Η ανάλυση του περιγραφόμενου παραπάνω προβλήματος αναπόφευκτα μας οδηγεί σε ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα: “η προσωπικότητα μου” (είναι πιο απλό να λέμε “εγώ”) – είναι ένα σύνολο των υπό-προσωπικοτήτων, που εκδηλώνεται σε αυτό το μέρος κατά καιρούς λόγω των ορισμένων νομοτελειών και σύμπτωσης των συνθηκών. Αυτές οι υπό-προσωπικότητες “κατοικούν” στο ίδιο μέρος – το σώμα μας. Αυτές συνέχεια καταλαμβάνουν την εξουσία. Οι πιο προοδευτικές υπό-προσωπικότητες πρέπει να λύσουν το πρόβλημα για το – πως να καταφέρουν να διαφυλάξουν το περιβάλλον τους από τις καταστροφικές πράξεις των ηλίθιων και καθυστερημένων υπό-προσωπικοτήτων. Όλο αυτό το πράγμα μοιάζει πάρα πολύ με την κατάσταση στη Γη, οι οποία έχει μοιραστεί στα κράτη, πολλά από τα οποία έχουν αρκετή δύναμη, για να την καταστρέψουν ολόκληρη. Αυτά τα κράτη για την επιβίωση τους πρέπει να πετύχουν ορισμένες συμφωνίες, αλλιώς δεν θα επιβιώσει κανείς. Αν μια υπό-προσωπικότητα μου θα σκοτώσει τον γείτονα από ζήλια – αυτό θα είναι σαν τον πυρηνικό πόλεμο – δεν θα επιζήσει κανένας. Και σχεδόν όλοι το καταλαβαίνουν αυτό. Έτσι σε αυτό το ζήτημα αμέσως ολόκληρη πληθώρα των υπό-προσωπικοτήτων μου ενώνει την εξουσία, ώστε εγώ, ακόμα και βρισκόμενος στη τεράστια κρίση της ζήλιας (δηλαδή, εκείνη η υπό-προσωπικότητα, που θα ονομάζεται “εγώ” τότε). να μην κάνω κάποιες αδιόρθωτες πράξεις, που θα καταστρέψουν ολόκληρο τον κόσμο της προσωπικότητας μου.
Σε αυτό βρίσκεται άλλη μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια – διαφορετικές υπό-προσωπικότητες μπορούν να πράξουν από κοινού, επηρεάζοντας συνολικά, υπογράφοντας τις αμοιβαίες συμφωνίες. Θα φέρω ένα τέτοιο παράδειγμα.
Το γεγονός, ότι οι οργασμοί επιδρούν θανάσιμα πάνω μου, το κατάλαβα ήδη στα δεκαοκτώ μου. Τα πρώτα μερικά χρόνια έπειτα από τον πρώτο οργασμό μου αυτοί έμοιαζαν να μην με εμποδίζουν σε τίποτα – το σώμα μου επανερχόταν πάρα πολύ γρήγορα, έτσι συχνά τελείωνα και 3, και πέντε φορές την ημέρα, και γνωρίζω, ότι πολλοί άνθρωποι ζουν έτσι στην εφηβεία τους. Μα κάποια στιγμή ήρθε η σαφήνεια, ότι ο οργασμός δεν είναι και τόσο ελκυστικός για μένα, όπως αυτός έμοιαζε κάποτε. Δεν φτάνει μόνο, ότι ύστερα από τον οργασμό και το σεξ δεν φαίνεται πια τόσο ευχάριστο, αλλά και όλα τα άλλα πράγματα υπονομεύονται ριζικά – τα ενδιαφέροντα, χαρούμενες επιθυμίες και τα λοιπά. Εντάξει, ήρθε η σαφήνεια, όμως, κάθε