Η τεμπελιά δεν είναι το μόνο πράγμα, που πήρε τη θέση του στη συνείδηση των ανθρώπων λόγω τραυματισμού της ζωής τους και της βίας των δογματικών θεωριών. Υπάρχει και μια ακόμα “μαστιγγα της ανθρωπότητας” – η κούραση. Αν ακούσεις τη φράση “έχω κουραστεί” – με όποιο νόημα και να έχει, πάντοτε την ερμηνεύεις ως έκφραση μιας αρνητικής κατάστασης, σαν ένα παράπονο, σαν μια απόδειξη των δυσάρεστων συνεπειών. Και θα έχεις απόλυτο δίκιο – ακριβώς έτσι αντιμετωπίζει ο κόσμος την κούραση, αν και στη γλώσσα μας συναντάμε τον όρο “ευχάριστη κούραση” καμιά φορά, Στην πραγματική ζωή, ωστόσο, η “ευχάριστη κούραση” είναι εξίσου σπάνιο φαινόμενο, όπως και η “αγαπημένη σύζυγος”.
Μιλώντας γενικώς, είναι αρκετά παράξενο να ονομάζω και την χαρά και τον εκνευρισμό “συναισθήματα” και είναι άξιο απορίας, ότι ακόμα και επαγγελματίες ψυχολόγοι υποστηρίζουν αυτή την ανόητη χρήση των όρων, που τα καταντάει εντελώς ανούσιους. Έχει ενδιαφέρον, ότι στην αρχή του εικοστού πρώτου αιώνα, όταν οι τεχνολογία καλπάζει εδώ και τέσσερις εκατονταετίες, η ψυχολογία παραμένει στο επίπεδο της μεσαιωνικής αλχημείας. Δεν θα μου κάνει εντύπωση, αν θα αποκαλυφθεί, ότι εγώ είμαι ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο, που ξεκαθάρισε το ζήτημα για το ότι η χαρά και ο εκνευρισμός, για παράδειγμα – δεν είναι συναισθήματα, δηλαδή, δεν ανήκουν στην ίδια τάξη των φαινόμενων. Ο εκνευρισμός – είναι συναίσθημα και η χαρά – μια φωτισμένη αντίληψη – διαφέρουν μεταξύ τους, όσο και ένα κουνούπι από τον ελέφαντα. Θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε έναν βιολόγο, που ζει στο καταφύγιο των ελεφάντων, γεμάτων με κουνούπια, και δεν μπορεί να καταλάβει, ότι ο ελέφαντας και το κουνούπι δεν ανήκουν στο ίδιο είδος;; Αδύνατον. Όμως, αυτό συμβαίνει στη ζωή. Οι ψυχολόγοι ζουν μέσα στην πληθώρα διάφορων αντιλήψεων, και τοποθετούν τα ΑΣ και τις ΦΑ στην ίδια οικογένεια… Πως να το εξηγήσω;; Πάρα πολύ απλά – με τη βοήθεια της πιο μισητής άποψης μου, που προκαλεί καθολική κατάκριση (με εξαίρεση τις μουσούδες), στην οποία εγώ δηλώνω, ότι οι άνθρωποι δεν βιώνουν τις φωτισμένες αντιλήψεις ΚΑΘΟΛΟΥ. Ναι, δεν τις βιώνουν ούτε οι ψυχολόγοι μας, ούτε όλοι οι άλλοι – ούτε την αίσθηση της ομορφιάς, ούτε τρυφερότητα, ούτε χαρά, αίσθηση του μυστηρίου, της προσμονής, έξαρσης, ευγνωμοσύνης, συμπάθειας… τίποτα εντελώς! (Κάποιοι άνθρωποι, βέβαια, αισθάνονται κατά καιρούς κυματισμούς των ΦΑ, όμως, ανάμεσα τους προφανώς μέχρι στιγμής δεν υπήρξε κάποιος, που να έχει αρκετή πείρα στην υπερνίκηση αυτής της σταθερής και ξεπερασμένης πεποίθησης, και ο οποίος να έχει κιόλας αρκετό κύρος στην ψυχολογία ώστε να αλλάξει τούτη την λανθασμένη επιστημονική θεωρία). Και ακριβώς για αυτό το λόγο εκείνοι δεν μπορούν να περάσουν την γραμμή του διαχωρισμού ανάμεσα στο κουνούπι και ελέφαντα.
