Μάλλον, το πιο αξιοπερίεργο πράγμα στη ζωή των ανθρώπων, που αισθάνονται συμπάθεια για την ιδέα της επιλογής των ελκυστικών καταστάσεων, ικανών να βιώνουν τις φωτισμένες αντιλήψεις, βρίσκεται στο ότι οι ίδιες ΦΑ δεν τους χρειάζονται καθόλου. Και αν δεν τις χρειάζονται αυτοί, που τις αισθάνονται καμιά φορά, τι να λέμε για εκείνους, που ζουν στο απόλυτο σκοτάδι;
Υπάρχει ένα απλό πείραμα, που επιτρέπει να δεις αυτό το πρόβλημα ξεκάθαρα. Ζήτησε από κάποιον γνωστό σου, που, κατά τι γνώμη σου, βιώνει τις ΦΑ κατά καιρούς, να αισθανθεί αυτή τη στιγμή οποιαδήποτε φωτισμένη αντίληψη. Για παράδειγμα, πρότεινε του να θυμηθεί κάποιον συμπαθητικό, και συνεπώς να αισθανθεί συμπάθεια. Ο γνωστός σου θα το κάνει χωρίς κανένα κόπο – θα θυμηθεί και θα την βιώσει. Ας είναι η αδύναμη συμπάθεια, μα θα υπάρξει, ωστόσο. Ακόμα, μπορεί να θυμηθεί κάτι όμορφο ή κάποιον όμορφο για να βιώσει την αίσθηση της ομορφιάς. Δεν είναι καθόλου δύσκολο.
Γίνεται ένα καταπληκτικό πράγμα: ακριβώς αυτή τη στιγμή, χωρίς καμιά προετοιμασία και κόπο ο άνθρωπος βίωσε έστω αδύναμη και σύντομη, όμως ΦΑ! Και αν τον ρωτήσεις – “σου άρεσε;”, εκείνος σίγουρα θα πει “ναι”, ήταν ευχάριστο να νιώσει έναν κυματισμό της συμπάθειας ή της αίσθησης ομορφιάς.
Και μετά πάρε μια παύση. Για δέκα λεπτά ή για μια ώρα. Έπειτα ρώτησε τον άνθρωπο εκείνο – ΓΙΑΤΙ, ουσιαστικά, δεν άρχισε να επαναλαμβάνει αυτήν την εμπειρία ξανά και ξανά;
Δεν θα σου απαντήσει τίποτα. Θα κουνήσει τους ώμους του ως ένδειξη αμηχανίας. Είναι ευχάριστο να νιώθεις τις ΦΑ – δεν το αμφισβητεί αυτό και αντιθέτως – συμφωνεί απόλυτα. Είναι προφανές, πως πολύ εύκολα μπορεί κανείς να αισθανθεί τις ΦΑ. Και όμως, δεν θα κουνήσει ούτε το μικρο του δακτυλάκι, για να βιώσει τις ΦΑ. Και δεν ξέρει – γιατί γίνεται έτσι.
Εγώ ονομάζω ως “σημείο ψύξης” την κατάσταση, στην οποία ο άνθρωπος μπορεί εύκολα να βιώνει τις ΦΑ, και όμως, δεν το κάνει. Σε αυτό το σημείο ψύξης όλοι οι δραπέτες και συμπαθούντες περνάνε ολόκληρη τη ζωή τους (αν, βέβαια, δεν παύουν να είναι συμπαθούντες και δεν επιστρέφουν στην συνηθισμένη ζωή, που απορρίπτει την αξία και ελκυστικότητα των ΦΑ, κάτι που γίνεται καμιά φορά).
Αν άνθρωπος καταλαβαίνει ότι είναι ευχάριστο να τρως, και αν νιώθει έστω την μικρή πείνα, τότε με απόλαυση και με πρώτη ευκαιρία να πιάσει κάτι νόστιμο, που θα βρεθεί μπροστά του. Ουσιαστικά, αυτό το πιάσιμο από μόνο του σημαίνει, ότι “κάποιος θέλει κάτι νόστιμο”.
Η επίδραση του σημείου ψύξης αποδεικνύει, ότι ακόμα και εκείνοι, που έχουν την ικανότητα να αισθάνονται τις ΦΑ και τις αισθάνονται κατά καιρούς, ακόμα και αυτός, που μπορεί αυτή τι στιγμή εύκολα να βιώσει τη ΦΑ, παρόλα ταύτα ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να αισθάνεται τις ΦΑ ανά πάσα στιγμή.
Θα διευκρινίσω – όχι απλώς “την κάθε συγκεκριμένη στιγμή”, αλλά τη στιγμή, όταν δεν βιώνει φωτισμένες αντιλήψεις, ή δεν έχει φωτισμένο φόντο. Εκείνη την ορισμένη στιγμή, έχοντας έστω ελάχιστο ενδιαφέρον για τα αποτελέσματα του πειράματος, στο οποίο τον προσκάλεσαν να συμμετάσχει, εκείνος δημιουργεί και βιώνει τις ΦΑ, του αρέσει αυτό, που νιώθει, και θέλει να το αισθάνεται και άλλο. Όμως, η αναλαμπή των ΦΑ παραείναι σύντομη, και άνθρωπος αμέσως επιστρέφει στην κατάσταση, όπου επικρατεί το αρνητικό φόντο διάφορων ειδών σε συνδυασμό με άλλες σκοτισμένες καταστάσεις. Και σε αυτές τις καταστάσεις αυτός ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ πια να βιώνει τις ΦΑ. Έτσι αυτός κάθεται και σκέφτεται : «θα μπορούσα τώρα να θυμηθώ κάποιον φωτισμένο παράγοντα και να βιώσω τη ΦΑ». Καταλαβαίνει, ότι έτσι είναι, αφού θυμάται την πείρα του ένα λεπτό πριν. Και… δεν το κάνει! Ίσως, μια φορά μόνο. Και τέλος.
