Cвест која разликува

04-01 Општо разгледување на свеста која разликува

Кога ја разликувам книгата и масата, сината и жолтата, тоа значи дека се појавува способноста да се размислува – “свеста која разликува” (“СР“). Мисли, желби, емоции, чувства и СР претставуваат целосен збир на доживувања, кои ги викам со терминот “личност“.

СР може да биде механичка и просветена. Механичката СР (“мСР“) произлегува од навика превземена механички и во отсуство на ПрД. На пример, гледајќи во дрво, ние велиме дека лисјата, гранките и стеблото се негови делови, односно се прави разлика помеѓу некоја комбинација на доживувањата како различни групи, кои се меѓусебно поврзани во една кохерентна целина “дрво”. Автомобилот, кој стои покрај дрвото, не се смета како дел од него, затоа што кога ќе погледнеме во било кое дрво, речиси секогаш гледаме лисја и гранки, но многу ретко гледаме автомобил. Оваа разлика не е мСР, бидејќи е врз основа на набљудувања и искуство. Но, на никој не му доаѓа на ум чувството на убавина да се смета како дел од дрвото, иако секој пат кога гледам во секое дрво чувствувам наплив од чувство на убавина (се разбира, ако се уште чувствувам ПрД), секој излив на убавина има своја уникатна боја, како што е единствен секој лист, секое гранче. Причината е што не приметуваме, не се прави разлика помеѓу огромниот број на нијанси на чувството на убавина, лежи во фактот дека ние го чувствуваме многу ретко, а со тоа и не е формирана навиката на разлика на нијанси, овие нијанси едноставно не се манифестираат. Причина е тоа што, дури и тој што доживува многу нијанси на убавината уште не го зема во предвид доживувањето на убавината како дел од дрвото и тоа е пример на мСР – премногу сме се навикнале да го сметаме чувството на убавина како “свој дел”.

Во процесот на отстранување на НЕ, концепти, механички желби, “лошото самочувство” (т.е., негативните чувства), а во процесот на чувствување на ПрД, мСР го препушта местото на пСР, кој започнува да се развива, и при тоа:

а) необразложените разлики се разгледуваат повторно и се острануваат. На пример, разликата помеѓу градите кои “пристојно изгледаат” ако брадавиците се покриени и “непристојно изгледаат” ако се откриени, се отстранува во текот на појавување на сигурност во необразложеност на тоа одличје и за време на појавата на радосна желба за отстранување на оваа разлика.

б) разликите образложени со искуството иако остануваат во најмала рака, не се доминантни доволно за да целосно го блокираат патот на алтернативната разлика. На пример, можам да го “видам дрвото” како колекција од гранчиња и листови, но можам доброволно да почнам да го приметувам повеќе како колекција на сенки и празнини, низ кои може да се види небото.

в) се појавува разлика помеѓу се поголемите и поголемите нијанси на ПрД

г) се појавува разлика помеѓу новите ПрД

ѓ) се појавува разлика помеѓу новите одржливи, меѓусебно поврзани групи на доживувања, кои може да се наречат “нови светови”. Меѓу нив е светот на соништа, свет на доживувања кои се надвор од телото и многу други. Штом постои разлика на новиот свет, таму е и состојбата што може да се нарече “станав тој и тој.” Можна е истовремена разлика на неколку светови, односно во исто време, можеш да бидеш и личност (то ест, во тој момент има 5 групи на доживувања (скандха) која ја формира личноста), и друго битие во некој друг свет (то ест, во тој момент постои одвојување н другите групи на доживувања ).

Ефективната практика за слабеење на мСР и развојот на пСР е практика на циклично доживување на разликите (“ЦД разлики“). На пример, во мрачна соба неколку пати се вртиш во круг и на крај не знаеш како да се ориентираш во собата – дали е пред тебе прозорец или ѕид. Прво, ти се генерира доверба дека пред тебе има прозорец, а потоа го менуваш твоето уверување, дека пред тебе има ѕид. И така многу пати. Или твојот партнер клекнува на земјата и се преправа дека нешто крева и држи во рака. Прво формираш увереност дека во тупаницата навистина нешто има – а потоа обратно. Предизвикот е да се изгради колку што е можно појака увереност. “Увереност” – тоа е дефинитивно фиксирање на СР, односно Кога СР е стабилно фиксирана, постои состојба која ние ја нарекуваме “увереност”.

Типичен пример на мСР – поделбата на “субјектот на доживувања”, “објектот на доживувања”, и “процесот на доживувања.” Употребата на таквото разликување е ефикаснa за да се остварат нашите секојдневни активности, но со тоа е корисно (од гледиште на постигнување на ПрД, јасност, развојот на пСР) да се има во предвид дека тоа е само еден начин да се разликува, кога на пример постои доживување, кое се нарекува “јас гледам планина”, и не постои доживување на “планината”, “јас”, “гледам”, така да развојот на пСР е ефективна практика на промената на увереност во постоењето на “јас”, “гледам”, “планина” во увереност дека постои само единствено доживување, кое го нарекуваме “Јас гледам планина.”

Уште една ефективна практика е практиката на “не-реки, не-планини“. Одиш по улица, па можеш наместо зборот “дрво” да кажеш “не-дрво”, наместо “куче” – “не-куче”, и ништо друго – само замена на зборовите со префиксот “не”, односно не се напрегнуваш обидувајќи се да чувствуваш нешто необично, тогаш од таквите практики не се јавува замор и има нови степени на слобода од пСР, нови ПрД.

Слична практика – практика на паралелна фиксациjа на очигледности. Гледајќи на планината, велиш: “планина – тоа се многу камења”. Несомнено, тоа е така, во што лесно можеш да се увериш. Сеќавајќи се на човекот, кон кого чувствуваш изразена нежност, чувство на убавина, посветеност, велиш: “неговото лице е парче месо”, кое исто така е прилично вистинито. Во случајот со човекот имаш увереност дека тој не е само парче месо, но во случајот со планината и не си толку уверен, од силата на мСР. Оваа практика го отвора патот да се направи разлика на новите доживувања, од кои сме се оградувале со помош на мСР, и кои сега се разликуваат во присуство на други доживувања кои се однесуваат на целокупноста на “планината”.

Уште една ефективна практика – е доследно отстранување на механички внатрешен дијалог (“ВД“). Тоа е уште потешко, кога постојат НЕ, а ПрД се манифестираат се помалку и помалку.

Стравот дека ослободувањето од стереотипните фиксирања на СР доведува кон твоја целосна дезориентираност, како и стравувањата дека без НЕ ќе бидеш безчувствителна – во главно е апсолутно спротивно.

Развојот на пСР (т.е. ослободување на СР од стереотипните фиксирања) резонира со сите ПрД, која ни дава дополнителна причина да го викаме тоа просветена СР.

Радосната желба да се направи разлика помеѓу доживувањата и точното фиксирање (без додавања, доцртувања и заменувања), јас ја нарекувам искреност. НЕ, концептите и механичките желби се некомпатибилни со искреноста.

