– Ενδιαφέρον, και πώς γίνεται… όλο αυτό;
– Ποιο συγκεκριμένα?
– Οι “σκαντζόχοιροι”, δηλαδή.
– Α, είναι πάρα πολύ απλό. Εμείς πηδιόμαστε, και εννιά μήνες μετά γεννιούνται οι μικροί “σκαντζόχοιροι”:)
– Όχι, άλλο εννοούσα :) – την τεχνολογία της διαδικασίας. Γιατί από εσένα θα γεννηθεί ένας “σκαντζόχοιρος”, και από μια συνηθισμένη κοπέλα – ένα συνηθισμένο παιδί; Αφού η ίδια δεν γεννήθηκες σκαντζόχοιρος, εσύ ήσουν κανονικός άνθρωπος, και μάλλον κάπου στα είκοσι σου έμαθες για την πρακτική, έγινες μουσούδα κοντά στα είκοσι πέντε, άρα, τα γονίδια σου – είναι κανονικά γονίδια του απλού ανθρώπου, οπότε…;
Καθισμένη στο σαλόνι της VIP-μοσουδοβίλας στο Μουκτινάτχ, η Τζέιν αιχμαλώτισε ένα μελαψό, μεγαλομάτικο νεπαλέζικο κοριτσάκι με το όνομα Νάντου. Στην αρχή την παρατηρούσε μόνο, από συνήθεια διστάζοντας να ενοχλήσει με τις ερωτήσεις ένα έγκυος θηλυκό, όμως, μετά κατάλαβε, ότι αν η κοπέλα βρίσκεται εδώ – ανάμεσα στις μουσούδες, τότε μπορεί να τις κάνει οποιεσδήποτε ερωτήσεις, ας είναι έγκυος, η αν βαδίζει στο όριο του θανάτου, η σε οποιαδήποτε άλλη κατάσταση.
Η Νάντου απαντούσε πρόθυμα, επιδεικνύοντας τη γυμνή κοιλίτσα της, που προεξείχε από τη ζώνη των μικροσκοπικών σορτς, που φορούσε.
– Δεν έγινε ακριβώς έτσι. Ζω με τις μουσούδες από δυο ετών, όταν ουσιαστικά η μητέρα μου με πούλησε.
– Σε πούλησε??
– Ναι, με πούλησε. Ήμουν το πέμπτο κορίτσι στην οικογένεια, και μιλώντας συγκρατημένα, η γέννηση μου δεν έφερε σε κανέναν μεγάλη χαρά:) Αν θα είχα γεννηθεί αγόρι, αυτό θα ήταν ευτυχία για την οικογένεια, ενώ το κορίτσι – είναι βάρος. Οι γονείς μου ζούσαν στη τρομερή φτώχεια, και χάρηκαν πολύ να με ξεφορτωθούν – στην αρχή με πήγαν εσώκλειστη στο σχολείο, όπου τα παιδιά ζούσαν και σπούδαζαν μόνιμα. Το σχολείο αποδείχθηκε μουσουδο-σχολή. Οι μουσούδες με πρόσεξαν και αποφάσισαν να κάνουν μια δοκιμή. Έτσι και έμεινα – να δοκιμάσω. Έξι μίνες αργότερα η μητέρα μου ήρθε – να δει, πως πάνε τα πράγματα για μένα, όμως, εγώ δεν βγήκα καν να τη δω – δεν είχα χρόνο. Της κούνησα το χέρι μου από μακριά, φώναξα, ότι όλα είναι πολύ καλά και έφυγα να παίξω με τα παιδιά. Δεν είχαν έρθει ποτέ ξανά, συμπεραίνοντας, ότι εάν οι κάτοικοι του σχολείου με δέχτηκαν και δεν με στέλνουν πίσω – καλά είμαι και δόξα το Θεό. Αλλά και εγώ ήμουν χαρούμενη. Δυο χρόνια μετά κάποιος από τη σχολή πήγε στους γονείς μου, τους έδωσε διακόσια δολάρια και έβγαλε όλα τα απαραίτητα έγγραφα για να με υιοθετήσει μια άλλη μουσούδα, αυτό ήταν! Και εγώ έγινα μουσούδα στα δώδεκα-δεκατρία μου.
– Δηλαδή, το γονότυπο…
– Πόσο καιρό μελετάς την γενετική; – ρώτησε ένα ψηλό και γυμνασμένο παλικάρι.
– Πάνω από χρόνο!
– Οι αντιλήψεις σου για το πως σχηματίζεται ο γονότυπος, είναι αρκετά επιφανειακές:)
– Πώς σχηματίζεται??
Η Τζέιν δεν κατάλαβε ακριβώς, για ποιο πράγμα μιλάνε.
– Φαντάζομαι, ότι τα χρωμοσώματα περνάνε από τον πατέρα και τη μητέρα…
– Από εκεί προέρχονται, ναι, όμως, ο γονότυπος σχηματίζεται κατόπιν σύλληψης, και όχι πριν.
– Κατόπιν; αυτό είναι αδύνατον!
Η Τζέιν γέλασε, νομίζοντας, ότι οι συνομιλητές της προσπαθούν να την ξεγελάσουν.
– Όχι, έτσι είναι, – επέμενε ήρεμα στα δικά του το παλικάρι.
Η Νάντου έγνεψε.
– Βέβαια, ακριβώς έτσι.
– Μα πώς; Αν τα χρωμοσώματα…
– Αν νομίζεις, ότι ξέρεις αρκετά καλά την γενετική, τότε πρέπει να αντιληφθείς, ότι παραπλανήθηκες οικτρά :) Όσο καταπληκτικό και να είναι, αυτός έχει δίκιο – ο γονότυπος του ανθρώπου σχηματίζεται μόνο κατόπιν σύλληψης. Όλα τα γονίδια του εμβρύου βρίσκονται σε δραστήρια κατάσταση – μέχρι και το τελευταίο. Και σε ένα από τα πιο πρώιμα στάδια της ανάπτυξης αυτού του εμβρύου ξεκινάει η επεξεργασία του γονότυπου του – οι ειδικές πρωτεΐνες περνάνε με αναθεώρηση σε όλα τα χρωμοσώματα του, και ενώνουν την μεθυλένια ομάδα CH3 σε όλα εκείνα τα γονίδια, η λειτουργία των οποίων πρέπει να μπλοκαριστεί. Θα ξέρεις σίγουρα, ότι μόνο τρία τοις εκατό ολόκληρου του γονότυπου του ανθρώπου είναι υπεύθυνα για την παραγωγή των προτείνων?
Η Τζέιν έγνεψε.
– Παραμένει άγνωστο, για ποιο πράγμα προορίζονται τα υπόλοιπα 97%, και πολλοί θεωρούν, ότι είναι απλώς άχρηστα απομεινάρια – τα υπολείμματα της μακροχρόνιας μάχης ενός εξελισσόμενου ζωντανού πλάσματος για την επιβίωση. Ο κάθε ιός αφήνει το αποτύπωμα του στο γονότυπο, συν υπάρχουν ακόμα και αυτό-αντιγραφόμενες ακολουθίες – τα ρετροτρανσποζόνια Alu και LINE, τα οποία όλα μαζί καταλαμβάνουν το 25% ολόκληρου του γονότυπου, και τα λοιπά. Παρεμπιπτόντως, το πρώτο, που γίνεται στα καρκινικά κύτταρα – είναι η αναίρεση των ομάδων μεθυλίου, δηλαδή, η απομεθυλίωση, η απελευθέρωση όλων των μπλοκαρισμένων γονιδίων, και έπειτα ξεκινάει η ανεξέλεγκτη αντιγραφή όλων χωρίς διάκριση.
– Και ο άνθρωπος γεννιέται με “ανοιχτό” γονότυπο?
– Δεν γεννιέται, αλλά συλλαμβάνεται. Ναι. Οι πρότεινες περνάνε με την μεθυλίωση και τα γονίδια των ιών, και τα γονίδια των ρετροτρανσποζόνιων, και ακόμα εκείνα τα γονίδια, που δεν είναι απαραίτητα στον δεδομένο ιστό, ώστε σε εκείνο το μέρος, όπου πρέπει να γίνει το ήπαρ, να δημιουργηθεί ακριβώς το ήπαρ, και όχι κάτι άλλο :) έτσι παραμένουν μόνο εκείνα τα τρία τοις εκατό, τα οποία είναι απαραίτητα για τον άνθρωπο.
– Βγαίνει, ότι είναι δυνατόν να επηρεάσουμε τον γονότυπο του παιδιού μετά από τη σύλληψη!
– Ναι, μπορούμε να τον επηρεάσουμε.
– Και εμφανίζονται οι “σκαντζόχοιροι”!
– Εμφανίζονται:) Σε λίγο θα έρθει και άλλος ένας.
Η Τζέιν έγειρε στα μαξιλάρια. Η εγκυμοσύνη και η γέννηση του παιδιού πάντοτε είχαν σχέση με κάτι εντελώς αφύσικο και φορτικό για εκείνη – αφού ποτέ δεν ξέρεις – πώς θα είναι ο άνθρωπος, που θα γεννηθεί, και το πιο πιθανόν απ` όλα θα γεννηθεί ακριβώς ο συνηθισμένος άνθρωπος, που δεν θα ενδιαφερθεί ποτέ για αυτά, τα οποία συναρπάζουν τόσο πολύ την ίδια – υπάρχουν τόσοι πολλοί σε αυτή την Γη. Και τώρα μαθαίνει, ότι τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά!
– Και πώς συγκεκριμένα το κάνετε, πώς επηρεάζεται το έμβρυο; Βιώνετε τις ΦΑ?
– Υπάρχουν μερικές λεπτομέρειες, δεν είναι όλα τόσο απλά.
Η Νάντου άλλαξε πλευρό και πήρε ένα ποτήρι χυμό.
– Πρώτον, λαμβάνουμε υπ` όψιν, ότι δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για το πως κάποια προσωπικότητα εμφανίζεται σε κάθε ορισμένο έμβρυο. Αυτό είναι ένας γρίφος, όμως, ένα είναι απολύτως ξεκάθαρο – όταν ο άνθρωπος γεννιέται, είναι ήδη σε πάρα πολλά μια σχηματισμένη προσωπικότητα. Η μετέπειτα ανατροφή μπορεί να ξυπνήσει ή να καταπιέσει κάποια από τα χαρακτηριστικά του, όμως, είναι αδύνατον η σχεδόν αδύνατον να πετύχουμε τις ριζικές αλλαγές. Μπορείς να μάθεις τον άνθρωπο να είναι ευγενικός, να ακολουθεί διάφορα δόγματα και να λάβει ορισμένες δεξιότητες, όμως, δεν γίνεται, για παράδειγμα, τον εξ αρχής νωθρό άνθρωπο να τον κάνεις δραστήριο και παθιασμένο. Αυτός, που τείνει να αισθάνεται τα ΑΣ, ποτέ δεν θα ενδιαφερθεί για την πρακτική της καλλιέργειας και της μελέτης των ΦΑ, και ούτω καθεξής. Εμείς μόλις αρχίσαμε να μελετάμε αυτά τα ζητήματα, είμαστε στην αρχή του δρόμου.
