«** του Οκτώβρη.
Μέσα στον καθένα από εμάς ζει ένα ανέκφραστο ερώτημα, το οποίο, διαπερνώντας την αντίληψη μας, βγαίνει καμιά φορά έξω με τις λέξεις. Και εκείνες οι απαντήσεις, που φτάνουν με αναλαμπές της σαφήνειας, με τα φλας των ασυνήθιστων αισθήσεων, κάνουν αυτό το ερώτημα ακόμα πιο επίκαιρο, γυρίζουν τη νέα του πλευρά.
Μου είναι πολύ κοντινή εκείνη η στάση της «αγνοίας», την οποία μου έδειξε ο Καμ. Το μόνο, που μου μένει να κάνω, είναι να μαθαίνω να βγαίνω από την συνηθισμένη πορεία των σκέψεων. Τι είναι, ας πούμε, ο χώρος, ή ο χρόνος? Ζω, σαν να ξέρω κάτι για αυτά, μα είναι ένα ψέμα, που στοχεύει στον εφησυχασμό, ενώ στην πραγματικότητα έχει σκοπό να με νεκρώσει! Διάστημα… είναι φυσικό να κάνεις τις ερωτήσεις για το διάστημα σε κατάσταση του ατενισμού, της παρατήρησης του κόσμου. Πώς κυλάει το ποτάμι, φυσάει ο άνεμος, πέφτει ένα φύλλο, ανοίγουν τα ποδαράκια…; πώς γίνεται η κίνηση, τι είναι αυτό και που συμβαίνει, τι σημαίνει έξω, μέσα, κοντά, μακριά, αργά, γρήγορα… Νιώθεις, ότι όλες οι λογικές απαντήσεις – είναι ψέμα, και δεν έχεις άλλες στα χέρια σου, έτσι το μόνο, που μπορείς να κάνεις – απλώς να παραδεχτείς τίμια, ότι δεν ξέρεις τίποτα για αυτό, και να παρατηρείς ο, τι γίνεται γύρω σου. Και τότε αρχίζουν να συμβαίνουν καταπληκτικά πράγματα.
Εδώ είναι το δωμάτιο μου, περνάω μέσα σε αυτό μερικές ώρες της ζωής μου και έμαθα παρά τη θέληση μου να αποκόπτω όλα τα «εξωτερικά» – ο, τι βρίσκεται έξω από αυτούς τους τοίχους, γιατί, όμως? Τι με εμποδίζει αυτή τη στιγμή να αντιλαμβάνομαι αυτό, που «κρύβεται» πίσω από το τοίχο? Είναι κλειστό για τα μάτια μου, αλλά εγώ δεν αντιλαμβάνομαι μόνο με τα μάτια μου, έτσι δεν είναι ? Πώς νιώθω την τρυφερότητα, τις επιθυμίες μου, και τις άλλες, τελείως απερίγραπτες αισθήσεις? Για ποιο λόγο ο τοίχος θα έπρεπε να είναι ένα εμπόδιο για αυτές? Ο ένας και μοναδικός λόγος – επειδή εγώ συνήθισα να σκέφτομαι έτσι, και κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, κλείνω μέσα και τον εαυτό μου. Παλιά αυτό με βοηθούσε, ήταν κάτι σαν καταφύγιο από αυτό, μου με καθυστερούσε, προκαλούσε τα πάθη, αλλά ποια είναι η τιμή για αυτήν την φυγή? Δεν είμαι έτοιμη να την πληρώσω, και τώρα, όταν η συνάντηση με τα αρνητικά συναισθήματα, ψεύτικες θεωρίες και άλλους ενοχλητικούς παράγοντες δεν είναι πια κάτι το ανεπιθύμητο, κάτι, από το οποίο εγώ θα ήθελα να κρυφτώ, τώρα, όταν είμαι έτοιμη να τα αντιμετωπίσω πρόσωπο με πρόσωπο και να ξεκαθαρίσω τα πράγματα – πιθανών, θα βάλω σε λειτουργία τον μηχανισμό της τεχνίτης νέκρωσης του κόσμου. Όταν σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο, γίνονται αισθητοί οι κυματισμοί μιας καταπληκτικής διαφάνειας – για κλάσματα του δευτερόλεπτου, αλλά αυτό είναι αρκετό, για να καταλάβω. Χάνεται η αίσθηση του κλειστού χώρου, της παρουσίας των ανθρώπων γύρω σου, αλλά μπορείς να αισθανθείς ξεκάθαρα κάποιον, που εκ των πρότερων βρίσκεται πάρα πολύ μακριά. Η οπτική εικόνα διαλύεται, τα πάντα ανακατεύονται… οι γραμμές των αντικειμένων θολώνουν, και τα ίδια τα αντικείμενα γίνονται μια ημιδιάφανα, μια αλλάζουν μορφή, η την θέση τους μέσα στον χώρο, μπορούν ακόμα και να χαθούν τελείως από το οπτικό πεδίο; το ίδιο συμβαίνει και με τους ήχους… η αντίληψη γίνεται ολοκληρωτική, τα πάντα αντιλαμβάνονται ως σύνολο. Σε αυτά τα κλάσματα του δευτερόλεπτου δεν μπορώ να πω, που βρίσκομαι γενικώς – μέσα, η έξω, δεν υπάρχει κανένα μέσα η έξω. Ο, τι μένει – είναι η αίσθηση του χώρου, που περνάει από μέσα μου, ανεξάρτητα από το που είμαι και τι κάνω. Η τοπική αντίληψη του εαυτού μου χάνεται επίσης, και εγώ λες και χάνομαι μέσα στο διάστημα… εγώ κάνω κάποια κίνηση, η αυτή η κίνηση γίνεται μέσα μου…?
