Οι όροι

Οι έννοιες των λέξεων, τις οποίες χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για την περιγραφή των πραγμάτων που κάνουν ή που αισθάνονται, είναι απίστευτα ακαθόριστες. Χρησιμοποιώντας αυτές τις λέξεις, ο άνθρωπος νομίζει, ότι «καταλαβαίνει», για ποιο πράγμα μιλάει, και κάτι πιο καταπληκτικό ακόμα, ελπίζει, ότι και οι υπόλοιποι άνθρωποι θα τον «καταλάβουν»! Στην πραγματικότητα οι άλλοι, ακούγοντας αυτές τις λέξεις, καταλαβαίνουν, κατά κανόνα, λίγο διαφορετικά ή και τελείως διαφορετικά, ή και καθόλου αυτά, που ο πρώτος προσπαθούσε να τους διηγηθεί. Για παράδειγμα, μπορούμε να εξηγήσουμε τη φράση « θα είναι καλύτερα, εάν…» ή την φράση «δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σε αυτό»; Ζήτησε από δέκα ανθρώπους να γράψουν με άλλα λόγια αυτή τη φράση, και θα το διαπιστώσεις εύκολα. Συγκρίνοντας τα γραπτά τους, θα δεις, ότι ο καθένας εννοεί κάτι δικό του, και αύριο κιόλας θα «εννοεί» κάτι το τελείως διαφορετικό.

Σαν αποτέλεσμα δεν υπάρχει η δυνατότητα της επίτευξης της λογικής σαφήνειας, αμοιβαίας συνεννόησης, και κατά την απουσία της σαφήνειας δεν εμφανίζονται οι χαρούμενες επιθυμίες, μα δυναμώνουν οι μηχανικές.

Πρέπει να αντιλαμβάνεσαι ξεκάθαρα, ότι υπάρχει τέτοιος μηχανισμός – κάθε ακαθόριστη λέξη αυτόματα ανταλλάσσεται με τη λέξη-θεωρία, για παράδειγμα: «αυτή δεν είναι εποικοδομητική λύση» αντικαθίσταται με «αυτή είναι κακή λύση», η φράση «είναι άδικο να πράττεις έτσι» αντικαθίσταται με το «δεν πρέπει να το κάνεις αυτό, απαγορεύεται». Αυτό συμβαίνει πάντοτε, όταν η έννοια της χρησιμοποιούμενης λέξης κατανοείται θολά, ή, όπως συμβαίνει ΠΟΛΥ συχνά, είναι παντελώς άγνωστη. Εάν τώρα θα πάρουμε την ομιλία του συνηθισμένου ανθρώπου και υπογράψουμε σε αυτήν τις λέξεις, τη σημασία των οποίον ο ίδιος αδυνατεί να περιγράψει ξεκάθαρα, και τις ανταλλάξουμε με αυτές, που τοποθετούνται αυτόματα, θα φτιαχτεί ένα φρικαλέο λεξιλόγιο, κατά το 99% αποτελούμενο από τις λέξεις-παράσιτα και θεωρίες.

Εν τω μεταξύ, δεν είναι τόσο δύσκολο να δώσουμε στις συγκεκριμένες λέξεις τις ορισμένες σημασίες. Για αυτό πρέπει να διακρίνεις – τι συγκεκριμένα εσύ (ή και άλλοι άνθρωποι, εάν αυτοί επιδιώκουν να διαχωρίζουν τις αντιλήψεις τους και μπορούν να τις καταγράψουν) αισθάνεσαι πιο συχνά από όλα, όταν κάνεις αυτό, το οποίο ονομάζεις με κάποια λέξη.

Παρακάτω έχω συντάξει μια λίστα με τους παρόμοιους ορισμούς. Δοκίμασε να χρησιμοποιήσεις τις λέξεις από αυτή τη λίστα ΑΥΣΤΗΡΆ με την έννοια, που τους προσδίδεται, και παρατήρησε – εάν θα δυναμώσει η ικανότητα σου να πετυχαίνεις τη λογική σαφήνεια, αν θα αρχίσουν να εμφανίζονται οι χαρούμενες επιθυμίες και ΦΑ, αν θα διευκολυνθεί η διαδικασία της εκτέλεσης των ερευνών, αν θα αυξηθεί ο αριθμός των ανακαλύψεων.

Στην αρχή θα μπερδεύεσαι συχνά, θα ξεχνάς τις έννοιες, θα ρίχνεις ματιές στο λεξικό, αλλά με τον καιρό οι δυσκολίες θα εξαφανιστούν, και στο τέλος όλο και πιο συχνά θα έρχεται η σαφήνεια, η οποία έχει αντίκτυπο με την εικόνα του κρυστάλλινα-διάφανου βουνίσιου ρυακιού.

Αυτή η λίστα θα συμπληρώνεται συνεχώς.

(Η αναζήτηση των λέξεων στο Word η στο html γίνεται με τη βοήθεια των πλήκτρων «Ctrl»+«F»)

* * * * * * * * * *

*) «Οι αντιλήψεις» – ο, τι υπάρχει, όλα τα πράγματα, για τα οποία εμείς λέμε, ότι «τα αντιλαμβανόμαστε».

*) «Πέντε σκάντχα» = «οι πέντε τύποι των προσωπικών αντιλήψεων» – αισθήσεις [φυσικές] (γευστικές, οπτικές, απτικές, οσφρητικές, ακουστικές, σεξουαλικές και άλλες), τα συναισθήματα (αρνητικά και θετικά), σκέψεις, επιθυμίες, διάκριση.

*) «Τα αρνητικά συναισθήματα» («ΑΣ») – τέτοια συναισθήματα, τα οποία έχουν παρακάτω χαρακτηριστικά:

1) κατά την εκδήλωση τους και έπειτα έρχεται η ηλιθιότητα (δηλαδή, απότομη πτώση της ικανότητας και επιθυμίας) ;

2) μετά από αυτά εμφανίζεται η σωματική αδιαθεσία;

3) μετά από αυτά χάνεται το ενδιαφέρον, η προσμονή, ο ενθουσιασμός, άλλες ΦΑ, χαρούμενες επιθυμίες;

4) η παρουσία τους είναι ασύμβατη με την ξεκάθαρη νόηση;

5) η παρουσία τους είναι ασύμβατη με τις ΦΑ;

6) βιώνοντας τα ΑΣ, μοιάζεις με προγραμματισμένο ρομπότ – είναι εύκολο να προβλέψεις τις αντιδράσεις και πράξεις εκ των προτέρων, οι ενέργειες σου είναι άκρως αναποτελεσματικές,

7) είναι σχεδόν αδύνατον να ξεφύγεις από την ροή των ΑΣ δίχως επίμονη και αποφασιστική άσκηση – ακόμα και εάν σε κάποια περίπτωση θα θελήσεις να πάψεις να τα αισθάνεσαι, αυτά δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν – αυτή είναι η ισχύ της στέρεας χιλιοεπαναλαμβανόμενης συνήθειας.

(Παραδείγματα ορισμών των διάφορων ΑΣ: η ζήλια, λύπηση για τον εαυτό σου, οργή, εκνευρισμός, φόβος, δυσαρέσκεια, παράπονο, αγανάκτηση, απορία, προσβολή, κακία, φθόνος, ανασφάλεια, ανησυχία, περιφρόνηση, αηδία, ντροπή, εκδίκηση, θλίψη, στεναχώρια, απογοήτευση)..

*) «Τα θετικά συναισθήματα» («ΘΣ») – έχουν τα εξής χαρακτηριστικά :

1) είναι τα ακριβώς αντίθετα των ΑΣ: ζήλια – χαιρεκακία, δυσαρέσκεια – επάρκεια, αίσθηση της αυτοχωλότητας («ΑΑΧ») – αίσθηση της αυτοσπουδαιότητας ( «ΑΑΣ»), ανησυχία – άτονη ηρεμία και μιζέρια, πίκρα της ήττας – «χαρά» της νίκης, θλίψη της μοναξιάς – αρρωστημένη φιλία, κολακεία και τα λοιπά;

2) μετά από αυτά εμφανίζεται η κούραση, απάθεια, αδιαφορία,

3) μετά από αυτά χαλάει η σωματική διάθεση, όμως, όχι τόσο έκδηλα, όσο μετά από τα ΑΣ;

4) κατά την παρουσία τους υπάρχει φόβος, ότι αργά η γρήγορα τα συναισθήματα θα εξαφανιστούν, και θα έρθουν τα ΑΣ;

5) είναι σχεδόν 100% ασύμβατες με τις ΦΑ – εξαιρέσεις αποτελούν οι καταστάσεις, όταν τα ΘΣ εξισορροπούν τα αντίστοιχα ΑΣ, και μέσα στο δημιουργημένο ελεύθερο πεδίο μπορεί να περάσει ο απόηχος των ΦΑ,

6) κατά την εκδήλωση τους και έπειτα έρχεται η ηλιθιότητα

7) η παρουσία τους είναι ασύμβατη με ξεκάθαρη νόηση, όμως, όχι τόσο έκδηλα, όπως με τα ΑΣ,

8) η ίδια «ομοιότητα με ρομπότ» , προβλεψιμότητα στον υπολογισμό των πράξεων και αντιδράσεων του ανθρώπου, αισθανόμενου τα ΘΣ, η ίδια αναποτελεσματικότητα των ενεργειών,

9) η επιθυμία να αισθάνεσαι τα ΘΣ μοιάζει πολύ με την εξάρτηση από τα ναρκωτικά – το σύνδρομο στέρησης από τα ΘΣ, που δεν έχουν συμβεί, μπορεί να είναι εξαιρετικά επώδυνο, δηλαδή, συνοδεύεται με δυνατά ΑΣ.

*) «Οι φωτισμένες αντιλήψεις» («ΦΑ») – αντιλήψεις, για τον ορισμό των οποίων εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις: τρυφερότητα, αίσθηση της ομορφιάς, επιδίωξη, ανεμελιά, χαρά της δημιουργίας, συμπάθεια, έξαρση, προσμονή, πρόβλεψη και άλλες (για περισσότερα κοίταξε στο κεφάλαιο «Κατάλογος των ΦΑ με περιγραφές»).

Τα χαρακτηριστικά της ΦΑ:

1) η ΦΑ διακρίνεται μόνο εάν έχει δυνατή ένταση – υποκειμενικότητα, απουσία του «ανήκει σε μένα» και «προορίζεται για σένα».

(Εάν εσύ αισθάνεσαι αδύναμη τρυφερότητα, νομίζεις, ότι « νιώθεις τρυφερότητα για εκείνη», αλλά όταν η τρυφερότητα γίνεται δυνατή, ιδιαίτερα – εκστατική, έρχεται η σαφήνεια, ότι η τρυφερότητα αυτή δεν είναι «δική σου» και «για εκείνη», ο άλλος άνθρωπος δεν είναι κάτι άλλο παρά ο φωτισμένος παράγοντας για τη τρυφερότητα).

2) οποιαδήποτε ΦΑ έχει αντίκτυπο με άλλες ΦΑ.

3) οι ΦΑ είναι κατηγορηματικά ασύμβατες με τους σκοτισμούς – όσο πιο δυνατοί είναι οι σκοτισμοί, τόσο πιο αδύναμες και σπάνιες είναι οι ΦΑ.

*) «Το αρνητικό φόντο» («ΑΦ») – σύνολο των ΑΣ πολύ αδύναμης έντασης. Το ΑΦ δεν έχει ξεκάθαρα εκδηλωμένους κυματισμούς, έχει χρονική διάρκεια, μπορεί να κρατάει για ώρες, μέρες, μήνες, για ολόκληρη τη ζωή. Είναι δύσκολο να διαχωρίσεις τα συγκεκριμένα ΑΣ μέσα σε αυτό. Η καταπίεση των ΑΣ δυναμώνει το ΑΦ (κοίταξε παρακάτω).

*) «Η αρνητική ενεργειακή κατάσταση» («ΑΕΚ») – σύνολο δυσάρεστων [σωματικών] αισθήσεων, το οποίο εμείς συνήθως ονομάζουμε «κακή φυσική διάθεση», νωθρότητα, απάθεια, «δεν -συμβαίνει -τίποτα», «κομμάρες» και τα λοιπά.

(Η ΑΕΚ μπορεί να απομακρυνθεί το ίδιο άψογα, όπως και τα ΑΣ. Η πλέον αποτελεσματική μέθοδος για την απομάκρυνση της ΑΕΚ είναι αυτή, που διαλύει το ΑΦ, εάν ο χαρακτήρας της ΑΕΚ είναι περισσότερο κοντινός με το ΑΦ, και οι μέθοδοι της απομάκρυνσης των ΑΣ, εάν ο χαρακτήρας της ΑΕΚ μοιάζει περισσότερο με τα ΑΣ).

*) «Η αρνητική αντιμετώπιση» («ΑΑ») – οι μικροί, αδύναμοι κυματισμοί των επιθετικών ΑΣ (δυσαρέσκεια, εκνευρισμός, επιθετικότητα, περιφρόνηση και τα λοιπά).

(Μοιάζει με πυκνό, απέραντο σύννεφο από μεμονωμένες δηλητηριώδεις σκνίπες, σε αντίθεση με το ΑΦ, που έχει αναλογία με το πυκνό στρώμα της δηλητηριώδη ομίχλης.

Κάθε απλός άνθρωπος νιώθει τον κυματισμό της ΑΑ σχεδόν από οποιαδήποτε αντίληψη, ειδικά όταν βρίσκεται ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, σκέφτεται για αυτούς, το νοιώθει, επικοινωνώντας μαζί τους).

*) Τα «4Α» – ΑΣ, ΑΕΚ, ΑΦ και ΑΑ.

*) «Το παράπονο» – η λύπηση για τον εαυτό σου + επιθετικότητα + δίψα για εκδίκηση.

*) «Η κακία» – η ΑΑΣ + επιθετικότητα + χαιρεκακία + επιθυμία να μειώσεις, να ρεζιλέψεις, να τιμωρήσεις.

*) «Η συνειδητοποίηση» – σκέψη, η οποία:

α) δυναμώνει την λογική σαφήνεια,

β) έχει αντίκτυπο με την ΦΑ-διαύγεια,

γ) έχει αντίκτυπο με άλλες ΦΑ.

*) «Η μηχανική επιθυμία» («με») – μια τέτοια επιθυμία, η οποία:

α) καθορίζεται από τις έμμονες σκέψεις-θεωρίες, οι οποίες εμπεριέχουν και τις λέξεις-παράσιτα του τύπου «πρέπει», και παρακινητικές εκφράσεις, με τις οποίες δημιουργούνται οι προτάσεις- Φρανκενστάιν, όπως : «πρέπει να πάμε εκεί», «οφείλουμε να πράξουμε έτσι», «καλό είναι να κάνεις αυτό», «είναι άδικο να μην κάνεις εκείνο», και εσύ πας και κάνεις όλα αυτά τα πράγματα παρά την απουσία της χαρούμενης επιθυμίας, νιώθοντας ταυτόχρονα τα ΑΣ (δυσαρέσκεια, αυτολύπηση), την ΑΕΚ (κούραση, νωθρότητα), τα ΘΣ (αυταρέσκεια, ΑΑΣ), υποστηρίζοντας τις άλλες θεωρίες («έκανα πολύ καλά, κάνοντας το τάδε πράγμα, αυτό είναι το σωστό, έτσι πρέπει»).

β) καθορίζεται από τα ΑΣ (επιθυμία να καλύψεις την ανία ή την μιζέρια, να αυξήσεις των εκνευρισμό και την ΑΑ) και τα ΘΣ (επιθυμία να αισθανθείς την ΑΑΣ, αυταρέσκεια),

γ) καθορίζεται από μηχανική συνήθεια – πάντοτε, επιστρέφοντας από τη δουλειά, ανοίγεις τηλεόραση, ακόμα και εάν οι ειδήσεις δεν σε ενδιαφέρουν καθόλου, και πάλι τις παρακολουθείς σε πλήρη αποχαύνωση,

δ) καθορίζεται από την ΑΕΚ (νιώθεις νωθρότητα και δεν την απομακρύνεις, αλλά ξαπλώνεις στον καναπέ και αφήνεσαι τελείως σε αυτήν)

ε) καθορίζεται από άλλες με.

