Οι νέοι ορίζοντες

Περιεχόμενα:

07-02-01) Η όραση.

07-02-02) Η επιστήμη.

07-02-03) Η στάση του ερευνητή.

07-02-04) Η εκτίμηση της εξέλιξης.

07-02-05) Η πιθανότητα στους νόμους της εξέλιξης.

07-02-06) Η εκτίμηση της εξέλιξης από την άποψη της θεωρίας των κρυμμένων διαστάσεων.

07-02-01) Η παύση στην εκπνοή του δράκου (κοίταξε στο κ. 07-01-23) πολύ συχνά συνοδεύεται με κρίσεις ανίας, μιζέριας, καθημερινότητας. Είναι πολύ μικρή η ένταση των επιθυμιών, που υπάρχουν, για να αρχίσεις την πραγματοποίηση τους, η να ξεκινήσεις να κάνεις έστω κάτι (ορίστε, έχω και τα πιάτα μου άπλυτα…) μόνο και μόνο για να καλύψεις την γκρίζα κατάσταση – το βαριέσαι και αυτό, διότι υπάρχει η δυσάρεστη πείρα, που δείχνει, ότι μια τέτοια πράξη απλώς απομακρύνει τη στιγμή, όταν οι χε θα ξυπνήσουν με νέα δύναμη, οδηγεί σε πιο βαθιά και μακροχρόνια δηλητηρίαση, στην επανεμφάνιση των ΑΣ και του ΑΦ, της απάθειας. Και τότε αποφασίζεις να αντιμετωπίσεις την ανία πρόσωπο με πρόσωπο: να μην την βουλώσεις με μηχανικές ενέργειες, αλλά να τη νιώσεις, να την ξεχωρίσεις, να κατανοήσεις – τι συμβαίνει τώρα, να αισθανθείς την επιθυμία να πάψεις το βίωμα αυτής της δυσάρεστης κατάστασης, να απομακρύνεις τις κρίσεις πανικού, τις σπασμωδικές επιθυμίες να κάνεις έστω κάτι, ώστε να καλύψεις την βαρεμάρα, και τα λοιπά. Κάποια στιγμή αρχίζουν να έρχονται οι αναλαμπές των ΦΑ, και στο γκρίζο φόντο αυτές οι αναλαμπές φαίνονται πολύ βαθιές και λαμπερές. Η αντίθεση των αναλαμπών των ΦΑ με την επικρατή γκρίζα κατάσταση είναι πολύ πιο υψηλή, απ` ότι η αντίθεση της ΦΑ εντάσεως 3 και ΦΑ εντάσεως 6, για παράδειγμα. Εκείνη την ώρα, εκμεταλλευόμενοι αυτήν την αντίθεση, μπορούμε να δώσουμε την προσοχή στο ότι οι αναλαμπές των ΦΑ έχουν μια ξεχωριστή ιδιότητα, η ποια έχει αντίκτυπο με τη λέξη «βάθος». Μπορούμε να ξεχωρίσουμε αυτή την ιδιότητα και στις άλλες καταστάσεις, όχι μόνο στο φερόμενο εδώ παράδειγμα.

Άλλη μια περιγραφή με αντίκτυπο: «σαν να σπάει το τσόφλι», « ο κόσμος μέσα και έξω σαν να γίνεται πιο ευρύχωρος». Είναι απαραίτητο να διακρίνεις προσεκτικά τις αντιλήψεις και τους ορισμούς τους. Στο παράδειγμα παραπάνω, στο φόντο της ανίας ξαφνικά εμφανίζεται η αναλαμπή της ΦΑ, και μπορούμε να καταλάβουμε, ότι υπάρχει η αντίληψη, την οποία εμείς αναγνωρίζουμε ως «ιδιότητα της έντασης αυτής της ΦΑ», η πιο σύντομα «ένταση της ΦΑ», και υπάρχει η «ιδιότητα του βάθους της ΦΑ», η απλώς «το βάθος της ΦΑ». Με την ίδια επιτυχία θα μπορούσα να πω: «ιδιότητα νούμερο 13 αυτής της ΦΑ», και μετά να προσθέσω, ότι η ιδιότητα νούμερο 13 έχει αντίκτυπο με τη λέξη «βαθύς».

Μιλώντας για το βάθος των ΦΑ, θέλω να παρατηρήσω, ότι η ίδια η λέξη «βάθος» αναλογεί σε κάτι ευρύχωρο, παρατεταμένο (το βάθος της λίμνης), και οι άλλες περιγραφές με αντίκτυπο ούτως η αλλιώς παραπέμπουν σε λέξεις, που έχουν αναλογίες με απόσταση, με όγκο. Με αυτά, φυσικά, δεν μπορείς να βάλεις κάποιο μέτρο στο «βάθος της ΦΑ», δεν μπορείς να πετάξεις εκεί μια πέτρα, δηλαδή, στις ΦΑ δεν αντιλαμβανόμαστε κανέναν χώρο-χρόνο με την φυσική έννοια της λέξης.

Δεν έχουν όλες οι δυνατές αναλαμπές των ΦΑ την ιδιότητα του «βάθους» η της «καθολικότητας». Η ΦΑ μπορεί να είναι «λαμπερή» (η έντονη), αλλά όχι και «βαθιά» και «καθολική». Και το αντίθετο – ακόμα και η ΦΑ αδύναμης έντασης μπορεί να έχει την ιδιότητα, την οποία εμείς καθορίζουμε με τη λέξη «βάθος». Εδώ φαίνεται η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στις περιγραφές των ΦΑ και στις περιγραφές των σωματικών διαδικασιών, λέξεις από τις οποίες (η δύναμη, το βάθος) χρησιμοποιούνται για τις περιγραφές των ιδιοτήτων των ΦΑ, διότι εάν τοποθετημένο σε κάποιο περιβάλλον λαμπάκι αρχίζει να ανάβει πιο δυνατά (πιο έντονα), τότε και το φως του περνάει πιο βαθιά και πιο ευρέα μέσα σε αυτό το περιβάλλον.

Καθ` αυτόν τον τρόπο, η ΦΑ μπορεί να έχει διάφορες ιδιότητες χωρίς καμία ορατή σύνδεση ανάμεσα σε αυτές. Μπορούμε μόνο να δηλώσουμε, ότι όσο πιο συχνά και όσο πιο δυνατά νιώθεις τις ΦΑ, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα της συχνής εμφάνισης του βάθους και της καθολικότητας και του μαγνητισμού.

Η αναλαμπή της ΦΑ, που έχει κιόλας την ιδιότητα του «βάθους», συνοδεύεται με καταπληκτικές αντιλήψεις. Όταν προσπαθείς να περιγράψεις αυτές της αντιλήψεις, αναπόφευκτα αρχίζεις να αναφέρεσαι στις απεικονίσεις, αρχίζεις να περιγράφεις τα δεδομένα με τους όρους της όρασης, της οπτικής αντίληψης, και αυτό μπορεί να μπερδέψει και τον ακροατή σου, και εσένα τον ίδιο, εάν δεν καταβάλλεις τις απαραίτητες προσπάθειες για τον διαχωρισμό των αντιλήψεων και των λέξεων, που τις περιγράφουν. Το γεγονός, ότι εσύ περιγράφεις αυτά τα δεδομένα με τους όρους των οπτικών αντιλήψεων (δηλαδή, των οπτικών αισθήσεων), δεν σημαίνει, ότι αυτά τα δεδομένα είναι στην ουσία οπτικά.

Υπάρχει άλλο ένα παράδειγμα τέτοιου είδους. Συχνά το έντονο φωτισμένο φόντο (ΦΦ) συνοδεύεται με μια περίεργη «χρυσαφένια λάμψη», η οποία σαν να διαπερνάει εσένα και τα πάντα γύρο σου. Ταυτόχρονα δεν μπορείς να αναλύσεις τις οπτικές αισθήσεις και να παρατηρήσεις, ότι η φωτεινότητα του μέρους, στο όπιο βρίσκεσαι, δεν αυξήθηκε, (η μπορεί ακόμα και να μειωθεί). Το φως του ήλιου σίγουρα αντηχεί με αυτή την αντίληψη της χρυσαφένιας λάμψης, ωστόσο, απλώς έχει αντίκτυπο με αυτήν, δεν είναι το ίδιο. Όλες οι προσπάθειες σου να περιγράψεις την αντίληψη της χρυσαφένιας λάμψης θα καταλήξουν στην χρήση των οπτικών εικόνων, έτσι στον ακροατή σου θα εμφανίζεται συνέχεια η έμμονη καχυποψία, ότι εσύ περιγράφεις απλώς κάποια δική σου ειδική οπτική αντίληψη, δηλαδή θα κατατάξει αυτά, που εσύ αισθάνεσαι, στην σκάντχα των αισθήσεων. Εσύ εν το μεταξύ θα έχεις την πλήρη σαφήνεια, ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις αισθήσεις. Το επόμενο βήμα σου θα είναι η προσπάθεια να ταυτοποιήσεις τη δεδομένη αντίληψη ως ΦΑ.

Όμως, αυτή δεν είναι η ΦΑ. Για αυτό και εγώ ορίζω αυτές τις αντιλήψεις ως «ιδιότητες των ΦΑ», και όχι ως ξεχωριστές ΦΑ – πρώτον, η ΦΑ μπορεί να εκδηλωθεί και χωρίς αυτές τις αντιλήψεις, και δεύτερον, η αντίληψη, την οποία εγώ σημειώνω ως «ιδιότητα του βάθους», μπορεί να εκδηλωθεί στην απολύτως ίδια μορφή κατά την συναίσθηση των διάφορων ΦΑ. Συγκεκριμένα για αυτό θεωρώ ότι η λέξη «ιδιότητα» είναι η περισσότερο ακριβής – από αναλογία με τις ιδιότητες, τις οποίες προσθέτουμε στα υλικά αντικείμενα. Η αντίληψη του μήλου μπορεί να συνοδεύεται παράλληλα με μια αντίληψη, που εμείς ονομάζουμε «κόκκινο». Ταυτόχρονα έχουμε την σαφήνεια, ότι το «κόκκινο» – δεν είναι το είδος του μήλου, ακόμα, έχουμε την πείρα του ότι η αντίληψη άλλων αντικειμένων μπορεί να συνοδεύεται με την ίδια αντίληψη «κόκκινου». Αυτή είναι η αιτία για το ότι το ορίζουμε ως «ιδιότητα» και υποστηρίζουμε έτσι την απουσία της άφευκτης σύνδεσης των αντιλήψεων του «αντικειμένου» και των αντιλήψεων της «ιδιότητας του».

Όπως και στον δικό μας συνηθισμένο κόσμο δεν υπάρχει «κόκκινο» χωρίς «αυτό, που είναι κόκκινο», έτσι και το «βάθος» δεν υπάρχει χωρίς εκείνη την ΦΑ, η οποία αντιλαμβάνεται ως «βαθιά».

Καθ` αυτόν τον τρόπο, η αντίληψη της ΦΑ μπορεί να συνοδεύεται με περίεργες αντιλήψεις, οι οποίες είναι « σαν να τις βλέπεις, γαμώτο!» – και η χρυσαφένια λάμψη, και το βάθος, και το εύρος της καθολικότητας, και ο μαγνητισμός – και όμως δεν είναι η όραση, δεν είναι η ΦΑ – είναι κάτι το απόλυτος διαφορετικό.

Όταν εμείς περιγράφουμε το ΑΣ, επίσης μπορούμε να προσφεύγουμε στη χρήση αυτής της λέξης «βαθύς» – η «βαθιά θλίψη». Είναι απαραίτητο να τονίσουμε, ότι το επίθετο «βαθύς», εφαρμοσμένο για τα ΑΣ, δεν έχει καμία σχέση με τον όρο «βαθιές» για τις ΦΑ. Μιλώντας για «βαθιά θλίψη», εννοώ την υψηλή ένταση της, υψηλό βαθμό του εκτοπισμού των άλλων αντιλήψεων από αυτήν, σημαντική ποσότητα των άλλων ΑΣ, διάφορων σκέψεων, αισθήσεων, εμφανιζόμενων λόγο αυτής της θλίψης.

Τίποτα, εκτός από τις ΦΑ, δεν μπορεί να συνοδευτεί με αυτή την ιδιαίτερη, ασυνήθιστη αντίληψη, την οποία εμείς σημειώνουμε το «βάθος των ΦΑ». Και το αντίθετο είναι σωστό – εάν υπάρχει η ξεχωριστή αντίληψη του «βάθους», την ίδια στιγμή οπωσδήποτε υφίσταται κάποια ΦΑ.

Περιγράφοντας την «βαθιά ΦΑ», αναπόφευκτα θα χρησιμοποιήσουμε τις λέξεις, που έχουν αναλογία με τον υψηλό βαθμό της πληρότητας ζωής – «σαν να έσπασε το τσόφλι», «σαν να έγινε ο κόσμος πιο μεγάλος», «σαν να άνοιξαν μπροστά μου απίστευτες διαστάσεις», (μολαταύτα στην πραγματικότητα δεν έρχεται καμία σαφήνεια για κάποιες νέες δυνατότητες, και γενικώς δεν συμβαίνει τίποτε άλλο, εκτός από την ίδια αντίληψη της «δήθεν-όρασης», του «βάθους», και οι χρησιμοποιημένες λέξεις είναι απλώς εικόνες με αντίκτυπο).

Οι αναγνώστες του Καστανέδα ξέρουν – για πόσο καιρό ο Δον Χουάν προσπαθούσε να περιγράψει αυτή την αντίληψη της «δήθεν-όρασης» με έναν τέτοιο τρόπο, ώστε και να μπορέσει να διατηρήσει την ένδειξη για αυτό το εφέ της «δήθεν-όρασης», και να αποφύγει την σύγχυση της με την συνηθισμένη οπτική αντίληψη. Δεν το κατάφερνε και πολύ καλά, επειδή ο Καστανέδα, σύμφωνα με τις αναφορές του, στην αρχή προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει ειδικά τα μάτια για την επίτευξη της «όρασης». Στο τέλος ο Δον Χουάν επέλεξε να χρησιμοποιήσει τη λέξη «όραση», τονίζοντας την εξ` αρχής διαφορά της από την κανονική οπτική αντίληψη. Και μπορούμε να τον καταλάβουμε – όταν υπάρχει η «όραση», ο, τι και να κάνεις – η «δήθεν-όραση» συγκεκριμένα και πολύ ρεαλιστικά είναι «λες και το βλέπεις», και πρέπει να καταβάλλεις τις προσπάθειες του διαχωρισμού, ώστε να καταλάβεις, ότι δεν είναι η «όραση των ματιών». Στα βιβλία του Καστανέδα ο όρος «όραση» χρησιμοποιείται ή εντός εισαγωγικών, ή με πλάγια γραφή. Ακόμα, μπορούμε να συναντήσουμε τα παραδείγματα των παρομοίων αντιλήψεων στα γραπτά του Ραμακρίσνα, και εκείνος απλώς χρησιμοποιούσε την λέξη «βλέπω», όταν έλεγε, ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να «δει» την θεά Κάλι το ίδιο ξεκάθαρα, όπως βλέπει τους ανθρώπους, που στέκονται μπροστά του τώρα, η και ακόμα πιο ξεκάθαρα. Με αυτά, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι εκείνος είχε καταλάβει, ότι αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη οπτική αντίληψη, έστω λόγο του ότι οι άλλοι δεν έβλεπαν τίποτα από αυτά, τα οποία εκείνος «έβλεπε». Η μητέρα του Ραμακρίσνα επίσης αναφέρει την «όραση» του τεράστιου λαμπερού κύματος, που την κάλυψε ολόκληρη, το οποίο δεν είδε καμία από τις συνταξιδιώτισσες της, και τάχα μετά από αυτό το γεγονός εκείνη έμενε έγκυος με τον Ραμακρίσνα. Χαρακτηριστικό είναι, ότι η μητέρα του Ραμακρίσνα περιγράφει της ισχυρότατες ΦΑ , που συνόδευαν αυτή την κάλυψη, και ο Ραμακρίσνα βίωνε τις εκστατικές ΦΑ την ώρα της ιδιαίτερα ξεκάθαρης «όρασης» της θεάς Κάλι. Ο Καστανέδα δεν διαχώριζε τις ΦΑ στη αυτόνομη τάξη των φαινομένων, για αυτό στις αναφορές του δεν επιδεικνύεται η ευθεία αναλογία της παρουσίας των ΦΑ την ώρα της «όρασης», αλλά εκεί, που αυτός προσπαθούσε να περιγράψει τις αντιλήψεις του την ώρα της «όρασης», συχνά μπορούμε να συναντήσουμε τις περιγραφές, που έχουν αντίκτυπο με τις ΦΑ ( εκείνος μιλούσε ιδιαίτερα συχνά για την υπερβολική διαύγεια).

Ας δούμε τα ενδιάμεσα αποτελέσματα :

*) Η «όραση» – ειδικός, ανόμοιος με οτιδήποτε άλλο τρόπος της αντίληψης, τον οποίο είναι πιο εύκολο να περιγράψεις με τους όρους της συνηθισμένης όρασης, και που μοιάζει τόσο πολύ στην αρχή με την συνηθισμένη οπτική αντίληψη, ότι είναι απαραίτητες οι προσπάθειες του διαχωρισμού για να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο.

*) Η «όραση» πάντοτε συνοδεύεται από τις ΦΑ.

*) Οι ΦΑ δεν συνοδεύονται πάντα με την «όραση», ή – μιλώντας αλλιώς – οι ΦΑ δεν έχουν πάντοτε την ιδιότητα του [«ορατού»] βάθους, αλλά κατά τη διαδικασία της εκδήλωσης της η ΦΑ μπορεί να «αποκτήσει βάθος» ή να «το χάσει» με αρκετή δυναμικότητα, κάτι που κάνει πιο εύκολη την περιγραφή της, όταν μιλάμε για το «βάθος» σαν ιδιότητα της ΦΑ, την οποία η συγκεκριμένη ΦΑ μπορεί να έχει ή να μην έχει ανεξάρτητα από την ένταση της.

*) Η ΦΑ, εκτός από την ιδιότητα του «βάθους», μπορεί να έχει την ιδιότητα της «καθολικότητας» η του «εύρους». Η άχρωμη λέξη «εύρος» έχει αδύναμο αντίκτυπο με αυτή την ιδιότητα, διότι όταν αυτή εκδηλώνεται, βιώνεται σαν «καταπληκτική», «συναρπαστική», «καθολική». Ο κόσμος σαν να αναδιπλώνεται στο μακρός μέχρι απίστευτα όρια – με τον ίδιο τρόπο, όπως γίνεται, όταν λέμε στην περίπτωση με το βάθος : «ο κόσμος σαν να αποκτά το απίστευτο βάθος».

*) Η ΦΑ μπορεί να έχει την ιδιότητα, την οποία εγώ ονομάζω «μαγνητισμός». Περιγραφή του μαγνητισμού με αντίκτυπο – «σαν να αναφλέγεται και να πιάνεται στο σφικτό κουβάρι ολόκληρο σμήνος άλλων ΦΑ».

*) Όσο πιο συχνά και έντονα εγώ βιώνω διάφορες ΦΑ, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να εκδηλωθεί το «βάθος», η «καθολικότητα» και ο «μαγνητισμός».

*) Δεν υπάρχει περίπτωση, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ποτέ και σε κανέναν βαθμό να νιώσεις το βάθος, την καθολικότητα η τον μαγνητισμό, εάν τη δεδομένη στιγμή υπάρχει το ΑΦ η τα ΑΣ. Αυτό θα γίνει ιδιαίτερα προφανές, αν θυμηθείς, ότι οι «ιδιότητες» των ΦΑ είναι αναπόσπαστες από τις ίδιες τις ΦΑ, και οι ΦΑ με τα ΑΣ είναι εξ` αρχής ασύμβατες.

