1. Се најдоа еден со друг – во патниот прав, во вртлогот на личните превирања, инспирации и суети – се најдоа еден со друг. И тоа е добро. Изнајмија стан, работата не ги замараше многу – имаше време, тоа беше љубов, тоа беше само јасна смисла дека светот се врти во вистинската насока. Изнајмија двособен стан, во првата соба која беше помала – ги фрлија работите – а во големата се населија. Во малата соба сакаа да организираат нешто неконвенционално – да не постои апсолутно никаков мебел, да се положи мек тепих, многу зеленило, воздух и светлина – само прво мораше да се исчисти сето тоа ѓубре.
Поминал еден месец. Собата така стоела ненаместена – прво едно, потоа друго и сам ја знаеш процедурата – кога се е чисто и ако не се исчисти до крај – кога вложената работа е спроведена, но не и процедурата – тоа е срамно – така да тие го чекале моментот кога тие би имале доволно сила за да добијат повеќе воздух и еден удар за да победат.
Поминал уште еден месец. Собата се претворила во некое особено место, околу кое многу се зезале – тие сакале да се зезаат меѓусебно и продолжиле да прават планови за тоа како ќе биде кул, кога тие конечно ќе ја исчистат. Направиле нешто семејно – фолклорно, во кое собата ќе ја игра улогата на камен-темелник – тоа било смешно и многу ветувачки. Конечно дошол денот – штом се соочиле со утрото и почнале енергично и одлучно да чистат. Господи, колку многу ѓубре било направено, колку прашина, бесконечни книги… Вечерта пристигна, кога дошле во кујната – што би рекле – уморни, но среќни… Тој ја прегрнал, – таа се насмеала. Поминувајќи покрај собата, не можеле да не погледнат таму повторно. Собата блескала. На подот лежел мек килим. Во аголот – преубава палма. Пријатни светилници, нежна фотеља – влегувајќи чувствуваш толку мека ненаметлива удобност – телата и душите – нема за што да замериш – многу простор – има многу простор и во мојата глава. Тие стоеле боси, во средината на собата, рака под рака и во тој момент сватиле – дека тие немаат веќе ништо заедничко – таа идеја излезе дека била само мост меѓу нив – и сега мостот се урна и на негово место одеднаш нема веќе ништо. Стоеле околу дваесет минути, немале дури и за што да зборуваат, дури и разговорите ги изгубиле сите значења. Следниот ден тие се разделиле засекогаш.
2. Тоа беше кул шега. Најверојатно го знаете – и приоѓаш на девојката и и кажуваш – “Те сакам …”, и по паузата – колку кој може да издржи – да не би можеле да се насмеат пријателите , но да би девојката успеала да зацрвени и да се збуни – додаваш: “..со метла да те бркам по ходникот”. Сите се запознаени со таа шега, но секој пат таа била ефикасна, прилично спектакуларна. Кога во нивниот клас се појавила нова девојка – тој знаеше точно дека и со нејзе ќе ја игра оваа игра.
Ја собрала торбата концентрирано размислувајќи на нешто и се упатила кон излезот. Тој го блокирал нејзиниот пат. Таа се удрила во неговото рамо и изненадена од недисциплинираноста – некако непријатно се потпрала на клупата. Гледаше во неа постојано. Изгледало дека – сите разбрале што ќе биде и очекувајќи лудо смеење, тој рекол цврсто: “Те сакам…” И направил пауза. Знаел дека – колку е подолга таа пауза – толку е подобар ударот. Видел дека сите се подготвени да се смеат. Таа не зацрвенела, паузата станала подолга. Таа само стоела и гледала – некаде длабоко – некаде длабоко во него…
Шетале по улица – било многу сончево – баричките веќе се исушиле.