Είναι απίστευτα αστείο, παρεμπιπτόντως, αλλά υπήρχε καιρός, όταν κάποιοι επιστήμονες απολύτως σοβαρά θεωρούσαν, ότι στρουθοκάμηλος είναι η μίξη της καμηλοπάρδαλης και κουνουπιού! Έτσι πίστευε πάρα πολύ ευυπόληπτος επιστήμονας της Αρχαίας Ρώμης, ο Πλίνιος. Μάλλον αμφίβολο ο Πλίνιος να είχε τόσο εξελιγμένη φαντασία, ώστε να φανταστεί μια αρσενική καμηλοπάρδαλη, που βάζει το πέος της σε ένα θηλυκό κουνούπι, μα και το να φανταστεί ένα αρσενικό κουνούπι, που να αυτώνει δραστήρια μια θηλυκή καμηλοπάρδαλη σημαίνει να πετύχεις έναν άθλο στην φαντασία, έτσι, προφανώς, αντιλαμβανόταν τη μύτη του κουνουπιού για γεννητικό όργανο, και σκεφτόταν, ότι όποτε το κουνούπι τσιμπάει κάποιον, στην πραγματικότητα δεν είναι το τσίμπημα, αλλά το πήδημα. Πόσο δύσκολο θα έπρεπε να ήταν ένα περίπατο στο δάσος για εκείνον… Ο Πλίνιος στις μέρες μας θεωρείται ιστορικός, και όχι “βιολόγος”, όμως, ένας τέτοιος διαχωρισμός κάποτε απουσίαζε – οι άνθρωποι απλώς ήταν “επιστήμονες”, όπως και το επάγγελμα “φυσικός” εμφανίστηκε, βασικά, μόλις στις τελευταίες τρεις δεκαετίες του εικοστού αιώνα, και εκείνοι, που εμείς τώρα αποκαλούμε “κορυφαίοι φυσικοί”, στην πραγματικότητα αποκαλούσαν τους εαυτούς τους και ονομάζονταν εντελώς διαφορετικά – ως χημικοί, για παράδειγμα, ή ως μαθηματικοί. Ο Αϊνστάιν, ας πούμε, ήταν γνωστός συγκεκριμένα ως μαθηματικός. Έτσι, εφόσον ο Πλίνιος ήταν πάρα πολύ διάσημος επιστήμονας, συγγραφέας της “Φυσικής ιστορίας” – μιας εγκυκλοπαίδειας των φυσικών και τεχνιτών αντικείμενων και φαινόμενων, γραμμένης για τον αυτοκράτορα Τίτο, ενός πρωτοτύπου για όλες τις ευρωπαϊκές εγκυκλοπαίδειες, τότε οι απόψεις του έβρισκαν αναμφισβήτητα πάρα πολλούς υποστηρικτές, ειδικά στους μορφωμένους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Ο Πλίνιος, προφανώς, δεν ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε την ιδέα, διότι παλιά ήταν γενικώς πολύ διαδεδομένη η λανθασμένη πεποίθηση, που έλεγε ότι οι εντελώς διαφορετικοί οργανισμοί μπορούν να δώσουν απογόνους. Για παράδειγμα, ο ήρωας του ομώνυμου μύθου Μινώταυρος – ήταν γιος του ταύρου και γυναίκας.