φορά, όταν εγώ, παίζοντας με τον εαυτό μου ή κάνοντας σεξ, πλησίαζα στον οργασμό, η επιθυμία να φτάσω στην κορύφωση υπερνικούσε. Και αυτό συνεχιζόταν επί χρόνια! Τότε εγώ, βέβαια, δεν ήξερα τίποτα για το πόσο δηλητηριώδες είναι τα ΑΣ, ούτε διαχώριζα τις επιθυμίες μου σε μηχανικές και χαρούμενες, όπως δεν ξεχώριζα και τις φωτισμένες αντιλήψεις από ολόκληρη σειρά άλλων, δεν ήξερα – πως θα μπορούσα να αντικαθιστώ τις αντιλήψεις μου με άλλες και τα λοιπά, έτσι υπό συνθήκες τέτοιας ηλιθιότητας μου ήταν πολύ δύσκολο να καταπολεμήσω τις μηχανικές μου συνήθειες. Με τον καιρό έγινα πιο έμπειρος και έξυπνος, αφιέρωνα όλο και περισσότερο χρόνο μου σε αυτό, που μου αρέσει και με ενδιαφέρει. Έπαψα να συναναστρέφομαι με τους δυσάρεστους για μένα ανθρώπους, άφηνα για πάντα τις δυσάρεστες για μένα δουλειές, και τελικά όλο και μεγαλύτερο κύρος στην προσωπικότητα μου απέκτησαν σχετικά λογικές υπό-προσωπικότητες. Και τώρα – τη στιγμή, όταν εγώ πλησίαζα στον οργασμό, μου ήταν πολύ πιο απλό και να θυμηθώ τις σκέψεις-σαφήνειες για αυτό, και την απογοήτευση μου, η οποία θα έρθει οπωσδήποτε ύστερα από τον οργασμό, και άλλες δυσάρεστες συνέπειες. Και πάλι τελείωνα, μα πιο σπάνια, και ακόμα πιο σπάνια αργότερα. Σταδιακά η γενική επιρροή των υπό-προσωπικοτήτων “επικαλεσαν στην τάξη” εκείνη την υπό-προσωπικότητα, που εμφανιζόταν σε αυτό το μέρος στο όριο του οργασμού.
Κάτι ανάλογο γίνεται και με τα αρνητικά συναισθήματα. Αν κάποια στιγμή εγώ θα αφεθώ στη ζήλια μου, οι συνέπειες θα είναι άκρως δυσάρεστες – θα δηλητηριαστώ για μερικές μέρες, θα είναι πιο σπάνιες οι ΦΑ μου, ή και θα χαθούν τελείως, ενώ η σχέση μου με την κοπέλα θα κλονιστεί και δεν θα έχω πια ευκαιρία να κάνω παθιασμένο και συναρπαστικό σεξ, και τα λοιπά. Όλα ταύτα είναι ανεπιθύμητα για τη συντριπτική πλειοψηφία των υπό-προσωπικοτήτων, για αυτό – με σταδιακή συνολική επίδραση – η κατάσταση είχε αλλαχθεί.
Κατά τη διαδικασία όλων αυτών σταδιακά αλλάζει και η κατάταξη των δυνάμεων στον “δικό μου πλανήτη” – οι ΕΥΠ δυναμώνουν, ενώ οι ΣΥΠ – αποδυναμώνονται και χάνονται. Οι υπό-προσωπικότητες συγκεντρώνονται γύρω από ένα κοινό κέντρο της επιρροής. Συμβαίνει σταδιακή ένωση των υπό-προσωπικοτήτων στην ομοσπονδία των ΕΥΠ – βήμα προς βήμα, μια γενική εγκατάσταση μετά την άλλη. Όμως, αυτό γίνεται πάρα πολύ αργά. Ίσως να μην προλάβεις, αν δεν αντιληφθείς, ότι ο χρόνος μπορεί να μην είναι αρκετός.