Меѓу својствата кои се карактеристични за пСР, ги издојувам следниве: се појавува увереност во условите, каде што за вообичаените разлики, не постои причина, а пратејќи ја таа увереност ќе добиеш многу пожелни резултати. На пример, сакаш да знаеш – што сега доживува овој или оној човек, и чувствуваш увереност (специјален квалитет, кој многу се разликува од концептуалната, механичка увереност) во тоа што тој доживува. Потоа можеш да го прашаш човекот, што доживувал во тој момент, и да направиш споредба на неговиот одговор со твојата теорија (се разбира, човекот кој не е вклучен во практиката, не може искрено да ти опише за своето доживување, тој сигурно ќе сака да додаде или отфрли доживувања на негово место, или дури нема да сака да ги фиксира – обичните луѓе се секогаш се залажуваат). Може да се прашуваш – како е целисходно да направиш, за да добиеш максимално посакувани резултати, и да би добила увереност во начинот на вршење на работите и да го провериш. Дали е можно кога ќе чуеш од устата на друг човек, некоја информација за непозната личност за тебе, да чувствуваш увереност во поглед на неговите доживувања, итн. Тоа својство на пСР може да се вежба, чисти од нарушените предизвикани огорчености. Само совршена слобода од НЕ може да го развие тој квалитет на пСР.

Секој човек има можност да доживее кратко искуство на слобода од мСР. Во момент помеѓу спиењето и будењето постои краток миг, кој ќе го наречеме “соединување“. Кога ќе заспиеш, се прави разлика на надворешниот шум – надвор низ прозорецот се слуша океанот, а водата тече во тоалетот, зад ѕидот некој зборува. Правиш разлика помеѓу еден и уште еден и уште еден, односно постојат ограничувања на тие доживувања. Ако внимателно го следиш процесот на заспивање, потоа во некој момент кога речиси си заспала, можеш да ја поправиш впечатливата појава: границите меѓу доживувањата ги нема, нема звук на океанот, гласовите на луѓето и звукот на вода од тоалетот – постои заедничко доживување каде што нема граници – мрежата на мСР е ресетирана, мСР е запрена, а кога веќе конечно си заспала, тогаш веќе постојат нови разлики, кои се карактеристични за светот на соништата.

Моментите на соединување се премногу кратки – максимално неколку секунди, покрај тоа, можеш само еднаш да заспиеш, така што нема да се будиш ненадејно, туку постепено да го чувствуваш тој момент. Затоа е препорачливо да се применува практиката на повеќе сонови – одиш во кревет, а твојот партнер те буди по неколку секунди откако си заспала (можеш да го одредиш времето на заспивање по карактеристичните промени во дишењето). Како резултат, за само една вечер можеш да го доживееш искуството на десетици секунди на соединување, а со тоа ќе го запомниш “вкусот” на слобода од мСР.

04-02 Практика на заборавање. Практика на генерирање на просветени слики.

Било кој човек, во било кое време знае за неговото име, како му се викаат родителите, во кое училиште одел, како му се викаат неговите пријатели, колку години има, каде се наоѓа, каков проблем има, кои луѓе и што очекуваат од него и така натаму. Огромна, неуредна соба на информации, која генерира опсесивен, параноичен внатрешен дијалог кој се храни со НП, која претставува механичка слика на светот. Сепак, само мал дел од тие информации е интересен и пожелен. Сакам да се потсетам на радосните желби, тековните истражувања и слично, но зошто да се сеќавам – во кој град или држава се наоѓам, колку години имам и како ми се викаат соседите? Таа информација е корисна кога ти е неопходна, но зошто да се сеќаваш постојано?

Сети се колку понекогаш си сакала да се сетиш на нешто, но не си можела, па обиди се да ја креираш оваа состојба. Запрашај се “како се викам” и обиди се да ја доживееш таа состојба како да не можеш да се сетиш. Како и обично, ќе ти се чини речиси невозможно, но со вежбање ќе се постигнат посакувани резултати. Направи ја таа формална практика – генерирај заборавање на името на секои 15 секунди во текот на избраниот период на време и доловувај го степенот на своето заборавање на скала од 1 до 10.

Практиката на заборавање ќе ја подобри меморијата, ќе ја трансформира од автоматски колектор за ѓубре во флексибилна алатка.

Овие вештини можеш да ги користиш во практика за генерирање на просветени слики (“ПрС“). Сликите кои резонираат со ПрД може да се поврзани во една цела слика и се користат како моќен просветен фактор. Пример:

*) Далечно руско гратче – едно од илјадниците непознати мали гратчиња. Топла сува есен, тивок парк, паднати лисја, правлив пат, по кој има клупи. Тука и таму седат старци, понекогаш проаѓаат млади мајки со колички, со мали деца. На една од клупите седам и имитирам старец од 70 години – облека, движења, изрази на лицето – се изгледа дека сум – старец, одлепен, глув, речиси слеп. Понекогаш се слушат повремени брзања на деца, но јас сум за нив – како на пример суво дрво, мебел, тие дури и не би се сеќавале дека сум бил овде. Постојано чувствувам екстатични ПрД, откривам нови, се занимавам со практика, која води во бескрајни патувања. Никој нема интерес за мене, никој ништо од мене не очекува и не ме ни приметува. Светот целосно ме отфрли, изнемоштен полумртов старец кој на никого не му е интересен и потребен. Нема потреба да се направи некој впечаток, бидејќи тој е само еден и веќе оставен – полумртов стар труп. Можам да не се оттргнувам, целосно да се посветам на својата практика и да патувам во незамисливите преживувања.

Со таква слика ми се асоцира светла аспирација, исчекување, прослава, радост, борба. Но, ако се “сетам” дека јас сум младо момче што патува по Хималаите, тогаш, колку и да може да звучи чудно, ПрД ќе станат послаби.

Колку повеќе се конкретни ПрС, толку полесно ќе се задржат, се поврзат асоцијативно со ПрД. Меморијата на обичниот човек, неговата способност да се претставува е монструозно слаба, и додека не почнеш да jа развиваш, таа нема да стане главна алатка во практиката. Ќе набројам некои вежби кои ја развиваат меморијата и имагинацијата:

1) играта “будала” 5х5 во глава (игра за двајца – во квадрат 5х5 во центар пишувам збор од 5 букви. Играчите по ред припишуваат кон тие букви уште една за да се добие максимално долг збор кој може да се чита како сакаш, но не и дијагонално. Победува оној, чиј вкупен износ од букви е поголем).

2) играта 3-д “будала” 3х3 во глава

3) играње шах

4) играње шах во својот ум

5) детално запомнување на објекти

Ако замислам ливада без подготовки, тогаш нејзината слика ќе биде крајно нејасна – имагинарната грмушка е недефинирана на самото место и ништо повеќе. Затоа, најдов вистинска грмушка и темелно ја истражував, ја запамтив во детали, тогаш вкупната слика стана постабилна, нејзината резонанца со ПрД стана посилна.

Да би се запаметил таков еден комплициран објект, како грмушка, неопходно е да се прибегне кон анализа – раздели го во условни компоненти и означи ги.

Описот на грмушката, која ја ставив во својата ПрД, започнува вака:

Првата гранка: оди вертикално нагоре, малку е поголема од дланка, во форма на око, во средината има “јазик”, кој е свртен на лево, истурен нанапред, “пердув” почнува над јазикот, свртено е наназад.

