Нови хоризонти

07-02-01 Визија

Пауза на издишувањена  змеј (види 07-01-23) е често придружена со налети на досада, сивило, секојдневност. Интензитетот на постоечките желби е премногу мал за да продолжиш со нивна реализација, а да почнеш да правиш барем нешто  (ете ни садовите не сум ги измил…) само за да го прикриеш сивилото – исто така не е пожелно, бидејќи тоа е непријатно искусство, затоа што тоа само го одложува моментот кога рж се будат со обновени сили, и тоа води само кон подлабоко и подолго труење, кон будење на НЕ и НП, апатија. И тогаш ќе донесеш одлука да се сретнеш лице во лице со сивилото: не го прикривај со механички дејства, туку да го доживуваш, да го одвоиш, да сфатиш дека – тоа што се случува сега, да имаш желба да се запре оваа непријатна состојба, за отстранување на нападите на паника, за отстранување на спазматичните желби да почнеш нешто да правиш, за да заборавиш на досадата, итн. Во одреден момент, почнуваат да се појавуваат блесоци на ПрД, и на позадината на сивилото овие блесоци се чинат дека се многу светли и длабоки. Контрастот на блесоците на ПрД со доминантното сивило е многу повисок од контрастот на ПрД со интензитет 3 и интензитетот 6, на пример. Во тој момент, користејќи таков остар контраст, може да привлече внимание на фактот дека блесоците од ПрД имаат посебен квалитет кој резонира со зборот “длабочина”. Може да се одвои ваквиот квалитет во сите други ситуации, не само во примерот наведен погоре.

Друг резонантен опис: “како да се пробива лушпа”, “внатрешниот и надворешниот свет станува поопсежен”. Треба внимателно да се прави разлика помеѓу доживувањата и нивните ознаки. Во примерот погоре, на позадината на сивилото наеднаш се појавува блесок на ПрД, и ние што можеме да воочиме дека постои доживување, кои ние го именуваме како “квалитет на интензитетот на тоа ПрД”, или, накратко, “интензитет на ПрД”, но има “квалитетот на длабочината на тоа ПрД”, или, накратко, “длабочина на ПрД”. Исто така, наместо “длабочина на ПрД” можам да кажам “квалитет број 13 на ПрД”, а потоа да истакнам дека квалитетот број 13 резонира со зборот “длабочина”.

Зборувајќи за длабочината на ПрД, гледаме дека зборот “длабочина” го поврзуваме со нешто просторно, проширено (длабочина на езерото), и други резонантни описи на квалитетот на ПрД на некој начин се однесуваат на зборовите кои имаат поврзаност со продлабеност, опсежност. Притоа, се разбира, во “длабочината на ПрД” не може да се стави ленир, не може да се фрлаат камења, односно не постои никакво пространство и време во физичка смисла на зборот, ние не ги доживуваме во ПрД.

Не секој блесок на силни ПрД поседува квалитет на “длабочина” или “сеопфатност.” ПрД може да биде “силно” (или интензивно), но не “длабоко” или “сеопфатно”. И обратно – дури и ПрД со слаб интензитет може да има таков квалитет, што се означува со зборот “длабочина”. Тука се покажува значајна разлика помеѓу ПрД и физичките процеси, а зборовите поврзани со нив (силина, длабочина) се користат за опишување на својствата на ПрД, затоа што ако се стави во одредена средина сијалицата почнува да гори посветло (поинтензивно), тогаш и нејзината светлина почнува да навлегува подлабоко и пошироко од внатрешноста на таа средина.

Така да, ПрД можат да имаат различни квалитети, без очигледна врска меѓу нив. Можеме да кажеме само дека колку посилно и почесто доживуваме ПрД, толку е поголема веројатноста дека длабочината и опсежноста, и магнетизмот ќе се појавуваат почесто.

Блесокот на ПрД, кој сепак има квалитет на “длабочина”, е придружен со прекрасно доживување. Кога се обидуваш да ги опишеш овие доживувања, неизбежно ќе почнеш да користиш визуелни слики, ќе почнеш да опишуваш користејќи ги термините на визијата, визуелното доживување, кое може да ги збуни луѓето што те слушаат, како и тебе, ако не вложиш неопходни напори за да направиш разлика помеѓу доживувањето и зборовите со кои ги опишуваш. Опишувањето на тие доживувања со помош на термините за визуелно доживување (односно, визуелни чувства), не значи дека овие доживувања се и визуелни чувства.

Постои уште еден пример од овој вид. Понекогаш интензивната просветена позадина (ПП) е придружена со чуден “златен сјај”, кој се чини дека продира во тебе и во се наоколу. Во тој случај, можеш да ги анализираш твоите визуелни чувства и да забележиш дека просветувањето на место, каде што си, не се подобрило (тоа дури и може да се намали). Сончева светлина сигурно резонира со доживувањето на златен сјај, а сепак таа само резонира, но тоа не е тој сјај. Секој обид да се опише твоето доживување на “златниот сјај”, ќе биде ограничено со употреба на визуелни слики, така што кај твојот слушател ќе се појави чувство дека ти опишуваш токму некое визуелно доживување, односно, тој ќе го однесе тоа што ти го доживуваш кон скандхи чувствата. Можеш во меѓувреме да имаш потполна јасност, дека тоа не се однесува кон чувствата. Следниот чекор ќе биде да се идентификува даденото доживување како ПрД. А сепак, тоа не е ПрД. Затоа јас ги однесувам овие доживувања кон “квалитети на ПрД”, а не како одделни ПрД: прво, ПрД може да се манифестира без тие доживувања, и второ, доживувањето, кое го посочувам како “квалитет на длабочината” може да се манифестира во сосема идентична форма, за време на искуството на различни ПрД. Затоа зборот “квалитет” мислам дека е најточен – слично на квалитетите кои ги припишуваат на материјалните предмети. Доживувањето на јаболко може да биде придружено со такво доживување, кое ние го нарекуваме “црвено”. Така да, имаме јасност дека “црвено” – не е вид на јаболка, и смé уште посигурни дека доживувањето на другите предмети може да биде придружено со исто доживување црвено. Затоа, ние го нарекуваме “квалитет” и тврдиме, според тоа, отсуство на неопходна комуникација на доживувањето на “објектот” и доживувањето на “неговиот квалитет.”

Исто така, како што во нашиот секојдневен свет, “црвеното” не се случува без “тоа – што е црвено”, така и “длабочината” не се случува сама по себе без “тоа ПрД, кое се смета за длабоко.”

Така, доживувањето на ПрД може да биде придружено со чудни доживувања како што се “па како да гледаш палачинка!” – и златен сјај, и длабочина и ширина, и опсежност, и магнетизам – и сепак тоа не е визија, и не е ПрД – тоа е нешто сосема друго.

Кога ја опишуваме НЕ, ние исто така можеме да се свртиме кон употребата на зборот “длабоко” -. “длабока тага.” Треба да се напомене дека придавката “длабоко” која се користи за НЕ, нема врска со терминот “длабоко” во однос на прД. Зборувајќи за “длабока тага”, ние мислиме на највисок степен на интензитет, со висок степен на изместување на нејзините други доживувања, голем број на други НЕ, различни мисли, чувства, кои се појавуваат во врска со таа тага.

Ништо, освен ПрД не може да биде придружено со специфични, необични доживувања, кои ги означуваме како “длабочина на ПрД”. Спротивно, исто така е точно – ако постои доживување на “длабочина” во истиот момент сигурно ќе има некое ПрД.

При опишувањето на “длабоко ПрД”, неминовно ќе користиме зборови кои се поврзани со висок степен на исполнетост на животот – “како да е скршена лушпата”, “како да светот станал обемен”, “како да ми се отвориле неодгатливи пространства” (во исто време нема јасност во однос на некои нови можности, и ништо, освен тоа доживување на ПрД на “како па да визија”, “длабочината” не се појавува, но користените зборови- тоа се само резонантни слики).

Читателите на Кастанеда знаат – колку долго Дон Жуан се обидувал да го опише тоа доживување на “како па да визија”, на таков начин како да се зачува и ознаката за тој ефект на “како па да визија”, а сепак и да се избегне мешањето со вообичаените визуелни доживувања. Тоа воопшто не му успевало, бидејќи Кастанеда, според неговата евиденција, прво се обидел да ги користи очите за да ја постигне “визијата”. На крајот, Дон Жуан одбрал да го користи истиот збор “визија”, покажувајќи на една фундаментална разлика од неговите вообичаени визуелни доживувања. И тоа може да се разбере – тогаш, кога постои “визија”, тогаш што и да направиш, ти сеедно “како па да видиш” тоа – многу реално “како па да видиш”, па дури и треба да се направи обид за разликување, за да се разбере дека тоа не е “гледање со очи”. Во книгите на Кастанеда, терминот “визија” се користи, или во наводници или е накосен. Повеќе примери на овие согледувања може да се најдат кај Рамакришна, кој, исто така, само го користел зборот “види”, кога зборувал дека тој би можел во секое време да ја “види” божицата Кали, исто така јасно, како што ги гледа луѓето кои стојат пред него, па дури и појасно. Во овој случај, вреди да се верува дека е свесен дека тоа не е обично визуелно доживување, барем според она што другите не го виделе она што тој го “видел”. Мајката на Рамакришна, исто така, споменува “гледање” на огромен сјаен бран, кој не е забележан од ниту еден од нејзините колеги патници, кој ја поклопил неа, и по што таа наводно останала бремена со Рамакришна. Карактеристично е дека и мајката на Рамакришна го опишува пратењето на поклопувањето на бранот на сјајни ПрД, и Рамакришна чувствувал екстатичност во моментот на особено сјајна “визија” за божицата Кали. Кастанеда не ја одвојувал ПрД во посебна класа на појави, така што во неговиот извештај не е специфицирана директна врска со присуството на ПрД за време на “визијата”, но кога тој се обидувал да го опише своето доживување за време на “визијата” често е можно да се најдат описи, кои резонирале со ПрД (најчесто тој ја спомнувал огромната јасност).

Ќе ги направиме следниве заклучоци:

*) “Визија” – специфичен, не редуцира со било кој друг начин на доживување, кој во почетокот е полесно да се опише како нормално визуелно доживување, потребно е да се вложат напори за да се направи разлика помеѓу нив.

*) “Визијата” е секогаш придружена со ПрД.

*) ПрД не е секогаш придружено со “визија”, или – со други зборови – ПрД не поседува секогаш квалитет на [“видливи”] длабочини, но во процесот на своето манифестирање ПрД може “да се здобие со длабочина” или “да се изгуби” прилично брзо, што го прави погоден за опишување, кога зборуваме за “длабочина”, како за “квалитет” на ПрД, кој тоа ПрД може да го има или нема, независно од својот интензитет.

*) ПрД, освен квалитетот на “длабочина” може да има квалитет на “сеопфатност” или “ширина”. Безбојниот збор “ширина” малку резонира со тој квалитет, затоа што кога тој квалитет се манифестира, тој се доживува како “неверојатен”, “возбудлив”, “опсежен”. Светот како да се проширува до незамисливи граници – исто како што велиме во случај на длабочина, “светот како да станува неверојатно длабок.”

*) ПрД може да има квалитет кој јас го нарекувам “магнетизам”. Резонантен опис – “како рој од други ПрД да се пали и се фаќа во замрсен огнена топка.

*) Колку почесто и поинтензивно доживувам различни ПрД јас, толку е поголема веројатноста дека ќе се манифестираат “длабочина”, “опсежност” и “магнетизам”.

