– Όχι, αυτό δεν μας κάνει. Είναι η δεύτερη προσπάθεια σας, και δεν καταφέρατε να βρείτε κάτι σωστό. Το συμβόλαιο δεν θα υπογραφεί, και εμείς θα ψάξουμε για κάποιον άλλο σχεδιαστή.
– Μα… ma`am, θέλω να σας θυμίσω, ότι πέρυσι το διαφημιστικό μας γραφείο πήρε το πρώτο βραβείο δημιουργικότητας στην Διεθνή Διαφημιστική έκθεση της Σιγκαπούρης! Αυτή είναι και η αιτία για το υψηλό κόστος των υπηρεσιών μας, και οι μεγαλύτεροι όμιλοι μας παρακαλάνε να συνεργαστούμε μαζί τους! Συμφωνήσαμε να δουλέψουμε με εσάς όχι επειδή αυτό θα μας φέρει οικονομικό κέρδος, απλώς θέλουμε να συνεισφέρουμε σε εκείνη την ευγενική πρωτοβουλία, την οποία…
– Ευχαριστώ για την επιθυμία να βοηθήσετε, το εκτιμάμε πολύ. Όμως, δεν χρειαζόμαστε τις υπηρεσίες σας σε καμία τιμή.
– Αυτό είναι πάρα πολύ παράξενο, ma`am…
Ένας νεαρός άντρας με γυαλιστερά παπούτσια, άψογο κουστούμι και γραβάτα καθόταν στην πολυθρόνα και έδειχνε αρκετά χαμένος. Μπροστά του βρισκόταν ένας ανοιχτός φάκελος με χρωματιστές εικόνες, στις οποίες ο άντρας κάρφωνε το βλέμμα, λες και ήταν το σωτήριο λιμάνι του.
– Οι καλύτεροι ειδικοί μας έφτιαξαν τόσα υπέροχα σχέδια! Είμαι σίγουρος, ότι θα μπορούσαμε χωρίς καμία αμφιβολία να στείλουμε κάποια από αυτά στην έκθεση της…
– Αγαπητέ! – Τον διέκοψε η κοπέλα, ντυμένη στα χαμηλοκάβαλα τζιν και ένα τόσο διάφανο μπλουζάκι, που επέτρεπε στον καθένα να διακρίνει χωρίς κανένα κόπο τα στηθάκια της. – Πολλές φορές προσπαθούσα να περάσω στους, ας πούμε, ειδικούς σας – τι συγκεκριμένα θέλουμε. Όμως, κάθε φορά…
– Ναι, πράγματι, ma`am! Όμως, οι ειδικοί μας θέλουν να κάνουν ο, τι καλύτερο, έτσι…
– Οι ειδικοί σας, αγαπητέ μου, είναι άχρηστοι ως διαφημιστές.
Ο νεαρός έμεινε με ανοιχτό το στόμα.
– Δεν σκέφτονται, πως να ικανοποιήσουν τις δικές μου απαιτήσεις, και το τονίζω – τις απαιτήσεις, αλλά ανασαλεύουν την επόμενη έκθεση, στην οποία θα παλέψουν για άλλο ένα βραβείο. Αλλά, όταν η επόμενη επιτροπή, αποτελούμενη από τους ξιπασμένους κρετίνους η τις νοικοκυρές, σας δίνει άλλο ένα βραβείο, πες μου, σας ρώτησε ποτέ κανείς – κατά πόσο αυξήθηκαν οι πωλήσεις έπειτα από την διαφημιστική σας καμπάνια?
– Όχι, αλλά…
– Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για “αλλά” εδώ.
Η φωνή της κοπέλας ακούστηκε σκληρά, σχεδόν απότομα.
– Δεν σας πληρώνω για να μου δημιουργήσετε τα διαφημιστικά μεγαλεία. Σας πληρώνω, για να πάρω τη διαφήμιση, η οποία θα εξασφαλίσει την αύξηση των πωλήσεων μας. Τα υπόλοιπα δεν με ενδιαφέρουν. Με μεγάλη μου χαρά θα επισκεφτώ την έκθεση και θα θαυμάσω τα έργα σας και θα απολαύσω τις φρέσκες και πρωτοποριακές λύσεις, όμως, δεν θα σπαταλήσω ούτε ένα λεπτό για αυτή την προχειροδουλειά! Δείτε και μόνοι σας, τι μας προτείνετε!
Η κοπέλα σηκώθηκε από την πολυθρόνα της, έκανε κύκλο γύρω από το τραπέζι και στάθηκε πολύ κοντά. Τα τζιν, που φορούσε, αποκάλυπταν τόσο πολύ τη μέση της, ότι όταν έσκυψε λιγάκι, το πάνω μέρος του ποπού της ήταν εντελώς γυμνό. Εκείνη σήκωνε τα σχέδια με δυο δαχτυλάκια, σαν να ήταν κάτι σιχαμερό.
– Αυτό τι είναι?
– Είναι ένα κολάζ με τον πιο διάσημο μπασκετμπολίστα της χώρας! Αυτός συμφώνησε να πουλήσει τη φωτογραφία του για την διαφήμιση μας.
– Και γιατί το χρειαζόμαστε αυτό; Πώς θα μας βοηθήσει να αυξήσουμε τις πωλήσεις?
– Οι άνθρωποι θα δουν, ότι μας υποστηρίζει ο πιο διάσημος μπασκετμπολίστας, πάρα πολύ γνωστός και σεβαστός άνθρωπος. Θα νιώσουν εμπιστοσύνη για την εταιρία σας.
– Και τι?
– Και θα πάνε στο ζωολογικό κήπο.