*) Η κατάσταση της «επίπεδης ΦΑ» (δηλαδή, άνευ ιδιότητας, εκτός από την ένταση) και η κατάσταση των «ΦΑ με όγκο» (δηλαδή, εκείνων, οι οποίες έχουν τις προαναφερόμενες ιδιότητες) διαφέρουν μεταξύ τόσο το ίδιο ριζικά, όσο και η κατάσταση της «επίπεδης ΦΑ» διαφέρει από την μιζέρια και τα ΑΣ.

*) Η επίπεδη ΦΑ, η ένταση της οποίας φτάνει στα εκστατικά μεγέθη, ακλόνητα μετατρέπεται στην ΦΑ με όγκο.

Σε αυτό το σημείο είναι εύκολο να «τρελαθείς» και να μετατραπείς σε αφρώδη εσωτερικό, ο οποίος ανοίγει τα βιβλία του Καστανέδα, Ισεργουντ και του Σατπρεμ και αρχίζει να παίζει με τις λέξεις, που δεν σημαίνουν τίποτα για αυτόν. Εφόσον έχουμε βρει μια τέτοια καταπληκτική διασταύρωση με τις περιγραφές του Καστανέδα, ας αρχίσουμε τώρα να φλυαρούμε για τα λαμπερά αυγά και σημεία της κατασκευής, και μιας και η πείρα του Ραμακρίσνα ανακαλύπτει κάποια κοινά με την δική μας, ας προσευχηθούμε όλοι στην Κάλι. Θέλω να αποτρέψω τον αναγνώστη από αυτό το σοβαρό λάθος. Αν κρίνουμε από τα βιβλία του Καστανέδα, ο Δον Χουάν προσπαθούσε όσο πιο πολύ πειστικά μπορούσε να περιγράψει την νέα εικόνα του κόσμου μπροστά του – με τα σημεία της κατασκευής, μεταφερόμενα με το χτύπημα του ναγκβάλ στο βάθος του λαμπερού αυγού και τα λοιπά. Αλλά για πιο λόγο αυτό το πράγμα είχε ενδιαφέρον για τον Δον Χαν; Λόγο του ότι ο Καστανέδα είχε ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΊ αυτά τα λαμπερά αυγά και μιαν άλλη καταπληκτική πραγματικότητα – τα αντιλαμβανόταν υπό την επιρροή του Δον Χουάν. Και ο Δον Χουάν ενδιαφερόταν, ώστε ο Καστανέδα εκ των πρότερων είχε την περιγραφή της νέας πραγματικότητας. Για τον Καστανέδα ο Δον Χουάν ήταν η κινητήρια δύναμη, που με τον ένα η με τον άλλο τρόπο (σύμφωνα με τα βιβλία του) μετέφερε τον Καστανέδα σε μια άλλη αντίληψη της πραγματικότητας. Η δική σου, όμως, κινητήρια δύναμη είναι η νηφαλιότητα, η σαφήνεια, η σκληρή στερέωση στην πείρα, η απόρριψη των θεωριών, η χρήση των αυστηρά ορισμένων όρων, η αίσθηση των ΦΑ και άλλα. Για αυτό ο δικός σου σκοπός είναι αντίστροφος με τον σκοπό του Καστανέδα – να ΜΗΝ πιστέψεις τυφλά στην εικόνα του κόσμου, που εκείνος είχε περιγράψει. Να ΜΗΝ αρχίσεις να δημιουργείς την μηχανική βεβαιότητα για το ότι υπάρχουν κάποια λαμπερά αυγά και άλλα θαύματα. Μπορούμε, ωστόσο, να τονίσουμε ως αναμφισβήτητο γεγονός – η περιγραφή της «όρασης», την οποία εμείς συναντάμε στο βιβλίο του Καστανέδα, μοιάζει καταπληκτικά με την περιγραφή της «όρασης», την πείρα της οποίας αποκτά ο ασκούμενος της ΠΕΔ, που ασχολείται με την καλλιέργεια των ΦΑ. Για αυτό θα δεχόμουν τα κείμενα του Καστανέδα ως μια εικασία. Όχι ως μια υπόθεση, (διότι οι υποθέσεις μπορούν να βασιστούν μόνο στην πείρα, στις σταθερές βάσεις των δικών σου αντιλήψεων), αλλά συγκεκριμένα η εικασία. Σε αντίθεση με την υπόθεση, η εικασία διαφέρει από την κενή φαντασία μόνο επειδή έχει μια λεπτή, σχετικά αρμονική δομή. Ο μαθηματικός ή ο φυσικός μπορεί να πει «όμορφη υπόθεση», εννοώντας με αυτό, πως παρά την απουσία κάποιων αδιάσειστων ή σχετικών επιβεβαιώσεων, η δομή της είναι απλή και κομψή, δεν απαιτεί την προσθήκη πολλών άγνωστων παραμέτρων, η χρήση της απλουστεύει κάτι περίπλοκο και εξηγεί κάτι ακατανόητο. Ο φυσικός-πειραματιστής, έχοντας μπροστά του ένα απέραντο πεδίο για νέα πειράματα, θα επινοήσει συγκεκριμένα εκείνο το πείραμα, που θα οδηγήσει στην ανακάλυψη, εάν κάποια «όμορφη υπόθεση» είναι σωστή. Έτσι οι υποθέσεις μετατρέπονται σε σημείο προσανατολισμού για τις πρακτικές έρευνες και μελέτες, και εμείς μπορούμε να πράττουμε ανάλογα.

Ποτέ, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες μην γίνεσαι εσωτερικός – άνθρωπος, ο οποίος με βαρυσήμαντο ύφος κλωτσάει ηχηρές λέξεις, που για εκείνον δεν έχουν απολύτως καμία σημασία. Το κεφάλι σου πρέπει να πετά στα σύννεφα των υποθέσεων και εικασιών, τα χέρια σου να χειρίζονται τη λογική, και τα πόδια σου να πατάνε στο σταθερό έδαφος του πειράματος. Αλλά – είναι σχεδόν αδύνατον να χρησιμοποιήσει κανείς τη συμβουλή μου, διότι η επιθυμία να τρέξεις με το άγριο άλογο του εσωτερισμού στις απέραντες πεδιάδες των όμορφων λέξεων είναι σχεδόν ακαταμάχητη, ειδικά εάν υπάρχει κάποιος για να κάνεις εντύπωση… Η τιμωρία για αυτό είναι αναπόφευκτη. Μόνο η πραγματική εμπειρία μπορεί να γεννήσει την προσμονή και πρόβλεψη. Μόνο ο χειρισμός των κατανοητών όρων (δηλαδή, εκείνων, που σημαίνουν συγκεκριμένο, ορισμένο από εσένα σύνολο των αντιλήψεων σου) μπορεί να σε φέρει στις προϋποθέσεις, ανακαλύψεις, στην εμφάνιση του ενδιαφέροντος και της επιθυμίας να ερευνήσεις κάτι. Μόλις πέσεις στην περιοχή του εσωτερισμού… τα πάντα πεθαίνουν – και η προσμονή, και η πρόβλεψη, και το πάθος του ερευνητή, και οι χαρούμενες επιθυμίες – τα πάντα. Μένεις στο πάτο και – για να αναστηθείς ξανά – πρέπει να αποχωρήσεις στις παλιές σου θέσεις – να ορίσεις – τι συγκεκριμένα αντιλαμβάνεσαι, με ποιους συγκεκριμένους όρους θα ονομάσεις το καθετί, μόνο τότε οι ΦΑ θα ξυπνήσουν εκ νέου μέσα σου, μαζί με την επιθυμία να ερευνήσεις, και θα ξυπνήσει η ζωή γενικώς.

Είναι δυνατόν, ότι κάποια διασταύρωση εμφανίζεται μόνο με τα βιβλία του Καστανέδα κα άλλων συγγραφέων; Γενικά, αυτό δεν είναι αξιοπερίεργο – εάν δυο άνθρωποι μελετούν ειλικρινά τις αντιλήψεις τους, φυσικά και στο τέλος θα περιγράψουν με τέτοιο τρόπο τον κόσμο, που αντιλαμβάνονται, ότι οι περιγραφές τους θα έχουν κάποια κοινά σημεία, η πείρα του ενός θα αντιστοιχεί στην πείρα του άλλου, θα παίζει τον ρόλο του περιηγητή, θα βοηθάει και τα λοιπά. Ενώ η διασταύρωση μιας άλλης μορφής φαίνεται τελείως απίθανη, η απλώς – τρελή.

07-02-02) Για εκείνους, που έχουν την σημαντική πείρα της αίσθησης των ΦΑ, όπως και για εκείνους, που έχουν την πείρα της παρατήρησης αυτών, που αισθάνονται τις ΦΑ συχνά και έντονα, είναι το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι οι ΦΑ έχουν επίδραση στο φυσικό σώμα. Στα αποτελέσματα αυτής της επίδρασης ανήκουν και οι λεγόμενες «φυσικές συναισθήσεις» (ΦΣ) – απολύτως ασυνήθιστες αισθήσεις, οι οποίες, κατά κανόνα, βιώνονται για κάποιο περιορισμένο χρονικό διάστημα, αλλά οδηγούν στις συσσωρευτικές επιδράσεις, ανάμεσα στις οποίες είναι η απότομη αύξηση της ερωτικής αίσθησης του σώματος – αυτό μετατρέπεται σε μια ολοκληρωμένη «ερωτογενής ζώνη», η ποικιλομορφία των ερωτικών αντιλήψεων επίσης μεγαλώνει απότομα. Στις ίδιες επιδράσεις κατατάσσεται η τεράστια ενδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος – οι αρρώστιες απλώς εκσφενδονίζονται μακριά, τα βαριά νοσήματα περνάνε χωρίς ίχνος, ακόμα και εκείνα, τα οποία θεωρούνται πρακτικά ανίατα, και οι νέες ασθένειες δεν εμφανίζονται καθόλου – ακόμα και υπό τις συνθήκες, όταν η μόλυνση μοιάζει αναπόφευκτη. Εδώ ανήκει και η απίστευτη αύξηση της αντοχής, που φαίνεται καμιά φορά απλώς απίθανη. Αλλάζει ακόμα και η εξωτερική εμφάνιση του σώματος – η υφή, το χρώμα, η μυρωδιά του δέρματος, η αίσθηση της, – τα πάντα αρχίζουν να αντηχούν με την αίσθηση της ομορφιάς, δύναμης, τρυφερότητας. Ακόμα και η γεύση και η μυρωδιά του ιδρώτα γίνονται πιο ευχάριστες. Αργά, αλλά σταθερά αλλάζει το σχήμα του κορμιού – οι αλλαγές μπορούν να είναι λίγο η πολύ ευδιάκριτες, αλλά φαίνεται ξεκάθαρα η γενική επίδραση – δυναμώνει ο αντίκτυπος με την αίσθηση της ομορφιάς, της ερωτικής έλξης. Και τελευταίο στη σειρά, αλλά όχι στη σημασία – καθυστερεί, και ενίοτε σταματάει τελείως η γήρανση του σώματος. Στην αρχή αυτό γίνεται πιο «νεανικό», μετά σταθεροποιείται σε μια ορισμένη «ηλικία», η οποία φαίνεται να μην αλλάζει καθόλου. Η επιβράδυνση του φυσιολογικού χρόνου – μια αναπόσπαστη ιδιότητα των ΦΑ. Στην διαδικασία της γήρανσης συμμετέχει μια αμέτρητη ποσότητα διάφορων μηχανισμών. Η γεροντολογία, η οποία μελετά αυτούς τους μηχανισμούς, στην ουσία είναι το ίδιο περίπλοκη με όλες τις επιστήμες για τα ζωντανά όντα γενικά – φυσιολογία, κυτταρολογία, και άλλα παρόμοια, και λόγο αυτού δεν είναι μια ξεχωριστή επιστήμη. Η γήρανση είναι μια διαδικασία, που περιλαμβάνει όλους τους τομείς της ζωής του ανθρώπου. Στο γήρας είναι επιρρεπής όλος ο οργανισμός – από τα κύτταρα μέχρι τα όργανα. Για αυτό και η επιβράδυνση, ενίοτε η παύση της γήρανσης – είναι μια «ολική» επίδραση για τον άνθρωπο. Δεν είναι μια μεμονωμένοι επιρροή σε κάποιες διαδικασίες, είναι κάτι το καθολικό.

Είχαμε συναντήσει ποτέ πριν κάτι παρόμοιο; Το είχαμε συναντήσει. Η πείρα του Μάικελσον και του Μόρλεϋ έδειξε ένα αληθινά απίστευτο γεγονός – η ταχύτητα του φωτός είναι σταθερή. Το ίδιο αποδείχθηκε αδιάσειστα με τις εξισώσεις του Μάξγουελ για τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Οι μελλοντικές μετρήσεις με την μεγαλύτερη ακρίβεια δεν άλλαξαν απολύτως τίποτα σε αυτό – η ταχύτητα του φωτός δεν αλλάζει, και ο συνηθισμένος για εμάς νόμος των συναθροίσεων των ταχυτήτων έπαψε να ισχύει. Έτσι φάνηκε, ότι ο κόσμος μας έχει τις άγνωστες σε μας μέχρι στιγμής ιδιότητες. Μετά από τα έργα του Αϊνστάιν, που πρότεινε την μη-αντιφατική και καταπληκτική νέα εικόνα του κόσμου, ονομάζουμε έναν τέτοιο κόσμο «ρελατιβιστικο», δηλαδή, κόσμο, στον οποίο ισχύουν οι ρελατιβιστικοι νόμοι – εκδηλωμένοι στις ταχύτητες κοντά στην ταχύτητα του φωτός, αλλά δεν είναι κάποιο «άλλο σύμπαν» – είναι ο ίδιος δικός μας κόσμος, απλώς αυτές τις καταπληκτικές ιδιότητες μπορούμε να τις παρατηρήσουμε μόνο υπό μοναδικές συνθήκες – για παράδειγμα, στη ταχύτητα του φωτός. Ο Αϊνστάιν, έχοντας δημιουργήσει την θεωρία της σχετικότητας, ένωσε την κλασική Νευτωνική φυσική με την ανακάλυψη της φύσης της ταχύτητας, αλλά η φτιαγμένη από αυτόν εικόνα του κόσμου, παρά την πλήρη αντιστοιχία της με τα αποτελέσματα των εκατοντάδων χιλιάδων επακόλουθων πειραμάτων παραμένει για εμάς κάτι το υπερβολικά απίθανο. Για παράδειγμα, ο χώρος στο κινούμενο σχετικά με μας σύστημα συστέλλεται κατά την άποψη μας, ενώ σύμφωνα με τη δική τους άποψη – συστέλλεται ο δικός μας, και οι δυο απόψεις είναι σωστές. Το ίδιο συμβαίνει με τον χρόνο – ο χρόνος στο κινούμενο ως προς εμάς σύστημα, από την άποψη μας, έχει επιβραδυνθεί. Μα τι σημάνει αυτό – «έχει επιβραδυνθεί ο χρόνος»? Υπό την έννοια του χρόνου εμείς καταλαβαίνουμε την ταχύτητα της εξέλιξης των φυσικών διαδικασιών. Στο κινούμενο σχετικά με εμάς σύστημα ΟΛΕΣ, οποιεσδήποτε φυσικές διαδικασίες θα μας φαίνονται πιο αργές, επειδή εμείς απλώς λέμε, ότι «ο χρόνος εκεί προχωράει πιο αργά». Μιλώντας στη μοριακή γλώσσα, κατά την μεταφορά από την μια στην άλλη ορισμένη τροχιά μέσα στο μόριο, το ηλεκτρόνιο απελευθερώνει το φωτόνιο μιας αυστηρά συγκεκριμένης συχνότητας. Αλλά εάν συγκρίνουμε την εκπομπή του μορίου, που τρέχει δίπλα μας στον επιταχυντή, με την εκπομπή του μορίου, βρισκόμενου σε σχέση με μας στην ακινησία, οι συχνότητες θα διαφέρουν σημαντικά. Ακόμα, το ασταθές σωματίδιο, που φτάνει στην ταχύτητα του φωτός μέσα στον επιταχυντή μπορεί να έχει δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες φορές μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από εκείνο, που βρίσκεται σε σχετική με εμάς ακινησία! Δηλαδή, δεν είναι κάποια «φαινομενική» επιβράδυνση του χρόνου, αλλά μια εκατόν τοις εκατό πραγματική. Όλες οι διαδικασίες της «γήρανσης» του μορίου καθυστερούν – και αυτό εμείς το σημειώνουμε, λέγοντας, ότι ο «χρόνος εκεί έχει επιβραδυνθεί».

Στα βιβλία της επιστημονικής φαντασίας μπορούμε πολύ συχνά να συναντήσουμε την περιγραφή του ανθρώπου, ο οποίος, έχοντας πετάξει για χρόνια στις ταχύτητες του φωτός, επιστρέφει στη Γη εκατοντάδες χρόνια μετά από το θάνατο των ανθρώπων της εποχής του. Ταυτόχρονα οπωσδήποτε τονίζεται, ότι ο ίδιος άνθρωπος έζησε μόνο την συνηθισμένη ζωή – τα δικά του, ας πούμε, 40 χρόνια, δηλαδή, την ώρα που στη Γη πέρασαν 500 χρόνια, εκείνος πέρασε στην δική του «ψυχολογική ζωή» τα κανονικά 40 έτη, και όχι 500. Και αυτό μετατράπηκε σε ένα τόσο κοινώς αποδεκτό σημείο στα βιβλία της επιστημονικής φαντασίας, ότι άρχισε να θεωρείται σχεδόν επιστημονικό γεγονός, τέλος πάντων, μια τέτοια αντίληψη πέρασε για τα καλά στο θεωρητικό σχήμα. Πρέπει ωστόσο να παρατηρήσουμε, ότι κανένας δεν είχε βάλει τον άνθρωπο στον επιταχυντή, δεν είχε αυξηθεί η ταχύτητα του έως την ταχύτητα του φωτός, και καθ` αυτόν τον τρόπο κανένας δεν ξέρει – πως περνάει η ψυχολογική του ζωή υπό αυτές τις συνθήκες. Η ταχύτητα μπορεί να είναι σχετική, η επιτάχυνση, όμως – όχι! Για πιο λόγο παραμένει νέος ο αστροναύτης, που έχει επιστρέψει στην Γη; Διότι όταν εκείνος θα πετάει με την ταχύτητα του φωτός σε σχέση με την ταχύτητα της Γης, από την άποψη του η Γη θα κινείται με την ίδια ταχύτητα σε σχέση με αυτόν; Η απάντηση βρίσκεται στην επιτάχυνση. Συγκεκριμένα ο αστροναύτης θα επιταχύνει πρώτος, και μετά θα επιταχύνει ξανά, πλέον όμως, με το σήμα «πλην» (σ. σ. θα αρχίσει να επιβραδύνει), μετά θα κάνει στροφή και ξανά θα επιταχύνει και ξανά θα επιβραδύνει. Οι επιταχύνσεις θα είναι η διαφορά ανάμεσα σε εμάς και αυτόν. Αυτός θα βιώσει τις υπερβολικές φορτώσεις, το δικό του βάρος θα αυξηθεί, ενώ εμείς δεν θα βιώσουμε τίποτα από όλα αυτά. Η εξήγηση της θεωρίας της σχετικότητας δεν θα χωρέσει σε αυτό το βιβλίο, έτσι απλώς θα υπενθυμίσω για άλλη μια φορά – δεν έχουμε την πείρα – αν επιβραδύνεται η ψυχολογική ζωή του ανθρώπου μαζί με την επιβράδυνση του «χρόνου» στο δικό του σύστημα, μαζί με την επιβράδυνση όλων των φυσικών, άρα και φυσιολογικών διαδικασιών.

Ως εκ τούτου, η επιβράδυνση της γήρανσης – μια πολύ γνωστή για εμάς διαδικασία … από τα βιβλία της φυσικής για τη σχετικότητα!

