Το βραδινό αεράκι ήταν ευχάριστα δροσερό. Η Μπέρτα και η Σερένα κάθονταν δίπλα στον Τόμας στην όχθη μελλοντικής μικρής λιμνούλας κοντά στα θεμέλια του “δεινόσπιτου”.
Υπήρξαν πολλές τέτοιες λιμνούλες, φτιαγμένες σκόρπια στην περιοχή της βάσης, και μέσα ζούσαν ψάρια τόσο ήμερα και εξοικειωμένα, ότι μόλις κάποιος έφτανε στην όχθη, αυτά μαζεύονταν στα σμήνη και άρχιζαν να κολυμπούν πέρα δώθε και να βουτάνε πάνω από την επιφάνεια. Ήταν πολύ ωραίο – να βάλεις το χέρι σου στο νερό και να παίξεις με τα ζωηρά ψαράκια, τα οποία με μικρές ευχάριστες τσιμπιές δάγκωναν τα δάχτυλά σου.
Όμως εδώ – στη “ράχη του δεινοσαύρου” ο καλλωπισμός της έκτασης μόλις ξεκίνησε. Στο Νεπάλ η γη μοιράζεται σε δυο κατηγορίες – “καταγεγραμμένη” και “μη-καταγεγραμμένη”. Η καταγεγραμμένη γη ανήκει στον ιδιοκτήτη νόμιμα, αυτό φαίνεται στα επίσημα έγγραφα και επιτρέπεται να χρησιμοποιήσεις τις γειτονικές εκτάσεις, ωστόσο, δεν γίνεται να τις νομιμοποιήσεις, να αποκτήσεις δικαιώματα του ιδιοκτήτη, και τυπικά αυτές ανήκουν στο κράτος. Έπειτα από πέντε η δέκα χρόνια μιας τέτοιας χρήσης μπορείς να νομιμοποιήσεις αυτή την έκταση έναντι ενός μικρού ποσού, και ιδιαίτερα εύκολα αυτό γίνεται, αν το μη-καταγεγραμμένο κομμάτι βρίσκεται ανάμεσα σε δυο καταγεγραμμένες εκτάσεις. Πρόσφατα η Βάση κατάφερε να εξασφαλίσει δικαιώματα ιδιοκτησίας για ένα μικροσκοπικό κομμάτι γης, πάνω στην στενή ράχη ενός λόφου, που παρατεινόταν πάνω από τον οικισμό, και παρά το ότι ήταν μόλις τρεις η τέσσερις αννες εμβαδόν, από τυπικής άποψης τώρα όλη η γη ανάμεσα στη Βάση και σε αυτό το κομματάκι ήταν περικυκλωμένη με τις ιδιόκτητες από την Βάση εκτάσεις, έτσι με μια μικρή δωροδοκία οι κάτοικοι της έλαβαν την δυνατότητα να φτιάξουν εκεί τον φράχτη και να το ενώσουν με τον υπόλοιπο χώρο. Σε πέντε χρόνια περίπου οι νομικοί θα τελειώσουν τη δουλειά, και τότε αυτή η γη θα περάσει επίσημα και τελειωτικά στην ιδιοκτησία της Βάσης.
Το κομμάτι, που ενώθηκε, ήταν μια στενή, μόλις τριάντα επί τριάντα μέτρα λωρίδα της γης, με χαμηλές άκρες, ενώ το κέντρο φούσκωνε από την αρχή ως το τέλος, και στη μέση πάνω στην επιφάνεια έβγαιναν κοφτερά βράχια με ύψος μερικών μέτρων, έτσι από μακριά όλα θύμιζαν την πλάτη κάποιου δεινοσαύρου. Αποφασίστηκε, ότι αυτή η περιοχή θα χρησιμοποιείται σαν πάρκο, και εκτός από αυτό, εδώ θα κτιστεί ένα μικρό σπίτι – “δεινόσπιτο”, σαν ένα απομονωμένο καταφύγιο. Η Μπέρτα και η Σερένα έλαβαν για πρώτη φορά την ευκαιρία να συμμετέχουν στον καλλωπισμό της έκτασης, και η ασχολία αυτή τις παρέσυρε πλήρως, έτσι από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ εκείνες σκάλιζαν εκεί, συνεχίζοντας ταυτόχρονα τις προπονήσεις τους.
Ακόμα και τα πιο πρακτικά, και φαινομενικά βαρετά ζητήματα της οικοδομής προκαλούσαν μεγάλο ενθουσιασμό – αφού μπορούσαν με τα ίδια τους τα χέρια να προσθέσουν κατοικήσιμη περιοχή στην Βάση! Έπρεπε να ισιώσουν τις κάτω άκρες, ώστε αντί του χαοτικού συνωστισμού των μικρών εξοχών, που κατέβαιναν όλα μαζί να σχηματίσουν τρία-τέσσερα επίπεδα, το πλάτος των οποίων θα είναι αρκετό για να κτιστεί κάτι πάνω σε αυτά. Η μικρή μπουλντόζα έτρεχε πέρα-δώθε, κόβοντας τη γη και αφήνοντας πίσω της ίσες λωρίδες ανακατεμένου εδάφους. Πίσω της σερνόταν άλλο ένα μηχάνημα, πρεσάροντας τα νέα επίπεδα. Μέχρι την εποχή των καλοκαιρινών μουσώνων έπρεπε να κτίσουν τους πέτρινους τοίχους, οι οποίοι περικυκλώνουν και υποστηρίζουν το κάθε νέο επίπεδο, τοποθετώντας πρώτα τους υδραγωγούς, αλλιώς τα πανίσχυρα ρέματα θα ποτίσουν τη γη, προκαλώντας την κατολίσθηση, επειδή με το βάρος του νερού το έδαφος θα φύγει κάτω, καταστρέφοντας όλες τις προηγούμενες εργασίες. Εφόσον το ύψος του κάτω επιπέδου έφτανε στα πέντε μέτρα, έπρεπε να φτιάξουν το χαντάκι βάθος ενός μέτρου για τα θεμέλια του στηρικτικού τοίχου, και το ίδιο να έχει πάχος ένα μέτρο. Οι ντόπιοι εργάτες σε ολόκληρα σμήνη δούλευαν στα διάφορα σημεία, και η Μπέρτα με την Σερένα προλάβαιναν μόνο να τους επιβλέπουν, να κάνουν κάποιες διορθώσεις, να παίρνουν μικρές αποφάσεις. Ενίοτε είχαν όρεξη να δουλέψουν και οι ίδιες, και τότε οι κοπέλες κουβαλούσαν πέτρες και τσιμέντο, έσκαβαν με τα φτυάρια. Εκτός από αυτές τις δυο, ακόμα καμιά εικοσαριά άτομα από τη Βάση κατά καιρούς εμφανίζονταν στην πλάτη του δεινοσαύρου και έπαιρναν μέρος στις δουλειές – σε κάποιους άρεσε να βάζουν τα φυτά, άλλοι έφτιαχναν τις μικρό-λίμνες, τρίτοι παρακολουθούσαν το κτίσιμο του δεινόσπιτου, και η Σερένα με τη Μπέρτα ήθελαν να προλάβουν παντού – τα πάντα τους φαίνονταν συναρπαστικά. Συμμετείχαν και στον σχεδιασμό του δεινόσπιτου. Αποφάσισαν να το κτίσουν στο δεύτερο επίπεδο από πάνω, και να το κάνουν διώροφο – από ένα δωμάτιο πέντε επί έξι μέτρα σε κάθε όροφο. Το ύψος του σπιτιού θα ήταν έξι μέτρα, έτσι η ταράτσα σχεδιάστηκε να μην εξέχει πολύ πάνω από την επιφάνεια της γης, με μια βεράντα, που θα βγαίνει από την ταράτσα, να κοιτάζει ακριβώς πάνω στα βράχια.