– Από πού και ως πού? Αυτοί θα πάνε στον κήπο μόνο και μόνο, όταν θα είμαστε ξεκάθαροι στο διαφημιστικό μας μήνυμα – γιατί συγκεκριμένα πρέπει να το κάνουν, και όχι να τους πλασάρουμε ένα σωρό άλλων επιλογών – να πάνε στο σινεμά, να δουν τηλεόραση στο σπίτι, να κάνουν μια βόλτα στο πάρκο και τα λοιπά. Το θετικό ίματζ δεν φέρνει χρήματα! Οι πελάτες τα φέρνουν!
– Όχι, νομίζω, ότι δεν έχετε δίκιο, ma`am… Δουλεύουμε εδώ και είκοσι χρόνια, και οι πελάτες μας είναι πάρα πολύ ευχαριστημένοι με την συνεργασία, ακόμα και τόσο μεγάλα και σεβαστά ονόματα, όπως οι Tobino – παραγωγοί των καλύτερων ολογραφικών τηλεφώνων στην Ασία, και…
– Και πώς η διαφήμιση σας επηρέασε τις πωλήσεις τους?
– Οι πωλήσεις ανέβηκαν, ma`am?
– Γιατί είσαι τόσο σίγουρος γι` αυτό – είναι η πρώτη μου ερώτηση. Αν οι πωλήσεις τους ανέβηκαν – γιατί εσύ νομίζεις, ότι σε αυτό συνέβαλε η διαφήμιση σας? Γιατί να μην υποθέσουμε το αντίθετο – ότι έπειτα από τη διαφήμιση σας η πρόοδος επιβραδύνθηκε; Πού είναι οι αποδείξεις της αποτελεσματικότητας των διαφημίσεων σας, ρωτάω εγώ? Πού είναι τα δεδομένα των πωλήσεων πριν και μετά από την έναρξη της καμπάνιας; Ποια άλλα γεγονότα του μάρκετινγκ είχαν συμβεί την ίδια εποχή; Πώς συμπεριφέρθηκαν οι ανταγωνιστές κατά διάρκεια της καμπάνιας?
– Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω, ma`am, δεν μας στέλνουν πληροφορίες τέτοιου είδους.
– Άρα, δεν ξέρετε, τι σας γίνεται! – έκοψε η κοπέλα και πήρε το επόμενο σχέδιο, – δεν ξέρετε τίποτα και είστε ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε, εκτός από το να φουσκώνετε τα μάγουλα και να φτιάχνετε τις όμορφες εικόνες, και εγώ δεν χρειάζομαι όμορφες εικόνες, μπορείτε να το καταλάβετε αυτό; Χρειάζομαι κάτι, που θα ανεβάσει τις πωλήσεις μου – και αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο πράγμα! Πού σε αυτόν τον φάκελο είναι η λίστα με τα ανταγωνιστικά μας προτερήματα? Γιατί είναι γραμμένα με τόσο μικρά γράμματα και τόσο χαμηλά στην εικόνα; Αυτό είναι το πιο σημαντικό, τι τον χρειαζόμαστε τον γλάρο πάνω από τη θάλασσα?
– Προκαλεί τις αναλογίες…
– Με ένα ενδιαφέρον ζωολογικό κήπο?
– Όχι, αλλά…
– Δεν υπάρχουν “αλλά”. Και αυτό? – Με απέχθεια πετώντας άλλο ένα φύλλο πάνω στο τραπέζι, εκείνη πήρε από το φάκελο το επόμενο. – Για ποιο διάολο τη θέλω αυτή την καλλονή?
– Η όμορφη νεαρή κοπέλα, ma`am…
– …θα προκαλέσει το μίσος των άσχημων γριών, οι οποίες και πηγαίνουν τα παιδιά τους στο ζωολογικό κήπο, – τον διέκοψε εκείνη. – Εντάξει, και αυτό; Δεν θέλω ούτε να τα συζητήσω αυτά τα σκουπίδια. Λοιπόν, να τι θα γίνει.
Η κοπέλα επέστρεψε στην πολυθρόνα της και έβαλε τα γυμνά πατουσάκια πάνω στο γραφείο.
– Αυτή είναι η τελευταία μου πρόσφορα. Απαιτώ, επιμένω και σας ορκίζω – περιορίστε την δημιουργική σας ορμή. Σταματήστε να κάνετε αυτό, στο οποίο δεν καταλαβαίνετε τίποτα – το μάρκετινγκ, και ασχοληθείτε με αυτό, το οποίο όντως ξέρετε να κάνετε – να σχεδιάζετε τις ποιοτικές εικόνες, να δημιουργείτε ιδέες, οι οποίες θα προβάλουν και θα πλαισιώνουν την κεντρική ιδέα του μάρκετινγκ, και το μάρκετινγκ σε αυτό το μέρος είναι δική μου δουλειά, καταλάβατε? Λοιπόν – η γενική ιδέα των διαφημιστικών πλακάτ είναι αποκλειστικά δική μου. Σας λέω – τι συγκεκριμένα πρέπει να βρίσκεται στο πλακάτ, σε ποιο μέγεθος και που, και εσείς κάνετε όλα τα υπόλοιπα, ώστε όλα τα αυτά να δείχνουν όμορφα. Κανενός είδος παρεκκλίσεις! Ποιος ήταν εκείνος ο ηλίθιος, που έχωσε στο σχέδιο το τηλέφωνο; Ποιος, θεέ μου, θα σκεφτεί να πάρει τηλέφωνο στο ζωολογικό κήπο?? Γιατί να διασπάσουμε την προσοχή του ανθρώπου; Περνάς δίπλα με αυτοκίνητο, η με τα πόδια, ρίχνεις μια ματιά στο πλακάτ, για μισό δευτερόλεπτο, για ένα δευτερόλεπτο, και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτή την τραβηγμένη προσοχή στο έπακρο, για ποιο διάολο χρειαζόμαστε το τηλέφωνο εκεί; Αν είσαι εντελώς ψυχάκιας, μπες στο ίντερνετ και βρες εκεί το τηλέφωνο μας. Και να μην δω καμία γυμνή γκόμενα εκεί!
