Το ερώτημα “Οι κριτές – ποιοι είναι;” έχει ξεφύγει προ πολλού πέρα από το αντικείμενο του στο μονόλογο του Τσάτσκι [από το βιβλίο του Α. Γκριμπογέντοφ “Συμφορά από το πολύ μυαλό” – παρατήρηση του μεταφραστή], εφόσον το πρόβλημα είναι στην κυριολεξία γενικό – το πρόβλημα της αναζήτησης των κριτών, και μάλιστα τέτοιων, που θα απόρριπταν τις ανόητες και επικίνδυνες καινοτομίες, και την ίδια στιγμή να μην εμποδίζουν την πρόοδο. Ο άνθρωπος, που καλλιεργεί τις φωτισμένες αντιλήψεις, απρόσμενα για τον εαυτό του βρίσκει μια εξαιρετικά απλή απάντηση στη συγκεκριμένη ερώτηση. Η πιο κατάλληλη εκτίμηση πετυχαίνεται, όταν στο σκαμνί των επίορκων, που έχουν το δικαίωμα της συμβουλευτικής φωνής, κάθονται οι πιο ποικίλες αντιλήψεις – οι φόβοι, θεωρίες, δόγματα (και ποιος είναι ελεύθερος από αυτά;), τυχαία αποσπάσματα των σκέψεων, διάφορες επιθυμίες, που έχουν ως κίνητρο τις αισθήσεις, θεωρίες, κοινή λογική, φόβους και τα λοιπά, και τα λοιπά. Πραγματικά – είναι η πλήρης δημοκρατία – ο καθένας είναι ελεύθερος να μιλήσει και να προτείνει κάποια λύση. Ανάμεσα στον θρόνο του δικαστή και στο σκαμνί των επίορκων παίρνει τη θέση η κοινή λογική. Αυτή πραγματοποιεί την επιλογή των προτάσεων, οι οποίες δεν αντιτίθενται στην ίδια, και τις βάζει στο γραφείο του δικαστή. Στο υψηλό θρόνο του δικαστή κάθεται θριαμβευτικά και κυβερνά η Χαρούμενη Επιθυμία, για την ακρίβεια – η Αποτελεσματική Χαρούμενη Επιθυμία.
Η μεταβίβαση της εξουσίας στην Χαρούμενη Επιθυμία (ΧΕ) – δεν είναι καθόλου απλή δουλειά, ακόμα και επίπονη. Να παντρευτώ ή να μην παντρευτώ; Η κλασσική απάντηση “κάνε ο, τι θέλεις – θα το μετανιώσεις όπως και να έχει” δεν προκαλεί ενθουσιασμό, και για κάποιο λόγο δεν υπάρχει θέληση να μετατραπείς σε μοιρολάτρη, που επιλέγει, πετώντας κέρμα – θέλεις να βρεις έναν τρόπο να ζήσεις πιο γεμάτη ζωή, να λαμβάνεις αποφάσεις, που οδηγούν σε πιο ενδιαφέρον αποτελέσματα.
Οι συνέπειες του γάμου, όπως και της απόφασης να μην παντρευτείς, είναι άκρως πολυάριθμες, και ουσιαστικά, αδύνατον να υπολογιστούν. Ας είσαι και ο μεγαλύτερος σκακιστής, ικανός να προβλέψεις τα επόμενα δέκα βήματα, το σκάκι της ζωής – είναι ένα ασύγκριτα πιο περίπλοκο πράγμα. Οποιουδήποτε είδους υπολογισμοί καθορίζονται σε τέτοιο βαθμό από δεκάδες ή εκατοντάδες παράγοντα, τα οποία, με τη σειρά τους, καθορίζονται από τις χιλιάδες άλλων παραγόντων, τα οποία με τη σειρά τους…, ότι όλες οι προβλέψεις πρακτικά στερούνται νοήματος και φέρουν καθαρά ψυχοθεραπευτική επίδραση – είναι πιο ευχάριστο να κάνεις κάποιο βήμα, αν έχεις πείσει τον εαυτό σου, ότι έχεις αναλύσει τις συνέπειες του. Η κατάσταση σε πολλά απλουστεύεται με άκρως υψηλό βαθμό της αυτοματοποίησης, προγραμματισμού της κοινωνίας. Αν είσαι παντρεμένος, μπορείς να υπολογίζεις στο ότι λόγω των βαθιά περασμένων δογμάτων η γυναίκα σου θα θεωρεί τον εαυτό της υποχρεωμένο να κάνει σεξ μαζί σου έστω μια φορά την εβδομάδα. Όμως το πως θα το κάνει αυτό έναν χρόνο η ακόμη και μια εβδομάδα αργότερα – αυτό δεν μπορείς να το υπολογίσεις και πολύ συχνά, παρά το γεγονός, ότι η θεωρία περί του συζυγικού καθήκοντος συνεχίζει να εξετάζεται από το ζεύγος ως ένα σημαντικό στοιχείο της καλής κοινωνικής συμπεριφοράς, το σεξ μεταξύ τους δεν υπάρχει, και αν υπάρχει, είναι τέτοιο, που καλύτερα να μην υπήρξε – αρκεί να κοιτάξεις στις οικογένειες των γονιών σου, για να το καταλάβεις.
Σαν αποτέλεσμα ο άνθρωπος παίρνει την απόφαση, βρισκόμενος σε απόλυτο σκοτάδι, και σε πλήρη άγνοια σχετικά με τις προοπτικές του. Και το μόνο, που μπορεί να κάνει για τον αυτοκαθησυχασμό του, είναι να ασχολείται με αυθυποβολή, πείθοντας τον εαυτό του να πιστέψει την ολοφάνερη βλακεία – ότι η απόφαση του έχει “μελετηθεί”. Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος παίρνει κάποια απόφαση απλώς επειδή κουράστηκε να σκέφτεται, όμως, αν θα συνέχιζε να σκέφτεται, η ποιότητα της λύσης του και η πιθανότητα μιας πιο ευχάριστης εκβολής, το πιο πιθανόν απ` όλα, δεν θα ήταν καλύτερη ή μεγαλύτερη.
Μπορούμε να φέρουμε χιλιάδες παραδείγματα για το πως, φαινομενικά, εκατό τοις εκατό σίγουρες προβλέψεις διαλύθηκαν, σαν καπνός. Η ζωή παραείναι ευκίνητη και ρευστή, ακόμα και σε αυτά, που μοιάζουν απολύτως στέρεα, και ανά πάσα στιγμή τα πάντα μπορούν να αλλάξουν απίστευτα απότομα και σε κλίμακα οποιουδήποτε μεγέθους.
Ο άνθρωπος, που καλλιεργεί την κοινή λογική και τις φωτισμένες αντιλήψεις, αργά η γρήγορα αρχίζει να καταλαβαίνει όλα ταύτα. Και υπό κάποια έννοια, εκείνος επιστρέφει στην ιδέα “κάνε, όπως θέλεις, θα το μετανιώσεις όπως και να έχεις”, όμως, σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Ο ίδιος, καταλαβαίνοντας, ότι η κατασκευή των προγνώσεων ούτως η αλλιώς δεν είναι ικανή να ξεπεράσει κάποιο βαθμό της χαοτικότητας του μέλλοντος, ασχολείται με αυτές τις προγνώσεις μόνο για τόσο καιρό, όσο του αρέσει να το κάνει. Έπειτα μαζεύει όλα τα αποτελέσματα των σκέψεων του, και… αφήνει την κοινή λογική στην άκρη – αυτή έκανε τη δουλειά της, δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνει. Η κοινή λογική έφερε όλα τα έγγραφα της στο τραπέζι του Κριτή πια, ας καθίσει τώρα στη θέση της. Ύστερα ο άνθρωπος, επιλέγοντας διάφορες εκδοχές για την συμπεριφορά του, αναρωτιέται – ποιες από αυτές συνοδεύεται με μέγιστη ανυπομονησία, και πράττει ανάλογα.
