Παρά τις προσδοκίες του, ο ύπνος στο ίδιο κρεβάτι με τον Άντι παρέμεινε ένας απλός ύπνος. Όταν ο Αντρέι πήγε να ξαπλώσει, ο Άντι ρώτησε για τα αποτελέσματα της αναζήτησης του, τον διαβεβαίωσε, ότι έχει καιρό ακόμα για να προλάβει τα πάντα, και μετά κοιμήθηκε. Έκανε ζέστη, και δεν σκεπάστηκαν καν με τα σεντόνια, κοιμήθηκαν γυμνοί. Μετά από συμβουλή του Άντι δεν άναψαν το κλιματιστικό, διότι σε αντίθετη περίπτωση το πρωί θα είχαν εξασφαλισμένο το κρυολόγημα, εκτός από αυτό, όσο πιο γρήγορα ο Αντρέι θα περνούσε από τον εγκλιματισμό, τόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή του εδώ. Από το παράθυρο έμπαινε το φως απ` έξω στο δωμάτιο, και όταν η αναπνοή του Άντι ηρέμησε, η περιέργεια κυρίευσε τον Αντρέι, σύρθηκε πιο κοντά και άρχισε να παρατηρεί το σώμα του. Ήταν πολύ όμορφο, με σωστές αναλογίες, μυώδη, και ταυτόχρονα με μαλακές, απαλές γραμμές. Στο κορμί του δεν υπήρξε εκείνη η άσχημη φουσκωμένη αγριάδα και αγαρμποσύνη, χαρακτηριστική για τους μποντιμπίλντερς. «Σαν τίγρης», – πέρασε από το μυαλό του Αντρέι η αναλογία. Είχε επίσης πολύ ασυνήθιστο, ωραίο σχήμα των χεριών και πελμάτων, σχεδόν κοριτσίστικο. Και όταν η προσοχή του Αντρέι αναπόφευκτα στράφηκε στο πέος του Άντι, βρήκε και εκεί κάτι να θαυμάσει. Ήταν μεσαίου μεγέθους, τουλάχιστον, σε ήρεμη κατάσταση, χωρίς περιτομή, οι όρχεις μαζεμένοι σε ένα στρογγυλό μπαλάκι. Ο Αντρέι δίστασε δυο λεπτά, όμως, η περιέργεια νίκησε, και αυτός, απλώνοντας το χέρι του, προσεκτικά κατέβασε το πετσάκι κάτω, γυμνώνοντας το κεφαλάκι. Η ανάσα του Άντι δεν άλλαξε, μα και δεν θα μπορούσε να αλλάξει – παραήταν τρυφερές οι κινήσεις του Αντρέι, για να τον ξυπνήσει. Το κεφαλάκι του πέους ήταν όμορφο, πάρα πολύ όμορφο. Η τρυπούλα είχε γύρω-γύρω εκείνο το ελαφρύ πρηξιματάκι, που της έδινε την εφηβική, παιχνιδιάρικη έκφραση, αν μπορούσε να το πει. Ο Αντρέι ήξερε πια, ότι θα προχωρήσει και άλλο, και περισσότερο προς ικανοποίηση της περιέργειας του, όσο ο Άντι συνεχίζει να κοιμάται. Περνώντας το βάρος του κορμιού του σε έναν αγκώνα, εκείνος πλησίασε το κεφαλάκι σιγά-σιγά και το έπιασε με τα χείλη του. Μια αναλαμπή της ανησυχίας τον κυρίευσε, όταν φαντάστηκε το απρόσμενο ξύπνημα του Άντι, όμως ο Αντρέι δεν μπορούσε με τίποτα να φανταστεί μια κρίση επιθετικότητας εκ μέρους του. Όσο θυμόταν το πρόσωπο του, ο Αντρέι νόμιζε, ότι σε αυτό η επιθετικότητα απλά δεν μπορεί να εμφανιστεί, έτσι ξεπέρασε τον φόβο του και συνέχισε να χαϊδεύει απαλά το κεφαλάκι του. Τρυφερό και ταυτόχρονα σφικτό. Με την άκρη της γλώσσας του άρχισε να γλύφει το κεφαλάκι κοντά στην βάση, να περνάει το πέος από κάτω μέχρι πάνω με την γλώσσα. Και όμως, δεν τόλμησε να συνεχίσει αυτό το πείραμα, έπεσε πίσω και κοιμήθηκε γρήγορα.
Το ταξίδι στην Ταϊλάνδη ήταν σύντομο. Ο Αντρέι πέταξε με τον Άντι στο Τσανγκ-Μαι, και έζησε εκεί τελικά την πρώτη του εμπειρία στο σεξ με τους λειντιμπόιδες, οι οποίοι σε σύγκριση με αυτούς από το Μπανγκόκ αποδείχθηκαν πάρα πολύ ντροπαλοί και τρυφεροί. Τις πρώτες τρεις μέρες απλώς δεν μπορούσε να σταματήσει και πηδούσε τους τέσσερις λειντιμπόιδες και τα κορίτσια την ημέρα, έτσι προς το τέλος της τρίτης μέρας κατάλαβε, ότι το παράκανε και δηλητηριάστηκε. Η κατάσταση του ήταν απαίσια, τα πάντα προκαλούσαν ναυτία, ήθελε απλώς να ξαπλώσει και να πεθάνει για δυο μέρες, ωσότου δεν περάσει αυτή η σάπια κατάσταση.