– ma`am, εμείς δεν έχουμε γυμνές γκόμενες! – Τρομαγμένα ψέλλισε ο νεαρός.
– Ακριβώς!
Ηττημένο με αυτό το «επιχείρημα» το παλικάρι τα έχασε εντελώς.
– Εμείς έχουμε τις γυμνές γκόμενες, – η κοπέλα σήκωσε το μπλουζάκι της. – Σου αρέσει?
Τρελαμένος, ο άντρας κοίταξε με ρίσκο να αλληθωρίσει.
– Ναι, ma`am…
– Θέλεις να με γαμήσεις; Θέλεις να σ`τον ρουφήξω?
Φαινόταν, ότι το παλικάρι θα τα βάλει στα πόδια από στιγμή σε στιγμή.
– Φυσικά και το θέλεις. Ίσως και να σε αφήσω, κιόλας. Αλλά αυτό – είναι δικό μας θέμα, ενώ στις αφίσες μας δεν θα μπει καμία γυμνή γκόμενα! Στην δική σας χώρα των πεπεισμένων πουριτανών, όπου οι άντρες το μόνο που κάνουν στο διαδίκτυο, είναι να ψάχνουν για πορνό, και μετά την παίζουν στις τουαλέτες, αρκεί να περάσει στο δρόμο μια τουρίστρια με κοντά σορτσάκια, για να ακούσει σίγουρα τα σφυρίγματα πίσω από την πλάτη της, οι όμορφες γκόμενες είναι εντελώς άχρηστες στην διαφήμιση. Βασικά, είναι άχρηστες παντού, διότι τουλάχιστον οι μισοί καταναλωτές είναι γυναίκες, οι οποίες, συγκρίνοντας τον εαυτό τους και την διαφημιστική κούκλα, δεν νιώθουν καθόλου ευχαριστημένες, και σε καμία περίπτωση δεν θα αισθανθούν κανέναν καταναλωτικό ενθουσιασμό. Στα δικά μας πλακάτ θα υπάρχουν μόνο παιδιά και άντρες. Ένας άντρας με τον γιο του παίζει με τιγράκι, και ας μην έχουν ευτυχισμένα χαμογελά! Εδώ και πολύ καιρό όλοι έχουν μπουχτίσει με τα ευτυχισμένα χαμόγελα στις διαφημίσεις. Ας δείχνουν ξετρελαμένοι, ίσως ακόμα και τρομαγμένοι! Και κανένας ηθοποιός! Κανένας μπασκετμπολίστας. Δεν το καταλαβαίνουν οι δικοί σας ανεγκέφαλοι, ότι στους ζωολογικούς κήπους έρχονται οι πιο συνηθισμένοι άνθρωποι, και η διαφήμιση με μακιγιαρισμένα μούτρα των διάσημων δεν προκαλεί καμία αναλογία με ένα προσιτό προϊών? Να προσλάβουν έναν τέτοιο ηθοποιό, ο οποίος θα μας κάνει τον πιο απλό, κανονικό άντρα, με τον ποιο συνηθισμένο γιο, χοντρό και απαθή, οι άνθρωποι θα δουν τους εαυτούς τους σε αυτές τις αφίσες και θα θέλουν να έρθουν και εκείνοι στον δικό μας ζωολογικό κήπο. Κανένα τηλέφωνο, χωρίς περιττά πράγματα – μόνο η επιβεβαιωμένη από εμένα εικόνα του άντρα με τον γιο του, η αναφορά για τα πλεονεκτήματα μας, εναλλάξ από μια αφίσα στην άλλη – από ένα πλεονέκτημα στην άφησα, από ένα, γαμώτο, και όχι δυο! Με μεγάλα γράμματα – το σύνθημα μας, ώστε οι άνθρωποι να καταλάβουν αμέσως, ότι είναι η διαφήμιση του ζωολογικού κήπου. Τα καταλάβατε όλα? Αυτή είναι η τελευταία μου προσπάθεια. Να μαζέψετε τους σχεδιαστές σας. ΟΚ?
– Μάλιστα, ma`am…
– Και τώρα, – η κοπέλα σηκώθηκε, τον πλησίασε ξανά, γύρισε την πολυθρόνα του προς το μέρος της. – Απλώς κάθισε και μην κάνεις τίποτα.
Δεκαπέντε λεπτά αργότερα το παλικάρι, παραπατώντας, βγήκε από το γραφείο συνοδεία του κοροϊδευτικού βλέμματος της γραμματέας.
Η Τζέιν έμεινε μόνη, κάθισε στη πολυθρόνα και άρχισε να ξεκουμπώνει τον τεχνητό φαλλό, παρατηρώντας αφηρημένα τις λιμνούλες του σπέρματος πάνω στην γυαλιστερή επιφάνεια του γραφείου. Είναι τόσο διεγερτικό – να πηδάει τα αγόρια στον ποπό, να τους φέρνει σε οργασμό, καμιά φορά, βέβαια, χρειάζεται να παίζει το πέος τους με το χέρι, αλλά αυτό δεν έκανε την απόλαυση λιγότερη. Εκείνη πάτησε το κουμπί, και η γραμματέας της εμφανίστηκε στην πόρτα.
– Καλή μου, πάρε τηλέφωνο αυτούς τους… την επόμενη φορά να στέλνουν κάποιον με μεγαλύτερο πέος, και να αντέχει να με γαμάει έστω μισή ώρα, χωρίς να τελειώνει, εντάξει?
Η κοπέλα έγνεψε.
– Ακόμα καλύτερα – να στείλουν δυο. Απ` αυτούς, που μου αρέσουν – γυμνασμένοι, ξέρεις εσύ…
Η γραμματέας έγνεψε ξανά, χωρίς καμιά λέξη.
