Ξυπνώντας, ο Αντρέι άρπαξε το ρολόι του – νόμιζε, ότι είναι ήδη πολύ αργά, μα η πραγματικότητα υπέδειξε το αντίθετο – μόλις έξι η ώρα το πρωί, και ένιωθε τέτοια φρεσκάδα, σαν να είχε κοιμηθεί τουλάχιστον δώδεκα ώρες! Αναδύθηκαν μαλακά οι αναμνήσεις για τα χτεσινά, και όχι μόνο οι σκέψεις και εικόνες, αλλά και κάποιες αισθήσεις – ιδιαίτερης μορφής “απόγευση” κατόπιν του σεξ, “απογάμηση” :) Η απογάμηση ήταν πολύ απαλή, βαθιά και ευχάριστη. Κάπου μέσα του, στην βάση του πέους εμφανίστηκε και παλλόταν μια ελαφριά απόλαυση – πόσο τέλειο ήταν, όταν το αγοράκι έσφιγγε το πουλί του, και μέσα ολίσθαινε ο γυάλινος βόλος… και εκείνη η γυναίκα… τι έκανε με το χέρι της στον ποπό του, ότι ακόμα και τώρα, μια απλή ανάμνηση ήταν αρκετή, για να μαζευτούν γλυκά όλα εκεί μέσα…
Ο Αντρέι ξάπλωσε στο κρεβάτι, τεντώνοντας όλο του το κορμί. Οι επιθυμίες άναβαν με λαμπερές σπίθες, σαν να προσέθεταν φως στο δωμάτιο, και νόμιζε, ότι αυτές δημιουργούνταν και αναπηδούσαν ακριβώς από τις ευχάριστες αισθήσεις στο σώμα του. Ήταν ωραία όχι μόνο να τις βιώνει, αλλά και να τις προφέρει, αυτό τις έκανε πιο ζουμερές – θέλω να πάω στη σοφίτα στο χωριό, όπου ο αέρας μυρίζει αποξηραμένα βότανα. Θέλω να μυρίσω τις μικρές μαργαρίτες. Θέλω χιόνι, πάρα πολύ θέλω χιόνι, για να τρίζει κάτω από τα πόδια και να πέφτουν μεγάλες νιφάδες πάνω στην μουσούδα μου. Θέλω πεύκα, πολλά, όπως στα Καρπάθια, πολλά χιονισμένα πεύκα. Θέλω σκιερά πηγάδια με νόστιμο νερό, το άρωμα των μανιταριών και της αψιθιάς. Θέλω να κάνω καταδύσεις, να δω τέλεια χρωματιστά ψάρια, γρήγορα, λαμπερά, το διαπεραστικά-γαλάζιο νερό, και φλογισμένα-άλικα ηλιοβασιλέματα επίσης. Θέλω να περπατάω στην παραλία μέσα στα κύματα. Θέλω να ξαπλώνω πάνω στη ζεστή άσπρη άμμο, και μετά να σέρνομαι στο δροσερό νερό δίπλα στην ακτή, να κάθομαι μέχρι την κοιλιά στο νερό ή να ξαπλώνω ανάσκελα και να περιμένω το επόμενο κύμα. Θέλω να κωπηλατήσω μέσα σε μια βάρκα ως τη μέση της λίμνης. Θέλω να πιάσω μια ζέβρα, επειδή το χρώμα του δέρματος της με εκπλήσσει, θέλω να ζουλάω μια καμηλοπάρδαλη, την μακριά έξυπνη μουσούδα της. Θέλω να χαϊδέψω μια γάτα, επειδή θέλω την τρυφερότητα. Θέλω να ξαπλώσω στο λιβάδι ή στο ξέφωτο του δάσους, και να κοιτάζω τα σύννεφα, ή απλώς να μείνω ξαπλωμένος με κλειστά τα μάτια. Γαμώτο, πόσο πολύ τα θέλω όλα, να πάω σε αυτά τα μέρη, να εισπνεύσω τη μυρωδιά τους! Και πόσο πολύ όλα τα αυτά με κάνουν να θέλω περισσότερα, τόσο πολύ, ώστε να με διχάζουν οι επιθυμίες μου.
Και τότε ακούστηκε το χτύπημα στην πόρτα – σιγανό, μάλλον, αβέβαιο, μα αυτός ο αδύναμος ήχος έκανε τον Αντρέι να πεταχτεί στο κρεβάτι, λες και άκουσε τον συναγερμό πυρασφάλειας. Τα υπολείμματα της υπνηλίας εξαφανίστηκαν παντελώς. Μήπως θα ήταν καλύτερα απλώς να μην ανοίξει; Δεν αμφέβαλε ούτε για μια στιγμή, ότι είναι και πάλι εκείνη – η παράξενη και για άγνωστο λόγο τρομακτική για αυτόν κοπέλα.
Ο Αντρέι περίμενε ένα λεπτό – το χτύπημα δεν επαναλήφθηκε, και όμως ήταν σίγουρος, ότι αυτή δεν έφυγε πουθενά, και συνεχίζει να στέκεται μπροστά στην πόρτα, έτσι, σχεδόν παρά τη θέληση του, ο άντρας σηκώθηκε και πήγε να ανοίξει. Το γεγονός, ότι δεν φορούσε καν ρούχα, δεν του προκαλούσε απολύτως καμία ανησυχία.
Ήταν πράγματι εκείνη, και φαινόταν, ότι δεν σκόπευε να πάει πουθενά. Η όψη του γυμνού Αντρέι την άφησε παγερά αδιάφορη – η κοπέλα απλώς προχώρησε μπροστά, αναγκάζοντας τον να κάνει στην άκρη, για να περάσει η ίδια μέσα στο δωμάτιο. Περνώντας, αυτή πλησίασε και πάλι το κρεβάτι, και κάθισε εκεί ξανά. Το βλέμμα της δεν ήταν τόσο μανιασμένο, όσο χτες, όμως, σταμάτησε και να υποκρίνεται την χαζούλα.
– Προτείνω ένα συμβόλαιο, – ξαφνικά είπε εκείνη.
– Πώς, ακόμα ένα? – Γέλασε ο Αντρέι, ο οποίος θυμήθηκε τα χτεσινά. – Και χτες μου πρότειναν ένα συμβόλαιο, και ξέρεις, μου άρεσε πάρα πολύ! Ποτέ πριν δεν με είχαν γαμήσει τόσο καλά.
Και κοίταξε το πρόσωπο της, αναζητώντας σημάδια ντροπής, επειδή μίλησε τόσο ανοιχτά για το σεξ.
– Εγώ θα σου δώσω κάτι, ενώ εσύ με τη σειρά σου θα με βοηθήσεις σε κάτι, – εντελώς ατάραχη συνέχισε εκείνη.
– Θα με γαμήσεις και εσύ με κάποιο απολύτως ακατανόητο τρόπο; – απάντησε εκείνος, μιλώντας επίτηδες απότομα και αλαζονικά, για να αποκτήσει περισσότερη σιγουριά.
– Χρειάζομαι ένα πειραματόζωο.
– Χα.
Ο Αντρέι την πλησίασε και κάθισε δίπλα, προσέχοντας, ότι τα χέρια και τα πέλματα της με μαυρισμένο δεματάκι έδειχναν πολύ κουκλίστικα.
– Εγώ δεν είμαι ένα πειραματόζωο, είμαι άνθρωπος…
– Θα κάνω κάτι μαζί σου, το οποίο θα είναι κάπως δυσάρεστο για σένα, μα ως αντάλλαγμα θα αποκτήσεις μερική ανόσια στα παρόμοια προβλήματα στο μέλλον, εκτός από αυτό, θα σε βοηθήσω να αναπτύξεις τις δεξιότητες των συνειδητοποιημένων οραμάτων, – συνέχισε εκείνη, λες και δεν άκουσε καν αυτά, που της έλεγε ο Αντρέι, έτσι οι προσπάθειες του να ισορροπήσει την προφανή κυριαρχία της ήταν μέχρι στιγμής μάταιες.
– Συνειδητοποιημένα οράματα? – Ζωήρεψε εκείνος. – Αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον! Και τι είδους… δυσάρεστες αισθήσεις θα βιώνω?
– Θα το μάθεις στην διαδικασία – αυτός είναι ο όρος.
– Μα αυτό… είναι κάπως ακαθόριστο.
– Διδάσκεις στα παιδιά?
– Στα σεμινάρια? Ναι.
– Γιατί?
– Τι γιατί?
Η ερώτηση τον κατέπληξε με τον απρόσμενο συνδυασμό της απλότητας στον σχηματισμό και της δυσκολίας, την οποία βίωσε, προσπαθώντας να βρει την απάντηση.
– Στην αρχή εγώ απλώς δούλευα για τα λεφτά – η δουλειά ήταν εύκολη, τα λεφτά πολύ καλά, και από το ενδιαφέρον – ήταν ωραίο να ασχολούμαι με τέτοια παιδιά, που ενδιαφέρονται για κάτι.
– Τώρα μπορείς να βγάλεις πάρα πολύ καλά λεφτά με το σώμα σου, θα παρατήσεις τη δουλειά σου στα σεμινάρια?
– Με το σώμα… ναι, μάλλον, έβγαλα καλά λεφτά:)
Ο Αντρέι πήγε στο τραπέζι, πήρε τη δεσμίδα δολαρίων και τα μέτρησε.
– Τρεις χιλιάδες. Δυο μήνες δουλειάς στα σεμινάρια. Όμως, δεν θα βρίσκω κάθε μέρα τους “Άραβες φίλους”.
– Μα εσύ δεν χρειάζεσαι να τους βρίσκεις κάθε μέρα – μια η δυο φορές το μήνα είναι υπεραρκετές.
– Συμφωνώ. Όχι, δεν θα σταματήσω να διδάσκω στα σεμινάρια – ίσως να το κάνω λιγότερες φορές, όμως, δεν θα σταματήσω τελείως.
– Και αν δεν θα σε πληρώνουν πια, θα δουλέψεις χωρίς αμοιβή?
– Ναι, νομίζω, πως θα το κάνω. Αν θα υπάρξει κάποια άλλη πηγή εύκολων εισόδων, σίγουρα θα δουλέψω εκεί αμισθί.
– Άρα, τα λεφτά παίζουν δεύτερο ρόλο σε αυτό, και το πιο σημαντικό για σένα – είναι η επικοινωνία με τα παιδιά, δυνατότητα να επηρεάσεις την ανάπτυξη τους, έτσι?