*) «Η επιθυμία της κτήσης των ΦΑ» – η μηχανική επιθυμία της χρήσης των ΦΑ για την πραγματοποίηση άλλων μηχανικών επιθυμιών (σε αντίθεση με την «[χαρούμενη] επιθυμία των ΦΑ» – επιθυμία να αισθανθείς τις ΦΑ αμέσως τώρα).

*) «Η θεωρία» – αυτή η λέξη χρησιμοποιείται στην επιστήμη για τον ορισμό του ενός αρκετά αντιφατικού σχήματος των υποθέσεων και ερμηνειών των πειραματικών δεδομένων. Στο συγκείμενο της «πρακτικής του ευθύ δρόμου» (ΠΕΔ) αυτή χρησιμοποιείται σύμφωνα με την έννοια, που έχει αποκτήσει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο – «μηχανική, δηλαδή, απερίσκεπτα, τυφλά αποκτημένη πεποίθηση, δήλωση».

(Η μηχανική απόκτηση των θεωριών συμβαίνει υπό την επιρροή των μηχανικών επιθυμιών, αρνητικών συναισθημάτων (ΑΣ) (για παράδειγμα, λόγο της αίσθησης της αυτοχωλότητας (ΑΑΧ), αδεξιότητας, φόβο της αρνητικής αντιμετώπισης (ΑΑ) για τον εαυτό σου, φόβο του αποκλεισμού και άλλους), χωρίς τους δικούς σου συλλογισμούς, χωρίς αναζήτηση βάσεων. Δηλαδή η διατύπωση περνιέται με πίστη, και έπειτα ο άνθρωπος ζει, σαν να είναι αυτή η διατύπωση η αποκλειστικά και άνευ όρων σωστή, δικαιολογημένη).

*) «Οι σκοτισμοί» – τα ΑΣ και ΘΣ, [λανθασμένες] θεωρίες και ο εσωτερικός μηχανικός διάλογος, οι μηχανικές επιθυμίες, τα αρνητικά συναισθήματα (ΑΕΚ, έμμονες κινήσεις, «κακή διάθεση»).

*) «Η χαρούμενη επιθυμία» («χε») – επιθυμία, η οποία έχει αντίκτυπο τουλάχιστον με τη προσμονή, ενθουσιασμό, χαρά, επιμονή.

(Υπάρχει μια σειρά από χαρακτηριστικά, που διαχωρίζουν την χαρούμενη επιθυμία από την μηχανική, για παράδειγμα, εάν δεν πετυχαίνει η πραγματοποίηση της χε, δεν εμφανίζονται τα ΑΣ και τα λοιπά – αναφέρονται στο βιβλίο).

(Οποιαδήποτε επιθυμία – είναι η επιθυμία της αλλαγής των αντιλήψεων).

*) «Ο κυκεώνας» – οι χαρούμενες επιθυμίες, οι οποίες:

1) έχουν ένταση, μεγαλύτερη από 6-7,

2) είναι πολύ σταθερές, εκδηλώνονται εξαιρετικά μακροχρόνια,

3) συνοδεύονται με την προσμονή, ενθουσιασμό, άλλες ΦΑ,

4) συνοδεύονται (έστω κατά καιρούς) με τις «φυσικές συναισθήσεις» (ΦΣ) – για παράδειγμα, με το «σπάσιμο» στην περιοχή του αφαλού, «βράσιμο» στην πλάτη, οξεία απόλαυση στο λαιμό, πίεση στο κέντρο του μετώπου και άλλες,

5) έχουν αντίκτυπο με τη «μανία».

*) «Ο στόχος» – η επίμονη χε [της αλλαγής των αντιλήψεων].

*) «Αντίκτυπος» – αύξηση της ευκρίνειας, έντασης (η οποιασδήποτε άλλης ιδιότητας) των ΦΑ κατά την εμφάνιση μιας άλλης μη-σκοτισμένης αντίληψης (για παράδειγμα, της αντίληψης του δέντρου) η της ΦΑ.

*) «Ο φωτισμένος παράγοντας» («ΦωΠ») – αντίληψη, η οποία αντηχεί με τις ΦΑ.

*) «Η ειλικρίνεια» – η χαρούμενη επιθυμία να διαχωρίζεις τις αντιλήψεις.

*) «Η αυταπάτη» – η μηχανική επιθυμία να διαστρεβλώσεις [για τον εαυτό σου] την καταγραφή των αντιλήψεων.

*) «Η ψευτιά» – η μηχανική επιθυμία να παραποιήσεις τις [μεταφερόμενες σε κάποιον] καταγεγραμμένες πληροφορίες για τις αντιλήψεις σου.

(Εάν αναφέρεις, ότι έχεις καταγράψει την «απουσία της ζήλιας», αλλά συμπεριφέρεσαι σαν άνθρωπος που ζηλεύει, τότε εγώ έχω την αφορμή να υποθέσω, πως αυταπατάσαι η ψεύδεσαι).

*) «Η φιλαλήθεια» – η μηχανική επιθυμία να καταπιέζεις την ψευτιά.

*) «Η βεβαιότητα [για την παρουσία της αντίληψης]» – μια σταθερή διάκριση της συγκεκριμένης αντίληψης.

(Έμμεσα για τον διαχωρισμό της δεδομένης αντίληψης μπούμε να κρίνουμε η από την ύπαρξη της σκέψης «διακρίνω [αυτό το σύνολο των αντιλήψεων]», «υπάρχει [αυτό το σύνολο των αντιλήψεων]», η βασιζόμενοι στο ότι υπάρχει η ανάμνηση αυτής της αντίληψης .

*) «Η ανάμνηση» – οποιαδήποτε αντίληψη, συνοδευόμενη με τη σκέψη «αυτό έγινε» και βεβαιότητα για αυτό.

*) «Η νοητική καταγραφή [της αντίληψης]» – ο διαχωρισμός + σκέψη «εγώ διακρίνω αυτή την αντίληψη», «αυτή η αντίληψη υπάρχει».

*) «Ο όρος» – η λέξη, με την οποία εγώ σημειώνω κάποιο συγκεκριμένο σύνολο των αντιλήψεων.

*) «Η ενθύμηση [για τις ΦΑ]» – η χε να αισθάνεσαι τις ΦΑ (χεΦΑ), εκδηλωμένη όχι με έναν μεμονωμένο κυματισμό, αλλά λίγο-πολύ συχνά σε κάποιο χρονικό διάστημα. Αντίστοιχα μπορούμε να μιλάμε για λιγότερο η περισσότερο συχνή ενθύμηση, να υπολογίζουμε το ποσοστό της σε % από τον συνολικό χρόνο της καταγραφής.

(Μην μπερδεύετε την χεΦΑ με τη σκέψη «θέλω να αισθάνομαι τις ΦΑ! Η τέχνη της διάκρισης τελειοποιείται με την άσκηση.)

Εφόσον η ενθύμηση είναι μια πυκνή χε, δεν είναι περίεργο, ότι αυτή οδηγεί στην ουσιαστική ενδυνάμωση της χεΦΑ και ΦΑ.

Επειδή η ενθύμηση – δεν είναι η νόηση, μπορούμε να μάθουμε να συνοδεύουμε με αυτήν ΟΠΟΙΑΔΉΠΟΤΕ δραστηριότητα, και έντονη νοητική εργασία επίσης.

*) «Η πρακτική του ευθύ δρόμου» («ΠΕΔ») – σταδιακή ανταλλαγή των ανεπιθύμητων για σένα αντιλήψεων με τις επιθυμητές. Για αυτό πρέπει να νιώθεις την χαρούμενη επιθυμία μιας τέτοιας ανταλλαγής, και να την καλλιεργείς επίμονα και αποφασιστικά, ωσότου η  νέα αποκτημένη συνήθεια δεν εκτοπίσει την παλιά, δημιουργημένη μηχανικά κάποτε. Εγώ ονομάζω αυτόν τον δρόμο «ευθύ» συγκεκριμένα επειδή για την πραγματοποίηση του απαιτείται μια και μοναδική προϋπόθεση – η ύπαρξη της χαρούμενης επιθυμίας να αλλάξεις τις αντιλήψεις, παρουσιασμένες στο δικό σου μέρος.

*) «Η προσπάθεια» – συγκεντρωμένη και έντονη χαρούμενη επιθυμία [της ανταλλαγής των αντιλήψεων [από τις ανεπιθύμητες σε επιθυμητές]. «Συγκεντρωμένη» – σημαίνει, ότι τα χαοτικά αποσπάσματα είναι αδύναμα.

(Για παράδειγμα, το να «καταβάλλεις τις προσπάθειες για την απομάκρυνση των ΑΣ» – δεν σημαίνει να σφίγγεις τους μύες, να τρίζεις τα δόντια σου η να αναπνέεις με κάποιον ειδικό τρόπο – αυτό σημαίνει να θελήσεις πολύ δυνατά να σταματήσεις να βιώνεις τα ΑΣ, να επιθυμείς πάρα πολύ να νιώθεις τις ΦΑ και να έχεις προσμονή για την επίτευξη του αποτελέσματος).

*) Το «[επιθυμητό] αποτέλεσμα» – η εκδήλωση των επιθυμητών αντιλήψεων μετά από τις προσπάθειες της επίτευξης αυτών των αντιλήψεων.

(Καθ` αυτόν τον τρόπο οι μουσούδες συμφωνούν να μιλήσουν για το «αποτέλεσμα» μόνο στην περίπτωση με τις χαρούμενες επιθυμίες. Αυτό έχει όφελος για τις μουσούδες, διότι ρωτώντας τους άλλους και τον εαυτό μας για το αποτέλεσμα, πάντοτε εννοούμε τις χαρούμενες, και όχι μηχανικές επιθυμίες.)

*) Η «ήττα» – απουσία του αποτελέσματος και η καταγραφή αυτού του γεγονότος.

*) Η «πείρα» – σύνολο των αποτελεσμάτων και ηττών.

*) «Το σύνολο» – η εκδήλωση των παρουσιαζόμενων επιθυμητών αντιλήψεων μετά από την επιθυμία (και μηχανική επίσης) αυτών των αντιλήψεων.

(Έτσι βγαίνει, ότι το «αποτέλεσμα» είναι η μεμονωμένη περίπτωση του «συνόλου»)

*) Οι «συνέπειες» – οποιεσδήποτε αντιλήψεις, εκδηλωμένες μετά από την πραγματοποίηση των χαρούμενων η των μηχανικών αντιλήψεων.

(Ως εκ τούτου το αποτέλεσμα και τα σύνολα είναι μεμονωμένες περιπτώσεις των συνεπειών)

*) Το «ισχυρά-συνδεδεμένο σύμπλεγμα [των αντιλήψεων]» – το σύνολο των αντιλήψεων, οι οποίες πολύ συχνά, ή σχεδόν πάντοτε εκδηλώνονται ταυτόχρονα ή το ένα αμέσως μετά από το άλλο (συνήθως σε μια συγκεκριμένη σειρά).

(Για παράδειγμα, η «φίλη μου» – ένα ισχυρά-συνδεδεμένο σύμπλεγμα των αντιλήψεων, διότι σχεδόν πάντοτε την αντιλαμβάνομαι ταυτόχρονα η σταδιακά με αυτά, που εγώ σημειώνω ως το «πρόσωπο της», «το σώμα της», «η φωνή της», «σημασία των λέξεων της» και τα λοιπά, και πολύ συχνά αντιλαμβάνομαι αυτό, το οποίο σημειώνω ως «το μπουφάν της», « τα χάδια της» και τα λοιπά).

*) Το «ασύνδετο σύμπλεγμα[των αντιλήψεων]» – σύνολο των αντιλήψεων, οι οποίες σπάνια η πάρα πολύ σπάνια εκδηλώνονται ταυτόχρονα ή σε μια σειρά, έτσι δεν είναι δυνατός ο εντοπισμός των σταθερών νομοτελειών στις εμφανίσεις τους με τη βοήθεια της ανάλυσης των παρατηρήσεων. Παράδειγμα της καταγραφής τέτοιων συμπλεγμάτων: «η σύμπτωση των συνθηκών», «το χαοτικό στοίβαγμα των γεγονότων», «το χάος», «το άγνωστο». Τονίζω, ότι η διακριτική φωτισμένη συνείδηση και η ΦΑ-διαύγεια παραμένουν εκτός των ορίων αυτού του ορισμού.

*) «Η παράλληλη [αντίληψη ή το σύνολο των αντιλήψεων]» – τέτοια, η οποία μαζί με τις «συνοδευόμενες» αντιλήψεις αποτελεί τα στοιχεία του ισχυρά-συνδεδεμένου συμπλέγματος. Ο όρος χρησιμοποιείται για την απλούστευση της δομής των διατυπώσεων.

(Στην καθημερινή γλώσσα η λέξη « συνοδευόμενη» χρησιμοποιούν και για των ορισμό των ισχυρά-συνδεδεμένων («η επανάσταση συνοδεύεται με αιματοχυσία» και των ασύνδετων συμπλεγμάτων (ο σεισμός συνοδεύτηκε με βροχή). Στην ΠΕΔ εγώ χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη αποκλειστικά και μόνο για τον ορισμό των ισχυρά-συνδεδεμένων συμπλεγμάτων. Για τις ΦΑ προτιμώ να χρησιμοποιήσω τη λέξη « αντίκτυπος»).

*) Η «συνήθεια» – οι αντιλήψεις, εκδηλωμένες κατά διάρκεια (η αμέσως μετά) από την εμφάνιση ενός συγκεκριμένου συνόλου άλλων αντιλήψεων, ώστε όλα μαζί αυτά να δημιουργήσουν το ισχυρά-συνδεδεμένο σύμπλεγμα.

Για παράδειγμα – «να δημιουργήσεις την συνήθεια της απομάκρυνσης του εκνευρισμού [τη στιγμή της εκδήλωσης του εκνευρισμού, φυσικά]» σημαίνει να δημιουργήσεις το ισχυρά-συνδεδεμένο σύμπλεγμα «εκνευρισμός-προσπάθεια της απομάκρυνσης του εκνευρισμού».

(Στην καθημερινή γλώσσα με τη λέξη «συνήθεια» ορίζουν την οποιαδήποτε συχνά επαναλαμβανόμενη αντίληψη, για παράδειγμα η φράση « έχει το συνήθειο να εκνευρίζεται» σημαίνει, ότι αυτός εκνευρίζεται πολύ συχνά. Αυτό σημαίνει, ότι ο εκνευρισμός μπαίνει στο ισχυρά-συνδεδεμένο σύμπλεγμα «αυτός ο άνθρωπος»).

*) Η «καλλιέργεια των ΦΑ» – η πραγματοποίηση των προσπαθειών για την αύξηση της συχνότητας, έντασης και άλλων ιδιοτήτων της εκδήλωσης αυτής της ΦΑ.

*) Η «προσωπικότητα» – το ισχυρά-συνδεδεμένο σύμπλεγμα των αντιλήψεων από 5 σκάντχα.

*) Το «ακόρντο» – το ισχυρά-συνδεδεμένο σύμπλεγμα των ΦΑ.

*) «Ενιαίος σκοπός» – μια έντονη και σταθερή χαρούμενη επιθυμία, η οποία δημιουργεί το ακόρντο με την προσμονή, επιμονή και σοβαρότητα (συχνά εκδηλώνονται και οι άλλες ΦΑ). Οι υπόλοιπες χαρούμενες επιθυμίες αποδυναμώνονται, εάν δεν έχουν αντίκτυπο με αυτό.