Όταν είμαι στο δρόμο, σε αυτά τα δευτερόλεπτα ανοίγεται η πανοραμική όραση, δεν κοιτάζω σε τίποτα απευθείας… δεν μπορώ να πω καν, ότι κοιτάζω σε κάτι… άνθρωποι, αυτοκίνητα… σαν να παθαίνει διάσπαση το βλέμμα μου, δεν πιάνεται από κάτι. Ο κόσμος ρέει μέσα μου, ειδικά τα δέντρα – είναι μια τόσο απερίγραπτη αίσθηση, σαν να τον περνάω μέσα από το κορμί μου, σαν να ζω ταυτόχρονα μαζί του κάποια στιγμή.
Γενικώς η αντίληψη του σώματος αλλάζει, νιώθω, ότι όλες οι συνηθισμένες κινήσεις… είναι κάτι σαν πρόσοψη, ενώ στην πραγματικότητα εγώ κινούμαι διαφορετικά… ωστόσο, δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω – με ποιον τρόπο.
Παρατηρώ τον ουρανό, και ξαφνικά συνειδητοποιώ, ότι είναι ήδη μέσα μου, είμαι γεμάτη με αυτόν και ρέω, και κινούμαι μαζί του. Η, μέσα στο πάρκο, κοιτάζω, πως πέφτει ένα φύλλο, άλλο, όλος ο χώρος είναι γεμάτος με αυτήν την κίνηση, και αρχίζω και εγώ να πέφτω με το κάθε φύλλο, εκεί, εδώ και παραπέρα, ταυτόχρονα… νιώθω την απώλεια της τοπικότητας, την διάσπαση μέσα στον χώρο. Έχω την φυσική τάση για παρατήρηση, μπορούσα και νωρίτερα να περνάω πολλές ώρες, κοιτώντας απλώς πάνω στο περβάζι και να κοιτάω, πως αλλάζει ο ουρανός με το ηλιοβασίλεμα, η πως περνάει μια καταιγίδα, και κάτι παράξενο συνέβαινε μέσα μου, όμως, πριν από την γνωριμία με τους πρακτικούς, πριν έρθει στη ζωή μου η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, την οποία αυτοί προσθέτουν μέσα μου, δεν υπήρξε ούτε η σαφήνεια, για ποιο λόγο μου είναι τόσο ευχάριστη αυτή η ασχολία, ούτε η αίσθηση της κατεύθυνσης, που θα έπρεπε να ακολουθήσω από δω και εμπρός. Τώρα το ίδιο μονοπάτι, που κάποτε έβρισκα αβέβαια στο μισοσκόταδο, απλώνει σαν ένας δρόμος κάτω από τα πόδια μου, μπορώ να κινηθώ με ανοιχτά τα μάτια, και περπατώντας πάνω σε αυτόν, συναντώ τους καταπληκτικούς ανθρώπους και συναισθήσεις.»
Το χτύπημα στην πόρτα με έκανε να αφήσω στην άκρη το ημερολόγιο. Το απεχθάνομαι, όταν οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου έρχονται στο δωμάτιο!
– Ποιος είναι?
– Άνοιξε, πουτανίτσα!
Η Ταιγκά! Εγώ άνοιξα τη πόρτα, και εκείνη γλίστρησε μέσα στο δωμάτιο μου. Και είμαι τελείως γυμνή:)… Θέλω τόσο πολύ να παίξουμε μαζί!
