Ես նայում եմ քո լուսանկարին: Երկու րոպե նայում եմ հառած աչքերով, չկնտրոնացնելով հայացքս ինչ-որ բանի վրա, ուշադրությունը սկսում է դանդաղ շրջել, լուսանկարը կենդանանում է, պատկերը սկսում է դողալ, լողալ աչքերի մեջ… ես կանգնած եմ բազմոցի առջև, որի վրա դու պառկած ես: Ես չգիտեմ, թե ուր շարժվեմ: Ինձ ձգում է նստել քո կողքին: Նստում եմ կողքիդ, դու թեթևակի ծալում ես ոտքերդ, որպեսզի ինձ տեղ տաս, իմ ձեռքը անսպասելի ձգվում է դեպի քո ոտքերը և պահում է դրանք` ես չեմ ցանկանում, որպեսզի դու դրանք ինձնից հեռացնես: Հենց այդ պահին իմ ուշադրությունը սահում է քո ոտքերին ձեռքերի շարժման ուղղությամբ… սահում է վերև, դեպի քո ձախ ծունկը, որը հենց այնպես ընկած է աջ ոտքի վրա… մանուշակագույն երանգը իմ աչքերի առաջ է, դա քո ոտքի պառկած վիճակի գույնն է, իմ գործողություններից հազիվ շարժվելով… հանկարծակի ես սկսում եմ զգալ քո ոտքի ծանրությունը, ես զգում եմ ինչպես է այն ճնշում իր ծանրությամբ մյուս ոտքին, ես զգույշ վերցնում եմ ձախ ձեռքով ներբանը, իսկ աջ ձեռքով ` մի քիչ ավելի վերև` կոճից, և անում եմ այնպիսի շարժում, կարծես ցանկանում եմ մի քիչ բարձրացնել այն, որպեսզի այդ ծանրությունը դառնա իրական, և հանկարծ տաքություն է համակում ինձ, ես զգում եմ, թե ինչպես եմ լցվում ջերմությամբ, ես զգում եմ ջերմություն քո ազդրերի միջև, այնտեղ, որտեղ դրանք հպվում են: Ես զգում եմ, թե ինչպես քո ազդրերի միջև առաջանում է քրտինք, շա՜տ տաք է, որ կարողանալ պահել ոտքերը միասին… Ինչով եմ ես դա զգում: Չգիտեմ, երևի սրտով: Ես թեթև շարժումով բարձրացնում եմ քո ոտքը դնելով իմ ծնկներին: Ձախ ձեռքով ես դեռ պահում եմ ներբանը, և իմ ափը լցվում է քո ոտքի համով, ձեռքս ես չեմ շարժում, այն ինքն է սահում քո ոտքի վրայով, չի մնում իր տեղում, և սահում է, իմ մատերը հպվում են քո մատերի ծայրերին, սեղմվում են դրանց, ինչ-որ թեթև դող, կամ ավելի ճիշտ վիբրացիա է առաջանում դրանց միջև, իսկ դրանից հետո իջնում է ջերմություն, դուրս գալով քո ազդրերի աշխարհից, ես հստակ զգում եմ իմ ափով քո ներբանի համը, կարծես ես լիզում եմ այն… տա՜ք է… երկրորդ ձեռքով ես գրկում եմ քո ոտքերի մատերը և հասկանում եմ, որ ինձ համար լավ է այսպես… դու թեթևակի շրջվում ես բազմոցի վրա, պառկում ես մեջքի վրա, մյուս ոտքը չի գտնում իր տեղը, և ես օգնում եմ դրան տեղավորվել իմ ծնկների վրա: Քո գլուխը դեռ մնում է ընկած, բայց այժմ ոչ ֆոտոգենիկության համար, այժմ այն էներգիայի առանցք է, դուրս գալով իմ ափի և քո ներբանի հպման կետից, հագեցնում է քո մարմինը և ստիպում է սպազմատիկ-քաղցր ուղղվել… քո ծնկները հազիվ թեքված են դեպի դուրս, անօգնական` կրքոտ… իմ ձեռքը սահում է դեպի դրանք, ես