« Майя-1 »

« Форс-Минор »

Бўлим 17


Қачонки қуёш тепаликлардан зўрға кўрина бошлаганда, ғарбда унга рўбарў турган ўша тоғлар бирдан ёриқлашади, равшан бўлади, қуёшга ярим бурилган ҳолда турган тоғлар эса хира нам туманга чўмади, гўё унда чўмилгандай. Жуда чиройли кўринади, лекин суратга олиш мутлақо фойдасиз-фақатгина хира суратлар ҳосил бўлади...шунинг учун тонгги туманда чўмилувчи тоғлар гўзаллиги фақатгина менинг хотираларимда қолади.

Бугун мен ҳайратли ҳис билан уйғондим, гўё яна қандайдир заррачани ушлагандай...баъзан, қачонки мен уйғонганда, уйқудан қандайдир ғалати ҳис қолади...ва агарда титратмаса, ирғитмаса, қўзғамаса, ва унга аниқроқ пайдо бўлишига йўл қўймаса... бу ярим уйқули мудроқликка берилиш...бу ҳис, гўё ҳеч бир туш сюжети билан, умуман бизнинг ҳаётимизнинг ҳеч нарсаси билан боғланмаган...у ғалати, уйқунинг энг тубидан келувчи...у бир оз ташвишли бошдан кечирилади, балкима қўрқитувчи...бедорлик воқелиги ёки уйқу воқелигига дуч келишга мен мажбур бўлган барча нарсаларга умуман ўхшамайди... у гўё “менинг” энг ичимдан, тубдан чиқиб келгандай...бу инсоний барча қатламлар орқали ўз ўзимга менинг шахсиятим дараги...даҳшатли, ёки, аниқроқ, даҳшатдан олдинги ҳис...у йиғилади, тўғрироғи-ушбу ҳис бошдан кечирилиш тажрибаси йиғилади ва ўзининг юмшоқ таъсирини бутун ҳаётимга истак ёки истамасликдан қатъий назар кўрсатади. Бу таъсирни қандай тасвирлаш мумкин? Нима учун бу қўрқитувчи ва бир вақтнинг ўзида жозибадор? Шу туфайли қўрқитувчики, у ўзи билан ҳамоҳанг бўлмаган барча нарсага таҳдид қилади, ўзининг ичида бўлмаган барчасига таҳдид қилади, бу ҳис не қадар кучли бўлса, менинг одатий шахсий ҳаётим шу қадар юпқа сояда кўринади. У шу туфайли жозибадорки, менинг йўлим ўша қаердадир ётибди, чунки ўз ўзига хослигимни тўғридан тўғри бошдан кечириш мени анча мақсадга қаратилган ва анча мендан ташқари қаергадир сочилувчи, чексиз узоқликка сочилувчи қолдиқсиз барчасини тўлдирувчи анча тўлдирилган бўшлиққа айлантиради...Биз ажралиш дунёсида ёлғиз дарбадарлармиз, шу туфайли бундай аҳмоқлик бўлиб мен оқшомлари тушларни бошдан кечиришим тўғрисидаги хотираларнинг ҳар қандай пайдо бўлиши кунининг ташқи англаниши туюлади...