Της έδειξα το κρεβάτι, την έσπρωξα, την έγδυσα γρήγορα, και ήδη είμαστε και οι δυο γυμνές, ξαπλώνουμε, κοιτάζουμε η μια την άλλη. Άπλωσα το χέρι μου, για να χαϊδέψω το στήθος της, αλλά με μια απρόσμενα απότομη κίνηση η Ταιγκά έπιασε τον καρπό μου.
– Τώρα έχεις τον αντίστροφο μηχανισμό, ε? Αν δυο γυμνά καυτά κορίτσια ξαπλώνουν μαζί στο ίδιο κρεβάτι, τότε… τι σημαίνει? Σωστάααα – πρέπει να αρχίσουν να αγγίζονται μεταξύ τους και να κάνουν σεξ. «Πρέπει». «Τότε». – Η Ταιγκά έσφιξε τα χείλη της, με τράβηξε κοντά της, και χωρίς να αφήσει τον καρπό μου, μύτη με μύτη με μένα, είπε με αίσθηση – «πρέπει» – είναι ο πάτος του φέρετρου της σεξουαλικότητας σου, και «τότε» – το καπάκι του. Είσαι ένα κλωσσόπουλο στο σεξ, Μάγια, γι` αυτό κάθε φορά, καταλαβαίνεις? – κάθε φορά, όταν θέλεις να κάνεις κάτι, την ώρα του σεξ, ρώτα τον εαυτό σου – «θέλω να το κάνω αυτό τώρα?». Είσαι σίγουρη, για παράδειγμα, ότι πριν ήθελες συγκεκριμένα να πιάσεις το στήθος μου? Και όχι να φιλήσεις τα ποδαράκια μου? Η να με καβαλήσεις? Να με αγκαλιάσεις και να χαϊδέψεις το κεφάλι μου τρυφερά? Η θεωρείς, ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη διαφορά – με ποια σειρά να το κάνεις? Και καλά – αφού ούτως η αλλιώς θα πιάσω τα στηθάκια της – μπορώ να το κάνω και τώρα, έτσι, δηλαδή?:) Από την άποψη του μυαλού σου – έτσι είναι, αλλά η σεξουαλικότητα σου σκέφτεται αλλιώς.. Εγώ, για παράδειγμα, τώρα ξέρεις τι θέλω … αυτό θέλω, – η Ταιγκά με άφησε, γονάτισε, και άρχισε να χαϊδεύει με τις άκρες των δαχτύλων της το πίσω μέρος της παλάμης μου.
– Έτσι … – τα δαχτυλάκια της, αγγίζοντας σχεδόν ανεπαίσθητα, χάιδευαν λακκάκια ανάμεσα στα δάχτυλα μου, πήγαιναν πάνω και κάτω στο χέρι μου, άγγιζαν τα μαξιλαράκια, γύριζαν και πάλι πίσω, εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τα δικά της, και ξαφνικά ήρθε μια μαλακή, τεντωμένη αίσθηση χαμηλά στην κοιλιά μου, κάπου πάρα πολύ βαθιά. Αναγνώρισα αυτήν την αίσθηση, αυτό ήταν – εκείνο, το οποίο ένοιωσα στο Ρισικές. Όμως, τώρα, από αυτή την ηδονιστική μπάλα σαν να απλώθηκαν νήματα προς τα πάνω, τύλιξαν το στήθος μου, πέρασαν μέσα στο λαιμό μου, μια ζεστή ροή κύλησε στα χέρια μου και ενώθηκε με την παλάμη, την οποία χάιδευε η Ταιγκά. Η περιοχή ανάμεσα στα πόδια, η κλειτορίδα μου δεν συμμετείχε, αλλά το πάνω μέρος του σώματος μου… κάτι πολύ ασυνήθιστο συνέβαινε εκεί.
