Πέρασα άλλη μια μέρα στην Μποντγκάγια και επέστρεψα στο Δελχί – πίσω στην αρχή του ταξιδιού μου. Δεν ήξερα – πρέπει να πάω στην Νταραμσάλα, η να το αναβάλλω για του χρόνου… και τι να κάνω τώρα? Μάλλον είναι πολύ αργά να φύγω στο Νεπάλ, είναι καλύτερα να είσαι εκεί το Σεπτέμβρη-Οκτώβρη… Γενικώς, η απουσία του ξεκάθαρου σχεδίου για τις μελλοντικές κινήσεις δεν με ανησυχούσε καθόλου, ούτε καν με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Ένοιωσα τον εαυτό μου σαν ένα τρωκτικό, με μάγουλα, γεμάτα με σιτάρι μέχρι τα αυτιά, η σαν πύθωνας, που έχει καταπιεί ένα χοντρό κουνέλι – τώρα, έχοντας βγει εκτός σειράς συναντήσεων και συνομιλιών, χρειαζόμουν απλώς να τα χωνέψω όλα, να τα ανακατέψω, να τα αναλύσω, να τα σκεφτώ. Τώρα το μόνο, που θέλω, είναι να μην με ενοχλεί κανείς, να μην με φορτώνει με βαρυσήμαντες κουβέντες. Να μην σκέφτομαι για στέγη και τροφή, να έχω ένα παρκάκι με γρασίδι, όπου θα μπορούσα να ξαπλώνω, όσο θέλω, και να υπάρχει ένα τραπέζι και καρέκλα, για να έχω την δυνατότητα να καθίσω ήσυχα με το ημερολόγιο μου. Όταν θα φτάσω στο Δελχί, τότε και θα αποφασίσω – που να πάω από εκεί και ύστερα.
Δελχί! Αυτή η πόλη είναι άξια μιας από τις πρώτες θέσεις στη λίστα των προτεινόμενων τουριστικών προορισμών. Από το τέλος, φυσικά. Δύσκολο να βρεις κάπου αλλού μια τέτοια ποσότητα βρωμιάς, σκόνης, φασαρίας, αλητών όλων των ειδών. Το Δελχί είναι ο μεταβατικός σταθμός για όλους τους τουρίστες, οι οποίοι ταξιδεύουν στην Ινδία. Αυτοί έρχονται εδώ μόνο και μόνο, για να φύγουν όσο πιο δυνατόν γρήγορα για κάπου αλλού. Η ίδια η επίσκεψη στο Δελχί – είναι μια ξεχωριστή ιστορία, πάει σαν μπόνους στην αγορά. Παίρνεις ένα ταξίδι στην Ινδία? Που θέλεις να πας? Στο Βαρανάσι? Πουσκάρ? Αμριτσάρ? Νταραμσάλα? Πάρε και μια επίσκεψη στο Δελχί επιπλέον.
Οι χαρές του αρχίζουν κατευθείαν κατά την έξοδο από το αεροδρόμιο. Οι ταρίφες κρέμονται πάνω σου, σαν τσαμπιά, ουρλιάζουν κάτι στο αυτί σου σε μια γλώσσα, την οποία αυτοί θεωρούν αγγλικά, σε τραβάνε στα αυτοκίνητα τους. Δεν είναι θανάσιμο λάθος να φανείς αδύναμος εδώ, ωστόσο, θα επιβαρύνει πολύ το πορτοφόλι σου. Κάποιοι τουρίστες χάνουν μερικές εκατοντάδες δολάρια σαν αποτέλεσμα της απάτης των οδηγών ταξί σε συνωμοσία με τους ιδιοκτήτες των ξενοδοχείων και των τουριστικών γραφείων. Πρώτα απ` όλα σου βαράνε μια τιμή – 500-700 ρουπίες, για να σε πάνε στο ξενοδοχείο. 45 ινδικές ρουπίες – είναι ένα αμερικανικό δολάριο. Αν εσύ, κατάπληκτος, τους δείξεις το Lonely Planet, όπου γράφει ξεκάθαρα, ότι μια νορμάλ τιμή είναι 100-150 ρουπίες, εκείνοι κάνουν τους προσβεβλημένους, σηκώνουν τους ώμους τους, δηλαδή, συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο, ότι αρχίζεις να σκέφτεσαι – μήπως είναι λάθος τυπωμένος ο αριθμός στον οδηγό? Για να κάνεις το σωστό, πρέπει απλώς να τους πεις, ότι συμφωνείς να πληρώσεις τις 150 ρουπίες, και ούτε ένα σετ παραπάνω, και προχωράς ψύχραιμα στον δρόμο, που οδηγεί από το αεροδρόμιο στην εθνική. Εκατό τοις εκατό, αν αντέξεις στωικά όλες τις πρόσφορες, τις οποίες θα πέσουν πάνω στο κεφάλι σου, και φτάσεις στη λεωφόρο (κάπου δυο λεπτά με τα πόδια), κάποιος οπωσδήποτε θα δεχτεί την τιμή, που εσύ πρότεινες. Και αν δεν δεχτεί – δεν πειράζει, στη λεωφόρο κυκλοφορεί ένας σορός από μοτορίκσες, οι οποίες με μεγάλη τους χαρά θα σε πάνε και με εκατό ρουπίες μόνο. Όμως, πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός! Κανονίζοντας την τιμή με τους οδηγούς, δεν έχεις τελειώσει ακόμα! Το αγαπημένο τους κόλπο είναι αυτό: έχετε συμφωνήσει με κάποιον για μια τιμή, ο οδηγός σε πάει στο αυτοκίνητο, και τη τελευταία στιγμή στο τιμόνι κάθεται κάποιος άλλος. Εσύ δεν δίνεις σημασία σε αυτό, επειδή οι οδηγοί είναι πάρα πολλοί, όλοι μοιάζουν μεταξύ τους, τέλος πάντων, τι σε ενδιαφέρει, ποιος συγκεκριμένα θα σε πάει; Φτάνοντας όμως, ακούς με μεγάλη έκπληξη την τιμή, τρεις φορές μεγαλύτερη από εκείνη, την οποία έχεις κανονίσει, και σε όλες τις φωνές σου ο οδηγός θα λέει, ότι μαζί του προσωπικά δεν έχεις κανονίσει τίποτα, ενώ το αφεντικό του είπε να κρατήσει αυτό το ποσό. Φυσικά, αν είσαι ένας άντρας με δικέφαλους, πόσο μάλλον, αν είστε αρκετοί, δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα, εκτός από κραυγές, γκριμάτσες, σκηνές του ακαριαίου θανάτου και τα λοιπά. Συνήθως βοηθάει η εξής διαδικασία – σημειώνεις τον αριθμό πινακίδας του ταξί, και πληροφορείς τον οδηγό, ότι καλείς την αστυνομία με σκοπό την αποκάλυψη το αγενέστατου κόλπου του. Λένε, ότι αυτή η κίνηση κάνει τη δουλειά της.
Γίνεται και έτσι καμιά φορά: στην αρχή ακούγεται μια τιμή, και όλα μοιάζουν να είναι καλά, μα στο τέλος της διαδρομής ο οδηγός αρχίζει να ορκίζεται στη μάνα του, ότι δεν εννοούσε την τιμή για όλους τους επιβάτες, αλλά μόνο για έναν, και όχι στις ρουπίες, αλλά σε δολάρια. (Για να είμαστε δίκαιοι, στη Ρωσία γίνονται και χειρότερα, και όχι πάντα με ευτυχισμένο τέλος. Οι δικοί μας οδηγοί είναι πολύ πιο επιθετικοί και επικίνδυνοι.)