Οι τρεις τοίχοι και των δυο ορόφων του δεινόσπιτου θα είναι εξ ολοκλήρου γυάλινοι, και ο τέταρτος τοίχος θα κτιστεί από τούβλα. Η γη περιμετρικά του σπιτιού θα είναι γεμάτη με φυτεμένη βλάστηση, έτσι οι κάτοικοι του θα έχουν μόνο μια θέα από τα παράθυρα προς όλες τις μεριές – την πυκνή ζούγκλα. Στην ταράτσα και στην οροφή του πρώτου ορόφου θα φτιάξουν μεγάλες οπές με τζάμια, έτσι θα υπάρξει αρκετό φως της ημέρας μέσα. Η Σερένα ζωγράφισε στο σχέδιο, και έπειτα σημείωσε πάνω στη γη ένα ευλύγιστο μονοπατάκι, το οποίο θα οδηγεί στην είσοδο του δεινόσπιτου – μόνο από αυτό το σημείο θα υπάρξει η πρόσβαση σε αυτό. Το μονοπατάκι στην αρχή κατέβαινε ακόμα χαμηλότερα, και μετά ανέβαινε, έτσι βασικά ο, τι βρισκόταν μέσα στην πυκνή ζούγκλα, θα είναι πολύ απομονωμένο από όλο τον έξω κόσμο. Η τουαλέτα και το ντους θα είναι πίσω από την πόρτα στον τοίχο από τούβλα.
Τώρα μπορούσαν πια να ξεκινήσουν τη φύτευση των πράσινων μουσούδων, και οι κοπέλες, που κάθισαν δίπλα στον χώρο για τη μελλοντική λιμνούλα μεγέθους μόλις ένα επί δυο μέτρα, η οποία θα είναι επίσης κλεισμένη μέσα στον απομονωμένο κόσμο του δεινόσπιτου, ξεφύλλιζαν έναν κατάλογο. Στη λίμνη αποφάσισαν να φυτέψουν τους λωτούς και λίγο Cyperus halpan. Ο βασικός “συμπυκνωτής” στη ζούγκλα γύρω από το σπίτι θα είναι το χαμηλό μπαμπού Schizostachyum silicatum Widjaja, και ανάμεσα θα έβαζαν την Araucaria cookii, Eucalyptus citriodora και την Magnolia pterocarpa. Από την εξωτερική μεριά το δάσος από μπαμπού θα περικυκλώνεται με τους θάμνους Excoecaria bicolor, Gardenia jasminoides, Euphorbia pulcherrima “Lutea” και Codiaeum variegatum “Delaware”. Οι κολόνες, που θα στηρίζουν τη βεράντα στα βράχια, θα τυλιχτούν με την Bougainvillea peruviana “Subhra”, Combretum coccineum, Jasminum caerulea και την Wisteria sinensis.
Την ημέρα, όταν η ζέστη γινόταν ιδιαίτερα δυνατή και δεν υπήρξε μέρος να κρυφτούν από αυτήν στην ανοικτή έκταση, και οι δυο έφυγαν κάτω, στα εργαστήρια, όπου με μεγάλο ενδιαφέρον παρατηρούσαν στο μικροσκόπιο μια μετάλλαξη του ιού της γρίπης, η οποία καλλιεργήθηκε πρόσφατα. Ο Τζέρι απλώς αναπηδούσε από την έξαρση του, θαυμάζοντας τις φωτογραφίες της δημιουργίας του, λες και αυτό θα τον μαλακιζει σύντομα, όμως, γνωρίζοντας πιο πολλά για τις ιδιότητες του, οι κοπέλες γέμισαν σεβασμό προς αυτό το ελεεινό “κομματάκι DNA μέσα στο περίβλημα πρωτεΐνης”. Με τη φυσική του μορφή ο ιός προκαλούσε ελαφρύ συνάχι και πονοκέφαλο, και ο άνθρωπος θα έλεγε απλά, ότι “κόλλησε ένα κρυολόγημα”. Το κρυολόγημα αυτό, ωστόσο, αποδείχθηκε ανθεκτικό στα αντιβιοτικά, και μια, ακόμα και δυο εβδομάδες στο κρεβάτι θα του ήταν εξασφαλισμένες. Όμως, η ουσία ήταν αλλού – η αποκτημένη μετάλλαξη του ιού είχε ένα μικρό χαρακτηριστικό – μόλις τρία επιπλέον ζεύγη των νουκλεοτίδιων στο DNA του, και όταν ο ιός έμπαινε στο σώμα του ανθρώπου και μεταφερόταν με το αίμα σε όλο τον οργανισμό του, μολύνοντας το και προσθέτοντας το DNA στο DNA του υγιή κύτταρου, προσέθετε ταυτόχρονα και το καινούριο κομμάτι. Το πιο σημαντικό απ` όλα ήταν το ότι ο νέος ιός ήταν πολύ διαχειρίσιμος.