– Εδώ στο γραφείο μου είναι σπέρμα – μην το σκουπίζεις, θέλω να μείνει έτσι και να στεγνώσει.
– Μάλιστα, ma`am.
– Άφησες τα καλτσάκια σου άπλυτα εχτές, όπως σου ζήτησα?
– Ναι, ma`am.
– Και έπλυνες τα ποδαράκια σου?
– Όχι, ma`am, όμως, φοβάμαι, ότι μυρίζουν πια πάρα πολύ…
– Αυτό θα το αποφασίσω εγώ – αν μυρίζουν πολύ η όχι, σωστά?
– Ναι, ma`am.
Πέρασαν δεκαοκτώ μήνες από τότε, που η Τζέιν άρχισε να ασχολείται με τις επιχειρήσεις. Αν θα της έλεγαν νωρίτερα, ότι η δουλειά είναι ένας πανίσχυρος τρόπος να αλλάζει, εκείνη θα δυσκολευόταν πάρα πολύ να το πιστέψει. Δεν θα το πίστευε. Η ίδια λέξη “μπίζνες” σχετίζεται με κάτι ηλίθιο, περιορισμένο, εξαντλητικό. Βεβαίως, η Βίδρα τη βοήθησε πάρα πολύ. Το πρώτο, που απαίτησε, ήταν να μην σταματάει την ανά ένα λεπτό καταγραφή ποτέ. Από τη στιγμή, που έμπαινε μέσα στο γραφείο, και μέχρι να το αφήσει, η ανά λεπτό καταγραφή πρέπει να συνεχίζεται αδιάκοπα. Την πρώτη εβδομάδα κατάφερνε να το κάνει με τεράστιο κόπο, όμως, αργότερα, κάπως απαρατήρητα, αυτό μετατράπηκε σε μια εντελώς φυσική πράξη. Η καταγραφή ανά κάθε λεπτό της κατάστασης της ήταν ένα τέλειο εργαλείο της παρακολούθησης μιας νοσηρής προσκόλλησης στη δουλειά, ως εκ τούτου η Τζέιν κατάφερνε πάρα πολύ γρήγορα να παύει τις μη-φυσιολογικές καταστάσεις τη στιγμή της εμφάνισης τους και το φωτισμένο φόντο μειωνόταν η εξαφανιζόταν τελείως. Έπειτα από έναν μήνα εκείνη ένιωθε πια τόσο σίγουρη για τον εαυτό της, ότι δεν υπήρξε πλέον ανάγκη για την αλκ – η συνήθεια να ελέγχει την κατάσταση της σταθεροποιήθηκε. Η δουλειά την μετέτρεψε σε έναν απολύτως διαφορετικό άνθρωπο. Για την ακρίβεια – με τη βοήθεια της επιχείρησης εκείνη κατάφερε να γίνει ένας διαφορετικός άνθρωπος. Τώρα δεν έκρυβε πια τα μάτια της ντροπαλά, όταν έλυνε κάποιο πρόβλημα με τους αντιπρόσωπους διάφορων εταιριών, αλλά εκείνοι χαμήλωναν τα βλέμματα τους. Η συνηθισμένη της σεμνότητα χάθηκε. Έμαθε να αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα – τι θέλει, και να πετυχαίνει τον σκοπό της, δεν έχει σημασία – με ποιον τρόπο – με την πειθώ, η με διαταγές, η με χαμόγελο. Ήταν ικανή πλέον στην περίπτωση ανάγκης να συμπεριφέρεται σαν κύρια ή σαν ένας επίμονος νταής – έπραττε σύμφωνα με αυτό, το οποίο απαιτούσε η δεδομένη κατάσταση. Κατέκτησε εύκολα την τέχνη να χειραγωγεί τις θεωρίες και τους δογματισμούς των άλλων ανθρώπων. Παλιότερα θα την είχε συγχύσει το ίδιο γεγονός της χειραγώγησης. Της φαινόταν ανήθικο να χρησιμοποιεί τις αδυναμίες κάποιων, όμως τώρα… αν ο ίδιος άνθρωπος επιλέγει να είναι χαζός, γιατί εκείνη πρέπει να το αντιμετωπίζει με ευλάβεια η με σεβασμό; Και τι, ότι κάποιοι δεν έχουν πρόσβαση στα βιβλία του Μποντχ; Είναι προσιτά σε όλους, μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες – οι μουσούδες έδιναν μεγάλη προσοχή στην διαφήμιση του βιβλίου, φρόντιζαν να είναι διακριτική, και όμως, σε καμία περίπτωση να μην περνάει απαρατήρητη. Έτσι, αν κάποιος θα ενδιαφερόταν για τα θέματα της ελευθερίας από τα δόγματα και αρνητικά συναισθήματα, τα οποία περιγράφονται στο βιβλίο… ο δρόμος είναι ανοιχτός για όλους. Και αν κάποιος προτιμά να ζει πατροπαράδοτα, αυτό είναι δικό του πρόβλημα. Το κυνήγι των ανθρώπων από μόνο του αποδείχτηκε πάρα πολύ συναρπαστικό. Ας πούμε, μπροστά της βρισκόταν ευυπόληπτος άντρας περίπου εξήντα χρόνων. Πώς να παρουσιαστεί με μέγιστη αποτελεσματικότητα, για να μην τον πιέζει για κάτι, αλλά να το προτείνει ο ίδιος; Να πηδηχτεί μαζί του? Να τον αποπλανεί, αλλά να μην του κάθεται; Να τον πηδήξει; Ίσως να είναι μαζοχιστής και τελειώνει, όταν τον κατουράνε και τον αναγκάζουν να γλύφει τα ποδαράκια; Αυτή είναι σχεδόν αήττητη περίπτωση, και όσο πιο ευπαρουσίαστος δείχνει, τόσο μεγαλύτερη είναι η αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας προσέγγισης. Η μήπως πρέπει να ξεκινήσει μαζί του μια συζήτηση με θεολογικό χαρακτήρα; Η να μοιραστεί τη