– Από κάπου το άκουσα αυτό ήδη:), – γέλασε η Τζέιν.
– Λόγω αυτού, και εμείς δεν αποκλείουμε, ότι η διαδικασία της ένωσης του εμβρύου φυσιολογικού με το έμβρυο ψυχικό εξαρτάται πάρα πολύ από το – ποιος συγκεκριμένα συνέλαβε αυτό το έμβρυο, τι ένιωθε εκείνη τη στιγμή, αρκετό καιρό πριν από τη σύλληψη, και μετά από αυτήν.
– Όμως, μπορούμε να κάνουμε πειράματα?
– Μπορούμε, αλλά σε αυτά είμαστε αρκετά περιορισμένοι κιόλας, – απάντησε η Νάντου. – Ποιος θα θέλει να κάνει ένα πείραμα, σαν αποτέλεσμα του οποίου θα γεννηθεί ένα συνηθισμένο κούτσουρο; Για αυτό μέχρι στιγμής ακολουθούμε τους κανόνες, οι οποίοι αναπτύχθηκαν εμπειρικά και σύμφωνα με τη φωτισμένη διακριτική συνείδηση. Για παράδειγμα, αποφασίσαμε, ότι κανείς δεν πρέπει να συλλαμβάνει ένα παιδί, αν δεν πετύχει πρώτα την αίσθηση σχεδόν αδιάκοπου φωτισμένου φόντου για τουλάχιστον έξι μήνες.
– Απίστευτο! – εξεπλάγην η Τζέιν. – Αν και … εγώ κρίνω από τη δική μου παλιά άποψη, αφού και εγώ πέρασα τους τελευταίους έξι μήνες ίσως όχι σε μόνιμο φωτισμένο φόντο, μα κάτι σαν και αυτό. Και ποιοι είναι οι άλλοι κανόνες?
– Απουσία σχεδιασμού για τον πατέρα. Δεν γνωρίζω εκ των προτέρων – ποιος θα είναι ο πατέρας του παιδιού, που θα συλλάβω. Και δεν ξέρω – πότε θα συμβεί αυτό. Απλώς ακολουθούμε τις χαρούμενες επιθυμίες, και η ένταση της χαρούμενης επιθυμίας δεν πρέπει να είναι μικρότερη από 7, δηλαδή, πρέπει να είναι μια καθολική χαρούμενη επιθυμία, πάρα πολύ δυνατή και συνοδευόμενη με πολύ έντονη προσμονή και χαρά.
– Δηλαδή, πρέπει να ταιριάξουν τόσες πολλές επιθυμίες, – μουρμούρισε η Τζέιν. – Το αγόρι πρέπει να θελήσει πάρα πολύ δυνατά να κάνει ένα παιδί, εσύ επίσης πρέπει να το θέλεις πολύ, και πρέπει να θέλεις να πηδιέσαι με αυτόν, και αυτός – με σένα.
– Όχι μόνο να θέλουμε να πηδηχτούμε, – τη διόρθωσε η Νάντου. – πρέπει να νιώθουμε αφοσιωμένοι μεταξύ μας, κι αφοσιωμένοι στο μελλοντικό παιδί.
Μια ακραία κατάπληξη φάνηκε στο πρόσωπο της Τζέιν.
– Όμως, μια τέτοια σύμπτωση των συνθηκών…
– Γιατί σύμπτωση; – απόρησε το παλικάρι, που καθόταν δίπλα στη Νάντου. Ήδη μερικές φορές προσπαθούσε να συμμετάσχει στην συζήτηση, μα μόλις τώρα επιτέλους κατάφερε να πει μια κουβέντα. – Δεν είναι και τόσο δύσκολο να δημιουργούμε την αφοσίωση, αν έχουμε εκπαιδευτεί αναλόγως, και αν βιώνουμε δυνατή συμπάθεια.
– Ναι, συμφωνώ, πράγματι, όταν αισθάνομαι συνέχεια τη δυνατή συμπάθεια, δεν είναι δύσκολο ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσω και την αφοσίωση… αυτό σημαίνει, ότι μόνο όσοι έχουν μεγάλη πείρα στις ΦΑ μπορούν να συλλάβουν έναν “σκαντζόχοιρο”?
– Ναι. Στην πραγματικότητα, μόνο οι μουσούδες μπορούν να συλλάβουν ένα παιδί στους μουσούδο-οικισμούς.
– Τότε είσαι και εσύ – μουσούδα?
Η Νάντου κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.
– Όχι, όχι ακόμα, αλλά κάποιοι θεωρούν, ότι θα γίνω μια πάρα πολύ γρήγορα. Όπως και να έχει, τήρησα όλους τους όρους και προϋπόθεσης για τη σύλληψη.
– Ωραία, και μετά?
– Μετά από τη σύλληψη?
– Ναι.
– Ο, μετά αρχίσουν τα πιο συναρπαστικά, – γέλασε η Νάντου. – Αφού εμείς δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια – πότε συγκεκριμένα αρχίζει η επίδραση των προτείνων, οι οποίοι μπλοκάρουν με μεθύλιο τα γονίδια, και δεν ξέρουμε – τι άλλο συμβαίνει με τα γονίδια του ανθρώπου κατά τη διαδικασία του σχηματισμού το γονότυπου του, έτσι δεν θέλουμε να ρισκάρουμε, δηλαδή…
– Δηλαδή, ωσότου το έμβρυο δεν μετατραπεί σε ένα πλήρως ολοκληρωμένο βρέφος, εσύ δεν πρέπει να βιώνεις τα ΑΣ, αλλά να αισθάνεσαι τις ΦΑ, και να ασχολείσαι με όσα περισσότερα ενδιαφέροντα γίνεται…?
– Ναι. Στην ουσία, μετά από τη σύλληψη πρόκειται να ζήσω μια μακροχρόνια επίθεση.
– Και εσύ το κατάφερες; Χωρίς να έχεις γίνει μουσούδα ακόμα?!
– Το κατάφερα. Όχι εντελώς μόνη μου, όμως.
– Μα πώς??
– Με βοηθούσαν κάποιοι. Τους πρώτους τέσσερις μήνες με πήραν υπό τη προστασία τους μερικά δρακάκια, έτσι δεν έμεινα μόνη μου ούτε λεπτό – ούτε στον ύπνο, ούτε στην επαγρύπνηση.
– Ωραία! Δηλαδή, αυτοί σε έσπρωχναν, δεν σε άφηναν να νιώσεις μιζέρια, σε βασάνιζαν με τις ερωτήσεις και παρακινούσαν τα ενδιαφέροντα σου?
– Ναι.
– Και δεν σου ερχόταν η κούραση, δυσαρέσκεια από μια τόσο στενή επίβλεψη?
– Όχι. Και αυτός είναι ένας επιπλέον όρος – οι κοπέλες, που θέλουν να γεννήσουν, πρέπει να έχουν την πείρα των μακροχρόνιων επιθέσεων, να απολαμβάνουν εκείνη την επιρροή, την οποία οι μουσούδες και τα δρακάκια μπορούν να ασκήσουν στον εαυτό τους.
– Δεν το κατάλαβα εντελώς καλά ακόμα, – τα έχασε λιγάκι η Τζέιν, – δηλαδή, τα δρακάκια σε ωθούν συνέχεια να ασχολείσαι με κάποιες τυπικές πρακτικές, να συσσωρεύεις τα αποσπάσματα…
– Όχι, όχι βέβαια:), – γέλασε η Νάντου. – Αν θα έπρεπε να με σπρώχνουν συνέχεια, πως θα μπορούσα να είμαι υποψήφια μελλοντική μουσούδα; Με ποιο τρόπο θα βίωνα το φωτισμένο φόντο, και θα απέφευγα τη μιζέρια? Στην πραγματικότητα, τα δρακάκια παίζουν ρόλο των βοηθών, και όχι των κτηνηλατών. Για παράδειγμα, μπορούν να μου δείξουν κάποια πιο κατάλληλη μορφή της πραγματοποίησης των ενδιαφερόντων μου – δικών μου ενδιαφερόντων, φυσικά. Είναι σαν τα ευαίσθητα “θερμόμετρα” – αισθάνονται στιγμιαία τα παραμικρά σημάδια της πτώσης στην καθημερινότητα και ρουτίνα, με βοηθάνε να διακρίνω τις έμμονες ιδέες από τις χαρούμενες επιθυμίες μου, να λύνω δύσκολα προβλήματα της επιλογής ανάμεσα στις επιθυμίες, μου μαθαίνουν συναρπαστικά πράγματα.
– Και ο πατέρας; Η αυτά αφορούν μόνο την μητέρα?
– Όχι, αυτό αφορά και τον πατέρα, – η Νάντου έριξε μια γρήγορη ματιά στο παλικάρι. – Και πάλι, δεν γνωρίζουμε απλά – πόσο μεγάλη σημασία έχει το ότι ο πατέρας βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με μένα, την ώρα της επιρροής που ασκούμε στο έμβρυο, έτσι για παν ενδεχόμενο αυτός, όπως και εγώ, εκτελεί μια μακροχρόνια επίθεση, δηλαδή, αυτό επιβάλει έναν επιπλέον όρο στη σύλληψη – και η μητέρα, και ο πατέρας πρέπει να έχουν δυνατή προσμονή για την επικείμενη μακροχρόνια επίθεση.
– Εμένα η σύλληψη του “σκαντζόχοιρου” με είχε βοηθήσει κιόλας, – και πάλι επενέβη το παλικάρι. – Όταν κατάλαβα, ότι τώρα πρέπει για ολόκληρους τέσσερις μήνες να βυθιστώ σε μια έντονη, ενδιαφέρουσα και δραστήρια ζωή, μου έγινε πολύ πιο εύκολο να συγκεντρωθώ και να πάρω τις αποφάσεις μου.
– Και εσένα σε υποστήριζαν τα δρακάκια?
Εκείνος έγνεψε.
– Πάρα πολύ…
– Τέλεια… Ναι, καταλαβαίνω τώρα, ότι δεν είναι και τόσο απλό – να γεννήσεις έναν “σκαντζόχοιρο”… – απαιτούνται τόσα πολλά…
– Αυτά δεν είναι όλα. Υπάρχουν και άλλοι όροι, τους οποίους εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε ικανοί να τηρήσουμε, ωστόσο, μπορούν να το κάνουν τα δρακάκια.
– Ποιοι?
– Η δουλειά με το έμβρυο στα συνειδητοποιημένα οράματα.
– Τα έμβρυα βλέπουν όνειρα??
– Δεν ξέρω, αυτό είναι περίπλοκο. Απ` ότι καταλαβαίνω, δεν είναι καν ξύπνιοι με την συνηθισμένη για εμάς έννοια της λέξης, και ζουν στον ύπνο, η σε κάποιο ανάλογο του ύπνου, ενώ τα δρακάκια μπορούν να συνδυάζουν τα συνειδητοποιημένα οράματα τους με αναπτυσσόμενη συνείδηση του σκαντζόχοιρου και να το επηρεάζουν. Αυτός είναι ένας τομέας με πάρα πολλά κενά, αφού σου λέω – μόλις τώρα αρχίσαμε να τα μελετάμε όλα.
