03-01-01 Вовед, анамнез
Од раното детство од ден во ден, од минута во минута ти се навикнуваш да се однесуваш кон своите желби како да се нешто “непристојно”, “лошо”, “срамно”, “безобразно”, “неточно”. Смислени се и имплементирани збир на зборови, на местото на зборот “желба”, и со нагласена негативна конотација: “каприц”, “барања”, “настранетост”, “самоволие”. “Реализирање” [желба] се заменува со “попуштање”, “ми е гајле за другите”, а “сакаш нешто” – го менува зборот “имаш проблем”, “оптеретен си”. Човекот кој не сака да ги потиснува своите желби и се обидува да ги реализира е жигосан како “себичен”, “егоист”, “егоцентрист”. Ако си многу заинтересирана за нешто, добиваш прекар “тврдоглава”, “ексцентрична”, “чудна”, а понекогаш и “манијак”, па дури и ако тоа е наведено како шега, треба да бидеш свесна дека под тие шеги лесно ги изразуваат своите вистински ставови и во тој случај е многу негативен став, затоа што зборот “манијак”, по “чудна случајност” се користи за означување на високо опасни криминалци, убијци, силувачи. Со цел да се консолидира занемарувањето, па дури и агресивниот однос кон своите желби, се формираат и зацврстуваат концептите, што резултира со човек кој има желба, толкува и други, па дури и самиот како човек кој има “проблем”, во кој не е се во ред. Се верува дека, кога кај човекот “се е во ред”, тогаш тој не поседува некои посебни јаки желби. Дистрибуирани во Европската животна средина незамисливи искривени идеи за будизмот и jа завршуваат оваа слика, бидејќи според нив “нирваната” – е состојба на максимална среќа, која се карактеризира со комплетно исчезнување на желбите. Резултатот е дека луѓето погрешно веруваат дека најсреќната состојбата е недостатокот на желби, тотално задоволство, тмурност, апатично добивање на впечатоци. Игнорирањето на радосните желби, директното нивно потиснување има незамисливо убиствен ефект, предизвикува многу НЕ, НП, тупост, ја одзема можноста на човекот да почувствува ПрД.
Во зависност од трендовите кои преовладуваат во општеството, некои форми на силни желби се признаваат како “корисни”, во тој случај, луѓето чии желби во моментот спаѓаат во таа рутина, “поштуваат”, поддржуваат, одобруваат, но веднаш штом се промени модата, или штом човекот покажува и други желби, тој веднаш повторно паѓа во категоријата на чудаци и манијаци. Тоа води кон фактот дека кај човекот радосните желби паѓаат во создадени вртлози од него, принуден да ги потиснува сите други желби, механички да создава “правилна” желба, која набрзо би станала обврска, во механичко и нерадосно дејство.
Ако си научена да ги потиснуваш своите радосни желби, да ги доживуваш во тајност, со чувство на срам, вина, страв, често води кон тајна или отворена агресија, омраза. Ти самата си го ускратуваш задоволството од процесот на доживување и реализација на желбите, додека доживувањето и имплементацијата на механичките, на “правилните” желби не носат радост, стануваш наркоманка, на која цел и е да постигне некој одреден резултат. И кога во доживувањето и имплементацијата на желбата нема задоволство, туку само желбата за постигнување на резултат, тогаш насобрани се повеќе и повеќе нови НЕ – загриженост со резултатот, стравот да не го добиеш тој резултат, стравот дека некој друг ќе ги искористи предностите на твојот резултат и така натаму. Во тој поглед, соодносот е прицврстеност на желбите како на нешто болно, и колку е посилна желбата, толку повеќе НЕ се полоши, придружени со целиот процес на доживување и реализација на желбите.
03-01-02 Дефиниции, кратенки
Дефинирање на желбата е невозможно, така како што да дефинираш – значи да jа доведеш кон веќе познато, но желбата не е сведена на ништо друго – ниту кон емоциите, ниту кон мислите, ниту кон чувствата. Има луѓе кои се толку невнимателни кон она што и како тие чувствуваат, кои толку отупеле од НЕ и концептите, да не можат да направат разлика на желбите од мислите, на пример. Внимателниот човек лесно може да види дека има желби, а тука се и придружните на нив емоции и мисли, а тоа се значително различни слоеви на доживувања. Чувството на глад може да биде придружено со желбата да се јаде, а чувството на сексуална возбуда со желбата да се има сексуален однос, во мислата “тој ме предаде”, е придружена со чувството на омраза, желбата да го удриш, чувството на топлина во главата или ладно во рацете, затоа бара минимална вештина за да се следат своите доживувања, да не се побркуваат тие доживувања. Додека ги отстрануваш НЕ, механичките желби, концептите и ги култивираш радосните желби, разумната јасност и други ПрД, твоите способности за разликување растат.
Како да знам дека сакам нешто? Сега сакам да јадам сирење, или да одам да прошетам? Ако поставувам такво прашање, тоа значи дека постојат две такви желби, но како да знам? Знам дека затоа што во моментот постои чувство за вкус на сирење и чувство за поинаква визуелна слика, мирисот на шумата, чувството на цврста земја под нозете и сакам да се зајакнат овие доживувања, да станат повеќе јасни. Се чини невозможно – како што е – вкусот на сирењето, кога во устата нема сирење? Но, тоа никого не го изненадува што можам да не го видам дрвото, туку да го замислам, но што значи “замислам”? Тоа е да се има визуелно доживување на дрвото – тоа доживување е нејасно, нестабилно, тоа не е ништо друго туку само визуелно доживување. Ако подолго време го разгледувам дрвото, визуелната слика ќе станува појасна и постабилна, ќе се појават дополнителни доживувања, и како резултат желбата да се зајакне таа слика може да стане посилна. Со сирењето е ист случај – постои слаб, нејасен вкус на сирење и желбата да се зголеми – постои внатрешен дијалог на таа тема, можам да почнам да размислувам за тоа – како можам да го добијам саканиот вкус на сирење. Па знам дека сакам нешто, бидејќи доживувањето на тоа нешто веќе се чувствува во тоа место, но во ослабена, нејасна форма. Ако сакам да купам шарено здолниште, за да би доживеала задоволство во очите на момците – токму во тој момент на тоа место ВЕЌЕ ПОСТОИ и задоволство на сопственост на тоа здолниште, и еротска возбуда од очите на момците и тактилните чувства од здолништето на колковите, и визуелното доживување на нејзината боја и текстура. Па можеме да направиме неверојатен заклучок: кога нешто сакам, тогаш сакам нешто што не е на располагање, но сакам нешто што веќе постои, но едноставно повеќе ја сакам појасната, постабилната и посилната форма! Тој заклучок е во согласност со забелешките дека желбата е секогаш објектно-ориентирана. Произлегува дека “желбата” – тоа е секогаш “желба да се зајакнат постојните доживувања.” И уште еден изненадувачки резултат – со нашата способност да правиме разлика помеѓу доживувањата, во оваа ситуација ние не можеме да направиме разлика помеѓу а) желба и б) реализација на желбата, бидејќи ако сакам сирење, вкусот на сирењето веќе постои, то ест желбата и остварувањето на желбата се истовремени. Дали тоа значи дека постои начин да се зајакне и желбата за сирење, да се почувствува неговиот вкус исто така, како да ти е на јазикот? И можно ли е тоа да засакаш да се заситиш, да се појави чувството на ситост, да сите физиолошки процеси продолжат како да добивате хранливи состојки? Тие прашања остануваат неодговорени, додека не се чувствуваат постојани ПрД, додека не е возможно за тебе толку полна концентрација на желбите да тие почнат да ги откриваат своите тајни. Ќе фиксираме едно нешто: кога постои желба, таа веќе е делумно имплементирана.
– Безрадосни, или механички желби (мж), ги нарекувам такви, кои:
а) се должат на концепти, кои вклучуваат различен поттик или морални зборови-паразити: “мора да се оди таму”, “треба да се стори тоа”, “тоа би било добро да се стори тоа”, “не е фер да се направи тоа”, “го очекуваат тоа од мене”, и така натаму. Во тебе нема радосна желба да се стори тоа, но затоа што има наметната мисла “треба” или “би било лошо”, ти продолжуваш да доживуваш незадоволство и нежелба, одиш и го правиш тоа, поддржувајќи ја мислата “добро, што јас тоа го направив, тоа е правилно, така и треба”, обид со самозадоволството да го компензираш труењето од НЕ.
б) се предизвикани од НЕ – лутина, страв, досада, и др.
в) се предизвикани од механичките навики – ти секогаш, доаѓајќи од работа, го вклучуваш твојот телевизор, па дури и ако за вестите не си апсолутно заинтересирана, уште ги гледаш, со чувство на досада, замор, итн.
г) се предизвикани од други мж, како што е желбата за хиперкомпензирање на она што претходно си била одбиена. Ако во детството, младоста поради срам, страв и моралните забрани малку си имала секс, а потоа во 20-25 години желбата да имаш секс може да стане толку бурна, да ослободувањето од забраните ќе одат на све што се движи, заборавајќи да престанеш и запрашаш – дали стварно сега постои таква радосна желба? Ако престанеш и се внесеш во таа желба, тогаш ќе се појави силно незадоволство и мисли да се ограничиш “себе си”.
Општи својства на мж – безрадосност, грозничавост, хаос, то ест доживувајќи ги и спроведувајќи ги, не добиваш чувство на просветено доживување (ПрД) – нежност, чувство на убавина, восхит, аспирација, итн. Напротив – ја зголемува негативната позадина (НП), се појавуваат НЕ и засилува хаотичниот внатрешен дијалог. Цитат од Гурџиев: “човекот е арена на борба, натпревар на различни желби, тие се нарекуваат себеси со “јас”, то ест, себеси се сметаат за мајстори, и никој од нив не сака да им признае на другите. Секој од нив за време на краток временски период, додека тој бил на власт, го прави она што тој сака, без разлика на се, а плаќаат за тоа други. И меѓу нив не постои ред. Кој од нив се искачи на врв, тој станува господар. Тој ги брка сите други, и не се плаши од ништо. Но, следниот миг друг доаѓа и го победува него. Тоа продолжува во текот на човечкиот живот. Замислете држава во која секој може да биде крал за пет минути и во текот на тие пет минути да прави со кралството она што тој сака. Но, нашиот живот е таков.”
Да би имала комплетна слика за појавување во твоето место мж, јасно да би ги разбрала – со што сакаш да работиш, ти препорачувам да направиш целосна листа на нив и да ја дополнуваш, кога откриваш нови.
– Клешти на механички желби – ефектот на неизбежно страдање кое се случува за време и по спроведувањето на мж: за време на спроведувањето на мж (рмж), луѓето кои страдаат (т.е., ги потиснуваат радосните желби, доживуваат НЕ), надевајќи се дека ќе добијат некоја среќа во иднина. Ако мж не се спроведе, и очекуваната среќа не дојде, се појавува силна НЕ на загубеното време, самосожалување, и др. Ако мж се спроведе, тогаш проектираната “среќа”, испаѓа да и не е никаква среќа – човекот ги има истите, па дури и нови и поголеми НЕ, нови причини за да се потисне рж – на крајот – исти страдања. Тој кој ги реализира радосните желби, пак, ги чувствува Прд во текот на спроведувањето на рж, а и после спроведувањето на желбите или дури и ако не е спроведена.
Своевидна карактеристика на “прекумерното спроведување на мж” – расте непријатна спазматична состојба, која може да се опише како “животот поминува.” Се појавува позадина каде што брзањето не е јасно, загриженост дека времето одминува.
– Еден од видовите на мж – желбата да се потисне желбата (жпж). Разликата помеѓу потиснувањето и отстранувањето е објаснета во делот за НЕ – во случај на потиснување мж не се прекинати, постои НП. Во случај на отстранување на мж исчезнува целосно, се појавува безгрижност или ПрД. Така жпж – секогаш, по дефиниција, е мж, како форма на желбата да се доживее НЕ, и најчесто се должи на НЕ и концептите. Кон жпж се вклучуваат различни форми на т.н. “аскетизам”, кога човек ги потиснува своите желби (и рж, и мж), водени или од концепти на просветување, здравјето, итн, или верата во авторитети, или желбата да се импресионираат други. Во исто време, таа чувствува многу НЕ, задоволство од својата “победа”, ги зајакнува мж за реализација на потиснатите желби, за воспоставување на основа на длабока ментална криза, односно, јак, продолжен и разрушувачки излив на НЕ и дејствија предизвикани од нив.