– Σεξ – είναι ένας μεγαλειώδης κόσμος, αλλά αυτός ανοίγεται μόνο σε αυτούς, που αφήνουν την σεξουαλικότητα τους να ζήσει, να αναπνεύσει, να αναπτυχθεί. Αυτό δεν θα γίνει, αν δεν απομακρύνεις τα αρνητικά συναισθήματα – χωρίς αυτό δεν θα υπάρξει τίποτα. Δεν θα γίνει τίποτα, αν δεν διαλύσεις όλες τις θεωρίες, οι οποίες σου λένε συνέχεια «πρέπει», «άρα», «δεν κάνει», και για αυτό είναι απαραίτητο να πας μπροστά στην σεξουαλικότητα σου, να τη βοηθήσεις. – Με αυτά τα λόγια η Ταιγκά ξαφνικά έχωσε το δάχτυλο της ανάμεσα στον δείκτη και τον μέσο μου, δυνατά, επιβλητικά, σχεδόν αγρία, κάνοντας με να ανατριχιάσω με όλο μου το κορμί – η αίσθηση ήταν εξίσου δυνατή, σαν να μπήκε μόλις ένας ζεστός φαλλός μέσα στο κόλπο μου, αλλά, και πάλι, τα ένοιωσα όλα αυτά μέσα στο λαιμό μου, στα χέρια, στο στήθος, και ταυτόχρονα είχα μια τέτοια αίσθηση, σαν να χυνόταν η απόλαυση από τα δικά μου μάτια μέσα στα δικά της, η το αντίθετο… όπως και να έχει, το ότι κοιταζόμασταν τώρα στα μάτια, με άναβε πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, δεν ήθελα καν αυτή η αίσθηση να φύγει κάτω, στο μουνάκι μου – μάλλον, επειδή τότε όλα θα γίνονταν πιο συνηθισμένα, γνωστά.
– Πώς θα τη βοηθήσω, Ταιγκά?
Εκείνη έσκυψε πάνω μου, τα χείλη της σχεδόν άγγιζαν δικά μου.
– Πες το άλλη μια φορά.
– Πώς θα τη … – η Ταιγκά πλησίασε ακόμα λιγάκι, και όταν τα χείλη μου κινήθηκαν, κάνοντας την ερώτηση, άρχισαν να αγγίζουν απαλά το στόμα της.
– Πώς… θα …τη…βοηθήσω… Ταιγκά…
Ήρθε η σειρά της να μιλήσει, και τα χείλη μας συνέχισαν το παιχνίδι τους.
– Μπορείς να βοηθήσεις την σεξουαλικότητα σου να αφυπνιστεί, μπορείς να την υποστηρίξεις, Σου αρέσει να αυνανίζεσαι?
– Ναι…
– Θα μου δείξεις… μετά…. πως χαϊδεύεις τον εαυτό σου?
– Ναι…
– Θέλεις να μου δείξεις?
– Ναι…
– Θέλεις… χωρίς καμία ντροπή… να ανοίξεις… τα ποδαράκια… και εγώ να σε κοιτάζω…
– Ναι…
Η γλυκό-γαργαλιστική αίσθηση στα χείλη μου έγινε σχεδόν ανυπόφορη, και τότε αυτή πέρασε με δύναμη τη γλώσσα της πάνω στα χείλη μου, στο μάγουλο, στο άλλο μάγουλο, στα μάτια, μύτη, και άλλο, άλλο!! Πώς δεν τελείωσα… δεν ξέρω, το κύμα της δυνατής διέγερσης με χτύπησε απότομα από πάνω έως κάτω, έπιασε τους μηρούς μου, τους άναψε. Έγειρα στο πλάι και ανάσαινα, σαν να με πηδούσαν επί δυο ώρες δυο γεροδεμένα αρσενικά.
– Θέλω να γίνω, σαν και εσένα, Ταιγκά, θέλω να έχω ένα ζωντανό σώμα.
– Πάμε. – η Ταιγκά σηκώθηκε, κάθισε στην πολυθρόνα, και άσο εγώ συνερχόμουν και έβαζα τα ρούχα μου, μου έλεγε το εξής:
– Χρόνο με τον χρόνο, μέρα με τη μέρα χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες φορές εσύ σκότωνες την σεξουαλικότητα σου, απαγορεύοντας τα πάντα σε αυτήν, αναγκάζοντας τη να σφηνωθεί στα στενά όρια του επιτρεπόμενου. Τώρα αυτή χρειάζεται βοήθεια. Όταν εσύ χαϊδεύεις το μουνάκι σου, σταμάτα στο όριο του οργασμού και μείνε εκεί όσο περισσότερο μπορείς – μια ώρα, μίση ώρα – όσο θα έχεις την όρεξη. Όλη αυτή την ώρα άφησε τον εαυτό σου να φαντασιώνεται, πιάσε τα πιο ασήμαντα, τα πιο θολά όνειρά σου. Οπωσδήποτε να τα σημειώσεις και μετά ξεκίνα από την αρχή. Φτιάξε μια λίστα με τις φαντασιώσεις, οι οποίες σου έρχονται στο μυαλό την ώρα του αυνανισμού, και μετά ανέλυσε τις. Θα ανακαλύψεις σχεδόν αμέσως, ότι ανάμεσα στις φαντασιώσεις υπάρχουν οι «απαράδεκτες» – δηλαδή, αυτές, τις οποίες εσύ θεωρείς πρόστυχες στην κατάσταση ηρεμίας. Θα είναι απαραίτητη μια στάση εδώ για να εξηγήσεις στα χαζά μυαλά σου, πως όταν σε ανάβει κάτι – αυτό είναι και το καλό, αυτό είναι και το σεξουαλικό, και την επόμενη φορά επέστρεψε στην φαντασίωση σου, ανέπτυξε την, φτάνοντας στο όριο του οργασμού. Με έναν τέτοιο τρόπο θα μπορέσεις να σπάσεις τον τοίχο των θεωρητικών απαγορεύσεων, και φυσικά, ο πιο κοντινός δρόμος στο επόμενο στάδιο – η προσπάθεια να πραγματοποιήσεις αυτά, τα οποία είχες φανταστεί. Τι είναι αυτό? – η Ταιγκά πήρε το ημερολόγιο μου και το άνοιξε.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να τραβήξω το ημερολόγιο, να το κλείσω, να το κρύψω.