Όταν περιέγραψα αυτή την αρχή για πρώτη φορά στο βιβλίο μου “Η επιλογή των ελκυστικών καταστάσεων”, ακόμα και οι πιο ανεκτικοί στα προηγούμενα κεφάλαια αναγνώστες αντιμετώπισαν δυσκολίες. Τους φάνηκε σκέτη τρέλα να εμπιστευτούν τις χαρούμενες επιθυμίες, να αφεθούν στην κρίση των ΦΑ, και ποιο συγκεκριμένα – στην προσμονή. Στα μάτια τους αυτό έμοιαζε σχεδόν με το ρίξιμο του κέρματος. Όμως, δεν υπάρχει άλλη επιλογή! αυτή η απλή σκέψη συνήθως εκτοπίζεται, και τελικά κερδίζει η απόφαση, που υποστηρίζεται με το ισχυρότερο δόγμα – εκείνο, που καλλιεργήθηκε στην δική του οικογένεια, στο δικό του πιο κοντινό περιβάλλον. Για μένα μια τέτοια λύση είναι απολύτως απαράδεκτη. Είναι λες και τη στιγμή, όταν εγώ πρέπει να επιλέξω ανάμεσα στη μανιταρόσουπα και νόστιμη τούρτα, ξαφνικά αποφασίζω… να πάρω το φάρμακο, που προκαλεί εμετό.
Όλη μας τη ζωή πράτταμε, βασιζόμενοι στα δόγματα, στις συνήθειες, και σιγά-σιγά, σταδιακά, αρχίζουμε να μεταβιβάζουμε την εξουσία στην Χαρούμενη Επιθυμία, μιλώντας πιο συγκεκριμένα – στην Προσμονή, διότι η χαρούμενη επιθυμία – είναι επιθυμία, συνοδευμένη με προσμονή. Και βλέπουμε – ο, θαύμα – ότι η ζωή γίνεται πολύ πιο συναρπαστική! Μια φορά μετά την άλλη η εμπιστοσύνη των “πολιτών”, που είναι στην ουσία όλο το σύνολο των αντιλήψεων στο δικό μας μέρος, μεγαλώνει και μεγαλώνει, ωσότου, τελικά, δεν στερεωθεί μια τελική εξουσία. Όλο και μεγαλύτερα ζητήματα αφήνονται σε αυτόν τον δικαστή για μια τελική απόφαση, μέχρι να έρθει ο καιρός, όταν δεν φαντάζεσαι πια, πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.
Ας επιστρέψουμε τώρα στο αντικείμενο του προηγούμενου κεφαλαίου. Αν εμείς – καθαρά θεωρητικά – αρχίζουμε να εξετάζουμε την ερώτηση για το ότι κάποιες μεμονωμένες αντιλήψεις μας είναι στην ουσία ενδοσυμβιωτές – ακριβώς όπως και τα μιτοχόνδρια, για παράδειγμα, με μόνη διαφορά στο ότι δεν έχουν κανένα δικό τους σώμα, τότε εμφανίζεται ολόκληρη πληθώρα συναρπαστικών προβλημάτων, πιο συγκεκριμένα – ποιες αντιλήψεις θα μπορούσαμε τώρα να ονομάσουμε “δικές μας” η “ωφέλιμες”, και ποιες – “ξενόφερτες”, η άχρηστες η ακόμα βλαβερές; Μάλλον, είναι αδύνατον να δώσουμε σε αυτή την ερώτηση μια απόλυτη, διαχρονική απάντηση, έτσι πρέπει να προσθέσουμε σε αυτήν τη λέξη “προς το παρόν”, “τη δεδομένη ιστορική στιγμή”.
Αυτή η παρένθεση για τον χρόνο είναι πολύ σημαντική, και θα το εξηγήσω, χρησιμοποιώντας για παράδειγμα το γονιδίωμά μας. Το DNA μας αποτελείται από μια ακολουθία των νουκλεοτίδιων – πάρα πολύ μακριά, πρέπει να πούμε, ακολουθία (μπορείτε να μάθετε τις περισσότερες λεπτομέρειες στο βιβλίο μου “Η γενετική”, το οποίο πρόκειται να τελειώσω και να διευρύνω). Όμως, όχι όλες οι ακολουθίες είναι φορείς των γενετικών πληροφοριών, δηλαδή, “γονίδια”. Εκτός από αυτό – τα γονίδια μέσα στο είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ λίγα. Σχεδόν 90% ολόκληρου του περιεχομένου των DNA μας δεν έχει καμία χρήση, και από πολλούς θεωρείται απλώς σκουπίδια. Παρόλα ταύτα, δεν είναι σκουπίδια, μα το πιο πιθανόν είναι αρχεία του μακρινού παρελθόντος, και ταυτόχρονα – το στρατηγικό μας απόθεμα. Για να αντιδράει, το DNA στην αρχή αναδιπλώνεται από πολύ σφιχτό κουβάρι, με τη μορφή του οποίου αυτό ζει στους πυρήνες των κυττάρων, και έπειτα στα νουκλεοτίδια προσκολλούνται συμπληρωματικά με αυτά άλλα νουκλεοτίδια, και σαν αποτέλεσμα δημιουργείται μια πρόχειρη κατασκευή, το λεγόμενο “πρωτογενές αντίγραφο” η “προ-μΡΝΟ”. Κι αμέσως μετά από τον σχηματισμό του ξεκινάει η διαδικασία της αποκοπής όλων των περιττών – αυτή η διαδικασία ονομάζεται “σλάισινγκ”. Κατά τη διάρκεια του σλάισινγκ τα περιττά, δηλαδή, αμέτοχα στην κωδικοποίηση τμήματα, που λέγονται “ιντρόνια”, απλούστατα αποκόβονται κι πετάγονται από το προ-μΡΝΟ – ακριβώς όπως γίνεται η συγκόλληση του κινηματογραφικού υλικού, όταν από την ταινία κόβονται τα περιττά κάδρα.
Γιατί δεν ονομάζω τα ιντρόνια σκουπίδια; Επειδή είναι απόηχοι των περασμένων εποχών.
