Στο απλό πείραμα, περιγραφόμενο παραπάνω, που σχετίζεται με την κύλιση του “κάτι” δονούμενου και ευχάριστου από τον χίγρη η από το μουνάκι την ώρα της έντονης διέγερσης τους στο φόντο μακροχρόνιας αποχής από τον οργασμό, μπορούμε να προσθέσουμε άλλο ένα εύκολο πείραμα, Όπως και νωρίτερα, είναι άκρως επιθυμητό να μην γίνονται οργασμοί για αρκετό καιρό, ώστε να μπορέσετε να παρατηρήσετε αυτή την επίδραση.
Δοκίμασε για λίγα λεπτά να χαλαρώσεις τελείως το στόμα σου, και το πιο σημαντικό, την γλώσσα. Ας βρίσκεται χαλαρή απλώς στο στόμα σου. Έπειτα από κάμποση ώρα θα νομίσεις, ότι η ευαισθησία της γλώσσας μειώθηκε απότομα, και τότε θα εμφανιστεί ακόμα και η αίσθηση, ότι στην αρχή η άκρη, και μετά το μεσαίο μέρος, απλούστατα εξαφανίστηκαν. Οι ίδιες επιδράσεις εμφανίζονται στην οποιαδήποτε περιοχή του σώματος, η οποία για λίγο καιρό (ας πούμε, δυο-τρία δευτερόλεπτα) παραμένει εντελώς ακίνητη. Όμως, στην γλώσσα αρκετά εύκολα εμφανίζεται και άλλη μια ενδιαφέρουσα επίδραση – σαν να έχουν βάλει την контакты μιας μπαταρίας! Απολύτως αληθοφανή παραίσθηση αδύναμης τάσης του ρεύματος. Και αυτό, προφανώς, δεν είναι απλώς μια “παραίσθησης”. Αν περιμένεις λιγάκι, παρόμοιες αισθήσεις θα εμφανιστούν και στον ουρανίσκο, στα χείλη, στο πιγούνι και στο λαιμό. Αν ερωτηθείς για την κατεύθυνση αυτού του ρεύματος, αναμφισβήτητα θα καταλάβεις, ότι θα είναι “από κάτω-προς τα πάνω”.
Αρκετά μακροχρόνια αίσθηση του φωτισμένου φόντου αντηχεί ξεκάθαρα με απόλαυση στο σώμα, η οποία εμφανίζεται σε διάφορες περιοχές. Η αρκετά μακροχρόνια απόλαυση οδηγεί σε ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο – κάπου στην περιοχή της ωμοπλάτης, εμφανίζεται πολύ ευχάριστη ηδονή, ένταση, η οποία θέλεις πάρα πολύ να απελευθερώσεις από στιγμή σε στιγμή με μια ορισμένη αδύναμη μυϊκή προσπάθεια, και όταν αφήνεσαι σε αυτή την επιθυμία, το σώμα κάνει αυτή τη προσπάθεια μόνο του, σαν αποτέλεσμα ένα έντονο κύμα της απόλαυσης, δημιουργημένης κάπου κοντά στον κόκκυγα, ανεβαίνει ισχυρά πάνω στην πλάτη και στους ώμους, χτυπώντας στο σβέρκο. Την ίδια στιγμή το σώμα, αν το αφήνεις χαλαρό και ελεύθερο, λυγίζει ηδονιστικά, ένας γλυκός σπασμός περνάει μέσα από τους μύες, πιέζοντας έξω τον αέρα από τα πνευμόνια έτσι, ότι γεννιέται ένα βογκητό, πολύ συνηθισμένο για τον οργασμό. Ναι, η διαδικασία αυτή μοιάζει σε πολλά με τον οργασμό, και μπορεί να επαναληφθεί μια φορά μετά την άλλη, δεκάδες φορές την ημέρα χωρίς κάποια αισθητή μείωση στον χαρακτήρα της διάθεσης.
Γνωρίζουμε, από την άλλη, πόσο ισχυρό εργαλείο στην έρευνα του εγκεφάλου είναι το ρεύμα αδύναμης τάσης, με το οποίο εμείς μπορούμε να διεγείρουμε κάποια συγκεκριμένα τμήματα του εγκεφάλου. είναι ευρέως γνωστά τα πειράματα του Καναδού νευροχειρούργου Ουάιλντερ Πενφιλντ (παρόλο που ο ίδιος είχε την αμερικανική καταγωγή, υπέστη εξευτελισμό και αποκλεισμό στην πατρίδα του, έπειτα μετακόμισε στο Μόντρεαλ και έγινε, με αυτόν τον τρόπο, Καναδός παγκοσμίως γνωστός νευροχειρούργος), ο οποίος επηρέαζε με αδύναμες τάσεις διάφορα τμήματα του φλοιού του εγκεφάλου, αναζητώντας τους τρόπους να ελαφρύνει έστω κάπως τα πάθη των επιληπτικών. Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων στους ασθενείς του ξαφνικά εμφανίζονταν φαινομενικά ξεχασμένες αναμνήσεις, και μάλιστα πάρα πολύ έντονες – όπως σπάνια γίνεται με τις ακούσιες αναμνήσεις – οι άνθρωποι ένιωθαν τις μυρωδιές, άκουγαν τους ήχους, έβλεπαν χρωματιστές εικόνες – και όλα τα αυτά ήταν αποτελέσματα της αδύναμης τάσης του ρεύματος, που πέρναγε από κάποιο σημείο του εγκεφάλου τους. Η ποιότητα αυτών των αναμνήσεων ήταν εξαιρετικά υψηλή, για παράδειγμα, κάποιοι ασθενείς άκουγαν ακόμα και την μουσική, που έπαιζε η ορχήστρα, με όλες τις λεπτομέρειες! Ο Πενφιλντ περιέγραψε μια περίπτωση, όταν ένας από τους ασθενείς θυμήθηκε την πεταλούδα, που πετούσε μπροστά του, τόσο έντονα, ότι άθελα του άπλωσε το χέρι του, για να την πιάσει.