– Μήπως να γεννούσα και εγώ…, – είπε η Τζέιν, γελώντας.
– Έλα ντε:). Ο κάθε σκαντζόχοιρος για μας είναι ανεκτίμητος.
– Όχι, σοβαρά μιλώντας, δεν είμαι έτοιμη για αυτό. Παρεμπιπτόντως, ποιος αποφασίζει – αν είσαι έτοιμη η όχι?
– Τα δρακάκια ή ο Μποντχ. Μόνο αυτοί.
– Και ποιος από αυτούς αποφάσισε, ότι εσύ είσαι έτοιμη για την γέννηση ενός “σκαντζόχοιρου”?
– Κάποιος από αυτούς, προφανώς, – απέφυγε να απαντήσει πιο συγκεκριμένα η Νάντου και γέλασε ξανά.
– Θα είναι αγόρι η κορίτσι?
– Αγόρι.
– Έχεις ήδη σκεφτεί κάποιο όνομα?
Η Νάντου κοίταζε την Τζέιν με τεράστια έκπληξη, και το βλέμμα του παλικαριού ήταν εξίσου γεμάτο με απορία.
– Να σκεφτώ για το όνομα; Εγώ; Τι λες τώρα:)) Τι είναι – κάποιο πράγμα; Θα επιλέξει ο ίδιος ένα όνομα, όποτε και οποίο θελήσει. Πώς να δώσω εγώ το όνομα σε αυτόν!
– Ναι, πράγματι… έχω συνηθίσει, ότι οι γονείς δίνουν το όνομα στο παιδί, και δεν σκέφτηκα, ότι όντως, θα ήταν τέλειο για το παιδί να βρει μόνο του το όνομα, που θέλει. Θα είχε ενδιαφέρον και να παρακολουθήσω την ανατροφή ενός σκαντζόχοιρου.
Κρίνοντας τις εκφράσεις των προσώπων τους, η Τζέιν κατάλαβε, ότι πάλι είπε κάτι τρελό.
– Ανατροφή?? Θα κατουρηθώ στο τέλος!!:)
Η Νάντου χαχάνισε δυνατά, και εκείνη τη στιγμή η Τζέιν κατάλαβε – πόσο πολύ διαφέρει αυτή από τις συνηθισμένες μαμάδες – κατακουρασμένες, εκνευρισμένες, ταλαιπωρημένες, που μισούν τους πάντες, επιθετικές. Η Νάντου δεν διέφερε σε τίποτα από τις άλλες κοπέλες και τα αγόρια, μόνο που ήταν λιγότερα ορμητική στις κινήσεις της. Η συνηθισμένη έγκυος γυναίκα δείχνει απαίσια – έχει κενό, κρεμασμένο πρόσωπο, λες και η ζωή την έχει εγκαταλείψει, οι κινήσεις της είναι άχαρες και βαριές.
– Εσύ δεν ανατρέφεσαι εδώ από κανέναν; – τη ρώτησε η Νάντου, τελειώνοντας με τα γέλια.
– Εγώ? Όχι, όχι…
– Και αυτός γιατί πρέπει να ανατραφεί από κάποιον?
– Η απάντηση είναι ίδια – δεν μπορώ να φανταστώ, ότι είναι δυνατόν να μην δώσεις ανατροφή σε ένα παιδί!
– Εμείς τα έχουμε όλα πολύ απλά με την ανατροφή. Ακολουθούμε έναν τέτοιο κανόνα: μάθε, τι θέλει το παιδί, και ακριβώς αυτό να το συμβουλέψεις να κάνει.
– Όμως, δεν γίνεται καμιά φορά, ότι ο σκαντζόχοιρος κάνει κάτι επικίνδυνο η ανώφελο?
– Γίνεται, φυσικά.
– Και τι συμβαίνει τότε?
– Τότε του εξηγούν – για ποιο συγκεκριμένο λόγο εμείς δεν θέλουμε τέτοιες πράξεις. Για παράδειγμα, δεν θέλουμε να φέρνουν τους ανθρώπους απ` έξω στους οικισμούς μας, και του εξηγούμε, ότι ανάμεσα στους άσχετους ανθρώπους και στους κάτοικους των οικισμών υπάρχει μεγάλη διαφορά, και προσπαθούμε να του δείξουμε αυτή τη διαφορά – το παίρνουμε μαζί «κοντά στον κόσμο», του δείχνουμε, προσφέρουμε την ευκαιρία να παίξει με τα συνηθισμένα παιδιά, να μιλήσει με τους κανονικούς μεγάλους, σχολιάζουμε.
– Και αν αυτό δεν φέρνει αποτέλεσμα?
– Τότε το απαγορεύουμε.
– Δηλαδή, αναγκάζεστε να προσφύγετε στη βία?
– Ναι, βέβαια. Όμως, κρίνοντας από τις αναφορές, τις οποίες εγώ διάβασα, η τέτοιου είδους βία δεν είναι στην ουσία σύγκρουση, δεν σχηματίζει την εχθρικότητα η την αποξένωση μεταξύ μας, διότι ο σκαντζόχοιρος έχει μεγάλη εμπιστοσύνη και είναι ανοικτός σε μας, τις μουσούδες, και σε σένα θα την αισθάνεται, όταν θα γεννηθεί, έτσι η απαγόρευση δεν μετατρέπεται σε αιτία του τσακωμού – απλώς του λέμε, ότι τη δεδομένη στιγμή αδυνατούμε να του εξηγήσουμε – γιατί απαιτούμε να μην κάνει κάτι, μα στο μέλλον θα μπορέσει να τα ξεκαθαρίσει και να πάρει μια δική του απόφαση. Και για τον κάθε σκαντζόχοιρο υπάρχει μια λίστα με τις ερωτήσεις, τις οποίες εκείνος προς το παρόν δεν μπορεί να καταλάβει μόνος του και υπακούει στην δική μας γνώμη. Η λίστα αυτή στην αρχή συντάσσεται πάρα πολύ γρήγορα, και μετά διαλύεται με την ίδια ταχύτητα, όταν ο σκαντζόχοιρος κλείνει τα δυο-τρία του χρόνια, και είναι πλέον ικανός να καταλάβει πάρα πολλά χωρίς τη βοήθεια κανενός.
– Πολύ ωραία. Θα ήθελα να μάθω περισσότερα για την ανατροφή… δηλαδή, πως να το πω καλύτερα?
– Βασικά, δεν υπάρχει κάποιος ειδικός όρος. Σύμπραξη. Συμπράττουμε στους σκαντζόχοιρους στην επιθυμία τους να μαθαίνουν πράγματα και να αναπτύσσονται.
– Λοιπόν, με αυτά που έλεγα για το ότι με ενδιαφέρει να μάθω περισσότερα για τη σύμπραξη στους σκαντζόχοιρους, μπορώ να τα διαβάσω κάπου – τις αναφορές, τις παρατηρήσεις και τα λοιπά?
– Φυσικά! – και πάλι εξεπλάγην η Νάντου. – Απλώς δεν είχες προσέξει ποτέ αυτό το τμήμα της Μουσούδο-Παίδιας. Υπάρχουν τα πάντα εκεί, διάβαζε όσο θέλεις. Τέρμα, πάω να λιαστώ!
Η Νάντου πετάχτηκε, σαν λαγός, λες και είχε ελατήρια, έτρεξε στην βεράντα με τέτοια ταχύτητα και φασαρία, ότι το μόνο, που έμεινε να κάνει η Τζέιν, ήταν να ακυρώσει την σκέψη της για τη δήθεν “μειωμένη ορμητικότητα” των κινήσεων της.
Η συζήτηση με τη Νάντου οδήγησε την Τζέιν στη λαβύρινθο των συλλογισμών και ακαθόριστων φαντασιώσεων. Μουσουδο-παιδαγωγία… εδώ επίσης τα πάντα πρέπει να αρχίσουν από το μηδέν, και υπάρχουν τόσα συναρπαστικά. Η λέξη είναι τετριμμένη και δυσάρεστη – “παιδαγωγία”, πως, άραγε, λέγεται αυτό στην Μουσουδο-Παίδια?
Η Τζέιν άνοιξε τον υπολογιστή. Οι μουσούδες το ονόμασαν γιεζεβίκη – από τη λέξη “γιόζ” [σκαντζόχοιρος στα ρωσικά] και με το συνηθισμένο για τις επιστήμες τελείωμα -κη. Τώρα κατάλαβε, γιατί δεν έδωσε παλιότερα σημασία σε αυτό το κομμάτι – η λέξη “γιεζεβίκη” [μούρο] δεν είχε καμία αναλογία με κάτι ενδιαφέρον, κάποτε νόμιζε, ότι εδώ υπάρχουν πληροφορίες για την καλλιέργεια των καρπών και των φρούτων στη Βάση. :) Άρα, η γιεζεβικη – είναι μια επιστήμη για τη σύμπραξη στους σκαντζόχοιρους. [Εδώ προφανώς υπάρχει το λογοπαίγνιο ανάμεσα στη λέξη γιέζε- ο, τι έχει να κάνει με τους σκαντζόχοιρους, και το τελείωμα -βικη, που σχετίζεται με την γνωστή διαδικτυακή Βικιπαίδεια]. Η Τζέιν προσπάθησε να το φανταστεί – κατά πόσο ασυνήθιστο, δύσκολο και συναρπαστικό είναι – να ανατρ… δηλαδή, να συμπράττει στους σκαντζόχοιρους. Οπωσδήποτε πρέπει να ζητήσει να γνωρίσει τους πιο μικρούς σκαντζόχοιρους, αν υπάρχουν τέτοια τώρα!
Ήχησε ο ολογραφικός μέσσεντζερ, και μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή εμφανίστηκε η μουσούδα της Φόσσας!
– Πού είσαι?
– Στο Μουκτινάτχ. Τώρα ξέρω, ότι ο άνεμος είναι μαρμάρινος!
Η Φόσσα ρουθούνισε, σαν μαγκούστα, γύρισε το προφίλ της στην Τζέιν, και προφανώς, άρχισε να μιλάει με κάποιον.
– Μείνε εκεί. Το πρωί θα έχουμε μια συνάντηση, θέλω να συμμετέχεις και εσύ.
Με αυτά τα λόγια η Φόσσα εξαφανίστηκε, έτσι η Τζέιν δεν πρόλαβε να κάνει ούτε μια ερώτηση. Εντάξει, ας είναι, τι διαφορά έχει, ουσιαστικά; Ας γίνει η συνάντηση, σε οποιαδήποτε περίπτωση, σίγουρα δεν θα βαρεθεί εκεί:)
Στις έξι η ώρα το πρωί στο Μουκτινάτχ είναι σκοτεινά ακόμα και έχει αρκετή ψύχρα, έτσι η Τζέιν αποφάσισε να τρέξει προς τα τεϊοποτεία και πίσω, όμως, φτάνοντας εκεί, θέλησε να γυμνάσει τα πόδια και τους πνεύμονες της και να ανέβει στην πρώτη κορυφή – μέχρι το μέρος, από το οποίο ξεκινάει η άνοδος. Μετά από κάθε πενήντα μέτρα αναγκαζόταν να περνάει από το τρέξιμο στο βάδην, όμως, οι αισθήσεις από αυτούς τους κόπους ήταν πάρα πολύ ευχάριστες.