*) «Η διαδικασία» – σύνολο των διαδοχικών αντιλήψεων (σταδίων), το οποίο έχει οριστεί ως ισχυρά-συνδεδεμένο σύμπλεγμα.

*) «Το στάδιο» – ένα μεμονωμένο στοιχείο της διαδικασίας.

*) «Η σειρά [των αντιλήψεων]» – το σύνολο των αντιλήψεων, οι οποίες ακολουθούν η μια την άλλη.

*) «Η πραγματοποίηση [της επιθυμίας] (σαν ακολουθία)» – η ακολουθία των αντιλήψεων, συνοδευόμενων με την επιθυμία του αποτελέσματος, για τις οποίες υπάρχει η προαίσθηση, πως θα επιφέρουν το σύνολο.

*) «Η πράξη» – ένα μέρος της πραγματοποίησης της επιθυμίας.

*) «Η δημιουργία της ΦΑ» – πραγματοποίηση της προσπάθειας για την επίτευξη της εκδήλωσης της ΦΑ.

*) «Η διαδικασία της απομάκρυνσης του ΑΣ»: αποτελείται τουλάχιστον από τα παρακάτω σταδία:

1) σύντομη, σχεδόν στιγμιαία νοητική καταγραφή: «υπάρχει το ΑΣ»,

2) η χαρούμενη επιθυμία να σταματήσεις την αίσθηση του ΑΣ,

3) η πράξη (δηλαδή, ο συγκεντρωμένος δυνατός κυματισμός της χαρούμενης επιθυμίας) της απομάκρυνσης του ΑΣ,

4) η χαρούμενη επιθυμία της ΦΑ,

5) η προσπάθεια της δημιουργίας της ΦΑ(δηλαδή, ο συγκεντρωμένος κυματισμός της χαρούμενης επιθυμίας αμέσως τώρα, το «άλμα» μέσα στις ΦΑ, «η ανάμνηση του εαυτού σου» στις ΦΑ),

6) η εκδήλωση της ΦΑ.

Μόνο μετά από την ολοκλήρωση του 6-του σημείου μπορούμε να θεωρήσουμε την απομάκρυνση άψογα εκτελεσμένη.

(Η «διαδικασία της απομάκρυνσης» συμβαίνει, όταν η πείρα της απομάκρυνσης είναι αδύναμη, η όταν η χαρούμενη επιθυμία να απομακρύνεις το ΑΣ δεν υπερβαίνει την μηχανική επιθυμία να συνεχίσεις να αισθάνεσαι τα ΑΣ – σε αυτή την περίπτωση η ανταλλαγή του ΑΣ με τη ΦΑ γίνεται πάρα πολύ αργά, και φαίνονται ξεκάθαρα όλα τα αναφερόμενα παραπάνω σταδία. Κατά την απόκτηση της πείρας της απομάκρυνσης των ΑΣ και ενδυνάμωσης των χε να σταματήσεις την αίσθηση των ΑΣ και να νιώθεις τις ΦΑ, ορισμένα στάδια αρχίζουν να εκτελούνται από συνήθεια και πάρα πολύ γρήγορα, έτσι με τον καιρό αρχίζουμε να μιλάμε για την «πράξη της απομάκρυνσης» και όχι για την «διαδικασία».

Στα αναφερόμενα στάδια μπορούν να προστεθούν και άλλα, για παράδειγμα, η επιθυμία να ενδυναμώσεις την χε για τις ΦΑ, η οι σκέψεις – «φωτισμένοι παράγοντες», η να εμφανιστούν οι κύκλοι μιας παράξενης μορφής).

*) «Η πράξη της απομάκρυνσης του ΑΣ» η απλώς «απομάκρυνση του ΑΣ» – είναι η προσπάθεια, ως αποτέλεσμα της οποίας:

α) δεν μένει το παραμικρό ίχνος από το ΑΣ,

β) εμφανίζεται έστω και αδύναμη, αλλά ξεκάθαρη ΦΑ.

*) «Η τεχνολογία» – καταγραφή [με τη σειρά της εκτέλεσης] των σταδίων της διαδικασίας πραγματοποίησης της επιθυμίας.

*) «Η δίψα των ανακαλύψεων» – το ακόρντο, αποτελούμενο από:

1) την χε των ανακαλύψεων [στην πρακτική] (δηλαδή της εκδήλωσης των νέων ΦΑ, σαφήνειων, ανακάλυψης των νέων τεχνολογιών και άλλες). Άλλος ένας ορισμός με αντίκτυπο – η χαρούμενη επιθυμία να μαθαίνεις,

2) την αίσθηση του μυστήριου,

3) σοβαρότητα.

*) «Η ξεκούραση» – η διακοπή των [σωματικών] φορτώσεων, ως αποτέλεσμα των οποίων ήρθε η κούραση.

(Ούτε η ΑΕΚ (νωθρότητα, δεν-συμβαίνει-τίποτα και άλλα), ούτε τα ΘΣ (επάρκεια, χαρά της κτήσης, χαιρεκακία δεν είναι σε καμία περίπτωση ξεκούραση. Κάθε φορά, όταν ο άνθρωπος θέλει να «ξεκουραστεί» με τη βοήθεια των ΘΣ, αντί της επιθυμητής ανακούφισης από το μείγμα της κούρασης με τα 4Α, συμβαίνει απλώς η εκτόπιση των 4Α, αντικατάσταση αυτών με τα ΘΣ με πολύ σύντομη αναπόφευκτη ενδυνάμωση των 4Α. Ένας και μοναδικός τρόπος να ξεκουραστείς είναι να σταματήσεις τις σωματικές φορτώσεις, και εάν ο άνθρωπος υπό την έννοια της ξεκούρασης καταλαβαίνει την ελευθερία από τα 4Α, τότε αυτό γίνεται αποκλειστικά με την απομάκρυνση των 4Α και δημιουργία των ΦΑ).

*) «Η κούραση» – σύνολο των [σωματικών] αισθήσεων, οι οποίες είναι η συνέπεια των μακροχρόνιων η πολύ έντονων σωματικών φορτώσεων. Συνοδεύεται με την επιθυμία να κάνεις ένα διάλειμμα από τις φορτώσεις. Τονίζω, ότι τέτοια στοιχεία του ΑΦ, ΑΣ και της ΑΕΚ, όπως η νωθρότητα, απάθεια, ανία, τεμπελιά, μιζέρια δεν είναι κούραση.

Η κούραση είναι απολύτως συμβατή με τις ΦΑ, πάνω από αυτό – εάν οι σωματικές φορτώσεις έχουν ως κίνητρο την χαρούμενη επιθυμία, η κούραση τότε είναι μια ευχάριστη αίσθηση.

*) «Η στάση» – το σύνολο των μερικών αντιλήψεων, δημιουργημένο ως αποτέλεσμα της πραγματοποίησης της καταγεγραμμένης επιθυμίας.

*) «Η κατάσταση» – το σύνολο των αντιλήψεων, δημιουργημένο εκτός από τις καταγεγραμμένες επιθυμίες.

*) «[Χρησιμοποιούμενη τώρα] κλίμακα της έντασης» – στην ΠΕΔ χρησιμοποιείται τώρα η κλίμακα των 10 βαθμών, όπου το ένα αντιστοιχεί στην ελάχιστη ένταση της δεδομένης αντίληψης, το 10 – στην μέγιστη. Διότι κατά την εκτέλεση της πρακτικής η ένταση των αντιλήψεων μεγαλώνει /μειώνεται ακλόνητα, υπολογίζονται οι αντιλήψεις, επιλεγμένες τον τελευταίο καιρό (μήνας οι μερικοί μήνες).

*) «Η συμπύκνωση της κλίμακας» – αναβαθμολόγηση της έντασης των σκοτισμένων αντιλήψεων λόγο σταθερής μείωσης της κατά μέσω όρο έντασης τους. Αυτό, που πριν ήταν για 3-4, γίνεται 10. Αυτό, που νωρίτερα ήταν «περισσότερο από 4», γίνεται «υπερβολικό». Αυτό, που πριν είχε βαθμολογηθεί ως « πολύ αδύναμο», έχει πλέον την ένταση από 1 έως 5.

*) «Ουσιαστικός» – τέτοιος, η ένταση του οποίου εκτιμάται ως μεγαλύτερη των 5 βαθμών.

*) «Σημαντικός» – τέτοιος, η ένταση του οποίου εκτιμάται από το 3 έως 5.

*) «Αδιάφορο» – δεν υπάρχουν αξιόλογες επιθυμίες, σχετικές με το αντικείμενο της συζήτησης.

*) «Εμπόδιο», «δυσκολία» – μια τέτοια στάση η κατάσταση, στην οποία υπάρχει η ανάγκη να καταβάλλεις τις ουσιαστικές προσπάθειες για την επίτευξη του αποτελέσματος.

*) «Απλός» – τέτοιος, με τον οποίο δεν εμφανίζονται τα εμπόδια.

*) «Η δραστήρια αναμονή» – στάση, αποτελούμενη από τις παρακάτω χαρούμενες επιθυμίες:

1) ο ενιαίος σκοπός [στοχευόμενος στην επίτευξη κάποιου αποτελέσματος].

2) η χε να απομακρύνεις τις με, οι αποσκοπούν στην επίτευξη του συγκεκριμένου αποτελέσματος.

3) η χε να μην πραγματοποιείς τις αδύναμες και ασταθείς χε, οι οποίες στοχεύουν στην επίτευξη του συγκεκριμένου αποτελέσματος.

4) η χε της εμφάνισης των έντονων και σταθερών χε, οι οποίες έχουν αντίκτυπο με τον ενιαίο σκοπό και στοχεύουν στην επίτευξη των ενδιάμεσων αποτελεσμάτων.

Η στάση της δραστήριας αναμονής είναι η συνέπεια της πρακτικής της καλλιέργειας και ενδυνάμωσης των χε και αντιστοιχών ΦΑ.

(Ως εκ τούτου εμφανίζεται το «εφέ του φράγματος» – η ένταση και η σταθερότητα της χε μεγαλώνει, και αυξάνεται η επιμονή, προσμονή, σοβαρότητα, εκδηλώνονται και οι άλλες ΦΑ).

(Ταυτόχρονα είναι πολύ πιθανόν να μην εκδηλωθούν καθόλου οι χε των ενδιάμεσων βημάτων !Αλλά αυτό δεν σημαίνει ήττα, διότι ο «ενιαίος σκοπός» ενισχύεται κατά την «δραστήρια αναμονή», εκκαθαρίζεται από τα μηχανικά συστατικά, κάτι που μεγαλώνει την πιθανότητα της επίτευξης του αποτελέσματος με παράκαμψη της επίτευξης των ενδιάμεσων αποτελεσμάτων).

*) «Η εκβιασμένη [πράξη]» – η πραγματοποίηση της μηχανικής επιθυμίας, εκτελεσμένης παρά τα σημαντικά ΑΣ, εμφανιζόμενα ταυτόχρονα με αυτήν.

*) «Η αντικειμενικά-στοχευόμενη δραστηριότητα» του ανθρώπου – η διάκριση των ισχυρά-συνδεδεμένων συμπλεγμάτων, αναζήτηση των νομοτελειών στις εκδηλώσεις τους, χειρισμός αυτών για την επίτευξη των επιθυμητών αντιλήψεων.

*) «Αντικείμενο», «πλάσμα», «διαδικασία» – οι ορισμοί των πολύ ισχυρά-συνδεδεμένων συμπλεγμάτων των αντιλήψεων.

*) «Η καταστροφή», «η διάλυση», «η παύση» του αντικειμένου, πλάσματος η της διαδικασίας αντίστοιχα – τα σύνολα των αντιλήψεων, μετά από τα οποία εξαφανίζεται η ταυτόχρονη (η με τη σειρά) εκδήλωση των αντιλήψεων του ισχυρά-συνδεδεμένου συμπλέγματος (ειδικά, όποτε αυτό δεν μπορεί να αντιστραφεί).

*) «Τα στοιχεία» (η τα «συστατικά» ), οι «ιδιότητες της συμπεριφοράς» (η τα «στοιχεία του χαρακτήρα, της προσωπικότητας» ) και τα « στάδια» – κάποια ορισμένα ισχυρά-συνδεδεμένα συμπλέγματα του αντικειμένου, πλάσματος η της διαδικασίας αντίστοιχα.

(Τονίζω, ότι εάν χρησιμοποιείς αυτούς τους όρους με την προτεινόμενη σημασία, γίνεται σαφές, ότι το «αντικείμενο» δεν ταυτίζεται με την «δομή», το «πλάσμα» με την «συμπεριφορά» και η «διαδικασία» – με την «ακολουθία των σταδίων» ακόμα και στην περίπτωση, όταν ορισμένα ισχυρά-συνδεδεμένα συμπλέγματα καλύπτουν εξ` ολοκλήρου το σύνολο των επιλεγμένων αντιλήψεων στο αρχικό ισχυρά-συνδεδεμένο σύμπλεγμα. Μπορούμε να πούμε αλλιώς: το να «σημειώσεις» κάτι δεν είναι το ίδιο με το να «γνωρίσεις όλη την πληρότητα της δομής και των ιδιοτήτων». Εύκολα αποδεικνύεται και στην πείρα το γεγονός, ότι εάν τη δεδομένη στιγμή υπάρχει η διάκριση κάποιου συνόλου των αντιλήψεων, όσο εκτελείται η πρακτική της απομάκρυνσης των σκοτισμών και της καλλιέργειας των ΦΑ (η, μιλώντας σχετικά με τα αντικείμενα, κατά την πρόοδο της μελέτης) συμβαίνουν οι παρακάτω αλλαγές:

1) εμφανίζονται οι νέες καταγραφές των διακρίσεων, και υπάρχει η συνειδητοποίηση, ότι η δεδομένη διάκριση παλιότερα απουσίαζε σε αυτό το μέρος. Αυτό είναι το παράδειγμα της ενδυνάμωσης της διακριτικής ικανότητας ως αποτέλεσμα της πρακτικής, και επίσης παράδειγμα της «ανάπτυξης» του ανθρώπου, δηλαδή εκδήλωσης των νέων, άγνωστων μέχρι τώρα αντιλήψεων.

(Η, μιλώντας για το αντικείμενο, μπορούμε να ανακαλύψουμε τις νέες αντιλήψεις ως αποτέλεσμα του ότι:

α) το έχουν προσεγγίσει με μια νέα μέθοδο της επίδρασης – αυτό είναι το παράδειγμα της κανονικής επιστημονικής έρευνας, είτε στον τομέα της πειραματικής φυσικής, είτε της πειραματικής ψυχολογίας.

β) αυξήθηκε η ισχύς της πειραματικής βάσης (της αναλυτικής δυνατότητας των οργάνων και τα λοιπά), της αποτελεσματικότητας των μεθόδων της έρευνας της προσωπικότητας και άλλα).

2) εμφανίζονται οι νέες καταγραφές των διακρίσεων, με την ταυτόχρονη συνειδητοποίηση, ότι η συγκεκριμένη διάκριση υπήρχε και παλιότερα σε αυτό το μέρος. Αυτό είναι το παράδειγμα της ενδυνάμωσης της ειλικρίνειας ως αποτέλεσμα της πρακτικής.

3) εκδηλώνονται οι νέοι τρόποι της διάκρισης των ισχυρά-συνδεδεμένων συμπλεγμάτων στη σύσταση του αρχικού συμπλέγματος, κάτι που μελλοντικά μπορεί να γίνει βάση για τη δημιουργία των νέων υποθέσεων και περαιτέρω μελέτης και ανακάλυψης των καινούριων αντιλήψεων.

Καθ` αυτόν το τρόπο, ονομάζοντας το ισχυρά-συνδεδεμένο σύμπλεγμα με κάποιο όρο, δεν μπορώ να υποθέσω, ότι έχω καταγράψει όλες τις αναγνωρισμένες αντιλήψεις, τις οποίες αργότερα θα συμπεριλάβω στη σύσταση της δομής του αρχικού ισχυρά-συνδεδεμένου συμπλέγματος λόγο του ότι αυτά πληρούν τις προϋποθέσεις, που έχουν μπει στον ορισμό του ισχυρά-συνδεδεμένου συμπλέγματος.