συνταγή για τα αγγουράκια-τουρσί? Η Τζέιν έμαθε από το πρώτο κιόλας βλέμμα να σχηματίζει την πλέον κατάλληλη στρατηγική, όμως, αυτό δεν το πέτυχε αμέσως. Η Βίδρα την έπαιρνε σε μεγάλα εμπορικά κέντρα, και κάθονταν εκεί δίπλα στις κυλιόμενες σκάλες, παρατηρώντας τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος ανεβαίνει στη σκάλα – έχεις ακριβώς πέντε δευτερόλεπτα, για να προσδιορίσεις την δομή της προσωπικότητας του, να διακρίνεις τα δυνατά και αδύναμα σημεία και να φτιάξεις μια πρόχειρη τακτική της επίδρασης σου πάνω του. Τις πρώτες μερικές ημέρες η Τζέιν αστοχούσε στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, όμως, οι διορθώσεις και τα σχόλια της Βίδρας ήταν πάρα πολύ ουσιαστικές και συγκλονιστικές. Η Τζέιν την θαύμαζε πάρα πολύ, όταν εκείνη έδινε τη δική της εκτίμηση για τάδε η εκείνον άνθρωπο και εξηγούσε – πως ορισμένα φτάνει σε αυτά τα συμπεράσματα. Ο Σέρλοκ Χολμς σίγουρα θα έμεινε ευχαριστημένος! Καμιά φορά η Βίδρα αναφερόταν σε τέτοιες λεπτομέρειες, ότι η Τζέιν δεν άντεχε πια και πήγαινε στον άνθρωπο να κάνει ερωτήσεις. Σοκαρισμένοι με μια τέτοια ορμή, οι τουρίστες προτιμούσαν να απαντήσουν, παρά να αρνηθούν, και η Βίδρα αποδεικνυόταν σωστή τις περισσότερες φορές. Αποκαλύφθηκε, ότι όλοι οι άνθρωποι – είναι γυμνοί! Κρύβοντας προσεκτικά την προσωπική τους ζωή, τις “αμαρτίες” τους, την ίδια στιγμή αυτοί κυριολεκτικά φωνάζουν για αυτές. Είναι γενικώς αδύνατον να κρύψεις οτιδήποτε από μια έμπειρη ματιά. Οι λεπτομέρειες στα ρούχα τους, στο περπάτημα, στις χειρονομίες, στην μιμική… – τα πάντα δίνουν τόσες πολλές πληροφορίες, ότι νομίζεις, πως διαβάζεις ένα ανοιχτό βιβλίο.
Η Τζέιν αποφάσισε να ανοίξει τον πρώτο ζωολογικό κήπο στην Κουάλα Λουμπούρ, και στο ίδιο μέρος να ιδρύσει το κεντρικό γραφείο για την υπόλοιπη μελλοντική αλυσίδα. Πρώτον, της άρεσαν οι άνθρωποι εδώ – ήρεμοι και χαμογελαστοί (και υπήρξαν όσα καυλωμένα αγόρια θέλεις, κάτι αρκετά σημαντικό). Δεύτερον, στην πόλη δεν υπήρξε ένας καλός ζωολογικός κήπος. Τρίτον, η πόλη ήταν ευχάριστη από μόνη της – η ζωή εδώ ήταν άνετη, όχι σαν το Μπανγκόκ η στο Χο Τσι Μίν η στο Δελχί, η θεός φυλάξοι, στην Τζακάρτα. Και κάτι ακόμα – ήταν το μεγάλο «σταυροδρόμι» για τους κάθε λογής ταξιδιώτες, και υπήρχε ένα τέλειο ενυδρείο, το οποίο η Τζέιν αποφάσισε να αντιληφθεί σαν πιθανό ανταγωνιστή – μια φορά το μήνα οργάνωνε την έρευνα ανάμεσα στους επισκέπτες του ενυδρείου, και τους έκανε μια και μοναδική ερώτηση – στη συγκεκριμένη επίσκεψη στην Κουάλα Λουμπούρ εκείνοι έχουν ήδη επισκεφτεί τον απίστευτο νέο ζωολογικό κήπο, ή δεν το έκαναν ακόμα; Αρχίζοντας, φυσικά, από το μηδέν, προς το τέλος του πρώτου εξάμηνου έλαβαν το αποτέλεσμα δεκαπέντε τοις εκατό – ακριβώς τόσοι τουρίστες άρχιζαν το διασκεδαστικό τους πρόγραμμα ορισμένα από την επίσκεψη στο ζωολογικό κήπο, πράγμα καθόλου άσχημο.
Δυσκολευόταν στην αρχή να σπαταλάει χρήματα. Η ίδια έδινε εύκολα τα δικά της λεφτά μόνο για τα κορίτσια και αγόρια. Οι ιδιοκτήτες των μασαζάδικων ήταν πάρα πολύ εξυπηρετικοί μαζί της, καταγράφοντας τα γούστα της, τα οποία έμοιαζαν όλο και λιγότερα με αυτά, που τους ζητούσαν οι άλλοι πελάτες. Για παράδειγμα, ζητούσε καμία δεκαριά αγόρια να έρθουν στο γραφείο της και χωρίς παραμικρή κουβέντα να χύσουν στο στόμα της ένα μετά το άλλο, όσο εκείνη έβλεπε κάποιο έργο, και φαινόταν να μην τους δίνει καμία σημασία, κατόπιν τους άφηνε να φύγουν το ίδιο σιωπηλά. Μια άλλη φορά κάλεσε τέσσερα αγόρια, τους χώρισε σε ζευγάρια και τους διέταξε να πηδηχτούν πάνω στο γραφείο της, όσο εκείνη δούλευε με τα έγγραφα (και τους παρότρυνε να τελειώνουν κατευθείαν σε αυτά τα έγγραφα, στα χέρια και στο πρόσωπο της). Το γλείψιμο των πελμάτων, μουνακιών και πισινών στα λυγερά κουκλιά ήταν το πραγματικό της πάθος, έτσι σπάνια η μέρα περνούσε χωρίς να περάσουν δυο-τρία σεμνά κοριτσάκια με χιτζάμπ μέσα στο γραφείο και το διαμέρισμα της.