– Έχεις μυστικά??
– Βασικά… όχι, είναι απλώς ο αυτοματισμός. Μπορείς να το διαβάσεις.
Η Ταιγκά κάθισε ξανά στην πολυθρόνα και για πέντε λεπτά περίπου διάβαζε προσεκτικά το ημερολόγιο μου, γυρίζοντας αδιάφορα κάποιες σελίδες, και μελετώντας με προσοχή κάποιες άλλες.
– Σου κίνησε το ενδιαφέρον?
– Περισσότερο ναι, παρά όχι… αλλά είναι το ημερολόγιο του ποιητή, του φιλόσοφου, με τίποτα, όμως, το ημερολόγιο ενός πρακτικού. Αυτό είναι άχρηστο ημερολόγιο, σε βοηθάει απλώς να διχάζεις την προσωπικότητα σου, να φαντάζεσαι κάποιον αναγνώστη, κάποιον συμπάσχοντα, και αυτό είναι ένας ευθύς δρόμος προς την φυγή, την ήττα, την καλλιέργεια των πνιγερών αρνητικών συναισθημάτων, όπως η λύπηση για τον εαυτό σου, για παράδειγμα.
– Πώς πρέπει να είναι το ημερολόγιο, ώστε να με βοηθάει με την πρακτική?
– Θα ήταν πιο σωστό να διατυπώσεις την ερώτηση έτσι: ποια μορφή πρέπει να έχει η πρακτική μου, για να βγει ένα καλό ημερολόγιο:) Σκέφτεσαι, σαν ποιητής, για παράδειγμα: «άρχισα να αισθάνομαι ουσιαστικά πολύ λιγότερη δυσαρέσκεια στις καταστάσεις, όταν…» – αυτή είναι η ποίηση, είναι άχρηστο. Εκτός από αυτό – είναι η έκθεση του εαυτού σου στον θαυμασμό, και αυτό είναι καταστροφικό. Οποιοσδήποτε πρακτικός, βλέποντας μια τέτοια σημείωση, πρώτα από όλα θα ρωτήσει – τι σημαίνει «ουσιαστικά λιγότερη». Πόσο λιγότερη?
– Και πώς θα το μετρήσω?
– Πόσο χαζή είσαι… – Η Ταιγκά έσφιξε τα χείλη και κούνησε το κεφάλι της. – Αυτό είναι τόσο απλό… – Πήρε το στυλό και άρχισε να γράφει μέσα στο ημερολόγιο μου. – Παίρνεις κάποια κατάσταση, στην οποία εσύ βιώνεις κάποια ορισμένα αρνητικά συναισθήματα… για παράδειγμα, σίγουρα δεν σου αρέσουν οι βλάκες, έτσι δεν είναι? Ε, πήγαινε έξω, κάθισε εκεί και κοίταζε τα πρόσωπα των Ινδών, που περνούν δίπλα – θα έχεις μια ατελείωτη ροή της αρνητικής αντιμετώπισης. Κράτα ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα – ας πούμε, μίση ώρα, και μέσα σε αυτό το μισάωρο όχι απλώς να απομακρύνεις όλους τους κυματισμούς της αρνητικής αντιμετώπισης, μα επιπλέον βάλε κάθε φορά το αντίστοιχο σημαδάκι στο τετράδιο σου. Οι σημαντικοί παράμετροι: α) πόσα δευτερόλεπτα χρειάστηκες, για να το κάνεις αυτό, β) αν κατάφερες μετά από την απομάκρυνση της αρνητικής αντιμετώπισης να δημιουργήσεις την οποιαδήποτε φωτισμένη αντίληψη – για παράδειγμα, τρυφερότητα η ερωτική έλξη για οποιονδήποτε, χαρά, επειδή απομάκρυνες ένα αρνητικό συναίσθημα. Μετά γράψε καθαρά το αποτέλεσμα. Αυτό δείχνει περίπου έτσι:
Το πρόχειρο:
3 –
5 +
2 –
και τα λοιπά. Το ψηφίο είναι η ποσότητα των δευτερολέπτων της ζωής της αρνητικής αντιμετώπισης, συν και πλην – αν κατάφερες η όχι να δημιουργήσεις την φωτισμένη αντίληψη.