(Για πάρα πολλές κοπέλες το να κάνουν σεξ με σκυλί, ή με άλογο, ή με ταύρο – είναι πολύ διεγερτική σεξουαλική φαντασίωση, η οποία περισσότερο συχνά πραγματοποιείται ορισμένα με τα σκυλιά, επειδή είναι τα πιο προσιτά πλάσματα και ακίνδυνα. Είναι πολύ εύκολο να μάθεις ένα σκυλί να σε πηδάει – αυτά γλύφουν το μουνάκι και με ευχαρίστηση βάζουν το πέος τους μέσα σε αυτό, ίσως και στον ποπό επίσης – δεν έχω και πολλές πληροφορίες σχετικά με αυτό το ζήτημα, διότι εμένα προσωπικά για κάποιο λόγο δεν ερεθίζει το σεξ με τα σκυλιά. Και βεβαία, από τους αρχαίους καιρούς οι γυναίκες πηδιούνται με σκυλιά. Νομίζω, ότι μια τέτοια ιδιαίτερη απόλαυση από αυτό το σεξ σε πολλά οφείλεται στο ότι κατά διάρκεια αυτού του σεξ δεν εμφανίζονται εκείνες οι αμέτρητες ψυχολογικές κουραστικές αλληλεπιδράσεις – το σκυλί δεν έχει προτιμήσεις, δεν το ντρέπεσαι. Και μάλλον, οι κοπέλες του παρελθόντος έχαναν πολλά από αυτή την απόλαυση, αν είχαν τον φόβο να μείνουν έγκυες από μια τέτοια συνεύρεση. Ευτυχώς, η ανάπτυξη της βιολογίας γλίτωσε τις σύγχρονες κοπέλες από αυτό τον φόβο, και μπορούν να κάνουν σεξ με τα σκυλιά όσο θέλουν. )
Η σύγχρονη ψυχολογία θυμίζει πάρα πολύ την αρχαία αλχημεία. Εκατοντάδες χρόνια πριν, πολύ προτού αρχίσει να αναπτύσσεται η χημεία, χιλιάδες άνθρωποι εκτελούσαν διάφορες εργασίες με τις ουσίες, μόνο και μόνο για να δουν – τι θα γίνει; Τις υπέβαλαν σε θερμότητα, κίνηση, απόσταξη και έκθεση στις πιο ποικιλόμορφες επιδράσεις. Όπως και η οποιαδήποτε ψευτο-επιστήμη (όπως ο εσωτερισμός, για παράδειγμα, ή η φιλοσοφία με ψυχολογία), η αλχημεία τραβούσε τους απατεώνες και τους βλάκες όλων των ειδών, και όμως, ορισμένα η αλχημεία αποτέλεσε εκείνο το έδαφος, στο οποίο αργότερα ξεφύτρωσε η χημεία και η φυσική. Αν χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι επί αιώνες (δεν μιλάω καν για τους μεταλλουργούς της αρχαίας Αιγύπτου, οι οποίοι, στην ουσία, ήταν χημικοί-μεταλλουργοί, γυαλοποιοι και κεραμοποιοί ήδη έξι χιλιάδες χρόνια πριν, μα προφανώς, έλαβαν αυτές τις τεχνολογίες από κάποιο εξαφανισμένο πολιτισμό, όπως και η πληθώρα άλλων πανάρχαιων πολιτισμών, που σχηματίστηκαν περίπου 6 χιλιάδες προ Χρηστού και έφτασαν στην απόγειο τους τότε) ασχολούνται με τούτη την επιλογή, οπότε αργά η γρήγορα κάτι θα αρχίζει να βγαίνει από αυτό, και μιας οι άνθρωποι, που ζούσαν τότε δεν ήταν σε τίποτα πιο χαζοί από αυτούς, που ζουν τώρα, δεν είναι καθόλου παράξενο, ότι σταδιακά αναπτύχθηκε μια τέτοια επιστήμη, όπως η χημεία.
Γυρίζοντας στην κούραση, εκπλήσσομαι, ότι οι άνθρωποι ονομάζουν με αυτή τη μοναδική λέξη τόσο κατηγορηματικά ανόμοια φαινόμενα, σαν τη “κούραση από τα πάθη” και “κούραση από ευχάριστο σεξ”. Το πρώτο – είναι μια βασανιστική κατάσταση, αποτέλεσμα της δηλητηρίασης, ενώ το δεύτερο – είναι ωραία κατάσταση, το αποτέλεσμα της αίσθησης απόλαυσης. Ορισμένα έτσι χρησιμοποιώ εγώ αυτές τις λέξεις – δηλητηρίαση και κούραση, μα μιας και η λέξη “κούραση” φέρνει την αρνητική απόχρωση, συχνά βάζω και τη λέξη “ευχάριστη” – ευχάριστη κούραση. Και όμως, νομίζω, ότι θα ήταν ωφέλιμο να βρούμε κάποια άλλη λέξη, διότι αμφιβάλλω, πως μπορεί να ξεπεραστεί το στερεότυπο της αντίληψης της λέξης “κούραση” ως κάτι δυσάρεστο.