3. Влезе во градот наутро. Некој може да види некој вид на симбол, некој не. Јас лично, сакам да гледам на работите едноставно – влегол, па што ако. Веќе сонцето изгреваше и асфалтот во тесните улички малку се загреваше. Таа топлина не се загреваше, туку ветуваше дека ќе загрева. И од тоа ветување му беше многу драго. Јас не го разбирам – ветување – тоа е секогаш свежо, продорно од било која определеност – само ако таа определеност не е таква, што при самото основање содржи шуплини, во која во секој момент може се да пропадне. Му одеа во пресрет луѓе – каде сте виделе град без луѓе – но нивните лица беа замаглени – светла магла која ги покриваше фацијалните карактеристики, додека кај некои лицето не беше воопшто јасно. А можеби – тоа е само испарување, намалување на сончевата светлина, кои даваат бизарна слика. Одеше без дефинирана цел – штотуку се родил и цел уште немал.
Понекогаш фасадата на куќата, понекогаш нечии зборови го допираа повеќе, него впечатокот – тоа би можело да се нарече успомен, но секако тоа не беше успомен, бидејќи тој штотуку се родил и не се сеќава на ништо. Кога морето го исфрли на брегот, кога дрвјата се наведнаа и нежно го спуштија на земја, тревата отстапи пред него, а патот беше јасен и тоа беше толку просто. Кога тревата завршила, се раширила прашината на патот пред него и начинот на кој сè беше јасно. Ниту една мисла не се појавила во градите – но мислите во главата, тој не ги сакал – толку не му биле симпатични, да го чувствувале него од далеку и се обидувале да го заобиколат. Од длабочините ги извлекувале своите необични глави на различни суштества- но и се обидувале да се нурнат подлабоко, кога неговото внимание било подготвено да ги здогледува. Кога поминувал покрај долгата жолта фасада со бели прозорски прагови, свртена наопаку, се појавила риба во име на самотијата – малку ја занишуваше главата, небото било јасно. Тој немаше трска или јадица, ниту желба да ја улови рибата – и рибата си отишла, мрднала со својата опашка и си отишла, а тоа нешто беше толку добро што дури и патот се искриви од задоволство и тој мораше да ја заобиколи малата бара на асфалтот.
Во градите имаше дупка. Се разбира, сите знаеме дека таму нема никакви дупки, можеме дури и да допреме со рака, ако некој веќе тотално полудел, па не знае – дали има дупка во градите или нема – но тој имаше дупка во градите – и низ неа потсвиркуваше ветрот, ветрот беше виолетов и жилав, тој се виорел и ја разбушавувал неговата коса и правел смешни фризури на косата.
Девојката седела на прозорецот на вториот кат, со нозете спуштени. Родителите, се разбира, и кажувале дека така не смее да седи, но таа не ја интересирало што мама и тато кажуваат, и ако тие би починале во тој момент – таа сигурно, би испуштила неколку солзи, но само малку – така се плаче, кога во градината ќе се скрши исушена гранка, од дрвото под кое си се навикнала да седиш и загледуваш на други глави. Седела таму веќе два часа – сонцето ги загреа нејзините нозе, тоа благо ја голицкаше по нозете, го направи истото погоре под здолништето, а после и под пазувите. Дали така викаат – “под пазуви”? Или на некој друг начин? Во секој случај – под нејзините пазуви било слатко и топло.
Кога тој се наближуваше кон алејата, каде тополите растеле, му фрлиле во лицето грст пена. Многу се расположил, но не го покажал тоа – нека мислат дека се замислил за нешто друго, и тој грст од пена – но, можеш да замислиш… и на следната улица го понесле неговите нозе. Неговиот поглед падна на нозете од девојката. Тие беа толку привлечни, нежни прсти, кои си играле некоја своја игра, многу фина пена на листовите, што само може да се види само ако се приближиш многу блиску, толку блиску што би можел да го осетиш мирисот на кожата. Се приближил, застанал и го кренал погледот горе. Розеви зајачиња скокале под здолништето и го спречувале да се концентрира. Потоа тој погледна погоре и ги виде нејзините очи. Потоа небото се отвори и удри гром.
***
– Дали те знам?
– Дали те знам?
– Tе знам.
– Tе знам.
