Список на ПрД со описи

06-02-01 Листа и опис на ПрД кои предизвикуваат резонанса

Поради сериозниот недостиг на време (т.е. многу висока конкуренција помеѓу радосните желби) постепено ќе правам надополнување во таа шема.

Верувам дека квалитативниот опис (односно, таков, кој резонира силно со соодветните ПрД) е таков, во кој:

а) максимално јасно се истакнуваат специфичните карактеристики на тоа ПрД, кое се разликува од било кои други ПрД

б) нема поетизам, филозофски мудрости и други неразбирливи зборови, кои не означуваат посебно конкретно доживување (како што се космички, натсвесни, фасцинантни, неразбирливи, итн), бидејќи силни резонанси создаваат само оние зборови кои означуваат само конкретни предмети (како на пример куче, бор, ладен воздухот, да сакаш да дишеш и така натаму – то ест, тоа што го имам искусено многу пати).

Останатите препораки, види ги во главата “Описи и фиксирања.

= = = = = = = = = = = = = =

Сектор на Аспирации:

1 линија:

• радосна желба
• потреба
• упорност или цврста желба
• стремеж

2 линија:

• решителност
• жестокост

3 линија:

• радосно исчекување
• предвкус
• предвкус на исчекувањето (чувство на тајност)

4 линија:

• вечна пролет
• повик

5 линија:

• изненадување
• триумф

= = = = = = = = = = = = = =

“Потреба”:

*) Силна радосна желба добива квалитет кој резонира со зборот “потреба”, односно нешто без што не се може – како без вода, како без воздух. Eжатина: “тоа личи на потреба за дишење, тоа е убеденост дека сега ПрД ми се од витално значење. Кога нуркаш – зјапаш под водата во суштествата, но во даден момент се чувствуваш, без сомнение, дека ти е неопходно да излезеш и да земеш длабок здив на воздух, да се нахраниш. Во првите моменти не е дури ни исчекување – само доживување на потребите и резонанса со својата одлучност, се појавува чесност и блесок на екстатичност кога помислуваш дека таквото доживување е возможно.

*) Фјорд: “создава резонанса со ликот на волк фатен во стапица – желбата за слобода е толку силна што тој ја откинува неговата шепа и се ослободува”

“Цврста желба” или “упорност”:

*) Интензивна радосна желба, ослободена од нечистотиите на мислите-скептици, епидемии на НЕ (на пример, загриженоста за тоа – дали желбата ќе биде реализирана или не, кој што и како ќе мисли за тебе, и др) се претвара во “цврста желба”, која е крајно стабилна и резонира со зборовите: “непоколебливост”, “упорност”.

*) кога од цврстата желба се бара да се отстрани огорченоста, таа резонира со сликата на пресата, менгеме. Во тоа е стегнато тоа што сакам да се скрши. Секој пат ставам многу видови на напор да би го помрднал барем за еден забец тој механизам. Но, ако помрднувањето е направено, нема назад, овој механизам не е обратен. И секој, по секој помрднат забец напорот во стиснатата огорченост расте, таа почнува да чкрипи, да пука и расте исчекувањето дека еден ден ќе се уништи и ќе се претвори во прашина.

*) војникот може да искуси пораз илјадници пати, но тој никогаш не се откажува.

*) кога упорноста е прикажана со интензитет 7 и погоре, јас не се вртам назад со мислите, “сум заспал 5 минути, добро, сум изгубил еден час”, и продолжувам да се фокусирам на ПрД, да ги предизвикувам. Кога упорноста е слаба, тогаш мислите за несоодветноста на напорите во минатото значително ги ослабува сегашните напори. Пред 10 секунди, изгубив ХО? Тоа повеќе нема значење, сега продолжувам да се борм со сите сили.

Мислите за неефективноста на вложените напори во минатото само доведуваат до ослабување на напорите вложени во сегашноста, ако во моментот нема желба за вложување напори, и таквите мисли се користат како изговор за себе-оправдување.

*) Упорноста резонира со ликот на ветрот кој дува во Џомсоми – секој ден околу пладне, тој почнува да дува и дува од долината кон врвовите. Неговата сила е таква што половина час престој во него, кај било кој обичен човек постои неконтролирана иритација која води кон бес – ветрот кој “исцрпува душа.” не ослабува ниту за секунда, нема пауза за одмор – тој дави, дави, дави, и ништо не може да го запре.

*) Свифт: “цврст глас кој неодоливо се пробива низ превезот на сонот. Тој глас ќе се повторува најмалку 10 илјада пати, незапирливо ќе го пробива тој превез – има за што да се бориш, Свифт! “.

*) Tајшa Абелар: “единствен звук во кујната беше ритмичкиот звук на капките вода кои капеа од филтерот за вода. Тој ме натера да мислам дека истиот постепен процес на чистење се одвива во сеќавањата. Одеднаш, доживеав наплив на исчекување и ентузијазам. Најверојатно е возможно да се промениш самиот себе, капка по капка, мисла по мисла, да се исчистиш, како водата која капе низ тој филтер.”

*) Истрајност во генерирање на ПрД резонира со ликот на ѕверот, кој со меката шепа со канџи ја привлекува кон себе играчката. Како кога мачките ги чешаат своите канџи, ширејќи ја целата шепа извлекувајќи ги канџите, припивајќи се за било што до нив и привлекувајќи го кон себе. ПрД коe се создалo, почнува да ослабува како резултат на хаотичните ослабувања  или одвиката да биде во таа состојба, но јас го вовлекувам кон себе, додека си играм со него, овозможувајќи му малку да се одалечи со ползење и влечејќи го назад повторно и повторно. Таа слика, заедно со напорите, ја отстранува лојалноста кон ПрД и создава весело, игриво расположение.

*) Некој: “Разбрав дека имав идеја на издржливост, како при извршување на тешките заморни напори – стискање на клешта или преместување на нешто тешко чекор по чекор, а како што се испостави стана, не слабеење на радосен проток како планински поток – јасен, сјаен кој радосно жубори, и во него многу игриви радосни желби, а истовремено и моќ, напор, упорност, не постои ништо да ја запре. Јас по прв пат распознавам упорност, претходно таа перцепција на потокот, јас ја припишував на трошка желба. Перцепцијата на тој поток ги мие сите механички компоненти на мојата презентација на издржливост, тие се мизерни, неефикасни алатки за камената епоха во споредба со моќен поток од радост, упорност до 5 и резонираат со радост, исчекување, задоволство, рж, бескрајно патување.

Смирена и уверена перцепција, не зграпчувајќи во очај, доколку постои ХО, после тоа евидентирање го фиксирам слабеењето на упорноста, се враќа вниманието и упорноста повторно се зголемува.

Тоа е како да се избрише дебел слој на прашина од око, чувство на убавина-5, недостасуваат механичките евалуации, механичките предности, остана само изненадувањето, возбудата, отвореноста, немањето на граници, желбата да се споиш, да прегрнеш.”

“Стремеж”:

*) море од моќни текови паѓаат во пукнатината на карпата, нема препрека.

*) Од извештајот на муцката: “Ништо нема да ме запре. Сега знам сигурно, сега не е шпекулација, не се смели соништа, нема имагинација, не се пусти желби – сега знам сигурно што е тоа. Ја зацврстувам практиката на сеќавање, вложувам многу поголеми напори во сеќавањето од порано – за Рамакришна, за муцките, за својата желба за преживување – не можам да кажам дека правам нешто извонредно – некои формални исцрпувачки практики, итн . Може да се каже дека сега живеам лесно, едноставно извршувам сеќавање, и го следам со формална практика само кога концентрацијата ми се намалува. Јас едноставно постигнувам континуирано сеќавање, а тоа води до такво страшно ПрД да се појави јасност – само мојата желба да останам тука може да ме запре, ништо друго.”

*) Aгава: “огромен камен се одронил од карпа и незапирливо брза долу”

*) понекогаш резонира со желбата да станеш и почнеш да трчаш низ собата, нешто да градиш, да бараш, да истражуваш.

*) резонира со сликата на огромниот воз, кои како резултат на долгогодишните напори успеале да го помрднат, а тој полека почнал да се движи. Неговата тежина е огромна, и колку било тешко да се помести, толку е тешко сега да се запре – огромна маса која постојано се движи напред.

“Одлучност”:

*) со посилна решителност, послабо е влијанието на мислите – скептици, послаби се механичките сомнежи (т.е. оние што се неосновани и се манифестираат само со сила на навиките, и покрај недостатокот на јасност во рационалните основи за сомневање или спротивно на радосните желби да се направиш било каков избор, земајќи ги во предвид можните последици).

*) се зголемува при мислата “десет генерации на војници, правејќи го тоа ги постигнале резултатите.

*) Свифт: фраза на Бодхи, која резонира со определувањето: “Сега знаеш – што се ПрД, знаеш дека имаш за што да се бориш, Свифт… има за што да се бориш!”

*) Дон Хуан: “Мора да направиш нешто повеќе. Ти треба постојано да се надминуваш.”

*) резонира со фразата “категорично отфрлање на огорченоста”

*) Аџи: “резонантна слика: јас – тоа е врвот на ветрот. исто како што птиците летаат како остар нос, исто така јас јуришам напред на врвот на ветрот, и се што носам со себе – тоа е несаканост од минатото, кое сеуште не сум успеал да го ослободам, но во врвот на ветрот тоа го нема – има напор без огорченост, посветеност, без скептици и сомневања. Поентата на ветерот е транспарентен и златен, како тенок облак, искапен во сончевина. Патот оди нагоре и надолу, но врвот е секогаш насочен нагоре, кон хоризонтот, на местото каде што небото се спојува со не-земјиште, кон местото каде што е мојата куќа, мистеријата и очекувањето.”

“Жестокост”:

*) тотално неприфаќање на огорченоста, односно состојбата, каде што искуството не се манифестира. Дури и за неколку секунди не можеш да и се предадеш на расеаноста, заборавајќи на сеќавањето на практиката, бидејќи веднаш доаѓа до труење со својата импотенција и желбата да се вратиш кон стремежите. Директниот предизвик и најслатката цел стануваат беспрекорно вложување на напор, беспрекорно вложување на континуиран напор.

*) резонантната мисла: “практиката продолжува од првата секунда по будењето до последната пред заспивање, а исто така и во сонот, кога сум свесна за себе си во него. Одвлекувањата на вниманието се лизгаат по површината, без да продираат внатре.

*) Резонантната фраза – “претерана решителност”, “очајно определување.” “Претерано” не е во смисла на “непотребно”, туку која е во изобилство.

*) Резонантниот имиџ – се протега до границите на лакот на стрелата, така што од него доаѓа слаб звук, кој допира од него.

*) По првите експерименти доживување на жестокост, се појавува неконтролирана желба веднаш да започнеш битка со НЕ, веднаш да почнеш да ги реализираш радосните желби, да се пробиваш низ џунглите на “ништо не се случува” кон ПрД. Во исто време, радосната желба за да се реализира желбата може и да ја нема, и ако е така, реализацијата на желбата не исцрпува радосна жестокост, секогаш ни се чини дека е тоа “малку”, сакаш да се превртиш наопаку и да го направиш тоа повторно и повторно. Тоа на краток рок може да доведе до појава на механичка желба да почне нешто да се прави, но по отстранувањето на таа механичка желба се појавува урамнотежена состојба на целосно ново ниво – се покажува дека секогаш можеш да бидеш “преполн” со решителност и посветеност, да во секој момент можеш да се истрелаш како стрела и тоа е многу атрактивна состојба, и во неа сакаш да бидеш подолго, отколку што си била порано. Се појавува јасност, дека до сега си била медуза, трупец кој гние, и дури и не си сфаќала дека е можно да се живее вака,, на такво ниво на презаситеност, екстатична подготвеност да се фрлиш во реализација на радосните желби.