– Радосните желби (рж) одговараат на следниве критериуми:
а) нивното чувствување и процесот на нивното спроведување (без оглед на исходот) е придружен со радост, исчекување, очекување и други ПрД.
б) ако рж не се реализира (и ако имаш мислата дека нема да се реализира), НЕ не се појавуваат.
Неопходно е да бидеш свесна дека ако не се практикува отстранувањето на огорченоста, речиси сите твои желби се механички, па дури и ако се појави рж, таа веднаш се заменува со мж. Ако си почнала да се занимаваш со практика, тогаш мочуриштето започнува да тече, чисти потоци на рж се појавуваат и се мешаат со мж, така што е постојан процесот на менување, замена на рж и мж. Ќе треба да се вложат издржливост и решителност, внимание и спремност, да би почесто и појасно ги одвојуваш мж и рж, да ги отстрануваш првите и зголемуваш вторите.
На пример, си почнала да го миеш подот, бидејќи сега тоа резонира со чистењето од НЕ, постојат рж за физичка активност, и ти jа спроведуваш, но кога за пет минути желбата исчезнува и се појавува друга рж, постои концептуална идеја: “кога веќе си почнала – доврши до крај.” Се појавува мж “да доврши”, рж исчезнува, ПрД се прекинати.
Друг типичен пример – одложување во спроведувањето на радосните желби (срж) “за подоцна”: постои рж да прошеташ сега, постои мислата “не сум ја завршила домашната работа – кога ќе ја завршам, тогаш ќе одам”, како резултат рж исчезнува, се појавува тмурност, НЕ, и кога сите задачи се завршени, повеќе не ти се пешачи, но наместо да запреш и да ја слушаш рж, ти одиш на прошетка, бидејќи си помисли, “Па, јас, сакав”, и на крајот – повторно, спроведување на механички желби (смж).
Цитат од Лис: “Рж се одложуваат на подолго време, бидејќи сакаш “темелен” пристап кон нив, да се подготвиш. Од детството така и се случува – задоволството го дава не самиот процес, а фнтазијата на тема “што ќе се случи кога…” – jас сакав да зборувам за тоа, да сонувам. Од детството се хранам со неисполнети фантазии. И покрај тоа што ми донесуваше предвкус, беше нестабилен, слаб и минлив. Имав постојана потреба за надополнување со нови фантазии, покрај тоа, јас често не ни почнував да ги спроведувам рж, поради што ми се појавуваше чувство на вина од лажните очекувања – своите и туѓите. А бидејќи рж се потиснуваа, а новите не се појавуваа и предвкусот не се зајакнуваше.
Ако дејството се должи на рж, тогаш резултатот е изразен во зборовите со зборот “премногу”, покажува дека рж неосетно е изменето на мж – “прејаден”, “премногу секс”, и др. Јадеш и го испитуваш задоволството, но внимание потроши на хаотичноста на расеаноста, и сега ти си се “прејала” – рж неосетно се измени во мж. За да се спречи ова, мора постојано да се прашуваш: “Што јас сакам во моментов.”
Ќе го одвоиме доживувањето “предвкус на појавата на рж“. Како да те очекува сладок скок напред, како силна тетива. Огорчениот човек тешко го преживува и недостатокот на желба, и нивното присуство, односно во секој случај, се појавуваат НЕ – ова е одлика на мж. А тука е се спротивно: кога нема рж, и додека совршено ги отстрануваш НЕ, тогаш чувствуваш задоволство од предвкусието, а кога рж се појавува – задоволство поради доживување на рж и поради неговото спроведување.
– Со терминот “селекција на желби”, го означувам процес кој се состои од три фази:
а) Разликата меѓу желбите, кои се манифестирале во моментот
б) препознавање како мж и рж
в) отстранување на мж и култивирање на рж.
Како резултат на тоа, прилично јасна дистинкција помеѓу желбите, идентификувањето на желбите се случува речиси автоматски, но ако таа јасност е слаба, нестабилна, тогаш може да имаш проблем за транзицијата од а) кон б). А со добра дистинкцијата можеш да jа идентификуваш “поврзувачка желба” – то ест желба да се направи идентификација на различни желби и на мж и рж. Оваа дистинкција од своја страна, им овозможува поефикасно предизвикување на желбата да се направи идентификација, и се чини дека е доволно, за да не го растури процесот понатаму, и да се овозможи изникнување навика за преминување од а) кон б). Истото важи и за преминот од б) кон в).
Практиката на циклична промена на толкувањата (и придружната промена на природата и интензитетот на желбите) е средство за селектирање на желбите.
– “Експрес-анализа” на желбите – збир на активности што овозможуваат за неколку секунди да се добие јасност – желбата која во моментот се поседува е радосна или механичка. Користењето како критериум за резонанса со ПрД е тешка, особено кога интензитетот на желбата е низок, а со тоа и слабо е изразена негативната позадина, или е слаба просветената позадина, или “ништо не се случува.”
Генерализација на “костурот” на механичките желби е увереноста (на пример, цврстата фиксација на свеста што разликува): “ако ја спроведам таа желба, јас ќе бидам посреќна.” Слабост на таа изјава се заменува по навика – сите примарно мислат на ист начин кога ја спроведеуваат желбата. Во меѓувреме, наблудувањата на себе и околината лесно откриваат дека “да се биде среќен” – значи “да се доживее среќа”, односно ова не е збир на одредени бенефиции, тоа се и преживувања, кои, според мислењето на луѓето секако се јавуваат по остварувањето на тие бенефиции. Едноставни експерименти покажуваат дека, сепак, поседувањето на посакувани предмети, статуси, внимание, и др не донесуваат “среќа” а краток блесок на задоволство. Поседувањето на [одреден начин] нема да доведе до преживување на [состојбата на “среќа”].
Затоа, ако ја фиксираш мислата ” ќе бидам посреќна ако го направам тоа,” [која придружува релевантни убедувања], тогаш тоа значи дека во составот на твоите желби има и механичка желба. Во исто време можат да се манифестираат и рж и мж (со слаб интензитет) кон иста цел, и кога едната е послаба, другата е се појака. Контрола на достапноста на таквите мисли и таквата сигурност е средство за кое овозможува спроведување на селектирање на желбите, што доведува до појава на други рж и ПрД, бидејќи со самата разлика на доживувањата создава силна резонанса со ПрД.
– Препорачливо е да се прави разлика помеѓу а) желба и б) желба да се спроведе таа желба (жсж), затоа што желбата може да биде радосна, а желбата за спроведување – механичка, а ако не постои таква разлика, не е возможно да се направи селекција. Оваа дистинкција води кон ослободување од процесот на испитување на рж од “додатоци” во форма на грижи и стравови, придружени со мислите за тоа – дали е возможно или невозможно да се спроведат, дали сакате или не сакате да го остварат она што ќе се случи по нивното спроведување, итн, како резултат рж ќе почнат да се манифестираат слободно.
Таквата дистинкција доведува до фактот дека:
а) рж се искусуваат појасно, силно, без помешувања,
б) рж стануваат достапни за набљудување, истражување,
в) се зголемува и способноста да се доживее задоволство поради испитување на рж
г) се зголемува резонансата на рж со други ПрД,
д) бидејќи автоматизмот за спроведување на желбите е застанат, станува можна еволуцијата на рж, во кои се вклучени и остатокот од доживувањата.
На пример, ако по појавата на сексуална желба, автоматски следи нејзина имплементација, сексуалната желба ќе се преживува нејасно, не ќе можеш да ги насетиш нејзините нијанси, нема да биде длабоко, интензивно преживување. Кога механизмот за итно спроведување е запрен, почнува еволуцијата на желбите и поврзани со нив чувства и други доживувања – инаку, јас го нарекувам “сексуалност” – ќе стане достапен се поголем широк спектар на желби за нови чувства, ПрД, телото станува се повеќе чувствително, се повеќе зони од телото стануваат “ерогени зони”, се зголемува длабочината и разновидноста на чувствата, има неочекувани одекнувања на веќе познати и сосема нови ПрД.
Автоматизмот за спроведување води кон уште еден исход: во искушение, ти веќе “знаеш” што ќе се случи следно, то ест самата го програмираш развојот на ситуацијата, одземајќи го исчекувањето, што го прави сето познато однапред, и рж не добиваат надополнување во форма на резонанца со ПрД, и често или исчезнуваат, или се заменуваат со соодветни мж. Разликата помеѓу желбата и желбата да се спроведе таа желба, откривајќи “јаз” помеѓу нивното создавање, добиваш можност да се вметне стап во тркалото на тој механизам и го стопираш.
Терминот: “лов на рж” – просветена позадина (1-4) + рж (5+) за да барате нови и нови рж, резонира со зборовите “лакомост”, “невозможно е да се запре.” Хаотични пореметувања нема, се појавува сериозноста и ентузијазмот само од страна на размислувањето “сакам да тражам рж.”
– Да се научиш како да правиш разлика помеѓу желбата и желбата да се спроведе таа желба не е лесно, поради нивното автоматско мешање формирано во тебе со децении. Како вежба можеш да се научиш да правиш паузи, со должина од барем неколку секунди помеѓу желбата и почетокот на нејзиното спроведување – ќе ја наречеме практика на одложување на спроведувањето. Кога се појавува желба, запри, внеси се – што сега сакаш, што особено највеќе би сакала. Понекогаш самиот процес доживување на желбата е попривлечен од нејзиното спроведување. Карактеристична функција на механичката желба за спроведување е во тоа да кога ќе го задржиш спроведувањето веднаш има рој од НЕ, додека одложување на радосните желби за спроведување на желбите не доведува до НЕ и апсолутно не го ослабува задоволството, кое го доживуваш поради предвкус, а понекогаш дури и го подобрува.
– Препорачливо е [поради спровдување на желбите], да се научи да се прави разлика помеѓу желбата да се доживее желба (ждж). Таа, исто така може да биде радосна или механичка. На пример, ако доживееш повеќе оргазми по ред, тогаш само од помислата на секс, ќе имаш отфрлање, со чувство на гадење, а сепак, ако покрај тебе пројде убаво момче, ќе го погледнеш и механички ќе го посакаш и би ја заборавила тмурноста и НП што се јавуваат по оргазмите и поради навиката. Присуството на механичка ждж (мждж) во таква ситуација е докажано со фактот дека имаш чувство на гадење, а понекогаш дури и одвратност, други НЕ, каде што доколку мждж е отсутна, можеш само да споменеш: “желбата не се појавува.”
– Препорачливо е да научи да се прави разлика помеѓу желбата да се зајакне желбата и желбата да се ослабне желбата. Култивирање на првата, игра огромна улога во култивирањето на рж, а втората често се користи за експерименти, кога нема јасност на одредени желби, и ќе ја зајакнеш, ослабнеш и посматраш, како ќе реагираат другите доживувања на тој процес. И едната и другата желба можат да бидат механички или радосни. На пример, ако наместо да се фиксира “постои рж да се зајакне некоја рж” го следиш концептот на “потребата да се создаде и подобри рж, тогаш ждж и жзж ќе бидат механички, без радост и секако, тоа нема да доведе до ништо друго освен кон НЕ и кон замореност.
– Начините за зајакнување на рж: 1) Култивирањето на желбата да се зајакне желбата, да се сврти вниманието кон тоа дека силно сакаш рж да се зголеми. 2) Култивирање на силно и радосно исчекување, затоа што тоа резонира со рж. Помисли на ситуацијата каде што си почувствувала силен предвкус, опиши го во детали. Со цел да би генерирала предвкус, можеш да се сеќаваш на тие ситуации, но на крајот ќе научиш директно да “скокнеш” во предвкус. 3) ги претставуваш посакуваните промени, придружени со формална пракса, со помош на гласно изразување на желби (“ГИЖ“).
