Η λέξη “αγάπη”, όπως και οι πολλές άλλες λέξεις, δεν έχει συγκεκριμένο ορισμό και από εδώ πηγάζει η σχετική με αυτήν μεγάλη ηλιθιότητα και σύγχυση. Εφόσον η λέξη δεν έχει ορισμό, πώς να καταλάβεις, ότι ο άνθρωπος δεν σου λέει βλακείες, όταν αναφέρει, πως αγαπάει κάποιον;
Η μητέρα, που βιάζει το παιδί της, αναγκάζοντας το να τρώει κάτι, που εκείνο δεν θέλει και τόσο, όσο εκείνο δεν θέλει και τη στιγμή, όταν δεν το θέλει, δηλαδή, μια μητέρα-σαδίστρια, – διαβεβαιώνει τους πάντες, ότι πράττει έτσι μόνο και μόνο λόγω μεγάλης της αγάπης για το παιδί. Ένας μέθυσος, που δέρνει την γυναίκα του, αγκαλιάζει σφικτά ένα σκυλί και χαϊδεύει το κεφάλι του, λέγοντας, ότι αγαπά το σκυλί του, μα αυτό δεν τον εμποδίζει την επόμενη κιόλας στιγμή να χτυπήσει το σκυλί στο ίδιο κεφάλι. Οι γυναίκες, που “αγαπάνε” τον άντρα τους, συχνά στάζουν με το πύον του μίσους από τη ζήλια.
Είναι άκρως περίεργο, ότι η ζήλια θεωρείται σημάδι της αγάπης! Η ζήλια! Δηλητηριώδες μείγμα του μίσους, επιθετικότητας, αυτο-λύπησης, παραπόνου, δίψας για κτήση, αδιαφορίας για τις επιθυμίες του “αγαπημένου”, τάση για δολοφονία (και του “αγαπημένου” κιόλας) – αυτά είναι τα σημάδια της αγάπης;; Μάλλον, αυτό το παράδειγμα είναι και το πιο περιγραφικό από όλα, που δείχνουν, ότι οι άνθρωποι δεν φαντάζονται ούτε στο ελάχιστο – τι είναι οι φωτισμένες αντιλήψεις, αν πιστεύουν, ότι η ζήλια είναι ένα χαρακτηριστικό της αγάπης.
Χτες μια από τις μουσούδες αγόραζε μανταρίνια στο τρεκ γύρω από το Έβερεστ – δίπλα στο μονοπάτι στεκόταν κοπέλα-Νεπαλέζα και τα πούλαγε. Όταν επί μερικές ώρες περπατάς μέσα στη ζέστη, είναι σκέτη απόλαυση να φας ένα ζουμερό μανταρίνι! Έχοντας πληρώσει, η μουσούδα κατέβασε το σακίδιο της και άρχισε να βάζει μέσα τα μανταρίνια. Εκείνη τη στιγμή την κοπέλα-Νεπαλέζα πλησίασε ένα παλικάρι. Τα ήθη στο Νεπάλ είναι πολύ “σεμνά”, δηλαδή, άκρως ηλίθια, έτσι η ελεύθερη συναναστροφή του παλικαριού με την κοπέλα έδειχνε αναμφισβήτητα, ότι είναι τουλάχιστον αρραβωνιασμένοι, αν όχι παντρεμένοι – εκείνοι μιλούσαν, γελούσαν, ο άντρας της έδωσε ένα κομμάτι ψωμί, εκείνη πήρε το μισό και άρχισε να τρώει. Το παλικάρι κράταγε στο χέρι του μια μακριά βέργα και την κουνούσε πέρα-δώθε. Επιτέλους, έφτασε η ώρα να φύγει. Φεύγοντας, με μια απολύτως φυσική κίνηση, εκείνος κτύπησε με δύναμη με τη βέργα το μπούτι της κοπέλας. Η Νεπαλέζα διπλώθηκε από το πόνο, με το ζόρι συγκρατώντας τα δάκρυα και τρίβοντας το πόδι της, ενώ ο άντρας – χαμογελαστός και ευχαριστημένος με τον εαυτό του – προχώρησε παρακάτω. Αυτό είναι επίσης αγάπη. Και μην νομίζεις, ότι η κοπέλα είναι το θύμα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Προσπάθησε να σταματήσεις ένα τέτοιο παλικάρι, πάρε τη βέργα από το χέρι του και δείξε – πόσο ωραία είναι εκείνη η “αγάπη”, που ο ίδιος εκδηλώνει στην “αγαπημένη” του και η κοπέλα πρώτη θα τρέξει κοντά του, να τον παρηγορήσει και να τον προστατέψει. Και αυτό είναι “αγάπη”. Η μουσούδα είπε στην κοπέλα, ότι το αγόρι της είναι μαλακισμένο, μα η Νεπαλέζα την κοίταξε με απορία και έκπληξη, και καλά – γιατί μαλακισμένο; Όχι, είναι ένας γεμάτος από αγάπη σύζυγος. Κανένα μουσουλμανικό καθεστώς, όπου η γυναίκες υποβιβάστηκαν στο επίπεδο των οικόσιτων ζώων, δεν θα μπορούσε να υπάρξει, αν οι ίδιες γυναίκες δεν αποτελούσαν τη βάση και την υποστήριξη της υπάρχουσας κατάστασης. Θυμάμαι την κατάπληξη μου, όταν ένα από τέτοια “θύματα” δήλωνε στα ΜΜΕ, πως η χρήση του νικάμπ (μπούρκα, που καλύπτει την γυναίκα από το κεφάλι ως τα πόδια), της δίνει την ελευθερία, την οποία στερούνται οι δυτικές γυναίκες – ελευθερία να προστατεύονται από τις ματιές των ξένων αντρών.
Όχι οι άγριοι μουσουλμάνοι – άνδρες, μα οι ίδιες μητέρες -”θύματα” κόβουν τις κλειτορίδες, (καμιά φορά και ολόκληρα τα εξωτερικά μέρη των γεννητικών οργάνων) των εκατομμυρίων μουσουλμανικών κοριτσιών.