Втората гранка: почнува на исто место како првата, одејќи нагоре, накосена е под 30-степен агол, во форма на тесно око, подоле – две “уши”, лево и десно, левото се наоѓа позади првата гранка и е надрасната над неа, така што создава впечаток дека тоа е – дел од првата гранка, кај врвот од левото уво и уште две во близина на врвот од аглите на триаголник – исушени, од доле – рамен јазик на четири нивоа со пердув во базата – една мала капка од смола, три листови од левата страна – директно под јазикот – се како скалилата; листот од десната спроти средната скала се наведнува малку наназад.

И така натаму. Вкупно има 40 гранки. Покрај тоа, ја делам грмушката на големи блокови и детално ги опишувам – прво, грубо, а потоа, кога се запамтувам, можам да се вратам назад и понатаму да се насочам на грмушката. Секоја грмушка има специфично значење – како на пример “пердув” – е лист што излегува надвор од рамнината на која лежат останатите “листови” на молика, “уво” – е лист со должина двапати поголема од должината на соседните листови, “јазик” – е крајниот лист на гранката, кои заедно лежат во рамнината нормално со рамнината на почетокот на гранката, и така натаму. Кога мислам на грмушката, се постојано “прегледувам” од горе, па надолу, повторувајќи го на глас описот (мојот асистент може да ме следи по текстот – дали се се сеќавам), а да не го запаметам неговиот опис, него “прегледувајќи” ја грмушката во мислите, како да осветлувам со фенер. До степен до кој, постојано се потсетувам на грмушката, јас забележав дека “полето на гледање” се проширува – фенерниот зрак станува поширок, јас сум почетокот за да ја видам целата тема одеднаш, а не парче по парче. И тогаш “гледам” одеднаш две гранки и така натаму. Како резултат, кога ја замислувам во ПрД таа грмушка, целата слика како да оживува, особено ако кон грмушката чувствувам симпатија, но токму тие објекти, препорачувам да ги вградите во својата ПрД, кои резонираат со ПрД.

Тогаш избирам една клупа, ја опишувам, и ја запомнувам на ист начин, и така натаму.Од почеток работата оди многу бавно, но искуството за сваќање и произведување на слики се подобрува.

Во луцидното сонување, можам да создадам доживување на ливадата и да се наоѓам на неа, што ќе ми овозможи лесно да скокне во ПрД и да добијам интересно искуство.

04-03 Структурата на внатрешниот дијалог (ВД)

Внатрешен дијалог (вд) може грубо да се подели во два слоја:

1) гласен внатрешен дијалог (гвд) – се состои од многу зборови кои се изговарат во себе, и таквите мисли траат обично од неколку секунди до бесконечност, до целосно оптеретување. Содржината на гвд обично е разбирлива за човекот, односно тој ќе биде во можност да одговори на прашањето “за што размислуваш сега”

2) слеп внатрешен дијалог (свд) – се состои од фрагменти на зборови и слики со времетраење од околу 1 / 30 секунди и до една третина или половина секунда, така да, за да се сфати содржината на таквите фрагменти не е лесно.

Ако човек сака да размислува за нешто и да почне да размислува за тоа, тој создаден вд е означен како “посакуван вд” (пвд). Сите други видови на вд ги нарекуваме паразитски или механички (мвд).

Штом подобро се разликува мислата, таа станува, по дефиниција, појасна и погласна.

04-04 Престанок на ВД

Сите НЕ, кои ги доживува човекот, како и постојаното присуство на НП, постојано го хранат вд, го прават непрекинат, цврст, исцрпувачки. Невозможно е да се запре или барем да се направи моментна пауза – подеднакво е невозможно – свд е исклучително цврст и нема прекини. Неискусниот човек во разликувањето на своите доживувања понекогаш може да помисли дека е во состојба да запре со размислување – но со тоа тој едноставно не ја забележува свд од цврсти слоеви – како и човекот кој континуирано многу години, доживува НП, не го забележува, и верува дека тој не доживува НП.

Единствен начин да го постигнеш тоа е во вд да почнат да се појавуваат прекини – да се постигне континуирана ПП. Тоа не е толку тешко. Ако упорно и одлучно ги отстрануваш блесоците од НЕ, себеси се присетувате во ПрД и да се добиваат десетици блесоци на ПрД во текот на денот, а потоа постепено ќе се појавуваат ПП кои ќе зајакнуваат. Во тоа време, кога ПП е изразен континуирано и интензивно, мвд почнува да бледнее.

Застанатата вд е омилена тема за езотерите, односно, оние луѓе кои не сакаат ништо да променат, не сакаат да престанат да доживуваат НЕ, не сакаат да доживуваат ПрД, не сакаат да постигнуваат јасност и искреност, а сакаат само да остават впечаток на луѓето од различни езотерски реторики и да се чувствуваат многу важни. Дасе чувствува НЕ – е скоро невозможно да се сокрие, особено ако контактирањето е подолго. А како обично неискусниот човек да провери – постои ли некој вд или не? Никако – тоа е причина што езотерите ја сакаат оваа тема. Во меѓувреме, јас дефинитивно можам да кажам 100% – се додека човекот не научил совршено (т.е., за помалку од половина секунда) да отстранува НЕ, се додека не почнал да доживува блесоци од десетици ПрД во текот на денот, додека не почнал да доживува продолжена интензивна ПП, дури и мали прекини во неговиот вд се апсолутно невозможни – не само на свд, но дури и на гвд. Може, од страна на некои неверојатни трикови на првата секунда или втората да се запрат само најгласните мисли, но ништо повеќе.

04-05 Толкувањето на електромагнетните бранови (знаењето на квантната механика не е потребно)

Замисли си дека пред твоите очи цело време нешто трепери. Тоа “нешто” е толку полно и толку е континуирано, што не гледаш ништо околу себе, не можеш – едноставно не можеш да разликуваш конкретна слика. Пред тебе треперат различни точки, стапчиња, многуаголници – визуелни хаотични остатоци. И правење на свој пат низ овој тек на остатоци од ситни парчиња на визуелните доживувања во собата каде се наоѓаш, едноставно не може да се спојат во сликата. Таквиот човек би бил речиси слеп и покрај фактот да неговиот вид функционира нормално и би можела многу добро да го согледа светот околу нас, ако го нема ова паразитско треперење. И ако не знаеше за постоењето на собата, не би ни претпоставила дека таа постои, ако се потпираше само на толкувањето на визуелните доживувања.

Може да се даде ист пример и со звуците – ако секој пат слушаш хаотична гласна врева, а потоа на некои од нив не може да се разликува тонот или разумниот говор – само ќе квичат, подсвиркуваат, шуштат и други звучни остатоци.

Дозволи ми да ти потсетам дека нашите очи не гледаат слики, туку електромагнетните бранови. Рефлектирачката светлина од објектот навлегува во нашите очи, а потоа е мистерија – се појавува доживување на сликата. Како тоа се случува – не знаеме и веројатно нема никогаш да дознаеме, бидејќи колку повеќе науката учи, толку повеќе опсегот на познатото се шири, толку е поголема контакт површината на сферата со регионот на непознатото. Таа слика покажува многу точно, што се случува во науката. Науката е она што ни овозможува да разбереме – колку многу не знаеме.