զգում եմ քո ծունկը… բայց վերադառնում եմ ետ… ռիթմը աճում է… ի՞նչ ռիթմ, ինչի՞ ռիթմը: Ես չգիտեմ. դա լռության ռիթմն է, դա իմ կրծքի տակ ջերմության բաբախման ռիթմն է: Ես երկու ձեռքով վերցնում եմ քո ներբանը, իմ ձեռքերը ձգում են այն դեպի դեմքս, ես սեղմում եմ քո ներբանը իմ այտին… ես պարզ զգում եմ քո ներբանի համը, կարծես թե լիզում եմ այն… կարծես ինձ այդ չի բավարարում, կարծես… ես իրոք ցանկանում եմ զգալ դրա համը… լեզուն հպվում է քեզ… կայծը խփում է ինձ, ես կարծես ցնցվում եմ, ինչպես հոսանքի հարվածից, և նույնը տեղի է ունենում քեզ հետ, քո ծունկը ծալվում է մկանային ջղակծկումից, և ես ստիպված վերցնում եմ քո ոտքը ուժով, ես լեզվով անցնում եմ ամբողջ քո ներբանի վրայով` դանդա՜ղ-դանդա՜ղ, հաճույք զգալով այդ անմեղ և այդպիսի սանձարձակ սեքսուալ գործողությունից, ես զգում եմ քո քրտինքը զուգագուլպայի տակից, ես զգում եմ քո համը… այն իջնում է ներքև` թեթև պարուրելով իմ կուրծքը, որովայնը, ավելի ներքև… ամեն ինչ բռնկված է այդ համի ջերմությամբ… անց եմ կացնում լեզվով մատերի տակի փոսիկով, և դա արդեն համարյա անհանդուրժելի է… թեթևակի կծում եմ քո մատերը… դու դողում ես ամբողջ մարմնով, թեթև ճղրտոց, ես տեսնում եմ, որ քո ոտքերի միջև տարածությունում, այնտեղ խորքում, վառվում է հրե գունդ… նրան հանդիպակաց կանգնում է հրե սյունը իմ մոտ իմ ցայլքի խորքում… դա դեռ կանխազգացում է, դա դեռ քամու առաջին պոռթկումն է փոթորիկից առաջ… և դրա ահեղ նախանշաններից երևում է հզորությունը, երբ այն բացվի մեր մարմինների և հոգիների տարածության միջև…
Երբ ես պառկում եմ քնելու, ես գրկում եմ քեզ, ու միանգամից սկսում եմ զգալ քեզ: Ես չեմ խանգարում քեզ քնել` ուղղակի նուրբ շոյում եմ քո կուրծքը: Դա սկզբից: Հետո ես չեմ կարողանում զսպվել և հպվում եմ քո կրծքին շուրթերով, անց եմ կացնում լեզվով փոսիկի վրայով: Բայց չի կարելի դա զսպել այդքան երկար, ես պառկում եմ քո վրա, քո ձեռքերը գտնում են իմ ձեռքերին, իսկ շուրթերը, մեր շուրթերը… դրանք չեն կարող ապրել իրարից առանձին, դա ուղղակի անհնար է` չի կարելի: Ես համբուրում եմ քո այտերը, քո քիթը, ճակատը, բայց դա ինձ քիչ է, և ես, ինչպես հավատարիմ շուն, լիզում եմ քո դեմքը, և չեմ կարողանում կանգ առնել, ու դրանից քո մեջ ծնվում է այնպիսի բան…, որ քո ոտքերը առանձնանում են, բռնում են ինձ և ձգում են, ստիպում` շու՛տ, հիմա՛, դե՛, մտիր… Ես հաճույք եմ զգում այն բանից, որ զգում եմ թե ինչպես են քո ուժեղ ոտքերը ուղղակի հրում ինձ… ենթարկվելով դրանց կամքին, ես կտրվում եմ քո շուրթերից, նստում եմ, քո ոտքերը բռնում են ինձ և չեն համբերում հետաձգումը, ես դնում եմ ձեռքերս քո ազդրերին և պահում եմ դրանց: Դու մոտենում ես ինձ մինչև հպում, ավելի մոտ չի կարող լինել` մոտ` դա արդեն միայն ներս մտնելն է: Ես գիտեմ, թե ինչ եմ ցանկանում, և ես զբաղեցնում եմ իմ ձեռքերը, սպասում եմ քո ձեռքերին, ես բարձրացնում եմ քո ոտքերը, վերցնելով յուրաքանչյուրը կոճից, սեղմում եմ ոտնաթաթերը դեմքին, և սպասում եմ. ես արդեն ուժ չունեմ, որ սպասեմ, բայց ես սպասում եմ, և քո ձեռքերը գտնում են այն, քո մատերը բռնում են այն և լցվում են դողով, որը գալիս է դրանից: Սպասումից ուժասպառ, ես սկսում եմ դանդաղ շարժվել, և այն սահում է քո ձեռքերի մեջ: Դու այն պինդ հպում ես որովայնի ներքևին, և դրա սահումը արդեն այդքան անմեղ չէ` շարժվելով մի քիչ ներքև, ես տալիս եմ քեզ հնարավորություն թեթևակի թեքել այն ներքև, և ահա այն թեթև սահում է դեպի տաքը և խոնավը: Ես իջեցնում եմ քո ոտքերը, դրանք ընկած են, լարված և ձգված, ես սեղմված եմ դրանցով, ինչպես ակցանով, ես բռնում եմ քո ձեռքերը, որովհետև դրանք հեռացնելը անհնար կլիներ, և ես զգում եմ, թե ինչպես քո բռունցքը մեծանում և փոքրանում է, հետևելով իմ անդամի շարժմանը, ինչի ջերմությունը քո մատերի արանքից հասնում է իմ մատերին: Եվ ահա ես զգում եմ, որ գտնվում եմ մուտքի մոտ: Եվ այնուամենայնիվ, հաղթահարելով ինձ ևս մեկ անգամ, ես ետ եմ շարժվում և ձեռքս տանում եմ վերև… իմ մատերը իրարից հեռացնում են քո շուրթերը և անմիջապես խոնավանում են. ես ցանկանում եմ իմանալ այդ համը, ես ետ եմ շարժվում և պառկում քո ոտքերի արանքում, բայց քո ձեռքերը փնտրում են ինձ, այդ ժամանակ ես պտտվում եմ և պառկում քո վրա: Այժմ և իմ, և քո ձեռքերը և շուրթերը կարող են գտնել ամեն ինչ, ինչ դրանք միայն ցանկանան… Ես դնում եմ իմ ձեռքերը քո նստատեղի տակ, դրանք բարձրանում են, և ես հպվում եմ իմ շուրթերով քո շուրթերին, ես ներծծում եմ քո խոնավությունը, ես լեզվով անց եմ կացնում արանքով, հազիվ կպնելով անցքին, որը ջղակծկման հաճույքից մեկ սեղմվում է, մեկ բացվում. լեզվի ծայրով ես թեթևակի մտնում եմ ներս… և այդ պահին ես կորանում եմ ակնթարթային լարվածությունից, որովհետև քո ձեռքերը, որ սեղմում են իմ անդամը, իրենց տեղը զիջել են նուրբ լեզվին, և ես չեմ կարող արդեն, ես սեղմում եմ այն, ինչը այլևս չի կարելի անվանել անդամ, ես սեղմում եմ իմ կրակը քո շուրթերին, և դրանք բացվում են, ու ես մտնում եմ ներս, իսկ իմ լեզուն մտնում է քո մեջ, և մեր տնքոցները միաձուլվում են… Մենք ոչինչ էլ անելու ի վիճակի չենք, ես քո ներսում եմ, մենք իրար ներսում ենք և պառկած ենք, զգալով, թե ինչպես են մեր հոգիները ներթափանցում իրար մեջ, այնպես ինչպես առաջ հնարավոր չէր: Ես լեզվով պտտում եմ քո ներսում, և զգում եմ, թե ինչպես են քո ատամները խրվում են իմ մեջ, իսկ լեզուն նուրբ սեղմված է: Ես շարժվում եմ, և քո ձեռքերը ընկնում են ուղիղ իմ նստատեղի վրա, բարձրանալով ու իջնելով դրա հետ` դու սեղմում ես այն շատ ուժեղ…