Μπορούμε, ας πούμε, να υποθέσουμε, ότι οι ΦΑ επηρεάζουν τον άνθρωπο με τον ίδιο τρόπο, η εν μέρει με τον ίδιο τρόπο, όπως θα τον επηρέαζε η αύξηση της ταχύτητας έως την ταχύτητα του φωτός? Λόγο της ομοιομορφίας του αποτελέσματος – μπορούμε. Για να απλουστεύσουμε την γλώσσα, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι οι ΦΑ χωρίς διάφορες μαύρες τρύπες και ταχύτητες του φωτός οδηγούν στην εμφάνιση του ψευτοσχετικιστικού κόσμου, δηλαδή, του κόσμου, ο οποίος έχει, υποθετικά, τις συνθήκες, παρόμοιες με τον κόσμο της σχετικότητας.

Ο «ψευτοσχετικιστικός κόσμος» ακούγεται περίπλοκα, έτσι θα προσθέσω τον όρο – «προ-κόσμος», διότι μέχρι στιγμής δεν έχουμε σοβαρές προϋπόθεσης, ακόμα και εντός ορίων αυτής της πρόχειρης υπόθεσης, να συνταυτίσουμε τον προ-κόσμο και τον κόσμο της σχετικότητας. Μπορούμε μόνο να καταγράψουμε τα παρόμοια φαινόμενα.

Η επιβράδυνση της γήρανσης συμβαίνει, αλλά η επιβράδυνση των ενεργειών, της ομιλίας του ανθρώπου – όχι, και από αυτό μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα, ότι οι ιδιότητες του προ- κόσμου δεν μπορούν να παρατηρηθούν στον κόσμο της «σκληρής ύλης» – όπως και οι ιδιότητες του κόσμου της σχετικότητας είναι αόρατες στις συνηθισμένες για εμάς ταχύτητες. Οι ιδιότητες του προ-κόσμου επηρεάζουν το δικό μας φυσικό σώμα έμμεσα – λόγο της ακολουθίας, που συνδέει τις ΦΑ, τον «ψυχολογικό κόσμο» και τον «φυσιολογικό κόσμο».

Παρόλο που μια τέτοια εξέλιξη της υπόθεσης μοιάζει φανταστική, στην ουσία δεν είναι τέτοια – διότι εμείς…έχουμε και την παρόμοια πείρα! Πολλοί άνθρωποι στον ύπνο (δεν μιλάω καν για τα συνειδητοποιημένα οράματα, την δυνατή πείρα τον οποίων έχουν κάποιοι πρακτικοί) βίωσαν ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο κομμάτι της ψυχολογικής ζωής, την οποία θα μπορούσαν να περιγράψουν σε αρκετές σελίδες – τα γεγονότα, συναισθήματα, ενώ την ώρα της αφύπνισης ανακάλυπταν, πως είχαν περάσει μόλις πέντε λεπτά. Η Γιεζάτινα, για παράδειγμα, έχει την πείρα του βιώματος στα ΣΟ των τριών μηνών πολύ δραστήριας ζωής, όταν στον κόσμο του ξύπνιου έχει περάσει περίπου μια ώρα. Το ποσοστό της αναλογίας του «ψυχολογικού» και του «φυσικού» χρόνου σε αυτή την περίπτωση ισούται με 2000:1!!

Συνοψίζοντας τα ενδιάμεσα αποτελέσματα, μπορούμε να σχηματίσουμε την υπόθεση:

«Οι ΦΑ οδηγούν στην εμφάνιση των ιδιοτήτων του προ-κόσμου, η μιλώντας γραφικά – εκθέτουν το ψυχολογικό κομμάτι του ανθρώπου, και μέσο αυτού – και φυσικό – στην επιρροή του προ-κόσμου, οι συνθήκες του οποίου αναλογούν σε πάρα πολλά στον κόσμο της σχετικότητας, για τον οποίον οι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ λίγα πράγματα – μόνον ότι αφορά την μοριακή δομή η τα αστρονομικά αντικείμενα – απομακρυσμένα τόσο, ότι μπορούμε να κρίνουμε για αυτά, βασιζόμενοι και πάλι στις γνώσεις για τα στοιχειώδη μόρια και εκπομπές τους. Η εκδήλωση των ιδιοτήτων του «προ-κόσμου», η αλλιώς η «διαμονή στον προ-κόσμο» φέρνει την απότομη συμπύκνωση, διεύρυνση της ψυχολογικής εμπειρίας, ενώ η επιρροή του στο φυσικό σώμα είναι τέτοια, ότι πάρα την απουσία κάποιας επιβράδυνσης των κινήσεων και φυσιολογικών αντιδράσεων, η γήρανση του οργανισμού επιβραδύνεται η και σταματά τελείως».

Οι ιδιότητες του κόσμου της σχετικότητας είναι πάρα πολύ ασυνήθιστες, όπως γνωρίζουμε απ` τη φυσική, και εάν το «ψυχικό κομμάτι» του ανθρώπου μεταφέρεται στον κόσμο, που έχει έστω κάτι το ελάχιστα κοινό με τον κόσμο της σχετικότητας, και υπολογίζοντας, ότι ο κόσμος της ψυχολογίας συνδέεται με τον έναν η τον άλλο τρόπο με τον κόσμο φυσικό (εφόσον ο άνθρωπος υπάρχει), και έχοντας υπ` όψιν, ότι οι ιδιότητες του κόσμου επηρεάζουν την συμπεριφορά του ανθρώπινου σώματος στον συνηθισμένο κόσμο (κάτι που αναπόφευκτα ακολουθεί την επιβράδυνση της γήρανσης), μπορούμε να υποθέσουμε, ότι το σώμα του ανθρώπου, ο οποίος βιώνει τις ιδιαίτερα έντονες και «ογκώδεις» ΦΑ, θα υποστεί και τις επιρροές άλλων ειδών, και θα αποκτήσει άλλες καταπληκτικές ιδιότητες.

Μια τέτοια υπόθεση καταρρίπτει το εμπόδιο, εμφανιζόμενο αναπόφευκτα στο κάθε λογικό άτομο κατά την ανάγνωση των βιβλίων του Καστανέδα ή του Δαλάι Λάμα ή του Τουλκου Ουργκεν Ριμποτσε ή του Ισεργουντ για τον Ραμακρίσνα ή του Σατπρεμ για τον Αουρομπιντο κ.λ.π. Σε αυτά τα βιβλία έχουν αναμειχθεί τόσες πολλές «μαρτυρίες» για κάποια απολύτως απίθανα, απίστευτα θαύματα, ότι άθελα σου αρχίζεις να μην πιστεύεις στα λόγια του συγγραφέα. Κάτι, που με τη σειρά του, οδηγεί στην δυσάρεστη κρίση, διότι αυτοί οι συγγραφείς σου φαίνονται οι πιο ειλικρινείς, πιο σοφοί. Ειδικά σε αυτά τα βιβλία συναντάς τα κοιτάσματα της πείρας, την οποία δεν μπορείς να την φτιάξεις από το τίποτα, η οποία επαληθεύει τον εαυτό της συνέχεια κατά την δική σου πρόοδο στην πρακτική της επίτευξης των ΦΑ, της σαφήνειας, της απομάκρυνσης των σκοτισμών. Η προαναφερόμενη υπόθεση επιτρέπει, επιτέλους, να περάσεις ένα γεφυράκι της εξήγησης: όσο περισσότερη είναι η πείρα του ανθρώπου στις ΦΑ, τόσο μεγαλύτερες και «ογκώδεις» αυτές οι ΦΑ είναι, τόσο μεγαλύτερος είναι για το σώμα του ο βαθμός της απόκτησης των ιδιοτήτων του προ-κόσμου, οι οποίες για την δική μας – συνηθισμένη γνώμη, φαίνονται φανταστικές.

Θα τονίσουμε, ότι δεν μεταφέρεται το μηχάνημα στον προ-κόσμο, δεν «περνάει» το στοιχειώδη σωματίδιο τα πειράματα, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος! Μήπως αυτό σημαίνει, ότι θα μπορέσουμε επιτέλους να γεφυρώσουμε το ψυχικό με το φυσικό, και θα μαθαίνουμε πλέον την φυσική με τις αντιλήψεις μας, και όχι με τα μηχανήματα;

Ας αναλύσουμε ακόμη μια πλευρά. Εμείς γνωρίζουμε για την ύπαρξη της κβαντικής μηχανικής. Δεν θα είναι υπερβολή να πούμε, ότι την μηχανική των κβάντα δεν την καταλαβαίνει και δεν την καταλάβαινε ποτέ κανείς. Φαίνεται, πως θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για την θεωρία της σχετικότητας, ωστόσο για την κβαντική μηχανική αυτό ισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό. Η συστολή του χώρου, η επιβράδυνση του χρόνου ακόμα και η διαστρέβλωση του διαστήματος, η ισοδυναμία της διαστρέβλωσης του διαστήματος με την μάζα, η ισοδυναμία της μάζας με την ενέργεια, η ισοδυναμία της επιτάχυνσης με την μάζα, όλα αυτά τα περίπλοκα προβληματάκια, συνδεδεμένα με τις ταχύτητες του φωτός και τη σταθερότητα της ταχύτητας του φωτός, – όλα ταύτα τελικά μπορείς κάπως να τα παρουσιάσεις, να ζωγραφίσεις, να συνοψίσεις στα κατανοητά σε μας μοντέλα. Εάν ο άνθρωπος, που κινείται με την ταχύτητα του φωτός, απελευθερώσει εν κινήσει ένα φωτόνιο – τι θα γίνει; Διότι η ταχύτητα του φωτός είναι σταθερή, και η ταχύτητα της κίνησης του ανθρώπου δεν θα συμμερίζεται με την ταχύτητα του φωτονίου – έτσι βγαίνει, ότι το φωτόνιο θα σέρνεται αργά μπροστά από τον άνθρωπο; Για εμάς – ναι. Για τον άλλο άνθρωπο το φωτόνιο θα πετά εμπρός με την κανονική ταχύτητα του φωτός. Υπάρχει μεγάλη πληθώρα των προβλημάτων αυτού του είδους, παρόλο αυτό, μπορούμε να κάνουμε τη λύση τους λίγο-πολύ κατανοητή. Η μηχανική των κβάντα ωστόσο παραμένει η επιστήμη του παραδόξου πάνω στο παράδοξο απερίγραπτης περιπλοκότητας. Ο Αϊνστάιν τραβούσε τα μαλλιά του, και δεν ήταν ο μόνος που το έκανε. Εκείνος, που δεν τραβάει τα μαλλιά του, προσπαθώντας να κατανοήσει την μηχανική των κβάντα, δεν έχει την παραμικρή ιδέα – πόσο απίστευτα μακριά βρίσκεται από την κατανόηση της. Για τη στιγμή θέλω να αναφέρω μόνο μια λεπτομέρεια της – την πιθανότητα. Το «ηλεκτρόνιο» για παράδειγμα, δεν είναι κάτι άλλο από την «πυκνότητα της πιθανότητας της ανακάλυψης του ηλεκτρόνιου», και αυτό το πράγμα , που εμείς ονομάζουμε «ηλεκτρόνιο», συμπεριφέρεται ως σωματίδιο, ως κύμα, και κανένας ποτέ δεν θα μπορεί ούτε να το φανταστεί, ούτε να το απεικονίσει, ούτε να το παρουσιάσει. Παρόλο αυτό, πολλά πράγματα μπορούμε να τα περιγράψουμε με εξισώσεις, και βάσει των αποκτημένων αποτελεσμάτων να φτιάξουμε τα μηχανήματα, που θα λειτουργούν ικανοποιητικά – και αυτό κάνουμε, έχοντας αφήσει παραπέρα τα προβλήματα της κατανόησης.

Εάν θα στέλναμε σε κάποια οθόνη καταγραφής ένα μεμονωμένο ηλεκτρόνιο η φωτόνιο μέσα από πολύ στενή σχισμή – τόσο στενή, ότι σύμφωνα με τον νόμο της ασυνέπειας του Χάιζενμπεργκ, η ασυνέπεια της ορμής του θα αρχίσει να αυξάνεται αισθητά, τότε το φωτόνιο θα εμφανίζεται στην οθόνη στα πιο απρόβλεπτα μέρη, και όχι απέναντι από την σχισμή. Το κάθε επόμενο φωτόνιο θα λάβει με κάποια πιθανότητα (την οποία μπορούμε να υπολογίσουμε με ακρίβεια) την ορισμένη δική του θέση. Εάν απελευθερώσουμε ταυτόχρονα τρισεκατομμύρια των φωτονίων (δηλαδή, εάν θα ανοίξουμε σταθερό φως), στην οθόνη θα εμφανιστεί μια ξεκάθαρη γραμμή – στη συγκεκριμένη περίπτωση λόγο της μαζικότητας δεν μπορούμε να δούμε τις μεμονωμένες διασπορές. Οι νόμοι της οπτικής δουλεύουν άψογα – όχι επειδή η αρχή της ασυνέπειας και άλλες επιδράσεις των κβάντα δεν ισχύουν για αυτήν, αλλά επειδή αυτά έχουν μηδενιστεί λόγο της τεράστιας μαζικότητας – μια οπτική ακτίνα είναι μια αστρονομική ποσότητα των φωτονίων.

Υπάρχει κάτι στην ΠΕΔ, που να περιγράφεται με επιφανειακούς νόμους εκεί, όπου φαινομενικά δεν υπάρχει χώρος για την πιθανότητα; Βεβαίως και υπάρχει. Εάν εσύ αισθάνεσαι κάποια έντονη ΦΑ, έχει απλώς κάποιες πιθανότητες να αποκτήσει την ιδιότητα του βάθους η της καθολικότητας, και είναι απολύτως άγνωστο – για ποιο λόγο, διότι την ώρα, όταν υφίσταται η δυνατή ΦΑ, δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρχουν τα ΑΣ, και δεν υπάρχουν, όπως φαίνεται, εμπόδια. Δεν θα μπορέσω ποτέ να δηλώσω, ότι η δυνατή ΦΑ θα γίνει «βαθιά» – μπορώ απλώς να χειριστώ κάποιες επιφανειακές κατηγόριες: « όσο πιο συχνά και πιο έντονα…τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα…». Στην περίπτωση των μαζικών ΦΑ μπορούμε ήδη να μιλήσουμε για τις νομοτέλειες, χωρίς να αναφέρουμε τις πιθανότητες – όπως και με την οπτική – επιστήμη, η οποία μελετάει τις μαζικές ροές των φωτονίων: εάν για πολύ καιρό και έντονα νιώθεις τις ΦΑ, η νομοτέλεια γίνεται πρακτικά σιδηροπαγής: « όταν η ένταση της ΦΑ φτάνει στο 7, αυτή μετατρέπεται σε «ογκώδη» ΦΑ».

Υπάρχει μια αναμφισβήτητη ομοιότητα των περιγραφών, και η υπόθεση για κάποια βαθιά σύνδεση ανάμεσα στην φυσική και στην ΠΕΔ αποκτά νέα χαρακτηριστικά.

Μπορούμε να μιλήσουμε για τις ψυχικές αντιλήψεις, χρησιμοποιώντας την γλώσσα των αλληλεπιδράσεων; Όπως ξέρουμε από την φυσική, όλη η ποικιλομορφία των αλληλεπιδράσεων μπορεί να συνοψιστεί στα σύνολα των τεσσάρων βασικών τύπων : της βαρύτητας, ηλεκτρομαγνητική, ασθενή και ισχυρή (στο επίπεδο των σωματιδίων). Σε κάθε μια αλληλεπίδραση, εκτός από την επίδραση της βαρύτητας, αντιστοιχεί το σωματίδιο, το οποίο μπορεί να εξεταστεί ως το ελάχιστο αυτής της αλληλεπίδρασης – τα φωτόνια για την ηλεκτρομαγνητική, τα γκλουόνια για την ισχυρή, και τα μποζονια βαθμίδας για την ασθενή αλληλεπίδραση.

Το θετικό ηλεκτρομαγνητικό φορτίο ελκύει το αρνητικό και απορρίπτει το θετικό. Οι ΦΑ «προσελκύουν» άλλες ΦΑ. Οι ΦΑ «απορρίπτουν» τα ΑΣ. ΤΑ ΑΣ «ελκύουν» τα άλλα ΑΣ και απορρίπτουν τις ΦΑ. Όπως βλέπουμε, μπορούμε άνετα να χρησιμοποιήσουμε την γλώσσα των αλληλεπιδράσεων για την περιγραφή των ψυχικών διαδικασιών.