Се разбира, околу нас постојат многу таинствени феномени. Како од водата, минералите, воздухот и сончевата светлина е добиен од семе оваа зелена муцка, бескрајно разлика со воздухот, светлината и минералите? Како од воздухот и тревата се појавува оваа смешна грда муцка – едноставно нема дури ни зелена боја. Како желбата да се крене раката води до фактот дека мускулите почнуваат да се променуваат во единство, и раката се крева? Како звучните бранови кои достигнуваат до нашите уши, се преправаат во зборови, како од електромагнетни бранови се појавуваат слики – тоа е иста таква тајна.

Дефинитивно може да се каже следново: а) нашите очи ги продираат електромагнетни бранови, б), како резултат постои доживување на сликите. Ние ќе го воведеме поимот “толкување” во врска со овој феномен, ние ги нарекуваме со овој збор сите мистериозни процеси кои водат кон фактот дека продираат во очи, електромагнетни бранови се претвораат во слики. Визуелните слики се последица на толкувањето на доживеаните со нашето тело електромагнетни бранови.

Замисли дека како резултат на долгите и интензивни доживувања на просветената позадина, мвд почнува да ослабнува, и на крајот почнуваат да се формираат прекини. Ќе бидат ли формирани некои други мисли – кои не се жвд или мвд – но со сосема поинакво потекло? Пред одговарањето на ова прашање, предлагам да отстапам и да го прочитам следниот параграф.

04-06 Од животот на Бодх

Мојата комуникација во текот на неколку години со муцките неизбежно доведе до фактот дека тие забележале голем број на чудни работи во моите потези. Поради тоа што тие работи биле премногу невообичаени, што обично било предизвикано од фактот дека тие едноставно го отфрлале, “заборавале” тоа што се одвивало – вообичаениот механизам за одржување на постојана слика на светот. За да се спречи овој механизам, тие почнале да водат евиденција, а сега ги користам нивните фрагменти.

(Посвети внимание: секоја моја книга е конструирана на таков начин да се што е опишано во неа, можеш да го провериш лично. Тоа што е содржано во овој дел, за читателот кој не е муцка е невозможно да провери, но тоа не е ни потребно – тој параграф е само илустрација на следното, во кое повторно нема да има утврдувања, туку само ќе се стават број на прашања, за кои одговори можат да се добијат базирани на своето искуство.)

1. Бодх ја прашал А. – дали таа сега чувствува исчекување. Таа рекла дека не чувствува. Започнала да генерира исчекување, замислувајќи искачување на Чо Oју, а потоа и нуркање. Бодх во тоа време нешто запишал во тетратката. А одговорила дека го чувствувала исчекувањето со интензитет 3-4. Бодх прашал – кои просветени позадини ги користела за да го направи тоа. А одговорила: “искачување на Чо Oју и обуката во нуркање”. Бодх ја покажал тетратката – било напишано 1. дајвинг 2. Чо-Oју. Односно тој напишал не една, не три просветени позадини, имено, две. Токму тие кои кои ги користела А.
2. На железничката станица во Варанаси. Звучникот го објавува доаѓањето на возот, прво на хинди, а потоа на англиски јазик, и така по ред, без прекин, три пати. Б. ја отворила устата да каже дека повторуваат по четврти пат, и во тој момент Бодх рекол: “кај нас толку често не повторуваат.” Во Индија, на железничките станици секогаш информациите се повторуваат повеќе пати – ниту пред, ниту по тој настан Бодх не прокоментира.
3. Четворица седиме во вагон. Имаме 3 банички – 2 се во кеса, една јаде Бодх. Ние сите зборуваме, В. за нешто размислува. Одеднаш Бодх запира, се врти кон неа и вика: “не се согласувам.” В. кажала дека во тој момент помислила: “Дали да побара од Бодх баничка или не.”
4. Г. пишува псевдо-научна статија. Помислила дека ќе звучи кул фразата “различните видови на”, и почнала да ги пишува тие зборови. За тоа Бодх ќе рече: “можат да се вметнат такви фрази како ” еден вид на”…
5. На Бодх во ресторанот истовремено му донеле супа и пица. Рекол дека за него тоа е супа со баничка. Д. во тоа време мислела дека е пица – воопшто, само тост со домати и сирење. Претходно, такви мисли не и се појавиле и таа мисла на пица ја сметала за посебен вид на храна.
6. Разговараме ние четворица. Бодх го прекинале еднаш, и веднаш штом почнал да зборува, пак бил прекинат по втор пат. Бодх замолкнал со смешна муцка. Сите се насмеале. Тој почнал повторно да зборува и речиси веднаш замолкнал и повторно ја направил истата смешна муцка. E. рекла дека веќе заборавила на прекинувањата, и пак сакала да го прекине Бодх и да му постави прашање.
7. Ж. ја прашала Сита (непалка), дали брзо пишува на непалски. Таа одговорила да. Ж. почнала да се прашува дали ќе може да ја земе Сита како преведувач на непалски јазик. Решила дека Сита не е погодна, бидејќи англискиот не го знаела добро. Во тоа време, Бодх вели: “но англискиот го знае лошо.
8. Пет од нас седеа на интернет – З, И, Бодх, К. и Л. Први завршиле К. и Л., излегле надвор и почнале да разговараат во кој ресторан би сакале да одат да јадат (обично јаделе во хотелот, но таа вечер сите одлучиле да одат во ресторан). К. изјавила дека сака во «Monsoon», но дури и не сакала да предложи, затоа што Бодх не сака да оди таму (тој кажал неколку пати дека тој не би сакал). Л. се насмеала и рекла дека токму, исто така, сакала во «Monsoon», а исто така одлучила да не предложува, бидејќи Бодх не се согласувал. Бодх тој разговор не можел да го слушне, затоа што седел далеку во агол од интернет кафето, а тие зборувале пред влезот. Потоа – кога сите излегле – З. кажала некој ресторан, каде што таа сакала да оди и сите тие отишле таму. По патот Бодх, осврнувајќи се на К. и Л, кажал: “Па, ако сакате, ајде во «Monsoon»».
9. М. читала книга, Бодх на некоја далечина, лежел на една ливада. Почнала да го прашува Бодх “како се преведува зборот extention?». Кога го изговорила слогот «-te-», Бодх во тој момент ја прекинал и рекол: – “проширување”. Невозможно е да се реагира така брзо – неопходно е да се знае зборот однапред што М. сакала да го каже.

Извршивме неколку експерименти. Прво кажувавме многу едноставен англиски збор – наједноставниот можен, а другиот се обидувал веднаш да го преведува. Излезе дека треба да се мисли половина секунда за да се изговори зборот, и само тогаш можеш да одговариш. Овој експеримент е поедноставен – еден кажуваше руски збор, а другиот требаше што е можно побрзо само да го повтори – исто така, на руски јазик. И сеуште треба дел од секунда за вториот да го повтори зборот. Под никакви околности не може да се прекинат луѓето на половина збор.