Αριθμητικό σύνολο:
Εμφανίστηκε σε 30 λεπτά 90 ΑΑ. Από αυτές έχουν απομακρυνθεί 20 σε 1 δευτερόλεπτο, 30 σε 2 και τα λοιπά
Κατάφερα να δημιουργήσω μια φωτισμένη αντίληψη μετά από 10 απομακρύνσεις.
– Αυτό ήταν! Όταν θα έχεις μαζέψει καμιά δεκαριά τέτοιων σημειώσεις, δυο δεκάδες, τρεις, τότε θα μπορέσεις να πεις με απόλυτη σιγουριά : «Η ποιότητα της απομάκρυνσης της ΑΑ σε αυτή την κατάσταση αυξήθηκε τόσο και τόσο», και θα ξέρεις την σαφήνεια – αν όντως έχεις κάνει κάποια πρόοδο, ή όχι.
– Απομάκρυνσης της… ?
– της ΑΑ – αρνητικής αντιμετώπισης. Να συνηθίσεις τις συντομεύσεις, τις χρησιμοποιούμε συχνά στις συζητήσεις μας, είναι πιο βολικό – «αρνητική αντιμετώπιση» – ΑΑ, «αρνητικό συναίσθημα» – ΑΣ, «αρνητικό φόντο» – ΑΦ, «αρνητική ενεργητική κατάσταση» – ΑΕΚ. Συνήθως, λέγοντας «ΑΣ», εννοούμε με αυτό και τα τέσσερα είδη των αντιλήψεων – εντάξει, θα το καταλάβεις από το συγκείμενο. Τέτοιες σημειώσεις θα σε βοηθήσουν να αποφύγεις τις αυταπάτες, όταν για πολλά χρόνια παρηγορείς τον εαυτό σου, ότι η ζωή γίνεται όλο και καλύτερη, καλύτερη,… ενώ στην πραγματικότητα δεν αλλάζει τυπωτά. Μπορείς να τσεκάρεις τα λόγια μου – υπάρχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά – όταν γράφεις η δεν γράφεις τέτοιες αναφορές. Δεν θα στο μασήσω και άλλο, θα το δεις και μόνη σου, αν αξίζεις έστω κάτι… – η Ταιγκά πέταξε το ημερολόγιο μου και σηκώθηκε.
– Και τι σημαίνει να «δημιουργήσεις» την αντίληψη? Δεν το έμαθα… στην ουσία και να τις απομακρύνω έμαθα ακόμα, πρέπει πρώτα… – ένοιωσα τελείως σαν άμυαλο παιδί κοντά σε αυτήν.
– Μάγια, για να μάθεις να τις απομακρύνεις, πρέπει απλώς να αρχίσεις να το κάνεις, και να το κάνεις μέχρι λιποθυμίας, και για να μάθεις να τις δημιουργείς – να κάνεις ακριβώς το ίδιο πράγμα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να ψηλαφίσεις αυτή την προσπάθεια, δεν γίνεται αλλιώς.
– Δεν έχω ιδέα, τι είναι το «αρνητικό φόντο», η «αρνητική ενεργειακή κατάσταση». Τι ονομάζεις με αυτούς τους όρους?
– Ας το πει ο Σαρτ αυτό.
– Μα γιατί ο Σαρτ? Και ο Καμ με έστελνε στον Σαρτ, και τώρα εσύ – απ` ότι κατάλαβα, ο καθένας από εσάς ξέρει όλα αυτά, τα οποία θα πρέπει να ακούσω από αυτόν, που είναι το πρόβλημα λοιπόν? Η εσύ απλώς βαριέσαι?
Η Ταιγκά με κοίταζε με λύπηση, προφανώς σκεπτόμενη – αν πρέπει να μου απαντήσει η όχι.