Τα πρώτα πρωτεύοντα, που έστω λίγο έμοιαζαν στους σύγχρονους ανθρώπους εμφανίστηκαν περίπου 6 εκατομμύρια χρόνια πριν – ήταν ο «αφρικάνικος αυστραλοπίθηκος». Έπειτα — 3.7 εκατομμύρια χρόνια πριν – εμφανίζεται ο «Homo Habilis» – αυτός ήταν ορισμένα «άνθρωπος», διότι είχε ψηλό μέτωπο, ήταν παμφάγος και περπατούσε όρθιος. Ήταν ικανός να χειρίζεται τα πέτρινα εργαλεία και να κτίζει τις πρωτόγονες καλύβες. Έξι εκατομμύρια χρόνια! Δεν μπορούμε καν να φανταστούμε κάτι τέτοιο. Οι αριθμοί σαν και αυτό παραμένουν σε μας απλά ψηφία, δεν στοιχίζονται με οτιδήποτε ξέρουμε από τη ζωή μας, και ακόμα από την ιστορία της ζωής των άλλων ανθρώπων. Έχουν γίνει ΠΑΡΑ πολλά μέσα σε αυτόν τον καιρό. Και όλα αυτά τα χρόνια η ανθρωπότητα κατά καιρούς αντιμετώπιζε τις πολυάριθμες επιδημίες. Η αντίσταση μας αποδείχτηκε δυνατότερη, και το DNA των ανθρώπων, που επιβίωσαν, περιείχε πια τα γονίδια, απαραίτητα για την παραγωγή των αντιστοιχών ουσιών, που εμπόδιζαν την εξάπλωση της μόλυνσης. Έπειτα από εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια το γονίδιο αυτό απλώς κατάντησε άχρηστο λόγω του ότι η μόλυνση εξαφανίσθηκε εντελώς, ή επειδή οι άλλοι μηχανισμοί του σώματος την αντιμετώπιζαν επιτυχώς, ή επειδή το ίδιο σώμα άλλαξε πάρα πολύ και τα λοιπά. Έτσι η ακολουθία των νουκλεοτιδίων, η οποία νωρίτερα έκανε τέτοια τεράστια χάρη στην ανθρωπότητα, άρχισε πια να αποκόβεται στο σλάισινγκ, πέφτοντας στην κατηγόρια των “ιντρονίων” – μόνο και μόνο, ώστε οι πόροι του ανθρώπου να διαχειριστούν με φειδώ. Και αν ξαφνικά, σαν αποτέλεσμα κάποιων αρχαιολογικών ανασκαφών θα απελευθερωθεί κάποια τρομερή αρρώστια, αυτό δεν θα προκαλέσει πια τόσο καταστροφικές συνέπειες στην κλίμακα της ανθρωπότητας – μέσα στα γονίδια πάρα πολλών ανθρώπων υπάρχει “το τεθωρακισμένο τρένο, που στέκεται στις εφεδρικές ράγες”.
Κάποτε, στο πολύ μακρινό παρελθόν, τα αρνητικά συναισθήματα (ΑΣ) ίσως βοηθούσαν τον άνθρωπο να επιβιώσει. Αμφιβάλλω πολύ σε αυτό, αλλά ας πούμε, ότι έτσι ήταν. Οι καιροί εκείνοι, αν και όποτε υπήρξαν, έχουν περάσει προ πολλού, και στη σύγχρονη ζωή τα ΑΣ είναι ένα τρομερό εμπόδιο, που καταστρέφει το κορμί, μηδενίζει τη δυνατότητα της αίσθησης των φωτισμένων αντιλήψεων, καταπιέζει την κοινή λογική. Όσο περισσότερα βιώνεις τα ΑΣ, τόσο πιο συχνά και μαζικά αρχίζεις να το κάνεις. Τελικά, υπό την επήρεια των συχνών και δυνατών ΑΣ οι άνθρωποι μετατρέπονται σε ανάπηρους, σε ερείπια, που δηλητηριάζουν τη ζωή των άλλων γύρω τους. Κοίταξε τις γριές, που κάθονται στα παγκάκια δίπλα στο σπίτι σου, και θα δεις τις συνέπειες αυτής της τρομερής αρρώστιας. Τα ΑΣ συμπεριφέρονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, όπως και οι ιοί, όπως τα “παράσιτα της συνείδησης”, καταστρέφοντας την κάθε πληρότητα και χαρά της ζωής, κάθε δυνατότητα να αλλάξεις τη ζωή σου προς μια πιο ευχάριστη κατεύθυνση. Έτσι ανεξάρτητα από το – εάν υπήρξε κάποτε αμοιβαία επικερδή συμβίωση ανάμεσα στον άνθρωπος και στα ΑΣ, αυτή έχει τελειώσει εδώ και πολύ καιρό και μπορούμε προς το παρόν να πούμε με σιγουριά, ότι τα ΑΣ – είναι μια τρομερή λέρα, την οποία πρέπει να ξεφορτωθούμε με αντιστοίχους μεθόδους. Θα βρείτε την ανάλυση τους στο βιβλίο μου “Η επιλογή των ελκυστικών καταστάσεων”.
Αυτή η απόφαση – να ξεφορτωθούμε εντελώς τα ΑΣ – εμφανίζεται σταδιακά σε μια τέτοια τελική και ασυμβίβαστη μορφή, και ακόμα πιο σταδιακά πραγματοποιείται στη ζωή. Στην αρχή ο άνθρωπος συνήθως φτάνει στο συμπέρασμα, ότι κάποιο ορισμένο είδος των ΑΣ είναι αναμφισβήτητα παθογόνο – για παράδειγμα, ο εκνευρισμός, η κακία, η ζήλια και τα λοιπά. Εντωμεταξύ ολόκληρη πληθώρα άλλων ΑΣ πέφτει στην κατηγορία των ακαθόριστων – αυτό γίνεται πιο συχνά με τη ζήλια, αυτολυπηση, θλίψη, στεναχώρια. Όσο προχωράει η μάχη με τον επιλεγμένο εχθρό, τα παρατημένα σε μια ακαθόριστη θέση ΑΣ επίσης μετατοπίζονται στη συνείδηση μας στην κατηγορία της “αναμφισβήτητης βλακείας”. Και μεγάλο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία παίζει η εξουσία των χαρούμενων επιθυμιών, που εδραιώνεται. Και εδώ σχηματίζεται η θετική σύνδεση ανταπόκρισης – όσο περισσότερα απομακρύνεται κάποιο συχνό ΑΣ, τόσο πιο συχνά γίνονται και οι αναλαμπές των ΦΑ, τόσο πιο πολλές φορές αφυπνίζονται και κρατάνε περισσότερα και λαμβάνουν μεγαλύτερη εξουσία οι χαρούμενες επιθυμίες, κάτι που με τη σειρά του οδηγεί στην ενδυνάμωση της αντιπολίτευσης στα αρνητικά συναισθήματα.
Τα ΑΣ λαμβάνουν μια ειδική θέση ανάμεσα στις αντιλήψεις μας. Ας εξετάσουμε εκείνες τις αντιλήψεις, οι οποίες είναι ξεκάθαρα ανεπιθύμητες για τον άνθρωπο, που σκέφτεται ξεκάθαρα, βρίσκεται σε μια τέλεια διάθεση, βιώνει φωτισμένο φόντο ή τις φωτισμένες αντιλήψεις, έχει πολλά ενδιαφέροντα και πληρότητα στη ζωή του. Ακριβώς οι «ανεπιθύμητες» και όχι “δυσάρεστες”, διότι ανεπιθύμητο σημαίνει κάτι που δεν θέλω, και δυσάρεστο σημαίνει ότι είναι κάτι που δεν αρέσει, επειδή κακό. Η τρελαμένη από τη φροντίδα μαμάκα λέει στο ντυμένο με το ζόρι στα πανάκριβα ρούχα παιδί της, ότι δεν είναι σωστό, είναι λάθος να βγαίνει από το πλακόστρωτο δρομάκι και να παίζει μες το χώμα. Καμιά φορά αυτή λέει, ότι “είναι κακό”, ότι της έχει σπάσει τα νεύρα με τα “καμώματα” του, ότι είναι “χαζό και δεν καταλαβαίνει, πως δεν προλαβαίνει τα πλένει τα ρούχα του” και τα λοιπά. Έτσι η λέξη αυτή στη ρωσική γλώσσα σημαίνει ακριβή ανάλογο της λέξης “κακό”, και το παιδί το εκλαμβάνει στραβά, ότι στην πραγματικότητα η μητέρα αδιαφορεί για εκείνο, σκασίλα της, και δεν θέλει το παιδί να απολαμβάνει κάτι, αφού αυτό θα οδηγήσει στην φθορά των ακριβών ρούχων, που φοράει χωρίς να το ρωτήσει κανείς – αν τα θέλει ή όχι. Το παιδί το καταλαβαίνει σαν ιδέα, ότι η επιθυμία του να παίξει στο χώμα είναι το απόλυτο κακό.