*) Резонира со зборот “очај”, но тоа не е тој очај, што означува самосожалување, тага, итн – тоа е очај на човекот кој тоне, кој се чини дека ја изгубил можноста за спас, и одеднаш во далечината како да видел гума за спасување, и сватил дека сега треба да го направи невозможното, да заборави на животот, смртта, да престане да чека за чудо или спасувачи – едноставно треба да стори се што е возможно и невозможно, надвор од сите човечки можности, и да доплива. Тој очај, во кој се мобилизирани сите сили, во кој што се отстрануваат сите ваши измислувања и секундарно – животот е во прашање, – не во некоја фигуративна смисла, не како во поезија и филозофија, туку како невозможна, конкретна, гола реалност. Таа состојба е бескрајно далеку од задоволството или самосожалувањето.

Eжатина: “самосожалувањето воопшто не може да се комбинира со очајот, можат да бидат само кратки автоматски блесоци на жалост, додека сеуште постои тенденција кон него. Како што се сеќавам, самосожалувањето – тоа е нешто толку слабо, да може да поминува подолго време + чувство на сопствена важност – желбата да размислуваш за себе, за сиромашните, за кои нешто се случило. Самосожалувањето умртвува, потиснува се, јас сум подготвена да се откажам, да се предадам, целиот свет е против мене. А очајот – како експлозија, после која не можеш да останеш на исто место, сакаш веднаш да изгризаш се што те држи, да се бориш, дури и ако знаеш дека ништо нема да се промени, едноставно затоа што во спротивно не е возможно да се живее, освен да се бориш. , Во очајот, не ми е грижа дека на некого моите постапки му пречат, во очајот не постојат неодлучноста и измамата, додека во самосожалувањето живееш како да ќе живееш завек.”

*) Тотална некомпатибилност со задоволството.

*) Жестокоста е придружена од страна на одредени физички искуства – “излив на волја” (кршење внатре во стомакот кај папокот, како нешто да избива) започнува да е придружено со вибрација – околу 7-8 херца (вибрации во секунда), кои се протегаат од центарот на кршењето низ целото тело. Необично, пријатно чувство.

*) “Треба се да се пробие. Јас не сакам да слушнам за ништо, ни за што да мислам, ниту да зборувам. Тоа не е фантазија, не е бајка, тоа е реалност. Постои начин, ќе ја платам било која цена за нешто да се случи, сигурно знам – тоа постои. Од минута во минута ќе постигнувам екстатични ПрД. Нема таква цена, за која не сум подготвен да ја платам за тоа”.

*) Од извештајот на Ежатина: “се појави желбата да постигнам физичка трансформација во било што, да би се зацврстило искуството во манифестирање на ПрД. Прво тоа беше изненадување од ваквата остра и тотално необјаснива промена во доживувањата, но се појави желба да ги отфрлам тие мисли – каква врска има зошто? Решителност до екстаза. Си дадов себе си рок – додека е Бо во планините. Речиси и да немам време. Јас секогаш мислам дека имам многу време. Уморна сум од сопствената немоќ, уморна сум, што може да се заменува со моменти на очај, по што повторно доаѓа задоволство. Почнав да вложувам напори. Се појавија силуети на основни огорчености – загриженоста на факултетот може да ми пречи, НС кон Свифтот може да ми пречи, НЕ поради болест може да ми пречи. Одеднаш сфатив дека тие за мене веќе не постојат. Тие ги нема. Имам само една цел. Не би го тргувала за ништо, какво задоволство! Целиот свет престана да постои. Нема одбивност кон Свифтот – како да ја нема и затоа нема ни НС, – а како екстатична радост при помислата на тоа дека никогаш нема да чувствувам кон неа НС, задоволство од нејзиното присуство, од факултетот.

Колку лесно отпаднаа сите огорчености! Знам дека тоа е само за момент – само сега. Ако не се фокусирам на таа состојба, тоа ќе исчезне. Три часа правев 10 – секунди фиксирање на таа желба. Не си поставував избор – “или се обидувам, или…” – Морам да се пробијам, не може да има никаков избор.

Можеби порано, кога сакав да се пробијам, желбите биле премногу нејасни. Никогаш немав таква јасна единствена цел. Ништо друго не постои, освен неа, и од тоа произлегува екстатичноста. Додека таа цел не се постигне, не можам да се плашам од ништо, не можам да мислам на ништо, ништо да сакам. Јас сум зафатена.

Во вториот час – желбата да се одморам. Ентузијазам: го знам тој стражар! Лесно можам да го прескокнам.

Целиот мистериозен свет, кој беше во септември минатата година, кога честата позадина беше заедничката цел, одеднаш стана толку блиску. Како да сум дошла до линијата, кон која може да дојдам само во тоа време на практиката. Само што сега имам повеќе искуство, знам дека нема што да чекам, мора да се работи, работи, без оглед на се – и на практиката на муцките, и без разлика на тоа дали Бо ќе се врати или не. Треба да се прескокне над таа бездна. Ентузијазам: Ништо не ме задржува и сликата на бездната, кон која сум приоѓала, погледнувала и се повлекувала назад, а сега ќе ја прескокнам и ништо нема да ме запре.

И друга позната тупост: колку се појаки ПрД, толку потешко ќе биде понатаму. На ова исто така лесно се појавува јасност – не, колку појака ПрД, толку полесно ќе биде.

Доживувам екстатичност – 4-5 веќе 10 минути, а силни ПрД – два часа. Реешителноста е таква што не постои желба да мислам зошто е тоа така.

Друг стражар: задоволство. Радост – 10: од што е задоволството, кога не ја постигнав својата цел! Само физичка трансформација, на ништо друго не се согласувам.

Кога заспивам – имав чувство дека ме притиска некое цврсто железо од теменот, па во висина до 30 см”.

“Предвидување”:

Предвидување – е тоа ПрД, кое ти го чувствуваш кога ќе замислиш што ќе се случи во иднина, настан што ти е многу посакуван, кој ќе ти даде можност да го доживееш во многу атрактивна состојба. Предвидувањето секогаш е објектно-ориентирано, то ест, кога предвидуваш, ти секогаш предвидуваш некој посебен случај – може да предвидуваш посета на Хималаите, или секс со девојка.

предзнаци се:

1) недостатокот на желба за поседување. Тоа е, ако твојата мотивација може да се опише со фразата “Јас ќе бидам ладна со сите”, односно ЧСВ, тоа е по дефиниција предвидување на НЕ, и некакви позитивни емоции од ЧСВ.

2) директноста, отвореноста со која ти чувствуваш предвидување. На пример, може да се јави резонантна слика на куче што сум го видел љубопитно, се прекинува и повторно се враќа.

3) блискиот однос на предвидување и желбата да се достигне тоа, за кое чувствуваш предвидување. Предвидувањето е често придружено со пријатна желба од која сакаш да живееш, постои чувство на исполнетост, ентузијазам и радост од едноставни работи. Оваа желба се нарекува “радосна желба”.

Резонантни слики

1) Сликата на кучето што ја видов како нешто љубопитно, се прекинува и повторно се враќа

2) фразата “животот само што започна, јас штотуку ги правам првите чекори – се е интересно понатаму”

3) Историја на Симпатичен Мајмун: “првите секунди по разбудувањето беа хаотични одвлекувања на вниманието од спиење. Во очи ми паднаа записите: “јас сум нов, сè е почеток, пред мене многу интересни нешта”. Препрочитувајќи неколку пати, создаваш исчекување. Одеднаш, се појави увереност, јасност, тоа што го имам само се појави, јас никогаш не сум била во оваа просторија, или во ова тело, јас немам минато, јас немам ништо, јас само што се појавив. Гледав во слоганот на еден постер над креветот, во кој што јас се појавив. Има увереност, дека тоа не е напишано од мене, има увереност дека е напишано од страна на друго суштество што живеело тука до мене, кое ја изразувало својата желба, оставило инструкции и заминало. Постои симпатија кон тоа суштество и желба да се направи сè за да се оствари неговата желба. Постои предвкус на денешната работа над ова место, ние сме среќни дека има уште толку многу интересни и невообичаени состојби на леснотија – од фактот дека не постои минато, дека не давав какви било ветувања, на никому не сум му должна, нема кој да ме обвинува за ништо, за ништо н ми е срам, нема што да загубам и што да се плашам.”

“Предвидување”:

*) чувство на мистерија, бајка.

*) Како да сум чекала долго време, “замрзнав” во неосетливост и огорченост, а сега одмрзнувам и напред – мистерија. Силно резонира со манифестацијата на радосната желба, веднаш да почнеш да правиш нешто од практика.

*) силно резонира со задоволството. Ајнштајн: “Нешто најубаво што не може да го доживееме е  – чувството на мистерија. Оние кои никогаш не го доживеале тоа чувство, кои не можат да престанат и да се замислат, прекриени со срамежлива желба, налик на мртовец, и неговите очи затворени.”

*) Лама: “Ноќ во возот. Кога ќе погледнеш низ прозорецот, ќе видиш мрак, а потоа и тука и таму, поштенски светла во куќичките, фенери во малите села. Се појавуваат ликови на луѓе кои како молци се собираат околу тие светла – гледаат телевизија, го живеат нивниот секојдневен живот. Секоја светлина се гледа како остров на таквото секојдневие, и околу него – неограничен, заводлив и застрашувачки океан на темнината”.

“Вечна пролет”:

*) Животот се породува, изгледа слаб, но не може да запре, ружи цветаат во текот на пролетта, течат потоци и се поплавени од тенок мраз, кој станува кршлив и сакаш да го ресетираш, се тресеш и чувствуваш леснотија. Ништо нема да ја запре пролетта. Ако ставиш брана на малиот поток, тогаш тој ќе се претвори во океан и ќе носи сè на нејзиниот пат. Резонанса создаваат зборовите: “ништо нема да го запре доаѓањето на пролетта.” Има нешто многу пожелно, прекрасното немоновно ќе дојде.

*) Ежатина: “кога на пролет снегот почнува да се топи, земјата се појавува. Повторно и повторно ја завејува снег, но пролетта не е запрена, снегот ќе се стопи, неповратно. Малите блесоци на екстатичност се претвораат во позадина. Сè резонира со екстатичноста, се појавува јасност дека јас сум на почетокот на животот, туку што почнувам да чувствувам и доживувам, а пред тоа сите овие години сум била како замрзната. Телото се чувствува непријатно, нема комфорт – тоа е тесно за ПрД, тоа се чувствува како отруено и мора да се трансформира, да се очисти од трагите на НЕС, да стане едно со ПрД преживувањето”.

*) “почеток” – силно неминовно движење, кое ја зголемува силата, расте токму пред нашите очи. Почетокот на топење на мразот, на снегот, движењето на предниот дел на облаците.

“Повик”:

*) Eжатина: дури и кога е тешко да се фати, неподносливо е продорен. Резонирачка слика: чадот од пожарот на ридот на околните планини, светлата во текот на ноќта на другата страна од реката – нешто далеку на самиот крај од хоризонтот.