– Ναι.
Ο Αντρέι δεν καταλάβαινε ακόμα, που εκείνη θέλει να καταλήξει, ωστόσο, απαντούσε ειλικρινά. Παρά τον φόβο, που έτρεφε για εκείνη, ο οποίος συνέχιζε να εμφανίζεται με έναν μυστικό τρόπο, γενικώς σκεφτόταν, ότι δεν αποτελεί άμεση απειλή για αυτόν.
– Τι γνωρίζεις εσύ για το πως καταντάει η ζωή των παιδιών, στους οποίους εσύ διδάσκεις, αργότερα?
– Ουσιαστικά τίποτα.
– Δεν σε ενδιαφέρει?
– Απλώς δεν είχα σκεφτεί για αυτό. Γενικά με ενδιαφέρει.
Ο Αντρέι θυμήθηκε μερικά αγόρια και κορίτσια, τα οποίους διέκρινε ιδιαίτερα, και όντως θέλησε να μάθει τώρα – τι συμβαίνει με αυτά τα παιδιά, πώς ζουν.
– Μπορώ να σου πω. Θέλεις;
– Να μου πεις τι; Πώς είναι η ζωή τους τώρα; Πες μου.
– Οι άλλοι προσπαθούν να τους σπάσουν και να τους σκοτώσουν. Και κατά κανόνα πετυχαίνουν τον στόχο τους.
– Ποιοι??
– Μήπως είσαι ηλίθιος?
Ο Αντρέι κούνησε το κεφάλι του.
– Εννοείς τους γονείς?
– Φυσικά.
Ο Αντρέι δεν απάντησε.
– Απ` ότι καταλαβαίνω το νόημα των σεμιναρίων – διοργανώνονται για να προσφέρουν στα παιδιά μια εμπειρία – με ποιον τρόπο γίνεται να ζήσουν…
– Δεν χρειάζεται να το λες σε μένα, γνωρίζω πολύ καλά, για ποιο λόγω προορίζονται τα σεμινάρια, – τον διέκοψε η κοπέλα. Και επίσης ξέρω πάρα πολύ καλά, ότι για μένα αυτό δεν είναι αρκετό. Εσύ προσφέρεις στα παιδιά την πείρα, πως θα μπορούσαν να ζήσουν, ωραία. Και μετά τα παιδιά αυτά επιστρέφουν στην παλιά τους ζωή, μιας και δεν υπάρχει κανένα άλλο μέρος να επιστρέψουν, και βρίσκονται ξανά στην απόλυτη και απεριόριστη σκλαβιά. Οι γονείς, αντιμετωπίζοντας το γεγονός, ότι τα παιδιά πλέον βλέπουν τον κόσμο κάπως παράξενα και περνούν τον χρόνο τους περίεργα – διαβάζοντας βιβλία – εξαγριώνονται, και όσο πιο επιτυχημένη ήταν η δική σου δουλειά, όσο περισσότερα εσύ κατάφερες να επηρεάσεις ένα παιδί, τόσο πιο απάνθρωπος θα είναι ο βιασμός, που εκείνο θα υποστεί αργότερα.
Με τη λέξη “βιασμός” κάτι ανταποκρίθηκε ευχάριστα μέσα στον ποπό του, αλλά ο Αντρέι επανέφερε τον εαυτό του στο θέμα της συζήτησης.
– Νομίζω, ότι εδώ δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές, – ξεκίνησε εκείνος. – Οι γονείς πράγματι έχουν απόλυτη εξουσία πάνω στα παιδιά, και εμείς δεν μπορούμε να αφαιρέσουμε την ιδιοκτησία τους. Για αυτό κάνουμε ο, τι μπορούμε – υπολογίζουμε, ότι πολλά παιδιά θα καταφέρουν, υπακούοντας, να μην σπάσουν τελείως, να μεγαλώσουν σαν άνθρωποι με πολύ πιο ανεξάρτητη σκέψη και φωτισμένη αίσθηση, και αποκτώντας στο μέλλον την ελευθερία τους, να έχουν κάπως διαφορετικό τρόπο ζωής, απ` αυτόν, που θα ήταν αναγκασμένοι να συνεχίσουν, αν δεν υπήρξε η επιρροή, την οποία δέχονται στα σεμινάρια μας.
– Ακούγεται πολύ καλά, – έγνεψε η κοπέλα.
– Μα δεν είναι σωστό?
– Δεν είναι.
– Τι ακριβώς δεν είναι σωστό στους συλλογισμούς μου?
– Είναι αβάσιμοι. Μιλάς για όλα τα αυτά, βασιζόμενος σε κάποιες αντιλήψεις, τις οποίες δεν έκανες τον κόπο να συγκρίνεις με πραγματικότητα. Ενώ εγώ το έκανα.
– Έχεις διδάξει στα σεμινάρια και εσύ?
– Όχι, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Παρακολούθησα τη ζωή μερικών έξυπνων κουκλιών, σε αντίθεση με σένα. Για να το κάνω, υποκρίθηκα την κανονική γυναίκα, – εκείνη χάιδεψε με το χέρι το φουστάνι της, – την οποία κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει για σχέσεις με τον μουσούδο-πολιτισμό, και έμπαινα, τάχα από σύμπτωση, στις οικογένειες, όπου ζούσαν αυτά τα παιδιά.
– Ενδιαφέρον!
– Ναι, ενδιαφέρον, – έγνεψε εκείνη. – Ήταν ενδιαφέρον να δω, πως αυτά τα παιδιά απλούστατα συνθλίφθηκαν. Νομίζω, θα σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα, αν θα σου δώσω πληροφορίες για την μοίρα κάποιων, τους οποίους εσύ γνωρίζεις προσωπικά.
Ο Αντρέι ανησύχησε.
– Βλέπω, εσύ έχεις προετοιμαστεί πολύ καλά για τη συνάντηση μας, – μουρμούρισε εκείνος.
– Πάντα ετοιμάζομαι πολύ καλά για κάτι, στο οποίο σκοπεύω να πετύχω το αποτέλεσμα, – έκοψε εκείνη. – Ας είναι η επιχείρηση, ο πόλεμος, το κτίσιμο της κουλτούρας στο περιβάλλον των εχθρικών πολιτισμών, η στο σκάκι – οι νόμοι είναι σχεδόν ίδιοι, και αυτός, μιλώντας γενικευμένα, είναι ο νόμος του πολέμου, έτσι αν δεν θέλεις να είσαι ένας χαμένος, διάβασε Λάο Τζι και Κλάουζεβιτς, Τίτο Λίβιο και Αλιόχιν, Ζέιμαν, Χίτλερ, Παστέρ και Σεσσον. Μάθε από τις νίκες και τις ήττες τους. Μπορείς να είσαι πολύ μεγαλόψυχος, αν το θέλεις, η ίσως όχι τόσο πολύ, όμως, οι επιλογές σου δεν είναι πολλές – ή θα χάσεις, ή θα κερδίσεις, και η ήττα παραμένει ήττα παρά το γεγονός, ότι εσύ κλείνεις τα μάτια σου για αυτό.
– Εννοείς, ότι εμείς στην πραγματικότητα χάνουμε στα σεμινάρια μας, αλλά κλείνουμε τα μάτια μας, υποκρινόμενοι, ότι όλα πάνε καλά?
– Εγώ εννοώ αυτό, που λέω. Η Σουκίρ, μεγαλομάτικο κορίτσι από την Κουάλα Λουμπούρ, σεμινάρια της γεωγραφίας, τρεις μήνες πριν, θυμάσαι?
– Θυμάμαι! Πολύ κουκλίστικο κοριτσάκι… και τι?
– Τίποτα. Εσύ την έμαθες να σκέφτεται, μιλώντας ταυτόχρονα για την γεωγραφία και διάφορες χώρες, και εκείνη βρήκε, ότι αν στις άλλες χώρες τα κορίτσια μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς μπούρκα, τότε μπορεί και αυτή.
– Και…? – ο Αντρέι μαζεύτηκε ακούσια, προαισθανόμενος κάτι πολύ άσχημο.
– Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, για να μην τραυματίσω την παιδική ψυχολογία σου. Απλώς να μην περιμένεις, ότι κάποτε θα σου γράψει, ή ότι θα τη συναντήσεις με κάποιον άλλο τρόπο. Είναι πιο απλό να θεωρήσεις, ότι εκείνη πέθανε σε κάποιο δυστύχημα. Η Σαΐδα – μικρό κοριτσάκι στο Τερνάτ, την δίδαξες μαθηματικά έξι μήνες πριν. Θυμάσαι;
– Σαΐδα στο Τερνάτ, ναι, την θυμάμαι…
– Την γρονθοκόπησαν σχεδόν μέχρι θανάτου, και έμεινε ανάπηρη. Από την άποψη των συγγενών της, ήταν το μόνο, που μπορούσαν να κάνουν, επειδή εκείνη αρνήθηκε κατηγορηματικά να γίνει καλός άνθρωπος, καλή σύζυγος.
– Σύζυγος??
– Οι ερωτήσεις σου προδίδουν, ότι είσαι μεγαλύτερος κρετίνος, απ` ότι φαίνεσαι με την πρώτη μάτια… Σύζυγο, σύζυγο. Εκεί παντρεύουν σύμφωνα με τα ντόπια έθιμα, και εσύ θα μπορούσες να ρωτήσεις – ποια έθιμα είναι αυτά. Ο άντρας της – είναι πολύ αξιοσέβαστος άνθρωπος, δουλεύει στην υπηρεσία του κυβερνήτη, υπέροχος άντρας πενήντα χρόνων…
– Τι???
– Υπέροχος, ναι… μόνο που δεν του αρέσουν όλα αυτά τα μοντέρνα πραγματάκια, και η σύζυγος που, αντί να του φτιάχνει φαγητό, μελετάει την γεωμετρία του Λομπατσέφσκι, προκαλεί μέσα του δικαιολογημένη αγανάκτηση. Όντας από τη φύση του μαλακός άνθρωπος, την πλάκωνε στο ξύλο μόνο, όμως, αυτή αποδείχτηκε πολύ ξεροκέφαλη. Τότε την επέστρεψε στο σπίτι των γονιών της, απειλώντας, ότι θα ζητήσει πίσω και το σπίτι, το οποίο τους χάρισε. Οι γονείς έκαναν πολύ καλή δουλειά, για να μην γελοιοποιηθούν. Και το παράκαναν λιγάκι, ποιος θα μπορούσε να τους κατηγορήσει, αφού η κόρη τους είναι τόσο ανυπάκουη?