Είναι πάρα πολύ εύκολο να εφαρμόσεις τα λεγόμενα παραπάνω, έτσι δεν θα σταματήσω για παραδείγματα, ο καθένας μπορεί να το κάνει μόνος του. Αυτό, που συμβαίνει με τον ασκούμενο την ΠΕΔ, είναι το παράδειγμα της διεύρυνσης και της εξακρίβωσης της σύστασης του ισχυρά -συνδεδεμένου συμπλέγματος υπό την ονομασία του «εγώ», «αυτό το μέρος», «το σύνολο των αντιλήψεων σε αυτό το μέρος»).

*) «Η δομή», ο «χαρακτήρας» («η προσωπικότητα»), η αλλιώς «ακολουθία» – το σύνολο των στοιχείων, ιδιοτήτων της συμπεριφοράς και των σταδίων αντίστοιχα.

*) «Η περιγραφή [του συνόλου των αντιλήψεων]»:

α) «η δομική περιγραφή της συμπεριφοράς» – ο κατάλογος των ισχυρά-συνδεδεμένων συμπλεγμάτων, που έχουν διακριθεί σε αυτή την ομάδα των αντιλήψεων (τα στοιχεία, οι ιδιότητες της συμπεριφοράς του δεδομένου συνόλου των αντιλήψεων και των στοιχείων του, στάδια) και/η :

β) «η περιγραφή με αντίκτυπο» – ο κατάλογος των αντιλήψεων, που έχουν αντίκτυπο με αυτό το σύνολο. Συνήθως χρησιμοποιούνται λεκτικές, γραφικές περιγραφές (αλλά μόνο και μόνο λόγο της συνήθειας να ξεχωρίζεις τα ισχυρά-συνδεδεμένα συμπλέγματα συγκεκριμένα ανάμεσα σε αυτές τις ομάδες των αντιλήψεων).

(Η απουσία της δομικής περιγραφής της συμπεριφοράς είναι μια εξαιρετικά σοβαρή αφορμή να υποθέσεις, ότι η συγκεκριμένη φράση – δεν είναι περιγραφή, αλλά ο «ποιητισμός» (κοίταξε παρακάτω), διότι:

1) εάν ο άνθρωπος περιγράφει πραγματικά το σύνολο των αντιλήψεων, το οποίο έχει διακρίνει, τότε είναι ικανός ανά πάσα στιγμή να δώσει πολύ ανεπτυγμένη δομική περιγραφή της συμπεριφοράς μετά από την πρώτη κιόλας εμπειρία της εκδήλωσης αυτών των αντιλήψεων, δηλαδή να αναφέρει μια πληθώρα από λεπτομέρειες της εμφάνισης τους.

2) δεν είναι απλώς «ικανός να δώσει περιγραφή», μα μια τέτοια επιθυμία εμφανίζεται σε αυτόν αναπόφευκτα, στην περίπτωση, όταν οι συγκεκριμένες αντιλήψεις είναι στην ουσία φωτισμένες η συμπεριλαμβάνουν στη σύσταση τους φωτισμένα στοιχεία, στάδια).

*) «Ο ΦΠ-αντίκτυπος» – ο ορισμός του φαινομένου, που συνίσταται στο ότι υπάρχει δυνατός αντίκτυπος ανάμεσα στην εκδήλωση των ΦΑ και χαρούμενη επιθυμία να τις περιγράψεις.

*) «Ο ορισμός του όρου» – η περιγραφή του ισχυρά-συνδεδεμένου συμπλέγματος, το οποίο θα σημειώνω με αυτόν τον όρο.

*) «Η διευκρίνηση της σημασίας του όρου» = η διευκρίνηση της περιγραφής του ισχυρά-συνδεδεμένου συμπλέγματος, ονομαζόμενου με αυτόν τον όρο, δηλαδή:

α) η διευκρίνιση του κατάλογου των ισχυρά-συνδεδεμένων συμπλεγμάτων

β) η επιλογή των αντιλήψεων, που έχουν τον δυνατότερο αντίκτυπο με τη δεδομένη αντίληψη (σύνολο των αντιλήψεων).

*) «Ο επαρκής προσδιορισμός του όρου»: ένας τέτοιος ορισμός, ο οποίος δεν προκαλεί την χαρούμενη επιθυμία να τον διευκρινίσεις, και η χρήση του οδηγεί στην εμφάνιση της λογικής σαφήνειας (και πιθανών να φέρει αντίκτυπο με την ΦΑ-διαύγεια).

*) «Η λέξη-παράσιτο» – μια λέξη, η οποία δεν είναι όρος, δηλαδή η σημασία της δεν έχει προσδιοριστεί. Η χρήση των λέξεων-παράσιτων στην καθημερινή ομιλία αυτόματα την κάνει ασυνάρτητη, άνευ λογικής σαφήνειας, η ομιλία αυτή δεν έχει αντίκτυπο με την ΦΑ-διαύγεια.

(Στο καθημερινό λεξιλόγιο αυτές οι λέξεις σχεδόν δεν υπάρχουν, διότι διαφορετικοί άνθρωποι θα προσδιορίσουν με πολύ μεγάλη ομοιότητα, εάν θα έχουν τέτοιο σκοπό, τις λέξεις «καρεκλά», «τραπέζι», «σκούπισε», «φέρε», δηλαδή, αυτές οι λέξεις έχουν αρκετά ακριβή ορισμό από τον ίδιο τον τρόπο της χρήσης τους στο συγκείμενο. Το ίδιο ισχύει για την επικοινωνία των φυσικών για τη φυσική, επιστημόνων για το μηχάνημα, το οποίο επεξεργάζονται, πολιτικών μηχανικών για τον κινητήρα που επισκευάζουν, και τα λοιπά. Αυτό συνδέεται με το ότι στην οικιακή και επαγγελματική δραστηριότητα οι άνθρωποι θέλουν να λαμβάνουν αποτέλεσμα, και είναι αναγκασμένοι να πετυχαίνουν την κατανόηση με αρκετή ακρίβεια, αλλιώς το αποτέλεσμα δεν θα υπάρξει, και αυτό θα είναι ορατό σε όλους. Υπάρχει μια τεράστια ποσότητα των λέξεων-παράσιτων στον τομέα της περιγραφής της ψυχικής δραστηριότητας του ανθρώπου – πολύ συχνά σχεδόν 100%. Η εξήγηση αυτού του φαινομένου βρίσκεται στο ότι οι άνθρωποι δεν έχουν επιθυμία να πετύχουν αποτελέσματα με τη μορφή της επίτευξης κάποιων επιθυμητών καταστάσεων, και δεν υπάρχει η επιθυμία να ελέγξουν – εάν κάποιος έχει λάβει αποτέλεσμα, η όχι.)

*) «Τα ι-παράσιτα» («ιώδη- παράσιτα») – οι λέξεις-παράσιτα, για τα οποία οι άνθρωποι, που τα χρησιμοποιούν, έχουν την αβάσιμη βεβαιότητα, ότι γνωρίζουν τη σημασία τους. Παραδείγματα : «πρέπει», «βοήθεια», «καλό», «κακό», «δικαιοσύνη», «σωστό» και άλλες. Δηλαδή, οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται καν, ότι αυτή η λέξη – είναι παράσιτο (και συνήθως δεν θέλουν να το αντιληφθούν, διότι θέλουν να υποστηρίξουν την ηλιθιότητα και δεν θέλουν να νιώσουν σαφήνεια).

*) «Τα σ-παράσιτα» (τα «παράσιτα-στανδαρ») – οι λέξεις – παράσιτα, για τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι έχουν σαφήνεια, ότι δεν σημαίνουν τίποτα συγκεκριμένο. Τα παραδείγματα: οι ενοχλητικές προσθήκες του τύπου «να πούμε», «περίπου», «δηλαδή», «πως-το-λένε», «βασικά», «απλώς», «κάπως», «γενικά».

*) «Τα ε-παράσιτα» («[ψευτο]-επιστημονικό αργκό») – ένα είδος των ιώδη παράσιτων: οι λέξεις, οι οποίες κατά τη γνώμη των ανθρώπων, που τις χρησιμοποιούν, προσθέτουν περισσότερη σημασία στα λεγόμενα, τους δίνουν επιπλέον βαρύτητα. Τα ε-παράσιτα ενισχύουν την ΑΑΣ, και επίσης ο προορισμός τους είναι να κάνουν τον συνομιλητή να αισθανθεί την ΑΑΧ, να πνίξει την επιθυμία να φέρνει αντιρρήσεις, να σκέφτεται ανεξάρτητα, πιέζουν να μυηθεί τυφλά τις θεωρίες του ομιλητή. Ενίοτε τα ε-παράσιτα χρησιμοποιούνται για την αμοιβαία στήριξη της ΑΑΣ, από κοινού βύθιση στην μεθυστική επάρκεια και ηλιθιότητα. Παραδείγματα: «στην πραγματικότητα», «γενικά», «ήθελα να πω, ότι…», «ναι, αλλά…», «κάπως έτσι», «θα θεωρήσουμε, ότι…», «σύμφωνα με κάποιες έρευνες…», «κάποιος φιλόσοφος ακόμα το τάδε αιώνα είπε, ότι…», «είναι κοινώς γνωστό, ότι», «κατά την υποκειμενική μου γνώμη…», «αντικειμενικότητας χάρη πρέπει να πω…», «θα σας πω το εξής…», «να μου επιτρέψετε, αλλά…» και τα λοιπά. Εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούν τον εαυτό τους διανοητικά ανεπτυγμένη και σημαντική προσωπικότητα, για αυτό η ποικιλία τέτοιων φράσεων είναι τεράστια.

*) «Τα ο-παράσιτα» («ομιλητικά παράσιτα») – οι φωνητικές, κινητικές επίμονες προσθήκες στην ομιλία:

1) ο ελαφρύς διπλασιασμός του αρχικού φθόγγου της πρώτης λέξης στη φράση: «θθα σας πω το εξής…»,

2) περισσότερο δυνατό από το συνηθισμένο κλείσιμο των βλεφάρων στην αρχή της εκφώνησης της φράσης,

3) μεγαλύτερο από το συνηθισμένο άνοιγμα (γούρλωμα) των ματιών,

4) τέντωμα του τελευταίου φωνήεν ανάμεσα στα μέρη της φράσης : « νομίζω, οτιιιι…»

5) διάφορα «εεεε…», «μ…».

6) ατελείωτη λίστα διαφορετικών επίμονων κινήσεων την ώρα της ομιλίας – αλλαγές στο πρόσωπο, ξυσίματα, τεντώματα και πολλά άλλα.

*) Ο «ποιητισμός» – ένα είδος των ιώδη παράσιτων: οι λέξεις-παράσιτα, χρησιμοποιούμενες ως τριγκερς για την αίσθηση των ΘΣ και ΑΣ.

*) «Η αυταπάτη εντός εισαγωγικών» – μια πολύ συχνή μορφή της αυταπάτης, όταν η λέξη -παράσιτο μπαίνει εντός εισαγωγικών και με αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιείται, όπως είχε χρησιμοποιηθεί και παλιότερα! Ταυτόχρονα ο άνθρωπος σκέφτεται : «Αφού εγώ έχω βάλει τη λέξη σε εισαγωγικά, άρα, καταλαβαίνω, ότι αυτή δεν σημαίνει τίποτα». Για ποιο λόγο τότε να γράψεις κάτι, που δεν σημαίνει τίποτα? Γιατί αντί της φράσης «αυτός με «βοήθησε» να μην γράψεις «αυτός με «φβξηξγετ»? Ο άνθρωπος δεν θέτει αυτή την ερώτηση στον εαυτό του και καταπιέζει την λογική σαφήνεια για το ότι συνεχίζει να χρησιμοποιεί τη λέξη -παράσιτο.

*) «Οι εκδηλώσεις [του ανθρώπου]» – το σύνολο των πράξεων του.

(Για να μην κάνω τον ορισμό πιο περίπλοκο, θα μιλάω πάντα για τις εκδηλώσεις του άλλου ατόμου, και για τις προϋπόθεσης σε σχέση με άλλο άτομο, παρότι που ακριβώς το ίδιο πράγμα μπορείς να πεις και για τον εαυτό σου, όταν θυμάσαι τον εαυτό σου, δηλαδή, όταν υπάρχει κάποιο σύνολο των αντιλήψεων, τις οποίες εσύ έχεις καθορίσει ως « αυτό είχε συμβεί με μένα κάποτε».)

*) «Η συμπεριφορά [του ανθρώπου]» – το σύνολο των πράξεων [του ανθρώπου], προσδιορισμένο ως ισχυρά-συνδεδεμένο σύμπλεγμα.

*) «Οι εξωτερικοί παράγοντες» (η αλλιώς «συνθήκες», η «καταστάσεις») – το σύνολο των αντιλήψεων, βρισκόμενων εκτός της σύστασης των μελετημένων από εμένα ισχυρά-συνδεδεμένων συμπλεγμάτων. Για παράδειγμα, εάν εγώ θέλω να ερμηνεύσω την συμπεριφορά της κοπέλας, η οποία με κοίταξε αγρία, πρέπει να λάβω υπ` όψιν μου τους εξωτερικούς παράγοντες: την παρουσία του ζηλιάρη-συζύγου της, του παιδιού, που την τραβά από το χέρι, και τα λοιπά, και τα λοιπά. Σαν αποτέλεσμα η αρχική ερμηνεία «δεν της αρέσω» μπορεί να αλλάξει σε ριζικά αντίθετη: «αυτή σκέφτεται – πόσο χαζή είναι, επειδή αντί να διασκεδάσει με μια τόσο κουλ κοπέλα, σαν και εμένα, αυτή παίζει τον ρόλο της καθωσπρέπει παντρεμένης κυρίας».

*) «Οι βάσεις [των ερμηνειών, υποθέσεων]» – φαινόμενα, τα οποία είχες παρατηρήσει αρκετές φορές νωρίτερα (στον εαυτό σου η στους άλλους), και ανακάλυψες, ότι λίγο-πολύ συχνά (και αναλόγως από την παρουσία κάποιων εξωτερικών παραγόντων) συνοδεύονται η με τις αντιλήψεις, την παρουσία των οποίων είχες υποψιαστεί, η με τις άλλες αντιλήψεις, οι οποίες ήδη με τη σειρά τους συνοδεύονται με τις αντιλήψεις, την παρουσία των οποίων εσύ υποψιάζεσαι.

*) «Η εικασία» – το συμπέρασμα για την υψηλή πιθανότητα του κάποιου πράγματος, βασισμένο στα δεδομένα [με τη μορφή της σειράς των συμπερασμάτων, που υπάρχουν, και κατάλογου των γνωστών νομοτελειών].

*) «Η ερμηνεία [των εκδηλώσεων του άλλου ανθρώπου]» – η ειδική περίπτωση των υποθέσεων για το ότι κάποιες αντιλήψεις [του άλλου ατόμου] συνοδεύουν κάποιες από τις [δικές του] εκδηλώσεις.

Αναφέροντας για την παρουσία των αφορμών να υποθέσεις κάποιες αντιλήψεις του άλλου ανθρώπου, είναι αναγκαίο:

α) να δείξεις τις ορισμένες εκδηλώσεις τους

β) σύμφωνα με την αποκτημένη πείρα της παρατήρησης αυτών των εκδηλώσεων και των αντιλήψεων που τις συνοδεύουν υπό τις συνθήκες, κοντινές στα αντικείμενα της παρακολούθησης, να απαριθμήσεις τις πιθανές ερμηνείες.