Ο Άντι παρατηρούσε με χαμόγελο τις περιπέτειες του και συνέχιζε να του δίνει τις χρήσιμες συμβουλές, σαν μια ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών. Προς μεγάλη έκπληξη του Αντρέι, αποκαλύφθηκε, ότι ο Άντι είναι πολύ καλός στην φυσική, έτσι όταν ακόμα και οι σκέψεις για το σεξ προκαλούσαν κρίση ναυτίας, κάτι τόσο μακρινό από το σεξ, όπως η φυσική, ήταν ο, τι πρέπει για εκείνον. Επίσης, έπαιζε πολύ καλύτερο σκάκι από τον Αντρέι, ή καλύτερα να πούμε, ατέλειωτα καλύτερο. Οι εξηγήσεις, τις οποίες έδινε ο Άντι στη διάρκεια του παιχνιδιού, ήταν άκρως ενδιαφέρουσες, όντως τον μάθαιναν να νιώθει το παιχνίδι, να καταλαβαίνει την τακτική, να στήνει τις παγίδες, να αμύνεται και να επιτίθεται, δημιουργώντας την υπεροχή στα βασικά σημεία του παιχνιδιού. Άγνωστο, κατά πόσο μεγάλωσε η μαεστρία του Αντρέι μετά από μερικές μέρες τέτοιου παιχνιδιού, αλλά σίγουρα η απόλαυση αυξήθηκε σημαντικά. Ο Αντρέι αποκάλυψε με έκπληξη, ότι παίζει, σαν ψυχωτικός – πετάγεται στα πιόνια, που του προσφέρουν, υπολογίζοντας στην τύχη, και δεν έχει ένα ορισμένο σχέδιο για το παιχνίδι, δεν αναλύει την ψυχολογία του αντιπάλου. Κάποτε ο Άντι του είπε, ότι παίζοντας σκάκι, με το ίδιο τρόπο κάνει σεξ με τον αντίπαλο, και αυτό ήταν πράγματι έτσι – το παιχνίδι του θύμιζε παράξενα τα ερωτικά παιχνίδια – ίδιες προσελκύσεις και τριβές πάνω στο σώμα του άλλου, ελιγμοί και φιλικά πειράγματα, τα οποία ακολουθούσε μια γρήγορη επίθεση, όλες οι φιγούρες του Αντρέι βρίσκονταν ξαφνικά περικυκλωμένες απ` όλες τις πλευρές, και σταδιακά η άμυνα έχανε τις δυνάμεις της, έτσι ο βασιλιάς αναγκαζόταν να παραδοθεί. Ένας αληθινός ερωτισμός.
Ο ζωολογικός κήπος του Τσανγκ Μάι ήταν τρομερά συναρπαστικός. Για να το γυρίσεις ολόκληρο, θα χρειαζόσουν τουλάχιστον μια μέρα. Πολλά από τα ζώα περπατάνε κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια, μπορείς να παίξεις με ένα αληθινό λιονταράκι – όλα τα αυτά ήταν τόσο ωραία, μα η γενική απουσία νοήματος στη ζωή άρχισε να τον βαραίνει. Ο Αντρέι κατάλαβε με έκπληξη, ότι οι εντυπώσεις από μόνες τους δεν είναι ικανές να εκτοπίζουν για πολύ καιρό το γκρίζο από τη ζωή, όποια και να είναι αυτή. Με κάποια απογοήτευση συνειδητοποίησε, ότι σε λίγο οι οποιεσδήποτε εντυπώσεις θα γίνουν καθημερινότητα, θα τον κουράσουν. Άρχισαν να εμφανίζονται οι κρίσεις μοναξιάς, τις οποίες μέχρις στιγμής μείωνε η δυνατότητα της συναρπαστικής συναναστροφής με τον Άντι, όμως, όταν ο Αντρέι φανταζόταν, ότι θα μείνει και πάλι μόνος του, αναπόφευκτα τον έπιανε η ανία. Και αυτό ήταν τρομερό, σκότωνε την κάθε προσμονή από το ταξίδι του.
Όμως, ο Άντι είχε τη δική συνταγή και κατά αυτής της λέρας. Πρώτα απ` όλα, απαγόρευσε στον Αντρέι να φτάνει στους οργασμούς. Τον έμαθε να απαιτεί από τις πόρνες να σταματάνε την ίδια στιγμή, όταν εκείνος λέει «στοπ» – και όχι μόνο να το απαιτεί, αλλά και να το ελέγχει και να τις αναγκάζει να εκτελούν την απαίτηση του, κάτι, που δεν ήταν τόσο απλό, διότι ο οργασμός του πελάτη σήμαινε για την πουτανίτσα την ολοκλήρωση της συμφωνίας, και εκείνες προσπαθούσαν να φτάσουν σε αυτό όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.
Ακόμα, τον έμαθε να μελετάει, και αυτή ήταν μια παράξενη, ασυνήθιστη προσέγγιση, η οποία έθετε πάνω απ` όλα μόνο και μόνο την απόλαυση. Ο Άντι το ονόμαζε «η συσσώρευση των αποσπασματικών γνώσεων».