Η δηλητηρίαση – είναι συγκεκριμένα αυτό, που εμφανίζεται κατόπιν αίσθησης των αρνητικών συναισθημάτων. Και δεν νομίζω, ότι η λέξη αυτή πρέπει να είναι σε εισαγωγικά – είμαι σίγουρος, ότι η αίσθηση των ΑΣ πράγματι συνοδεύεται με εισαγωγή στον οργανισμό των δηλητηριωδών ουσιών, όπως και η εξάπλωση χωρίς μέτρο των παθογόνων βακτηρίων οδηγεί στην δηλητηρίαση.
Οι μηχανικές επιθυμίες προκαλούν την πιο έντονη κούραση. Αν εσύ, καθοδηγούμενος από το ηλίθιο δόγμα “πρέπει να αφήσω τη γιαγιά να με φιλήσει (μπρρρρ…) αφού είναι η γιαγιά μου” αναγκάζεις τον εαυτό σου να βάλεις το μάγουλο σου για ένα σιχαμερό φιλί, νιώθοντας αναγούλα από τη γεροντίστικη μυρωδιά ενός σαπισμένου από το μίσος και ηλιθιότητα κορμιού, τότε κουράζεσαι μέσα σε μια στιγμή. Αν, υπό επήρεια μιας ακόμη “σοφίας”, “έχοντας συνείδηση” κάθεσαι μαζί της και ακούς τις βλακείες της, τότε η δηλητηρίαση αυξάνεται ραγδαία. Και δεν είναι περίεργο. Οι μηχανικές επιθυμίες ΠΑΝΤΟΤΕ οδηγούν στη δηλητηρίαση, διότι ο αυτοβιασμος ΠΑΝΤΑ συνοδεύεται με έντονα αρνητικά συναισθήματα.
Βέβαια, οι άνθρωποι που ζουν στον κάκοσμο λάκκο του αρνητικού φόντου και των ΑΣ, ίσως να σκεφτούν, ότι δεν νιώθουν ΑΣ, όταν αναγκάζουν τους εαυτούς τους να κάνουν κάτι. Όμως, το να μην προσέξεις ΑΣ, τα οποία εμφανίζονται αναπόφευκτα κατά τον αυτό βιασμό, γίνεται μόνο στην περίπτωση, αν εξανάγκασες τον εαυτό σου και να χαζέψει κιόλας, και ένας αποχαυνωμένος άνθρωπος μοιάζει με τυφλό, φτιαγμένο ναρκομανή μέσα σε θάμνο με αγκάθια – προσπαθεί να χωθεί παντού, καρφώνεται και ταυτόχρονα δεν αισθάνεται πόνο μέσα την ναρκωτική παραζάλη του.
Το επαναλαμβάνω – η πραγματοποίηση των μηχανικών επιθυμιών ΠΑΝΤΑ, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες συνοδεύεται με αρνητικά συναισθήματα – δυσαρέσκεια, εκνευρισμό και τα λοιπά. Ακόμα και στην περίπτωση, αν είσαι ένας από εκείνους, που με αφρούς στο στόμα υπερασπίζεται την έννοια της “υποχρέωσης που έχουμε στους γονείς μας”, που μισεί τον οποιονδήποτε που “παραμελεί αυτό το καθήκον” και δεν θέλει να περνάει τον χρόνο του με δυσάρεστο γι` αυτόν συγγενή, που ο ίδιος περνάει ώρες και μέρες δίπλα στο κρεβάτι της υπερήλικης γιαγιάς – ακόμα και εσύ και πάλι αισθάνεσαι ΑΣ, όταν εκτελείς το “καθήκον” σου. Η επιθυμία σου να πας στην βαρετή γιαγιά, η οποία προήλθε από την πεποίθηση σου, ότι έτσι πρέπει να κάνεις, είναι το αποτέλεσμα του δογματισμού, δηλαδή της ηλιθιότητας, και πάντοτε συνοδεύεται με ΑΣ. Πάντα. Απλώς εσύ έχεις συνηθίσει σε αυτά τα ΑΣ τόσο πολύ, ότι δεν φαντάζεσαι πια τη ζωή χωρίς αυτά. Οι άνθρωποι, που υποστηρίζουν τέτοιου είδους οικογενειακούς θεσμούς, που εξαναγκάζουν τους άλλους να συναναστρέφονται με δυσάρεστα άτομα, έχουν δηλητηριαστεί τόσο πολύ με την μόνιμη πραγματοποίηση των μηχανικών επιθυμιών και με τα ΑΣ, που τις συνοδεύουν, ότι δεν καταλαβαίνουν πια – πως γίνεται να ζήσουν χωρίς όλα ταύτα. Η συνεχόμενη εισαγωγή του δηλητηρίου μετατρέπεται σε αυτούς σε μια συνηθισμένη κατάσταση, κανονική.