Гул туваклари қўйилган томга чиқдим. Аста секин менда болалар боғчасига, мактаб, институт, ишга ўн йиллаб қатнаш давомида ишлаб чиқилган эрта тонгга ва иш кунларига салбий муносабатлар йўқола бошлади... Эрта тонгда туриш ёқа бошлади – чексиз узоқ болаликдаги каби, қачонки ҳеч қаерга “бориш” лозим бўлмаганда. Одам ҳаётининг энг нозик йиллари нимага шу қадар шафқатсиз эзилади? Буларнинг барчаси нима учун? Доимо “мен онгсизни мажбур қилган онага рахман, у ер бу ерга юришга ўргатган онага рахмат, энди мен мана қаерда ўтирибман...” деганини тасдиқловчи мазохистлар доимо топилади. Менга эса бу шундай калака ва барча тирикликнинг ўлдирилиши, гап шундаки, ҳозир сен агарда бўлмағурликка айланганда, агарда ҳаётинг ажойиб бўлмаганда бу барча тирикликнинг жонсизлантирилиши ва калакадир, шундайми? Мен икки ёшда бўлганда, мен тўшакда ағнаганимдан, қумда ўтирганимдан, ялангликда юрганимдан қатъий назар ўз янгилиги билан қитиқловчи, ёруғ кечинмаларни бошдан кечирдим. “Меҳнат иш кунлари” бошланганда, боғ, мусиқа мактаби, оддий мактаб, бассейн...барчаси кетди, на охири, на чети кўринмайдиган янги мажбуриятлардан абадий эрталабки азиятларга жой бериб чекинди. Бу барча чексиз дарслар, дарсликлар, маърузалардан менга нима қолди? Мана тасодифий ахборотларнинг хира гуваласи мени бутун ҳаётимни ўзгартиришимга мажбур қилди...Мен беш ёшдалигимда математикани ўрганишни истадим – ўзим истадим, шунчаки – мен дарсликни олдим, ва бу математика тўғридан тўғри менда пайдо бўлди, чунки буни ЎЗИМ ИСТАДИМ, менга ЁҚДИ, менда график йўқ эди, дарслар ва синовлар йўқ эди. Математика мактабда қачондир бошланганда...менинг қусгим келди ва қусиб юбордим, ва мен қийинчилик билан ҳатто уч олардим. Мана “яхши таълим” ўртасидаги фарқ шу, яъни ўзи мамнун ярим аҳмоқлар тўдасини туғдирувчи кўркам важ остида зўрлаш ва янги кашфиётларнинг қувончи ва олдиндан лаззатланиши, янгилик, гўзалликни ҳис қилишга чекланган ҳолда қўшиб ўрилувчи тўсатдан табиий қизиқиш ўртасидаги фарқ. Ва ҳатто ушбу қонуний зўрлашнинг мумкин бўлмаган даражагача аҳоқоналиги сабабининг ўзи, гўё худди шу болалларни катта ҳаётга тайёрлайди...уларни ўлимга тайёрлайди, ҳаётга эмас. Қуёш тагида ўз жойини ишонч билан эгалловчи яхши профессионал қачонки одам лаззат олганда, қалбини қўшганда. ўз ўзига хослиги, шахсиятини намоён қилганда пайдо бўлади, шунинг учун агарда менда қачондир бола бўлганда, икки ёшдан уни мактабга бераман. Унга нима қизиқ бўлса, фақат ўшаларни қиламан, ва мен унга унинг қизиқишларида ёрдам бераман, айнан ёрдам бериш, сингдириш эмас.

Айтмоқчи, у ерда ҳам ахир Интернет мавжуд...бориб кўраман – балким Наташка ёзгандир!

Наггарда икки учта Интернет салон бор, тоғлик, маданиятдан йироқ аҳоли учун нарх бутунлай инсоф доирасида – соатига ярим доллар, шунинг учун ўтириб туриш мумкин, дунёда ва почта қутисида нима бўлаётганини қараш мумкин. Наташа билан мен автобусда танишдим. У ўртоғи билан йўлда давом этди – Маналига. Мен уни қачонки ўз жойимга суқулганимда пайқаб қолдим-шундай қўғирчоқ, хушрўй, жонли кўзли. Мен ўйладимки, у исроиллик, ва тўсатдан рус нутқини эшитдим. У ўтиш жойидан қиямасига олдимда тўғридан тўғри ўтирарди ва мен қисман унинг қарашларини ушлаб қолардим. Унинг йўлдошлари мутлақо жирканч қиз эди-бири илҳомли, бошқаси ярамас, ва мен пайқадимки, Наташка юзи улар билан гаплашганда анча аҳмоқона тус олганди. Одобга тупуриб, мен анча совуқ тарзда қандайдир савоб ила менга мурожаат қилувчи ва ўз қўғирчоғини ўзига арқонлаган жирканч қизнинг ковушини тўғирлаб қўйдим, ундан сўнг билдимки, унинг исми Наташа экан, мен унга дарҳол        ёқибман, унинг йўлдошлари-унинг шунчаки танишлари, у улар билан самолётда Ҳиндистонга учган ва уларга қўшилиб қолган, модомики ўзи билмаган, нима нима мақсадда. Биз дарҳол тил топишдик, у билан мен ўзимни яхши ҳис қилдим, унинг қўлларига, елкасига тегиш менга ёқимли эди, уни қучоқлаш, кўзларига боқиш ёқимли эди, бу ҳам унга ёқарди. Бир неча соат гаплашдик. Мен каби у ҳам “билмайман нимани” излади, ҳаётни мазмун билан, маъно билан, хурсандчилик билан тўлдирувчи нарсани қидирди. Мен каби у ишда ва уйда мозор босишни истамасди, барчасини ташлади ва Ҳиндистонга у ерда кимнидир ва ниманидир топиш умидида ёки камида шунчаки ажралган беҳаловатликдан ташқарида ўзини тушунишга уриниш умидида юрди. Биз электрон почталаримизни алмашиндик ва Москвада албатта кўришамиз деб келишдик. Эҳтимол у менга Маналидан нимадир ёзган!...Аниқ! Наташкадан мактуб...

