Μετά από τη συμβουλή του Τόμας η Αϊρίν παρασύρθηκε με μα αρκετά ασυνήθιστη ασχολία. Έπαιρνε κάποιο πέτρωμα, έφευγε με αυτό σε μια απόμερη γωνιά, το παρατηρούσε, άγγιζε, το φώτιζε με έναν φακό, το πετούσε ψηλά και έπιανε στην παλάμη της. Αν εμφανιζόταν αντίκτυπος με κάποια ΦΑ, έκανε αντίστοιχη σημείωση.
Ο Τόμας τους έδειξε μερικές νέες πρακτικές, τις οποίες εκείνοι συμπεριέλαβαν στην συσσώρευση των αποσπασμάτων. Ήταν απλές, όμως, έδιναν ενδιαφέρον αποτελέσματα, για παράδειγμα, η πρακτική του «μη-ποταμού, μη-βουνού» μάθαινε, πως κάθε φορά, όταν το βλέμμα τους πέφτει σε κάποια από τις μουσούδες της Γης, να λένε αναλόγως «μη-χόρτο», «μη-βουνό, «μη-πέτρα», «μη-λίμνη». Και τέλος. Αυτή ήταν η όλη πρακτική. Η άσκηση στόχευε στην υπερνίκηση του στερεότυπου, σύμφωνα με τον οποίο και οι πέτρες, και ο άνεμος, και πολλά άλλα αντιλαμβάνονται σαν κάτι άψυχο, γκρίζο, συνηθισμένα-νεκρό. Ο Τόμας τους προειδοποίησε ιδιαίτερα να μην κάνουν κανενός είδους επινοήσεις και στυψίματα διάφορων εσωτερισμών, και ότι δε πρέπει να προσπαθούν να φαντάζονται τα βουνά ζωντανά και τα λοιπά.
– Κάντε ακριβώς ο, τι σας λέω, ούτε λιγότερα, ούτε περισσότερα. Πρέπει να μάθετε να μην προσθέτετε τις δικές σας επινοήσεις στα λεγόμενά μου, αλλά να αντιλαμβάνεστε τις συμβουλές μου κυριολεκτικά. Στην πρακτική «μη-ποτάμια, μη-βουνά» απαιτείται η πρόσθεση του «μη» σε κάθε λέξη, που σημαίνει οποιαδήποτε μουσούδα της Γης, οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα – όχι κάτι περισσότερο από αυτό.
Στην αρχή η Τζέιν δυσκολευόταν να εκτελέσει την εντολή του Τόμας. Συνέχεια ήθελε να επινοήσει κάτι, αδυνατούσε να περιοριστεί μόνο στην πρόθεση του «μη». Όμως, ο Τόμας δεν άφηνε τα ινία από τα χέρια του. Πέντε φορές ρωτούσε τον καθέναν – πως εκτελεί την τάδε ή εκείνη πρακτική, κολλούσε στις λεπτομέρειες, έδινε οδηγίες.
Τις μερικές πρώτες μέρες δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα, ωστόσο, ένα βράδυ, κάνοντας βόλτα, η Τζέιν κοίταζε τις μουσούδες γύρω της και έκανε το απόσπασμα από την συγκεκριμένη πρακτική. Ξαφνικά, σχεδόν χωρίς καμία προσπάθεια, άρχισαν να εμφανίζονται αναλαμπές των ΦΑ μόνο και μόνο από ένα βλέμμα σε κάποια μουσούδα της Γης και από την προφορά – και αυτό παρά το γεγονός, ότι πριν από λίγα δευτερόλεπτα υπήρξε πυκνό αρνητικό φόντο της μιζέριας – ως αντίδραση στον υπερκορεσμό με την επάρκεια. Τα μη-δέντρα άρχισαν να αντιλαμβάνονται, σαν μυστηριώδη πλάσματα, για τα οποία δεν γνωρίζει τίποτα, οι μουσούδες των βράχων σαν να έκαναν ένα βήμα εμπρός, άρχισαν να ξεχωρίζουν σε σύγκριση με τα ξέφωτα και άλλα δέντρα εκεί κοντά. Χάθηκε το φόντο της αποξένωσης, το οποίο, όπως φάνηκε, εκείνη βίωνε και δεν το παρατηρούσε καν. Και όταν, ολοκληρώνοντας αυτό το απόσπασμα η Τζέιν ξεκίνησε το υπεράλμα με την αίσθηση του μυστηρίου, το πετύχαινε πάρα πολύ εύκολα, αρκεί να έριχνε μια ματιά στη λίμνη, που έλαμπε στις ακτίνες του ήλιου, ή στον φωτισμένο με τα πολύχρωμα σύννεφα ουρανό.
Άλλη μια αστεία πρακτική – «το πρόσωπο της Φόσσας – είναι ένα κομμάτι κρέας». Όταν ο Τόμας έλεγε για αυτό, το βλέμμα του έπεσε στην Φόσσα, και έτσι εκείνη «μπήκε στην πρακτική».
– Αν… ας πούμε, τη Φόσσα, – άρχισε ο Τόμας, – θα την περάσουμε από τη μηχανή του κιμά, θα έχουμε – τον κιμά. Έχει κανείς αμφιβολίες γι` αυτό?
Δεν υπήρξαν αντιρρήσεις, αν και, μιλώντας συγκρατημένα, η ιδέα φάνηκε παράξενη.
– Αν γαμήσουμε με μια μπουλντόζα αυτόν τον βράχο, θα έχουμε έναν σωρό από πέτρες, – συνέχισε ο Τόμας. – Και κανείς δεν θα έχει καμία αμφιβολία για αυτό επίσης. Όμως, την ίδια στιγμή, ξέρουμε με απόλυτη ακρίβεια, ότι η Φόσσα, όντας ένα κομμάτι κρέας, δεν είναι μόνο το κρέας. Ενώ για τον βράχο έχουμε την μηχανική βεβαιότητα, ότι ο βράχος – είναι μόνο ένας σωρός από πέτρες.
– Όμως, δεν έχουμε τις αφορμές να υποθέσουμε, ότι ο βράχος είναι κάτι ζωντανό ή με συνείδηση.
– Εσείς – δεν έχετε, – συμφώνησε ο Τόμας. – και όμως, αυτός δεν είναι αρκετός λόγος να διατηρείτε την μηχανική βεβαιότητα. Η πρακτική συνίσταται στο ότι πρέπει να προφέρεις εναλλάξ δυο εντελώς αληθινές διατυπώσεις, και να μην κάνεις τίποτε άλλο. Η πρώτη δήλωση: «το πρόσωπο της Φόσσας – είναι ένα κομμάτι κρέας». Η δεύτερη : «αυτό το βουνό – είναι ένας σωρός από βράχια». Να επαναλαμβάνετε αυτές τις φράσεις εναλλάξ, κάθε δέκα δευτερόλεπτα. Ένα απόσπασμα – δεκαπέντε λεπτά.