– Μάγια, είσαι χαζή. Και δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο σε αυτό – είμαστε όλες χαζές, μέχρι να αρχίσουμε να σπάμε τη χαζομάρα μας. Το παράξενο είναι, ότι από τη μια μεριά συμπεριφέρεσαι τελείως ανάλογα – βλέπω, ότι έχεις ένα ζωντανό ενδιαφέρον για αυτά, που σου λέω, μου αρέσει να μιλάω μαζί σου, να παίζω τα ερωτικά παιχνίδια, και από την άλλη καμιά φορά είσαι ένας απόλυτος στούρνος, επειδή όχι απλά δείχνεις τη βλακεία σου, μα δεν την αμφισβητείς και δεν την αναλύεις κιόλας. Είσαι σαν μια Μάγια-κερματάκι… πρόσεξε καλά, κερματάκι, μην πέσεις με την χαζή σου μεριά προς τα πάνω μια και καλή.
Πράγματι, εγώ έκανα την ερώτηση απολύτως μηχανικά, και είχα ήδη μετανιώσει για αυτό, όμως, δεν την διέκοπτα και άκουγα – ας μου πει για άλλη μια φορά, πόσο χαζή είμαι, ίσως τότε επιτέλους θα μπορέσω να σκέφτομαι περισσότερο, προτού ρωτήσω κάτι…
– Εντάξει, γιατί ορισμένα ο Σαρτ πρέπει να μου τα πει? Εκείνος ξέρει περισσότερα? Από την άλλη… αυτά σίγουρα είναι τα πιο βασικά, και δεν μπορούν να υπάρξουν «περισσότερα».
– Υπάρχει «περισσότερο» εκεί, αλλά βρίσκεται στην επιπλέον πληροφόρηση, βρίσκεται στο – ΤΙ συγκεκριμένα βιώνει ο άνθρωπος, που τα λέει. Νομίζεις, μάλλον, ότι αυτό δεν έχει σημασία – ποιος ορισμένα σου διηγείται κάτι?
– Ε, όχι, καταλαβαίνω, ότι…
– Τίποτα δεν καταλαβαίνεις. Πάμε στο πάρκο, θα μιλήσουμε καθ` οδών.
Ο δρόμος μας συνάντησε με πνιγηρό καύσωνα – σαν να έριξαν στο κεφάλι μας υγρή άσφαλτο. Μάλλον, δεν θα μπορέσω ποτέ να το συνηθίσω, πώς ζούνε οι άνθρωποι εδώ…
– Όταν σου λένε κάτι για τον καιρό, όντως δεν έχει καμία σημασία – ποιος το λέει, διότι χρειάζεσαι την πληροφορία και τίποτε παραπάνω. Στην δική μας περίπτωση με τα αρνητικά συναισθήματα και αισθήσεις δεν ισχύει αυτό. Θυμάσαι καθόλου, πότε ένιωσες κάποιο αρνητικό συναίσθημα για πρώτη φορά?
– Όχι βέβαια:)
– Τι σημαίνει «βέβαια», μις ξερόλα? Πάλι μου δείχνεις την χαζομάρα σου?
(Διάολε… φαίνεται τόσο απλό – σκέψου, προτού μιλήσεις…)
– Εγώ, για παράδειγμα, θυμάμαι ξεκάθαρα, πως ένοιωσα για πρώτη φορά τον εκνευρισμό. Ήμουν πολύ μικρή – μόλις έμαθα να κάθομαι στο ειδικό βρεφικό καρεκλάκι μαζί με τους άλλους στο τραπέζι. Έτσι λοιπόν, κάθομαι εγώ, δεξιά η μητέρα, αριστερά ο πατέρας μου, και τότε η μάνα μου, απασχολημένη με μένα, αρχίζει να μασάει με θόρυβο. Ο πατέρας μου άλλαξε αμέσως το πρόσωπο – άρχισε να τις μιλάει απότομα, νευριασμένα, και εγώ τον κοίταζα χαρούμενη, κατάπληκτη με αυτή τη νέα σκηνή, και μετά άρχισα να… νιώθω, να νιώθω αυτό το καινούριο, που ο πατέρας αισθάνεται για τη μάνα μου. Και οσο πιο πολύ κοιτάω το πρόσωπο του, ακούω τη φωνή του, τόσο πιο ξεκάθαρη είναι αυτή η νέα αίσθηση – απότομη, καυτερή, δηλητηριώδης. Όταν το θυμήθηκα, κατάλαβα απολύτως καλά – εμείς ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ τις αντιλήψεις. Πώς το κάνουμε – δεν ξέρω, όμως, το κάνουμε. Ο κάθε άνθρωπος έχει αυτό το καταπληκτικό ταλέντο, και πιθανόν, όχι