– Препреки за зголемување на рж:
1) Мж се поврзани со огромен број на НЕ – разочарување, лутина, очај, итн, и секој знае дека колку е посилна желбата, толку се посилни и штотуку манифестираните НЕ. Не знаејќи дека ова својство е само мж, но не и рж, луѓето ги потиснуваат сите желби и сакаат со половина сила, една десетина, една стотинка, правејќи се импотентни, односно не е способен да сака, да дојде во апатија, сивост, депресија, губење на радоста на животот. Појавата на силни рж автоматски води кон страв претстојните НЕ и автоматско потиснување на рж, па затоа треба да:
а) се отстрани тој страв;
б) се зајакне желбата да се доживее рж, исчекување;
в) бидеш свесна дека доживувањето на рж е само по себе задоволство, без оглед на резултатот;
г) беспрекорно ги острануваш НЕ кои произлегуваат од мислите на можна не-реализација на рж.
2) мисла-скептик: “никогаш никаква желба не води никаде – животот како што бил досаден, таков и останал”. Потребно е:
а) предизвикување на разумна јасност дека минатото искуство во доживување и реализација на мж нема врска со искуството во доживување и реализација на рж.
б) прифаќање на такви мисли со ментален отров и нивното отстранување со директно одвраќање на вниманието од нив.
– Брзината и одржливоста на промената на доживувањето е пропорционална на интензитетот и времетраењето на радосната желба. Оваа едноставна шема не е лесна да се открие, бидејќи луѓето често погрешно сваќаат “мислата за желбите”, мислат дека е тоа “желба”. Ако човек вели: “сакам да променам некоја навика”, често тој само мисли дека сака да се смени, но не чувствува желба или ја чувствува многу слабо и ретко. Ова е епидемија на широко распространета конфузија. Исто така може да мислат дека е “желба да се доживува желба”. Ако сакам да се манифестира во мене силна желба да се променам, но желбата за промена е отсутна или многу слаба, тоа не е доволно за почеток на промената, особено ако оригиналната желба е механичка.
– Од целокупноста на мж целисходно е да се одвојат очигледно механичките желби (“oмж”), то ест такви, механички, огорчени, не-желбени, болка која за тебе е очигледна. Отстранувањето на омж не е придружено со самосожалување, чувство на загуба, мислата за угнетување “на себе”, степенот на идентификацијата со oмж се минимални и тие треба да се отстранат многу полесно отколку не-очигледно механичките желби (нмж). Како и во ситуацијата со отстранување на НЕ, главниот проблем не е во отстранување на НЕ, него во тоа да силно сакаш да ги отстраниш.
Писмено фиксирање на добиените искуства и реализирање на рж дава можност критички да се испитаат нивните акции, да се идентификуваат типични начини на самоизмама. На пример, ако детето плаче, можеш да посакаш да одиш и да го утешиш, и оваа желба ти ја класифицираш како радосна. Следната анализа на ова искуство може да доведе до прашањето – “дали е тоа чиста случајност – симпатијата и наводно радосната желба да се покажат токму кога бебето плаче, и во процесот на утеха биле забележани НЕ нетрпение, лутина, или жалост.” Ова дава основа да се претпостави дека имало самоизмама, а тоа ќе овозможи да во иднина повеќе внимателно се истражуваат своите доживувања во слични ситуации.
– Воведуваме термин “беспрекорно однесување“: тоа се дејствија што произлегуваат од повторување на рж, придружени со предвкус за цело свое време. Секоја морална оценка на ваквите дејствија е невозможна, бидејќи по дефиниција, овие дејствија не се резултат на желбата да се следат правилата, концептите и навиките, ниту желбата да се нарушат правилата, а се резултат за појавување на рж, а со тоа и во мотивот за беспрекорно однесување”, не постои ни “затоа што”, ниту “да би”. Беспрекорно однесување – тоа е кога “јас го правам тоа затоа што ги следам рж и на тој начин постои резонанса со други ПрД”. Оценувано, според тоа, може да биде само концептуалното толкување на беспрекорното однесување, и не заборавај дека луѓето околу тебе на тој начин и ќе работат – без обзир на тоа што ќе говориш за “просветување” на своите мотиви, луѓето ќе ти судат, според нивните концепти, пишани и непишани закони и да не го забележиш тоа, да се менуваш од претпоставката на можни дејствија од страна на околината – глупост, што може да доведе до несакани последици кон тебе.
– Ќе ја наречам “практика на поддршка” за реализација на желбата со цел за истражување на процесот на реализација, како и последиците од реализацијата. Практиката на поддршка најчесто сакаме да ја спроведеме кон нмж, затоа што сакаме да го разбереме, да го поделиме во неколку составни делови, да определиме во кој од нив ќе бидат мж, а кои – рж. Понекогаш има желба да се придружува и oмж да се подобри својата сигурност во нејзината механичност. И таа практика на поддршка води до она што може да се нарече “добивање искуство“:
а) разумната јасност зависи од тоа какви доживувања се појавуваат како резултат на одредено однесување;
б) јасност во тоа какви доживувања се пожелни, а какви – непожелни;
в) Изложување на напорите, чија цел е да се осигураш дека се отстранети несаканите доживувања и култивирање на пожелните.
Во зависност од степенот на јасноста и ефективноста на напорите говориме за значајни или незначајни искуства.
Механичка реализација на мж и нмж не води кон стекнување на искуство, како што е докажано од страна на секој стар човек кој можеш да го видиш на клупата пред зграда – тој човек преживеел многу години, бил во различни ситуации, доживеал многу емоции и желби, контактирал со многу луѓе, но не стекнал слобода од огорченоста, разумната јасност, способноста да доживува и следење на рж, способност да се избегнат несаканите и доживеат посакуваните доживувања, но повеќе од тоа – со секоја мината година се повеќе и повеќе се нурнал во НЕ и тупост, опсегот на неговите доживувања е примитивен и монотон. Луѓето почнуваат да стареат брзо не во 40, не во 50 години, туку во 20-25. Веќе на возраст од 30 години поголемиот дел од луѓето се пензионери, кои не само што не доживуваат рж, туку се и агресивни во однос на самата идеја за култивирање на рж, слобода од НЕ и концепти. Тие бараат само да се заборават – во задоволство, дрога, монотони впечатоци или НЕ.
– “Исцрпеност” – процес кон доведување на реализација на повеќе омж и нмж до фаза на силна заситеност со паралелна фиксација на доживувањата, вклучувајќи ги и радосните желби, што резултира со:
а) слабеење на сила во манифестираните омж или нмж;
б) изборот станува поедноставен;
в) има можност за набљудување на продолжената демонстрација на механичката компонента покрај презаситеноста, што објаснува како да се алоцираат од желбите во различни околности;
г) постои слабо изедначување со желбата, односно
*) Се намалуваат мислите од типот на “тоа е мојата желба”, “тоа е дел од мене”, “ми е жал ако го изгубам”, тие почнуваат да се разликуваат како очигледно лажни;
*) се појавува сваќање на мж како некој туѓ механизам, то ест, се појавува мислата “тоа е само механизам на несакани навики”, кои се придружени со разумна јасност, ПрД-јасност, други ПрД;
*) се појавува рж за отстранување на овие мж;
*) се појавува рж за зајакнување на овие рж + рж за ослабнување и целосно отстранување на мж
д) ослабнува автоматизмот на манифестирање на механичките компоненти “замрсеност на желби” (односно, група на желби, во кои јас не можам јасно да правам разлика помеѓу желбите, кои влегуваат во групата и да го утврдам нивниот вид) пред да се одреди селекцијата, односно, пред почетокот на јасност во составот и видот на желбата.
– Ќе го воведам терминот “полураспад на мж” слабеење (во просек) интензитетот на појавување на мж:
а) кумулативниот ефект на селекцијата на желби и практиката на исцрпеност, но првенствено низ практиката на исцрпеност, така што кога мж е силна, радосната желба за отстранување е слаба, затоа не може да биде силен напорот за отстранување;
б) до таква фаза каде рж за отстранување на мж е дефинирана, стабилна.
– Реализација на рж за директно отстранување на мж – тоа е најефикасен начин за прекинување на доживување на мж. MЖ никогаш нема да завршат со помош на нивната исцрпеност, барем распаѓањето ќе биде бескрајно долго, бидејќи за мж неисцрпните објекти од сите можни видови – неколку милијарди убави девојки, играчки, работи… но мж автоматски се одразува во се што е ново. Премногу ретка промена на мж води кон НЕ, кон сивост. Премногу честата промена на мж заморува. Пречестата реализација заморува. Премногу ретката реализација ја зајакнува спазматичноста на мж и повторно ја засилува можноста за појавување на НЕ… – тоа е буре без дно, невозможно е да се наполни. Ако добивањето впечатоци доведе до искуство на потполност, животна заситеност…, но рмж водат кон краток пораст на ПЕ и задоволство, кое речиси веднаш станува гумено, без вкус, труењето се протега надолго во форма на зголемување на сивилото и пристап на НЕ. Очекување на мислата дека мж можат едноставно да се отстранат, плус искуството во ова отстранување, се претворува во сила, освојувајќи доминација над мж. Рж за директно отстранување на мж расте, станува радосна и конкретна. Се појавува јасност дека мж се ист отров, како и НЕ – тие исто така само труеле, измачувале, но јас бев исплашена да останам без нив, мислев дека сум изгубила значителен дел од себе, што ме исполнува барем со било кој живот. Во текот на отстранување на НЕ, “било каков” живот ти одговара се помалку и помалку, се појавува ново искуство од животот и се стреми кон тоа – кон живот во ПрД. Директно отстранување на мж, како и директно отстранување на НЕ, веднаш доведува до блесок од ПрД.
– Практиката на “ограничено отстранување на мж” е ефективна во практиката за исцрпување на нмж. Во текот на реализација на нмж, периодично ја прекинувам реализацијата и тотално ги отстранувам нмж за кратко време, а потоа се враќам кон реализација на нмж. Оваа практика е еден вид на циклично доживување, која доведува до поголема јасност во желбите, до јасна поделба на целокупноста од желби на рж и мж.
– Практиката на отстранување на внатрешниот дијалог (ВД) по сектори. На пример, колку мислите за секс се повеќе и повеќе хаотични и нападни, толку е поголем процентот на мж во сексуални желби. За подобро да се разликуваат мж и рж, препорачливо е за некое време (саат, ден) да се отстранат сите мисли за секс. Во тој случај, мж се ослабени ( многу го намаливме бројот на мислите-предизвикувачи), а рж ќе бидат појасни. Подоцнежното отстранување на мж (на било кој начин), од своја страна, доведува до драматично слабеење на дадениот сектор на хаотичниот ВД.
03-01-03 Желба за импресии (= желба за ПЕ)
Постои фраза – “желба за импресии”. Ќе ја анализираме употребата на оваа фраза:
*) “Импресиите” можат да се добијат од речиси сè – од музика, книги, секс, одење, разговор, вкусна храна, настани, вести, итн.
*) На таа листа се наоѓа, она од што луѓето сакаат да добијат “импресии”, таму не се само пријатни и симпатични настани, но исто така и непријатните и несимпатичните – луѓе имаат тенденција да добијат импресии од смртта, страдањето, катастрофите, глупоста на другите, жалоста, како и други НЕ. На пример, луѓето можат специјално да одат да гледаат филм, од кој знаат дека ќе имаат силни НЕ – од омраза до ЖКС, и за нив тоа се исто така “импресии”, и колку се посилни НЕ – толку се посилни импресиите. Ако филмот не е “интересен”, се појавува досада, но досадата луѓето не ја нарекуваат “импресија”.
*) Желбата за импресии е дрога. Можеме лесно да се осигураме во ова – да престанеме да примаме импресии, и ќе почуствуваш – исто она што го доживува наркоманот во текот на “паузата од користењето”. Без импресиите веднаш се појавува тмурност, досада, безизлезност, паника, очај, ужас.