10. Бодх и Н. добиле чај. О. исто така, сакала чај, и одлучи да побара да ја испие чашата чај на Бодх. Чуден потег, бидејќи во тој ресторан чајот се донесува многу брзо, и келнери се подготвени за инстант знак – би било лесно да си побара чај. На самата нејзе и е многу чудно што добила таква желба – да го преземе чајот на Бодх. Додека го формулирала прашањето, Бодх размислил и рекол – “можам да го споделам чајот”. Толку се изненадила што почнала да ги прашува П. и Н., дали некој од нив прашал за чајот на Бодх, дали Бодх одговарал на некој од нив, или само онака ги кажал тие зборови. Потегот на Бодх е премногу невообичаен, бидејќи чајот, не го штедиме, и тешко е да се претпостави дека одлучил да пие чај подоцна, и дека одлучил само за да не му се олади чајот. Бодх едноставно би нарачал чај, но тој не би го пиел, а потоа ќе нарача нов. Особено затоа што неговата реченица не била предлог како “дали некој го сака мојот чај?”. Неговата реченица била токму одговор на прашањето – дали тој ќе го даде својот чај.
11. Пазаревме за голем, редок и скап камен. Продавачката во неодлучност трчаше кон кутијата на полица, ја земала тетратката и се вратила на шанкот. Искинала еден лист, погледнала во него, го оставила, почнала да кине друг. Бодх кажал: “сега ќе погодува.” Р. се насмеала, затоа што зборовите на Бодх звучеле како шега, а и претпоставката дека продавачката ќе се занимава со вредноста од 600 $ да погаѓа, се чинеше апсурдна. Во тоа време, продавачката започнала да го кине листот на мали парчиња и да пишува различни износи, а потоа со случајно влечење извади едно од нив и ја кажа цената напишана на неа. Ни пред, ни после тоа никогаш продавачите не се однесувале толку чудно, така што ова однесување врз основа на претходното искуство се чинеше дека е невозможно. Освен тоа – продавачите често навистина го земат и го кинат листот (или земаат калкулатор), но не погодуваат, се разбира, него да ја доловат сликата на болниот процес на пребројување на можните попусти.
12. Седевме во еден јапонски ресторан. С. почнала да се сеќава за вчерашната коинциденција со чајот – кога Бодх рече дека може да го сподели чајот. Во тој момент Бодх, како да е шега, ја кажал истата фраза: “можам да го споделам чајот.”
13. Т. обично била скептична за ваквите случајности, но по погодокот за извлекување на цената, односот се променил. Во вечерните часови седевме во ресторан, таа почна да зборува за тоа, и Бодх рекол: “Па, всушност, и тоа може да се објасни.” Но, Т. уверувала дека тоа било коинциденција и логично не може да се објасни. Почнала да размислува како може да се објасни. 3-4 минути сите молчеле. Т. мислела: тогаш, значи дека Бодх знае за што луѓето размислуваат?”. Во тој момент, Бодх рекол: “Па, зарем не се согласуваш, да тоа не може да се објасни со тоа да јас знам за што луѓето размислуваат.”
14. У. еднаш се сретнала со Бодх на аеродром – го видела него како доаѓа на редот за царина и чекала, кога ќе дошол на ред. Потоа би требало да оди по отворен простор за да стигне до неа. Тој стигнал до крајот на редот и исчезнал, па таа го изгубила од вид, и веќе ПОСЛЕ 2 СЕКУНДИ се појавил пред нејзе. Во прв момент таа не сфатила дека е Бодх, бидејќи тој едноставно не можел да биде пред неа, да ги помине сите, без да одите низ царината или барем – без да оди низ отворениот простор, кој таа го гледала, и низ кој тој не поминал. Природно би се претпоставило дека е нешто екстравагантно, како на пример дека на У. и се случило нешто, што никогаш не и се случило – губење на свеста и така натаму, но до неа сепак бил и Ф.
15. Со Х. имало сличен инцидент на железничката станица во Индија: таа седела преку еден човек од Бодх, а од Бодх до вратата на просторијата имало само три метри. Бодх седел и читал книга. Вратата што водела од собата на чекање за странци во најголемата сала, била со стакло. Во одреден момент, Х. посакала да го дознае мислењето на Бодх за една туристка, гледала во Бодх, и го формулирала прашањето. Во тоа време, туристката станала и отишла некаде. Х. буквално за секунда се свртела настрана од Бодх и започнала да ја кажува реченицата: “погледни ја оваа туристка…”, се свртела назад кон Бодх, а него го немало и воопшто не бил во просториjата. Во тој период тој не можел да стане, да дојде до вратата, да излезе, но сепак да отиде толку далеку да не би се видел и низ стаклената врата.
16. Ц. почнала да се потсетува, со кои момци имала секс. Рекла дека на три или четири момци не се сеќава. Бодх рекол – дека е чудно што не се сеќава. Таа рекла – да, изгледа дека имало уште три момци, но не можам да дознаам кои. Бодх направил пауза и рекол: “А со русокосо момче, си била? Често доживувал бурни ПЕ, живеел во стара куќа на главниот пат.” (Бодх кажал уште некои други особини на момчето, сега никој не се сеќава – кои. Ц. се напнала и одеднаш почнала да се сеќава дека навистина имало едно момче – токму русокосо, кое живеело во една стара куќа и т.д. таа отишла да го посети и сакала да има секс со него, но сепак немале секс. Бодх рекол: “па, затоа и не бев сигурен.”
17. Во ресторанот Ч. Размислувала за своето однесување во метрото, и се согласила со Бодх дека доживувала неконтролиран наплив од ПЕ и последователна тупост. Сакала да почне да им кажува на сите дека паѓа во ПЕ – луда состојба кога покажува некаква иницијатива, кога скоро ја отворила устата, Бодх ја погледнал и рекол: “Ч., тоа не е интересно.”
18. Пред три години, Ш. живеела со Бодх скоро еден месец. Во тој месец, се чудела на следново – штом почнала да прави напори во одредена насока или имала желба да се отстранат некои одредени огорчености, Бодх разговарал со неа и и кажувал како најефективно да ја отстрани токму огорченоста, за која таа помислила или како да примени некое откритие. Тој почнал да и кажува, како доаѓа до откривање и се испоставувало дека тоа е откритието што таа го направи неодамна, пред половина час или еден час, и дека за тоа уште не кажала на никого. Така било 30 или 40 пати.
19. Ќ. почнала да ја отстранува здодевноста. Била во мала соба и почнала да се прашува зошто таа сега се чувствува досадно и што е толку атрактивна за нејзе. Потоа се појавила несакање за доживување на нејзе, отишла до постерите со планини, се обидела да ја отстрани здодевноста, тогаш нешто и го привлекло вниманието и не ја отстранила. Мислела на здодевноста и отишла во кујната. Бодх, гледајќи ја, ја прашал – значи, состојбата “да се живее не е интересно” нема да ја отстраниш?
20. Љ. одлучила дека тие настани – се еден вид на мистичен процес за сите нас – вклучително и за Бодх. Потоа Бодх и рекол: “Па, тогаш никогаш нема настани повеќе”. Љ. одговорила дека никогаш не е јасен рок, дека сакала да ги надгледува една недела. Бодх: “Па, нека биде една недела.” Таа недела, всушност, поминала без оние (обично после 3-4 чудни коинциденции на настаните или сличности на ден).
21. Џ. сакала да го сними гласот на Бодх на диктафон. Бодх изјавил дека не го сака тоа. Џ. почнал да го прави тоа тајно. Апаратот во кој се наоѓал диктафонот се скршил. Два дена Џ. не можела да го поправи апаратот (иако се разбирал многу добро во тоа), потоа од шега побарал од Бодх, за да и прости. Бодх, исто така, од шега и кажал дека и простува, и потоа апаратот веднаш проработел. Изненадувачки дури е и фактот дека апаратот веќе не се расипуваше, се уште работи. Околу 15 сведоци го виделе тоа – тоа било за време на заедничката посета на Хималаите.
22. Њ. цела недела размислувала за тоа дека таа сака да напише книга за Бодх, Бодх во очите на муцките. На никого не зборувала за тоа, но почувствувала радосна желба на 5-6 да ја напише книгата. На крајот на неделата отишла да се сретне со Бодх на аеродромот. Бодх кога ја видел, рекол: “ќе ја напишеш книгата” Бодх и јас “, која ќе биде тупа, но вистинита.”
23. Ж. отворила прозорец на балконот, погледнала надвор и затворила. Постоела желба да се отстранат секојдневните лудости, затоа не ја затворила вратата механички, чувствувајќи хаотични вознемирувања, и се фокусирала на таа врата и цврсто ја притиснала да се затвори. Кога таа излегла од зад завесите, Бодх ја прашал: “Дали стварно го затворила балконот?”