Όπως και στην περίπτωση των «μη-ποταμών», η πρώτη εβδομάδα δεν έδωσε κανένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα, και η Τζέιν άρχισε να εκτελεί εντελώς τυπικά την «μούρη της Φόσσας» – δηλαδή, όπως και απαιτήθηκε. Και απολύτως ξαφνικά – στη μέση των πιο συνηθισμένων εργασιών, άσχετων με την πρακτική, η Τζέιν βίωσε την αναλαμπή μιας ασυνήθιστης αίσθησης, την οποία με μεγαλύτερη ακρίβεια περιέγραφαν οι λέξεις «το βουνό με κοιτάζει». Δεν υπήρξαν κανενός είδος εικόνες, καμία φαντασία ή επινόηση – ήταν ορισμένα μια αίσθηση, άγνωστη, ασυνήθιστη κατάσταση, λες και το βουνό με κάποιον τρόπο την αντιλαμβάνεται. Εφόσον ο άνθρωπος λαμβάνει την συντριπτική πλειοψηφία των εντυπώσεων με τα μάτια του, προφανώς, ακριβώς για αυτό στην αρχή θέλησε να εκφράσει την συγκεκριμένη κατάσταση με τις λέξεις «το βουνό με κοιτάει», ωστόσο – δεν υπήρξε κανένα «κοίταγμα» εδώ, ενώ είχε μια ανεξήγητη αντίληψη για το ότι το βουνό κάπως την παρατηρεί. Και αμέσως μετά εμφανίστηκε ένταση μέσα στην κοιλιά της, κοντά στον αφαλό, λες και ένας σκληρός ράβδος μπήκε μέσα και την πίεζε εσωτερικά.
Η Φλορίντα έκανε λιγότερη παρέα με τα παιδιά, και μέχρι στιγμής δεν τους δίδαξε καμία πρακτική, περιορίζοντας την επαφή στις συζητήσεις για τα γενικά θέματα. Όμως, οι συζητήσεις αυτές τους έμειναν, αφήνοντας το σημάδι τους.
– Ζείτε σε ένα τριώροφο κτίσμα με υπόγειο, – κάπως απρόσμενα ξεκίνησε εκείνη. – Όμως, δεν το καταλαβαίνετε, και λόγο αυτού μένετε χαμένοι. Το υπόγειο – είναι η μιζέρια και η ανία. Στα πρόσωπα σας φαίνεται, ότι και τα δυο εμφανίζονται σε σας κατά καιρούς. Στο υπόγειο υπάρχουν και οι βόθροι, όπου μπορείτε να πέσετε πάρα πολύ εύκολα – το αρνητικό φόντο, αρνητικά συναισθήματα. Η εξ αρχής ιδιαιτερότητα του υπογείου βρίσκεται στο ότι όσο μενετέ εκεί, δεν θέλετε να ανεβείτε πάνω. Και αν θέλετε, η επιθυμία αυτή είναι πάρα πολύ αδύναμη. Εκτός από αυτό, κατά τη σκέψη, ότι μπορείτε να βιώσετε τις ΦΑ, εμφανίζεται η αποστροφή, η επιθετικότητα. Ο καθένας από σας κάθε μέρα πηγαίνει στο υπόγειο, έτσι δεν είναι?
Δεν διαφώνησε κανείς. Γενικώς, ήταν πολύ δύσκολο να διαφωνείς με τη Φλορίντα, πάνω από αυτό – ήταν δύσκολο και να μιλάς μαζί της απλώς. Την ώρα της συζήτησης εκείνη κοίταζε τον συνομιλητή κατευθείαν στα μάτια, χωρίς να του δίνει την παραμικρή ευκαιρία να στρέψει το βλέμμα του αλλού. Αυτό ήταν παράξενο, άβολο, δυσάρεστο. Μιλώντας με κάποιον, στεκόταν ακριβώς μπροστά του – πρόσωπο με πρόσωπο, και αυτό φαινόταν κάπως αφύσικο, ειδικά επειδή το πρόσωπο της σπάνια εξέφραζε κάποια μιμική, και όμως, δεν έμοιαζε άψυχο ή παγωμένο – το αντίθετο. Ένας διάολος ξέρει – πως το κατάφερνε αυτό. Όταν τα παιδιά, παίζοντας, δοκίμαζαν, μιμούμενοι τον εαυτό της, να απομακρύνουν την κάθε μιμική, για κάποιο λόγο έβγαινε μια ηλίθια αγελαδίσια έκφραση, ενώ σε αυτήν ήταν σαν να ήταν έτοιμη να ορμίσει κάπου, να πετάξει, και άθελά σου αυτό σε παρέσερνε. Και η σοβαρότητα – εμφανιζόταν αυτόματα, όσο κοίταζες το πρόσωπο της Φλορίντας.
– Ο πρώτος όροφος, – συνέχισε εκείνη, – είναι τα αδύναμα ενδιαφέροντα, το αδύναμο φωτισμένο φόντο. Όταν βρίσκεστε στον πρώτο όροφο, είναι ευδιάκριτη η επιθυμία να ανεβείτε πιο ψηλά, αλλά η δύναμη αυτής της επιθυμίας παραμένει μικρή – μπλοκάρεται με την επάρκεια, με τα θετικά συναισθήματα. Μπορεί να εμφανιστεί η επιθυμία να συσσωρεύετε τα αποσπάσματα, μα λείπει κάτι, για να ξεκινήσετε. Πρέπει σε οποιαδήποτε στιγμή να αντιλαμβάνεστε – είστε στο υπόγειο ή στον πρώτο όροφο. Αν είστε στο υπόγειο, να θυμάστε, πού βρίσκεται η σκάλα, που οδηγεί προς τα πάνω, για να τη βρείτε στο σκοτάδι και να την χρησιμοποιήσετε γρήγορα. Η σκάλα, που οδηγεί από το υπόγειο στον πρώτο όροφο – είναι η πλήρη παύση της δραστηριότητας. Οποιασδήποτε. Ο, τι και να έκανες – σταμάτα, όταν καταλαβαίνεις, ότι βρίσκεσαι στον κώλο. Αδύνατον να πραγματοποιήσεις τις χαρούμενες επιθυμίες και ταυτόχρονα να βιώνεις τη μιζέρια η το αρνητικό φόντο. Άρα – αυτή τη στιγμή πραγματοποιείς τις μηχανικές επιθυμίες, για παράδειγμα, προσπαθείς να κάνεις εντύπωση ή ανησυχείς για κάτι ή βουλώνεις την ανία σου. Ξεκίνα τον εντοπισμό των χαρούμενων επιθυμιών. Ξέχνα για την ύπαρξη όλων των άλλων ανθρώπων, και ρώτησε τον εαυτό σου – με τι θέλεις να ασχοληθείς, τι σου φαίνεται συναρπαστικό? Και μέχρι να σου έρθει η προσμονή, κάτσε εκεί που είσαι και μην κάνεις τίποτα. Σαν εναλλακτική λύση, σε αυτές τις περιπτώσεις μπορείς να αρχίσεις την συσσώρευση των αποσπασμάτων – ακόμα και παρά την απροθυμία σου, διότι τα αποσπάσματα από μόνα τους είναι ικανά να αλλάζουν την κατάσταση του ανθρώπου – ειδικά, αν έχεις ήδη την πείρα της συσσώρευσης τους.
– Μάλλον, λειτουργεί η συνήθεια να βιώνεις τις ΦΑ κατά την συσσώρευση των αποσπασμάτων; – χωρίς ιδιαίτερη σιγουριά υπέθεσε ο Τραππ.
– Και αυτό επίσης. Το επόμενο – ο δεύτερος όροφος – το σταθερό φωτισμένο φόντο, συχνές αναλαμπές των ΦΑ, σταθερή και δυνατή επιθυμία να αλλάζεις το σύνολο των αντιλήψεων και συνηθειών, να συσσωρεύεις τα αποσπάσματα, κατά καιρούς εμφανίζονται επιθυμίες για κατάκτηση των ΦΑ. Ποια σκάλα είναι ωφέλιμο να χρησιμοποιήσεις, για να περάσεις στον δεύτερο όροφο, όταν εσύ βρίσκεσαι στον πρώτο; Σκεφτείτε μόνοι σας. Και ο τρίτος όροφος – η επίθεση. Όταν εσύ είσαι στον τρίτο όροφο, παρασέρνεσαι ασυγκράτητα στην μάχη, και πιέζεις σαν κριός το μέτωπο σου σε έναν τοίχο, και σπρώχνεις – ώρα με την ώρα, καμιά φορά και μέρα με τη μέρα. Οι φωτισμένες αντιλήψεις λάμπουν συχνά και πάρα πολύ δυνατά, και ο, τι γινόταν πριν από αυτό, δεν μπορείς πια να το θεωρήσεις πλήρη ζωή, – νομίζεις, ότι παλιότερα έλιωνες στη σιγανή φωτιά, σαν ένα σάπιο κούτσουρο.