Τι είναι η μοτορίκσα? Ο… – είναι ένα θαύμα της ινδικής αυτοκινητοβιομηχανίας! Μοιάζει σαν ένα ανοιχτό φερετράκι με ρόδες, για καύσιμα έχει μπανάνες. Να κάνεις μια βόλτα στους δρόμους του Δελχί ορισμένα με μοτορίκσα, και όχι με κλειστό αυτοκίνητο – είναι μια ξεχωριστή απόλαυση, βυθίζεσαι ως τα αυτιά σου στη ζωή των δρόμων, και η ζωή αυτή βράζει με τρομερή δύναμη. Κατ` αρχήν, υπάρχει κανόνας της οδικής συμπεριφοράς. Μόνο ένας. Κυκλοφορία – αντίθετη (με δεξί τιμόνι). Γενικώς…. Κατά τα άλλα – δεν υπάρχουν άλλοι κανόνες, για αυτό να έχεις πρόχειρα τα χάπια της καρδιάς σου – η πρώτη εντύπωση θα μοιάζει με μικρό έμφραγμα. Τζιπ, λεωφορεία, ανάπηροι, ποδηλάτες, μοτορίκσες, ποδηλατορίκσες, αγελάδες, άμαξες με βόδια, πεζοί, που προχωράνε απλώς, πεζοί, που σπρώχνουν καροτσάκια, πεζοί, που δεν πάνε πουθενά – οι πάντες μαζεύονται σε ένα μεγαλειώδη ρεύμα, το οποίο ουρλιάζει, κορνάρει, βουίζει, και ο καθένας κάνει ο, τι του έρθει στο κεφάλι. Αν κάποιος αποφασίζει να φτιάξει τον καναπέ στη μέση του δρόμου – κανένα πρόβλημα. Να κοιμηθεί ? Ορίστε. Να ξεσκονίσει τα στρώματα? Όσο θέλει! Όχι μόνο δεν θα τον βρίσει κανείς, αλλά δεν θα δώσει καν καμία σημασία – το ρεύμα απλώς προσπερνάει ένα τέτοιο εμπόδιο και προχωράει μπροστά. Αν κάποιος χτυπηθεί από ένα αυτοκίνητο, ο οδηγός δεν φέρει καμία ευθύνη, αρκεί να έχει κορνάρει εκείνη τη στιγμή, για αυτό όλοι επιλέγουν την απλούστατη λύση – κορνάρουν σχεδόν ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ. Οι δρόμοι του Δελχί είναι μια κόλαση, η οποία χτυπάει τα αυτιά, τα μυαλά, τα μάτια, τη μύτη σου, ενίοτε και το πορτοφόλι σου.
Όταν πέφτεις στα χέρια του ταξιτζή, αυτός θα καταβάλλει την κάθε προσπάθεια για να σε «γδύσει» παντελώς. Για παράδειγμα, τους αρέσει να προτείνουν κάποια επιπλέον υπηρεσία – να βοηθήσουν να ενοικιάσεις ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο, ας πούμε, η να σε πάνε σε ένα «καλό» μαγαζί, η σε ένα «καλό» τουριστικό γραφείο. Να απορρίπτεις σκληρά και ακάθεκτα την οποιαδήποτε πρόσφορα τους – ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ, διαφορετικά θα πληρώσεις τα πάντα δέκα φορές πιο ακριβά. Γενικώς ποτέ μην πληρώνεις για τίποτα «μπροστά» – υπάρχουν πάντοτε τα πάντα στην Ινδία, για αυτό είναι πολύ πιο βολικό και φθηνό να τα παίρνεις επί τόπου, και όχι να τα παραγγέλνεις, αν και θα σε πιέζουν με αντίστοιχα επιχειρήματα, έχοντας την πιο τίμια έκφραση του κόσμου στο πρόσωπο τους. Να προσέξεις ιδιαίτερα, αν ο ταξιτζής θα σου προτείνει να επισκεφτείς κάποιο τουριστικό γραφείο. Αυτό πραγματικά μπορεί να αποδειχθεί μια επικίνδυνη κατάσταση, διότι σε αυτά τα γραφεία δουλεύουν τα αληθινά αρπακτικά, και ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Εκείνοι κυριολεκτικά θα σε καταπιέσουν, θα σε περικυκλώνουν, θα πιάνουν τα χέρια σου, θα χαμογελούν πλατιά, θα φωνάζουν, στο τέλος μπορούν ακόμα και να σε απειλήσουν. Μόνο ένας πολύ δυνατός ψυχολογικά άνθρωπος μπορεί να φύγει από εκεί, χωρίς να αγοράσει κάποιο παντελώς άχρηστο για εκείνον ταξίδι για περίπου 200 δολάρια (με την πραγματική τιμή 30 δολαρίων). Ταυτοχρόνως, χωρίς καμία προειδοποίηση, ο ταξιτζής μπορεί να σε φέρει σε κάποιο τουριστικό γραφείο– σαν να ήταν απλώς στο δρόμο σας. Να υποκριθείς την ακραία αγανάκτηση και να τον αναγκάσεις επειγόντως να προχωρήσει παραπέρα, απειλώντας να αρνηθείς να τον πληρώσεις και να καλέσεις την αστυνομία.
Επίσης πρέπει να μάθεις απ` έξω τη διεύθυνση, την οποία εσύ θα εκφωνήσεις στον ταξιτζή. Υπάρχει μια οδός στο Δελχί, όπου συγκεντρώνονται σχεδόν όλοι οι τουρίστες – είναι γεμάτη με όχι πολύ ακριβά ξενοδοχεία, εστιατόρια, μαγαζιά, τουριστικά γραφεία, τα οποία λειτουργούν κανονικά. Η οδός αυτή λέγεται «Μέιν Μπαζάρ». Το θέμα είναι, ότι υπάρχουν μερικά «Μέιν Μπαζάρ» στο Δελχί, και αυτή, που χρειάζεσαι εσύ, βρίσκεται στην περιοχή Παχαρ Γκαντζ, για αυτό η μοναδική σωστή διεύθυνση ακούγεται έτσι: Παχαρ Γαντζ, Μέιν Μπαζάρ. Αν παραλείψεις την φράση Παχαρ Γκαντζ – θα βρεις μπελά… ο ταξιτζής θα σε φέρει σε μια άλλη περιοχή, σε ένα από πριν κανονισμένο με αυτόν ξενοδοχείο, όπου δεν ζητάνε 2-5 δολάριο την ημέρα, αλλά 20-50! Και εσύ θα βγεις έξω σε έναν δρόμο, όπου δεν υπάρχει ούτε μια λευκή μούρη, θα ρωτάς «Τι είναι εδώ – το Μέιν Μπαζάρ?», και φυσικά, θα είναι το Μέιν Μπαζάρ, ενώ πάνω σου θα κρεμιούνται οι πωλητές της κάθε αηδίας, ζητιάνοι, ποδηλατορίκσες, έτσι με γουρλωμένα μάτια θα τρέξεις πίσω στο ξενοδοχείο.
Υπάρχουν και τελείως άγαρμποι τρόποι του «γδαρσίματος» των άπειρων τουριστών. Για παράδειγμα, ο ταξιτζής προσποιείται, ότι χάθηκε, «ξέχασε», που βρίσκεται το ξενοδοχείο, στο οποίο έπρεπε να πάει, και σταματάει στο «πρώτο τυχαίο» τουριστικό γραφείο, για να πάρεις εσύ ο ίδιος ένα τηλέφωνο και να εξακριβώσεις την διεύθυνση του ξενοδοχείου. Εσύ λες τον αριθμό του τηλεφώνου, αλλά ο υπάλληλος του «γραφείου» «δεν μπορεί να καταλάβει» τα αγγλικά σου, παίρνει το χαρτάκι με το τηλέφωνο, και «εξυπηρετικά» καλεί. Εννοείται, φυσικά, ότι αυτός θα καλέσει έναν τελείως διαφορετικό αριθμό, και ο «μάνατζερ του ξενοδοχείου» θα σου πει, ότι προς μεγάλη τους λύπηση, έχουν κλείσει όλα τα δωμάτια, (η γίνεται πυρκαγιά, πλημμύρα, επιδημία της χολέρας). Είσαι απογοητευμένος, αλλά οι υπάλληλοι του τουριστικού γραφείου είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν και σου προτείνουν πάρα πολύ οικονομικό ($20-30 την ημέρα) ξενοδοχείο.
Ενίοτε παίζουν ολόκληρες παραστάσεις! Στα προάστια του Νέου Δελχί το ταξί σου σταματάει ένας άνθρωπος με εξεζητημένη στολή («αστυνομικός», νομίζεις εσύ), και με άγριο ύφος λέει κάτι στον οδηγό σου (στα Χίνδι, φυσικά), και όσο και να αντιστέκεται ο ταξιτζής – τίποτα δεν βοηθάει να λυθεί η κατάσταση. Ύστερα ο οδηγός σε πληροφορεί με θλίψη, ότι στο Παχαρ Γκαντζ γίνεται η απεργία (εξέγερση των μαοϊστών, άφιξη των εξωγήινων, τρομοκρατικό χτύπημα και τα λοιπά), έχουν ήδη σκοτωθεί παραπάνω από πενήντα ξένοι τουρίστες, ευτυχώς όμως, εκείνος γνωρίζει ένα πολύ φθηνό ξενοδοχείο στο ήσυχο κομμάτι της πόλης…
Να θυμάσαι, λοιπόν: αν ο οδηγός για οποιονδήποτε λόγο σου προτείνει να αλλάξει την διαδρομή, η την έχει αλλάξει ήδη, ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ, μην ακούς ούτε μια δική του λέξη, ανάγκασε τον να σε φέρει στον προορισμό σου, αλλιώς άφησε το αυτοκίνητο, σημείωσε τον αριθμό πινακίδας (περισσότερο για ψυχολογική καταπίεση), μην πληρώσεις μια και πάρε άλλο ταξί, υπάρχουν παντού εκατομμύρια.