Говорејќи за “импресиите”, луѓето всушност зборуваат за позитивните емоции (ПЕ) – радост од контактирање, самозадоволство, задоволство, итн. Зошто од НЕ можат да се добијат “импресии”? Тоа е така затоа што често силна НЕ доведува до силна ПЕ. Може, исто така и обратно. Си купил скап автомобил, си почнал да доживуваш многу ПЕ – си замислуваш како твојот сосед ќе ти завидува: си замислуваш, дека девојките сега ќе ти посветуваат поголемо внимание, минувачите ќе те почитуваат и др. Паралелно со ПЕ ќе се појават и НЕ, се разбира – стравот од загуба, незадоволството од тоа што не си почнал повесело да живееш, гнев од тоа што ти го изгребале автомобилот, итн. Зошто луѓето така реагираат на катастрофите и смртта? За нив, тоа е многу необично, предизвикува многу ПЕ – “Слушај, денес видов… мозок по целиот асфалт.. Вау..”- БИЛО КОЈ човек, кој се загледува во мртовец, слатко си замислува, како сето тоа ќе го раскажува и како внимателно сите ќе го слушаат. Во прилог на тоа, огромен број на луѓе умираат од досада и тмурност, и било кои силни емоции – дури и силни НЕ – за нив се попривлечни од ужасот на здодевноста, кога ништо не се случува, бидејќи силните НЕ секогаш можат да се искористат, за да се добијат ПЕ – На пример, ако си во депресија, можеш да уживаш, како ќе им зборуваш за ова на “другарките”, како тие ќе сочувствуваат со тебе, ќе ти даваат совети, ќе посветат внимание на тебе, односно ќе ја утешуваат твојата ЧСВ.
Така да, ПЕ и НЕ се две страни на една монета, и едната и другата се “огорченост”, т.е. доживување, кое не е во согласност со ПрД, те прави мртов, тупав. НЕ убиваат брзо, ПЕ убиваат побавно, но сепак убиваат. Проблемот е дека луѓето погрешно мислат дека блесоци на ПрД се ПЕ, така што кон ПЕ се вклучуваат и симпатијата, и чувството на убавина, нежност, итн. Замисли дека ќе ја наречеш “храна” и обичната печурка и отровната. Резултатот е труење. Ист е случајот и со ПрД и ПЕ – резултатот е труење. За да се избегне оваа фатална конфузија, неопходно е темелно да се истражат своите доживувања, да се проанализира – што те труе, а што ти дава сила, што те води кон радост, симпатии, воодушевување и стремеж. Направи разлика и одбери.
Така да, желбата за ПЕ, јас ja однесувам кон мж, и ова е во спротивност од начинот на кој вообичаено во нашето општество се однесуваат кон ПЕ: желбата да се доживее ПЕ – “институционализиран” начин на поминување на слободното време, односно, во општеството во потрага по “импресии”, не се осудува, но силно се охрабрува, култивира, се смета како прогресивен, креативен, интересен начин да се живее. Постојат многу [лажни] концепти, кои охрабруваат и ја олеснуваат потрагата по “импресиите”, но ако имаш приватно искуство во доживување на интензивни ПрД, ќе забележиш лесно дека желбата за “импресии”, дефинитивно одмага на ПрД, како и било која огорченост.
Секој кој ја гледа во “импресиите” смислата на животот и се обидува да се “засити” со нив, тој е алкохоличар во потрага по нови искуства, го утврдува одењето во круг на ПЕ-НЕ, измислување на нови и нови начини да се зајакне и прошири, управувано од стравот (со мисли дека импресиите можат да завршат), и добиe напади на здодевност и тмурност. Не е изненадувачки што логички заклучок е употребата на наркотици, кои ги забрзува двете страни на процесот – добивање јаки импресии и уништување, умирање. Јас мислам дека наркоманијата, која многу брзо се развива во последниве години, има токму културолошка позадина – страста кон импресиите, се смета за доблест и спас од здодевност. Луѓето не се свесни дека досадата и безнадежна тмурноста укажуваат на тоа дека тие не ја исцрпеле околината околу нив, но тоа е само еден начин да се интерпретира светот, со своите мизерни концепти и емоции. Резултатот е брза смрт од наркотици, или бавна смрт, чија завршна фаза може да се види на клупата во близина на зградата – лудило, омраза, тупост, грдотијата, болест – на кратко, тотално распаѓање.
Во потрагата по импресиите и нивна употреба човекот апсолутно не чувствува исто како тој кој се стреми кон ПрД. Оној кој е во потрага по ПЕ, доживува ПЕ и НЕ. Оној кој е во потрага по ПрД, веќе е влезен во процесот на потрага.
03-01-04 10 правила за реализација на радосните желби
Први 10 правила од технологијата за реализација на радосните желби (ррж):
Првиот проблем со кој се соочува практикантката, која посакала ррж – недостаток на јасност во тоа – во што таа навистина сака радост. Со децении, ги потиснувала рж со различни концепти на “должност”, “обврски”, “морал” и други фантоми, па не е изненадување што рж престанале или се намалиле. Првиот чекор во практикување на ррж е да се научи да се доживуваат рж, да научи да се обрне внимание на нив, да не се потиснуваат, со обврска да се запишат во писмена форма – ова ти овозможува да ги третираш повеќе внимателно. Рж можат да се поделат во различни области – поврзани со секс, со патување, со комуникација, со учење и сл. Направи општа листа на рж кои си ги доживеала, прочитај ја неа повеќе пати, изложи ја проценката на интензитетот на рж. Направи листа на рж кои си ги доживеала денес и така натаму. Така да:
Правило 1: фиксирај ги во писмена форма радосните желби, групирај ги во списоци, оценувај го интензитетот на скала од 1 до 10.
Една од најлошите грешки во оваа фаза е занемарувањето на рж, поради нивната “незначајност”. На пример, ако имаш желба да одиш преку вир, а да не го заобиколиш, како и сите пристојни дами, се појавува нелагодност, придружена со мислата: “ах добро, на крајот тоа е мала желба, ништо нема да промени ако не ја реализирам”. Сакаш да пријдеш до дрвото и да го допреш, но ти се појавува мрзеливост и повторно се оправдуваш со “незначителна” рж. Со таков пристап, можеш да бидеш сигурна – ќе продолжиш да си копаш гроб. НИТУ ЕДНА – ДУРИ И НАЈМАЛАТА РАДОСНА ЖЕЛБА НЕ МОЖЕ ДА БИДЕ СУЗБИЕНА [без последици, кои го прават тоа невозможно да се предизвика ПрД, што ќе предизвикаат НЕ] – тоа е правило што ќе те одведе на патот што води кон ПрД. Ти си во таква лоша состојба што дури и најслабата рж, за тебе е од највисока вредност, шанса за спас од огорченоста. Покрај тоа, често оценувањето на рж како нешто “незначајно” е целосно концептуално – си се навикнала на нешто “важно”, а не на нешто “неважно”. Дали има гребнатинка на твоjот автомобил – тоа е “важно”, а желбата да го допрам дрво – тоа “не е важно”. Но, ако над се се става ПрД, се се менува, и реализација дури и на “најмалата”, во смисла на концептот, радосните желби можат да доведат до необично силен наплив на ПрД.
Друга вообичаена грешка – одложувањето на рж “за подоцна”. На пример го миеш подот, и одеднаш посакуваш токму тогаш да одиш на прошетка, но мислиш дека: “ете, ќе го измијам подот и веднаш одам, не можам се да оставам вака…” Можеш веднаш да пошувствуваш како рж се топи без трага, или барем сериозно ослабнува. Не постои “подоцна” – рж е само сега, а “подоцна” ќе остане како само една мисла “сакав” и НЕ, така да одложувањето на рж за “подоцна” – е самозалажување и потиснување на рж.
Не ја мешај оваа ситуација со ситуацијата, кога има рж, придружена со мислата “Сакам да направам не сега, туку некогаш” – такви рж исто постојат.
Правило 2: отстранувај го концептот на “незначителност”, “неважност”, “незначајност” рж. Значењето на рж се одликува со нејзиниот интензитет, создавање на резонанса со други ПрД. Никогаш не одложувај ги рж “за подоцна”
Кога ќе почнеш да чувствуваш желба да доживееш рж, а особено кога ќе почнеш да ги фиксираш и реализираш, тие почнуваат да се појавуваат повеќе и повеќе, и тие не се грижат за твоите концепти. Можеш да веруваш дека дамите треба да носат високи потпетици на тротоар, а радосната желба може да те натера да трчаш боса по црната, влажна земја. И што да направиш? Да одиш боса по земја – да излезеш од улогата на дама за да доживееш многу НЕ, да се соочиш со потребата за нивно отстранување. Ако не одиш боса по земја – ќе ја убиеш рж, што резултира со зголемување на НП, повторно ќе има блесок на НЕ, но многу подлабоки и потешки. Ќе се појави страв – “А што ако посакам нешто толку страшно, што да правам тогаш? Предлагам да се следи тоа правило: реализирај ги барем тие желби, кои не се плашиш да ги реализираш, ќе има многу, а што се однесува до оние рж, кои се плашиш да ги реализираш, па дури и да помислиш за нивна реализација, тогаш фиксирај ги во писмена форма и остави – нека во твојата листа има запис што покажува дека некогаш си сакала да го направиш тоа. Ќе се вратиш на твојата листа, ќе ја анализираш, прегледуваш, ќе видиш дали има присуство или отсуство на рж, нивниот интензитет. Почни да правиш најмалку што можеш да го направиш токму сега, и не престанувај со својата пракса само поради фактот дека не можеш да почнеш да работиш сè одеднаш.
Правило 3: фиксирај ги во писмена форма сите рж, но реализирај ги оние кои можат да се реализираат.
Нормалното човеково однесување е 100% поврзано со неговите концепти, навики, стравови и други НЕ, механичките желби, социјалните стереотипи – семејни, урбани, национални, верски, итн. Човекот никогаш не размислува за ништо – тој жонглира со концептите, додека една механичка желба не ја потисне друга. Кога ќе почнеш да ги следиш рж, веднаш паѓаш под тие прикриени правила. Се појавува страв – што ако нешто тргне ужасно, несакано? Сакаш едно, а стравувањата диктираат нешто друго, концептите трето, мама кажува четврто, и што да правиш?
Секогаш имаш еден куп различни информации од различни извори. Направи од тие информации една листа. Анализај ја доверливоста на информациите, знаењето и ресурсите, итн – направи го најдобро со својата способност и искреност. Процени го ризикот, кажи им на своите претпоставки – што може да се случи тогаш и тогаш. Избегнувај исфрлување и претпоставки – нека твојот ум биде ладен, трезен, независен инструмент – послушај ја неговата гледна точка.
Правило 4: препиши, спореди ги расположливите информации во врска со твоите желби, добрите и лошите страни за одредени активности. Не измислувај и не менувај.
Што сега ти останува да направиш? Сега – само едно – да се фрлиш во ладна вода. Си го направила сето она што си можела – си ги фиксирала рж, си ги споредила достапните информации, си ги пресметала можните ризици. До бесконечност да ја разгледуваш таа тема, секогаш со сомнеж и во постојана неодлучност – тоа е како да се убие рж, а со него и сите други ПрД. Никој никогаш не ти дава никакви гаранции, и не заборавај дека ако ги следиш социјалните навики, исто така, не ти дава никакви гаранции, бидејќи и покрај фактот дека обичните луѓе, кои се 100% механизми, го следат тоа како што е прифатено, “пристојно”, “долично”, со нив постојано се случува нешто непожелно, тие постојано страдаат. Затоа, изборот е едноставен – или постои ризик за добивање на несакани резултати + потиснување на рж и други ПрД, или ризик од добивање на несакани резултати + реализацијата на рж и зголемување на ПрД. Го одбирам второто. Од тука и правилото 5:
Правило 5: Сега застани, создаj било која ПрД (барем наклонетост кон својот зајак) и запрашај се себе – “зошто сега – после се она, што го научив и за што размислував – јас тоа навистина радосно го сакам?”