– «Να λιώνεις, σαν σάπιο κούτσουρο»… ναι, γνωρίζω καλά αυτή την κατάσταση, – με γέλια επιβεβαίωσε η Κάρεν, – όμως, ένας τέτοιος διαχωρισμός είναι πολύ πρόχειρος, αφού υπάρχουν πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις.
– Εννοείται, αυτός είναι όντως πολύ πρόχειρος διαχωρισμός, όμως, αυτό είναι το καλό του – είναι πολύ εύκολο, χρησιμοποιώντας αυτή την ταξινόμηση, να προσδιορίζεις ανά πάσα στιγμή – σε ποιον όροφο βρίσκεσαι. Και αυτό θέλω να κάνεις.
– Συμφωνώ…
– Μα αυτή είναι κιόλας η καταγραφή ανά ένα λεπτό, – έβγαλε επιφώνημα η Σερένα. – Εμείς τώρα κιόλας βάζουμε τα ψηφία, που αναλογούν σε κάθε «όροφο».
– Ναι, και πόσα αποσπάσματα της αλκ έχεις μαζέψει? – διευκρίνισε η Φλορίντα.
– Μισό λεπτό. – η Σερένα άνοιξε το σημειωματάριο της. – Όλα μαζί η αλλιώς?
– Για τελευταία εβδομάδα, για παράδειγμα?
– Είκοσι δυο.
– Δηλαδή, περίπου τρία αποσπάσματα της αλκ την ημέρα. Σαράντα πέντε λεπτά. Και τι σας εμποδίζει να κάνετε την αλκ όλο το εικοσιτετράωρο – από το πρωί ως το βράδυ?
– Τώρα αυτό μου φαίνεται ακατόρθωτο, – μουρμούρισε η Μπέρτα. – Πώς να τη συνδυάσω με όλα τα άλλα?
– Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα του συνδυασμού, – έκοψε η Φλορίντα. – Εσύ το παρουσιάζεις, λες και η ζωή σου είναι τόσο γεμάτη, ότι δεν χάνεται ούτε ένα δευτερόλεπτο στην νωθρότητα, στα χαοτικά αποσπάσματα, στην ξεκούραση?
– Χάνεται, φυσικά…
– Η αλκ απαιτεί την απόσπαση μόνο για ένα δευτερόλεπτο του κάθε λεπτού, ταυτόχρονα δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό οπωσδήποτε να καταγραφείς με ακρίβεια τα λεπτά, δεν θα συμβεί τίποτε κακό, αν μια φορά θα περάσουν σαράντα πέντε δευτερόλεπτα, και την άλλη – ένα λεπτό και δέκα δευτερόλεπτα. Εκτός από αυτό – τι, συγκεκριμένα, πρέπει να αφήσεις? Για παράδειγμα, αυτό θα σε αποσπάσει από τη δημιουργία των ΦΑ; Δεν μπορείς ταυτόχρονα να βιώσεις την ΦΑ και να βάλεις ένα ψηφίο στο τετράδιο, που να αντανακλά την κατάσταση σου?
– Μπορώ.
– Εσείς θα έπρεπε να είσαστε στην δεύτερη τάξη, και ακόμα χρονοτριβείτε εδώ. – η Φλορίντα σηκώθηκε και κοίταξε γύρω-γύρω. – Μάλλον, δεν βιάζεστε να πάτε πουθενά, είστε ικανοποιημένοι με τα πάντα ως έχουν?
– Όχι, δεν είμαστε ικανοποιημένοι, Φλορίντα! – σχεδόν φώναξε η Σερένα. – Φυσικά και θέλουμε όσο πιο γρήγορα να μάθουμε περισσότερα.
– Και πώς εκδηλώνεται αυτή η θέληση σας; Κυκλοφορείτε σεμνά και αναστενάζετε; Ελπίζετε, ότι σε λίγο θα σας περάσουν σε δεύτερη τάξη; Περιμένετε, λοιπόν…
– Δεν μου πέρασε από το μυαλό, ότι…, – άρχισε να λέει η Κάρεν, όμως, η Φλορίντα τη διέκοψε.
– Ίσως, θα έπρεπε να γυρίσεις στον έξω κόσμο; Εκεί εκτιμάται η σεμνότητα. Ίσως θα σε πάρει για σύζυγο κάποιος αξιόλογος άντρας, οι σεμνές γυναίκες είναι πάντα σε εκτίμηση. – Η φωνή της Φλορίντα και πάλι έγινε μεταλλική. – Τι κάνεις εδώ, γενικώς; Εδώ δεν χρειάζεται κανείς τη σεμνότητα σου, δεν θα την εκτιμήσει δέοντος κανένας. Εδώ πρέπει να προβάλλεις τον εαυτό σου, δεν βρίσκεσαι σε βουδιστικό μοναστήρι. Ποιος ενδιαφέρεται να καθίσει δίπλα σε μια σιγανοπαπαδιά? Γίνεσαι ενδιαφέρον για τους άλλους, αν ενδιαφέρεις τον εαυτό σου, και αν αναδιπλώνεις όλα αυτά τα ενδιαφέροντα προς τα έξω. Αν, για παράδειγμα, η Άρτσι με ψάχνει κάθε μέρα και μου ρίχνει ο, τι της φάνηκε συναρπαστικό ή άγνωστο, με ποιον να κάνω παρέα, ποιος θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον – εκείνη ή εσύ?
– Νομίζω, ότι με εκείνη, – απάντησε σιγά η Κάρεν.
– Πόσες φορές με αναζήτησες εσύ; Πόσες φορές προσπάθησες να με αναγκάσεις να ακούσω αυτό, που ανακάλυψες και ξετρελάθηκες, κάνοντας τα αποσπάσματα σου?
– Καμία φορά.
– Σε πνίγει η σεμνότητα, ή η ζωή σου είναι τόσο νωθρή;
– Όχι, ζω με ενδιαφέρον… η σεμνότητα. Δεν θέλω να σε ενοχλώ.
– Ενώ η Σερένα θέλει να με ενοχλήσει, αν και όχι τόσο συχνά, όσο η Άρτσι. Για αυτό η Σερένα είναι ακόμα με σας, τα πρωτάκια, ενώ η Άρτσι ήδη στην τρίτη τάξη.
Τα παιδιά έμειναν με ανοιχτό το στόμα.
– Ήδη στην τρίτη?! Εμείς νομίζαμε, ότι η ομάδα περνάει από μια τάξη στην άλλη ολόκληρη.