Το Μέιν Μπαζάρ – είναι μάλλον το μοναδικό μέρος στην Ινδία, όπου όλα έχουν λογικές τιμές για τους τουρίστες, δεν είναι ανάγκη να κάνεις παζάρια στα μαγαζιά – σχεδόν παντού οι τιμές είναι σταθερές και καλές, και παρά το ότι βρομιά και φασαρία εδώ είναι ανακατεμένα σε μια διαβολική αναλογία και κρέμονται στον αέρα εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, και πάλι είναι ένα άνετο μέρος για έναν τουρίστα. Η ποσότητα των δυτικών επισκεπτών επίσης ομορφαίνει την διαμονή. Είναι εύκολο να βρεις κάποιον φίλο, για να πάτε κάπου μαζί, να καπνίσετε, να κάνετε σεξ στα γρήγορα, η απλώς να μιλήσετε και να πάρετε ο καθένας τον δρόμο του.
Εφόσον δεν με ενδιέφερε τίποτα από τα προαναφερόμενα, δεν πήρα δωμάτιο στο πιο δημοφιλές Ajay Guest House, μα πήγα στο ξενοδοχείο παραδίπλα – στο Shelton. Τα δωμάτια εκεί είναι λίγο πιο ακριβά – 10 δολάρια την ημέρα, όμως, εκεί μπορείς να ζήσεις, και όχι να διανυκτερεύσεις μόνο. Έχοντας συνέρθει, πήγα να δειπνήσω στο λεγόμενο Ajay – έχουν μια καλή κουζίνα εκεί, ένα εικοσιτετράωρα ανοιχτό εστιατόριο με μεγάλη ποικιλία πιάτων, μόνιμη πρόσβαση στο Ίντερνετ, επίσης, πάντοτε μπορείς να βρεις εκεί ένα ελεύθερο τραπέζι, αν θέλεις να μείνεις μόνος σου. Αν, αντιθέτως, έχεις όρεξη για κουβέντα – και πάλι όλη την ημέρα περιφέρονται οι ξένοι τουρίστες για κάθε γούστο. Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό αυτού του μέρους – κανείς δεν σου κολλάει. Κανένας. Και υπάρχει μια καφετέρια στην οροφή, όπου δεν βρομάει τόσο πολύ ο δρόμος και δεν γεμίζουν τα αυτιά σου με φασαρία. Αυτό είχα ανάγκη και εγώ.
Αυτή η ατμόσφαιρα του Μέιν Μπαζάρ είναι καταπληκτική. Ερχόμουν εδώ με μια σκέψη – να περάσω λίγες μέρες και να πάω αλλού, αλλά η ασταμάτητη ζωή σε τραβάει, δίνει πολλές εντυπώσεις, νέοι άνθρωποι κυκλοφορούν συνέχεια, μπορείς να τους πλησιάζεις, και να απομακρυνθείς, να μένεις μόνη και να βρίσκεις αμέσως τους συνομιλητές. Η γειτονιά του Μέιν Μπαζάρ είναι ένα ήπιο ναρκωτικό. Άντε, τι μου γράφουν εδώ… τι μου γράφουν….λοιποοον… ένα γράμμα από τη μανούλα… ας το διαβάσουμε! Θα τα διαβάζω όλα με τη σειρά – τώρα έχω πολύ χρόνο. Κάτι για τα αγριόχορτα… ποια αγριόχορτα?…Α… της έγραψα κάποτε, ότι υπάρχει μια θεωρία, ότι τα αρνητικά συναισθήματα – είναι τα αγριόχορτα, κάτι σαν αρρώστια, και ότι μπορούμε να επιλέξουμε να ζήσουμε χωρίς αυτά, και ο καθένας επιλέγει – τι να αισθανθεί, έτσι και εγώ επιλέγω να μην αισθάνομαι αυτή τη βλακεία. Είχε ενδιαφέρον για μένα η αντίδραση της… θα δούμε…
«Όσο πιο πολύ διαβάζω το γράμμα σου, τόσο πιο πολύ δεν μου αρέσουν όλα αυτά. Από ποιον έμαθες εσύ τέτοια πράγματα? Αυτό είναι ξεκάθαρος μαρασμός, σαδισμός, σχιζοφρένεια. Τι σε έχει μαγέψει τόσο πολύ?! Ποιος σε μάγεψε? Δεν είναι κάτι άλλο, παρά ένα σύστημα της προστασίας από τον κόσμο γύρω σου, το οποίο σύντομα θα μπορούσες να περιγράψεις σαν: «Να πάτε να γ… όλοι… Ο, τι θέλω εγώ θα κάνω». Δεν έχεις την εμπειρία μιας δύσκολης ζωής, όταν πρέπει να παλέψεις για κάθε κομμάτι ψωμί, η ζωή σου ήταν πάντα εύκολη, αυτός είναι και ο λόγος, που εσύ νομίζεις, πως αυτή είναι η Αλήθεια. Δεν υπάρχει καμία τέτοια αλήθεια, η οποία θα ίσχυε για τον καθένα εκατό τοις εκατό.
Οι μη πραγματοποιημένες σεξουαλικές προτιμήσεις και επιθυμίες, δηλαδή, πρέπει να πραγματοποιούνται σε οποιαδήποτε ποσότητα και ποιότητα, ενώ τα συναισθήματα, τα οποία δεν έχουν πραγματοποιεί (το ίδιο είναι και αυτό, αν το καλοσκεφτείς), πρέπει να απαγορευτούν στον εαυτό σου κατηγορηματικά! Δεν σου φαίνεται, ότι κάποια υπέροχη-δυστυχισμένη μέρα αυτά θα σε κάψουν λόγο κάποιας βλακείας η μιας απρόσμενης κατάστασης στη ζωή σου? Ένα κτήνος θα ξυπνήσει μέσα σου, και όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα θα σε πνίξουν – αφού είσαι ένας Άνθρωπος. Ειλικρινής, αγαθός, που σκέφτεται και αναζητάει κάτι, όμως, ακριβώς για αυτό- ανίκανος καμιά φορά να ξεχωρίσει το καλό από το κακό. Εδώ έχει κτιστεί πραγματικά διαβολική θεωρία. Δεν κάνει να είσαι τόσο τυφλή, τόσο αβοήθητη και ανοιχτή. Θέλω να γυρίσεις όχι ως κρατούμενη κάποιων πολύτεχνων θεωριών, αλλά ως κτίστης της ζωής σου. Ας είναι ξεχωριστή από τη δική μας, μιας και μας ονόμασες έτσι απλά και χωρίς καμία αμφιβολία πτώματα. (Κάποιος με το όνομα Λένιν έλεγε κάποτε: «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» και καλούσε στην κατηγορηματική απομάκρυνση, ακόμα και την καταστροφή όλων των σκεπτόμενων διαφορετικά. Η κομμουνιστική θρησκεία. Δεν σου θυμίζει τίποτα?)
Πιθανόν, ένα λιβάδι χωρίς τα αγριόχορτα να είναι μια όμορφη εικόνα. Θεωρητικά. Ενώ πρακτικά – όχι. Επειδή είναι ένα νεκρό λιβάδι. Ακόμα και τα αγριόχορτα δεν μεγαλώνουν πάνω στο νεκρό χώμα. Εκεί, όπου μπορεί να ζήσει ο καλός σπόρος, εκεί προσπαθεί να φυτρώσει και το χαμοχορτο – έτσι είναι η ζωή. Και δεν αξίζει για αυτό το λόγο να φτιάχνεις από τη ζωή σου ένα ασφαλτοστρωμένο δοκιμαστικό στρατόπεδο για τις ξένες θεωρίες. Είσαι γυναίκα. Είσαι μια μελλοντική μητέρα. Και αυτός, που σ` τα έχει περάσει όλα τα αυτά – είναι ο μοναχικός λύκος. Και η θεωρία του είναι κτηνώδη, σκυλίσια. Αυτός θα σε φάει, θα ξεράσει τα απομεινάρια σου και θα πει, ότι έτσι είναι η ζωή. Και θα έχει το δικό του σκυλίσιο δίκιο.