μόνο ο άνθρωπος. Είχα παρατηρήσει πολύ τα ζώα, πολλά χρόνια έζησα με σκύλους και γάτες, τους εκπαίδευα σιγά-σιγά, τους μελετούσα, και είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρη, ότι και αυτά μοιράζονται και αποκτούν τις αντιλήψεις. Κοίταξε τον οποιοδήποτε ιδιοκτήτη, που βγάζει έξω το σκυλί του – πάρα πολύ συχνά μοιάζουν μεταξύ τους καταπληκτικά. Ίδιες συνήθειες, ακόμα και έκφραση στα πρόσωπα! Έτσι μπορεί αυτό να σου φανεί ηλίθιο, όμως, εγώ πιστεύω, ότι μπορεί κάποιο ζώο να είναι φωτισμένο – γιατί όχι? Αν ξαφνικά κάποιο ζώο θα αρχίσει να παίρνει τις Συναισθήσεις από τον άνθρωπο-φορέα αυτών των Συναισθήσεων? Όταν είμαστε πάρα πολύ μικροί και ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο, αρχίζουμε να μαθαίνουμε τα πάντα, και να μαθαίνεις – σημαίνει να μοιράζεσαι τις αντιλήψεις. Στην αρχή μαθαίνουμε ο, τι μας τύχει, και μετά προσπαθούμε να επιλέξουμε. Έτσι λοιπόν… όταν ο Σαρτ θα σου μιλάει για τα αρνητικά συναισθήματα, για την ελευθερία από αυτά, για το τι είναι οι Συναισθήσεις – δεν θα σου το πει, σαν να συζητάτε τον καιρό, αυτός θα ΣΥΝΑΙΣΘΑΝΘΕΙ τα πράγματα, για τα οποία θα μιλάει. Όταν θα σου εξηγεί, τι εστί η «προσπάθεια» στην απομάκρυνση των αρνητικών συναισθημάτων, την ίδια στιγμή ο ίδιος θα τη βιώνει. Όταν θα σου λέει – τι είναι η Συναίσθηση, ποιες Συναισθήσεις υπάρχουν, πώς αυτές έρχονται σαν αποτέλεσμα της απομάκρυνσης των ΑΣ – όλα τα αυτά εκείνος θα τα βιώσει την ίδια στιγμή. Και εσύ, αν δεν είσαι χαζή, θα τον ακούς προσεκτικά, θα κοιτάς το πρόσωπο του, θα νιώθεις συμπάθεια για αυτόν, θα θέλεις να μάθεις τα πάντα, για τα οποία αυτός μιλάει, και όλα αυτά μαζί θα δημιουργήσουν τις ευνοϊκές συνθήκες, ώστε να μεταδοθούν και σε σένα αυτές οι αντιλήψεις, και όχι απλώς να ακουστούν. Η διαφορά είναι τεράστια, για αυτό το γεγονός, ότι ο Σαρτ έχει την επιθυμία να σου το πει ο ίδιος, είναι μια απίστευτη τύχη για σένα, χρησιμοποίησε την ευκαιρία σου, χαζούλα…
Μετά από αυτά τα λόγια η Ταιγκά σαν να έσβησε λιγάκι, σκοτίστηκε, και προχωρήσαμε σιωπηλές. Τώρα κατάλαβα εκείνη την παράξενη προσοχή, με την οποία οι πρακτικοί άκουγαν τον Σαρτ, που τους έλεγε τις στοιχειώδεις για αυτούς αλήθειες – ήταν παρόν με αυτά, τα οποία ο Σαρτ ζούσε εκείνη τη στιγμή, συντόνιζαν την δική τους προσπάθεια με το πρωτότυπο, με ένα μέτρο, που ήταν ο Σαρτ για εκείνους. Και όταν αυτός θα μου μιλήσει για τα ΑΣ, και εγώ θα μπορέσω να μεταλάβω τις αντιλήψεις του! Μακάρι μόνο να μην χάσω αυτή την ευκαιρία, να μην χαλάσω τα πάντα με την επόμενη βλακεία μου? … Μα θα έπρεπε και αυτή να μου ήταν ευγνώμων, επειδή υπάρχει μια τόσο χαζή δίπλα τους! Διότι αν εγώ δεν υπήρχα, ο Σαρτ δεν θα ήθελε να μιλήσει για αυτά τα θέματα, δηλαδή, δεν θα υπήρξε και η κατάσταση, στην οποία και οι άλλοι θα μπορούσαν να κάνουν τον συντονισμό τους. Αυτή η σκέψη μου προσέθεσε την σιγουριά, με την οποία εγώ έτρεξα πιο μπροστά από την Ταιγκά στο σημείο της συνάντησης.