– Η γρίπη – είναι ο αιώνιος πονοκέφαλος της ανθρωπότητας! – Κήρυττε ο Τζέρι, επιτιθέμενος σαν ανεμοστρόβιλος στον καθένα, που τύχαινε στον δρόμο του, και τον οποίο ο επιστήμονας έπιανε από ότι να`ναι και εξηγούσε, – εκατό χρόνια όλοι φώναζαν, πόσο τρομερή μάστιγα της ανθρωπότητας είναι, πόσο άπιαστη είναι, πόσο φανταστική προσαρμοστικότητα έχει, πως μεταλλάσσεται στιγμιαία, αντιμετωπίζοντας τα αντιβιοτικά, – αιώνιο τρέξιμο στο κύκλο – τα αντιβιοτικά, χρησιμοποιημένα φέτος, ήδη την επόμενη χρονιά δεν είναι αποτελεσματικά. Και τι?
– Και τι, – συγχυσμένο, ψέλλιζε το θύμα του, προσπαθώντας σιγά-σιγά να ξεφύγει από τα χέρια του.
– Ακριβώς αυτή η προσαρμοστικότητα τον κάνει μοναδικό βοηθό για τον άνθρωπο! Δεν μπορούμε απλώς με μια κλοτσιά να το αναγκάσουμε να πάρει τη μορφή, που εμείς χρειαζόμαστε, να εξελιχθεί σε απαιτούμενη μορφή, μα πάνω από αυτό, μπορούμε να του δείξουμε, σε ποιο σημείο να προσθέτει αυτό, που εμείς θέλουμε! Το καταλαβαίνεις?
– Ε σίγουρα, το καταλαβαίνω, – τον καθησύχαζε το θύμα, καταλαβαίνοντας, ότι δεν πρέπει να αντιμιλάς στους ψυχασθενείς, και καλύτερα να συμφωνείς με όλα.
– Δεν καταλαβαίνεις γκρι! – προς μεγάλη φρίκη του ωρυόταν ο Τζέρι. – Μόλις τώρα ανάγκασα αυτόν τον ασχημομούρη να προσθέσει το κοδον, το οποίο εξασφαλίζει την διαγραφή τριών ζευγών νουκλεοτίδιων στην διεύθυνση “οδός”, χρωματόσωμα νούμερο εφτά, “σπίτι” νούμερο 7q31-32, «διαμέρισμα» πεντακόσια οκτώ, το`πιασες? Και αυτό το παλικάρι πήγε και έφερε το δέμα στον παραλήπτη, και σαν καλό παιδάκι τοποθέτησε το δέμα εκεί, όπου έπρεπε. Αντίο κυστική ίνωση! Τώρα το μόνο, που απειλεί ένα νεογνό, είναι η γρίπη. Μπορούμε αμέσως μετά από τον προγεννητικό έλεγχο να το γιατρέψουμε! Μια μέρα για να βγει διάγνωση, ακόμα μια – να μολύνουμε το γλυκό ζευγαράκι με τη γρίπη μου, και μια εβδομάδα αργότερα ήδη σε όλα τα κύτταρα του εντέρου, των ωοθηκών, των ενδοκρινικών αδένων η εισχώρηση του απαιτούμενου γονιδίου εκτελείται απολύτως ομαλά, και το να φτερνιστείς δυο εβδομάδες στο χαρτομάντιλο – δεν είναι κρίσιμο, πολύ καλή αντικατάσταση για την κύρωση, ηπατίτιδα και πνευμονία με τον αναπόφευκτο θάνατο λόγω πνευμονικό-καρδιακής ανεπάρκειας μάξιμουμ κοντά στα τριάντα!
– Και αυτή είναι μόνο η αρχή, καταλαβαίνεις; – Ξεχνώντας το πρώτο θύμα, ο Τζέρι έπεφτε στο επόμενο. – Τώρα θα αρχίσουμε να δημιουργούμε την νέα μετάλλαξη, δεν ξέρω καν, ποια, ακόμα και εγώ δεν το ξέρω.
Ο δύστυχος, που δεν σκόπευε κιόλας να ρωτήσει τίποτα, γύριζε το κεφάλι του, αναζητώντας – σε ποιον να ρίξει αυτή την κολλιτσίδα.
– Εντάξει… εντάξει, τώρα θα πάω και θα αρχίσω να ετοιμάζω τον ταχυδρόμο, που θα μεταφέρει το δέμα μου στο δωδέκατο χρωματόσωμα, στην διεύθυνση 12q22-24. Θα επέμβουμε στην παραγωγή της υδροξυλάσης της φαινυλαλανίνης!Τι, δεν ξέρεις, τι είναι αυτό – η υδροξυλάση της φαινυλαλανίνης? Θεέ μου, τι ξέρεις τότε γενικώς? Είναι τόσο δύσκολο να θυμηθείς είκοσι αμινοξέα?? Η φαινυλαλανίνη έχει ως ελεύθερη ρίζα το βενζολικό δακτύλιο, ενώ η τυροζίνη – τη φαινόλη. Για να φτιάξεις από τη φαινιλαλανίνη τη τυροζίνη, πρέπει να αποσπάσεις από ένα σωματίδιο του άνθρακα μέσα στη σύσταση του βενσολικού δακτυλίου ένα σωματίδιο του υδρογόνου και να ενώσεις στη θέση του μια ομάδα υδροξυλίου OH, δηλαδή, να εκτελέσεις τη διαδικασία της υδροξυλίωσης. Και ποιος ασχολείται με όλα τα αυτά; Οι πρωτεΐνες, φυσικά, τα ένζυμα. Πιο συγκεκριμένα – η υδροξυλάση της φαινυλαλανίνης. Αν το γονίδιο, που κωδικοποιεί αυτό το ένζυμο, είναι σπασμένο, κακά τα μαντάτα – η τιροζίνη δεν είναι αρκετή, ενώ η φαινιλαλανίνη περισσεύει. Το περίβλημα της μυελίνης γύρω από τους άξονες των νευρικών κυττάρων δεν μπορεί να σχηματιστεί σωστά, και ο μυελός πεθαίνει. Και τι είναι το πιο σημαντικό σε αυτό – αν ο άνθρωπος πάσχει από την φαινυλκετονουρία, όλες αυτές οι φρίκες του συμβαίνουν σταδιακά, και όχι μεμιάς. Τα παιδιά, που έχουν μόλις γεννηθεί είναι εντελώς υγιή, έτσι μπορούμε να χτυπήσουμε αμέσως! (Χρησιμοποιώντας τις συνέπειες μιας παθιασμένης χειρονομίας, το θύμα ξεφεύγει και τρέχει, σαν το τυρί από το κοράκι, μα ο Τζέρι δεν νοιάζεται και πολύ για αυτό και ολοκληρώνει τη φράση στο κενό μπροστά του). Του χώνουμε την γρίπη, και αντίο, αρρώστια.