Πάρε από τις οποιεσδήποτε θεωρίες αυτό, που θα σε βοηθήσει πραγματικά να χτίσεις ένα δικό σου σπίτι, και όχι να τα καταστρέψεις όλα, να χωθείς σε ένα τρελοκομείο και τα λοιπά. Είμαι σίγουρη – αν η ψυχή σου γλιτώσει τώρα, παρά πολύ γρήγορα θα καταλάβεις όλες τις αρνητικές πλευρές αυτής της θεωρίας. Είναι η θεωρία για εκείνους, οι οποίοι ζουν μόνο για τον εαυτό τους και για κανέναν άλλον, και όχι για σένα…»
Ορίστε, πήρα τις απαντήσεις στα ερωτήματα μου. Όντως – αυτή πράγματι ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ την αίσθηση των αρνητικών συναισθημάτων, και έχει περάσει κάτω από αυτό μια θεωρητική βάση. Εκπληκτικό… άρα, αυτή θεωρεί, ότι ένας ειλικρινής, αγαθός άνθρωπος, που αναζητάει την αλήθεια, μια μητέρα – είναι ακριβώς ο ελεεινός, που βιώνει τα αρνητικά συναισθήματα, χωρίς οποία, όπως αυτή νομίζει, θα μείνει ένα νεκρό λιβάδι! Πώς μπορούσα πριν να μην το δω αυτό μέσα της? Και όχι μόνο σε αυτήν… τι ξέρω ουσιαστικά για όλους, όσους γνωρίζω? Και ποιον «γνωρίζω» συγκεκριμένα? Κανέναν – μόνο κάποιες ομιχλώδεις μορφές συν αυτό, που εγώ η ίδια είχα επινοήσει για αυτούς. Γιατί, όμως, ποτέ πριν δεν μου είχε περάσει από το μυαλό, ότι για να γνωρίσεις έναν άνθρωπο, πρέπει να του κάνεις ερωτήσεις – πολλές ερωτήσεις, τέτοιες, που θα έχουν ενδιαφέρον για τον εαυτό σου, να δεις – τι θα σου απαντήσει σε αυτές, και έπειτα, ανάλογα με αυτό, να σχηματίσεις τη γνώμη σου και την συμπεριφορά σου σε σχέση με αυτόν, διότι έτσι θα είναι και η μη-επινοημένη πραγματικότητα. Θα έχει ενδιαφέρον να φτιάξω μια τέτοια λίστα… Τι άλλο έχει…Γράμμα από τον πατέρα μου… Οι πρώτες φράσεις, τις οποίες τράβηξε το βλέμμα μου, προκάλεσαν μια κρίση ναυτίας:
«Η πιο σημαντική βάση στη ζωή – είναι η οικογένεια. Η δική σου οικογένεια δεν κράτησε, όμως, έχεις εμάς. Υπήρξε και υπάρχει η οικογένεια, όπου σε αγαπάνε και είναι πάντοτε έτοιμοι να σε βοηθήσουν. Ο, τι και να συμβεί, δεν πρέπει να απελπίζεσαι. Πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου και στους οικείους σου ανθρώπους, οι οποίοι δεν θα σε προδώσουν, κα χάρη στις από κοινού προσπάθειες των οποίων μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα…»
«Μετά από το τελευταίο σου γράμμα (αν μπορείς να το πεις έτσι) δεν με αφήνει μια βαριά αίσθηση και η ανησυχία. Έσπασε το ελατήριο, που με κρατούσε στην σωστή φόρμα. Μου ήταν πολύ παράξενο και επίπονο να δω στο πρόσωπο της κόρης μου έναν παντελώς άγνωστο σε μένα άνθρωπο…»
«Ήσουν ένα υπέροχο παιδί…»
«Πάντοτε ζούσαμε με τη δική σου σχολική ζωή. Τα ενδιαφέροντα σου έγιναν δικά μας ενδιαφέροντα. Πηγαίναμε σε όλες τις συνελεύσεις, παίρναμε μέρος σε όλες τις γιορτές. Συζητούσαμε τα προβλήματα, που εμφανίζονταν στο σχολείο. Μας μίλαγες για τις φίλες σου, για διάφορα γεγονότα… Όλα τα αυτά ποτέ δεν έμειναν χωρίς προσοχή…»
«Θα ήθελα να καταλάβω, γιατί πίστεψες κάποιους τελείως ξένους ανθρώπους. Που είναι οι αποδείξεις για το ότι αυτός είναι ο δρόμος προς τον Θεό? Πίστεψες σε κάποια άτομα, που επιδιώκουν κάποιους τρομακτικούς σκοπούς. Πίστεψες κάποιους παντελώς αγνώστους ανθρώπους και έφυγες μαζί τους στο πουθενά, διαγράφοντας τα πάντα και τους πάντες από τη ζωή σου.»
«Οι μέθοδοι αυτοί καταστρέφουν μια αληθινή προσωπικότητα…»
Ουφφφ… αρκετά για μένα! Απομάκρυνση του μίσους, του εκνευρισμού, διάφορων άλλων σκατών – αυτό, όπως βλέπουμε, καταστρέφει την αληθινή προσωπικότητα! Κατάλαβα… Να τι θα κάνω – θα γράψω ένα γράμμα σε όλους τους φίλους μου. Θα περιγράψω εν συντομία, τι σκέφτομαι για τα αρνητικά συναισθήματα και θεωρίες, και θα τους ρωτήσω – τι έχουν να πουν για αυτό το θέμα. Και θα δούμε, θα βγάλουμε έξω την αλήθεια.
Στον διπλανό υπολογιστή κάποιος κούνησε αντιδραστικά το χέρι του – ένας άντρας, κοντά στα σαράντα, αν κρίνω σωστά από το πρόσωπο του και τα συναισθήματα, τα οποία φαίνονταν πάνω σε αυτό – με τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι κάποιος ασχολούμενος με την πρακτική του ευθύ δρόμου:) Μα τι ξέρω εγώ… τι ξέρω γενικά για τους πιο απλούς, συνηθισμένους ανθρώπους? Με τι ζούνε, για ποιο λόγο ζούνε σε αυτή την αδιάκοπη ροή των αρνητικών συναισθημάτων, γιατί δεν θέλουν να απορρίψουν τις εκ των προτέρων ψεύτικες θεωρίες. Γιατί? Μπορεί ένα βλέμμα απ` έξω να με βοηθήσει να δω αυτούς και τον εαυτό μου πιο αντικειμενικά? Εδώ, παρεμπιπτόντως, είναι ένα τέλειο μέρος για να μιλήσω με τους ανθρώπους. Σήμερα είναι εδώ, αύριο χίλια χιλιόμετρα μακριά, δεν υπάρχει καμία ευθύνη, κανένας φόβος, ότι θα πεις κάτι λάθος, και θα το μάθει η γυναίκα η ο συνεργάτης σου. Μπορεί αυτό να τους κάνει πιο ειλικρινείς? Εγώ είμαι μια όμορφη, σέξι κοπέλα, οποιοσδήποτε θα θέλει να μιλήσει μαζί μου – και αγόρι, και κορίτσι.
Βγήκα από την αίθουσα του Ίντερνετ, κάθισα δίπλα σε ένα τραπεζάκι, σαν αράχνη πάνω στον ιστό της. Περιμένω το θύμα!
Να και ο γείτονας μου στον υπολογιστή… ζήτησε συγγνώμη τότε, όταν με άγγιξε με το χέρι, άρα, τώρα σίγουρα δεν θα μου ξεφύγει… του έκανα ένα σήμα, φυσικά… που να πάει από ένα τόσο συμπαθητικό και σέξι κουκλάκι:)
Από την Αυστρία, σε διακοπές… φυσικός… εντάξει, αστρονόμος-φυσικός, για πες μου, με τι ζεις, καλέ μου, τι σε βασανίζει, τι σε τραβά? Πες μου, η ζωή σου με ενδιαφέρει τόσο πολύ… Πήρα ένα σκεπτικά-ενδιαφερόμενο ύφος, άραγε – τι θα πει ένας άνθρωπος για τη ζωή του?
– Ξέρεις, Μάγια, είμαι απολύτως σίγουρος, ότι υπάρχει νερό στη Βέστα! Και αυτό σημαίνει…
– Που υπάρχει?
(Για δες εδώ!… Μια αναλαμπή της δυσαρέσκειας, ακόμα και του εκνευρισμού! δεν θα το είχα παρατηρήσει πριν, αλλά τώρα απλώς με χτυπάει στα μάτια,- πως παραμορφώθηκε το πρόσωπο του. Κάποτε θα το θεωρούσα μια απολύτως κανονική αντίδραση – αφού μιλάς για το πιο απωθημένο σου, και σε διακόπτουν, κάνοντας μια ηλίθια ερώτηση…)
– Στη Βέστα, Μάγια…Βλέπεις, μόνο οι πρωτόγονοι άνθρωποι θεωρούν, ότι στο ηλιακό μας σύστημα υπάρχουν εννιά πλανήτες…
(Ενδιαφέρον, πως άλλαξε το πρόσωπο του στις λέξεις «πρωτόγονοι άνθρωποι»… δηλαδή, τι – εγώ θα παρατηρώ ΟΛΑ ΑΥΤΑ σε όλους τους ανθρώπους??! Και πώς θα ζήσω τώρα, πώς θα μιλάω?)
– … ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα ζήτημα της συμφωνίας. Για παράδειγμα, η Βέστα είναι ένα αντικείμενο με τεράστιο ενδιαφέρον, τεράστιο! Μερικοί θεωρούν, ότι είναι απλώς ένας μεγάλος αστεροειδής, μα είναι ένας μικρός πλανήτης, πίστεψε με. Μπορώ να σου πω πάρα πολύ ενδιαφέρον πράγματα για αυτόν…
(αυταρέσκεια, υπερηφάνεια… πόσο πρωτόγονος είναι, και δείχνει σημαντικός, σαν καθηγητής… άραγε, αυτός σοβαρά νομίζει, ότι αυτό, που μου λέει τώρα – είναι πολύ ενδιαφέρον? Και μπορείς να ζήσεις με αυτό?)
– … αυτή κινείται ανάμεσα στις τροχιές του Άρη και του Δια, και έχει διάμετρο μόλις 576 χιλιόμετρα, φαντάσου? Ένας μικροσκοπικός πλανητάκος, ένα άνετο σφαιρίδιο. Και μπορείς να τη δεις με γυμνό μάτι, επειδή το αλμπενδο της είναι πολύ υψηλό – γύρω στις 25%…
– Υψηλό τι?
(Μάλλον, τον εκνευρίζει ιδιαίτερα, το ότι δεν κάνω καμία γκριμάτσα, όταν ρωτάω τέτοια πράγματα. Και όντως, σε τραβάει να προσποιηθείς ένα αμήχανο χαμόγελο η κάτι άλλο.)
– Το αλμπεντο. Είναι ένα μέτρο, το οποίο χαρακτηρίζει την αντανακλαστική ικανότητα της επιφάνειας ενός σώματος. Μάλλον, δεν το καταλαβαίνεις αυτό; Τη μετράνε με την αναλογία της ποσότητας του φωτός, που αντανακλάται από την επιφάνεια, με την ποσότητα, που πέφτει πάνω σε αυτήν. Το` πιασες?
(Σε αυτό «το` πιασες» υπάρχει και πάλι αν όχι και τόσο δυνατή, αλλά δυσαρέσκεια, περιφρόνηση. Μπορεί αυτός να πει έστω κάτι χωρίς αρνητικά συναισθήματα?)
– Ναι, τώρα το κατάλαβα. Το φως του ηλίου αντανακλάται, και τη βλέπουμε.
– Ακριβώς. Λοιπόν, σκέψου, ότι αυτός ο μικρός πλανήτης έχει μεταλλικό πυρήνα, όπως και η Γη!
– Για φαντάσου!
(Επίτηδες είπα το «για φαντάσου» όσο πιο ψεύτικα μπορούσα, ένοιωσα ακόμα και αμηχανία, νόμιζα, ότι τώρα θα το καταλάβει, θα τσαντιστεί, μα τίποτα τέτοιο! Είναι τυφλός, σαν νυχτερίδα!)
– Ναι! Και είμαι σίγουρος, ότι στη Βέστα υπάρχει νερό!
(Έγειρε πίσω στην καρέκλα του, παίζει με το πιρούνι, με κοιτάει με ύφος του νικητή. Χαζός είναι? Δεν το βλέπει, ότι το ενδιαφέρον μου είναι προσποιητό, και εγώ δεν υποκρίνομαι καν πλέον – απλώς ρίχνω τις φράσεις, τις οποίες αυτός χρειάζεται, και τον κοιτάζω ειλικρινά, λες και είναι χαζός! Άρα – είναι χαζός. Κοίτα να δεις… Και είναι μεγάλος επιστήμονας…) Είσαι μεγάλος επιστήμονας, έτσι δεν είναι?
– Ο, ναι , διευθύνω ένα εργαστήριο, έχω υπό την επίβλεψη μου… μελετάμε τώρα…
(Άντε πάλι… Ορίστε, μεγάλος επιστήμονας, κάποτε εγώ θα έμεινα άφωνη από τον θαυμασμό μου και θα άρχιζα να συμπληρώνω την εικόνα του ως τέτοια, η οποία θα άρεσε στον εαυτό μου περισσότερο, και τώρα μπροστά μου είναι απλώς ένας όχι πολύ έξυπνος, δυστυχισμένος, άρρωστος άνθρωπος. Και τι, ότι κοιτάζει στο τηλεσκόπιο του και ζωγραφίζει αριθμούς? Τι και αν τον θεωρούν οι άλλοι μια σημαντική προσωπικότητα, επαγγελματία? Αφού είναι τόσο… αβοήθητος, αγαθός και δηλητηριασμένος με τη ζωή του. Πώς να τον στρέψω πιο κοντά στην πραγματικότητα… άραγε, ποια είναι τα οικογενειακά του, πώς είναι στο κρεβάτι…)
– … βρετανικό τηλεσκόπιο… τα νησιά Χαβάη…
(Κάποτε και εγώ ζούσα με οτιδήποτε άλλο, μόνο για το πιο σημαντικό δεν σκεφτόμουν ποτέ… δεν το ήθελα? Όχι, το ήθελα πολύ… δεν μπορούσα, δεν ήξερα «πώς», λες και πρέπει να ξέρει κάτι για αυτό. Αλυσίδα…)
– …και τώρα είμαστε απολύτως σίγουροι, ότι υπάρχει νερό εκεί. Ξέρουμε, ότι κατά τον σχηματισμό της η Βέστα πέρασε ένα τεράστιο άλμα της θερμοκρασίας, και όλο το υγρό εξατμίστηκε, έτσι έχουμε την ερώτηση – τώρα από που τότε να βρεθεί εκεί το νερό? Και η απάντηση είναι, Μάγια – το νερό στη Βέστα ήρθε σαν αποτέλεσμα της σύγκρουσης με ένα άλλο ουράνιο σώμα! Ερώτηση – με ποιο? Και εδώ αρχίζει το πιο συναρπαστικό…
(Ενδιαφέρον – τι θα γίνει, αν… όχι… μα γιατί, είναι μια πολύ καλή ιδέα…)
– … αυτό το είχε υπολογίσει ο Όλμπερς ήδη το 1802…
(Τι, δηλαδή?! Γιατί όχι? Τι εμποδίζει? Ότι είναι τόσο σημαντικός? Είναι απλώς ένα παιδάκι…)
– … περιστρέφει γύρω από τον άξονα της με διάστημα 5,43 ωρών…
(Πρέπει απλώς να το κάνω, είμαι υποχρεωμένη να ξεπεράσω την αμηχανία.)
– … και οι τακτικές αλλαγές του χρώματος και φάσματος, τις οποίες είχαμε παρατηρήσει, αποδεικνύουν, ότι η επιφάνεια της δεν είναι ομοιόμορφη, και η Βέστα δεν είναι ένα κομμάτι κάποιου μεγάλου σώματος, είναι ο αληθινός μίνι-πλανήτης, ο οποίος παρέμενε σχεδόν άθικτος από την εποχή του σχηματισμού του Ηλιακού συστήματος! Τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια πριν αυτή είχε υγρό πυρήνα!
– Και για ποιο διάολο εγώ χρειάζομαι όλα τα αυτά?
(Έτσι είναι πάντα – ήθελα να πω το ένα πράγμα, και πετάχτηκε κάτι άλλο.)
Τσαντίστηκε… Μάλλον, κατάλαβε, ότι δεν μπορεί να κάνει εντύπωση σε μένα με αυτά τα φρου-φρου…
– Είμαι σίγουρος, ότι υπάρχει και ένας μικρός πλανήτης ακόμα, ο οποίος κινείται σε περίπου ίδια τροχιά με τον Πλούτωνα, αλλά αυτή η περιοχή του Ηλιακού συστήματος είναι κυριολεκτικά γεμάτη με μικρές πέτρες και κομμάτια πάγου, έτσι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τον ανακαλύψουμε… ποτέ δεν θα αποδείξω, ότι υπάρχει ένας πλανήτης εκεί… τον έχω υπολογίσει, ξέρω, ότι βρίσκεται στην αντίστοιχη τροχιά με τον Ποσειδώνα… και δεν θα καταφέρω ποτέ να το αποδείξω, όταν τελικά θα τον βρούνε, δεν θα του δώσουν δικό μου όνομα, και κανείς δεν θα θυμηθεί, ότι εγώ είχα μιλήσει για την ύπαρξη του πρώτος…
Αυτό είναι, αυτό είναι το νόημα της ζωής σου, να γίνεις μια γραμμή στην εγκυκλοπαίδεια, μια παράγραφος στην ιστορία της ανακάλυψης του διαστήματος, ένα κεφάλαιο στην νουβέλα για την εύρεση των μικρών πλανητών… οι άνθρωποι ζουν, για να μετατραπούν σε γράμματα.