Στην σύγχρονη δυτική κοινωνία δεν κόβουν πια τις κλειτορίδες των παιδιών (αν και παντού συνεχίζουν τους βασανισμούς με διάφορους τρόπους – με τροφή, ύπνο, σχολείο), δεν χτυπάνε τις γυναίκες ή, αν χτυπάνε, αυτό καταδικάζεται από την κοινωνία, όμως, οι ίδιες αντιλήψεις του μίσους και της ηλιθιότητας δεν έχουν αποσυρθεί από την έννοια της “αγάπης¨.
Σε ένα από τα γράμματα του ο δραπέτης Λος (Αλκη) έγραψε:
«Όσο έξυπνο και να θεωρείς τον εαυτό σου, όσο διανοητικά ανεπτυγμένο κ.τ.λ., όποια εικόνα του εαυτού σου και να υποστηρίζεις – συμπεριλαμβανομένου την βλέψη του εαυτού σου ως ανθρώπου, που δεν συνηθίζει να ερωτεύεται, και όσο εύκολα και να μπορούσες “να βγαίνεις από όλα τα αυτά” – το γεγονός παραμένει ίδιο – ερωτεύεσαι και χαζεύεις. Ακριβώς αυτό με κατέπληξε – μπορώ να λέω στον εαυτό μου οποιεσδήποτε ιστορίες και να βρίσκω τις πιο πειστικές στον κόσμο δικαιολογίες – όμως, αναπόφευκτα και στιγμιαία όταν ερωτεύομαι – χαζεύω. Από τον έρωτα πάντοτε εμφανίζεται δυνατή ηλιθιότητα, που μπορεί να εκδηλωθεί και να αναπτυχθεί με κάθε τρόπο, και στην κατεύθυνση του μίσους, της επιθετικότητας και της ζήλιας επίσης”.
Είναι δυνατόν να χαζέψεις από τις φωτισμένες αντιλήψεις; Η να γίνεις επιθετικός;
Σε αυτό συνήθως απαντούν, ότι οι άνθρωποι, ανίκανοι γενικώς να ερωτευτούν – είναι κατά κανόνα ασυναίσθητοι και σκληροί. Με αυτό συμφωνώ. Ο άνθρωπος, ικανός να ερωτευτεί, για μένα είναι ασύγκριτα πιο ελκυστικός από κάποιον, που δεν μπορεί να ερωτευτεί. Όμως, ας ξεκαθαρίσουμε – γιατί γίνεται έτσι; Για να το κάνουμε, θα περάσουμε και πάλι στην γλώσσα των αντιλήψεων Ο ερωτευμένος άνθρωπος μπορεί να θεωρεί την αγαπημένη του όμορφη. Αρχίζει να τη “φλερτάρει” ή να τη φροντίζει, και τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει, ότι για εκείνο το χρονικό διάστημα, όσο ο έρωτας του είναι δυνατός, ο άνθρωπος βρίσκεται στην κατάσταση, όταν τα δικά της συμφέροντα ανταγωνίζονται τα δικά του – και εκείνος επιλέγει να θυσιάσει τα δικά του. Μην ψάχνεις αφοσίωση, συμπάθεια ή κάτι παρόμοιο σε αυτό. Όχι, εννοείται, ότι αυτό το φλερτ – δεν είναι παρά ένας τρόπος να εντυπωσιάσει το θηλυκό. Και όμως – το γεγονός παραμένει – ένας ατελείωτα εγωκεντρικός άνθρωπος, που αδιαφορεί βαθύτατα για τους άλλους, για κάποιο χρονικό διάστημα αποκτά την ικανότητα να θυσιάσει την δική του βολή για χάρη της βολής του άλλου. Για μια σύντομη περίοδο ο άνθρωπος λαμβάνει την συγκεκριμένη πείρα της αυτο-τιθάσευσης, η οποία χρειάζεται, για να γίνει πιο κατάλληλο μέλος της πολιτισμένης κοινωνίας.
Μάλλον, ο αναγνώστης θα απορήσει σε αυτό το σημείο – εγώ ο ίδιος δεν είμαι αυτός, που συνέχεια προκαλώ στον ίδιο εγωκεντρισμό; Όχι. Εγώ προκαλώ για άλλο. Προκαλώ τους ανθρώπους να ακολουθούν τις χαρούμενες επιθυμίες τους, να μην υποτάσσονται στη βία από τη πλευρά των άλλων ανθρώπων. Είναι το συνηθισμένο λάθος των βιαστών και θυμάτων βιασμού – να νομίζουν, ότι αν κάποιος θα αρχίσει να ακολουθεί τις χαρούμενες επιθυμίες του, οπωσδήποτε θα γίνει εγωκεντρικό τέρας, βίαιο και καταστρεπτικό. Βιάζουν και καταστρέφουν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ αυτοί, που κάποτε ήταν θύματα βιασμού. Αυτό, αν θέλετε, είναι ο νόμος της φύσης. Όταν ξεκινήσαμε να κτίζουμε τον μουσούδο-οικισμό εδώ, στα Ιμαλάια, πρώτα απ` όλα θέλαμε να κατασκευάσαμε έναν πολύ δυνατό φράχτη. Ο Νεπαλέζος εργολάβος μας γενικώς ενέκρινε αυτή την ιδέα, όμως, κατά τη γνώμη μας, συνεχώς περιφρονούσε αυτό το άκρως σημαντικό σημείο. Έκανε οτιδήποτε άλλο – ίσιωνε το έδαφος, έφερνε τα υλικά (τα οποία εκφορτώνονταν στο ίδιο μέρος – στην έκταση ή και δίπλα της!), έφτιαχνε τις φυτείες των πράσινων μουσούδων, περνούσε τα δίκτυα και τα λοιπά. Δεκάδες εργάτες δούλευαν από δω και από εκεί για μήνες και όλο δεν έφταναν τα χέρια τους να κτίσουν τον φράχτη. Στο τέλος, όταν ξεκινήσαμε πια να