Επιστρέφοντας, η Τζέιν ένοιωσε, ότι κάτι άλλαξε. Κάνοντας ένα γρήγορο ζεστό μπάνιο, εκείνη πέρασε στην μεγάλη αίθουσα και ανακάλυψε εκεί καμία δεκαπενταριά άτομα. Ήξερε κάποιους από αυτούς, τους άλλους έβλεπε για πρώτη φορά.
– Κάθισε, θέλουμε να πάρεις και εσύ μέρος στη συζήτηση, – της έγνεψε ένας άντρας περίπου σαράντα χρόνων.
Η Τζέιν έριξε μια ματιά γύρω-γύρω. Και κατάλαβε, ότι νιώθει κάποια ένταση, όχι τον φόβο η αποξένωση, όμως, την ένταση, που αισθάνεσαι, όταν μπαίνεις στο κλουβί με έναν εξημερωμένο τίγρη – μάλλον, ξέρεις, ότι είναι χορτάτος και ήμερος, και όμως, είναι ένας τίγρης… Οι άνθρωποι, που την περιέβαλαν, διέφεραν αισθητά ακόμα και από αυτούς, με τους οποίους εκείνη ζούσε στη Βάση. Όταν η Τζέιν συναντούσε το βλέμμα κάποιου από αυτούς, είχε την αίσθηση, σαν να πετάει σε ένα αεροπλάνο και πέφτει σε κενό αέρος. Την ίδια στιγμή, τα πρόσωπα τους ήταν ήρεμα, ανοιχτά, ακόμα και φιλικά, αν μπορούσε να το πει.
– Θέλω να σου προτείνω να ασχοληθείς με τις επιχειρήσεις, – συνέχισε ο άντρας. – Έχεις κάποιες ιδέες; Θέλουμε τώρα να ορίσουμε κάποιους παραμέτρους του προϋπολογισμού μας, κι μπορούμε ταυτόχρονα να διαθέσουμε κεφάλαια για την χρηματοδότηση της ιδέας σου, αν υπάρχει κάποια. Αν όχι – μπορούμε να σου προτείνουμε μερικές ιδέες δικές μας να επιλέξεις.
– Επιχείρηση?? Όχι, δεν έχω ιδέες, δεν είχα σκεφτεί ποτέ για αυτό… και γιατί?
– Για να βγάλεις λεφτά.
– Μα εγώ δεν έχω ανάγκη για λεφτά, παίρνω μεγάλο μισθό, τον οποίο σχεδόν δεν σπαταλάω…, – η Τζέιν ένιωθε κάπως χαμένη, – δεν ξέρω καν, πόσα ακριβώς έχω τώρα στον λογαριασμό μου, περίπου πενήντα χιλιάδες ευρώ, δεν θα χαλούσα τόσα ακόμα και σε δυο χρόνια, αν σταματούσα τώρα να δουλεύω στη Βάση.
– Όχι για σένα, για εμάς.
– Δεν καταλαβαίνω.
– Τα λεφτά, που θα βγάλεις, μπορείς να τα επενδύσεις στα σχέδια, τα οποία αναπτύσσουν οι μουσούδες, δεν θα ήθελες να κτήσεις την μουσουδο-κουλτούρα, να φτιάξεις νέους μουσουδο-οικισμούς, τα εργαστήρια, να εκπαιδεύεις εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, να αναζητήσεις ανάμεσα σε αυτά τους ταλαντούχους ανθρώπους, που έχουν τάση για τις ΦΑ?
– Δεν είχα σκεφτεί για αυτό… ναι, θα ήταν πολύ ωραία, μα δεν ασχολήθηκα ποτέ πριν με τις επιχειρήσεις, και δεν ξέρω απολύτως τίποτα για αυτό! Και… κατά πόσο είναι αναγκαίο γενικώς – να βγάλω χρήματα; Έχουμε οικονομικά προβλήματα;
– Ναι, υπάρχουν προβλήματα. Για παράδειγμα, ένα τέτοιο πρόβλημα – τι να τα κάνουμε τα λεφτά.
– Δηλαδή:)
– Τώρα στην αλυσίδα των μουσουδο-ξενοδοχείων υπάρχουν εξήντα τρία αντικείμενα. Το κάθε ένα από αυτά κατά μέσο όρο φέρνει δυο εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο, δηλαδή, περίπου εκατό τριάντα εκατομμύρια ανά έτος. Θα μπορούσες να επενδύσεις επιτυχημένα τέτοια λεφτά?
– Θα τα έβαζα στην τράπεζα..:)
– Να τα βάλεις στην τράπεζα – δεν σημαίνει να τα επενδύσεις, στην καλύτερη περίπτωση θα τα γλίτωνες από τον πληθωρισμό, και όχι κάτι παραπάνω από αυτό, και εμείς θέλουμε να αυξήσουμε τα κεφάλαια μας, να τα επενδύσουμε στην ανάπτυξη. Με ποιο τρόπο θα μπορούσες να μας βοηθήσεις σε αυτό, αν δεν κράτησες ποτέ στη ζωή σου ποσό, μεγαλύτερο από πενήντα χιλιάδες δολάρια?
– Εγώ και τις δέκα χιλιάδες δεν έχω κρατήσει:)) Μα γιατί να βγάλετε και άλλα, αν ήδη βγάζετε εκατό τριάντα εκατομμύρια το χρόνο!!
– Εμείς βγάζουμε περισσότερα, όμως, δεν είναι αρκετά.
– Μόλις τώρα μου είπες ο ίδιος, ότι δεν έχετε – τι να τα κάνετε τα λεφτά?!
– Δεν είπα «δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε», είπα – υπάρχει πρόβλημα – που να τα βάλουμε, ποια είναι η πιο κατάλληλη επένδυση. Για παράδειγμα, μπορούμε να κτίσουμε ένα νέο ξενοδοχείο. Περίπου 2-3 εκατομμύρια θα κοστίσει το οικόπεδο, ίσως και παραπάνω – τα ξενοδοχεία της αλυσίδας μας πάντοτε κτίζονται στις καλύτερες περιοχές, και το ίδιο ξενοδοχείο θα κοστίσει τέσσερα – σύνολο επτά. Όμως το να βρούμε την πιο κατάλληλη τοποθεσία, δεν είναι και τόσο απλό, θα χρειαστεί μεγάλη πείρα. Όμως, εμείς έχουμε κάποιον να το επιλέξει, – άρα, μπορούμε να αρχίσουμε το κτίσιμο, ας πούμε, των πέντε ξενοδοχείων. Μείον τριάντα εκατομμύρια. Πάμε παρακάτω – μπορούμε να συνεχίσουμε την αγορά της γης για το ξεχωριστώ κράτος στον Καναδά, – σε λίγο σχεδιάζουμε να ανεξαρτητοποιηθούμε, διότι τα προηγούμενα περιστατικά μας επιτρέπουν να αγοράσουμε μεγάλες εκτάσεις, να εγκατασταθούμε εκεί και να περάσουμε το “δημοψήφισμα”, ανάμεσα στους ανθρώπους, που κατοικούν εκεί, αρκούν και μόλις δυο άτομα. Αγοράζουμε σχετικά άγριες εκτάσεις, αλλά σε πάρα πολύ όμορφα μέρη. Το ένα στρέμμα γης εκεί κοστίζει εκατό χιλιάδες δολάρια, άρα, με είκοσι εκατομμύρια θα αποκτήσουμε διακόσια εκτάρια. Πενήντα πέντε. Μπορούμε να επενδύσουμε στην επιχείρηση μας με τις νάνο-τεχνολογίες – αυτή είναι παρά πολύ ενδιαφέρουσα και με μεγάλη προοπτική δουλειά. Έχουμε μερικά εργαστήρια-βιομηχανίες στη Χιλή, Ινδία και κάπου ακόμα. Για παράδειγμα, ξεκινάμε τώρα την γραμμή της παραγωγής των ρολογιών, τα οποία ψεκάζονται στο χέρι η σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος.
– Ψεκάζονται??
– Ναι. Βάζεις ένα ειδικό μηχάνημα τύπου σαρωτή στο χέρι η στην κοιλιά σου, και σε αυτό το μέρος μέσα σε ένα δευτερόλεπτο ψεκάζεται ένα ρολόι, αληθινό, με πολλές λειτουργίες. Μπορείς να αγοράσεις το ντιζάιν τους ξεχωριστά η να φτιάξεις ένα μόνη σου. Στο ρολόι μπορεί να προγραμματιστεί η συγκεκριμένη διάρκεια της ζωής του – ας πούμε, ένα εικοσιτετράωρο, και μετά από ένα εικοσιτετράωρο αυτό θα διαλυθεί σχεδόν στιγμιαία, θα διασπαστεί σε αόρατη σκόνη, και θα μπορέσεις να προσθέσεις ένα νέο ρολόι ξανά. Οι δοκιμαστικές πωλήσεις έδειξαν πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα, μα για να ξεκινήσουμε την γραμμή για τα καλά, απαιτείται επένδυση μεγέθους δέκα εκατομμυρίων φέτος κιόλας. Αυτά μας κάνουν εξήντα πέντε εκατομμύρια. Και δεν είναι το μοναδικό μας νάνο-σχέδιο. Για παράδειγμα, μας ανήκουν οι μετοχές της εταιρίας, η οποία αναπτύσσει και παράγει τους διαστημικούς ανελκυστήρες.
– Αυτούς, που βασίζονται στους νάνο-σωλήνες?
– Ναι. Η τεχνολογία της παραγωγής των κοντών νάνο-σωλήνων ανακαλύφθηκε ήδη εβδομήντα χρόνια πριν, όμως, το να δημιουργήσεις έναν ανελκυστήρα για το διάστημα – είναι πολύ πιο δύσκολο απ` ότι να φτιάξεις έναν ανθρακικό σωλήνα μακρούς δέκα εκατοστά…
– Άκουσα, ότι το πρόβλημα με μακριούς σωλήνες λύθηκε επίσης?