– Πρέπει να ανοίξεις οποιοδήποτε βιβλίο για την οποιαδήποτε επιστήμη, ασήμαντο – αν σου αρέσει η όχι, από το τέλος, τη μέση, η αρχή, ας είναι δύσκολο βιβλίο, το οποίο εκ των προτέρων δεν θα καταφέρεις να διαβάσεις τώρα, ή το πιο απλό. Άνοιγε και ξεφύλλιζε – ο Άντι έδωσε στον Αντρέι το λαπ-τοπ του, στο οποίο ήταν ανοιχτό κάποιο διαβολεμένα δύσκολο βιβλίο για την γενετική.
Ο Αντρέι πήρε τον υπολογιστή.
– Ξεφύλλιζε και αναζήτησε μια παράγραφο ή μια φράση, η οποία θα είναι κατανοητή για σένα. Κατανοητή και ενδιαφέρον. Κατανοητή και ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ, και όχι απλώς κατανοητή, το έπιασες?
Μετά από δυο λεπτά της αναζήτησης ο Αντρέι απελπίστηκε πια να βρει κάτι κατανοητό, και ξαφνικά συνάντησε μια παράγραφο, γραμμένη με απλή γλώσσα, που εξηγούσε κάποιο ενδιαφέρον γεγονός. Ο Άντι έριξε μια ματιά και έγνεψε.
– Τέλεια, ο, τι πρέπει. Τώρα αντέγραψε αυτό το απόσπασμα στον δικό σου υπολογιστή. Φτιάξε εκεί ένα αρχείο με ονομασία «γενετική» και προσέθεσε εκεί το πρώτο δικό σου απόσπασμα από τις γνώσεις για την γενετική. Αλλά να μην το αντιγράψεις ακριβώς, λέξη προς λέξη – να το γράψεις έτσι, ώστε οι φράσεις να είναι απλές και προσιτές για κατανόηση, πέταξε ο, τι περιττό και άφησε μόνο το ένα σύντομο κομμάτι της γνώσης. Μην γράψεις πάρα πολύ – ας είναι μια μικρή παράγραφος.
Δέκα λεπτά αργότερα οι δυο σελίδες κειμένου μαζεύτηκαν σε τρεις παραγράφους:
«Αν πάρουμε δυο φυτά με την ονομασία «Acetabularia», τα οποία έχουν διαφορετικά σχήματα στα καπελάκια, και αν μεταφέρουμε σε ένα από αυτά τον πυρήνα του δεύτερου, τότε σε αυτό το φυτό θα αναπτύσσεται όχι το χαρακτηριστικό για αυτό καπελάκι, αλλά το καπελάκι, που θα μεγάλωνε σε εκείνο το φυτό, από το οποίο είχαμε πάρει τον πυρήνα.
Εκτός από αυτό, αν σε πρώιμα σταδία της ανάπτυξης της Acetabularia θα αφαιρεθεί ο πυρήνας – πριν σχηματιστεί το καπελάκι της, τότε σε μερικές εβδομάδες θα δημιουργηθεί το καπελάκι του κανονικού σχήματος, παρόλο που ο ίδιος οργανισμός πεθαίνει τελικά μετά από λίγο καιρό.
Αυτό σημαίνει, ότι, πρώτον, στον πυρήνα περιέχεται η πληροφορία, που καθορίζει τον τύπο του καπελακιού, που θα σχηματιστεί, δηλαδή, τον γενετικό κώδικα, που καθορίζει τη σύνθεση των πρωτεϊνών, υπεύθυνων για τον σχηματισμό του καπελακιού μιας ορισμένης μορφής. Δεύτερον, η πληροφορία αυτή εισέρχεται από τον πυρήνα στο κυτταρικό πλάσμα πολύ ΠΡΟΤΟΥ σχηματιστεί το καπελάκι, και δεν χρησιμοποιείται για μερικές εβδομάδες. Έτσι ανακαλύφθηκε, ότι το πλάσμα παίζει σημαντικό ρόλο στην ρύθμιση της παροχής των γενετικών πληροφοριών στο μέρος, όπου αυτές εφαρμόζονται.»
– Είναι λιγάκι μακρύ το απόσπασμα, μα και έτσι καλό είναι – σχολίασε ο Άντι. – Αυτή η πληροφορία όντως έχει ενδιαφέρον, διότι το κυτόπλασμα αντιλαμβάνεται από όλους σαν κάτι παθητικό, σαν κάποια σούπα, στην οποία κολυμπάει το περιεχόμενο του κυττάρου, και εδώ αποκαλύπτεται, ότι δεν είναι έτσι. Τώρα έχεις ένα, αλλά πολύ συγκεκριμένο, κατανοητό νησάκι της γνώσης για την γενετική.
Επανέλαβε αυτή την φράση τρεις φορές, σαν να ήθελε να την αποτυπώσει στο κεφάλι του Αντρέι.
– Και τώρα πες μου – βιώνεις την απόλαυση από την γνώση, που απέκτησες μόλις? Σε κλίμακα από ένα έως δέκα πώς βαθμολογείς την ένταση αυτής της απόλαυσης?
– Ίσως, για τρία.
– Ενώ πριν από λίγα λεπτά είχες μηδενικό ενδιαφέρον για τη γενετική. Και τώρα – για τρία. Η ζωή σου άλλαξε, το κατάλαβες αυτό; Ακριβώς αυτή τη στιγμή εμείς αλλάξαμε τη ζωή σου.