φυτεύουμε τα δέντρα του πάρκου, δεν άντεξα και τον ρώτησα – μήπως είναι επικίνδυνο, εμείς φυτεύουμε ήδη τα δέντρα, δίπλα στην έκταση υπάρχουν οικοδομικά υλικά, και δεν έχουμε τον φράχτη; Εκείνος κάπως αμήχανα με ρώτησε – υπό ποια έννοια μπορεί να είναι επικίνδυνο; Εντάξει, είπα εγώ, οι ντόπιοι, ειδικά τα παιδιά και έφηβοι, μπορούν να σπάσουν τα δέντρα μας. Ο εργολάβος δεν είχε και την καλύτερη γνώση των αγγλικών, έτσι συχνά αναγκαζόμασταν να ανταλλάξουμε αρκετές ερωτήσεις, για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Όταν, επιτελούς, κατάλαβε, ότι εγώ εννοώ ακριβώς το πράγμα, που εκείνος άκουσε – πως κάποιος “θα έρθει και θα σπάσει”, η έκπληξη του δεν είχε όρια. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα εκεί. Εντάξει, το να πάρουν κάποιο ασήμαντο μπιχλιμπίδι, ένα όμορφο καπέλο – ίσως να τύχει, με αυτή την έννοια ναι, χρειάζεται ο φράχτης. Όμως να “έρθουν και να σπάσουν”; Γιατί;;; Δυσκολεύτηκα να του δώσω την απάντηση. Του εξήγησα, ότι στη Ρωσία, αν αφήσεις κάτι χωρίς προσοχή, οπωσδήποτε θα βρεθεί κάποιος, που θα έρθει να το σπάσει. Έτσι απλά – χωρίς “γιατί”.
Του είπα για τις παιδικές και εφηβικές μου εμπειρίες. Σε όποια παρέα και να βρισκόμουν, μια από τις πιο αγαπημένες ασχολίες μας ήταν να περιφερόμαστε γύρω και να ψάχνουμε – τι μπορούμε να σπάσουμε. Πηγαίναμε στις οικοδομές και κόβαμε τα ηλεκτρικά καλώδια, σπάζαμε τις πόρτες και τζάμια. Παραβιάζαμε τα εξοχικά σπιτάκια και παίρναμε από αυτά ο, τι μπορούσαμε να κουβαλήσουμε, πετώντας τα πράγματα μετά στα μισά του δρόμου – όχι για να επωφεληθούμε, αλλά για πλάκα. Χαλούσαμε, ο, τι βρίσκαμε μπροστά, κόβαμε και σπάζαμε ο, τι έπιαναν τα χέρια μας. Και μας ερχόταν μια πολύ ισχυρή αίσθηση της απελευθέρωσης! Ο σοκαρισμένος εργολάβος μπόρεσε μόνο να κουνήσει το κεφάλι του. Μάλλον, σκέφτηκε, ότι οι Ρώσοι – είναι απολύτως άγριοι, απολίτιστοι άνθρωποι. Και είχε δίκιο. Διότι ο άγριος – δεν είναι αυτός, που ζει σε ένα ιγκλού, αλλά εκείνος, που δεν μπορεί να συνυπάρξει ειρηνικά με άλλους ανθρώπους. Οι Ευρωπαίοι, ερχόμενοι στα μέρη των “αγρίων”, ξεκινούσαν απίστευτο τρόμο. Οι Κινέζοι, φέρνοντας τον δικό τους “πολιτισμό” στους “άγριους”- θιβετιανούς, τους σκότωναν κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Γιατί μου άρεσε να καταστρέφω, όταν ήμουν παιδί; Επειδή – όπως και όλα τα άλλα παιδιά – εγώ δεχόμουν απόλυτη καταπίεση, όλες οι επιθυμίες μου ήταν συντετριμμένες αλύπητα, με βίαζαν εκατό φορές την ημέρα – πρέπει να φάω το πρωί – όχι αυτό που ήθελα, αλλά αυτό, που θα μου δώσουν, και να το φάω όλο μέχρι τελευταίο κομμάτι. Πρέπει να καθίσω στο ίδιο τραπέζι με τους άλλους, να τους λέω “καλημέρα” και “ευχαριστώ”, δεν μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο, ενώ τρώω, δεν μπορώ να φάω όρθιος ή ξαπλωμένος στο πάτωμα, δεν πρέπει να παίζω με το φαγητό ή κατά διάρκεια του φαγητού, δεν έκανε να δω τηλεόραση, ενώ τρώω, και αμέσως μετά από το πρωινό έπρεπε γρήγορα να βάλω τα ρούχα μου και να πάω στο σχολείο – να κάθομαι στα χαζά μαθήματα, να διαβάζω τα χαζά βιβλία, να φοβάμαι τον κάφρο-δάσκαλο, τους κακούς βαθμούς, τον διευθυντή… στα μαθήματα γενικώς τα πράγματα έμοιαζαν με στρατόπεδο συγκέντρωσης και ούτω καθεξής. Τι άλλο θα μπορούσαν να περιμένουν από αυτά τα παιδιά, στα οποία είχε πατηθεί οτιδήποτε ζωντανό; Μόνο τη δίψα για καταστροφή. Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος, η ζωή του οποίου είναι αλύπητα συντετριμμένη, να αντιμετωπίσει τη ζωή των άλλων με σεβασμό ή ακόμα παραπάνω, με συμπάθεια; Εκείνος νιώθει τόσο χάλια, γιατί οι άλλοι να νιώθουν καλά; Όχι, ας είναι όλοι χάλια. Είμαι σίγουρος, ότι του κάθε είδους επαναστάσεις πηγάζουν από αυτό – από την ανελέητη καταπίεση. Όχι, δεν είναι η τάξη των “μπουρζουά”, που καταπιέζει την “εργατική τάξη”, αλλά οι γονείς, που καταπιέζουν τα παιδιά τους.