Εκμεταλλευόμενοι μια τέτοια σπάνια ευκαιρία να ακούσουν τον Τζέρι, και προκαλώντας με αυτή την πράξη την καθολική αγάπη των ανθρώπων γύρω τους, η Σερένα με τη Μπέρτα αφέθηκαν οικειοθελώς σε εκείνον, και ο Τζέρι έγινε και πάλι ακίνδυνος, περιφερόμενος υπό την προστασία τους στους μακρύτατους διαδρόμους, αναλύοντας το θέμα μεγαλόφωνα.
Όμως τώρα, απολαμβάνοντας την απογευματινή δροσιά στην άκρη της μελλοντικής λίμνης, οι κοπέλες δεν απασχολούσαν τα κεφάλια τους βουκαμβίλιες και τα γιασεμιά, ούτε και με ιούς και τα ένζυμα.
– Θα μελετήσουμε τον κόσμο των Ακρανιών προσεκτικά και σχολαστικά, – έλεγε ο Τόμας, – και δεν θα χωθούμε πουθενά πέρα από τα σύνορα του ακόμα. Τώρα το πιο σημαντικό είναι – η άσκηση. Θα αποκτήσετε τις δεξιότητες – θα προχωρήσουμε παραπέρα, και χρειαζόμαστε ένα σωρό από αυτές.
Η Μπέρτα και η Σερένα τον άκουγαν σιωπηλά.
– Θα ονομάσω μόνο τους βασικούς στόχους. Πρώτος – να μάθετε την ενσωμάτωση των αντιλήψεων των ζωντανών πλασμάτων.
– Δεν το κάνουμε αυτό ήδη? – Απόρησε η Μπέρτα.
– Το κάνετε. Όμως, για να ταξιδέψετε στα ΣΟ, απαιτείται επαγγελματική κατάκτηση των δεξιοτήτων, και το επίπεδο των ερασιτεχνών δεν είναι αρκετό. Φυσικά, δεν είναι και τόσο δύσκολο να ενσωματώσεις τις αντιλήψεις, όντας ξύπνιος – παρατηρείς, ας πούμε, έναν βράχο, βιώνεις τη σκληρότητα – ορίστε η ενσωμάτωση σου. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Η ίδια σκληρότητα, την οποία βιώνετε στην επαγρύπνηση – ποια είναι η μέγιστη εντατικότητα της; Γίνεται να χάνεις ταυτόχρονα την αίσθηση του φυσικού σώματος?
– Μερικές φορές είχαμε φτάσει κοντά σε αυτό.
– Εδώ, στον κόσμο της πραγματικότητας, υπάρχουν πανίσχυρες ασπίδες, με τις οποίες οι άνθρωποι άθελά τους προστατεύουν την ακεραιότητα τους. Το συνήθειο να υποστηρίζουν αυτές τις ασπίδες είναι τεράστιο, ενώ στα ΣΟ εκδηλώνεται σε πιο αρχικό επίπεδο, έτσι, από τη μια, είναι πολύ πιο εύκολο για εμάς να κάνουμε πειράματα με την ενσωμάτωση, ενώ από την άλλη, η ασπίδα για αυτό λέγεται “ασπίδα”, διότι προστατεύει από τις ανεπιθύμητες συνέπειες, και αν στο ΣΟ βρισκόμαστε χωρίς αυτήν, τότε αυτό σημαίνει, ότι πρέπει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τις ανεπιθύμητες συνέπειες με κάποιον άλλο τρόπο.
– Για παράδειγμα?
– Με την νηφαλιότητα. Η νηφαλιότητα, η κοινή λογική του ταξιδευτή στα ΣΟ πρέπει να είναι φαινομενική, τελειοποιημένη στο έπακρο.
– Έχουμε κάνει μια τέτοια πρακτική με τη Φλορίντα! – Θυμήθηκε η Σερένα. – Δεν ήταν καθόλου εύκολο:) Αυτή παρακολουθούσε την κάθε, κυριολεκτικά κάθε μας κίνηση, κάθε λέξη, και ρωτούσε – γιατί έγινε έτσι, γιατί ειπώθηκε αυτό, ποιο σκοπό θέλουμε να πετύχουμε, αν είναι το πιο κατάλληλο μέσο για να φτάσουμε στον στόχο μας, γιατί, ποιες άλλες εκδοχές είχαμε εξετάσει… Μια ώρα τέτοιας παρακολούθησης, και νιώθεις, σαν να είχες τρέξει μέχρι την κορυφή του Έβερεστ :)
– Ναι, – έγνεψε ο Τόμας. – Η πρακτική της παρακολούθησης – είναι ένας πολύ καλός τρόπος να προπονήσεις την νηφαλιότητα σου. Επόμενο μέσο προστασίας – αποφασιστικότητα, δηλαδή, η ετοιμότητα να παίρνεις υπεύθυνες αποφάσεις και η ακολουθία των αποφάσεων, που πάρθηκαν. Η αναποφασιστικότητα είναι ικανή να καταστρέψει εντελώς το αποτέλεσμα της νηφαλιότητας σου.
