Κάθε παιδί και συνεπώς μεγάλος γνωρίζει την ιστορία, που περιέγραψε ο Κίπλινγκ. Εξίσου είναι ευρέως γνωστό, πως η ιστορία τούτη έχει εντελώς επιστημονική βάση, η οποία συνιστάται στο ότι αν κάποιος θα πάρει ένα βρέφος, του στερήσει την συναναστροφή με την ανθρώπινη κοινωνία, και τον τοποθετήσει στην κοινότητα, ας πούμε των λύκων η των πιθήκων, μερικά χρόνια αργότερα θα βρει μπροστά του ένα πλάσμα, το οποίο αν και θα θυμίζει εξωτερικά τον άνθρωπο, στο επίπεδο της ψυχικής ανάπτυξης, ωστόσο, ανίκανο να σπουδάσει σε ένα σχολείο για τς καθυστερημένα παιδιά. Όσο περισσότερο διαρκεί ένας τέτοιος αποκλεισμός, τόσο πιο ανέλπιστες θα είναι η προσπάθειες να επηρεάσουν τον Μόγλη με σκοπό να τον μετατρέψουν σε έστω ελάχιστο αποδεκτό μέλος της κοινωνίας.
Συνάντησα αρκετές φόρες στα μέσα της μαζικής ενημέρωσης τις αναφορές για παρόμοιες περιπτώσεις, όταν έβρισκαν κάποιο χαμένο ή κλεμμένο από τα ζώα βρέφος, που μέχρι τότε έφτανε στην ηλικία περίπου δέκα χρονών, όμως, ποτέ δεν είχα βρει λεπτομερείς περιγραφές των μελετών της ψυχικής του κατάστασης. Αυτό είναι από μόνο του παράξενο – εμφανίζονται εικασίες για σκόπιμη αποσιώπηση των αποτελεσμάτων αυτών των ερευνών.
Αν κάποιο παιδί βρεθεί σε αυτή την κατάσταση σε μεγαλύτερη ηλικία, ας πούμε, των 5-7-10 χρόνων, είναι πολύ πιο απλό για αυτό να επιστρέψει στην ανθρώπινη κοινωνία. Σχετικά με αυτό υπάρχει ένα συναρπαστικό βιβλίο του Τέρνερ, τον οποίο απήγαγαν οι Ινδιάνοι όταν ήταν δέκα χρόνων, και που αναγκάστηκε να ζήσει μαζί τους επί δυο δεκαετίες. Ωστόσο, δέκα χρόνων – είναι μια σχηματισμένη προσωπικότητα πια, μα ακόμα και οι πρωτόγονοι Ινδιάνοι – δεν είναι το ίδιο με τα ζώα.
Παρόλα ταύτα, έχοντας υπόψιν ότι η ιστορία με τον Μόγλη έχει ένα εντελώς επιστημονικό υπόβαθρο, την αντιμετωπίζουμε σαν κάποιου είδους μύθος– κάτι που απέχει πάρα πολύ από εμάς, που συμβαίνει ή συνέβαινε κάποτε μερικές φορές και που για εμάς έχει περισσότερο καλλιτεχνική αξία, παρά κάποια διαφορετική. Εντωμεταξύ, αυτό δεν είναι ακριβώς αλήθεια. Τα πράγματα είναι ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά. Η ιστορία με τον Μόγλη έχει την άμεση και απευθείας σχέση με τον καθέναν από εμάς. Υπό αυτή την έννοια μπορούμε να θυμηθούμε την διατύπωση του Σαλλούστιου: “Οι μύθοι – είναι κάποια γεγονότα, τα οποία δεν έγιναν ποτέ, και όμως συμβαίνουν συνέχεια”. Μιλώντας με άλλα λόγια, το παραμύθι του Κίπλινγκ για τον Μόγλη – είναι ιστορία της ζωής ενός αγοριού, που δεν υπήρξε ποτέ, στην οποία αντανακλάται ο, τι συμβαίνει κάθε μέρα με τον καθένα από εμάς.
Αυτό, που λέω μέχρι στιγμής, ακούγεται κάπως δυσκολονόητο, το ξέρω. Θα το εξηγήσω αμέσως.