Υπενθυμίζω, ότι η επανάσταση στη Ρωσία σχεδιάστηκε και είχε ως επικεφαλής όχι τον “καταπιεσμένο λαό”, αλλά μια σπείρα από τους διανοούμενους, που για συνεργάτες τους μαζέψανε πια τους αλήτες από το λαό. Και οι πρώτοι, και οι δεύτεροι στην παιδική τους ηλικία δέχονταν σκληρούς βιασμούς από τους γονείς τους. Αυτό φαίνεται παράξενο – αφού ήταν μορφωμένοι, καλλιεργημένοι άνθρωποι! Ακριβώς. Συνέκρινε την θέση των παιδιών στις οικογένειες των Νεπαλών “αγρίων” και θέση των παιδιών των Ρώσων διανοουμένων.. Τα νεπαλέζικα παιδιά, βέβαια, επίσης πηγαίνουν στο σχολείο – περνάνε εκεί μισή μέρα, ξαπλωμένα στο γρασίδι στην αυλή, ακούγοντας ή μη ακούγοντας καμιά φορά τη δασκάλα τους, και στο σπίτι οι γονείς αδιαφορούν πλήρως – τι βαθμούς έχει το παιδί τους, για εκείνους τα παιδιά πρώτα απ` όλα είναι μέλη της οικογένειας, που μπορούν να παίρνουν μέρος στη ζωή του σπιτιού, και τι σημασία έχουν οι βαθμοί, αν το παιδί μεγαλώνει και γίνεται ένας ανεξάρτητος άνθρωπος; Μικροκαμωμένο εξάχρονο κοριτσάκι μπορεί να πάρει ένα χρονιάρικο, να το βάλει στην πλάτη και να τρέχει μαζί στην αυλή, ενώ το μικρό γαντζώνεται από το λαιμό και προσέχει μόνο του, όταν το ρίχνουν χωρίς ιδιαίτερη προσοχή στο έδαφος. Τα παιδιά έχουν αφεθεί στους εαυτούς τους σε απίστευτα μεγαλύτερο βαθμό. Υπάρχει αρκετή βία και εκεί, αλλά δεν είναι τόσο καθολική και τόσο καταπιεστική, όπως στις οικογένειες των “διανοούμενων” της δύσης. Έχουν ενδιαφέρον τα δεδομένα, που αναφέρει ο Ντέιβιντ Ντιούκ στο συναρπαστικότατο βιβλίο του “Εβραϊκό ζήτημα από τη ματιά του Αμερικάνου”:
«Ένα από καταπληκτικά για μένα πράγματα, τα οποία βρήκα στα Εθνικά αρχεία των ΗΠΑ και αναφέρω, ήταν το ότι στην πρώτη κυβέρνηση της κομουνιστικής Ρωσίας υπήρξαν μόλις 13 πραγματικοί Ρώσοι, και παραπάνω από 300 Εβραίοι από την γενική ποσότητα των 384 κομισάριων. Ας το πούμε έτσι, για να μείνει στην μνήμη αυτό το απίστευτο γεγονός – στην πρώτη κυβέρνηση της “Ρωσικής Επανάστασης” βρίσκονταν μόλις 13 ατομα με ρώσικη καταγωγή. Ο βασικός ανταποκριτής της λονδρέζικης εφημερίδας “Τάιμς” στη Ρωσία εκείνη την εποχή το ονόμαζε με σύντομο ορισμό “εισβολή των ξένων” και καταπάτηση της Ρωσίας από τους Εβραίους. Το ίδιο είπε ο δικός μας πρέσβης στη Ρωσία, Ντέιβιντ Φρένσις, και το ίδιο είπαν οι αξιωματικοί της αμερικάνικης κατασκοπείας στη Ρωσία. Ακόμα και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ περιέγραφε τη Ρωσική επανάσταση ως κατοχή της Ρωσίας από τους Εβραίους-κομμουνιστές, οι οποίοι “έπιασαν το ρωσικό λαό από τα μαλλιά και έγιναν δεσπότες στην τεράστια αυτή αυτοκρατορία”.»
Αν αναλύσιμε προσεκτικά τη διαφορά της εβραίικης κουλτούρας από ρώσικη από ματιά του ενδο-πολιτισμικής αυτό- και αλληλοκαταπίεσης, τότε γίνεται σαφές – γιατί συγκεκριμένα οι Εβραίοι εκτέλεσαν αυτή την πιο αιματηρή στην ιστορία επιχείρηση με την ονομασία Ρωσική επανάσταση”.
(Δεν θεωρείς τη “ρώσικη” επανάσταση το πιο αιματηρό γεγονός; Σου φαίνεται πιο αιματηρός ο ΄Β παγκόσμιος πόλεμος; Όμως, ακριβώς οι “Ρώσοι” επαναστάτες έκαναν τα πάντα, για να συμβεί αυτός ο πιο αιματηρός πόλεμος στην ιστορία. Αυτοί με τα ίδια τους τα χέρια τον ετοίμασαν και τον άρχισαν, διοργανώνοντας την υποστήριξη του Χίτλερ τη κρίσιμη στιγμή των εκλογών, μεγαλώνοντας τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις στα στρατόπεδα τους, τρέφοντας την γερμανική επιθετικότητα με αμέτρητες πηγές, συμπράττοντας στον Χίτλερ στην εισβολή στην Πολωνία – διάβασε τα βιβλία του Βίκτωρ Σουβόροφ σχετικά με αυτά τα θέματα).