Με αυτόν τον τρόπο ο κύκλος κλείνει – οι φωτισμένες αντιλήψεις οδηγούν στο ότι το σώμα ζωντανεύει, γίνεται ικανό να βιώσει την απόλαυση, κάτι, που με τη σειρά του, οδηγεί στο ότι το αδύναμο ηλεκτρικό ρεύμα, δημιουργημένο στα κέντρα της απόλαυσης, σκορπισμένα απλόχερα σε όλο το κορμί, λούζουν τον εγκέφαλο, σαν πρωινές δροσοσταλίδες, αφυπνίζουν από την χειμερία νάρκη τα κοιμισμένα του συμπλέγματα, και αυτό έχει ως συνέπεια το ότι ο εγκέφαλος , σαν ένα ενιαίο πράγμα γίνεται πιο ζωντανός, εργατικός και αρχίζει με τη σειρά του να τροφοδοτεί τις νέες συναισθήσεις και τις μελέτες τους, οι οποίες οδηγούν στην δυνατότητα της καλλιέργειας αυτών των συναισθήσεων, κι αυτό, με τη σειρά του… κι ούτω καθεξής. Αφυπνίζονται οι αναμνήσεις, ανάμεσα στις οποίες οι πιο σημαντικές είναι οι εμπειρίες της αίσθησης των φωτισμένων αντιλήψεων στα πρώτα παιδικά χρόνια – δεν είναι απλώς οι “σκέψεις για τις ΦΑ” – είναι ορισμένα οι ίδιες ΦΑ, που ξυπνάνε ταυτόχρονα με τις οπτικές, γευστικές, ακουστικές, οσφραντικές εντυπώσεις.
Έτσι το “ανεπεξέργαστο” σώμα, όντας κάποιας μορφής μηχανικός εξοπλισμός ενός ηλεκτρικού σταθμού, ο εγκέφαλος, που εκτελεί τον ρόλο της ηλεκτρονικής του κατασκευής, και οι ΦΑ σχηματίζουν ένα τριπλό ενιαίο υποστηρικτικό σύστημα. Και το σύστημα αυτό δεν είναι μόνο υποστηρικτικό – είναι και εξελισσόμενο παράλληλα.
Ως γνωστόν, τα κύτταρα μας συνεχώς ανανεώνονται – κάποια πεθαίνουν, άλλα έρχονται για να τα αντικαταστήσουν. Οι πρωταθλητές σε αυτόν τον τομέα είναι τα κύτταρα του στομαχικού επιτελείου, που καλύπτουν το στομάχι εσωτερικά και το προστατεύουν από το γαστρικό υγρό – ισχυρό οξύ, που εκτελεί ένα σημαντικό στάδιο της πέψης – τη διάλυση στα συστατικά της ύλης, που φτάνει. Τα κύτταρα αυτά αντικαθιστώνται ανά τρεις ημέρες! Οι νευρώνες θεωρούνται πλέον αργά αντικαθιστάμενα κύτταρα, και για πολύ καιρό ήταν δημοφιλής ο μύθος για το ότι “τα νευρικά κύτταρα δεν επανέρχονται”. Στην πραγματικότητα αυτά, φυσικά, επανέρχονται και μάλιστα πολύ καλά.
Θεωρείται, ότι από την άποψη της εξέλιξης μόνο εκείνες οι μεταλλάξεις έχουν σημασία, οι οποίες συμβαίνουν στα γεννητικά κύτταρα – στις γαμέτες. Πράγματι – τι σημασία έχει η μετάλλαξη στο αυτί μου; Αφού δεν θα μεταδοθεί κληρονομικά. Όμως, τώρα, έχοντας υπ` όψιν μας την στενή σύνδεση ανάμεσα στην εξέλιξη των ΦΑ και εξέλιξη του σώματος, δεν μπορούμε να μην δώσουμε στις μεταλλάξεις ακόμα και στο αφτί, όπως και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος, μεγάλη σημασία, διότι τέλος πάντων ακριβώς εκείνες οι μεταλλάξεις θα στερεωθούν, που θα επιτρέπουν στο σώμα να περνάει πιο εύκολα αυτό το αδύναμο ηλεκτρικό φορτίο, που προκαλούσε στη ζωή η απόλαυση. Παραπάνω από αυτό, τα ίδια αυτά ηλεκτρικά φορτία είναι, το πιο πιθανόν απ` όλα, ένας δραστικός παράγοντας, που επιταχύνει την εμφάνιση των μεταλλάξεων. Αυτά παίζουν τον ρόλο εκείνων των κεραυνών, που πέφτοντας κατά δισεκατομμύρια στην πρωτόγονη “σούπα” της πρώιμης Γης, οδήγησαν τελικά στην δημιουργία των πρώτων αμινοξέων.