*) Под никакви околности, никогаш ни во најмал степен не е возможно да се доживува длабочина, опсежност, или магнетизам, ако во тој момент постојат НП или НЕ. Тоа ќе стане посебно евидентно ако се сетиш дека “квалитетите на ПрД” се неразделни од самите ПрД, а ПрД и НЕ никако не се вклопуваат.

*) Состојбата на “плоснатиот ПрД” (т.е. испразнет од квалитети, со исклучок на интензитетот) и состојбата на обемните ПрД (т.е. оние кои поседуваат и останале горе споменатите квалитети) се различни еден од друг исто така, како состојбата на “плоснатиот ПрД “од сивилото или НЕ.

*) Плоснатиот ПрД, чиј интензитет достигнува екстатични вредности постојано се трансформира во обемен.

На ова место е лесно да се “полудиш” и да се претвориш во надуван езотеричар, кој ја отвора книгата на Кастанеда, Ишервуд и Сатпрем и почнуваш да жонглираш со бесмислени зборови, кои ништо не те значат. Откако се најде таков неверојатен пресек со описите на Кастанеда – ајде да почнеме сега да зборуваме за блескави јајца и елементите на собирање, а ако и искуствата на Рамакришна дошле до некој пресек со нашите – ајде сега да се молиме на Кали. Сакам да ги предупредам своите читатели на оваа сериозна грешка. Судејќи според книгите на Кастанеда, Дон Жуан се обидувал колку што е можно пред тоа убедливо да отслика една нова слика на светот – со неопходните точки на поклопување, кои се движат под влијание на ударите во длабочината на блескавото јајце и сл. Но, зошто Дон Жуан бил заинтересиран за тоа? Затоа што Кастанеда ги ПРИФАТИЛ тие блескави јајца и другата неверојатна реалност – прифатил под влијание на Дон Жуан. Дон Жуан бил заинтересиран да Кастанеда претходно поседува неопходен опис на новата реалност. Движечката сила на Кастанеда бил Дон Жуан, кој (според неговите книги) на некој начин го движел Кастанеда во поинакво доживување на реалноста. Твојата движечка сила е трезвеноста, јасноста, цврстото потпирање врз искуството, отфрлувањето на концептите, употребата на јасно дефинирани термини, доживување на ПрД, итн. Затоа, твојата задача е инверзија на проблемот на Дон Жуан – да НЕ се верува слепо на сликата на светот опишана од Кастанеда. Да НЕ почнуваш да генерираш механичка сигурност дека постои некој вид на блескави јајца и други чуда. Но, можеме да одвоиме еден непобитен факт – описот на “визијата”, кој го сретнуваме кај Кастанеда, многу е сличен на описот на “визијата”, на искуство, кој го постигнува практикантот на ППП – кој култивира ПрД. Значи јас би се согласил на Кастанеда, како хипотеза. Не како претпоставка (бидејќи претпоставката може да се заснова само на сопствените искуства, на солидната основа на своите доживувања), туку токму хипотеза. Хипотезата, за разлика од претпоставката се разликува од празната фантазија, само што поседува кохерентна, релативно конзистентна структура. Математичар или физичар може да каже “убава хипотеза”, што значи дека и покрај отсуството на какви било директни или дури и индиректни докази, неговата структура е едноставна и елегантна, не бара воведување на еден сет на непознати параметри, нејзиното користење го поедноставува она што е сложено, го објаснува несфатливото. И експерименталниот физичар, откако пред себе има бескрајно широка палета на нови експерименти, ќе го смисли токму тој, кој би довел до откритие, ако би била точна оваа или онаа “убава хипотеза”. Така хипотезата станува водич за практични истражувања, и ние можеме да го сториме истото.

Никогаш, под никакви околности немој да станеш езотерик – човек кој со паметна фаца ги изговара зборовите, кои се без значење за него. Твојата глава треба да биде дигната во облаци од хипотези и претпоставки, твоите раце треба да работат со логика, а твоите нозе треба да застанат на тврда подлога од експериментот. Сепак – мојот совет скоро и да не може да се искористи, затоа што желбата да одлеташ на брз коњ на езотеријата во бескрајната далечина на убавите зборови е речиси невозможна – особено ако имаш некој кого можеш да импресионираш… но одмаздата е неизбежна. Само вистинските искуства може да доведат до очекување и исчекување. Само користењето на разбирливи термини (т.е. кои означуваат конкретни, означени за тебе севкупни доживувања) може да доведе до претпоставки, откритија, кон појавување на интерес и желба за истражување. Откако ќе паднеш во регионот на езотеријата… се умира – и исчекувањето, и очекувањето, и страста на истражувач, и радосните желби – сè. Ти си оставен без ништо, и – да се дојде до животот повторно – ќе мора да ползиш до твоите поранешни позиции – да утврдиш – што токму доживуваш, што тоа точно со конкретни термини го нарекуваш, и само тогаш ќе се разбуди повторно во тебе, и ПрД, и желба за истражување, и животот во целина.

Дали само помеѓу книгите на Кастанеда и другите автори постои некој пресек? Во принцип, не е изненадувачки – ако двајца луѓе искрено ги испитуваат своите доживувања секако дека како резултат на тоа, тие ќе го опишат доживеаниот свет, така што нивните описи ќе бидат пресек, искуството на едниот ќе одговара со искуството на другиот, ќе послужи како водич, совет, и др. Но, пресекот од некој вид ќе изгледа многу, многу необично, искрено кажано – лудо.

07-02-02 Наука

За сите оние кои имаат значително искуство во истражувањето на ПрД, како и за оние кои имаат искуство во следењето на оние кои доживуваат ПрД често и интензивно, ќе биде неоспорен фактот дека ПрД влијае на физичкото тело. Исходот од таквиот ефект ги вклучува и т.н. “физички преживувања” (ФП) – прилично необични чувства, кои обично се преживуваат во ограничен временски период, но доведуват до кумулативни ефекти, вклучувајќи го големиот пораст на еротско чувствување на телото – телото станува една континуирана “ерогена зона”, на различни еротски чувства, исто така, нагло расте. Кон истите овие ефекти е и големиот пораст на имунитет – болестите едноставно се губат, старите болести исчезнуваат, дури и оние кои се практично неизлечиви, а новите не се појавуваат воопшто – дури и под услови во кои таа болест е неминовна. Во таа група исто се однесува остро, а понекогаш наизглед неподносливо зголемувањето на издржливоста. Се променува дури и изгледот на телото – текстура, боја и мирис на кожа, каква е на допир – започнуваат да резонираат со чувството на убавина, сила и нежност. Дури и вкусот и мирисот на потта е пријатен. Полека, но сепак се менува обликот на телото – промените може да бидат повеќе или помалку забележливи, но забележлив е целокупниот ефект – зголемувањето на резонанцата со чувството на убавина и еротската привлечност. И последно, но не и најмалку важно – забавува, а понекогаш и целосно застанува стареење на телото. Телото во почетокот забележително се “помладува”, а потоа се фиксира во одредена “доба”, која се чини дека не се менува. Успорувањето на физиолошкото време е својствена последица на ПрД. Во процесот на стареење вклучени се безброј различни механизми. Геронтологија, која ги проучува овие процеси, всушност не е помалку сложена од науката на животот во целина – физиологија, цитологија, и слично, и поради тоа не се сметаа за посебна наука. Стареењето е процес кој ги опфаќа сите аспекти на човечката психологија. Стареење на целото тело е изложено на се – од клетките до органите. Затоа, и доаѓа до забавување, а понекогаш и запирање на стареењето – ефектот “глобален” во човечки граници. Ова не е изолиран ефект врз индивидуалните процеси, туку нешто универзално.

Дали претходно сме се сретнале со нешто слично? Сме се сретнале. Искуство на Мајкелсон и Морли направи едноставно незамисливо откритие – брзината на светлината е константна. Сепак, неизбежно тоа доаѓаше од старите равенки на Максвел за електромагнетното поле. Следните мерења колку и да биле точни ништо не промениле во тоа дека брзината на светлината е константна и вообичаениот закон за собирање на брзината, исто така умрел. Потоа стана јасно дека нашиот свет, нè води досега кон непознати својства. После работата на Ајнштајн, кој ја предложи конзистентената и изненадувачка нова слика на светот, тој свет го нарекуваме “релативистички”, односно, свет каде има релативистички закони – закони кои се манифестираат во субсветлосни (т.е., “речиси светлински”) брзини, но тоа не е некој “друг свет” – тоа е нашиот ист свет, само оние свои неверојатни карактеристики, можеме да ги забележиме само во уникатни околности – на пример во субсветлосните брзини. Ајнштајн ја создаде теоријата на релативитетот, и ја помири класичната Њутнова физика, со откривањето на константноста на брзината на светлината, но тој создаде слика на светот, и покрај неговата потполна соодветност, односно, целосна согласност со резултатите од произволно точни стотици илјади реализирани експерименти, тоа останува за нас неверојатно незамисливо. На пример, просторот на поместувачкиот систем во однос на нас е компресиран од наша гледна точка, а од нивна гледна точка – обратно, се компресира нашето пространство, и двете гледни точки се точни. Исто е и со времето – времето во однос на системот за движење од наша гледна точка има бавно движење. Но што значи тоа – “бавно време”? Време е да ја сфатиме како стапка на физички процеси. Во преселувањето на врска со нашиот систем, СИТЕ, какви било видови на физички процеси нас ќе ни се случуваат побавно, па ние едноставно ќе кажеме дека “времето таму е бавно.” Говорејќи на корпускуларен јазик, при джижењето од една во друга орбита особено во одреден атом, електрон емитира фотон на строго дефинирана фреквенција. Но, ако ја споредиме емисијата на еден атом, кој прелетува покрај нас со зрачење, емисијата на атомот при мирување во однос на нас, па фреквенцијата ќе биде значително поинаква. А нестабилната честичка, прелетува со брзина помала од субсветлосната брзина, може да живее стотици илјадници пати подолго отколку при мирување во однос на нас! То ест, тоа не е некој вид на “очигледно” забавување на времето, туку вистинско, реално. Сите процеси на “стареење” на честичките се забавуваат – кои ние ги означуваме како “времето таму е  забавено.”

Во фантастиката често може да се најде опис на човек, кој долго време летал субсветлосна брзина, па се враќа на земјата по сто години после смртта на неговите поранешни современици. Во овој случај, неизбежно е постулирано дека тој човек живеел само еден нормален живот – свои, да речеме, 40 космички години, односно кога на земјата поминале 500 години, тој живеел во својот “психолошки живот” обични 40 години, наместо 500. И тоа беше така заеднички прифатено во фантастиката, која се сметаше за речиси еден научен факт, во секој случај, таквата претстава е цврсто е таблирана во концептуалната рамка. Но, треба да се напомене дека тој човек никој не го бркал до субсветлосна брзина, и никој не знае – како поминува психичкиот живот на еден човек во такви забрзувања. Брзината е релативна, но забрзувањето – не! Зошто космонаутот кој се вратил на Земјата останува млад? Кога тој ќе пролета над земјата со субсветлосна брзина, потоа и од негова гледна точка, земјата ќе пролета со иста брзина во однос на него? Одговорот е во забрзувањето. Токму тој прво ќе се забрза, а потоа повторно ќе забрза, но со знакот минус (т.е. ќе успорува), потоа ќе се сврти и ќе почне да забрзува повторно и повторно и тогаш пак ќе успорува. Токму забрзувањето ќе не разликува нас и него. Тој ќе го доживува чувство на преоптоварување, неговата маса ќе се зголеми, а ние нема да чувствуваме преоптоварување. Курсот на теоријата на релативитетот во оваа книга нема да се собере, па само да ве потсетам пак – не сме стекнале искуство во тоа – дали психолошкиот живот на човекот успорува заедно со успорувањето на времето во неговиот систем, заедно со успорувањето на сите физички, а според тоа, и физиолошки процеси.