Αφού η κάθε εβραϊκή οικογένεια, ειδικά η εβραϊκή μορφωμένη οικογένεια σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό αποτελεί το εργαλείο της καταπίεσης των ίδιων των παιδιών της, απ` ότι η συνηθισμένη ρωσική ή κάποια άλλη. Όσο πιο ορθόδοξοι οι Εβραίοι, με τόση μεγαλύτερη ευλάβεια αυτοί ακολουθούν τους κανόνες της Τόρα ή Ταλμούδ, όπου σχεδόν η κάθε χειρονομία και κίνηση έχει σκληρό προγραμματισμό. Αν οι Εβραίοι είναι διανοούμενοι, σε όλες τις αμέτρητες τελετουργίες του ιουδαϊσμού προστίθενται ακόμα οι τελετουργίες του “διανοουμενισμού”. Συνολικά αυτό, προφανώς, γίνεται εντελώς αναπάντεχο, έτσι ο Ουλιάνοφ-Λένιν, (που ήταν τουλάχιστον για ένα τέταρτο Εβραίος, στο σπίτι μιλούσε εβραϊκά και παντρεύτηκε μια Εβραία), Τρότσκι (το αληθινό του επώνυμο – Μπρονστέιν), Κάμενεφ (Ρόζενφελντ), Ζινόβιεφ (Απφελμπάουμ), Σβερντλόβ (επίσης Εβραίος), και άλλοι “σύντροφοι” δεν θέλησαν να περιοριστούν στο σπάσιμο των κλαδιών στις γειτονικές μηλιές και ράγισμα των τζαμιών στα εξοχικά, αλλά να καταστρέψουν ολόκληρο τον κόσμο. Το να χτυπάνε τους μεθύστακες στις ταβέρνες ήταν κατώτερο τους, έτσι αποφάσισαν να σκοτώσουν εκατομμύρια αθώων ανθρώπων.
Το πρόβλημα, φυσικά, δεν βρίσκεται στους Εβραίους, ούτε και στους Ρώσους και Νεπαλέζους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι οι Εβραίοι κατέλειψαν τη Ρωσία και δημιούργησαν μαζικό τρόμο – στο έδαφος της και έξω από τα σύνορα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι οι Ρώσοι – είναι ένα από τα πιο επιθετικά έθνη στον κόσμο. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το ότι οι Νεπαλέζοι είναι χαζά πρωτόγονα πλάσματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία για το ότι οι Ευρωπαίοι – είναι σαπισμένοι στην καταπιεσμένη επιθετικότητα και πολιτισμένη χαζομάρα άνθρωποι, έτοιμοι να ανοίξουν το κεφάλι σου, αν δεν απαντήσεις στον χαιρετισμό τους. Δεν υπάρχουν αμφιβολίες για το ότι οι Αφγανοί, Πακιστανούς, Σομαλοί και άλλα δριμύ-μουσουλμανικά έθνη γενικώς βρίσκονται σε κάποιο πολύ, πάρα πολύ μακρινό πόλο της κοινωνικής ανάπτυξης. Αυτός, που δεν θέλει να είναι φανατικά πολιτικά ορθός (δηλαδή, άκρως ηλίθιος) παρατηρεί κάτι, που είναι αδύνατον να μην παρατηρήσει – τις διάφορες εθνικές ιδιαιτερότητες. Οι ιδιαιτερότητες αυτές ΥΠΑΡΧΟΥΝ, και αυτό δεν μπορεί να ακυρωθεί, να μηδενιστεί με μια υπογραφή της νομοθετικής πένας. Οι Ευρωπαίοι στον 20-ο αιώνα προσπαθούσαν με όλες τις δυνάμεις τους να κρύψουν το κεφάλι τους στην άμμο και να μην παρατηρούν – πόσο τεράστιο είναι το χάσμα ανάμεσα στον ντόπιο πληθυσμό και στα εκατομμύρια ερχόμενων στις χώρες τους μουσουλμάνων. Η ηλιθιότητα είναι κολλητική – μόλις αρχίσεις να την καλλιεργείς σε ένα σημείο, αμέσως αρχίζεις να τη καλλιεργείς και σε πολλά άλλα, διότι, για να κρύψεις μια βελόνα στο σακί, πρέπει πρώτα να κάνεις τα χέρια σου αναίσθητα (ώστε να μην φτάνουν τα σινιάλα από την μυτερή βελόνα στον εγκέφαλο), και έπειτα το υπόλοιπο σώμα. Ακριβώς έτσι έκαναν και οι Ευρωπαίοι. Τα αποτελέσματα είναι τρομακτικά, και που είμαστε ακόμα…
Ανάμεσα στα έθνη υπάρχουν διαφορές, είναι γεγονός. Το κακό είναι, ότι κανείς μέχρι τώρα δεν έχει καταλάβει, πως τα αίτια αυτών των διαφορών – δεν είναι στην γενετική, την οποία αρέσκονται τόσο να χώνουν οπουδήποτε. Ο Τίλο Σαρρατσιν (Thilo Sarrazin )απολύτως μάταια φαντάστηκε τον εαυτό του γενετικό. Θα έπρεπε απλά και τίμια να μιλάει για εκείνες τις συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες των Αράβων κι άλλων μουσουλμάνων-μεταναστών, οι οποίες τους μετατρέπουν σε μη αποδεκτά μελή της δυτικής κοινωνίας, και τότε θα είχε δίκιο σε όλες τις κατευθύνσεις και δεν θα έδινε και αφορμή στους προστάτες των κοινωνικά υπανάπτυκτων λαών να τον αποκαλούν ρατσιστή, όπως και κανένας νοήμον άνθρωπος δεν μπορεί να κατηγορήσει την Οριάννα Φαλάτσι, που έπραξε με τον συγκεκριμένο τρόπο – απλώς μίλησε, χωρίς να βυθιστεί στη ζούγκλα της ψευδό-γενετικής, για την δική της άμεση αντίδραση του ανθρώπου και του πολίτη στο εξαιρετικό βιβλίο της, με τίτλο «Οργή και υπερηφάνεια».