Правило 6: стори го сега она што го сакаш, и покрај фактот дека ќе те вознемируваат сомневањата и стравовите. Надмини ги нив и оствари ги своите рж, фокусирај се на предвкус, предвкус дека ќе почнеш да живееш на еден сосема нов начин, сега не те водат мртви концепти, туку радосни желби. Концентрирај се на фактот дека процесот на реализација на рж се разликува од другите активности – просторот околу тебе и во тебе како да станува еластичен, заситен.
Ако твојата рж вклучува извршување на цела низа на меѓупросторни активности, можеш во било кој момент да престанеш и да се запрашаш повторно: “Сега веќе, кога направив неколку чекори за да ги реализирам своите желби, и на тој начин веќе имам некои резултати – што сега сакам? Дали ми се допаѓа ова што се случува? Дали рж и понатаму останува иста, или ослабува, или зајакнува? Или ја изменила насоката? Дали се тоа исчезнало?”. Истото можеш да го направиш во текот на појавување на нови битни информации, или во ситуација, каде што си ги побркала мж со рж.
Правило 7: Не трчај напред како рѓосан булдожер. Секогаш може да се најде начин да запреш и да се запрашаш – “каква ми е сега мојата рж – после неколку чекори напред.” Радосните желби често се променуваат преку процесот на нивната реализација.
Во текот на реализација на рж запрашај се себе толку често колку што сакаш – дали го доживуваш тоа што би сакала да го доживуваш? Нагласувам – не “дали го добивам она што го сакам”, и дури не “дали го доживувам она што би сакала”, а точно “дали го доживувам ли токму тоа што сега сакам да го доживувам.” И ако одговорот е “не”, застани и врати се на правило 7. Ако е “да” – продолжи. Функцијата на практиката на пратење на рж е во тоа да добиеш она, што си сакала да го добиеш од самиот почеток – нема да биде секогаш така. Таа се состои во фактот дека поактивно, доследно, почесто ги реализираш своите рж, почесто како резултат на тоа, ќе почнеш да чувствуваш многу привлечни за себе доживувања, во тој момент. Резонантната слика: како да се рж – толку неверојатна сила која необјасниво те води низ неверојатно тесна линија на настаните, но е толку сигурна, да е невозможно да се загуби, и не во далечна иднина, и не некаде во иднината, но токму сега – во секој момент на твоето движење по таа линија на настани за кои доживуваш особено засилена полнота на животот, полн со ПрД, а понекогаш на твојот пат се наоѓаат и некои нови откритија – нови ПрД, нова јасност. Така, јас предложувам целосно да се измени значењето на терминот “резултат”, кога станува збор за реализација радосните желби: резултатот на ррж е квалитетот на твоите искуства во текот на целото следење на таа рж. Колку повеќе ја изолираш рж меѓу сите тестирани желби, колку повеќе направиш граница помеѓу рж и мж, толку појасен ќе биде резултатот. Искуството доаѓа со практика – вежбај.
Правило 8: запрашувај се толку често колку што сакаш – дали го доживуваш токму сега тоа што ти се допаѓа?
Фиксација на процесот ррж – таа само по себе е радосна и интересна лекција. Јас советувам внимателно да се “внесеш” во сето она што се случува, што го придружува процесот ррж, го фиксираш се тоа како повеќето обични настани, а и како невообичаени (не само во случај како некое случување, туку и во смисла на необично доживување). Со цел да не го попречуваш процесот на ррж, можеш скратено да запишуваш во тетратката, со кое потоа ќе биде полесно да се вратиш во целата низа на настани и доживувања. Препорачувам барем понекогаш да биде целосен описот на тој експеримент за реализација на рж, посебно кога тоа е особено лошо, или особено успешно. Во првиот случај, можеш да најдеш грешки, а во вториот – повторно да преживееш атрактивни доживувања, да научиш да го чувствуваш тој специјален “вкус” на животот, кога доживуваш и реализираш рж.
Правило 9: “внеси се” во сето она што се случува, за да потоа бидеш во можност се да опишеш во детали.
Кога процесот ррж е завршен, независно од тоа како е завршен, застани и сфати дека токму сега никој не ти попречува да отстрануваш НЕ, да предизвикаш ПрД, односно, во моментот да имаш идеална можност да се вклучиш во практиката. Ако имаш многу НЕ – можеш да почнеш беспрекорно да ги отстрануваш и да се стремиш кон ПрД, целосно се внесуваш во тоа, па што друго ти е потребно за успешна практика? Секогаш прави го тоа – и тогаш кога си успеала да реализираш рж и некои интересни доживувања, и тогаш кога си се исплашила, си се свртела на друга страна, препуштила на НЕ, концептите, си се збунила со мж и рж, итн. Таквата активност има посебно значење, бидејќи овозможува да се научи да сфатиш дека без разлика како ќе заврши избраната активност, ти ќе се најдеш во ситуација која е идеална за твојата практика. Тоа ти овозможува отстранување на загриженоста поради резултатот, загриженоста произлегува од концептот на “иднината”, фокусирај се на “овде-и-сега.”
Правило 10: Независно од резултатот имај во предвид дека сега ќе имаш идеални услови за практика.
Кога ќе почнеш да ја следиш практиката на ррж, сигурно ќе го забележиш значително зголемениот нивен интензитет, радост, резонанса со други ПрД. Клети филозофи-псевдобудисти ќе направат гримаса и ќе кажат нешто, како: “Па, тоа е се глупост, тоа само ја зајакнува твојата приврзаност кон дарма, карма и некоjа друга -арма, еве се стремам кон тотално ослободување, бидејќи природата на Буда… микрокосмичката орбита… суштината на учењето… а сето тоа е недостојно, тоа само ја зајакнува врската…” Гледај ги во лице, кога ти го кажуваат сето тоа – нема да можеш да не почувствуваш голема разлика помеѓу себе и нив – среќни или несреќни, значајни или тупи, важни или агресивни. Постојат безброј луѓе кои добиваат впечаток од таквите разговори и постојат многу малку луѓе кои прекинуваат да жонглираат со зборови чие значење никој не го разбира, и почнуваат да прават конкретни чекори кон оние состојби кои им се допаѓаат.
Во текот на реализација рж стануваат се поголеми и поголеми, но тоа се всушност РАДОСНИ желби, згора на тоа, тие резонираат со други ПрД, според тоа, не само рж што стануваат поголеми, но, исто така, различни ПрД се зголемуваат. Се појавува ефект на “конкуренција на рж“, и буквално почнува да не кине на парчиња, секојдневно имаме многу малку време, откривањето на нови ПрД е проследено едно по друго. Конкуренцијата помеѓу рж не е придружена со НЕ, кои обично се придружени со ситуација каде што има премногу мж и не можеш да ги реализираш сите. Конкуренцијата на рж е придружена со ентузијазам, исчекување, блесок на блаженство, итн.
Конкуренција на рж првично води кон проблемот на “играње на рж“: рж толку често се заменуваат едни со други, така да тие немаат стабилност, што резултира со непостигнување на посакуваниот исход. Ова сфаќање води до појавата на нови рж, која се состои во фактот дека рж стануваат постабилни. Оваа желба е зајакната побрзо кога растројството на рж е поголемо и кога е се помал резултатот. Како резултат на тоа, карактерот на манифестирање на рж се променува: тие стануваат доволно силни, да би стигнале до посакуваниот резултат.
Некои велат: “како тоа да некој се тоа води само кон желби, само желби, да желби”. Ништо не е направено без желба. Било која активност – тоа е само процес на реализација на желбата, и останува само да се избере – било да се тоа механички или радосни, дали ќе донесе исцрпеност и НЕ, или ПрД и нова рунда во твоето патување.
Активноста која резонира со ПрД по целата нејзина должина, ќе ја наречам “беспрекорна“. Типични огорчености произлегуваат од дејствијата:
а) загриженост поради резултатот
б) загриженост во врска со мислењата на другите луѓе
в) негативни толкување на препреките
г) НС кон (преодоливите и непреодоливите) препреки
д) неодлучноста, сомнежот во избраното решение
е) забрзаност, спазматичност
ж) тупост, односно неспособност да се разгледа ефективен начин за да се дејствува врз основа на концепти или НЕ.
Резултат е посакувана замена на доживувања. Ако сакам да отстранам НЕ, успешен начин за отстранување е резултатот. Ако претходно, по отстранувањето на НЕ, се појавила повторно веднаш, но сега само за 5 секунди – и ова е резултат. Ако желбата за отстранување на НЕ е помала од желбата за доживување, јас ќе го проанализирам неуспехот, ќе донесам свои заклучоци – тоа е исто така резултат, бидејќи претходно не постоела оваа анализа, конечните заклучоци и активности – саканите доживувања, бидејќи тие се во согласност со практиката на отстранување НЕ.
Ако денес си успеала да отстраниш НЕ, а утре не – дали вчерашниот резултат бил резултат? Се разбира, тоа отстранување е извршено и тоа нема ништо да промени, и твоето однесување неизбежно малку ќе се промени. Друга работа е што секој резултат е различен, затоа ние сме во потрага по резултат што би не довел до најпосакуваната состојба по најлесен пат.
Практикантот од фантазерот го одликува стремежот кон добивање на конкретни резултати, и искрениот практикант категорично не го задоволуваат лажните значајни фрази “за резултатите во нашето училиште не се препорачува да се кажува”, “во целост сега е подобро”, и така натаму.
03-01-05 Следни дефиниции
Од целиот спектар на различни рж, ги издвојуваме оние кои ги поседуваат следните особини:
1) нивниот интензитет е над 5-6;
2) нивната отпорност на влијанија од другите доживувања, како и времетраењето на манифестирањето е екстремно висока во споредба со други рж;
3) придружени со потребните пвк и пвх, како и (барем од време на време) други ПрД
4) придружени со (или барем од време на време) “физички преживувања” (ФД) – како “кршење” во папокот, “вриење” на грбот, зачинето уживање во грлото, притисок во центарот на челото, и др.
5) силна резонанса со “бесот”.
Ќе ја обележам таквата желба како “циклон” (асоцијација со циклонот – над одредена сума на доживувања, од која произлегува потенцијална област на зголемен “интензитет на ПрД”, која може да се појави во врнеж од откритија, молња на свест).
Од описите на Ежатина: “ненадејно се појави “виорот”, т.е. брзо се појавија многу јасни доживувања – обично ПрД се побавни. И потоа се појавило доживување на таа желба како циклон. Мислам дека никогаш не сум доживеала такво нешто. Зборот “циклон” создавал огромна резонанса – лудо радосна желба, која може да експлодира во било кој момент, нешто неразбирливо. Нема никаков Еж, на местото на Еж има циклонски црн облак, нешто што има огромна сила.
– Со терминот “сваќање” ја означувам онаа мисла, која:
1) драматично ја зголемува разумната јасност во дадената област на доживување
2) резонира со ПрД-јасност
3) резонира со други ПрД
Циклоните играат огромна улога во патувањето на свеста. Тие ја одредуваат насоката на твоето патување, на тој начин формирајќи индивидуални разлики од другите практичари.
– Затоа што циклоните се силни, освен ПрД тие се придружени со манифестација на првиот чувар – страв од пораз (види главата “ефективни практики”). Циклоните отежнати со 1-иот чувар, ќе ги означам како “1с-циклон“.
(Зборот “прв” е означен со бројка пред зборот, како на пример 1-чувар, 1-ловец, а интензитетот е означен со бројка по зборот – 1-чувар-3, 1-ловец-6)
– Желбата за откривање на нови ПрД (1-ловец) не е оптоварена со 1-чувар, ако се направени неопходните услови:
- има големо искуство во откривање на нови ПрД;
- чести се мали откривања во практиката, всушност, тој синџир на “мали” откривања неизбежно приближува нови големи откритија, како на пример откривањето на нови технологии, нови ПрД, нови нијанси на познати ПрД, навика на поинтензивни и подолги доживувања на ПрД, да се постигне јасност во одредени делови на сликата за практика.
Моќен удар по 1-чувар води кон постигнување на искуство во откривањето на ПрД, кој потсетува на лава, а исто така кон потполно и долготрајно потопување во ПрД со многу висок интензитет.