Τι θα γίνει, αν μελετήσουμε την πείρα του σχηματισμού των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Αν θα γνωρίσουμε την πείρα της δημιουργίας μιας μεγάλης ανεπτυγμένης χώρας από πληθώρα μικρότερων, για παράδειγμα, την πείρα του Βισμαρκου; Μπορούμε να βρούμε κάτι χρήσιμο, μελετώντας την πείρα της κυβέρνησης κάποιου κράτους; Αφού οι μεμονωμένες υπό-προσωπικότητες σε πολλά μοιάζουν με μικρές κομητείες, οι οποίες σε γενικές γραμμές αδιαφορούν για τον κόσμο, που τους περιβάλλουν, θεωρούν τον εαυτό τους κέντρο της Γης, και τις οποίες, ωστόσο, είναι δυνατόν να καλέσεις στην τάξη αποτελεσματικά, σε έναν πιο πολιτισμένο τρόπο της πράξης, βάζοντας για κίνητρο, π.χ. τα οικονομικά ερεθίσματα. Φυσικά και μπορούμε να τα δοκιμάσουμε όλα αυτά, όμως, πρέπει πρώτα να περιγράψουμε με ακρίβεια – τι είδους υπό-προσωπικότητες υπάρχουν, διότι η ομοιότητα τους με μεμονωμένες κομητείες σίγουρα δεν αποτελεί ισότητα, και το πιο σημαντικό, η διαφορά βρίσκεται στο ότι μια ολόκληρη σειρά αντιλήψεων είναι το συστατικό κομμάτι κάποιων εντελώς διαφορετικών υπό-προσωπικοτήτων, μπορούμε να το παρομοιάσουμε με τους πολίτες, που έχουν διπλή ή πολλαπλή υπηκοότητα. Αν αυτή τη στιγμή επικρατεί ένα σύνολο των αντιλήψεων, τις οποίες θα μπορούσαμε να σημειώσουμε ως υπό-προσωπικότητα “εγώ-ζηλιάρης”, τότε εκτός από τη ζήλια, η οποία αποτελεί το θεμελιώδες κέντρο αυτής της ΣΥΠ, ταυτόχρονα εκδηλώνονται επίσης και η αίσθηση της πείνας (η οποία δηλώνει – η ζήλια είναι ζήλια, μα δεν πρέπει να ξεχάσεις, ότι εγώ θέλω να φάω, κάτι που θα είναι πολύ δύσκολο, αν σπάσω όλα τα πιάτα και θα μαλώσω σφοδρά με τη φίλη μου, η οποία θα χύσει όλη τη σούπα στο πάτωμα μέσα στα νεύρα της), και όρεξη για σεξ (η οποία επίσης δηλώνει, ότι ένα μεγάλο σκάνταλο θα οδηγήσει στην απροθυμία της κοπέλας μου να κάνει σεξ μαζί μου) και τα λοιπά και τα λοιπά. Ουσιαστικά, η κάθε επικρατών και καταστροφική επιθυμία, έντονη σε βαθμό, που το μετατρέπει σε θεμελιώδες στην ορισμένη ΣΥΠ, συνέχεια περιβάλλεται από περιοριστικό κύκλωμα άλλων αντιλήψεων. Στο κοντινότερο περιβάλλον δεν μπορούν να μπουν οι φωτισμένες αντιλήψεις, καθώς οι ΦΑ είναι ασύμβατες με τα ΑΣ και δεν μπορούν να εκδηλωθούν ταυτόχρονα, όμως, ανάμεσα στις περιοριστικές αντιλήψεις μπορούν να υπάρχουν και τέτοιες, που εκφράζουν τα συμφέροντα των ΕΥΠ, για παράδειγμα, η ίδια σκέψη για την μη-ελκυστικότητα της μεγάλης σύγκρουσης αναμφισβήτητα βρίσκεται στο πλευρό των ΕΥΠ, διότι αντιστέκεται στην απεριόριστη εισβολή της ζήλιας.
Δηλαδή, αυτό περισσότερα θυμίζει την κατάσταση, όταν υπάρχει μια αρκετά μεγάλη ομάδα των υποκείμενων, μερικές χιλιάδες (είναι δύσκολο να μετρήσουμε – πόσες διαφορετικές αποχρώσεις των συναισθημάτων, σκέψεων, επιθυμιών και αισθήσεων μπορούμε να θεωρήσουμε ξεχωριστές αντιλήψεις, που κατά καιρούς εκδηλώνονται σε αυτό το μέρος, όμως, νομίζω, ότι είναι μερικές χιλιάδες), ανάμεσα στις οποίες υπάρχουν δεκάδες αρκετά δυνατές και ισχυρές, οι οποίες ενίοτε