Αν στρέψεις την προσοχή του ανθρώπου σε αυτό το φαινόμενο, αυτό δεν θα οδηγήσει στο ότι εκείνος θα αρχίσει τελικά να δημιουργεί τις ΦΑ και να τις πετυχαίνει. Όχι – το μέγιστο, που μπορούμε να περιμένουμε, είναι η έκπληξη από τη δεδομένη κατάσταση. Και το πιο συχνό απ` όλα – εμφανίζονται τα πιο συνηθισμένα αρνητικά συναισθήματα – αίσθηση της ενοχής, ντροπής και άλλα παρόμοια.
Κάθε φορά, όποτε ο άνθρωπος βιώνει ακούσια την ΦΑ, αυτό του μοιάζει με “παράξενη και απρόσμενη συνάντηση”, και κάθε φορά, όταν η ΦΑ αυτή σβήνει, (και αυτό συμβαίνει έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα), στον άνθρωπο μένει η εντύπωση του “παράξενου αποχωρισμού” – αφού θα μπορούσα να αισθανθώ και άλλο, μα δεν το αισθάνομαι, παρόλο που απαιτείται μια τόσο μικροσκοπική προσπάθεια.
Συνήθως σε αυτό και ολοκληρώνεται η “δουλειά” του ανθρώπου για την επίτευξη των φωτισμένων αντιλήψεων – τα καθημερινά προβλήματα των πιέζουν, τα πάντα γύρω του είναι γεμάτα με ΑΣ, η επάρκεια είναι ένα άπιαστο όνειρο. Μια φορά το χρόνο τέτοιος άνθρωπος θυμάται, ότι κάπου εκεί υπάρχει ο Μποντχ, υπάρχει η πρακτική του, οι αναμνήσεις για το ότι είναι ευχάριστο και εύκολο να αισθάνεσαι τις ΦΑ… σε μια τέτοια νοσταλγική στιγμή ο άνθρωπος ίσως θα καθίσει και θα μου γράψει ένα γραμμα, και ύστερα τα πάντα σβήνουν στο σημείο της ψύξης για ένα χρόνο, δυο, δέκα, και στο τέλος για πάντα. Και πάλι προχωράει κουρασμένο καραβάνι…
Και εφόσον εγώ δεν θέλω να γίνω κουρασμένο καραβάνι, με ενδιαφέρει να αναλύσω τον άνθρωπο, ο οποίος, έχοντας αντιληφθεί για το πρόβλημα του “σημείου της ψύξης”, αρχίζει να αναζητά τους τρόπους να ξεπεράσει τη νεκρή ζώνη. Υπάρχει περίπτωση να αλλάξουμε κάτι, να κάνουμε κάτι, που δεν θα είναι ένας ακόμα αυτοβιασμός?
Το πρόβλημα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, και δεν φαίνεται να έχει μια καθαρά λογική λύση! Κοίταξε εδώ – η αντίφαση είναι απολύτως ανυπέρβλητη.
1) εγώ βρίσκομαι πάντα στη μιζέρια ή στο ΑΦ
2) ο άνθρωπος, που βρίσκεται στη μιζέρια ή στο ΑΦ, δεν βιώνει φωτισμένες αντιλήψεις, εκτός από άκρως σπάνιες ακούσιες αναλαμπές, τόσο σπάνιες, που δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα
3) η χαρούμενη επιθυμία να αλλάξεις – είναι επιθυμία, συνοδευόμενη με προσμονή, και η προσμονή – είναι αναμφισβήτητα ΦΑ
4) γνωρίζουμε από την τεράστια πείρα μας, ότι η μηχανικές, άχαρες επιθυμίες οδηγούν μόνο στην ενδυνάμωση της μιζέριας και του αρνητικού φόντου
5) ως εκ τούτου βγαίνει, ότι εάν ο άνθρωπος θα αρχίσει να δημιουργεί τις ΦΑ, ακολουθώντας την καθαρά ηθική απαίτηση “πρέπει να αισθάνομαι τις ΦΑ”, η έχοντας ως κίνητρο την αίσθηση της ενοχής μπροστά στον Μποντχ και τα λοιπά, τότε δεν θα αποκτήσει τίποτα, εκτός από την αυξανόμενη απέχθεια για την ιδέα της αίσθησης των ΦΑ.