– Многубројните мж, кои ги сретнуваме – тоа се желби за поседување на ПрД. Таа желба ни е интересна, по тоа што може да се меша со желбата за доживување на ПрД, а сепак тоа е типичен претставник на мж. Импликациите од таквото мешање се многу деструктивни – ПрД можат воопшто да престанат да се појавуваат, што повеќе се зајакнува нивната желба дека ги поседуваш, што уште повеќе ти ја отежнува можноста да доживееш ПрД, и на крај практикантот останува со ништо – ниту ПрД ниту јасност во тоа што да правиш. Како резултат на тоа, таа може да се предаде и да се приклучи во редовите на филозофите, езотерите и другите безработници, кои жонглираат со зборовите и од ден во ден умираат во НЕ, или пак да започнеш на друг начин да ја разгледаш твојата практика, преиспитувајќи и критички согледувајќи ја својата мотивација.
“Желбата за поседување на ПрД” ја нарекувам разновидна целокупност на таквите желби, кои не се насочени кон процесот на доживување на ПрД и сите нешта со кои се резонира, а го користат за да се постигнат конкретни цели. Помеѓу тие цели може да бидат и наједноставните, но и претенциозните. Кон наједноставните желби се однесува да го привлечеш вниманието на другите луѓе, да добиеш статус на “муцка” и др. Пример за претенциозна желба е желбата за поддршка на егото и самозадоволството на фактот дека си била толку упорна практикантка во целост незаинтересирана, одвоена, итн. Колку повеќе практикантката страда од шизофренија на нарцизам, толку е потешко да се направи револуција на искреност, да се распознае себе си, да ја открие мотивацијата на огорченоста, да ја запре оваа игра, чија цел е да се задоволи жедта за добивање на ПЕ поради оставање на впечатоци на луѓе. Игрите на нарцизам можат да постигнат неверојатен степен на конфузија, но има еден едноставен критериум за ефикасност од употребливи противотрови, степенот на твојата искреност – фреквенцијата, длабочината и интензитетот на доживување на ПрД.
Типична манифестација на желбата да се поседува ПрД – е преминот со нагласување за доживување на ПрД на убавина и обширност на писмената фиксација на ПрД или разговарање за нив – на пример, можеш да чувствуваш само-задоволство од долги колони на броеви, количина на снимките, што води кон фактот дека ПрД престануваат да се појавуваат, па влегуваш во се поголема самоизмама, доживувајќи ПЕ како ПрД.
Помеѓу противотровите ќе ги одвојам следниве:
1) Истражување на ситуацијата каде што ќе доживуваш само-задоволство, нарцизам, од гледна точка на нивната компатибилност со ПрД.
2) Практиката на циклично доживување на нарцизам.
3) Добивање на искуство во директно отстранување на задоволство и само-задоволство во оние случаи каде што има јасност [дека тие доживувања се огорчености, односно се во спротивност со ПрД] таквиот интензитет и стабилноста која може да ги отстрани сите “капки” на НЕ кои се поврзани со процесот на отстранување на ПЕ.
4) Континуирани напори да се постигне искреност по тоа прашање, односно точно да се разликува желбата за доживување на ПрД и желбата да се поседува.
5) Континуирани напори да се постигне искреност во било кои други области на твојот живот.
Кога доаѓа до конкуренција на рж, некои желби остануваат неисполнети за некое време, а за некои воопшто нема доволно време. Ако во тоа време се чувствуваш како на граница на интензитет на ПрД, ако си оптоварена со откритија, тогаш немаш што да разгледуваш, бидејќи посилни рж ги натежнуваат послабите. Но, таквата идеална ситуација не може да трае долго време – прво, не постои етаблирана навика да се следат само рж, и второ, на сцената доаѓаат чуварите (види во “ефикасни практики”), а тука се и неуспесите, интензитетот на ПрД периодично се намалува. Во состојба, каде што полнотата на твојот живот е пониска од 10, се наметнува прашањето – дали навистина се реализираат најсилните и повеќето најрадосни желби? Бидејќи, ако не си на граница на интензитет и полнотата на ПрД, тоа значи дека се манифестира “огорченоста” (т.е. доживувањата, некомпатибилни со ПрД), и тие можат да не ги издвојуваат во преден план најрадосните желби, чија реализација би го намалила интензитетот, ефикасноста и радоста од практика. Најефективен начин на селекција на рж и избор на најрадосните е “сеќавање за смртта”:
а) разумната јасност е дека во било кој момент можеш да умреш. За зајакнување на оваа јасност препорачувам често да читаш или гледаш вести, каде што прикажуваат катастрофи, трупови на луѓе. Се возеа луѓе во воз, кога возот излетал од шините и удрил во куќа – 200 трупови. Погинале и правилни, и пристојни, и бунтовници, и почитувачи на законот, и криминалци, и деца – сите што биле во возот, смртта не одбирала. Луѓето умираат постојано, а не само во војни, туку во повеќето “сигурни” локации – погледни ги темите на вестите. Веќе денес труп можеш да бидеш и ти, и нема сила на земјата што може да те заштити.
(Се разбира, треба да има беспрекорно отстранување на НЕ, кои можат да се појават како резултат на таа разумна јасност).
б) специфично ПрД – доживување на “посветеност”, отфрлајќи приврзаност на невообичаена трезвеност. Многу радосно, силно доживување. Тука е и ладен без емоционален, очаен, или подобро кажано, не очаен (овој збор е строго поврзан со НE-очај), а ладен удар на јасност, ужасна ладна трезвеност. Тука е и возбудата за претстојното патување во смртта, и нешто што создава резонанса со зборот “поканување”, “предавање”, “давање” – не како манифестација на слабост, туку напротив – “предавање” во рамките на значењето на отфрлување на се, било која поврзаност, целите – се губи значење пред лицето на смртта, која може да дојде сега – состојба на целосна отвореност и свежина, слобода.
Пред лицето на сеќавање на смртта, конкуренцијата на рж се одвива целосно на посебен начин. Колку е поголемо сеќавањето на смртта, повеќе сигурност имаат само оние најинтензивни, кои создаваат резонантна со ПрД рж, на најтажните и животните – едноставно она што би можела да направиш, знаејќи со сигурност дека по 5 минути ќе умреш. Мж секогаш се фокусирани на резултатот и ја губат сета вредност кога очигледно нема резултат, па при мисли дека нема ништо на светот што ви гарантира дека нема да умреш за 5 минути, мж стануваат послаби. Напротив – секој момент на доживување и реализација на рж е вродена вредност, па сеќавањето на смртта не ја ослабнува рж, и тоа е уште еден филтер што ги држи мж надвор во корист на рж.
– Два многу едноставни начина да се “контролира невовлекувањето” во рж, односно попречување на појава на механички компоненти, да организира “брза анализа” за да се појасни природата на желбите:
1) Замисли дека рж не е остварена, резултат од твоите дејства е нула, и ако се појави НЕ, тоа значи дека механичките компоненти се испреплетени во збир од рж. Тогаш можеме да а) отстрануваме НЕ и б) да изолираме и отстрануваме мж в) постигнеме не-појавување на НЕ при помислата дека рж не може да се реализира.
2) Рж и мж при анализирање да се однесуваат поинаку, односно во текот на поставување на себе си прашање: “Дали навистина го сакам ова”, “дали има сигурност во тоа дека само тоа го сакам”, “а можеби треба поинаку да се направи”, “а да не е тоа механички желба”, “но ако ситуацијата се менува така и така – дали желбата ќе се промени” и така натаму. Анализирањето на мж е неизбежно придружено со спазматични сомнежи, немири, неизвесност од грозните желби, лутање. Напротив, анализата на рж никогаш не доведува до таква грозница, таа станува уште повеќе јасна, конкретна, интензивна, ги појачува случајните ПрД. Дури и ако рж се промени по неговата анализа, менувањето на желбата ќе биде сигурна, мирна, надвор од лутање, немирни сомнежи, случајните ПрД ќе продолжат да се појавуваат. Ќе ја цитирам Скво: “анализирањето на рж е слично на модел, тоа е придружено со восхит и воодушевување. Тоа е како шумолење на листовите на дрвјата желба – лесно, проѕирно, сончево.”
– Додека практикантот ја отстранува огорченоста и чувствува ПрД, желбата да се доживее ПрД (“жПрД”) станува посилна, се појавува почесто, и по одредено време почнува да доминира над другите желби. При тоа е извршено “сеќавање на жПрД“, односно:
а) како вљубено момче со константната позадина ја чувствувал кога ќе ја видел омилената девојка, што и да правел, така и жПрД станува постојана просветена позадина.
б) постои разумна јасност дека жПрД е наjзначителнa, најстрастна желба, без која се губат сите значења, без кои нема живот, која силно резонира со исчекување, очекување, чувство на мистерија.
ЖПрД станува центар на желби на светот, референтна точка, во смисла дека сите други желби ослабнуваат, ако не резонираат со неа. Радосната желба со такво својство, ќе ја наречам “заедничка цел“. Однесувањето на човекот, кој има заедничка цел, опишува таква историја: еден тибетски монах живеел во пештера и секој пат, излагал надвор од неа да уринира, болно се гребел на острите трња од грмушката што била пред влезот. И секој пат тој мислел: “Ќе се вратам, ќе земам секира и ќе ја исечам, но кога тој се враќал тој размислувал: “Јас не сакам да губам време во сечење на грмушката, бидејќи утре можам да умрам и никогаш да не ја постигнам својата цел! Не сакам да изгубам драгоцени секунди и да почнам со практика, наместо на сечење на грмушки. Ова е пример на сеќавањето за заедничка цел.
Заедничката цел станува постабилна и појака, ако е придружена:
а) други ПрД
б) разумна јасност во тоа – каква состојба е објектот на желбата
в) разумна јасност во тоа – каков во дадениот момент е фронтот на работа (односно каква е во дадениот момент содржината на другите рж).
г) позицијата на змејот (види поглавје “ефективни практики”).
Манифестација на заедничката цел доведува до ефект на отпуштена тупаница, чувствувам како раката што ги држи моите напори, постепено се отвора повторно за да ми овозможи слобода. Тетивата е ослободена и стрелата лета кон целта. Тоа е тупаница – тоа се сомнежи, неизвесни, нејасни цели, повеќенасочни механички атракции.
Кога кај практикантот не се манифестира доживување на заедничка цел, тој сака прво да направи јасност во тоа, што таа НЕ, која тој ја чувствува, навистина е несакана за него. Но, доколку јасноста во чувствувањето на НЕ постигнува голема тешкотија, а НЕ имаат време да се утврдат и да произведат други НЕ, нема беспрекорно отстранување на НЕ. Ако во твоето место се појавува заедничка цел, то ест, и цврста, непоколеблива желба да се отстранат НЕ независно од тоа дали сега постои јасност или не (а затоа што се појавила НЕ, тогаш по дефиниција во тој момент не може да има висок степен на јасност), така и нема желба за чувствување на НЕ цело тоа време, не постои јасност во немањето желба, и тогаш ти достигнуваш беспрекорно отстранување. Кога постои доживување на заедничка цел, то ест јасност, што ти сакаш само ПрД – сеќавање за нив, скокнување во нив во било која ситуација без двоумење – тоа е единственото нешто што сакаш да го правиш.
– Кога постои ПрД, јасно е дека уште долго блесоците на ПрД ќе се менуваат со периодите на огорченост. Кога ќе помислам на тоа, се појавува рж да се борам по било која цена, дури и кога целосната моќ е кај огорченоста, на пример да ги врши официјалните практики (писмен извештај на животот живеен секој половина час, фиксирање на секоја минута, емотивно полирање, циклично доживување, итн). Збирот на таквите настани се нарекува “листа на итни работи” (“ЛИР“). Но, кога ПрД си оди, доаѓа до хаос на мж, НЕ, и од една страна постои желба за доживување на огорченост, но од друга страна нема рж ниту за извршување на ИФР. Колку почесто и посилно се манифестира ПрД и определување од страна на сите сретства да се бориме за нив во огорчениот периоди, толку посилна е манифестацијата на желбата да се изврши ИФР за време на појавувањето на огорченоста, вклучувајќи го моментот кога ќе почнат да се појавуваат рж. Оваа желба ќе ја наречеме “заменик управник.”