Така, успорувањето на стареењето е процес кој многу ни е познат… од курсот на релативната физика!

Може ли како хипотеза да се претпостави, дека ПрД влијаат на човекот на сличен начин, или делумно на истиот начин, на кој влијаат на него забрзувањата со субсветлосна брзина? Со оглед на сличноста на резултатот – тоа е можно. Да би било појасно, може да се каже дека ПрД без никакви црни дупки и субсветосни брзини доведуваат до појава на псевдо-релативен свет, односно свет кој поседува, хипотетички, слични својства со релативниот свет.”Псевдо-релативен свет” звучи комплицирано – ќе го внесам терминот “пресвет”, бидејќи за сега немаме сериозни основи, дури и под произволна хипотеза, да се споредува пресветот и релативниот свет. Ние само можеме да ги фиксираме сличните појави.

Успорувањето на стареењето се случува, додека успорување на човечкиоте дејства и говор – нема, од она што можеме да заклучиме е дека особините на пресветот не можат да бидат приметени во светот на “суровата материја” – исто како што особините на релативниот свет се невидливи за нашите вообичаени брзини. Особините на пресветот влијаат на нашето физичко тело посреднички – преку наизменичноста која го поврзува ПрД, “психолошкиот свет”, со “физиолошкиот свет.”

Таквиот пресврт на хипотезата, иако изгледа неверојатен, таков навистина не е, бидејќи сме… веќе добиле такво искуство! Многу луѓе во сонот (а јас не зборувам за луцидни соништа, силното искуство кое постои во некои практиканти) им доаѓа да проживеат голем, дури и многу поголем дел од психолошкиот живот, што би можеле да го опишат во неколку страници – настаните, искуствата, а по будењето се покажало дека поминале само пет минути. Eжатина, на пример, има искуство во преживување во СС три месеци на многу интензивен живот, а во реалноста поминало само еден час. Коефициентот на релативитетот на “психолошкото” и “физичкото” време, во дадениот случај е 2000:1!!

Сумирајќи во меѓувреме, можеме да ја формулираме хипотезата:

“ПрД доведуваат до манифестирање на особините на пресветот, или условно кажано – го заменуваат психолошкиот дел од човекот, а преку него – и физички – влијаат на пресветот, чии особини во голема мера се еквивалентни на релативниот свет, кој ние сме го проучувале многу малку – само за елементарните честички или астрономските објекти – кои се далечни толку многу, што за нив можеме да разговараме само врз основа на истите елементарните честички и зрачења. Манифестацијата на пресветот или условно кажано, “престојувањето во пресветот” доведува до драстично зацврстување, проширување на психолошкото искуство, а нејзиното влијание врз физичкото тело е такво што и покрај отсуството на било какво успорување на движењата и физиолошките реакции, процесот на стареење се забавува или целосно запира.”

Особините на релативниот свет се необични, како што знаеме од физиката, и ако “психолошкиот дел” на човекот се пренесе во свет, кој има нешто заедничко со релативниот свет, и со оглед дека светот психолошки или на друг начин е поврзан, со некој физички свет (бидејќи човекот постои), а со оглед дека особините на пресветот влијаат врз однесувањето на човечкото тело во обичниот свет (што несомнено произлегува од забавувањето на стареењето), можеме да претпоставиме дека телото на човекот, кој доживува интензивнии и “обемни” ПрД, ќе биде подлегнат и под некои други влијанија, а и ќе се стекне со други необични особини.

Таквата хипотеза ја уништува препреката која неизбежно се појавува кај било кој разумен човек, додека ги чита книгите на Кастанеда или на Далај Лама и Tулку Ургена Римпоче или Ишервуд за Рамакришна или Сатпрем за Ауробиндо, итн. Во тие книги, се многу густо измешани “доказите” за некои апсолутно невозможни, неверојатни чуда, со кои ненамерно престануваш да му веруваш на авторот. Тоа, пак, доведува до непријатна криза, бидејќи за тебе овие автори се најискрени и најмудри. Токму во тие книги, има и расипување на искуствата, кои не можеш да ги измислиш, што е потврдено со вашиот напредок во практиката на постигнување на ПрД, јасност, отстранување на огорченоста. Горенаведените хипотези конечно може да го премости образложението: колку повеќе човек поседува искуство во ПрД, се повеќе се “обемни” и интензивни тие ПрД, толку повеќе неговото тело се стекнува со квалитетот на “пресвет” кои од наша – секојдневна гледна точка, се чинат невозможни.

Имајте на ум, дека не се преместува приборот во пресвет, не доживува елементарна честичка на уникатни влијанија, туку човекот! Дали ова значи дека конечно може да се премости јазот помеѓу физичкото и психолошкото, и да се изучува физиката, не со помош на прибори, туку со непосредни доживувања?

Ќе разгледаме уште еден аспект. Ние сме свесни за постоењето на квантната механика. Не е претерување да се каже дека квантната механика никој не ја разбира и дека не ја разбира и понатаму. Истото се чини дека може да се каже за теоријата на релативитетот, но сепак квантната механика се применува во многу поголем степен. Намалувањето на просторот, успорување на времето, па дури и искривување на просторот, еквивалентноста на масата на искривување на просторот, еквивалентноста на масата на забрзувањето, сите овие сложени загатки поврзани со субсветлосни брзини и константноста на брзина на светлината – и сето тоа на крајот некако ќе може да се замисли, нацрта, сведе до јасни за нас модели. Ако човек, движејќи се со речиси брзина на светлината, ќе емитира во текот на своето движење фотон – што ќе се случи? Брзината на светлината е константна, и брзината на поместувањето на човекот нема да се вклопува со брзината од фотонот, и ќе испадне дека фотонот бавно ќе ползи пред човекот? За нас е така. За него, фотонот ќе лета напред со нормална брзина на светлината. Такви задачи има колку сакаш, но сепак нивното решение може да се направи повеќе или помалку разбирливо. Но, квантната механика претставува парадокс во еден парадокс во сета незамислива сложеност. Ајнштајн ја кубел косата на неговата глава, и не само тој. Секој кој не ја кубе косата, а се обидува да ја разбере квантната физика, тој човек воопшто не разбира – колку ужасно е далеку од тоа разбирање. Сега сакам да споменам само еден аспект – веројатноста. “Електрон”, на пример, е “цврстината на веројатноста за наоѓање на електронот”, и се манифестира тоа нешто што ние го нарекуваме “електрон”, некогаш како честичка, некогаш како бран, и никој никогаш тоа не може да го замисли, или да го нацрта, ниту да го претстави. Но, голем дел може да се опиши со равенки, а врз основа на добиените резултати да се изградат прибори, кои ќе работат соодветно – тоа што и ние го правиме, туркајќи ги подалеку проблемите на разбирање.
Ако на некој регистрирачки екран, да пратиме еден електрон или фотон низ многу тесна празнина – толку тесна што, според принципот на неопределеност на Гејзенберг, неопределеноста на неговиот импулс значително ќе почне да се зголемува, потоа фотон ќе почне да се појавува на екранот во повеќето неочекувани места – не напротив празнината. И секој нареден фотон ќе лежи со одредена веројатност (која точно може да се израчуна) на некое свое место. Ако се испуштат некои трилиони фотони (то ест, да се испушти континуирана светлина), на екранот ќе видиме јасна линија – во дадениот случај, поради множеството, индивидуални исфрлувања не се видливи. Законите на оптиката работат без проблеми – но не затоа што принципот на неопределеност и други квантните ефекти таму не постојат, а бидејќи тие се нивелирани со големите множества – оптичкиот зрак е астрономски број на фотони.

Дали постои нешто во ППП, кое е опишано од законите на веројатност, каде што, очигледно, дека веројатноста не е возможна? Се разбира, дека да. Ако доживуваш интензивна ПрД, тоа само со некоја веројатност ќе добие квалитет на длабочина или сеопфатност, и тоа не е јасно – зошто, затоа што во време кога постои силна ПрД, не може да има НЕ, се чини дека нема препреки. Јас никогаш не можам да кажам дека силна ПрД ќе стане “длабока” – јас можам да ги користам само категориите на веројатност: “колку почеста и поинтензивна… толку е поголема веројатноста ….” Во случај на масовни ПрД веќе можеме да зборуваме за законите, без прибегнување кон веројатноста – како во случајот на оптиката – наука која ги проучува масовните протоци на фотони: ако долго и силно доживуваме ПрД, тогаш законите стануваат речиси конкретни: “штом интензитетот на ПрД достигне 7, тој станува “обемен”.”

Несомнено, постојат сличности во описите, и хипотезата за некои длабоки врски на физиката и ППП добива нови црти.

Можеме ли да зборуваме за психолошките доживувања во однос на интеракциите? Како што е познато од физиката, сите взаемни интеракции можат да се групираат во четири основни вида: гравитациона, електромагнетна, и слаба и силна (тие постојат под атомските нивоа). Секоја интеракција, освен гравитацијата, има соодветна честичка, која може да се смета за најмалиот дел од оваа интеракција – фотони (електромагнетната), глуони (силната) и калибарски бозони (слабата).

Позитивен електричен полнеж го привлекува негативниот и го одбива позитивниот. ПрД ги “привлекуваат” други ПрД. ПрД ги “одбиваат” НЕ. НЕ ги “привлекуваат” другите НЕ и ги “одбиваат” ПрД. Како што можеме да видиме, ние може да го користиме јазикот за опишување на интеракцијата на психолошки процеси.