– Και με αυτό είχαμε ασχοληθεί! Περνούσαμε δεκάδες κοινωνικά πειράματα. Προπονηθήκαμε ξεχωριστά να αντιθέτουμε την βούληση μας στην βούληση των άλλων ανθρώπων – πρώτα στις καταστάσεις, όταν και εγώ, και οι άλλοι γύρω μου θεωρούσαν τη θέση μου δίκαια, και μετά – όταν εγώ τη θεωρούσα δίκαια, ενώ οι άλλοι – όχι, για παράδειγμα, ένα τόσο ωραίο πρόβλημα, όπως το να μπεις σε ένα κλαμπ και να απαιτήσεις από τους πάντες να σταματήσουν το κάπνισμα, απευθυνόμενος στον έναν μετά τον άλλο. Όταν αντιμετωπίζεις ένα τέτοιο μίσος, όταν οι άνθρωποι μοιάζουν να είναι έτοιμοι να σε σκοτώσουν, δύσκολα τα βγάζεις πέρα. Και μετά – όταν και εγώ, και οι άνθρωποι γύρω μου θεωρούσαν τη στάση μου άδικη.
– Φυσικά και έχετε ασχοληθεί με αυτό, – παρατήρησε ο Τόμας, – αλλιώς δεν θα σας είχαμε αφήσει να βγείτε ούτε στους Ακράνιους. Λοιπόν, αφότου έχουμε ενσωματώσει κάποια αντίληψη, πρέπει να την απομονώσουμε από το υπόλοιπο σύνολο. Αυτό, γενικά, δεν είναι απαραίτητο αυτή τη στιγμή, όταν το επικρατών σύνολο των αντιλήψεων παραμένει συνηθισμένο, ανθρώπινο, αλλά θα το κάνουμε λόγω εξάσκησης, διότι καθαρά θεωρητικά δεν εξαιρείται η ακούσια ενσωμάτωση σημαντικού συνόλου των ξενικών αντιλήψεων, μπορεί ακόμα να γίνει η εχθρική εισβολή, και αν δεν υπάρχουν δεξιότητες του αποκλεισμού, αυτό μπορεί να τελειώσει άσχημα.
– Δεν γνωρίζουμε τίποτα για τον αποκλεισμό.
– Ο αποκλεισμός πετυχαίνεται με δημιουργία της βεβαιότητας. Μετά από την αίσθηση της ξενικής αντίληψης, πρέπει να σχηματίσεις ακλόνητη βεβαιότητα για το ότι είναι – ξενική. Η δύναμη αυτής της βεβαιότητας ενεργοποιεί έναν μηχανισμό, την ακριβή φύση του οποίου εμείς δεν θα αναλύσουμε προς το παρόν. Αρκεί να ξέρουμε, ότι λαμβάνουμε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, και πιο συγκεκριμένα – αν η πυκνότητα των ξενικών αντιλήψεων υπερβαίνει το επίπεδο, το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να δεχτεί χωρίς προβλήματα, συμβαίνει φυσική απόρριψη όλων ή μερικών από αυτές, κάποιου είδους εμετός.
– Όταν λες “ξενική” εννοείς τη δυσάρεστη αντίληψη η την κάποια άλλη?
– Οποιαδήποτε. Οποιαδήποτε, ακόμα και πολύ ευχάριστη, αν αυτή εμφανίστηκε ανάμεσα στις δικές σου αντιλήψεις όχι μέσω αντίκτυπου με τις φωτισμένες αντιλήψεις, αλλά με την ενσωμάτωση, δηλαδή – με παρατήρηση.
– Μα αφού και η παρατήρηση συμπεριλαμβάνει την δημιουργία των ΦΑ?
– Συμπεριλαμβάνει. Για παράδειγμα, κατά τη διαδικασία της παρατήρησης του βουνού εσύ βιώνεις συμπάθεια για αυτό, μα τι συγκεκριμένα εννοείς, όταν λες “αυτό”; Ποιο είναι το “αυτό”, ποιος, όπως εσύ φαντάζεσαι, βιώνει συμπάθεια για εσένα? Κάτι επινοημένο, φυσικά, και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι, όταν εμείς βρισκόμαστε κιόλας στην κατάσταση, όπου δεν υπάρχει απευθείας αντίληψη του βουνού? Και η οποιαδήποτε επινόηση παραμένει μόνο επινόηση, έτσι απαιτείται η νηφαλιότητα. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα του αποκλεισμού είναι επίκαιρο μόνο μέχρι τη στιγμή, που θα το περάσουμε από το τεστ με αντίκτυπο, δηλαδή, θα διαπιστώσουμε, ότι αυτή η αντίληψη αντηχεί με τις ΦΑ. Να θυμάστε, ότι οι ΦΑ – πάντοτε και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες – είναι ο τελικός κριτής, και καμιά φορά η μοναδική σανίδα σωτηρίας. Για παράδειγμα, ενσωματώνοντας την σκληρότητα, δεν ξέρεις ακόμα – πώς θα είναι αυτή η αντίληψη, τι φέρνει μαζί της, και τότε απλώς για παν ενδεχόμενο, στην αρχή σχηματίζεις τη βεβαιότητα για το ότι αυτή είναι μια ξενική αντίληψη, άγνωστη…
– Η λέξη ξενική φέρει αρνητικό χρωματισμό, – παρατήρησε η Σερένα, – σαν να το καταδικάζουμε εκ των πρότερων σε κάτι αρνητικό, δυσάρεστο, επικίνδυνο, ίσως θα έπρεπε να επιλέξουμε κάποιον άλλο όρο?
– Η λέξη αυτή δεν επιλέχθηκε τυχαία. Ναι, έχει όχι τόσο τον αρνητική, όσο την γεύση της καχυποψίας, και ακριβώς αυτό χρειαζόμαστε – εγρήγορση, ετοιμότητα να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο και να αντιδράσεις έγκαιρα και με κατάλληλο τρόπο. Για αυτό – “ξενική”. Λοιπόν, εσύ σχηματίζεις την βεβαιότητα, ότι είναι ξενική. Έπειτα της δίνεις τον ορισμό-άγκυρα, διαλέγοντας την λέξη, η οποία έχει το μεγαλύτερο αντίκτυπο με αυτήν. Και μετά – εξασκείσαι στο να μπαίνεις σε αυτήν μερικές φορές, για να θυμηθείς αυτή την κατάσταση, να μην την χάσεις. Κατόπιν δημιουργείς την ΦΑ και ταυτόχρονα μπαίνεις σε αυτή την κατάσταση, δοκιμάζοντας την με αυτό το τρόπο – αν θα δημιουργήσει τον αντίκτυπο με τις ΦΑ ή όχι.
