таҳминан икки ой олдин, Пурна у билан ваннаҳонада чўмилганида, Лу ўзининг қорнига, оёқларига қараб, чиройнинг ўткир туйғусини, чиройдан лаззат олиш туйғусини сезди. Ўша пайтдан бошлаб, у ўзини тез тез кўриб чиқарди, ушларди, силарди, тегарди, ва уҳлашга ётганида, ўзининг ҳамма жойларига тегиб чиқарди, уйғониб, кўрпада ағанаб ётганида ҳам – ҳудди шундай, ва унинг танаси олдингидан бошқача ҳолда унга жавоб бера бошлади, бу шундай ғаройиб туйғуки… аҳир “ўзинга ўзинг” тегасан, бошқа тарафдан эса янги, нотаниш, жонли бўлган бир нимани сезасан. Яхшилаб тинглаб, нооддий сезилишларда сузасан... дугоналар, ўртоқлар билан ҳам бир бирига тегиш ёқимли ишга айланди.

Лу оёғини бурнининг олдига олиб келиб, ҳидлади. Уни ҳам ҳиди бор, лекин пайпоқларникига ўҳшамайди. Ва уларга ўҳшаб ширин. Қизиқ – товонча кафтга нисбатан умуман бошқа ҳидга эга, бармоқларнинг ҳиди ҳам бошқача, ўзига ҳос… қизиқ – таъмичи? Ялаб кўрди, қитиғи келди, ва у кулиб, ўзининг қўлларидан чиқиб кетди, кулиб юборди ва ўтнинг устида яна ётиб олди.

Мана шундай тарзда куни билан ўтнинг устида, ўтларнинг тўри орқали осмонга қараб ётиш мумкин бўлса керак … фикрлар… ҳа, натижада фикрлар келади… бу жуда ҳам ғалати, ва улар шундай турли… масалан ўтган дам олиш кунлари давомида келган фикрлар. Бутун ҳафта бўйи, Лу бу ҳақида эслаганида, чуқур титраш бутун танаси бўйлаб ўтиб кетарди, бутун тана ҳудди қора мевали четаннинг қамаштирадиган – ширин таъми билан қамраб олингандай, ҳаддан ташқари қолдиқ қоларди. Озгина қўрқинчли, лекин жуда ҳам кучли тортмоқда… ва тушунарсиз – бунинг нимаси қўрқинчли, нимага бундай тортмоқда – бу ҳам ноаниқ, лекин ўша сўзларни лу жуда яхши эслаб қолди, ҳатто ажабланарли – кўпайтириш жадвалини у фақат бир ҳафта бўйи қайтарганидан кейин ёдлай олди, бу ерда эса бундай тушунарсиз сўзлар… нимага бу сўзлар бир марта эшитганидан кейин, уларни ҳудди ҳар доим билганидай улар эсида қолди?  Яна қандай қилиб тушунса экан – бу сўзлар унга нима ҳақида гапирмоқда? Улар унинг хотирасида қаердан пайдо бўлди? Балким, у уларни Пурнанинг орқасидан тез тез кирган пайтларида монастирда эшитгандир? Уларда эшитилмас ритм, довушсиз оҳанг бор… Лу яна хотираларига берилди… ўшанда, у орқа ҳовлида роса ўйнаб, тушликка ҳамма билан бирга бормай, қуёш билан иситилган айвончага ётди. Четаннинг осилиб турган шоҳлари ортидан ниҳоятда чиройли осмон кўриниб турарди, яна бу шоҳлар қуёш нурларида ярқираб турарди, ёқут меваларнинг бошлари эса… ҳа, бу нарса айнан Лу ниҳоятда кўк осмоннинг фонида ёқут меваларига тикилиб қолганида рўй берди, у қотиб қолди, ва бирдан ўзини шундай яхши сездики, бунинг шунчаки бўлиши мумкин эмас … ва бирдан бу сўзлар эшитилди, у уларни ҳозир бўлса ҳам қайтариши мумкин: «бизнинг еримиз Унинг ёритадиган Қуёши остида ёйилиши учун, у ҳудди терини шилишадигандай, ҳамма жойдан қоронғуликни олиб ташлади. Ўзгача чироқлар – бу шунчаки сенинг таёғингнинг шоҳлари, о Олов. О Агни, бутун жаҳон ҳудоси, сен – бутун жаҳонлар ва унда яшовчиларнинг марказисан, сен ҳамма туғилган одамларга ҳукмдор бўлиб, уларга устун каби таянч бўласан. Сен  - осмонларнинг боши, Ернинг киндигисан. Сен – харакат қилаётган ва иккита дунёда ишлаётган кучсан. Сенинг ҳашаматлигинг, о Олов, у – осмонда ва ерда, ўсимликларда ҳам, сувларда ҳам, ва сен улар учун осмон билан ернинг ўртасида чексиз жаҳонни очиб бердинг; у – илоҳий ҳис этиш билан кўрадиган, нурнинг жонли океанидир. живой океан света, который видит божественным виденьем. Агни осмон ва ерга, улар бир бутун нарса бўлгани каби кириб келди. О Олов – сенинг бойликларинг саноқсиз!»