– Άκουσε με, – έσκυψα πάνω από το τραπέζι, πήρα το χέρι του. – Έχεις σταματήσει εδώ, στο Αντζάι, έτσι δεν είναι? Πάμε στο δωμάτιο σου, πάμε… θα μου πεις για τον πλανήτη Βέστα, για τον πυρήνα… πάμε.
…Εδώ και μίση ώρα κάθομαι πάνω στο πουλί του και κινούμαι πέρα-δώθε… μου αρέσει… προσπάθησε να πει κάτι, αλλά εγώ απλώς του έκλεισα το στόμα με το χέρι μου. Έχει ωραίο πέος, χοντρό και μεγάλο. Νόμιζα, ότι δεν θα μπει μέσα… όμως, όχι – μπήκε μια χαρά. Το είχα φανταστεί, ότι αυτός ξέρει πολύ λιγότερα από την αστρονομία στο σεξ. Τελείωσε πρώτη φορά, όταν τον έβαλα στο κρεβάτι, κάθισα ανάμεσα στα πόδια του και πήρα το πέος του στο στόμα. Το σπέρμα του πυκνό, μάλλον, δεν αυνανίζεται συχνά, βέβαια, είναι ντροπή – καθηγητής, επικεφαλής του εργαστηρίου να αυνανίζεται… μάλλον, νιώθει τύψεις κάθε φορά, όταν την παίζει… Δεν το κατάπια, με γεμάτο το στόμα μου τον τράβηξα από το σβέρκο, πήρα το πουλί στο χέρι, το μαλακίζω – να με κοιτάζει : όλο μου το στόμα είναι γεμάτο με το σπέρμα του, η γλώσσα, τα χείλη, πιγούνι – όλα είναι υγρά, το σπέρμα στάζει από το πρόσωπο στο στήθος, στη κοιλιά μου… Νιώθω τον εαυτό μου σαν μάγισσα… Είμαι και εγώ τέτοια! … Τότε εκείνος τελείωσε άλλη μια φορά – σχεδόν κανένα διάλειμμα. Τον γδύνω, τον γονατίζω, βάζω το προφυλακτικό στα δυο μου δάχτυλα, τα βουτάω στο σπέρμα του, τα δείχνω – κοίτα – είναι αλειμμένο με το σπέρμα σου, τα χώνω στον πρωκτό του σιγά-σιγά, και αρχίζω να τον πηδάω για τα καλά… που είναι ο προστάτης σου… εδώ… μικρός όγκος στον μπροστινό τοίχο μέσα στον πισινό, σε απόσταση ακριβώς ίδια με ένα δάχτυλο … η ένα φαλλό…μόνο που εγώ δεν τον έχω… ας το τρίψουμε αυτό το μέρος λιγάκι πιο έντονα… αχα… βογκάει…βογκάει… ανασαίνει βαριά, αναστενάζει… γαμώτο, πόσο με ανάβει αυτό… αρκεί να μην τελειώσω η ίδια… τέλειωσε και πάλι… μάλλον, θα βασανίζεται τώρα, θα νομίζει, ότι τον έκανα ομοφυλόφιλο, αφού θα θελήσει να και πάλι να βρει μια τέτοια απόλαυση, θα χώνει διάφορα αντικείμενα στον πισινό του, θα αγοράσει έναν δονητή… θα βάζει αγγελίες στο Ίντερνετ προς αναζήτηση ενός ενεργητικού άντρα, και μετά να καλύπτεται από κρύο ιδρώτα, διαγράφοντας εισερχόμενα μηνύματα… και τι με νοιάζει εμένα – ο καθένας επιλέγει μόνος του, πως να ζήσει, ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ άντρας, ανεξάρτητα από την προτίμηση του, νιώθει μια απίστευτη, ασύγκριτη με οτιδήποτε άλλο απόλαυση, όταν τον πηδάνε τρυφερά στον ποπό, χαϊδεύοντας ταυτόχρονα τον προστάτη του… είχα έναν γνωστό μου, ομοφυλόφιλο παλικαράκι, εκείνος μου είχε πει πολλά για αυτό, και τώρα εγώ το βλέπω και μόνη μου… έκανα την θεωρία πρακτική… και αν κάποιος επιλέξει να κλείσει τα μάτια για αυτό το γεγονός, και θα νιώθει τύψεις κιόλας, επειδή ένιωθε απόλαυση – τι δουλειά έχω εγώ με όλα τα αυτά? Όχι, η δουλεία μου είναι να απολαύσω κάτι τώρα, και αυτός ας τα ξεκαθαρίσει με τον εαυτό του. Μετά από τρεις οργασμούς εκείνος μάλλον άρχισε να ελέγχει καλύτερα τον εαυτό του, για αυτό τον έβαλα απλώς ανάσκελα, κάθισα πάνω του και τρίβομαι μπρος-πίσω, σκεπτόμενη τα δικά μου… τέντωσα το ποδαράκι μου, το έχωσα στα χείλη του – φίλησε το, άντε, γλύψε… δεν έκανες ποτέ πριν κάτι τέτοιο? Έλα να το κάνεις τώρα… ρουφάει τα δάχτυλα μου, γλείφει σαν σκυλάκι. Σου αρέσει; Έτσι μπράβο…και εμένα μου αρέσει πολύ… άπειρος, μόνο μην τελειώσεις και πάλι, χαζέ καθηγητή… θέλω να μείνω ακόμα λίγο πάνω στο πουλί σου…πάνω στο καταπληκτικό σου πουλί…
Το βράδυ ο καθηγητής δεν φάνηκε ούτε στην καφετέρια, ούτε και στην αίθουσα του Ίντερνετ – κάθεται, μάλλον, στο δωμάτιο του, υποφέρει… από τι? Ποιος τον ξέρει – οι άνθρωποι πάντοτε βρίσκουν έναν λόγο να υποφέρουν, βαριέμαι ακόμα και που το σκέφτομαι. Τελικά αυτό αποδείχθηκε ενδιαφέρον… πρώτον, ήταν ωραίο να ξεπεράσω το κόλλημα – έτσι απλά να ρίξω έναν μεσήλικα, σοβαρό, σημαντικό καθηγητή. Είχε πλάκα να βρω μέσα του ένα άμυαλο πιτσιρικά, κλωσόπουλο. Ενδιαφέρον έχει και το ότι δεν μπορώ πλέον να μην βλέπω πολλά αρνητικά συναισθήματα, τα οποία βιώνει ένας άνθρωπος, και είναι σημαντικό επίσης, ότι σταμάτησαν να με επηρεάζουν τέτοια πράγματα, όπως η «επιστήμη», «καθηγητής», και κάτω από αυτό το περίβλημα βλέπω εύκολα έναν άνθρωπο – όπως είναι, χωρίς αυτά τα πρόσθετα, τα οποία αυτός σπασμωδικά βιάζεται να τραβήξει πάνω του, προσπαθώντας να προστατευτεί…από τι? Ίσως, να έχει φύγει απλά… ναι, μάλλον έφυγε, το βράδυ τα λεωφορεία και τρένα φεύγουν από το Δελχί προς όλες τις κατευθύνσεις,. Και εγώ έμεινα εδώ. Για άλλη μια μέρα. Το λεωφορείο για την Νταραμσάλα φεύγει κάθε μέρα στις πέντε το απόγευμα, και για να πάρεις μια καλή θέση, πρέπει να αγοράσεις το εισιτήριο σου μια μέρα πριν από το ταξίδι. Σήμερα δεν αγόρασα το εισιτήριο – άρα, τουλάχιστον δυο μέρες ακόμα θα περάσω εδώ. Κάθομαι και πάλι στην καφετέρια, γράφω μέσα στο ημερολόγιο μου.
«**» του Οκτώβρη.
Προσπάθεια της διεκπεραίωσης του άμεσου έλεγχου των ΑΣ, της απομάκρυνσης τους.