*) Eжатина: како да постои желба да гледаш само на хоризонтот, а не на работите околу

*) Eжатина: резонира со отсутноста

*) Aџи: пустина, ноќ, јас не можам да разберам – каде јас завршувам, и каде почнува меката студена ноќ, ние сме исти, после таа ноќ нема да има утро, но токму за таа вечер постои шанса, не знам шанса за што – но што и да е – ме привлекува, а ако тоа не е она што го барам, се исто, јас се уште ја сакам таа шанса, затоа што не можам повеќе и не сакам да се држам до она што сум во моментов.

Вечерта ја замислувам како клисурата која исчезнува длабоко во планината, и кога ќе одам, планините зад мене ќе се спојат, ништо нема да биде како порано.

Ѕвездите светат, и без разлика колку тие се далеку од мене – тие сега се многу блиску до мене, јас не сум за никого врзан, а нивното друштво – најдоброто нешто што можам да го посакам, во време кога имам шанса. Тој момент – тоа е она што сакам да го земам со себе на патување. Се појавува благодарност, нежност, топлина кон сите кои ги оставив зад себе.

*) Eжатина: силна желба за незнам што, сакам да ја доживеам и да не барам никакви објекти. Ми се чини дека било кое познато на мене дејство или настан ќе биде многу мало, и дека никогаш не можат целосно да резонираат со таа желба.

“Чудење”:

*) се губи здив; почнува цунами, такво нешто не постои; стравопочит.

*) се појавува кога се откриваат нови ПрД.

*) резонира силно со ентузијазам, чувство на мистерија.

“Пир”:

*) Слика на стар човек на клупата: јас претставувам стар човек како седи на една клупа во паркот во забатален град, повремено поминуваат луѓе, слаб ветер крева прашина, околу е тмурно и секојдневно, мене – старо ѓубре – никој и не ме забележува, исфрлен сум надвор од вниманието на луѓето, јас сум стар лудак, на кој му се цеди плунка од устата, приглув, речиси парализиран, јас сум тотално фокусиран на мојата практика, доживувам неописливо прекрасно искуство, доживувам огромен пир.

*) Eжатина: “сончева касна есен, јасно сино небо, ладен воздух, сончева свежина, продорно спокојство. Одамна ги изгубив сите муцки, сите влегоа во Преживувања, а јас се замарав со огорченоста со месеци, години, но се разбудив денеска и знам дека нешто ќе се случи, дека наскоро тоа ќе се случи, дека сум многу блиску. Јас одам и се појавува чувство на алчност, како да ме носи поток, како да не одам, туку како да трчам. Тоа чувство – е уверување дека победата е неизбежна сега. Знам дека денес ќе се случи, и дека повторно ќе ги видам Бодхи другите муцки, веќе во светот на Преживувањето. Таа состојба се јавува кога ќе видам сончева есен – како што е во Муктинахти – есенски жолти дрвја, патот е распослан со големи жолти лисја, градината на манастирот, каде што игравме со снежни топки. И паднатите лисја, и на пареата од устата, шушкањето – секој детал предизвикува пир на неизбежна победа”.

*) Eжатина: “волја да се промени непроменливото. Претчувство на нешто сеуште непознато. Се чини, целиот свет да застанал спремен да скокне. Јас не се откажувам. Овој пат не може да не се случи, јас никогаш не сум била толку спремна. Имам сигурност дека тоа ќе биде чекор напред, а не еднократен блесок на ПрД”.

*) резонира со фразата “тоа се случи!”. Во обичниот јазик “пирот” се однесува на ПЕ, која се доживува кога се случило нешто. И она што “се случило” во секојдневниот јазик? Тоа значи дека “е крај”. Кога Спартак ја совлада ЦСКА Москва натпреварот заврши, време е да се пие пиво, се појавува задоволство, здодевност. Животот е завршен. А што е тоа “пир”-ПрД? Што е тоа “се случило”? Тоа е експлозија на креативноста, експлозија на задоволството поради постојаното раѓање, патување, тоа не е крајот, не е сеуште една станица, па дури и меѓувременски пункт.

= = = = = = = = = = = = = =

Сектор Единство:

1 линија:

• чувството на убавина
• возбуда

2 линија:

• симпатија
• отвореност
• потопување или “нема граници” или пенетрирање

3 линија:

• посветеност или благодарност
• предавање или посветеност

= = = = = = = = = = = = = =

“Чувство на убавина”:

*) силно резонира со ентузијазам, посветеност, нежност.

*) силно резонира со доживувањето на “нема граници” – се појавува желба да се растопиш и да станеш дел од просторот, а тоа задоволство ќе стане уште посилно. Придружено е со чувство на нежно, но брзо одвојување од телото, со чувство на лебдечка леснотија.

*) лесно може да се распознае “филозоф естетичар”, кој смета нешто убаво, и некој кој токму сега доживува чувство на убавина. Чувството на убавина произлегува од таквите доживувања, кои никогаш нема да приметат естетичар. Естетичарите се преправаат дека доживуваат восхит, на кој сите му се восхитуваат – сликите во Третјаковската галерија, гласот на примадона, и др. Чувството на убавина се појавува, прво и основно се појавува поради сосема невидливи феномени – капка роса на габа, нежно груба кора на стара бреза, контраст на силно црвени рибинки на позадина од мрачни темно зелени лисја, избледени овената трева, итн. Постојат “напредни естетичари” – тие често можат да се најдат меѓу фотограферите – како да доживуваат чувство на убавина и дека ги забележуваат невидливите нешта, но да ги прашате – зошто тие го сликале токму тоа? Наместо фразата “доживеав нежност, заљубеност во таа сува гранка, посакав да ја земам во рака, почувствувам нејзината топлина, тој одговара збир на технички услови, то ест, пак, тој ќе МИСЛИ дека тоа е убаво, но нема да ја доживува убавината.

*) во шума, во море и сл. може да се доживее “симфонија на убавина” – цел спектар на блесоци од чувство на убавина, кои се соединуваат во еден неподнослив екстатичен оган. Резонирачка слика – се е измешано во пенлива мрежа која доаѓа од срцето – секоја занишана гранка, летање на пеперутки, пролетната пена – на секое движење, оваа мрежа потсетува на слатка тензија, доаѓа до неверојатно задоволство во срцето, и потоа како лава се шири по текот на целото тело – моќно, лежерно, горејќи.

“Возбуда”:

*) Се појавува најчесто кога чувството на убавина се приближува кон екстатичниот интензитет кога постои “симфонија на задоволство”, и потоа се создаваат повеќе резонанси со останатите ПрД – воодушевеност, изненадување, повикување, стремеж. Ако блесоците на убавината произлегуваат од согледувањето на конкретен објект, и поткрепени се со доживување на она што се разбира како “убаво”, тогаш тоа е безобјектна возбуда, која го достигнува екстатичниот квалитет многу побрзо отколку чувството на убавина.

“Симпатија”:

*) резонира со зборот “препознавање” – како да го препознаеш човекот, по долго отсуство и да доживееш радост поради средбата

*) симпатијата се појавува кога постои резонанса на едно од доживувањата, кој јас го нарекувам “го доживувам тој човек”, со било кои од ПрД, што јас ги нарекувам “мои ПрД”.

*) интензивната симпатија резонира со зборот “нежност” – можеби затоа што зборот “нежност” често се користи со еротска нијанса, се асоцира со нежност, која може да се доживува [ослободување од НЕ во тој момент] заљубување еден во друг. Сепак, “нежноста” има еротска нијанса, кога луѓето кои доживуваат нежност, доживуваат и еротска атракција.

*) Eжатина: “симпатија кон суштеството се појавува кога мислите за него резонираат со некои ПрД. Можам да мислам на различни муцки, и на тој начин се појавуваат различни ПрД: одлучност, нежност итн. Кога мислата за тоа суштество создала резонанса со некои познати за мене ПрД, се појавува доживување на блискост на тоа суштество, желбата да бидат ПрД во неговото место, желбата да се извршат некои активности со цел да се осигураш таму да се појават ПрД.

Кога мислите за тоа суштество доведуваат до будење на непознати ПрД, се појавува возбудата, копнежот по него, сакаш да бидеш иста таква, како што е тој, се појавува некое чудно препознавање на тие ПрД, и покрај фактот што ги фиксирам како непознати за мене.

Симпатија резонира со желба, да на други места бидат ПрД.

Една од најатрактивните за мене манифестации е безобјектната симпатија. Таа се појавува кога ПрД го достигнува максималниот интензитет на располагање за мене – тогаш се појавува желба да се она што јас го доживувам, помине низ сите суштества, желбата да се направи нешто што тие би можеле да се доближат до ПрД барем колку што можат, желбата за тражење на нови муцки , за допишување со почетници.

Кога се допишувам со почетниците – јас сум исто почетник, го доживувам исто тоа што сум го доживувала на почетокот на практиката – како да ми се отвора еден нов свет, сите граници се уриваат, можам да правам што сакам, да уживам во сè. Кога се манифестира симпатијата, секоја победа на друго суштество – почетник или муцка – сеедно предизвикува блесок на радост, восхитување, ретка – екстатичност.

Симпатии е прикажана како атракција на суштеството кој сака да го доживува истото што и јас, да го доживува се она што ме привлекува. Човековата желба за отстранување на НЕ и доживување на ПрД секогаш резонира со симпатии кон него во тоа место.

Кога се манифестира симпатија кон суштеството, тоа ти изгледа особено убаво, иако во друга состојба, би го нарекла “грда”. Кога во прашање е дебело суштество, се губи толкувањето како “дебел”, и се појавува слика на нежно мало дебелко девојче. Така симпатијата резонира со чувството на убавина.

Симпатија, исто така, резонира со беспричинска радост, еротска привлечност, детинетост, чудење, восхит, приврзаност, радост на едноставни работи.

Симпатијата резонира со “ситните” радосни желби – умилкување, играње, пишување нешто, донесување од шумата паднат лист или шишарка од дрвото, да се покаже пајакот. Но, разликата од манифестациите на тие желби и манифестациите на механичките желби е во тоа да не постои желба за импресионирање, нема желба за позитивна оценка – само ја споделувам својата радост со останатите, ја споделувам својата возбуда.

Симпатијата често резонира со желбата да научиш нешто. На пример, во детали да раскажеш за своите искуства. Тоа се разликува од грижата што сакаш само да научиш и повеќе да не се вратиш на тоа, бидејќи ако на тоа суштество му е интересно, тоа ќе го запамети, или ќе праша, но кога се грижат за некого, сакам одново и одново нешто да го потсетам, да му помогнам, да го следам – дали тоа го прави како треба, како што реков, и да се грижам за него.

Кога постои симпатија, не постои загриженост со мислење, постои отвореност. Нема желба да се скрие нешто, да се брани. Постои желбата секогаш да се справиш со фактот дека тоа што не ти било јасно, да ги донесуваш и пренесуваш доживувањата, да учиш и да научиш.

Кога постои симпатија, сите други ПрД стануваат транспарентни, проѕирни, продорни. Кога не постои симпатија, јас како да сум во школка, поради што лошо се слуша, и може да се види уште полошо, и нежен допир тоа е невозможно. Кога симпатијата се појавува, тој ѕид се топи на мене како да паѓа реален, гол свет, небаре целиот мој живот, претходно сум го гледала на ТВ, и како одеднаш да сум излегла надвор, во шумата.

Придружни физички чувства – како од под пазуви да излегуваат тенки конци по раките во дланките, па сакаш да допираш, да пипкаш. Чувство на мека експлозија во градите. Нема потреба да направиш некои долги комплицирани активности, само можеш нежно да допреш, и се појавува поток, кој те руши”.