– Огромна улога во практикувањето е кон “желбата за превземање на ПрД“. Ова е таква желба, која
а) резонира со зборовите: “Сакам да бидам како неа”, или “сакам да го доживеам тоа што таа го опишува”, или “сакам да ја научам од неа таа вештина”;
б) придружени со силни (не помали од 7-8 на скала до 10) ПрД сектор на Единство (симпатија, само-одбивност, посветеност, итн – види поглавје “Список на ПрД со описи”) и други.
Колку и да е необично, желбата за превземање на ПрД води кон веќе познати ПрД, а и нови, чии описи одговараат на описот на оние кон чиј лик е создадена таа желба.
Желбата за превземање на доживување може да биде тестирана и на она што ние го нарекуваме “елементи, природни феномени, животни, растенија”, итн. Во тој случај, доволен услов за појава на нови ПрД е да се во согласност со условите “б” + изведување на практиката за отстранување на механичката свест што разликува, како на пример “не се реки, не се планини”, циклична промена на сигурност и др. Деталната технологија на превземање на ПрД ќе биде претставена подоцна во посебна секција.
Ќе ја одвоиме уште и “желбата за пренесување на ПрД.”
– Кога рж се појавуваат на подолго и поинтезивно, во определен момент се појавува феномен што сакам да го наречам “пад во аспирација” – објектно-ориентирана желба која се губи во позадина, станува позадина, а во преден план се појавува “аспирација” или “горделивост” или други силни безобјектни ПрД од секторот на аспирации кои создаваат силна резонанса со рж.
– Ќе го наречеме планирање множество на мисли за реализација на рж со зборовите: “тоа сакам да го направам тогаш”, со соодветните слики. Планирањето е обично придружено од механичката појава на сигурност дека иднината ќе биде она што си ја планирала, или, ако си се навикнала да доживуваш вознемиреност – токму на начин на кој не планираш. Во секој случај, ќе се формира механичка сигурност, која драматично ќе ја намалува рж, се појавува вообичаеност. Како да си застанала на пруги. Во текот на планирањето, можеш да сфатиш дека иднината може да биде било каква во зависност од околностите, и твоите рж. Тоа води кон фактот дека можеш да доживуваш интензивни рж во текот на планирањето, но околностите ќе станат се повеќе “густи”, исполнети со неискажана длабочина на значење.
– “Желбата за учење” – е една од најмоќните рж, силно резонира со многу ПрД. Концептот на “желбата за учење” вклучува и а) желба да се постигнат нови сваќања, рж, ПрД, технологија за да се постигне ПрД, и б) желбата да се здобие со нови знаења (изучување на странски јазици, науки и дисциплини), и в) желбата за постигнување на нови навики како што се нуркање, планинарење, јавањето коњи и било што друго.
Желбата за учење кај просечниот човек е поврзана со силни НЕ, скептици, мрзеливост, стравот од пораз. Тоа е затоа што од мали деца на повеќе брутален начин (доаѓа до тешко физичко насилство, уцени, закани и казни од сите видови, и стравувањата од казна, утврдување на концепти, итн) се принудени да одат на училиште, колеџ, да го учат она што “мора”, а не она што го сака. Како резултат на тоа, “она што е научено” веднаш се заборава и процесот на учење е поврзан со мачење, а не со радост и исчекување.
Сега е неопходно да се ослободи желбата за учење од сите огорчености, да би се доживеала сета нејзина просветена моќ. Да го направиш тоа, следи ги САМО радосните желби за учење и покрај стравувањата, стереотипите и концептите, и во текот на процесот на учење следи присуството на исчекување (на пример, со 5-минутна фиксација од времето поминато во очигледно исчекување). Неопходно е да се промени системот на вредности: како главна активност треба да се смета доживувањето на исчекување, а споредна – добивањето на информации, експертизата. Потоа учењето станува извор на интензивно задоволство, кое резонира со цели гроздови од ПрД.
Реализацијата на рж за учење е одличен начин за надминување на “чуварите”. Радосното учење, заедно со формалната практика силно ги разрушува ѕидовите од огорченоста на пат кон ПрД.
Препорачливо е да се истражуваат концептите на изучување и отфрлувајќи ги. Типични концепти кои влијаат на рж за учење:
1) “ако си почнала – не смееш да престанеш.” Почни и престани колку сакаш. Штом се појави рж за учење на нешто – почни, но штом ќе ја снема – престани. Неопходно е да се одговори на новите вообичаени НЕ – разочараност од фактот дека учењето не е довршено, срам од тоа што не си довршила и престанала, ЧСИ, итн. Овој начин на учењето води кон постигнување на солидно знаење и вештини, со нагласена желба за креативност, јасност, зголемување на желбата за учење, желба за ПрД. Ако рж за учење создаваат пречки, односно се заменуваат едни со други толку често што на крајот формираат тврди навики, тогаш тоа е привремен феномен поврзан со навиката на сузбивање на рж, и во меѓувреме рж ќе стане посилна и подолга.
2) “треба да се стремиш кон одредена цел – глупаво е да се учи, само за забава. Глупаво е да се учи тоа што не можеш да го користиш.” Правото задоволство од учење се доживува само кога учиш за нешто што во тој момент ти причинува задоволство. Неопходно е да се отстранат механичките желби, такви како што се “да се прочита до крај статијата” и др.
Ако учење на нешто е предуслов за реализација на други рж (на пример, постои желба да заработуваш доволно пари да би ги реализирал другите рж, твојата професија имплицира потреба за обука), таквата мотивација е просветена, не-механичка, и на крајот се појавува радосна желба за учење на она што е потребно. Исто така можат да се појават рж за промена на начинот на издржување на самиот себе.
3) “Треба да учиш во младоста, но во мојата возраст е премногу доцна”. Да се доживее задоволството од учење, како и патување во ПрД, никогаш не е “доцна”. Старост, сенилност, лудило – тоа не е нешто што неминовно доаѓа со време, како последица на НЕ, тупост, механичките желби, и за луѓето староста започнува во почетокот на адолесценцијата. Човек кој се занимава со ППП, заедно со огорченоста ја отстранува и староста.
03-01-06 Пример за поделба на видови на желби
Гуштер нуди ваква поделба на желбите на видови:
Огорчени желби:
1-oгж: желби, предизвикани од НЕ. Ако јас чувствувам вознемиреност, секогаш се јавува огж – да сториш нешто за да се намали вознемиреноста. Доживувањето на овие желби е секогаш придружено со НЕ и нивната реализација води или кон посилна НЕ, или кон привремено слабеење и делумна замена на НЕ на цврсто сива состојба и задоволство, нема блесоци на ПрД и радосни желби. Не-реализација или мислата за не-реализација на таквите желби без отстранување на таа желба, односно без замена со радосна желба доведува до пораст на НЕ.
2-огж: желба, предизвикана од концепти. Ако сметам дека треба да одговорам на твоето прашање, се појавува желбата да одговорам на тоа, но јас не се чувствувам радост и исчекување. Доживувам загриженост која е особина на концептуално-предизвикани желби. Ако ја реализирам таа желба, најчесто загриженоста се намалува, се појавува сива состојба на задоволство, но тоа е привремен феномен, затоа што намалувањето на тој начин на загриженоста, јас само го зајакнувам нејзиното доживување, па по задоволството неизбежно се јавува нова 2-огж, нова загриженост, често потешка и поцврста од поранешната (тој механизам се активира во случај на собивање на НЕ, преку спроведување на 1-oгж). Мислата на не-реализација на 2-oгж или не-реализација на неа без отстранување води кон зголемување на НЕ.
3-oгж: чисто механички желби. Ако гледам парче чоколадо, имам желба да го јадам. Во дел од мојот живот има реализација на вакви желби. Јас обично не сум била свесна дека реализирам механичка, а не радосна желба, односно не се запирам на време. Повеќето од 3-oгж се кратки, односно траат неколку секунди, и нивната реализација може да потрае неколку секунди или минути. 3-oгж, која реализација трае неколку секунди, јас обично не сум ја забележувала – ако ме чешало – сум се чешала, поминал човек покрај мене – сум погледнала, муцка се смее – и јас се смешкам, и др. Реализацијата на таквите желби доведува до тмурност, задоволство, ја оддржува секојдневноста. Не-реализација или мислата за не-реализација, без отстранување е придружена со фрустрација и тмурност.
4-oгж: желбата за добивање на впечатоци. 3-огж и 4-oгж се многу слични една на друга од начинот на кој јас ги чувствувам, но 4-oгж е посилни, подолги, поупорни, односно нивната реализација трае повеќе време. Тие произлегуваат од тмурност и здодевност. Јас седам на каучот и одеднаш силно посакувам чоколадо или да поразговарам или да одам до продавница. Реализацијата на тие желби секогаш доведува до тупава сива состојба како задоволство, без блесоци на ПрД. Повеќето се тоа мои фикс-идеи (односно, оние желби кои сакаш да ги реализираш по секоја цена, отфрлајќи ги сите контрааргументи, и често не обрнувајќи внимание на оние фактори кои можат да доведат да се оптимизира реализацијата на таа желба) – ова се 4-oгж. Тие се фикс-идеи, бидејќи делуваат безопасно, постои сигурност дека тоа не се 1-oгж и 2-oгж, што значи некако можат да се реализираат. Сепак, немам во предвид дека нешто станува, во која се се реконструира за реализација на таа желба – гласен внатрешен дијалог, емоции, други желби. Не-реализација или мислата за не-реализација на 4-oгж без отстранување е придружена со силно незадоволство и просечност отколку во случај кај 3-oгж. Може дури да се појави чувство на безнадежност.
Просветени желби:
1-прж: мешани желби, доживувања кои се придружени со ПЕ и слаби ПрД. Во даден момент јас кон нив се однесувам како кон ПрЖ, затоа што секогаш не чувствувам труење од нивната реализација, и ако го реализирам она што го сакав, може да дојде до блесоци од ПрД. ПЕи ПрД во 1-прж се толку измешани, што јас често не можам да ги разликувам. Како претходно да имало предвкус, почнав да ја реализирам желбата и да видам дека веќе не доживувам само задоволство или ПЕ поради занес, или само-задоволство, него почнувам да се сомневам дека тоа бил предвкус. Но, следниот пат таму е слична желба (на пример, гледање на филм), и одново ми е фиксирано исчекување и се чувствувам искрена, а потоа повторно почнувам да се сомневам. 1-прж 50% се фокусирани на такви активности како гледање филмови, читање книга, гледање на списание со слики на животни, а 50% – на дневни активности – на пример, дневно купување, да се фрлат непотребни работи, да се наредат книгите повторно и тд. Реализацијата на таквите желби води 50% кон фрустрација, просечност, досада, а 50% во состојба што или не се менува, односно е мешавина на ПЕ и слаби ПрД, или поживописни блесоци на ПрД, но до значителни промени не доаѓа. Принудена не-реализација или мислата за не-реализација на 1-прж може да биде придружена со незнаење, разочарување, фрустрација, а може да доведе до исчекување, стремеж, радосна желба за доживување на 2-прж.
2-прж: желби, кои се придружени со доживување, кои со сигурност ги идентификувам како просветени. Критериуми: физички преживувања (температура, ментол, пријатна анестезија во различни делови на телото, пријатно чувство на полнота, пријатно продирање по целото тело), но ако тие физички преживувања ги нема, сепак нема да има сомнеж дека доживувам ПрД во тие моменти. Мислата за реализација на таквите желби и воопшто реализацијата, доколку таа не се меша со огорченоста, придружена со зголемено физичко преживување, особено задоволството во грлото и продирањето во телото. Секој чекор во реализација на таквата желба е придружен со блесоци на физички преживувања и ПрД. Ако кон реализацијата на 2-прж не е во комбинација со огорченоста, нема да дојде до труење, напротив – се појавуваат нови просветени желби, креативни идеи, сакаш да работш на сите страни одеднаш, и да научиш како да се реализираат радосните желби во исто време, бидејќи во такви моменти е тешко да се избере она што сакаш сега да го реализираш. Повеќето од тие желби се однесуваат за практика – да се фиксираат откривањата, да напишеш порака, да ја анализираш огорченоста, да напишеш книга или статија, да се погледне на не-небо, да генерираш симпатија, но исто така и да прошеташ, галиш, слушаш музика, читаш нешто што се однесува кон светот на ПрД . Принудената не-реализација или мислата за не-реализација на 2-прж може да предизвика незадоволство, но тоа лесно се отстранува и се појавува друга радосна желба.
