Η κατάσταση, στην οποία δεν υπάρχει έλλειψη εντυπώσεων, ακόμα και με πλήρη αδράνεια, ονομάζεται “κορεσμένη κατάσταση” (ΚΚ), ενώ η στιγμή, όταν αρχίζει η ΚК, ονομάζεται “σημείο κορεσμού”.
Έχω πει αρκετές φορές ήδη, ότι λαμβάνω γράμματα από πάρα πολλούς εξυπνάκηδες, που προσβάλλονται από απλές ερωτήσεις και την πεζή ύλη – θέλουν να συζητήσουμε μαζί τα λεπτά ζητήματα της πνευματικής πλάσης, σύμφωνα με τη δική μας, ξεχωριστή και φωτισμένη ματιά. Και αυτοί οι άνθρωποι εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους, όταν εγώ τους προσγειώνω με τις απλές ερωτήσεις μου. Η δυσαρέσκεια τους γίνεται ιδιαίτερα έντονη, όταν οι άνθρωποι αυτοί θεωρούνται αναγνωρισμένες αυθεντίες σε κάποιο τομέα.
Είμαι ένας απλός και αρκετά αφελής άνθρωπος, άσχετος με κάθε φιλοσοφική ακαταλαβίστικη θολούρα. Αν θεωρείς τον εαυτό σου αναπτυγμένη προσωπικότητα και θέλεις να προσπεράσεις τη συζήτηση των “ψιλοπραγμάτων”, αφήνοντας στην άκρη τα κατώτερα για σένα προβλήματα, και να μπεις κατευθείαν στο “μεταπτυχιακό τμήμα” μου, απάντησε τις εξής ερωτήσεις μου (παρατήρηση – οι σωστές απαντήσεις για αυτές τις ερωτήσεις δεν υπάρχουν πουθενά στο διαδίκτυο, ούτε στα πιο κρυφά χρηματοκιβώτια των μουσούδων, έτσι δεν θα βρεις κανέναν τρόπο να κλέψεις) :
– Όποτε εκδηλώνονται οι ΦΑ, πάντα υπάρχει και ΚΚ. Ισχύει το αντίθετο; Πάντα ή υπό κάποιες ορισμένες συνθήκες;
– Πώς συμπεριφέρονται οι χαρούμενες επιθυμίες, όταν εσύ βρίσκεσαι στην ΚΚ;
– Πώς συμπεριφέρονται στην ΚΚ οι μηχανικές επιθυμίες όλων των τριών τύπων;
– Όταν εσύ βρίσκεσαι στην κατάσταση κορεσμού, θυμάσαι κάποιους ανθρώπους και σύμφωνα με την άποψη, που εμφανίζεται εκείνη τη στιγμή, τους βάζεις σε ορισμένες κατηγορίες. Μπορείς να βασιστείς σα αυτή την άποψη, θεωρώντας, ότι είναι το πιο κατάλληλο μέτρο για την εκτίμηση των άλλων;
– Πώς συμπεριφέρονται τα ενδιαφέροντα σου, όταν βρίσκεσαι στην ΚΚ;
– Οι φοβίες σου; Τι γίνεται, όταν στην ΚΚ θυμάσαι τις συνηθισμένες για σένα έγνοιες;
– Για ποιο λόγο είσαι σίγουρος, ότι είναι ορισμένα η ΚΚ, και όχι η εξαντλημένη αποχαύνωση, όπως γίνεται έπειτα από την δηλητηρίαση με τα ΑΣ και άλλες μπούρδες;
– Υπάρχει αντίκτυπος ανάμεσα στην ΚΚ και απόλαυση;
– Ποια είναι τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της υπό-προσωπικότητας, που εκδηλώνεται κατά διάρκεια της ΚΚ;
– Πώς αντιμετωπίζει τις αναμνήσεις από την ΚΚ η ΣΥΠ, που εκδηλώνεται αργότερα;
Τι αισθάνεσαι, όταν στην ΚΚ συνειδητοποιείς, πως αυτή θα κρατήσει πάρα πολύ λίγο και σε λίγο θα επιστρέψεις στο συνηθισμένο ζαβλάκωμα;
– Βρισκόμενος στην ΚΚ, τι σκέφτεσαι για τις μετέπειτα προοπτικές της ανάπτυξης σου; Περιέγραψε το πιο ελκυστικό μέλλον για τον εαυτό σου.
– Με ποιες ΦΑ η ΚΚ αντηχεί με περισσότερη ένταση; Γιατί γίνεται έτσι;
– Τι συμβαίνει με το ενδιαφέρον σου για τις επιστήμες στην ΚΚ; Εξήγησε την άποψη σου.