Ο Αντρέι, μάλλον, θα είχε κάπως σκεπτική έκφραση στο πρόσωπό του, όμως, ο Άντι δεν παραιτήθηκε.
– Η ζωή σου μόλις άλλαξε. Το ενδιαφέρον ήταν μηδενικό, και τώρα – αυτή τη στιγμή, νιώθεις ενδιαφέρον για τρία. Και αύριο, όταν θα θυμηθείς αυτό το απόσπασμα της γνώσης σου, θα βιώσεις και πάλι την απόλαυση για τρία. Πριν από αυτό δεν είχες μια τέτοια δυνατότητα – ενώ τώρα την απέκτησες. Ας κάνουμε το επόμενο βήμα τώρα.
Εκείνος άνοιξε το επόμενο αρχείο. Ήταν ένα βιβλίο για τις παλίρροιες, ωκεανούς, τα ρεύματα. Η γεωγραφία ποτέ δεν ενδιέφερε τον Αντρέι, αλλά άρχισε να ξεφυλλίζει το βιβλίο, ωσότου δεν βρήκε ένα ενδιαφέρον γεγονός. Δυο λεπτά αργότερα το πρώτο απόσπασμα εμφανίστηκε στο αρχείο «Γεωγραφία». Μετά από ομαδική επεξεργασία, το απόσπασμα πήρε την εξής μορφή:
«Κατά την έρευνα του πυθμένα του στενού της Μάγχης κοντά στις ακτές της βρετανικής κομητείας Ντορσετσάιρ βρέθηκε η κοίτη ενός αρχαίου ποταμού. Ο ποταμός αυτός υπήρξε εκεί τις εποχές, όταν τα Βρετανικά νησιά δεν είχαν αποχωριστεί ακόμα από την ηπειρωτική Ευρώπη. Ο ποταμός εξαφανίστηκε κάτω από τα νερά του κόλπου περίπου δώδεκα χιλιάδες χρόνια πριν, στο τέλος της τελευταίας εποχής των παγετώνων. Στην δική μας εποχή η κοίτη βρίσκεται στο βάθος σαράντα μέτρων, έχει πλάτος από ογδόντα μέχρι εκατό πενήντα μέτρα. Ο ποταμός είχε βάθος κοντά στα δέκα μέτρα, και τώρα η κοίτη είναι γεμάτη με τα ιζήματα.»
– Συναρπαστικό?
– Ναι, για… για πέντε! Δεν ήξερα, ότι η Αγγλία είκοσι χιλιάδες χρόνια πριν δεν ήταν απομονωμένη από την ήπειρο, και ανάμεσα σε αυτήν και στην Ευρώπη κυλούσε ένας μεγάλος ποταμός, η κοίτη του οποίου βρέθηκε τώρα.
– Τώρα έχεις ένα συγκεκριμένο απόσπασμα των γνώσεων στην γεωγραφία. Το απόλαυσες τώρα και θα το απολαύσεις αύριο, και μεθαύριο, και ένα χρόνο αργότερα όταν θα το θυμηθείς ή απλώς θα ανοίξεις το αρχείο. Μόλις τώρα αλλάξαμε τη ζωή σου, – σαν ξόρκι επανέλαβε και πάλι ο Άντι, όταν είδε ξανά τον σκεπτικισμό, ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του Αντρέι.
– Κάτι δεν πάει καλά?, – ρώτησε ο Άντι.
– Ξέρεις…, – σάστισε ο Αντρέι, – εσύ λες «εμείς αλλάξαμε τη ζωή σου», μα όντως την έχουμε αλλάξει?
– Φυσικά. Μια ώρα πριν βαριόσουν μέχρι θανάτου, ενώ τώρα μπορείς να νιώσεις την απόλαυση για τρία από το απόσπασμα της γενετικής, και για πέντε – από την γεωγραφία.
– Έτσι είναι, αλλά… τι αλλάζει από αυτό?
– Αυτό αλλάζει τα πάντα. – ο Άντι τον κοίταζε με ένα μαλακό βλέμμα, στο οποίο, ωστόσο, υπήρξε η σιγουριά και σκληρότητα, η οποία υπνώτιζε λιγάκι τον Άντι, τον προσέλκυε. – Αυτό αλλάζει τα πάντα, – επανέλαβε εκείνος. Απλώς έχεις δηλητηριαστεί με την ηλιθιότητα, είσαι από αυτούς, που εκτιμούν μόνο τις μεγαλειώδεις αλλαγές.
– Μα τι πραγματικά θα αλλάξει στη ζωή μου…
– Από τα δυο αποσπάσματα – τίποτα, – τον διέκοψε ο Άντι. – Μα πριν από λίγο έμαθες έναν τρόπο, με τη βοήθεια του οποίου μπορείς να αισθάνεσαι το ενδιαφέρον αντί ανίας. Τι σε εμποδίζει να επαναλάβεις αυτή την πείρα πέντε, δέκα φορές την ημέρα? Έτσι θα βγάλεις από τα χέρια του θανάτου πέντε ή δέκα λεπτά της ζωής σου. Δεν θα τα περάσεις νωθρά, πεθαίνοντας, μα ζωντανεύοντας, νιώθοντας ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον αυτό θα μεγαλώνει και θα στερεώνεται, όσο εσύ θα προσθέτεις ένα απόσπασμα μετά το άλλο, θα τα επαναλαμβάνεις.