*) Aџи: желба да бидеш [со тој кон кого чувствуваш симпатија] во близина, но невидливо, немо присуство, како ветер, кој дува од време на време и ја мрси косата во летот.

*) Фјорд: “при симпатијата се појавува чувство на топлина во телото и доживување на златна светлина, која се крева до соларниот плексус на темето на главата, а потоа се излева низ очите. Од тој столб се спуштаат тенки златни теми и јуришаат кон различни делови од телото”.

*) Фјорд: “нежноста секогаш започнува од скокотлива сензација на меките цврсти бранови на топлина, кои се креваат од соларниот плексус до градите, вратот и рацете, а завршуваат со блага експлозија – блесок на задоволство во градите, грлото и прсти”

“Отвореност”:

*) Фјорд: “отвореност”, резонира со желбата да им овозможи на оние кон кои јас чувствувам симпатии, да ги следат твоите мисли, чувства, емоции и активности, немаш желба да чуваш нешто многу тајно, не се плашиш – дојди и види.

Резонира со имиџот на планински-кристал (проѕирен и блескав). Се појавува леснотија, не постои тежина како кога нешто криеш, и радоста доаѓа од она што го имаш – толку си лесна, сјаеш, проѕирна, и оној кој гледа низ тебе – не гледа сенка, бидејќи ја нема. Радоста од тоа што тебе те знаат. Се појавува радост од фактот што не постојат препреки за активна интеракција со тоа суштество: како да паѓа ѕид, кој не ти дозволуваше да бегаш напред со тоа суштество да направиш нешто заедно. Има радост за тоа што ти го имаш со тоа суштество, и ти, како да му дозволуваш да те намами и не се грижиш за тоа каде тоа води.

Кога постои отвореност, сите доживувања на тоа место одеднаш стануваат проѕирни. Одговара зборот “прочистување”. Кристално чисти – тенки, продорни до солзи, има изненадување – таков огромен свет! И така кревок: се чини – да го допреш веднаш ќе пукне. Кога постои екстатична форма на отвореност, не може да се издржи, сакаш да плачеш. Мислата: “тој свет не може да се разбере, можеш само да му се восхитуваш без крај, да бидеш во него, нежно да се движиш, а тој таков чуден, да станува неподнослив”.

*) Ако доживувањето на симпатии може да биде придружена со разликување на себеси како напредно суштество споредено со оние кон кои чувствуваш симпатии (на пример во случајот на симпатија кон дрвото), потоа, во случај на преживување на “отвореноста” тоа не е возможно – нема одвојување на себеси како напредно, а него – како инфериорно суштество.

“Потопување” или “нема граница” или пенетрирање:

*) Скво: “прво постои просветена позадина – во слаба форма е манифестиран стремежот, очекувањето, чувството на убавина и задоволството. Кога гледам во дрво, оган, река, небо, постои чувство на привлечност, која е придружена со симпатија и чувство на убавина. Посакуваш да застанеш, да гледаш, и да се предадеш на сетилото за одлагање. Потоа за 1-5 секунди се појавува чувство како дрвото или оганот (или тоа на што јас гледам и кон кое чувствувам симпатија) е на тоа место, во пределот на стомакот, градите и грлото. Тоа не е само чувство на едно дрво со гранки или оган, тоа е чувство на некоја форма, со што контактот е придружен со чувство на растење и одгледување на задоволство. Кога пенисот на момчето е во пичка, тука се и разните пријатни чувства, тоа е невозможно да се одреди обликот на пенисот според чувствата, па дури ни чувството дека тоа е некој полов орган во кој ги нема моите чувства, но во исто време постои чувство за контакт со нешто. Со дрвјата и небото е се исто. Визуелните доживувања остануваат исти, на местото на телото се појавува чувството на нжен оргазам, кој станува се продорен и е придружен со чувство на убавина, возбуда, радост. Чувството на нежен оргазам се шири, тој започнува со пречник од околу 40 цм во горниот дел од телото, а потоа доаѓаат и до еден метар, и се појавува чувство на потопување, распаѓање-експанзија. Суштествата што ги гледам во тие моменти, секогаш се доживуваат како живи, многу блиски, убави чувства на мистерии, а во исто време, “едноставни”. Не постои поделба на блиски и далечни. Нема цели. Сè постои само сега, и комплетноста на тоа “сега” приоѓа во бранови на радост во градите, грлото, желудникот, проширување на растечкото задоволство. Истражувањето, кога постои доживување – не е анализа или споредба, туку впуштање во тоа што сакам да го истражувам. Во тоа истражување, нема мисли”.

*) Eжатина: “кога постои секојдневност, сигурна сум дека мојот живот не е ограничен во некои граници и знам што ќе доживувам денес, што по една година. Во таа состојба, чекорам помеѓу дрвата, мислејќи за нив “дрвата”. Тие се сами за себе, јас сум сама за себе. Кога постои “нема граници”, како да сум процутала – околу толку многу Суштества! – нема дрва, нема облаци, нема потоци, нема земја. Мисла: “Се е возможно”.

*) Галеб: “ја правев практиката на враќање на вниманието со затворени очи, и во еден момент во целото тело се појави леснотија, ме наполни радосна супстанција. Потоа, по неколку моменти, целосно исчезна – јас не сум бил! На моето место навистина ништо не било. Се доживувал ветерот и бучавата на езерото – како да не се слушнало, но едноставно беше само тоа. Резонанса создава зборот “празнина” – на тоа место беше потполна празнина, како да нема никакво тело, нема мисли, нема желби, нема емоции, а како да постои само доживување на бучавата на езерото и ветерот. Неговата состојба е интегрирана, не постои мислата јас. Никаде не те влече, ништо не те кине, не ти пречи, ништо не те оптеретува – нема “мене”. Подоцна, кога пак се појавија мисли, имаше доживување на леснотија, како да си хелиумски балон исполнет, и тој е подготвен да полета. Чувство – на силна торзија и чешање во папокот, целото човечко тело како да светка, трепери, насекаде многу пријатно”.

*) Фјорд: “терминот “јас” ја губи локализацијата, престанува да биде нешто посебно во конкретни граници. Се појавува силна верба дека “јас” – е и морето и небото, шумата, и гранчињата под нозете, и налетот на ветрот”

*) Губењето на локализацијата на “јас” може да биде придружена со физички чувства на видливите граници на телото, на пример, може да се појави чувство не се во рака или нога, туку … на врвот на дрво! – разумот застанува во чудење поради таквата појава, мислите замрзнуваат, како и досегашната слика за светот која се чинеше толку строга, почнува флексибилно да се преструктуира, и поради тоа се појави истото интелектуално задоволство, како и решението на еден шаховски проблем.

*) Aџи: разликата помеѓу “блискоста” (отвореноста) и “единството” (“нема граници”): блискоста резонира со мислата “ние двајцата можеме да доживуваме ПрД, и единството – со мислата “ние сме едно те исто”.

*) Ета-ајт: Тоа ПрД се појавува кога ќе се погледне на муцките на земјата (животните, растенијата, карпите, езерата, итн), ги допираш, и тоа резонира со рж за прегрнување со нив, за валање, фаќање, копање, за допирање на целото тело . Се појавува силна резонанса со чувството на убавина, нежноста, отвореноста и ентузијазмот (тоа е причината поради која ПрД е тешко да се одвои од наброените). Во текот на било кој контакт – визуелен или физички, постои задоволство. Мислите кои создаваат резонанса: “тесно ми е во ова тело, ми недостигаат моите сетила за доживување, сакам посилно да ја чувствувам таа река поцелосно да го разберам сето тоа, се чувствуваат сите, да ја проникнам на свој особен начин, да се пенетрирам, растопам во неа. “Оттука зборот “пенетрирање”, кој за мене се чини дека повеќе резонира со тоа ПрД од другите.

“Самодавање” или “Благодарност”:

*) ПрДа: Јас сум стар монах, и скоро целиот свој живот и сила ги дадов да ги едуцирам младите лами – ги учам по малку од тоа што знам и умеам. Сите тие брзо ќе разберат и ќе отидат кај старите лами, за да научат повеќе понатаму, а јас ќе ги учам новите млади деца и понатаму се додека мојот живот не заврши. Доживувам чувство дека таа линија на наставата се случува. Доживувам чувство и при мислата дека затоа што постојат моите ученици, јас сега постојано треба да ја покажувам својата посветеност и дека ги учам, со што се зајакнуваат ПрД на тоа место.

*) ПрД: Јас – мало тибетско момче-монах, реинкарнација на високиот Лама. Ме донеле во манастир, каде што започнува мојата почетна обука, потсетувајќи ги старите монаси во доживувањето на “посветеност”. Знам дека многу брзо ќе научам сè што ми објаснуваат и покажуваат, и потоа ќе преминам во друг манастир, каде што ќе бидат ангажирани други за мене – помудри монаси, и така натаму, се додека не се дојде до предниот раб на својата област на работење, со кој завршува мојот претходен живот. Се стремам понатаму на своето патување, но за оние кои ги дадоа своите цели само да ми помогнат што е можно поскоро да стигнам до таа граница, доживувам ПрД, кој резонира со зборовите: “посветеност” и “благодарност” – не постои чувство на супериорност или сентименталност, има триумф за една заедничка цел, заеднички аспирации, од кои се покриени практичарите без оглед на нивната оддалченост од континуираните ПрД. Кога учам, сакам да ја дадам сета моја сила за да бидам крајно искрен, да тие суштества би можеле да имаат влијание врз мене, да сум во можност да го споделат своето искуство со мене.

*) ПрДa: одвојувам дел од своето време и напор за да комуницирам со другите практиканти кои што имаат цел за да им дадам објаснување, да им разменам искуства. Чувствувам желба дека тие ги прифаќаат ПрД, кои се манифестираат на тоа место.

*) Фјорд: “следи симпатии и восхит кон манифестациите и активностите од суштествата кои се стремат кон ПрД. Резонира со чувството на убавина. Се појавува чувство на интензивна топлина во градите -. Килибарска огнена топка”.

“Негирање” или “посветеност”:

*) Мислата која создава резонанса: не сакам ништо за мене, сакам да им дадам сè на моите најблиски, суштествата со конкретни цели – се што воопшто можам да дадам. Се појавува интензивна желба да дадам се, да фрлам, да немам ништо свое, да немам ништо за себе – ниту љубов, ниту цели, ниту желби, па ни искуство и делокруг на работа насочено кон “своето” просветување, ако тоа “свое” просветување го замислувам одвоено од желбата да ги користам сите свои просветени квалитети за влијаење на другите насочени суштества.

*) Се раѓа кога ја надминува прекумерната симпатија и благодарност.

*) Резонира со отсутноста.

*) Eжатинa: “искуството на посветеноста е придружена со чудна сигурност – тоа не е сигурност во нешто, а безобјектната сигурност, чесност, непоколеблива доверба, суета”

*) Eжатина: “интензивната посветеност резонира со исчекување-не-за-себе” – си замислувам, кога муцките ќе бидат многу и ќе имаат таква интензивна, стална, екстатична радосна желба да им дадам на сите нив од себе, сео мое време да ги учам – така што дури и не ќе имам време за својата практика, за своите откритија, јас нема да имам ништо, а таму ќе биде сè”.

*) Фјорд: “резонира со доживувањето “нема граници””.

*) Фјорд: “доживувањето за себе и другите суштества кон кои чувствуваш посветеност, како нешто единствено. Зајдисонцето може да биде со различни бои, но тоа е едно небо”. Резонира со сликата на Рамакришна: “гранче кое плови по реката”, ја “дели” реката на два дела, но тоа е една река”.