«Салом, Майя! Бу ҳақиқий мўжиза, биз сен билан учрашдик! Мен Маналида қолмайдиган бўлдим-у ерда мутлақо ҳеч нарса қилиб бўлмайди ва ҳозироқ ёлғиз Дарамсалуга кетаман, айтишадики, у ерда мутлақо ажойиб жой-кўплаб тибет монахлари, чиройли тоғлар...эслайсанми, сен менга Лобсанг ҳақида айтиб бергандинг-балким мен уни у ерда учратаман?:) Мен сенга у ердан ёзаман, айтиб бераман, у ерда қандай ҳаёт. Мен сени бир боқишдан севиб қолганман...

Майка, муваффақиятларинг сенинг изланишларингда, ёзгин-сенда салбий ҳислар билан амалга ошаётганини ёз, мен эса сенга Дарамсалдан ёзаман. Қучаман, қучиб сиқаман, ўпаманJ Сенинг Наташканг»

Ҳм-ҳа, у ерда яна бир қанча хатлар, жумладан ота оналардан ҳам...улар менга ёзаётганини тасаввур қиламан. Тўлиб кетади...Аниқ!

«Майя, биз сен биз билан шундай йўл тутишингни кутмагандик. Эҳтимол, сен ўзингни ўзинг шундай муҳим қарорларни мустақил қабул қилиш учун етарли тарзда каттароқ деб ҳисоблайсан, лекин сен қилган нарсалар аниқ шуни кўрсатадики, сен ҳали боласан, қаҳри қаттиқ боласан, барча бизнинг илтижоларимизга ва ташвишланишларимизга қарамасдан барчасини ташлаган ва оқибатини ўйламасдан ушбу даҳшатли ботқоқ-Ҳиндистонга ташланган боласан. У ерга сени нима жалб қилади? Майя, биз ишонамизки, сен сектага тушгансан. Нимага сен бу ҳақда очиқ айтмайсан? Ахир барчаси шунга борган. Сени доимо қаергадир бошқа жойга тортган, гоҳ рокерларга, гоҳ йогаларга, гоҳида ушбу даҳшатли тантристларга... Ва ҳар сафар сен ўзингнинг янги танишларингдан шу қадар илҳомланиб, ҳар сафар шунчаки ваҳимали-ҳозиргидаги каби ваҳимали эканлини айтасанми? Фақатгина биз туфайли сен яхши таълим олдинг ва шундай ажойиб ишни топа олдинг. Нима бўпти? Сен бизга оёғингни суртдинг ва Ҳиндистонга қочиб кетдинг. Ҳа, биласанми, сенга қўнғироқ қилганда онангга нима бўлди, унга мана у фоҳиша Яна жавоб бердими? Сен қандай қилиб бувингнинг квартирасини ижарага беришга журъат қилдинг? Ва Кимга! Балким сен уни сотмоқчидирсан? Ҳайратланарли жойи йўқ...Сенинг дўстон сектантларинг ҳали сендан буни талаб қилмайди!

Сен айтасанки, биз сени тушунишни истамаймиз, сен доимо шундай дегансан...Ва ҳеч қачон эшитишни истамагансан, тушунишни истамагансан. Агарда биз бўлмаганда, қаерда бўлган бўлардинг? Қоронғу жойдами? Ер остидами? Турмадами? Ким билади...Ҳалиям сен жарликнинг четидан ўта олдинг ва кейинги чуқурга тушмадинг, лекин ҳозир сен ҳақиқий кулфатга тушганга ўхшайсан ва бизга сенга ёрдам бериш учун ҳеч қандай имкон қолдирмайсан. Агарда сен гарчи ҳақиқатни айтганингда эди! Бу энди ўзаро тушунишни қарши олиш учун қадам бўларди.