– Και αν ναι?
– Τότε παύεις να το θεωρείς ξενικό. Οι αντιλήψεις, που έχουν περάσει από λογοκρισία των ΦΑ, ονομάζονται “δεκτές”, η “οικείες” – δεν υπάρχει ένας ενιαίος μεμονωμένος όρος.
– Δεν θα είναι πολύ δύσκολο, δημιουργώντας τη βεβαιότητα για το ότι είναι ξενική, να αλλάξεις την αντιμετώπιση για αυτήν ως μια οικεία?
– Όχι, – κούνησε αρνητικά το κεφάλι του ο Τόμας. – Ο αντίκτυπος με τις ΦΑ από μόνο του αναιρεί όλες τις άλλες αναλογίες.
– Πολύ ωραία, – συνόψισε η Μπέρτα. – Δηλαδή – η παρατήρηση, ορισμός, ¨ξενική”, δοκιμασία με τις ΦΑ. Μέχρι στιγμής τα πάντα δείχνουν αρκετά απλά.
– Προς το παρόν ναι. Υπάρχουν, όμως, κάποιες ιδιαιτερότητες. Συναντάμε κάποιες αντιλήψεις, οι οποίες δεν αντιδρούν με κανέναν τρόπο στον έλεγχο με τις ΦΑ. Με κανέναν. Και δεν έχουν αντίκτυπο, και δεν αντιστέκονται σε αυτόν. Με αυτό κιόλας εμφανίζονται τα μεγαλύτερα προβλήματα. Ανάμεσα στις αντιλήψεις, τις οποίες εμείς μπορούμε να μεταβάλουμε όντας ξύπνοι, δεν υπάρχει καμία επικίνδυνη – απλώς μόνο και μόνο, επειδή η αντίληψη ξεπέρασε την ασπίδα, είναι εξ ορισμού ακίνδυνη. Έτσι, τρέχοντας στα ξέφωτα, μπορείτε όσο θέλετε να παρατηρήσετε τα φυτά, ποτάμια, σύννεφα, κουνούπια, δροσοσταλίδες – οτιδήποτε. Με τα ΣΟ τα πράγματα είναι διαφορετικά. εκεί συναντάμε καμιά φορά τις αντιλήψεις, οι οποίες παραμένουν για πάντα στην κατηγόρια των “ξενικών” λόγο της ουδετερότητας τους για τις ΦΑ.
– Δηλαδή, θέλεις να πεις, ότι οι οποιεσδήποτε αντιλήψεις, τις οποίες εμείς ενσωματώνουμε στην πραγματικότητα, οπωσδήποτε έχουν αντίκτυπο με τις ΦΑ; – Εξεπλάγην η Μπέρτα.
– Όλες. Με τάδε ή με εκείνες. Για παράδειγμα, η σκληρότητα έχει δυνατό αντίκτυπο με την αποφασιστικότητα και απόσπαση, ενώ η τραχύτητα, η σε κάποιους άλλους αρέσει πιο πολύ “αγριάδα”…, με ζωηράδα και κάλεσμα. Μάλλον, υπάρχει τρόπος να βγάλουμε κάποιο φιλοσοφικό σύστημα της καθολικής και μεμονωμένης ενότητας από αυτό το γεγονός, αλλά… προς το παρόν κανείς από εμάς δεν ασχολήθηκε με τη φιλοσοφία αυτού του είδους, προφανώς, βρίσκουμε κάποιες πιο συναρπαστικές ασχολίες:)
Ο Τόμας σκέφτηκε λιγάκι και επέστρεψε στο παλιότερο θέμα της συζήτησης.
– Λοιπόν. Οι αντιλήψεις, ουδέτερες με τις ΦΑ, σημειώνονται από εμάς για πάντα ως ξενικές. Αυτός είναι ένας τσιμεντένιος κανόνας, και να τον αγνοήσεις σημαίνει να χάσεις την νηφαλιότητα, και αργά η γρήγορα να βρεις τον μπελά σου τελικά. Οι ξενικές αντιλήψεις μοιράζονται σε πολλά είδη, και εμείς θα τις μελετήσουμε με μια τέτοια σειρά – στην αρχή η πείρα, και μετά οι συζητήσεις.
– Ενδιαφέρον, – η Μπέρτα έδειχνε προβληματισμένη. – Άρα, οι αισθήσεις – είναι απλώς μια πληθώρα αντιλήψεων, οι οποίες βρίσκονται στο σύνολο με την ονομασία “άνθρωπος”.
– Και όχι μόνο “άνθρωπος”, ναι.
– Όταν είμαι στο ΣΟ ή στην ΕΣΕ, δεν υπάρχουν αντιλήψεις των αισθήσεων, και όμως ταυτόχρονα νιώθω, ότι εγώ – είμαι εγώ, διακρίνω την προσωπικότητα μου.
– Εντάξει… μιλώντας πρόχειρα μπορείς να το πεις και έτσι, – συμφώνησε ο Τόμας, αν και αυτό είναι σωστό μόνο εν μέρει. Στην πραγματικότητα, και στα ΣΟ και στις εξωσωματικές εμπειρίες είναι δυνατόν κάπως να “τραβήξεις” τις αντιλήψεις των αισθήσεων, δηλαδή, να τις ενσωματώσεις πίσω. Φυσικά, αυτό θα αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά… καλά, και μετά τι?
– Μετά… Τα συναισθήματα είναι το ίδιο πράγμα – μια πληθώρα των αντιλήψεων στο δικό μας σύνολο. Μπορώ να τα “ξεμπλέξω” από αυτό το σύνολο, γνωρίζω τις καταστάσεις τέτοιου είδους, όταν η αίσθηση των συναισθημάτων είναι απλώς αδύνατη;
– Ναι, – έγνεψε ο Τόμας. – Υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις και δεν είναι δύσκολο να φτάσεις σε αυτές.
– Οι σκέψεις – αναλόγως!
– Ναι.