Ας επιστρέψουμε στο γεγονός της ύπαρξης του ανθρώπου. Το γεγονός, μιλώντας γενικά, ακατανόητο, και μόνο λόγο της συνήθειας αυτή η κατανόηση ξεθωριάζει, εκτοπίζεται. Υπάρχουν λοιπόν δυο τρόποι της παρουσίασης του ανθρώπου: ανιμιστικός (ο άνθρωπος είναι η ψυχή, επιβεβαρυμενη με ένα πτώμα) και υλιστικός (ψυχή και σώμα – δυο επίπεδα της ύλης). Η ανιμιστική αντιμετώπιση δεν έχει καμία προοπτική υπό οποιαδήποτε έννοια, και το βασικότερο – αντιτίθεται στις προαναφερόμενες παρατηρήσεις, οι οποίες αποδεικνύουν, ότι οι ΦΑ έχουν αναμφισβήτητη επιρροή στο σώμα. Οι άνθρωποι και παλιότερα παρατηρούσαν, ότι ο κόσμος του ψυχολογικού αναμφίβολα επιδρά στον κόσμο του φυσικού – πιο ήρεμοι άνθρωποι ζουν πιο πολλά χρόνια, το σώμα τους είναι πιο υγιές, και είχαν καταγραφεί κάποια γεγονότα της θαυματουργής ανάρρωσης από τις ανίατες ασθένειες εκείνων των ατόμων, που με αισιοδοξία μάχονταν για την επιβίωση τους, και δεν παραδόθηκαν απελπισμένοι. Αλλά αυτές οι παρατηρήσεις ανέκαθεν δεν ήταν ιδιαίτερα φανερές λόγο του ότι οι άνθρωποι πρακτικά δεν έχουν ενδιαφέρουν για τους άλλους – όλοι τους κολυμπάνε στον ωκεανό της ηλιθιότητας, στο δηλητήριο των ΑΣ και του ΑΦ. Η πείρα της καλλιέργειας των ΦΑ κάνει αυτές τις ενδείξεις ιδιαίτερα ξεκάθαρες – ο κόσμος του ψυχικού πολύ αισθητά επηρεάζει τον κόσμο του φυσικού. Ωστόσο το πτώμα στην ουσία διαφέρει σημαντικά από το «ζωντανό σώμα», για αυτό είναι κάτι το παράξενο για μένα – πόσο ανίκητη μπορεί να είναι η απολύτως αβάσιμη θρησκευτική άποψη για τον κόσμο, η οποία διαχωρίζει το «πνεύμα» από την «ύλη» με κάποιο αγεφύρωτο χάσμα. Εφόσον υπάρχει η αλληλεπίδραση, το ίδιο το γεγονός της ύπαρξης της αποδεικνύει, ότι έχουμε να κάνουμε με διαφορετικά επίπεδα της ενέργειας, και όχι με κάτι το εξ` αρχής διαφορετικό. Εάν οι ΦΑ επιδρούν στο σώμα, και τόσο αισθητά, αυτό και σημαίνει, πως ασχολούμαστε στην ουσία με την ύλη διαφορετικών επιπέδων, διαφορετικής ιδιότητας. Ο ψυχικός κόσμος είναι και υλικός – αυτό είναι οφθαλμοφανές. Ως εκ τούτου δεν βγαίνει όμως, ότι τώρα αντί για της παρορμήσεις της ψυχής αντικρίζουμε τον κρύο κόσμο των γραναζιών, περιγραφόμενο με τις εξισώσεις – ο αιώνιος φόβος του αναγωγισμου επανήλθε στη ζωή χάρη στην ηλιθιότητα. Αυτά, που εγώ βιώνω – τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι ΦΑ – παραμείνουν αυτά, που εγώ ζω, όπως και να εξηγήσουμε εμείς αυτά που συμβαίνουν. Πάνω από αυτό – η άρρηκτη σύνδεση του ψυχικού με το φυσικό μας επιτρέπει να δηλώνουμε συμμετρικά με σιγουριά, ότι η «ύλη είναι πνευματική», δηλαδή, ότι σε οποιοδήποτε επίπεδο η ύλη έχει υποσυνείδητο. Η ορισμένη συνείδηση, χαρακτηριστική του σύγχρονου ανθρώπου, αντιστοιχεί στο ορισμένο σώμα με τις γνωστές του ιδιότητες – ιδιότητες του δέρματος, των μυών, των οστών, του αίματος και τα λοιπά. Η ορισμένη συνείδηση, χαρακτηριστική για το σύγχρονο ζώο, επίσης αντιστοιχεί στο ορισμένο σώμα του ζώου, και πρέπει να τονίσουμε, ότι τα σώματα μας έχουν παρόμοιες, σχεδόν ταυτισμένες ιδιότητες, και αυτό το γεγονός θα μπορούσαμε να το κατατάξουμε υπέρ της θεωρίας της προέλευσης, της εξέλιξης του ανθρώπου από τα ζώα – ο άνθρωπος διαχωρίστηκε τόσο πρόσφατα από τον κόσμο των ζωών, ότι ακόμα μας συνδέει με αυτόν η δομή των σωμάτων μας, η και – σε πολλές περιπτώσεις – η αμοιβαία ευκολία της εμφάνισης της συμπάθειας μεταξύ μας. Το ότι τα ζώα είναι πλάσματα με συνείδηση και ευαισθησία (που στην ουσία είναι το ίδιο) – τώρα το γνωρίζουν σχεδόν όλοι. Η ορισμένη συνείδηση των εντομών αναλογεί στα ορισμένα δικά τους σώματα, το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τα φυτά – μπορείς να συνηθίσεις σχετικά εύκολα αυτή την ιδέα, και στην εποχή μας υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν τα φυτά πλάσματα με συνείδηση και αισθήσεις, γεγονός, για το οποίο βρέθηκε μια σειρά από έμμεσες αποδείξεις (για παράδειγμα, η αισθητή σχέση ανάμεσα στην ταχύτητα της ανάπτυξης και καρποφορία του φυτού με τη μουσική, που παίζει κοντά του). Εκατό χρόνια πριν κανένας δεν θα έπαιρνε στα σοβαρά την υπόθεση για την ύπαρξη της συνείδησης των φυτών, έτσι και τώρα είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι, που μπορούν να αντιμετωπίζουν σοβαρά την υπόθεση για το ότι οι πέτρες, τα βουνά, ο άνεμος, η θάλασσα είναι ευσυνείδητα όντα με αισθήματα, ακόμα και με έναν τύπο της αίσθησης και συνείδησης, που διαφέρει πάρα πολύ από τον δικό μας. Ωστόσο, όσο απίστευτο και να ακούγεται αυτό – η «θάλασσα με συνείδηση», το «βουνό με συνείδηση» – το ίδιο το γεγονός της ύπαρξης του ανθρώπου, και το αναμφισβήτητο φαινόμενο της επίδρασης του ψυχικού» στο « φυσικό σώμα» αποδεικνύει, ότι και οι πέτρες νιώθουν κάτι, και ο άνεμος συνειδητοποιεί, διότι το φυσικό μας σώμα αποτελείται στην τελική ανάλυση από μεταλλικές ουσίες, και η φυσιολογία μας είναι η ακολουθία των χημικών αντιδράσεων, ως εκ τούτου το «ψυχικό» μας επηρεάζει τις χημικές αντιδράσεις, και η χημεία δεν είναι κάτι άλλο από έναν τομέα της φυσικής, διότι στις χημικές διαδικασίες συμμετέχουν καθαρά φυσικά αντικείμενα – τα μόρια, τα σωματίδια.

Έτσι, φυσικά, εμφανίζεται μια απλή ερώτηση – εάν όλα τα αυτά και εμείς οι ίδιοι σε κάποιο βαθμό είμαστε συνειδητοποιημένα όντα, υπάρχει τρόπος να αναπτυχθεί η επικοινωνία ανάμεσα σε εμάς; Είναι πιθανός ο τρόπος μιας τέτοιας επικοινωνίας, κατά την οποία είναι δυνατή η λογική, εποικοδομητική ερμηνεία των αποτελεσμάτων της, που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για την αντικειμενική και ψυχική δραστηριότητα; Εάν όλα αυτά είναι δυνατά, σίγουρα δεν γίνεται με τον τρόπο, τον οποίο επέλεξαν να ακολουθήσουν οι πολυάριθμοι ερευνητές των διάφορων ειδών «παραφυσικών φαινομένων» – όχι με τη χρήση των αριθμομετρων και φασματογράφων. Γίνεται όμως, με έναν άλλο τρόπο, που έχουμε – με τη χρήση του εαυτού σου ως έτοιμου συνδετικού κρίκου ανάμεσα στις ύλες τόσο διαφορετικών επιπέδων. Για αυτό ο φυσικός-ψυχολόγος του μέλλοντος είναι για τη στιγμή μια φανταστική μορφή – ο ίδιος είναι και παραλήπτης, και ερμηνευτής των δεδομένων, που λαμβάνει. Ασχολούμενος με τις μετρήσεις, θα ελέγχει την σταθερότητα της αίσθησης των ΦΑ, της συγκράτησης του απαραίτητου βάθους, έντασης, καθολικότητας και μαγνητισμού, καταγράφοντας παράλληλα τις παρατηρήσεις και σημειώνοντας τις ενδείξεις.

Λοιπόν, από όλα ταύτα δεν βγαίνει, βέβαια, ότι υπάρχει η δυνατότητα να περιγράψουμε τον κόσμο του ψυχικού και του σωματικού με μια ενιαία γλώσσα. Να δημιουργήσουμε την υπέρ-καθολική θεωρία της ύλης, που να ενώνει εκείνα τα είδη της ύλης, τα οποία εμείς διαχωρίζουμε σε «ψυχικό κόσμο» και «σωματικό κόσμο». Να φτιάξουμε όχι μόνον θεωρητική, αλλά και απολύτως πραγματική γέφυρα ανάμεσα στους «φυσικούς» και «λυρικούς». Να ενώσουμε αυτά, τα οποία έχουν εδώ και πολύ καιρό απελπιστεί να ενώσουν. Να ανακαλύψουμε τους νόμους της φυσικής ως αποτέλεσμα των «ταξιδιών της συνείδησης». Να ανακαλύψουμε τους νόμους του ψυχικού με τη βοήθεια των εξισώσεων, να ταξιδέψουμε όχι με τα «μηχανήματα», αλλά με τις «αισθήσεις». Να μην στέλνουμε στους μακρινούς γαλαξίες τα ρομπότ, αλλά να κάνουμε εκεί την «απόβαση» και να τους μελετήσουμε βρισκόμενοι μέσα στο «ψυχικό σώμα» η στο «μεταμορφωμένο φυσικό σώμα», αυτές οι φράσεις θα είναι συνώνυμες.

Οι αντιλήψεις για την ύλη αλλάζουν ξανά με ριζικό, επαναστατικό τρόπο (Συνειδητοποιημένη ύλη; Το μόριο με αισθήσεις; Παράλογο!), αλλά οι φυσικοί είναι συνηθισμένοι με αυτό. Όλα αυτά φαίνονται σαν απόλυτη παράνοια, όχι όμως λόγο της αβασιμότητας της υπόθεσης, αλλά λόγο της εξαιρετικής πρωτοπορίας των συμπερασμάτων. Το «απολύτως παράλογο» – είναι το επίθετο, με το οποίο στην δική τους εποχή είχαν επιβραβευθεί και η θεωρία της σχετικότητας με τις δικές της διαστρεβλώσεις του χώρου, και η κβαντική μηχανική με τα εφέ των τούνελ και πυκνότητα των πιθανοτήτων αντί των σκληρών σωματιδίων, και η υπόθεση για την σφαιρική μορφή της υδρόγειου με την επακόλουθη ανάγκη «του βαδίσματος με τα πόδια πάνω από το κεφάλι» και την «θάλασσα, που δεν χύνεται», και η θεωρία των υπερχορδών με τις πολλαπλές διαστάσεις της, περιτυλιγμένες στις πτυχές του χωροχρόνου, και τελείως αφάνταστη «Μ-θεωρία», η οποία έχει εξελιχθεί από την θεωρία των υπερχορδών. Ας κοιτάξουμε καλύτερα – που θα μας φέρει η συνέχεια του ταξιδιού στον κόσμο των φωτισμένων αντιλήψεων. Η και ακόμα καλύτερα – θα συμμετάσχουμε σε αυτό, διότι ο καθένας από εμάς μπορεί να γίνει ερευνητής – δεν υπάρχει ανάγκη ούτε για τους επιταχυντές αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, ούτε για τα ινστιτούτα με χιλιάδες υπαλλήλους, ούτε για μικροσκοπικό εργαστήριο με τις γυάλες και μικροσκόπια. Ο ίδιος ο άνθρωπος – και το μοναδικό μηχάνημα για την μελέτη, και το αντικείμενο της, και το υποκείμενο. Ο ίδιος ο άνθρωπος – και το «ταξίδι», και ο «ταξιδευτής» ταυτόχρονα. Η κατάσταση, στην οποία επιθετικός και ηλίθιος επιστήμονας κάθεται με τα μηχανήματα, κάνει τις ανακαλύψεις και την ίδια στιγμή σαπίζει ζωντανός από τις αρρώστιες – θα περάσει στο παρελθόν, θα γίνει εξ αρχής αδύνατη. Ο επιστήμονας του μέλλοντος κατά τη διαδικασία της μελέτης του θα εξελίσσεται και ο ίδιος, και τα μεγέθη της εξέλιξης του θα περιορίζουν την έκταση των ερευνών του. Η κατοχή της «δεύτερης Φύσης», και οι συνδεδεμένες με αυτήν φρυκτές συνέπειες – η μόλυνση του πλανήτη, η καταδίκη του ανθρώπου για τον σωματικό και ψυχικό εκφυλισμό και πλήρης εξάρτηση από τις τεχνολογίες – όλα αυτά σταδιακά θα αρχίσουν να περνάνε σε δεύτερο πλάνο, σαν εφιάλτης.

07-02-03) Το μέλλον σίγουρα θα έρθει. Και είναι αναμφίβολο, πως δεν θα μοιάζει με το «παρόν». Μπορούμε να συζητάμε – με τι θα μοιάζει αυτό το μέλλον, αλλά δεν νομίζω πως κάποιος θα διαφωνήσει με το ότι θα είναι πολύ, πολύ διαφορετικό από το παρόν. Οι ρυθμοί των αλλαγών ανεβαίνουν. Πάρτε τα βιβλία, διαβάστε – πως ζούσανε οι άνθρωποι εκατό χρόνια πριν, αφουγκραστείτε τη ζωή τους, φτιάξτε μια εικόνα του κόσμου εκείνης της εποχής. Διαφορά με τον σύγχρονο κόσμο – κολοσσιαία, απερίγραπτη, ανέκφραστη με τις λέξεις, μορφές η αριθμούς. Οι ρυθμοί της αλλαγής του τρόπου ζωής έγιναν τόσο υψηλοί, ότι οι περασμένες εποχές μοιάζουν σε μας ακίνητες! Η έννοια ο «δέκατος ένατος αιώνας» συνάδει στο μυαλό του σύγχρονου ανθρώπου με κάτι το παγωμένο, κινούμενο με το ζόρι, «δεν – συμβαίνει – τίποτα», άντε και να άλλαζε κάτι μια φορά τη δεκαετία … Εν τω μεταξύ, εκείνος, που ξέρει πολλά για εκείνη την εποχή, θα επιβεβαιώσει – οι άνθρωποι τότε αντιλαμβάνονταν τη ζωή σαν μια τρελή κούρσα (μιλάω για τον λεγόμενο «δυτικό κόσμο»)! Κάποια ατελείωτη χιονοστιβάδα των ανακαλύψεων στις επιστήμες, αλλαγών στις τεχνολογίες, τρελός ρυθμός ζωής, δυσκολοχώνευτη ροή των πληροφοριών, καταιγισμός των κοινωνικών μετατροπών, οι οποίες άλλαζαν τη ζωή της κοινωνίας, καθιστώντας την αγνώριστη ακόμα και στις παραμικρές λεπτομέρειες. Υπήρχε η αίσθηση της απόλυτης πληρότητας, «δεν πάει άλλο». Και σίγουρα ο δέκατος τέταρτος αιώνας στην Ευρώπη αντιλαμβάνεται από τον σύγχρονο άνθρωπο ως μονότονος, σκληρός λεκές – σίγουρα «δεν συμβαίνει τίποτα» απολύτως, «σκοτεινός μεσαίωνας», ε, πολεμούσαν, κάπνιζαν τον ουρανό με τις φωτιές (οι σόμπες είχαν εφευρεθεί στο τέλος του αιώνα), χτύπαγαν με τα σπαθιά (το μπαρούτι με την πιο πρώιμη, πρωτόγονη μορφή του άρχισε να εμφανίζεται στο δεύτερο μισό του αιώνα), έβραζαν το φαγητό και το έτρωγαν. Γεννιόντουσαν και πάθαιναν σαν μισοκοιμισμένοι. Αλλά αυτός, που γνωρίζει για εκείνους τους καιρούς, θα δηλώσει, ότι οι άνθρωποι ένιωθαν τον αιώνα τους – τρελό! Τρελό κυνήγι των οπλισμών (!! – ναι-ναι, τότε εφευρέτες δούλευαν σκληρά και επίμονα για να φτιαχτεί αυτό, που τώρα εμείς το θεωρούμε στοιχειώδη, και το έχουμε ξεχασμένο και πεταμένο στα σκουπίδια λόγο αχρησίας) – οι άνθρωποι απλώς δεν προλάβαιναν την αλλαγή των τεχνολογιών! Εκεί, όπου εχτές υπήρχε το δριμύ δάσος, σήμερα έχει εμφανιστεί η πόλη, νέες οικονομικές σχέσεις, νέες κοινωνικές σχέσεις, νέες ιδέες, νέοι στόχοι – όλα αυτά επηρεάζουν τις αισθήσεις, συναρπάζουν. Μάλλον ακούγεται περίεργα η φράση « ο δέκατος τέταρτος αιώνας – ο αιώνας της χειμαρρώδη ανάπτυξης των τεχνολογιών, κοινωνικών και οικονομικών μετασχηματισμών»; Παράξενο, αλλά αυτό είναι γεγονός, ακόμα και αν η σύγχρονη επιστήμη δεν το παραδέχεται λόγο της απότομης έλλειψης των αντικειμένων εκείνης της εποχής, που να είχαν συντηρηθεί έως και τις μέρες μας.

Όπως και να έχει – παρά την κατανόηση της τεράστιας διαφοράς στον τρόπο ζωής των ανθρώπων από τις διαφορετικές εποχές, ο σύγχρονος τρόπος ζωής φαίνεται τετελεσμένος, αιώνιος, ακλόνητος, σωστός, καλός και τα λοιπά. Δεν θα είναι πάντα έτσι, όμως. Ήδη μετά από δέκα χρόνια η ζωή θα αλλάξει πολύ, και σε 20 – θα γίνει σχεδόν αγνώριστη, σε 50 – αναμφισβήτητα αγνώριστη. Και εσύ δεν θα υπάρχεις πια – θα έχεις πεθάνει. Δεν θα είσαι εκεί. Δεν ξέρουμε ακόμα, δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε, να το φανταστούμε – πως θα είναι – « δεν θα υπάρχω εγώ» ; Ωστόσο, δεν θα υπάρχεις, όπως δει υπάρχουν εκείνοι, που έχουν πεθάνει ήδη. Η θεωρία της μετενσάρκωσης δίνει μια αδύναμη παρηγοριά – μπορείς να το παρατηρήσεις αυτό, όταν θα αρρωστήσεις πολύ: οι συμβουλές του τύπου «μην στεναχωριέσαι, θα μετενσαρκωθείς στην επόμενη ζωή» μοιάζουν κοροϊδευτικές και δυναμώνουν τον πανικό και τη θλίψη. Η ζωή φαίνεται τόσο γλυκιά. Ενώ στο μέλλον η ζωή οπωσδήποτε θα είναι διαφορετική – πιο ενδιαφέρον, πιο γεμάτη. Για παράδειγμα, τώρα – όλοι δουλεύουν. Επί οκτώ ώρες την ημέρα συν μια-δυο ώρες στον δρόμο. Και αυτό μοιάζει αιώνιο, ακλόνητο.

Ωστόσο, δεν ήταν έτσι πάντα. Μόλις εκατό χρόνια πριν (σε κάποια μέρη ακόμα και τώρα) η άνθρωποι δούλευαν όχι οκτάωρο, μα από τη αυγή μέχρι το ηλιοβασίλεμα – επί 12, 14 ώρες. Και αυτοί το θεωρούσαν ακλόνητο. Αλλά αποδείχθηκε, ότι είναι λάθος να ζεις έτσι, ότι δεν είναι η ζωή, είναι τα κάτεργα. Οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν, να απολαύσουν κάτι – και όσο πιο πολλές από αυτές τις απολαύσεις γίνονται γνωστές και προσιτές, τόσο περισσότερο οι άνθρωποι τις επιθυμούν. Και τώρα αυτοί δεν θέλουν να δουλέψουν οκτώ ώρες – θέλουν να ζήσουν! Η οικονομία της Ευρώπης περνάει μια μεγάλη ύφεση, και αναπόφευκτα θα πέφτει όλο και πιο κάτω – οι κάτοικοι της κουράστηκαν να δουλεύουν, κουράστηκαν να καίγονται στη δουλεία. Απαιτούν μεγαλύτερο μισθό, ελαφρύτερο ωράριο εργασίας και πιο πολλές μέρες άδεια. Και στη δουλεία θέλουν να δουλεύουν λιγότερα και να περνάνε περισσότερο χρόνο στο δωμάτιο της ξεκούρασης. Οι κάτοικοι της Ρωσίας, της Κινάς, της Ινδίας, της Βραζιλίας, της Μαλαισίας, της Αργεντινής δεν μπορούν να το καταλάβουν ακόμα – δεν έχουν καλή στέγη, δεν έχουν πλυντήριο ρούχων και τηλεόραση, ενώ οι πάρα πολλοί έχουν ελλείψεις σε τρόφιμα – για ποια μείωση των ωρών εργασίας μιλάμε τώρα; Θα σκοτωνόμαστε από το πρωί ως το βράδυ. Και σκοτώνονται. Η οικονομία αυτών των χωρών αναπτύσσεται και θα αναπτύσσεται δέκα φορές πιο γρήγορα από την Ευρωπαϊκή. Και η Ευρώπη αναπόφευκτα παραμερίζεται στα περίχωρα του πολιτισμού. Ξέρετε, ποιο είναι το επίπεδο της εισχώρησης του Ίντερνετ στην Ισπανία η στην Πορτογαλία; Είναι το ίδιο με το επίπεδο του επαρχιακού σχολείου στη Ρωσία. Γνωρίζετε το επίπεδο του ανταγωνισμού στην Ολλανδία; Δεν υπάρχει ο ανταγωνισμός εκεί – τον πνίγουν βάσει νόμου – δεν τους χρειάζεται ο ανταγωνισμός, εμποδίζει την αίσθηση της επάρκειας: εσύ έχεις ένα μαγαζάκι στη λαϊκή, και δεν θα σου επιτραπεί να ανοίξεις εκεί ένα δεύτερο. Όλα είναι ήρεμα. Η Ευρώπη γρήγορα θα φύγει στο οικονομικό περιθώριο, και εκείνοι, που δεν έχουν ακόμα χορτάσει να αγοράζουν πλυντήρια, που δεν έχουν ακόμα χορτάσει φαΐ, μέσα στα 50-100 έτη θα χορτάσουν και θα φάνε. Και θα ακολουθήσουν τους πρώτους – φτάνει με τη δουλεία, φτάνει να αλλάζεις το ένα με το άλλο – ένα αμάξι με άλλο σχεδόν ίδιο. Όλο αυτό δεν αξίζει τη ζωή μου! Έχω κάποιο αυτοκίνητο, με εξυπηρετεί για δέκα χρόνια, και θα δουλέψει αλλά τόσα. « Ο γείτονας μου πήρε το νέο μοντέλο!». «Για δες – μακάρι να μπορούσα και εγώ» – σκέφτεται ο σύγχρονος Ρώσος. «Ηλίθιος! Σπαταλάει τη ζωή του για παλιοσίδερα!» – θα σκέφτεται ο ίδιος μετά από 20-30 χρόνια. Πώς θα τελειώσει όλο αυτό; Είμαι σίγουρος, πως θα τελειώσει με το ότι οι άνθρωποι θα μειώσουν τον χρόνο, αφιερωμένο για εργασία, σε ένα τέτοιο ελάχιστο όριο, το οποίο τώρα θα φανεί απίστευτα γελοίο – ας πούμε, τρεις φορές την εβδομάδα για δυο ώρες. Και θα έχουν 4 μήνες διακοπές. Πάρα πολλοί άνθρωποι θα σταματήσουν να εργάζονται τελείως – η αύξηση της ποιότητας της ζωής, την οποία θα αποκτήσουν, δουλεύοντας, δεν θα απαιτεί τέτοιο χάσιμο χρόνου ΖΩΗΣ. Και ένας κακομοίρης, που για κάποιο λόγο σκοτώνεται στη δουλεία 4 ώρες την ημέρα, θα είναι ικανός να εξασφαλίσει αποδεκτό επίπεδο ζωής σε δέκα άνεργους συγγενείς του και ερωμένες. Προτείνω σε όλους – προσπαθήστε να σταματήσετε να δουλεύετε τελείως η μειώστε την εργασία στο ελάχιστο. Όλα αυτά τα παλιοσίδερα δεν αξίζουν τη ζωή σας. ΚΑΝΕΊΣ δε θέτει ως στόχο να σταματήσει να δουλεύει – που είναι το περίεργο, ότι κανένας δεν πετυχαίνει αυτόν τον στόχο; Στη κοινωνία μας κυριαρχεί η ύψιστη αξία των νέων σαράβαλων – λόγο της πνευματικής φτώχειας, φυσικά. Όσο πιο φτωχή είναι η πνευματική ζωή σου, τόσο πιο πολύ θέλεις να βουλώσεις τη μιζέρια σου με μια νέα σακαράκα. Φαύλος κύκλος, τον οποίο μπορούμε να σπάσουμε, να αντιστρέψουμε.