Πολλοί άνθρωποι, παρά τις λεπτομερείς εξηγήσεις μου για την διαφορά ανάμεσα στο “ανεπιθύμητο” σαν μια ηθική κατηγόρια και “δυσάρεστο” σαν αποτέλεσμα του ανταγωνισμού των επιθυμιών, ακόμα δεν είναι ικανοί να το κατανοήσουν και όταν τους λέω, ότι τα ΑΣ είναι ανεπιθύμητα, μου φέρνουν αντίρρηση, λέγοντας, ότι σε πολλές περιπτώσεις τα ΑΣ βοηθάνε στην επίτευξη του θεμιτού αποτελέσματος. Ναι, σε πολλές περιπτώσεις έτσι και γίνεται – τα ΑΣ όντως βοηθούν στην επίτευξη του αποτελέσματος, το οποίο στην ουσία είναι σκοπός της πραγματοποίησης των μηχανικών επιθυμιών, δηλαδή, τέτοιων, που καθορίζονται με τα ίδια τα ΑΣ και δόγματα. Για παράδειγμα, η αίσθηση του παράπονου και της αυτοσπουδαιότητας, επιθυμία να αισθάνεσαι την υπεροψία και υπερηφάνεια μπορούν να δώσουν στον άνθρωπο ένα τόσο ισχυρό κίνητρο, ότι αυτός θα καθίσει και επί μερικούς μήνες η ακόμα και χρόνια θα ετοιμάζεται μέρες ολόκληρες για τις εισαγωγικές εξετάσεις σε ένα πανεπιστήμιο με μεγάλο κύρος. Ποιες είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας αυτονέκρωσης, όμως; Ήδη στην διαδικασία της επίτευξης αυτού του στόχου πεθάνουν τα ενδιαφέροντα του, διαλύεται το σώμα του, ο ίδιος ρίχνεται από κάποια δυνατά ΑΣ στα αλλά, οι χαρούμενες επιθυμίες εξαφανίζονται εντελώς – τα πάντα υπάγονται πια σε μια έμμονη ιδέα, πραγματοποιώντας την οποία, το μόνο που του μένει είναι να αρχίσει το κυνήγι της επόμενης, για παράδειγμα, να γίνει “ο πρώτος της τάξης”, “να πάρει μια θέση στο μεταπτυχιακό” – ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ανίκανος πια να απολαμβάνει τη ζωή.
Λοιπόν, τα ΑΣ είναι άκρως ανεπιθύμητα για τον άνθρωπο, που δεν κάθεται βαθιά στο λάκκο αυτών των ΑΣ. Αν καμιά φορά εναντιώνεται σε αυτά, αν έστω κατά καιρούς βιώνει τις φωτισμένες αντιλήψεις, τότε μέσα του σχηματίζεται μια πεποίθηση, την οποία διατηρεί ακόμα και στις στιγμές, όταν από συνήθεια αισθάνεται δυνατά ΑΣ – πεποίθηση για το ότι τα ΑΣ είναι άκρως ανεπιθύμητα. (Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι συγκεκριμένα το ανεπιθύμητο σαν πεποίθηση, διότι όποτε ο άνθρωπος βιώνει ΑΣ, σπάνια εκδηλώνεται η επιθυμία να νιώθει τις ΦΑ, και οι ΦΑ για τον ίδιο τότε δεν είναι “θεμιτές”, αλλά “επιθυμητές”).
Όσο πιο έντονα είναι τα ΑΣ, τόσο πιο πολύ καταστροφικά είναι, και δεν διαλύεται μόνο το μυαλό, αλλά και το σώμα. Στην εποχή μας όλοι καταλαβαίνουν, ότι το άγχος καταστρέφει την υγειά. Υπάρχει πιθανότητα να εξετάσουμε τα ΑΣ ως νοσηρούς “ψυιούς”? Ας το δούμε:
1) τα δυνατά ΑΣ δρουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως και οι ιοί και άλλα παθογόνα βακτήρια – οδηγούν στην φθορά των συγκεκριμένων οργάνων ή ολόκληρων συστημάτων τους, για παράδειγμα, είναι ικανά να προκαλέσουν τον καρκίνο, τα έλκη και τα λοιπά.
2) δυνατά ΑΣ καταπιέζουν την αντίσταση του οργανισμού και δημιουργούν στο σώμα τις συνθήκες, με τις οποίες οι συνηθισμένοι ιοί και τα βακτήρια αρχίζουν να αναπαράγονται με ταχύτατους ρυθμούς, κάτι που εμείς αποκαλούμε “αρρώστια”, παρόλο που αυτό σημαίνει, ότι εξετάζουμε το πρόβλημα πάρα πολύ περιορισμένα! Με την ίδια επιτυχία μπορούμε, χωρίς να δώσουμε παραμικρή προσοχή στα βακτήρια να πούμε, ότι η διάρροια – είναι η ίδια αρρώστια, και τα βακτήρια δεν έχουν καμία σχέση με αυτήν. Κάποτε – στην προ-Λέβενχουκ εποχή – έτσι και νόμιζαν.
Έκανα ένα πείραμα μια φορά – όντας υγιής, ήρθα για επίσκεψη σε έναν άνθρωπο, που είχε γρίπη. Μιλώντας μαζί του, ξεκίνησα σκόπιμα να επαναλαμβάνω την κατάσταση του, να προκαλώ τα ΑΣ μέσα μου – ζήλια, θλίψη, απελπισία, εκνευρισμό. Ήδη μια ώρα αργότερα αισθάνθηκα τα πρώτα συμπτώματα της γρίπης – χαρακτηριστικές πυρετώδεις καταστάσεις, πονοκέφαλο. Κατόπιν αυτού επέστρεψα αμέσως στην συνηθισμένη μου κατάσταση – άρχισα να βιώνω προσμονή για αυτό, που με προσέλκυε τότε, απόλαυση στο κορμί, πληρότητα ζωής, διάβασα ένα συναρπαστικό βιβλίο και τα λοιπά. Μια ώρα αργότερα τα συμπτώματα πέρασαν και δεν επανήλθαν ποτέ. Τα ΑΣ – όπως και η νοσηρή μικροχλωρίδα – εμποδίζει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και δημιουργεί σωστές συνθήκες για την εξάπλωση και αναπαραγωγή άλλων παθογόνων βακτηριών και ιών.
3) τα ΑΣ είναι κολλητικά. Αν πάρεις τηλέφωνο κάποιον, που βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά σου, και τον βρίσεις, ο άνθρωπος αυτός θα βιώσει ΑΣ. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει, ότι ΑΣ μεταδόθηκαν σε αυτόν μέσω τηλεφωνικής γραμμής, όμως, ο λόγος σου, τον οποίο αυτός αντιλήφθηκε, δημιούργησε με τη βοήθεια των ψυχολογικών μηχανισμών του τέτοιες συνθήκες, υπό τις οποίες τα ΑΣ, που αυτός ούτως η αλλιώς βιώνει συνέχεια, επιδεινώθηκαν, προετοίμασαν το έδαφος για την εμφάνιση άλλων ΑΣ – άρχισε η “επιδημία των ΑΣ”.