Είναι πολύ βολικό να αναλύεις τις αντιλήψεις ως πάθηση, ως επιζωοτία. Αν οι γονείς βιάζουν το παιδί τους, εκείνο – κοιτάζοντας τους πίσω με τα μάτια ενός αγαθού πλάσματος, που απορροφά τα πάντα, – αντιλαμβάνεται μια τέτοια βία σαν κάτι το φυσιολογικό, και ασκεί την ίδια βία στα παιδιά του. Οι υπαίτιοι των δυστυχιών – δεν είναι οι λαοί, τα γονίδια, μα οι αντιλήψεις. Αντιλήψεις του μίσους, της ηλιθιότητας, της επιθετικότητας – αυτές είναι ο στόχος. Εννοείται, ότι οι αντιλήψεις από μόνες τους δεν περιφέρονται στους δρόμους, όπως και ο ιός της γρίπης δεν παίρνει το τραμ για να μεταφερθεί. Οι φορείς και των δυο ειδών ιών είναι οι άνθρωποι. Ο άνθρωπος και ο μεταφερόμενος μέσω του σώματος του ιός – δεν είναι το ίδιο πράγμα, και προς το παρόν οι σύγχρονοι άνθρωποι το καταλαβαίνουν. Εκείνος, που θα πει, ότι η τάδε πολύ έχει προσβληθεί με τον ιό της γρίπης, δεν θα καταδιωχθεί αμέσως και δεν θα κατακριθεί, δεν θα τον σκοτώσουν και δεν θα τον βάλουν στη φυλακή, επειδή πρώτον, μιλά για τα αποτελέσματα των παρατηρήσεων του, και δεύτερον, στο κανενός του κεφάλι δεν θα έρθει η σκέψη, ότι οι κάτοικοι αυτής της πόλης είναι γενετικά κατώτεροι. Από το γεγονός της εξάπλωσης του ιού ανάμεσα στους κατοίκους της πόλης μέχρι στιγμής δεν βγαίνει κανένα ρατσιστικό συμπέρασμα.
Ήρθε ο καιρός να φτάσουμε στην σχετική σαφήνεια στα ζητήματα των αντιλήψεων. Αν πάρουμε κάποιο νεογέννητο από το Αφγανιστάν και το βάλουμε να ζήσει ανάμεσα στους ψυχικά και νοητικά ανεπτυγμένους ανθρώπους, με μεγάλη πιθανότητα αυτό θα μετατραπεί στον άνθρωπο, που περισσότερο μοιάζει με έναν Ευρωπαίο, παρά με έναν άγριο. Μιλάω συγκεκριμένα για “μεγάλη πιθανότητα”, διότι, στην πραγματικότητα, παραμένει ανοικτό και μέχρι στιγμής ανεξερεύνητο το ζήτημα – γιατί ο τάδε ή εκείνος άνθρωπος γεννιέται ΟΡΙΣΜΕΝΑ στους Αφγανούς ή στους Ευρωπαίους. Οποιοσδήποτε, που παρατηρεί παιδιά, ξέρει με απόλυτη ακρίβεια – ήδη στην βρεφική ηλικία διαφέρουν πάρα πολύ μεταξύ τους. Κάποια αρχίζουν να μεταλαμβάνουν δραστικά ορισμένες αντιλήψεις, κάποια άλλα – τις τελείως διαφορετικές. Δεν είμαι οπαδός της πρωτόγονης θεωρίας περί “μετενσάρκωσης” και διάφορων “καρμικών νόμων”. Ωστόσο, νομίζω ότι αυτές οι θρησκευτικές βλακείες βασίζονται στο ίδιο πράγμα, που ο καθένας από εμάς μπορεί να διαπιστώσει – στο γεγονός, ότι όλα τα παιδιά γεννιούνται πάρα πολύ διαφορετικά. Τα αλχημικά πειράματα δεν ήταν εντελώς ανόητα – βασίζονταν στις παρατηρήσεις της μετατροπής των ουσιών, και τελικά – όταν στην αλχημεία ήρθαν έξυπνοι άνθρωποι, η σαβούρα απορρίφθηκε, και δημιουργήθηκε η επιστημονική μέθοδος. Κάποτε το ίδιο θα συμβεί με τα “καρμικά” ζητήματα – οι ανοησίες θα πεταχτούν, ενώ οι σοβαρές επιστημονικές μελέτες θα δώσουν δικά τους αποτελέσματα. Έτσι προς το παρόν απλώς υποθέτω (και θεωρώ, ότι υπάρχει ένα τεράστιο μερίδιο της αλήθειας σε αυτό), ότι η γέννηση του ανθρώπου σε κάποιο ορισμένο κοινωνικό περιβάλλον, από συγκεκριμένο ζεύγος γονέων, γίνεται με καθόλου τυχαίο τρόπο.
Δεν φταίει ο άνθρωπος, μα ο ιός της γρίπης. Δεν φταίει ο άνθρωπος, μα ο ιός της επιθετικότητας ή της ηλιθιότητας. Όμως! Εδώ υπάρχει ένα πολύ μεγάλο “όμως”. Αν κάποιος άνθρωπος, που αρρώστησε με τύφο ή με χολέρα, μέσα στον δικό του εργασιακό ενθουσιασμό ή απλώς λόγω αδιαφορίας έρχεται στη δουλειά, εμείς τι κάνουμε; Τον διώχνουμε με βρισίδια στο σπίτι, και μιλώντας γενικά, ίσως και θα αντιμετωπίσει μια μήνυση, αν κάποιος από τους συνεργάτες του, που ήρθε σε επαφή με τον άρρωστο, θα αρρωστήσει επίσης. Άνθρωποι με τέτοια νοσήματα ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ να έρχονται σε επαφή με τους άλλους! Τους απομονώνουν προσεκτικά και μακριά, μέχρι να γίνουν καλά!! Ποιος θα ήταν κατά μιας τέτοιας αντιμετώπισης; Δεν φταίει – κάπου κόλλησε τον ιό, μα τον έχει τώρα, είναι αναμφισβήτητο γεγονός, και πλέον τα δικαιώματα του προσβεβλημένου δεν είναι ίσα με των άλλων – είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΟΥ να απομονωθεί και να δεχθεί θεραπεία. Και αν εκείνος λόγω ηλιθιότητας πετάει τα φάρμακά του – στο διάολο να πάει, αλλά δεν θα δει την ελευθερία, μέχρι να γιατρευτεί με κάποιο τρόπο.