Θα ήταν άκρως ενδιαφέρον να περάσω όλους τους αυτούς νοητικούς συλλογισμούς στην πραγματική μορφή, και πιο ορισμένα – να μετρήσω την ταχύτητα της εμφάνισης των μεταλλάξεων στα κύτταρα εκείνου του μέρους του σώματος, όπου ο εξεταζόμενος βιώνει την απόλαυση πολύ συχνά. Και αυτά δεν είναι τα γεννητικά όργανα, διότι δεν είναι ούτε τα πρώτα, ούτε δεύτερα στη σειρά, με την οποία έρχεται εκεί η απόλαυση! Τα σημαντικότερα κέντρα της απόλαυσης – είναι ο λαιμός, στήθος και η καρδιά, έτσι για τις έρευνες εγώ θα έπαιρνα τα κομματάκια του δέρματος ή άλλων ιστών συγκεκριμένα από αυτά τα κομμάτια του θώρακα. Η ανάποδη πλευρά της παλάμης, όπως και οι ωμοπλάτες επίσης ταιριάζουν για αυτούς τους σκοπούς. Βασικά, αυτό θα εξαρτάται από το – σε ποιο μέρος είναι ικανός ο εξεταζόμενος να αισθάνεται την απόλαυση έντονα και διαρκώς. Τα γεννητικά όργανα δεν ταιριάζουν, διότι η απόλαυση δημιουργείται και ζει, πραγματικά, όχι μέσα σε αυτά, αλλά κάπου στο βάθος του σώματος πέρα από αυτά, και μόνο στο όριο του οργασμού ή κοντά σε αυτό η απόλαυση γίνεται ξεκάθαρα αισθητή στον χίγρη η στο μουνάκι, ενώ είναι αδύνατον να παραμείνεις στο όριο του οργασμού για πολλή ώρα – θα εμφανιστεί η κούραση. Την ίδια στιγμή η απόλαυση στο λαιμό, στο πίσω μέρος της παλάμης η στην περιοχή της καρδιάς είναι δυνατόν να βιωθεί για πολλή ώρα χωρίς καμία κούραση, ακόμα και το αντίθετο – όσο περισσότερο καιρό την αισθάνεσαι, τόσο πιο πολύ το θέλεις, τόσο μεγαλύτερος είναι ο αντίκτυπος με το φωτισμένο φόντο, με τις ΦΑ.
Εφόσον τα ωάρια βγαίνουν από το σώμα των κοριτσιών κάθε μήνα, θα ήταν ενδιαφέρον να μελετήσουμε και αυτά για την ταχύτητα των μεταλλάξεων, υπό τον όρο, ότι το κορίτσι δημιουργεί συχνά την απόλαυση στην περιοχή των ωοθηκών – δεν είναι και τόσο δύσκολο – να ελέγχεις την απόλαυση – η συγκεντρωμένη προσοχή είναι αρκετή. Όποτε εγώ βιώνω την απόλαυση μέσα στην καρδιά, για παράδειγμα, τότε μπορώ να αρχίσω την μεταφορά της προσοχής μου από την περιοχή της καρδιάς στην κοιλιά, ας πούμε, και αυτό θα οδηγήσει στο ότι η απόλαυση θα εμφανιστεί εκεί, ειδικά, αν υπάρχει μια τέτοια επιθυμία, αφού η επιθυμία – είναι ένα τεράστιο μυστήριο. Ίσως να είναι το μεγαλύτερο μυστήριο απ` όλα γενικώς. Δεν το καταλαβαίνουμε για έναν πολύ απλό λόγο – εμείς, ουσιαστικά, δεν έχουμε καθόλου επιθυμίες! Όλες οι επιθυμίες είναι καταπιεσμένες, συντετριμμένες, κατεστραμμένες, και αντί αυτών ήδη στην παιδική ηλικία υπάρχουν μόνο τα συντρίμμια, υποκατάστατα, πατερίτσες. Εμείς θέλουμε κάτι όχι επειδή “το θέλουμε μέχρι τρέλας χαρούμενα”, αλλά επειδή “έτσι πρέπει”. Θα ήταν παράξενο να περιμένεις την απόλαυση με τις πατερίτσες – έτσι δεν είναι καθόλου περίεργο, ότι το μεγαλειώδες μυστήριο των επιθυμιών ξεγλιστρά από τη συνείδηση εκείνου, που ζει σαν σκλάβος των προκαταλήψεων, δογματικών πεποιθήσεων, φόβων, αρρωστιών και αρνητικών συναισθημάτων. Θα γράψω περισσότερα παρακάτω για τις επιθυμίες.