Ο Αντρέι την άκουγε, και κάτι πολύ άσχημο ανέβαινε μέσα του.
– Να συνεχίσω; – Ενδιαφέρθηκε η κοπέλα. – Σου αρέσει πολύ το Νεπάλ, όπως έχω ακούσει, μα και εγώ, παρεμπιπτόντως, αγαπώ αυτή τη χώρα. Έζησα αξέχαστες στιγμές εκεί κάποτε… Οι Νεπαλέζοι – καταπληκτικοί, φιλήσυχοι άνθρωποι, ειδικά σε σύγκριση με τους Ρώσους, Πακιστανούς, Σομαλούς, Ισραηλινούς, και πολλά άλλα υπέροχα έθνη. Δίδαξες στα σεμινάρια του Κχουμτζούνγκ, σίγουρα θα τα θυμάσαι?
– Βέβαια.
– Θυμάσαι τον Ρατζ, – ένα οκτάχρονο αγόρι, που καθόταν με την αστρονομία από το πρωί μέχρι το βράδυ?
– Ναι.
– Γνωρίζεις – πού βρίσκεται τώρα, και τι έγινε με αυτόν?
– Όχι…
– Φυσικά, γιατί να το ξέρεις; Σου είναι πιο ευχάριστο να κλείσεις τα μάτια, αυτιά και το στόμα σου, και να ονειρεύεσαι, να φαντάζεσαι τις ροζ αυγές και πορτοκαλί ηλιοβασιλέματα στον κόσμο του τέλειου μέλλοντος, το οποίο, αναμφισβήτητα, θα έρθει.
Ο Αντρέι αναμάσησε κάτι με το στόμα του, αλλά δεν είπε τίποτα.
– Τον Ρατζ τον έψηνε, όπως συνήθως, ολόκληρη η οικογένεια – οι παππούδες, γιαγιάδες, γείτονες… διότι είναι ο κληρονόμος, είναι ένας άντρας, δεν πρέπει να μαθαίνει την φασματική ανάλυση, αλλά να βοηθάει τον πατέρα του, ώστε με τον καιρό να είναι ικανός να θρέψει την οικογένεια. Ο Ρατζ αποδείχτηκε επίσης ξεροκέφαλο αγόρι, και με τίποτα δεν δεχόταν τη σοφία των μεγαλύτερων του, έτσι το επιχείρημα με τη μορφή του σκληρού μαστιγώματος φάνηκε πιο πειστικό – τελικά, αυτοί οι πατροπαράδοτοι τρόποι είναι πολύ πιο αποτελεσματικοί από τους καινούριους… Τώρα ο Ρατζ βοηθάει τον μπαμπά του – στέκεται από το πρωί ως το βράδυ στο μαγαζάκι, και κάνει διάφορες χρήσιμες δουλειές, και αν θα σκεφτεί για ένα λεπτό ή, Θεός φυλάξοι, πάρει στα χέρια του ένα βιβλίο η σημειωματάριο, τότε θα έχει εξασφαλισμένη ακόμη μια δόση της γονεϊκής αγάπης. Αν στη φαντασία σου εμφανίστηκε ένα άτυχο αγόρι, το οποίο, σαν προϊστορικός χριστιανός, με σθένος αντιμετωπίζει τα χτυπήματα της μοίρας, κάνοντας όνειρα για το λαμπρό μέλλον, να τις πετάξεις αυτές τις βλακείες στα σκουπίδια. Ο Ρατζ έσπασε. Δεν προσπαθεί πια ούτε να γράψει, ούτε να διαβάσει. Τώρα περιφέρεται με βαρυσήμαντο ύφος στο μαγαζί του, ουρλιάζει, όπως και ο πατέρας του, στους υπάλληλους, και τους χτυπάει ακόμα, και είδα με τα μάτια μου, πως κλώτσησε με δύναμη ένα σκυλί, που τον πλησίασε. Χτύπησε και γέλασε ευχαριστημένος, βλέποντας, πόσο πολύ αυτό πόνεσε. Είναι πολύ καλός πολίτης – δίνει λεφτά στους γιόγκι και σέβεται τους μεγάλους. Έτσι, εκείνος ο Ρατζ, τον οποίο εσύ ήξερες, με τον οποίο καθόσουν πάνω από τα βιβλία και του έλεγες για τα κβαζαρ, παγωμένα ηφαίστεια στον Εγκέλαδο και παράλληλα για τις φωτισμένες αντιλήψεις – δεν υπάρχει πια. Αυτός πέθανε σίγουρα, σαν να έχει πέσει κάτω από τις ρόδες ενός φορτηγού.
Ο Αντρέι θυμόταν τον Ρατζ πάρα πολύ καλά – ένα στρουμπουλό νεπαλέζικο πιτσιρίκι, το οποίο στην αρχή έδειχνε λιγάκι ντροπαλό, και μετά άρχισε να απελευθερώνεται – να κάνει ερωτήσεις, να συμμετέχει στις παρέες, όταν υποκρίνονταν το ηλιακό σύστημα. Αυτός έμεινε μετά από τα μαθήματα και έκανε μια ερώτηση μετά την άλλη, είχε αρκετά κοφτερό μυαλό, το οποίο έπιανε πολύ εύκολα τις φυσικές νομοτέλειες. Έφευγε απρόθυμα για το σπίτι του, όταν ο Αντρέι ολοκλήρωνε τελικά το μάθημα, και έτρεχε πρώτος στο επόμενο. Και τώρα, δηλαδή, όλα τα αυτά δεν υπάρχουν πια – υπάρχει ένας εξαγριωμένος άνθρωπος, ο οποίος θα γίνει πιστός συνεχιστής των παραδόσεων της νέκρωσης μεταξύ άλλων, και θα δώσει στα μελλοντικά παιδιά του την σωστή ανατροφή…
– Αφιέρωσες αρκετό χρόνο, για να τα παρακολουθήσεις, άρα, με παρατηρείς πολύ καιρό?
– Όχι και πάρα πολύ. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο – να πάρεις τη λίστα των μαθητών, οι οποίοι έκαναν μαθήματα μαζί σου, και να τους βρίσκεις – όλα πολύ απλά και γρήγορα. Εγώ πήρα μερικούς στην τύχη.
– Καταλαβαίνω, ότι είναι αναπόφευκτο – οι περισσότεροι θα επιστρέψουν στην κανονική ζωή, πολλοί θα υποστούν σκληρή καταπίεση και θα σπάσουν, όμως, θα υπάρξουν και αυτοί, που θα συνεχίζουν να αναπτύσσονται. – Ο Αντρέι την πλησίασε και κάθισε δίπλα. Οι παλιοί του φόβοι χάθηκαν, έμεινε μόνο η απλή αίσθηση μεγάλης εσωτερικής δύναμης, που προερχόταν από εκείνη. – Σίγουρα, αυτού του είδους δραστηριότητα, όπως η οργάνωση των σεμιναρίων, είναι συντηρητική. Πραγματικά δεν μπορούμε να ασκήσουμε σοβαρή επιρροή σε πολλά παιδιά, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι πρέπει να το σταματήσουμε τελείως?
– Πρότεινα εγώ να σταματήσουμε?
– Μα έτσι κατάλαβα, διότι λες, ότι οι συνέπειες της δουλειάς μας είναι αρκετά αμφίβολες, και πολύ συχνά φέρνουν τις καταστροφές, οι οποίες δεν θα συνέβαιναν, αν δεν υπήρξαν οι δραστηριότητες μας. Δηλαδή, είναι σαν να γινόμαστε εμείς αυτοί, που επιλέγουν τα πιο ενδιαφέρον παιδιά, τους δείχνουν – πώς να ζήσουν την πιο συναρπαστική και πλήρη ζωή, και ακριβώς αυτές οι γνώσεις οδηγούν στο ότι τα παιδιά δέχονται την πιο σκληρή και απάνθρωπη καταπίεση. Βγαίνει, ότι χωρίς τα σεμινάρια μας αυτά θα ζούσαν σε σχετική επάρκεια, και όντας πια μεγάλοι και περισσότερα προστατευμένοι, ίσως θα μπορούσαν να ενδιαφερθούν για τις αξίες τις πρακτικής…
– Αυτές οι εικασίες είναι επίσης εντελώς αβάσιμες, – ανταποκρίθηκε η κοπέλα. – Ποιοι θα γίνονταν αυτοί, αν… ορίστε μπροστά σου αυτοί οι άνθρωποι, περπατάνε στο δρόμο. Δεν έρχονταν στα σεμινάρια, και τι, κάποιος από αυτούς θα μπορούσε να ενδιαφερθεί για αυτά, που ενδιαφέρουν εμένα η εσένα; Τίποτα τέτοιο. Και πεθαίνουν όπως και να έχει. Σου μιλάω για κάτι άλλο. Διοργανώνοντας αυτά τα σεμινάρια για τα παιδιά, εμείς σταματάμε στα μισά του δρόμου. Τα παιδιά, όταν αφήνονται πίσω στο περιβάλλον από το οποίο βγήκαν, και έχοντας μετά από τα σεμινάρια μας κάποια βλαστάρια της σαφήνειας σχετικά με τα σημαντικά ζητήματα, δεν μπορούν να αποφύγουν μια οξεία αντιπαράθεση με τους γονείς, με άλλους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν συντριπτική εξουσία και δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τους πιο απάνθρωπους σαδιστικούς μεθόδους, για να επιστρέψουν το τεκνό στην οικογένεια.
– Μα πώς θα μπορούσαμε να το αλλάξουμε?
– Μην αλλάζεις θέμα. Συμφωνείς με ο, τι σου λέω τώρα, ή όχι?
– Εγώ συμφωνώ. Όμως, δεν βλέπω, με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να αλλάξουμε κάτι σε αυτό.
– Το σκεφτόσουν αυτό πάρα πολύ καιρό, και δεν βρήκες τίποτα, έτσι?
Ο Αντρέι δαγκώθηκε.
– Είναι ή δεν είναι έτσι?
Η κοπέλα είχε την ίδια επιμονή με την Γιόλκα και τα σκαντζοχοιράκια, και αν σε πιάσει στα χέρια της…
– Όχι. Δεν είχα σκεφτεί καν για αυτό.
– Δηλαδή εσύ, βασικά, αδιαφορείς για αυτά. Σου αρέσει να βλέπεις τον εαυτό σου ως ευεργέτη, που χαρίζει στα παιδιά την λάμψη της μόρφωσης του, και όχι κάτι παραπάνω από αυτό.