– Άρα, αύριο θα γράψω μερικά αποσπάσματα ακόμα…
– Όχι οπωσδήποτε. Μην το μετατρέπεις σε κάτι υποχρεωτικό. Αύριο ρώτησε τον εαυτό σου – θέλεις να γράψεις κάποιο απόσπασμα? Και αν «ναι», τότε… δεν είναι υποχρεωτικό να τα γράφεις.
– Μα γιατί??
– Επειδή όταν θα θέλεις να μάθεις άλλο ένα απόσπασμα, θα βιώνεις την χαρούμενη επιθυμία, δηλαδή, μια επιθυμία, που συνοδεύεται με προσμονή, και εκείνη τη στιγμή θα ζήσεις χωρίς ανία. Θα βιώσεις μια φωτισμένη αντίληψη – προσμονή, και με αυτόν τον τρόπο θα εμπλουτίσεις τη ζωή σου, θα την κάνεις ζωντανή και ενδιαφέρουσα. Να επιβάλεις στον εαυτό σου έναν τέτοιο κανόνα: αν η προσμονή είναι έντονη, δηλαδή, παραπάνω από πέντε της δικής σου κλίμακας, τότε να το πραγματοποιήσεις. Αν μικρότερη – σκέψου, αν όντως θέλεις να την πραγματοποιήσεις ή αν θέλεις να βιώσεις την ίδια προσμονή και μόνο.
– Με αυτόν τον ρυθμό δεν θα μάθω και πολλά:)
– Δεν θα μάθεις πολλά? Πολύ περισσότερα, απ` ότι νομίζεις. Όταν παίρνεις κάποιο βιβλίο και αρχίζεις να το μελετάς, πολλές παραγράφους κάθε μέρα, βέβαια, προοδεύεις γρήγορα… στο βιβλίο. Μα έναν μήνα αργότερα ανακαλύπτεις, ότι ανακατεύεσαι πια από το βιβλίο συγκεκριμένα και από την μάθηση γενικώς. Παραπάνω από αυτό, τα πράγματα, που έμαθες, διαλύονται, σαν ένας λεκές από μελάνι μέσα στον λάκκο – θα δεις, ότι δεν θυμάσαι καλά την ύλη και την καταλαβαίνεις ακόμα χειρότερα. Δεν είχες χρόνο να απολαύσεις τις νέες γνώσεις, δεν έμαθες αυτό, που σε ενδιέφερε, αλλά αυτό, που υπήρξε στο βιβλίο, ένα πράγμα μετά το άλλο. Και τι θα γίνει στο τέλος; Πόσο μακριά θα φτάσεις? Πουθενά. Απλώς πουθενά. Έναν μήνα μετά από εξετάσεις αυτά που μάθαινες, θα τα έχεις ξεχάσει εξίσου καλά και ακλόνητα, σαν να μην τα ήξερες και ποτέ. Εκτός από αυτό, δημιουργείται η απέχθεια για την μάθηση, γίνεται διαφορετικά? Δούλεψες σκληρά, και τι έχεις σαν αποτέλεσμα? Αέρα κοπανιστό.
– Έτσι είναι, – συμφώνησε ο Αντρέι, αναθεωρώντας την δική του, αν και όχι μεγάλη, αλλά πολύ ενδεικτική πείρα στο πανεπιστήμιο.
– Και τώρα ας δούμε τα πράγματα, που θα λάβουμε, όταν σπουδάζουμε με το τρόπο, που προτείνω εγώ; Στην αρχή εσύ θα μάθεις δέκα αποσπάσματα τον μήνα. Ίσως και λιγότερα. Μα θα είναι μια σκληρή γνώση, συναρπαστική για σένα, και οι επιθυμίες σου να μελετήσεις την επιστήμη θα δυναμώσουν. Κάποια στιγμή θα συμβεί ραγδαία αύξηση της εντατικότητας του ενδιαφέροντος για την επιστήμη, και τότε θα καθίσεις και θα λάβεις πολλές πληροφορίες. Μπορείς να σπουδάσεις μόνο, όταν έχεις ενδιαφέρον για αυτό. Όσο χαμηλός και να είναι ο ρυθμός, κανένας άλλος τρόπος δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει γενικώς κανέναν ρυθμό. Στην καλύτερη περίπτωση, η οποία είναι στην ουσία η χειρότερη, θα γίνεις ένα υποχείριο κάποιου εργαστηρίου, θα ασχολείσαι, σαν ρομπότ με τυπικούς υπολογισμούς, και με μέθοδο της δόκιμης θα προσπαθείς να βρεις κάτι, νιώθοντας απολύτως ηλίθιος. Στο πανεπιστήμιο σου εσύ έχεις δει επιστήμονες?
– Είδα. Έρχονται σε μας για να δίνουν διαλέξεις …
– Κάνουν την εντύπωση των παθιασμένων, χαρούμενων ανθρώπων, που κάθε μέρα ξυπνάνε με χαρούμενη σκέψη, ότι ξεκινάει μια νέα μέρα?