(Μιλώντας για τις «αντιλήψεις του άλλου ανθρώπου» πρέπει να διατηρήσεις την σαφήνεια για το ότι η ίδια η έννοια «ο άλλος άνθρωπος» δεν είναι κάτι άλλο παρά η σημείωση των ΔΙΚΏΝ ΜΟΥ αντιλήψεων. Όλες οι αντιλήψεις – είναι μόνο «οι δικές μου» αντιλήψεις, δηλαδή, μόνο αυτό, που διακρίνεται και καταγράφεται σε αυτό το μέρος, και «ο άλλος άνθρωπος», «οι εκδηλώσεις του άλλου ανθρώπου» – είναι η σημείωση των ίδιων «δικών μου» αντιλήψεων, οι οποίες είναι στην ουσία τα ισχυρά-συνδεδεμένα συμπλέγματα. Θα ήταν λάθος, βασισμένοι στους προαναφερόμενους συλλογισμούς να κτίσουμε τις δημοφιλείς θεωρίες για την «πραγματικότητα», «παραίσθηση», «μοναξιά», διότι αυτές οι λέξεις είναι παράσιτα, δηλαδή, δεν έχουν ορισμένη σημασία και χρησιμοποιούνται με την ιδιότητα των στοιχείων [λανθασμένων, αβάσιμων] θεωριών.)

*) «Ανάλογος» – αντίστοιχος με τις υπάρχουσες προϋποθέσεις, παρατηρήσεις.

*) «Ανάλυση της ήττας» – η καταγραφή των εκτελεσμένων προσπαθειών, αλλαγών της σύστασης των αντιλήψεων κατά τη διαδικασία των προσπαθειών, συνεπειών. Αναζήτηση των νομοτελειών, δημιουργία των υποθέσεων για τα αίτια της ήττας, η ολοκλήρωση των μελετών. Ανάλυση της ήττας είναι ο τρόπος να πετύχεις την σαφήνεια, να κάνεις τις προσπάθειες πιο αποτελεσματικές, να αυξήσεις την πιθανότητα της απόκτησης των αποτελεσμάτων.

*) «Απαραίτητο [για την απόκτηση του αποτελέσματος]» – αυτό, χωρίς το οποίο, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις, είναι αδύνατον να πετύχεις το αποτέλεσμα.

*) «Το ψέμα» – η πραγματοποίηση της μηχανικής επιθυμίας να διαστρεβλώσεις την πληροφορία για τις αντιλήψεις σου (ανεξάρτητα από τη μέθοδο – μετατόπιση των τόνων, παραλείψεις, αλλαγές και τα λοιπά).

*) «Η παραπληροφόρηση» – η πραγματοποίηση της χαρούμενης επιθυμίας να διαστρεβλώσεις την πληροφορία για τις αντιλήψεις σου (ανεξάρτητα από τη μέθοδο – μετατόπιση των τονισμών, οι παραλήψεις, αλλαγές και τα λοιπά). Οι τυπικοί στόχοι της παραπληροφόρησης:

1) η δημιουργία για άλλο πρακτικό μιας εκπαιδευτικής κατάστασης, όταν υπάρχουν οι αφορμές να υποθέσεις, πως έχει την χαρούμενη επιθυμία για παρόμοια εξάσκηση

2) η δημιουργία της εκπαιδευτικής κατάστασης για τον εαυτό σου,

3) η προστασία από τις επιθετικές ενέργειες των άλλων ανθρώπων.

(Ο τυπικός σκοτισμός : να περνάς το δικό σου ψέμα για παραπληροφόρηση. Λύση – να εξετάσεις προσεκτικά τις αντιλήψεις σου, να δημιουργήσεις την επιθυμία να αυξήσεις την ειλικρίνεια (με μεγαλόφωνη έκφραση της επιθυμίας και άλλα), να πάρεις τη στάση « είμαι ανειλικρινής τώρα», να αναζητήσεις την σύμπραξη του άλλου πρακτικού, για να μπορέσει να σε εξετάσει).

*) «Τα αγκάθια» – οι εκδηλώσεις, που σου δίνουν τις αφορμές να υποψιαστείς την ύπαρξη των αντιλήψεων σε κάποιων άνθρωπο, οι οποίες δεν ταιριάζουν με την εικόνα, που έχεις σχηματίσει για αυτόν.

*) «Οι καρποί» – οι εκδηλώσεις, που σου δίνουν την αφορμή να υποθέσεις την ύπαρξη των αντιλήψεων σε κάποιων άνθρωπο, οι οποίες ταιριάζουν με την εικόνα, την οποία έχεις σχηματίσει για αυτόν.

*) «Ο εκτοπισμός» – είναι η πραγματοποίηση των μηχανικών επιθυμιών:

α) να μην ξεχωρίζεις τα «αγκάθια» του ανθρώπου.

β) να καταπιέσεις τις αναμνήσεις για τις εκδηλώσεις του ανθρώπου, εάν υπάρχουν υποθέσεις η και βεβαιότητα ακόμα, ότι μετά από την ανάλυση θα εμφανιστούν τα «αγκάθια».

γ) να καταπιέσεις την λογική νόηση της ανάλυσης των εκδηλώσεων του ανθρώπου, εάν υπάρχουν αφορμές η βεβαιότητα για το ότι μετά από την ανάλυση θα εμφανιστούν τα «αγκάθια».

δ) κατά την ερμηνεία της συμπεριφοράς του ανθρώπου να καταπιέζεις τις σκέψεις, οι οποίες οδηγούν στις ανεπιθύμητες εκδοχές, όσο οφθαλμοφανείς και εάν είναι αυτές.

*) «Η προσθήκη» είναι η πραγματοποίηση των χαρούμενων επιθυμιών:

α) να δημιουργείς την ψεύτικη βεβαιότητα για το ότι μπορείς να ξεχωρίσεις τους «καρπούς» σε έναν άνθρωπο.

β) να δημιουργείς την λανθασμένη βεβαιότητα για το ότι υπάρχουν οι αναμνήσεις για την ανακάλυψη των «καρπών» σε αυτόν.

γ) να ευνοείς τη λογική νόηση με την παραβίαση ( πάρα πολύ φανερή) των λογικών συνδέσεων, εάν στο τέλος «θα βγει το συμπέρασμα» για την ύπαρξη των «καρπών» σε κάποιον άνθρωπο.

δ) κατά την ερμηνεία της συμπεριφοράς του ανθρώπου να υποστηρίζεις μόνο τις σκέψεις, οι οποίες οδηγούν στα επιθυμητά αποτελέσματα.

*) «Η μελέτη» – το καθορισμένο παρακάτω σύνολο των πράξεων, στοχευόμενων στην επίτευξη της λογικής σαφήνειας για το «αντικείμενο της μελέτης» – το ισχυρά-συνδεδεμένο σύμπλεγμα.

Για να ονομαστεί «έρευνα», το σύνολο των πράξεων πρέπει να συμπεριλαμβάνει τουλάχιστον τα εξής σημεία:

α) ο ορισμός του αντικειμένου της έρευνας,

β) ο ορισμός της «μεθόδου της έρευνας» – η ξεκάθαρη απαρίθμηση των πράξεων, η εκτέλεση των οποίων, σύμφωνα με τις υπάρχουσες προϋποθέσεις και απαντήσεις, μπορεί να επιφέρει τέτοιες αλλαγές στο αντικείμενο της έρευνας, η ανάλυση των οποίων θα επιτρέψει να φτάσεις στην λογική σαφήνεια για το αντικείμενο της έρευνας,

γ) την καταγραφή των «ενδιάμεσων αποτελεσμάτων της έρευνας»:

*) οι ολοκληρωμένες πράξεις,

*) οι αλλαγές του αντικειμένου της έρευνας,

*) οι εμφανιζόμενες υποθέσεις,

δ) η καταγραφή του «αποτελέσματος της έρευνας» – ο κατάλογος των σαφήνειων, που είχαν επιτευχθεί.

*) Ακόμα ένας τρόπος να καθορίσεις την «έρευνα» – η διατύπωση της ενδιαφέρουσας για μένα ερώτησης και αναζήτηση της απάντησης σε αυτήν με τη βοήθεια των παρατηρήσεων και πειραμάτων.

*) «Τα επιχειρήματα» – φράσεις, οι οποίες:

1) έχουν διατυπωθεί ξεκάθαρα και χωρίς αντιφάσεις,

2) περιγράφουν τις παρατηρήσεις και τα αποτελέσματα της ανάλυσης τους, σχετικά με το συζητούμενο θέμα,

3) εκφράζουν μια ορισμένη στάση – κατάφαση, διαφωνία, μερική συμφωνία, συμπλήρωση, νέα άποψη, διόρθωση και τα λοιπά.

*) «Η εξάντληση [των μηχανικών επιθυμιών]»:

1) η πολλαπλή πραγματοποίηση των μηχανικών επιθυμιών (ενίοτε μέχρι υπερκορεσμού και δυνατού υπερκορεσμού),

2) η ανάλυση της διαδικασίας της πραγματοποίησης,

3) η καταγραφή των συνεπειών,

4) η αναζήτηση στις συνέπειες των ισχυρά-συνδεδεμένων συμπλεγμάτων και ανάλυση αυτών.

*) «Η επιλογή των επιθυμιών»:

α) η καταγραφή των επιθυμιών,

β) ο διαχωρισμός τους σε χαρούμενες και μηχανικές,

γ) η εκτέλεση της προσπάθειας της απομάκρυνσης των με και ενδυνάμωσης των χε.

*) «Η ημιδιάσπαση [των μηχανικών επιθυμιών]» – η μείωση της (κατά μέσω όρο) έντασης της μηχανικής επιθυμίας (ως αποτέλεσμα της συνολικής επιρροής της πρακτικής εξάντλησης και επιλογής, απομάκρυνσης των σκοτισμών και δημιουργίας των ΦΑ) μέχρι το στάδιο, όποτε η χαρούμενη επιθυμία να απομακρύνεις αυτή τη μηχανική επιθυμία γίνεται συγκεκριμένη, σταθερή και υπερισχύει τη συνήθεια να νιώθεις αυτή τη μηχανική επιθυμία στις περισσότερες περιπτώσεις.

*) «Σκόπιμος» – τέτοιος, σχετικά με τον οποίον υπάρχουν αφορμές να υποθέσεις, ότι η χρήση του αυξάνει την πιθανότητα της λήψης του αποτελέσματος.

*) «Βέλτιστος» – τέτοιος, σχετικά με τον οποίο υπάρχουν αφορμές να υποθέσεις, ότι η χρήση του, η  κάποια επίδραση του θα οδηγήσει στον πλέον θεμιτό χαρακτήρα της επίτευξης του αποτελέσματος – για παράδειγμα, με τον ταχύτερο η με τον πιο πλήρη τρόπο. Δηλαδή, ο «βέλτιστος» είναι ο πιο σκόπιμος.

*) «Αποτελεσματικός», «δραστικός» – η χρήση του οποίου οδήγησε στο αποτέλεσμα.

*) «Το λάθος» – ένα λανθασμένο συμπέρασμα, το οποίο έχει ως αιτία την απουσία της ανάλογης εξάσκησης στους συλλογισμούς, της αναζήτησης των αξιόλογων βάσεων, της ανάλυσης αυτών και τα λοιπά, και δεν είναι η συνέπεια των σκοτισμών, όπως τα ΑΣ, μηχανικές επιθυμίες, θεωρίες.

*) «Η ηλιθιότητα» – η απουσία (λόγο της επιρροής των σκοτισμών) της χαρούμενης επιθυμίας να διαχωρίζεις τις αντιλήψεις, η οποία έχει ως συνέπεια την απώλεια της λογικής σαφήνειας, των χαρούμενων επιθυμιών.

*) «Η υπερπροσπάθεια» – η προσπάθεια της εξαιρετικά υψηλής εντάσεως (9-10 με τη δική σου τρέχων κλίμακα της έντασης και πάνω από αυτό), όταν κάνεις κάτι (δηλαδή, αλλάζεις τις αντιλήψεις) παρά την βεβαιότητα για το ότι δεν μπορείς να το κάνεις.

*) «Το αρνητικό επικρατών» – ένα τέτοιο ΑΣ η το ΑΦ, στο οποίο ο άνθρωπος έχει συνηθίσει τόσο πολύ, ότι δεν μπορεί καν να φανταστεί τον εαυτό του εκτός από αυτά, παύει να καταγράφει την μόνιμη αίσθηση τους, δεν μπορεί να τα ξεχωρίσει χωρίς τις μακροχρόνιες έρευνες του εαυτού του και προσπάθειες για την απομάκρυνση των σκοτισμών ακόμα και με την ύπαρξη της επιθυμίας να ανακαλύψει τα εμφανιζόμενα ΑΣ και ΑΦ.

(Αυτή η ιδιότητα του αρνητικού επικρατών δεν είναι εμπόδιο για τη πρακτική, διότι πάντοτε βρίσκεται μια μεγάλη ποσότητα των καταγεγραμμένων σκοτισμών, κατά τη διαδικασία της απομάκρυνσης των οποίων στερεώνονται οι δεξιότητες για τον διαχωρισμό τους και έρχεται η δυνατότητα να διακρίνεις και να απομακρύνεις το αρνητικό επικρατών).

*) «Η άψογη απομάκρυνση των ΑΣ» – απομάκρυνση, εκτελεσμένη σε 0,5 του δευτερόλεπτου και ταχύτερα.

*) «Ο εκτοπισμός του ΑΣ» – η αλλαγή του ενός ΑΣ με το άλλο ΑΣ η με το ΘΣ. Για παράδειγμα, αντί της ντροπής αρχίζεις να αισθάνεσαι την επιθετικότητα η τον σαρκασμό. Δεν οδηγεί στην απελευθέρωση από τους σκοτισμούς.

*) «Οι [εξωτερικές ] εκδηλώσεις των ΑΣ», η «τα χαρακτηριστικά των ΑΣ» – τα στοιχεία της συμπεριφοράς, που δίνουν την αφορμή (για τους άλλους και για τον εαυτό σου) να υποψιαστείς την ύπαρξη των ΑΣ μέσα σου (η μιμική, ο τόνος, οι χειρονομίες, τα περιεχόμενα του λεξιλογίου και τα λοιπά).

*) «Η κατάρριψη του ΑΣ» – η γρήγορη (σε λιγότερο από 2-3 δευτερόλεπτα) αποδυνάμωση της έντασης των ΑΣ, ως αποτέλεσμα της καταβολής των προσπαθειών για την απομάκρυνση του.

*) «Η καταπίεση του ΑΣ» – το αποτέλεσμα του παρακάτω συνόλου των επιθυμιών:

1) υπάρχει η επιθυμία να αισθάνεσαι το ΑΣ, και είναι δυνατότερη από την επιθυμία να απομακρύνεις τα ΑΣ (η δεν υπάρχει καν επιθυμία να απομακρύνεις το ΑΣ),

2) υπάρχει η επιθυμία να αποκρύψεις τα χαρακτηριστικά του ΑΣ,

3) η πάρα πολύ αδύναμη (η ανύπαρκτη) ειλικρίνεια,

4) καμία φορά συμβαίνει η κατάρριψη του ΑΣ (η υπάρχει μια αδύναμη επιθυμία να απομακρύνεις το ΑΣ).

Η καταπίεση του ΑΣ δυναμώνει την ένταση του ΑΣ και της ΑΕΚ, τη συχνότητα της εμφάνισης της ΑΑ.

*) «Η καταπίεση της επιθυμίας» – η πραγματοποίηση της μηχανικής επιθυμίας να μειώσεις την ένταση η να αρνηθείς την πραγματοποίηση της.

*) «Η αποσιώπηση» – η καταπίεση της επιθυμίας (είτε χαρούμενης, είτε της μηχανικής) να παρουσιάσεις τη στάση σου (να διατυπώσεις την άποψη σου), να μιλήσεις για τις αντιλήψεις σου.

*) «Η άψογη πράξη» – οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας της πραγματοποίησης της χαρούμενης επιθυμίας η οποιαδήποτε διαδικασία, αποτελούμενη αποκλειστικά από τα άψογα στάδια.