Да се вратиме на фактот на човековото постоење. Тој факт, општо земено, е несфатлив, а само поради блискоста, оваа несфатливост се брише, заменува. Генерално, постојат два начина на замислување на човекот: анимистички (човек е душа, оптоварена со тело) и материјалистички (душата и телото – различни нивоа на материи). Анимистичкиот пристап нема иднина во сета смисла, а што е најважно е спротивен на горенаведените забелешки, кои се состојат во фактот дека ПрД несомнено влијаат на телото. Луѓето и пред тоа забележувале дека психолошкиот свет несомнено влијае на физичкиот свет – помирните луѓе живеат подолго и телото им е поздраво, и забележани се факти на чудесно закрепнување од неизлечива болест, кај луѓето кои се оптимисти и се борат да преживеат и да не се откажат во очај. Но, таквите набљудувања никогаш не биле премногу јасни со фактот дека луѓето не се разликуваат едни од други – сите тие се капат во маглата од тупост, во отровот од НЕ и НП. Искуството на култивирање на ПрД ги прави овие набљудувања особено сигурни – психолошкиот свет многу влијае на физичкиот свет. Но, во принцип, трупот, навистина, сосема е различен од “живото тело”, па јас се прашувам – колку здрава може да биде прилично глупавата верска гледна точка на светот, која ги одвојува “духот” и “материјата” во некој непремостлив јаз. Ако интеракцијата постои, тогаш тоа значи дека со самото тоа ние се справуваме со различни нивоа на материја, а не со нешто суштински поинакво. Ако ПрД влијаат на телото, па дури и толку експлицитно, тоа значи дека во суштина се работи за прашање на различни нивоа, различен квалитет. Психолошкиот свет е материјален – тоа е очигледно. Но, тоа не значи дека сега имаме, наместо “емоционални испади” ладен свет на роботи, опишан со формули – постојан страв од редукционизам предизвикан од тупоста на животот. Она што јас доживувам се – емоциите, мислите, ПрД – останува фактот дека јас ги проживувам, без разлика колку ние се обидуваме да го објасниме тоа што се случува. Освен тоа – непрекидна врска на психолошкото и физичкото, симетрично ни овозможува да биде јасно наведено дека “духовната материја”, т.е. дека во секое ниво на материја има разумност. Одредено сфаќање вродено во модерниот човек, одговара на човечкото тело со некои од познатите особини – особини на кожата, мускулите, коските, крвта и слично. Одреденото сфаќање вродено кај модерните животни, исто така, кореспондира со специфично тело на животното, и тоа треба да се напомене дека нашите тела се многу слични, скоро идентични особини, а тој факт може да се припише во прилог на теоријата за потеклото и еволуцијата на човекот од животните – човекот, неодамна се одвои од светот на животните, што и понатаму не врзува заедничка структура на телата, и дури – во многу случаи – олеснување на меѓусебните симпатии едни кон други. Фактот дека животните се суштества што сфаќаат и чувствуваат (што е скоро исто) – сега им е јасно речиси на сите. Одредени сфаќања на инсектите исполнува одредени нивни тела, а истото може да се каже за растенијата – така што можеме повеќе или помалку лесно да се навикнеме на нив, а и денес има луѓе кои мислат дека растенијата чувствуваат и сфаќаат се, што е индиректен доказ (на пример, јасна зависност од стапката на раст и плодност на растенијата од музиката што ја играат). Пред сто години, никој не би ја сфатил сериозно хипотезата дека растенијата можат да сфаќаат и сега, малку ќе ја земат за сериозно хипотезата дека карпите, планините, ветровите и морето – сфаќаат, тие се разумни суштества, дури и со овој тип на сфаќање и чувство, кој некако многу се разликува од нашиот. А сепак, колку и да звучи неверојатно – “разумното море”, “планина која чувствува” – фактот на постоењето на човекот, како и непобитниот факт од “психолошкото” влијание на “физичкото тело” докажува дека камењата чувствуваат, ветровите сфаќаат, затоа што нашето физичко тело е во крајна линија изработена од минерали, а нашата физиологија – тоа е низа од чисто хемиски реакции, па нашиот “психолошки” ефект влијае на хемиските реакции, а хемијата – е само една гранка на физиката, бидејќи во хемиските процеси се вклучени чисто физички објекти – молекули, атоми.

Значи, природно, има едноставно прашање – ако сме сите во различен степен, разумни битија, тогаш може ли да има начин на наша комуникација? Дали има метод на таквата комуникација, што овозможува разумна, конструктивна интерпретација на нејзините резултати, кои може да ги користиме во својата предметна и ментална активност? Ако е можно, тогаш барем не на тој начин, на кој се обиделе многубројни истражувачи да следат различни врсти на “паранормални појави” – а не преку употреба на арифметри и спектрометри. Имено, факт е дека, всушност, имаме – преку употреба на себеси како подготвена врска помеѓу материите на толку многу различни нивоа. Затоа, физичар и психолог претставува во моментов нереална фигура – тој самиот е прибор, кој прифаќа одредена информација, како и е преведувач на податоците. Работејќи со пресметките тој ќе биде задолжен за континуитетот на доживување на ПрД, одржување на нив со потребниот интензитет, длабочина, опсежност и магнетизам, паралелно ќе ги фиксира надгледувањата и ќе ги фиксира одбиените податоци.

Оттука, се разбира, постои можност да се опише светот на психолошки и физички во еден единствен јазик. Да се создаде супер-универзална теорија на материјата, која би ги обединила и оние видови на материјата, кои ние ги делиме во “психолошкиот свет” и “физичкиот свет”. Да се префрлат не само теориските, туку и повеќето правци на практичните мостови помеѓу “физичарот” и “лиричарот.” Да се обедини она што веќе долго време очајно се обидувале да го обединат. Да се откријат законите на физиката, како резултат на “патувањето на свеста”. Да се откријат законите на психата, со помош на равенки. Патување не со “прибори”, туку со “чувства”. Не праќајќи во далечни галаксии машини, кои можат да се движат по Марс, него да се патува таму, “излегува” и да се истражуваат тие во “психолошкото тело” или во “трансформираното физичко тело”, што е всушност синоним.

Преставата за материјата драстично ќе се смени, повторно, на револуционарен начин (Разумна материја? Чувствувачки атом? Глупост!), но физичарите се навикнати на тоа. Сето тоа се чини како тотална глупост, но не поради неоснована хипотеза, туку поради исклучително необични заклучоци. “Тотална глупост” – епитет, кој во еден момент беа доделени теоријата на релативитетот со искривениот простор, и квантната механика со тунелските ефекти и цврстина на веројатноста наместо цврстите честички, и хипотезата на округлоста на земјата, што резултира со потребата за “одење на глава” и “море што не се прелива”, и теорија на супер жици, со нејзините многубројни димензии, укинати во наборите на просторот, и навистина неверојатна “м-теорија “, која произлезе од теоријата на супер жици. Ајде да видиме – до што ќе доведе продолжувањето на патување низ светот на просветени доживувања. И уште подобро – да учествуваме во тоа, затоа што секој може да стане истражувач – нема потреба за акцелератори кои чинат милијарди долари, ниту институции со илјадници вработени, ниту мала лабораторија со хемиски направи и микроскопи. Самиот човек – е уникатен инструмент за проучување и објект за истражување, и субјект. Самиот човек – е и “патување” и “патник” во исто време. Ситуацијата во која агресивен и тап научник седи со приборите, врши откривања и на тој начин жив се разлага од болести – ќе оди во минатото, повеќе не е изводлива во принцип. Научник од иднината во текот на неговите истражувања, ќе се развива, и степенот на неговата еволуција ќе биде ограничен со обемот на неговото истражување. Заситеноста на “втората природа”, и придружните ужасни последици – засерување на планетата, осуденост на човекот на психолошка и физичка деградација и целосна зависност од технологија – сето ова постепено ќе отиде во минатото како ноќна мора.

07-02-03 Позиција на истражувачот

Иднина несомнено ќе има. И таа несомнено ќе биде различна од “сегашноста”. Може да се спори околу тоа – каква ќе биде, ама тешко дека некој ќе го аргументира фактот дека ќе биде многу, многу различна од сегашноста. Темпото на промени е поголемо. Да земеш некоја книга, да ја прочиташ – како луѓето живееле сто години порано, соживејте се, префрлете се во тоа време. Разликата со сегашноста – е огромна, неопислива, неискажлива со сите зборови, слики или личности. Брзината на промена во животниот стил стана толку голема, што претходните епохи останаа вкочанети! Терминот “деветнаесетти век” е поврзан во умот на современиот човек со нешто успорено, едвај се движи, “ништо не се случува” па можеби еднаш на десет години, има нешто малку изменето… Во меѓувреме, некој кој се сеќава на тоа време, ќе го потврди – современиците го сфаќале животот во 19 век како луда трка (зборувам за т.н. “западен свет”)! Некој бесконечен тек од откритија во науката, промени во технологијата, лудо темпо на живот, непрекинат проток на информации, многу општествени трансформации, кои ненормално го менувале целиот живот на општеството до најмалиот детаљ. Тоа било едно чувство на апсолутна исполнетост, “дополнително нема каде да се брза.” И секако некои XIV век во Европа се доживува од страна на нашите современици само како хомогена темна дамка – тоа е точно “ништо не се случува”, “мрачен среден век”, па војувале, го труеле небото со пожари (печките биле измислени кон крајот на тој век), мавтајќи со нивните мечеви (барутот во најпримитивниот облик, почнал да се појавува во втората половина на векот), готвеле храна и ја јаделе. Се раѓале и умирале како во полусон. Но, секој кој се сеќава на животот во времето може да потврди – луѓе го согледувале својот век како … луд! Луда трка за технологии (- да, она што сега изгледа како основно, одамна заборавено и фрлено во депонија како бескорисно, тогаш активно се измислувало) – луѓето едноставно не држеле чекор со промените во технологијата! Таму каде што вчера била една густа шума, денес има град, нови економски односи, нови општествени односи, нови идеи, нови цели – се ги притиска чувствата, се запленува. Веројатно звучи чуден, изразот “четиринаесеттиот век – век на брзиот технолошки развој, социјална и економска трансформација? Чудно, но вистинито, дури и ако современата наука не го признава ефектот на акутниот недостаток на преживеаните артефакти од нашето време.

И сеедно – и покрај разбирањето на огромната разлика во начинот на животот на луѓето од различните епохи, нашиот современ начин на живот изгледа како конечен, вечен, непоколеблив, правилен, добар, и др. Но, така нема да биде. Веќе после 10 години, животот ќе се промени многу, а по 20 – речиси непрепознатлив, по 50 – воопшто нема да го препознаваме. А тебе нема да те има – ќе умреш. Тебе те нема. Ние не знаеме, не можеме да сфатиме, да замислиме – што е тоа – “јас не би бил”? Но, тоа нема да биде, исто како што нема да бидат оние кои се веќе умрени. Теоријата на реинкарнација ти дава прилично ладна удобност – можеш да видиш кога си многу болен: галење со мислите “О, не се плаши, ќе се реинкарнираш во следниот живот” изгледа како потсмев, а само се зголемува паниката и болката. Навистина сакаш да живееш. Но идниот живот сигурно ќе биде поинаков – повеќе возбудлив, поинтензивен. Во моментов, на пример, сите работат. Осум часа на ден, плус два до четири часа на пат. И се чини дека тоа трае непроменливо и вечно. Но, тоа не било секогаш така. Уште пред сто години (а некаде дури и сега), луѓето не работеле по осум часа, туку од утро до вечер – 12, 14 часа. И на нив исто така им изгледало вечно. Но, излезе дека така не може да се живее, тоа не е живот, туку тешка робија. А луѓето сакаат да живеат, да се забавуваат – и колку повеќе од овие задоволства стануваат познати и достапни, толку повеќе тие ги сакаат. А сега луѓето повеќе не сакаат да работат по осум часа – тие сакаат да живеат! Економијата на Европа се соочува со сериозен пад и неизбежно ќе се намалува и опаѓа дополнително – Европејците се уморни од работа, уморни да ринтаат за работата. Тие сакаат поголеми плати, пократко работно време и подолг одмор. А и на работа тие сакаат помалку да работат, а повеќе да се одмараат во собите за релаксација. Жителите на Русија, Кина, Индија, Бразил, Малезија, Аргентина и др. тоа допрва треба да го разберат – тие немаат пристоен стан, немаат машини за перење и телевизори, а многумина немаат ниту доволно храна – за какво намалување на работното време таму може да се каже? Ние ќе работиме напорно од утро до вечер. И работиме. И економијата ќе расте и ќе се зголеми десет пати побрзо од Европа. И Европа ќе се движи незапирливо кон маргините на цивилизацијата. Таа и сега е таму, а нејзината економија не е во пораст. Знаеш ли на кое ниво е квалитетот на интернетот во Шпанија или Португалија? На ниво на руралните училишта во Русија. Знаеш ли за нивото на конкуренција во Холандија? Таа ја нема таму – се има удавено со закон – зошто конкуренција? Ова го спречува доживувањето на задоволство: имаш тезга на пазар, и да отвориш уште една слична тезга на пазарот нема да ти биде дозволено. Сите се мирни. Европа ќе оди брзо на маргините на економијата, а оние кои се уште не изнакупиле машини за перење, они, кои се уште не се доволно заситени, во рок од 50-100 години ќе купат и се задоволат. И ќе појдат по ист правец – доволно работа, променување на една кола со друга, речиси иста. Не вреди да го губам цел живот! Јас имам еден автомобил, со него се возам 10 години и се уште толку ќе го возам. А соседот купил нов модел! “Блазеси му – и јас би сакал таков” – ќе помисли современиот русин. “Идиот! Да се троши својот живот за променување на едни конзерви”- така тој ќе размислува за 20-30 години. И како ќе заврши тоа? Јас сум сигурен дека сè ќе заврши така: луѓето ќе го намалат времето што потребно да работат, за таков минимум што сега се чини нереално смешен – да речеме, три пати неделно, по 2 часа. И одмор – 4 месеци. А многу луѓе ќе престанат да работат – тоа зголемување на квалитетот на животот, што го здобиле со непрекината работа нема да доведе до губење на времето на својот ЖИВОТ. И еден работохолик, кој поради некоја причина работи 4 часа на ден, ќе биде во можност да обезбеди прифатлив стандард на живеење на неговите десет невработени роднини и љубовници. Јас им предлагам на сите – да направат напори да престанат да работат воопшто или да работат на минимум. Сите овие нови конзерви не вредат колку твојот живот. НИКОЈ и не ти става цел да престанеш да работиш – што е тогаш чудно, што тие не престануваат да работат? Во нашето општество, доминира највисоката вредност на нови конзерви – и се разбира, тоа е поради психолошката сиромаштијата. Колку е посиромашен твојот психолошки живот, толку повеќе ќе сакаш да го затвориш сивилото со конзервата. Маѓепсан круг кој може да се сврти во спротивна насока.