– Ναι, καλά! – γέλασε ο Αντρέι. – Είναι άχαρες σουπιές.
– Πάνω από αυτό, αυτή η σκοτεινότητα έγινε πια χαρακτηριστική για έναν καλό επιστήμονα. Ο χαρούμενος, παθιασμένος επιστήμονας, που αναπηδάει από την ανυπομονησία… αυτή είναι μια εικόνα πιο ταιριαστή για τον δέκατο όγδοο και δέκατο ένατο αιώνα, όταν η άνθρωποι μπορούσαν για χρόνια, για δεκαετίες να δουλεύουν πάνω σε κάποιο θέμα. Τώρα οι επιστήμονες μετατράπηκαν σε μαθητευομένους, στα ανταλλακτικά για την μηχανή της επιστήμης. Αυτό χρειάζεσαι εσύ?
– Δεν θα το ήθελα …
– Αν εσύ οπωσδήποτε θέλεις να γίνεις ένα τέτοιο υποχείριο, ας πούμε, στην φυσική, εντάξει, γίνε, αν δεν βρίσκεις καλύτερο τρόπο να βγάλεις λεφτά, αλλά σε όλα τα άλλα μπορείς να μελετήσεις τον περιβάλλον κόσμο και να το απολαμβάνεις. Η καλύτερα γίνε πόρνη …
– Γιατί? – ο Αντρέι ξαφνιάστηκε με μια τέτοια στροφή της συζήτησης.
– Και γιατί όχι? Πόσα θα βγάλεις, πουλώντας το μυαλό σου ως φυσικός; Θα σου φτάσουν αυτά για μια αξιόλογη, ενδιαφέρον ζωή, με άνεση, με εντυπώσεις, με αρκετή ποσότητα ελεύθερου χρόνου? Δεν θα έχεις ούτε λεφτά, ούτε ελεύθερο χρόνο. Και αξίζει για αυτή την άχαρη προοπτική να πουλήσεις το μυαλό σου; Καταλαβαίνεις τουλάχιστον, ότι και εσύ ασχολείσαι με πορνεία? Και χειρότερης μορφής κιόλας. Σπουδάζεις πέντε χρόνια – σκέψου – πέντε χρόνια! Και τι σημαίνει «σπουδάζεις»? Σκοτώνεις τον εαυτό σου, σκοτώνεις το ενδιαφέρον σου για τη ζωή, για τις επιστήμες, για την μελέτη. Και όλα αυτά για να σταθείς σε πέντε χρόνια κοντά στην «γραμμή της επιστήμης» και να σκοτώνεσαι εκεί όλη σου τη ζωή για έναν αστείο μισθό. Αυτό σε ενδιαφέρει?
Ο Αντρέι προς το παρόν δεν είχε τίποτα να απαντήσει. Η εκπαίδευση στο πανεπιστήμιο του φαινόταν ένα ακλόνητο στάδιο στη ζωή, το οποίο ήταν αδύνατον να προσπεράσει.
– Ταυτόχρονα, μπορείς να πουλήσεις το σώμα σου αμέσως τώρα, και να ανταμείβεσαι αξιόλογα, εκτός από αυτό – να το απολαμβάνεις κιόλας.
– Μα αυτό είναι κάπως… παράξενο…
– Βεβαίως, αφού όλοι ακολουθούν τις ράγες. Και εσύ μπορείς να τις ακολουθήσεις. Και αν φτάσεις στο ίδιο σημείο, όπου έφτασαν και όλοι οι άλλοι. Έχεις παραδείγματα μπροστά στα μάτια σου. Ο πατέρας σου έχει ανώτερη μόρφωση?
– Και ο πατέρας, και η μητέρα …
– Και πώς τους βλέπεις? – ειρωνικά ενδιαφέρθηκε ο Άντι. – Είναι ένα άξιο προς μίμηση παράδειγμα?
– Όχι, – με αναστεναγμό παραδέχτηκε ο Αντρέι. – Είναι τρομερό, βασικά. Η πορνεία, όμως …
– Η πορνεία δεν έχει κύρος, ακόμα είναι εξευτελιστικό στις καθυστερημένες κοινωνίες, όπου οτιδήποτε σχετικό με το σεξ είναι απαγορευμένο και μεμπτό …
– Αλλά πώς, για παράδειγμα, εγώ, θα μπορούσαν να κάνω την πόρνη; Παράνομα;
– Φυσικά. Δεν σου προτείνω να πας για δουλειά σε οίκο ανοχής. Αλλά μπορείς να βρεις πελάτες για τον εαυτό σου, που θα σου δίνουν καλά λεφτά. Έχεις όμορφο σώμα, το συνειδητοποιείς?
– Ναι…
– Δεν είναι λίγοι οι άντρες και οι γυναίκες, που θα σε πλήρωναν για το σεξ. Αν κρίνω από το πόσο τρυφερά κάνεις πίπα, είναι πολύ αισθησιακό αγόρι και σίγουρα οι πελάτες θα δένονται μαζί σου.
– Άρα… δεν κοιμόσουν τότε? – ξαφνικά ο Αντρέι ένοιωσε, ότι κοκκινίζει.
– Κοιμόμουν, όμως ξύπνησα, όταν κατάλαβα, πόσο ευχάριστα είναι. Σε δυο νύχτες θα μπορούσες να βγάλεις τα ίδια, όσα θα έβγαζες ως γρανάζι της επιστημονικής μηχανής. Δεν το αξίζει αυτό?
– Συμφωνώ, αυτό θα ήταν τέλειο. Αλλά αν σιχαθώ …
– Ενώ να ζεις, όπως ζούνε εκείνοι η εργάτες της επιστήμες, δεν είναι σιχαμερό για εσένα?? Και ύστερα, μπορείς να επιλέγεις αυτούς, που σου είναι συμπαθητικοί, που σε ανάβουν.
– Αυτό μέχρι στιγμής, όσο είμαι είκοσι χρόνων, και τι θα γίνει μετά?
– Μετά? Ακριβώς το ίδιο πράγμα, αν το θέλεις ακόμα. Μπορείς να έχεις την ίδια ζήτηση, που είχες στα είκοσι. Σε μένα, για παράδειγμα, προτείνουν συνέχεια πληρωμένο σεξ. Μα γιατί να σκέφτεσαι για αυτά, που θα γίνουν στα σαράντα, αν βρίσκεσαι τώρα στα είκοσι; Μέχρι τα τριάντα θα έχεις μαζέψει αρκετά χρήματα, θα ανοίξεις τη δική σου επιχείρηση… αυτές είναι γενικές κουβέντες, βέβαια, εννοείται, πως σε κάθε ορισμένη περίπτωση τα πράγματα διαφέρουν, απλώς θέλω να σου δείξω, πόσο πρωτόγονη είναι η προσέγγιση της ζωής σου. Παίρνεις για παράδειγμα τους ταλαιπωρημένους με τη ζωή αποτυχημένους, και, βάζοντας γύρω από τον εαυτό σου τους τοίχους με τη μορφή των διάφορων φόβων του «τι θα γίνει», πέρα από τους οποίους δεν μπορεί να περάσει ούτε μια σκέψη, αρχίζεις να ακολουθείς τον έτοιμο δρόμο, χωρίς να σκεφτείς, ότι αυτός ο δρόμος σε πηγαίνει σε έναν απόλυτο κώλο. Δεν είναι υποχρεωτικό να γίνεις πόρνη, αυτό είναι απλώς πρώτο, που μου πέρασε από το μυαλό, ενώ ο κόσμος είναι τεράστιος, και σε αυτόν είναι καταπληκτικά λίγοι οι έξυπνοι, δραστικοί άνθρωποι. Και οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται. Μπορείς στα είκοσι σου να γίνεις ένα αγοράκι για όλες τις δουλειές σε κάποιο ξενοδοχείο, ένας υπάλληλος στην υποδοχή, να δείξεις την ικανότητα και το μυαλό σου, και σε δυο χρόνια να είσαι διευθυντής του ξενοδοχείου. Αν εγώ – είμαι ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, τι με νοιάζει εμένα, – πόσο χρόνων είσαι και τι εκπαίδευση έχεις, αν τα πιάνεις όλα στον αέρα, αν είσαι ικανός να κρατάς στην γροθιά σου την επιχείρηση, που σου εμπιστεύομαι και να μου φέρνεις κέρδη? Δεν στα λέω έτσι απλά, για να γίνεται η κουβέντα.
– Αυτό έχει ενδιαφέρον.
– Ναι, αυτό έχει ενδιαφέρον. Πρέπει να ρισκάρεις, πρέπει να δοκιμάζεις, να προχωράς προς την καλύτερη ζωή, όπως την φαντάζεσαι ο ίδιος, να μιλάς με τους ανθρώπους, να γνωρίζεις αυτούς, που μπορούν να επέμβουν δραστικά στη ζωή σου και να την αλλάξεις στην επιθυμητή για σένα κατεύθυνση, να ψάχνεις και να χρησιμοποιείς τις ευκαιρίες, αφού αυτές δεν είναι και τόσο λίγες. Κάποιος από τους γνωστούς σου το κάνει αυτό?
– Όχι, κανείς…
– Εκτός από τα αποσπάσματα των επιστήμων, μπορείς με τον ίδιο τρόπο να μαθαίνεις τις γλώσσες, και επίσης να το απολαμβάνεις πάρα πολύ. – Γύρισε στο θέμα της εκπαίδευσης ο Άντι. – Δες – πως μαθαίνουν τις γλώσσες οι άνθρωποι? Αυτή δεν είναι εκπαίδευση, είναι αυτοκαταστροφή. Κάνε αλλιώς – άνοιξε ένα βιβλίο, γραμμένο σε ξένη γλώσσα με παράλληλη μετάφραση, διάβαζε το έτσι, ώστε σε γενικές γραμμές να καταλαβαίνεις το περιεχόμενο της. Κοίταζε την μετάφραση και γράψε μόνο τις λέξεις, οι οποίες σε ενδιαφέρουν, σε καμία περίπτωση όχι όλες μαζί. Γράφοντας την κάθε νέα λέξη, επανέλαβε τις δέκα προηγούμενες. Την επόμενη μέρα δες – ποιες λέξεις σου έμειναν στη μνήμη, και ποιες όχι. Αν η λέξη ξεχάστηκε, απλώς πέταξε την, μην γαντζώνεσαι σε αυτήν, σαν μανιακός. Αν τη θυμάσαι – γράψε την σε μια βασική λίστα, την οποία θα έχεις κάπου και θα ανατρέχεις σε αυτήν κατά καιρούς. Με αυτόν τον τρόπο θα σημειώσεις μόνο τις λέξεις, οι οποίες θυμάσαι λίγο-πολύ εύκολα. Μοίρασε τις λέξεις, που ξέρεις, σε ομάδες των πενήντα, και επαναλάμβανε τις στην αρχή μια φορά κάθε δυο μέρες, μετά μια φορά στις τέσσερις, στην εβδομάδα, δυο, σε έναν μήνα, και μετά απλώς να τις πετάξεις. Ακόμα και αν αργότερα θα ξεχαστεί κάτι, όπως και να έχει, αυτό κάθεται καλά στερεωμένο στην αδρανής σου μνήμη, θα επανέλθει γρήγορα και θα μπορέσεις να το απομνημονεύσεις ξανά. Δεν θα σχηματίζεται εκείνη η απογοήτευση, η οποία έρχεται αναπόφευκτα, όταν μαθαίνεις όχι τις λέξεις, που σου είναι εύκολο να θυμηθείς, αλλά αυτές, που «πρέπει» να μάθεις..
– Και τι θα γίνει με τι λέξεις, που δεν μαθαίνονται εύκολα; Έτσι και δεν θα τις μάθω ποτέ?
– Αυτή η ευκολία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Σήμερα κάποια λέξη θα σου φανεί δύσκολη, με τίποτα δεν σου μένει στο μυαλό, και σε μια εβδομάδα, συναντώντας τη ξανά, ξαφνικά θα ανακαλύψεις, ότι αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά και την πιάνεις εύκολα. Και θα το απολαύσεις, και η επιθυμία σου να μαθαίνεις θα δυναμώνει. Κάνε συγκεκριμένα, μικρά βήματα, και η ζωή σου θα αρχίσει να αλλάζει. Αρκεί να βάλεις στη ζωή σου μερικά λεπτά, στη διάρκεια των οποίων θα ζήσεις μια ενδιαφέρον, πλούσια ζωή, και όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν σιγά-σιγά. Μην επιδιώκεις της επικές αλλαγές – κάνε ένα μικρό βήμα μετά το άλλο, και θα μπορέσεις να αλλάξεις τόσο πολύ, όσο το επιθυμείς.
Αφήνοντας τον Άντι, ο Αντρέι πέταξε από την Ταϊλάνδη στην Κουάλα-Λουμπούρ, απ` όπου, όπως αποδείχθηκε, τα αεροπλάνα των Νεπαλέζικων αερογραμμών πετάνε κατευθείαν στην Κατμαντού – η διαδρομή αυτή ήταν η πιο οικονομική. Ο Άντι του έδωσε τη διεύθυνση του κάποιου Ρίτσαρντ, που ζούσε στην Κουάλα-Λουμπούρ, ο οποίος θα μπορούσε να τον συμβουλέψει για κάποια ενδιαφέρουσα εκδοχή της συνέχειας του ταξιδιού του. Ο Αντρέι δεν έμαθε τίποτα πιο συγκεκριμένο, μα και δεν επιδίωκε κάτι τέτοιο, διότι έτσι και αλλιώς το ταξίδι υποσχόταν να είναι συναρπαστικό. Και όταν ο Ρίτσαρντ του πρότεινε να εργαστεί ως εθελοντής σε κάποιο καναδέζικο ίδρυμα, απασχολημένο με την δωρεάν εκπαίδευση των μαλαισιανων άπορων παιδιών, εκείνος συμφώνησε. Στην αρχή από συνήθεια αποφάσισε να διδάξει φυσική, όμως, μετά από συζήτηση με την επικεφαλής του ιδρύματος στο παράρτημα της Μαλαισίας άλλαξε την γνώμη του.
– Γιατί να μην διδάξεις οτιδήποτε άλλο? – του εξηγούσε η δραστήρια κοπέλα. – Στην τελική ανάλυση, αυτά είναι πολύ μικρά, εντελώς αγράμματα παιδιά, και δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός, για να τους μιλήσεις για βιολογία ή για την χημεία, ή την ιστορία – αρκεί να διαβάσεις κάνα-δυο δημοφιλή βιβλία. Το πιο βασικό είναι, το μάθημα να έχει ενδιαφέρον για όλους και η ύλη να είναι άκρως απλουστευμένη. Ο στόχος μας δεν είναι να δώσουμε την μόρφωση στα παιδιά, αλλά να τους μάθουμε να απολαμβάνουν την μελέτη, να αφυπνίζουμε το ενδιαφέρον τους για τις γνώσεις, να ξυπνήσουμε τον άξονα της επίδοξης της ενδιαφέρουσας ζωής, και ταυτόχρονα, τους προσφέρουμε την ψυχολογική προετοιμασία, που θα τους βοηθήσει όχι μόνο στην μελέτη των επιστημών, αλλά και στην ζωή γενικώς.
Έχοντας μελετήσει την ύλη, ο Αντρέι το σκέφτηκε μόνο για μια βραδιά, όμως, θυμήθηκε την συμβουλή του Άντι να πειραματίζεται άφοβα, ξεπέρασε την αμηχανία του και βούτηξε με το κεφάλι στα βαθιά – συμφώνησε.