Η Βίδρα στην αρχή παρακολουθούσε τις μεγάλες αγορές, όπως η απόκτηση του οικοπέδου για το ζωολογικό κήπο και για το κεντρικό γραφείο, εξηγώντας, ότι ένα λάθος δεν θα κόστιζε πολύ – σε οποιαδήποτε περίπτωση η γη είναι μόνιμη άξια, όπως και ένας καλός χώρος για γραφείο. Οι επίσημες άδειες για την εισαγωγή των ζωών σταμάτησαν να είναι πρόβλημα από τότε, που ένας αξιοσέβαστος κυβερνητικός αντιπρόσωπος βρήκε στο πρόσωπο της εκείνη, η οποία, ντυμένη σαν μια πραγματική κύρια και με αντιστοίχους τρόπους, εξουσίαζε δυναμικά έναν νεαρό, και τον διέταζε να πηδάει αυτόν τον κυβερνητικό αντιπρόσωπο, στολισμένο στα γυναικεία ρούχα, οποίου ήταν δυνατόν, και όταν οι δυνάμεις του νεαρού έφταναν στο τέλος, αναλάμβανε με μεγάλη επιτυχία η ίδια.
Παρεμπιπτόντως, η Τζέιν απέκτησε με μεγάλη δυσκολία τους τρόπους μιας αληθινής κυρίας, μιας και η Βίδρα κυριολεκτικά την βίαζε με αυτό. Αναγκάστηκε να κάνει εξάσκηση σε όλα – πως να σηκώνεται, πως να κάθεται, πως να σκύβει, να κοιτάζει, να χαμογελάει, να εκφράζει την αρέσκεια η την δυσαρέσκεια της, από δέκα, εκατό φορές, μέχρι λιποθυμιάς, να παρακολουθεί τα έργα, μιμούμενη τις συμπεριφορές των ηθοποιών, για παράδειγμα, είδε τουλάχιστον είκοσι φορές την ταινία “Ο διάβολος φοράει Πράντα”, για να αποκτήσει τους τρόπους μιας αποφασιστικής μπίζνες-γούμαν, ακόμα δέκα φορές – τον “Εξολοθρευτή” και “Στρατιώτη Τζέιν”, για να αντιγράψει την γυναίκα-πολεμιστή. Η Βίδρα την πήγε στους οίκους ανοχής, όπου η Τζέιν έκανε παρέα με τις παλιές αυταρχικές ιερόδουλες κοντά στα σαράντα-πενήντα, οι οποίες έμοιαζαν ικανές να αναγκάζουν οποιονδήποτε μόνο με ένα βλέμμα να κάνει οτιδήποτε. Μια τέτοια απογυμνωμένη αυταρχικότητα μπορούσε να δημιουργηθεί και να υπάρξει μόνο στα παράνομα μαγαζιά για σεξουαλικές ανωμαλίες, όπου οι περιοριστικοί παράγοντες απλούστατα δεν υπήρξαν.
Και το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό. Η Τζέιν δεν θα μπορούσε να υποψιαστεί ποτέ, ότι ο τρόπος της συμπεριφοράς μπορεί να κάνει μια τόσο ισχυρή επίδραση στις αντιλήψεις της, και ότι μπορείς να υποτάξεις έναν άνθρωπο, που μοιάζει να είναι τέρας μόλις σε δυο δευτερόλεπτα, και να μην το πάρει χαμπάρι κιόλας, ότι δεν είναι πια το αφεντικό του κεφαλιού του.
Μα το πιο καταπληκτικό απ` όλα ήταν κάτι άλλο. Το πιο καταπληκτικό ήταν, το πως άλλαξε η εσωτερική της ζωή. Η διοίκηση της επιχείρησης και έλεγχος των δικών της αντιλήψεων είχαν, όπως αποδείχτηκε, πολλά κοινά, διότι και το πρώτο, και το δεύτερο απαιτούν μια ανελέητη νηφαλιότητα, ακλόνητη αποφασιστικότητα, λαμπρή κοινή λογική, ανεπτυγμένη μέχρι το επίπεδο της προαίσθησης. Και ζωηράδα, πλούσια φαντασία, αγάπη για αναζήτηση των ασυνήθιστων λύσεων. Στον επιχειρηματικό κόσμο της Κουάλα Λουμπούρ η Τζέιν γρήγορα έγινε μια πολύ γνωστή περσόνα, παρόλο που η επιχείρηση της από μόνη της δεν προσδοκούσε να γίνει κάτι έστω ελάχιστο σημαντικό. Οι άλλοι θεωρούσαν τιμή να την έχουν καλεσμένη στο σπίτι τους, απλώς να την χαιρετήσουν και να πάρουν ένα χαμόγελο ως απάντηση – ένα σπάνιο προνόμιο. Οι σύζυγοι των υπουργών και οι ίδιοι υπουργοί άρχισαν να της τηλεφωνούν – και για δουλειά, και χωρίς. Η κάθε πρεσβεία, κάθε επίσημη υπηρεσία ήταν ανοιχτές για εκείνη, και αυτό την εξέπληξε απεριόριστα κιόλας, ακόμα και αυτές, για τις οποίες η ίδια έμαθε μόλις τώρα. Η προσωπική της δύναμη φαινόταν απεριόριστη, όμως, η Βίδρα την προειδοποίησε, δείχνοντας, ότι αυτό μπορεί να καταντήσει επικίνδυνο, αν η Τζέιν θα χάσει το μέτρο – ο άνθρωπος, που έχει τόση επιρροή και απολαμβάνει τόση εμπιστοσύνη και συμπάθεια της υψηλής κοινωνίας, μπορεί να τραβήξει το ενδιαφέρον των ειδικών υπηρεσιών, η συναναστροφή με τις οποίες θα δυσκολέψει αισθητά τη ζωή της, έτσι η Τζέιν άρχισε, αν και με κάποιο εσωτερικό εξαναγκασμό, να αποτραβιέται στη σκιά, δεχόταν όλο και λιγότερες προσκλήσεις και εμφανιζόταν σπανιότερα στις εκδηλώσεις, βρίσκοντας τις προφάσεις να αρνηθεί τις προσωπικές συναντήσεις, και αυτή η αντίσταση της υπέδειξε, ότι ήδη είχε φτάσει πάρα πολύ μακριά, και ότι ο εγκέφαλος της ήδη θόλωσε με το ναρκωτικό – με μια ύπουλη αίσθηση, ότι όλος ο κόσμος βρίσκεται στα πόδια της.