Во блиска иднина луѓето повеќе нема да работат и ќе се стремат да добијат максимум уживање во животот. А тебе веќе нема да те има, а тие ќе живеат, ќе уживаат, ќе добиваат нови искуства, ќе дознаваат нешто интересно, ќе патуваат, ќе читаат, пишуваат, учат, ќе истражуваат, ќе се сексаат, ќе го развиваат својот интелект, тело и ќе се радуваат на животот. А тебе ќе те нема. Тебе нема да те има само затоа што си тотален идиот, бидејќи си одлучил дека без НЕ не можеш да живееш, бидејќи си одлучил дека луѓето секогаш ќе бидат така измачувани, така да различно и не може да биде. Дека без концепти не може да се живее. Дека радосните желби се гревови што повторно не е добро. Дека е премногу доцна или е премногу рано. Ти си идиот, затоа нема да те има. Ти не се ни обидуваш. Ти не се ни обидуваш да бидеш искрен повеќе, не сакаш ниту да почнеш да ги отстрануваш концептите и НЕ, да ги бараш и да ги реализираш рж. Ти со чувство на исполнета должност, со паметна фаца и фрлаш со секира по секое живо суштество да го ставиш во тупост и НЕ.

Но, се може да се промени – и може да се започнеш токму сега. Токму сега можеш да се сетиш на кучето со големи обесени уши, кое трча по ливадата и да почувствуваш симпатија кон него. И тоа ќе биде “произведување на ПрД”. Тоа ПрД НЕИЗБЕЖНО ВО СЕКОЈ СЛУЧАЈ И НЕЗАВИСНО ОД БИЛО ШТО ќе има влијание на твоето тело – и веќе знаеш – кој е ефектот – се забавува стареењето, па се до почетокот на подмладувањето, ги стопира болестите, полнота со изненадувачки пријатни чувства. Тоа ПрД неизбежно ќе направи чекор кон нови откритија – не на хартија, туку право “на тебе” – тоа ќе биде чекор кон промена на твојот живот. Еден мал чекор, се разбира, не е доволен. Но ти сам ќе посакаш повеќе, затоа што искуството на ПрД е МНОГУ ПРИЈАТНО, а целта ги оправдува напорите. И ако на крај нема да бидеш во состојба да го направиш потребно темпото на промени, остареш и умреш, тогаш постои многу сериозна причина да веруваш дека “смртта”, не е кај сите иста, како што немаат сите ист живот. (И тоа е уште едно големо прашање – колку време е потребно за да се врати часовникот, за да се запре стареењето и тупоста. Тоа зависи од твојата искреност и истрајност и одлучност, се разбира, и од тоа – во каква состојба си започнал. Ако имаш рак, и три месеци подоцна, мораш да умреш – ќе имаш ли доволно време? “Јас немам докази – со време тие ќе се појават, кога ќе постојат луѓе кои во таа состојба ќе ја прифатат практиката на ППП, но имам доверба, дека времето за таков човек е доволно да се запре и врати процесот на стареење и умирање од болести). Помеѓу смрт и смрт има разлика. Смртта никого не го “усогласува”, како што одлучиле многу тупи луѓе, кои решаваат да се предадат. Но, сериозно истражување на појавата, меѓу кои се вбројува и “смртта” ќе биде можна само за тебе, кога твоите истражувања водат кон проучување на таквите појави кои несомнено постојат, како “луцидни соништа” и “излегувања од телото.”

И што – зарем ќе останеш така на страна? Гордо ќе изгниеш од болест и старост “за инает” кон тие будали, практиканти на ППП? А јас – нема. Се одлучив да се обидам, затоа што животот во ПрД, како и напорите за нивно остварување и истражување се немерливо поубави и поинтересни од гниењето во тупост, неискреност и НЕ. Тоа е една интересна цел, во најмала рака, зарем не? За да се постигне таков степен на доживување на ПрД, да го суспендираш барем процесот на стареењето. Замисли – каква возбуда ќе доживееш кога ќе го видиш резултатот? Колку работите ќе се променат? Особено имајќи предвид дека од една година проживеена во НП, и НЕ во осум-часовен работен ден, плус патот, плус… не е еднаква дури ни на една недела, која е проживеена нерасеано од своите истражувања, која епроживеена дури и во постојани ПрД. Во таа споредба, има и материјална база. Кога доживував НЕ и живеев како обичен човек, јас понекогаш водев дневник. Напишав голем број на откритија кои ги направив за половина живот (некои значајни јасности околу себе, за својот животен стил, нови сфаќања, нови радосни желби, итн.), и сфатив дека е еднакво на бројот на откритијата, кои јас тогаш – во времето на оваа споредба – ги направив за ден или два, а можеби и за една недела. И дали ќе останеш на страна? Повторно доаѓајќи кон своите “обврски” (измислена од страна на 99%, генерирана тупост, катастрофални доцртувања и навики), кон својот страв од негативниот став на другите луѓе (кои во 99% од случаите не влијаат на твојот живот) за да се соочуваш со предизвиците кои ти се поставени, како да се заработи нов автомобил / апартман / правосмукалка / дете (генерирани 99% од досада, тупост, желбата да се заборавиш и умреш, но не и од потребата)? Повторно без реагирање, како аутсајдер, ќе гледаш како те јаде агресија, самосожалување, депресија, апатија? Ќе си најдеш оправдување и ќе продолжиш да живееш во оваа отровна магла? Оправдувањето е лесно да се најде. Сите луѓе кои живеат околу тебе, ги имаат овие оправдувања во изобилство – прашај ги, и ќе слушнеш многу објаснувања, зошто не можеш да живееш без НЕ, зошто не треба, зашто не е возможно. И погледни – без разлика дали тие ги оправдале промените за нешто што тие – додека се сеуште млади – почнале да стареат, веќе се неискрени, летаргични, полу-мртви, агресивни, не добиваат никакво задоволство од животот на човекот.
Имаш шанса токму сега – во нашиот мрачен среден век – да станеш човек за иднината.

Сега можеме да се вратиме на ефектот на забавување на стареењето. Се разбира, најлесниот начин да се објасни тоа со едноставно забавување на некои од физиолошките циклуси, наместо со забавување на времето и постоењето на одредени “пресветови” кон кои ни се открива пристап преку ПрД. Но фразата “едноставно забавување на некој физиолошки циклус” може да изгледа убедлива само за оние кои никогаш не отвориле учебник по физиологија. Било кој – па дури и навидум едноставен физиолошки циклуси, е МНОГУ тежок. Неверојатно комплексен – толку многу што во моментов не разбираме ниту еден од нив. Најлесниот процес на подетална анализа се испоставува дека е ТОЛКУ сложен што е невозможно да се опише – само отвори било која дисертација, која детално го изучува било кој процес во барем една ќелија. И овие процеси во телото се ТОЛКУ многу што за нивниот квантитативен опис ќе мора да се прибегне кон астрономски бројки, кои вообшто не се вклопуваат во главата. Но, постои нешто што уште повеќе изненадува, па дури и потешко од сите оние безброј бескрајно комплицирани процеси – тоа е нивната доследност! Тоа е навистина толку тајно. Физиолог, кој не доживува изненаденост од согледување на кохерентните процеси во телото на сите нивоа – не е физиолог. Или можеби сеуште има и поголема тајност? Да! Таа се состои во фактот дека во случај на нерамнотежа на овој астрономски број на бескрајно сложени реакции, тој баланс обично лесно се обновува. Тука веќе и зборот “чудо” не одговара – не постојат зборови – едноставно седи тивко, со уста отворена. И во сето тоа… нешто “едноставно” ќе забави? Во овој случај тоа “едноставно”, е наречено “болест”. Телото започнува да се распаѓа, ако нерамнотежата не се обновува. А човековото тело под влијание на ПрД не само што не се уништува, туку напротив – болестите исчезнуваат, го забавува стареењето, издржливоста станува речиси нереална, телесните чувства се неверојатно пријатни и резонираат со ПрД. Па тука е можно да се зборува само за вкупно, целосно забавување на процесите, а со тоа и моделот на забавување на времето ја има таа улога.
Ние знаеме дека ако еден човек годишно може да прочита 100 книги, седејќи на Земјата, а потоа друг човек кој се движи во однос на првиот со субсветлосна брзина, ќе може да проживее 10 пати подолго, но тоа не е, за жал, тајната за долговечност! Се верува дека полнотата на неговиот живот нема да се промени – затоа што сеедно тој ќе прочита 100 книги, бидејќи физички процеси кои овозможуваат за читање на книгите, забавуваат во ист временски период.

Ние знаеме – од самиот факт на постоењето на човекот, која ги обединува “материјата” и “психичкото” имплицира дека психичкиот живот на човекот е безусловно материјален. И оттаму може да се претпостави дека, исто како и други форми на материјата, психичката материја ќе биде предмет на општо релативно забавување на времето. И, така, човек кој се движи во однос на првиот човек, кој седи, не само што ќе ги прочита тие сто книги, туку и ќе ја разбере нивната содржина, ќе направи заклучоци од нив, но не може повеќе. Дури и ПрД, тој најверојатно нема да го чувствува подлабоко и во изобилство. Ако претпоставиме дека сето тоа е така, ние неизбежно доаѓаме до контрадикција, бидејќи всушност човекот кој се соочува ПрД и го забавува своето стареење, проживува не само толку (дури и за истиот временски период, да не зборуваме поголем животен век) туку многу повеќе или два пати повеќе и подлабоко. Значи – се е поинаку, не е како што е опишано погоре, и неопходно е тоа да се објасни.