Майя, онам ёмон ҳис  қилмоқда, сен биласанки, унинг соғлиғи қанчалар ёмон. Агарда сен қайтмасанг, ҳар қандай вақт қандайдир даҳшатли нарса рўй бериши мумкин. Соғлиқ билан ўйнашмаслик керак. Агарда сенда яна қандайдир инсонийлик қолган бўлса, қайтгин. Мен иш бўйича келиша оламан, охирги ҳолатда менда заҳирадаги вариант бор, инглииз элчихонасида бўш иш ўрни бор. Майя, биз ахир сени ҳаётдан ҳам афзал кўрамиз ва сен бахтли бўлишинг учун барчасини қиламиз. Қизалоғим, кеч бўлмасдан қайтгин, ишни кулфатга олиб келма. Сени севувчи онанг ва отанг”.

 

Сирғанчик ёпишқоқ оёқлар хира ёр остидан чиқди. Ҳалиям улар турли усуллар билан мени осонгина манипуляция қилишга эришди, аввал тажовуз ва буйруқлар билан, агара бу иш бермаса, ачинишга, айбдорлик ҳиссига босим бериш бошланди. Ота она олдида айбдорлик ҳисси билан заҳарланмаган ҳеч қандай бир ўтиришни эслай олмайман, айниқса она олдида, қўнғироқ қилмаганлик, ушланиб қолганлик, катталар ҳаёти билан бўлганим барчаси учун.

Мен бувим ўлганда шу қадар бахтли эдимки, энди мен гарчанд ушбу ҳуқуқ учун менга 22 ёш бўлсада курашишим тўғри келсада ёлғиз яшай олардим...мана яна бу оёлар мени тутиб олишни истайди, ҳар қандай қилиб бўлсада, уларга хотиржамлик бўлиши учун яшашга мажбур қилади. Фақатгина ЎЗЛАРИГА хотиржам бўлишини ўйласа, бу жиннига қандай севги? Нимага мен фақат худонинг ўзи хотиржамлиги учун ўз қўлларим билан ўзимни буғишим керак? Мана буни мен ҳеч қачон тушунмаганман. Менда ҳаётга нисбатан ўз тасаввурларим бору, ўзимнинг истакларим бор, қизиқишларим, ота онамда ҳаёт мазмуни ўз ҳаётини хотиржам қилиш учун мени абжағимни чиқаришдан иборатдай туюлади. Фақатгина айтиб кўрчи, улар қулайлиги ва хотиржамлигига тупурдим дея. Айнан ўша пайт сенинг устингга “одил” нафрат бўрони қулайди-биз сени ўсдирдик, сени боқдик ва шунга ўхшаш нарсалар-мазмунан ҳеч нима айтишга сўз бўлмаганда, ҳар қандай қулай вазиятда барча башарасига урувчи ўлимсиқ барчага таниш.

Бу ерда, Ҳиндистонда, қашшоқлар ўз болаларини жуда ўткир усуллар билан майиб қиладилар, ёшликда оёқ ёки қўлларини кесадилар, махсус қолипга соладилар, шунинг учун кейин қўл оёқлари ўта хунук бўлиб чиқади, узунлиги ва шакли хар ҳил бўлади; ёки бармоқларини улайли ёки ниманидир кесиб ташлайди, ёки умуман одамдан тўрт оёқли сигирсимон нарса қилади, бунисини бошқа ҳеч қаерда кўра олмайсиз....Лекин ахир шундай аталувчи цивилизация Ғарбида эрта болаликдан бизга худди шундай кундани истакларга, фикрларга, бизнинг барча ижодий илҳомларимизга, изланиш ва интилишларимизга кийдирмайдими? Ахир дунё аҳлоқий мажруҳлардан тузилмаган, барча ҳаёти қўрқувлардан, босилган истаклар ва салбий ҳислардан ташкил топган аҳлоқий мажруҳлардан тузилмаган, шундайми? Ва буларнинг барчаси одобнинг ва мутлақ ёлғоннинг ўқ ёрмас маскасига яширинган. Бу маска ортида айбсиз болалар яширинмаган, бу ҳақида руҳшонослик ўйлашни маслаҳат беради,  - бу бадбашаралик қалқони, бу ўз зўрланган истаклари ва интилишлари учун энди агарда бир куни худо дам олса ва аҳлоқни йўққа чиқарса ва жиноий жавобгарликни йўққа чиқарса, ҳар қандай зўрланган истак ва интилишлар кишини ғажиб ташлайди. 