Στο σχετικά κοντινό μέλλον οι άνθρωποι θα σταματήσουν να δουλεύουν και θα επιδιώκουν να απολαμβάνουν τη ζωή στο μέγιστο. Και εσύ δεν θα υπάρχεις. Ενώ εκείνοι θα ζουν, θα νιώθουν απόλαυση, θα λαμβάνουν νέες εμπειρίες, θα μαθαίνουν κάτι ενδιαφέρον, θα ταξιδεύουν, θα γράφουν, θα διαβάζουν, θα ερευνούν, θα μελετάνε, θα κάνουν σεξ, θα αναπτύσσουν τη διάνοια τους, το σώμα τους, θα χαίρονται τη ζωή. Και εσύ – δεν θα υπάρχεις. Δεν θα υπάρχεις όχι μόνο επειδή, σαν ηλίθιος, αποφάσισες, ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τα ΑΣ, ότι οι άνθρωποι θα υποφέρουν πάντα, ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τις θεωρίες. Ότι οι χαρούμενες επιθυμίες – είναι καπρίτσιο και πάλι απαγορευμένος καρπός. Ότι είναι ήδη αργά, η ότι είναι ακόμη νωρίς. Είσαι ηλίθιος, για αυτό δεν θα υπάρχεις. Δεν θα προσπαθήσεις καν. Δεν θα δοκιμάσεις καν να γίνεις πιο ειλικρινής, να αρχίσεις να απομακρύνεις τις θεωρίες και τα ΑΣ, να αναζητήσεις και να πραγματοποιήσεις τις χε. Με την αίσθηση του εκπληρωμένου καθήκοντος, έχοντας βαρυσήμαντο ύφος και επιτιθέμενος σε ο, τι ζωντανό, θα σαπίσεις μέσα στην ηλιθιότητα και τα ΑΣ.

Αλλά είναι δυνατόν να τα αλλάξεις όλα – και μπορείς να αρχίσεις αμέσως τώρα. Αμέσως τώρα μπορείς να θυμηθείς τον σκύλο με τα κρεμαστά αυτιά, που τρέχει στην αλάνα, και να νιώθεις συμπάθεια για αυτόν. Και αυτή η πράξη θα η «δημιουργία των ΦΑ». Και αυτή η ΦΑ είναι ΑΝΑΠΌΦΕΥΚΤΗ, ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΉΠΟΤΕ ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΕΞΆΡΤΗΤΑ ΑΠΌ ΤΟ ΟΤΙΔΉΠΟΤΕ θα επηρεάσει το σώμα σου – και γνωρίζεις ήδη – ποια θα είναι αυτή η επιρροή – επιβράδυνση της γήρανσης, έως και την επιστροφή στα νιάτα, η παύση των αρρωστιών, πληρότητα ζωής με καταπληκτικά ευχάριστες αισθήσεις. Αυτή η ΦΑ άφευκτα θα ανοίξει τον δρόμο προς τις νέες ανακαλύψεις – όχι στα χαρτιά, αλλά απευθείας «μέσα σου» – θα είναι το βήμα για να αλλάξει η ίδια σου η ζωή. Ένα βήμα δεν είναι αρκετό, φυσικά. Αλλά θα θελήσεις από μόνος σου να δεις περισσότερα, επειδή είναι ΠΟΛΎ ΕΥΧΆΡΙΣΤΟ να νιώθεις τις ΦΑ, ενώ ο σκοπός αξίζει την προσπάθεια. Και αν στο τέλος δεν θα μπορέσεις να αναπτύξεις τον απαραίτητο ρυθμό των αλλαγών, θα γεράσεις και θα πεθάνεις, έχουμε πολύ σοβαρές αφορμές να υποθέσουμε, ότι ο «θάνατος» δεν είναι το ίδιο για όλους, όπως δεν είναι για όλους ίδια η ζωή. (Αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερο ερώτημα – πόσος καιρός χρειάζεται, για να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, να σταματήσεις την γήρανση και την αποβλάκωση. Εξαρτάται από την ειλικρίνεια, επιμονή και αποφασιστικότητα σου, βέβαια. Και εξαρτάται από την κατάσταση που είχες, όταν ξεκίνησες. Αν έχεις καρκίνο, και σου έμεναν τρις μήνες ζωής – ο χρόνος είναι αρκετός; Δεν έχω αποδείξεις – με τον καιρό αυτές θα εμφανιστούν, όταν θα βρεθούν οι άνθρωποι, που σε αυτήν την κατάσταση θα ασχοληθούν με την ΠΕΔ, αλλά έχω την σιγουριά, ότι υπάρχει αρκετός χρόνος για έναν τέτοιο άνθρωπο, ώστε να μπορέσει να σταματήσει και να αντιστρέψει την διαδικασία της γήρανσης και του θανάτου από τις αρρώστιες). Ο θάνατος διαφέρει από τον θάνατο. Ο θάνατος δεν κάνει όλους «ίσους», όπως νομίζουν πάρα πολλοί ηλίθιοι άνθρωποι, που επέλεξαν να παραδοθούν. Αλλά η σοβαρή μελέτη των φαινομένων, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται και ο θάνατος, θα γίνει δυνατή γα σένα μόνο όταν θα έχεις φτάσει μέσο των ερευνών σου στην μελέτη τέτοιων αναμφίβολα υπαρκτών φαινομένων, όπως τα «συνειδητοποιημένα οράματα» και οι «έξοδοι από το σώμα».

Και τι – θα παραμείνεις αμέτοχος; Θα σαπίζεις περήφανα από τις αρρώστιες και γήρανση, για να μπεις στο μάτι των «χαζών» – ασκούμενων -την ΠΕΔ; Εγώ – όχι. Εγώ επιλέγω να προσπαθήσω, διότι η ζωή στις ΦΑ και προσπάθειες για την επίτευξη και έρευνα αυτών είναι ασύγκριτα πιο όμορφη και ενδιαφέρουσα, απ` ότι η σήψη στην ηλιθιότητα, ανειλικρίνεια και τα ΑΣ. Δεν είναι ένας ενδιαφέρον ελάχιστος στόχος; Να πετύχεις τέτοιο βαθμό της αίσθησης των ΦΑ, ώστε τουλάχιστον να σταματήσει η διαδικασία της γήρανσης. Φαντάσου – ποια θα είναι η έμπνευση σου όταν θα παρατηρήσεις το αποτέλεσμα; Πόσο πολύ θα αλλάξουν τα πάντα γενικά; Ειδικά αν αναλογιστούμε, ότι ο χρόνος, περασμένος στο ΑΦ και ΑΣ με την οκτάωρη εργασία συν δρόμος συν… δεν ισούται ούτε με την εβδομάδα ακόμα και μη-μόνιμων, εναλλασσόμενων ΦΑ. Υπάρχει η υλική βάση για αυτόν τον ισχυρισμό. Όταν εγώ ένοιωσα τα ΑΣ και ζούσα, σαν συνηθισμένος άνθρωπος, κρατούσα ημερολόγιο. Είχα σημειώσει την ποσότητα των ανακαλύψεων, που είχα κάνει σε έξι μήνες αυτής της ζωής (κάποιες σημαντικές σαφήνειες που αφορούσαν τον εαυτό μου, τον τρόπο ζωής μου, νέες αντιλήψεις, κάποιες χαρούμενες επιθυμίες και τα λοιπά), και φάνηκε, ότι είναι ίδια με την ποσότητα των ανακαλύψεων, την οποία – τότε, κατά την εκτέλεση αυτής της σύγκρισης – έκανα σε μια-δυο μέρες, το πολύ μια εβδομάδα. Και εσύ θα μείνεις εκτός; Θα επιστρέψεις στα «καθήκοντα» σου ( κατά το 99% φτιαγμένα από την ηλιθιότητα, καταστροφικές προσθήκες και συνήθεια), στους φόβους σου για την αρνητική αντιμετώπιση από την πλευρά των άλλων ανθρώπων ( οι οποίοι στις 99% των περιπτώσεων δεν θα έχουν καμία επιρροή στη ζωή σου), στους στόχους του τύπου «να βγάλω λεφτά για νέο αυτοκίνητο /σπίτι/ηλεκτρική σκούπα/παιδί (κατά το 99% δημιουργημένα από την ανία, ηλιθιότητα, επιθυμία να ξεχαστείς και να πεθάνεις, και όχι από ανάγκη); Και πάλι αδιαμαρτύρητα, σαν ξένος, θα παρατηρείς, πως η επιθετικότητα, αυτολύπηση, θλίψη και απάθεια σε καταβροχθίζουν; Θα βρίσκεις τις δικαιολογίες για αυτά και θα συνεχίζεις να ζεις σε αυτή την δηλητηριώδη ομίχλη; Δεν είναι δύσκολο να βρεις τη δικαιολογία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που ζούνε γύρο σου, έχουν μια πληθώρα των δικαιολογιών – ρώτησε τους, και θα ακούσεις ένα σορό από εξηγήσεις, για ποιο λόγο δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τα ΑΣ, θα ακούσεις, πως δεν πρέπει, δεν κάνει, δεν είναι σωστό, αδύνατον. Και κοίταξε – εάν έχουν αλλάξει αυτές οι δικαιολογίες έστω κάτι στο ότι εκείνοι, – όντας ακόμη νέοι – είναι ήδη γερασμένοι, ανειλικρινείς, νωθροί, μισοπεθαμένοι, επιθετικοί, και χωρίς καμία απόλαυση από τη ζωή τους, άνθρωποι.

Εσύ έχεις ήδη την ευκαιρία, αμέσως τώρα – στον δικό μας σκοτεινό Μεσαίωνα – να γίνεις ο άνθρωπος του μέλλοντος.

Ας επιστρέψουμε τώρα στο εφέ της επιβράδυνσης της γήρανσης. Βέβαια, το πιο απλό απ` όλα θα ήταν να το εξηγήσουμε με την καθυστέρηση κάποιον φυσιολογικών κύκλων, και όχι με την επιβράδυνση του χρόνου και ύπαρξη κάποιων «προ-κόσμων», η πρόσβαση στους οποίους μας ανοίγεται μέσο των ΦΑ. Αλλά η φράση «απλή επιβράδυνση κάποιου φυσιολογικού κύκλου» μπορεί να φανεί πειστική μόνο σε κάποιον, που δεν έχει ανοίξει ποτέ του ένα βιβλίο με θέμα την φυσιολογία. Οποιοσδήποτε, ακόμα και ο ποιο φαινομενικά πρωτόγονος φυσιολογικός κύκλος είναι ΑΠΊΣΤΕΥΤΑ περίπλοκος. Τόσο απίστευτα περίπλοκος, ότι τη δεδομένη στιγμή εμείς δεν καταλαβαίνουμε κανέναν από αυτούς. Ακόμα και η πιο απλή διαδικασία με μια πιο λεπτομερή εξέταση φαίνεται τόσο ΔΎΣΚΟΛΗ, ότι είναι αδύνατον να τη περιγράψεις – απλώς άνοιξε κάποια διατριβή, που περιγράφει λεπτομερώς την μελέτη της οποιασδήποτε διαδικασίας έστω σε ένα κύτταρο. Και ο οργανισμός μας έχει ΤΟΣΕΣ τέτοιες διαδικασίες, ότι για την ποσοτική περιγραφή τους θα χρειαστεί να αναφέρουμε αστρονομικούς αριθμούς, τα οποία δεν τα χωράει ο νους μας. Ωστόσο υπάρχει ακόμα κάτι, το οποίο είναι ακόμα πιο καταπληκτικό, πιο περίπλοκο από αυτές τις ατελείωτες, ατελείωτα μπερδεμένες διαδικασίες – είναι ο συντονισμός τους! Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο. Ο φυσιολόγος, που δεν παρατηρεί με ανοιχτό το στόμα τον συντονισμό των διαδικασιών στον οργανισμό σε ΌΛΑ τα επίπεδα δεν μπορεί να ονομάζει τον εαυτό του έτσι. Μήπως υπάρχει και το υπερμέγεθες μυστήριο; Υπάρχει! Βρίσκεται στο ότι στην περίπτωση της ρήξης της ισορροπίας όλου αυτού του τεράστιου αριθμού των ατελείωτα περίπλοκων συντονισμένων αντιδράσεων, αυτή – η ισορροπία– κατά κανόνα – επανέρχεται χωρίς κόπο. Δεν ταιριάζει η λέξη « θαύμα» εδώ – δεν υπάρχουν λέξεις – απλώς κάθισε λιγάκι με ανοιχτό το στόμα. Και ξαφνικά σε όλα αυτά τα «απλά» κάτι επιβραδύνεται; Τότε αυτό το «απλά» ονομάζεται «αρρώστια». Ο οργανισμός αρχίζει να διαλύεται, εάν η κατεστραμμένη ισορροπία δεν επανέλθει. Και ο οργανισμός του ανθρώπου υπό την επιρροή των ΦΑ δεν βλάπτεται, αντιθέτως – οι αρρώστιες εξαφανίζονται, καθυστερεί η γήρανση, γίνεται σχεδόν απίθανη η αντοχή, οι σωματικές αισθήσεις είναι καταπληκτικά ευχάριστες και έχουν αντίκτυπο με τις ΦΑ. Έτσι μπορούμε να μιλάμε μόνον για καθολική, ολοκληρωμένη επιβράδυνση των διαδικασιών, και ως εκ τούτου εδώ ταιριάζει απόλυτα το μοντέλο της επιβράδυνσης του χρόνου.

Ξέρουμε, ότι εάν ένας άνθρωπος μπορεί να διαβάσει 100 βιβλία σε ένα χρόνο, βρισκόμενος στην Γη, ο άλλος άνθρωπος, κινούμενος σε σχέση με τον πρώτο με τη ταχύτητα του φωτός, μπορεί να διαβάσει 10 φορές περισσότερα βιβλία, αλλά αυτό, δυστυχώς, δεν είναι το μυστικό της μακροζωίας! Θεωρείται, ότι η πληρότητα ζωής του δεν θα αλλάξει – για παράδειγμα, ο αριθμός των βιβλίων θα είναι ίδιος – 100, διότι οι σωματικές διαδικασίες, οι οποίες εξασφαλίζουν την ανάγνωση του βιβλίου, θα επιβραδυνθούν με ανάλογο ρυθμό.

Εμείς γνωρίζουμε – από το ίδιο το γεγονός της ύπαρξης του ανθρώπου, μέσα στον οποίο ενώνονται η «ύλη» και το «ψυχικό», βγαίνει, ότι η πνευματική ζωή του ανθρώπου είναι αναμφίβολα «υλική». Λόγο αυτού μπορούμε να υποθέσουμε, ότι όσο και οι γνωστές σε μας μορφές της ύλης, η ψυχική ύλη θα επηρεάζεται από την γενική ρελατιβιστική επιβράδυνση του χρόνου. Έτσι, ο κινούμενος σε σχέση με τον πρώτο άνθρωπος όχι μόνο θα διαβάσει εκείνα τα εκατό βιβλία, αλλά θα έχει και την ίδια πιθανότητα να κατανοήσει το περιεχόμενο τους, να βγάλει τα συμπεράσματα του και τα λοιπά. Μάλλον, και οι ΦΑ, που εκείνος θα μπορέσει να αισθανθεί, δεν θα είναι περισσότερα βαθιές η πιο δυνατές. Αν υποθέσουμε, ότι έτσι έχουν τα πράγματα, αναπόφευκτα φτάνουμε στην αντίφαση, επειδή στην πραγματικότητα ο άνθρωπος, που βιώνει τις ΦΑ και καθυστερεί την γήρανση του, βιώνει όχι απλώς την ίδια ποσότητα των ΦΑ(μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα, χωρίς να αναφέρουμε την μεγαλύτερη διάρκεια ζωής), αλλά τις ΦΑ κλάσης ανώτερες , δύο φορές περισσότερες και πιο βαθιές. Άρα – τα πάντα δεν έχουν τη μορφή, που έχουμε περιγράψει νωρίτερα, και είναι απαραίτητο να το εξηγήσουμε αυτό.

Έχουμε ανακαλύψει ήδη, ότι στον ύπνο, και ακόμα περισσότερο στα συνειδητοποιημένα οράματα, μπορούμε να αισθανθούμε τόσο βαθιά και να περάσουμε τόσο πολλά πράγματα, όσα δεν καταφέρνουμε ούτε να πλησιάσουμε να ζήσουμε μέσα στον φυσικό χρόνο στην επαγρύπνηση. Ο έρωτας στον ύπνο τυχαίνει να είναι πολύ έντονος, διαπεραστικός και καθολικός, εμπλουτισμένος με αφοσίωση, ενώ στην ξύπνια κατάσταση είμαστε απολύτως ανίκανοι να βιώσουμε κάτι τέτοιο. Λόγο αυτού μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε, ότι η «ψυχούλα», η οποία αποδυναμώνει την «επιβάρυνση της με το πτώμα», μπορεί να ζήσει ουσιαστικά πιο έντονα και βαθιά. Και όσο πιο πολύ το φυσικό σώμα παύει να είναι το «πτώμα», τόσο πιο έντονος και βαθύς και ποικιλόμορφος είναι ο πνευματικός κόσμος. Ξέρουμε, ότι το σώμα υπό την επιρροή των ΦΑ όχι απλώς επιβραδύνει την γήρανση, αλλά και περνάει μεταμορφώσεις, μετά από τις οποίες γίνεται πολύ πιο αισθησιακό, εμφανίζονται οι «φωτισμένες αισθήσεις». Για αυτό η προαναφερόμενη αντίφαση μηδενίζεται – από την μια μεριά ο αισθανόμενος τις ΦΑ άνθρωπος νιώθει την ψευτο-ρελατιβιστική επιβράδυνση της ψυχικής ύλης, η οποία σταδιακά εξαπλώνεται και στην φυσιολογία του μέσο των συνδέσεων, που ενώνουν το ψυχικό με το φυσιολογικό, αλλά δεν επεκτείνεται στις σωματικές κινήσεις του. Από την άλλη, εκείνες οι αλλαγές στο σώμα του, που συμβαίνουν ταυτόχρονα με αυτό, συμπράττουν στην πιο δυνατά εκδηλωμένη επιτάχυνση και εμβάθυνση των ψυχικών διαδικασιών, όχι μόνο μέσα από την απελευθέρωση τους, μέσα από μια πιο άνετη εκτέλεση, αλλά και από έναν νέο παράγοντα – μόνιμο αντίκτυπο ανάμεσα στις φωτισμένες αισθήσεις και ΦΑ.