Και τι να κάνει; Τι να κάνει κάποιος, που βρίσκεται σε ένα σχετικά αδύναμο αρνητικό φόντο, σε ασταθής επάρκεια, και ξαφνικά αντιλαμβάνεται, ότι θα ήταν τέλειο να βιώνει τις ΦΑ, αλλά – δεν υπάρχει η προσμονή για να κουνήσει έστω το μικρο δαχτυλάκι για αυτό; Από τη μια μεριά, πρέπει να περιμένει την εμφάνιση της προσμονής. Από την άλλη, ο ίδιος καταλαβαίνει, ότι είναι σαν να περιμένει του χρόνου τέτοια μέρα – η ζωή του προχωράει, και η σχετικά ήρεμη κατάσταση του, που υπάρχει τώρα, μετά από λίγα λεπτά θα αντικατασταθεί από τις επόμενες κρίσεις της δυσαρέσκειας, εκνευρισμού, φόβου, ατέλειωτων ανησυχιών, έτσι θα ξεχάσει ακόμα και να σκεφτεί για τις ΦΑ. Την ίδια στιγμή, αν θα δημιουργήσει τώρα ένα σχεδιάγραμμα της δημιουργίας των ΦΑ, ακόμα και αν αυτό θα του φτιάξει ένα αρκετό κίνητρο να το κάνει αμέσως, λίγα λεπτά αργότερα, όταν θα του επιτεθεί η συνηθισμένη του κατάσταση, όλες οι προσπάθειες να ακολουθήσει αυτό το σχέδιο αναπόφευκτα θα προκαλέσουν την ίδια αντίδραση, την οποία προκαλεί ο οποιοσδήποτε αυτοβιασμός.
Αδιέξοδος.
Είναι, πράγματι, τελική και απόλυτη αδιέξοδος. Δεν μπορείς να βασιστείς σε κάποια πιο λεπτή ανάλυση εδώ. Δεν υπάρχουν κάποιου είδους χαμένες πιθανές δυνατότητες – η κατάσταση είναι ξεκάθαρη και εντελώς ανέλπιστη.
Σε αυτή την αδιέξοδο υπάρχει, ωστόσο, κάτι, που μπορεί να ρίξει το φως στις πιθανές λύσεις αυτού του άλυτου προβλήματος.
Πρώτον, από μόνο του το γεγονός της αντίληψης αδιεξόδου αυτής της κατάστασης μπορεί να αλλάξει κάτι στον άνθρωπο, στις αντιλήψεις του. Εντάξει, δεν θα βασιζόμουν και πολύ σε αυτό, μιας και οι στιγμές μιας τέτοιας σαφήνειας είναι πολύ σύντομες, και αν τώρα αυτό είναι “τρομακτικά” σαφές, πέντε λεπτά αργότερα από τη σαφήνεια θα μείνει μόνο το χαρτάκι, λεκτικό περίβλημα, που δεν σου κάνει καμιά εντύπωση. Άλλο έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Παρά το γεγονός, ότι οι ακούσιες αναλαμπές των φωτισμένων αντιλήψεων είναι σπάνιες και πολύ σύντομες, ωστόσο, το φωτισμένο φόντο μπορεί να κρατήσει έστω μερικά λεπτά, ειδικά, αν ο άνθρωπος βρίσκεται σε επάρκεια. Και αυτός μπορεί να κάνει κάτι σε αυτήν την κατάσταση – κάτι, που θα αλλάξει τις συνθήκες της ζωής του μέχρι τη στιγμή, όταν το φωτισμένο φόντο θα χαθεί! Εδώ, για παράδειγμα, ένα απόσπασμα από την αναφορά ενός δραπέτη, κοπέλας, που περιέγραφε τέτοια προσέγγιση: «… κάποια στιγμή βαρέθηκα να κοιμάμαι στο κρεβάτι ή απλώς πάνω στο στρώμα, πεταμένο στο πάτωμα του δωματίου ή διαδρόμου. Διότι το λαγούμι εδώ είναι μικρο, δεν υπάρχει άλλο μέρος να κοιμηθώ. Μου ήρθε η χαρούμενη επιθυμία να σκεφτώ άλλο μέρος για ύπνο. Έσυρα στο πράσινο χαλάκι μερικές μεγάλες πράσινες μουσούδες, που φύτρωναν στις γλάστρες, έβαλα ανάμεσα τους τον μεγάλο δράκο και μαλακό μαμούθ και έριξα το στρώμα δίπλα, σχηματίζοντας με τον τοίχο από μουσούδες μια δική μου ξεχωριστή περιοχή. Έμοιαζε κάπως με το δάσος από τη αμερικάνικη ταινία με δεινοσαύρους. Εμφανίστηκε παιδική και λιγάκι παραμυθένια ατμόσφαιρα, ειδικά από το ότι εγώ σκεπαζόμουν με κουβέρτες, που είχαν πάνω τους σχέδια από την “Εποχή των Παγετώνων” – τις αγόρασα, όταν επίσης ένιωθα σύντομο κυματισμό της επιθυμίας να κάνω το περιβάλλον στο λαγούμι πιο χαρούμενο. Τελικά δημιούργησα ένα περιβάλλον, στο οποίο μου αρέσει να κοιμάμαι, έτσι κάνω εδώ και μερικές μέρες. Η ζωή μου έστω και λιγάκι, μα άλλαξε.»
Οι εμφανιζόμενες (όταν αναφερόμαστε σε πολλαπλά κέντρα επιρροής μέσα σε μια προσωπικότητα) αναλογίες με τον Τζάκιλ και Χάιντ στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν στέκουν, διότι, πρώτον, οι πράξεις αυτές δεν πρέπει οπωσδήποτε να φέρουν κάποιο ριζικό χαρακτήρα, και δεύτερον, αν στη νουβέλα του Γουάιλντ γενικώς κανονική προσωπικότητα άρχισε κατά καιρούς να αντικαθίσταται από κάποιο τέρας, που κατέστρεφε τη ζωή του βασικού “κάτοχου” του σώματος, τότε εδώ τα πάντα είναι εντελώς αντίθετα – στην προσωπικότητα μίζερη, καθυστερημένη και χαζή ξυπνάει κάτι δημιουργικό, χαρούμενο, και – καθόλου ασήμαντο – νοήμον.