Ανία – 5 δευτερόλεπτα. Απομάκρυνα? Καταπίεσα? Άγνωστο…Ήπια χαρά? Δεν ξέρω… ίσως να προσπαθήσω να προκαλέσω κάτι, το οποίο θα ήθελα πάρα πολύ να αισθανθώ ακριβώς τώρα? Και τι θέλω να νιώσω τώρα? Ποια φωτισμένη αντίληψη? Ναι… από που θα μπορούσα να το μάθω, αν εγώ τώρα νιώθω την ανία, δεν μπορώ να την απομακρύνω, μοιάζει, ότι την καταπιέζω, και δεν νιώθω καμία φωτισμένη αντίληψη, έτσι πώς θα μπορέσω τότε να… φαύλος κύκλος…φτάνει με τη πάρλα, θα κάνω ο, τι μπορώ. Αν δεν καταφέρνω να δημιουργήσω μέσα μου την ήπια χαρά, θα επαναφέρω συνέχεια τις αναμνήσεις για κάποια κατάσταση – για παράδειγμα, θα θυμηθώ τις πατούσες του Καμ και τα μάτια του… η τα χέρια του Σαρτ…η μυρωδιά από το μουνάκι της Ταιγκά… πόσο μακρινά είναι τώρα όλα αυτά… σαν να πέρασαν δυο εβδομάδες ήδη από τη συνάντηση μας.
Ανία. Αχα, και αυτό είναι σημαντικό επίσης – θα σημειώνω στην κλίμακα από 1 έως 10 την ένταση του εμφανιζόμενου συναισθήματος, και εφόσον δεν έχω μάθει ακόμα να τα απομακρύνω μέχρι τον ερχομό της φωτισμένης αντίληψης, τότε θα σημειώνω με ένα δεύτερο ψηφίο την ένταση αυτού του συναισθήματος μετά από προσπάθεια της απομάκρυνσης η της καταπίεσης του.
Δυσαρέσκεια (Δσρ) με τις δυνατές φωνές από τον δρόμο έξω – 3, 3 δευτερόλεπτα, 1.
Εκνευρισμός (Ενμ) επειδή θυμήθηκα, πώς παραλίγο να με χτυπήσει μοτορίκσα – αυτοί οι Ινδοί δεν το έχουν για τίποτα να σε πατήσουν, σημασία έχει να μην χτυπήσουν άλλο αυτοκίνητο – ναι, αυτό παίζει ρόλο, ενώ να πατήσεις έναν άνθρωπο – σιγά το πράγμα… Αντί της απομάκρυνσης άρχισα να συλλογίζομαι για τους Ινδούς, και την ώρα αυτού του συλλογισμού υποστήριζα το αρνητικό συναίσθημα (ΑΣ), και δεν το απομάκρυνα…φαινόταν – είναι τόσο δίκαιες αυτές οι σκέψεις, και η δυσαρέσκεια δίκαια… τη μάνα σου…
Δσρ με το μουδιασμένο πόδι. Ένταση 2 – 3 δευτερόλεπτα – ένταση 1. Πρέπει να σημειώνω πιο σύντομα: 2-3-1.
Ανησυχία – και αν ο φυσικός δεν έφυγε, θα μπει εδώ και θα νιώθει αμήχανος, και εγώ θα είμαι αμήχανη…. και γιατί στο διάολο θα νιώθω έτσι… πρέπει να απομακρύνω την ανησυχία, και όχι να αναλύω διάφορα! Δέκα λεπτά των συλλογισμών, και όλη αυτή την ώρα η ανησυχία συνεχίζει να ζει μέσα μου και να στερεώνεται.
Εκνευρισμός – κάποιος άναψε τσιγάρο, παρόλο που είναι κρεμασμένες παντού οι ταμπελίτσες– «απαγορεύεται το κάπνισμα!». Να τον απομακρύνω… μα πόσο απαίσια είναι αυτή η μυρωδιά… να απομακρύνω… το καθίκι, καπνίζει…
Ντροπή – να πάω εκεί και να του πω να μην καπνίζει. Δεν μπορώ να τη ξεπεράσω. Μόλις το σκεφτώ, αμέσως η ντροπή αυξάνεται, φοβάμαι έτσι απλά να σηκωθώ και να… άρα, αυτό θα κάνω!
Όσο πήγαινα εκεί, σκόπευα να πω μια φράση, δηλαδή, δεν μου αρέσει αυτή η μυρωδιά, μην καπνίζετε εδώ – η ανησυχία ήταν για 8. Την ώρα της κουβέντας – από μόνη της μειώθηκε στο 5. Μετά από αυτό, όταν είδα την αντίδραση του – απολογιστική, φιλική – 0. Έχει ενδιαφέρον, ότι η ανησυχία είναι πιο έντονη, όταν προετοιμάζεσαι να κάνεις κάτι, και όχι όταν το κάνεις. Τη στιγμή, όταν έχει ξεκινήσει πια, η ανησυχία μειώνεται από μόνη της, – το είχα παρατηρήσει σε διάφορες καταστάσεις. Ούτως η αλλιώς, εγώ δεν έκανα τίποτα με τις προσπάθειες μου.
Έγνοια – τι θα σκεφτούν για μένα εκείνοι οι άνθρωποι, στους οποίους είχα μιλήσει για το κάπνισμα. Τι με νοιάζει… να μην σκέφτεσαι, να απομακρύνεις! Και τελείωνε με το γράψιμο – για ποιο λόγο ήρθε η μια, η άλλη βλακεία – τι σημασία έχει? Το σημαντικό είναι, ότι κάτι εμφανίζεται σχεδόν συνέχεια, και πρέπει απλώς να το απομακρύνεις, χωρίς περιττούς συλλογισμούς.»
Μίση ώρα αργότερα θέλησα να τρέξω, να γυμναστώ, να τεντωθώ (να ανέβω σε κάποιον:)). Η εργασία της ανιχνεύσεις και της απομάκρυνσης των ΑΣ – είναι διαβολεμένα κουραστικό πράγμα… Δεν είχα κιόλας συναντήσει καν στα σοβαρά το πρόβλημα της απομάκρυνσης των ΑΣ – ξέρω καλά, ότι δεν καταφέρνω τίποτα η σχεδόν τίποτα, ακόμα και στην περίπτωση, όταν είναι αδύναμα, μικρά. Φάνηκε, ότι το πιο δύσκολο απ` όλα είναι συγκεκριμένα να παρατηρώ – αν αισθάνομαι τώρα κάποιο ΑΣ, η όχι. Αναγκάζεσαι να επιστρέφεις τον εαυτό σου συνέχεια στην διαδικασία της παρατήρησης, και ταυτόχρονα «κοιμάσαι», ξεφεύγεις στους συλλογισμούς η στις φαντασίες, σημειώνοντας εκ των προτέρων, ότι υπήρξε ένα σορό μικρών ΑΣ. Ένα ξαφνικό εμπόδιο… Νόμιζα, ότι το βασικό είναι να μάθω να απομακρύνω τα ΑΣ, και αποδεικνύεται, ότι πρέπει ακόμα να ξέρω να τα ανιχνεύω, να μην παρασέρνομαι στην συνηθισμένη ροή. Τι πρέπει να κάνω με αυτό? Τι να κάνω… μάλλον, το μόνο, που πρέπει να κάνω – είναι να δοκιμάζω μια φορά μετά την άλλη να το πετύχω. Κάποιος μου είπε – μάλλον, η Ταιγκά, πώς όταν θα έχω μια εκατοντάδα τέτοιων σημειώσεων, τότε θα δούμε. …Εντάξει, εγώ έχω μια σημείωση για την ώρα, και αυτή στραβή, έχει περισσότερα λόγια, παρά ορισμένους αριθμούς, που καταγράφουν κάποιες πραγματικές προσπάθειες.
Γυναίκα. Έκατσε στο μακρινό τραπεζάκι, μου ζήτησε να της δώσω την αλατιέρα. Την έδωσα, της χαμογέλασα, ακούμπησα τάχα μου κατά λάθος το χέρι της. Και αυτή μου χαμογέλασε πίσω – ένα τυπικό χαμόγελο, φυσικά, αλλά μου κάνει σαν πρόφαση για γνωριμία.
– Είναι ανάλατο?