– Λύθηκε. Δεν είναι και τόσο περίπλοκο να στείλεις έναν δορυφόρο στην γεωστατική τροχιά, να επισυνάψεις σε αυτό ένα αντίβαρο, και να περάσεις ένα νήμα μέχρι το έδαφος – δηλαδή, για εκατό χιλιόμετρα και αυτό ήταν. Τα ανθρακονήματα είναι έξι φορές ελαφρύτερα από το ατσάλι και την ίδια στιγμή εκατό φορές πιο ανθεκτικά, και όμως – οι βλάβες παραμένουν πιθανές. Πώς να αντικαταστήσεις τις κατεστραμμένες ίνες, αν η βλάβη έγινε, ας πούμε, στο ύψος ογδόντα χιλιόμετρων? Πώς θα προστατέψεις το νήμα από τους καιρικούς κατακλυσμούς; Κρεμάσαμε έναν ανελκυστήρα στον Ισημερινό, σε μια πλατφόρμα στον Ειρηνικό ωκεανό, στο μέρος, όπου ο καιρός είναι ο πιο ήσυχος και σταθερός, και όμως, είναι ένας παράγοντας τεράστιας σημασίας. Και οι μετεωρίτες; Η πιθανότητα της σύγκρουσης του μετεωρίτη με το νήμα είναι μηδαμινή, μα θα είναι αρκετό αυτό, για να ηρεμήσει κάποιους, που θα πέσουν από εκατό χιλιόμετρα ύψος? Αφού στον κόσμο μας συμβαίνουν συνέχεια εντελώς απίθανα πράγματα. Η προστασία από την τρομοκρατία, η πιο κατάλληλη δομή του ηλεκτροκινητήρα. Βέβαια, οι σωλήνες από ανθρακονήματα είναι πολύ καλύτεροι αγωγοί απ` ότι ο χαλκός, ωστόσο, και η διάμετρος τους είναι πάρα, πάρα πολύ μικρή, για να ελαχιστοποιήσουμε το βάρος, και τα ηλεκτρικά φαινόμενα στην ίδια την ατμόσφαιρα τους επηρεάζουν αρκετά. Ήδη πενήντα χρόνια πριν όλοι περίμεναν, ότι οι διαστημικοί ανελκυστήρες θα λειτουργήσουν από μέρα σε μέρα, ακόμα το περιμένουμε – είναι υπερβολικά δύσκολο, όμως, αυτή τη στιγμή όντως βρισκόμαστε πάρα πολύ κοντά, τα φορτία εδώ και μερικά χρόνια μεταφέρονται εκεί και πίσω, όμως, ο πιο σημαντικός προορισμός του ανελκυστήρα δεν ήταν οι μεταφορές των φορτίων, αλλά ο τουρισμός! Και δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα να ανεβάζουμε τους τουρίστες και να τους κατεβάζουμε από τον σταθμό. Όπως και να έχει – επενδύουμε σε αυτό το σχέδιο, και ένας δικός μας βρίσκεται στο διοικητικό συμβούλιο. Έτσι θα δαπανήσουμε ακόμα είκοσι εκατομμύρια σε αυτό, μάλλον. Συνολικά ογδόντα πέντε ήδη. Δεν θα τα ονομάσω όλα, όμως, έχουμε καμιά δεκαριά ακόμα των νάνο-σχεδίων – σε συνεργασία με κάποιους η ανεξάρτητα – εδώ είναι και η συντήρηση της πληροφορίας, και νάνο-καλώδια ψεκασμού, και DNA-τσιπς…
– Τα DNA-τσιπς; – Ενδιαφέρθηκε η Τζέιν. – Τι είναι αυτό?
– Είναι κάτι περίπλοκο. Δεν γίνεται να το εξηγήσω σε πέντε λεπτά. Τα μόρια του DNA είναι ικανά να προγραμματίζουν και να αναδιοργανώνουν, και εμείς το χρησιμοποιούμε αυτό για να λύνουμε προβλήματα των μοριακών ηλεκτρονικών και των φωτονικών μηχανημάτων. Για παράδειγμα, παίρνουμε τις πρωτεΐνες, που μπορούν να συνδέουν τα ανθρακονήματα με ξεχωριστά σημεία στο DNA… όχι, δεν θα στο εξηγήσω τώρα. Ακόμα, προωθούμε δραστικά την παραγωγή των βιολογικών δεικτών, βασισμένων στις νάνο-τεχνολογίες, με τη βοήθεια των οποίων θα μπορέσουμε να ανακαλύπτουμε τα καρκινώματα και διάφορα άλλα σημεία του οργανισμού, όπου ξεκίνησε κάποια αρρώστια. Εντάξει, υπάρχει ακόμα η αναζήτηση των νέων υλικών, αυτός είναι ολόκληρος νέος κόσμος… Εν συντομία, είναι πολύ εύκολο να δαπανήσεις σε αυτά τα σχέδια πενήντα η εκατό εκατομμύρια – δεν θα είναι καθόλου λίγα.
Η γραμμή παραγωγής των νάνο-κεραμικών μοσχευμάτων, την οποία ξεκινήσαμε στο Πιονγιάνγκ δυο χρόνια πριν αποδείχθηκε εξαιρετικά κερδοφόρα – έχουμε παταγώδη αύξηση των παραγγελιών για τις τεχνητές καρδιακές βαλβίδες, έτσι πάρθηκε απόφαση να κτίσουμε τουλάχιστον άλλες δυο βιομηχανίες – από δέκα εκατομμύρια η κάθε μια.
Ακόμα μπορούμε να εκσυγχρονίσουμε τα εσωτερικά μας εργαστήρια, να προσλάβουμε τους πολλά υποσχόμενους επιστήμονες στις εξωτερικές βιομηχανίες και τα εργαστήρια μας, και να προσλάβουμε επιπλέον χίλια άτομα για εκπαίδευση των παιδιών, και ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεκινήσει το κτίσιμο του σεληνιακού ξενοδοχείου – είμαστε συνεπενδυτές στο σχέδιο του διαστημικού ανελκυστήρα, και ενδιαφερόμαστε σοβαρά για τον τομέα του σεληνιακού τουρισμού. Βεβαίως, δεν θα μπορούσαμε να αναλάβουμε ένα τέτοιο επιχείρημα μόνοι μας, ωστόσο, αν αύριο μερικοί πανίσχυροι όμιλοι θα ενώσουν τις δυνάμεις τους, και εκεί πάει το πράγμα, δεν θα μπορούσαμε να χάσουμε μια τέτοια φανταστική ευκαιρία και να μην αγοράσουμε το πακέτο των μετοχών, τις οποίες δικαιούμαστε να αγοράσουμε – δηλαδή, δεν θα ήταν κακό να έχουμε εκατό εκατομμύρια έτοιμα στην άκρη. Φυσικά, θα μπορούσαμε να πάρουμε δάνειο, αλλά αυτό δεν μας αρέσει καθόλου, από την άλλη, να παγώσουμε ένα τέτοιο πόσο είναι ακόμα πιο ασύμφορο, έτσι πρέπει να το σκεφτούμε ακόμα, να βρούμε την πλέον κατάλληλη τακτική. Και δεν φτάνει απλώς “να σπαταλήσεις τα λεφτά” – από μόνα τους τα λεφτά δεν δουλεύουν, δουλεύουν οι άνθρωποι, έτσι είμαστε αναγκασμένοι ακόμα να τα διευθύνουμε όλα τα αυτά, να προσλαμβάνουμε κάποιους, και όχι οποίους να` ναι, αλλά να επιλέγουμε τα άτομα, με τα οποία θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε ευχάριστα και αποτελεσματικά, χωρίς τάση επιθετικότητας, δραστήριους, ευκίνητους, επιρρεπείς στην φιλική ατμόσφαιρα. Είναι απαραίτητος ο οικονομικός έλεγχος, χρειαζόμαστε τους διαχειριστές με μόρφωση και πρωτοβουλία – έχουμε δικό μας κέντρο ανθρώπινου δυναμικού στο Μαυρίκιο, στο Πορτ-Λούη… τι λες?
Η Τζέιν έδειχνε αποσβολωμένη.
– Αυτό… είναι απλώς… δεν βρίσκω λέξεις:)
– Να τις ψάξεις.
– Είναι καταπληκτικό. Τέτοια έκταση…
– Και αυτά δεν είναι όλα ακόμα.
– Και θέλετε να κτίσω μια επιχείρηση, η οποία θα προσθέσει κάτι σημαντικό… σε αυτές τις εκατοντάδες εκατομμυρίων?:) αυτό είναι εξωπραγματικό, αδύνατον.
– Όχι. Δεν θέλουμε αυτό προς το παρόν. – Η φωνή της Φόσσας έβγαλε την Τζέιν από την κατάσταση αμόκ, και την επανέφερε, όπως συνήθως. – Θέλουμε να σταματήσεις να είσαι ένας καθυστερημένος χαζούλιακας, ο οποίος κρύβεται στη γωνία, ακούγοντας τη φράση “να επενδύσουμε δέκα εκατομμύρια δολάρια”. Θέλουμε να βγεις επιτέλους από τα κοντά παντελονάκια και να αφήσεις τη φούστα της μαμάς. Θέλουμε να είσαι μια από αυτούς, στους οποίους βασίζεται αυτός ο κόσμος, και όχι από αυτούς, που κρυφοκοιτάζουν από μακριά και χαμογελάνε ντροπαλά, όταν η συζήτηση αφορά τα χρήματα, επενδύσεις, οικονομικά και τα λοιπά.
Η Τζέιν ένοιωσε, σαν να την έλουσαν με βραστό νερό. Το πρόσωπο της πάγωσε, δεν έβρισκε τι να κάνει με τα χέρια της.
– Γιατί σε ικανοποιεί η απόλυτη αδυναμία σου σε αυτά τα ζητήματα.; Γιατί δεν θέλεις να είσαι μια από τους δυνατούς αυτού του κόσμου – του κόσμου των μουσούδων, των σκαντζόχοιρων, των δραπετών, δρακακιών?
Η Τζέιν την άκουγε σιωπηλή. Δεν είχε κάτι να απαντήσει.
– Επειδή έτσι έχω συνηθίσει, – επιτέλους είπε με το ζόρι. – Συνήθισα να είμαι αβοήθητο πρόβατο και αυτό με βόλευε μέχρι στιγμής.
– Σε βόλεΥΕ? Ενώ τώρα?
– Τώρα δεν ξέρω.
– Δεν δέχομαι αυτή την απάντηση.
– Τώρα όχι, δεν με βολεύει! Θέλω να αλλάξω. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ, απλώς πάντοτε νόμιζα, ότι όλα τα αυτά σίγουρα δεν είναι για μένα.
– Πότε σκοπεύεις να αλλάξεις?
– Δεν ξέρω, εγώ…
– Η απάντηση, που αρχίζει από τις λέξεις “δεν ξέρω”, δεν γίνεται δεκτή, – και πάλι έκοψε η Φόσσα.
– Γαμώτο…:) Δεν ξέρω, πως…
– Δεν το δέχομαι.
– Γαμώτο!! – η Τζέιν χτύπησε τη μπουνιά στο τραπέζι. – Τώρα, τώρα θέλω!
– Τότε επέλεξε το σχέδιο, – και πάλι μπήκε στη συζήτηση ο άντρας. – Έχεις ιδέες?
– Όχι.
– Εντάξει. Ορίστε μια ιδέα – ένας ιδιωτικός ζωολογικός κήπος.
– Ζωολογικός κήπος; – απόρησε η Τζέιν. – Νομίζω, ότι δεν είναι και η καλύτερη ιδέα – να κρατάμε τα ζώα μέσα στα κλούβια…
– Μόνη σου το σκέφτηκες ή το άκουσες από κάποιον? – Ρώτησε εκείνος.
– Δεν ξέρω. Όμως, συμμερίζομαι αυτή την άποψη με τον έναν η τον άλλο τρόπο.
– Γιατί?
– Εντάξει, νομίζω, ότι τα ζώα υποφέρουν.