Έτσι και συμβαίνει πρακτικά. Εφόσον η υπό-προσωπικότητα, αποτελούμενη από τις συνηθισμένες, σκοτισμένες αντιλήψεις με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να ταιριάξει με φωτισμένη υπό-προσωπικότητα (οι ΦΑ και τα ΑΣ είναι ασύμβατες υπό κανενός είδους συνθήκες), τότε ο άνθρωπος, που ασχολείται με την επιλογή των ελκυστικών καταστάσεων, ουσιαστικά οδεύει στην κατάσταση της διχασμένης προσωπικότητας. Όμως, ο διχασμός αυτός δεν είναι παθολογία, εφόσον, όπως είπα και πριν, δεν μεγαλώνει κάτι άσχημο μέσα στο όμορφο, μα ακριβώς το αντίθετο. Έτσι πρόκειται για μια εξελικτική διαδικασία, και δεν είναι καθόλου παράξενο, ότι η ζωή ενός τέτοιου ανθρώπου γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον και ζωντανή, απ` ότι η ζωή του συνηθισμένου ανθρώπου, που δεν βγαίνει από την ηλιθιότητα και τα ΑΣ του. Ωστόσο, θα είναι, μάλλον, ενδιαφέρον να γνωρίσουμε και τα αποτελέσματα και δεδομένα μελετών, που υπάρχουν στην ψυχιατρεία στον τομέα της παρατήρησης και θεραπείας της διχασμένης προσωπικότητας – όχι για να “γιατρέψουμε” τους εαυτούς μας από τις φωτισμένες αντιλήψεις – τους δημιουργούς αυτού του διχασμού, που είναι στην ουσία ένα απολύτως απαραίτητο εξελικτικό βήμα, αλλά για να είμαστε πιο ενημερωμένοι για τις διαδικασίες, χαρακτηριστικές για τις διχασμένες προσωπικότητες, και που μπορούν σε κάποιον βαθμό να εκδηλωθούν στον άνθρωπο, που καμιά φορά αισθάνεται την ανάγκη για τις φωτισμένες αντιλήψεις, διψά για ελευθερία από την ηλιθιότητα, αρνητικά συναισθήματα, μηχανικές επιθυμίες.
Η φράση “διχασμός της προσωπικότητας” μπορεί καμιά φορά να τρομάζει, μα μόνο εκείνους, που πότε δεν παρατηρούσαν επίμονα τους εαυτούς τους. Το θέμα είναι, ότι η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου δεν είναι μόνο διχασμένη, είναι απλούστατα πολλαπλή! Όταν εγώ βλέπω ποδόσφαιρο, ο “θεατής ποδοσφαίρου-εαυτός μου” αδιαφορεί εντελώς για εκείνες τις αξίες, για τις οποίες μιλάει ο “εαυτός μου-γονέας του παιδιού”, και αν το παιδί μου θα τρέξει σε μένα με κάποια ερώτηση τη στιγμή, όταν η ομάδα μου κινδυνεύει να χάσει… η μοίρα του είναι θλιβερή. Ο σπιτονοικοκύρης-εαυτός μου – δεν είναι σε καμιά περίπτωση ο ίδιος εαυτός μου-στη δουλειά, και ούτω καθεξής. Είμαστε πάρα πολλοί. Και η κάθε υπό-προσωπικότητα αναλαμβάνει πλήρως τον έλεγχο στα χέρια της, όπου μόνο μπορούν να φτάσουν αυτά τα χέρια, και καμιά φορά αυτά καταστρέφουν αλύπητα ο, τι έχει δημιουργηθεί με κόπο από όλες τις άλλες. Το πρωί η κοπέλα επιλέγει προσεκτικά ένα καινούριο κινητό, σπαταλά για την αγορά του το μηνιάτικο μισθό της, ενώ το βράδυ το ίδιο τηλέφωνο πέφτει με δύναμη στον τοίχο σε μια κρίση ζηλοτυπίας. Το πρωί εγώ χαμογελώ στο παιδί μου και τον παρακαλώ να μην μου λέει ψέματα και να είναι ο φίλος μου, και μισή ώρα αργότερα το μαλώνω για ανυπακοή επί μισή ώρα και το τρομάζω. Ο άνθρωπος συνέχεια καταστρέφει την ίδια τη ζωή του, και ο διχασμός, που εμφανίζεται ανάμεσα σε “όλες τις παλιές σκοτισμένες υπό-προσωπικότητες” και τη “νέα, εξελισσόμενη υπό-προσωπικότητα”, του δίνει μια ευκαιρία, διότι η φωτισμένη υπό-προσωπικότητα – είναι εκείνος ο ιδιοκτήτης, που επιτέλους έχει την κοινή λογική, και είναι ασύμβατος με τα αρνητικά συναισθήματα και την καταστροφική συμπεριφορά.
Σε ο, τι αφορά τους τρόπους, με τους οποίους η εξελισσόμενη υπό-προσωπικότητα (ΕΥΠ) προσπαθεί να επηρεάσει την σκοτισμένη υπό-προσωπικότητα (ΣΥΠ), πρώτα από όλα μου έρχονται στο μυαλό πολύ απλές λύσεις. Για παράδειγμα, η συλλογή των φωτισμένων παραγόντων.