Ο εγκέφαλος μας έχει την εξαιρετικά περίπλοκη δομή. Χωρίς αυτό και επίσης χωρίς τη χρήση του εγκέφαλου, εμείς δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε, αν και πρέπει να παραδεχτούμε, ότι ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων προσπαθεί να πείσει τους εαυτούς τους και τους άλλους για το αντίθετο, με το προσωπικό τους παράδειγμα. Δεν το καταφέρνουν και πάρα πολύ καλά, κρίνοντας απ` όλα. Ακόμα και οι ασήμαντες, φαινομενικά, βλάβες στον εγκέφαλο μπορούν να οδηγήσουν στις βαριές, ή μη-αντιστρέψιμες συνέπειες. Βασιζόμενοι σε αυτό, μπορούμε να πέσουμε εύκολα στην παραίσθηση του πρωτόγονου υλισμού, σύμφωνα με τον οποίο η “συνείδηση είναι η λειτουργία του εγκέφαλου”. Η συνείδηση δεν είναι σε καμιά περίπτωση η λειτουργία του εγκέφαλου, κάτι, που εν μέρει αποδεικνύουν τα πειράματα με τον Μόγλη – δεν φτάνει μόνο ο εγκέφαλος, ώστε να αναπτυχθεί η συνείδηση του ανθρώπου σε έναν άνθρωπο. Ο Αϊνστάιν, τοποθετημένος από την παιδική ηλικία στην παρέα των μαϊμούδων, μέχρι τα γεράματα θα μάθαινε μόνο το πως να ξεψυλλιάζεται.
Παραμένει ανοιχτή η ερώτηση για το αρκετό και το απαραίτητο. Είναι αρκετή μια ανοιχτή τηλεόραση για ένα βρέφος, μεγαλωμένο από τους λύκους, ώστε το παιδάκι να γίνει άνθρωπος τελικά; Αν ο Χίτλερ, εκμεταλλευόμενος το γεγονός, ότι εκατομμύρια σοβιετικών πολιτών παραδίδονταν στην αιχμαλωσία οικειοθελώς στους πρώτους μίνες του πολέμου και εκτός από αυτό, ήταν έτοιμοι με όπλα στα χέρια να προχωρήσουν προς τη Μόσχα για ανατρέψουν το μισητό καθεστώς του Στάλιν – θα το είχε δώσει αυτά τα όπλα, βάζοντας επικεφαλής ανθρώπους σαν τον Βλάσοφ ή έστω Μπαζάνοβ με τον Μάνερχαιμ, τότε ο σοβιετικός λαός απερίσκεπτα θα έπεφτε από μια παγίδα μέσα στην άλλη και θα είχαμε υπεραρκετά πειράματα με τους Μόγληδες και άλλους – για το όφελος της επιστήμης, αν και με άρωμα πυρηνικό.
Αν φανταστούμε κάποιες έξυπνες βόμβες, οι εκρήξεις των οποίων θα σκότωναν όλους τους μεγαλύτερους του ενός χρόνου ανθρώπους στη Γη, τότε σαν αποτέλεσμα τέτοιου πολέμου η ανθρωπότητα θα είχε εξαφανιστεί, παρά το γεγονός, ότι από τους χιλιάδες παιδικούς σταθμούς σε πολύ λίγο καιρό θα έβγαιναν εκατομμύρια βρέφη, ανατρεφόμενα από έξυπνα μηχανήματα.
Με τα παιδιά πρέπει οπωσδήποτε να μιλάς, να παίζεις, να συναναστρέφεσαι, να ασχολείσαι με κάτι μαζί, να υποστηρίζεις τα ενδιαφέροντα τους, να τους προσφέρεις την μέγιστη πρόσβαση στις πληροφορίες – και τότε κάποια από αυτά (μόνο μερικά, και σε καμιά περίπτωση όχι όλα!) θα αναπτύσσονται και θα μεταμορφωθούν σε Νοήμων Άνθρωπο. Όμως, τι γίνεται με τις ΦΑ?