Ας θυμηθούμε – τι είναι ο ιός, και ας τους συγκρίνουμε με τα ΑΣ. Το να δώσουμε έναν ορισμό στον ιό δεν είναι και τόσο εύκολο λόγω τεράστιας ποικιλίας τους, μα θα πούμε πρόχειρα, ότι ο ιός – είναι κλεισμένο σε περίβλημα από πρότεινες νουκλεϊκό οξύ – είτε DNA είτε ΡΝΟ. Το συγκεκριμένο νουκλεϊκό οξύ είναι ο φορέας της “ουσίας” του ιού, δηλαδή – αυτό, που περιέχει όλες τις πληροφορίες για το – πως δημιουργείται ένας ιός, από τι αποτελείται. Με τη βοήθεια αυτών των πληροφοριών ο ιός πολλαπλασιάζεται, εκμεταλλευόμενος ταυτόχρονα τους μηχανισμούς του μολυσμένου κύτταρου – δεν έχει την ικανότητα να αναπαραχθεί ανεξάρτητα.
Το κάθε ΑΣ είναι πολύ απομονωμένο, εξειδικευμένο, διαφέρει ξεκάθαρα από τα άλλα, δηλαδή, μιλώντας περιγραφικά, επίσης έχει το περίβλημα, αφού δεν ενώνεται με τα αλλά. Δεν θα μπερδέψουμε ποτέ τη θλίψη με τον εκνευρισμό, για παράδειγμα. Υπάρχει μια τεράστια ποσότητα των ΑΣ και των συνόλων τους, η οποία, όπως μπορεί να φανεί, τους ενώνει, όμως, η ικανότητα να τα διακρίνεις εξαρτάται από το “εσωτερικό μικροσκόπιο” – από την διακριτική ικανότητα σου, η οποία δυναμώνει, όσο μαθαίνεις να τα ξεχωρίζεις, εξασκείσαι σε αυτό. Αναλόγως και στην μικροβιολογία – για να ξεχωρίζεις αρκετά καλά τα βακτήρια απαιτείται να τελειοποιήσεις τα μικροσκόπια σου, και όχι κάτι παραπάνω από αυτό. Το κάθε ΑΣ έχει το δικό της ανάλογο του DNA, που περιέχει τις πληροφορίες – πως να πολλαπλασιάσει αυτό το ΑΣ και να το θέσει σε λειτουργία. Το ρόλο αυτής της πληροφορίας αναλαμβάνει μια ορισμένη σειρά των γεγονότων. Για παράδειγμα, η φράση “Είσαι χαζός” θέτει σε λειτουργία τον μηχανισμό του παράπονου, του εκνευρισμού, και ο μηχανισμός αυτός δουλεύει εξίσου άψογα, όπως και οι γενετικοί μηχανισμοί. Πλησίασε κάποιον και πες του – “είσαι χαζός”. Εκείνος θα τσαντιστεί. Πες του ξανά το ίδιο πράγμα. Θα τσαντιστεί και πάλι. Συνέχιζε να λες την ίδια φράση μια φορά μετά την άλλη, και ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ μέσα του θα εμφανίζονται τα ΑΣ. Αυτά τα ΑΣ θα εναλλάσσονται – για παράδειγμα, αντί (η μαζί με) το παράπονο και πάλι θα εμφανιστεί ο εκνευρισμός, μετά η κακία, μετά περιφρόνηση, μετά πάλι παράπονο, και ούτω καθεξής. Όμως, ακόμα και αν θα στέκεσαι δίπλα του επί μια ολόκληρη ώρα. επαναλαμβάνοντας την ίδια φράση, δεν θα συμβεί ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ το ότι μέσα του δεν θα εμφανιστεί κάποιο ΑΣ. Βέβαια, λόγω της ανειλικρίνειας του, ο άνθρωπος ίσως να υποκρίνεται, ότι δεν νιώθει ΑΣ, όμως, δεν θα είναι παρά μια αυταπάτη.
Οι ιοί μοιράζονται σε δυο μεγάλες τάξεις – εκείνοι, στους οποίους τις γενετικές πληροφορίες φέρει το DNA, αυτοί ονομάζονται “δεσοξυιοί”, ενώ αυτοί, στους οποίους τις γενετικές πληροφορίες μεταφέρει το ΡΝΟ – “ριβοιοί”.
Τα ΑΣ επίσης διαχωρίζονται σε δυο μεγάλες τάξεις – «διασπαστικά» (όλα τα είδη επιθετικότητας, αρχίζοντας από την δυσαρέσκεια και τελειώνοντας με μίσος), και “ασφυκτικά” (όλα τα είδη της αυτο-ταπείνωσης, αρχίζοντας από ελαφριά λύπηση για τον εαυτό σου και τελειώνοντας με ισχυρή κατάθλιψη). Αυτή η ομοιότητα ανάμεσα στα ΑΣ και στους ιούς, δεν σημαίνει τίποτα, διότι πολλά πράγματα μοιράζονται σε δυο τάξεις, απλώς θέλω να υπενθυμίσω εδώ αυτή την αξιοπερίεργη ιδιότητα των ΑΣ. Όλοι νομίζουν, ότι υπάρχουν πάρα πολλά αρνητικά συναισθήματα. Έτσι είναι, όμως, όλη αυτή η ποικιλία είναι απλώς ανάμειξη σε διάφορες αναλογίες των δυο τύπων ΑΣ, που έχουν διαφορετική εντατικότητα!
Το πρωτεϊνικό περίβλημα του ιού, στο οποίο βρίσκεται το νουκλεϊκό οξύ, ονομάζεται «καψίδιο», και είναι φτιαγμένο από τα ίδια επαναλαμβανόμενα στοιχεία – «καψομερίδια». Και αν αναλύσουμε τα ΑΣ σαν κακοπροαίρετα ανάλογα των ιών – ψυιών, τότε ποιο θα είναι το ανάλογο των καψιδίων? Υπάρχει κάτι, που παίζει τον ρόλο της προστατευτικής μεμβράνης; Υπάρχει. Αυτόν τον ρόλο ανέλαβαν οι δογματικές πεποιθήσεις, θεωρίες και συνδεδεμένες με αυτές λανθασμένες βεβαιότητες. Ας φέρω ένα παράδειγμα. Αν είσαι σίγουρος, ότι το κορίτσι σου πρέπει να θέλει να κάνει σεξ μόνο μαζί σου, αν έχεις σαν πιστεύω, ότι “είναι κακό να απατάς”, “η αληθινή αγάπη απαγορεύει το σεξ με άλλους”, τότε αυτό το θεωρητικό περίβλημα θα εμποδίζει την εισχώρηση της κοινής λογικής στην περιοχή του σεξ, και σχηματίζει ένα ευνοϊκό περιβάλλον για τη ζήλια.
Τα αρνητικά συναισθήματα και οι θεωρίες, που δικαιολογούν την ύπαρξη τους είναι εξίσου αχώριστες, όσο και το νουκλεϊκό οξύ και καψίδιο του ιού. Αν κάποιος βίωσε το ΑΣ – μπορούμε με εκατό τοις εκατό σιγουριά να δηλώσουμε – αυτός ευνοεί τη θεωρία, η οποία δικαιολογεί το συγκεκριμένο ΑΣ (στην ορισμένη κατάσταση τουλάχιστον). Αν σε κάποιον άνθρωπο αποκαλύφθηκε κάποια θεωρία, τότε μπορούμε με τον ίδιο βαθμό της σιγουριάς να δηλώσουμε, ότι οποιαδήποτε εξέλιξη των γεγονότων, που αντιτίθεται σε αυτή τη θεωρία, θα προκαλέσει τα ΑΣ. Για παράδειγμα, ο υποστηρικτής της λανθασμένης θεωρίας “δεν κάνει να προσβάλλεις τη γιαγιά και πρέπει να της πάρεις δώρο στη γιορτή της γυναίκας”, με ένα εκατομμύριο στις εκατό θα αισθανθεί αγανάκτηση η κάποια άλλα ΑΣ, αν του πεις, ότι ο ίδιος δεν παίρνεις δώρα στη γιαγιά σου ποτέ.