ανεβαίνουν στον θρόνο και αρχίζουν να διατάζουν τις υπόλοιπες. Την ίδια στιγμή, είναι ανίκανες να κυβερνάνε ανεξάρτητα – ο θρόνος βρίσκεται στο ύψωμα, στο οποίο ταυτόχρονα ίσως να σκαρφαλώνουν ακόμα μερικές δεκάδες υποκείμενα, τα οποία στην περίπτωση της παράνοιας του κυβερνήτη μπορούν να τον φτάσουν και να καταστείλουν την δραστηριότητα του, αν όχι να τον ρίξουν από αυτό. Βγαίνει, ότι είναι ωφέλιμο να μελετήσουμε όχι την ιστορία του σχηματισμού των ΗΠΑ, αλλά την ιστορία και τεχνολογία της βουλευτικής αντιπαράθεσης υπό συνθήκες του πραγματικού πολυκομματισμού, διότι οι αντιλήψεις αναμφισβήτητα σχηματίζουν κόμματα. Η οποιαδήποτε ΦΑ αντηχεί με άλλες ΦΑ, δυναμώνει τις χαρούμενες επιθυμίες, ενώ το κάθε ΑΣ αποτελεί σκάνταλη και για άλλα ΑΣ, δυναμώνει την ηλιθιότητα, τον δογματισμό – αυτές είναι δυο ακρότητες, δυο πόλοι, δυο κόμματα, που δεν ανέχονται καθόλου μεταξύ τους. Πρέπει να θυμόμαστε συνέχεια, ότι η αίσθηση των ΑΣ και της ηλιθιότητας είναι δυσάρεστη, και αυτό στην πρακτική σημαίνει, ότι με το που στην εξουσία έρχεται κάποια καταστροφική αντίληψη, τότε στη σκηνή αμέσως εμφανίζεται η επιθυμία να σταματήσεις να αισθάνεσαι αυτή την αντίληψη. Και το αντίθετο – με το που η εποικοδομητική αντίληψη λαμβάνει τη θέση του κυβερνήτη, αμέσως εμφανίζεται η επιθυμία, που τη στηρίζει – επιθυμία η εξουσία του να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο.
Ουσιαστικά, είναι η ίδια επιθυμία πάντα – η επιθυμία της ευτυχίας, της επάρκειας, της άνεσης. Αυτή στέκεται συνέχεια πίσω από τον θρόνο, και μόλις στον θρόνο κάθεται ένα ΑΣ, προσπαθεί να τη σπρώξει από εκεί, και όταν εκεί κάθεται η ΦΑ, η επιθυμία προσπαθεί να τη κρατήσει εκεί συνέχεια.
Η δυσκολία, ωστόσο, βρίσκεται στο ότι αυτή η στεκούμενη πίσω από τον θρόνο επιθυμία έχει πολύ περιορισμένη ισχύ, και συγκεντρώνει δυνάμεις πάρα πολύ αργά – όσο πιο συχνές γίνονται οι ΦΑ και σπανίζει η εκδήλωση των ΑΣ.
Όταν μεταφερόμαστε σε ένα τέτοιο επίπεδο της ανάλυσης, αναγκαζόμαστε να κολλήσουμε σε κάποια λογική αδιέξοδο, διότι όλη η γλώσσα μας, ολόκληρη η κουλτούρα μας, η κάθε δημιουργία, προτίμηση – τα πάντα είναι κτισμένα στη λέξη “εγώ” και δεν μπορεί να φανταστεί χωρίς αυτό. Και με μια τέτοια ανάλυση η λέξη “εγώ” μετατρέπεται σε φάντασμα, σε ενδυμασία, την οποία βάζει στον εαυτό της η κάθε κυρίαρχη υπό-προσωπικότητα. Απλώς δεν συνηθίσαμε σε μια τέτοια ανάλυση, δεν έχουμε την αντίστοιχη σύνταξη! Για παράδειγμα, αν εγώ θα ερωτηθώ τώρα – πως να δυναμώσω αυτήν την πίσω-απ`το-θρόνο αντίληψη, αμέσως εμφανίζεται η ερώτηση – “ποιος” θα το κάνει συγκεκριμένα; Πώς να επηρεάσουμε κάτι, αν η ίδια αρχή με εξουσία μοιάζει να διαφεύγει από τα χέρια μας; Όταν εγώ κτίζω το σπίτι – “εγώ θέλω” να το κτίσω, υπάρχω εγώ και υπάρχει το δέντρο – είναι όλα απλά. Όμως, όταν “εγώ” θέλω να ανακατατάξω το “εγώ”, τότε ποιος είναι το πρόσωπο, που δρα, ειδικά στην κατάσταση, όταν τη λέξη “εγώ” τραβάει πάνω της η οποιαδήποτε κυρίαρχη υπό-προσωπικότητα?