– Οι επιθυμίες. Εδώ είναι πιο δύσκολα… δεν είμαι απολύτως σίγουρη, αλλά νομίζω, ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν καταστάσεις χωρίς επιθυμίες.
– Έλα…, – ο Τόμας χαμογέλασε, – σκέψου, ότι η προαίσθηση σου δεν σε ξεγέλασε. Οι καταστάσεις τέτοιου είδους σίγουρα υπάρχουν.
– Και… τι μένει τότε??
– Μας μένει η διάκριση του εαυτού σου σαν προσωπικότητα.
– Μπορεί να φύγει και η διάκριση?
Ο Τόμας χαμογέλασε.
– Εσύ τι λες?
– Ε, αν βασιστώ και πάλι στην προαίσθηση μου, δηλαδή, ουσιαστικά, στην φωτισμένη διάκριση, τότε υποθέτω, ότι είναι δυνατόν, αλλά η προσωπικότητα σε αυτήν την περίπτωση θα εξαφανιστεί τελείως.
– Έτσι είναι.
– Και τι θα γίνει τότε??
– Εγώ δεν ξέρω.
– Χμ. Και εγώ νόμιζα, ότι εσύ ξέρεις τα πάντα.
– Αυτό συμβαίνει, επειδή εσύ η ίδια ξέρεις πάρα πολύ λίγα, όμως, όταν θα μάθεις περισσότερα, θα καταλάβεις – πόσα πολλά δεν γνωρίζουμε ακόμα. Από πού να το ξέραμε αυτό; Όλη η ιστορία της συστηματικής μελέτης των ΦΑ ξεκίνησε εβδομήντα χρόνια πριν, το δύο χιλιάδες.
– Όμως, και νωρίτερα υπήρξαν αυτοί, που αισθάνονταν τις ΦΑ! – Άφησε ένα επιφώνημα η Σερένα.
– Εγώ είπα – «μελέτες», και όχι “βιώματα”. Να πλεύσουν στις ΦΑ – ναι, έχουμε παραδείγματα των ανθρώπων, οι οποίοι ήταν ικανοί για αυτό. Όμως, τι ξέρεις για το πώς αυτοί μελέτησαν τις εμπειρίες τους?
– Τίποτα. Αυτά, που είχα διαβάσει, ανταποκρίνονταν μέσα μου, αλλά άφηναν μάλλον την απορία – «τι να κάνω με αυτά»? Δεν γνωρίζω τίποτα, πέρα από την πρακτική, το οποίο θα μπορούσα να ονομάσω έστω πρόχειρα “μελέτη των ΦΑ”.
– Βλέπεις… κάποτε θα το μάθουμε και αυτό, αλλά τώρα εγώ, για παράδειγμα, συναρπάζομαι περισσότερα με την μελέτη της ενσωμάτωσης των αντιλήψεων συγκεκριμένα, δηλαδή, η διεύρυνση εκείνης της δεσμίδας των συνόλων αντιλήψεων, την οποία είχαμε από την αρχή. Με ενδιαφέρει πολύ να ανοίγω τον κόσμο μου, και όχι να τον στενεύω, αν και συμφωνώ, ότι ο ίδιος στόχος δείχνει άκρως ενδιαφέρον, και ποιος ξέρει – αν αυτή η “στενότητα” θα αντικατασταθεί από μια τέτοια “διεύρυνση”, που δεν έχουμε δει καν στα όνειρα μας? Δεν ξέρω. Θα το μάθουμε, όταν βρεθεί κάποια από τις μουσούδες, που θα επιχειρήσει αυτό το ταξίδι. Προς το παρόν δεν υπάρχει καμία, η εγώ δεν γνωρίζω για αυτήν.
– Και ο Μποντχ?
– Ο Μποντχ δεν έχει πει τίποτα σε μένα για αυτό, εν πάση περίπτωση, αυτός γενικώς δεν μιλάει με κανέναν και ποτέ για αυτό, που δεν βρίσκεται στην σφαίρα της προσωπικής εμπειρίας του συνομιλητή του.
– Και εγώ μπορώ να μιλήσω μαζί του? – Ρώτησε η Μπέρτα και ξαφνικά ένοιωσε αναποφασιστικότητα.
– Αυτό το αποφασίζει ο ίδιος. – Ο Τόμας κούνησε το κεφάλι του και δεν συνέχισε το συγκεκριμένο θέμα. – Λοιπόν. Οι ξενικές αντιλήψεις… μοιράζονται σχετικά σε μερικές ομάδες. Η πιο σημαντική από αυτές τις ομάδες – οι “γιουράσικ”.
– Ακούγεται ωραίο:)
– Ναι. Οι γιουράσικ διαχωρίζονται σε δυο τύπους: κρίσιμος και κανονικός. Κατά την ενσωμάτωση του κρίσιμου γιουράσικ διαταράσσονται οι συνδέσεις ανάμεσα στις φαινομενικά ακλόνητα δεμένες αντιλήψεις. Αυτό βιώνεται, σαν κάτι, το οποίο οι άνθρωποι περιγράφουν ως πολύ δυνατή δηλητηρίαση με τοξική ουσία, λες και ξαφνικά έχεις κουφαθεί ή τυφλωθεί ή έχασες την όσφρηση και λογική ή και όλα μαζί. Και οι συνέπειες είναι ανάλογες, μέχρι και τον ακαριαίο θάνατο.
– Ωραίο…
– Τα κανονικά γιουράσικ μοιράζονται επίσης σε τρία είδη: αναστολείς, συγκολλητές και μιμητές.
Η Μπέρτα έβγαλε τον υπολογιστή της και άρχισε να καταγράφει. Μετά από λίγη σκέψη η Σερένα ακολούθησε το παράδειγμα της, ενώ ο Τόμας άρχισε να διηγείται, λες και βρίσκεται σε μια διάλεξη.