– Εγώ…
Η κοπέλα σηκώθηκε και χωρίς καμία λέξη κατευθύνθηκε στην πόρτα.
– Περίμενε, και το συμβόλαιο, το οποίο ήθελες να μου προτείνεις?
– Έκανα λάθος.
Έπειτα από τη δεύτερη επίσκεψη της κοπέλας η χαρούμενη διάθεση του εξατμίστηκε. Του ήταν δύσκολο να παραδεχτεί, ότι όντως αδιαφορεί για τα παιδιά. Πράγματι, εκείνη είχε δίκιο για αυτό. Εδώ το νόμισμα είχε δύο πλευρές κιόλας, και οι δυο ήταν δυσάρεστες. Η πρώτη ήταν η αδιαφορία του, πράγμα από μόνο του άσχημο, και δεύτερη – η αυταπάτη, στην οποία εκείνος έβλεπε τον εαυτό του μέσα στην ηρωική λάμψη κάποιου Προμηθέα, και δεν έκανε καν κόπο να μάθει – ποια ήταν, τελικά, τα αποτελέσματα των έργων του; Απλώς μετέφερε αυτή την ευθύνη στις μουσούδες, και καλά – αν αυτές σκέφτηκαν να διοργανώσουν τα σεμινάρια, ας ασχοληθούν τότε και με όλα τα άλλα, και η δική του δουλειά είναι απλή – να ολοκληρώσει τα μαθήματα και αυτό ήταν. Η στάση ενός μικρούλικου μωρού, το οποίο δεν θέλει να χώνεται στις δουλειές των μεγάλων. Άραγε, η Γιόλκα, για παράδειγμα, η ο Χακίμ – ενδιαφέρονται για τη ζωή των παιδιών, που έχουν περάσει από τα σεμινάρια?
Και πάλι άρχισαν να ξυπνάνε οι αναμνήσεις για τα χτεσινά, και παρά το ότι δεν ήθελε να κάνει σεξ τώρα, κάποια ακαθόριστη, θολή επιθυμία των σχετικών εντυπώσεων υπήρξε μέσα του. Εκτός από αυτό, ο Αντρέι καταλάβαινε, πόσο τυχερός στάθηκε, όταν άρπαξε αυτή την ευκαιρία να μάθει και να αισθανθεί τόσα στο σεξ, όσα δεν θα του περνούσε καν από το μυαλό να δοκιμάσει ποτέ.
Διστάζοντας για καμπόση ώρα, εκείνος αποφάσισε επιτέλους, έβγαλε το τηλέφωνο και πληκτρολόγησε τον αριθμό του ιδιοκτήτη του οίκου ανοχής.
Και ξαφνιάστηκε λιγάκι, όταν εκείνος του απάντησε.
– Χελλό, είμαι ο Άντι, ο Ρώσος, που ήρθα εχτές…
– Ναι, γεια σου, Άντι. – Η φωνή ήταν ουδέτερα-φιλική.
– Μου άρεσε… πολύ και θα ήθελα… αν γίνεται, να αποκτήσω κάποια ασυνήθιστη εμπειρία ακόμα…
– Σε καταλαβαίνω, Άντι. Είσαι από αυτούς, που τους αρέσει το ασυνήθιστο, έτσι δεν είναι?
– Μάλλον, ναι:)
– Έλα τότε. Η διεύθυνση είναι στην κάρτα.
Και πάλι εμφανίστηκε η αίσθηση του κινδύνου, όμως, τώρα του ήταν πολύ πιο εύκολο να την ξεπεράσει, διότι είχε ξαναβρεθεί υπό την πλήρη εξουσία τους, και τότε ακολούθησαν πιστά όσα είχαν συμφωνήσει. Θα ήταν περίεργο να υποθέσει, ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά.
Μισή ώρα αργότερα εκείνος χτύπαγε την πόρτα, πίσω από την οποία κρύβονταν τόσα απαγορευμένα και ελκυστικά.
Ο ίδιος άντρας του άνοιξε την πόρτα.
– Έλα μέσα, – έγνεψε εκείνος, και ο Αντρέι μπήκε.
– Πάμε.
– Δεν ξέρω, πώς σε λένε…
– Γουόνγκ. Μίστερ Γουόνγκ.
Ο Αντρέι ακολούθησε τον Γουόνγκ σιωπηλά, και εκείνος τον οδήγησε σε ένα μικρό δωμάτιο, το οποίο έμοιαζε περισσότερο με χαμάμ.
– Βγάλε τα ρούχα σου, κάθισε.
Ο Αντρέι γδύθηκε και κάθισε άβολα σε μια πολυθρόνα.
Ο Γουόνγκ τράβηξε το κορδόνι, κρεμασμένο κοντά στην είσοδο, και σε λίγο εμφανίστηκαν δυο γυναίκες κοντά στα σαράντα πέντε ή ακόμα μεγαλύτερες. Μάλλον, οι ίδιες, που είχαν έρθει και την περασμένη φορά.
– Σου άρεσε το χτεσινό?
– Ναι, μίστερ Γουόνγκ. Μου άρεσε πολύ. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ, ότι στο σεξ μπορεί να υπάρχουν τόσα… ασυνήθιστα και ερεθιστικά.
– Θα ήθελες η βοηθός μου να παίξει ξανά με την τρυπούλα του πουλιού σου?
– Ναι, αυτή είναι μια πολύ, πολύ… αξέχαστη απόλαυση…
Μια από τις γυναίκες πλησίασε τον Αντρέι, έβαλε το μαξιλάρι κάτω από τα γόνατα της, και στάθηκε ανάμεσα στα πόδια του, παίρνοντας προσεκτικά το πέος του στα χέρια, και αυτό άρχισε να σηκώνεται αμέσως. Εκείνη γύμνωσε το κεφαλάκι και το άγγιζε τρυφερά, με σχεδόν ανεπαίσθητες κινήσεις των δάχτυλων της. Η άλλη εντωμεταξύ πήγε στο μεγάλο ψυγείο, αναζήτησε κάτι μέσα και έβγαλε το γνωστό για εκείνον λεπτό καλώδιο με γυάλινο βόλο στην άκρη. Δίνοντας το στην πρώτη γυναίκα, αυτή κάθισε στην άκρη.
– Το ήξερα, ότι θα σου αρέσει. Αυτές οι γυναίκες ξέρουν καλά τη δουλειά τους, πολύ καλά. Πρέπει να ξέρεις και να μάθεις να κάνεις πάρα πολλά, για να φέρνεις τόσο εξεζητημένη απόλαυση – από την ακριβή γνώση της ανατομίας μέχρι την αυξημένη αίσθηση της ενέργειας.
– Ενέργειας?
– Βεβαίως. Είναι δυνατόν να τα κάνεις όλα σωστά, και τελικά να μην ευχαριστήσεις τον άλλον, αν δεν νιώθεις, δεν αισθάνεσαι τις ροές της ενέργειας.
Η γυναίκα άρχισε να εισάγει το καλώδιο στην ουρήθρα του, και ο Αντρέι μαζεύτηκε άθελά του. Το καλώδιο του φαινόταν υπερβολικά μακρύ τώρα, και προκαλούσε τον φόβο μέσα του.
– Μην ανησυχείς καθόλου, – τον ηρέμησε ο Γουόνγκ. – Οι βοηθοί μου ποτέ δεν κάνουν λάθη, ποτέ.
Ο ίδιος κάθισε δίπλα του, έβαλε το χέρι στον ώμο του Αντρέι και παρακολουθούσε τις πράξεις της γυναίκας.
– Τώρα ο βόλος έχει φτάσει στη βάση του πέους σου, το νιώθεις?
– Ναι.
– Σε ερεθίζει η αδυναμία σου; Το ότι βρίσκεσαι στα χέρια αυτής της γυναίκας?
– Ναι.
– Και τώρα αυτή θα σπρώξει το καλώδιο ακόμα πιο βαθιά… το νιώθεις?
– Ναι…
– Τώρα είναι η καλύτερη στιγμή να μαλάξουμε το πέος σου από μέσα.
Η γυναίκα άρχισε να κινεί αργά αυτό το πραγματάκι εμπρός και πίσω. Και πάλι εμφανίστηκε η καυτή αίσθηση.
– Για να το κινεί πιο αργά ή πιο γρήγορα, ή να σφίγγει το πέος σου πιο χαλαρά ή πιο δυνατά, αυτή πρέπει να αισθάνεται την ενέργεια σου.
– Και πώς την αισθάνεται?
Ο Γουόνγκ ξαφνιάστηκε.
– Και εσύ θα την αισθανθείς σίγουρα, αν θέλεις το σεξ τόσο πολύ. Παίξε τώρα το πούλι σου.
Ο Αντρέι άρχισε να μαλακίζεται, και δέκα δευτερόλεπτα αργότερα ο Γουόνγκ σταμάτησε το χέρι του.
– Και τώρα χαλάρωσε τα δάχτυλα σου τελείως, το νιώθεις, πώς από τα δάχτυλα σαν να στάζει η ενέργεια?
– Ναι!
Ο Αντρέι πράγματι ένοιωσε μια αδύναμη βοή στα δάχτυλα και μικρές ανατριχίλες μέσα. Όντως, το ένιωθε πριν, όταν αυνανιζόταν, μα δεν έδινε σημασία σε αυτό.
– Αυτή νιώθει – πότε η ροή δυναμώνει ή μειώνεται, αντίστοιχα ξέρει, πότε εσύ το απολαμβάνεις περισσότερα, και ποτέ λιγότερα.
– Δηλαδή, όταν αυτή η αίσθηση είναι πιο δυνατή, τότε είναι πιο δυνατή και η απόλαυση?
– Όχι ακριβώς. Είναι ολόκληρη τέχνη.
Η γυναίκα εντωμεταξύ έχωσε το καλώδιο ακόμα πιο βαθιά, και ο Αντρέι ανησύχησε και πάλι.
– Είναι τόσο βαθιά!
– Σου άρεσε αυτό, που έκανε η δεύτερη βοηθός μου με τον ποπό σου?
– Ναι…
– Η πηγή της απόλαυσης του άντρα – είναι ο προστάτης του.
– Το ξέρω.
– Δεν ξέρεις, όμως, ότι το σημείο κοντά στην ουροδόχο κίστη, βρίσκεται πάρα πολύ κοντά στον προστάτη.