Ένας ηλίθιος και επιθετικός άνθρωπος είναι βαριά άρρωστος. Μπορούμε να συζητήσουμε το θέμα της επιλογής ή της καταδίκης του – αν εκείνος φταίει ή όχι και σε ποιο βαθμό για την επιθετικότητα και την βλακεία του, μα ένα πράγμα παραμένει γεγονός – είναι βαριά άρρωστος με την επιθετικότητα και ηλιθιότητα, και πρέπει να αποκλειστεί από την κοινωνία και να γιατρευτεί. Κοινωνία, χτυπημένη με την επιδημία της επιθετικότητας και της βλακείας, πρέπει να αντιληφθεί το πρόβλημα της και να πάρει μέτρα για την ανάρρωση της. Φαντάσου μια τέτοια κατάσταση – επιδημία της χολέρας έπληξε την Τανζανία, μα οι μαλακισμένοι πολιτικοί δηλώνουν σε όλο το κόσμο: “το να μιλάμε, ότι όλοι στην Τανζανία είναι άρρωστοι με την χολέρα – είναι ρατσισμός”, και έπειτα θα ξεκινούσε η μαζική επανάσταση των αρρώστων στις ευρωπαϊκές χώρες. Στους Ευρωπαίους θα απαγορευόταν με απειλή ακόμα και της φυλάκισης να μιλάνε για το ότι οι μετανάστες από την Τανζανία μεταφέρουν τη χολέρα, θα απαγορευόταν να εμποδίζουν την ένταξη των άρρωστων αλλοδαπών στα σχολεία μαζί με τα άλλα, υγιή παιδιά και τα λοιπά. Ποιο θα ήταν το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού τότε – είναι απολύτως ξεκάθαρο. Το ίδιο μέλλον τους περιμένει στην περίπτωση, αν η γαμημένη πολιτική ορθότητα δεν περάσει στο παρελθόν, σαν ένα κακό όνειρο, και αν οι άνθρωποι δεν μάθουν επιτέλους να βλέπουν, αυτό που υπάρχει, και να μιλάνε για αυτό, που βλέπουν. Επαναλαμβάνομαι, τα θέμα δεν είναι τα γονίδια, αλλά η επιδημία των αντιλήψεων της επιθετικότητας και ηλιθιότητας. Αυτή η επιδημία διαφέρει από τις άλλες, και τα μέσα της θεραπείας και αυτό-ίασης είναι διαφορετικά από εκείνα, που εφαρμόζονται κατά της χολέρας – φυσικά, μα εμείς ποτέ δεν θα αρχίσουμε τη θεραπεία, ωσότου δεν παραδεχτούμε, ότι είμαστε άρρωστοι, όσο κάνουμε, πως δεν βλέπουμε τις πληγές και τις νεκρώσεις και προσποιούμαστε, ότι εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από φυσικά αίτια.
Έπειτα από μια τόσο μακριά παρένθεση επιστρέφω και πάλι στην αγάπη. Λοιπόν – βιάζουν και καταστρέφουν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ εκείνοι, οι οποίοι κάποτε είχαν βιαστεί. Και όσο μικρότερη είναι η βία, που δέχονται οι άνθρωποι, τόσες μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες, ότι ανάμεσα στις επιθυμίες τους θα αρχίσουν να εμφανίζονται οι επιθυμίες εποικοδομητικές, δημιουργικές, διότι όταν οι άνθρωποι νιώθουν καλά δίπλα σε σένα, τότε και εσύ νιώθεις πιο ευχάριστα – βλέπεις γύρω σου ικανοποιημένα άτομα, που με τη σειρά τους θέλουν να κάνουν κάτι όμορφο για σένα, η τουλάχιστον, να μην σε εμποδίζουν – δημιουργείται η κοινωνία, που μοιάζει με την κοινωνία του σύγχρονου δυτικού κόσμου, η οποία διαφέρει τόσο πολύ από τις απολυταρχικές κοινωνίες.
Όταν εγώ – ο πολίτης του κράτους του ανεπτυγμένου σοσιαλισμού – ταξίδεψα στην Γερμανία και μπήκα στην πολυκατοικία, όπου έπρεπε να ζήσω για περίπου έναν μήνα, μου έκανε τεράστια εντύπωση, ότι στους κοινόχρηστους χώρους υπήρξαν γλάστρες με λουλούδια. Με αίσθηση κάποιας χαιρεκακίας είπα στον εαυτό μου: “μα τι χαζοί! Εντάξει, ας δούμε – τι απ` όλα αυτά θα μείνει αύριο!” Όμως, και αύριο τα λουλούδια παρέμειναν στη θέση τους! Αυτό με κατέπληξε. Το χέρι από μόνο του σηκώθηκε να κόψω ένα λουλούδι, να κλοτσήσω την γλάστρα, αλλά… είμαι σε ξένο κράτος, ίσως θα βρω τον μπελά μου, αν κάποιος με πιάσει επί το έργο… Τα λουλούδια ήταν στη θέση τους και την τρίτη μέρα, και την επόμενη έμαθα, ότι αυτά υπήρξαν στις σκάλες πάντα. Ήταν κάτι το αδιανόητο, άλλαζε όλες τις βασικές αντιλήψεις μου για τη ζωή! Γίνεται να ζήσεις έτσι, ώστε τα λουλούδια στην πολυκατοικία δεν τα πειράζει κανείς! Ένας ροζ ιπτάμενος ελέφαντας θα με εντυπωσίαζε λιγότερα – τόσο βαθιά ρίζωσε στο κεφάλι μου η ιδέα περί του αναπόφευκτου της καταστρεπτικής συμπεριφοράς των ανθρώπων.