07-02-04) Και όμως – τι είναι αυτό το «ψευτο-ρελατιβιστικο» πράγμα; Εισάγοντας την έννοια του «ψευτορελατιβισμου», προσπαθούμε να καθίσουμε σε δυο καρέκλες – τάχα εν μέρει βρισκόμαστε στον ρελατιβιστικο κόσμο, και εν μέρει – όχι. Σαν να έχει επιρροή σε κάποια ύλη, και σε κάποια άλλη – όχι. Αλλά δεν πάει έτσι. Υπάρχει περίπτωση να βρούμε ένα πιο κομψό, πιο απλό μοντέλο; Μπορούμε να το κάνουμε αυτό, παρόλο που μπορεί να φανεί τελείως τρελό στον αναγνώστη, και πάλι, όμως :)

Για αρχή θα αναγκαστούμε να κάνουμε μια παρέκβαση στην θεωρία της σχετικότητας, αλλά πρώτα θα κατεβούμε σε ένα ακόμη πιο απλό και κατανοητό επίπεδο. Ας φανταστούμε τους ανθρώπους, που τρέχουν δίπλα σου δεξιά και αριστερά στην έρημο με κάποια ορισμένη ταχύτητα των 10 χιλιόμετρων την ώρα – δεν θα μπορέσουν να τρέξουν πιο γρήγορα με αυτή τη ζέστη, και το αθλητικό ενδιαφέρον δεν θα τους επιτρέψει να τρέξουν πιο αργά. Στο δρόμο τους έχει τοποθετηθεί ένα τέρμα στα εκατό μέτρα, εκεί, όπου εσύ ως αθλητίατρος, πραγματοποιείς τη μέτρηση της ταχύτητας, παρατηρώντας τους από απόσταση. Εκτός από αυτό, ο κάθε αθλητής έχει πάνω του έναν δείκτη, ο οποίος μετράει συνέχεια τη ταχύτητα του. Οι μερικοί πρώτοι αθλητές έτρεξαν τα εκατό μέτρα σε τριάντα έξι δευτερόλεπτα – σύμφωνα με το πρόγραμμα. Ο τελευταίος, όμως, έκανε την απόσταση σε 50 δευτερόλεπτα. Βγάζοντας ένα δίκαιο συμπέρασμα, ότι το παλικάρι κουράστηκε, και τον περιμένει θερμοπληξία, τον βγάζεις από την κούρσα, αλλά εκείνος με αγανάκτηση σου δίνει τον μετρητή του, που δείχνει, πως ο αθλητής δεν είχε μειώσει ταχύτητα! Γρήγορα βρίσκεται η εξήγηση – εάν οι πρώτοι αθλητές έτρεχαν την απόσταση τους αυστηρά από αριστερά προς τα δεξιά, ο τελευταίος, ανήμπορος να δει την κατεύθυνση λόγο της σκόνης, που σηκώθηκε, από λάθος έτρεχε λοξά, και η τροχιά του βγήκε πιο μακριά – τόσο, όσο είναι πιο μακριά η υποτείνουσα από την κάθετη. Ο αθλητής έτρεχε με κανονική ταχύτητα, αλλά εφόσον η ταχύτητα του είχε μοιραστεί σε δυο κατευθύνσεις, στην κατεύθυνση αυστηρά από αριστερά προς δεξιά εκείνος είχε κινηθεί πιο αργά από τους υπόλοιπους.

Χρησιμοποιώντας ένα παρόμοιο μοντέλο, ο Αϊνστάιν κατάλαβε, ότι η θεωρία της σχετικότητας θα γίνει πολύ πιο ωραία και εύκολα κατανοητή, εάν υποθέσουμε, ότι ο χρόνος είναι μια από τις διαστάσεις – ίδια με εκείνες τις τρεις του χώρου. Γενικά σε αυτή την ιδέα δεν υπάρχει κάτι το παράξενο, διότι, πρώτον, κάθε γεγονός απαιτεί τέσσερις συντεταγμένες – τρεις για να το καθορίσει στον χώρο, και μια του χρόνου για να το τοποθετήσει χρονικά. Το γεγονός μπορεί να θεωρηθεί πραγματικό, όταν έχει οριστεί από τέσσερις παράγοντες – το σημείο στον χώρο και στο χρόνο. Δεύτερον, μπορούμε να πούμε με σιγουριά, ότι εμείς κινούμαστε συνεχώς στον χρόνο, επειδή ο, τι και να κάνουμε – το ρόλοι χτυπά, και το ρόλοι είναι το μηχάνημα, που μετράει τη ροή του χρόνου.

Γενικά ο αφηρημένος ορισμός του χρόνου είναι μια άκρως περίπλοκη διαδικασία, εάν μπορεί να γίνει τελικά. Όταν προσπαθείς να τον διατυπώσεις, συνέχεια φτάνεις στο ότι απλά αποφεύγεις τη χρήση της λέξης «χρόνος», ωστόσο το προσθέτεις κρυφά, μπερδεύοντας τον εαυτό σου. Για αυτό είμαι ο υποστηρικτής μιας τέτοιας ασυνήθιστης λύσης: ο χρόνος είναι «αυτό, που μπορεί να μετρηθεί με ρολόι». Φυσικά, τώρα πρέπει να ορίσουμε – τι είναι το «ρολόι», και με τρόπο, που να μην συμπεριλαμβάνει και πάλι στα κρυφά τον όρο του «χρόνου». Αλλά δεν είναι δύσκολο. Μπορούμε να ορίσουμε το ρολόι ως μηχάνημα, το οποίο εκτελεί τις τακτές κινήσεις. Μήπως προσθέτουμε τον χρόνο με τη λέξη «τακτικές»; Όχι, διότι μπορούμε να μετρήσουμε την τακτικότητα με έναν απλό χάρακα, δηλαδή μπορούμε να εισάγουμε την έννοια της τακτικότητας χωρίς την έννοια του χρόνου, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά και μόνο τις μετρήσεις των αποστάσεων. Ας πούμε, ο τροχός, που γυρίζει έχει κάπου ένα εξόγκωμα, και όταν κινείται, αυτό αγγίζει τον χάρακα, ο οποίος περνάει ομαλά από κάτω. Στο σημείο της επαφής του χάρακα και του τροχού μένει ένα σημάδι. Μετρώντας τις αποστάσεις ανάμεσα στα σημάδια και έχοντας διαπιστώσει, πως είναι ίδιες, εμείς βγάζουμε το συμπέρασμα για την τακτικότητα, ομαλότητα της κίνησης του τροχού. Φυσικά και πρέπει ταυτόχρονα να βεβαιωθούμε κάπως, ότι ο χάρακας κινείται ομαλά, αλλά για αυτό δεν θα χρειαστούμε ένα ρολόι, αλλά μόνο την γνώση μας για το ότι η ομαλή κίνηση είναι η κίνηση χωρίς επιτάχυνση. Θα τοποθετήσουμε στον χάρακα ένα ευαίσθητο ελατήριο με ένα βελάκι με μολυβί στην άκρη. Μετά από το πείραμα θα δούμε – εάν το μολυβί δεν έχει γράψει τίποτα στον χάρακα, αυτό θα σημαίνει, πως δεν υπήρχε η επιτάχυνση και η κίνηση ήταν ομαλή και ευθύγραμμη. Για αυτό ο ορισμός του χρόνου ως «αυτού, που μετριέται από μηχάνημα, το οποίο λειτουργεί τακτικά», δεν ολισθαίνει και πάλι στην ακαθόριστη εισαγωγή του χρόνου, δεν αποτελεί κάποιου είδους ταυτολογία και καθ` αυτόν τον τρόπο είναι απολύτως δικαιολογημένος και πολύ βαθύς. Έτσι η αλλαγή της φράσης «κάτι επηρεάζει τον χρόνο» με την φράση «κάτι επηρεάζει την λειτουργία των ρολογιών» μας δίνει την υπέροχη ευκαιρία για πιο σαφή κατανόηση του χρόνου και μελέτη των ιδιοτήτων του.

Λοιπόν, σε γενική περίπτωση όλοι εμείς κινούμαστε συνέχεια στον χώρο και χρόνο, η, μιλώντας πιο απλά – στον «χωροχρόνο». Η ευφυέστατη ανακάλυψη του Αϊνστάιν βρισκόταν στο ότι εκείνος υπέθεσε, ότι ο χρόνος μπορεί να συμμετάσχει στο μοίρασμα της ταχύτητας με τον ίδιο τρόπο, όπως συμβαίνει στο παράδειγμα με τον αθλητή. Έτσι η χρονική μέτρηση λαμβάνει μέρος στο μοίρασμα της ταχύτητας. Οι περαιτέρω υπολογισμοί δείχνουν, ότι όσο παράδοξο και απίστευτο και να φαίνεται αυτό, το μεγαλύτερο μέρος της μετακίνησης των αντικειμένων συμβαίνει συγκεκριμένα στον χρόνο, και όχι στον χώρο. Γνωρίζουμε, ότι όταν κάποιο σώμα κινείται δίπλα μας, ο χρόνος στο δικό του σύστημα των συντεταγμένων περνάει πιο αργά από τον δικό μας. Αλλιώς, μπορούμε να πούμε, ότι όσο πιο γρήγορα κινείται κάποιο σώμα στον χώρο, τόσο πιο αργά αυτό κινείται στον χρόνο, διότι το «να κινείσαι αργά στον χρόνο» σημαίνει, ότι ο χρόνος εκεί κυλάει πιο αργά, η γήρανση προχωράει πιο αργά, τα ρολόγια γυρίζουν πιο αργά. Έπειτα ο Αϊνστάιν υπέθεσε, ότι γενικά όλα τα αντικείμενα στο σύμπαν πάντοτε κινούνται στον χωροχρόνο με μια και μοναδική ταχύτητα – με τη ταχύτητα του φωτός. Στο διάστημα αυτά μπορούν να κινηθούν μια οποιαδήποτε ταχύτητα, μικρότερη από την ταχύτητα του φωτός, ενώ στον χωροχρόνο – μόνο με την συνολική ταχύτητα όλων των τεσσάρων κατευθύνσεων – με τη ταχύτητα του φωτός. Λοιπόν – ένα μέρος της συνολικής ταχύτητας του αντικειμένου συμβαίνει στον χώρο, άλλο μέρος – στον χρόνο, αλλά η συνολική ταχύτητα είναι πάντοτε ίδια – όπως στον δικό μας αθλητή. Και όσο πιο πολύ ο αθλητής αποκλίνει προς εμάς, τόσο πιο αργά μετακινείται από αριστερά προς δεξιά. Όσο πιο μεγάλη ταχύτητα αποκτά ένα σωματίδιο στον χώρο, τόσο μικρότερη θα έχει στον χρόνο, δηλαδή, ο χρόνος του κινουμένου επιβραδύνεται. Όταν εξ ολόκληρου η κίνηση περνάει στον χώρο, τότε πετυχαίνεται η μέγιστη ταχύτητα στον χώρο – η ταχύτητα του φωτός, και αντίστοιχα στον χρόνο αυτό το αντικείμενο δεν μπορεί πια να κινηθεί. Για αυτό τα φωτόνια, που κινούνται στο διάστημα πάντοτε με τη ταχύτητα του φωτός, δεν γερνάνε ποτέ – εκείνα τα φωτόνια, τα οποία είχαν γεννηθεί τη στιγμή της δημιουργίας του δικού μας Σύμπαντος, παρέμεναν ίδια και απαράλλαχτα, δεν άλλαξαν καθόλου, διότι η λέξη «αλλάζει» είναι συνώνυμη με τη λέξη «γερνάει», «κινείται στον χρόνο». Το φωτόνιο, έχοντας γεννηθεί, δεν αλλάζει ποτέ ξανά, όσο υπάρχει. Μπορεί να σταματήσει να υπάρχει (για παράδειγμα, κατά τη διαδικασία της απορρόφησης από το ηλεκτρόνιο), μα να αλλάξει – όχι.

Ως εκ τούτου γίνεται σαφές, ότι εφόσον τα πάντα στον κόσμο μας κινούνται πάρα πολύ αργά σε σύγκριση με την ταχύτητα του φωτός, τότε το βασικό μερίδιο της κίνησης μας βρίσκεται συγκεκριμένα στον χρόνο.

Και τώρα ας θυμηθούμε, ότι η αίσθηση των ΦΑ επιβραδύνει τον χρόνο, δηλαδή η ταχύτητα της κίνησης μας στον χώρο πρέπει να αυξηθεί; Πρέπει, και μάλιστα πάρα πολύ! Διότι για να εμφανιστούν τα εφέ της επιβράδυνσης του χρόνου, το σώμα πρέπει να αρχίσει να μετακινείται με τεράστια ταχύτητα, πολύ κοντινή στην ταχύτητα του φωτός. Ωστόσο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, εγώ, όπως και πριν κάθομαι κάτω από το δέντρο και δεν εξαφανίζομαι με διαστημική ταχύτητα. Οπότε, αυτή η ταχύτητα πρέπει να αυξηθεί σε κάποια πέμπτη διάσταση, και εάν προσθέσουμε μια νέα – πέμπτη διάσταση, τότε μπορούμε να διευκρινίσουμε τον νόμο της διατήρησης της ταχύτητας: η ταχύτητα του αντικειμένου στις πέντε διαστάσεις ισούται με την ταχύτητα του φωτός, και αυτή η πέμπτη διάσταση λαμβάνει ισότιμο μέρος στο μοίρασμα της ταχύτητας. Ποια είναι αυτή η διάσταση; Θα την ονομάσω η «διάσταση της εξέλιξης». Όσο πιο έντονη είναι η ΦΑ, τόσο ποιο πολύ επηρεάζει το σώμα, επιβραδύνοντας την ροή του χρόνου για τις φυσιολογικές διαδικασίες, τόσο μεγαλύτερος είναι ο συντελεστής της ταχύτητας στις συντεταγμένες της εξέλιξης, δηλαδή – τόσο πιο γρήγορα γίνεται η εξέλιξη. Μας είναι γνωστό, ότι η εξέλιξη είναι μια εξαιρετικά αργή διαδικασία, αλλά κατά την παρουσία των ΦΑ αρχίζει να εκτελείται πάρα πολύ γρήγορα. Το ανθρώπινο είδος μπορεί να ζήσει χωρίς άλογες για χιλιάδες χρόνια, δεκάδες χιλιάδες χρόνια, την ώρα που υπό την επιρροή των ΦΑ το σώμα του αρχίζει να αλλάζει με καταπληκτική ταχύτητα, και όχι μόνο το σώμα. Εμφανίζονται νέες αντιλήψεις, νέες δυνατότητες, μαζί με εκείνα, τις περιγραφές των οποίων συναντάμε στα βιβλία του Καστανέδα.

Η εξέλιξη, καθ` αυτόν τον τρόπο, είναι το ίδιο χαρακτηριστική σε οτιδήποτε υπάρχει, όπως και η θέση στον χώρο και η ύπαρξη στον χρόνο. Τα πάντα και πάντοτε εξελίσσονται, αλλά με διαφορετική ταχύτητα. Το κάθε αντικείμενο κινείται στον χώρο, χρόνο και εξέλιξη (με εξαίρεση τα προαναφερόμενα φωτόνια, στα οποία η κίνηση έχει περάσει εξ ολόκληρου στην κίνηση στον χώρο).

Είναι όμορφη, αυτή η υπόθεση. Απλά και προσιτά περιγράφει μια πληθώρα των μυστήριων φαινομένων, ανάμεσα στα οποία είναι και η παύση της γήρανσης με τις ΦΑ, και το γεγονός, ότι ο άνθρωπος, αισθανόμενος τις ΦΑ, γίνεται πιο «σοφός» (δηλαδή, αρχίζει να αποκτά σαφήνεια, φωτισμένη διάκριση και πολλές άλλες ιδιότητες), και η ύπαρξη της εξέλιξης όλων των ζωντανών και πολλά άλλα. Από αυτή την υπόθεση, με τη σειρά της, μπορούμε να βγάλουμε μια ολόκληρη αράδα άλλων άκρως ενδιαφερόντων υποθέσεων.

Ως εκ τούτου, για παράδειγμα, είναι προφανές, ότι είναι απολύτως λανθασμένο να θέτεις την διαδικασία της εξέλιξης σε αναλογία με τον χρόνο – είναι τελείως διαφορετικά φαινόμενα, το ίδιο διαφορετικά, όσο είναι ο χώρος με τον χρόνο. Μπορεί να περάσει όσος χρόνος θέλεις, και χωρίς να υπάρξει η εξέλιξη – αυτό και παρατηρούμε γύρο μας, βλέποντας τους γέροντες, που έχουν ζήσει μια μακριά ζωή, αλλά λόγο της απουσίας των ΦΑ δεν έχουν καταφέρει να κάνουν ούτε ένα βήμα στην εξέλιξη τους.

Εδώ μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα, επιστρέφοντας στο εφέ της επιβράδυνσης της γήρανσης. Γνωρίζουμε πάρα πολύ λίγο για την εξέλιξη – σχεδόν τίποτα. Μπορούμε να σκάψουμε για απολιθωμένα οστά των δεινοσαύρων, μα η πρόοδος μας θα είναι πολύ μικρή. Διότι τώρα ξεκινάμε από το ότι ο χρόνος και η εξέλιξη είναι το ίδιο διαφορετικές «διαστάσεις», όσο και ο χρόνος και χώρος, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι η γήρανση δεν είναι καθόλου συνδεδεμένη με τον χρόνο. Το γήρας είναι η επίδραση της μηδενικής η σχεδόν μηδενικής προόδου στην εξέλιξη. Εάν η κίνηση στη διάσταση της εξέλιξης πραγματοποιείται, η γήρανση επιβραδύνεται έως και απόλυτη παύση. Σε αυτό το σημείο μπορούμε να αποφύγουμε το παράδοξο της επιστροφής της νεότητας. Το σώμα του ανθρώπου, που βιώνει τις ΦΑ, συγκεκριμένα όχι απλώς σταματάει να γερνάει, αλλά γίνεται πιο νεανικό. Δεν ξέρουμε την κίνηση του χρόνου προς τα πίσω, αλλά εάν υποθέσουμε, ότι η γήρανση είναι μια διαδικασία, η οποία εξαρτάται από τον χρόνο, εμφανίζεται δυσκολία – η ανάγκη να εισάγουμε την κίνηση του χρόνου πίσω. Τώρα δεν υπάρχει μια τέτοια ανάγκη, εφόσον έχουμε προσδιορίσει, ότι η γήρανση είναι η διαδικασία, ανεξάρτητη από τον χρόνο, παρόλο που συμβαίνει στον χρόνο, όπως και σχεδόν όλα τα άλλα (με εξαίρεση το λεγόμενο φωτόνιο, για παράδειγμα).