– Αυτή η διατύπωση απαιτεί αποδείξεις, αλλά ας πούμε, ότι έτσι είναι, και τι με αυτό?
– Πώς? – Δεν κατάλαβε η Τζέιν. – Δεν θέλω να βγάζω χρήματα από τα βάσανα των όμορφων ζωών.
– Και εγώ το θέλω?
– Εμ… δεν ξέρω:)
– Δηλαδή, στα μάτια σου είμαι ένας άνθρωπος, που δεν θα χάσει την ευκαιρία να πλουτίσει από τον πόνο των ζωντανών μουσούδων?
Η Τζέιν αναστέναξε και τον κοίταξε κατάματα. Άντεξε μόνο τρία δευτερόλεπτα και κατέβασε τα μάτια της.
– Όχι.
– Τότε γιατί δεν σκέφτηκες ούτε για ένα δευτερόλεπτο για την ιδέα μου?
– Το είχα σκεφτεί νωρίτερα, και θυμάμαι, γιατί δεν μου αρέσει να πηγαίνω στους ζωολογικούς κήπους.
– Νωρίτερα; Νωρίτερα ήσουν μια ηλίθια. Και τώρα έτσι απλά, αυτόματα επιβεβαιώνεις όλες τις αποφάσεις, τις οποίες έκανες κάποτε?
– Όχι, μα στη συγκεκριμένη περίπτωση είμαι απολύτως σίγουρη, ότι τα ζώα υποφέρουν.
– Κατάλαβα.
Σιωπή κυριάρχησε στο δωμάτιο.
– Μα όντως το πιστεύω αυτό! – Επανέλαβε η Τζέιν.
– Πιστεύεις, – άρχισε η Φόσσα, – ότι οι άνθρωποι καταστρέφουν τη φύση; Σκοτώνουν τα ζώα, κόβουν τα δάση, μολύνουν τους παγετώνες?
– Ναι.
– Θέλεις να το εμποδίσεις?
– Ναι.
– Και τι λες – τι νιώθουν οι άνθρωποι, όταν έρχονται στο ζωολογικό κήπο, όπου μπορούν να δουν τα ζώα, καμιά φορά και να τα αγγίξουν?
– Νομίζω… συγκίνηση, μάλλον, κάποιοι νιώθουν τη χαρά, η συμπάθεια.
– Και τα παιδιά?
– Τα παιδιά νιώθουν περισσότερο συμπάθεια, παρά συγκίνηση.
– Πόσα παιδιά περνάνε την ημέρα σε έναν μεγάλο ζωολογικό κήπο; Και πόσοι μεγάλοι;
– Δεν ξέρω…
– Δεν γίνεται δεκτό.
– Να πάρει:) Εντάξει, πήγα στο ζωολογικό κήπο, στη είσοδο μαζί μου ήταν περίπου είκοσι άτομα, άρα, σε πέντε λεπτά είκοσι άνθρωποι, σε έξι ώρες – κοντά στα χίλια.
– Άρα, σε έναν χρόνο – τριακόσιες χιλιάδες. Τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι μπορούν να νιώσουν συγκίνηση η συμπάθεια – στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει σημασία. Άλλο είναι το σημαντικό – η νόηση τους θα γίνει πολύ πιο συνειδητοποιημένη οικολογικά. Η αντιμετώπιση, που έχουν για τα ζώα – ουσιαστικά λιγότερα καταναλωτική και αδιάφορη. Και εσύ θεωρείς, ότι ένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν αξίζει, όσο τα υποθετικά βάσανα των διακοσίων ζώων?
Η Τζέιν δεν είχε εξετάσει ποτέ το ζήτημα από μια τέτοια άποψη.
– Νομίζω, ότι αξίζει.
– «Νομίζεις»? Η απάντηση δεν γίνεται δεκτή. Η ναι, η όχι.
– Ναι, είναι δικαιολογημένη.
– Τώρα αυτό το σχέδιο σε ενδιαφέρει?
– Ναι, πολύ!
– ОΚ, να ταξιδέψεις σε όλον τον κόσμο, δες, πως λειτουργούν οι ζωολογικοί κήποι – φτιάξε το σχέδιο επιχείρησης και να μας το στείλεις.
– Θα τρελαθώ! Αλλά… εντάξει, θα το κάνω!
– Να αναζητήσεις τις ιδέες για την τοποθέτηση.
– Για ποια?
– Για την τοποθέτηση. Υπάρχουν χιλιάδες ζωολογικοί κήποι στον κόσμο, για ποιο λόγο οι άνθρωποι πρέπει να επιλέξουν ορισμένα τον δικό σου; Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθούν τον κήπο, αν θα βρεθούν σε αυτή την πόλη; Πρέπει να βρεις ένα χαρακτηριστικό, το οποίο θα είναι κατανοητό και ελκυστικό για όλους. Πρέπει η να γίνεις πρώτη σε αυτόν τον τομέα των επιχειρήσεων, η να δημιουργήσεις δικό σου τομέα και να γίνεις πρώτη σε αυτόν αυτόματα.
– Δεν καταλαβαίνω – τι είναι αυτό – να δημιουργήσω τον τομέα.
– Για παράδειγμα, υπάρχουν τα ολογραφικά τηλέφωνα – όσα θέλεις, μα δεν υπάρχουν τέτοια, που να μυρίζουν ωραία. Εσύ μπορείς να φτιάξεις ένα αρωματικό ολόφωνο και να δηλώσεις στην διαφημιστική σου καμπάνια, ότι είναι πάρα πολύ φινετσάτο, τέλειο, πρώτο, έχει πλάκα και τα λοιπά. Πιθανόν, δεν θα βρεις και πάρα πολλούς αγοραστές, όμως, στον νέο τομέα, που θα δημιουργηθεί, θα είσαι η μοναδική – και η πρώτη. Έτσι στο μυαλό όλων των ανθρώπων η κατηγορία “αρωματικά ολόφωνα” θα ανήκει μόνο σε σένα. Ενώ το να βγάλεις κάποιον από τη πρώτη θέση είναι πάρα, πάρα πολύ δύσκολο.
– Και αν κάποιος θα αρχίσει να κάνει ακριβώς τα ίδια ολόφωνα και να τα διαφημίζει πιο πολύ?
– Τότε η διαφήμιση αυτή θα δουλεύει υπέρ σου – οι άνθρωποι θα δουν τη διαφήμιση του ανταγωνιστή, θα συμφωνήσουν με τις εμπορικές του ιδέες, θα επιτρέψουν να τους πείσουν, ότι τα ολόφωνα αυτής της μάρκας – είναι κάτι άλλο, όμως, όταν θα αποφασίσουν να τα αγοράσουν, θα πάρουν το δικό σου κινητό, διότι στη συνείδηση τους αυτή καταλαμβάνει την πρώτη θέση σε αυτόν τον τομέα.
– Πολύ ενδιαφέρον…
– Γίνε πρωτοπόρος στους ζωολογικούς κήπους.
– Έχω μια ιδέα… τι, αν φτιάξουμε έναν ζωολογικό κήπο, στον οποίο τα ζώα θα έχουν τη μέγιστη ελευθερία των κινήσεων, και οι επισκέπτες θα έχουν τη δυνατότητα να τα αγγίξουν; Για παράδειγμα, πήγα στο ενυδρείο στην Κουάλα Λουμπούρ, εκεί κοντά στην είσοδο υπάρχει ένας μικρός λάκκος, και μπορείς να ακουμπήσεις τους μικρούς καρχαρίες, και κάποια άλλα ακόμα πλάσματα. Ενώ στο Τσανγκ Μαι μπορείς να πιάσεις ζωντανό τιγράκι, να παίξεις μαζί του. Και τάιζα τους στρουθοκαμήλους στο ορνιθολογικό πάρκο της Κουάλα Λουμπούρ – έτρωγαν από το χέρι μου! Είναι απλώς τέλειο, εξωπραγματικό! Δίνεις στον στρουθοκάμηλο ένα νόστιμο φυλλαράκι, και αυτός τεντώνει τον μακρύ λαιμό του, σε πιάνει από τα δάχτυλα – δεν πονάει αυτό, και μπορείς να παίξεις μαζί του, να χαϊδέψεις το κεφάλι και το λαιμό του – έναν πολύ ωραίο λαιμό – χνουδωτό, ευλύγιστο, δυνατό! Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί δεν το επιτρέπουν στα άλλα μέρη?
– Εγώ είχα δει ένα κήπο, όπου μπορείς να πιάνεις τους πύθωνες, τις νυχτερίδες και τις ενυδρίδες. Οι νυχτερίδες σέρνονται πάνω σου, είναι σκέτη τρέλα, με το κεφάλι σαν ενός μικρού σκυλιού, ενώ οι ενυδρίδες είναι πάρα πολύ ευκίνητες και όμορφες – τη βάζεις πάνω στο τραπέζι, και αυτή τρέχει και παίζει μαζί σου, – υποστήριξε την Τζέιν μια άγνωστη κοπέλα.
– Υποθέτω, ότι αν το δούμε λίγο πιο προσεκτικά, πάρα πολλά ζώα και πουλιά μπορούν να ζήσουν στο ζωολογικό κήπο έτσι, ώστε ο άνθρωπος να έχει την δυνατότητα να τα αγγίξει, να παίξει μαζί τους, αφού με αυτόν τον τρόπο η συμπάθεια, που νιώθει, εκδηλώνεται πολύ πιο δυνατά! – Η Τζέιν είχε ήδη απορροφηθεί από αυτή την ιδέα. – Θυμήθηκα – στον ίδιο κήπο τάιζα τα παγόνια και τους πελαργούς. Τι, αν θα τοποθετηθούμε με τη συγκεκριμένη ιδέα?
– Είναι μια πιθανότητα, – έγνεψε ο άντρας. – Η ιδέα μας ταιριάζει. Τώρα πρέπει να κάνεις την προετοιμασία – να δεις σε διάφορους ζωολογικούς κήπους – ποια ζώα μπορούν να παίζουν με τον άνθρωπο και υπό ποιες συνθήκες, να μιλήσεις με τους ζωολόγους – ποια άλλη συμβουλή μπορούν να μας δώσουν και αυτοί, και έπειτα πρέπει να επινοήσουμε ένα σήμα κατατεθέν, το οποίο να έχει αναλογία με συμπαθητικά και πρόθυμα για επικοινωνία ζώα.
– Γιατί χρειάζεται το σήμα κατατεθέν?