– Να νομίζετε, αυτό να κάνετε, – κούνησε το κεφάλι της η Φλορίντα. – Εσείς θα σκέφτεστε κάτι, και η Άρτσι θα πράττει. Από την παράλληλη ομάδα αυτή είναι η μοναδική, που είχε περάσει στην τρίτη τάξη, ακόμα ο Μάγκνους πέρασε στην δεύτερη, και οι υπόλοιποι, όπως και εσείς, προφανώς, κάτι νομίζουν. Σκεφτείτε, αυτή είναι η δική σας ζωή, και κανένας δεν θα σας τραβάει από τα αυτιά. Στη μυθολογία του ζεν-βουδισμού υπάρχει μια τέτοια ιστορία – κάποιος δάσκαλος ήρθε στο μοναστήρι, έδωσε μια σειρά από μαθήματα, και έφυγε, λέγοντας, ότι κανείς από τους μοναχούς δεν του φάνηκε άξιος να του μεταδώσει τις μυστικές του γνώσεις. Μισή ώρα αργότερα στον δρόμο τον πρόφτασε ο μάγειρας – αυτός έφτιαχνε το φαγητό για τους μοναχούς και ήταν συνέχεια παρόν την ώρα των μαθημάτων τους με τον δάσκαλο. Ο μάγειρας έβγαλε το σπαθί του και είπε, ότι θα σκοτώσει τον δάσκαλο, αν δεν του μεταδώσει τις γνώσεις, ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη του για αυτές τις γνώσεις, και η αποφασιστικότητα να τις αποκτήσει πάση θυσία, ότι ήθελε να τις αποκτήσει, ακόμα και απειλώντας κάποιον με θάνατο, έτσι ο δάσκαλος τον θεώρησε άξιο. Μεγάλη διαφορά με τον τρόπο, που συμπεριφέρεστε εσείς.
Τα παιδιά από την ομάδα της δεν συναντιόνταν συχνά με άλλους από την παράλληλη ομάδα – είτε αυτό γινόταν τυχαία, είτε είχε έτσι προγραμματιστεί. Μα μιλώντας ειλικρινά, υπήρξε η δυνατότητα να κάνουν παρέα τελικά, και το γεγονός, ότι δεν εκμεταλλεύτηκαν αυτή την δυνατότητα, είχε την ίδια αιτία, για την οποία αυτοί φέρονταν με τέτοια απάθεια στην Φλορίντα και στους άλλους.
– Τι πρέπει να κάνουμε, για να περάσουμε στη δεύτερη τάξη – τα παιδιά πετάχτηκαν από τις θέσεις τους και περικύκλωσαν την Φλορίντα, σαν να σκόπευαν να μην την αφήσουν να φύγει.
– Να τελειώσετε την πρώτη!
– Τι χρειάζεται, για να τελειώσουμε την πρώτη?
– Να μάθετε όλα τα αποσπάσματα, υποχρεωτικά για την πρώτη τάξη, να λάβετε την πείρα της εκτέλεσης τους και να προκαλέσετε το ενδιαφέρον μου για το άτομο σας. Εσύ, για παράδειγμα, – η Φλορίντα έδειξε με το δάκτυλο την Κάρεν, – εσύ είσαι απλώς η φυσαλία του κήπου, δωδεκάεδρο με επίπεδη μούρη, η πέστροφα της αποχέτευσης, άντε, λουλουδάκι… στο χαντάκι, τελείωνε με τη σεμνότητα σου, αλλιώς θα ξεμείνεις έτσι στην άκρη μέχρι το τέλος του κόσμου. Δεν σε ενδιαφέρουν τα αποσπάσματα, που κάνεις?
– Με ενδιαφέρουν! Καμιά φορά ξυπνάω και τη νύχτα ακόμα και τα εκτελώ.
– Μαζεύεις κουκουβάγιες?
– Ποιες?
– Τα αποσπάσματα, που κάνουμε τη νύχτα, εμείς τις ονομάζουμε «κουκουβάγιες». Και αυτά, που εκτελούνται από τη στιγμή της αφύπνισης το πρωί και μέχρι της εννιά η ώρα, ονομάζονται «κοράκια».
– Όχι, επίτηδες δεν μαζεύω, απλώς ο Τόμας με συμβούλεψε να το κάνω, διότι συχνά τη νύχτα βλέπω διάφορες μαλακίες – μια απολογούμαι στην μητέρα μου, την άλλη αργώ για το σχολείο…, με συμβούλεψε να ξυπνάω κάθε δυο ώρες τη νύχτα και να δημιουργώ την ΦΑ τουλάχιστον για πέντε λεπτά, για παράδειγμα, ακούγοντας τη μουσική, η κάνοντας το ένα τρίτο του αποσπάσματος. Και μου άρεσε αυτό, η κατάσταση αλλάζει απότομα, τα όνειρα άλλαξαν και είμαι πιο δραστήρια το πρωί, μπαίνω στις ΦΑ ευκολότερα. – Η Κάρεν δεν έδειχνε πια τόσο ανέλπιστα τρυφερό λουλουδάκι, αν και φαινόταν, ότι η δυναμικότητα αυτή της κόστιζε αρκετές προσπάθειες.
– Αν σε ενδιαφέρουν τα αποσπάσματα, γιατί δεν έμαθες – ποια άλλα υπάρχουν ακόμα?
– Προσπάθησα να μάθω! Ρώτησα την Φόσσα, και εκείνη μου είπε, ότι θα το εξηγήσει μετά.
– Και σε αυτό ολοκληρώθηκε η πρωτοβουλία σου: Και άρχισες να περιμένεις – πότε θα στα πει όλα η Φόσσα?
– Ναι…
– Δεν τη ρώτησες καμιά άλλη φορά? Δεν πλησίασες τον Τόμας; Δεν είχες έρθει σε μένα.
– Όχι, άλλη μια φορά τη ρώτησα και τέλος.
– Δεν έχεις κανένα ενδιαφέρον έτσι. – η Φλορίντα την κοίταζε κατάματα, όπως έκανε πάντα. – Είσαι αδιάφορη. Καταλαβαίνεις?
– Ναι! – Με πρόκληση φώναξε η Κάρεν. – Όμως, δεν θα μείνω έτσι, θα αλλάξω, θα γίνω άλλη. – Τώρα το βλέμμα της δεν απέφευγε πια το βλέμμα της Φλορίντα, την κοίταζε το ίδιο ανοιχτά, κατευθείαν στα μάτια. – Εγώ σίγουρα θα αλλάξω: Ποια άλλα αποσπάσματα υπάρχουν; Μίλα, γαμώτο!
Η Κάρεν γαντζώθηκε στην Φλορίντα, και άρχισε να την τινάζει, σαν μια ώριμη ελιά.
– Άντε μιλά, αλλιώς θα σε σκοτώσω στο διάολο με το σπαθί μου!
Για τη Φλορίντα χρειάστηκε μόλις μια μικρή κίνηση με το χέρι, ώστε η Κάρεν να βρεθεί ξαπλωμένη στο γρασίδι υπό τα γέλια των παιδιών. Εκείνη πετάχτηκε στα πόδια της και με γρύλισμα επιτέθηκε ξανά στην Φλορίντα, και πάλι έπεσε κάτω, χάνοντας την ισορροπία της από μια σχεδόν αόρατη κλωτσιά.
– Η Φόσσα πρέπει να σας πει για τα αποσπάσματα της πρώτης σειράς, αυτήν να ρωτήσετε.
– Μίλα τώρα! Ποιος ξέρει, πότε θα βρούμε τη Φόσσα, ίσως σε μερικές ώρες, ενώ εσύ θα μας πεις τώρα και θα τα δοκιμάσουμε κιόλας!