– Да

– Стварно си затворила?

– Да (зошто ме прашува, дури и ветер нема за да претпостави дека вратата на балконот е отворена.)

– Сигурно си затворила?

Ж. гледајќи во Бодх, (бидејќи била сигурна на 10 дека балконот е затворен и само сакала да му покаже на Бодх) ја повлекла рачката кон себе – и вратата се отворила.

24. Опис на Ѓ: “Стоев на автобуската станица, чекајќи го Бодх. Веќе бев прва на редот на чекање, и сакав што поскоро Бодх да дојде. Затоа често гледав надесно, гледајќи по него меѓу другите луѓе. Повремено ќе се свртев кон лево – неколку секунди: да видам, дали доаѓа автобус, и механички погледнав во тројца мажи, кои стоеа во левиот ред. Уште еднаш, гледав во луѓето чекорат од десно, се свртев кон лево, неколку секунди гледајќи во луѓето кои стоеа на левата страна и повторно се свртев кон десно. Во тој момент, Бодх зад мене ме турна по рамото. Ако замислиме дека за тие две секунди, додека гледав на лево, тој ја истрча сета далечина од десно, која јас можам да ја видам (можам доста да видам таму, видов луѓе кои доаѓаат од самиот прв бокс од патот), и дека тој со таа стапка на брзина, со која се вртев наоколу поминал покрај мене, тоа е просто невозможно, и чудно е што тој не изгледаше како без здив.”
25. Опис на Х: “Му реков на Бодх да ме разбуди во текот на ноќта. Тој ме разбуди:). Се сеќавам дека во првите моменти имав многу јасна свест. НИКАКВА поспаност. Таква состојба немам дури и кога нормално ќе се разбудам. Наутро обично се будам со поспаност 5-6, во текот на ноќта – со поспаност 10. Често не можам да станам веднаш. Но, овде, во првиот момент, штом ми се отворија очите, јасноста на свеста беше 10, јасно се сеќавам на визуелната слика – силуетата на Бодх на вратата, зад него светлината. Колку чудна кристална јасност во своите доживувања – дури и преку ден ништо такво не доживувам. Нешто му реков, и тој си замина. Свеста веднаш стана нечиста на 6, а потоа на 10, повторно се појави поспаност, па едвај станав. И јас не се сеќавам – на кој начин ме разбуди – дали ме викна или рече нешто. Сигурно не ме допре, бидејќи тој беше кај вратата на растојание од неколку метри.”
26. Опис на А.: Играме со Бодх шах. По првиот потег, кога се замислив, Бодх праша: “мислиш на шеснаесеттиот потег?”. Се смеев, велејќи дека бројот на опции е голем, така што дури не можам да го замислам како број. Тој рече дека никој не смета на така голем број на сите можни опции, се разгледуваат само вистинските начини на развој на комбинациите. Реков дека реални опции има премногу, дури и шампионскиот шаховски компјутер не може да ги пресмета. Бодх потоа по кратка пауза, рече: “во 16-от потег ќе го мрднеш коњот”. Потоа додаде по кратка пауза: “од црната коцка на белата. Никој не даде каква било важност на тоа, бидејќи апсурдноста на таквото предвидување беше евидентно.

Кога игравме веќе подолго време, Бодх одеднаш рече: гледај – сега е 16-от потег и ти отиде со коњот од црната на белата коцка. Почнавме да ги пребројуваме потезите, но не можевме да ја преброиме целата партија, а Бодх речиси не помогна во тоа, затоа останав и не бев убеден дека тоа е токму 16-от, а не 15-от потег.

На тоа Бодх рекол, едвај гледајќи на шахот – истовремено разговараше со две муцки, читаше некое писмо од пошта, и др., а само откако ќе направам потег, тој гледаше во шахот и брзо го правеше својот – неговото ниво на игра во шахот му дозволува да победи и онака, затоа не постои сугестија дека тој некако има незамислив напор на мозокот и е во состојба да ја води партијата во таква состојба, да во 16-от потег, јас сум принуден да го направам токму тоа движење.

На муцката, чие внимание беше посветено на оваа чудна случка, изгледаше малку збунето, а сепак иако случката беше многу необична, очигледно, сите тие се одлучија да се ослободат со мислите како “иако чудна, но веројатно само случајна случка.” Бодх очигледно го сфати тоа, и пред следната партија, мислејќи на неколку секунди, тој рече дека мојот 9-ти потег ќе биде со ловецот. Почнав да ги разгледувам потезите. Помислив, дека едноставно не морам да ги мрдам ловците во целина – беше радосен интерес “да го истријам носот на Бодх”. Во принцип, одлучив дека само нема да одам со ловецот во 9-от потег – всушност, речиси секогаш, има толку многу опции за играње, тоа е лесно. Развојот на играта беше целосно мирен, секој ја развиваше неговата фигура како што тој сака, опции имаше многу, и на 8-от потег, кога отидов со ловецот, Бодх рече: “гледаш – на 9-от потег.” Му одговорив – “Не, тоа е на 8-от! Јас особенно броев!” Бодх понуди да се земе другиот шах и да се повтори партијата, со оглед на потезите кои сме ги правеле. И тој потег се разбира, беше 9-ти! Не разбирам – како направив грешка во броењето.”