3-прж: тоа е желба, која е придружена со стремеж, која се доживува како поток. Резонансата ја создава следниот лик – како до сега да сум веслала по вода која е мирна, не тече, а сега како да ме зеде силен поток и ми останува само да управувам, тој сам ме носи. Во моментите на доживување на тие желби постои доживување на стремеж, како да сите доживувања се голема река, која тече постојано во една насока и тоа движење се доживува како приближување кон нешто многу радосно. Во блага форма, доживував нешто слично, но слабо, кога во моето детство бев доведена во забавен парк и во еден момент почнав да слушам потпевнување како се приближува и се засилија радоста и исчекувањето. Од сите страни кон паркот одеа луѓе, утрото сите тие одеа во еден правец, како да имаше еден магнет што ги привлекува и си помислив, сите тие преживуваа нешто слично. Сето внатре тонеше од исчекување. Се чинеше дека кога конечно ќе дојдам таму, дека со мене ќе се случи нешто неверојатно, сакав да потрчам до таму. Уште како да гледаш голем едреник на тоа место, во кого дува еден силен ветар и тој на крајот се потпираше напред. Реализацијата на таквите желби, ако не се меша огорченоста, секогаш води до нови откритија, кон нови ПрД или кон посилен стремеж и физички преживувања. Неуспехот да се реализираат таквите желби не е причина за НЕ, туку се тоа е исчекување.
03-01-07 Прашањето за власт. “Медитацијаˮ
Фактот дека блаженство, чувство на убавина, симпатија резонираат едни со други, обично не предизвикува кај нас никакво изненадување – тоа се согледува како нешто природно и како такви доживувањата изгледаат многу блиски, но ако погледнеш подобро, ти си се изненадила – чудно е дека тоа е така да резонансата се појавува токму помеѓу нив, а не, на пример, помеѓу блаженството и стимулацијата.
Но, дури и повеќе изненадувачки, тоа дека резонансата се јавува меѓу толку различни доживувања, како што се блаженството и искреноста! Изненадувачки е дека ваквите различни доживувања јасно резонираат едни со други. Неверојатна е резонансата помеѓу сферата на празнината и апатијата, меѓу разумната јасност и безгрижноста. Неверојатна е резонансата меѓу таквите доживувања, чии описи од семантичка гледна точка имаат сосема поинакви насоки, на пример – помеѓу посветеноста и апатијата.
Чудно е, исто така, да и физичкото само-чувство е исклучително пријатно токму поради ПрД, кои резонираат едни со други! За да се види подобро оваа хармонија, замисли дека твоето само-чувство ќе се подобри од нежност и иритација, и се влоши од преданост. Не е можно да се замисли – што би било во таков случај.
“Државна” организација на било кој човек е таква: официјалната власт во земјата му припаѓа на тој, кој носи униформа на диктатор со името “јас”, а тука се и број на лица (односно, доживувања), кои имаат дозвола да носат униформа на континуирана основа, како и оние кои само повремено добиваат пристап до неа. Понекогаш се случува да под влијание на надворешни сили обликот на диктатор да го добие некој од почетниците.
Промената на власт се случува хаотично и многу брзо – униформата може подеднакво да се менува од рака до рака за неколку минути или дури секунди.
Ако сталниот пристап кон униформата ја добива група, во која има барем неколку лица кои не се согласуваат, тогаш секој од нив формирал политика, која не е премногу противречна, и таквиот човек е наречен “доследен” или “упорен” или “оној кој има цел”, итн, но дури и во тој случај, ситуацијата најчесто личи на лебед, рак и штука (прочитај ја басната од И.Крилов).
Брзото префрлување на униформата “јас” е постојано и секој се смета дека е одговорен за одлуките на сите претходници.
Сега назад кон опишување на доживувањата.
Кај обичен човек, скоро сите желби се механички и во таа ситуација е речиси невозможно да се размислува за “јас” – веднаш се јавува замор, НЕ. Радосната желба да застанеш и размислиш на темата за моќ се појавува и добива на сила за време на се посилни и почести појавувања на рж.
Секој момент кога нешто се прави и доживува, и вообичаената желба ја надминува и онаа помалку позната, а многу често доживувањето (навиката) се појавува дури и при многу слабо појавување на желба за тоа доживување. Да би се новата желба пробила низ оградата од навики, тие мора или да бидат тесно поврзани со една од вообичаените желби т.е. реализација на некоја од нив, или треба да биде исклучително силна и / или упорна.
ПрД (ПрД, јасност, рж и физички преживувања) и огорченост (НЕ, тупост, и лажни концепти, мж, НЕС) се толку бескрајно далеку, толку неконзистентни, да за врме на консолидација на ПрД прашање на моќ неминовно се појавува. Човекот се раздвојува, се поделува на два дела. Моќ наизменично поминува од страна на НЕ кон страната на ПрД, но ниедна од нив, кога ќе дојде на власт, апсолутно не ги прифаќа решенијата од другата страна. Затоа, од гледна точка на набљудувач, далеку од практиката на ПрД, таквиот човек изгледа контрадикторно, несигурно. Само што се согласила со тебе за нешто, но за 5 минути подоцна го негира тој договор врз основа на тоа дека нема рж. Но, таквата промена е само толку долга додека практикантот не научи јасно да разликува помеѓу рж и мж. Чисто рж можат да заменуваат други рж дури и за време на нивната реализација, но повеќето од нив се прилично стабилни и сигурни, така што кај практикантката не се јавува никаква потешкотија со реализација на уште многу долгорочни рж.
Разделување на целата целокупност на доживувањата во два противречни фронта, не е шизофренија или нешто друго што е опишано во психијатрија. Разликата е во тоа да оние појави кои се сметаат за некоја патологија и донесуваат болка, предизвикана од промената на комбинацијата на огорчените доживувања – една целокупност на мж се спротивставува на друга, а еден концепт на друг. Секој кој има за цел да доживее колку што е можно повеќе ПрД, кој прави практични чекори и постигнува резултати и се соочува со ситуацијата на “разделување”, покажува дека тоа е дури и многу атрактивна состојба. Тоа не е борба на еквивалентни страни, тоа резонира со начинот на борба за остварување на слободата. Тоа се случува често, така што во краток временски период таму е честа промена на ПрД во НЕ, а потоа станува особено јасно дека од некоја непозната причина, ПрД се доживуваат на начинот на кој резонира со зборовите “живо”, “вистинско”, “тоа ” а огорченоста – обратно. Така, колку повеќе и појако се појавуваат ПрД, толку повеќе задоволство и други ПрД произлегуваат од процесот на борба со огорченоста – дури и ако ти оди со голема тешкотија.
И ако не го ослабнат притисокот во практиката, не доживуваат чести оргазми (не повеќе од една серија на оргазми на секои 2-3 месеци), а потоа конечно просветената позадина (ПП) ќе стане се поблиска и поблиска до непрекинатост, а двојната власт, повторно се заменува едно-властие, но сега на власт не е празна конзерва на концептот на “јас”, да во кое било доживување може да го бутне својот нос, а коалицијата на ПрД. Прво е еден човек, потоа се двајца, а потоа повторно е сам.
На пат кон нов сојуз секогаш ќе биде потребно да се одговори на следново прашање: токму сега може да надвладее желбата за играње на компјутерски игри и да се доживее задоволство и незадоволство, или желбата да читаш книга за Рамакришна и доживуваш ПрД. Токму сега ќе биде едното или другото. Ете што ја изменува ситуацијата и ја крши исклучивата доминација на механичките навики – појаснување дека во било кој случај ќе биде една или друга или трета – некоja желба, во секој случај ќе ги надминува другите. На некој необичен начин оваа јасност ја подобрува рж за доживување на ПрД. Сепак, тоа не е толку изненадувачки ако се сетиш од што почна: својството на ПрД за создавање на резонанса едни со други. Оттука јасно е дека БИЛО КОЈА јасност ја стимулира рж за доживување на ПрД. Затоа, како големо значење за сите гранки на практиката е практиката за отстранување на концепти, зборовите со неодредено значење и др. – остварување на разумната јасност, само силно резонира со ПрД-јасност и сето тоа влијае на желбата да се доживее ПрД.
Терминот “медитација” се сретнува многу често. Најчесто се користи како убава мамка, а ни сами не знаат и не сакаат да знаат – што овие зборови значат. Оние кои се всушност ангажирани во која било практика, најчесто со овој збор го означуваат враќањето на вниманието од сите мисли, желби, емоции, во процесот кога се појавуваат посакуваните за нив доживувања. Описите на таквите доживувања често резонираат со ПрД (тоа зависи од конкретниот автор). Веруваат дека отстранувањето на желбите е основен услов за успешна медитација. Во многу инструкции за медитација јасно пишува дека желбата да се добие резултат е пречка за медитација. Тоа очигледно е спротивно на предложените практики за култивација на рж и затоа сакам да го појаснам тоа.
Ако немаш јасност во бездна која ги дели рж и мж, немаш искуство во нивното диференцирање, култивирање на првите и отстранување на другите, ако не знаеш дека рж резонираат со ПрД, а дека мж се во спротивност со нив, ако се вклучиш во практиката на отстранување на НЕ, кои се појавуваат неизбежно и по навика, и за време на реализација на мж (вклучувајќи ја реализацијата на желбите за постигнување на резултатите, ако има механички компоненти), тогаш се разбира само со целосно посветување на внимание од сите доживувања, можеш да манифестираш ПрД. Во тој случај, првите ПрД што произлегуваат се краткотрајни, нестабилни, не постигнуваат висок интензитет и продорност, не постигнуваат длабочина (т.е., богат спектар на тонови), и на тој начин не можат да имаат значително влијание врз тоталитетот на доживувањата на тоа место, не стануваат значајна препрека на огорченоста, не можат да станат навика. Второ, оваа практика е неспојлива со обичниот живот, а да не го спомнуваме животот, исполнет со рж, бидејќи се бара посебна распределба на време за медитација. Патем, ова води до фактот дека ПрД од секторот на стрмеж воопшто не може на било каков начин постојано манифестираат во практиката на “медитација”, бидејќи рж се првата “искра” на тие ПрД, фактори кои создаваат најмногу резонанси за нив. Трето, тој што медитира личи на човек кој седи покрај океанот и чека – што океанот ќе исфрли на брегот, но кога ПрД се појавува, тој не може дури и да го фати, да го направи постојан дел од комплетот на доживувања, бидејќи ја отстранува желбата за тоа! Тој само може да гледа како се појавува ПрД и исчезнува без поддршка во форма на рж за доживување. Така, тој што медитира се лишува од моќниот мотор, кој десет пати, сто пати забрзува во офанзивна навика за чувствување на атрактивни доживувања.
Практикантот на ППП безусловно се занимава и со “медитација” – ја отстранува огорченоста (а понекогаш и не само огорченоста, и сите доживувања по ред), “слуша” тоа што се буди, но во тек на појавување на ПрД доживува рж за доживување на тој ПрД уште посилни, уште почесто. Тој ја дели таа желба од механичките, огорчените желби, и доживувајќи го, култивирајќи го со помош на формални практики, постигнува многу висока брзина на консолидација на навиките за доживување на тоа ПрД. При првата манифестација на новото ПрД се фаќа за него со помош на описи и фиксации. Покрај тоа, со помош на формалните практики, тој постигнува оддржливи и поинтензивни ПрД, започнува да доживува нови ПрД, нови рж, започнува патување во светот на ПрД, и за неговата реализација нема потреба да се подели животот на “практика” и “тоа што не е практика” што катастрофално ја намалува ефикасноста на практиката. Практикантот на ППП може да биде ангажиран во практиката 24 часа на ден, и било која ситуација е совршена за него!