Ҳозир ота оналар ҳақида ўйлашни истамайман, қандай йўл тутишни билмайман. Кришнамурти ҳақиқий изланувчига боғланиш йўқ, оила йўқ, уй, ватан йўқ деб ёзган. Шри Рамана уни “қутқариш”га келганда ота онасини йўллаган. Рамакришна ёзганки, агарда сен монах бўлганга қадар ўз оилангни ўйламасанг, унда сенда қалб йўқ. Дон Хуан ўз хотинини болалари билан узоққа ва абадул абадга йўллаган...лекин бутун умрга нуфуз ортида яширинмаслик керак! Барча тўсиқлар қарши борувчи қарорларни ўзи қабул қилиш вақти, унда бу йиринг оқувчи гибрид, жамият ётади. 

Мана Максдан мактуб...Эҳтимол, энди очилмайди, мактуб бир дақиқача очилади. Лекин йўқ, омад кулиб боқдиJ

“Мен магнитофонни оламан, радиотелефон ва компактларнинг ярмини оламан. Янани огоҳ қил, мен унга телефон қиламан ва бу нарсаларни оламан. Макс”.

Шу билан бўлди, у менга икки йиллик бирга яшагандан сўнг ёза олди...Наҳотки бошқа ҳеч нарса айтиб бўлмайди? Авваллари менга туюлдики, бизда умумий қарашлар бор, умумий интилишлар, лекин ахир менга қанчадир яқин бўлган одам шундай нарсани менга ёзиши мумкинми? Менинг парваришимга унинг жавобини мен бу осонликдан бўлган вазият эмаслиги билан оқладим, мен ўзим доимо мени ташлаганда номутаносиб таъсирландим, қолган холларда менга ўч олишлик хос бўлмаган бўлсада, жавобан азоб беришни истардим...Шу туфайли таҳқирлашга қарамасдан, менда барибир Макснинг ёрқин тимсоли қолди, у мана бу қисқа хатчадан кейин чангга сочилди. Бу қаторлар менинг ҳаёлотларим юзасига ва афсонавий тасаввурларим юзасиза чиқди, икки йил мен ўзим билан гаплашдим, бу одамда мен нима ҳақда гаплашишни истасам ўшани тасвирлаб бўлдим, ўша вақтда унинг ўзи хушрўй боланинг шод физиономияси ортида яширинувчи пуч нарса бўлди.

Бугунга барчаси етарли. Алоқа бутунлай ўлди, ва мен мақсадсизман, ярим унутишда ўлик мониторда кўзимни бақрайтдим. Ўтганлари товонда қолди, келгусилари фақат беш метр олдинда кўринарди ва назар ташлаб бўлмас туманда юрарди...Ва ҳозирги аниқ истаклар кейин нима қилиш тўғрисида, ҳозирча ҳеч нарса пайдо бўлмади. Пешин бўлди, ва нимадир билан банд бўлиш керак эди. Яна қанчалар вақт Наггарада қолишни аниқ истардим, ундан сўнг садху маслаҳатига риоя қилиш ва Решикешга бориш. 