27. Опис Б.: “Вчера гледавме филм. Се покажала голема убава зграда – канцеларија на мега-корпорација. Јас си помислив: “канцеларијата на иднината на муцката”, и Бодх веднаш ја кажа истата фраза.
28. Опис В.: “Јас, Бодх, Г. и Д. бевме во двоспратен спиечки автобус – таму доле се обичните автобуски седишта, а над нас, како во воз, постојат две полици на кои може да се спие. Јас и Бодх се возевме на една таква полица – од една страна имаше прозор преку целиот ѕид, со два странични ѕидови – прегради, а четвртата страна – без ѕид, постои премин, поделен со завеса.

Седнавме, потпирајќи се на крајните ѕидови, свртени еден кон друг. Тогаш во еден момент Бодх се сврте за да гледа низ прозорецот, т.е. со грбот кон завесата. Јас не обрнував внимание на тоа, бидејќи понекогаш се преместувавме (иако никогаш така не седевме, бидејќи таа позиција е непријатна – затоа што немаш на што да се потпреш).

Неколку минути подоцна забележав дека Бодх седи навидум сосема обично, неговиот став не е необичен, како на пример оптоварување на грбот – исправен или нагибен. Посветив внимание на тие мисли, и си помислив – но зошто, навистина, јас забележав дека седи природно? Од каде такви мисли во внатрешниот дијалог? И тогаш се сетив дека тој седеше онака, како да е потпрен на основата на нормален ѕид. Но, ѕидот зад него го нема! Зад него само мавта завесата, а зад неа – коридорот!

Буквално ми испаднаа очите од лицето и останав со отворена уста. Состојбата на шок беше таква, што си помислив дека сега може да ја изгубам свеста. Бодх се смееше, се шегуваше, а јас бев толку шокирана што не можев ништо да кажам, дури и да направам потег. Кога можев да кажам, првото нешто што го реков е – “веројатно вежбаш стомачни”. Бодх предложи да го допрам. Јас го допирав – стомакот, грбот, бутовите – СИТЕ мускули беа сосема опуштени. Седнав врз него, потпирајќи се, туркајки се, но тој беше само опуштен и не се потпираше назад, како што тоа би било ако тој го стегаше стомакот. Тој не ќе можеше да одржи рамнотежа на такви шокови, не потпирајќи се назад ниту за сантиметар. Тој со мене се шегуваше, а потоа и ги крена стапалата нагоре и ги стави на прозорецот, така што ако претходно ја одржи позицијата благодарение на мускулите, а потоа потпрен на неговите нозе, тој инстантно ќе паднеше во коридорот.

Седев на него околу еден час. И сето тоа време ја доживував истата зашеметеност (можев само да разговарам и да мрдам), како кога го видов во неговата положба. А Бодх сето тоа време беше мирен, неговиот глас не се тресеше од оптеретување, дишеше нормално, разговараше со мене, се шегуваше, ме закачаше.

Неколку пати идеше напред да ги штипне моите нозе, а потоа пак се потпираше повторно назад. Неговите движења беа такви како да се потпира на ѕидот, то ест прво непречено движење наназад, а потоа нежно притиснување назад на невидливиот ѕид.”

29. Опис Е.: “Ние пристигнавме со Бодх и Ж. на метро станицата и појдовме накај излезот. Ж. и јас отидовме по стационарниот ескалатор, а Бодх отиде по подвижниот. Ж. потрча по ескалаторот, тргнав по неа и успеав да го повлечам Бодх за ракав, кој полека се движеше заедно со останатите луѓе, што чекаа за да се качат во подвижниот ескалатор. Трчав по скалите, гледајќи напред – дали Бодх дојде до ескалаторот, ако да – дали тој трчаше нагоре по него, или само стоеше. Ми блесна мислата на ситуацијата на аеродромот, која ја опиша Ж., кога Бодх поминал покрај редот на чекање, царината, ходникот, токму пред нејзиниот нос. Бодх не беше таму. Истрчав до врвот, застанав во близина на ескалаторот и почнав да го барам него. Него го немаше. Чекав неколку минути, претпоставувајќи дека редот за подвижниот ескалатор е поголем од што мислев. Потоа отидов поблиску, погледнав околу него и кон излезот. Бодх го немаше. Излегов од метрото и видов дека тој стои со Ж.! Не можев да не го приметам, бидејќи конкретно цело време го следев. Тој се транспортирал и не одел на проклетиот ескалатор, и веднаш се појавил на излезот заедно со Ж.”

Додавање на кажаното од Ж.: “кога истрчав по ескалаторот, се свртев да видам – каде е Е. и особено Бодх (знаејќи ја неговата способност за транспортирање). Видов дека Ж. застана зад мене, и дека Бодх не беше позади неа. Помислив дека Бодх ќе се вози со ескалаторот и нема да оди по него. Гледав во соседниот ескалатор половина минута, и за тоа време растојанието помеѓу мене и Ж. се намали, така што Бодх не би поминал незабележано, ако тој бил меѓу нас. Се завртев и тргнав кон излезот. Надвор, се свртев и видов дека зад мене е Бодх. Не можев да верувам дека ова е можно, но Бодх беше таму. Почнав да се вртам – а каде е Ж.? Помислив дека би можела и таа да научи да се транспортира? Во тој момент, Ж. излегла надвор и не виде нас.”

30. Опис Е.: “Во истиот ден во куќата – извадив салата од фрижидерот и гледав на целата маса за да најдам вилушка. На масата лежеа неколку нешта – пар ножеви и мали лажици. Јас внимателно ја прегледав масата двапати. Отидов по вилушка. Бодх во тоа време пиеше чај и јадеше сендвич блиску до масата. Се вратив на масата. Бодх направи неколку чекори и исто така дојде до масата. Јас земав парче салата, го јадев, а потоа видов дека до мене има уште една вилушка, со која Бодх штотуку јадел салата. Моите очи испаднаа – Јас специјално двапати барав на масата и вилушка немаше, а Бодх никаде не се движеше. Но, заеби, се појави вилушка.

Не можам да запишам дека тие две ситуации се поради мојата немарност, затоа што конкретно, специјално проверував, контролирав. Во тие ситуации, не бев ниту 90%, ниту 99% негрижлива, туку бев грижлива блиску до 200%.”