*) «Η φυγή στην αποχαύνωση» – αντί της απομάκρυνσης του ΑΣ εσύ προσπαθείς να πνίξεις τις σκέψεις για το ότι αισθάνεσαι τα ΑΣ, καταπιέζεις την καταγραφή τους, προσπαθείς να εκτοπίσεις το ΑΣ με τη βοήθεια του ΘΣ.

*) «Η ύφεση [στην πρακτική]» – κατάσταση, στην οποία η επιθυμία για σκοτισμούς υπερισχύει κατά πολύ την επιθυμία των ΦΑ.

*) «Η προσκόλληση [στα ΑΣ]» – υπάρχει η σκέψη «τώρα έχω το ΑΣ», υπάρχει η αδύναμη επιθυμία να σταματήσεις να αισθάνεσαι το ΑΣ, αλλά η δύναμη της δεν επαρκεί να νικήσει την δύναμη της συνήθειας να αισθάνεσαι τα ΑΣ και τη δύναμη της μηχανικής επιθυμίας να συνεχίσεις το βίωμα των ΑΣ.

*) «Το μεγάλο κόκκινο κουμπί» («ΜΚΚ») – μια επινοημένη πράξη, με τη βοήθεια της οποίας ο άνθρωπος, προσκολλημένος στα ΑΣ, ονειρεύεται να απελευθερωθεί από αυτά χωρίς κόπο και να φτάσει στις ΦΑ. Για παράδειγμα, να καθίσει σε μια στάση, να διαβάσει την προσευχή, να αγοράσει την άφεση των αμαρτιών και τα λοιπά. Αλλά εφόσον όλες αυτές οι πράξεις δεν είναι στην ουσία προσπάθειες για την απομάκρυνση των ΑΣ και δημιουργία των ΦΑ, δεν μπορεί να επιτευχθεί το αποτέλεσμα.

*) «Η κρίση του δεν-συμβαίνει-τίποτα» («κρίση δστ») – η κατάσταση, στην οποία δεν καταγράφονται τα δυνατά ΑΣ, αλλά δεν υπάρχουν και οι ΦΑ. Δεν υπάρχουν χαρούμενες επιθυμίες, ούτε η δυνατές μηχανικές επιθυμίες. Άγνωστο – τι θέλεις να κάνεις. Δεν υπάρχει η προσμονή, τίποτα δεν έχει ενδιαφέρον.

(Για να σταματήσεις την κρίση του δστ, πρέπει να αρχίσεις να διαχωρίζεις και να διακρίνεις ακόμα και τα πιο «ανεπαίσθητα» ΑΣ, και να δημιουργείς τις ΦΑ με τη βοήθεια των τυπικών πρακτικών).

*) «Οι συντηρητικές πρακτικές» – οι ενέργειες της ανταλλαγής των αντιλήψεων, εξασκώντας την εκτέλεση των οποίων στερεώνεις την συνήθεια να αλλάζεις τις αντιλήψεις και να θέλεις να τις αλλάζεις. Για παράδειγμα, η απομάκρυνση της συνήθειας να καπνίζεις, η αλλαγή της οποιαδήποτε μικρής καθημερινής συνήθειας μπορεί να φανεί αρκετά περίπλοκος σκοπός, και όμως, αυτό είναι πολύ πιο απλό, απ ` ότι να μαθαίνεις να εκτελείς την προσπάθεια της απομάκρυνσης του ΑΣ, διότι, πρώτον, η δύναμη της συνήθειας να αισθάνεσαι τα ΑΣ είναι τεράστια, δεύτερον, τεράστια είναι και η δύναμη της μηχανικής επιθυμίας να αισθάνεσαι τα ΑΣ, τρίτον, είναι τεράστιος ο βαθμός της ναρκωτικής εξάρτησης από τα ΑΣ.

*) «Η τυπική πρακτική» («ΤΠΡ») – πράξεις, οι οποίες:

1) εκτελούνται πολλές φορές, πυκνά, επί σειρές,

2) είναι άψογες,

3) συνοδεύονται με την ενθύμηση των ΦΑ (θεμιτό),

4) έχουν ως στόχο (άμεσο η έμμεσο) την δημιουργία η ενδυνάμωση των ΦΑ,

5) αντηχούν με τις ΦΑ (θεμιτό),

6) καταγράφονται.

*) «Η επίτευξη της ενθύμησης» – το σύνολο των τυπικών πρακτικών, οι οποίες συμπράττουν στο ότι η ενθύμηση εμφανίζεται πιο συχνά, πιο συγκεντρωμένα, πιο έντονα. Σε αυτές ανήκουν η «μεγαλόφωνη έκφραση της επιθυμίας» (όπως κατά τη διαδικασία της δραστηριότητας, έτσι και εκτός από αυτήν), η καταγραφή της πυκνότητας της ενθύμησης ανά 5 λεπτά και τα λοιπά.

*) «Να ασχολείσαι με την κοντραπλακέ πρακτική» – να προσποιείσαι την άσκηση της μιας η της άλλης πρακτικής, εκτελώντας τις ενέργειες (για παράδειγμα, εκφράζοντας τις σκέψεις δυνατά), που έχουν ως κίνητρο όχι τις χε, αλλά τις με, (για παράδειγμα, η επιθυμία της κτήσης των ΦΑ, της κάλυψης της μιζέριας, επιθυμία κα κάνεις εντύπωση και τα λοιπά. Η εάν βασίζεσαι στα «σχέδια», θεωρίες για το ότι «πρέπει να ασχοληθείς με τη πρακτική» και άλλα παρόμοια.)

*) «Να στριμώξεις τον εαυτό σου [στην εκτέλεση της κάποιας πρακτικής]» – να προσποιηθείς τη μια η την άλλη πρακτική τόσο συχνά, ότι μειώνεται υπερβολικά η χε να την εκτελείς, και δεν μπορεί πια να υπερισχύσει την με, την αδράνεια της νωθρότητας, έτσι παύει να πραγματοποιείται.

*) «Να χρησιμοποιήσεις [τον άνθρωπο]» – να πραγματοποιήσεις τις επιθυμίες σου, που έχουν σχέση με τον άνθρωπο η με την συμμετοχή του, χρησιμοποιώντας το γεγονός, ότι ο ίδιος δεν θέλει να δηλώσει ανοιχτά την απροθυμία που νιώθει για τις ενεργές σου, ταυτοχρόνως :

1) χωρίς να αναρωτηθείς – για ποιο λόγο ο άνθρωπος δεν σου λέει όχι,

2) δεν πληροφορείς τον άλλον, ότι πραγματοποιείς την επιθυμία σου, χρησιμοποιώντας το γεγονός, ότι ο ίδιος δεν αρνείται να συμμετάσχει, και ότι δεν έχεις την επιθυμία να ξεκαθαρίσεις από μόνος σου – για ποιο συγκεκριμένο λόγο δεν σου λέει όχι.

*) «Το σταλκινγκ» – η πρακτική της εξάσκησης της άψογης απομάκρυνσης των ΑΣ και δημιουργίας των ΦΑ στις καταστάσεις, όταν θίγεται στο μέγιστο η αίσθηση της αυτοσπουδαιότητας σου (ΑΑΣ).

*) «Το κοινωνικό πείραμα» – η εκτέλεση των ενεργειών, για τις οποίες οι γύρο άνθρωποι θέλουν να αντιδρούν αρνητικά, με σκοπό να εξασκηθείς στην άψογη απομάκρυνση των ΑΣ, πρώτα από όλα του φόβου της ΑΑ, επιθετικότητας, περιφρόνησης από τη πλευρά των άλλων. Η διαφορά του από το σταλκινγκ βρίσκεται στο ότι το κοινωνικό πείραμα δεν είναι ένα μαζικό χτύπημα στην ΑΑΣ σου, αλλά η προσέγγιση σε ένα ορισμένο σημείο, πολύ περιορισμένο χρονικά, – όχι έφοδος στην ΑΑΣ, αλλά η ανιχνευτική κρούση.

*) «Ο ασκητισμός» – η πρακτική της άψογης απομάκρυνσης των ΑΣ (πρώτα από όλα της ΑΑΛ) και δημιουργίας των ΦΑ στις καταστάσεις, όταν υπάρχουν οι έντονες δυσάρεστες (η επώδυνες) [σωματικές] αισθήσεις (ταυτόχρονα είναι αναγκαίο να προσέξεις να μην βλάψεις ανεπανόρθωτα το φυσικό σώμα, δηλαδή για να μην καταστρέψεις αυτό το ισχυρά-συνδεδεμένο σύμπλεγμα, το οποίο εμείς ονομάζουμε «το σώμα μου», μα δεν υπάρχει και λόγος να το κάνουμε – εύκολα βρίσκεται μια πληθώρα από δυνατότητες να νιώθεις τις δυσάρεστες έντονες αισθήσεις, προκαλώντας τον εαυτό σου για ΑΑΛ, σε απολύτως ασφαλή πειράματα).

*) «Η γνώμη των μουσούδων [για κάποιον άνθρωπο]». Υπάρχει δυνατότητα να μιλήσουμε για τη «γνώμη των μουσούδων» σχετικά με κάποιον άνθρωπο όχι ως μια κομματική, υποχρεωτική άποψη, αλλά ως ένα στατιστικά αξιόπιστο φαινόμενο. Οι μουσούδες είναι εξαιρετικά ελευθέρα σκεπτόμενα και αισθανόμενα πλάσματα (σε σύγκριση με τους κανονικούς ανθρώπους, που δεν απομακρύνουν τους σκοτισμούς), διότι καλλιεργούν την ελευθερία από τους σκοτισμούς, την ανεξαρτησία της νόησης, τις χαρούμενες επιθυμίες, τις ΦΑ. Για τις μουσούδες η «ακολουθία της κομματικής γραμμής» είναι κάτι το ανήκουστο, ένας σκοτισμός, ασύμβατος με τη πρακτική, με τις ΦΑ.

Μπορεί να φανεί καταπληκτικό η καχύποπτο, ότι στις 90-100% των περιπτώσεων οι απόψεις των μουσούδων για κάποιων αρχάριο η την μελλοντική ουρά η μουσούδα συμπίπτουν γενικά. Δηλαδή, εάν μια μουσούδα θεωρεί τον αρχάριο ενδιαφέρον άτομο, στις 90-100% των περιπτώσεων αυτός θα ενδιαφέρει και το 90-100% των υπόλοιπων μουσούδων, και εάν κάποιος θεωρεί, ότι ο αρχάριος είναι μια μελλοντική μουσούδα, το ίδιο θα σκεφτούν στις 90% των περιπτώσεων και οι υπόλοιπες μουσούδες, και όχι απλώς θα το «θεωρήσουν», αλλά θα αισθανθούν την χε να συμπράξουν στην πρακτική του. Δεν είναι περίεργο αυτό, επειδή ως αποτέλεσμα της πρακτικής οι μουσούδες αποκτούν την λογική σαφήνεια υψηλού βαθμού και της ΦΑ-διαύγειας, ελευθερίας από τις προσθέσεις. Σταδιακά δυναμώνει και η ικανότητα του διαχωρισμού των αντιλήψεων του ανθρώπου, όσο μαζεύεται η δική τους πείρα στην πρακτική και παρατήρηση των αρχάριων, ουρών και μουσούδων.

*) «Ο αρχάριος [στην ΠΕΔ]» – εκείνος, που στέλνει τις αναφορές για τη πρακτική του για χρονική περίοδο, μικρότερη από 3 μήνες (παρά τα σχόλια των μουσούδων).

(Κατά κανόνα, οι πρώτες αναφορές των αρχάριων παρουσιάζουν τον τεράστιο βαθμό της ανειλικρίνειας, ψευτιάς, ανικανότητας, παραίνεσης, αδιαλλαξίας, ευγένειας και άλλων παρομοίων ιδιοτήτων του εαυτού τους – πράγμα συνηθισμένο για αυτούς, που μόλις ξεκίνησαν. Για αυτό τα σχόλια των μουσούδων, όταν αυτοί επιδεικνύουν όλους αυτούς τους σκοτισμούς προκαλούν στους αρχάριους μια θύελλα των ΑΣ – και των διασπαστικών, και των καταπιεστικών. Εάν ο αρχάριος τα ξεπερνά, συνεχίζοντας να επιδιώκει την ειλικρίνεια, ελευθερία από τους σκοτισμούς, τότε έχει την ευκαιρία τουλάχιστον να γίνει αιώνιος αρχάριος. Ωστόσο, πολύ συχνά γίνεται, ότι ο αρχάριος φαίνεται να μην εκδηλώνει τα δυνατά ΑΣ, συνεχίζει να στέλνει επί χρόνια (!) τις αναφορές, αλλά οι μουσούδες δεν ενδιαφέρονται για αυτόν – δεν εμφανίζεται η χε να σχολιάσεις, να επηρεάσεις – οι αναφορές είναι «νεκρές», τυπικές, σε αυτές δεν αντανακλάται η επιθυμία του ανθρώπου να αλλάξει. Ενίοτε τα σχόλια των μουσούδων πέφτουν, σαν το τούβλο στο χυλό – ο χυλός κλείνει πάνω από το τούβλο, και δεν σηκώνει καν κύμα).

*) «Ο αιώνιος αρχάριος [στην ΠΕΔ]» – άνθρωπος, οποίος:

α) στέλνει τις αναφορές για την πρακτική του η/και συμμετέχει στις συνεδριάσεις των αρχάριων για χρονικό διάστημα, μεγαλύτερο των 3 μηνών,

β) κατά τη γνώμη των μουσούδων, έχει πολύ δυνατή επιθυμία της επάρκειας και πολύ αδύναμη ειλικρίνεια (1-2) (ο ίδιος θεωρεί των εαυτό του αρκετά ειλικρινή, αλλά μπορεί να δηλώνει το αντίθετο, για να κάνει εντύπωση στους πρακτικούς και στον εαυτό του με την «ειλικρίνεια» που έχει). Πολύ δυνατή επιθυμία της ΑΑΣ η της ΑΑΧ, συχνά είναι πιθανός ο ανταγωνισμός, αμυντική στάση, απροθυμία να αρνηθεί τις θεωρίες και τις προσθέσεις (παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο), κάτι που φαίνεται στις συνεχείς επινοήσεις (πολύ συχνά τεράστιου μεγέθους), και στην έμμονη επιθυμία να χρησιμοποιεί τις θεωρίες στην ομιλία και νόηση. Συχνά παρουσιάζει (και πολύ σπάνια παρατηρείται από τον ίδιο) η επιθετικότητα -2-5 για τις μουσούδες (ως μέρος της αμυντικής στάσης – δηλαδή σαν απάντηση στα σχόλια και ερωτήσεις). Η αντιστοιχία του χρόνου, περασμένου στην αποξένωση για τις μουσούδες, με τον χρόνο, περασμένο στην συμπάθεια, είναι μικρότερη του 1.

γ) δηλώνει επίμονα, ότι θέλει να ασχοληθεί με την πρακτική, και για πολλούς μήνες η και χρόνια γράφει τις αναφορές, εκτελεί διάφορες πρακτικές.

δ) οι αλλαγές συμβαίνουν, αν και πολύ αργά. Αυτό μοιάζει περισσότερο με την διακόσμηση των τοίχων της φυλακής του, παρά με την προσπάθεια να την γκρεμίσει. Σταθερές, σημαντικές αλλαγές μπορούν να σημειωθούν στον αρχάριο μια φορά στον χρόνο η στους 6 μήνες. Ο ίδιος δεν νιώθει απελπισία για το ότι δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου.

ε) σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, συνήθως μόνο οι 10-20% των μουσούδων νιώθουν την χαρούμενη επιθυμία να συμπράξουν στην πρακτική των αιώνιων αρχάριων – να σχολιάζουν, να κάνουν ερωτήσεις, να εκτελούν τα πειράματα, να εξηγούν, να διηγούνται και τα λοιπά. Αλλά και αυτό είναι παραπάνω από αρκετό για αυτούς – ο ρυθμός των αλλαγών τους είναι υπερβολικά χαμηλός, ώστε να αντέξει τον μεγαλύτερο όγκο της επιρροής.