Агарда тўғридан тўғри ҳозир менда бири бирига қарши бир қанча истаклар бўлса, қандай йўл тутиш керак? Агарда “мен” дарахтлар тагида дайдиб юришга боришни истасам, яна “мен” Маналига боришни истасам ва яна “мен” хонага ухлашга боришни истасам улар қандай йўл тутиши керак? Мен ўйладимки, садху менга шу қадар кам маълумот берди ва у билан яна учрашишга имконият беришни истамади ва деярли дарҳол норозиликни бошдан кечирди ва ҳатто унга салбий ҳисни бошдан кечирдим.  О! Салбий ҳислар! Ахийри, мен уларни тўғридан тўғри пайдо бўлиш вақтида пайқай олдим ва бунда шубҳали шуҳрат қозонган амалиёт борасида эслай олдим. Ҳатто юрак тез ура бошлади, мана ҳозироқ уларни йўқ қилишга ҳаракат қилиш мумкин. Лекин қандай? Мен садху ҳақида ўйладим ва тушундимки, мени қатъийлик билан тўлатувчи хушёқиш ўрнига мен ўзимни салбий муносабатлар билан қотган ҳис қиламан. Мен энди унинг сўзлари ва ҳаракатларини мос қарай олмайман, энди барчаси ушбу совуқ қотган узоқлашишни призмасиз орқали қабул қилинади. Мен буларни барчасини кўраман, тўғридан тўғри ушбу призмани кўраман, бу механизмни кўраман, лекин уни ҳеч нарса қила олмайман. Бу қандай бўлиши мумкин? Аслида иш нимадан иборатлиги қаранг нима экан! Мен доимо ўзимда танлов бор деб ўйлайман, нимани бошдан кечириш, нимани эса йўқ, бу танлов йўқ бўлиб чиқади?! Ҳозироқ салбий ҳислар менинг томоғимдан ушлади ва келгуси ва барча ушба “МЕН” ИСТАМАЙМАН уни бошдан кечиришига қарамай қўйиб юбормайди. Бу ахир энг ҳақиқий куч ишлатиш! “Мен” билан зарур!  (ушбу садху бўлганманми?....)

Оғир нафас олиб, мен нарсаларнинг очиқ холатидан умидсизлик ва зўриқишдан тишларни сиқиб, узун ва тик тош нарвонча бўйлаб кўтарилдим. Ҳозир мен равшан кўрдим-салбий ҳисни, бу “мен” эмас, бу жин урсин ичимда сўрувчи паразитлар, лекин уларни бир ораста ҳаракат билан ташлаб юбора олмайсан, у ерда Манали бўйича ухлаш ва сайр қилиш истаги галма гали пайдо бўладиган уларни бошдан кечирмаслик истагидан кўра қандайдир бир жиддийроқ нарса зарурдир. Мен ўзимни ўриндиқдан сурбет ковбойни тушириб ташлашни ният қилган ёввойи отдай ҳис қилдим. 

Туёқлар билан ерни ўйиб, ҳаддан ошиб ва менда тўлиб тошган энтузиазмдан пишқириб, мен хонагача етдим, кроватга ўтирдим ва қатъий ҳеч қаёққа кетмасликка қарор қилдим, одатий енгил ҳаётдаги бундай умидсизликдан тушишни истамасдим. Бир икки минут ўтириб, мен қаергадир барибир боришни жуда истаганимни билдим ва тезда пайқадимки, хонада ўтиришдан ҳеч қандай мазмун йўқ ва товуқ каби умидсиз ҳолатни ўтириб ўтказишдан ҳеч қандай маъно йўқ. Бу “мен” ўйлайман, ёки бу “улар” ўйлайдики, гўё буни “мен” ўйлаяпманми? Менинг фикрларим давом этди, мен улар ортидан кузатдим, ва яна кимдир кузатувчи “мен”ни кузатди...ҳа...оқимга қарши туриш мана нимани англатади, барчаси жўш ура бошлайди ва ларсиллайди. Майли,  ёрилиб чиқамиз....Шундай қилиб хонада ўтиришнинг қандай мазмуни бор? Ахир айнан барча мумкин бўлган вазиятлар айланишида салбий ҳислар пайдо бўлади, бу шуни англатадики, мен яна ва яна уларни йўқотишга ҳаракат қиламан. Лобсанг Дэнига бу жуда мураккаб вазифалигини, бошида умуман ҳеч нарса амалга ошмагани, лекин бу менга ёқиши, уриниб кўриш ёқиши, яна ҳеч нарса бўлмаётганидан умидсизланишни бошдан кечириш ёқишини айтдим, мен барибир буни олдинга ҳаракат сифатида бошдан кечираман. Энди мен ўзимни салбий ҳисларга қарши қўя оламан ва айнан шу қарши қўйишда энди нимадир янги нарса бор, аввал бўлмаганлари бор, бунда энди улар билан бир хил қарашдан озод бўлиш улуши бор. Айнан шундай мен буни бошдан кечираман, узоқлашиш ва норозиликни бошдан кечиришни бас қилиш имконсизлигидан ғазабланиш пайдо бўлгандаги худду ўша вақтда бошдан кечираман, мен ўзимни кучли ва йиғноқ ҳис қилдим, мен юзида душманни кўрдим ва майли мен бу жангни ютқаздим, лекин энди йиғноқлик ва қатъийлик нималигини биламан, энди биламан, менда энди кимга қарши жанг қилиш бор ва энг асосийси нима учун курашиш борлигини биламан. Мен янаа бир марта садхунинг икки идрокини таққосладим, кечаги ва бугунги. Кеча у ҳақидаги ҳар қандай фикр жарангли ўқ билан айнан қувончнинг шанғилловчи шавқи ила нишонга тегди, бугун эса хоним инжиқ бошига тартибсиз қадалган сочтўғноғичи билан,-норозиликка, ярамаслик нишонига тегди...