– Εντάξει. Σημειώστε. Η πρακτική της δίωρης καταγραφής. Κάθε δυο ώρες κατά τη διάρκεια όλης την ημέρας, όσο δεν κοιμάσαι, κάνεις αναφορά για τις δυο ώρες, που πέρασαν. Αφιερώνεις στην αναφορά αυτή κυριολεκτικά ένα λεπτό, όχι περισσότερο, και καταγραφείς μόνο ο, τι ενδιαφέρον συνέβη σε αυτές τις δυο ώρες στη ζωή σου. Αν δεν συνέβη τίποτα, έτσι και να γράψεις – δυο ώρες πήγαν χαμένες. Βολεύει να δώσεις σε κάθε δυο ώρες του εικοσιτετράωρου την ονομασία του μήνα: από τα μεσάνυχτα μέχρι τις δυο τη νύχτα – Ιανουάριος, και τα λοιπά. Μια μέρα δίωρης καταγραφής – ένα απόσπασμα. Έτοιμοι? Παρακάτω, – συνέχισε η Φλορίντα, χωρίς να περιμένει την αντίδρασή τους. – Η πρακτική του έλεγχου της πείνας. Σας αρέσει να μασουλάτε? Αρέσει, – και πάλι χωρίς να περιμένει την απάντηση, είπε εκείνη. – Σας αρέσει να τρώτε.
Η Φλορίντα παρατήρησε τα παιδιά προσεκτικά.
– Η Κάρεν και η Μπέρτα βίωσαν την ααχ για αυτόν τον λόγο. Φυσικά, η τρυφερή πέστροφα της αποχέτευσης και ένα καλό κορίτσι – πρέπει να νιώσουν την ααχ, επειδή τους αρέσει να τρώνε νόστιμα πράγματα, όπως τους έμαθε η μαμά να ντρέπονται γι` αυτό, έτσι? Και σε μένα αρέσει να καταβροχθίζω, και ακριβώς για αυτό το κάνω έτσι, για να το απολαύσω στο μέγιστο. Όλοι ξέρουν, ότι μετά από ένα καλό δεκαπεντάωρο τρέξιμο στα βουνά ακόμα και ένα κομμάτι ψωμί φαίνεται λιχουδιά. Και αν τρως μέχρι σκασμού, το φαγητό δεν προκαλεί πια τέτοια απόλαυση. Ως εκ τούτου – η πρακτική του ελέγχου της πείνας – τρώγε έως και δέκα φορές την ημέρα, μα μόνο όποτε η εντατικότητα της πείνας είναι μεγαλύτερη από το τρία. Να νιώθεις την πείνα – είναι από μόνη της μια πολύ ευχάριστη αίσθηση. Αυτή, όλως περιέργως, έχει αντίκτυπο με τις ΦΑ. Ενίοτε είναι ωραίο να φτάσεις την αίσθηση της πείνας μέχρι τρία, καμιά φορά – έως και εφτά, να αποφασίζεις μόνη σου κάθε φορά, όμως, μην τρως ποτέ, αν η αίσθηση της πείνας είναι μικρότερη των τριών. Και να τρως πάντα μικρές ποσότητες, διότι μέχρι να χωνευθεί το φαγητό, μπορούν να περάσουν δεκαπέντε λεπτά, και αν θα τρως συνέχεια, θα φουσκώσεις σε αυτό το διάστημα. Το γράψατε? Συνεχίζουμε.
– Μια μέρα του ελέγχου της πείνας – ένα απόσπασμα?
– Ναι. Το επόμενο – η πρακτική της ακίνητης κατάκλισης. Δεν υπάρχει τίποτα πιο απλό – ξάπλωσε και μείνε ακίνητος. Εντελώς ακίνητος. Απολύτως ακίνητος – ούτε δάχτυλο, ούτε τη μύτη σου – τίποτα δεν κινείς. Χέρια και πόδια είναι απλωμένα έτσι, ώστε να μην αγγίζουν το σώμα σου. Δεκαπέντε λεπτά – ένα απόσπασμα. Μετά από κάμποση ώρα σε ακινησία θα αρχίσουν να εμφανίζονται παράξενες αισθήσεις – ή θα αρχίσουν να «χάνονται» τα άκρα,ή σαν να είναι τα χέρια σου σε ένα άλλο μέρος, σε άλλη στάση – ασήμαντο, συνεχίστε να ξαπλώνετε ακίνητοι. Έτοιμοι; Το γράψατε; Παρακάτω – «η καύση των ΦΑ». Είναι ένα από τα είδη της συναισθηματικής λείανσης. Κατά την συναισθηματική λείανση περίπου κάθε δέκα λεπτά σκέψου, πως μέσα στο στήθος σου σκάει μια δυνατή λάμψη, η οποία παρασέρνει στο διάολο ΟΛΕΣ τις αντιλήψεις χωρίς εξαίρεση – τα συναισθήματα, τις σκέψεις, επιθυμίες, – όλες μαζί, και μένει μόνο ένας απολύτως καθαρός και έντονος χώρος. Παρεμπιπτόντως, η συναισθηματική λείανση είναι επίσης απαραίτητο στοιχείο της πρακτικής των πρωτακιών. Το ένα απόσπασμα – δεκαπέντε λεπτά. Κατά την καύση των ΦΑ η λάμψη παρασέρνει μόνο τις ΦΑ, ενώ για τα ΑΣ και τα άλλα δεν σκέφτεσαι καν.
– Δεν κατάλαβα, – με απορία επανέλαβε ο Τραππ. – Να παρασέρνουμε … τις ΦΑ??
– Αν λέω κάτι, τότε συγκεκριμένα αυτό και εννοώ, – έκοψε η Φλορίντα. – Φαντάζεσαι, πως μια δυνατή λάμψη παρασέρνει όλες τις ΦΑ, και δεν φαντάζεσαι τίποτα για το τι θα μείνει μετά από αυτές, ας εμφανιστεί μόνο του αυτό, που θα εμφανιστεί. Ένα απόσπασμα – δεκαπέντε λεπτά. Αυτό ήταν. Κάντε το. Να μου πείτε τα αποτελέσματα.
– Φλορίντα, εμείς με τη Σερένα καταλάβαμε, για ποιο λόγο η πρακτική της βεβαιότητας-120 δημιουργεί την φυσική συναίσθηση της σκληρότητας, – με συνωμοτικό ύφος είπε η Κάρεν.
– Συναρπαστικό, γιατί? – η Φλορίντα κοίταξε την Κάρεν με ενδιαφέρον.
– Απλώς την ώρα αυτής της πρακτικής εμφανίζονται τόσες χαρούμενες επιθυμίες, ότι νομίζεις, ότι θα σκάσεις τώρα. Για αυτό εμφανίζεται και η σκληρότητα, για να μην σκάσουμε!
Η Σερένα άρχισε να γελάει σιγά-σιγά, και μετά χαχάνισε με όλη τη ψυχή της. Η Φλορίντα χαμογέλασε και έφυγε. Ο Τραππ κοίταζε, αφηρημένος, τον ποπό της μέσα στο στενό σορτσάκι, και η Σερένα δεν άφησε την ευκαιρία να πει κάνα-δυο αστεία και για αυτό.