Ние веќе знаеме дека во сон, посебно во луциден сон, можеме да проживееме толку многу и толку длабоко, колку што во будност не успеваме ниту одблиску да проживееме. Заљубеноста во сон е толку интензивна, продорна и сеопфатна, исполнета со заситена посветеност, која во будност не сме способни да ја доживееме. Оттука не е тешко да се заклучи дека “душата”, што ја ослабува својата “оптовареност со труп”, може да живее многу поинтензивно и подлабоко. И колку повеќе физичкото тело престанува да биде “труп”, поинтензивен, поразновиден и подлабок е психичкиот свет. Ние знаеме дека телото под влијание на ПрД едноставно не го забавува стареењето, туку доаѓа до трансформација, тогаш станува многу повеќе чувствително, се појавуваат “просветени чувства.” Затоа, опишаната контрадикција е отстранета – од една страна човекот кој доживува ПрД, доживува психо-релативно забавување на психичката материја, која постепено се протега до неговата физиологија преку врски, кои се врзуваат на физичкото и психичкото, но не се прошируваат на неговите физички движења. Од друга страна, промените во телото, кои го придружуваат, ќе придонесат за многу поизразено забрзување и продлабочување на психичките процеси, не само преку нивното ослободување, во послободен проток, но и преку еден нов фактор, како што е постојаната резонанца на просветените чувства и ПрД.

07-02-04 Мерење на еволуцијата

Но сепак – каква е таа “псевдо-релативна” работа? Со воведувањето на концептот на “псевдо-релативизам”, ние се обидуваме да седнеме на две столици – сме дел од релативниот свет, а делумно не. На некаква материја, тоа влијае, а на некоја не. Тоа не чини. Може ли да се најде поедноставен, поелегантен модел? Може, иако тоа може да му изгледа на читателот повторно потполно лудо :)

Прво, ние треба повторно да се вратиме на теоријата на релативитетот, но прво ќе се спуштиме до повеќе едноставно и интуитивно ниво. Замисли луѓе кои трчаат покрај тебе од лева и десна страна низ пустината со одредена брзина од 10 километри на час – од топлината не можат побрзо да трчаат, а полека да трчаат не им дозволува спортската занесеност. На тркачката патека се наоѓа сегмент од сто метри, каде што, ти како спортски лекар, ги гледаш од страна, и им вршиш контролни мерења на брзината. Покрај тоа, секоја тркач носи сензор кој постојано ја мери нивната брзина. Првите неколку тркачи поминале стотина метри за 36 секунди – во целосна согласност со пресметката. А последниот за 50 секунди. Правиш точен заклучок дека дечкото е уморен, и дека го очекува топлотен удар, и ти го отстрануваш од трката, но тој налутено ти го покажува сензорот за брзина, кој покажува дека брзината не се намалува! Објаснувањето е брзо – ако првите тркачи трчале строго од лево кон десно, тогаш последниот без да го види точниот правец поради крената прашина, по грешка трчал под агол, и на крај траекторијата била подолга – толку да хипотенузата е подолга од катетата. Тркачот трчал со нормална брзина, но бидејќи неговата брзина била поделена помеѓу две насоки, насоката строго од лево кон десно, тој се движел побавно од другите.

Користејќи нешто како овој пример, Ајнштајн сфатил дека теоријата на релативитетот ќе биде убава и јасна, ако претпоставиме дека времето е едно од мерењата – исто како и мерењата на просторот. Во принцип, во оваа идеја се чини дека нема ништо туѓо, затоа што, прво, секое собитие бара четири координати – три просторни, да би бил определен во просторот, и една привремена – да го дефинира времето.Настанот само тогаш е определен, кога ќе се дефинира со четири параметри – точката во просторот и времето. Второ, можно е да се каже дека ние постојано се движиме во времето, бидејќи што и да правиме – часовникот континуирано отчукува, а часовникот е уред кој го мери минувањето на времето.

Во принцип, апстрактното одредување на време е исклучително сложен процес, ако воопшто е можен. Кога ќе се обидеш да го одредиш, постојано влегуваш во нешто, да едноставно сакаш да ја избегнеш употребата на зборот “време”, но го ставаш имплицитно, збунувајќи се себеси. Затоа, јас сум поддржувач на таква необична одлука: “што се мери во часови”. Се разбира, ние сега треба да утврдиме – што е тоа “часовник”, но така, што повторно е прикриено користењето на терминот “време”. Но, да се направи тоа не е тешко. Часовникот може да се дефинира како уред кој прави регуларни движења. Но, дали го воведуваме времето со поимот “регуларно”?Не, ние може да ја мериме регуларноста со едноставен ленир, то ест, поимот за регуларноста, ние може да го воведеме, без користење на имплицитниот поим на време, а користејќи ги само мерењата на растојанијата. Да претпоставиме дека ротирачкото тркало е на едно место испакнато, и додека ротира со таа испакнатина го допира ленирот, кој рамномерно поминува над него. На местото на допирање на ленирот останува флека. Мерејќи го растојанието помеѓу флеката и си сигурен дека тие се исти, стигнавме до заклучокот на регуларноста, рамномерното вртење на тркалото. Се разбира, во тоа, дека мораме некако да бидеме сигурни дека ленирот се движи навистина еднакво, но за ова не ни треба време, туку ни треба само нашето знаење дека рамномерното движење е движење, без забрзување. Ќе ставиме на ленирот чувствителна пружина со стрелка со графит на крајот. По експериментот, погледнете – ако графитот не нцртал ништо на ленирот, значи нема забрзување и дека движењето било рамномерно и директно. Поради тоа, одредување на времето, како “она што мери механизам, кој регуларно работи, не може да се намали повторно до имплицитно воведувањето на времето, не е еден вид на тавтологија, и на тој начин е целосно оправдано, па дури и многу длабоко. И тогаш се заменува фразата “нешто влијае на времето” со фразата “нешто влијае на работата на часовникот”, ни дава одлична можност за подобро разбирање на времето и проучување на неговите својства.
Значи, во принцип, ние секогаш се движиме во пространството и во времето, или – едноставно кажано во “пространство-време”. Брилијантното досетување на Ајнштајн е во тоа што тој претпоставил дека времето може да биде вклучено во поделбата на брзината, на истиот начин како што е поделбата на брзината на примерот на тркачот. Така, временското мерење учествува во поделбата на брзина. Понатамошните пресметки покажуваат дека, парадоксално, и неверојатно, голем дел од движењето на предметите се појавува токму во времето, отколку во просторот. Знаеме дека кога телото се движи покрај нас, времето во неговиот координатен систем е побавно од нашето. Да парафразирам, можеме да кажеме дека колку побрзо се движи телото во просторот, толку побавно се движи во времето, значи “дека времето таму поминува полека” значи дека додека постои побавно стареењето е побавно, часовниците работат побавно. И тогаш, Ајнштајн сметал дека воопшто сите објекти во универзумот во целина секогаш се движат во пространство-време со само една брзина – со брзина на светлината. Во просторот тие можат да се движат со било која брзина помала од брзината на светлината, а во пространство-време само со вкупна брзина во сите четири правци – со брзината на светлината. Значи – дел од вкупните телесни движења е во просторот, а другиот дел во времето, но вкупната брзина е секогаш иста – како кај нашиот тркач. И колку е поблиску до нас, толку побавно се движи од лево кон десно. Колку е поголема брзината на честичките стекнати во просторот, толку помалку може да има во времето, односно, времето на тоа кое во движењето е побавно. Кога сето движење е целосно трансформирано во просторот, тогаш се достигнува максимална брзина во просторот – иста брзина на светлината, што значи дека во времето тоа тело не може да се движи. Затоа, фотоните, кои се движат во просторот, секогаш со брзината на светлината, никогаш не стареат – тие фотони кои се појавени во раѓањето на нашата вселена, како такви остануваат, или воопшто не се менуваат, бидејќи “да се променат” е синоним за”стареење”, “движење во времето.” А фотонот од моментот на своето раѓање, па се додека постои, никогаш не се менува. Може да престане да постои (на пример, во процесот на апсорпција на електроните), а да се промени – не.
Оттука, јасно е дека, бидејќи во нашиот свет, сè се движи многу бавно, во споредба со брзината на светлината, па оттука и делот од нашето движење му припаѓа точно на времето.

Сега, ајде да се потсетиме дека доживувањето на ПрД го успорува времето, односно брзината на нашето движење во просторот ќе мора да се зголеми? Треба, згора на тоа, многу! Бидејќи за да се појават ефектите за забавување на времето, телото мора да почне да се движи со грандиозна, речиси со брзина на светлината. Но, тоа не се случува, јас и понатаму седам под едно дрво и не исчезнувам со вселенска брзина. Оттука, оваа брзина треба да се зголеми за време на петтото мерење, и ако се воведе нов термин – петто мерење, тогаш законот на конзервација на брзина може да се одреди: брзината на објектот за време на тие пет мерења е еднаква на брзината на светлината, и тоа петто мерење може да учествува подеднакво во поделбата на брзината. Какво е ова мерење? Јас тоа го викам “мерење на еволуцијата.” Колку е поинтензивен ПрД, толку повеќе тоа влијае на телото, забавувајќи го минувањето на времето во физиолошките процеси, тогаш е поголем делот од брзината во координатите на еволуцијата, то ест – толку побрзо еволуцијата се одвива. Ние знаеме дека еволуцијата е исклучително бавен процес, но во присуство на ПрД, таа започнува да работи многу брзо. Човечкиот вид може да проживее речиси непроменето десетици илјади години, додека под влијание на ПрД неговото тело почнува да се менува изненадувачки брзо, и не само телото. Се појавуваат нови доживувања, нови можности, вклучувајќи ги и оние описи кои ги сретнуваме кај Кастанеда.
Еволуцијата, според тоа, е вродена во сите суштества, како положба во просторот и постоење во времето. Еволуира се и секогаш, но со различна брзина.Секој објект се движи во просторот, времето и еволуцијата (добро, освен оние веќе споменати фотони, за кои сето движење помина во движење во просторот).

Таквата хипотеза е убава. Таа на едноставен и јасен начин ги опишува многу мистериозни феномени, кои ги вклучуваат и прекинувањето на стареењето за време на ПрД, и дека човекот кој доживува ПрД, станува “помудар” (односно, почнува да има јасност, просветено разликување, како и многу други особини), и постоењето на еволуцијата на сите живи нешта и многу повеќе. И од оваа хипотеза, пак, може да се изведе голем број на многу други интересни хипотези.

Така, на пример, јасно е дека е сосема погрешно да се става процесот на еволуција во зависност од времето – тоа е сосема поинаков феномен, толку различен, како што се времето и просторот. Време може да помине колку сакаш, а еволуција може и да нема – како што ние гледаме цело време, секаде, гледајќи ги старите луѓе кои проживеале долг живот, но во отсуство на ПрД, не е направен чекор напред во својата еволуција.

Тука може да се направи следниот чекор, ако се вратиме на ефектот на забавување на стареењето. За еволуцијата знаеме малку – скоро ништо. Ние можеме да копаме по формите на фосилните коски од диносаурусите, но ќе постигнеме многу малку. Бидејќи сега веруваме дека времето и еволуцијата се толку различни “мерила” како и времето и просторот, можеме да претпоставиме дека стареењето воопшто не е поврзано со времето. Стареење е ефект на нула или речиси нула прогрес во еволуцијата. Ако има некое движење во еволуцијата, стареењето се забавува до целосно прекинување. Овде можеме да го избегнеме парадоксот на подмладување. Телото на човекот кој доживува ПрД, не само што не старее, туку и се помладува. Движењето наназад во времето не ни е познато, и ако претпоставиме дека стареењето е процес кој зависи од времето, се појавуваат тешкотии – потребата да се воведе движење назад во времето.Сега ова не е потребно, бидејќи ние откривме дека стареењето е процес кој е независен од времето, иако се одвива во времето, како и скоро сè друго (освен оние наведени фотони, на пример).