– Η ενσωμάτωση των αναστολέων οδηγεί στην απώλεια της ικανότητας της μετέπειτα ενσωμάτωσης των αντιλήψεων. Δεν είναι επικίνδυνο, ωστόσο, το πείραμα θα πρέπει να τερματιστεί, για να απορριφθούν όλες οι εμπλεκόμενες αντιλήψεις, να γίνει η επιστροφή από το ΣΟ στην πραγματικότητα και να αρχίσουν τα πάντα από την αρχή. Κάποιες άλλες ανεπιθύμητες συνέπειες δεν είχαν παρατηρηθεί. Για κάποιους αναστολείς καταφέραμε να βρούμε αντίδοτο – τέτοιες αντιλήψεις, τις οποίες τελικά μπορούμε να ενσωματώσουμε, και έπειτα ο αναστολέας ξεμπλέκεται αμέσως – αυτό, βέβαια, είναι πολύ βολικό… Οι συγκολλητές φέρνουν πιο δυσάρεστες συνέπειες – χάνεται ή αποδυναμώνεται απότομα η ικανότητα να διακρίνεις τις ήδη ενσωματωμένες αντιλήψεις. αυτό όντως είναι δυσάρεστο και κουραστικό, αν και ακίνδυνο στην τελική ανάλυση. Όταν οι δυνάμεις σου εξαντλούνται στις προσπάθειες να βγεις από αυτή την κατάσταση, λειτουργεί κάποιος μηχανισμός της αυτοσυντήρησης, και πετάγεσαι πίσω – εξαντλημένος, βασανισμένος μέχρι δεν πάει άλλο, όμως, ζωντανός και χωρίς ορατές συνέπειες. Μερικές μέρες ξεκούρασης, κι είσαι και πάλι περδίκι. Εντάξει… το γράψατε?
– Ναι, έτοιμες! Ανυπομονώ να ριχτώ στη μάχη! – Η Σερένα δεν μπορούσε να καθίσει ήσυχη και αναπηδούσε στη θέση της.
Η Μπέρτα, ως συνήθως, δεν έδειχνε τόσο σίγουρη για τον εαυτό της.
– Τρίτος από τους πιο συνηθισμένους τύπους των κανονικών γιουράσικ – είναι οι μιμητές. Η δράση τους είναι αρκετά περίπλοκη; κάνουν κάτι σαν ανασύνταξη. Κατά την συνηθισμένη ενσωμάτωση πώς αισθάνεσαι τον εαυτό σου; Σαν κάτι ολόκληρο, κάποιο “εγώ”, δηλαδή, το σύνολο των συνηθισμένων για εμάς πέντε ειδών των αισθήσεων, συν, ας πούμε, οι ενσωματωμένοι γιουράσικ. Ταυτόχρονα πάντοτε διαχωρίζεις και αντιλαμβάνεσαι – ποια αντίληψη ανήκει στην κάθε ομάδα. Ο μιμητής φέρνει το χάος σε αυτή την εικόνα – μπορούμε να το παρομοιώσουμε κάπως με την κατάσταση της μέθης, και αυτή μπορεί να είναι αρκετά επικίνδυνη. Ας πούμε, συνεχίζεις να βιώνεις τις επιθυμίες και τις αισθήσεις, ως δικές σου, γνήσιες αντιλήψεις, ενώ οι σκέψεις αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ως ξενικές. Ακόμα χειρότερα, όταν αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ως δική σου κάποια από τις ξενικές αντιλήψεις – αυτή είναι πια η απώλεια της νηφαλιότητας, μια τέτοια κατάσταση θεωρείται κρίσιμη, και είναι αναγκαία η λειτουργία της διάσωσης – ο δύτης πρέπει να συνοδευτεί πίσω. Οι μιμητές έχουν αρκετά χαοτική επίδραση στον δύτη, όμως, εμείς δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες τώρα.
– Εσύ είπες, ότι οι γιουράσικ – είναι μόλις ένας από τους τύπους των ξενικών αντιλήψεων, και ότι αυτοί είναι οι πιο βασικοί – γιατί; –Ενδιαφέρθηκε η Μπέρτα.
– Όχι οι πιο βασικοί, αλλά οι πιο σημαντικοί, – τη διόρθωσε ο Τόμας. –Απλούστατα επειδή η ενσωμάτωση του γιουράσικ μπορεί να οδηγήσει τον δύτη στον θάνατο, αυτός είναι ο λόγος.
– Κατάλαβα.
– Ο κόσμος των γιουράσικ, κατά συνέπεια, είναι ελάχιστα μελετημένος από εμάς, και δεν τρέχουμε κιόλας να τον ερευνήσουμε, αν και αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι η δεδομένη κατάσταση των πραγμάτων είναι τελειωτική. Τίποτα δεν μένει στη θέση του, και οι γνώση μας στα ΣΟ και ενσωμάτωση των αντιλήψεων επίσης, έτσι δεν ξέρει κανείς – ίσως κάποτε, μετά από εκατό η πεντακόσια χρόνια, ακριβώς οι κόσμοι των γιουράσικ θα ανοίξουν τη πόρτα για εμάς προς κάποια άγνωστα σύμπαντα, τώρα δεν το ξέρει σίγουρα κανένας.
– Και οι άλλες?
– Οι άλλες ξενικές αντιλήψεις…, – ο Τόμας κοίταξε το ρολόι του, – οι πιο σημαντικές από αυτές είναι αναμφισβήτητα τα «ρεύματα προσέλκυσης». Αυτά μοιράζονται με τη σειρά τους σε δυο είδη – “οριζόντια”, η τα ονομάζουν ακόμα “επιφανειακά”, και “κάθετα”, η “ανοδικά”, όπως σας αρέσει. Από τις ονομασίες, νομίζω, έχετε καταλάβει ήδη, ότι τα επιφανειακά ρέματα προσέλκυσης έχουν την ικανότητα να μας περνάνε πέρα από τις γραμμές στον δικό μας κόσμο, ενώ τα κάθετα μας παρασέρνουν στα λεγόμενα “κάθετα-προσανατολισμένα” σύμπαντα. Εντάξει… ας το κάνουμε έτσι – προς το παρόν τελειώσαμε, και μετά θα επιστρέψουμε οπωσδήποτε σε αυτό το θέμα, όμως, πρώτα χρειαζόμαστε την πείρα… έτσι θα συνεχίσουμε… και θα συναντηθούμε σήμερα στους Ακράνιους.
Και αφήνοντας τις κοπέλες με έναν αστεία υπερβολικό χαιρετισμό, εκείνος έφυγε, ενώ αυτές παρέμειναν στην κατάσταση ευχάριστα-βασανιστικής προσμονής.