Η δήλωση μου, ότι πίσω από κάθε ΑΣ βρίσκεται κάποια θεωρία, που το υποστηρίζει ή, πιο συχνά, ολόκληρη σειρά από θεωρίες, μπορεί στην αρχή να προκαλέσει την απορία, ή τη διαφωνία. Ένας δραπέτης κάποτε μου έφερε το παράδειγμα, όταν, κατά τη γνώμη του, πίσω από το ΑΣ στεκόταν όχι η θεωρία, αλλά κάποια ορισμένη εμπειρία. Στο παράδειγμα, που μου ανέφερε, το κορίτσι του δίνει μεγάλη προσοχή σε ένα άλλο αγόρι, και έτσι μέσα του εμφανίζεται ζήλια. Όμως, η ζήλια αυτή, σύμφωνα με τα λόγια του, βασίζεται στη σκληρή πραγματική βάση της προηγούμενης εμπειρίας του, η οποία του έδειξε, ότι η κοπέλα, που κάνει σεξ με κάποιο άλλο αγόρι, αμέσως τον ξεχνάει και φεύγει. Πράγματι, και εδώ το ΑΣ προκαλείται στη ζωή συγκεκριμένα με τη θεωρία. Το γεγονός είναι αναμφισβήτητο – σε πολλά – σχεδόν όλα, κατεστραμμένα με την σιχαμερή ανατροφή μας, – δρα η αρχή της αποκλειστικότητας – αν εγώ πηδιέμαι με κάποιον, ο άλλος πρέπει να εξαφανιστεί από τη ζωή μου. Και όντως, αν η κοπέλα σου αρχίζει να συνάπτει τις σεξουαλικές σχέσεις με ένα άλλο αγόρι, το πιο πιθανόν από όλα δεν θα έχεις κανένα μέλλον μαζί της. Και εδώ βγαίνει η θεωρία, η οποία καθορίζει την ερμηνεία αυτού του γεγονότος. Ακούγεται κάπως έτσι: « αυτή είναι το πιο τέλειο κορίτσι, αγαπάμε ο ένας τον άλλο, ταιριάζουμε τόσο πολύ, και ιδού το φρικτό τέλος – ο ερωτάς της για άλλον». Από που, όμως, βγήκαν όλα τα αυτά; Αρκεί να σκεφτείς λίγο ήρεμα (και σε αυτό τα ΑΣ γίνονται πανίσχυρο εμπόδιο!), για να καταλάβεις – αν η κοπέλα είναι ικανή να πάει με άλλον μόνο και μόνο, για να τα χαλάσει την τόσο στενή και οικεία σχέση με μένα, αυτό από μόνο του σημαίνει, ότι δεν έχουμε την οικειότητα, δεν υπάρχουν αυτές οι εμπιστευτικές στενές σχέσεις, τις οποίες τόσο καιρό επινοούσα στο μυαλό μου μαζί της. Άρα, το τέλος της σχέσης μας, μιας και αυτή επέλεξε να το βάλει, είναι το τέλος της ψεύτικης ζωής, η οποία ούτως η αλλιώς αν όχι σήμερα αύριο θα κατέρρεε, και είναι η αρχή μιας νέας ζωής, μιας ευκαιρίας να αφιερώσω τον χρόνο μου στην αναζήτηση ενός πραγματικά οικείου και ενδιαφέρον ανθρώπου για μένα. Και πόσο χάλια θα ήταν, αν η νηφαλιότητα θα ερχόταν μετά από έναν η δυο χρόνια! Κατά διάρκεια αυτών των δυο χρόνων κάποιος πραγματικά οικείος σε μένα άνθρωπος θα μπορούσε να βρίσκεται κάπου κοντά, και εγώ δεν θα τον πρόσεξα απλά, επειδή θα ήμουν πλήρως απασχολημένος με αυτή την επινοημένη, ψεύτικη και άκαρπη σχέση.
Ένας τέτοιος τρόπος της σκέψης επίσης βασίζεται στα γεγονότα, και διαλύει την επιρροή μιας τόσο αόρατης με τη πρώτη ματιά θεωρίας.
Πώς να φανερώσεις αυτές τις κρυμμένες θεωρίες; Είναι αρκετά απλό, όσο παράξενο και αν ακούγεται. Αρκεί να γράψεις μια λεπτομερή και ειλικρινή έκθεση με θέμα “γιατί εγώ φοβάμαι κάτι”, “γιατί νιώθω κάποια συναισθήματα”, “η κοπέλα μου – τι άνθρωπος είναι” και τα λοιπά – απλώς μια ελεύθερη έκθεση με ορισμένο θέμα, που αφορά τα ΑΣ σου. Ολοκληρώνοντας την έκθεση, προσπάθησε να τη διαβάσεις σαν ένας άσχετος αναγνώστης, και χωρίς κανένα ιδιαίτερο κόπο θα ανακαλύψεις στο κείμενο παράξενες και ανόητες προσθήκες, παραλείψεις και επινοήσεις. Επίσης είναι πολύ αποτελεσματικό να δείξεις αυτή την έκθεση σε κάποιον άλλο άνθρωπο, που ασχολείται με την επιλογή των αντιλήψεων – σε μια ξένη ματιά πολλά πράγματα φαίνονται πολύ πιο ξεκάθαρα.
Η δράση πολλών αντιικών φάρμακων συνίσταται στο ότι αυτά καταστρέφουν το καψίδιο, χωρίς το οποίο το νουκλεϊκό οξύ, ευάλωτο και αβοήθητο, γρήγορα βρίσκει την καταστροφή του, Είναι ενδιαφέρον, ότι ένας από τους τρόπους της απομάκρυνσης των ΑΣ βασίζεται συγκεκριμένα στην καταστροφή της θεωρητικής μεμβράνης! Βέβαια, δεν είναι και τόσο απλό, όσο φαίνεται – η αναζήτηση της αντιικής ουσίας σε κάθε περίπτωση απαιτεί την προσωπική προσαρμογή, όπως και η ιστορία του κάθε ανθρώπου, και οι συνθήκες, υπό τις οποίες σχηματίζονταν κάποιες θεωρίες, διαφέρουν κάπως μεταξύ τους. Ακριβώς όπως και στην ιατρική υπάρχει και γενική προσέγγιση στην καταστροφή ορισμένης θεωρητικής μεμβράνης και την ίδια στιγμή, αν εσύ θέλεις να πετύχεις την μέγιστη αποτελεσματικότητα, απαιτείται η προσωπική προσαρμογή. Η πείρα δείχνει, ότι μια μεμονωμένη λήψη των φάρμακων δεν αρκεί, και οι γιατροί δημιουργούν το κατάλληλο σχέδιο της θεραπείας, γραμμένο για μερικές ημέρες ή ακόμα και εβδομάδες μπροστά. Η μεμονωμένη ανάλυση των θεωριών μάλλον δεν θα οδηγήσει στην επιτυχία. Απαιτείται συνεχόμενη (κατά διάρκεια των μερικών ημερών, ή πιο συχνά – εβδομάδων) επιστροφή στην ανάλυση της θεωρίας, ώστε ο άνθρωπος να φτάνει ξανά και ξανά στην σχετική με το θέμα σαφήνεια. Η πετυχημένη σήμερα σαφήνεια αύριο μπορεί να θολώσει και να ξεχαστεί και πάλι.