Ο έρωτας – είναι ένα σύνολο των αντιλήψεων. Η ικανότητα να αισθάνεσαι την αγάπη πράγματι υψώνει τον άνθρωπο πάνω από την εντελώς ζωώδη κατάσταση, διότι ανάμεσα στις αντιλήψεις, που βιώνει, εμφανίζονται και ανιδιοτέλεια. Εννοείται, οι ανιδιοτελή αντιλήψεις δεν έχουν καμιά σχέση με τις ΦΑ. Απλά είναι περισσότερα κοινωνικά αποδέκτες από τα κτηνώδη-επιθετικά. Για παράδειγμα, ερωτευμένος άντρας θέλει να χαρίσει στην γκόμενα του λουλούδια. Πάει λοιπόν στην αγορά, τα παίρνει και της τα δίνει. Η γυναίκα είναι ευχαριστημένη και του φέρεται τρυφερά. Αυτό αρέσει στον άντρα και εκείνος βάζει σημείωμα στο μυαλό του – “πρέπει να της χαρίσω τα λουλούδια και στην επόμενη γιορτή”. Τώρα αυτός ο άντρας ενδιαφέρεται να υπάρχει η αγορά των λουλουδιών (τώρα, όταν θα επιστρέφει με τους μεθύστακες φίλους του, δεν θα θέλει να επιτεθεί σε ένα ανθοπωλείο τη νύχτα, θα έχει πλέον τους περιοριστικούς μηχανισμούς στο μυαλό του), επίσης θα φροντίζει να έχει λεφτά για τα λουλούδια (ίσως, θα κάνει οικονομία στα τσιγάρα ή στα ποτά – ή στα βιβλία του παιδιού του) κ.τ.λ.
Και όμως – μόνο υπέρ-ευκολόπιστος και χαζός άνθρωπος, που ζει με τις κραυγαλέες επινοήσεις, θα μπορούσε να θεωρήσει την αγάπη το ίδιο πράγμα με τις ΦΑ. Η πιο απλή παρατήρηση της συμπεριφοράς του ερωτευμένου ανθρώπου δίνει την απλούστατη απάντηση – στην αγάπη δεν υπάρχει κανένα ίχνος ΦΑ.
Παράξενο, ότι η ψυχολογία μέχρι στιγμής θεωρεί, ότι η “αγάπη” είναι κάποιο από τα βασικά συναισθήματα. Ακριβώς τη στιγμή της συγγραφής αυτού του βιβλίου στο περιοδικό Sexual Medicine εμφανίστηκε “επαναστατική” είδηση από τους Ελβετούς νευροβιολόγους Ortigue, Bianchi-Demicheli και άλλους), οι οποίοι πειραματικά (με τη βοήθεια του τομογράφου) απέδειξαν, ότι η αγάπη – δεν είναι ένα “βασικό συναίσθημα”, αλλά σύνθετο φαινόμενο, συνδεδεμένο με την δραστηριότητα πολλών τμημάτων του εγκεφάλου, υπεύθυνων για διάφορες ψυχικές λειτουργίες : για την αίσθηση της απόλαυσης, σχηματισμό των σχέσεων, δημιουργία κινήτρου για μια στοχοποιημένη συμπεριφορά, κοινωνική εκμάθηση, αντιλήψεις για τον εαυτό μας και τα λοιπά. Η στοιχειώδης διάκριση των αντιλήψεων δίνει την ίδια, ίσως και ακόμη πιο λεπτομερή πληροφόρηση, χωρίς κανέναν τομογράφο. Η απόλυτη ανικανότητα των ανθρώπων αυτών είναι καταπληκτική. Αγοράζουν τομογράφους, που κοστίζουν εκατομμύρια δολάρια, και μετά μαντεύουν πάνω από τα αποτελέσματα των μετρήσεων, δίνοντας σε αυτά ομιχλώδη ερμηνείες, ενώ θα μπορούσαν απλώς να ξεχωρίσουν τις αντιλήψεις τους.
(Παρατήρηση: η μέθοδος του μαγνητικού τομογράφου επιτρέπει να φανερώσουμε τα τμήματα του εγκεφάλου, που έχουν την έντονη δραστηριότητα τη δεδομένη στιγμή. Στα τμήματα αυτά γρήγορα φτάνει το αρτηριακό αίμα έτσι ήδη 1-5 λεπτά έπειτα από την διέγερση εκεί καταγράφεται μεγαλύτερη ποσότητα της οξυαιµογλοβίνης, και αυτό ουσιαστικά αντανακλάται στις τομογραφίες.
Μπορώ να εκφράσω και ακόμα πιο παράλογη, φαινομενικά, σκέψη για την αγάπη. Ο άνθρωπος στην κατάσταση του έρωτα είναι σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό ανίκανος να βιώνει τις ΦΑ, απ` ότι στην κατάσταση, όταν δεν είναι ερωτευμένος, διότι η αγάπη μέσα του οξύνει τα ΑΣ, την δίψα της κτήσης και τα λοιπά. Συχνότερα απ` όλα οι ΦΑ εκδηλώνονται στην ειδική ψυχολογική γαλήνη (μην τη μπερδέψετε με την νέκρωση), όταν οι δίνες των σκοτισμένων ηρεμούν για λίγο και μέσα σε αυτήν την ψυχική άπνοια εμφανίζεται το παράθυρο, απ` όπου μπαίνει ο ήλιος. Οι πρώτες ΦΑ, που γίνονται προσιτές σε κάποιον άνθρωπο είναι η αίσθηση της ομορφιάς, τρυφερότητα, συμπάθεια, ήσυχη χαρά, και αυτές οι ήρεμες, λεπτές αντιλήψεις εξαφανίζονται μέσα σε μια στιγμή με τα πρώτα σημάδια των ψυχοπάθειας.