(Φωτισμένος παράγοντας – ΦωΠα – είναι η οποιαδήποτε αντίληψη, που έχει αντίκτυπο με τις ΦΑ.
Όποτε υπάρχει κάποια αντίληψη, που ενισχύει την ΦΑ, ή την ίδια στιγμή αυξάνει την πιθανότητα της εμφάνισης ΦΑ, αυτό σημαίνει ότι η συγκεκριμένη αντίληψη αντηχεί με τις ΦΑ.
Για παράδειγμα, όποτε εγώ κοιτάζω σε μια φωτογραφία όμορφου κοριτσιού, σχεδόν αμέσως μέσα μου θα εμφανιστεί και αίσθηση της ομορφιάς, και τρυφερότητας – αυτό σημαίνει, ότι η εικόνα αυτή είναι για μένα ΦωΠα.)
Μπορώ στην κατάσταση της επικρατούσας ΕΥΠ να λαμβάνω αποφάσεις, οι οποίες θα οδηγήσουν στο ότι θα είναι περισσότεροι ΦωΠα γύρω μου. Για παράδειγμα, θα αγοράσω μια ωραία πέτρα και θα τη βάλω στο γραφείο μου. Η θα πάρω τηλέφωνο τον γνωστό μου γεωλόγο, και θα ζητήσω να μου φέρει μια ωραία πέτρα – χρειάζονται μόλις λίγα δευτερόλεπτα για αυτό, όμως, ο μηχανισμός θα τεθεί σε λειτουργία – όποτε εκείνος θα μου το φέρει, το μόνο, που θα μου μείνει να κάνω, είναι να το βάλω στο γραφείο μου, και ας είμαι σε κακή διάθεση (τουλάχιστον, να το κάνω για να μην τον προσβάλω!). Και τώρα, όταν η πέτρα βρίσκεται στο γραφείο μου, άθελά μου το βλέμμα μου τη συναντά συχνά, και κατά διάρκεια της ημέρας μέσα μου 20 ή 30 φορές μπορεί να εμφανιστεί πολύ σύντομος και πολύ ελαφρύς κυματισμός της αίσθησης ομορφιάς! Αυτό από μόνο του ίσως θα φανεί ασήμαντο, βέβαια, για εκείνους, που δεν κάνουν τίποτα και δεν θέλουν να κάνουν, αλλά αυτή η ασήμαντη “αλλαγή” στην πραγματικότητα έχει μεγάλη σημασία, εφόσον και οι ίδιες ΦΑ παράγουν αντίκτυπο μεταξύ τους, και σε μια ΦΑ μπορεί να προσκολλήσει και κάποια άλλη. Αν κάποιος πραγματικά θέλει να αλλάξει τον εαυτό του, τότε το χειρότερο, που θα μπορούσε να σκεφτεί να κάνει, είναι να πέσει σε μεγαλομανία, ενώ το καλύτερο – να κάνει μικρές και συγκεκριμένες αλλαγές – για παράδειγμα, να βάλει στο γραφείο του όμορφες φωτογραφίες, να γράψει κάτι σε κάποιο όμορφο κορίτσι (με το οποίο ίσως θα μπορέσει να μιλήσει αργότερα), να γράψει σε κάποιο δυσάρεστο άνθρωπο, ότι δεν θέλει να έχει τίποτα κοινό μαζί του, και άλλα παρόμοια. Μικρές δημιουργικές πράξεις, μικρά πράγματα, που καταστρέφουν τους σκοτισμένους μηχανισμούς. Μια μετά την άλλη. Μικρές αλλαγές. Φαντάσου – πόσο θα αλλάξει η ζωή σου μετά από, ας πούμε, εκατό τέτοιες αλλαγές; Κοίταξε γύρω σου – έχεις πολλούς φίλους ή γνωστούς, με τους οποίους περνάς την ώρα σου; Μερικές δεκάδες στην καλύτερη περίπτωση. Έχεις πολλά γεροντίστικα πράγματα γύρω σου – όλα εκείνα τα κασκόλ, κομοδίνα και διάφορες άλλες σαβούρες? Ακόμα μερικές δεκάδες. Σε βαραίνουν πολλές υποχρεώσεις για τους γνωστούς σου; Μερικές εκατοντάδες, μάλλον – από τις πιο σημαντικές. Αυτός είναι ο κόσμος σου. Όπως βλέπεις – δεν είναι εκατομμύρια, ούτε και χιλιάδες – είναι εκατοντάδες μικρές λεπτομέρειες. Το να αλλάξεις δυο εκατοντάδες μικρές συνήθειες – δηλαδή… δεν σου φαίνεται και τόσο δύσκολο; Δεν είναι και τόσο δύσκολο, όντως. Ο κάθε κυματισμός μιας ευχάριστης αίσθησης είναι τα αφετηρία, που ίσως θα γίνουν άλλη μια κατάκτηση σου.
Βέβαια, η διαδικασία μπορεί να γίνει και σε αντίθετη κατεύθυνση, αλλά αυτό δεν είναι τόσο εύκολο, όσο φαίνεται. Για παράδειγμα, αν έγραψες σε κάποιον ενοχλητικό για σένα άνθρωπο κάτι ειλικρινές και δυσάρεστο για εκείνον, τότε αργότερα, όταν πάλι θα σε πιάσει η θλίψη ή επιθυμία να εκνευριστείς μαζί του για κάποιον τρίτο, δεν θα είναι καθόλου εύκολο να ξεπεράσεις την εχθρικότητα του. Εκτός από αυτό, επιστρέφοντας στην μιζέρια, δεν γίνεσαι και τελείως ανεγκέφαλος, έτσι εκείνες οι λογικές σαφήνειες, στις οποίες κατάφερες να φτάσεις στην φωτισμένη σου κατάσταση, δεν θα εκτοπιστούν τόσο εύκολα.