Τώρα, όταν εγώ αναλύω όλες αυτές τις ερωτήσεις, δεν υπάρχει αυτό το πρόβλημα, διότι το ίδιο το γεγονός, ότι εγώ κάθομαι εδώ και το γράφω, και εσύ κάθεσαι εκεί και το διαβάζεις, ήδη σημαίνει, ότι στις χώρες μας βρίσκεται στην εξουσία μια από τις καλύτερες μορφές των κυβερνήσεων. Όμως, πέντε λεπτά αργότερα στο δωμάτιο σου θα μπει η μητέρα σου και θα πει κάτι σιχαμερό του τύπου “γιατί δεν έρχεσαι να φας, σε περιμένουμε, κρυώνει το φαγητό”. Η εξουσία μέσα σου θα αλλάξει – θα έρθουν τα ΑΣ, το ενδιαφέρον για το βιβλίο θα χαθεί, θα της απαντήσεις κάτι σαν το “οχ, θεέ μου, άσε με ήσυχο”, ως απάντηση θα ακούσεις το “τι έκανα και με τιμωρεί ο θεός”, και τα λοιπά – η αρχή άλλαξε, και το πρόβλημα της επίδρασης των ΕΥΠ στις ΣΥΠ χάθηκε και πάλι – σε αυτή την κατάσταση δεν σε ενδιαφέρουν όλες αυτές οι ερωτήσεις, θέλεις μόνο να εκδηλώνεις την επιθετικότητα, ηλιθιότητα, ΑΣ. Αλλά όταν η κατάσταση θα εκτονωθεί, θα φας και η μητέρα σου θα σε αφήσει στην ησυχία για λίγο καιρό, η ουρά των αρνητικών συναισθημάτων θα σέρνεται ακόμα, όπως και η ουρά της σωματικής δηλητηρίασης από αυτές, και εκείνη τη στιγμή θα μπορέσεις πια να αναρωτηθείς “γαμώτο, πως να γίνει να σταματήσω να πέφτω σε αυτά τα ΑΣ”. Τότε, ουσιαστικά, και πάλι δεν υπάρχει το πρόβλημα, επειδή εσύ είσαι ήδη απασχολημένος με την αναζήτηση της λύσης για την υπερνίκηση της εξουσίας των ΣΥΠ.
Έτσι βγαίνει, ότι εμείς ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της εξουσίας τη συγκεκριμένη στιγμή, όταν αυτό είναι επίκαιρο! Πάντοτε την αναλύουμε προ τετελεσμένου, αφότου εσύ έχεις ηρεμήσει και επέστρεψες σε μια λίγο-πολύ λογική κατάσταση.
Και πάλι – όπως έλεγα νωρίτερα – ορισμένα η σαφήνεια για αυτό το γεγονός μπορεί να οδηγήσει στις αλλαγές, και η μοναδική αλλαγή, που έχει σημασία – είναι να πετύχεις συγκεκριμένα τη στιγμή της αναλαμπής των ΑΣ την ξεκαθαρη αντοληψη, δηλαδή να διακρίνεις το πρόβλημα, που συμβαίνει. Καμιά φορά ακόμα χρησιμοποιούν τη λέξη “παρατήρηση”, και αυτή είναι απολύτως σωστή, όμως, εγώ προτιμώ να μιλάω συγκεκριμένα για την “διάκριση”, είναι πιο ακριβής όρος, διότι η λέξη “παρατήρηση” καθαρά σημασιολογικά μας σπρώχνει στην λανθασμένη προϋπόθεση για την ύπαρξη κάποιου παρατηρητή, ο οποίος φυσικά και δεν υπάρχει. Ενώ η διάκριση – είναι ορισμένα διάκριση και όχι κάτι παραπάνω από αυτό – είναι μια “πράξη διάκρισης”, που συμβαίνει, όπως συμβαίνει οποιαδήποτε άλλη αντίληψη.
Όπως έγραψα ήδη νωρίτερα, η διάκριση από μονή της είναι μια εξελικτικά θετική αντίληψη, έτσι – τη στιγμή, όταν εσύ βιώνεις το ΑΣ – το αντιλαμβάνεσαι, ίσως θα στηρίζεις αυτή τη διάκριση με τις φράσεις “τώρα ζηλεύω”, “τώρα θέλω να τη σκοτώσω”, τότε, όσο παράξενο και να είναι, η κατάσταση, που σχηματίζεται, διαφέρει ριζικά από εκείνη, που σχηματίζεται, όποτε εσύ βιώνεις τους σκοτισμούς και δεν το διακρίνεις και δεν το καταγράφεις.