Поттикнување на човекот во мерење на еволуцијата има подмладителен ефект врз неговото тело. И јас сакам да се обрне внимание – ова е “подмладителен ефект”, а не фактичко подмладување, па дури и зборот “подмладување” е несоодветен тука. Вистинското подмладување ќе биде враќање на статусот на млад човек – тром, слаб, болникав, кој брзо старее. Постои илузијата дека младите имаат убаво витко тело. Според моите набљудувања, телото на луѓето по 12-14 години почнува толку брзо да старее,што од 17-18 нема повеќе луѓе со чие тело би предизвикувале чувство на убавина и нежност – и на поглед, и на допир. Значи за да се промени телото под дејство на ПрД е препорачливо да се најде специјален термин.
Потсетувам дека она што јас го опишам во ова поглавје е хипотетичко, следува од размислувњата, со прилично слаба фактичка основа, и бара потврдување, исправка или побивање на практиката на култивирање на ПрД, развивање на “визијата” и други набљудувања. Јас намерно не ја искажувам овде обратната и целосна теорија, затоа што, прво, јас ќе морам да се потпрам на уште неопишани факти и забелешки, кои модерните муцки се уште не можат да ги потврдат од своето искуство, и второ, сакам да му го покажам на читателот текот на мислите на теоретичарот, со најинтересните пресврти, слепи улички, решенија и увидувања. Така да ова поглавје ќе се пополнува и корегира.

07-02-05 Веројатноста на законот на еволуцијата

“Пре-еволуција” – стабилни промени во кое било суштество, кои се јавуваат само по вложени многу напори и да се постигне задоволство или уживање, кои така го менуваат суштеството, што тоа почнува да чувствува повеќе посакувани состојби. Во случај кога не можеме да судиме за тоа – што чувствува тоа суштество, критериумот за еволуцијата е токму неговата трансформација, која остварува можноста да има подобра исхрана, поголема животна територија, подобра заштита, подолг век на траење.
“Еволуција” = пре-еволуција + манифестација на нови, досега непознати атрактивни состојби.

“Супер-еволуција“= еволуција + појава на нови “циклони”, односно нови одржливи и живописни рж,  за да се постигне посакуваната состојба.

Култивирање на радосни желби, односно, пребарување за нив, издвојување, формулирање + реализација на рж (ррж), е составен дел на еволутивните процеси.
Време нема никакво влијание врз процесот на стареење. Стареењето е само последица на прекин или забавување на еволутивниот процес. Ова се потврдува од фактот дека силното доживување на ПрД, постигнувањето на ПП го забавува, па дури и го запира стареењето на телото, телото поминува низ физичка трансформација, ги менува своите особини, неговите квалитети се значително понапредни (убавината на физичкиот изглед, пријатноста на допир, зголемување на длабочината на чувствата, физичките проживувања, издржливост, итн)

“Еволуцијата на новото време” се промени поврзани со остварување на континуирани или речиси континуирани просветени позадини и блесоци на ПрД. Разумниот човек ќе се трансформира (или ќе го отстапи местото, бидејќи не ја издржал конкуренцијата – по свој избор!) во просветен човек.

Разумниот човек (РЧ) катастрофално губи во конкуренцијата со идниот просвете човек (ПЧ) поради неколку причини:

*) должината на животот на ПЧ е барем два пати поголема од онаа на РЧ.

*) РЧ поголемиот дел од животот е заглавен во апатија, болест, сите видови на скршени состојби, кои доаѓаат од доминацијата на НЕ, додека на ПЧ животот му е целосен, енергичен, му дава задоволство.

*) Значително зголемено траење и полнотата на животот на ПЧ, дозволува кај него да акумулира огромно животно искуство (РЧ тоа искуство генерално не го акумулира, бидејќи искуството – не е само одреден број на преживеани собитија, но и нивното трезвено анализирање, способноста да се менуваш и да се прилагодуваш), и исто така, да се стабилизираш економски. РЧ почнува неконтролирано да старее и да се распаднува само тогаш, кога би можел да започне брзо да ја зголемува својата економска моќ – во 40-45 години.

*) РЧ се одвоени, во нивната заедница, владее законот на џунглата – едни се јадат со други.  ПЧ се невообичаено обединети, доживуваат едни кон други симпатии и желба да си помогнат. Со своето големо искуство, цврста и растечка економска база, акумулирана во текот на долг енергичен живот, желбата да им помогнат на своите соработници, ПЧ нудат исклучително добра стартна позиција на новите ПЧ или на оние кои се стремат да станат такви.

*) Општата економска основа кај РЧ едноставно недостасува – се наследува по принципот “сето мое им го оставам на децата”, а децата – тоа се совршено случајни луѓе, често бескрајно оддалечени од желбите за управување и развивање. Наследството кај ПЧ се одвива по принцип на симпатии – тоа не е наследено од страна на случајни луѓе кои се појавиле поради твоите сперматозоиди и тн., туку други ПЧ, кои сами ќе управуваат ефикасно, или ќе го пренесат на други слични луѓе.

*) РЧ се исклучително стиснати. Нивните хоризонтални конекции се ограничени на роднини и “пријатели”, и онака живеат во атмосфера на взаемно непријателство и недоверба, страв, а нивните цели се должат на концепти. ПЧ живеат во многу флексибилна структура, идејќи симпатијата и желбата да се помогне постои со различен интензитет меѓу речиси секој и секого. Ова им овозможува да постигнат различни искуства, да се најде оптимална област за вложување на нивните напори. Целите на ПЧ се формирани врз основа на истражување на радосните желби, така што тие се поуспешни во постигнувањето на нив, бидејќи се водат со ентузијазам, исчекување.

*) Општеството на ПЧ е многу атрактивно за луѓето од неодредени типови – за оние кои, сеуште не се подготвени да се стремат кон ПрД, но сепак, иако барем само со зборови, или на некои основни вредности ги поддржуваат. ПЧ за луѓето од неодреден тип се “добри пријатели”, “доверливи партнери”, “интересни луѓе”, бидејќи ПЧ се навистина сигурни, интересни, бараат конструктивно партнерство. Ова упатува на фактот дека повеќето напредни еволуциони слоеви на РЧ (Нети пронајде за нивното означување успешен термин “симпати” – т.е. оние кои ја симпатизираат практиката и практикантите), го поддржуваат општеството на ПЧ, се заинтересирани за меѓусебна благосостојба и задоволство.

*) РЧ воопшто не ги разбира човечките суштества, се потпира на репресија и доцртувања, а тоа го отежнува успехот во бизнисот и изградбата на нешто е многу тешка, речиси е прашање на среќа. ПЧ се во можност да ги изберат најдобрите луѓе на вистинската позиција за адекватно оценување на ситуацијата и да пронајдување на решенија.

Се разбира, говорејќи за “супериорноста” на ПЧ во споредба со РЧ, мислам дека процесот кој се одвива во времето, во текот на кој општеството на ПЧ, ќе ги поминува фазите на подеми и падови, но во денешниот свет, сè се случува многу брзо и еволуцијата на новото време е многу брз процес, и можно е дека во рамките на 200-300 години, ПЧ ќе игра значајна улога на планетата.

“Вектор на еволуцијата” – е насока на промени, кои доаѓаат од култивирање на рж. Доминантното култивирање на преданост ќе доведе до едни промени, а желбата за истражување – кон други.

Не ја исклучувам можноста дека векторската анализа на еволутивните процеси, ќе заземе место во идната наука за еволуцијата.

Знаеме дека “растојанието”  е мерка за тоа колку многу простор има меѓу две точки, а “траење” е мерка за тоа колку време поминало помеѓу двата настана. Што е тоа “растојание во еволутивното мерење”? Дали е можно да се изрази со бројки? На пример, можеме да почнеме од мерење на параметрите на телото кои геронтолошки се однесуваат на стареењето – како што се промените во електричната спроводливост на кожата, на концентрацијата на ензими, хормони, активен процес на регенерација на клетките, итн. Тогаш ќе имаме некои индиректни податоци во бројки.

Поврзаноста на еволуцијата и пространство-време се докажува влијанието на ПрД на физичкото тело. Присуството на овој контекст значи дека еволуцијата е предмет на строги закони. Млаз од вода, исто така, делува хаотично, сепак, и тој е како целина и сите негови елементи се подложни на строги закони на механиката и хидродинамиката, а хаосот кој ни се присторил се манифестирал од сложеноста на процесот. Како што знаеме од квантната физика, нејзините равенки даваат многу точни предвидувања за однесувањето на материјата, иако тие се основаат на веројатноста. На микроскопско ниво се уште важат строгите закони, но овие закони само ја одредуваат веројатноста на дефинитивно идниот настан што ќе се случи. Во еволуцијата – исто. Еволутивниот процес строго ја определува веројатноста за иднината – но тоа е веројатност. Ако генерираш ПрД, отстрануваш тупост, итн – тогаш движењето на човекотво мерење на еволуцијата ќе биде изведено… со некоја брзина во некоја насока со некоја веројатност. И во овој момент немаме доволно експериментални податоци да би кажале – оваа веројатност на законите на еволуцијата има исто значење како и во квантната физика, или исто како и во млазот на водата. Во случај со водата имаме конкретна можност да ја пресметаме секоја капка, ако се користат супер-компјутери за пресметување на движењето. Значи, таму веројатноста е предизвикана само од комплексноста на тие процеси. Во случај со однесувањето на фотонот, веројатноста постои како длабока, својствена на принципот на постоењето на материјата. За да одговориме на ова прашање треба, прво, да се научат да бројно ги дефинираат движењата на човекот во мерење на еволуцијата, и второ, да научат како да го направат тоа многу, многу прецизно, и дури потоа – да се пресмета еволуцијата, после една ПрД или после течението на ПрД со различен интензитет на ПрД, длабочината, сеопфатност и мерење на текот на еволуцијата – исто како што тоа го правевме во истражувањето на фотоелектричниот ефект – појава која го доведе Ајнштајн до формулирање на основните принципи на квантната механика. Фото-ефект – појава која се состои во исфрлање на електрони од металната површина под дејство на светлината. Интуитивно, се чини дека колку поголем прилив на енергија, толку повеќе електрони ќе се пробијат, и толку е поголема брзината што ја имаат. Експериментот ја поби оваа претпоставка – за доволно долга брановата должина, без оглед на тоа колку енергија ни носеше текот на светлината, електроните не се исфрлаа, и обратно – дури и на доволно висока фреквенција на брановите и при ниски енергии, електроните се исфрлуваат. За да се објасни ова само може да се врати на Њутновата хипотеза дека светлината се состои од честички со некој чуден карактер. Заедно со експериментите за мешањето на единствените електрони е доведено до чуден поимот “корпускуларен-брановиден дуализам”, кој го одразува фактот дека микрочестичките се и честички и бранови истовремено. Не е исклучено дека и во истражувањето за еволуцијата, добиваме некои изненадувачки резултати. Сигурен сум дека ќе ги добиеме, токму затоа што под влијание на ПрД нашето тело – толку огромно, тешко, масивно – добива квалитети, кои го карактеризираат фотонот – како да се наоѓаме во свет на фантазии, каде што вредноста на константата на Планка станала огромна и нашиот голем макрокосмос почнал да ја покажува квантната особина, како на пример тунелскиот ефект, и сл. Еволуција, квантната физика и теоријата на релативноста, или, говорејќи со современиот јазик, теоријата на еволуцијата и теоријата на супер-жица сигурно мора да ја создадат науката на иднината.