Маналига боришни истайман! У ерда нима қилишимни тушунмайман... Бундай қилишга одатланмаганимдан ноқулайлик ҳис қиламан, доимо нима учун мен қаергадир кетишимни, энди аллақачон кетаётганимни фаҳмлашга одатландим. Барча керакли нарсаларни юкхалтага ташлайман, саросима бошланади... Йиғишни бас қиламан, саросимани йўқотишга ҳаракат қиламан, бўлмағур гап, ҳеч вақо бўлмайди, у фақат кучаяди, шу нарса етишмай турувди...Денидан узоқлашиш чайқалиши, азият фақат кучайганда бу қандай амалиёт? – Пайдо бўлувчи узоқлашиш айбдорлик ҳисси. Ушбу маҳлуқларни ҚАНДАЙ ўлдириш мумкин, онасини???  -мен шундай қоронғу холатда бўлганимдан кучли норозилик - ҚАНДАЙ??? – Ўзига ачиниш буни ҳеч нарса қила олмаслигимдандир. Барча янги ва янги маҳлуқлар намоён бўлади, гўё осмондай ёғилгандай. Кроватга ташлайман ва тушкунликдан йиғлайман. Бузилган, алғов далғов нарса йўқ, деярли салбий ҳислар галаси билан йўқ қилинган, ва қила олмайман, истайман, лекин уни ҳеч нарса ҚИЛА ОЛМАЙМАН, ва энди ҳатто жонлантирадиган умидсизлик пайдо бўлмайди, - ҳозирги ҳолат борасидаги ҳар бир фикр ёшлар билан соқилади. Шундай...азият чекувчи юз кўрсатишни бас қиламан...оёқлар ва қўлларни қимирлатишни бас қиламан...жазавага берилмайман. Жазавага тушганларга чидаш бера олмайман! Ён дафтарни оламан, барча бўлган нарсаларни ёзаман, “бўқ ҳам бўлмади” деб ёзишдан олдин бир оз тўхтаб қоламан, лекин барибир буни ёзиб оламан ва мена ўша пайтда ҳолат менинг тарафимдан ҳеч қандай зўриқишсиз ўзгаради, кулгинг келади, ва яна кўзларда ёшлар, лекин энди умидсизликдан эмас, қувончдан. Мен ақлдан озаётганга ўхшайман. Барибир фарқ бор – шунчаки вазиятни бой бериш, бой бериш ва буни ўз кундалигига қайд қилиш, айнан ўша бўлган экан, шундай ва шундай қилишга уриниб кўрди, мана бундай бўлиб чиқди, тўғрироғи – ҳеч нарса бўлмади. Кичик, лекин очиқ, ақл билан тушуниб бўлмайман-нимага шундай бўлиб чиқади, лекин умуман тупурдим, асосийси шундай бўлиб чиққанида: менга нима рўй берганининг ёзма қайди, мағлубиятдан ҳатто кичик ғалаб қилади. Зўр! Ким биландир ўз кашфиётини баҳам кўриши керак. ёшларни ҳайдайман ва Маналида ҳаммолни тутиш учун кўчага тушиб кетаман.

 



<< Бўлим 16 Бўлим 18 >>