Υπάρχουν οι ιοί, που έχουν ένα επιπλέον περίβλημα. Σε αυτούς τους ιούς ανήκουν τέτοιοι απίστευτα επίμονοι και ανίατοι ιοί, όπως του έρπη και του AIDS (αν, βέβαια, θεωρήσουμε γεγονός το ότι ο ιός του AIDS υπάρχει, κάτι, που δεν είναι και τόσο οφθαλμοφανές, όπως φαίνεται). Βέβαια, η διπλή μεμβράνη είναι πράγμα σοβαρό. Όμως, και ανάμεσα στους ψυιούς υπάρχουν τέτοιοι, που προστατεύονται με διπλή μεμβράνη. Είναι τέτοια αρνητικά συναισθήματα, τα οποία πέρα από το συνηθισμένο θεωρητικό περίβλημα, καλύπτονται από πάνω με κάτι ακόμα πιο σκληρό και αδιαπέραστο – με τα θρησκευτικά δόγματα. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο απλό θεωρητικό καψίδιο και επιπλέον θρησκευτικό περίβλημα. Αν εσύ, μελετώντας κάποιο συγκεκριμένο ψυιό του ασθενή, η προσπαθώντας να τον συνεφέρεις με το φάρμακο της κοινής λογικής, αρχίζεις να συζητάς μαζί τη θεωρία του, τότε αντιμετωπίζεις μια μάζα από εμπόδια – ο άρρωστος με τίποτα δεν θέλει να σκεφτεί με συνέπεια, φεύγοντας συνεχώς από το ένα θέμα στο άλλο, ξεχνώντας μια φορά μετά την άλλη αυτά, που μόλις τώρα έχουμε συμφωνήσει, πέφτοντας κατά καιρούς σε εκνευρισμό, αγανάκτηση, θυμό, οργή και τα λοιπά. Όμως, όταν ο λόγος αφορά το επιπλέον θρησκευτικό περίβλημα, τα προβλήματα γίνονται εντελώς ανυπέρβλητα – ο άνθρωπος μετατρέπεται σε αμόκ, σε στήλη άλατος, κλείνεται σταθερά στον εαυτό του και αρνείται πεισματικά και να σκεφτεί και να συλλογιστεί για αυτό το θέμα. Την ίδια στιγμή, όταν εγώ λέω “θρησκευτικός”, εννοώ την ευρέα έννοια της θρησκευτικότητας, και όχι μόνο την πίστη στον Ιησού η στον Μωυσή. Εννοώ εκείνο το κύκλο των ζητημάτων, τα οποία στην ανέγγιχτη ιεροσύνη τους μετατράπηκαν για τον άνθρωπο σε κάποιο είδος λατρεία. Και ο καθένας έχει την δική του λατρεία, αν και το σύνολο τους δεν είναι και τόσο μεγάλο – δεν είναι δύσκολο να απαριθμήσω τις πιο συνηθισμένες – το παιδικό σεξ, οι γονείς, το ομοφυλοφιλικό σεξ, ομαδικό, παιδιά, λύπηση για τους παραμορφωμένους και τα λοιπά. Αν σε οποιοδήποτε άνθρωπο θα κάνεις την ερώτηση – “γιατί αναλαμβάνουμε εμείς την ευθύνη της απόφασης – με ποιον και σε ποια μορφή μπορεί να κάνει σεξ το παιδί, και πιο ορισμένα – γιατί θεωρούμε, ότι αυτό με κανέναν και σε καμία μορφή δεν πρέπει να το κάνει;», σαν απάντηση θα δεις γουρλωμένα μάτια, θα ακούσεις τις ακαταλαβίστικες κραυγές επιθετικού χαρακτήρα, και αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Αν ρωτήσεις: “δεν το βλέπεις, ότι η μητέρα σου είναι ένας απαίσιος άνθρωπος, ενώ ο πατέρας σου – απλώς επιθετικός ανεγκέφαλος”, τότε δεν θα ακούσεις επιχειρήματα, και το πιο πιθανόν απ`ολα, δεν θα δεις ξανά εκείνον τον άνθρωπο. Οι ιοί με διπλές μεμβράνες είναι ένα πανίσχυρο εμπόδιο για τη θεραπεία και αυτοίαση.
Θα συνεχίσουμε την σύγκριση των ιών και των ψυιών. Η πιο κατάλληλη για τους ιούς μορφή ζωής μέσα στο θηλαστικό – είναι να εγκατασταθούν στον οργανισμό τους, χωρίς να προκαλέσουν σοβαρή μόλυνση, και να παραμείνουν εκεί με την λεγόμενη λανθάνουσα μορφή (δηλαδή τέτοια, που δεν εκδηλώνεται προς τα έξω). Τότε το σώμα του θηλαστικού παράγει αρκετή ποσότητα των αντισωμάτων για να περιορίσει τον πολλαπλασιασμό του ιού, ωστόσο όχι αρκετή για να το κλωτσήσει εντελώς έξω από το σύστημα. Με αυτόν τον τρόπο ο οργανισμός παράγει αντισώματα και δεν υπάρχει κίνδυνος να μολυνθεί με μια πιο επικίνδυνη μορφή του ιού, άρα, δεν δημιουργείται πιο οξεία μόλυνση, ταυτόχρονα δεν απενεργοποιείται και συνεχίζει να εξασκείται το ανοσοποιητικό σύστημα, έτσι η άμυνα του ανθρώπου ενισχύεται (!). Ο ιός παραμένει στον οργανισμό του και αποκτά τη δυνατότητα να πολλαπλασιάζεται στην βιόσφαιρα. Τι γίνεται με τους ψυιούς τότε; Ακριβώς το ίδιο πράγμα! Οι περισσότεροι ψυιοί ζουν μέσα στον άνθρωπο υπό κρυφή τους μορφή, προσπαθώντας να μην φανερώσουν την παρουσία τους με κανέναν τρόπο. Για παράδειγμα, το θέμα του παιδικού σεξ ποτέ και υπό κανενός είδους συνθήκες δεν θα συζητηθεί σε κάποιο εταιρικό πάρτι ή δείπνο – παραείναι επικίνδυνο ακόμα και να κάνεις μια νύξη για αυτό. Ποτέ και κανείς δεν θα προτείνει στον συνεργάτη του να πει κάτι για τα προσωπικά χαρακτηριστικά των γωνιών του, αν υπάρχει αφορμή να υποθέσει, ότι ο άλλος θα βρεθεί σε μια δύσκολη κατάσταση. Όλοι θα προσπαθήσουν ευγενικά να αποφύγουν τα λεπτά θέματα – και πραγματικά οπουδήποτε συμβαίνει το ότι οι άνθρωποι συναναστρέφονται επί δεκαετίες, ακόμα και να ζουν μαζί ως σύζυγοι, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα – τι γνώμη έχει ο άλλος για τα απαγορευμένα θέματα, και πως πραγματικά αντιμετωπίζει κάποιο φαινόμενο ή άνθρωπο. Είναι πιο απλά έτσι, με αυτόν τον τρόπο ο ψυφορέας υπάρχει σε μια σχετική άνεση. Όμως, όποτε αρχίζει η κρίση της αρρώστιας και η αλήθεια βγαίνει προς τα έξω, τότε ξεκινά και η φάση της επιδείνωσης της νόσου. Για παράδειγμα, την ώρα της επόμενης κρίσης της ζήλιας, όταν ο άντρας χτυπάει τη γυναίκα του, εκείνη ίσως να μην αντέξει και θα φωνάξει, ότι είναι το ίδιο καθίκι, όπως ήταν και η μητέρα του. Η ένταση του σκανδάλου έπειτα από αυτό μπορεί να αυξηθεί απότομα, και η φορέας του ψυιού ίσως θα καταλήξει στο νοσοκομείο (κάτι που, ωστόσο, δεν εμποδίζει τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών να επιστρέψει πίσω στον εκτελεστή τους μετά από ανάρρωση, και να ζει μαζί του, όπως πριν).