Лу юрагидан ўтиб кетган оддий бўлмаган лаззатдан қотиб қолди. Биринчи у Чаппининг панжаларининг ёстиқчалари каби юмшоқ эди, ва ҳудди нам, ўйинқароқ бурни билан тиқилиб тургандай бўларди. Бу янги ва ажабланарли туйғу эди. Бирдан лаззат чидаб бўлмайдиган даражага кўтарилди, ва Лу унинг бутун танаси ҳудди кўринмас куч томонидан қамраб олингандай қотиб қолди, лаблари сал очилди,  у оғир нафас олиб, қимирлай олмасди.  «Бундан нарсалар бўлмайди», «бунинг бўлиши мумкин эмас» - фикрлар қанот қоқиб учиб, тезда жим бўлиб қолди, тантана ва саодат билан тўла сукунат ўрин олди. Ҳамма тўртта панжада чўғ пайдо бўлди, кўкракда ва чап елкада ҳам чўғ пайдо бўлди, лекин панжаларга нисбатан янада жадалроқ, кўкракка бўлган босим кучайди, кўкракнинг марказидан бирон нима ташқарига чиқишга интилаётгандай туйғу пайдо бўлди.  Бир нечта дақиқадан кейин Лу саодатнинг қучоқларидан озод бўлганидан кейин, фақат бир ёки икки сония давомида танаффус бўлди, ундан кейин у чидай олмай, бутун иборани яна бир марта қайтарди. Бу гал ҳар битта сўз саодатнинг янада жадаллироқ тўлқини билан садо берди, кўкрак янада кучлироқ, шиддатлироқ ёриларди, кўз ёшлар, вафодорлик, нозиклик, миннатдорлик пайдо бўлди. Лу туришга харакат қилди, ерга ялангоёқлари билан тегишни ҳоҳлади, лекин бу унинг қўлидан келмади – у тиззасига таяниб, ўтли қатламнинг босилаётганини, нам ернинг унинг терисига тегиб кетаётганини сезганида, шу заҳоти вафодорлик ҳам, лаззат ҳам ёриб ташлаётгандай бўларди, ва бу дақиқада унга бошқа ҳечнима керак эмас эди.  Ушбу бошдан кечиришларда ҳамма нарса бор эди. Бундан бошқа нарсани ҳоҳлаш мумкинлигини тасаввур қилиш қийин эди.

Юзида санчиш пайдо бўлди – бундай тарзда ўйноқи жўжалар югуради. Панжаларда барраликнинг ҳиссиёти пайдо бўлди, панжалар ҳудди тирилгандай бўлди, уларнинг устидан ҳудди нозиклик оқиб тарқалгандай бўлди.  Бадан ўзидан ўзи чўзилди, ростланди, бутун танада вибрация вужудга келди,  бармоқларнинг учларида – юмшоқ, қамаштирадиган қоришма, “нозиклик шундай сезилади” туйғуси. Лунинг бармоқлари нозикликка, ҳудди булоқнинг юмшоқ сувига каби шўнғиди. Нозиклик унинг барча фикрларини, туйғуларини ўйнаб ҳар томонга ташлаб, эритиб юборди, ичида ва ташқарида – атрофида ҳамма нарса оқишни, ҳид таратишни, узоқ муддатли уйқудан кейин эришни бошлади. Қўлтиқ остини қашлагиси келди, ва чўғни сезиш туйғуси, ўйноқи кучукчалар сингари ҳар ҳил томонларга тарқалиб кетди, аммо шу заҳоти яна ўша жойга, фақат энди янги кучукчалар билан йиғилди. 

Кўкракнинг ичида милтиллашга ўҳшаган санчиш пайдо бўлди, лекин шу заҳоти кучайди, жадал, қайсар синдириб ўтишга айланди – ҳудди катта бир нарса кичкина тешикчадан ўтиб кетишга харакат қилаётгандай туюлди. У ҳозирча ўтиб кета олмайди – кичкина тешикчадан ўтиш учун ҳаддан ташқари катта, кучли, ёрқин. Ҳозир деярли бутун бели ёниб кетмоқда – айниқса чап томони, чўғ чап елкасидан ўтиб кетмоқда. Наҳотки бундай бўлиши мумкин бўлса – нозикликни МАНА ШУНДАЙ бошдан кечириш? Тўсатдан – яна фикр - овоз, ҳудди ўша – «сен буни ҳар доим бошдан кечиришинг мумкин». Мен буни ҳар доим бошдан кечиришим мумкинми? Мен буни ҳар доим бошдан кечиришим мумкин! Ҳудди тўсиқ йиртилгандай бўлди, бу жуда ҳам аён  – мен буни ҳар доим бошдан кечиришим мумкин! «Сен курашасан». Мен курашаман. «Сен бор кучингни берасан». Мен бор кучимни бераман. “Бу шунга арзиди”. Бу шунга арзиди! Ҳозир ким ким билан гаплашмоқда? Бу фикрлар эмас – бу… бу овқат, уни қошиқлаб олиб, чайнагинг, ютгинг, ичинга оҳиргача қуйгинг, чапиллатиб егинг, у билан шарбат чиқаришинг, унинг қиёфасида ўзинг акс этишинг учун ўзингни бутунлай у билан тўлдирнинг келябди. «Сенинг тананг Будданинг танасига айланади». Менинг танам Будданинг танаси бўлади! «Сенинг ақлинг Будданинг ақлига айланади». Менинг ақлим Будданинг ақлига айланади! «Сенинг эҳтиросинг Будданинг эҳтиросига айланади». Будда ким ўзи бу??

Тўсатдан Лу қандайдир шивирлашни эшитаётганини англади – қаердадир у ерда, ўнг томонда, ўзидан бир нечта метр нарида жойлашган қайинлар орасида. Мана яна! Кўз қарашини аста секин ўша жойга ўтказиб, қотиб қолди. Саодат ҳайрат ва шавқ туйғулари билан алмашди. Чирой туйғуси бир дақиқа олдингидай бутун танасини қотириб қўйди – вафодорлик ва саодат: ундан икки қадам нарида, унга тикилиб, териси ҳурпайиб, сакрашга тайёр бўлиб турган йўлбарс турарди.

<< Бўлим 10

Бўлим 12>>