07-02-06 Поглед на еволуцијата од страна на теоријата на скриени мерења

Сега, предложувам да погледнеш на еволуцијата од некоја друга страна.Ова ќе овозможи да хипотезата за еволуцијата ти стане подлабока и поинтересна, но затоа ни треба да потрошиме малку повеќе време, за да разјасниме едно од основните особини на материјата.
За попчеток ќе го воведеме терминот “преклопено мерење”. Тоа е прилично едноставно. Замислете дека пред нас има тенок конец. Тој е бескрајно тенок, и без разлика колку и да го разгледуваме – тој нема да има дебелина. Ова ни се чини дека за да го измериме овој конец, и да се одреди положбата на точката на неа, ни треба само една координата. Сепак, технологијата на микроскопите направи чекор напред, и ние разгедувајќи го конецот низ нов микроскоп, видовме дека тој сепак има дебелина и се состои од тенок цилиндар. Второто мерење беше скриено од нас, бидејќи имаше несовршенство на нашите инструменти, тоа беше “преклопено.” Што е интересно – ако ние го користиме овој конец во нашиот секојдневен живот, ние ќе продолжиме да добиваме правилни резултати во пресметките, и приборите изградени на овие пресметки ќе работат точно и прецизно, бидејќи дебелината на тој конец е толку мала што нема ефект врз нашите гигантски во однос на него, уреди.

(Оваа аналогија не е сосема точна, се разбира, затоа што во неа “новото мерење” е едно од нашите вообичаени мерења, додека реалното преклопено мерење не се однесува кон трите наведени. Како ќе ни делува во нашиот свет новото преклопено мерење, може да се каже, само кога го гледаме под микроскоп растојанието, кое е толку мало, каде ова се наоѓа).

Воведување на дополнителни мерења, делува како некој фокус, бидејќи ние сме навикнати да имаме три мерења. Ние можеме да го прифатиме фактот дека времето е рамноправен вид на мерење, бидејќи со текот на времето сме добро запознаени, и моделот на пространство-време, ни е, повеќе или помалку “интуитивно јасен”, бидејќи интуицијата се базира на нашето животно искуство, и дека, што не е вклучено во нашето искуство, не може да учествува во “интуитивното сфаќање”. Значи постојат добри причини за воведување на екстра мерења? Тие сигурно дека постојат, и се поврзани со истата супер-жица теорија (накратко – само “жица”). Ако равенката на општиот релативитет на Ајнштајн се прошири со просторот со една дополнителна мерка, се добива нешто неверојатно: дополнителни равенки поврзани со новото мерење и се… равенки на Максвел за електромагнетно поле! Тоа беше прв, макар и формален, успешен обид да се создадат зачетоци на теоријата која ги обединува гравитацијата и електромагнетизмот (слаби и силни интеракции во 20-те години на 20-от век, се уште не биле откриени, но кога тие беа откриени, исто така во комбинација со електромагнетните интеракции, теоријата која ги вклучувала дополнителните мерења, станала посебно интересна). Ајнштајн бил многу заинтересиран за оваа работа, но во тоа време да се оди понапред било речиси невозможно поради недостатокот на експериментални податоци. Од оваа теорија се гледало дека гравитацијата се пренесува во нашите вообичаени три мерења, додека во електромагнетизмот се пренесува во бранови, кои користат ново “преклопено” мерење. Ова значи дека на секоја точка на нашиот простор – секаде околу и во нас – постои “капка” на преклопено мерење. Пресметките покажуваат дека големината на капките е милијарди милијарди пати помала од можноста за најсовремените методи на набљудување на материјата, затоа за сега не можеме да ја видиме, но сепак таа влијае на нашиот живот, доведува до појави, кои можеме да ги приметиме – на пример, овозможувајќи постоење и ширење на електромагнетното поле.

Последователниот развој на теоријата на жица ја покажа својата висока издржливост. Таа прилично јасно објаснува толку многу што на апсолутно никаков начин не може да се објасни со класичната квантна теорија, така да во 1995 година речиси сите физичари ја признале како најперспективна точка на гледање. Воведувањето на дополнителното мерење доведува до бесмислени парадокси (како што е бесконечна или негативна веројатности, итн.), но како резултат на истражувањето било откриено дека ако се воведат шест дополнителни просторни преклопени мерења, сите парадокси ќе исчезнат. Така, според сегашните ставови, нашиот свет има 10 мерења – три просторни отворени, едно временско отворено, и шест просторни преклопени. Равенките на теоријата на жица се многу комплексни, и математичките алатки се уште се во развој, затоа не можеме да добиеме не само точни решенија на равенки, туку и самите равенки, можат да се напишат само отприлика, затоа мерењата можат да бидат не 10, туку 11, но тоа веќе не е важно за нашите цели.

Сакам да го нагласам, најважното – модерната физика има ПОТРЕБА од присуство на преклопени мерења, то ест, присуството на преклопените мерења е неопходно за да се осигураме дека нашиот свет е таков, каков што е. Движејќи се низ просторот, ние всушност се преместуваме не само во тие три просторни мерила, туку и во неколку сокриени. Безброј пати сме ги крстосувале, но не можеме да ги приметиме, бидејќи сме макро-објекти, а и нашите чувства, дури и зајакнати со современите методи на набљудување, исто така, се премногу големи за да некако влијаат на овој пресек од минимизирани мерења, односно целоснио ефект едноставно изчезнува и не можеме да го приметиме.

Мораме да се сетиме дека времето е рамноправна мерка во четирите мерења на пространство-време. Не е изненадувачки, што физичарите се замислиле – а  зошто преклопените мерења треба да бидат просторни? Не може ли меѓу нив да има преклопено временско мерење?

Терминот “преклопено време”, се чини интуитивно нејасно, затоа ќе го објаснам. Во примерот погоре со конецот, една мерка не е преклопена, и можеме да одиме понатаму произволно. Второто мерење е преклопено, и ако ја најдеме дебелината на конецот, па појдеме по него на лево, тогаш наскоро ќе дојдеме на истото место, но веќе од десна страна. Ова значи дека движејќи се по преклопено “слично на временско” мерење, можеме да пристигнеме на истата точка од овој нов тип на “време”. Во моментов, на физичарите не им е јасно – на што може да одговара теоријата на дополнителното временско мерење, бидејќи не постои појава, која ќе го бара тоа. На пример, електромагнетните интеракции не се вклопуваат во општата теорија на релативноста на Ајнштајн, обединувањето на гравитација и електромагнетно поле се чини невозможно, и новото мерење токму го реши овој проблем. Но, не постои “временска слична” појава, која би барала соодветна преклопена псевдо-временска мерка. Поради тоа, оваа гранка на теоријата на жица се развива многу бавно, а можеби дури и на подолго време да биде заборавена, бидејќи теоријата на жица, брзо се развива и во други правци.
А сега ќе се присетиме на еволуцијата. Еволуцијата е таков “временски сличен” процес, кој ние во почетокот погрешно го толкувавме, дека процесот на стареење е чисто еволутивен, и дека зависи од времето. Еволуција бара соодветна мерка, за да можеме да зборуваме за неа, како за нешто што не редуцира со пространство-време. Ние никогаш не сме се соочиле со фактот дека времето оди наназад, но доколку постои еволутивна мерка во преклопена форма, тоа значи дека постои можноста на еволутивен обратен процес! Да се потсетиме на многу јалови дискусии, кои разговараа за можноста дека некои сегашни мајмуните се наследници, а не претходници на човекот и не странични гранки на еволутивниот процес – за време на својот развој, човештвото формира странични гранки, кои де-еволуирале, дегенерирале и се претвориле во мајмуни (можеби не оние кои постојат сега, туку други, кои се веќе изумрени). Овие дискусии сеуште се неплодни поради недостатокот на експериментални податоци (т.е. археолошки) податоци, но можно е дека во иднина ќе најдеме потврда за можноста од дегенерирање на човекот. Во светот на други биолошки форми, такви примери можеби веќе и постојат.

За мене нема сомневање дека дел од современото човештво ќе се дегенерира. Човекот, кој култивира ПрД, ќе стане Просветен Човек – со нови функции, нова физиологија, нови можности. Човекот, кој култивира задоволство, останува Разумен Човек. Човекот, кој култивира НЕ, ќе се дегенерира.

Процесот на дегенерација може да се случи, на пример, така што одредена група на луѓе едноставно ќе стане стерилна и ќе изумре, без разлика од напорите вложени од лекарите. И со оваа појава ние сме се соочувале неодамна на американскиот континент, кога целиот етнос и покрај сите напори на модерната цивилизација едноставно ја изгуби способноста да се репродуцира – неплодноста ги порази. Интересно, оваа етничка група се разликувала по тоа што со генерации членовите се уништувале себеси со пиење како луди и култивирале тупост, апатија, НЕ. Поради “политичка коректност” истражувањето на етничките групи е невозможно во денешно време, бидејќи таквите истражувања ќе покажат разлика помеѓу етничките групи, и сето тоа веднаш ќе биде исчистено со слепа метла на “расизам”. Не е исклучено дека овој кретенизам наскоро ќе се прошири на психологијата и социологијата, и наскоро, заедно со губењето на слободата на говорот (она што ние, всушност, го загубивме во моментов, дури и во развиените земји – на пример, дури и дискутирање за некои проблеми, веднаш е кривично дело), ќе ги изгубиме и социјално-психолошките науки, и всушност, ако погледнеме археологија, исто така, стана “расистичка” наука, бидејќи од археолошките податоци се сугерираат различни заклучоци во врска со етничките групи… и историските науки треба да бидат забранети, да не се расипе нашето самозадоволство со повикување на крајно непријатни моменти од минатото, откривајќи конкретни карактеристики на одредена етничка група…

Како што реков, движејќи се во просторот, ние не го забележуваме присуството на преклопените просторни мерења, бидејќи нивното влијание е матно и мало, така што и законите на Њутн се на мали брзини, а законите на релативитет на било кои брзини, се извршени со најголема, апсолутна прецизност и во рамките на можностите на нашите инструменти. Но животот на еден биолошки вид – тоа е многу долготраен процес, кој се протега на илјадници, милиони, стотици милиони години, па кога биолошките суштества се преместуваат милиони години низ преклопени еволуциони мерења, сепак тоа има кумулативен ефект врз нивната наследност – па оттука и можноста за еволуција.

Да се потсетиме, исто така, на појавата на “физичко преживување”. Понекогаш тие се придружени со чувство на “согорување” во целиот обем на телото, секаде во внатрешноста. Но тоа не е истото “внатре”, како кога станува збор за физиолошкиот процес – тогаш чувствата се локализирани во согласност со природата на процесите. Тука се појавува такво чувство, небаре целата површина на телото – во полн степен, во секоја клетка, е исполнета со тоа чувство на согорување.

Можеме да се потсетиме – како исклучително брзо НЕ доведуваат до дегенерација на поединецот, со блокирање на најмалата можност за еволуција, и колку брзо ПрД ја забрзуваат еволуцијата. Ова значи дека ПрД се тесно поврзани со мерење на еволуцијата, зајакнување на нашата меѓусебна пенетрација со неа. Истражување на ПрД, и истражување на себе во ПрД е посебно возбудлив процес. А што ќе избереш ти – ќе избереш да останеш на страна?

Нафрлените тука мисли – се само фрагменти од хипотезата, која ги поврзува ППП и физиката, но во иднина, можеби ќе бидеме во можност да направиме од неа уште една полноправна “теорија на сé”.