Եթե միայն չլիներ այն, ինչ մենք հիմա սկսել ենք, մենք կկարողանայինք արդեն տասնյակ անգամ օրգազմ զգալ, բայց դա մեր համար չէ. ես պառկում եմ քո կողքին, ես համբուրում եմ քո պտուկները, նուրբ կծելով դրանք, մենք գրկում ենք իրար ու դողում ենք հաճույքից: Մենք պետք է քնենք, որպեսզի վաղն արթնանալով, ամեն ինչ սկսենք նորից, բայց արդեն սիրո և էներգիայի նոր պարույրի վրա: Բայց արդյո՞ք կարող ենք քնել, երբ այսպես գրգռված ենք: Արդյո՞ք կարելի է քնել, երբ մեր մարմինները միահյուսված են, երբ դու պատրաստ ես ատամներով պատռել ծածկոցը, որը ծածկում է մեզ, որպեսզի նայես իմ մարմնին, երբ ես ցանկանում եմ ոչ թե տիրանալ, այլ բռնաբարել քեզ: Ես ցանկանում եմ հարձակվել քո վրա, կապել քո ձեռքերը, իրարից հեռացնել ոտքերը` անպարկեշտորեն, գռեհիկ, և մի ամբողջ թափով դնել քո մեջ իմ կիրքը, որպեսզի դու բղավես վայրի հաճույքից, բռնել քո կրծքերից, և նրանցից պահվելով թպրտալ այնքան ժամանակ, քանի դեռ քո ճիչը չի վերածվել խզզոցի, տնքոցի, ոռնոցի, քանի դեռ արցյունքները չեն հոսել քո աչքերից, այդ ժամանակ ես կհպվեմ քեզ և մենք կսկսենք նայել իրար աչքերի մեջ մինչև լուռ չզգանք պայթյուն: Եթե միայն մենք ի վիճակի լինեինք ավելիին, մենք դա կանեինք… և այնուամենայինիվ կարելի է քնել` մենք կսովորենք քնել, երբ մարմինը փոթորկվում է և հոգին ալեկոծվում է, որպեսզի արթնանանք վաղը և շարունակենք մեր ուղին… վաղը` դա հնչում է մի քիչ միամիտ, չէ որ մենք արթնանում ենք մի ժամից և նետվում ենք իրար վրա, որպեսզի նահանջենք նորից և նորից քնենք և նորից արթնանանք…
Սա քո երա՞զն է, կամ սա երազ չէ: Անդամը, որ դուրս է գալիս հեշտոցից, ամբողջությամբ գոլորշի է արձակում դաշտանային արյունից` դա դաշույն է, որը դուրս է գալիս սրտից: Պտուկները արյան գույնի են, և արյունը պտուկների գույնի է: Ոտքերը, որոնք բացված են և մի քիչ ծալված` ծնկների մոտ, ոտնաթաթերը անօգնական ընկած են կողքերի վրա: Աչքերը, որ շեղ են դարձել կրքից, ռունդերը զգայուն են և դյուրազգաց լեզվի հպմանը, կիսաբացված բերանը, որից երևում է լեզվի խոնավ վարդագունությունը, որը դեռ պահում է ամորձապարկի համը, համը և այն բանի ընկալումը, որ նա ցանկանում է վերջացնել հենց այսպես` բերանում, այդ բոլորը առաջացնում է յուրահատուկ լարվածություն և կրքոտ սեր: Նրա շուրթերը, որ սահում են քո ոտքի վրայով, նա կծում է քո ոտքի մատերը` լեզվով հպվելով դրանց` նուրբ և ամուր: Դու վերցնում ես շուրթերով լարվածությունից գվվացող անդամը, որի համար տեղը փոքր է քո