*) Фјорд: “неверојатен феномен се појавува со радосните желби кога доживуваш посветеност – не се прави разлика помеѓу нив, на “свои” и “нивни”.

*) Престанокот на делење на радосните желби на “свои” и “нивни” се доживува уште повеќе изненадува што “своите желби” отсекогаш биле составен дел на личните суверенитет, и без оглед на блискоста меѓу две суштества, секогаш постои јасна разлика меѓу своите и неговите желби, и повеќе – дистинкцијата помеѓу своите желби е предуслов за нивен понатамошен развој, развојот на ПрД, и кога постои посветеност, способноста да се распознае станува уште посериозна од обично, но едноставно се губи границата помеѓу “моите” и “твоите” желби односно ако суштеството кон кое чувствуваш посветеност, искуство радост и желба ти кажува за тоа, покажува дека се продава, и потоа почнеш да ја чувствуваш неговата желба како “своја” (неопходно е да се каже, секако, не значи дека кај мене автоматски постои желба да се реализира таа желба, па и покрај фактот дека спектарот на радосни желби во таа област се зголемува, приоритетите во спроведувањето можат да останат непроменети или да се променат само малку, и затоа таму се појавува “заедничка практика” – изненадувачки изданок на практиката на прав пат).

= = = = = = = = = = = = = =

Сектор на Постоење:

1 линија:

• “Не ми треба ништо”, “крај на обврските”
• отсутност
• сила

2 линија:

• сериозност
• цврстина

3 линија:

• свежина
• безгрижност

4 линија:

• електрична енергија
• тишина
• анестезија
• амбиент, зацврстување на телото
• исполнетост
• вакуум во градите
• цврстина
• изгребана кожата
• одливање на волја
• бран на задоволство
• сфера на празнината средна
• сфера на празнината мала
• сфера на празнината голема
• чакри

(овие физички искуства едноставно се собрани во еден куп без сортирање)

5 линија:

• килибар
• златен сјај на сино небо

6 линија:

• апстрактна ткаенина на настани

= = = = = = = = = = = = = =

“Ништо не треба”, “крај на обврските”:

*) Слика: оддалечен планинско село во вечерните часови целото семејство се собира околу огништето, пеејќи песни – и стари жени и девојчиња. Стара жена, 80 години, таа знае дека таа наскоро ќе умре, таа нема ништо друго во овој живот, ништо повеќе не може да ја изненади, таа наскоро ќе умре и животот ќе продолжи без неа, таа веќе не може да направи ништо да се промени, таа може само да ја чека нејзината смрт .

*) Eжатина: празна куќа, се слуша тивка музика, чкрипи од не-ветерче вратата. Така беше пред сто години, така ќе биде уште сто години.

*) Времето е завршено

*) Карактеристична особина на тоа ПрД – асоцијација со прекинување на се во моментот. Резонираат мислите кои ги користат зборовите: “сто години”, “секогаш ќе биде така”, или контра сликите, како што е сликата на една стара жена, која што знае дека наскоро ќе умре, им дека нејзиното време е завршено. И двете од нив – се слики во кои “времето е завршено”, поради неговите исклучително мали или големи размери. Никаква секојдневна цел не може да има вредност во тие размери.

*) Гуштер: непроменетост – каде што дури и нема сезони – сè е тука секогаш така – нема време ниту движење.

*) Гуштер: “старица во индиски воз. Спие на подот, завиткана во светло розови сари. Прашина, дува ноќен ветар од отворената врата, таа спие во татнежот на возот, мали раце, слаби зглобови, пржен збрчкани раце со евтини наракавици – сè на неа предизвикува нежност. Сакаш да ги умилкуваш телото и нозете, да ја галиш неа. Потоа, таа седи, насмеана, загледана во луѓето кои поминуваат. Никој не ја забележува, таа не е ништо за нив, за нив е како ѓубре, меѓу кое таа седи. Во нејзините очи има детска безгрижност, љубопитност, таа нема од што повеќе да се плаши, никаде да се стреми – таа е сиромашна и многу стара. Кога таа се качи, имаше уште еден излив на нежност – многу мала, многу тенка, згодна, – сува тревка на која сакаш да гледаш и да гледаш. Од неа зрачи нешто многу привлечно за мене – Не можам да го наречам тоа сила, сила поврзана со нешто што јасно ја манифестира. А таа старица, како веќе да ја нема, но сепак постои нежност, безгрижност, неврзаност, кои се јавуваат само кога ќе ја приметиш. Можев да ја замислам како војник, кој го избрал тој живот за своите практики”.

“Изолираност”:

*) Скво: “кога се појавува отсутност, личните доживувања почнуваат да се сметаат како облека – нешто што може да се облече или соблече”.

*) Цитат од Вивекананда: “Кога човек ќе разбере дека животот е вечен, тој седи, длабоко во размислувањето, на бреговите на реката, секогаш подготвен да го предаде своето тело, како мала ситница, така како што се спремни да дадете една непотребна сламка. Ова е нивната храброст, нивното херојство, нивната подготвеност да се сретнат со смртта, како брат, зашто тие веруваат дека смртта за нив не постои. Во ова лежи моќта, што ги прави нив непобедливи”.

*) тибетското знаме, разлетано од ветрот кој дува.

*) резонира со средната област од празнина.

*) слика: како да постои шуплива цевка направена од мембрана, таа е доста реална, цврста, но кога ќе ја скинеш таа мембрана (то ест, доживувањата на тоа место), слој по слој, и кога ќе го скинеш последниот, одеднаш сфаќаш дека не постои ништо друго.

*) Eжатина: не постои ниту едно суштество, за кое би рекла дека го разбира она за што јас живеам, да каже дека ми е блиско. Не се сеќавам дека такви суштества некогаш постоеле. Не постои дури и мислата дека може да има некој вид на блиско суштество. Не постои дури ни желба, за такво суштество. (Но, се разбира, нема ни никакви изолираности, отуѓености, и затоа е толку очигледен парадоксот, како силна резонанса на отуѓеност со симпатијата и посветеноста. Очигледниот парадокс произлегува бидејќи кај човекот во огорчена состојба фразата “нема блиско суштество” е силно поврзана со НЕ-осаменост, ЖКС )

*) Отуѓеноста и преданоста резонираат меѓусебно и можат да се појават речиси истовремено и подеднакво силно, менувајќи се едни со други, како јахта која се лулка на брановите и брза кон хоризонтот под силни едра

*) Симпатичен Мајмун: “резонира со зборовите “радосна осаменост” – слика на широки бескрајни патишта, а единственото нешто што го сакаш е да гледаш напред и да продолжите без запирање. Постои јасност дека имам свој пат, постои радосна желба да се оди по тоа, да вложувам напори за постигнување на својата цел. Јас знам дека тука нема никој. Сите други луѓе се сметаат како сон, како нешто што го нема во овој свет. Постои само еден пат. И не постои случај на обичниот живот, тие се безначајни, релевантни за нив – како кон соништата кога си буден. Фокусираност, решителност. Секој чекор – задоволство и возбуда.Секој чекор – цврст, уверен, одлучен. Не може да се замориш. Нема мисли за тоа што ќе се случи следно, она што ќе дојде. Постои задоволство овде и поради тоа што одам. Исчекување на мистерии, непознато. Постои сигурност дека Бодхи и Ежатина се на свој пат, каде што нема никој освен нив. Уверување дека овие патишта никогаш нема да се совпаднат. Кога мислам на тоа, постои радосна желба да одиме натаму. Кога постои радосна самотија, секогаш има упорност – радосна желба да се бориш, да вложуваш напори во било кои околности. Убедена сум дека ништо не може да ме тргне од патот, јас сум подготвена за какви било пречки, подготвена да се борам со нив, ја гледам својата цел, јас ќе го направам тоа по било која цена, ништо не би ме натерало да се откажам, да застанам. Под било кои околности ќе одам по овој пат”.

*) Симпатичен Мајмун: “сите муцки ги нема. Јас бев оставена сама. Никој веќе не ми пишува, никој нема да ми укаже на огорченостите, никој нема да изврши притисок врз мене. Јас останав сама во средината на патот – без нешта, без пенкала и тетратки, без муцки и Бо. Јас веќе немам надеж во некој и нема што да очекувам. Ми преостанува само едно – да продолжам понатаму”.

“Сила”:

*) Eжатина: “доживување на неограничена, непоколеблива физичка сила. Како да можам да кршам камен, да го издржам товарот, да пројдам по стакло – телото како да е неранливо. Придружуван од довербата дека можам да бидам лидер. Пријатна ми е мислата на тоа да бидам лидер. Ништо од чсв нема во тоа. Само желба да бидам лидер и лидер на една јасна слика која резонира со доживувањето на таа сила, која “немам каде да одам”. Се чини дека моето тело нема граници. Тоа се согледува како нешто неуништиво, безгрижно, речиси бесмртно”.

“Свежина”:

*) Целиот како да се пунам со утринска свежина, сè е упиено во таа свежина, која ја доживуваш, кога во раните утрински часови ќе излезеш од шаторот и гледаш на врвовите на планините, кои се златно осветлени.

*) Фјорд: “придружен со чувство на ладен мартовски воздух на лице и во градите. Постои желба да дишеш длабоко”.

“Сериозност”:

*) Таа сериозност не е оптеретеност, не е тмурност. Компатибилна е со насмевката, со лудувањето, со играта, со нежноста, со приврзаноста, итн. Не е компатибилна единственно со попустливиот став кон огорченоста во себе, со неискреноста.

*) Резонирачка фраза: “немам на кој да рачунам”. Кога практичарот е оставен сам со надворешниот свет, кога покрај него нема никој кој би можел да го “храбри”, укажувајќи му на нечесност или друга огорченост, во такви околности станува особено јасно дека, ако не бидеш искрен, никој нема да те храбри, никој нема да ти помогне. Твојот живот е целосно во твоите раце. Немаш на кого да сметаш.

*) Колку повеќе сознанија, појасна е сериозноста.

“Неприкосновеност”:

*) апсолутна неуништивост – како што не може да биде уништено тоа што го нема

*) резонирачка фраза: “животот никогаш не почнувал и никогаш нема да заврши”

*) нема поддршка, воопшто нема – или не е достапна, ниту недостаток на тоа не постои – дури и самиот поим на “поддршка” губи секакво значење, односно, нема ниту загриженост, заедно со своето присуство и отсуство. Нема за што да се држиш, ништо да браниш, затоа што ништо од она што можеш да добиеш или изгубиш, не е важно.

*) резонирачки зборови – “напред нема ништо. Комплетно се фокусирав на овде и сега, на ПрД, целосна слобода на НП резонирачките зборови “целосна доверба”, “нераскинлива поддршка”, нераскинливата чесност”. Од гледна точка на логиката, “напред нема ништо” и “исчекување” – се противречни, но овие фрази – не се елементи на расудување, туку фрази, кои резонираат со ПрД, па можам да ги изговарам двете фрази, и да доживувам неуништивост и исчекување.

*) мислите кои создаваат резонанса: “едноставно така се случува”, “секогаш е така”.

*) резонира со средна област на празнини

*) Фјорд: “резонира со слика на огромна карпа. Постои чувство на цврста површина во нозете”.

“Вакум во градите”:

*) област на чувства: во градите – пречник од околу 30 см и длабочина од околу 10-15 см

*) природата на чувствата: како да испумпале воздух, како да се направил вакум. Стегајќи навнатре, колабира.

*) придружни чувства: цврстина на истото место, цврстина во грлото, повремено – гадење, наизменичен притисок во внатрешноста на главата, испуштање на волја.