Εκείνα τα βήματα, τα οποία επιχειρεί για την αλλαγή των συνθηκών της ζωής της η εξελισσόμενη υπό-προσωπικότητα, σχηματίζουν τις συνθήκες, υπό τις οποίες μπορεί να επιταχυνθεί η μετάβαση της εξουσίας στην ΕΥΠ. Ταυτόχρονα ο άνθρωπος, έχοντας διαβάσει τις μαρτυρίες των άλλων, που ασχολούνται με την επιλογή των ελκυστικών καταστάσεων, παρατηρώντας τις ίδιες νομοτέλειες στον εαυτό του, αργά ή γρήγορα θα καταλάβει, ότι οι καταστροφικές πράξεις της ΣΥΠ μπορούν να διαχωριστούν σε δυο κατηγορίες. Το πρώτο μέρος – τοπικές ζημιές. Δεύτερο – καταστροφικές. Στις τοπικές ζημιές μπορούμε να καταλογίσουμε το σπασμένο στη κρίση ζήλιας τηλέφωνο, ψυχραμένες σχέσεις με τη σύζυγο, μετέπειτα επιδιόρθωση των σχέσεων με τα παιδιά ή το σκυλί, κομμένο δάχτυλο, χαλασμένο βιβλίο και τα λοιπά. Τοπικές ζημιές είναι δυσάρεστες ή, καμιά φορά, πολύ δυσάρεστες. Όμως, δεν συγκρίνονται στην ισχύ της ερήμωσης των καταστροφικών ζημιών, στις οποίες ανήκει, για παράδειγμα, ο οργασμός.
Αν διαβάσουμε τα βιβλία με θέμα το σεξ, στο καθένα από αυτά ο οργασμός ονομάζεται ως ανώτερη αξία του σεξ. Δεν υπάρχει οργασμός – άρα, δεν πέτυχε το σεξ. Αυτό είναι καταπληκτικό. Το γεγονός, ότι ο οργασμός είναι πολύ ευχάριστο πράγμα, σε κανέναν δεν προκαλεί αμφιβολίες, όμως, και το σεξ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ είναι πολύ πιο ευχάριστο! Το σεξ μεγάλης διάρκειας με δυνατές αισθήσεις στο όριο του οργασμού και έντονες αισθήσεις χωρίς την προσέγγιση του ορίου του οργασμού, με μεσαίας έντασης αισθήσεις ή ακόμα και με αδύναμη απόλαυση – είναι πολύ ωραίο, ευχάριστη είναι η αλλαγή αυτών των αισθήσεων, παιχνίδια με ρόλους και τα λοιπά. Κάποιος, που επιδιώκει μόνο τον οργασμό σαν στόχο, θα μπορούσε δίκαια να θεωρείται ανίκανος, αδιάφορος για το σεξ άνθρωπος.
Το να φας κάτι νόστιμο – είναι επίσης πάρα πολύ ευχάριστο. Ωστόσο, ο καθένας μπορεί να πει, ότι η πολυφαγία – είναι βαριά αρρώστια, ότι ο άνθρωπος, που έφαγε υπερβολικά πολύ αισθάνεται πάρα πολύ άσχημα και μπορεί ακόμα και να πεθάνει. Για κάποιο λόγο σχετικά με το σεξ στους περισσότερους ανθρώπους αυτή η σαφήνεια απουσιάζει, εντωμεταξύ να το παρακάνεις με τους οργασμούς – είναι πολύ χειρότερο, απ` ότι να το παρακάνεις με το φαγητό. Αν εσύ έχεις φάει μέχρι πόνου στο στομάχι, εντάξει, ξάπλωσε τώρα στο καναπέ και περίμενε – μερικές ώρες αργότερα θα αισθανθείς καλύτερα. Αν όμως, είχες πολλούς οργασμούς… τα πράγματα είναι πολύ, πολύ πιο άσχημα – για τις επόμενες δυο εβδομάδες μετατρέπεσαι σε φυτό, σε κούτσουρο –χωρίς χαρούμενες επιθυμίες, με τεράστιες κρίσεις ανίας και άλλων αρνητικών συναισθημάτων, έως και υστερίες ακόμα, το σώμα σου καταστρέφεται ορμητικά – σου επιτίθεται η γρίπη, επιδεινώνονται χρόνιες παθήσεις, ανυπέρβλητη νωθρότητα τυλίγει τα χέρια και τα πόδια σου. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος των φωτισμένων αντιλήψεων. Ουσιαστικά, ο άνθρωπος μετά τον οργασμό μεταμορφώνεται σε πτώμα. Η στοιχειώδη πείρα δείχνει: αν κάποιος βιώνει πολλά αρνητικά συναισθήματα, τον ωφελεί να έχει έναν οργασμό όχι σπανιότερα από μια φορά στους δυο-τρεις μήνες και όχι περισσότερα από μια φορά σε δυο εβδομάδες. Το καλύτερο απ` όλα – ένας οργασμός σε 1-3 μήνες – μια πιο ορισμένη ποσότητα εξαρτάται από κάθε συγκεκριμένο άτομο. Καταλαβαίνω – είναι δύσκολο – να μάθεις να σταματάς στο όριο του οργασμού, ειδικά αν αυτή τη στιγμή η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της σκοτισμένης υπό-προσωπικότητας, που βαριέται, όμως, πρώτον, αυτό είναι πράγματι πάρα πολύ ευχάριστο – να κάνεις σεξ για πολλή ώρα, να αυνανίζεσαι για ώρες και να μην τελειώνεις, και δεύτερον – δεν υπάρχει άλλη επιλογή, διότι οι συχνοί οργασμοί δεν αφήνουν την παραμικρή ευκαιρία για την εξέλιξη. Κανε ο, τι θέλεις με αυτό το αδιάσειστο γεγονός – αν θέλεις, εκτόπισε το, ή να φέρεις αντίρρηση, όμως, οι νόμοι της φύσης απ` αυτό δεν θα αλλάξουν.