բերանում և անհրաժեշտ է դառնում ձեռքով բռնել այն հիմքից, առաձգական գլխիկը սահում է քո լեզվի վրայով դեպի կոկորդը, և կանգ առնելով հեռանում է նորից դեպի շուրթերը և նորից ձգտում է դեպի ներս` խորք, նրա ձիգ նստատեղը, որ բարձրանում և իջնում է քո դեմքի վրա, դու դնում ես դրանց վրա ձեռքերդ, կառչում ես դրանից քո ճանկերով և տանում ես ներքև…, երկարաձիգ թեթև տնքոց, երբ քո մատը սահում է փոսիկի մեջ և մտնում է քիչ ներս… և դու, որ հասել ես լրիվ բթացման նրա տաք լեզվից, որ շոյում է քո ծլիկը և շուրթերը, նրա մատերից, որ մտել են քո մեջ, թեթևակի, բայց բավականին զգայուն կծում ես անդամը, նա, ինչպես մտրակած ձի, այլևս չի կարող պահել իրեն, հարվածում է քո բերանի մեջ և հանկարծ տաք սերմնահեղուկի շիթ… և նրա գլուխը սեղմվում է քո կոնքերից` միասնական մկանային հարվածով, և որովայնի մկանների ջղակծկումները, թվում է, քամում են քեզանից քո կրքի և ուժերի մնացորդները, և նրա ձեռքերը, որ բռնել են քո ծնկները, և քո կուրծքը, բռնկված են կրքի կրակով, և պտուկները պնդացել են և դարձել խելահեղ զգայուն` անգամ նրա որովայնի թեթև հպումից…
Ինչքան հաճելի էր քեզ հետ այսօր… մեր գուրգուրանքները` դրանք այնքա՜ն բնական են և այնքան հաճելի, ինչպես նապաստակների խաղը բացատում` արևի տակ: Ինչպես ծաղկող բալենի… Դա այնքան զարմանալի է` ստանալ բարձրագույն էրոտիկ հաճույք` միաճամանակ ստանալով էստետիկ վայելք, և այդժամ ուրախանում է իմ միտքը, որը այդքան թեթև հպվում է մեզ և խաղալով պտտվում է իր ձևերում, տպավորություններում, տեսնում է զարմանալի պարադոքսներ և անսպասելի, և բյուրեղապակյա կապեր, իմ սիրտը ճառագայքում է ինքն իրեն քո մեջ, իմ ամբողջ էությունը` դա ուղղակի օրգան է` դա էոլյան տավիղ է, որի վրա նվագում է քո սիրո քամին… և մեր ձայները միաձուլվում են և չկա ավելորդ ոչինչ: Դու այժմ արդեն քնած ես, իսկ ես գաղտնի բացում եմ վերմակը և նայում եմ քո վրա… դու շնչում ես հանգիստ, քո կուրծքը… ինչպես է այն ինձ ձգում հիմա… երջանիկ կին` դու մրափած ես: Ես շատ-շատ կամաց` միայն որպեսզի չարթնացնեմ քեզ, շուրթերով հպվում եմ քո պտուկին… ես այն վերցնում եմ շուրթերիս մեջ և հենց այդպես պահում եմ այն… ես բացում եմ քո վրայից վերմակը. իմ մոտ այստեղ տաք է դու չես մրսի… ինչքա՜ն գեղեցիկ ես դու… ես համբուրում եմ քո ձեռքերը` դաստակից մինչև արմունկ, արմունկից մինչև ուս… ի՞նչ անեմ ես հիմա իմ անդամի հետ, այն արդեն բավականին լարված է… ես դրանով հպվում եմ քո ազդրին և մարում եմ… զգուշությամբ, շատ դանդաղ դնում եմ քո վրա ոտքս և անդամով սեղմվում եմ քեզ ամուր… դու քնած ես… ես հպվում եմ հազիվ իմ շուրթերով քո շուրթերին և նստում եմ քո մոտ ծնկների վրա: Դու հրաշալի