– Η αίσθηση της δύναμης σου μπορεί να αφυπνίσει πολύ επικίνδυνους σκοτισμούς, – έλεγε η Βίδρα, που καθόταν πάνω στο τραπέζι και κουνούσε τα ποδαράκια της, όσο η Τζέιν φίλαγε τις πατούσες ενός πολύ όμορφου αγοριού με εμφάνιση μιας λιγνής και τρυφερής κοπελίτσας. – Αυτό το δηλητήριο εγχέεται μέσα απαρατήρητα, και σε διαβρώνει γρήγορα, να προσέχεις, αλλιώς θα τελειώσεις τη ζωή σου σαν μια κυρία των σαλονιών, η οποία σιχαίνεται τον εαυτό της. – Κράτα τη δύναμη για τον εαυτό σου, αλλιώς… για κάθε μεγάλο αρουραίο βρίσκεται ένας μεγάλος γάτος, να το θυμάσαι αυτό.
Μειώνοντας σταδιακά την εντατικότητα των επαφών της με τον έξω κόσμο, η Τζέιν μετέφερε τις σχέσεις της με τους “μεγάλους ανθρώπους” σε μια παραδοσιακή μορφή, έτσι θα μπορούσε ακόμα να εμφανιστεί μπροστά τους δέκα χρόνια αργότερα και να πάρει αυτό, που ήθελε, ταυτόχρονα, η προσωπική της ζωή και πάλι έγινε ιδιοκτησία της, και όχι ένα θρεπτικό περιβάλλον για την αίσθηση της ατιμωρησίας και αυτοσπουδαιότητας. Παραξενευόταν να παρατηρεί τους κανονικούς ανθρώπους, ατέλειωτα απόμακρους, ατέλειωτα ηλίθιους, αβοήθητους, ανώριμους, άπορους, επιθετικά-μίζερους, και όταν συναντούσε κάποιες από τις μουσούδες, η απλώς σκεφτόταν για εκείνες, τότε – αντιθέτως – βίωνε ισχυρότατη αίσθηση μιας απέραντης οικειότητας, ομόνοιας με αυτά τα πλάσματα, που επιχείρησαν το ίδιο ταξίδι της συνείδησης, απ` ότι και η ίδια.
Η επιστροφή της στον Λόφο ήταν τυλιγμένη σε ομίχλη και βροχή. Και πάλι ο ίδιος δρόμος, όμως, όχι σκονισμένος, όπως την πρώτη φορά, αλλά καλυμμένος με ορμητικούς χείμαρρους, πάλι λύγιζε μανιασμένα, στρώνοντας κάτω από τις ρόδες του τζιπ τις λακκούβες, πέτρες, ρυάκια και κοτρόνες. Καμιά φορά η κλήση ήταν υπερβολικά απότομη, και ο οδηγός αναγκαζόταν να φρενάρει, να βγει από το αυτοκίνητο κάτω από την καταρρακτώδη βροχή και να υπολογίζει τον πιο κατάλληλο τρόπο να ανέβει τελικά σε αυτό το βουνό. Και κάθε φορά η Τζέιν νόμιζε, ότι αυτή η στάση είναι τελευταία, και από αυτό το σημείο θα πρέπει να συνεχίσει με τα πόδια, ενώ ο οδηγός έβρισκε ηρωικά ξανά και ξανά τον τρόπο να προχωρήσουν στο δρόμο τους.
Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, η Τζέιν έκανε σημάδι στον οδηγό να φύγει. Ο ταξιτζής προσπαθούσε να της εξηγήσει, ότι εδώ είναι η απαγορευμένη περιοχή, και ότι δεν επιτρέπεται να περάσουν οι τουρίστες, “δεν είναι ένα ξενοδοχείο εδώ, ma`am, δεν είναι εστιατόριο. Θα αναγκαστείτε να κατεβαίνετε μόνη σας κάτω”, και στο τέλος εγκατέλειψε τις προσπάθειες και έφυγε. Εκείνη στεκόταν μπροστά στην ίδια πύλη, και τίποτα δεν άλλαξε εδώ σε αυτό τον ενάμιση χρόνο, όσο η ζωή της ήταν εντελώς αποκομμένη από ο, τι την έδενε με την Βάση, με τις μουσούδες, με τους “συμμαθητές” της. Μόνο οι επισκέψεις της Βίδρας, όλο και πιο σπάνιες – αυτό ήταν, που την ένωνε με την παλιά της ζωή, και ακόμα η πρόσβαση στον λογαριασμό, όπου πάντοτε μεταφερόταν το ποσό, το οποίο εκείνη ζητούσε για επενδύσεις. Η Τζέιν στάθηκε για λίγο μπροστά στις πόρτες, και μετά κάθισε – κατευθείαν στη μέση ενός ορμητικού ρυακιού. Κάπου στο βάθος, ακριβώς κάτω από τα πόδια της – είναι λυγισμένοι διάδρομοί, ανελκυστήρες, ευρύχωρες αίθουσες των εργαστηρίων. Αυτή τη στιγμή πέρα από τις πόρτες είναι εκείνος ο κόσμος, που τη σκότωσε, την γέννησε ξανά και της έδωσε ζωή. Εδώ είναι πάντοτε ανάμεσα στους δικούς της, και δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε πιο οικείο. Ίσως τώρα θα συναντήσει την Σερένα, ή την Μπέρτα, ή και εκείνες παρασύρθηκαν στο ταξίδι πια? Πού βρίσκονται τώρα η Άρτσι και ο Μάγκνους? Μήπως φτιάχνουν την δική τους επιχείρηση στην Ανταρκτική η στη Σελήνη; Κατάφερε η Κάρεν να περάσει στην τρίτη τάξη; Ποιες εκπλήξεις έφεραν ακόμα οι σκαντζόχοιροι στην Μάρθα και τον Τζέρι; Ποιο πρόβλημα προσπαθεί να λύσει ο Πολ; Πώς είναι πια η Κούνγκα και η Ροσομάχα; Πόσο πολύ προχώρησε η εξερεύνηση της υποβρύχιας σπηλιάς; Και οι εργασίες με τον διαστημικό ανελκυστήρα; Πέρασαν μόλις δεκαοκτώ μήνες, όμως, της φαινόταν τώρα, ότι αυτοί οι μήνες διαρκούν όσο η μίση ζωή. Ο Τόμας, η Φόσσα, η Φλορίντα. Θα θελήσουν αυτοί να την διδάξουν και άλλο; Και ξαφνικά, – ένα ψυχρό κύμα πέρασε στην πλάτη της – τι θα γίνει, αν αποκαλυφθεί, ότι απομακρυνόμενη από όλους, εκείνη δεν θα καταφέρει να είναι ενδιαφέρουσα ξανά? Τι, αν όλο αυτό ήταν μια δοκιμασία, και ήθελαν να δουν, αν ο άνθρωπος θα παρασυρθεί από τη δύνη των καθηκόντων, η θα αισθανθεί, ότι όλα ταύτα είναι λάθος, θα τα παρατήσει όλα και θα επιστρέψει πίσω; Όχι, όχι. Αυτοί οι φόβοι είναι εντελώς αβάσιμοι, και είναι σίγουρη για αυτό.
Η τροπική βροχή δυνάμωνε. Πλησίαζε καταιγίδα, και οι αστραπές κοπανούσαν ήδη με όλη τους τη δύναμη την διπλανή κοιλάδα με απίστευτη πυκνότητα – καμία φορά μέσα σε δυο-τρία δευτερόλεπτα προλάβαιναν να χτυπήσουν και δέκα αστραπές! Τι, αν εκείνη τώρα θα κοιτάξει στον σαρωτή της ίριδας, και η πύλη δεν θα ανοίξει, και μόνο οι απόρθητοι τοίχοι θα υψώνονται από πάνω της, δείχνοντας, ότι εκείνη αντάλλαξε την πρακτική της με μια επιφανειακή επιτυχία; Και πάλι αυτός ο ηλίθιος φόβος. Εκείνη άλλαξε, άλλαξε πάρα πολύ, και γνώριζε απολύτως ξεκάθαρα, ότι έγινε πιο ζωντανή, πιο δυνατή, πιο αποφασιστική και επίμονη. Τώρα δεν είναι πλέον ένα προκατασκεύασμα, αλλά μια πλήρη προσωπικότητα. Έμαθε να αναλαμβάνει την ευθύνη, να παίρνει οριστικές αποφάσεις, σταμάτησε να φοβάται τη ζωή και έμαθε να βιώνει την σπινθηροβόλα ανοιχτοσύνη για το μέλλον. Οι αναλαμπές της κρυσταλλένιας καθαριότητας αφοσίωσης δεν ήταν πια ένα σπάνιο γεγονός για αυτήν. Άρχιζε να αισθάνεται τη ζωή με όλο της το δέρμα, όλο το είναι, σαν να έγινε περισσότερη, σαν να κάλυπτε με τον εαυτό της τον κόσμο, που την περιέβαλε, ήταν έτοιμη όχι μόνο να ακολουθεί κάποιον, αλλά και να οδηγεί άλλους, έγινε ακριβώς ένας τέτοιος άνθρωπος, για το οποίο της έλεγε εκείνος ο άντρας στο Μουκτινάτχ – κάποιος, που μπορεί να γίνει το στήριγμα για τον νέο κόσμο, και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για αυτό. Καμία.
Εκείνη σηκώθηκε και πλησίασε την πύλη. Η σεκόγια, μάλλον, ψήλωσε λιγάκι ακόμα; Απίθανο. Τι είναι ενάς χρόνος για αυτό το πλάσμα, που ζει χιλιάδες χρόνια; Τι είναι για την ίδια μια χιλιετία; Πώς θα είναι μετά από εκατό, διακόσια, χίλια χρόνια; Πώς είναι – να θυμάσαι, τι έγινε χίλια χρόνια πριν?
Η Τζέιν πλησίασε τον σαρωτή και τον κοίταξε. Άναψε το πράσινο φωτάκι και ακούστηκε ένα απαλό κλικ.
Και οι πόρτες δεν άνοιξαν.