Διάκριση των αντιλήψεων – είναι το πιο απλό και σημαντικό βήμα. Έχει μεγάλη σημασία, ότι είναι ΠΟΛΥ απλό βήμα. Αρκεί απλώς να καταγράφεις – τι συγκεκριμένα αισθάνεσαι αυτή τη στιγμή – δεν είναι καθόλου δύσκολο – ένα δισεκατομμύριο φορές πιο απλό, παρά να απομακρύνεις το ΑΣ και να αρχίσεις να αισθάνεσαι τις ΦΑ. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο συνιστώ τόσο συχνά στους αρχάριους να μην προσπαθούν σπασμωδικά να αλλάζουν κάτι, και μετά να αντιμετωπίζουν το γεγονός, ότι οι υπό-προσωπικότητες, που αλλάζουν, θάβουν την κάθε καλή αρχή, αλλά να ξεκινήσουν συγκεκριμένα από την αντίληψη – τι γίνεται. Μου αρέσει μια τέτοια απλή πρακτική – κάθε δυο ώρες να κάνεις μια σημείωση στο ημερολόγιο – τι το σημαντικό και ενδιαφέρον συνέβη μέσα σε αυτές τις δυο ώρες. Εσύ θα αφιερώσεις σε αυτό ακριβώς τόση ώρα, όση θέλεις – ας είναι και πέντε δευτερόλεπτα! Συνήθως, με όσο λιγότερο νόημα, όσο πιο άσκοπα είχε σπαταληθεί ο χρόνος, τόσο μικρότερη είναι και η επιθυμία να το σημειώσεις γραπτώς. Σε αυτή την περίπτωση σπατάλησε έστω δυο δευτερόλεπτα, γράψε: “έχασα δυο ώρες”. Είναι ιδιαίτερα βολικό να αποκαλέσεις κάθε δίωρο με ονομασία του μήνα – αφού οι μήνες είναι επίσης δώδεκα.
Όσο θα καταγράφεις τα όσα έζησες σε δυο τελευταίες ώρες, θα αρχίσεις να απολαμβάνεις αυτή τη διαδικασία, και θα θελήσεις να ξεχωρίζεις περισσότερα πράγματα και συχνότερα.
Εκτελώντας το ένα βήμα μετά το άλλα, σταδιακά αλλάζεις τον τρόπο ζωής έτσι, ώστε να μαζεύεται όλο και περισσότερη ενέργεια. Όσο περισσότερη είναι η ενέργεια, τόσο μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η ζωή σου, τόσο πιο πολλά συναρπαστικά, ευχάριστα πράγματα θέλεις να κάνεις, και όσα περισσότερα ευχάριστα και ενδιαφέρον θα κάνεις – θα μαθαίνεις τα Γιαπωνέζικα ιερογλυφικά και να απολαμβάνεις την απομνημόνευση τους, να κάνεις μια άσκηση και να απολαύσεις την σωματική σου δραστηριότητα – τόσο πιο ισχυρή θα είναι η εισροή της ενέργειας.
Στους τρόπους να αυξήσεις απότομα την εισροή της ενέργειας, να αλλάξεις τη ζωή σου προς την επιθυμητή κατεύθυνση ανήκει ακόμα η αλλαγή του περιβάλλοντος. Η πείρα δείχνει, πως όποτε αρχάριος ή δραπέτης έρχεται στην παρέα των άλλων δραπετών ή μουσουδιών, έχει στενή επαφή μαζί τους, ζει μαζί τους, αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να αλλάξει πάρα πολύ τη ζωή του. Οι ηλιθιότητες, που μόλις είπε, παρατηρούνται αμέσως, οι μηχανικές πράξεις, τις οποίες έκανε, σχολιάζονται αντίστοιχα χωρίς αναβολή. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να συζητήσει το θέμα, που τον ενδιαφέρει με τους ανθρώπους, που επιδιώκουν το ίδιο πράγμα, μπορεί να μαθαίνει την ελεύθερη συμπεριφορά, την υπερνίκηση των στερεοτύπων. Μιλώντας σύντομα, στην ομάδα τα πάντα συμβαίνουν πολύ πιο γρήγορα, τουλάχιστον λόγω του ότι όποτε έχεις τυφλωθεί από τους σκοτισμούς, δίπλα σου υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι σύμφωνα με τη θέληση σου, είναι ικανά να σε επηρεάζουν και να σε επαναφέρουν. Ας θυμηθούμε την συμβουλή από τον αρχαίο νεπαλέζικο κανόνα “Ντχαμμαπαντα”: “μην συναναστρέφεσαι με τους χαζούς!”