– Ένας ζωολογικός κήπος – δεν είναι η μπίζνες ακόμα, και όταν ο άνθρωπος έρχεται στην Κουάλα Λουμπούρ από το Τορόντο, για παράδειγμα, η στο Μπανγκόκ, και βλέπει στα διαφημιστικά φυλλάδια την γνωστή ονομασία του ζωολογικού κήπου, αμέσως καταλαβαίνει, ότι εδώ θα μπορέσει να πιάσει με τα χέρια του κάποιες καινούριες μουσούδες – τότε είναι ήδη ο πελάτης σου. Όσες μεγάλες πόλεις υπάρχουν στον κόσμο – τόσα πιθανά σημεία έχεις για τη δημιουργία της αλυσίδας των ζωολογικών κήπων. Ωστόσο, φυσικά, πρέπει να τελειοποιήσουμε την τεχνολογία, να λύσουμε προβλήματα νομικού χαρακτήρα, και να μελετήσουμε τους ανταγωνιστές στην κάθε πόλη, να μάθουμε τα δυνατά και αδύνατα σημεία της ίδιας της δομής τους, στην διαφημιστική τους πολιτική, στην επιχειρηματολογία και τα λοιπά. Είναι ωφέλιμο επίσης να συνάψεις στενές συνεργασίες με την δημοτική αρχή, για παράδειγμα, να τους υποσχεθείς, ότι τα Σάββατα τα παιδιά μπορούν να επισκεφθούν τον ζωολογικό κήπο ελεύθερα, και οποία από αυτά θα γραφτούν στη λέσχη με κάποια ονομασία, και θα έρχονται έστω μια φορά το μήνα για βοήθεια να καθαρίσουν η να ταΐσουν κάποιο ζώο, θα αποκτήσουν δωρεάν εισιτήρια διάρκειας… μάλλον, θα έχουμε πολλές ιδέες ακόμα.
– Τέλειο…
Μια παράξενη αίσθηση κατέλαβε την Τζέιν, σαν να έπεφτε με το αλεξίπτωτο. Ακριβώς αυτή τη στιγμή η ζωή της άλλαξε απότομα για άλλη μια φορά, και παρασέρνεται ξανά σε μια ζωή νέα, άγνωστη ακόμα.
– Διάβασε τα βιβλία του Sergio Zyman, Trout και του Al Ries. – Πρότεινε ο άντρας. – Γράφτηκαν σχεδόν έναν αιώνα πριν, όμως, σχεδόν κανένας δεν χρησιμοποιεί εκείνες τις γνώσεις, οι οποίες υπάρχουν σε αυτά. Οι άνθρωποι συνήθισαν να κάνουν αυτό, που κάνουν οι άλλοι, πάντα – με τον πατροπαράδοτο τρόπο. Ενώ εμείς – καταλαβαίνουμε και εφαρμόζουμε πρακτικά τις ιδέες της διαφοροποίησης, της τοποθέτησης, της ζημιάς της σύγκλισης και τα λοιπά κι τα λοιπά – διάβασε τα, χρησιμοποίησε τα στη ζωή. Διάβασε και τις δικές μας εσωτερικές αναφορές και τις οδηγίες. Στα ζητήματα της διοίκησης της επιχείρησης μπορείς να πάρεις συμβουλές από την Βίδρα [“Ενυδρίδα”].
Η ίδια κοπέλα, που συμμετείχε στη συζήτηση, σήκωσε το χέρι, φανερώνοντας τον εαυτό της. .
– Βίδρα? – Γέλασε η Τζέιν. – Η Βίδρα θα είναι η σύμβουλος μου στα ζητήματα της ίδρυσης μας αλυσίδας των ζωολογικών κήπων; Τότε σίγουρα θα πετύχουμε! Όμως, τι θα γίνει με τις σπουδές μου… και με όλα τα άλλα; Ο Τόμας με εκπαιδεύει…
– Όλα τα άλλα θα μείνουν εκεί που είναι τώρα, – απάντησε η Φόσσα. – Μην ανησυχείς.
– Μου φαίνεται τόσο απίστευτο, ότι μπορούμε να κάνουμε τέτοια μεγαλειώδη σχέδια… έτσι απλά να ξεκινήσεις το κτίσιμο του κόσμου σου, της ζωής σου, ακόμα και να ανεξαρτητοποιηθείς σε ένα δικό σου κράτος!
– Εμείς κτίζουμε τη νέα κουλτούρα, ναι, είναι σίγουρα ένας νέος κόσμος, – μίλησε μια μικροκαμωμένη και πάρα πολύ λεπτή κοπέλα με κοντά μαλλιά. Φαινόταν τόσο ελαφριά, ότι νόμιζες, πως μπορεί να πετάξει. – Κάποτε αυτό ήταν αδύνατον. Όμως, σκέψου – τι θα γινόταν, αν ο σουλτάνος του νησιού Τερνατε θα σταματούσε τους πολέμους με τον σουλτάνο του νησιού Τιδορε, και θα ερχόταν για επίσκεψη, για να υπογράψει μια συμφωνία της συνεργασίας? Θα τον είχαν σκοτώσει με κάποια αληθοφανή πρόθεση. Τι γινόταν ακόμα και με τους πανίσχυρους πολιτισμούς, οι οποίοι αναπτύσσονταν γρηγορότερα και περισσότερα από τους γείτονες τους; Οπωσδήποτε καταστρέφονταν από τους βαρβάρους, οι οποίοι αντί της αναγγελίας των στοίχων και κτίσιμο των αποχετεύσεων και υδραγωγών εξασκούνταν στην ιππασία και στο να καρφώνουν ένα δόρυ στο σώμα του εχθρού τους. Δεν μιλάμε καν για τις μικρές κοινωνικές ομάδες. Όλα αυτά εξολοθρεύονταν. Ακόμα και εκατό χρόνια πριν, στον εικοστό αιώνα, συνεχίζονταν οι καταστρεπτικοί πόλεμοι, που παρέσερναν τα πάντα στο διάβα τους. Ακόμα πενήντα χρόνια πριν εκατομμύρια ανθρώπων, οι οποίοι συγκατέλεγαν τους εαυτούς τους σε κάποια εθνική ομάδα, βίωναν τεράστιες δυσκολίες στο να απομονωθούν σε ένα ξεχωριστό κράτος. Η πρώτη πόλη-κράτος σχηματίστηκε μόλις δέκα χρόνια πριν. Έτσι, ουσιαστικά, μόλις τώρα εμφανίζεται η δυνατότητα να απομονωθείς από τους γείτονες μέσα στον δικό σου μικρό κόσμο, να ζήσεις σύμφωνα με τους δικούς σου νόμους, σύμφωνα με τις δικές σου αξίες και να αρχίσεις την κίνηση εμπρός – η πίσω – ο, τι αρέσει στον καθένα, βρισκόμενος υπό την προστασία των διεθνών νομοθεσιών, και μέσα στην οικονομική αλληλοσυνδεση των πάντων με τα τα πάντα.
– Για παράδειγμα, εμείς έχουμε μια τράπεζα, – εξήγησε ο ίδιος άνθρωπος, που μιλούσε στην Τζέιν για τις μουσουδο-επιχειρήσεις. – Πολλοί συμπαθούντες, καταλαβαίνοντας, ότι οι μουσουδοκοινότητα είναι εξαιρετικά σταθερή και ανταγωνιστικά αξιόλογη, προτιμούν να την χρησιμοποιήσουν ως ένα εργαλείο για την παραδοσιακή επένδυση. Ενώ η σταθερότητα και ευκολία της χρήσης δεν είναι απαραίτητες μόνο για τους συμπαθούντες, και εμείς έχουμε μια ολόκληρη σειρά από πολύ σημαντικούς πελάτες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την μουσουδο-κουλτούρα σχεδόν απολύτως αδιάφορα, όμως, χωρίς εχθρικότητα. Αυτό, μιας και το λέμε, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της τοποθέτησης, και αυτό δουλεύει. Ας πούμε, έχουμε μόνο ένα γραφείο – στην Κουάλα Λουμπούρ, και δεν χρειαζόμαστε άλλο. Οι πελάτες μας δεν θα είναι αυτοί, που ψάχνουν για έναν κατάστημα κοντά στο σπίτι τους. Οι πελάτες μας – είναι αυτοί, που θέλουν τα λεφτά τους να διαχειρίζονται από ανθρώπους, που έχουν μια εξαιρετικά ξεκάθαρη προσέγγιση σχετικά με τη δουλειά, και το γεγονός, ότι είμαστε ικανοί για κάτι τέτοιο φαίνεται από το υπόλοιπο των μουσουδο-επιχειρήσεων, από την επιτυχία της αλυσίδας των ξενοδοχείων. Δεύτερον, είναι οι άνθρωποι, που επιθυμούν, έστω και έμμεσα, να συμπράξουν στην ανάπτυξη της μουσουδο-κουλτούρας. Τρίτον, είναι αυτοί, που δεν θέλουν τα χρήματα τους να επενδύονται στα προγράμματα βλαβερά για το περιβάλλον, και τα λοιπά – έχουμε μια ολόκληρη λίστα με τα μοναδικά μας χαρακτηριστικά. Έτσι δεν μας κάνει εντύπωση, ότι έχοντας ένα και μόνο γραφείο στην Κουάλα Λουμπούρ, προσελκύσαμε πελάτες και από την Ιαπωνία, και από Νέα Ζηλανδία, ακόμα και Γροιλανδία.
– Εσύ έλεγες…, – απευθύνθηκε η Τζέιν στο κοριτσάκι-ξωτικό, – … πώς σε λένε, παρεμπιπτόντως, – ρώτησε η Τζέιν.
– Σαατ.
– Έλεγες για τη νέα κουλτούρα. Δηλαδή, τώρα υπάρχει η δυνατότητα, σχεδόν αγνοώντας τους γείτονες και τηρώντας τις απλές αρχές της διεθνής νομοθεσίας, να κλειστείς από τον έξω κόσμο με τα σύνορα ενός ξεχωριστού κράτους και να αναπτύσσεσαι σε αυτό, όσο θέλεις, να ακολουθήσεις τον δικό σου δρόμο!
– Ουσιαστικά, αυτό κάνουμε για εβδομήντα χρόνια ήδη. Η ίδρυση του κράτους απλώς θα μας προσφέρει κάποιες επιπλέον δυνατότητες, Ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο. Αλλάζουμε οι ίδιοι, γεννάμε παιδιά-σκαντζόχοιρους, αναζητούμε και βρίσκουμε τους συμπαθητικούς για εμάς ανθρώπους, αποικούμε…, – η Σαάτ καθυστέρησε, βρίσκοντας μια λέξη, – εντελώς απέραντες εκτάσεις των κόσμων, στους οποίους αποκτήσαμε την πρόσβαση μέσω συνειδητοποιημένων οραμάτων, θεμελιώνουμε τις νέες τεχνολογίες, – και προς πώληση, και για την δική μας χρήση. Ήδη είμαστε – ένας εσωτερικός κόσμος, και αυτός εξαπλώνεται ορμητικά, και γεωγραφικά επίσης.
– Θα αγοράσουμε και διακόσια εκτάρια στον Καναδά φέτος?