Σχεδόν το ίδιο ισχύει και για τις ΦΑ. Ο άνθρωπος, που μεγαλώνει ανάμεσα στους συνηθισμένους ανθρώπους που δεν βιώνουν ποτέ τις ΦΑ, είναι ικανός ωστόσο κατά καιρούς να αισθανθεί τις φωτισμένες αντιλήψεις, να τις διακρίνει από άλλες ή ακόμα να αρχίσει να τις καλλιεργεί. Όμως, η διαδικασία αυτή θα προχωράει ασύγκριτα πιο γρήγορα και μαζικά, αν το παιδί συναναστρέφεται με τον άνθρωπο, που βιώνει τις ΦΑ. Και όλα ταύτα είναι λίγο-πολύ κατανοητά και μοιάζουν να είναι απολύτως λογικά. Κάτι άλλο, όμως, είναι καταπληκτικό. Αν ένα παιδί θα ζήσει κοντά σε έναν καθηγητή των μαθηματικών και η επικοινωνία τους θα αφορά μόνο τη λύση των οικιακών ζητημάτων, το παιδί δεν θα λάβει εκείνη την παρακίνηση για την ανάπτυξη των ενδιαφερόντων του, που θα λάμβανε, αν ο καθηγητής θα του έλεγε για τις επιστήμες. Με τις ΦΑ τα πράγματα είναι διαφορετικά! Είναι αρκετή ακόμα η απλή ΠΑΡΟΥΣΙΑ του ανθρώπου, που βιώνει τις ΦΑ, ώστε οι βρισκόμενοι κοντά του μικροί και μεγάλοι να λάβουν μια επιπλέον ευκαιρία. Ειδικά αυτό ενισχύεται, όταν υπάρχει η επικοινωνία – ακόμη και η πιο απλή, συνηθισμένη – με έναν τέτοιο άνθρωπο. Και σε αυτό μπορεί να βρεθεί κάποια λογική εξήγηση – οι ΦΑ αλλάζουν τα πάντα σε έναν άνθρωπο – κυριολεκτικά τα πάντα χωρίς εξαιρέσεις και στην διαδικασία της συναναστροφής με έναν τέτοιο άνθρωπο, όταν εσύ αντιλαμβάνεσαι όλες τις δεκάδες, ακόμα και εκατοντάδες των εκδηλώσεων του, αυτόματα λαμβάνεις και ο, τι βρίσκεται πίσω από αυτές, που καθορίζει ο, τι εκείνος κάνει – οι φωτισμένες αντιλήψεις.
Όμως, υπάρχουν και πράγματα, τα οποία είναι δύσκολο να εξηγήσεις.
Πρώτον, τείνω να θεωρήσω, ότι ακόμα και η απλή παρουσία του ανθρώπου, που αισθάνεται τις ΦΑ, επηρεάζει τους άλλους γύρω του – ακόμα και αν αυτοί δεν γνωρίζουν, πως εκείνος βρίσκεται κάπου κοντά. Προς το παρόν υπάρχουν μόνο αποσπασματικές παρατηρήσεις σχετικά με αυτό το θέμα, οι οποίες με τίποτα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βάσεις για κάποια υπόθεση, έτσι ας πούμε, ότι για την ώρα είναι μια πρόχειρη εικασία. Στο μέλλον θα κάνουμε τέτοια πειράματα.
Δεύτερον, θέλω να στρέψω την προσοχή σας σε ένα τόσο ενδιαφέρον, και αυτή τη φορά, αναμφισβήτητα υπαρκτό φαινόμενο, όπως η απτική μετάδοση της ευδαιμονίας. Θα φέρω μερικά παραδείγματα.
Όποτε εγώ νιώθω δυνατή απόλαυση στην περιοχή της καρδιάς, στήθους ή του λαιμού, συνήθως αυτή απλώνει και στις άλλες περιοχές του σώματος, ειδικά συσσωρευόμενη σε κάποια μέρη, όπως ο καρπός, ο αγκώνας, μερικά σημεία ανάμεσα σε αυτά, στον ώμο και αλλού. Ανάμεσα σε αυτά τα κέντρα της απόλαυσης βρίσκονται το κέντρο της παλάμης και άκρες των δάχτυλων μου. Καμιά φορά – όταν η απόλαυση στις άκρες των δάχτυλων γίνεται δυνατή, μέσα τους εμφανίζεται ευχάριστη αίσθηση, που μοιάζει με το κύλισμα του νερού ή γύρισμα μικρών στροβίλων. Αν εκείνη τη στιγμή εγώ θα απλώσω την παλάμη μου στο στήθος κάποιου ανθρώπου, που έχει μερική πείρα των ΦΑ, εκείνος θα αισθανθεί την απόλαυση στο στήθος, ακόμα και αν δεν το περίμενε.