– Τι συμβαίνει στην ΚΚ με τις σεξουαλικές επιθυμίες και με την ερωτική έλξη; Γιατί;
Λοιπόν, αυτό είναι ένα πολύ σύντομο κεφάλαιο και θα το συμπληρώσω με μια πανεπιστημιακή ιστορία εκατό χρονών. Κάποτε σε ένα πολύ διάσημο πανεπιστήμιο προσκάλεσαν μια πολύ γνωστή προσωπικότητα, της οποίας και το όνομα από μόνο του προκαλούσε δέος. Ο γνωστός επιστήμονας έπρεπε να πάρει μέρος στην τελική και πιο σημαντική εξέταση της φυσικής. Μπαίνοντας στην αίθουσα, η προσωπικότητα αγριοκοίταξέ τους παρευρισκόμενους, ανακάτεψε βιαστικά και άγαρμπα τη στοίβα με τα βιβλιάρια των σπουδών των φοιτητών, και έπειτα από ένα φευγαλέο βλέμμα στο ρολόι, δήλωσε, ότι ο χρόνος είναι χρήμα, και ο ίδιος έχει πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνει, παρά να ασχολείται εδώ με βλακείες, έτσι εφόσον όλοι οι φοιτητές στην αίθουσα αναμφισβήτητα θα γνωρίζουν έστω κάτι στην φυσική (αλλιώς δεν θα έφταναν καν στις εξετάσεις), τότε θα είναι εντελώς δίκαιο, αν ο κάθε φοιτητής, που συμφωνεί να περάσει με τη βάση, να πλησιάσει την έδρα και να πάρει το μικρότερο αποδεκτό βαθμό χωρίς να ερωτηθεί για τίποτα. Μα όλοι εκείνοι, που θέλουν να λάβουν την καλύτερη βαθμολογία (δεν μίλαγε καν για άριστα), θα έχουν στην διάθεση τους αρκετή ώρα, για να περάσουν από τον πιο σκληρό χείμαρρο των ερωτήσεων, και ο ίδιος δεν θα διστάσει στιγμή να βάλει τόσους κακούς βαθμούς, όσους τραβάει η ψυχή του.
Η αίθουσα ανατρίχιασε, ζωντάνεψε, βούιξε. Κάποιοι αμέσως πετάχτηκαν από τις θέσεις τους και έτρεξαν μπροστά στην έδρα, λαμβάνοντας χωρίς καθυστέρηση την υποσχόμενη βαθμολογία τους και περνώντας με επιφωνήματα χαράς έξω, στο διάδρομο. Οι άλλοι δεν έδειξαν χαρά, μα δεν είχαν και το κουράγιο να μείνουν. Οι τρίτοι με αμφισβήτηση, ολοφάνερα ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους, δεν τολμούσαν να δώσουν την εξέταση και προχωρούσαν να πάρουν την επιείκεια τους. Και μόνο ένα πολύ μικρό μέρος του ακροατηρίου, προφανώς νευρικό, έμεινε στις θέσεις του.
Όταν η πόρτα έκλεισε πίσω από τον τελευταίο διασωθέντα, ο μέγα επιστήμονας – ο τρόμος των άσχετων – εξέτασε την μικρή πια στοίβα με τα βιβλιάρια, έξυσε το σβέρκο του, και είπε, ότι αν ο άνθρωπος είναι τόσο σίγουρος για τις γνώσεις του, που είναι έτοιμος να περάσει από δοκιμασίες, ρισκάροντας να καεί, τότε, μάλλον όντως δεν έτριβε τζάμπα τα παντελόνια του στα θρανία και αξίζει κάτι. Και εφόσον είναι έτσι… ο καθηγητής κούνησε το χέρι του – δεν πάει στο διάολο – και κάλεσε οποίον θέλει τον καλύτερο βαθμό, να έρθει να το πάρει. Με τους υπόλοιπους εκείνος θα μιλήσει με μεγάλη του ευχαρίστηση, (μιας και θα έχουν αρκετή ώρα στην διάθεση τους), κόβοντας με διπλή χαρά τους ξετσίπωτους αλαζόνες, που δεν έφυγαν, όταν μπορούσαν.
Η αίθουσα ανατρίχιασε για δεύτερη φορά. Μια μικρή παύση – και μικρά ρυάκια των φοιτητών έτρεξαν προς την έδρα, μα – τι θαύμα – μερικά άτομα και πάλι παρέμειναν στις θέσεις τους. Ο καθηγητής, βλέποντας το, τους προσκάλεσε να καθίσουν πιο κοντά στην έδρα, και βάζοντας τους βαθμούς, ταυτόχρονα εκφώνησε δυο ζητήματα, τα οποία σκοπεύει να συζητήσει με τους υπόλοιπους. Τα λόγια του ενδυνάμωσαν τον ενθουσιασμό όσων έφευγαν και έσπασαν το κουράγιο ακόμα μερικών από αυτούς, που αποφάσισαν να μείνουν.