Βασικά, γνωρίζουμε ήδη τους κινδύνους από τις αποκαρδιωτικές επιδράσεις των καταστροφικών υπό-προσωπικοτήτων. Για παράδειγμα, αν η υπό-προσωπικότητα της ζήλιας θα πάρει την πλήρη εξουσία στα χέρια της, εγώ σε μια κρίση του μίσους μπορώ να πάρω ένα σφυρί και να σκοτώσω τον άνθρωπο, με τον οποίο θέλησε να πηδηχτεί η γυναίκα μου. Και την ίδια μαζί. Και ύστερα τι; Ύστερα – είκοσι πέντε χρόνια φυλακής. Αν και, στην ουσία, δεν έχει και μεγάλη σημασία πια – δέκα ή είκοσι ή τριάντα – η ζωή μου καταστράφηκε ολοκληρωτικά και αμετάκλητα. Για ένα μόλις λεπτό της απόλυτης κυριαρχίας της καταστροφικής υπό-προσωπικότητας! Αυτό είναι καταπληκτικό – πόσο εύκολα μπορεί κανείς να καταστρέψει τη ζωή του. Αλλά και με τους οργασμούς μπορεί κάποιος να σκοτώνει τον εαυτό του με την ίδια αποτελεσματικότητα, αν και όχι τόσο φανερά.
Η εξελισσόμενη υπό-προσωπικότητα, εννοείται, προσέχει, ώστε τέτοια πράγματα να μην συμβαίνουν, όταν στην εξουσία βρίσκεται κάποιος άλλος. Εγώ αυτή τη στιγμή κάθομαι στην καρέκλα και αντιλαμβάνομαι, ότι πρέπει να αλλάξω με κάποιον τρόπο, αν δεν θέλω να καταστρέψω τη ζωή μου σε μια κρίση της ζήλιας. Διότι ακόμα και αν δεν παίρνουμε τις ακραίες περιπτώσεις, η ζήλια πάντοτε είναι καταστροφική. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αρχίζω να ζηλεύω το κορίτσι μου για κάποια φαντάσματα – εκείνη μίλησε με κάποιον, σε κάποιον χαμογέλασε και τα λοιπά. Αν θα το αντιμετώπιζα σαν ένα εντελώς φυσιολογικό φαινόμενο (αρκεί να κοιτάξω στον εαυτό μου, διότι και εγώ θέλω να χαϊδέψω διάφορες κοπέλες, και να τις αγαλλιάζω, και να κάνω σεξ μαζί τους, και να μιλάω, και λόγω όλων αυτών η συμπάθεια μου για τη δική μου κοπέλα δεν μειώνεται, και σε τι εκείνη διαφέρει από εμένα;;) τότε η σχέση μου μαζί της μόνο θα κέρδιζε, θα γινόταν πιο πλούσια από την συναναστροφή, (και η σεξουαλική επίσης), με άλλους ανθρώπους. Ενώ έτσι… η ζήλια με αφήνει με άδεια τα χέρια. Τώρα το καταλαβαίνω, μα ένα λεπτό αργότερα, όταν θα εμφανιστεί αφορμή για τη ζήλια, όλη αυτή η κατανόηση θα χαθεί, και στο τιμόνι θα βρεθεί η ζηλιάρικη υπό-προσωπικότητα.
Όσο η ΕΥΠ δυναμώνει λόγω των μικρών, τοπικών αλλαγών, σταθεροποιείται και η επιθυμία να βάλεις μια τελεία σε αυτή την αντιπαράθεση της ΕΥΠ και ΣΥΠ. Να βάλω δέκα ακόμα όμορφες πέτρες στο τραπέζι μου; Αυτό δεν θα βοηθήσει στην κατάσταση, όταν εκδηλώνεται η ζήλια ή όταν έχω φτάσει σε πολλούς οργασμούς και κάθομαι τώρα μέσα στην απόλυτη μιζέρια μια εβδομάδα μετά την άλλη. Όχι, οι τοπικές αλλαγές δεν είναι πια αρκετές, θέλω να αλλάξω κάτι πιο θεμελιώδες πια, κάτι, που θα υπονομεύσει ριζικά την ικανότητα των ΣΥΠ να καταλαμβάνουν την εξουσία και να εκτελούν τις καταστροφικές πράξεις, που μπορούν να μηδενίσουν την εκδήλωση της ΕΥΠ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όμως, όταν εγώ γράφω “θέλω”, εννοώ συγκεκριμένα την ΕΥΠ, ενώ όταν οι ΣΥΠ έχουν το πάνω χέρι – δεν θέλω τίποτα πια. Και παρόλο που υπάρχουν ορισμένες πράξεις, που μπορούν να αλλάξουν ριζικά την κατάσταση, πρώτα απαιτείται να πετύχουμε την εκτέλεση αυτών με οποιεσδήποτε κυρίαρχες υπό-προσωπικότητες! Αν έστω μια υπό-προσωπικότητα είναι αρκετά ισχυρή για να με αναγκάσει να χύσω την ώρα του αυνανισμού, όλοι οι κόποι μου θα πάνε χαμένοι!