Μπορούμε να κάνουμε ένα πείραμα. Ας πάρουμε είκοσι άτομα περίπου ίδιας ηλικίας – τριάντα χρονών, για παράδειγμα. Ζητάμε από αυτούς να διαβάσουν μια ιστορία για το πως κάποιος άνθρωπος κάθε μέρα πηγαίνει στην βαρετή γιαγιά, επειδή εκείνη είναι η γιαγιά του, όπως και να έχει, και χρειάζεται την υποστήριξη του με τη μορφή της επικοινωνίας της με τον εγγονό. Έπειτα ζητάμε να εκτιμήσουν αυτόν τον άνθρωπο με μέτρο την έγκριση, που δίνουν στις πράξεις τους. Ύστερα βάζεις αυτούς τους είκοσι στη σειρά και πρέπει να επιλέξεις αυτούς, που σου φαίνονται περισσότερα κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, εσωτερικά νωθροί και γενικώς δείχνουν μεγαλύτεροι. Θα είναι συγκεκριμένα οι άνθρωποι, που θα βάλουν τον υψηλότερο βαθμό!
Τι είναι τότε – “η ευχάριστη κούραση”; Εγώ νομίζω, ότι είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας διανομής των πόρων, που γίνεται υπό συνθήκες της πραγματοποίησης της χαρούμενης επιθυμίας, η οποία οδήγησε στον πληθωρισμό αυτόν των πόρων για την μετέπειτα χρήση τους. Αυτό ισχύει όπως για την σωματική, έτσι και για την ψυχολογική κούραση.
Είναι γνωστό, ότι εάν ο άνθρωπος είχε ασχοληθεί ολόκληρη την ημέρα με κάποιες συναρπαστικέ μελέτες, μάθαινε κάτι καινούριο, το απομνημόνευε, λάμβανε σημαντική για εκείνον πείρα, τότε θα χρειαστεί περισσότερη ώρα για τον ύπνο, απ` ότι συνήθως. Δεν είναι καθόλου παράξενο, διότι η δημιουργία των νέων αξόνων και νευρωνικών σχέσεων γίνεται συγκεκριμένα κατά διάρκεια του ύπνου, δηλαδή την ώρα της βαθιάς φυσιολογικής και ψυχολογικής ξεκούρασης. Κάτι παρόμοιο υπάρχει και στις αθλητικές προπονήσεις. Οι πρώτοι μποντιμπιλντερς θεωρούσαν, ότι πρέπει να περνάς όλες τις ημέρες από το πρωί ως το βράδυ στο γυμναστήριο, κάτι που έκαναν κιόλας (καλλιεργώντας με αυτόν τον τρόπο το μίσος για τη σωματική δραστηριότητα και καταστρέφοντας το σώμα τους) – και αυτό γινόταν μέχρις ότου δεν εμφανίστηκε ένας τεμπέλικος μποντιμπιλντερ – τη μια μέρα αυτός έκανε ασκήσεις, και την άλλη ξάπλωνε στην παραλία, έκανε μπάνιο και πηδιόταν. Προς μεγάλη του έκπληξη, η μυική μάζα του με αυτό τον τρόπο αυξανόταν γρηγορότερα, και οι μύες του είχαν τη καλύτερη δομή. Αργότερα αποκαλύφθηκε, ότι οι μύες μεγαλώνουν συγκεκριμένα την ώρα της ξεκούρασης, και όχι κατά την άσκηση! Απ` ότι φαίνεται, αυτό ισχύει για πολλές διαδικασίες της ανάπτυξης.