Όταν η πόρτα έκλεισε για άλλη μια φορά, μπροστά στον καθηγητή έμειναν τρία άτομα. Οι φοιτητές κάθονταν αμίλητοι και τον κοίταζαν με αναμονή. Εκείνος πήρε τα βιβλιάριά τους σιωπηλά, έβαλε σε όλους άριστα και τους προσκάλεσε να εργαστούν μαζί του. Αργότερα όλοι τους έγιναν πολύ διάσημοι επιστήμονες.
Πιθανόν, και εγώ μετά από διακόσια χρόνια θα μπορέσω με τον ίδιο τρόπο να περνάω τους φοιτητές από εξετάσεις, όμως τώρα – υπό συνθήκες, όταν απουσιάζει το σύστημα της πρώτης επιλογής, είμαι αναγκασμένος να απορρίπτω προσεκτικά εκείνους, που κάποτε βίωσαν κάτι και το γνωρίζουν εκ πείρας, από αυτούς, που κάνουν τρύπες στο νερό, χαλάνε το χαρτί άσκοπα και στέλνουν τζάμπα ατέλειωτα μπάιτ των υπολογιστών.
Ο Ράδερφορντ δεν πήρε τον Νιλς Μπορ στο εργαστήριο του, επειδή εκείνος είχε κάποιες εξέχουσες γνώσεις στα προβλήματα των κβάντα. Πέρα από αυτό – μέχρι τη στιγμή της ιστορική συνάντησης τους στου Λόουρενς Σμιθ το 1911, ο Μπορ ποτέ δεν είχε μελετήσει καν το προτεινόμενο από τον Ράδερφορντ πλανητικό μοντέλο του ατόμου. Είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι ο τρομερός, απότομος και ειλικρινής “κροκόδειλος” Ράδερφορντ – άνθρωπος πολύ ετοιμόλογος, που δεν δίστασε στιγμή να μιλήσει εναντίον στην παρέα, αποτελούμενη από τον Αϊνστάιν, Λόρεντς, Πουανκαρέ, Κιουρί και άλλα μέλη του 1ου συνεδρίου Σόλβεϊ, και να τους αποκαλέσει “άτομα, που ούτε στο ελάχιστο δεν ενδιαφέρονται για τον σχηματισμό των φυσικών αντιλήψεων σχετικά με τις βάσεις της θεωρίας του Πλανκ και δεν κουράζουν τα μυαλά τους με τις σκέψεις για τα πραγματικά αίτια των διάφορων πραγμάτων” – προσελκύστηκε συγκεκριμένα από την ειλικρίνεια, σοβαρότητα και τιμή του Νιλς Μπορ, έτσι και έγινε αυτό, που με τη πρώτη ματιά μοιάζει απίθανο – ένας μέγα επιστήμονας, που ανέτρεπε τα θεμέλια της επιστήμης, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο έδωσε την συγκατάθεση του να προσλάβει στο εργαστήριο του έναν νέο, άγνωστο σε όλους φυσικό.
Στην φυσική, χημεία, γενετική, στην οποιαδήποτε άλλη επιστήμη πρώτα απ` όλα σημασία έχουν όχι οι εκτεταμένες γνώσεις (αυτές μπορούν να αποκτηθούν με χαρούμενη εργασία), όχι η τολμηρότητα των ιδεών (αυτή μεγαλώνει με άσκηση, όπως και οτιδήποτε άλλο), μα εκείνα τα χαρακτηριστικά του ατόμου, χωρίς οποία ακόμα και ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος ποτέ δεν θα γίνει επιστήμονας με την πλήρη έννοια της λέξης – χωρίς την ειλικρίνεια, τιμή, σοβαρότητα (που σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί την χαρά, αντιθέτως – αντηχεί με αυτήν, όπως συμβαίνει με όλες τις φωτισμένες αντιλήψεις). Το ίδιο ισχύει για την Οβιζική – επιστήμη των φωτισμένων αντιλήψεων. Εγώ, στην τελική ανάλυση, αδιαφορώ – κατά πόσο καλά ένας άνθρωπος γνωρίζει την θεωρία, πόσο προσεκτικά μελέτησε τα βιβλία μου, αδιαφορώ ακόμα – αν έχει την πείρα της αίσθησης έντονων φωτισμένων αντιλήψεων. Για μένα σημασία έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά – σοβαρότητα, ειλικρίνεια, τιμή, μόνο αυτά αποτελούν το θεμέλιο, στο οποίο μπορεί να κτιστεί έντονη, ανεξάρτητη προσωπικότητα.