Η πρόοδος του ανθρώπου στην διάσταση της εξέλιξης έχει θετική επίδραση στο σώμα του – αυτό ανανεώνεται. Και θέλω να τονίσω – αυτή είναι συγκεκριμένα η επίδραση, και όχι η πραγματική επιστροφή στη νιότη, και γενικώς η φράση «επιστροφή στη νιότη» δεν ταιριάζει εδώ. Η πραγματική επιστροφή στη νιότη θα ήταν η επιστροφή στην κατάσταση του νέου ανθρώπου – αδύναμου, φιλάσθενου, νωθρού, κάποιου, που γερνάει γρήγορα. Υπάρχει μια ψευδαίσθηση, ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν όμορφο, ευχάριστο σώμα. Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις μου, το σώμα των ανθρώπων αμέσως μετά από τα 12-14 τους έτη αρχίζει να γερνά τόσο γρήγορα, ότι έως και την ηλικία των 17-18 χρόνων πραγματικά δεν μένουν οι άνθρωποι με το σώμα, που να προκαλεί την αίσθηση της ομορφιάς και τρυφερότητας – όσο με την όψη, τόσο και με την αφή. Για αυτό είναι ωφέλιμο να βρούμε έναν ειδικό όρο για τις αλλαγές του σώματος υπό την επιρροή των ΦΑ.

Υπενθυμίζω, ότι αυτά, που εγώ περιγράφω σε αυτό το κεφαλαίο είναι υποθετικά, βγαίνουν από τους συλλογισμούς, έχουν μια αρκετά αδύναμη υποστήριξη από τα γεγονότα, και απαιτούν επιβεβαίωση, διόρθωση η διάψευση με την πρακτική της καλλιέργειας των ΦΑ, με την ανάπτυξη της «όρασης» και άλλες παρατηρήσεις. Επίτηδες δεν διατυπώνω εδώ την μη-αντιφατική και ολοκληρωμένη θεωρία, διότι, πρώτον, θα έπρεπε να βασιστώ στα γεγονότα και παρατηρήσεις, που δεν έχουν περιγραφεί ακόμα, και τα οποία οι σύγχρονες μουσούδες δεν θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν με τη δική τους εμπειρία, και δεύτερων, θέλω να δείξω στον άγνωστη τις σκέψεις του θεωρητικού, με τους πιο ενδιαφέρον ελιγμούς τους, με τους αδιέξοδους, λύσεις και ανακαλύψεις. Για αυτό το κεφαλαίο θα συμπληρώνεται και θα διορθώνεται.

07-02-05) Η «προ-εξέλιξη» είναι οι σταθερές αλλαγές σε οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα, εμφανιζόμενες μόνο μετά από τις πολλαπλές προσπάθειες, στοχευόμενες για την επίτευξη της απόλαυσης η της επάρκειας, που αλλάζουν το πλάσμα με έναν τέτοιο τρόπο, ότι αυτό αρχίζει να βιώνει πιο συχνά τις επιθυμητές για αυτό καταστάσεις. Στην περίπτωση, όταν δεν μπορούμε να κρίνουμε για το τι αισθάνεται αυτό το πλάσμα, το κριτήριο της ύπαρξης της εξέλιξης είναι μια τέτοια δική του αλλαγή, η οποία εξασφαλίζει την επίτευξη της δυνατότητας να έχει καλύτερη σίτιση, μεγαλύτερο ζωτικό χώρο, περισσότερα αποτελεσματική ασφάλεια, μεγαλύτερη διάρκεια ζωής.

Η «εξέλιξη» = προ-εξέλιξη + εκδήλωση των νέων, άγνωστων μέχρι στιγμής ελκυστικών καταστάσεων.

Η «υπέρ-εξέλιξη» = η εξέλιξη + εμφάνιση των νέων «κυκλώνων», δηλαδή νέων σταθερών και δυνατών χε για την επίτευξη των νέων επιθυμητών καταστάσεων.

Η καλλιέργεια των χαρούμενων επιθυμιών, δηλαδή η αναζήτηση τους, η διάκριση, η διατύπωση + πραγματοποίηση των χε (πχε), με αυτόν τον τρόπο αναγνωρίζεται ως αναπόσπαστο κομμάτι των διαδικασιών της εξέλιξης.

Ο χρόνος δεν επηρεάζει την γήρανση. Η γήρανση είναι αποκλειστικά και μόνο συνέπεια της παύσης η της επιβράδυνσης της διαδικασίας της εξέλιξης. Αυτό αποδεικνύεται με το ότι η μαζική πείρα των ΦΑ, η επίτευξη του ΦΦ καθυστερεί η ακόμα και σταματά την γήρανση, το σώμα περνάει τις σωματικές μεταμορφώσεις, αλλαγές των ιδιοτήτων του, οι ικανότητες του πλησιάζουν πιο ουσιαστικά στην τελειότητα ( η ομορφιά της εξωτερικής εμφάνισης, ευχάριστη αφή, αυξανόμενο βάθος των αισθήσεων, σωματικές συναισθήσεις, αντοχή και τα λοιπά).

Η «εξέλιξη του νέου χρόνου» – αλλαγές, συνδεδεμένες με την επίτευξη του μόνιμου η σχεδόν μόνιμου φωτισμένου φόντου και των αναλαμπών των ΦΑ. Ο συνειδητοποιημένος άνθρωπος μετατρέπεται ( η αφήνει την θέση του, μη αντέχοντας τον ανταγωνισμό – λόγο της επιλογής του!) σε φωτισμένο άνθρωπο.

Ο συνειδητοποιημένος άνθρωπος (ΣΑν) χάνει καταστροφικά τον ανταγωνισμό με τον μελλοντικό φωτισμένο άνθρωπο (ΦΑν) λόγο μιας ολόκληρης σειράς αιτιών:

*) η διάρκεια ζωής του ΦΑν είναι τουλάχιστον διπλή από τη διάρκεια ζωής του ΣΑν.

*) ο ΣAν περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μέσα στην απάθεια, αρρώστιες, μέσα στις διάφορων ειδών σπασμένες καταστάσεις, ερχόμενες από την κυριαρχία των ΑΣ, την ώρα που η ζωή του ΦΑν είναι γεμάτη, δραστήρια, απολαυστική.

*) η ουσιαστικά μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και πληρότητα της επιτρέπει στον ΦΑν να συγκεντρώσει τεράστια εμπειρία, και επίσης να στερεωθεί οικονομικά (ο ΣΑν σχεδόν δεν αποκτά πείρα στη ζωή του, διότι η πείρα – δεν είναι κάποια ποσότητα των γεγονότων, που έχουν συμβεί, αλλά και η σοβαρή ανάλυση τους, ικανότητα να αλλάζεις και να προσαρμόζεσαι). Ο ΣΑν αρχίζει να γερνά και να διαλύεται ασυγκράτητα ακριβώς την ίδια στιγμή, όταν θα μπορούσε ταχύτατα να αυξάνει την οικονομική του ισχύ – στα 40-45 του έτη.

*) Οι ΣΑν είναι απομονωμένοι, στην κοινωνία τους ισχύει ο νόμος της ζούγκλας – οι πάντες τρώνε τους πάντες. Οι ΦΑν είναι εξαιρετικά ενωμένοι, νιώθουν συμπάθεια κα επιθυμία για τη σύμπραξη μεταξύ τους. Έχοντας τεράστια πείρα, αξιοσέβαστη και μονίμως αυξανόμενη οικονομική βάση, αποκτημένη κατά τη διάρκεια της μακριάς δραστήριας ζωής, επιθυμία για τη σύμπραξη στους όμοιους του, οι ΦΑν εξασφαλίζουν μια εξαιρετικά συμφέρουσα αρχική θέση για τους νέους ΦΑν η για εκείνους, που έχουν προσδοκία να γίνουν τέτοιοι.

*) Δεν υπάρχει η κοινή οικονομική βάση για τους ΣΑν – η αναδοχή εκτελείται σύμφωνα με αρχή «ο, τι έχω τα αφήνω στα παιδιά μου» και τα παιδιά είναι απολύτως τυχαίοι άνθρωποι, οι οποίοι πολύ συχνά απέχουν έτη φωτός από τις δεξιότητες και επιθυμίες να διοικούν και να αναπτύσσουν. Η απόκτηση της κληρονομιάς για τους ΦΑν εκτελείται σύμφωνα με την αρχή της συμπάθειας – οι περιούσιες περνάνε στα χέρια όχι των τυχαίων ανθρώπων, προερχόμενων για κάποιο λόγο από το δικό σου σπερματοζωάριο η ωάριο, αλλά στα χέρια των άλλων ΦΑν, που ή θα διοικούν αποτελεσματικά οι ίδιοι, ή θα το μεταθέσουν στους άλλους παρόμοιους ανθρώπους.

*) Οι ΣΑν είναι άκρως συντηρητικοί άνθρωποι. Οι συνδέσεις τους είναι περιορισμένες με έναν κύκλο από τους συγγενείς και «φίλους», και όπως και να έχει όλοι ζουν μέσα στην ατμόσφαιρα της αμοιβαίας απέχθειας και καχυποψίας, φόβου, και οι στόχοι τους καθορίζονται πρώτα απ` όλα από τις θεωρίες. Οι ΦΑν ζουν μέσα σε εξαιρετικά ευλύγιστο σχήμα, διότι η συμπάθεια και επιθυμία για την σύμπραξη υπάρχει με διαφορετική ένταση ανάμεσα σε σχεδόν όλα τα άτομα. Αυτό τους επιτρέπει να αποκτούν ποικιλόμορφη πείρα, να βρίσκουν το καλύτερο πεδίο για την καταβολή των προσπαθειών τους. Οι στόχοι των ΦΑν σχηματίζονται από την επιθυμία να ακολουθούν τις χαρούμενες επιθυμίες, άρα οι ΦΑν είναι πιο επιτυχημένοι στην επίτευξη τους, διότι λειτουργούν με ενθουσιασμό και προσμονή.

*) Οι κοινωνία των ΦΑν είναι πάρα πολύ ελκυστική για τους ανθρώπους του ενδιάμεσου τύπου – εκείνους, οι οποίοι παρά το γεγονός, ότι δεν είναι έτοιμοι στοχευόμενα να επιδιώξουν τις ΦΑ, ωστόσο, συμφωνούν, έστω και πιο πολύ στα λόγια με πάρα πολλές, βασικές η μη αξίες των ΦΑν. Οι ΦΑν για αυτά τα άτομα του ενδιάμεσου τύπου είναι οι «καλοί φίλοι», οι «έμπιστοι συνεργάτες», οι «ενδιαφέρον άνθρωποι», επειδή οι ΦΑν πραγματικά είναι τίμιοι, έχουν ενδιαφέρον, επιδιώκουν την εποικοδομητική συνεργασία. Αυτό οδηγεί στο ότι τα πιο ανεπτυγμένα στρώματα των ΣΑν ( ο Νέτι βρήκε για τον ορισμό τους έναν πολύ ταιριαστό όρο – οι «συμπαθείς» – κάποιοι, που έχουν συμπάθεια για την πρακτική και για τους πρακτικούς), υποστηρίζουν την κοινωνία των ΦΑν, ενδιαφέρονται για την αμοιβαία ευημερία και επάρκεια.

*) Ο ΣΑν δεν ξεχωρίζει καθόλου τους ανθρώπους, βασίζεται στους εκτοπισμούς και προσθέσεις, και αυτό κάνει την επιτυχία του σαν επιχειρηματία η του κατασκευαστή του οτιδήποτε εξαιρετικά δύσκολη, σχεδόν τυχαία. Οι ΦΑν είναι ικανοί να επιλέγουν τους σωστούς ανθρώπους για τις σωστές θέσεις, να εκτιμούν ανάλογα τις καταστάσεις και να βρίσκουν τις κατάλληλες λύσεις.

Φυσικά, μιλώντας για την «υπεροχή» των ΦΑν σε σύγκριση με τους ΣΑν, εγώ εννοώ την αναδιπλωμένη στον χρόνο διαδικασία, κατά τη διάρκεια της οποίας η κοινότητα των ΦΑν, μεγαλώνοντας, θα περνάει τα στάδια των ανόδων και υφέσεων, αλλά στο σύγχρονο κόσμο τα πάντα συμβαίνουν πάρα πολύ γρήγορα, και η εξέλιξη της νέας εποχής είναι επίσης πάρα πολύ γρήγορη διαδικασία, έτσι δεν είναι απίθανο, ότι μετά από 200-300 έτη οι ΦΑν ήδη θα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στον πλανήτη.

Το «άνυσμα της εξέλιξης» – η κατεύθυνση των αλλαγών, εμφανιζόμενων λόγο της καλλιέργειας των ορισμένων χαρούμενων επιθυμιών. Η κυρίαρχη καλλιέργεια της αφοσίωσης θα φέρει τις αλλαγές του ενός είδους, και η δίψα για τις εξερευνήσεις – του αλλού.

Δεν αποκλείω, ότι η ανυσματική ανάλυση των εξελικτικών διαδικασιών θα πάρει τη θέση της στην μελλοντική επιστήμη για την εξέλιξη.

Γνωρίζουμε, ότι η «απόσταση» – είναι ένα μέτρο του διαστήματος ανάμεσα σε δυο σημεία, και η «διάρκεια» – ένα μέτρο για το πόσος χρόνος έχει περάσει ανάμεσα στα δυο γεγονότα. Τι είναι η «απόσταση στην εξελικτική διάσταση»; Μπορούμε να το εκφράσουμε ψηφιακά; Για παράδειγμα, μπορούμε να ξεκινήσουμε από την μέτρηση των παραμέτρων του σώματος, τους οποίους η γεροντολογία συνδέει με την γήρανση – όπως οι αλλαγές στην ηλεκτρική αγωγιμότητα του δέρματος, συγκέντρωση των ενζύμων, ορμονών, δραστηριότητα των διαδικασιών της ανάπλασης των κυττάρων και τα λοιπά. Τότε θα μπορούσαμε να έχουμε κάποια έμμεσα ψηφιακά δεδομένα.

Η σχέση της εξέλιξης και του χωροχρόνου αποδεικνύεται με την επίδραση των ΦΑ στο φυσικό σώμα. Η ύπαρξη αυτής της σχέσης σημαίνει, ότι η εξέλιξη υπακούει στους αυστηρούς νόμους.

Η ροή του νερού, που πιτσιλά γύρο-γύρο επίσης φαίνεται χαοτική, ωστόσο και αυτή γενικά, και τα οποιαδήποτε στοιχεία της υποτάσσονται στους αυστηρούς νόμους της μηχανικής και υδροδυναμικής, και το φαινομενικό χάος παρουσιάζεται λόγο της περιπλοκότητας της διαδικασίας. Όπως γνωρίζουμε από την κβαντική φυσική, οι εξισώσεις τις δίνουν ακριβέστατες προβλέψεις γα την συμπεριφορά της ύλης, παρόλο που χειρίζονται τις πιθανότητες. Στο μικροσκοπικό επίπεδο όπως και παντού ισχύουν οι αυστηροί νόμοι, αλλά οι νόμοι αυτοί μπορούν μόνο να προσδιορίσουν την πιθανότητα – ποιο συγκεκριμένο μελλοντικό γεγονός επρόκειτο να συμβεί. Το ίδιο και με την εξέλιξη, Οι εξελικτικές διαδικασίες προσδιορίζουν αυστηρά την πιθανότητα για το μέλλον – αλλά μόνο την πιθανότητα. Εάν θα δημιουργούμε τις ΦΑ, θα απομακρύνουμε την ηλιθιότητα και τα λοιπά – η πρόοδος του ανθρώπου στην διάσταση της εξέλιξης θα συμβαίνει… με κάποια ταχύτητα προς κάποια κατεύθυνση με κάποια πιθανότητα. Και τη δεδομένη στιγμή δεν έχουμε αρκετή πειραματική ύλη, για να πούμε – αυτή η πιθανότητα των νόμων της εξέλιξης έχει το ίδιο νόημα, όπως και στην κβαντική μηχανική, ή το ίδιο νόημα με τη ροή του νερού. Στην περίπτωση με το νερό έχουμε την εξ` αρχής πιθανότητα να υπολογίσουμε την συμπεριφορά της κάθε σταγόνας, εάν με τη βοήθεια των υπερισχυρών υπολογιστών θα μετρήσουμε την κίνηση. Δηλαδή εδώ η πιθανότητα καθορίζεται μόνο από την περιπλοκότητας των διαδικασιών. Στην περίπτωση με τη συμπεριφορά του φωτονίου η πιθανότητα υπάρχει ως βαθιά, αναπόσπαστη αρχή της ύπαρξης της ύλης. Για να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση πρέπει, πρώτα, να μάθουμε να προσδιορίζουμε ψηφιακά την πρόοδο του ανθρώπου στην διάσταση της εξέλιξης, και δεύτερον, να μάθουμε να το κάνουμε με μέγιστη ακρίβεια, και μετά από αυτό – να υπολογίζουμε την ροή της εξέλιξης έπειτα από μεμονωμένη ΦΑ η μετά από ρεύμα των ΦΑ, έχοντας υπόψη την ένταση των ΦΑ, το βάθος τους, την καθολικότητα, και υπολογίζοντας τη ροή της εξέλιξης – με τον ίδιο τρόπο, όπως είχαμε κάνει στην περίπτωση της μελέτης της φωτοηλεκτρικής επίδρασης – του φαινομένου, που οδήγησε τον Αϊνστάιν στον σχηματισμό του σημαντικότερου κανόνα της κβαντικής μηχανικής. Η φωτοηλεκτρική επίδραση είναι το φαινόμενο της μεταφοράς των ηλεκτρόνιων από μια μεταλλική επιφάνεια υπό την επίδραση του φωτός. Η διαίσθηση μας λέει, ότι όσο μεγαλύτερη ενέργεια έχει η ροή του φωτός, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ποσότητα των ηλεκτρόνιων που θα φύγουν, και τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η ταχύτητα τους. Το πείραμα διέψευσε αυτή την υπόθεση – με αρκετά μεγάλο μάκρος του κύματος όση ενέργεια και να μεταφέρει μέσα της η ροή του φωτός, τα ηλεκτρόνια δεν αποκολλώνται καθόλου, και το αντίστροφο – με αρκετά υψηλή συχνότητα του κύματος ακόμα και με χαμηλή ενέργεια τα ηλεκτρόνια φεύγουν. Θα μπορούσαμε να το εξηγήσουμε μόνο με την επιστροφή στην σχεδόν-Νευτωνική υπόθεση για το ότι το φως αποτελείται από τα σωματίδια παράξενης φύσης. Μαζί με τα πειράματα για την παρεμβολή των μεμονωμένων ηλεκτρόνιων αυτό οδήγησε στην περίεργη έννοια της «μοριακής κυματικής δυαδικής υπόστασης», η οποία αντανακλά το γεγονός, ότι τα μικρά σωματίδια είναι στην ουσία και μόρια, και τα κύματα ταυτόχρονα. Δεν αποκλείεται, ότι κατά την έρευνα της εξέλιξης θα λάβουμε κάποια καταπληκτικά αποτελέσματα. Είμαι πεπεισμένος, ότι θα τα λάβουμε σίγουρα, τουλάχιστον λόγο του ότι υπό την απορροή των ΦΑ το σώμα μας – τόσο τεράστιο, βαρύ, ογκώδη αντικείμενο – αποκτά τις ιδιότητες, χαρακτηριστικές για τα φωτόνια – σαν να μπαίνουμε σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου η τιμή της σταθεράς του Πλανκ αυξήθηκε απερίγραπτα, και ο δικός μας μεγάλος μακρόκοσμος άρχισε να εκδηλώνει τις ιδιότητες των κβάντα, όπως η επίδραση του τούνελ και τα λοιπά. Η εξέλιξη, η κβαντική μηχανική και η θεωρία της σχετικότητας, η μιλώντας πλέον σε σύγχρονη γλώσσα, η θεωρία της εξέλιξης και η θεωρία των υπερχορδών αναμφισβήτητα θα πρέπει να δημιουργήσουν την επιστήμη του μέλλοντος.