“Сфера на празнините средна”:

*) област на чувствата: повеќе или помалку изразени сферична површина од 1-2 метри со дијаметар околу видливите граници на телото центриран околу средината на градите. За првото искуство е типично неодреден облик, може да се чувствува како безобличен волумен, или само како преден дел од сферата.

*) природата на чувствата: просторот во внатрешноста на сферата е заситен со многу тенки вибрации, која создаваат ефект на полнота, цврстина. Јасноста на чувствата може да биде толку висока што може да се зборува, движи, и постојано да се чувствува. Премногу интензивно движење го избледнуваат тоа чувство. Чувството на исполнета сфера може да стане дури и поголемо од вообичаеното чувство на телото, што може да биде пригушено, делумно или дури и речиси целосно да исчезне.

“Сфера на празнините мала”:

*) област на чувствата: топка со дијаметар од околу 5 сантиметри, се манифестира во видливи граници на телото.

*) природата на чувствата: резонансни описи: “бескрајно тврди”, “неуништив”, “нераскинлива тврдост”.

“Одрана кожата”

*) Површината на телото за некое време станува преосетлива, како да е одрана кожата. Било кој – дури и најмал контакт со него се возвраќа со прилично интензивно чувство. Придружуван од одредена болка во мускулите, коските. Тоа чувство не е болно, резонира со ПрД, но сепак е доста досадно. Се појавува по особено долги и интензивни ПрД – и е дел од трансформација на телото.

“Испуштање на волјата”:

*) област на чувствата топката околу папокот, со пречник од 10-20 см, а чувството е толку длабоко и надвор од видливите граници на телото.

*) природа на чувствата: кршење, како нешто да се откинува од внатре кон надвор.

*) попратни чувства:

– а) вибрации во оваа област – постојат разни: фреквенцијата често може да варира од 10-50 вибрации во секунда, амплитудата варира од слаби до многу големи, дури и доведува до посебно вибрирање на стомачните мускули, која лесно може да ја почувствува секој човек, притискајќи ги рацете на твојот стомак.

– б) “цврстина” во грлото, градите, челото,

– в) “анестезија”, во горниот дел од телото.

“Бран на задоволство”:

*) Бранот на задоволство, со силни “пориви” поминува низ телото, кој се движи некаде од соларниот плексус, и е широк фронт по грбот (со епицентар во ‘рбетот), оставајќи ги во вратот и некаде погоре, тоа резонира со чувство на задоволство еластичното зацрвстување на грбот со остро мало наведнување на главата назад и ширење на рамениците – таквите дејствија го зајакнуваат екстатичното задоволство.

“Килибар”:
*) Мека светлина од сончевите зраци низ облаците, мека килибарна пригушена светлина во тенката-борова шума, како да не постои единствен извор на светлина, постои само светлина што доаѓа од секаде.
*) Сончево летно утро, пробивајќи се кон не отворени завеси, сите предмети во собата, се слабо осветлени, и не само предмети, туку и сите доживувања се просветени со оваа светлина – желбата, потезите, мислите – се свети како мек килибарен сјај, и во таа светлина, без грижи, постои само детството, летото и радоста на едноставни работи.

“Златен сјај на сино небо”:

*) Низ невидлив свет се јавува продорно сино пространство, како да е небо насекаде – токму тука, и да е се од мало злато исполнети со искри, кои брзаат насекаде.

“Тишина”:

*) Придушување, отстранување на звуци, посебна јасност, цврстина, волумен на доживувања надвор од своите хаотични одвлекувања на вниманието

*) Фјорд: “резонира со сликата вечна работа и мрморење на телевизор, кој нагло се вклучил. Нема звуци. Придружуван од задоволство, чувство на меки обвивки, како што водата од езерото го обвива каменот. Резонира со фразата “стоп на светот” се доживува како недостаток на движење на времето. Како што ако сиот мој живот сум бил во центарот на вител и ја гледал избезумено ротацијата на воздухот околу него, и одеднаш исчезнува овој вител – се создаде тотален мир, све замрело. Придружена со чувство на леснотија во телото и свежина. Резонира со чувство на убавина и проѕирна јасност ”

“Анестезија”:

*) Состојба, кога “тишината” станува доминантна, како да оди напред и цврсто турка слики, звуци, чувства во позадина. Светот како да запрел, и ти си во средината на циклонот. Се појавува илузија на “замрзнување” замолчување на чувства.

“Сфаќање, зацврстување на телото”:

*) Продолжување на линијата “тишина” и “анестезија.” Телото како да е врзано, станува целосно покриено со цврстина која се разлева во него. Постои желба да стоиш и да не се движиш

“Апстрактна ткаенина на настани”:

*) Се појавува во преживување на настаните кои имаат значително влијание врз реалниот живот. Односно нема таков настан кој “треба” да се чини дека е “важен”, според концептот и механичките параметри, но и оние во кои има нешто неискажливо, како да во длабока тишина се остварува тивко и сурово, што од мене ќе направи друг човек. “Преживувањето” на екстремно детално сеќавање на отстранување на сите НЕ – то ест, ако јас го живеам тој дел од животот без НЕ, кои биле тогаш присутни.

*) Резонирачка фраза: “доживувањето на она што е зад околностите што ги утврдува, што ги исполнува со содржина”.

*) Се придружени со апстракција, излевање на волјата, сферата на празнотија, решителност, исчекување, доверба.

= = = = = = = = = = = = = =

Сектор Блаженство:

1 линија:

• радост или “тивка радост”
• радост на едноставни работи, беспричинска радост
• екстаза

2 линија:

• задоволство (или уживање)
• блаженство
• екстаза
• атман

= = = = = = = = = = = = = =

“Радост” или “тивка радост”:

*) резонантна слика: шета низ двор куче со влажен нос, разиграни очи, трчи во дворот и гризе, лае, неочекувано запира, неговите колкови се зголемени, од јазикот капе плунка, и потоа повторно трча

*) резонира со однесувањето, се вика “муцките” го викаат “ѕверство”. Пример за опис на таквото однесување: “почнавме со бес, ржење, гризење, милување, таа беше вистински ѕвер во оваа игра, извикуваше, ечеше, се смееше, имаше неколку моменти кога негативната позадина целосно се изгуби на тоа место, и таму беше целосно обелоденување на тоа суштество , враќање игра со него. Таа комплетно се предаде на играта, тоа беше очигледно дека не размислува за тоа – таа изгледа, без да гледа среќно играше целосно. Како да не фатил двете бран, и тој не носи, и сите негови движења резонираат со радоста на моите желби, и обратно”.

*) Агава: “падна тежината и дишат слободно. Сè е лесно! Безгрижна детска смеа. Во лето, при одење – не постои чувство на телото, само нежен допир на патот реагира со убави бранови во пределот на грбот и рацете”.

“Радост на едноставни работи”, “беспричинска радост”:

*) Радоста се појавува буквално поради се што е во полето на внимание, особено се манифестира кај луѓето кои доживуваат ПрД, и поради тоа што ние го нарекуваме “природа”.

*) мислата – како е тоа прекрасно, да сега овој камен е тука!

“Сласт”:

*) Агава: “Кога ќе погледнеш од висок брег во небото, реката, ти застанува здивот”

“Задоволство” (уживање):

*) лежерно, мирно, проѕирно

*) резонантна слика: до водопадот е формирана многу тенка, речиси невидлива водена магла. Само виножитото ја открива и продирната свежина за време на вдишувањето.

*) резонира со зборот “уживање”, но зборот “уживање” за да се избегне забуната на поимите, воглавно, се однесува на чувства.

*) Ванеса: “резонира со сликата на мало поточе, кое го одбира својот пат во шумата покрај корените”

Можно е дека оваа резонанса се јавува затоа што процесот на потрага по активности, кои водат до задоволство, многу потсетува на движење на поток, кој минува меѓу гранчиња, камења, корени.

“Блаженство”:

*) меко, дебело, а кога е интензивно – тогаш е моќно, раствора се што е на нејзина патека

“Екстаза”:

*) Кога блаженството достигне одреден интензитет (мислам, по дефиниција, ова ниво на интензитет е 8), добива квалитет, резонира со зборовите: “неподносливо добро, и тоа ПрД јас го нарекувам “екстаза”.

*) На одреден степен на интензитет (по дефиниција му давам вредност од 7 до 8), екстазата добива квалитет, резонира со зборот “леплив” – еден вид на екстаза, јас го нарекувам “леплива екстаза”. Карактеристична разлика од вообичаените екстази е дека апсолутно било кое доживување (дури и оној кој надвор од ПрД е болен, непријатен или досаден) предизвикува само зголемување на блесоците на екстаза.

*) Екстатичната форма на блаженство се разликува од “екстазата” – може да има забуна на поимите (особено кај оние теоретичари, чијашто сложеност не ме загрижува, бидејќи мене ме интересираат практичари, а не теоретичари), но признавам ова се должи на фактот дека ова ПрД јасно резонира токму со зборот “екстаза”. Се одликува со “екстатична форма на блаженство” од “екстаза” квалитетот кој резонира со зборот “триумф”, “непроменливост”.

*) Три центри на манифестации на екстази – на средината на грлото, во средината на горниот дел од градниот кош, срцето. Осветлени во исто време, сите три центри донесуваат екстаза на неподнослив квалитет екстазата се шири низ целото тело и пошироко, се будат физичките преживувања, започнува горење на “атманот”.

*) Од дневникот на Ежатина: “се разбудив со возбудата на екстаза. Во грлото, точката се чини дека малку подолу на средината, јас не се сеќавам јасно. Повторно истата функција – во точката екстазата е толку неподнослива што се чини дека ова не може да биде, но во текот на телото – во споредба со тоа на точката – средно, но во споредба со она што беше порано – неподнослива.

Претходно, кога почувствував екстаза на грлото, подалеку од грло, па таа беше послаба, постепено се избледи. Би можела да покажам дека може да се покаже тука е нејзината граница, а дека тука не е. А овој пат, екстазата беше насекаде, дури и во прстите беше на исто ниво како и во градите, како покрај точката.Повторно сликата на сијалица – во неа светлото се пали брзо и рамномерно, слободно.

Кога се разбудив, искуството беше само почеток, кога избувна, телото стана за две-третини полесно, границите се мешаат, се покажаа фрагменти од просечна сферата на празнината. Јасните сфери ги немаше, но нешто околу се формираше. Јас не се сеќавам колку долго траеше. Се сеќавам дека неколку пати eкстатичноста стивнуваше и ја враќав со своите напори. Потоа некако заспав.

Се сетив дека Бо рече дека треба да се запали триаголник на екстази, и тогаш ќе се појави атман, а тоа се уште не е триаголник, тоа се само нејзините фрагменти, зарем се можни такви доживувања?”.

“Атман”:

*) поврзан е со физичко чувство: “преземен, со големина на прст, во срцето”.

*) резонантна фраза: “неописливо блаженство”, “над сите можни задоволства”, “надвор од нормалата”.

*) Сјајниот златен конец се шири во сите правци внатре и надвор од телото. Нема граници.

*) Eжатина: “се разбудив во текот на ноќта од возбудата на точка на неподносливо блаженство во моето срце, запев со дишење, точката веднаш стана камче цврстина, неподносливо блаженство. Веќе следниот миг целото тело блескаше со блаженство, како да сум светлината која трепери во различни нијанси на неподносливо блаженство. Сијалица – поради тоа што тоа чувство се шири низ телото како нешто тажно, и се чини дека нешто ја спречува, а јас гледам дека некаде е посветла, некаде не е толку светла, и немаше постепено проширување веднаш се скрши еднакво, како светлина во сијалицата, и го истури во различни нијанси блаженството.