Οι σκέψεις της Τζέιν επέστρεφαν συχνά στην Κούνγκα. Είναι μόνη της ή υπάρχουν και άλλα τέτοια παιδιά; Δεν υπήρξαν αμφιβολίες – τα παιδιά ήταν σίγουρα πειραματικά, και αν οι γενετικές αλλαγές συνέβαιναν στα κοράκια, σίγουρα θα έπρεπε να συμβαίνουν και αυτά. Ένας ολόκληρος σωρός ανησυχιών κουνήθηκε μέσα της. Είναι δικαιολογημένα αυτά τα πειράματα στα παιδιά, τόσο τολμηρά πειράματα; Τι θα γίνει με αυτά, αν θα συμβεί κάτι απρόβλεπτο; Σκεπτόμενη – σε ποιον θα μπορούσε να έρθει με αυτά τα ερωτήματα, η Τζέιν στο τέλος επέλεξε την Μάρθα, διότι ο Τζέρι έδειχνε πολύ απασχολημένος και πετούσε υπερβολικά ψηλά στα ουράνια της επιγενετικής. Τώρα πια έβρισκε πολύ εύκολα την Μάρθα – εκείνη ξημεροβραδιαζόταν κυριολεκτικά στο καινούριο διώροφο εργαστήριο, το οποίο τώρα απέκτησε την ολοκληρωμένη του μορφή, έλαμπε με νέο εξοπλισμό, και παρά το μεγαλειώδη μέγεθος του ήδη είχε γεμίσει μέχρι επάνω με διάφορα ράφια από τοίχο σε τοίχο, στα οποία έφτιαχναν τις καλλιέργειες, τοποθετούσαν μηχανήματα με μέγεθος από μια μπάλα μέχρι έναν ελέφαντα, με θέσεις εργασίας, εξοπλισμένες με άνεση και αγάπη, και άλλα αναπόσπαστα σύμβολα ενός σύγχρονου εργαστηρίου.
– Αν είναι δικαιολογημένα τέτοια τολμηρά πειράματα στα παιδιά; – εξεπλάγην η Μάρθα. – Θα έπρεπε να κάνεις μια τέτοια ερώτηση, αν εις βάρος των παιδιών θα γίνονταν κάποιες πράξεις, που θα προκαλούσαν τον πόνο, ή έστω την αντίσταση, ή την δυσαρέσκεια τους.
Η Μάρθα τεντώθηκε με όλο της το κορμί, βάζοντας τα χέρια πίσω από την πλάτη της, και σηκώθηκε από την καρέκλα. Η κοπέλα τυχαία έσπρωξε ένα βιβλίο, που βρισκόταν στο τραπέζι, αυτό έπεσε, και η Τζέιν είδε με έκπληξη, ότι είναι η «Ιλιάδα» του Ομήρου.
– «Ιλιάδα»? Γιατί?
– Για απόλαυση, για ποιο άλλο λόγο; Μου αρέσει αυτή η γλώσσα, μου αρέσει να εξασκώ τη μνήμη μου και να μαθαίνω απ` έξω τόσο δύσκολα κείμενα. Σου φάνηκε, ότι η Κούνγκα υπέστη κάποια βία; Η ίσως ήταν στεναχωρημένη, είχε κατάθλιψη…
– Όχι, όχι, αυτό το καταλαβαίνω, άλλη είναι η ερώτηση, – τη διέκοψε η Τζέιν. – Καταλαβαίνω, ότι στον συνηθισμένο κόσμο στα παιδιά γίνονται σκληρά και απάνθρωπα πειράματα – τα βιάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, τα καταπιέζουν… όμως, ένα πράγμα – η ανατροφή, ας το πούμε, της ψυχής, η δημιουργία της ψυχολογικής ατμόσφαιρας, σύμπραξη στα ενδιαφέροντα. Αλλά η επέμβαση στο γονότυπο! Αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Ουσιαστικά εδώ δημιουργείται ένα νέο είδος ανθρώπου, με νέο γονότυπο. Τι αντιμετώπιση θα έχουν για εμάς αυτοί οι νέοι άνθρωποι; Τι είδους άνθρωποι θα είναι?
– Αυτές είναι πολύ λογικές ερωτήσεις, Τζέιν, όμως, εμείς δεν χωνόμαστε μέσα στο γονότυπο με το νυστέρι στα χέρια, δεν προσπαθούμε να το αλλάξουμε σύμφωνα με τις ιδεολογικές ή τις ηθικές μας αρχές. Δεν προσπαθούμε καν να το αλλάξουμε. Δεν είχαμε θέσει έναν τέτοιο στόχο κιόλας. Ο, τι θέλαμε – ήταν να δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία να ζήσουν μια ενδιαφέρουσα ζωή. Τους γνωρίσαμε τις ΦΑ, τους είπαμε για τα ΑΣ και άλλους σκοτισμούς, και παρατηρήσαμε εντελώς τυχαία τις αλλαγές στο γονότυπο.
– Όμως, υπάρχει και άλλη μια επίδραση – η επίδραση, που έχει στα παιδιά η δική σας «πρόθεση», – έφερε αντίρρηση η Τζέιν.
– Φυσικά. Εμείς έχουμε σταθερή χαρούμενη επιθυμία να συμπράξουμε στα παιδιά σε αυτό, που τους ενδιαφέρει και μας συναρπάζει και εμάς. Νιώθουμε συμπάθεια για αυτά. Και αποκαλύψαμε, ότι το γονότυπο ανταποκρίνεται. Ανακαλύψαμε έναν νέο νόμο της φύσης, δεν προσπαθούμε να εισβάλουμε με την ιδεολογία μας σε αυτήν. Εμείς – έτσι, όπως είμαστε – θέλουμε να βιώνουμε τη συμπάθεια και να συμπράττουμε στους συμπαθητικούς σε μας ανθρώπους. Αυτά – έτσι, όπως είναι – θέλουν να μαθαίνουν, να βιώνουν τις ΦΑ, να νιώθουν την δική μας συμπάθεια για αυτούς, και να λαμβάνουν τη σύμπραξη μας. Ούτε εμείς, ούτε αυτοί δεν θέλουμε να είμαστε κάποιοι άλλοι – που δεν νιώθουν τις ΦΑ, δεν επιδιώκουν μια ενδιαφέρουσα ζωή. Και εμείς, και αυτοί – είμαστε τα αποτελέσματα της εξέλιξης. Και εκείνη η επίδραση, που προέρχεται από εμάς, δεν είναι κάτι το ξενικό στην εξελικτική διαδικασία. Το γεγονός, ότι υπό αυτές τις νέες συνθήκες το γονότυπο του παιδιού αλλάζει τόσο γρήγορα, σημαίνει, ότι πατήσαμε την σκανδάλη. Η φύση την είχε ανεβάσει πολύ καιρό πριν, όμως, δεν υπήρξε κανείς να την πατήσει – χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι κατέστρεφαν και καταπίεζαν τους όμοιους τους και τους εαυτούς τους. Χιλιάδες χρόνια ιστορίας της ανθρωπότητας – είναι χιλιετίες των βασανισμών, του σαδισμού και του μαζοχισμού. Ενώ η φύση περίμενε, μιλώντας μεταφορικά, και έγινε αυτό, που περίμενε. Εμφανίστηκαν οι άνθρωποι, που άρχισαν να απομακρύνουν τους σκοτισμούς και να καλλιεργούν τις φωτισμένες αντιλήψεις. Και την ίδια στιγμή η σκανδάλη πατήθηκε – άρχισαν οι αλλαγές στα γονίδια. Μας μένει μόνο να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό, που κάνουμε, διότι αυτό, που βλέπουμε, μας αρέσει. Και ταυτόχρονα ικανοποιούμε επίσης τα δικά μας επιστημονικά ενδιαφέροντα, μελετώντας, – ποιες ορισμένες γενετικές αλλαγές συμβαίνουν. Στην πραγματικότητα εμείς δεν παρατηρούμε μόνο την ανάπτυξη του παιδιού, που ήδη έχει γεννηθεί, αλλά και το πως συμβαίνει η ανάπτυξη του εμβρύου, από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα μετά της σύλληψης.
– ?
– Τι σε εκπλήσσει? Οι σύγχρονες τεχνολογίες επιτρέπουν να παρατηρούμε πάρα πολύ διακριτικά την ανάπτυξη του εμβρύου από νωρίς χωρίς καμία τραυματική επίδραση. Και εμείς παρατηρούμε πάρα πολλές συναρπαστικότερες αποκλίσεις. Έχουμε απλώς συγκλονιστεί με αυτό, που βλέπουμε. Για παράδειγμα, ξέρεις, με τι ασχολούμαι τώρα εγώ; θέλεις να σου πω?