– Όχι…
– Λοιπόν, τώρα το κεφαλάκι του καθετήρα βρίσκεται ακριβώς σε εκείνο το σημείο – πολύ βαθιά στο σώμα σου, και πες μου – πόσο ασυνήθιστες είναι οι αισθήσεις, οι οποίες εμφανίζονται. Απλώς κάθισε, χαλάρωσε και νιώσε.
Ο Αντρέι έγνεψε. Οι αισθήσεις πράγματι ήταν πολύ βαθιές και ασυνήθιστες.
– Φυσικά, όταν από την πλευρά του ποπού με το χέρι μαλάζεται ο προστάτης, η συνολική αίσθηση γίνεται πάρα πολύ δυνατή, – τον μάθαινε ο Γουόνγκ.
– Εκπλήσσομαι πάρα πολύ, πως χωράει εκεί ολόκληρο το χέρι!
– Αν θα είχες φροντίσει να κοιτάξεις έναν ανατομικό άτλαντα, θα είχες ανακαλύψει, ότι το ορθό στην αρχή του σχηματίζει μια αρκετά ευρύχωρη κοιλότητα, στην οποία χωράει ολόκληρη γροθιά. Δεν ξέρεις και κάτι άλλο – όταν η διέγερση γίνεται υπερβολικά έντονη, αρχίζει να καλύπτει και τα γειτονικά όργανα, και αυτά επίσης μετατρέπονται σε πηγή της σεξουαλικής απόλαυσης. Χτες κατάλαβες, πώς αυξάνεται η απόλαυση σου, όταν προσπαθούσες να απελευθερωθείς?
– Ναι, ήταν πολύ αισθητό.
– Οι μύες μεταμορφώνονται σε πήγες της σεξουαλικής ηδονής. Και ο πόνος μπορεί να γίνει σεξουαλική ηδονή, αν είναι μετριασμένος. Για παράδειγμα, αν σου δώσω τώρα ένα χαστούκι, η αν θα σου δίνω ξυλιές στον ποπό, η στην κοιλιά, η στα μπούτια σου, αυτό θα είναι ωραίο για σένα. Οι περιοχές, στις οποίες εγώ θα σε χαστουκίζω, θα γίνουν κάπως σαν όαση της απόλαυσης – και σε αυτό βασίζεται η αρχή του μαζοχισμού. Εντάξει, αρκετά.
Εκείνος άγγιξε το χέρι της γυναίκας, αυτή έβγαλε προσεκτικά τον καθετήρα και έκανε στην άκρη.
Ο Γουόνγκ επίσης απομακρύνθηκε και κάθισε στην άλλη πολυθρόνα.
– Υπάρχουν πολλά πράγματα, για τα οποία εσύ δεν έχεις την παραμικρή ιδέα. Το σεξ – είναι ένας τεράστιος κόσμος, τον οποίο οι άνθρωποι δεν προσπαθούν καν να εξερευνήσουν λόγω υποκρισίας και θρησκευτικής ανατροφής τους. Όμως, κάποιοι άνθρωποι, για παράδειγμα, εγώ, έφτιαξαν τη λατρεία από το σεξ. Βγάζω καλά λεφτά από αυτό και ο ίδιος το απολαμβάνω πάρα πολύ.
Ο Αντρέι καταλάβαινε, ότι о Γουόνγκ κάπου το πάει, όμως, δεν βρήκε ακόμα – που. Εντωμεταξύ ο Γουόνγκ σώπασε και σκεφτόταν κάτι, επικράτησε η παύση.
– Μου φάνηκε, – επιτέλους συνέχισε εκείνος, – ότι εσύ θα μπορούσες να είσαι ο συνεργάτης, ο βοηθός μου.
– Συνεργάτης; Στην επιχείρηση.
– Ναι, – έγνεψε ο Γουόνγκ. – Έχω πολλούς γνωστούς, και αυτοί έχουν διάφορα γούστα, τα οποία διευρύνονται σταδιακά χάρη στις προσπάθειες μου, και κάποιες από τις φαντασιώσεις, οι οποίες τους έρχονται στο μυαλό είναι αρκετά… έεε, τολμηρές και απρόσμενες. Δεν θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να διευθύνει αυτή τη δουλειά, μα μόνο εκείνος, ο οποίος είναι πολύ πρόστυχος και έξυπνος, και ανέχεται εύκολα τα βίτσια των άλλων ανθρώπων. Ακόμα, αυτός πρέπει να ξέρει να κρατάει τα μυστικά. Είμαι γέρος, και πέρα από αυτό, έχω την δική μου προσωπική ζωή, μου αρέσει να μένω μόνος καμιά φορά, και χρειάζομαι κάποιον, που θα πάρει ένα μέρος από τις ασχολίες μου στα χέρια του.
– Ποιες, για παράδειγμα, – ενδιαφέρθηκε ο Αντρέι.
Η ίδια ιδέα – να γίνει συνεργάτης του ιδιοκτήτη οίκου ανοχής για τους πιο υψηλά υφιστάμενους και πλούσιους ανώμαλους του φάνηκε κάπως εξωπραγματική, όμως, στην τελική ανάλυση, γιατί όχι; Και γιατί “ανώμαλους”; Αυτή η λέξη σαν να πετάχτηκε μόνη της, ξαφνικά. Δηλαδή, ότι όλα τα πράγματα, τα οποία αρέσουν σε αυτόν, είναι σεξ, και ο, τι αρέσει στους άλλους – είναι ανωμαλία; Όχι, αυτή είναι μια ολοφάνερη βλακεία, και τέλος πάντων, αν εδώ δεν προκαλούν σε άλλους πόνο, αυτό, παρεμπιπτόντως, πρέπει ακόμα να το διαπιστώσει… τότε πώς αυτή η δουλειά είναι χειρότερη από οποιαδήποτε άλλη; Αφού είναι και πολύ καλύτερη! Μιας και ο ίδιος μπορεί να τους πηδήξει όλους με κάθε τρόπο, χωρίς να στερήσει οτιδήποτε από τον εαυτό του.
– Ο, είναι δύσκολο να το ονομάσω, δεν τα θυμάμαι όλα, – απάντησε ο Γουόνγκ. – Για παράδειγμα, κάποιος πρέπει να κανονίζει με τα αγόρια του δρόμου να κυκλοφοράνε για μια η ακόμα και δυο εβδομάδες, φορώντας άσπρα, η κόκκινα, η άλλα καλτσάκια, τα οποία εμείς τους δίνουμε, χωρίς να τα βγάζουν, και μετά να τα αγοράζει από αυτά. Εμείς πληρώνουμε πέντε δολάρια το ζευγάρι – αυτά είναι πολλά για άστεγα και άπορα αγόρια. Τους βοηθάμε να επιβιώσουν.
– Αγοράζετε; Πέντε δολάρια το ζεύγος; Γιατί; – Γέλασε ο Αντρέι.
– Για να τα πουλάμε, φυσικά, – απάντησε ατάραχος ο Γουόνγκ. – Εμείς τα πουλάμε για πενήντα.
– Ουάου.
– Αυτά, βέβαια, είναι τα ψιλοπράγματα, και δεν προτείνω σε σένα συγκεκριμένα να το κάνεις, όχι, το κάνει κάποιος άλλος, όμως, αυτόν τον άνθρωπο πρέπει να τον ελέγχουμε, να κρατάμε τις παραγγελιές, και αυτές είναι πολύ ποικιλόμορφες. Και πάλι, δεν θα ασχολείσαι εσύ ο ίδιος με την κράτηση των παραγγελιών, θα το κάνουν άλλοι, αλλά και αυτοί οι άλλοι χρειάζονται έλεγχο.
– Μα ποιος πληρώνει για τις μυρωδάτες κάλτσες?
– Δεν ξέρω, – ανασήκωσε τους ώμους του ο Γουόνγκ. – Οι περισσότεροι από τους πελάτες μας διατηρούν την ανωνυμία τους, και εμείς όχι μόνο δεν προσπαθούμε να την διαταράξουμε, αντιθέτως, την προστατεύουμε με κάθε τρόπο. Έτσι αδιαφορώ παντελώς, αν ο αγοραστής είναι ιερέας η αξιοσέβαστος πατήρ φαμίλιας η ένας έφηβος – τι σημασία έχει; Αυτοί πληρώνουν, και εμείς τους βοηθάμε να πάρουν αυτό, που θέλουν. Είναι σίγουροι, ότι δεν τους κοροϊδεύουμε, διότι αυτό πηγαίνει κόντρα στις αρχές μας. [λογοκρισία] Και αν ο πελάτης θέλει να αγοράσει ένα προφυλακτικό με σπέρμα του άντρα κοντά στα σαράντα με αθλητικό σωματότυπο, και πάλι θα λάβει ορισμένα αυτό, που ζητάει.
– Και πώς να το ελέγξεις; Αφού κάποιος μπορεί να σε κοροϊδέψει τόσο εύκολα…
– Μην είσαι τόσο αγαθός, αγόρι μου, – ο Γουόνγκ ύψωσε το δάχτυλο του. – Είναι πολύ εύκολο να πεις ψέματα, αλήθεια, αλλά είναι πολύ δύσκολο να κοροϊδεύεις έτσι, ώστε ακόμη και σε μια και μοναδική κατάσταση το ψέμα σου να μην βγει παραέξω. Στην τελική αυτό θα μας κοστίσει πολύ περισσότερα, δεν μιλάω καν για το ότι να καταστρέψεις την υπόληψη σου σημαίνει να βάλεις λουκέτο σε όλη την επιχείρηση. Η υπόληψη είναι το παν.
– Δυσκολεύομαι να αποφασίσω έτσι αμέσως, διότι αν θα αρχίσω να δουλεύω, προφανώς, αυτό θα καλύψει όλο τον χρόνο μου, και εσύ σίγουρα δεν θα συμφωνήσεις να με αποδεσμεύσεις υπερβολικά γρήγορα.
– Βέβαια, – έγνεψε ο Γουόνγκ. – Χρειάζομαι έναν βοηθό όχι για μια, ούτε και για δυο χρονιές. Όμως, τα πάντα έχουν το κόστος τους.
Ο Αντρέι σώπασε. Να ρωτήσει – πόσα θα παίρνει, θα σημαίνει το ότι ήδη άρχισε να λαμβάνει απόρρητες πληροφορίες, και καταλάβαινε, ότι η περιέργεια αυτού του είδους ήδη θα επιφέρει τις ανάλογες ευθύνες.