Во тврд камен во срцето е концентрирана екстатичноста, да се чинеше дека од тоа може да се умре. Атман? Веднаш се јавија скептиците – не можам да го имам тоа. Доживувањето почна да слабее. Потоа се јави самоодрекување – не го сакам ова за себе, сакам да му го дадам на Фјорд, сакам да го пораснам тој камен и да го дадам на Фјорд. Доживувањето драстично се зголеми, се појави преживување, што резонира со зборовите: “не сакам ПрД за мене, не сакам да го прифатам фактот дека нема да има никој друг и да одам во пештера и да произведувам ПрД. Сакам ПрД само да би тие биле и на други места, ќе се борам за тие суштества”.

Сега го немам тоа доживување, и ги повторувам зборовите, кои ги паметам, но не ги преживувам. Јас само се сеќавам дека таа посвета резонира јасно со атман”.
= = = = = = = = = = = = = =

Сектор Јасност:

1 линија:

• игра на сенки
• отсуство на “јас”
• сите спијат

Овде, уште доживувањата едноставно ќе бидат наведени без класифицирање.
Го нагласувам повторно – јасноста е самостојна-ПрД. Кога го опишувам, користам слики и зборови, но јасноста – тоа не е слика, не се зборови (види 02-01-10).
= = = = = = = = = = = = = =

Општи квалитети на “јасност”:

*) Фјорд: “Откако ја прочитав анализата на моите податоци, кои ги направи Бо, доживеав јасност -10 и радост. Потоа беше доживување на самата како кристална топка која зрачи на сите страни со чиста, студена бела светлина. Тоа беше едно чувство на леснотија и свежина. Потоа таму се појави силно преживување на чувството на убавина, тивка восхит за убавината на јасност: јасност доживеана како неверојатно прекрасно, убаво суштество. Ти доаѓа да застанеш, да ти запре здивот и размислуваш за убавината на јасност. Тогаш интензивното чувство на убавина се намали на 6 и стоеше како позадина неколку часа. Се појави јасност во тоа, дека јасноста и чувството на убавина секогаш се појавуваат заедно, само претходно не сум го забележувала”.

“Игра на сенки”:

*) остар пад – речиси целосна нула – значењето на она што се случува во светот, проследено со луѓето, кои се во огорчена состојба, апорано случувањата биле “видливи”, “вистински”, но сега се чини дека се повлекуваат во позадина, како да се матни, едвај видливи сенки се вртат некаде далеку, и не постои начин кај мене да се појават НЕ во текот на доживување на сенките. Во преден план – ентузијазам, исчекување, стремеж, блаженство, итн.

*) Фјорд: “често се појавува слика на далечниот ѕид на пештерата, која е слабо осветлена со црвеникава светлина на огнот, на кој може да се видат слабо забележливи сенки.Резонира со јасност: има разбирање за апсурдноста на наклонетоста. Резонира со “овде и сега”.

*) Фјорд: “резонира со физичкото искуство на трајна внатрешна прачка со дијаметар од околу половина од дијаметарот на телото”

“Отсуство “јас””:

*) резонира со мислата: “не може на никој да го пренесеш отстранувањето на огорченост. Ништо друго освен напор, пројавено на тоа место нема да биде во состојба да се генерира на тоа место ПрД. Постои само доживување, не вклучувајќи го и доживувањето на “јас” или “ти”.

*) резонира со радоста на осаменоста, на апсолутна самостојност.

“Сите спијат”:

*) одеднаш станува јасно дека сите луѓе околу нив – спијат или се мртви, тие не се живи, тоа е само механизам, само повремено негде се појавува нешто живо.

06-02-02 Листа и резонантни описи на квалитетот на ПрД

“Исполнетост” или “чувство на полнотата” – доживување кое се појавува, и зголемува, кога се доживуваат ПрД кога се манифестира рж, кога се прават напори да се постигне во практиката на ПрД и ослободување од огорченоста. Резонанцата е опишан од страна на фразата “животот е исполнет до крај”.

За разлика од исполнетоста, “заситеноста” е доживување кое произлегува од НЕ, ПЕ, доживување и реализациија на механичките желби, и други огорчености. Без разлика на тоа колку е голема заситеноста, таа никогаш не води кон “исполнетост” секогаш останува болна состојба, која е опишана со зборовите: “како буре без дно што паѓа”, “ништо не те задоволува”, се е залудно.Простата грешка на луѓето кои сакаат да избегаат од сивилото, досадата, апатијата и другите НЕ – е да се обидеш да постигнеш свој впечаток, односно,зголемување на заситеноста, а единствениот начин да го направиш тоа е да се зајакне чувството на полнота.

Листа и резонантни описи на квалитетот на ПрД:

“екстатичност”

“концентрираност” или “заситеност” или “цврстина” или “густина”

“длабочина”, или “симфоничност” или “широк спектар” или “изобилие на бои”

“интензитетот”

“пенетрирање”

“магнетизам”

“сеопфатност”, “продорна споособност”

“масивност” (типична за ПП)

“свежина” (повеќе карактеристична за екстатичните ПрД):

Квалитетот на ПрД, исто така, може да се опише на резонантен начин:

“Eкстатичност:

*) Eжатина: “резонира со начинот на кристално чистите води, бурен, но апсолутно јасен поток”.

*) Резонантна слика на човекот кој доживува секакви ПрД во екстатична форма: цело стадо на тигри се качува на врвот на ридот – секој на својот рид, каде што сите заедно ќе го дочекаат изгрејсонцето. Еден тигар веќе се искачил на еден рид и седнува на него, јазикот му виси, чека да се раздени, кое секако ќе дојде, кога останатите тигри ќе стигнат до нивните врвови (односно, кога другите ПрД во тој момент ќе достигнат екстатична форма).

*) Интензивната екстатичност е придружена со солзи. Со силни НЕ, исто така, солзите течат, но разликата меѓу состојбите, се разбира, е огромна, иако оваа разлика не може да ја примети човек кој не е запознаен со еПрД.

Бидејќи некогаш солзите беа поврзани со НЕ, како што се за ЖКС, тогаш нема сомнеж во тоа – дали е помешана ЖКС, но по прегледот на доживувањето доаѓаш до непобитен заклучок – нема ниту збор за ЖКС во текот на такви интензивни ПрД. Како еден вид на бран се крева од градниот кош и оди кон главата и се појавуваат солзи. Рамакришна кажа, дека само кога ќе споменеш некое суштество кон кое што чувствуваш лојалност, почнуваш да пролееш солзи, тоа значи дека реализацијата на формалната практика повеќе не е соодветна за тебе, желбата да ги вршиш исчезнува, затоа што таквата интензивна ПрД е во состојба да репродуцира и други ПрД без поддршка во форма на реализација на формалните практики – хаотичните одвлекувања на вниманието стануваат толку слаби што тие повеќе не можат да се мешаат со концентрирањето на ПрД, нивното лавинско на засилување.

Можеби на тоа се базира една многу честа заблуда – кога профи ги следееле од страна манифестирањата на еПрД во човекот и виделе дека интензивно и долго му течат солзи, тие погрешно заклучиле дека тој чувствува нешто како силно самосожалување, можеби оттука и култот на самосожалување во многу религии (пр. христијанството и христијанското толкување на будизмот, каде жалоста се подразбира како “благородна” друг збор “сочувство”, а на местото на зборот “сочувство” во будизмот значи токму ПрД, конкретно – екстатична радосна желба да другите суштества се ослободени од огорченоста, така да кај нив се појави ПрД).

Постои значителна физиолошка разлика меѓу солзите од еПрД и од НЕ:

а) при eПрД солзите можат да течат сето време, и доста интензивно, а не постои психолошко или физиолошко празнење ниту за време или после тоа, додека во НЕ, е се обратно – како да се приклучуваат нови сили, се поголеми и поамбициозни маси на екстази и други ПрД.

б) дури и по многу долго течење на солзи за време на eПрД, речиси и да нема оток на лицето, и ако тоа се случи, поминува многу брзо – во рок од неколку минути, така што никој не може да претпостави дека тој човек плачел два часа, напротив – лицето дише со свежина.

в) Фјорд: “во текот на eПрД вдишувањето е придружено со јасно чувство на уживање, и издишувањето е придружено со поголемо задоволство од вдишувањето”. За време на солзите од силните НЕ, се појавуваат различни болки во телото, кои потоа можат да преминат во некоја болест.

*) Eкстатичноста е придружена со голем пораст на искреност. Речиси физички чувствуваш лицемерието и неискреноста се излеваат од тебе со солзи. Се појавува ефект на тотално прочистување. Драматично ескалира пенетрирањето на сите ПрД.(И, се разбира ништо, дури ни блиску не се случува со солзите во очи од НЕ – потоа се појавува моќна НП, празнина, сивило, самосожалување и желба за задоволство).

*) Eжатина: “Одеднаш, се појави доживување, како браната да се распадна. Предвидувањата драматично се зголемија, се распасна, и што потоа, јас скоро и да не ги приметив. Беше екстатичност максимална на располагање за мене. Траеше можеби минута или две. Се чиниеше дека не можам да го запрам дури и да сакам. Готово, тоа се скрши, ништо нема да го запре, јас само можам да го проживеам. Личности на тоа место немаше. Телото личеше на еден сад, во која имало нешто. Немаше ништо, освен неподнослив, силен притисок неподносливост. Ова доживување, јас порано го викав силен поток на екстатичност, моќен непрекинат поток. Кога тоа постои, јас речиси и не можам да го контролирам телото. И повторно ист квалитет – тоа не може да биде краток блесок – ако е така тоа ќе трае подолго време, сигурно, дури и ако се обидам да го одвлечам вниманието од тоа.

После него – вкочанетост, рацете се тресат, телото малку е тромо, при помислата за тоа доживување ми горат градите. Апстракција, како да е сето избледено во позадина, престанало да постои. Постои нешто што не можам да го опишам, и се појавува кога тоа го нема. Кога тоа речиси го немаше, мислам дека можам во овој момент да го опишам тоа во повеќе детали, но додека пишувам – комплетно заборавам било што друго, освен “моќен, неподнослив, бегаше”.

Се сеќавам нејасно дека имав желба да го тргнам целосно. Сега на тоа се сеќавам многу нејасно. Тоа беше доживување на силен поток, како нешто блиско, во што би сакал да заминам засекогаш, за никогаш да не се вратиш.

Беше сликата – можам да заминам во моментов. Имаше подготвеност да одам-10, без обврски. Постои нешто, нешто на што е невозможно да се одолее, не постоев, беше само тоа запаливо неподносливо блаженство, кое се привлекуваше за нешто уште неподносливо”.

*) Вклучувајќи го во описите eПрД и “очајот”, кој понекогаш се појавува кога тие ги нема. Зборот “очај” најчесто се користи за опишување на силните НЕ и во фразите како “очаен стремеж” – како израз на крајна определба. Јас ќе го користам тој збор конкретно да означам “краен степен на решителност, неможноста да се живее како порано”. Фјорд: “Тоа беше толку силна фрустрација поради фактот дека нема еПрД, што посакуваш да ги уништиш ѕидовите на куќата. Доживувањето на себе како тигар, кој со шепите удира во својот кафез, прангите се криват, но не се кршат”.