31. Бодх и З. лежеле во када. З. се потпирала назад кон Бодх, седејќи помеѓу неговите нозе. Имала хаотичен внатрешен дијалог, и се сетила на вицот за тоа како еден човек со мамурлук дошол во продавница, и таму имало натпис “пиво нема”. Човекот се налутил: “наместо човечки да напишат “пиво нема”, напишале намерно “пиво неееема [интонација со сарказам]”. Во тој момент Бодх во уво и вели на З. со ист тон: “пиво нееема!”. З. скокнала од кадата и повторно паднала во неа обратно. Морала после да ги избрише вирчите.
32. И. К. и Бодх се враќале од пат од Еверест, и поминувале покрај селото Санаса. Застанале на патеката да ги погледнат планините, и во непосредна близина – на седум метри – имало долга маса со различни тибетски украси, сувенири и други ситни нешта. К. стоела и гледала во таа маса. Бодх стоел еден метар подалеку од неа и гледал во спротивна насока. По некое време, Бодх ја прашал: “дали го сакаш тоj јак?” Тоа било не прашање, а реторичко прашање, со оглед на зголемување на тонот на крајот на реченицата, а не на почетокот. Но, воопшто, и не е навистина важно. На целата маса, таму биле само два јак-играчки меѓу десетици други предмети, а К. мислела дека сака да го купи јак, токму пред Бодх да праша за тоа. Бодх не можел да претпостави дека таа сака да купи јак, немал основа да претпостави на тоа: никогаш не зборувале за тоа. Бодх не видел каде гледа К. – на масата или на планината зад масата, па дури и каде гледа на масата. Пред патувањето купивме некои украси, но никогаш не покажавме посебен интерес за таква играчка.
33. Опис на Л.: “Бодх лежел во кадата. Вратата била затворена. Од бањата до влезот во собата има околу четири метри. Седев на душекот во задниот дел на собата, тука беа М. Н.и О. Се слушна музика од вокмен, кој се наоѓаше речиси на излезот од собата. Н. О. дискутирале за танцувањето. И кажав на М. дека кога ќе видам какво убаво тело и муцка има Бодх, добивам веднаш желба да создадам сигурност-500, изчезнуваат скептичните мисли дека може да се живее 500 години. Кога Бодх излезе од бањата, ѕирна во собата и веднаш ми рече: “но, да не сакаш да се обидеш да генерираш во почетокот сигурност-150, бидејќи е многу полесно?” Тој НИКАКО не можеше да слушне што јас велам, бидејќи имавме голема далечина, врата – заклучена во центарот на собата стоеа Н.и О. и разговараа за сенешто, и се уште се слушаше музика во предниот дел на собата, а со М. зборував со тивок глас.”
34. Опис П.: “Бодх ме праша зошто сега не можам да живеам во станот. Јас реков: “Бидејќи таму има советски мебел”, но уште на самиот почеток на таа фраза некаде на зборот “бидејќи”, Бодх рече: “исфрли го!” Да се погоди беше невозможно – тој никогаш не бил во тој стан и јас никогаш дури и не му зборував за тоа – каков е. Причини да не се живее таму, можеби има илјадници.”
35. Р. многу долго време не комуницирала со Бодх, а потоа му напишала неколку писма. Неколку дена подоцна, таа многу посакала да комуницира со Бодх, и тој ден таа ја проверува поштата и постои писмо од него: “Па, ако сакаш – дојди.”

04-07 Прашањето за можноста од нови видови на доживувања во животната средина

Се разбира, со едно објаснување не се објаснуваат сите овие појави во претходниот параграф, но за некои од нив може да се направи претпоставка која ги објаснува, ако помислиме на тоа што следува.

Доживувањата од електромагнетните бранови, нашето тело на некој мистериозен начин е во состојба да ги протолкува во слики. Звучните бранови – во звуци. Влијанието на електромагнетните полиња – во тактилни чувства (бидејќи, чувството на допир на прстите на масата – е резултат на толкување на влијанието на електроните, од атомите кои се составен дел од кожата и масата. Ако пред очите се би треперело – работата на толкувачкиот механизам е повредена и не може да прави разлика помеѓу сликите. Исто е и со звуците на другите чувства. Што ако континуираното треперење на хаотичниот внатрешен дијалог ја попречува работата на друг вид на толкување? Ова може да биде кога мвд исчезнува, ќе има друг вид на мисла, која ги толкува интеракциите на телото и на надворешниот свет? На пример, одам да купам билет, и одеднаш ми се раѓа мислата – “нема билети”. Се појавува сликата како некој ги спушта рамениците и вика: – “ете, така се случило, немавме време да ги испечатиме,” и сликата на друг човек, кој ја зграпчува главата и извикува нешто како одговор. Сепак, не се чувствува тмурност, не ја сузбивам досадата со празни фантазии – тоа се мисли и слики кои се појавиле спонтано на јаката просветена позадина, интересните истражувања, полни со живот. Доаѓам до касиерот, и тој ми вели – “билетите немаа време да се испечатат.” Во овој случај, тоа е прва ситуација во неколку години. Дали можело моето тело на некој мистериозен начин да интерпретира и некои доживувања, така да на крајот добие мисли и слики кои содржат интересни за мене информации?

Таквиот начин на доживување на реалноста, изгледа чудно, мистично. Но ако размислите, зарем тоа обично визуелно доживување не е исто толку чудно и мистично?

Можноста на таквото доживување на светот ако ти изгледа фантастично, тоа е само затоа што ти си престанал да се изненадуваш. Си престанал да ги сметаш за тајна, како чудо што се случува околу тебе – и сето тоа се претвори во рутина. Во реалноста такви чуда – не се невообичаени. Гледав во далечината и гледам слон. Тој слон е еден километар подалеку од мене, но јас веќе знам дека тој е таму, знам што е, како и каде оди, она што тој го јаде и така натаму! Замисли – како може да го шокира лицето без визија, без слух, без мирис! Имаме визија – прекрасна интерпретација на механизмот за влез во око на светлосните бранови. И тоа е – неверојатно.

Човекот кој по прв ја открива во себе таквата можност, доживува, се разбира, потрес – тоа е како да се живее без уши, очи, јазикот и носот, а потоа одеднаш паѓа на тебе водопад од начини како да го согледаш светот, кој не си можел да го замислиш . “Минатото”, “иднината”, “непознатите настани” и многу повеќе – и сето што се чинело невозможно за директно знаење станува достапно, токму тука – во форма на директно знаење, во форма на директно доживување. Зарем тоа не би било интересно да се истражува сето тоа?Тоа е можно САМО ако ти:

*) си направил беспрекорно отстранување на сите НЕ

*) по 40, 100, 200 пати на ден си се сеќаваш на состоjба каде што си почувствувал ПрД, “скокнуваш” во нив, односно ги “создаваш”

*) доживуваш континуирана, интензивна просветена позадина

*) доживуваш постојана позадина на задоволство во телото

*) отсекогаш имаш критички осврт на било која идеја, која претходно не била истражена – дали е оправдана или не, дали има било какви противречности, без разлика дали постои разумна јасност во тоаа, и така натаму, т.е. ти не си догматски човек

*) бараш и се обидуваш да ги реализираш радосните желби, се занимаваш со селектирање на желбите

*) доживуваш прекини во механичкиот хаотичен внатрешен дијалог.

04-08 Резонанси на желбата да се направи разлика на доживувања со ПрД

Желбата да се прави разлика помеѓу доживувањата, без разлика во која форма таа може да манифестира, СЕКОГАШ ги променува доживувањата во насока на ПрД, односно обемот на ПрД се зголемува. На пример, ако мислам дека сега би можела да имам ПрД, или си поставам прашање – како тоа да во одреден момент, ненадеен излив на ПрД се јавува, или се обидувам да дознаам – тоа што јас доживувам, зошто сега не постојат јасни прД – сите такви мисли се придружени со зголемено внимание на тековните доживувања, обидите да се направи разлика на тековните доживувања, доведуваат до експлозија од ПрД. И колку повеќе успешно се применува разликувањето, толку се поголеми и почести овие експлозии. Така ние лесно можеме да потврдиме дека разликувањето резонира со ПрД.