– Αν θα δουλέψεις για μένα πέντε χρόνια, ποτέ ξανά δεν θα ανησυχήσεις για χρήματα, και θα ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου στην πολυτέλεια και πλούτο.
– Στην επάρκεια:), – στραβογελασε ο Αντρέι.
– Ναι, – ζωήρεψε ο Γουόνγκ. – Στην επάρκεια. Σου φαίνεται λίγο αυτό? Άνθρωπος ευχαριστημένος – άνθρωπος καλός. Η επάρκεια θα έπρεπε να είναι η μεγαλύτερη αρετή, διότι ο ευχαριστημένος άνθρωπος δεν θα σκοτώσει και δεν θα κλέψει, δεν θα αποπλανήσει την γυναίκα του γείτονα και δεν θα σκαρφιστεί εκδίκηση – γιατί, αφού είναι ήδη ικανοποιημένος! Όλες οι αρετές του κόσμου προέρχονται από την ίδια επάρκεια.
– Έχω δει πολλούς ανθρώπους με επάρκεια – διαφώνησε ο Αντρέι, και όλοι τους κάνουν την απαίσια εντύπωση των φυτών, αποβλακωμένων και επιθετικών κιόλας.
– Πού τους έχεις δει εσύ, – ρώτησε ύπουλα ο Γουόνγκ.
– Όπου θέλεις, παντού – ορίστε εκείνοι οι τουρίστες, που κάθονται εβδομάδες ολόκληρες στα μπαρ, και τρώνε, πίνουν, και δεν πηδιούνται, παρεμπιπτόντως…
– Και γιατί εσύ αποφάσισες, ότι αυτοί – είναι ικανοποιημένοι άνθρωποι?
Εδώ ο Αντρέι αναγκάστηκε να σκεφτεί. Ο Γουόνγκ δεν τον ενοχλούσε. Γενικώς θύμιζε την αράχνη, η οποία, έχοντας προσελκύσει στον ιστό της μια όμορφη πεταλούδα, δεν επιτίθεται σε αυτήν βιαία, αλλά την καταφέρνει με πειθώ, με κουβέντα. Μάλλον, όντως χρειαζόταν για συνεργάτη έναν άνθρωπο, ο οποίος ξέρει – τι και γιατί κάνει, τι λαμβάνει από αυτό και πια τιμή πληρώνει.
– Επειδή δεν χρειάζονται τίποτε άλλο.
– Νομίζω, ότι κάνεις πολύ μεγάλο λάθος, – είπε με σιγουριά ο Γουόνγκ. – Οι άνθρωποι, για τους οποίους μιλάς εσύ, δεν είναι σε καμία περίπτωση ευχαριστημένοι. Αυτοί τρώνε και μεθάνε, επειδή είναι δυστυχισμένοι, και προσπαθούν να πνίξουν τη δυστυχία τους στο ποτό και στο φαγητό. Σχεδόν όλοι τους υποφέρουν από σκληρό φόβο του μέλλοντος – τι θα γίνει, αν απολυθούν από τη δουλειά τους, αν τους απατήσει η γυναίκα τους, αν το παιδί τους κάνει κάποια ζημιά, αν κάποιος θα τους προσπεράσει στην καριέρα… δεκάδες, εκατοντάδες φόβοι. Το άγχος – είναι η φυσική τους κατάσταση, ως εκ τούτου και αρρώστιες, και ακόμα μεγαλύτεροι φόβοι. Από εκεί έρχεται και η επιθετικότητα. Ένας ευχαριστημένος άνθρωπος δεν είναι ποτέ επιθετικός, πίστεψε με. Δεν έχεις νιώσει ποτέ σου επάρκεια. Σήμερα το πρωί, όταν ξύπνησες, δεν θυμήθηκες με επάρκεια – πως πέρασες την περασμένη νύχτα; Δεν μετρούσες με επάρκεια τα χαρτονομίσματα, τα οποία απέκτησες χωρίς κανένα απολύτως κόπο?
– Ναι, το μάντεψες σωστά, – γέλασε ο Αντρέι. – Έτσι ήταν όντως.
– Εγώ δεν μαντεύω, εγώ ξέρω, – διαφώνησε ήρεμα ο Γουόνγκ. – Ξέρω, τι γίνεται, και τι δεν γίνεται. Θυμήσου – πώς ήσουν σήμερα το πρωί και πες μου – είχες επιθυμία να βλάψεις κάποιον, να τον εκδικηθείς?
– Όχι…
– Επάρκεια. Να τι θα σώσει την ανθρωπότητα.
Ο Γουόνγκ ψιθύρισε κάτι σε μια από τις γυναίκες, και εκείνη βγήκε έξω από το δωμάτιο.
– Δηλαδή – πέντε χρόνια…, – είπε αφηρημένα ο Αντρέι. – Και τι άλλο θα πρέπει να κάνω; Ποιες άλλες απαιτήσεις των πελατών θα είμαι υποχρεωμένος να… ικανοποιώ?
Ο Γουόνγκ κούνησε το κεφάλι του.
– Πράγματι δεν το κατάλαβες ακόμα. Αδύνατον να τις ονομάσω όλες.
– Φέρε μου τουλάχιστον ένα παράδειγμα, για κάτι παράξενο, ασυνήθιστο.
– Εντάξει. Για παράδειγμα, έχω κάποιους πελάτες, οι οποίοι πληρώνουν δέκα χιλιάδες για μια νύχτα με παρθένα.
– Και πρέπει να βρω μια τέτοια παρθένα και να την πείσω να το κάνει? – Με αμφιβολία ρώτησε ο Αντρέι.
Ο Γουόνγκ γούρλωσε τα μάτια του λιγάκι και γέλασε.
– Θα το ξεφορτωθείς ποτέ ή όχι?
– Ποιο?
– Ακόμα με θεωρείς έναν κακό δαίμονα, ο οποίος αποπλανεί τις παρθένες, καταστρέφει τις μοίρες των ανθρώπων, τους θυσιάζει στα βιτσιά των άκαρδων λάγνων. Όχι, δεν πρέπει να ψάξεις κανέναν. Απλώς πρέπει να επιλέξεις, καταλαβαίνεις? Να επιλέξεις, να την μάθεις, να την εκπαιδεύσεις. Και πάλι με αυτό ασχολούνται οι βοηθοί μου, αλλά χρειάζεται κάποιος, που θα παρακολουθεί την εκτέλεση των συγκεκριμένων παραγγελιών. [λογοκρισία] Εκτός από αυτό, οι άνθρωποι, που μας προσφέρουν τα υλικά, ας το πούμε έτσι, είναι πολύ ευγνώμονες, επειδή εμείς τους προτιμήσαμε. Και αν εσύ θελήσεις να ευχαριστηθείς με αυτή την ευγνωμοσύνη, ποιος θα είχε την αντίρρηση; Στον ποπό, για παράδειγμα, δεν υπάρχει παρθενικός υμένας…
– Δηλαδή, υπάρχουν πολλές παρθένες, που θα ήθελαν να πουλήσουν την παρθενιά τους?
– Εσύ τι λες; Βέβαια! Εμείς πληρώνουμε πεντακόσια δολάρια ή ακόμα και χίλια, εδώ πολλά εξαρτώνται από την ηλικία και άλλες προτιμήσεις του πελάτη, καμιά φορά πληρώνουμε και δέκα χιλιάδες! Το φαντάζεσαι – δέκα χιλιάδες!!
Ο Γουόνγκ ανέβασε τα χέρια του με πάθος.
– [λογοκρισία]; Να ψάξει για δουλειά, τρώγοντας ψωμί με νερό, να είναι σκλάβα των γονιών της, να ζήσει στην φτώχεια, και μετά – αν σταθεί τυχερή, να δουλεύει και να παίρνει πενήντα δολάρια την ημέρα? Πόσα χρόνια θα πρέπει να δουλέψει, για να μαζέψει καθαρά τουλάχιστον χίλια?
– Δυο χρόνια.
– Δυο χρόνια; Σιγά μην είναι έτσι. Αν στο τέλος του μήνα θα της μένουν έστω πέντε-δέκα δολάρια, θα είναι πολύ καλά, έτσι τα δικά σου δυο χρόνια μετατρέπονται ήδη σε είκοσι, και στην πραγματικότητα δεν θα της μείνει τίποτα, και αυτή το ξέρει πάρα πολύ καλά – θα της το πάρουν οι γονείς της ή ο άντρας της ή…
Εκείνος έκανε μια απελπισμένη χειρονομία.
– Έτσι και βγαίνει, ότι για μια παρθένα η πρόταση μας – είναι μια σπάνια ευκαιρία. Εκείνη παίρνει μια περιούσια, όχι πολύ μεγάλη, αλλά αρκετή, για να την χειριστεί έξυπνα – ίσως να ανοίξει τη δική της δουλειά, να πληρώσει τις σπουδές της και να ψάξει για μια καλύτερη θέση… ο άνθρωπος έχει πια επιλογές. Στην αντίθετη περίπτωση εκείνη δεν παίρνει τίποτα, και η παρθενιά της θα καταλήξει σε αυτόν, που δεν θα της δώσει τίποτα, δεν θα πληρώσει, και θα τα κάνει όλα επώδυνα και άγρια, και θα την σκλαβώσει κιόλας με το δικαίωμα του συζύγου…
– Ναι, συμφωνώ.
Η κατάσταση από τα λόγια του Γουόνγκ έδειχνε τελείως διαφορετική, από αυτήν, που αντιλαμβανόταν ο Αντρέι στην αρχή.
– Θέλεις ακόμα παράδειγμα?
– Ναι, έχει ενδιαφέρον:)
– Ωραία…, – ο Γουόνγκ μπήκε σε σκέψεις. – Περίμενε εδώ, θα πάω να φωνάξω έναν άνθρωπο, πρέπει να είναι εδώ τώρα, ενώ η βοηθός μου προς το παρόν θα παίξει μαζί σου, αν θέλεις.
Το χέρι της γυναίκας μπήκε στον ποπό του τόσο εύκολα, ήταν κάτι απίστευτο – πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο. Η αλοιφή, σίγουρα, έπαιζε τον ρόλο της, και το χέρι της ήταν αρκετά μικρό, και πάλι, ήταν δύσκολο να φανταστεί, ότι αυτό μπορεί να είναι τόσο ανώδυνο. Ο Αντρέι έγειρε στην πλάτη της πολυθρόνας, βάζοντας τα πόδια του στα χερούλια, και αφέθηκε στις αισθήσεις του.