Είναι δύσκολο να επαναλάβεις και να εξακριβώσεις αυτό το πείραμα, το καταλαβαίνω. Όμως, υπάρχει και ένα άλλο, το οποίο μπορεί να κάνει πραγματικά ο οποιοσδήποτε. Αν εσύ αυνανίζεσαι (μου αρέσει περισσότερο η λέξη “μαλακίζεσαι”), και ελπίζω, ότι το κάνεις, επιπλέον ακολουθώντας την συμβουλή μου να μην φτάνεις σε οργασμό περισσότερο από μια φορά το μήνα, τότε τη στιγμή της δυνατής διέγερσης μπορείς να παρατηρήσεις, πως αν πάρεις την ώρα της έντονης κίνησης τα χέρια από τον χίγρη, στα δάχτυλα και στις παλάμες εμφανίζεται ένα αρκετά ευχάριστο και πολύ ξεκάθαρο τρέμουλο, δόνηση. Αυτό αφορά και τα κορίτσια, που χαϊδεύουν τα μουνάκια τους. Εκτός από αυτό, είναι πολύ εύκολο να κάνεις ένα τέτοιο πείραμα – σε πηδάει κάποιο αγόρι, που έχει ανάψει πολύ και δεν έφτανε σε οργασμό αρκετές μέρες. Αν είσαι αγόρι η κορίτσι – δεν παίζει κανένα ρόλο. Λοιπόν, εκείνος σε πηδάει και εσύ απλώς μένεις ξαπλωμένη ή όρθια και παρατηρείς τις αισθήσεις σου. Κανόνισε με το αγόρι να μην αλλάζει τον χαρακτήρα των κινήσεων του, όταν θα τελειώνει μέσα σου. Η διέγερση σου θα παραμένει στο ίδιο περίπου επίπεδο η θα αλλάζει απαλά και σε κάποια φάση θα νιώσεις αισθητό κυματισμό της απόλαυσης, ίσως θα πλησιάσεις ακόμα και στον οργασμό. Θα εκπλαγείς, όταν θα παρατηρήσεις, ότι μερικά δευτερόλεπτα αργότερα το αγόρι, που σε πηδάει, σταμάτησε – εκείνος τελείωσε ακριβώς την ίδια στιγμή.
Αν θα σε πηδάει ένα αγόρι που μπορεί να κρατηθεί για πολλή ώρα χωρίς οργασμό και τόσο ερεθισμένο, που βρίσκεται στο όριο του οργασμού, ίσως να βιώσεις εντελώς ξεχωριστές αισθήσεις στην πλάτη σου, στην σπονδυλική στήλη, σαν να ρέει κάτι πολύ ευχάριστο.
Κατά την έντονη σεξουαλική διέγερση, στο όριο του οργασμού, ειδικά όταν τηρείται ο όρος για μακροχρόνια αποχή από τον οργασμό, από τον χίγρη, όπως και από το μουνάκι, κάτι ρέει αόρατα – κάτι, που δεν μπορεί να αφεθεί στις εξηγήσεις διάφορων εσωτερικόν. Πρέπει να μελετήσουμε αυτές τις αντιλήψεις – εμένα μου φαίνεται πολύ συναρπαστικό αυτό. Είναι “κάτι”, που συνδέεται μόνο έμμεσα με τις ΦΑ, μιας και είναι το αποτέλεσμα τις απόλαυσης, και όμως, υπάρχει και πάλι κάποια σχέση με τις φωτισμένες αντιλήψεις, αφού η σεξουαλική διέγερση – είναι φωτισμένη φυσική αίσθηση (ΦΦΑ), και αυτή – όπως και άλλες ΦΦΑ – έχει δυνατό αντίκτυπο με τις υπόλοιπες.