– Ναι…
– Η κουζίνα τους είναι κάπως παράξενη – ζήτησα να μου φτιάξουν τα αυγά half-boiled, μισοβρασμένα, να είναι ο κρόκος μαλακός, και το ασπράδι σκληρό, και την πρώτη φορά μου έφεραν αυγά τελείως παραβρασμένα, τη δεύτερη – σχεδόν ωμά, ο καημένος ο σερβιτόρος παραλίγο να κλάψει, όταν τον έστειλα για τρίτη φορά να φέρει άλλα, ήρθε ακόμα και ο μαιτρ, του έβαλε φωνές…
Αχα, πιάστηκε… Η κουβέντα τράβηξε το ενδιαφέρον της, για δες και αυτό… πόσο εύκολο είναι να κάνεις τους ανθρώπους να προσέξουν κάτι… Βαριέται, όπως και όλοι οι άλλοι, και αυτή θέλει προσοχή για τον εαυτό της. Πήγα στο τραπέζι της, γνωριστήκαμε, εγώ απλώς ταξιδεύω, και εσύ? Επαγγελματικά? Α… το κατάλαβα… ωραία… ναι… Μπορώ πλέον να λέω σχεδόν αυτόματα τις φράσεις, οι οποίες υποκρίνονται το ενδιαφέρον για αυτά, που ξεστομίζει ο συνομιλητής. Είναι πολύ βολικό – λες διάφορα «χμ», «αν είναι δυνατόν», τα προσθέτεις σε οποιαδήποτε παύση της κουβέντας, και όλα είναι ΟΚ. Τι γίνεται – είναι όλοι τους τυφλοί, η κοιμούνται? Δεν φαίνεται από τα μάτια μου, ότι δεν με ενδιαφέρει τίποτα, απ `όσα αυτή έχει πει? Θεέ μου – είναι όλοι τους μονίμως κοιμισμένοι…
– Μάγια, γλυκιά μου, ήδη το 2020 θα είναι στη μόδα η ατομικοί (σκεφτείτε το – ατομικοί!) ηλιακοί και αιολικοί σταθμοί παραγωγής του ηλεκτρικού ρεύματος, ανιχνευτές των επικίνδυνων εκπομπών, αυτοκίνητα, που χρησιμοποιούν για καύσιμα το υδρογόνο, ψυγεία, που παραγγέλνουν από μόνα τους τα τρόφιμα στο κοντινό σουπερμάρκετ – αυτό, φυσικά, στις ανεπτυγμένες χώρες… Εσείς από που είστε, Μάγια? Αχ, Ρωσία, πολύ ωραία…εμ, στη Ρωσία δεν ξέρω, δεν ξέρω… έτσι ήρθα και εγώ εδώ για να μελετήσω την οικονομία των χορών τρίτου κόσμου – αυτό μας βοηθάει να φτιάχνουμε τις προβλέψεις, και η πρόγνωση – είναι κάτι πολύ σημαντικό, μας επιτρέπει να ορίσουμε τα στρατηγικά…
(Βρετανίδα. Είχα ακούσει, ότι όλες οι Βρετανίδες είναι κρύες. Πάρα πολύ πιθανό… όταν τη κοιτάζω, με τίποτα δεν μπορώ να φανταστώ, ότι την χαϊδεύω – έρχεται η απόρριψη, λες και αυτό, που εγώ βλέπω στο σώμα, στις κινήσεις της, δεν έχει κανένα αντίκτυπο με την σεξουαλικότητα μου. Παράξενο, τι σημαίνει αυτό – ότι δεν είναι απλώς του γούστου μου, η ότι όντως είναι κρύα? Και πως να το ελέγξω? Μάλλον, αυτό είναι αρκετά εύκολο…)
– …στις μεγάλες πόλεις η κίνηση θα είναι μια δυσάρεστη ανάμνηση, διότι οι περισσότεροι κάτοικοι θα δουλεύουν πλέον από τα σπίτια τους. Οι υπάλληλοι θα επικοινωνούν με τους διευθυντές τους μέσο Ίντερνετ υψηλών ταχυτήτων και με τα μικροσκοπικά κινητά τηλεφωνά, τροφοδοτούμενα με το ηλεκτρικό ρεύμα, που παράγει ο εγκέφαλος μας…
(Οι άνθρωποι έρχονται, τρώνε πρίνο, μεσημεριανό, κοιμούνται και φεύγουν … Αύριο το πρωί θα έρθω εδώ ξανά, και εδώ δεν θα υπάρχει σχεδόν κανένας από αυτούς, που ήρθαν σήμερα.)
– … τα μπάνια θα είναι συνδεδεμένα με τα μικροβιολογικά εργαστήρια, τα οποία θα κάνουν την καθημερινή ανάλυση των απορριμμάτων και θα δίνουν συμβουλές για την αλλαγή του τρόπου ζωής η του διαιτολογίου. Οι υπολογιστές θα εκτοπίσουν τελείως τα μουσικά κέντρα και τις τηλεοράσεις…
( Έχει ενδιαφέρον να μεταβαίνω από το ένα στον άλλο τύπο αντίληψης αυτής της γυναίκας – στην αρχή, σαν να την έβλεπα μέσα από όλα τα λόγια της – γυμνή, καχεκτική, αβοήθητη, αδύναμη, χαζή! Ναι, ακριβώς, χαζή, παρ` ότι δεν μπορώ να την συναγωνιστώ στην ανάλυση των στρατηγικών προοπτικών για το έτος. Και μπορώ να κουνήσω έναν μικρό μοχλό, και να τη δω, όπως τη βλέπουν οι συνάδερφοι της και οι άλλοι άνθρωποι– έξυπνη, αποφασιστική γυναίκα, λογική, σημαντική. Εμπρός-πίσω. Εμπρός -πίσω… Από αυτό το παιχνίδι των ερμηνειών έρχεται μια ιδιαίτερη απόλαυση, ακόμα και το μουνάκι μου ανταποκρίνεται σε αυτήν! Η όχι, είναι κάτι πιο βαθιά… η μήτρα ?Αυτό δεν το περίμενα, ότι η μήτρα μου μπορεί να συμμετάσχει σε τέτοια πράγματα, όπως η ανταλλαγή των τρόπων της ερμηνείας… και τι ξέρω γενικά για τον εαυτό μου… βασικά, μόλις άρχισα να τον μαθαίνω…)
– … ωστόσο, η τεχνική πρόοδος θα οδηγήσει και σε κάποιες δυσάρεστες εκπλήξεις, καλή μου Μάγια. Για παράδειγμα, προβλέπουμε σημαντική μείωση της αναπαραγωγικής λειτουργίας των αντρών, διότι η χρήση των μεγάλων ποσοτήτων χημικών και ορμονών θα επηρεάσει αρνητικά την ποιότητα του σπέρματος. Λόγο αυτού κάναμε την πρόγνωση, ότι οι περισσότερες οικογένειες θα έχουν υιοθετημένα παιδιά, γεννημένα από τους μετανάστες από τις «λιγότερα πολιτισμένες» χώρες, και αυτός είναι ακόμα ένας σημαντικός σκοπός του ταξιδιού μου – να πάρω εδώ μια λεπτομερή έκθεση περί του γενετικού υλικού…
(Γιατί όχι – να μια καλή πρόφαση να ξεκαθαρίσω την δική μου σεξουαλική αντιμετώπιση για αυτήν, δηλαδή – την απουσία αυτής!)
– Πώς έτσι? Θα χαλάσει η ποιότητα του σπέρματος?
– Ναι, θα μειωθεί. ( Ναι, βλέπω την αμηχανία της.)
– Δηλαδή – θα γίνει αλλιώτικη η γεύση του? Άσχημη?
Στην άλλη άκρη του τραπεζίου – κακώς κρυμμένο σοκ, το βλέμμα της έπεσε κάτω, τα χέρια τρέμουν, όλα γίνονται γρήγορα, τώρα συγκρατεί τον εαυτό της, ένα ψεύτικο χαμόγελο, σαν να κατάλαβε και εκτίμησε την πλάκα, αλλά όλα είναι ξεκάθαρα με αυτήν – αυτή η γυναίκα όντως είναι κρύα, η σεξουαλικότητα μου δεν με γέλασε. Εντάξει, ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού, έμαθα ένα πολύ ενδιαφέρον κόλπο – την ανάμιξη των απόψεων, την κατά βούληση μετακίνηση από την μια στην άλλη. Αυτή η προσπάθεια… αυτή η προσπάθεια σαν να συμπληρώνει κάτι, που μου λείπει στις δικές μου προσπάθειες να απομακρύνω τα ΑΣ. Σωστά… Αφού είναι το ίδιο πράγμα – αλλαγή των απόψεων, αλλαγή των τύπων αντίδρασης στην κατάσταση – υπάρχει ένα ΑΣ, και τώρα δεν υπάρχει, διότι θα μπορούσε να μην υπάρξει, τέλος, δεν υπάρχει. Υπάρχει το ΑΣ – δεν υπάρχει ΑΣ. Μια έξυπνη γυναίκα επιστήμονας – η κρύα χαζούλα. Εμπρός – πίσω. Πολύ ενδιαφέρον!