. Σύντομος και ξεκάθαρος. Και πολύ αποτελεσματικός. Και τι μπορούμε να απαντήσουμε στο παράπονο, ότι όλοι γύρω μας είναι χαζοί; Μπορούμε να θυμηθούμε τη συμβουλή του καθηγητή Πρεομπραζενσκι ως απάντηση στο παράπονο του δόκτορα Μπορμενταλ για το ότι γύρω δεν υπάρχουν άλλου είδους εφημερίδες, παρά σοβιετικές “μην διαβάζετε καθόλου εφημερίδες τότε”. Στην πραγματικότητα δεν είναι όλοι χαζοί γύρω μας. Γύρω μας υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι, ανάμεσα στους οποίους εσύ μπορείς να αναζητήσεις τέτοιους, που να σε ενδιαφέρουν. Το διαδίκτυο προσφέρει πραγματικά απεριόριστες δυνατότητες, ενώ η γνώση της αγγλικής ή οποιαδήποτε άλλης γλώσσας, στην οποία μιλούν οι πολιτισμένοι άνθρωποι, θα αυξήσει και άλλο τις πιθανότητες σου.
Ας βγάλουμε ένα συμπέρασμα: η ενέργεια εισέρχεται αδιάκοπα. Μπορούμε να αυξήσουμε την εισροή της, βιώνοντας και πραγματοποιώντας τις χαρούμενες επιθυμίες, απασχολημένοι με την καλλιέργεια των φωτισμένων αντιλήψεων και κοινής λογικής, απομακρύνοντας από τη ζωή μας τα αρνητικά συναισθήματα, βλακεία και ηλιθιότητα. Είναι άκρως σημαντικό να μην εξαντλείς τον εαυτό σου με τους οργασμούς, να αναπτύσσεις τα ενδιαφέροντα σου, να αναζητείς και να πραγματοποιείς ακόμα και τις πιο μικρές χαρούμενες επιθυμίες, να εμποδίζεις τις εκτελέσεις των μηχανικών επιθυμιών, να κάνεις σεξ, να λαμβάνεις τις πιο ποικίλες απολαύσεις, να μην συναναστρέφεσαι με τους ηλίθιους και δυσάρεστους ανθρώπους, να επιδιώξεις τη συμβίωση και επικοινωνία με τους συναρπαστικούς για σένα ανθρώπους, να θέτεις μπροστά σου μικρούς στόχους και να τους πετυχαίνεις και τα λοιπά και τα λοιπά. Το βιβλίο μου “Η επιλογή των ελκυστικών καταστάσεων” θα δώσει αρκετή τροφή σε κάποιον, που θέλει να αλλάξει κάτι μέσα του, και στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σημασία – από που να ξεκινήσεις, και τι συγκεκριμένα θα κάνεις τώρα, και τι – μετά. Το σημαντικότερο είναι να αρχίσεις να αλλάζεις τη ζωή σου ένα βήμα μετά το άλλο, μια μικρή αλλαγή μετά την άλλη. Και το πιο δύσκολο από όλα είναι να ξεπεράσεις το σημείο ψύξης, όποτε φαίνεται, πως μπορείς να κάνεις κάποιο μικρο βήμα, αλλά λόγω της αδράνειας δεν το κάνεις. Και ποιο συγκεκριμένα βήμα θα είναι αυτό – ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΙΜΑΣΙΑ. Αναγκάζομαι να το πω για πολλοστή φορά, διότι ένα από τα πιο συνηθισμένα και κοινά εμπόδια είναι το δόγμα για τη “σωστή πράξη”. Αυτή η τελειομανία σκοτώνει την κάθε πρωτοβουλία, κάθε χαρούμενη επιθυμία. Ξεκίνα από οτιδήποτε – το βασικό είναι να το θέλεις, να σε ενδιαφέρει. Να είσαι ενήμερος για το πρόβλημα του σημείου ψύξης, διέκρινε τις αντιλήψεις, δοκίμαζε ξανά και ξανά, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο τη νέα δύναμη, που θα σε κινήσει προς την επιθυμητή κατεύθυνση.