“Концентрираност” или “заситеност” или “цврстина” или “густина”:

*) ПрД може да биде повремен, како искршени облаци, или цврст, густ – овие зборови сосема точно резонираат со тој квалитет, и укажуваат на него.

*) Резонантна приказна од Махабхарата:

“Двајцата појдете со мене” – рече Дрона. Тие излегоа од палатата. “Гледајте таму. Јас ја врзав мојата цел.” – рече тој. “Таму, на врвот на дрвото е закачен глинен папагал со црвена цел на неговиот врат. Дурјодхана, земи го својот лак и цели. Дурјодхана сето ова го направи.

– “Погледни, на папагалот. Што гледаш?”

– “Јас гледам папагал.”

– “Каде е папагалот?”

– “Седи на гранка.”

– “Гледаш нешто друго на гранката?”

– “Да, неколку некои овошја до него.”

– “Што прави папагалот?”

– “Само седи.”

– “Го гледаш сето тоа?”

– “Да”

– Тргни ја стрелата од лакот “.

Дурјодхана беше збунет: “Зошто? Можам да стрелам, учителе”.

– “Не, само нека си оди.” Тој го повика Арџуна: “Подготви се и цели.”

– “Јас сум подготвен.”

– “Гледаш ли гранка?”

– “Не, учителе.”

– “Гледаш ли папагал?”

– “Не, учителе.”

– “Што гледаш?”

– “Јас гледам само црвена цел.”
 “Длабочина”, или “симфоничност” или “широк спектар” или “богатство на бои”:

*) со развојот, ПрД почнуваат да се покажуваат не како поединечни изолирани блесоци, туку како цел спектар.

Цитат од дневник: “одев низ шумата – јасно сонце, доаѓа пролетта, се активно се топи. Одеднаш забележав дека кога застанувам на потокот, чувствувам значително зголемување на ПрД. Почнав да го “слушам”, се појави јасност дека тоа силно резонира со зборовите: “задоволство”, “восхит”. Го доживував многу интензивно – скоро на 10.
Неочекувано открив дека доживувам задоволство на многу различни доживувања – почнувајќи од разгледувањето на кората на дрвото, звукот на триење на гранките едни со други – собирајќи сува борова гранче, ја скршив на неколку делови и ги вртев во мојата рака, и звукот кој се создаваше додека се удираа едни со други, исто така, предизвикуваше задоволство. Звукот од птиците, шумот на водата, гледањето на површината на потокот, гранчињата од борот, чувството на влажната земја која се свиткува под нозете, влажната трава … толку многу нешта, и сето тоа предизвика помалку различни нијанси на задоволство.

Открив дека кога ПрД се манифестираат во широк спектар, тоа им дава стабилност – можам да ги чувствувам долго и интензивно, што пак ги носи поблиску до екстатична форма на изразување, а создаваат и резонанса (исто така резонира и зборот “се пали”) повисок ПрД на таа линија. Додека го гледав и изучував овој феномен, приметив уште еден ПрД, која почна да се манифестира со широк спектар – радосна желба. Одеднаш тие станаа многу, и тоа доведе до запалување на аспирацијата. Фиксирав дека појавата на уживање во широк спектар доведува до запалување на блаженство, а манифестацијата на широк спектар на радост – кон восхит.

Доаѓајќи во шумата (во планините, морето), често чувствував некои силни ПрД, но при обидот да ги опишам, да ги фиксирам, никако не успевав. Само штом ќе почнев да ги опишувам, излегуваат некои глупости – ништо конкретно, хетерогена смеса, и не може да се забележи нешто многу значајно. На крајот, сфатив – што конкретно доживувам и сфатив – зошто не можам тоа да го опишам. Соодветен термин: “симфонија на задоволствата”. Се појавуваат различни ПрД, некои од нив се покажуваат во широк спектар – а спектарот на бои на радоста се меша со спектарот на бои на убавината, се додаваат бои на радост и сл., затоа тогаш не можев да дадам точен опис, бидејќи јас бев во потрага по нешто конкретно, штоуште од самиот почеток беше исклучително сложено, со постојано менување во зависност од тоа – какви сега има визуелни, аудио и останати доживувања. “Симфонијата од задоволства” се доживува како прекрасен удар како потопување во тоа од што се гушиш како зашематувачки вишок.

*) Цитат од Eжатина: “само што ќе замислам шума и себе си во неа, веднаш секоја мала работа предизвикува блесок на тоа доживување, кој јас верував дека е заљубеност, но ако го наречам тоа ” задоволство “- тоа исто така создава резонанса.Се чувствувам неверојатно добро од сите такви ситни нешта”.

“Интензитет”:

*) Други резонансни зборови за опишување на тој квалитет – јачина, сила, моќ.

“Пенетрирање”:

*) Други резонантни зборови за опишување на тој квалитет – продорна способност, јачината на тонот, искреност и чистота.

“Магнетизам”:

*) Други резонантни зборови за опишување на тој квалитет – стабилност, способност за концентрирање, залепување и неповредливост. Да се впуштам во аналогијата: претпоставувам дека под одредена површина има моќен магнет. Земаме друг магнет (нашите ПрД), ги однесуваме кон површината и доаѓа до ефект на “лепење” – тој може да биде едвај забележителен, така да е доволно само да ги разделите со раце, и магнетите ќе отпаднат или може да бидат стабилни, или можат да се спојат толку цврсто, да не можеш потоа да ги одвоиш.

“Сеопфатност”, “продорна способност”:

*) Кога ПрД добиваат интензивен квалитет на “целокупност”, тоа како да те опфаќа во целост и многу длабоко, небаре претходно ПрД да се појавувале само во центарот, на површината, се друго да останало инертно, заспано, и одеднаш, како мека експлозија, ПрД целосно те зафаќа , се шири прку, достигнувајќи до “најскриените места”.Резонантна слика – карпа, покриена со дебел мов, на врвот од неа тече планински поток, а целата карпа, секој камен и куп тревки, како да се исполнети со влага, како да се заситени со тоа комплетно, со блажен момент на исцрпеност.

*) Фјорд: “Изненаден блесок на преданост, трае околу еден час. Тоа е како голем чекор напред и нагоре, а потоа – слатка полека паѓа во бездна. Очигледно верување е дека интензитетот е над 10. Кога интензитетот на ПрД до 10 го прифаќам како “тесно грло”, “во граници”, а по 10 ПрД експлодира и станува широк и длабок, како небото. Невозможно е да се зборува за неговиот интензитет на скала, ПрД се насекаде, се прекрива реалноста, и веќе не се “ПрД во мене”, туку сум “јас во ПрД””.

“Масивност” (типично за просветена позадина):

*) Резонантна слика, како да голем слој на вода лежи на дното на езерцето, малку се разбранува. Просветената позадина добива квалитет на масивна, цврста течност.

“Свежина” (повеќе е типична за екстатичната ПрД):

*) Ладна свежина на раното утро во планините. Се појавува лажно чувство на заладување во телото. Лажно, бидејќи може да ти биде и жешко, и можеш да почувствуваш топлина, но ако е силна топлината, тогаш непријатностите од неа ќе исчезнат.

06-02-03 Листа на акорди

За означување на НЕ во секој јазик постојатмногу зборови – како што се вознемиреност, загриженост, немир, нервоза, збунетост, тресење – сите тие се синоним само на една НЕ. А потоа, тука се десетици други начини да се искажат нијанси на истите емоции – “не ми е ни до ништо сега”, “многу лошо се чувствувам”, “ми е тешко многу”, и др. За означување на различни нијанси на зборот “копиле” постојат барем неколку десетици термини на било кој јазик. А обиди се да најдеш синоним за ПрД-лојалност? Чувство на вечна пролет? Ги нема, бидејќи човештвото нема речиси никакво искуство во преживувањето на ПрД, јазикот мора да биде создаден. А посебна задача е создавање на термини за означување на акорди (комбинации на стабилни ПрД, кои силно резонираат едни со други и затоа често се случуваат истовремено, за на крајот да се формираат силно врзани формации). Додека заедно со другите практиканти ги бараме термините за означување на акорди, ќе ги објавам овде.

Во резонантни парови ПрД е препорачливо да се одвои не само составот туку и насоката, односно секвенцата на ПрД, како, на пример, после “триумф” лесно и често се појавува сериозност, а обратно – ретко. Насоката ќе ја означам со →. Во некои случаи, двете насоки, помалку или повеќе се со еднаква веројатност, како што се “упорност” и “одлучност”, кога на пример за запишување ќе користам ↔. Пар ПрД, што покажува на правецот, ќе го означам како “вектор ПрД.

Парови на ПрД:

“радоста на борба”                                                  “упорност” → “восхит”

“фоса” (животно, кое личи на лисица и пума),   “искреност” → “бес”

“бесконечен пат”                                                     “апстракција” → “повик”

“фока”                                                                       “чувство на убавина” → “нежност”

“нежност”                                                                 “отвореност+”еротска привлечност”

“срна”                                                            “озбилност” + “нежност”
“црн турмалин”                                                       “упорност” + “ништо не треба”
“сафир”                                                                     “апстракција” + “чувство на тајна”
“топаз”                                                                      “отвореност” → “восхит”
“корунт”                                                                   “одлучност” → “вечна пролет”
“?”                                                                              “симпатија” → “чувство на убавина”
“?”                                                                              “јасност” → “триумф”
“?”                                                                              “преданост” → “блаженство”
“?”                                                                              “упорност” ↔ “одлучност”
“?”                                                                              “нежност” → “преданост”
“?”                                                                              “преданост” → “упопрност”
“?”                                                                              “претчувство на восхит” → “свежина”
“?”                                                                              “триумф” → “озбилност”
“?”                                                                              “јасност” → “озбилност”
“?”                                                                              “триумф” → “воодушевеност”
“?”                                                                              “одлучност” → “апстракција”
“целестин”                                                                “апстракција” ↔ “преданост”

 
Резонирачки описи на тие акорди:

Бескрајно патување:

*) Без оглед на практиките на другите муцки, без оглед на околностите, без оглед на стравувањата и очекувањата за успех и неуспех, јас ќе продолжам со својата практика, ќе продолжам со моето патување.

*) Чекор по чекор, ќе ги променам своите доживувања, и тоа не е важно – дали се мали или големи, овие чекори – тоа е важно што јас нема да престанам.

*) Се гледам себе си како млад монах, лама-тулку. Јас сум реинкарниран, ќе преминам на обука кај високите Лами, наскоро ќе дознаам многу убав и интересен.

*) во било кое време можам да станам, да го земам ранецот и да одам понатаму.

*) Ветрот, кој ја листа книгата.

*) се гледам себе си како крпа во ветрот, ветрот се зголемува, ме носи се повеќе и повеќе, во секој момент можам да паднам и да одлетам во непознатото, не знам на што последно ќе се сеќавам.

*) Гуштер: резонантна мисла: “немам каде да се вратам”

*) Тој-ма: “стоев пред портите, и повремено скокав да видам – што е зад нив, но секогаш се враќав на место – надвор од портата, секогаш бев убедена дека можам само да скокам и толку – ништо повеќе да не постигнам. Сега ја отворив вратата и видов огромна ливада, позади ливадата шума, а позади шумата уште нешто повеќе и повеќе, и сето тоа ќе можам да го одам и да го гледам, да го пипкам, да го чувствувам и да правам што сакам”. Резонира со исчекување.

Тријади на ПрД:

*) “?” : “јасност” → “сериозност” ↔ “триумф”

Групи од 4-ПрД:

*) “?” : “јасност” → “сериозност” ↔ “триумф” ↔ “воодушевување”