Αρχείο 64/5722.
Απόσπασμα από το «Ημερολόγιο του Μπόντχι».
*) Σήμερα το σώμα μου αντέδρασε στις χτεσινές ΦΑ – τα πόδια μου «καίγονται» – το δέρμα μου έχει μια τέτοια ευαισθησία, σαν να έχει ζεματιστεί με βραστό νερό. Όταν περπατάω, η τριβή από το ύφασμα των παντελονιών πάνω στα πόδια φέρνει απλώς αναπάντεχες αισθήσεις, όπως και με οποιαδήποτε άλλη κίνηση. Παλιότερα η έκταση του φαινομένου ήταν πολύ πιο περιορισμένη – ας πούμε, μόνο στις κνήμες μου, ενώ τώρα – όλα τα πόδια, καλύπτοντας και τους όρχεις, τους μηρούς, το κάτω μέρος της κοιλιάς. Δυο μήνες πριν το δεξί πόδι «κατακαιγόταν» ιδιαίτερα – τώρα το αισθάνομαι πιο καλά, ενώ το αριστερό «επανακτεί τα χαμένα»:). Ακόμα και αν δεν κινούμαι καθόλου, και πάλι υπάρχει παλλόμενη ζέστη, κάψα. Απόλυτη ψευδαίσθηση του ότι τα πάντα έχουν καεί πάρα πολύ, και όχι μόνο στην επιφάνεια, αλλά και από μέσα, σε όλο το βάθος. Η μόνη διαφορά είναι, ότι οι αισθήσεις αυτές δεν είναι δυσάρεστες, αλλά… μάλλον, θα ήταν πολύ ωραίες, αν δε ήταν τόσο έντονες – με ένταση τέτοιου βαθμού αναγκάζεσαι συνέχεια να «συγκρατιέσαι», διότι η εντατικότητα των αισθήσεων είναι τόσο αυξημένη, είναι σαν να καρφώνεσαι με ένα αγκάθι στον πισινό σου.
Οι ροές του «καψίματος» περνάνε πάνω μέχρι το στήθος, έως τη καρδιά, λαιμό, αλλά εκεί μετατρέπονται σε ξεκάθαρη απόλαυση και δεν φέρνουν δυσάρεστες αισθήσεις.
*) Από νωρίς το πρωί – διαπεραστική σαφήνεια για το ότι η επάρκεια – είναι ένα τρομερό δηλητήριο. Η μεθυστική, νεκρωτική δύναμη της είναι γιγαντιαία. Τώρα, όταν τα ΑΣ έπαψαν εδώ και πολύ καιρό να είναι το πρόβλημα, όταν μιλάμε μόνο για τη πρακτική της συμπύκνωσης, για να πιάνουμε και να απομακρύνουμε όλο και πιο ασήμαντους κυματισμούς των ΑΣ, η νεκρωτική ισχύ της επάρκειας για μένα είναι το κάτι απολύτως οφθαλμοφανές. Με πιάνει φρίκη, όταν θυμάμαι – για πόσα χρόνια έζησα μέσα στην δυνατή επάρκεια, και ακόμα μεγαλύτερη – όταν αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα, πόσο αβοήθητος είμαι μπροστά στην επάρκεια τώρα. Ποτέ στ` αλήθεια, πραγματικά δεν κατανοούσα την επάρκεια ως θάνατο. Ποτέ πριν δεν ένιωθα την τόσο μανιώδης αποστροφή για αυτήν, την οποία αισθάνομαι τώρα. Επάρκεια – ένας ασφυκτικός, αποχαυνωτικός θάνατος. Εννοείται, πως η τέτοια αντιμετώπιση για την επάρκεια μπορεί να εμφανιστεί μόνο στο φόντο μακροχρόνιας και σταθερής ελευθερίας από τα ΑΣ και το αρνητικό φόντο.
Από το μεσημέρι έως και δυο το απόγευμα σχεδόν αδιάκοπα αισθάνομαι την εκστατική αποφασιστικότητα-8-10, και αυτή μεγαλώνει και άλλο, αρκεί να επιστρέψω στην αντίληψη του ότι η επάρκεια είναι ένας φρικτός θάνατος, κάτι χειρότερο από τον θάνατο. Σε κάποιες στιγμές η εκστατική αποφασιστικότητα ανεβαίνει στα ύψη, και για ένα-δυο λεπτά βιώνω την αναπάντεχη εντατικότητα της, αδύνατον να κάνω η να σκεφτώ – τα πάντα είναι πιασμένα με τη φλόγα της, δάκρυα στάζουν από τα μάτια μου, οι σωματικές συναισθήσεις περνάνε κατά ομάδες στο κορμί μου, αλλά δεν υπάρχει επιθυμία να τις καταγράψω η να διαχωρίσω – σε μια τόσο υπερπλήρης κατάσταση δεν γίνεται να ασχοληθώ με αυτό χωρίς να χάσω την εντατικότητα, και εγώ δεν θέλω να τη χάσω, θέλω να απαθανατίσω αυτή την αντίληψη, να τη ζήσω, το κάθε δευτερόλεπτο της εκστατικής αποφασιστικότητας έχει τεράστια άξια, κάθε στιγμή – είναι μια δική μου ευκαιρία να μην χάσω, να μην το ξεχάσω, να μπορέσω να γυρίσω σε αυτήν ξανά και ξανά.