– Имаше магла, имаше jоргован, имаше црна земја, умот ми беше транспарентен, мојот глас ме предаде, грутка во градите, градите ми прснаа, се разбудив и удирав со главата. Сакав повторно да заспијам, бев подготвен се да дадам за уште една минута спиење – толку чекав, толку сонував, и што сега – за мене тоа е дадено во еден момент од сонот? Сон, чист како солза – солзите, бескорисни, како сонот…
– Јас не знаев за тебе, не сум те видела, во капка вода не сум го видела твојот одраз, во шумот на ветрот не сум го слушнала твојот глас, мечтаев… груба кора од дрво, брза вода на потокот, небо без дно – така те барав. Седнав, со нозете спуштени, сонцето сјаеше во моите очи, сончев зрак блесна и ме ослепи, јас погледнав надолу. Така те најдов тебе.
– Што можеме да си кажеме еден на друг?
– Немаме за што да разговараме.
– Што можеме да направиме еден за друг?
– Веќе е се направено.
– Така е добро.
– Така е добро. Дали толку рано, толку едноставно ќе го проживеам својот живот? Не ми се допаѓа ова, толку едноставно?
– Тоа може да биде толку едноставно.
– Што е следно?
– Следно ништо. Едноставно ништо. Така се случува да нема ништо понатаму. Постои само подлабоко, постои само поинакво. Сега – поинакво.
– Се плашам, јас сум среќна, многу сум потполна.
– Мене ми е жешко, мене ми е ладно, мене ми е мирно.
– Дали ќе не пуштат нас?
– Тие ништо не можат да направат. Тие спијат. Погледни ги во нивните очи.
– Тие ништо не можат… тие спијат… како е добро… како е добро… значи, се случува, се случува, се случува! Може ли да повторам уште илјада пати – “се случува!”
***
Кога почна да врне, низ отворениот прозорец паѓаше малку вода и тепихот се навлажни – ќе мора да се исуши – бидејќи може да фати мов – би можело да се исуши со правосмукалка или во најлош случај, со фен за коса!
4. Наведнувајќи се, тој скокна од позади корпата за ѓубре – тоа е јасно дека никој не очекувал тука да го види – сите побегнале. А еден од нив од страв, трчаше право кон него. Притисна на активирачот. “Тра-та-та-та-та” – дрвениот автомат го бушеше момчето во стомакот, неговите очи изразуваа целосна паника – и покрај фактот дека тој беше убиен – трчаше и понатаму. “Tра-та-та-та-та” – слушна зад него – “доволно беше да живееш – умри!”. Тој го забави чекорот. “Доста беше да живееш!”
Во грмушката запеа писклива врана.
5. Паѓаше ситен дожд – малку посилно, малку послабо – ненадејно дождот стана посилен – и целиот свет околу автобуската станица оживеа – луѓето брзаа кон најблиското засолниште. Со едно око видов како две стари жени како се поздравуваа една со друга – како и обично – веќе неколку минути тие трачареа, лицата им беа вештачки добродушни. Таа што го чекаше автобусот, се наведна, ја зеде торбата и замина. Одеднаш лицето на другата жена се изобличи, па со пискав глас од некоја причина, извика – “нема повеќе автобуси”. Воздухот беше исполнет со страв, кој формира вртлог – двете тетки механички се вртеа во него, а околу стоеа мирно група од луѓе. “Нема повеќе автобуси” – таа продолжи агресивно и нерационално да вика. Жената која си одеше се заврте – се смееше, и од нејзината насмевка можеше да се види – колку се плашеше и колку и е срам – страв и е, затоа што ужасно се преплаши. Срам и беше поради тоа што таа сфати колку е апсурдна ситуацијата, но ништо не можеше да направи. “Нема повеќе автобуси!” – викна уште еднаш жената, се заврте и си отиде. Сите влегоа во автобусот. Вртлогот исчезна. Кога доаѓав до мојата куќа, во пресрет ми доаѓаше стара жена со куче – чудно… А велат дека станува збор за коса… И нема причина таа тука да шета – и така сфатив сè. Каква безобзирност! Патем, во торбата носев вкусни крофни!