Ως εκ τούτου εμφανίζεται και το απλό συμπέρασμα – ο καθένας, που δηλώνει κατά της ευδαιμονίας, απολαύσεων είναι οπισθοδρομικός, μάχεται εναντίον στις ίδιες ΦΑ (μην μπερδεύεις την απόλαυση με αποχαύνωση από διάφορα ναρκωτικά). Εκείνος ο πόλεμος, που κηρύχθηκε παντού από διάφορους οπισθοδρομικούς εκ του χριστιανισμού, ινδουισμού, μουσουλμανισμού, κομμουνισμού και άλλους – ισμους, και οι οπισθοδρομικοί-μαχητές της ηθικής – είναι ο πόλεμος κατά της ίδιας της ζωής – ο πόλεμος εναντίον στην εξέλιξη. Και είναι αδύνατον να νικήσεις την εξέλιξη – μπορείς είτε να χάσεις, είτε να αυτοκαταστραφείς. Θα ήταν καλό μέσα στον παροξυσμό της αυτοκαταστροφής όλα αυτά να μην παρασύρουν μαζί τους και την ανθρωπότητα εν γένει.
Και έτσι βγαίνει, ότι όλοι είμαστε – Μόγληδες, που μεγάλωσαν μακριά από τους ανθρώπους, ικανούς να αισθάνονται τις ΦΑ, από τα πρώτα μας παιδικά χρόνια περικυκλωμένα με “πιθήκους και λύκους”, που με όλες τις δυνάμεις τους μεταδίδουν στα παιδιά το μίσος για το σεξ, για την απόλαυση, για τις χαρούμενες επιθυμίες. Έτσι οι πιθανότητες δεν είναι πολύ μεγάλες, ωστόσο, αυξάνονται λόγω μιας πολύ παράξενης πολιτισμικής ιδιότητας, χαρακτηριστικής σχεδόν για όλες τις κουλτούρες – σχεδόν παντού δηλώνεται η υψηλή αξία τέτοιων αντιλήψεων, όπως η αίσθηση της ομορφιάς, τρυφερότητα, ειλικρίνεια, αποφασιστικότητα, επιμονή και άλλες! Παράξενο πράγμα. Στα λόγια μια ολόκληρη σειρά των φωτισμένων αντιλήψεων θεωρείται κάτι υπέροχο, ανώτερο, επιθυμητό, ακόμα και απαραίτητο. Επιπλέον, μερικά αρνητικά συναισθήματα θεωρούνται κακά, ανεπιθύμητα, καταστροφικά, για παράδειγμα, η επιθετικότητα, το μίσος, όμως, όχι γενικώς “κακά”, αλλά μόνο στις συγκεκριμένες περιπτώσεις. Το μίσος για τον εχθρό, για παράδειγμα, συνεχίζει να θεωρείται ύψιστη αρετή. Στην πραγματικότητα τα πάντα γίνονται τελείως διαφορετικά – οι μέθοδοι της απομάκρυνσης των ΑΣ και της καλλιέργειας των ΦΑ προκαλούν στον συνηθισμένο άνθρωπο του δυτικού κόσμου μια νωθρή έγκριση χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να κάνει τέτοιες πράξεις, ενώ στη Ρωσία και σε άλλες άγριες και καθυστερημένες χώρες – απότομη κατάκριση έως και μίσος.
Παρόλα ταύτα, εφόσον οι δηλώσεις για την αξία ορισμένων ΦΑ είναι ευρέως διαδεδομένες και αποτελούν κάποιο κομμάτι του θεωρητικού κόσμου του σχεδόν οποιουδήποτε άνθρωποι, αυτές μπορούν σίγουρα να παρακινήσουν κάποιους έφηβους να μελετήσουν σχετικές καταστάσεις, να αναζητήσουν την ανάλογη λογοτεχνία, και αυτό μελλοντικά μπορεί να τους οδηγήσει σε κάτι μεγαλύτερο. Και αν αρχικά τα παιδιά γίνονται Μόγλη άθελά τους, τότε με κάθε επόμενη χρονιά της ωρίμανσης τους η ευθύνη για το ότι εκείνοι παραμένουν τέτοιοι, μετατοπίζεται πια στους ίδιους τους εαυτούς τους, εφόσον ο καθένας έχει την επιλογή – να προσέξει αυτές τις εξαιρετικά πολυάριθμες γραπτές και ρητές δηλώσεις περί της αξίας των ΦΑ ή όχι, να αρχίσει την αναζήτηση των σχετικών βιβλίων ή όχι, να παραμείνει κοντά σε εκείνους τους ανθρώπους, που υποστηρίζουν τέτοιες δηλώσεις ή ακόμα και ασχολούνται με την επιλογή, ή όχι.