Μερικά λεπτά αργότερα κάποιος μπήκε μέσα στο δωμάτιο, αλλά ο Αντρέι συνέχιζε να ξαπλώνει με τα μάτια του κλειστά.
– Πολύ καλά, – ακούστηκε η φωνή του Γουόνγκ, μείνε έτσι, μην ανοίξεις τα μάτια σου. – Έχεις δει στο τσίρκο αυτούς, που καταπίνουν τα σπαθιά?
Ο Αντρέι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.
– Όχι, δεν μου αρέσει το τσίρκο.
– Δεν έχει σημασία. Οι άνθρωποι χώνουν στο λαιμό τους μακριά σπαθιά, τα οποία φτάνουν μέχρι το στομάχι, αν κρατάνε ίσιο τον οισοφάγο τους και είναι πάρα πολύ προσεκτικοί. Όμως, όπως ξέρεις, στο λαιμό μπορεί να χωθεί και κάτι άλλο ακόμα… θυμάσαι τις αισθήσεις από τον πούτσο μου?
Ο Αντρέι έγνεψε.
– Είναι αρκετά μακρύ, έτσι θυμάσαι και το ότι το κεφαλάκι του περνούσε μέσα στο λαιμό σου. Ωστόσο, υπάρχουν και πιο μακριά πουλιά…
Ο Αντρέι άκουσε κάποιους μεταλλικούς ήχους, τα πόδια του κατέβηκαν από τα στηρίγματα κάτω, και στερεώθηκαν με μαλακούς δεσμούς, το ίδιο έγινε και με τα χέρια, και μια μαλακή αγκύλη πίεσε το λαιμό του στην πλάτη της πολυθρόνας, έπειτα στο στόμα του έβαλαν γνωστό πια σιδεράκι και ακινητοποίησαν το κεφάλι του. Μισό λεπτό αργότερα δεν ήταν σε κατάσταση να κουνηθεί.
– … και σήμερα έχω εδώ έναν άνθρωπο, που έχει πολύ, πάρα πολύ, υπερβολικά μακριά ψωλή με συνηθισμένο πάχος, έτσι πολλοί από αυτούς, που γνώρισαν πια την αίσθηση του πέους μέσα στο λαιμό τους, είναι πρόθυμοι να πληρώσουν πολλά για να μάθουν, τι γίνεται, όταν το πέος φτάνει… μέχρι το στομάχι!
Ο Αντρέι τραβήχτηκε και μούγκρισε κάτι, ανοίγοντας τα μάτια του, μένοντας κόκαλο από το θέαμα, που αντίκρισε μπροστά στα μάτια του. Απέναντι του κρεμόταν απίστευτου μακρούς πέος, δεν φαινόταν καν η βάση του από τη στάση, στην οποία βρισκόταν ο Αντρέι. Το πέος ήταν αλειμμένο με κάτι και γυάλιζε υπό το δυνατό φως των λαμπτήρων στο δωμάτιο.
– Χαλάρωσε, – γέλασε ο Γουόνγκ, αλλιώς θα χάσεις όλη την απόλαυση.
Το πέος πλησίασε και το κεφαλάκι του μπήκε στο λαιμό.
-Βέβαια, τα ίδια θα μπορούσαν να γίνουν και με ένα ψεύτικο πέος, – συνέχισε ο Γουόνγκ, – μα είναι κακόγουστο. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με ζωντανή σάρκα, και το πιο σημαντικό – μόνο η ζωντανή σάρκα περνάει την ενέργεια. Πάρε δέκα βαθιές αναπνοές και κράτησε την ανάσα σου. Κάνε αυτό, που σου λέω.
Ο Αντρέι υπάκουσε, έκανε δέκα βαθιές αναπνοές και εξέπνευσε, το κεφάλι σου άρχισε να γυρίζει λίγο, και αμέσως το πούλι σαν να κύλησε μέσα στο λαιμό του, πολύ γρήγορα κι όλο και πιο βαθιά. Η αίσθηση του πέους, που περνούσε μέσα στον οισοφάγο του, ήταν σοκαριστική, και μόλις δυο δευτερόλεπτα αργότερα τα μπαλάκια του άντρα τον χτύπησαν στη μύτη.
– Έτοιμο! – Σχολίασε ευχαριστημένα ο Γουόνγκ. – Και τώρα – πήδηξε τον!
Το πέος άρχισε γρήγορα και ρυθμικά να γλιστράει πέρα-δώθε, ανεβαίνοντας σχεδόν μέχρι το λαρύγγι και κατεβαίνοντας ξανά κάτω κάπου μέχρι το ίδιο το στομάχι. Από κάτω ταυτόχρονα ανέβαινε το χέρι της γυναίκας, και κάποιος άλλος άρχισε να ρουφάει δυνατά το κεφαλάκι του – μάλλον, η ίδια.
– Όταν ο αέρας θα λιγοστέψει, χτύπησε τα δάχτυλα των χεριών σου, – τον συμβούλεψε ο Γουόνγκ.
Ο Αντρέι γνώριζε πια, ότι αν μείνεις απλώς ξαπλωμένος μετά από μια τέτοια υπεροξυγόνωση, ο αέρας φτάνει για ένα λεπτό περίπου, προτού ξεκινήσουν οι δυσάρεστες αισθήσεις. Χτύπησε τα δάχτυλα του, και το πέος βγήκε εντελώς έξω. Ακόμα δέκα εισπνοές και εκπνοές, και τα πάντα επαναλήφθηκαν. Και μετά ξανά, και μόνο στην τέταρτη φορά η απόλαυση χτύπησε τον Αντρέι – ήταν τόσο απρόσμενο. Φαντάστηκε τον εαυτό του απέξω – τον πηδάνε στον ποπό με το χέρι και στο στόμα με πουλί, που φτάνει μέχρι το στομάχι, και αυτή η εικόνα του φάνηκε απίστευτα πρόστυχη – μάλλον, έπαιξε ρόλο το ότι εκείνος συνήθισε λιγάκι και ηρέμησε, και αμέσως όλη η περιοχή του οισοφάγου, από το λαρύγγι μέχρι το στομάχι, όλο αυτό το κομμάτι του κορμιού του, το οποίο νωρίτερα σαν να μην υπήρξε για εκείνον, άρχισε να εκπέμπει την ζεστή ηδονή – ο Γουόνγκ είχε δίκιο, και κάθε φορά, όταν το πέος γλίστραγε με όλο το απίθανο μάκρος του μέσα, ήταν σαν να ωθεί ένα κύμα της απόλαυσης προς τα κάτω, κοντά στον αφαλό, όπου συναντούσε την απόλαυση, προερχόμενη από τον ποπό, και άπλωνε φαρδιά, μέχρι τα παΐδια ακόμα. Ήταν μια απίστευτη αίσθηση – σε κάποιο σημείο ο Αντρέι νόμιζε, ότι και τα κοκάλα της λεκάνης και των παϊδιών του άρχισαν να ακτινοβολούν με απόλαυση. Ποτέ στη ζωή του δεν θα μπορούσε να του περάσει από το μυαλό κάτι τέτοιο, ότι τα κοκάλα μπορούν να εκπέμπουν την ηδονή, η ένταση της οποίας μοιάζει με οργασμό, και το βάθος και η ποσότητα των αποχρώσεων τον ξεπερνάνε ασύγκριτα.
– Σε έπιασε? – Είτε ρώτησε, είτε επιβεβαίωσε ο Γουόνγκ. Προφανώς καταλάβαινε πάρα πολύ καλά, τι αισθάνεται τώρα ο Αντρέι – Και τώρα απόλαυσε το…
Η γυναίκα σταμάτησε να ρουφάει το κεφαλάκι του, οι δυνατές σεξουαλικές αισθήσεις υποχώρησαν, ενώ μπροστά βγήκε κάτι, για το οποίο ο άντρας δεν προσπάθησε καν να βρει περιγραφή.
Έπειτα από είκοσι η τριάντα τέτοιες επαναλήψεις ο Αντρέι δεν μπορούσε ούτε στο περίπου να εκτιμήσει την ποσότητα τους, η διέγερση μειώθηκε κάπως, εκείνος χτύπησε περισσότερα με τα δάχτυλα του το χερούλι και τα κούνησε από τη μια μεριά στην άλλη. Όσο η γυναίκα και ο ιδιοκτήτης του απίστευτα μακριού πουλιού προσεκτικά και αβίαστα τον απελευθέρωναν από την “αιχμαλωσία”, ο Γουόνγκ καθόταν απέναντι και χαμογελούσε. Παράξενη αίσθηση της φυσικής χωλότητας κυριάρχησε τώρα μέσα του – κι πέρασε ολόκληρη τη ζωή με αυτό το κενό, μα μόλις τώρα βίωσε μια διαφορετική εμπειρία της πληρότητας αυτού του κενού με έντονες αισθήσεις. Μάλλον, κάτι παρόμοιο θα βίωνε κάποιος υποθετικός άνθρωπος, ο οποίος ποτέ στη ζωή του δεν είχε φάει τίποτα, και δεν γνώριζε ούτε πείνα, ούτε και την όρεξη, ωστόσο, έχοντας δοκιμάσει πολύ νόστιμο φαγητό, τώρα πια έμαθε να απολαμβάνει όχι μόνο την τροφή, αλλά και την πείνα.