– Βεβαίως και το θέλω!
– Πάρε το σημειωματάριο, να γράψεις τους όρους, μετά θα το δεις με περισσότερες λεπτομέρειες, αν θέλεις, όμως, σε γενικές γραμμές μπορώ να το εξηγήσω και τώρα. Όταν το έμβρυο – μιλάω τώρα και τα ανθρώπινα έμβρυα, βρίσκεται στην κοιλιά της σένκας…
– Σένκας?
– Η λέξη «μητέρα» δεν μας αρέσει, εμείς λέμε «σένκα» – αυτό είναι πιο παιχνιδιάρικο και έχει πλάκα.
– Λοιπόν, όταν το έμβρυο βρίσκεται μέσα στην σένκα, μπορούμε να διαχωρίσουμε ολόκληρο τον οργανισμό σε τρία μέρη: το έμβρυο, η σένκα, και οι εξωτερικοί ιστοί γύρω από το έμβρυο – αυτό το υλικό διαχωρίζει τους δυο αυτούς οργανισμούς, η τους ενώνει, που είναι πιο συγκεκριμένο, διότι μετά από τον σχηματισμό των αιμοφόρων αγγείων του εμβρύου, μέσω αυτών των εξω-εμβρυϊκών ιστών γίνεται η μεταφορά των διαλυτών ουσιών. Οι εξω-εμβρυϊκοί ιστοί μαζί με τα ενσωματωμένα σε αυτούς αιμοφόρα αγγεία ονομάζονται «χόριο». Όταν το χόριο ενώνεται με το τοίχωμα της μήτρας, δημιουργεί τον «πλακούντα». Στον άνθρωπο το χόριο είναι τόσο στενά συνδεδεμένο με τη μήτρα, ότι είναι αδύνατον να το διαχωρίσεις, χωρίς να φέρεις καταστροφικά τραύματα στην σένκα και στο έμβρυο. Κατανοητό μέχρι στιγμής?
– Ναι, το καταλαβαίνω ακόμα, – επιβεβαίωσε η Τζέιν, κάνοντας μερικές σημειώσεις.
– Από την εξωτερική μεμβράνη του χορίου απλώνονται ειδικά τριχοειδή αιμοφόρα αγγεία, και με τη βοήθεια τους αυξάνεται απότομα η έκταση της αλληλεπίδρασης του χορίου και του αίματος της σένκας, έτσι παρά το ότι τα αιμοφόρα αγγεία της σένκας και του παιδιού δεν ενώνονται, λόγο της στενής επαφής τους εξασφαλίζεται η μεταφορά των ουσιών προς δυο κατευθύνσεις – περίπου με τον ίδιο τρόπο το αίμα μας παίρνει το οξυγόνο από τον αέρα, που μπαίνει μέσα στους πνεύμονες. Η σένκα μεταδίδει στο παιδί θρεπτικές ουσίες και οξυγόνο, και το έμβρυο της δίνει πίσω το διοξείδιο του άνθρακα СО2 και τα ούρια, αυτό σε γενικές γραμμές, χωρίς λεπτομέρειες.
– Κατάλαβα.
– Όμως, εδώ φτάνουμε στην ερώτηση – για ποιο λόγο ο οργανισμός της σένκας δεν απορρίπτει το έμβρυο? Αφού αυτό είναι ένα ξένο σώμα! Και ο οργανισμός του ανθρώπου έχει έναν τέλειο λειτουργικό μηχανισμό της καταπολέμησης των ξένων στοιχείων.
– Μα πώς μπορεί να είναι ξένο, αν μεγάλωσε στο σώμα της μητέρας; – απόρησε η Τζέιν.
– Μεγάλωσε μέσα στη σένκα, σωστά, όμως, δεν υπολογίζεις, ότι ο οργανισμός του παιδιού εμφανίζεται από το γενετικό υλικό όχι μόνο της σένκας, μα και του αρσενικού. Υπάρχουν οι λεγόμενες γλυκοπρωτεΐνες… γλυκό… πρωτεΐνες, – είπε εκείνη αργά, για να προλάβει να γράψει η Τζέιν σωστά την ονομασία τους, – ακριβώς αυτές είναι υπεύθυνες για την απόρριψη των ξένων σωμάτων. Αυτές έχουν αρκετά δύσκολη και μακριά ονομασία: « τα αντιγόνα του κύριου συμπλόκου ιστοσυμβατότητας». Αυτά τα αντιγόνα το παιδί κληρονομεί και από το αρσενικό, έτσι, αν αργότερα στη σένκα μεταμοσχεύονται τα όργανα του ίδιου του παιδιού της, ο οργανισμός της θα τα απορρίψει, διότι εμπεριέχουν τα αντιγόνα του άλλου οργανισμού. Όμως, αυτό δεν συμβαίνει κατά την κύηση. Για ποιο λόγο?
– Ίσως, επειδή μεταδίδονται στο παιδί στο πιο τελευταίο στάδιο της ανάπτυξης; – υπέθεσε η Τζέιν.
Η Μάρθα γέλασε.
– Αυτή θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα για μια φανατική φεμινίστρια, όμως, είναι μια αρκετά τολμηρή υπόθεση, ότι το ένα μέρος του γονότυπου του αρσενικού δεν συμμετέχει στην ανάπτυξη του εμβρύου. Όπως και να έχει, η ιδέα αυτή είναι λανθασμένη, διότι έχει αποδειχθεί, ότι η έκφραση των αντιγόνων του αρσενικού συμβαίνει πάρα πολύ νωρίς, έτσι η ανοσοποιητική αντίδραση της σένκας φαίνεται αναπόφευκτη, και όμως, δεν συμβαίνει.
– Ίσως, κάποιες ουσίες κάνουν τα πατρικά αντιγόνα αόρατα, ή τα προστατεύουν με κάποιον τρόπο?
– Όχι, όλα γίνονται διαφορετικά, και αυτό είναι το συναρπαστικό. Γενικώς το χόριο – είναι καταπληκτικό πράγμα. Αυτό, για παράδειγμα, παράγει μια ειδική ορμόνη, για την ακρίβεια – την πεπτιδική ορμόνη, και συγκεκριμένα – την «χοριακή γοναδοτροπίνη».
– Στάσου…, – Η Τζέιν χρειάστηκε άλλη μια παύση, για να καταγράψει αυτόν τον τερατώδη συνδυασμό των γραμμάτων. – Άρα, αυτή η γοναδοτροπίνη και…
– Όχι, στον οργανισμό συχνά μπορείς να βρεις πολύ μακριές σειρές των μεταμορφώσεων, κάτι που τον κάνει μοναδικό στην προσαρμοστικότητα του – αν διαταράσσεται η μια αλυσίδα, στιγμιαία μπορούν να εμπλακούν οι άλλες. Αυτή η γοναδοτροπίνη από μόνη της κάνει το εξής: παρακινεί τα κύτταρα του πλακούντα και των ωοθηκών στην παραγωγή της «προγεστερόνης». Και η προγεστερόνη – είναι μια στεροειδή ορμόνη, η οποία έχει μια σειρά πολύ σημαντικών λειτουργιών, για παράδειγμα, ρυθμίζει την συντήρηση της αρκετής πυκνότητας των τοιχωμάτων της μήτρας και επαρκή εμπλουτισμό της με αιμοφόρα αγγεία, μα εκτός από αυτό – ας ακολουθήσουμε και άλλο αυτή την αλυσίδα, – παρακινεί τα επινεφρίδια του εμβρύου να παράγουν την σωματομαμμοτροπίνη. Η πιο απλή του ονομασία – «πλακουντιακό γαλακτογόνο» – νομίζω, ότι ήδη κατάλαβες, ότι υποστηρίζει την ανάπτυξη των γαλακτοφόρων αδένων και την παραγωγή του γάλακτος… μάλλον, παρασύρθηκα πολύ, είναι δύσκολο να μένεις σε ένα θέμα, όταν γύρω υπάρχουν τόσο ενδιαφέρον πράγματα:)
– Με ενδιαφέρει πολύ, συνέχιζε. – Η Τζέιν πέρασε με το βλέμμα της τις σημειώσεις. – Ναι, τα κατάλαβα όλα.