ես… քո մարմինը, անգամ քնած վիճակում, կրքով է շնչում… քո ձեռքը ընկած է ցայլքի վրա… ես հանում եմ այն և քթով ներթափանցում սեղմված ոտքերիդ արանքը` փոսիկի մեջ: Ինչպես բուրում է այնտեղ… ինչպիսի՜ հոտ… ինչպիսի՜ երջանկություն, որ դու այդքան հոգնել էիր և լոգանք չընդունեցիր: Ես շնչում եմ այն ամբողջ կրծքով և այն ներթափանցում է իմ մեջ, լցնում է ամբողջ թոքերը, լցվում արյան մեջ, անցնում մարմնի մեջ… ինչպես գող, ինչպես գիշերային գող, ես գաղտնի համբուրում եմ քո ծունկը, ես իջնում եմ ներքև` քո ներբանների մոտ, ես այնքան եմ սիրում դրանք սիրել… և ահա իմ այտը արդեն զգում է քո մաշկի նրբությունը, և իմ շուրթերը կպչում եմ դրանց… ես բարձրացնում եմ քո ոտքը և հեռացնում եմ այն մյուսից և այդ ժամանակ իմ մտքին է գալիս մի հիասքանչ երևակայություն. ես նստում եմ գլխավերևում և անդամով հպվում եմ քո դեմքին, դա անտանելի է… ես դրանով անց եմ կացնում քո աչքերով, քո քթի վրայով, դեպի շուրթերը, ես նստում եմ ներքևում, իմ գլխիկը նուրբ հպվում է քո շուրթերին… որտե՞ղ եմ գտնում ես ուժեր, որպեսզի զսպեմ այդ, ես չգիտեմ… ես վերցնում եմ անդամը ձեռքերիս մեջ և դրանով անց եմ կացնում քո շուրթերի վրայով… մի քիչ էլ… մի քիչ էլ… ես ցանկանում եմ ներս մտնել… միայն թե չարթնացնեմ քեզ… իմ մատերը ներթափանցում են քո շուրթերի արանքը և իրարից առանձնացնում ատամները, դանդա՜ղ… շատ դանդա՜ղ… և ահա, արդեն կարելի է, արդեն կարելի է, բայց ես չեմ համարձակվում, անդամը մնացել է հենց սահմանի մոտ, և ահա ես մտնում եմ … մտնում եմ … կանգնեց … ես նայում եմ քո դեմքին … իմ անդամին, ուռչած, գվվացող, բայց այն ես տեսնում եմ կիսով չափ և հանկարծ ես զգում եմ քո լեզվի հպումը և միակցված շութերի գգվանքը, բայց ոչ, դու չես արթնացել… դու, ինչպես փոքրիկ երեխա, ուղղակի ծծում ես քո ծծակը… ինչպե՞ս ես ինձ պահեմ… ես կծում եմ իմ շուրթը և զգում եմ արյուն… միայն դա է ինձ զգոնացնում… ես սկսում եմ շատ դանդաղ և շատ կամաց շարժվել, ես չեմ կարող կտրել իմ հայացքը քո դեմքից, քո շուրթերից, որի մեջ մտնում է և հետ է քաշվում իմ անդամը… դու երևի լավ երազ ես տեսնում…:). կարող է պատահի քեզ երազում երևում է հենց այն, ինչ տեղի է ունենում: Ես նայում եմ քո աչքերին, ես ներթափանցում եմ փակ կոպերի ներքո և տեսնում եմ … տեսնում եմ … այո՜, տեսնում եմ … դու տեսնում ես քո երազում, որ ես քնած եմ իսկ դու շուրթերով նուրբ գուրգուրում ես իմ անդամը… լեզվով հպվում ես փոշտին, ժլատորեն լիզում ես այն, քո լեզուն անցնում է ամենուրեք, այն վայելում է այն կրքի համը, որը կար մեր մոտ երեկոյան… դու հպվում ես քթով անդամին, կպնում ես շուրթերով խոնավ գլխիկին, դանդաղ, հեշտանքավառ դիմադրությամբ իջեցնում ես գլուխը դեպի խոնավ գլխիկը, և ընդունում ես այն քո մեջ և թեթևակի կծում ես այն … որ զգաս դրա առաձգականությունը, ու քո մոտ նույնպես առաջանում է խաղային միտք. դու իջնում ես ցած, պառկում ես իմ ոտքերի արանքում, համբուրում ես ծնկները, այնքան դժվար է դրանցից կտրվել… ամուր տղամարդու ծնկի վայելչագեղ գեղեցկություն… դու կծում ես ծնկի տակի մասը և ամուր մկանները քո ատամների տակ թեթևակի ճկվում են… դու բարձրանում ես նորից վերև, դու անհամբեր իրարից առանձնացնում ես իմ ոտքերը, ներթափանցում ես դեպի փոշտը, վերցնում ես այն ձեռքիդ մեջ, բարձրացնում ես, իջնում ես ներքև… անց ես կացնում լեզվով… մենք երկուսս ցնցվում ենք, քո լեզուն դանդաղ շոյում է ինձ… և նա այնքան ցանկանում է ավելի խորը թափանցել… ով ի՞նչ է տեսնում երազում… ես վաղուց արդեն չեմ իմանում դա, կարող է ես եմ երազում տեսնում, որ դու դա տեսնում ես երազում… ես պառկում եմ քո վրա նուրբ, ես զգում եմ իմ տակ քո ամբողջ մարմինը, իմ անդամը դեմ է առնում քո ցայլքին, ես մի քիչ իջնում եմ ցած… քնած ժամանակ դա կարելի է… քնած ժամանակ… այդ ամենը տեղի է ունենում քնա՞ծ ժամանակ… երևի… ես նայում եմ քո դեմքին և զգում եմ, թե ինչպես չի դիմանում այնտեղ… ինչպես է առանձնանում և ներս թողնվում այնտեղ… այնպես երազոտ… այնպես չցանկանալով ենթարկվել ինձ… և ահա շուրթերը բացվեցին, իսկ այնտեղ… այնտեղ այնքան խոնավություն կա… սահել դեպի ներս մեկ վարկյանի գործ է, բայց ես երկարացնում եմ, դա թվում է ամբողջ մի ժամ… բարձրանալով` ես դնում եմ ոտքերս քո ոտքերի կողքերով և սեղմում եմ դրանց… այժմ քո ոտքերը հեռացված են, ես պառկում եմ քո վրա, գրկում եմ պարանոցը, փակում եմ աչքերս, թուլանում եմ… ես ուղղակի պառկած եմ քո վրա… համարյա անմեղ… հիմա միայն դանդաղ սահում է… անվերջ դանդաղ սահում…ու՞ր… ես սահում եմ ինչ-որ տեղ` դեպի անորոշություն… և դա արդեն քուն չէ, մենք երկուսս, իրար հետ, արդեն միասին ենք` մենք միասին ենք` արև, խոտ, պարզ ջուր… մենք նստած ենք գետակի ափին… դու կախել ես ոտքերդ ներքև, ես գրկում եմ քեզ ետևից և համբուրում եմ քո մազերը… մեր ձեռքերը գտել են միմյանց և սառել են… հավերժությունը նայում է մեր վրա և նախանձում մեր վաղանցուկությանը… ուժեղ և կապուտաչյա մարդիք անցնում են կողքով և ժպտում են մեզ, ու մենք պատասխանում ենք նրանց ծիծաղով… այդ ծիծաղը լսվում է մեր ետևում արծաթյա որոտի նման և երկնքից թափվում է ոսկյա անձրև, անկշիռ ոսկյա շիթեր… աշխարհը անսպասելի ծռվում է և բացում է իր անհամար չափումները, և հայացքը թափանցում է ամենուրեք, և դառնում է ամեն ինչ, ինչ տեսնում է, և անթիվ փոխակերպումներ են տեղի ունենում մեր հետ մեկ անըմբռնելի ակնթարթի ընթացքում: