Στο γραφείο του Άντι, εκτός από τον ίδιο, η Τζέιν συνάντησε δυο γυναίκες, ακαθόριστης ηλικίας. Έτσι, με την πρώτη ματιά, θα τους έδινε τριάντα, τριάντα δυο, όμως, παρατηρώντας τις πιο προσεκτικά, κάτι την έκανε να το αμφισβητήσει. Κάτι ανεπαίσθητα μαρτυρούσε, ότι είναι πολύ, πολύ μεγαλύτερες..
– Η Λυν, η Κάλι. – ο Άντι συνέστησε τις γυναίκες.
– Τζέιν, – εκείνη άπλωσε σε αυτές και τα δυο χέρια ταυτόχρονα. – Άντι, μιλούσα σήμερα με τον Λομψάνγκ – για τους δείκτες της γήρανσης – το πάχος του δέρματος, τα μεταλλικά στοιχεία στα μαλλιά, DNA και τα λοιπά – όλα αυτά έχουν τρομερό ενδιαφέρον!
– Πιο ενδιαφέρον από την φυσική? – χαμογέλασε εκείνος.
– Τι να πω… τουλάχιστον, όχι λιγότερο ενδιαφέρον. Πόσοι δείκτες υπάρχουν γενικώς?
– Χιλιάδες, – κούνησε το κεφάλι της η Κάλι. – Είναι αμέτρητοι. Αύξηση του ποσοστού της ομοκυστεΐνης, μείωση του θυρεοειδή αδένα – και ως συνέπεια αυτού η ανεπαρκή παραγωγή της τιαμουλίνης – μιας ορμόνης, που συμμετάσχει στην δημιουργία των Τ- λεμφοκυττάρων, αυξανόμενη ανεπάρκεια της βιταμίνης В12; αύξηση της συγκέντρωσης των ελεύθερων ριζών – μπορώ να συνεχίσω μέχρι το βράδυ!
– Έχω ακούσει κάτι για τις ελεύθερες ρίζες, μα φοβάμαι, ότι οι γνώσεις μου περί αυτές βρίσκονται στο επίπεδο των γιαγιάδων στα παγκάκια – με λύπηση είπε η Τζέιν.
– Τα μιτοχόνδρια καίνε …
– Και πάλι μιτοχόνδρια! – δεν συγκράτησε επιφώνημα η Τζέιν. – Νιώθω πια ερωτευμένη με αυτά:)
– … ναι, πάλι:) Τα μιτοχόνδρια καίνε το οξυγόνο που αναπνέουμε, και αποθηκεύουν την ενέργεια, αλλά αυτό έχει το τίμημά του – τα υποπροϊόντα καύσης του οξυγόνου – είναι οι ίδιες ελεύθερες ρίζες του οξυγόνου, με άλλα λόγια – τα υπεροξείδια. Αυτά τα υπεροξείδια, σαν ύαινες, τρέχουν στο σώμα μας, επιτίθενται στα κύτταρα, καταστρέφουν τις πρωτεΐνες, διαπερνούν τη μεμβράνη, διαταράσσουν τον γενετικό κώδικα των κυττάρων, και ούτω καθεξής.
– Ακόμα δεν έχω καταλάβει καλά-καλά, από τι είναι φτιαγμένες, αυτές οι ύαινες. – παραπονέθηκε η Τζέιν. – Θα ήθελα να ήταν κάπως πιο απτά τα πράγματα, όπως στην φυσική. Αν και γενικά συμπαθώ τις ύαινες!
Η Τζέιν θυμήθηκε, πως μια φορά στον ζωολογικό κήπο είχε πλησιάσει το κλουβί με την ύαινα και της έκανε εντύπωση – πόσο πολύ δραστήρια ήταν αυτή η μουσούδα, επειδή κάθε φορά, περνώντας δίπλα στα κάγκελα, δοκίμαζε την αντοχή τους με τα δόντια. Την κατέπληξε μια τέτοια βούληση για ελευθερία. Αν κάποτε έστω για ένα λεπτό κάτι θα πάει στραβά με το κλουβί, η ύαινα δεν θα χάσει την ευκαιρία της,
– Αυτό είναι πολύ απλό. Οι ελεύθερες ρίζες – είναι τα συνηθισμένα μόρια, χωρίς ηλεκτρόνιο όμως, έτσι και τρέχουν προς αναζήτηση – από ποιον να πάρουν αυτό το ηλεκτρόνιο.
– Ο, αυτό το καταλαβαίνω καλά, – χάρηκε η Τζέιν. – Και τι, είναι αδύνατον να τις καταπολεμήσουμε?
– Όχι, γιατί να είναι αδύνατον, – εξεπλάγηκε η Κάλι. – Φυσικά και είναι δυνατόν. Για να γίνει αυτό, το σώμα μας παράγει τα αντιοξειδωτικά. Αυτά δίνουν ένα ελεύθερο ηλεκτρόνιο, όμως, τα ίδια δεν μετατρέπονται σε ελεύθερες ρίζες. Ο οργανισμός μας μπορεί να κάνει τα πάντα. Θεωρητικά, βεβαίως. Για παράδειγμα, μπορεί να δημιουργήσει διάφορα αντιοξειδωτικά, τα οποία στο σύνολό τους παρέχουν μια συνεργιστική επίδραση … το κατάλαβες;
– Ναι, η έννοια «συνέργια» χρησιμοποιείται και στην φυσική, όταν η συνολική επίδραση μιας από κοινού συνεργασίας είναι μεγαλύτερη από το σύνολο των επιδράσεων του κάθε μεμονωμένου συμμετέχοντα. Άρα, μπορούμε να ωθήσουμε τον οργανισμό μας προς παραγωγή των αντιοξειδωτικών?
– Ναι. Μπορούμε να το κάνουμε με χρίση φαρμάκων, με πολύ αμφίβολα αποτελέσματα, ωστόσο, για παράδειγμα, καταναλώνοντας τη βιταμίνη Ε, β-καροτένιο, ψευδάργυρο, σελήνιο, μαγνήσιο. Όμως, μπορούμε να πετύχουμε ένα καθολικό αποτέλεσμα με τη βοήθεια της βεβαιότητας και των ΦΑ. Συγκεκριμένα, η βεβαιότητα και οι ΦΑ αφυπνίζουν εκείνα τα ανοσοποιητικά συστήματα, τα οποία και οδηγούν στην ομαλοποίηση της παραγωγής των αντιοξειδωτικών. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε, ότι η χρήση των επιθέσεων με ΦΑ προκαλεί την αυξημένη δραστικότητα του ενζύμου υπεροξειδίου της δισμουτάσης!
Η Τζέιν μετάνιωσε, ότι δεν μπορεί να μοιραστεί τον ενθουσιασμό της Κάλι, στην φωνή της οποίας φάνηκαν τα συναισθήματα, που την γέμισαν. Εκείνη, έχοντας αντιληφθεί, ότι μια τέτοια ονομασία δεν λέει και πολλά στην ακροάτρια της, χαμογέλασε και εξήγησε:
– Πιστεύεται, ότι είναι αδύνατον σε γενικές γραμμές να ρυθμιστεί η δραστηριότητα του υπεροξειδίου της δισμουτάσης, διότι είναι γενετικά προγραμματισμένη. Εμείς ανακαλύψαμε, ότι αυτό δεν ισχύει – οι ΦΑ επεμβαίνουν σε αυτόν τον δήθεν σκληρά προγραμματισμένο μηχανισμό και τον ρυθμίζουν στην επιθυμητή κατεύθυνση, κάτι, που λύνει άμεσα τα προβλήματα της εξουδετέρωσης των ελεύθερον ριζών στο ποσοστό 70-80 τοις εκατό. Οι γνώσεις μας σχετικά με αυτό είναι ελάχιστες, πολύ ελάχιστες, – αναστέναξε η Κάλι, – την ώρα που αυτός είναι ένας πάρα πολύ σημαντικός παράγοντας, διότι αν ο άνθρωπος ζει μια συνηθισμένη ζωή, χωρίς τη χρίση των δικών μας μεθόδων, ήδη κοντά στα πενήντα του χρόνια ως αποτέλεσμα της δράσης των ελεύθερων ριζών γύρω στα τριάντα τοις εκατό! – η Κάλι σήκωσε τον δείκτη της, σαν να επέπληττε κάποιον, – όλων των πρωτεϊνών στα κύτταρα του μετατρέπονται σε μια άχρηστη μάζα, στα σπασμένα παλιοσίδερα. Καταστρέφονται όχι μόνο οι πρωτεΐνες, αλλά και τα λίπη, που υπάρχουν πάρα πολλά στις μεμβράνες των κυττάρων, και στο αίμα. Έτσι είναι ολοφάνερη η τεράστια σημασία της έγκαιρης σύλληψης και εξουδετέρωσης των ελεύθερων ριζών. Είναι ένα μείζον θέμα…
– Το πιο βασικό εδώ – να μην μπλεχτούμε στις λεπτομέρειες – έβαλε τη δική του κουβέντα ο Άντι. – Μελετάμε αυτά τα θέματα με αρκετή προσοχή, δεν ξεχνάμε, όμως, ότι δεν έχει προτεραιότητα η χημεία, αλλά οι αντιλήψεις.
Η Κάλι με τη Λυν έγνεψαν.
– Μας ενδιαφέρει πάρα πολύ – με ποιον ορισμένο τρόπο γίνονται οι χημικές διαδικασίες στον οργανισμό κατά την γήρανση, κατά την αίσθηση των ΦΑ και των αρνητικών συναισθημάτων, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε για ένα λεπτό, ότι η γήρανση – είναι μια περίπλοκη διαδικασία, η οποία είναι το αποτέλεσμα …? – απευθύνθηκε εκείνος στην Τζέιν.
– Της περιφρόνησης για τις ΦΑ, απ` ότι έχω ακούσει εδώ?
– Σωστά, μα και αυτή δεν είναι μια πλήρης εικόνα ακόμα. Δεν είναι ακόμα μια πλήρης εικόνα…, – επανέλαβε ο Άντι και ξαφνικά μπήκε σε βαθιές σκέψεις, ακουμπώντας το πιγούνι πάνω στην παλάμη του.
Επικράτησε σιωπή, την οποία κανένας δεν ήθελε να χαλάσει. Για ένα ολόκληρο λεπτό δεν συνέβαινε τίποτα, και η Τζέιν βίωνε κάποια χαρά της ομαδικής δημιουργίας – μόνο και μόνο επειδή ήταν παρόν σε αυτήν και δεν την εμπόδιζε. Επιτέλους ο Άντι σήκωσε το κεφάλι του.
– Η πλήρη εικόνα…, – σαν να θυμήθηκε, που είχε σταματήσει, είπε εκείνος αργά, – συνίσταται στο ότι η γήρανση ξεκινάει τη στιγμή, όταν ένα πλάσμα αρχίζει να αποκλίνει από το άνυσμα της εξελικτικής ανάπτυξης. Εμείς, οι σύγχρονοι άνθρωποι – δεν είμαστε ένα ολοκληρωμένο φαινόμενο. Βρισκόμαστε στην ίδια ροή της εξέλιξης, στην οποία ήταν και όλα τα πλάσματα πριν από εμάς. Και μπορούμε να ζήσουμε, είτε επιδιώκοντας το μέλλον, είτε εμποδίζοντας τη, και τότε η φανταστική ροή της εξέλιξης θα μας παρασύρει, θα μας σπάσει, θα μας γεράσει και θα μας σκοτώσει.
– Αυτή η ροή… θεωρείς, ότι υπάρχει… φυσικά? –ενδιαφέρθηκε η Τζέιν.
– Φυσικά – όχι… όχι, βέβαια, είναι μια παρομοίωση – απλώς μια ταιριαστή εικόνα. – απάντησε σκεπτικά ο Άντι.
– Όμως, απ` ότι γνωρίζω, η γήρανση ξεκινάει, ουσιαστικά, ήδη από την παιδική ηλικία, – διαφώνησε χωρίς ιδιαίτερη βεβαιότητα η Τζέιν. – Έτσι δεν είναι; – ρώτησε την Κάλι.
Εκείνη έγνεψε.
– Σωστά. Από τα πρώτα παιδικά χρόνια αρχίζουν οι διαδικασίες, οι οποίες στην εφηβεία γίνονται αντιληπτές, στην μέση ηλικία – σημαντικές, και μετά τα σαράντα – κυρίαρχες. Η χοληστερίνη μαζεύεται στα αγγεία, κάτι που οδηγεί στην αποδυνάμωση της κυκλοφορίας του αίματος στα κύτταρα και τα όργανα – αυτά δεν λαμβάνουν αρκετά θρεπτικά συστατικά και δεν αποβάλλουν τις βλαβερές ουσίες. Το ήπαρ καθαρίζει το αίμα όλο και χειρότερα από τις υδατοδιαλυτές τοξίνες, και έτσι εμφανίζονται οι χαρακτηριστικές γεροντίστικες κηλίδες στο δέρμα, θα το έχεις προσέξει, μάλλον. Επιδεινώνεται η λειτουργία των νεφρών, που δεν φιλτράρουν πια τόσο καλά το αίμα, και σε αυτό συσσωρεύεται το ουρικό οξύ, τα υπολείμματα αζώτου και άλλων μεταβολιτών, κάτι, που οδηγεί σε αναστολή του μεταβολισμού, καταπιέζει τη λεγόμενη κυτταρική αναπνοή. Ταυτόχρονα, και το νευρικό σύστημα είναι εξαιρετικά ευαίσθητο στη συσσώρευση των βλαβερών ουσιών στο σώμα, διότι και αυτό επίσης έχει ανάγκη της αδιάλειπτης τροφοδοσίας οξυγόνου, γλυκόζης, ασβεστίου και άλλων θρεπτικών συστατικών. Αυτό είναι σωστό – όλα αρχίζουν στην παιδική ηλικία.
Πολύ συχνά λένε, ότι η γήρανση αρχίζει αμέσως μετά τη γέννηση. Όμως, τους διαφεύγει κάτι. Οι άνθρωποι αμέσως μετά τη γέννηση αρχίσουν να βιώνουν και τα αρνητικά συναισθήματα επίσης! Και αν οι μεγάλοι φαντάζονται την παιδική ηλικία ροζ και ασυννέφιαστη εποχή, το κάνουν μόνο και μόνο, επειδή έχουν ξεχάσει παντελώς, πως ήταν. Τα παιδιά βιώνουν πάρα πολλά ισχυρότατα ΑΣ! Απλώς τα ξεπερνάνε πάρα πολύ γρήγορα, η συνήθεια να κολλάνε σε αυτά είναι ακόμα σχετικά αδύναμη, όμως, το αρνητικό φόντο πάρα πολύ γρήγορα καλύπτει όλη τη ζωή, ο άνθρωπος συμβιβάζεται με αυτό, ενώνεται, συνηθίζει. Πρόσεξε – έχεις δει τα νεπαλέζικα παιδάκια; Και τους μεγάλους.
– Επιφανειακά, δεν είχα αρκετό χρόνο για να τους παρατηρήσω προσεκτικά, όμως, πέρασα μισή μέρα στο Κατμαντού, και ναι, τους είδα. Ακόμα, όταν είχαμε σταματήσει να φάμε στο δρόμο, τα ντόπια πιτσιρίκια με περικύκλωσαν αμέσως.
– Έχεις παρατηρήσει – πόσο αισιόδοξα, εύθυμα είναι; Αυθόρμητα; Δεν βγάζουν με το ζόρι από μέσα τους το άχαρο «Για σας», όντως, χαίρονται, που σε βλέπουν, είναι παιχνιδιάρηδες, ανοιχτοί, αφελείς. Σε σύγκριση με τα αμερικάνικα ή ευρωπαϊκά παιδιά βιώνουν πάρα πολύ λίγα αρνητικά συναισθήματα. Και δες το αποτέλεσμα – πολλοί Νεπαλέζοι -ενήλικες δείχνουν πολύ νέοι!
– Ναι, το παρατήρησα και εγώ. Νόμιζα, ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα του υγιεινού τρόπου ζωής, στα Ιμαλάια, δίπλα στο Έβερεστ …
– Ναι, σίγουρα ο υγιεινός τρόπος ζωής παίζει μεγάλο ρόλο, και τα βουνά είναι υπέροχα, όμως, το βασικό συστατικό – είναι πολύ μικρότερο μερίδιο των ΑΣ, και όχι το περιβάλλον. – Συνόψισε η Κάλι. – Αφού και στο Πακιστάν, Ιράν και στην Καύκασο – υπάρχουν βουνά επίσης, στο Πακιστάν – τα ίδια Ιμαλάια, έτσι ο λόγος δεν είναι τα βουνά.
– Άντι, τι γίνεται τελικά με την εξέλιξη, – υπενθύμισε η Τζέιν.
– Εγώ θεωρώ, ότι αν ένα πλάσμα πορεύεται κόντρα στην εξέλιξη, αρχίζει να γερνάει πάρα πολύ γρήγορα. Και αυτό μας προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία – να παρατηρήσουμε, τι επιβραδύνει στο μέγιστο τις διαδικασίες της γήρανσης, – και βγάζουμε το συμπέρασμα – ποια κατεύθυνση ακολουθεί η εξελικτική διαδικασία. Υποθέτω, ότι κάνοντας πρόοδο σε αυτή την κατεύθυνση, θα πετύχουμε την πιο ενδιαφέρουσα, πιο πλήρη με αποκαλύψεις περιοχή.
– Και τι σχέση έχει η γεωλογία με αυτό? – θυμήθηκε η Τζέιν.
– Γεωλογία? – με έκπληξη ρώτησε ο Άντι.
– Ναι, ο Λομψάνγκ και η Σίτα μου είπαν, ότι έχετε και γεωλόγους εδώ, οι οποίοι με κάποιον τρόπο συμμετέχουν επίσης στην έρευνα των ΦΑ.
– Ναι, αυτό είναι αλήθεια, – επιβεβαίωσε ο Άντι. – Υπάρχει μια απλή σχέση. Όταν δημιουργείς και υποστηρίζεις την βεβαιότητα-500…
– Ακριβώς! – δεν συγκράτησε τον εαυτό της η Τζέιν. – Για αυτό κιόλας μιλούσαμε, για την βεβαιότητα, και μετά εγώ ξέχασα να επιστρέψω στο ερώτημα για την γεωλογία, αφού εδώ ο, τι και να πιάσεις – έχει πολύ ενδιαφέρον, μου είναι πολύ δύσκολο να μείνω σε ένα ορισμένο θέμα!
– Ναι, είναι συναρπαστικά εδώ:), – απάντησε ο Άντι. – Λοιπόν, όταν η βεβαιότητα-500, η έστω 120, η 3000, η 1000- δεν έχει σημασία, μετατράπηκε σε μακροχρόνια και στερεώθηκε καλά, όταν σχεδόν πάντοτε βρίσκεται στο φόντο, εμφανίζεται μια τέτοια ειδική αίσθηση, όπως η «σκληρότητα». Δεν είναι τόσο απλό να το εξηγήσεις, μα πολύ εύκολο να τη βιώσεις – αρκεί να εξασκηθείς στην πρακτική της βεβαιότητας-500. Οι αισθήσεις τέτοιου είδους, που εμφανίζονται κατά τη συγκέντρωση στις φωτισμένες αντιλήψεις, ονομάζονται «οι φωτισμένες φυσικές αισθήσεις», η «ΦΦΑ», η «φυσικές συναισθήσεις», σε αντίθεση με τις «αρνητικές φυσικές συναισθήσεις», «ΑΦΣ», όπως η νωθρότητα, απάθεια, δυσάρεστες η επώδυνες αισθήσεις και τα λοιπά. Η σκληρότητα, λοιπόν, εμφανίζεται κάπου στο βάθος της κοιλιάς, και μετά ανεβαίνει στο στήθος, έπειτα βγαίνει εκτός των ορατών ορίων του σώματος … ναι, φαντάσου τις αισθήσεις αυτές ΠΕΡΑ από τα σύνορα του σώματος, και αυτή είναι μια πάρα, πάρα πολύ παράξενη εμπειρία. Μετά η σκληρότητα αυτή αποκτά μορφή κάποιου ακαθόριστου όγκου, που διασταυρώνεται με το σώμα, και αργότερα σχηματίζει πιο συγκεκριμένη σφαίρα. Σε αυτό η εξέλιξη της σκληρότητας δεν εξαντλείται, και οι σφαίρες γίνονται τρεις – η μια μικρή, σαν τη μπάλα του τένις, κάπου στο βάθος του στήθους, η δεύτερη – μεσαία, με διάμετρο ενάμιση-δυο μέτρα, και η τρίτη – μεγάλη, ενίοτε και πολύ, απίστευτα μεγάλη. Καμιά φορά νομίζεις, ότι είναι μεγαλύτερη από τη Γη. Η γεωιατρική πήρε την αρχή της από την παρατήρηση, ότι η ίδια σκληρότητα εμφανίζεται κατά την συγκέντρωση της προσοχής σε ένα βουνό. Αν, απομακρύνοντας τον εσωτερικό διάλογο, συγκεντρωθείς σε βουνό, βιώνοντας για αυτό συμπάθεια, αίσθηση της ομορφιάς, άλλες ανταποκρινόμενες ΦΑ, αν φανταστείς, ότι αυτό είναι – ένα τεράστιο, ζωντανό πλάσμα, που σε κοιτάζει πίσω με έκπληξη και συμπάθεια, εμφανίζεται ακριβώς η ίδια αίσθηση της σκληρότητας. Με αυτόν τον τρόπο, η σκληρότητα εμφανίζεται και κατά τη συγκέντρωση στο βουνό, και κατά την βεβαιότητα-500.
– Ακόμα αυτή εμφανίζεται κατά την καλλιέργεια της απόσπασης, – προσέθεσε η Κάλι.
– Το χαρακτηριστικό είναι, – συνέχισε ο Άντι, – ότι οι φυσιολογικές διαδικασίες, που συμβαίνουν κατά την αίσθηση της σκληρότητας, είναι απολύτως ίδιες, ανεξάρτητα από το με ποιον τρόπο αυτή εμφανίστηκε. Άρα, – η παρατήρηση του βουνού και η συμπάθεια για αυτό σταματούν τη γήρανση. Αν εσύ βιώνεις συμπάθεια για ένα ζώο, για παράδειγμα, η για κάποιο φυτό, η σκληρότητα δεν εμφανίζεται. Η συγκέντρωση στη συμπάθεια για τη Γη γενικώς προκαλεί πολύ έντονη σκληρότητα. Καμιά φορά νομίζεις ακόμα, ότι τώρα η κοιλιά θα σπάσει από μέσα. Όλα τα αυτά μας ωθούν σε κάποιες υποθέσεις, οι οποίες περνάνε από την εξής επαλήθευση με πειράματα.
– Και οι ιοί συμμετέχουν στην εξελικτική διαδικασία του ανθρώπου; – η Τζέιν θυμήθηκε για τους ιούς.
– Οι ιοί, πολύ πιθανόν, εξασφαλίζουν εκείνες τις φυσιολογικές δυνατότητες, οι οποίες συνοδεύουν την εξελικτική διαδικασία. Είναι κάποιου είδους ένζυμα, που επιταχύνουν και απλουστεύουν τη μεταμόρφωση του ανθρώπου νοήμον σε ένα επόμενο είδος, στο επόμενο βήμα στο σκαλί της εξέλιξης..
– Και εσύ, δηλαδή, δεν ξέρεις ακόμα τίποτα, τι βήμα είναι αυτό και σε ποια κατεύθυνση, έτσι? – η Τζέιν τον κοίταξε ειρωνικά.
Ο Άντι έμεινε σιωπηλός.
– Εντάξει, – παραδόθηκε η Τζέιν. – Κατάλαβα, ότι είναι μυστικό, και στην ουσία δεν θέλω να το μάθω με το ζόρι.
Η Λυν έκανε μια κίνηση και ήθελε να πει κάτι, όμως, άλλαξε γνώμη.
– Όχι, με ενδιαφέρει τρομερά, φυσικά, όμως… είναι το ίδιο με την απροθυμία μου να διαβάσω στα κρυφά το ημερολόγιο κάποιου συμπαθητικού για μένα ανθρώπου, ο οποίος μου ζήτησε να μην το κάνω. – Εξήγησε η Τζέιν. – Είμαι περίεργη, όχι παθολογικά, ωστόσο. Ελπίζω κάποτε να μάθω περισσότερα για αυτά, και μέχρι στιγμής ήδη έχω πάρα πολλά να σκεφτώ.
– Μπορούμε να το πούμε έτσι, – άρχισε τελικά να μιλάει η Λυν. Ξαφνικά αποκαλύφθηκε, ότι έχει την χαμηλή, αγορίστικη φωνή. – Κάποτε, στην εποχή του, το βακτήριο βρήκε την ευκαιρία να κατακτήσει τον χώρο και το χρόνο – τα ζώα άρχισαν να κινούνται, τα φυτά – να ζουν πολύ περισσότερο σε σύγκριση με τα πρωτεύοντα κύτταρα και με τα ίδια τα ζώα. Η συμβίωση με τους ιούς προσφέρει σε μας την δυνατότητα να κάνουμε άλλο ένα, εξ αρχής νέο βήμα στην χρίση του χώρου και του χρόνου.
– Αρκεί για την ώρα, – επενέβη ο Άντι, σταματώντας τη Λυν. – Αυτά είναι αρκετά προς το παρόν.
Η Λυν προσφέρθηκε να συνοδεύσει τη Τζέιν προς τον κάθετο βράχο και να της δείξει τις πορείες τους σκαρφαλώματος. Στο δρόμο εκείνες και πάλι μίλησαν για τους ιούς. Η Τζέιν δεν ήθελε να χώσει τη μύτη της στα μυστικά τους, αλλά να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερο.
– Τι λες, αρχίζουμε το κυνήγι αυτόν των υπερο… υπερος…, – ξεκίνησε η Τζέιν, μόνο και μόνο για να αρχίσει από κόπου.
– Υπεροξειδωτικών? – τη βοήθησε η Λυν.
– Σωστά, θα καταβροχθίζω τις βιταμίνες τώρα:)
– Κακώς. – την αποστόμωσε η Λυν. – Πιστεύεις στα σοβαρά, ότι αν δώσεις τις πατερίτσες σε έναν άνθρωπο, αυτός θα τρέχει πιο καλά και πιο γρήγορα; Εδώ, στα Ιμαλάια, πηγαίνοντας στο τρεκ, μπορείς να δεις μια αστεία εικόνα – όλοι οι τουρίστες, μα όλοι, προχωρούν στο μονοπάτι, κρατώντας τα μπαστουνάκια του σκι. Αυτή η παράδοση μετράει ήδη ενάμιση αιώνα, και όπως οι άλλες ηλίθιες παραδόσεις, είναι απολύτως ανόητη. Αν δοκιμάσεις να χάσεις την ισορροπία σου και να στηριχθείς στο μπαστούνι, θα ανακαλύψεις, ότι η δύναμη των χεριών σου δεν είναι καθόλου αρκετή για αυτό, ειδικά, αν βρίσκεσαι σε μια άβολη στάση, όπου σε πετυχαίνει μια ξαφνική απώλεια της ισορροπίας. Εντωμεταξύ, ο άνθρωπος, που κρατάει στα χέρια του τα μπαστούνια, αισθάνεται μια λανθασμένη βεβαιότητα για το ότι τώρα έχει μεγαλύτερη ασφάλεια, και δεν κάνει πιο προσεκτικά βήματα, και φυσικά, πέφτει πολύ συχνότερα, απ` ότι θα γινόταν, αν θα υπολόγιζε μόνο στα δικά του χέρια και πόδια.
– Μα στα δύσκολα σημεία …
– Στα δύσκολα σημεία είναι ακόμα χειρότερα – αντι να βοηθήσει τον εαυτό του, πιάνοντας η στηρίζοντας το σώμα του στις πέτρες, ο τουρίστας αναγκάζεται να κουνάει τα ανόητα μπαστούνια του, και σαν αποτέλεσμα όντως βάζει τον εαυτό του σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες. Το ίδιο γίνεται και εδώ. Βέβαια, αν εσύ αποφάσισες να γίνεις ανάπηρη, – παίρνε τις βιταμίνες και άλλες ουσίες, για να κυνηγούν τα υπεροξειδωτικά. Όμως, τα πειράματα μας δείχνουν εντελώς συγκεκριμένα και χωρίς καμία αμφιβολία – η ίδια δική σου χαρούμενη φυσική δραστηριότητα είναι πολύ πιο αποτελεσματική, διότι ο οργανισμός μαθαίνει μόνος του να βγάζει τα περιττά από μέσα. Έτσι φτύσε τις βιταμίνες. Απλώς τρώγε ο, τι θέλεις – το σώμα θα αποφασίσει μόνο του, τι του είναι αναγκαίο, αυτό – το σώμα μας – είναι εξαιρετικά έξυπνο, αν δεν το χαζεύουμε και δεν το σκοτώνουμε με φορτωμένες δίαιτες και τα χάπια. Ενώ οι βιταμίνες είναι και τελείως άχρηστες, τις χρειαζόμαστε μόνο ως καταλύτες, δηλαδή, – συνένζυμα, τα οποία συνδέονται με τα ένζυμα και τα βοηθούν στην ολοκλήρωση διάφορων διαδικασιών, και επειδή τα ένζυμα δεν χάνονται κατά τη διαδικασία της κατάλυσης, για τον οργανισμό οι βιταμίνες απαιτούνται μόνο σε μικρές ποσότητες, έτσι αυτοί, που σε μια κρίση της αυτοθεραπείας καταπίνουν ολόκληρες συσκευασίες των βιταμινών, δηλητηριάζουν απλώς τον εαυτό τους, και οι επιπτώσεις της δηλητηρίασης με βιταμίνες μπορεί να είναι αρκετά σοβαρές.
– Και αν τις παίρνω σε συνδυασμό? Να γυμνάζομαι και να πίνω βιταμίνες?
– Το ίδιο πράγμα. Το αποτέλεσμα είναι πολύ, πολύ χειρότερο, από την απλή σωματική άσκηση, η οποία σου φέρνει χαρά. Έτσι η συμβίωση του ανθρώπου με το χάπι – είναι αδιέξοδος χωρίς προοπτική, όπως και οι πατερίτσες:)
Σε συζήτηση εμφανίστηκε η λέξη «συμβίωση», και η Τζέιν άδραξε την ευκαιρία, για να μεταφέρει την κουβέντα στο άλλο θέμα..
– Είναι γνωστά κάποια παραδείγματα της συμβίωσης των ιών και άλλων ζωών?
– Όχι, αλλά τα έντομα μας έχουν ξεπεράσει σε αυτό. – απάντησε η Λυν. – Έχεις ακούσει κάτι για τα υμενόπτερα – τις σφήκες Ichneumonoidea?
– Κάτι πολύ ακαθόριστο, ίσως και να άκουσα κάτι, δεν ξέρω.
– Βλέπεις, – κούνησε το κεφάλι της η Λυν. – Οι φυσικοί δεν ξέρουν τίποτα για βιολογία, βιολόγοι τίποτα για την ιστορία, οι ιστορικοί δεν καταλαβαίνουν γκρι στη χημεία… πως μπορούμε να ζήσουμε έτσι; Αφού αυτό είναι τόσο ενδιαφέρον – να μαθαίνεις ένα στοιχείο μετά το άλλο, να φτιάχνεις την εικόνα του κόσμου. Δεν είναι καθόλου δύσκολο αυτό – άνοιξε οποιοδήποτε καλό βιβλίο για τη βιολογία, διάβασε μια κατανοητή και συναρπαστική για σένα παράγραφο – αυτό ήταν, έχεις πλέον ένα μικροσκοπικό, και όμως στέρεο νησάκι- της γνώσης. Και αυτό σου προσφέρει απόλαυση! Αυτό αφυπνίζει τα νέα ενδιαφέροντα, δίνει μια νέα γεύση στη ζωή.
– Μα πόσος καιρός θα μου χρειαστεί, αν, για να μάθω κάτι, θα διαβάζω μια φορά την εβδομάδα μια παράγραφο? – η Τζέιν προφανώς δεν καταλάβαινε – ποιο είναι το νόημα στην μελέτη τέτοιου είδους.
– Πόσος καιρός? – με τη σειρά της εξεπλάγηκε η Λυν. – Βιάζεσαι κάπου μήπως; Θα περάσεις από εξετάσεις; Όταν κάνεις σεξ – λίγο-λίγο, αναρωτιέσαι ποτέ για αυτό? Απλώς το απολαμβάνεις – όσο θέλεις.
– Άλλο το σεξ, – διαφώνησε η Τζέιν. – Το σεξ δεν έχει κανένα στόχο, εκτός από την απόλυση, ενώ η μελέτη των επιστημών…, – σε αυτό το σημείο εκείνη σκόνταψε, διότι της ήρθε στο μυαλό μια σκέψη, που φάνηκε πολύ παράξενη.
– Ορίστε, ιδού, – γέλασε η Λυν. – Το άμοιρο τέκνο του πολιτισμού!
Εκείνη ανακάτεψε τα μαλλιά της Τζέιν, και μετά την έπιασε δυνατά από τους ώμους και την έκλεισε στην αγκαλιά της.
– Και το σεξ μπορεί να γίνει φυλακή, αν υπάρξει μια τέτοια επιθυμία – να αναγκάζεις τον εαυτό σου να δίνει εξετάσεις, να κάνει το τάδε και εκείνο. Όμως, φαντάσου, κακόμοιρο παιδί της μεγαλούπολης, ότι εμείς εδώ αντιμετωπίζουμε την μελέτη των επιστημών ακριβώς όπως εσύ αντιμετωπίζεις το σεξ. Μελετάμε για απόλαυση, και για κανέναν άλλο λόγο! Κατάλαβες – μόνο για απόλαυση, χωρίς άλλους στόχους! Έλα – το φαντάστηκες?
Ήταν πολύ δύσκολο να το φανταστεί. Για υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα σχηματιζόταν μια τέτοια αντιμετώπιση της επιστήμης, στην οποία η απόλαυση δεν εξεταζόταν καν σαν ένας από τους πιθανούς στόχους, ενώ εδώ της πρότειναν – να κάνεις την απόλαυση έναν και μοναδικό στόχο στην μελέτη των επιστημών! Είναι δυνατόν να ζήσεις έτσι;; Η Τζέιν προσπαθούσε να το φανταστεί – και δεν μπορούσε! Δάκρυα έφτασαν στα μάτια της – πόσο διεστραμμένη είναι η ζωή μου, αν δεν μπορώ ούτε να φανταστώ κάτι… Ξαφνικά σαν να φωτίστηκαν τα πάντα με φως του ήλιου – για μερικά δευτερόλεπτα.
– Το κατάφερα! – χαρούμενα αναπήδηξε η Τζέιν. – Ναι, πράγματι, τίποτα ακριβώς δεν με εμποδίζει να το απολαμβάνω! Μπορώ να κάνω τη φυσική δουλειά μου, μα τι με εμποδίζει μια φορά την ημέρα να διαβάσω ένα βιβλίο για τη βιολογία, ιστορία, γεωγραφία; Για την ίδια φυσική, κιόλας;! Μπορώ απλώς να το δω, να σημειώσω το πιο ενδιαφέρον, να καταλάβω κάτι απλό – έλεγε εκείνη, σαν να έπειθε τον εαυτό της. – Γαμώτο, πόσο δύσκολο είναι να κάνω ένα τέτοιο απλό πράγμα! Τι ηλίθια που είμαι!
– Το ενδιαφέρον γαντζώνεται στο ενδιαφέρον, και όντως η πληροφορία αποθηκεύεται στο κεφάλι με πολύ πιο γρήγορο ρυθμό, απ` ότι φαίνεται. – Εξήγησε η Λυν. – Εγώ, για παράδειγμα, ασχολούμαι με γενετική, αυτή είναι η δουλειά μου, μα εκτός από αυτό, ρίχνω ματιές σε διάφορα βιβλία, και φυσικά και μαθηματικά επίσης. Και το απολαμβάνω, διότι δεν βιάζομαι πουθενά, μπορώ και για δέκα λεπτά, η για μίση ώρα να ασχολούμαι με την πιο απλή ερώτηση, να επιδιώκω την κρυστάλλινη σαφήνεια, και στο τέλος να πετυχαίνω πολύ δυνατή απόλαυση. Δεν λέω καν για το ότι ο άνθρωπος, που συναρπάζεται με διάφορες επιστήμες, γίνεται πιο δημιουργικός σε εκείνον τον τομέα, στον οποίο έχει τις περισσότερες γνώσεις από τους άλλους. Στην αρχή τα βρήκα πολύ δύσκολα, στην πυρηνική φυσική, στην θεωρία του ηλεκτρισμού προχωρούσα με βήματα χελώνας, όμως, έπαιρνα την απόλαυση και σαφήνεια και σε κάποια πολύ υπέροχη στιγμή – δεν πρόσεξα η ίδια, πότε ήρθε αυτή, ξαφνικά αντιλήφθηκα, ότι διαβάζω τα βιβλία για τη φυσική εξίσου εύκολα, όπως και λογοτεχνία. Απρόσμενα για τον εαυτό μου άρχισα να καταλαβαίνω κάποια ζητήματα της φυσικής καλύτερα, απ` ότι οι συγγραφείς αυτών των βιβλίων! Πες μου, – η Λυν σταμάτησε και παραλίγο να πιέσει την Τζέιν κόντρα στον τοίχο, – εσύ είσαι φυσικός και μαθηματικός, – πες μου – τι είναι η συνάρτηση? Έλα να μου απαντήσεις, έλα, αφού είσαι ειδική σε αυτά!
– Η συνάρτηση, – προβληματισμένη, επανέλαβε η Τζέιν. – εμ, αυτό είναι πολύ απλό. Είναι η εξάρτηση …
– Σιγά! – τη διέκοψε η Τζέιν και γέλασε. – Έτσι είσαστε όλοι, οι επιστήμονες, οι φυσικοί του κώλου. Μάθατε να λύνετε τις εξισώσεις, να βάζετε τους αριθμούς στις φόρμουλες. Ακόμα μάθατε να επαναλαμβάνετε, σαν παπαγάλοι, διάφορες φράσεις, χωρίς να καταλαβαίνετε – τι σημαίνουν αυτές. Από τότε, που άρχισα σιγά-σιγά, βήμα προς βήμα να αναλύω την φυσική, κατάλαβα ένα καταπληκτικό πράγμα –οι φυσικοί δεν ξέρουν φυσική! Δηλαδή, πολύ συχνά δεν καταλαβαίνουν απολύτως τίποτα! Δεν έχουν την βαθιά κατανόηση, ούτε σαφήνεια, και ποια απόλαυση μπορεί να υπάρξει, όταν εσύ περιπλανάσαι στην ομίχλη? Για ποια δημιουργία μπορούμε να μιλήσουμε, αν εσύ είσαι ο τσαγκάρης, και όχι επιστήμονας? Όταν δεν καταλαβαίνεις ακόμα και τα πιο στοιχειώδη πράγματα. Εσύ μου λες, ότι η συνάρτηση – είναι μια εξάρτηση, και αυτό δεν είναι αστείο, επειδή είσαι επαγγελματίας.
– Μα… η συνάρτηση είναι πράγματι εξάρτηση …, – η Τζέιν τα είχε χαμένα. – Εντάξει, μπορούμε να πούμε, ότι η συναρτήσει ορίζει …
– Αυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση «τι είναι η συνάρτηση»? Μόνο η φράση του τύπου «Η συνάρτηση είναι…» μπορεί να είναι απάντηση σε αυτή την ερώτηση, – έκοψε η Λυν.
– Εντάξει, η συνάρτηση είναι μια αναλογία …
– Βλακείες. Λοιπόν, το συμπέρασμα – μια επαγγελματίας φυσικός δεν έχει ιδέα, τι είναι η συνάρτηση, και αυτή είναι η συνέπεια του ότι εσύ σπούδαζες με το ζόρι. Μπορεί να ήταν ο φόβος της τιμωρίας από τους γονείς σου, η ο φόβος να αργήσεις, να έρθεις αδιάβαστη, να πάρεις κακό βαθμό και τα λοιπά. Είναι αδύνατον, ποτέ, υπό κάθε είδος συνθήκες, σπουδάζοντας στα πανεπιστήμια και τα κολέγια, στις σχολές, να απολαύσεις την διαδικασία της μάθησης. Επειδή εκεί υπάρχουν οι προγραμματισμοί, προθεσμίες, σχεδιαγράμματα. Εκεί μαθαίνεις όχι αυτό που σου αρέσει, και όσο θέλεις, αλλά τόσα, όσα ορίζει το σχέδιο. Αυτή είναι μια τακτική και αναπόφευκτη αυτοκτονία. Όσο για τη συνάρτηση… η συνάρτηση – είναι απλώς ένας αριθμός. Να το ξέρεις, φυσικέ :) Είναι το ψηφίο, που τίθεται σε αντιστοιχία με ένα άλλο σύμφωνα με έναν ορισμένο κανόνα. «Η συνάρτηση του αριθμού χ – είναι ο αριθμός γ». Φυσικά, στην καθημερινή ομιλία αυτόν τον κανόνα και ονομάζουν συνάρτηση, έτσι είναι μικρό το λάθος, και το παράδειγμα δεν είναι ακριβώς επιτυχημένο, ωστόσο, πολύ ενδεικτικό. Είμαι σίγουρη, ότι για πολλές τέτοιες «απλές» ερωτήσεις θα μου έδινες εντελώς λανθασμένες απαντήσεις. Διάβασε τα δικά μας βιβλία για τα πιτσιρίκια – είναι πολύ γνωστικά, στο λέω σοβαρά! Εκεί αναμασάμε τα πάντα με τέτοιες λεπτομέρειες, που στα συνηθισμένα σχολεία και πανεπιστήμια θα είχε θεωρηθεί προσβλητικό. Όμως και η διαφορά των αποτελεσμάτων είναι προφανής – από τα σχολεία βγαίνουν ηλίθιοι, ενώ σε μας μεγαλώνουν ταλέντα!
Όσο η Λυν μίλαγε, η Τζέιν αισθάνθηκε μερικές φορές τάση για θυμό, όμως, κάθε φορά σταματούσε τον εαυτό της και καταλάβαινε, ότι δεν υπάρχει τίποτα για να τσαντιστεί, επειδή όλα τα αυτά είναι αλήθεια.
– Συμφωνώ. Έχεις δίκιο για την αυτοκτονία. Όλο και περισσότερο θέλω να μείνω εδώ, να προσέχω τα μηχανήματα και να αφιερώνω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ στην μελέτη αυτών, που με ενδιαφέρουν!
– Μείνε τότε.
– Γαμώτο! – γέλασε η Τζέιν. – Είναι δύσκολη απόφαση. Αμερική, σύγχρονο πανεπιστήμιο, υψηλός μισθός, κύρος …
– Εντάξει…- σήκωσε τους ώμους της η Λυν, – και εμείς έχουμε σύγχρονο ινστιτούτο, όπως μπόρεσες να διαπιστώσεις. Σε πολλούς τομείς των γνώσεων βρισκόμαστε μπροστά από τους επιστήμονες όλου του πλανήτη, και υπάρχουν τέτοιες κατευθύνσεις των ερευνών, όπου έχουμε προχωρήσει αρκετά, την ώρα που η ίδια κατεύθυνση για τους περισσότερους μένει ακόμα άγνωστη. Μισθός… αμφιβάλλω, ότι θα είναι χειρότερος από οποιοδήποτε άλλο. Γύρω σου είναι καταπληκτική φύση, πολλοί ενθουσιασμένοι ειδικοί… νομίζω, ότι σε σένα απλώς δουλεύει το στερεότυπο «η Αμερική είναι πολύ κουλ», μα ποιο είναι το κουλ τους? Εσύ κοίταξε το, σκέψου.
– Θα το σκεφτώ, οπωσδήποτε, – υποσχέθηκε η Τζέιν. – Και όμως…, είναι τόσο σημαντική για μένα, τεχνολόγο φυσικό, η τόσο ακριβής γνώση του ορισμού της συνάρτησης?
– «σημαντικό»? – ρώτησε η Λυν. – Τι εννοείς? Φυσικά, η απουσία μιας απόλυτης σαφήνειας σε αυτό το ζήτημα δεν θα σε εμποδίζει να λύνεις διάφορες συναρτήσεις. Όμως, για να κάνεις μια ανακάλυψη, για να βρεις κάτι απρόσμενα νέο, απαιτείται κρυστάλλινη σαφήνεια. Και όποτε δεν υπάρχει σαφήνεια στα πιο απλά πράγματα, μετατρέπεσαι σε χαζή μπουλντόζα, και δεν μπορείς πια να λάβεις Εκείνη τη διαπεραστική απόλαυση και έξαρση, στην οποία και βρίσκεται η βασική ομορφιά της ζωής του ερευνητή.
Εκείνες έφτασαν στην άκρη του βράχου. Κάτω άπλωνε κάποια εντελώς εξωφρενική θέα. Αδύναμη να αντισταθεί στην αίσθηση της πτήσης, η Τζέιν έχασε πια επιθυμία να σκαρφαλώνει στον τοίχο – ήθελε απλώς να καθίσει εδώ, όπου είχε αεράκι, και να κοιτάζει στα πανύψηλα χιονισμένα βουνά.
– Και τι γίνεται με τους ιούς, – θυμήθηκε εκείνη.
– Α, ναι, υπάρχουν αυτά τα αρπακτικά έντομα. Δεκάδες χιλιάδες είδη, κιόλας. Ο ρόλος τους στη φύση είναι τεράστιος, διότι συμμετέχουν στη ρύθμιση της ποσότητας των φυτοφάγων εντόμων. Έχουν βρει έναν βολικό τρόπο να αναπαράγονται – οι προνύμφες τους αναπτύσσονται κατευθείαν στο σώμα της κάμπιας, τρώγοντας τη ζωντανή από μέσα.
– Μπρρρρ, – ανατρίχιασε η Τζέιν.
– Ναι, και ο Δαρβίνος έτσι ανατρίχιασε :), – γέλασε η Λυν. – Σε ένα από τα γράμματα του έγραψε, ότι δεν μπορεί να το πιστέψει, πως ο καλός και ελεήμων Δημιουργός έφτιαξε ένα τέτοιο πλάσμα. Έτσι τα υμενόπτερα Ichneumonoidea μπορούν να δανειστούν λίγη από τη δόξα της συγγραφής της θεωρίας προέλευσης των ειδών, διότι αυτά έβαλαν τον σπόρο της αμφιβολίας στον Δαρβίνο σχετικά με την υπάρξει του παντοδύναμου. Και γίνεται αυτό έτσι – το έντομο κάθεται πάνω στη δύσμοιρη κάμπια και εγχέει μέσα της τα αυγά του. Εννοείται, ότι και στην κάμπια λειτουργούν κάποιοι αμυντικοί οργανισμοί, έτσι στην ανάπτυξη της εξέλιξης του το αρπακτικό έμαθε μαζί με τα αυγά να βάζει και κάποια ιόμορφα σωματίδια – τα ονομάζουν πολύ-DNA ιοί, η αλλιώς PDV. Πιθανόν, στο μέλλον οι κάμπιες θα αναπτύξουν κάποια ουσία κατά των PDV, και τότε η ζυγαριά θα γύρη προς δική τους μεριά, θα σέρνονται εκεί όπως θέλουν, και οι σφήκες θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα με την επιβίωση των απόγονων τους, Και πάλι, βέβαια, η φυσική διαλογή δεν θα μείνει αδρανής, και οι σφήκες θα αρχίσουν να παράγουν το αντίδοτο κατά αυτού του αντιδότου, η θα εμφανιστεί λύση από κάποια άλλη πλευρά… εδώ είναι πολύ ταιριαστή η αναλογία με την επάρκεια: μόλις κάποιο είδος της κάμπιας πέσει σε μια ορισμένη «επάρκεια» λόγο του ότι το ανοσοποιητικό του σύστημα υπερνικάει τα αυγά της σφήκας, αμέσως γίνονται θύματα της αυξανόμενης αυτοθυσίας και υπερπροσπάθειας των σφηκών, και εκείνες, με τη σειρά τους, έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα θα πέσουν σε επάρκεια λόγο της παραγωγής των PDV στα σώματα τους, και ούτω καθεξής – μοιάζει πάρα πολύ με τη θεωρία της κυκλικής ανταλλαγής της παθητικότητας των εθνών?
-Μοιάζει, – συμφώνησε η Τζέιν. – Και είναι όντως έτσι; Υπάρχει πραγματικά κάποια αναλογία με την παθητικότητα του κόσμου των ζώων?
– Δεν ξέρω, – Η Λυν κούνησε το κεφάλι της – και σε μένα μόλις τώρα αυτό πέρασε από το μυαλό:). Λοιπόν, ο κάθε PDV περιέχει μερικά μικροσκοπικά κυκλικά μόρια του DΝΑ. Τα μόρια αυτά φέρουν στο εσωτερικό τους τα γονίδια των πρωτεϊνών, που καταστέλλουν την αμυντική αντίδραση του οργανισμού της κάμπιας. Σαν αποτέλεσμα – βουαλά – οι πρωτεΐνες καταστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα της κάμπιας, και οι προνύμφες της σφήκας αναπτύσσονται ανενόχλητα μέσα στο σώμα του ξενιστή. Όταν οι ερευνητές παρατήρησαν τους πολύ-DΝΑ ιούς προσεκτικότερα, αποκαλύφθηκε, ότι προέρχονται από έναν πραγματικό, πλήρη ιό, ο οποίος πολύ καιρό πριν, γύρω στα εκατό εκατομμύρια χρόνια, ενσωματώθηκε στο γονιδίωμα της σφήκας και υπέστη την «εξημέρωση», και τα γονίδια του σκορπίστηκαν μέσα στο γονιδίωμα του εντόμου. Από τότε οι ιοί αυτοί σταμάτησαν να αναπαράγονται ανεξάρτητα, έτσι και οι PDV δεν είναι ικανά να αναπαραχθούν – δημιουργούνται άμεσα στις ωοθήκες του θηλυκού της σφήκας. Οι ωοθήκες συνθέτουν τους PDV ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, όπως και οποιοδήποτε άλλο όργανο του πολυκυτταρικού ζώου συνθέτει διάφορες άλλες ουσίες και μοριακά συμπλέγματα, για να τα χρησιμοποιήσει η να τα αποβάλλει. Έτσι, ο ιός μετατράπηκε ουσιαστικά σε αναπόσπαστο κομμάτι του οργανισμού της αρπακτικής σφήκας. Τώρα βλέπουμε τη συμβίωση στην ολοκληρωτική της φάση, όταν ο διαχωρισμός της εργασίας έχει γίνει πλήρης για επίτευξη της μέγιστης αποτελεσματικότητας. Η συμβίωση με τον ιό αποδείχθηκε τόσο κερδοφόρα για τη σφήκα, ότι ως συνέπεια έχουμε δεκαεφτά χιλιάδες σύγχρονα είδη αυτών των εντόμων! Έτσι, – συνόψισε η Λυν – η συμβίωση των ζωών με τους ιούς – είναι μια άκρως προοδευτική κατεύθυνση της εξέλιξης.
– Δεκαεφτά χιλιάδες είδη! – κατάπληκτη εξέπνευσε η Τζέιν. – Απίστευτη ποσότητα …
– Αυτό γίνεται συνεχεία. Η φύση είναι απίστευτα υπερβολική. Στην αρχή παράγει μια τεράστια ποσότητα ειδών, και μετά τα καταστρέφει σχεδόν όλα, μετά παράγει ξανά, και καταστρέφει ξανά… Η εξέλιξη δεν είναι γραμμική, περνάει από μια πληθώρα των φάσεων της συρρίκνωσης και της διαστολής.
– Ναι, και εγώ διάβασα πρόσφατα, ότι στην Ορδοβίκια Περίοδο εμφανίστηκαν πολλά νέα είδη, στο τέλος της σχεδόν όλα αυτά είχαν εκλείψει, διότι τα Απαλάχια όρη, που υψώθηκαν, ψύχραιναν το κλίμα, – επιβεβαίωσε η Τζέιν. – Καταπληκτικό, πως το θυμήθηκα αυτό! Για μένα όλοι αυτοί οι περίοδοι – είναι ίδια δυσκολοχώνευτοι ύλη, όπως και η χημεία …
Εκείνες κάθισαν για λίγο, σκέφτονταν η καθεμία τα δικά της, δεν είχαν όρεξη να ρωτάνε και να μιλάνε για τίποτε άλλο πια, και η Τζέιν βυθίσθηκε σε κατάσταση κάποιας ατονίας – μάλλον, λόγο υπερκορεσμού με πληροφορίες και εντυπώσεις των τελευταίων ημερών.
«Ο ναός της επιστήμης», ξαφνικά αναδύθηκε στο μυαλό της Τζέιν το παλιό λογοτεχνικό κλισέ. Ναι, περισσότερο απ` όλα αυτό το παράξενο εργαστήριο έμοιαζε με έναν τέτοιο ναό. Η επιστήμη εδώ ήταν παντού, σε κάθε βήμα. Μεταμορφωνόταν σε πρακτικές μελέτες, οι οποίες η Τζέιν ποτέ στ αλήθεια δεν είχε πλησιάσει καν, και που εδώ ζούσαν στον καθένα, που συναντούσε στο δρόμο της. Νόμιζε, ότι σε όλη αυτή την μυρμηγκοφωλιά δεν υπήρξε ούτε ένας αδιάφορος για την επιστήμη άνθρωπος, ας ήταν ο τεχνικός η επικεφαλής του έργου. Στα παλιά φανταστικά βιβλία η Τζέιν έβρισκε ιστορίες, όπου ο συγγραφέας προσπαθούσε να περιγράψει τέτοιου είδους ειδύλλιο, όμως, πάντοτε η κινητήρια δύναμη ήταν κάτι άκρως ξενικό, απεχθές – είτε η διαμάχη των τάξεων στον κόσμο του καπιταλισμού, είτε, αντιθέτως, η μάχη με τη μάστιγα του κομμουνισμού, είτε η έμμονη ιδέα της κατάκτησης του διαστήματος για την ίδια την κατάκτηση, εξουσία για χάρη της εξουσίας, εξάπλωση για εξάπλωση. Όταν ο συγγραφέας προσπαθούσε να φτάσει σε πιο, ας το πούμε, υψηλά, ιδανικά κίνητρα, τότε οι επιστήμονες προσπαθούσαν με όλες τις δυνάμεις να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο, να κάνουν όσο το πιο γρηγορότερα την ανακάλυψη, έτσι φαινόταν μια νέα έμμονη ιδέα – της αποκάλυψης για αποκάλυψη. Καταπληκτικό, αλλά οι άνθρωποι σε ακραίο βαθμό δυσκολεύονται να φανταστούν, να καταλάβουν και να δεχτούν την ιδέα της ζωής για χάρη της απόλαυσης από τη ζωή. Να μελετάνε την επιστήμη, με στόχο να απολαμβάνουν την σαφήνεια, προσμονή και γνώση των νέων πραγμάτων. Η φράση «να μελετάω την επιστήμη» σχετίζεται αδιάσπαστα με την «σοβαρή αντιμετώπιση», με τον «επαγγελματισμό», εντωμεταξύ εδώ, σε αυτόν τον λόφο στα Ιμαλάια, είχε πραγματοποιηθεί κάποιο εντελώς ασυνήθιστο δόγμα του «εξ αρχής ερασιτεχνισμού», το οποίο, όπως αποδείχθηκε, όχι μόνο δεν αποδείχθηκε ασύμβατο με τον επαγγελματισμό, μα πάνω από αυτό, συνέβαλε σε αυτόν, τον έκανε μια ενδιαφέρον μορφή της ύπαρξης, και όχι ένα αναγκαστικό μέτρο της επιβίωσης.
Ένα απότομα φύσημα του ανέμου της ανακάτεψε τα μαλλιά, και ξαφνικά όλη η ζωή της πέταξε κατά διαόλου – σε μια σύντομη στιγμή η Τζέιν κατάλαβε, ότι η παλιά της ζωή τελείωσε. Δεν καταλάβαινε ακόμα, μα και δεν μπορούσε να καταλάβει τότε – πως θα ζήσει από δω και ύστερα, για ποιο λόγο, με ποιον και που. Απλώς ήξερε σίγουρα, ότι δεν θα ζήσει πια, όπως έζησε παλιά, σε κάθε περίπτωση – ανεξάρτητα από το αν θα τη δεχτούν εδώ η όχι. Κάτι έσπασε ανεπίστρεπτα, κάτι γκρίζο και μουχλιασμένο. Τώρα, μόλις ένα λεπτό αργότερα από αυτήν την εσωτερική καταστροφή, εκείνη ένιωθε έκπληξη – πως έγινε, ότι ζούσε όλη της τη ζωή σε αυτή την καθημερινότητα, και όχι μόνο δεν ονειρευόταν για άλλη, μα δεν σκεφτόταν καν, ότι υπάρχει κάτι, για να ονειρευτεί ακόμα. Και αυτό ήταν τόσο ξεκάθαρο, τόσο φανερό. Αυτή εξεπλάγηκε με το ότι δεν είχε κανέναν φόβο να χάσει αυτή την σαφήνεια, να επιστρέψει πίσω σε αποχαυνωμένη κατάσταση – ήταν πράγματι η απόλυτη, καθολική καταστροφή, από την οποία ήθελες να πηδάς, να τσιρίζεις από χαρά και ζωηράδα, όμως, είχε και κάτι άλλο μέσα του – αποφασιστικότητα και σοβαρότητα πάση θυσία, με οποιοδήποτε κόστος να κτίσει τη νέα της ζωή.