Στον οργανισμό μας υπάρχει μια τεράστια ποσότητα διάφορων ιών, και των ψυιών στην λανθάνουσα μορφή επίσης.
Η μεγαλύτερη ομάδα των ιών είναι αυτή, που μεταφέρεται με τα έντομα: κουνούπια, τσιμπούρια και τα λοιπά. Υπάρχουν περισσότερα από χίλια είδη ιών, και από αυτά παραπάνω από τετρακόσια μεταφέρονται συγκεκριμένα από τα έντομα. Τέτοιοι ιοί ονομάζονται “αρμποιοί” – δηλαδή, «ιοί, που μεταφέρονται από τα αρθρόποδα». Αναλόγως, η μεγαλύτερη ομάδα των ιών μεταφέρεται από τους ανθρώπους που στέκονται στο χαμηλότερο επίπεδο της ψυχικής ανάπτυξης – όλες αυτές οι ξεμωραμένες γιαγιάδες, για παράδειγμα, είναι στην ουσία πραγματικά κάκοσμος και βλαβερός σωρός από αρμποψυιούς. Ανεξάντλητη πηγή αυτών είναι επίσης και τα άτομα, που επέλεξαν για τους εαυτούς τους έναν τέτοιο νοητικό εκφυλισμό προτού γεράσουν – υπάρχουν πολλοί στο περιβάλλον των καταδίκων και θρησκευτικών φανατικών, καθώς επίσης (ρωσικό χαρακτηριστικό) ανάμεσα στους αστυνομικούς και στρατιωτικούς.
Οι ιοί είναι ικανοί να χρησιμοποιήσουν για την αναπαραγωγή τους ακόμα και “νεκρά” κύτταρα, που στερούνται του πυρηνικού DNA, δηλαδή, δεν έχουν το δικό τους γενετικό υλικό με τις οδηγίες δραστηριοτήτων. Όποτε ο ιός εισέρχεται σε ένα τέτοιο κύτταρο, απλούστατα χρησιμοποιεί το κυτόπλασμα και τα άθικτα συστατικά του κυττάρου και το αναγκάζει να συνθέτει τις πρωτεΐνες με βάση του ίδιου DNA του ιού. Το ίδιο γίνεται και με τους ψυιούς. Αν ο φορέας του ψυιού συναντά έναν “πεθαμένο” άνθρωπο – για παράδειγμα, μια εξηνταπεντάχρονη γρια, η οποία εδώ και σαράντα χρόνια δεν έχει σχηματίσει έστω μια δική της πρωτόγονη σκέψη και είναι εμποτισμένη μέχρι τελευταίο κύτταρο με δόγματα και ΑΣ, με σαπισμένο κορμί – η μετάδοση του ψυιού συμβαίνει χωρίς κανένα εντελώς πρόβλημα. Αρκεί να της πεις: “σε εκατό χρόνια από τώρα η Γη θα συγκρουστεί με το ουράνιο άξονα, στο σταυρό που σου κάνω, είδα ένα όραμα!”, και αυτό το κινούμενο πτώμα θα κουβαλάει αυτόν τον ψυιό αλλού, μεταδίδοντας το και στους ζωντανούς ανθρώπους – για παράδειγμα, κουκουλώνοντας την εγγονή της στο κασκόλ, όταν έξω έχει συν δέκα βαθμούς, θα τις ψιθυρίζει μοχθηρά, ότι λόγω τέτοιων κακών κοριτσιών η Γη σε λίγο θα πέσει στον ουράνιο άξονα. Πολύ πιθανόν το παιδί να δεχτεί αυτό το δόγμα και ακόμα αν το ξεχάσει, η ανησυχία, ή η αίσθηση αδιεξόδου, που το δόγμα θα παράγει μέσα του, θα δηλητηριάζουν τη ζωή της επί δεκαετίες, και όποτε η ίδια θα γίνει μητέρα, ξαφνικά για τον εαυτό της, κουκουλώνοντας πια τη δική της κόρη, βασανίζοντας την ακριβώς με τον τρόπο, που τη βασάνιζαν κάποτε, θα της πει την ίδια φράση για το ουράνιο άξονα. Έτσι ταξιδεύουν οι ψυιοί στις περιοχές και εποχές. Στις μέρες μας δεν είναι τόσο σπάνιο να ακούσεις το δόγμα, που παίρνει την αρχή της από κάποια εντελώς αρχαία εποχή.
Υπάρχουν και άλλες ανεπιθύμητες [για τον άνθρωπο, που βρίσκεται σε δραστήρια, ευχάριστη κατάσταση] αντιλήψεις. Για παράδειγμα, οι μηχανικές επιθυμίες (ΜΕ) – δηλαδή, τέτοιες, που δεν συνοδεύονται με προσμονή, τις οποίες είναι πολύ δυσάρεστο και βαρετό να ακολουθήσεις, και αυτές καθορίζονται από δογματικές πεποιθήσεις του τύπου “πρέπει να επισκεφτώ τη γιαγιά, να της κάνω τη χάρη”. Καταλαβαίνεις πάρα πολύ καλά, ότι σίγουρα δεν θα την κάνεις χαρούμενη, ότι εκείνη εκμεταλλεύεται την επίσκεψη σου για να αρχίσει να αισθάνεται νέα ΑΣ, να σε πρήζει και να σε φτάνει στην κατάσταση απόλυτης αποχαύνωσης από τα ΑΣ ή από την ανία – και όμως η περασμένη για τα καλά θεωρία νικά, επαναλαμβάνεις σαν ένα χαλασμένο ρομπότ στον εαυτό σου “πρέπει, πρέπει, δεν κάνει να το αφήσω, είναι κακό”, και πας. Θέλεις να ονομάσεις την πραγματοποίηση τέτοιων επιθυμιών “βιασμός του εαυτού σου” όλη την ώρα, όποτε αυτή συμβαίνει. Και όταν ξαφνικά λες στον εαυτό σου – “βρε δεν πάει στο διάολο… μετά θα πάω”, αισθάνεσαι έναν απότομο κυματισμό της ευτυχίας, ελευθερίας, και πας να κάνεις κάτι ευχάριστο, για παράδειγμα, να δεις πορνό, ποδόσφαιρο ή να παίξεις τον “πολιτισμό” – όλα τα αυτά είναι αδιάσειστα χαρακτηριστικά της ΜΕ.
Γίνεται να εξετάσουμε τις ΜΕ σαν κακόβουλους “ψυιούς”; Η σαν ανάλογο των καψιδίων; Η με κάποιον άλλο τρόπο; Θα μιλήσουμε και άλλο για της επιθυμίες παρακάτω – μερικά κεφάλαια μετά, διότι τώρα θέλω να αποσπαστώ από αυτό το θέμα και να αναλύσω μερικά ακόμα ενδιαφέρον ζητήματα.