ζ) νιώθει τις ΦΑ τόσο σπάνια (μερικοί σύντομοι κυματισμοί την εβδομάδα), ότι δεν μπορεί να επιλέξει τις περιγραφές με αντίκτυπο, και οι περιγραφές του δεν αντηχούν με τις ΦΑ για τις μουσούδες. Οι υφέσεις κρατάνε για εβδομάδες, ακόμα και για μήνες καμιά φορά.

*) Η «ουρά» – είναι το άτομο, το οποίο:

α) στέλνει τις αναφορές για τη πρακτική του η/και συμμετέχει στα συνέδρια των αρχάριων η/και έχει προσωπική επικοινωνία με τις μουσούδες παραπάνω από 3 μήνες

β) κατά τη γνώμη των μουσούδων, έχει ειλικρίνεια 3-5, με κυματισμούς έως και 8 (ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του ειλικρινή για 3-5), οι περίοδοι (μερικές μέρες, μια εβδομάδα) της αποφασιστικότητας και της επιμονής (για 3-6) εναλλάσσονται με μακροχρόνιες (για μερικές μέρες, για 1-2 εβδομάδες) υφέσεις.

Η επιθυμία της επάρκειας κατά μέσω όρο 5, σε ισότιμη αναλογία με την επιδίωξη, αποφασιστικότητα να δημιουργεί τις ΦΑ και να απομακρύνει τους σκοτισμούς. Η ΑΑΣ και η ΑΑΧ είναι δυνατές, αλλά το 20-50% του χρόνου παλεύει με αυτές ειλικρινά. Εκτελείται, έστω και αργά, η εργασία για την απομάκρυνση των προσθέσεων και των θεωριών.

Ενίοτε εμφανίζεται αποξένωση με τις μουσούδες (ως μέρος της αμυντικής στάσης – δηλαδή σαν απάντηση στα σχόλια και στις ερωτήσεις), αλλά εκτιμάται από την ουρά ως βαρύς σκοτισμός, δηλαδή υπάρχει η δυνατή επιθυμία να απομακρύνει αυτή την αποξένωση. Η αναλογία του χρόνου, περασμένου στην αποξένωση, με τον χρόνο, περασμένο στην συμπάθεια, έλξη ως προς μουσούδες, είναι λιγότερη από 0,2.

γ) δηλώνει επίμονα, ότι θέλει να ασχοληθεί με την πρακτική, και κατά διάρκεια πολλών μηνών η ετών γράφει τις αναφορές, εκτελεί διάφορες πρακτικές.

δ) έστω και αργά, συμβαίνουν οι αλλαγές. Αυτό θυμίζει πιο πολύ  την διακόσμηση των τοίχων της φυλακής του, παρά την καταστροφή της. Σταθερές, σημαντικές αλλαγές μπορούν να καταγραφούν στην ουρά μια φορά στους 1-2-3 μήνες. Καμία φορά η ουρά νιώθει απελπισία, επειδή σχεδόν δεν αλλάζει, οι κυματισμοί της επιμονής και της αποφασιστικότητας σπανίζουν, και τότε οργανώνει τις εφόδους, καταβάλλει τις υπερπροσπάθειες στην πρακτική, κάτι που οδηγεί στην επιτάχυνση των αλλαγών, στην μερική καταστροφή των τοίχων της φυλακής.

ε) την κάθε δεδομένη στιγμή, συνήθως το 20-50% των μουσούδων νιώθει την χαρούμενη επιθυμία να συμπράξουν στην πρακτική των ουρών – να σχολιάσουν, να θέτουν ερωτήσεις, να προτείνουν τα πειράματα, να εξηγούν, να διηγούνται και τα λοιπά. Είναι παραπάνω από αρκετό για τις ουρές – ο ρυθμός των αλλαγών τους παραείναι χαμηλός, ώστε να αντέξει μεγάλο όγκο της επιρροής, εκτός από αυτό, υπάρχει η δυνατή πίεση της δικής τους χαρούμενης επιθυμίας να ασχοληθούν με τη πρακτική.

ζ) δεν νιώθει συχνά τις ΦΑ (μερικούς σύντομους η μεσαίας διάρκειας κυματισμούς την ημέρα), μπορεί να επιλέξει τις περιγραφές με αντίκτυπο, και οι περιγραφές του συχνά έχουν αντίκτυπο στις μουσούδες.

θ) ενίοτε νιώθουν την χαρούμενη επιθυμία να ασχοληθούν με τις τυπικές πρακτικές, ειδικά με τις πρακτικές της δημιουργίας των ΦΑ.

*) «Η μουσούδα» – εκείνος, ο οποίος :

α) υπήρξε ουρά όχι λιγότερα από 6 μήνες,

β) έχει ειλικρίνεια-5, με κυματισμούς έως 8, περίοδοι (μερικές μέρες, 1-2 εβδομάδες) της αποφασιστικότητας και της επιμονής (για 3-6) εναλλάσσονται με τις υφέσεις (για μερικές μέρες). Όταν έρχεται η ύφεση, η μουσούδα δεν «περιμένει να περάσει», αλλά την μελετά δραστικά. Αναζητά και εφαρμόζει τους μεθόδους της υπερνίκησης.

Η επιθυμία της επάρκειας κατά μέσω όρο 2-5, ουσιαστικά πιο αδύναμη από την επιθυμία να δημιουργεί τις ΦΑ και να απομακρύνει τους σκοτισμούς. Η ΑΑΣ και η ΑΑΧ μεσαίας έντασης, και το 50% του χρόνου παλεύει με αυτές. Εκτελείται έντονα η εργασία για την απομάκρυνση των προσθέσεων και των θεωριών.

Σπάνια εμφανίζεται η αποξένωση με τις μουσούδες, η έγνοια για την άποψη τους, και εκτιμάται από αυτήν ως βαρύς σκοτισμός, υπάρχει η δυνατή επιθυμία να απομακρύνει αυτή την αποξένωση. Η συμπάθεια για τις μουσούδες φτάνει στην αφοσίωση, έως και εκστατική.

Στην ανάλυση των θεωριών για τις μουσούδες δεν υπάρχουν «ταμπού», απαγορευμένα θέματα – είναι έτοιμη να εξετάσει και να ερευνήσει την οποιαδήποτε ερώτηση, χωρίς να κολλήσει στην ΑΑΣ η στην αποξένωση και άλλα ΑΣ.

γ) για πολλούς μήνες η χρόνια γράφει τις αναφορές, εκτελεί διάφορες πρακτικές. Η μουσούδα είναι σίγουρη, ότι παρά τις οποιεσδήποτε υφέσεις δεν θα σταματήσει ποτέ να επιδιώκει την επίτευξη των ΦΑ και την ελευθερία από τους σκοτισμούς (και έτσι είναι για τη δεδομένη στιγμή).

δ) εάν και όχι πολύ γρήγορα, αλλά συμβαίνουν οι αλλαγές. Αυτό θυμίζει κατά 50% τη διακόσμηση των τοίχων της φυλακής, και κατά 50%  με τη προσπάθεια της καταστροφής της. Σταθερές, σημαντικές αλλαγές μπορούν να καταγράφουν στην μουσούδα μια φορά σε 1-2 εβδομάδες, μηνιαία. Συχνά η μουσούδα νιώθει απελπισία από το ότι αλλάζει τόσο αργά, έχει τους κυματισμούς της αποφασιστικότητας και επιμονής (μέχρι και εκστατικούς), και τότε επιχειρεί τις εφόδους, καταβάλλει τις υπερπροσπάθειες στην πρακτική.

ε) κάποια συγκεκριμένη στιγμή, συνήθως το 80% των μουσούδων νιώθουν την χαρούμενη επιθυμία να συμπράξουν στην πρακτική της άλλης μουσούδας – να σχολιάσουν, να θέτουν ερωτήσεις, να προτείνουν τα πειράματα, να εξηγούν, να διηγούνται και τα λοιπά, ταυτόχρονα ο ίδιος ο όγκος αυτής της επιρροής είναι ουσιαστικά μικρότερος από τον όγκο της επιρροής στις ουρές και στους αρχάριους, διότι η μουσούδα γνωρίζει ήδη πάρα πολλά από μόνη της για την πρακτική και για τον εαυτό της, για το πως περνάει η πρακτική των άλλων μουσούδων, ουρών και αρχάριων, η πείρα της είναι μεγάλη και αυξάνεται πολύ γρήγορα, έτσι της είναι υπεραρκετή η σπάνια επίδραση των άλλων μουσούδων και η ισχύ της δικής της χαρούμενης επιθυμίας είναι πολύ μεγάλη και μόνιμη.

ζ) συχνά νιώθει τις ΦΑ, ενίοτε έντονα και πυκνά (πιθανόν να υπάρχουν πολλαπλοί σύντομοι η μεσαίας διάρκειας κυματισμοί κάθε μέρα, περίοδοι των αδιάκοπων ΦΑ, οι οποίες κρατάνε έως και μερικά λεπτά, μπορεί και να παρουσιαστεί το φωτισμένο φόντο, αποκτάται η πείρα των εκστατικών ΦΑ). Η μουσούδα είναι ικανή χωρίς ιδιαίτερο κόπο να επιλέξει της περιγραφές με αντίκτυπο με τις ΦΑ, και τα δικά της γραπτά έχουν αντίκτυπο με τις ΦΑ στις μουσούδες. Συχνά νιώθει την χαρούμενη επιθυμία της σύμπραξης στην πρακτική των άλλων μουσούδων, ουρών, αρχάριων.

(«Να αισθάνεσαι την συμπάθεια για κάποιον» – σημαίνει, ότι οι εκδηλώσεις κάποιου αλλού είναι φωτισμένο παράγων για τη συμπάθεια μέσα σου, έτσι δεν είναι περίεργο, ότι για τις μουσούδες, ουρές, και δρακακια η μουσούδα αισθάνεται μεγαλύτερη συμπάθεια, απ` ότι για τους αιώνιους αρχάριους, αλλά η χαρούμενη επιθυμία να συμπράξεις είναι μια ανεξάρτητη αντίληψη, και μπορεί να παρουσιαστεί έντονα ακόμα και για εκείνον, οι εκδηλώσεις του οποίου έχουν πολύ αδύναμο αντίκτυπο με τις ΦΑ της μουσούδας τη δεδομένη στιγμή).

θ) συχνά νιώθει την χαρούμενη επιθυμία να ασχοληθεί με τις τυπικές πρακτικές, ειδικά με τις πρακτικές της δημιουργίας των ΦΑ, λαμβάνει σημαντικό αποτέλεσμα από αυτές. Αντιμετωπίζει τις πρακτικές καλλιτεχνικά, τους μεταποιεί εύκολα σύμφωνα με τις υπάρχουσες χαρούμενες επιθυμίες. Στην πρακτική είναι συγκεντρωμένη ακλόνητα στον στόχο και έχει μεγάλο βαθμό της αυτοκριτικής. Εάν ξαφνικά μια μουσούδα βρεθεί στην απομόνωση από τις άλλες μουσούδες, είναι ικανή να μην μειώσει την ένταση της άσκησης της πρακτικής.

*) Το «δρακακι» –  διαφέρει από τις μουσούδες στα εξής σημεία:

α) αρχίζει να αισθάνεται τις ΦΑ πολύ εύκολα, σχεδόν από τη πρώτη μέρα της άσκησης της πρακτικής, και τις εκστατικές επίσης, όπως και το στάδιο της «αναπάντεχης έντασης»

β) εύκολα και συχνά νιώθει αφοσίωση, ανοιχτοσύνη, επιθυμία της σύμπραξης για τους άλλους πρακτικούς, έως και της εκστατικής μορφής,

γ) έχει την στιγμιαία «αναγνώριση» των 100% άλλων δρακακιων, δηλαδή, την ακραία ανοιχτοσύνη, αφοσίωση, συμπάθεια, δωτικότητα, αίσθηση της «απουσίας των συνόρων» ανάμεσα στα δρακακια, νιώθει με αυτά, ότι «εγώ και εσύ – ήμαστε ένα», παρουσιασμένο στις διαφορετικές προσωπικότητες. Το 100% των δρακακιων νιώθουν πρώτα από όλα την στιγμιαία «αναγνώριση» για άλλο δρακακι.

Επίσης σε αυτά τα άτομα εμφανίζεται η στιγμιαία αναγνώριση της πρακτικής – σχεδόν από τις πρώτες τυχαίες φράσεις του βιβλίου – σαν να είναι αυτό, που εκείνος αναζητούσε όλη του τη ζωή, σαν να είναι αυτή η σπίθα, η οποία είχε ανάψει τη φλόγα των ΦΑ μέσα του.

δ) όταν το δρακακι μαθαίνει κάτι για την πρακτική, επιδιώκει την σαφήνεια, και το κάνει τόσο εύκολα και γρήγορα, σαν να μην μαθαίνει, αλλά λες και θυμάται αυτό που ήξερε παλιά, αλλά το ξέχασε (αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να μην εξασκείται στην επίμονη και αποφασιστική πρακτική για την στερέωση αυτής της σαφήνειας),

ε) είναι ικανός να αισθάνεται την εκστατική αποφασιστικότητα, επιμονή, προσμονή, να εκτελεί τις τυπικές πρακτικές για ώρες και μέρες ολόκληρες, κάτι που κάνει την πρόοδο του εξαιρετικά ταχεία.

ζ) ποτέ δεν νιώθει την αποξένωση για τα δρακακια, όσο και απότομη και αλύπητη επιρροή και να υπέστη από αυτά. Ενίοτε νιώθει την αποξένωση για τις μουσούδες (σαν σκοτισμένη αντίδραση για τις νωθρές (κατά τη δική του γνώμη) προσπάθειες τους, την χαμηλή ειλικρίνεια και τα λοιπά). Θεωρεί όλες τις μορφές της αποξένωσης, της αρνητικής αντιμετώπισης βαρύτατο σκοτισμό και καταβάλλει όλες τις προσπάθειες για να τον απομακρύνει και να αισθανθεί την αφοσίωση.

η) βλέπει την μάχη με τους σκοτισμούς σαν σωτηρία από τη φυλακή, δεν τους αντιμετωπίζει με ευλάβεια, δεν έχει τους «αγαπημένους κάλους», επιτίθεται σαν τίγρης στους σκοτισμούς – καμιά φορά μετά από τους κάποιους συλλογισμούς, σκέψεις, που επιτρέπουν να πετύχεις την απόλυτη σαφήνεια για την άποψη σου σχετικά με το θέμα.

θ) οι σημαντικές και μόνιμες αλλαγές μπορούν να συμβούν με φανταστική, απίστευτη ταχύτητα – ενίοτε μέσα σε μερικά λεπτά.

*) «Ο μαρασμός» – η εκτέλεση των ενεργειών χωρίς την ανάλυση των πιθανών συνεπειών τους.

*) «Η αμυντική στάση [κάποιου ανθρώπου]» – το σύνολο των πράξεων [του] εναντίον στην επίτευξη της σαφήνειας για τις αντιλήψεις [του άλλου ανθρώπου].

*) «Η συναισθηματικότητα» – το ΘΣ, εμφανιζόμενο κατά τη γρήγορη ανταλλαγή των μακροχρόνιων ΑΣ με έντονα ΘΣ.

(Εφόσον ο άνθρωπος, μη ασχολούμενος με την ΠΕΔ δεν γνωρίζει (και συνήθως δεν θέλει να ξέρει και να μαθαίνει), πώς μπορεί να απομακρύνει τα ΑΣ στην κατάσταση, όπου εκείνος έχει συνηθίσει να αισθάνεται το ΑΣ, ο μοναδικός τρόπος να προκαλέσεις την συναισθηματικότητα είναι η απότομη αλλαγή της κατάστασης από εκείνη, όπου εκείνος συνηθίζει να βιώνει τα έντονα ΑΣ με την άλλη, στην οποία ο άνθρωπος αυτός έχει τη συνήθεια να νιώθει τα έντονα ΘΣ.