Ο Αντρέι ανατρίχιασε, όταν θυμήθηκε την “Τζουλιέτα” του Ντε Σαντ, – πόσο παράξενο είναι το ότι όλοι θεωρούν αυτό το βιβλίου σύγκριμα των “ανωμαλιών”, ονομάζοντας ανωμαλία όλους τους ασυνήθιστους τρόπους ικανοποίησης των σεξουαλικών επιθυμιών. Ποιες στο διάολο σεξουαλικές επιθυμίες υπήρξαν εκεί; Σε κάθε ερωτική σκηνή – βασανισμοί και δολοφονίες, τι σχέση έχει το σεξ με αυτό; Ο Ντε Σαν ένωσε μηχανικά τις περιγραφές των εντελώς απάνθρωπων, ψυχοπαθητικών βασανισμών, και η τυπική, στερημένη τον παραμικρό αισθησιασμό περιγραφή του σεξ, στο οποίο ο κεντρικός στόχος είναι να τελειώσουν όσες περισσότερες φορές μπορούν, έκανε τους πάντες να βγάλουν το συμπέρασμα, ότι το βιβλίο αυτό μιλάει για τις σεξουαλικές διαστροφές. Τα βιβλία τέτοιου είδους είναι ικανά μόνο να δημιουργήσουν το μίσος για το σεξ…
Απελευθερωμένος πια, ο Αντρέι έπιασε έναν μοχλό δίπλα στο χερούλι και μετέφερε την πλάτη της πολυθρόνας σε κάθετη στάση. Κράτησε δίπλα του την γυναίκα, η οποία σκόπευε να φύγει, και εκείνη έμεινε καθιστή ανάμεσα στα πόδια του. Παίρνοντας το κεφάλι της και με τα δυο χέρια, αυτός την κοίταξε στα μάτια. Η γυναίκα δεν γύριζε αλλού το βλέμμα της και ανταπόδωσε ήρεμα το δικό του. Ο άντρας την αγκάλιασε από τους ώμους, έπειτα τράβηξε το κορδονάκι, που έδενε ψηλά το φόρεμα της. Σίγουρα ήταν τουλάχιστον πενήντα χρόνων, όμως το δέρμα στο πρόσωπο και στο κορμί της ήταν σφικτό και θύμιζε σε κάτι το δέρμα του δελφινιού – λείο και ελαστικό, με τους ξεκάθαρους μύες από κάτω. Φαρδύ και στητό στήθος με μεγάλες ρόγες. Στρογγυλά δυνατά γόνατα, τα οποία δεν έκρυβε το κοντό της φόρεμα.
Ο Αντρέι την έσπρωξε μαλακά, και η γυναίκα ξάπλωσε ανάσκελα. Πήρε την πατούσα της – το δέρμα ήταν τρυφερό και μαλακό. Εκείνος πέρασε με την γλώσσα του στο πέλμα της, μετά ακόμη μια φορά, πιο δυνατά.
– Αυτή η γυναίκα είναι πενήντα χρόνων? – Ρώτησε εκείνος.
– Πενήντα πέντε.
– Απίστευτο. Και πώς γίνεται να είναι το κορμί της λιγότερα χαλαρό, απ` ότι το δέρμα πολλών γυναικών στα τριάντα τους??
– Λιγότερο χαλαρό? – Ξαφνιάστηκε με τη σειρά του ο Γουόνγκ.
– Αν και.. ναι, είναι χαζό, ήθελα να πω όχι “λιγότερα χαλαρό”, απλώς δεν έχει κανένα ίχνος χαλάρωσης.
– Αυτό είναι το αποτέλεσμα του σεξ, – εξήγησε κοφτά ο Γουόνγκ. – Όχι εκείνο το θλιβερό πήδημα κάθε Σάββατο με επόμενο χύσιμο, αλλά το σεξ.
Ο Αντρέι κούνησε το κεφάλι του με κατανόηση. Σήκωσε το φόρεμα της – η γυναίκα δεν φορούσε βρακάκι. Το μουνάκι της ήταν τελείως μαύρο και παχουλό. Εκείνος ξάπλωσε ανάμεσα στα πόδια της και άρχισε να φιλάει τα χειλάκια της, σχεδόν ανεπαίσθητα. Ποτέ πριν δεν είχε χαϊδέψει μια τόσο μεγάλη γυναίκα, ακόμα και οι σκέψεις για αυτό του έφερναν αποστροφή, αρκούσε να κοιτάξει τα σιχαμερά κορμιά των τριαντάχρονων τουριστριών, οι ιστοί των οποίων λες και είχαν αρχίσει να αποσυντίθενται ήδη, ώστε ακόμα και στις φευγαλέες φαντασιώσεις να αποφεύγει το θέμα του σεξ με τις μεγαλύτερες, και εδώ… πενήντα πέντε χρόνων! Γρια! Ο Αντρέι ανασηκώθηκε και ξάπλωσε πάνω της, πιάνοντας με την αριστερή του παλάμη το στήθος της, και με το δεξί χέρι οδηγώντας το πέος στο μουνάκι της. Η λέξη “γρια” τον έκοψε δυσάρεστα, άναψε η αποστροφή και το πέος έπεσε. Αυτή είναι γρια, είναι πενήντα πέντε, γύριζαν στο κεφάλι οι μηχανικές σκέψεις. Αυτή – είναι μια απίστευτα ερεθιστική γυναίκα, αισθησιακή, παθιασμένη – αυτό ήταν που έβλεπε μπροστά του, ένιωθε με ολόκληρο το σώμα του, μύριζε, άγγιζε με τη γλώσσα του, το πέος του ανέβηκε και πάλι, και το έχωσε στο μουνί της ανατριχιάζοντας από έκπληξη – ήταν σαν να τον έχει βάλει στην παγίδα – μαλακή, ζεστή, και όμως παγίδα. Προσπάθησε, απλώς για χάρη του πειράματος, να βγάλει το πέος του, και δεν κατάφερε να το κάνει! Την ίδια στιγμή η γυναίκα έδειχνε εντελώς χαλαρή.
– Άφησε την να παίξει μαζί σου, – τον συμβούλεψε ο Γουόνγκ. – Έχε την εμπιστοσύνη. Ξέρει, ότι δεν θέλεις να τελειώσεις, κι θα τα κάνει όλα σωστά.
Ο Αντρέι χαλάρωσε και ξάπλωσε, χαϊδεύοντας και ζουλώντας τα μεγάλα της στήθη. Εκείνη γύρισε το πρόσωπο της και ο Αντρέι την φίλησε στο στόμα. Το μουνάκι της έκανε κάτι το απίθανο με το πουλί του. Στην αρχή είχε την αίσθηση, σαν να τον ρουφάει κάποιος με δύναμη, και μετά – σαν να το πιάνει με το χέρι και το αφήνει ξανά, μαλακιζοντας το μια κοντά στη βάση, την άλλη κοντά στο κεφαλάκι, η το αντίθετο. Η ευαισθησία, που εκείνη είχε για την κατάσταση του, ήταν καταπληκτική – με το που άρχιζε να φτάνει στον οργασμό, αυτή σταματούσε αμέσως και του έδινε τον χρόνο να συνέρθει. Μια φορά η διέγερση του έγινε πια ιδιαίτερα δυνατή, κάνοντας τον να ανησυχήσει, ότι αυτή θα ξεκινήσει πριν από την ώρα, που εκείνος θα υποχωρήσει από το επικίνδυνο σημείο, αλλά η γυναίκα δεν έκανε τίποτα – για δυο λεπτά περίπου αυτοί ξάπλωναν απλώς ακίνητοι – ακριβώς τόσο, όσο εκείνος χρειαζόταν για να επιστρέψει τον ερεθισμό του στο αποδεκτό επίπεδο. Και το φιλί της ήταν απολαυστικό – ζωντανά, αισθησιακά χείλη και γλώσσα, η τρυφερότητα ένωνε με την ηδονή. Και πάλι εμφανίστηκε εκείνη η βασανιστική απόλαυση στα παΐδια! Δηλαδή, από τώρα θα μπορέσει να βιώνει αυτές τις καταστάσεις πάντα, όποτε θα κάνει σεξ; Ήταν λες και ξύπνησε το κορμί του, ή μόλις άρχισε να ξυπνάει; Τι άλλο μπορεί να ανακαλύψει στο σεξ?
Ο Αντρέι σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον Γουόνγκ. Εκείνος καθόταν με το ένα πόδι πάνω στο άλλο και τους παρακολουθούσε με ήρεμη έκφραση στο πρόσωπο του, και μέσα στον Αντρέι γεννήθηκε μια δυνατή ευγνωμοσύνη, η οποία μετατράπηκε ξανά σε σεξουαλική έλξη. Και αυτό ήταν επίσης απρόσμενο, διότι ο Γουόνγκ ήταν ένας άντρας κοντά στα εξήντα, αν και το δικό του κορμί δεν είχε ορατά σημάδια γήρανσης. Ο Αντρέι απομακρύνθηκε από την γυναίκα, πλησίασε τον Γουόνγκ και κάθισε στα πόδια του δίπλα.
– Βέβαια, δεν θα καταφέρω να το ρουφήξω, όπως το κάνουν αυτές, όμως, το θέλω. Θα με αφήσεις να το κάνω?
Ο Γουόνγκ σιωπηλά έβγαλε το πέος του και άνοιξε τα πόδια. Ο Αντρέι κάθισε πιο κοντά και το πήρε στα χέρια. Ήταν μισοσηκωμένο και όχι τόσο μεγάλο, όπως τότε, όταν ο Γουόνγκ τον πήδηξε στο λαιμό. Δεν θέλησε να το ρουφήξει, όμως, υπήρξε δυνατή τρυφερότητα, επειδή απλώς κρατάει αυτό το πέος στα χέρια. Το χάιδευε, το άγγιζε με τα χείλη, έπαιζε το κεφαλάκι με τη γλώσσα του, το ζουλούσε στα χέρια και διασκέδαζε μαζί του, και αυτό ήταν πολύ, πολύ ευχάριστο.
– Το λες, ίσως να θέλεις να μάθεις, ποιες άλλες φαντασιώσεις έχουν καμιά φορά οι πελάτες μου? – Με αστεία απειλή στη φωνή και με χαμόγελο ρώτησε ο Γουόνγκ.
Ο Αντρέι γέλασε, σηκώθηκε και σήκωσε τα χέρια του.
– Όχι, όχι αυτή τη φορά, φτάνει μέχρι στιγμής για μένα, φτάνει…
– Εντάξει, – ο Γουόνγκ κοίταξε στο ρολόι του. – Λοιπόν, δεν σε ζορίζω με την απάντηση. Θα μείνεις φίλος μου ανεξάρτητα από το αν θα δεχτείς ή όχι την πρόταση μου, και πάντοτε θα είσαι αγαπημένος καλεσμένος στο σπίτι μας, και παρόλο που οι υπηρεσίες μας θα είναι επί πληρωμής για σένα, θα κάνουμε τα πάντα, για να πληρώσεις όσο το δυνατόν λιγότερα. Εγώ ο ίδιος θα σε συστήσω στους πελάτες μου, και αν, – εκείνος χαμογέλασε, – ο άραβας φίλος μου θα σε προτείνει σε κάποιους από τους δικούς του φίλους, εγώ θα μπορέσω να σε προσκαλέσω για τον ίδιο ρόλο, που είχες και χτες, έτσι θα έχεις και εσύ ένα δικό σου εισόδημα. Σκέψου το. Χρειάζομαι μια σοβαρή, μετρημένη απόφαση ενός ώριμου άντρα, για αυτό και δεν σε ζορίζω.