Αυτοέλεγχος και υπομονή – αυτές είναι η ιδιότητες, τις οποίες πρέπει να αποκτήσεις. Η διόρθωση της ισορροπίας της ενέργειας – δεν είναι γρήγορη δουλειά. Αν θα σταματήσεις να εξαντλείς τον εαυτό σου με οργασμούς, θα δεις το αποτέλεσμα μόνο έναν μήνα αργότερα, και μόνο δυο ή τρεις μήνες μετά το αποτέλεσμα αυτό θα αποκτήσει κάποιο βάρος. Η τελειομανία και βιασύνη οδηγούν μόνο στην αύξηση της αίσθησης του αδιεξόδου, όταν σου φαίνεται, ότι ξανά και ξανά κάθεσαι στην ίδια τρύπα. Εξέτασε την κατάσταση με ψυχραιμία – σίγουρα είναι μια τρύπα; Ίσως, είναι κάποια μεταβατική περίοδο; Αν νομίζεις, ότι είναι η μεταβατική περίοδος, εκτίμησε την κατάσταση ακόμα πιο νηφάλια – σίγουρα πρόκειται για αυτήν; Τι, αν στην πραγματικότητα εσύ κάθεσαι σε έναν βαθύ κώλο, κοροϊδεύοντας τον εαυτό σου σε όλα και βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα ροζ γυαλιά;
Καταβάλλοντας τις προσπάθειες για τη συσσώρευση της ενέργειας, εμείς πρέπει να πάρουμε τη στάση, που πρότεινε ο Αϊζενχάουερ σχετικά με τους κομμουνιστές: «πρέπει να συγκρατήσουμε τις θέσεις, που λαμβάνουμε τώρα, ωσότου οι Σοβιετικοί να δώσουν μόρφωση στους ανθρώπους τους. Πράττοντας έτσι, αυτοί θα σπείρουν τους σπόρους της καταστροφής για τη μοχθηρή δύναμη του κομμουνισμού. Θα περάσει πολύς καιρός, όμως, μέχρι να επικρατήσει η τάξη”. Και εμείς πρέπει να συγκρατήσουμε τις θέσεις μας ωσότου οι κακές συνήθειες να αισθανόμαστε τα αρνητικά συναισθήματα, η ηλιθιότητα και η βλακεία δεν ζημιωθούν από την αυξανόμενη πληρότητα ζωής. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αυταρέσκεια και ηττοπάθεια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως ο Τρούμαν αντιμετώπισε τη λέρα του κομμουνισμού και την αρρώστια του φασισμού “αν δούμε ότι χάνει η Γερμανία τότε πρέπει να βοηθήσουμε τη Ρωσία, και αν θα κερδίζει η Ρωσία, τότε πρέπει να βοηθήσουμε τη Γερμανία και έτσι ας τους αφήσουμε να σκοτώνονται μεταξύ τους για όσο περισσότερο καιρό μπορούν. Και αυταρέσκεια, και απελπισία – είναι οι εχθροί μας. Είναι αναγκαίο να απομακρύνουμε και το πρώτο, και το δεύτερο. Πως να μην βιαστούμε και να μην αργήσουμε, αναζητώντας τη χρυσή τομή; Πάρα πολύ απλά – απομακρύνοντας την αργοπορία και βιασύνη, και η χρυσή τομή θα βρεθεί μόνη της. Απομάκρυνε τους σκοτισμούς – και στη θέση τους ΑΠΟ ΜΟΝΕΣ τους θα αρχίσουν να εμφανίζονται οι ελκυστικές αντιλήψεις. Αυτός είναι ο νόμος της φύσης – δρα, ακόμα και αν εσύ δεν πιστεύεις σε αυτόν. Ο εσωτερισμός, όπως και η φιλοσοφία – είναι η υπηρέτρια της θεολογίας, για αυτό εμείς, χρησιμοποιώντας τις φράσεις του Παβλόφ, πρέπει να βασιζόμαστε στα γεγονότα, όπως το πουλί βασίζεται με τα φτερά του στον άνεμο. Τα γεγονότα – είναι ο άνεμος μας. Όποτε απομακρύνονται οι σκοτισμοί, εμφανίζονται οι φωτισμένες αντιλήψεις. Αυτό είναι ένα αδιάσειστο γεγονός, το οποίο ο καθένας, ανά πάσα στιγμή μπορεί να διαπιστώσει με την δική του πείρα.