Έτσι, όποτε ο άνθρωπος μέσα στην ημέρα μαθαίνει πολλά, το απομνημονεύει, λαμβάνει κάποια παρατεταμένη εμπειρία, μέσα του συσσωρεύεται η “ψυχολογική κούραση”, η οποία, μάλλον, προέρχεται από την έλλειψη των πόρων του εγκεφάλου για την τελειοποίηση των νευρωνικών δικτύων. Έχει ενδιαφέρον ορισμένα το ότι μια τέτοια κούραση είναι ευχάριστη και έχει αντίκτυπο με φωτισμένο φόντο. Είναι καταπληκτικό, πόσο τεράστια είναι η διαφορά ανάμεσα στην ακολουθία των χαρούμενων και των μηχανικών επιθυμιών. Αρκεί να ακολουθήσεις τα δόγματα για μια ώρα, ώστε να κουραστείς θανάσιμα (δηλαδή, να δηλητηριαστείς), και αυτή η δηλητηρίαση θα κρατήσει για πολύ καιρό ακόμα, και δεν είναι καθόλου σίγουρο, ότι ο ύπνος θα καταφέρει να επαναφέρει τις δυνάμεις σου – οι άνθρωποι άνω των σαράντα ακόμα και μετά τον ύπνο δεν επανέρχονται και ξυπνάνε δηλητηριασμένοι. Την ίδια ώρα, όποτε κάποιος άνθρωπος ασχολείται με χαρούμενη εργασία, είναι ικανός να δουλεύει πάρα πολλές ώρες υπό καθόλου άνετες συνθήκες, και παρόλα ταύτα να μην κουράζεται καθόλου μα και αν τέλος πάντων η κουράσει θα έρθει, θα είναι ευχάριστη, όπως και η μετέπειτα ξεκούραση και ο ύπνος.
Μια ακόμα σημαντική διαφορά – ο δηλητηριασμένος άνθρωπος έχει την τάση προς εντελώς ηλίθια ξεκούραση – να πάρει ένα κουτί μπίρα και να χαζέψει τηλεόραση – με μικρές παραλλαγές προς τάδε ή εκείνη μεριά, οι οποίες για κάποιο λόγω χρησιμοποιούνται με την ιδιότητα του διακριτικού πολιτιστικού χαρακτηριστικού, δηλαδή, αν εσύ με μπίρα και εφημερίδα χαζεύεις τηλεόραση – είσαι κουλτουριάρης, και αν με βοώντα παίζεις ντόμινο η τάβλι και χτυπάς τη γυναίκα σου, τότε είσαι άξεστος βλάχος, αμόρφωτος. Στην πραγματικότητα, και οι πρώτοι και οι δεύτεροι είναι αμόρφωτοι, είναι πάρα πολύ εύκολο να το διαπιστώσουμε, αφού τι εστι αμόρφωτοι; Είναι “ψυχολογικά υπανάπτυκτοι άνθρωποι, που επιτρέπουν στους άλλους να τους εκμεταλλεύονται η που ασκούν βια κατά των άλλων ανθρώπων».
Ο κουρασμένος άνθρωπος θέλει να ξεκουράζεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Κατά τον σοσιαλισμό στον εργαζόμενο όχλο φόρτωναν την ιδέα, ότι η “ξεκούραση είναι η αλλαγή της εργασίας”. Και αυτό είναι πράγματι έτσι! Αν έχεις όντως κουραστεί και όχι δηλητηριαστεί, δηλαδή, δούλευες, νιώθοντας ενθουσιασμό, προσμονή, χαρά και τα λοιπά, τότε δεν θα θέλεις σε καμιά περίπτωση να καθίσεις στον καναπέ με μπίρα για να βλέπεις τη χαζή σειρά για τη ζωή των ανεγκέφαλων. Όχι, θα θελήσεις να διαβάσεις κάποιο επιστημονικό βιβλίο, ή να παίξεις απλό παιχνίδι, η να διαβάσεις κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο, να πάρεις μέρος σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, να σκαλίσεις τον κήπο σου, να χαϊδευτείς με κάποιο κορίτσι και τα λοιπά. Έτσι, πράγματι, μια τέτοια ξεκούραση, αν τη δεις απ` έξω, μπορεί να προκαλέσει απορία – τι, πάλι δουλεύει αυτός;;
Το 1999 εγώ άρχισα να γράφω το βιβλίο μου για την “Επιλογή των ελκυστικών αντιλήψεων” (αυτό το βιβλίο είχε αλλάξει τίτλο δυο φόρες – στην αρχή το ονόμασα “Μικρές λεπτομέρειες του μεγάλου σαμάντχι”, έπειτα, έχοντας αντιληφθεί, ότι δεν θα γίνεται να μιλήσω για κανένα σαμάντχι εκεί, το ονόμασα “Πρακτική του ευθύ δρόμου”, εφόσον οι μέθοδοι, που εγώ πρότεινα, οδηγούσαν με τον πιο σύντομο δρόμο προς την ελευθερία από τους σκοτισμένους και στην επίτευξη των ΦΑ. Όμως, τελικά απέρριψα και αυτό το όνομα, διότι κουράστηκα να παρατηρώ, πως σε αυτόν τον τίτλο σαν μύγες στο μέλι πετούσαν οι εσωτερικοί όλων των ειδών, κάποιοι με μίσος, κάποιοι με κολακεία (δηλαδή, με άλλη πλευρά του μίσους), όλοι το ίδιο άκαρποι ηλίθιοι. Για να γράψω ένα τέτοιο βιβλίο, χρειάστηκε να ολοκληρώσω αμέτρητες έρευνες και αυτό έκανα, καμιά φορά επί πολλές ώρες την ημέρα. Και δεν φτάνει μόνο να βρεις την πιο κατάλληλη λύση για ένα ορισμένο πρόβλημα, έπρεπε να διαψεύσω φαινομενικά αμέτρητη ποσότητα των δογματικών θεωριών, να σχηματίσω μια γενική εικόνα του ανθρώπου – αρμονική, με συγκεκριμένους όρους (τους οποίους έπρεπε να επινοήσω και να ορίσω), ώστε να είναι όλα αυτά άκρως ξεκάθαρα (και για να γίνει αυτό, χρειάστηκε να εξηγώ το ίδιο πράγμα σε δέκα ανθρώπους, για να απλουστεύσω την διήγηση). Την ίδια εποχή ασχολήθηκα πολύ με την ανάπτυξη της επιχείρησης μου, είχα έντονη αλληλογραφία και προσωπική επικοινωνία με τους ενδιαφερόμενους για την πρακτική και επί πολλά χρόνια (!) ο δικός μου κανονικός τρόπος ζωής συμπεριλάμβανε τα εξής – το πρωί, κοντά στις 9, έφευγα για τη δουλειά, όπου κυριολεκτικά δεν είχα ούτε ένα λεπτό ελεύθερο, και συνεχώς υπερφορτωνόμουν με προβλήματα, στις 7-8 το βράδυ επέστρεφα σπίτι και μέχρι 2-3 η ώρα τη νύχτα (καμιά φορά και μέχρι τις 4-5) μελετούσα, απαντούσα σε μηνύματα, σημείωνα και τα λοιπά. Συνήθως δεν ένιωθα καθόλου κούραση, παρόλο που η έλλειψη του ύπνου ήταν αισθητή και με επηρέαζε. Επίσης έχει ενδιαφέρον και το γεγονός, ότι το σώμα μου μετά από μια τέτοια ζωή δεν έγινε χοντρό και δυσκίνητο – όποτε ταξίδευα στα βουνά για 2-3 μήνες, γρήγορα έχανα μερικά περιττά κιλά και ένιωθα, σαν να διατηρούσα έναν υπέρ-υγιεινό τρόπο ζωής. Έτσι και ήταν – ο τρόπος ζωής μου ήταν υγιεινός, διότι ένιωθα συνέχεια, σχεδόν αδιάκοπο φόντο της προσμονής – και όποτε έκτιζα την επιχείρηση μου, (καταλάβαινα, ότι κτίζω την οικονομική βάση για τον μελλοντικό μουσουδο-πολιτισμό), και όταν έγραφα τα βιβλία μου, και όταν μιλούσα με τους νέους αναγνώστες μου, κ.τ.λ.
Αν εσύ νιώθεις δυσάρεστη κούραση – αυτό σημαίνει ότι ασχολείσαι με μηχανική, άχαρη δραστηριότητα, ή τουλάχιστον ότι μια τέτοια δραστηριότητα καταλαμβάνει υπερβολικά μεγάλο μέρος της ζωής σου.