Ως εκ τούτου το πρόβλημα δεν χάνεται, όμως, αλλάζει τη μορφή του και εμφανίζονται λογικές σαφήνειες για το ότι:
1) παρόλο που οι αλλαγές είναι πιθανές λόγω συστηματικής και σκόπιμης επίδρασης των εξελισσόμενων υπό-προσωπικοτήτων την ώρα, όταν αυτές εκδηλώνονται (τοπικές εξελικτικές αλλαγές), η διαδικασία αυτή προχωράει πάρα, πάρα πολύ αργά.
2) υπάρχει τρόπος να αλλάξεις ριζικά την κατάσταση μέσω μεγάλης ποσότητας των μικρών, τοπικών αλλαγών, ώστε υπό επίδραση των οποιωνδήποτε υπό-προσωπικοτήτων η πιθανότητα της εκδήλωσης της ΕΥΠ να αυξηθεί ουσιαστικά.
3) ακόμα και μια μοναδική καταστροφική υπό-προσωπικότητα είναι ικανή να τα χαλάσει όλα μέσα σε μια στιγμή, και δεν υπάρχουν σαφήνειες – πως θα μπορούσαμε να την επηρεάσουμε με σκοπό να επιβάλουμε απαγόρευση έστω για μερικές απαράδεκτες για τις υπόλοιπες υπό-προσωπικότητες πράξεις.
Για να συνεχίσουμε τη συζήτηση του συγκεκριμένου θέματος, στο επόμενο κεφάλαιο θα εισάγω έναν πολύ βολικό όρο – “ενέργεια”, προς το παρόν θα πω μόνο, ότι η φράση μου για “ολοκληρωτική αδιέξοδο” είναι εσφαλμένη, διότι υπάρχει και άλλη μια – σημαντικότατη σαφήνεια, η οποία αλλάζει τα πάντα, ωστόσο, η κατανόηση της απαιτεί μια ειδική ανάλυση:
4) το να αισθάνεσαι αρνητικά συναισθήματα και ηλιθιότητα είναι ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ.
Αυτό είναι πολύ, πολύ σημαντικό, και ουσιαστικά, αλλάζει όλη την άχαρη εικόνα του “Τζάκιλ και Χάιντ” σε μια πιο θετική κατεύθυνση. Αν εγώ αυτή τη στιγμή αισθάνομαι ζήλια, τότε σίγουρα θυμίζω κάποιον σε κατάσταση αμόκ, τυφλό ξετρελαμένο βουβάλι, που τρέχει, διαλύοντας τα πάντα στο δρόμο του και αδιαφορεί παγερά για τις φωτισμένες αντιλήψεις. Και όμως – αν αυτή τι στιγμή κάποιος θα με έπιανε απ`τους όρχεις, θα με σταματούσε και θα μου έκανε την ερώτηση “αν μου αρέσει αυτό, που αισθάνομαι τώρα”, αναμφισβήτητα θα απαντούσα “όχι”. Ναι, μπορώ να θεωρήσω τη ζήλια μου δίκαια, αν είμαι τελείως χαζός και δεν είχα σκεφτεί ποτέ για τη ζήλια, μπορώ να πιστεύω, ότι η κοπέλα μου με πρόδωσε, ίσως να είμαι απολύτως πεπεισμένος για το ότι η αλήθεια είναι με το μέρος μου, και όμως, το να αισθάνομαι τη ζήλια – είναι δυσάρεστο, και το παραδέχομαι αυτό και αργότερα, όταν αυτή θα περάσει, ή ακόμα και την ώρα της αίσθησης της, αν κάποιος θα κατάφερνε να με αναγκάσει να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση.
Ταυτόχρονα, το να αισθάνεσαι τις φωτισμένες αντιλήψεις, όπως και την απόλαυση, ενέργεια, ευεξία – είναι πολύ, πολύ ευχάριστο.
Αυτή η αρχική ανισότητα της ΕΥΠ και της ΣΥΠ είναι εκείνο το “πεδίο με κλίση”, το οποίο δημιουργεί την κατεύθυνση της κίνησης ενός βόλου, τοποθετημένου πάνω σε αυτό. Τώρα το ερώτημα είναι μόνο α) ποιοι συγκεκριμένα είναι οι μηχανισμοί, που οδηγούν από την επικράτηση των ΣΥΠ στην κυριαρχία της ΕΥΠ, και β) πώς θα μπορούσαμε να επιταχύνουμε αυτή τη διαδικασία, ώστε να περάσει κάποιο κρίσιμο όριο προτού η ψυχολογία και το κορμί μας καταστραφούν από τα αρνητικά συναισθήματα, ηλιθιότητες και αρρώστιες. Πως να προλάβουμε να περάσουμε αυτό το όριο, μετά από το οποίο ξεκινάει μια νέα στροφή της ζωής μας πριν από το θάνατο.