– Θα τα αγοράσουμε:) Θα αγοράσουμε και πιο πολλά, και όχι μόνο στον Καναδά. Παλιά, ας πούμε, διακόσια χρόνια πριν, το να αγοράζεις τη γη ήταν επικίνδυνο – μπορούσαν να έρθουν με πολυβόλα και κανόνια και θα την πάρουν, όμως, τώρα η γη μετατράπηκε σε αιώνια αξία, και κάτι παρά πολύ σημαντικό, μη-αναπληρώσημο. Η διαθέσιμη γης είναι περιορισμένη, αν και βέβαια, μέχρι τώρα υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις, όμως, εμείς δεν σκεφτόμαστε μόνο διακόσια χρόνια μπροστά, όπως οι άλλοι. Δεν σκοπεύουμε να τα κακαρώσουμε μετά από κάποια διακόσια χρόνια, και πέρα από αυτό, ακόμα και αν ήξερα, ότι θα πεθάνω πάρα πολύ σύντομα, και πάλι θα αφιέρωνα πάρα πολύ χρόνο και δυνάμεις, για να δημιουργήσω μια νέα κουλτούρα, έναν νέο κόσμο, στον οποίο θα ζήσουν οι άνθρωποι, τους οποίους ξέρω ήδη η δεν θα τους γνωρίσω ποτέ, αλλά για τους οποίους η για τις μορφές των οποίων εγώ αισθάνομαι αφοσίωση.
– Και σε λίγο θα αρχίσει η αποίκηση της Σελήνης…
– Θα αρχίσει, βέβαια, από εμάς κιόλας, όμως, η Γη – είναι μοναδική, καμία Σελήνη ποτέ, μάλλον, δεν θα μπορέσει να γίνει το ίδιο όμορφη και άνετη για τη ζωή, ακόμα και όταν θα ξεκινήσουμε την εξόρυξη του πάγου από τους κρατήρες και θα δημιουργήσουμε την τεχνητή ατμόσφαιρα, αν είναι γενικώς δυνατόν στη Σελήνη με τόσο μικρή βαρύτητα που έχει. Έτσι η εξαγορά της γης για τις επόμενες εκατονταετίες – είναι ένα ζήτημα εξαιρετικής σημασίας, και εδώ υπάρχουν κάποιες δυσκολίες – πως να διαμοιράσουμε τα κεφάλαια. Αν θα διαθέσουμε τα πάντα αποκλειστικά για την απόκτηση της γης, δεν θα μπορέσουμε να τα αυξήσουμε και έτσι δεν θα έχουμε την δυνατότητα να αγοράσουμε νέες εκτάσεις – εδώ χρειάζεται ισορροπία.
Βρισκόμενη εδώ, σε αυτό το μικρό δωμάτιο, όπου μαζεύτηκαν τόσοι άνθρωποι, ο καθένας από τους οποίος φαινόταν σαν ένας ολόκληρος κόσμος για τη Τζέιν – πολύ πιο βαθύς και ενδιαφέρον και χαρούμενος, απ` ότι ο δικός της, εκείνη αντιλήφθηκε ξεκάθαρα, ότι η ζωή της άλλαξε και σε κάτι ακόμα. Άρχισε να σκέφτεται, ψηλαφίζοντας τη σαφήνεια και τις λέξεις με αντίκτυπο, έτσι η συζήτηση συνεχίστηκε χωρίς την δική της συμμετοχή. Η αλλαγή, την οποία αισθάνθηκε μέσα της, ήταν τόσο ομαλή και φυσική, ότι μόλις τώρα κατάφερε να την διακρίνει. Η ζωή άλλαξε στις μικρές της λεπτομέρειες. Η Τζέιν κοίταξε στο μεγάλο, όσο όλος ο τοίχος παράθυρο – έξω ήταν το πάρκο, που περικύκλωνε το σπιτάκι, από πάνω μακριά φαίνονταν οι χιονισμένες κορυφές, και σε ο, τι και να έπεφτε το βλέμμα της, τα πάντα ανταποκρίνονταν μέσα της. Συγκεκριμένα τα πάντα, η σχεδόν τα πάντα, όμως με τον έναν η άλλο τρόπο – ήταν ασύγκριτα περισσότερα, απ` ότι στην παλιά της ζωή. Σαν να στέκεται μια άρπα, και όλες οι χορδές της είναι μπλοκαρισμένες, και είτε την ακουμπάς, είτε την κοπανάς με ένα μαξιλάρι – δεν ηχεί, δεν αντιδρά σε τίποτα. Και μετά μια χορδή μετά την άλλη βγαίνει από τους δεσμούς, απελευθερώνεται, και αυτό συμβαίνει σταδιακά, έτσι δεν μπορείς να διακρίνεις τη διαφορά ανάμεσα σε αυτά, που υπήρξαν μια εβδομάδα πριν, και αυτά, που υπάρχουν τώρα. Τώρα η Τζέιν θυμήθηκε ξαφνικά και πάρα πολύ ξεκάθαρα τον παλιό εαυτό της, όπως ήταν πριν από μερικά χρόνια – μια άρπα με μπλοκαρισμένες χορδές. Ο κόσμος ήταν επίπεδος, και μόνο κάποιες πολύ δυνατές επιδράσεις κατάφερναν να αποσπάσουν απότομους, δυσάρεστους, δυσαρμονικούς ήχους. Και αυτό διαφέρει τόσο πολύ με το πως τα πάντα αντιλαμβάνονται τώρα. Η Τζέιν μετέφερε το βλέμμα της από τα βουνά στην πράσινη μουσούδα της αραουκάριας, από αυτήν – στο παρκέ κάτω από τα πόδια της, στα πρόσωπα των ανθρώπων, στα όμορφα ποδαράκια της Σαατ, στα στηθάκια και την κοιλίτσα της κάτω από το διάφανο μπλουζάκι, στην άκρη της μπλούζας της, που λύγιζε σαν μια απαλή γραμμή, μετά σταμάτησε να παρατηρεί οτιδήποτε και απλώς καθόταν χωρίς σκέψεις – και ο, τι και να έκανε, όλα μέσα της ανταποκρίνονταν με μαλακούς “ήχους της άρπας” – μικρούς κυματισμούς των συναισθήσεων, ήρεμες αισθήσεις σε όλο το κορμί. Εκείνη ζούσε – με όλο της το είναι. Ακριβώς αυτές οι μικρές, αεικίνητες, ζωηρές, σαν τα ποντικάκια αισθήσεις και βιώματα έφτιαχναν όλα μαζί μια οξεία αίσθηση της ιδιαίτερης πληρότητας ζωής – τέτοιας, που δεν καθορίζεται ούτε με την κτήση, ούτε με την πράξη, ούτε με την επιθυμία. Ακόμα και έξι μήνες πριν η εντατικότητα της ζωής της οπωσδήποτε θα είχε μειωθεί, αν θα καθόταν απλώς, όπως καθόταν τώρα, και θα ήθελε αμέσως να κάνει κάτι, ενώ τώρα οι επιθυμίες δεν έγιναν λιγότερες, τουλάχιστον, και όμως, μια τέτοια “απραξία” ήταν πάρα πολύ βαθιά, σαν να αφυπνιζόταν κάπου πολύ μέσα της, λες και ο εσωτερικός της κόσμος ξυπνούσε από μια μακροχρόνια αναισθησία και εμφανίζονταν οι αποχρώσεις των συναισθημάτων, σκέψεων, αισθήσεων.
Ήταν κάτι συναρπαστικό. Δημιουργούσε μια διαπεραστική αίσθηση της ελευθερίας. Της ελευθερίας από τις επιθυμίες; Αυτό ακούστηκε αστείο. Μάλλον – της ελευθερίας από την υποχρεωτική ανάγκη να πραγματοποιεί κάθε στιγμή κάποιες επιθυμίες, για να νιώσει ζωντανή. Παραπάνω από αυτό – ήταν η ελευθερία από την ακατανίκητη ανάγκη ανά πάσα στιγμή να βιώνει αυτές τις επιθυμίες. Ακριβώς τώρα η Τζέιν ήξερε – αρκεί να κάνει μια μικρή προσπάθεια, ούτε καν να προσπαθήσει, αλλά να θυμηθεί, ότι υπάρχει ένας τέτοιος τρόπος ζωής, πως να αισθανθεί αυτές τις επιθυμίες, και αυτές θα πεταχτούν αμέσως, σαν ζωηρές ενυδρίδες, και όμως, εκείνη δεν έκανε μια τέτοια προσπάθεια. Αυτή τη στιγμή δεν υπήρξε καμία επιθυμία της οποιασδήποτε δραστηριότητας, και όμως, η ζωή της ήταν γεμάτη. Είναι πάρα πολύ συναρπαστικό. Το να τρέχεις στο δάσος – είναι ωραίο, όμως, ανακάλυψε, ότι μπορεί και να μην τρέξει, αλλά να καθίσει δίπλα σε ένα δέντρο, η να ξαπλώσει στο χορτάρι και να μείνει έτσι, ενώ μέσα της λάμπει ένας ολόκληρος εσωτερικός κόσμος – όπως το δέρμα του πύθωνα κάτω από το δυνατό φως του ήλιου. Ο εσωτερικός κόσμος – είναι σίγουρα μια τετριμμένη φράση. Ποιος στο διάολο εσωτερικός κόσμος μπορεί να υπάρξει σε έναν συνηθισμένο άνθρωπο; Ποιο εσωτερικό κόσμο μπορεί να έχει μια χωματερή?
Ξαφνικά πετάχτηκε η επιθυμία – τι θα γίνει, αν θα εκτελέσει αυτή τη στιγμή την πρακτική της καύσης των ΦΑ; Ένα λεπτό δισταγμού, όμως, η επιθυμία δεν την άφηνε, και εκείνη άρχισε να απομακρύνει τα πάντα, που αισθανόταν πριν – φαντάστηκε, ότι μια δυνατή λευκή λάμψη εκρήγνυται μέσα της και τινάζει μακριά ο, τι αισθάνεται – όλη την απόλαυση, την πληρότητα ζωής, όλους τους κυματισμούς των βαθιών και γαργαλιστικών με την παραξενιά τους συναισθήσεων – μια αναλαμπή μετά την άλλη – στο διάολο, να φύγουν όλα, να μην μείνει τίποτα. Στα πρώτα είκοσι δευτερόλεπτα δεν άλλαξε τίποτα, και μετά – απότομα, αυταρχικά άρχισε να μεγαλώνει η ευδαιμονία. Η Τζέιν συνέχισε να την απομακρύνει, νομίζοντας, πως μια δυνατή λάμψη θα στείλει την ευδαιμονία στο διάολο, και όμως, η κάθε προσπάθεια επιδρούσε παράδοξα – σαν μια αντλία, που φόρτωνε την ευδαιμονία και απόσπαση. Δεν είχε αισθανθεί ποτέ πριν την ευδαιμονία τέτοιας έντασης, και πάγωσε μέσα στην απόλυτη ακινησία, συνεχίζοντας επίμονα, ακόμα και με κάποια απελπισία να καίει την ευδαιμονία – μια λάμψη μετά την άλλη. Η αισθήσεις στο σώμα της άρχισαν να αλλάζουν, εμφανίστηκε ξαφνικά η μεσαία σφαίρα του κενού, λες και βγήκε από το βάθος στην επιφάνεια του νερού, και σαν μαγνήτης τράβηξε προς τον εαυτό της ολόκληρο εκείνο το σύνολο αντιλήψεων, τις οποίες εμείς ονομάζουμε «αισθήσεις» – δεν υπήρξαν αυτές ούτε μέσα, ούτε έξω από τη σφαίρα, και μόνο στην επιφάνεια της – ένα λεπτό, ηχηρό από την εσωτερική δύναμη περίβλημα.