– Τότε ας επιστρέψουμε στο χόριο. Έχεις καταλάβει ήδη, ότι αυτό το μικρό, φαινομενικά απλό πραγματάκι έχει μοναδικές ιδιότητες, και μια από αυτές είναι η καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος της μητέρας. Αυτό συμβαίνει με το εξής τρόπο… – η Μάρθα σταμάτησε και άρχισε να σκέφτεται. – Άλλη μια εξήγηση, για να καταλαβαίνεις όλα. Οι ανοσοποιητικές αντιδράσεις μας καθορίζονται από τα κύτταρα ειδικού τύπου, που ονομάζονται «Τ-λεμφοκύτταρα». Μόλις ένα Τ-λεμφοκύτταρο συναντά ένα κύτταρο με ξενικό αντιγόνο κυρίου συμπλόκου ιστοσυμβατότητας, αμέσως το αναγνωρίζει ως εισβολέα και την ίδια στιγμή αρχίζει ένα καταπληκτικό φαινόμενο – τα Τ-λεμφοκύτταρα πολλαπλασιάζονται ταχύτατα με διαίρεση και εμφανίζονται σε μεγάλη ποσότητα, επιτίθενται με όλες τις δυνάμεις σε ξένα κύτταρα και τα καταστρέφουν. Λοιπόν, το χόριο εξάγει μια ουσία, η οποία σταματάει εξ ολοκλήρου την διαδικασία της διαίρεσης των Τ-λεμφοκυττάρων, έτσι γύρω από το έμβρυο η συνηθισμένη για τον άνθρωπο αντίδραση της απόρριψης δεν λειτουργεί.
– Τέλειο, ωραίο, φανταστικό! – η Τζέιν ήταν ενθουσιασμένη και επειδή ο οργανισμός ήταν τόσο καταπληκτικά φτιαγμένος, και επειδή εκείνη το κατάλαβε.
– Όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα. Και το πρόβλημα αυτό είναι σε κάποιο βαθμό μάστιγα για κάθε σένκα.
– Νομίζω, ότι το καταλαβαίνω! – δεν την άφησε να ολοκληρώσει η Τζέιν. -Το πρόβλημα είναι, ότι η επίδραση του εμβρύου στο ανοσοποιητικό σύστημα της μητέρας μπορεί να είναι υπερβολική, και ως εκ τούτου – παρουσιάζεται η πληθώρα των πολυάριθμων ασθενειών, σχετικών με τη μητρότητα!
– Ακριβώς! – επιβεβαίωσε η Μάρθα. – Και τώρα, επιτέλους, μπορώ να πω, με τι ασχολούμαι τώρα. Ανακαλύφθηκε, ότι το χόριο του εμβρύου, που κυοφορεί μια μουσούδα, και που βρίσκεται στην ατμόσφαιρα της πρόθεσης, απευθυνόμενης σε αυτό, παράγει τις ουσίες, που επηρεάζουν τον οργανισμό της σένκας πολύ πιο ήπια – τόσο, ότι ουσιαστικά δεν καταφέραμε να ανακαλύψουμε πουθενά αλλού την καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος, εκτός από το κοντινότερο περιβάλλον του εμβρύου. Κυριολεκτικά, αν μετακινηθούμε ένα κλάσμα του χιλιοστού πέρα από το χόριο, και τα Τ-λεμφοκύτταρα είναι εξίσου κτηνώδη, όπως και πριν. Τώρα προσπαθούμε να καταλάβουμε – ποια είναι η διαφορά της νέας ουσίας. Η χημική της σύσταση είναι ίδια, αυτό το ξέρουμε ήδη, έτσι μπορούμε να αναζητήσουμε τη διαφορά στην ισομετρία των μορίων, και αν δεν θα την βρούμε και εδώ, θα πάμε ακόμα βαθύτερα.
– Ενδιαφέρον:)
– Στην πραγματικότητα αυτό είναι, ας το πούμε έτσι, αφρός στην επιφάνεια – δεν φαντάζεσαι απλά, πόσα νέα ανακαλύπτουμε κάθε μέρα. Και εσύ, αν θέλεις, μπορείς να συμμετάσχεις στις έρευνές μας ακόμα και σήμερα, το αντιλαμβάνεσαι?
– Εγώ? Είναι αργά για μένα:)
– Με ποια έννοια?
– Εντάξει, μάλλον πρέπει να ξεκινάς εφτά ετών περίπου…
– Γιατί?
– Ε… τι γιατί?
– Έτσι. Γιατί?
– Επειδή είναι δύσκολο να φανταστείς, ότι ο άνθρωπος σχεδόν στα τριάντα του αρχίζει από το μηδέν να ασχολείται με μια περιπλοκότατη επιστήμη και φτάνει σε κάποια επιτυχία.
– Επιτυχία; Δύσκολο να φανταστείς; Καλή μου, εσύ παραμιλάς. – η Μάρθα συνοφρυώθηκε. – Έπεσες από κανένα δέντρο; Με το κεφάλι?
– Ναι, έτσι μοιάζει. – μουρμούρισε αφηρημένα η Τζέιν. – Απ` ότι φαίνεται, αυτό το στερεότυπο ακόμα ζει μέσα μου…
– Και όχι απλώς «ζει», αλλά και σκοτώνει την πρωτοβουλία σου, τις χαρούμενες επιθυμίες σου. Είσαι τώρα είκοσι πέντε; Δεν έχει σημασία. Αν τα επόμενα πενήντα χρόνια θα ασχολείσαι με την γενετική, νιώθοντας ενθουσιασμό, χαρά της γνώσης, της έρευνας και της ανακάλυψης, τι λες, θα γίνεις ένας φοβερός ειδικός?
– Νομίζω, πως ναι.
– Η εσύ σκοπεύεις να πεθάνεις εκατό χρονών??
– Όχι, δεν σκοπεύω.
– Και δεν νομίζεις, ότι ανεξάρτητα από τις ανακαλύψεις θα μπορέσεις να πάρεις την απόλαυση, κάνοντας αυτό, που σε ενδιαφέρει?
– Θα μπορέσω. Όμως, Μάρθα, δεν καταλαβαίνω ακόμα… εσύ περνάς τόσο καιρό εδώ, στο εργαστήριο, αυτό δεν φέρνει κάποια διαστρέβλωση στην ανάπτυξη; Αφού δεν μπορείς, για παράδειγμα, να συσσωρεύεις τα αποσπάσματα, δεν μπορείς…
Τη σταμάτησε το γέλιο της Μάρθας.
– Είσαι ένα παιδάκι, πρωτάκι της συμφοράς. Δεν μπορώ να μαζεύω τα αποσπάσματα, έτσι?:) Λες και ξέρεις πολλά για τα αποσπάσματα. Όταν περάσεις στην τρίτη τάξη, θα μπορέσεις να δεις με ένα διαφορετικό μάτι ο, τι σου φαίνεται τώρα τόσο δύσκολο και ακατανόητο!