07-02-07) Τώρα θα προτείνω να δούμε την εξέλιξη από μια άλλη πλευρά. Αυτό θα επιτρέψει να εμβαθύνουμε την υπόθεση της εξέλιξης και να την κάνουμε ακόμη πιο ενδιαφέρον, αλλά για αυτό θα αναγκαστούμε να αφιερώσουμε λίγο χρόνο επιπλέον για να αναλύσουμε μια από τις θεμελιώδεις ιδιότητες της ύλης.

Για αρχή ας εισάγουμε την έννοια της «περιτυλιγμένης διάστασης». Αυτό είναι αρκετά απλό. Θα σκεφτούμε, πως έχουμε μπροστά μας μια λεπτή κλωστή. Είναι ατελείωτα λεπτή, και όσο καιρό και να την παρατηρήσουμε, αυτή δεν έχει πάχος. Αυτή η κλωστή μας φαίνεται μονοδιάστατη, και για τον προσδιορισμό του σημείου πάνω σε αυτήν είναι αρκετή μια συντεταγμένη. Αλλά η τεχνολογία των μικροσκοπιών έχει κάνει πρόοδο, και εμείς, κοιτάζοντας τη κλωστή μέσα από το μικροσκόπιο, βλέπουμε, ότι τελικά αυτή έχει πάχος, και στην ουσία είναι ένας μικρός κύλινδρος. Η δεύτερη διάσταση ήταν αόρατη σε μας πριν λόγο της τελειότητας των μηχανημάτων μας, ήταν «περιτυλιγμένη». Έχει ενδιαφέρον, ότι εάν εμείς, χρησιμοποιώντας αυτή την κλωστή στην καθημερινή μας ζωή, θα θεωρούμε όπως και παλιότερα, ότι είναι μονοδιάστατη, θα λαμβάνουμε τα σωστά αποτελέσματα στους υπολογισμούς, και τα μηχανήματα, κατασκευασμένα σύμφωνα με αυτούς τους υπολογισμούς, θα λειτουργούν σωστά και με ακρίβεια, διότι το πάχος της κλωστής είναι τόσο μικρό, ότι δεν έχει καμία επίδραση σε αυτά τα τόσο γιγαντιαία σε σύγκριση με αυτήν μηχανήματα.

(Αυτή η αναλογία δεν είναι απολύτως σωστή, φυσικά, διότι σε αυτήν η «νέα διάσταση» είναι μια από τις τρεις γνωστές σε μας διαστάσεις, την ώρα που η πραγματική «περιτυλιγμένη διάσταση» δεν είναι παρόμοια με τις τρεις άλλες, που γνωρίζουμε. Πως θα δείχνει στον κόσμο μας η νέα περιτυλιγμένη διάσταση, θα μπορέσουμε να το πούμε, μόνο όταν θα δούμε στο μικροσκόπιο τόσο μικρές διαστάσεις, μέσα στις οποίες και υπάρχει αυτό το φαινόμενο).

Η προσθήκη των επιπλέον διαστάσεων φαντάζει σε μας κάποιο κόλπο, διότι έχουμε συνηθίσει, ότι υπάρχουν τρεις διαστάσεις. Μπορούμε να εξοικειωθούμε με το ότι ο χρόνος είναι μια ισότιμη διάσταση, διότι τον χρόνο τον ξέρουμε καλά, και το μοντέλο του πολυδιάστατου χωροχρόνου μας είναι λίγο-πολύ κατανοητό, το διαισθανόμαστε, διότι η διαίσθηση βασίζεται στη δική μας εμπειρία ζωής, και αυτό, που δεν συμπεριλαμβάνεται στην πείρα μας, δεν μπορεί να λάβει μέρος στην «εκ διαίσθησης κατανόηση». Υπάρχουν λοιπόν κάποιες σοβαρές αφορμές για την προσθήκη των επιπλέον διαστάσεων; Αναμφίβολα υπάρχουν, και συνδέονται με την λεγόμενη παραπάνω θεωρία των υπερχορδών, (για συντομία – απλώς «χορδών»). Εάν συνοψίσεις τις εξισώσεις της θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν στον χώρο με μια επιπλέον διάσταση, θα βγει ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα: οι επιπλέον εξισώσεις, συνδεδεμένες με μια νέα διάσταση, είναι … οι εξισώσεις του Μάξγουελ για τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία! Αυτή θα είναι η πρώτη, έστω και τυπική επιτυχημένη προσπάθεια για τη δημιουργία των πρωτότυπων της θεωρίας, η οποία θα ένωνε την βαρύτητα και τον ηλεκτρομαγνητισμό (η ασθενή και ισχυρή αλληλεπίδραση δεν είχαν ακόμα ανακαλυφθεί στη δεκαετία του 20 του εικοστού αιώνα, ωστόσο, όταν όχι μόνον ανακαλύφθηκαν, αλλά και ενώθηκαν με την ηλεκτρομαγνητική αλληλεπίδραση, η θεωρία, που συμπεριλάμβανε την επιπλέον διάσταση, απέκτησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον). Αυτό το έργο είχε τραβήξει πάρα πολύ την προσοχή του Αϊνστάιν, αλλά για τον επιστήμονα τότε δεν υπήρχε δυνατότητα να προοδεύσει σε αυτό λόγο της εξαιρετικής έλλειψης των πειραματικών δεδομένων. Από την θεωρία αυτή φαινόταν, ότι η βαρύτητα περνάει στον δικό μας κανονικό τρισδιάστατο χώρο, την ώρα που ο ηλεκτρομαγνητισμός μεταφέρεται σε κύματα, τα οποία χρησιμοποιούν τη νέα, «περιτυλιγμένη» διάσταση. Αυτό σημαίνει, πως στο κάθε σημείο του δικού μας χώρου – γύρο μας παντού και μέσα μας – υπάρχει το «σφαιρίδιο» της περιτυλιγμένης διάστασης. Οι υπολογισμοί δείχνουν, ότι τα μεγέθη αυτού του σφαιριδίου είναι τρισεκατομμύρια των τρισεκατομμυρίων φορές μικρότερα από τις δυνατότητες των πιο σύγχρονων μεθόδων της παρατήρησης της ύλης, για αυτό δεν μπορούμε ακόμα να τα δούμε, ωστόσο, αυτά επηρεάζουν τη ζωή μας, δημιουργώντας ορατά σε μας γεγονότα – για παράδειγμα, επιτρέποντας στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο να υπάρχει και να μεταφέρεται.

Η περαιτέρω ανάπτυξη της θεωρίας των χορδών έδειξε την υψηλή ζωτικότητα και αντοχή της. Η θεωρία αυτή τόσο όμορφα και κατανοητά εξηγεί τόσα πολλά από τα πράγματα, που με τίποτα δεν μπορούν να εξηγηθούν με κλασσική κβαντική θεωρία, ότι ήδη το 1995 σχεδόν ολόκληρη η κοινότητα των φυσικών την είχε αναγνωρίσει ως μια άποψη με μεγαλύτερη προοπτική απ` όλες. Η προσθήκη της επιπλέον διάστασης οδηγούσε στα ανόητα παράδοξα (για παράδειγμα, με την μορφή των απέραντων η αρνητικών πιθανοτήτων και τα λοιπά), αλλά ως αποτέλεσμα των πειραμάτων ανακαλύφθηκε, ότι εάν εισάγεις έξι επιπλέον περιτυλιγμένες διαστάσεις του χώρου, όλα τα παράδοξα εξαφανίζονται. Καθ` αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με τις σύγχρονες αντιλήψεις, ο κόσμος μας έχει δέκα διαστάσεις – οι τρεις ορατές χωρικές, μια ορατή του χρόνου, και έξη περιτυλιγμένες κρυμμένες χωρικές. Οι εξισώσεις της θεωρίας των χορδών είναι εξαιρετικά περίπλοκες, και ο μαθηματικός μηχανισμός βρίσκεται ακόμα στο στάδιο ανάπτυξης, έτσι δεν μπορούμε ακόμα να βρούμε τις σωστές λύσεις των εξισώσεων, μα μόνο να γράψουμε πολύ πρόχειρα τις ίδιες τις εξισώσεις, για αυτό υπάρχει πιθανότητα να βρίσκονται 11, και όχι 10 διαστάσεις, αλλά αυτό δεν είναι τώρα ουσιαστικά σημαντικό για τους σκοπούς μας.

Θέλω να τονίσω το πιο βασικό – η σύγχρονη φυσική ΑΠΑΙΤΕΊ την παρουσία των περιτυλιγμένων διαστάσεων, δηλαδή η παρουσία των περιτυλιγμένων διαστάσεων είναι απαραίτητη, ώστε ο κόσμος μας να είναι αυτός που είναι. Προχωρώντας στον χώρο, στην ουσία δεν κινούμαστε μόνο στις τρεις ορατές χωρικές διαστάσεις, αλλά και σε μερικές περιτυλιγμένες. Ατελείωτες φορές περνάμε μέσα από αυτές, αλλά δεν μπορούμε να το παρατηρήσουμε, διότι και οι ίδιοι είμαστε μακροαντικείμενα, και τα όργανα των αισθήσεων μας, ακόμα και ενισχυμένα με τα σύγχρονα μέσα παρατήρησης, παραείναι μεγάλα, ώστε να επηρεαστούν από αυτό το πέρασμα των κρυμμένων διαστάσεων, δηλαδή το συνολικό αποτέλεσμα απλώς αλλοιώνεται και δεν μπορούμε να το δούμε.

Πρέπει να θυμηθούμε, ότι ο χρόνος είναι ισότιμη διάσταση στον πολυδιάστατο χωροχρόνο. Δεν είναι περίεργο, ότι οι φυσικοί μπήκανε σε σκέψεις – για ποιο λόγο οι κρυμμένες διαστάσεις οπωσδήποτε θα είναι χωρικές? Μήπως υπάρχει ανάμεσα σε αυτές κάποια χρονική περιτυλιγμένη διάσταση;

Η έννοια του «τυλιγμένου χρόνου» φαίνεται διαισθητικά ακατανόητη, για αυτό θα την εξηγήσω. Στο αναφερόμενο παραπάνω παράδειγμα με τη κλωστή, η μια διάσταση – δίπλα της, δεν είναι τυλιγμένη, και μπορούμε να προχωρήσουμε όσο μακριά θέλουμε. Η δεύτερη διάσταση είναι περιτυλιγμένη, και εάν εμείς, έχοντας ανακαλύψει το πάχος της κλωστής, θα πάμε αριστερά, σύντομα θα φτάσουμε στο ίδιο σημείο, αλλά δεξιά. Αυτό σημαίνει, ότι κινούμενοι μέσα στο περιτυλιγμένη «χρονοειδη» διάσταση, μπορούμε να έρθουμε ακριβώς στο ίδιο σημείο αυτού του νέου είδους του χρόνου. Για την ώρα οι φυσικοί δεν έχουν καταλάβει ακόμα – σε τι μπορεί να αντιστοιχεί η θεωρία της επιπλέον χρονικής διάστασης, διότι δεν υπάρχει κανένα φαινόμενο, που να την απαιτούσε. Για παράδειγμα, η ηλεκτρομαγνητική αλληλεπιδραστική με τίποτα δεν ταίριαζε με τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, η ένωση της βαρύτητας και του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου φαινόταν αδύνατη, και μια νέα διάσταση έλυσε αυτό το πρόβλημα. Αλλά δεν υπάρχει κανένα «χρονοειδες» φαινόμενο, που θα απαιτούσε την αντίστοιχη σε αυτό κρυμμένη ψευτο-χρονική διάσταση. Αυτή είναι η αιτία της πάρα πολύ αργής ανάπτυξης αυτού του κλάδου της θεωρίας των υπερχορδών, και πιθανόν για μεγάλο χρονικό διάστημα αυτός θα παραμείνει ξεχασμένος, διότι η θεωρία των χορδών αναπτύσσεται δραστικά σε άλλες κατευθύνσεις της.

Ήρθε η ώρα να θυμηθούμε την εξέλιξη. Η εξέλιξη είναι σε τέτοιο βαθμό «χρονοειδη» διαδικασία, ότι λανθασμένα στην αρχή θεωρούσαμε εξαρτώμενη από τον χρόνο την καθαρά εξελικτική διαδικασία της γήρανσης. Η εξέλιξη απαιτεί την ανάλογη διάσταση, ώστε εμείς να έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για αυτήν, χωρίς να την σχετίσουμε με τον χωροχρόνο. Ποτέ δεν έχουμε δει τον χρόνο να γυρίζει πίσω, αλλά εάν η εξελικτική διάσταση υπάρχει σε κρυμμένη μορφή, αυτό σημαίνει εξ` αρχής πιθανή δυνατότητα της αντίστροφης εξελικτικής διαδικασίας! Όλοι θυμόμαστε τις μακριές άκαρπες συζητήσεις, στις οποίες είχαμε μελετήσει την πιθανότητα για το ότι κάποιο μέρος των σύγχρονων πρωτευόντων είναι οι απόγονοι και όχι οι πρόγονοι του ανθρώπου και δεν είναι τα παρακλάδια της εξελικτικής διαδικασίας – κατά την εξέλιξη της, η ανθρωπότητα δημιούργησε τα παρακλάδια, τα οποία εκφυλίστηκαν, παρήκμασαν και μετατράπηκαν σε πιθήκους (πιθανών όχι σε αυτούς, που υπάρχουν τώρα, αλλά σε άλλους, που έχουν ήδη εξαφανιστεί). Οι συζητήσεις αυτές παραμένουν αναποτελεσματικές λόγο της έλλειψης των πειραματικών (δηλαδή, αρχαιολογικών) δεδομένων, αλλά δεν αποκλείεται, ότι στο μέλλον θα βρούμε κάποια επιβεβαίωση για τη πιθανότητα ενός τέτοιου εκφυλισμού του ανθρώπου. Στον κόσμο άλλων βιολογικών μορφών πιθανόν ήδη να υπάρχουν τέτοια παραδείγματα.

Δεν αμφιβάλλω, ότι κάποιο μέρος της σύγχρονης ανθρωπότητας επίσης θα εκφυλιστεί, ο άνθρωπος, που καλλιεργεί τις ΦΑ, θα μετατραπεί σε Φωτισμένο Άνθρωπο – με νέες ιδιότητες, νέα φυσιολογία, νέες δυνατότητες. Ο άνθρωπος, που καλλιεργεί την επάρκεια, θα παραμείνει Συνειδητοποιημένος Άνθρωπος. Ο άνθρωπος, που θα καλλιεργεί τα ΑΣ, θα εκφυλιστεί.

Η διαδικασία του εκφυλισμού μπορεί να συμβεί, για παράδειγμα, με έναν τέτοιον τρόπο: κάποια ορισμένη ομάδα ανθρώπων απλώς θα γίνει στείρα και θα αφανιστεί ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε προσπάθειες των γιατρών. Έχουμε συναντήσει ένα τέτοιο φαινόμενο πολύ πρόσφατα στην αμερικάνικη ήπειρο, όταν ένα ολόκληρο έθνος παρά τις προσπάθειες του σύγχρονου πολιτισμού απλώς έχασε την ικανότητα της αναπαραγωγής – το έπληξε η στειρότητα. Αξιοσημείωτο είναι, ότι μια γενιά μετά την άλλη οι εκπρόσωποι του έπεφταν στον αλκοολισμό και καλλιεργούσαν την ηλιθιότητα, απάθεια, ΑΣ. Λόγο της πολιτική ευπρέπειας στην εποχή μας είναι αδύνατες οι μελέτες των εθνών, διότι αυτές οι μελέτες θα φανερώνουν τις διαφορές ανάμεσα σε αυτά, και όλα τα αποτελέσματα θα πέφτουν κάτω από τη τυφλή σκούπα του «ρατσισμού». Δεν αποκλείεται, ότι αυτός ο κρετινισμός σε λίγο θα επεκταθεί και στην ψυχολογία και κοινωνιολογία, και μετά από λίγο καιρό, μαζί με την ελευθερία του λόγου ( την οποία έχουμε χάσει ουσιαστικά ήδη ακόμα και στις ανεπτυγμένες χώρες – για παράδειγμα, η απλή συζήτηση κάποιων θεμάτων τιμωρείται ποινικά) θα χάσουμε και τις κοινωνικό-ψυχολογικές επιστήμες, ενώ αν το κοιτάξουμε καλύτερα, θα δούμε, ότι και η αρχαιολογία είναι μια «ρατσιστική» επιστήμη, διότι λόγο των δεδομένων της βγαίνουν διάφορα συμπεράσματα για τα έθνη… και οι ιστορικές επιστήμες θα έπρεπε να απαγορεύονται, για να μην θίγεται η αυταρέσκεια μας με τις αναφορές σε άκρως δυσάρεστες στιγμές από το παρελθόν, οι οποίες θα φανερώνουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ενός η του αλλού έθνους…

Όπως έλεγα πριν, κινούμενοι στον χώρο, εμείς δεν παρατηρούμε τις περιτυλιγμένες χωρικές διαστάσεις, διότι η επίδραση τους είναι αλλοιωμένη και υπερβολικά μικρή, έτσι και οι νόμοι του Νεύτωνα στις μικρές ταχύτητες, και οι νόμοι της θεωρίας της σχετικότητας στις οποιεσδήποτε ταχύτητες, εκτελούνται με απόλυτη, ύψιστη ακρίβεια εντός των περιθωρίων του λάθους στα μηχανήματα μας. Αλλά η ζωή του βιολογικού είδους είναι πολύ μακροχρόνια διαδικασία, η οποία κρατάει για χιλιάδες, εκατομμύρια, εκατοντάδες εκατομμύρια έτη, για αυτό όταν τα βιολογικά όντα μεταφέρονται για εκατομμύρια έτη μέσα από τις κρυμμένες εξελικτικές διαστάσεις, αυτό τελικά έχει συσσωρευτική επίδραση στην κληρονομικότητα τους – ως εκ τούτου και η δυνατότητα για την πραγματοποίηση της εξέλιξης.

Θα αναφερθούμε επίσης ξανά σε ένα τέτοιο φαινόμενο όπως οι «φυσικές (σωματικές) συναισθήσεις». Καμιά φορά αυτές συνοδεύονται με τις αισθήσεις της «καύσης» μέσα σε ολόκληρο μέρος του σώματος, εσωτερικά σε ολόκληρο το κορμί. Και δεν είναι η ίδια εσωτερική αίσθηση, για την οποία μιλάμε, περιγράφοντας κάποια φυσιολογική διαδικασία – τότε οι αισθήσεις συγκεντρώνονται σύμφωνα με τον χαρακτήρα των διαδικασιών, που συμβαίνουν. Εδώ παρουσιάζεται συγκεκριμένα τέτοια αίσθηση, λες και αυτό το κομμάτι του σώματος – γενικά με όλο του το όγκο, σε κάθε κύτταρο, έχει γεμίσει με αίσθηση της καύσης.

Μπορούμε να θυμηθούμε – πόσο εξαιρετικά γρήγορα τα ΑΣ οδηγούν στον εκφυλισμό μιας ξεχωριστής προσωπικότητας, μπλοκάροντας την παραμικρή δυνατότητα της εξέλιξης, και πόσο γρήγορα οι ΦΑ την επιταχύνουν. Αυτό και σημαίνει, ότι οι ΦΑ είναι στενά συνδεδεμένες με την εξελικτική διάσταση, ενδυναμώνοντας τη δική μας αλληλοδιείσδυση με αυτήν. Η μελέτη των ΦΑ, και η μελέτη του-εαυτού-σου-στις-ΦΑ γίνεται μια ιδιαίτερα συναρπαστική διαδικασία. Και εσύ θα επιλέξεις να παραμείνεις αμέτοχος;

Οι διατυπωμένες εδώ σκέψεις είναι απλώς κάποια στοιχεία της υπόθεσης, η οποία συνδέει την ΠΕΔ με τη φυσική, αλλά στο μέλλον, πιθανόν, θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε από αυτήν μια ολοκληρωμένη πολύτιμη «θεωρία των πάντων».