*) «Η αποξένωση» – η προσκόλληση στην ΑΑ.

*) «Η κατάπτωση» – η προσκόλληση στα αδύναμα συσπαστικά ΑΣ.

*) «Η δεξιότητα [ για κάτι]» – το δημιουργημένο σύνολο των συνηθειών, το οποίο στις περισσότερες περιπτώσεις ολοκληρώνεται με συνολικό αποτέλεσμα.

*) «Η φιλικότητα» – η επιθυμία να βιώνεις μαζί [με κάποιον ] τα ΘΣ.

*) «Μπορώ» – υπάρχουν οι αφορμές να υποθέσω, ότι η εκτέλεση των πράξεων θα φέρει το συνολικό αποτέλεσμα.

*) «Ο τζόγος» – η επιθυμία του ΘΣ από το κέρδος.

*) Το «αθλητικό ενδιαφέρον» η «επιθυμία να ανταγωνιστούμε» – η χαρούμενη επιθυμία να παίξεις.

(Μπορείς να ελέγξεις – τι αισθάνεσαι – τζόγο η αθλητικό ενδιαφέρον, εξετάζοντας τις χαρακτηριστικές διαφορές των μηχανικών επιθυμιών από τις χαρούμενες – για παράδειγμα, φαντάζεσαι, πως χάνεις (η όταν χάνεις), και δεν εμφανίζεται το ΑΣ, ενώ όταν σκέφτεσαι, ότι κερδίζεις (η όταν κερδίζεις), δεν εμφανίζεται το ΘΣ).

*) «Η δικαιολογία» – η διήγηση των αντιλήψεων σου με σκοπό τη μείωση της αίσθησης της ενοχής.

*) «Η ευλάβεια [για τον άνθρωπο]» – ΑΑΣ+ επιθυμία των θετικών προσθέσεων + επιθυμία της καταπίεσης της ανάλυσης συμπεριφοράς αυτού του ανθρώπου.

*) «Η αναγνώριση (της ιδέας)» – η στιγμιαία επίτευξη της ΦΑ-διαύγειας χωρίς προκαταρκτική δραστηριότητα για αυτήν. Έχει αντίκτυπο με την βεβαιότητα για το ότι αυτή η σαφήνεια σου είναι ήδη γνωστή.

*) «Η αναγνώριση (του ανθρώπου)» – η εκδήλωση της οικειότητας [που έχει αντίκτυπο με τις εκδηλώσεις αυτού του ανθρώπου] χωρίς την προηγούμενη έρευνα [αυτού του ανθρώπου]. Έχει αντίκτυπο με τη βεβαιότητα για το ότι αυτός ο άνθρωπος είναι κοντά σε εμένα εδώ και πολύ καιρό.

*) «Η αλλαγή» – η δημιουργία της νέας συνήθειας ως αποτέλεσμα των προσπαθειών.

*) «Το εμπόδιο» – σύνολο των αντιλήψεων, ως αποτέλεσμα της εκδήλωσης του οποίου δεν πραγματοποιείται η χαρούμενη επιθυμία.

*) «Η παρατήρηση» – η καταγραφή των αντιλήψεων, προερχόμενη από την χαρούμενη επιθυμία να πετύχεις τη σαφήνεια [σχετικά με το εξεταζόμενο σύνολο των αντιλήψεων].

*) «Η παρακολούθηση» – η καταγραφή των αντιλήψεων, προερχόμενη από την μηχανική επιθυμία να μάθεις κάτι για το εξεταζόμενο σύνολο των αντιλήψεων.

*) «Η ανάπτυξη» – σύνολο των αλλαγών, ως αποτέλεσμα των οποίων διευρύνεται το φάσμα η αυξάνεται η ένταση των οποιωνδήποτε ιδιοτήτων των ΦΑ.

*) «Η σύμπραξη [του ενός ανθρώπου για τον άλλον]» – οι πράξεις, προερχόμενες από τη δική μου χε, οι οποίες έχουν ως στόχο την πραγματοποίηση της χε του άλλου ανθρώπου, εφόσον ο ίδιος κάνει τις ενέργειες για την πραγματοποίηση των χε του και έχει την χε για αυτές τις ενέργειες.

*) «Η επιρροή [του ενός ανθρώπου στον άλλον]» – οι ενέργειες, προερχόμενες από τη χαρούμενη επιθυμία των αλλαγών στον άλλο άνθρωπο ταυτόχρονα με την κατά καιρούς απουσία της χαρούμενης επιθυμίας για τις δικές σου πράξεις, αλλά και με την απουσία των δηλώσεων του για την άρνηση η απροθυμία του ως προς τις δικές σου ενέργειες.

*) «Η πίεση [ για άλλο άνθρωπο]» – οι ενέργειες, προερχόμενες από την χαρούμενη επιθυμία για αλλαγές στον άλλο άνθρωπο, παρά τις κατά καιρούς αντιρρήσεις του, ταυτόχρονα ο ίδιος δεν κάνει τίποτα ώστε να πάψει να είναι το αντικείμενο των ενεργειών σου.

*) «Η βία [ του ενός για τον άλλον]» – οι ενέργειες, προερχόμενες από την μηχανική επιθυμία να αλλάξεις την συμπεριφορά η τη σύσταση των αντιλήψεων του άλλου ανθρώπου εναντίον στην δηλωμένη ανοικτά απροθυμία του για τη δική σου ανάμειξη.

*) «Η φροντίδα [του ενός ανθρώπου για τον άλλον]» – οι ενέργειες, προερχόμενες από τη μηχανική επιθυμία της επάρκειας για τον άλλο άνθρωπο.

*) Η «δηλητηρίαση [με τους σκοτισμούς]» – απότομη αύξηση του ΑΦ με την επακόλουθη εμφάνιση των αρνητικών αισθήσεων (σχεδόν 100% ίδιων με εκείνες, που παρουσιάζονται μετά από την τροφική δηλητηρίαση), η οποία έχει συμβεί σαν αποτέλεσμα της δράσης των σκοτισμών.

*) Η «οικογενειοκρατία» – η κατάσταση, εμφανιζόμενη κατά την καταπίεση των χε με σκοπό την υποστήριξη της βεβαιότητας(για τον εαυτό σου η για τους άλλους ανθρώπους), πως ανήκεις σε κάποια κοινότητα.

*) «Η καθημερινότητα» – κατάσταση, εμφανιζόμενη κατά την καταπίεση της χε με σκοπό την υποστήριξη της βεβαιότητας (για τον εαυτό σου η για τους άλλους) πως ο, τι είναι γνωστό, είναι και προβλέψιμο.

*) Το «αυτομαστίγωμα» – η πραγματοποίηση της μηχανικής επιθυμίας του ανθρώπου να περιγράφει στον εαυτό σου η στους άλλους ανθρώπους (και στους φανταστικούς επίσης) αυτό, που ο ίδιος θεωρεί δικό του σκοτισμό (και εκείνο, το οποίο αυτός δεν θα το θεωρούσε σκοτισμό, εάν θα βρισκόταν έξω από τα ΑΣ), συνοδευόμενη και με τα συσπαστικά ΑΣ (δηλαδή, με την αίσθηση της αδιέξοδου, λύπηση για τον εαυτό του και άλλα), και με την αίσθηση της αυτοσπουδαιότητας η/και επάρκεια, επειδή έχει τόσους πολλούς δυνατούς σκοτισμούς.

(Το αυτομαστίγωμα χρησιμοποιείται επίσης για να εκτοπίσεις τον φόβο της ΑΑ από την πλευρά των άλλων για τον εαυτό σου – λειτουργεί στερεωμένος από την παιδική ηλικία μηχανισμός : γρήγορα παραδέξου οτιδήποτε, και δεν θα σε τιμωρήσουν σκληρά, διότι « δεν χτυπάνε τους αιχμαλώτους» ).

*) Η φράση «για να γίνει κάτι» είναι ταυτόσημη με την φράση «υπήρξε σκέψη «το κάνω για να γίνει…»».

(Χρησιμοποιώντας τον όρο «για να…» συγκεκριμένα με αυτή την έννοια, μπορείς να διαγράψεις μια τεράστια ποσότητα των προσθέσεων και των θεωριών. Για παράδειγμα, δεν θα πεις πια «το δέντρο κατεβάζει βαθιά τις ρίζες, για να κρατηθεί γερά»)

*) «Η θηριοχαρά» = θηρίο + χαρά

*) «Η φωτισμένη συνήθεια» – μια τέτοια πράξη, η οποία κάθε φορά συνοδεύεται τουλάχιστον με την προσπάθεια της δημιουργίας της συγκεκριμένης ΦΑ, η, στο μέγιστο, με την εκδήλωση αυτής της ΦΑ.

*) «Το μέτωπο των εργασιών» – σύνολο των σκοπών.

*) «Η δογματικότητα» – η σκληρή βεβαιότητα για την αναμφισβήτητη αξιοπιστία του συνόλου των αντιλήψεων σου, συνοδευόμενη με τη σταθερή επιθετικότητα για την ανάλυση τους.

*) «Ο έρωτας» – η επιθυμία της κτήσης [του ανθρώπου] (και παράλληλα με αυτή τα  ΑΣ – ΑΑΛ, θλίψη, επιθετικότητα και τα λοιπά) + σεξουαλική έλξη [για αυτόν] + φροντίδα για αυτόν.

Έτσι εγώ χρησιμοποιώ τον όρο «ερωτάς» με σχεδόν απόλυτα αρνητική σημασία (με εξαίρεση την σεξουαλική επιθυμία, όλες οι αντιλήψεις, από τις οποίες αποτελείται ο ερωτάς, είναι στην ουσία δυνατοί σκοτισμοί). Φυσικά, στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων καμιά φορά αναμειγνύεται η τρυφερότητα, η ερωτική έλξη, η συμπάθεια (όταν η δίψα της κτήσης και φροντίδα πέφτουν τυχαία στο ελάχιστο όριο), αλλά κατά το 99% ο έρωτας είναι σίγουρα ένας δύσοσμος χυλός από τα ΑΣ, ο οποίος συνήθως σερβίρεται με σάλτσα από το τρυφερό πάθος η με κάτι το πολύ ελκυστικό. Εάν νιώθεις περισσότερα απ` όλα την τρυφερότητα, συμπάθεια, αίσθηση της ομορφιάς, είναι ωφέλιμο να βρεις έναν άλλον όρο.

*) «Η ολίσθηση [στους σκοτισμούς]», η «η αποκοίμιση» – η σταδιακή ενδυνάμωση του ΑΦ, της ηλιθιότητας, της απροθυμίας να καταβάλλεις τις προσπάθειες, μείωση των χαρούμενων επιθυμιών και ΦΑ, παύση της κατανόησης για το ότι όλα αυτά συμβαίνουν.

*) «Οι παγίδες της καθημερινότητας» – οι καταστάσεις, στις οποίες κατά κανόνα συμβαίνει η «αποκοίμιση».

*) «Η αντίσταση στην ολίσθηση» – η δημιουργία της αποφασιστικότητας να καταπολεμήσεις την ολίσθηση, της χαράς της μάχης, του ενθουσιασμού, της αίσθησης της αιώνιας άνοιξης και άλλων, η αρχή της καταβολής των προσπαθειών.

*) «Η άβουλη ολίσθηση», η «η υποταγή» – αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα, ότι συμβαίνει η ολίσθηση, δεν εμποδίζω την εμφάνιση της αδιέξοδου, του καταδικασμού, της αίσθησης της ενοχής και άλλων, δεν θα καταβάλλω τις προσπάθειες.

*) «Ο χιονώδης» – ο κυματισμός των ΦΑ, ερχόμενος ακούσια αμέσως μετά από την κατανόηση, ότι δεν κατέβαλα τις προσπάθειες για κάμποσο καιρό, και τώρα θέλω να αρχίσω να προσπαθώ ξανά με ενθουσιασμό.

*) «Η μαύρη διάλυση» – η μη καταβολή των προσπαθειών, απουσία των ΦΑ και μη αναγνώριση αυτού του γεγονότος (για παράδειγμα ως αποτέλεσμα της εμφάνισης των ΧΑ, με, ΑΣ).

*) «Το τραμπολίνο της διάκρισης» – η επίδραση, κατά την οποία η διάκριση και η περιγραφή του προβλήματος οδηγούν στην εμφάνιση της χε να το λύσεις, να κάνεις τις προσπάθειες. Μιλώντας διαφορετικά, είναι το εφέ του αντίκτυπου της διάκρισης και της χε (η διάκριση έχει δυνατό αντίκτυπο με διάφορες ΦΑ, κάτι που αποδεικνύει το γεγονός, ότι η μη-μηχανική διάκριση είναι μια ΦΑ).

*) «Το έμβολο των προσπαθειών», η το «πάθος της μάχης», η «η επιθυμία της συμπύκνωσης» – η χαρούμενη επιθυμία να αυξήσεις την ένταση της πρακτικής, εμφανιζόμενη κατά τη διαδικασία της καταβολής των προσπαθειών.

*) «Το κλαψούρισμα» – η ροή των σκέψεων του τύπου «θέλω να υπάρχει η χε», «γιατί δεν υπάρχουν οι προσπάθειες;», «θέλω να κάνω την πρακτική μου πιο έντονη» και τα λοιπά, οι οποίες δεν οδηγούν στην εμφάνιση των προσπαθειών και των χε.

*) «Οι γαντζωμένες σκέψεις» – η ροή των σκέψεων του τύπου « θέλω να υπάρχει η χε», «για ποιο λόγο δεν έχω τις χε των προσπαθειών;», «θέλω να κάνω την πρακτική μου πιο έντονη» και τα λοιπά, οι οποίες λειτουργούν ως φωτισμένοι παράγοντες, δηλαδή οδηγούν στην εμφάνιση των χε, των προσπαθειών η στην αύξηση της έντασης αυτών.

*) «Η χε-πεδίο» – η επιθυμία, η πραγματοποίηση της οποίας, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις, θα δημιουργήσει τις συνθήκες, υπό τις οποίες θα γίνει δυνατή η πραγματοποίηση κάποιων άλλων χε .

*) «Οι εξαρτώμενες χε» – το σύνολο των χε, οι οποίες, σύμφωνα με τις προϋπόθεσης, μπορούν να πραγματοποιηθούν στην περίπτωση, εάν θα φτιαχτούν οι κατάλληλες συνθήκες ως αποτέλεσμα της πραγματοποίησης της χε-πεδίου.

*) «Η άχνα των χε», η «η ζούγκλα των χε» – εφέ, το οποίο συνίσταται στο ότι πίσω από την άγρια βλάστηση των χαρούμενων επιθυμιών αρχίζουν να θολώνουν, να ξεθωριάζουν οι «ενιαίοι σκοποί», οι «κυκεώνες», έτσι είναι αναγκαίο κατά καιρούς να τους ξεχωρίζεις ανάμεσα στις υπόλοιπες χε, που παιδιαρίζουν.

*) «Η ανακάλυψη» – οποιοδήποτε από τα παρακάτω τρία φαινόμενα:

α) το τμήμα της λογικής σαφήνειας, που περιγράφει την μέχρι στιγμής άγνωστη για τον πρακτικό νομοτέλεια,

β) το βίωμα της νέας ΦΑ η της νέας απόχρωσης, νέας ιδιότητας ήδη γνωστής ΦΑ, και της ΦΑ- διαύγειας, και της χαρούμενης επιθυμίας επίσης,

γ) η νέα διάκριση, δηλαδή, η επίτευξη του καινούριου βαθμού της ελευθερίας από την μηχανική διακριτική συνείδηση.

*) «Η παράλληλη ανακάλυψη» – ανακάλυψη, η οποία εμφανίζεται κατά τη διαδικασία της έρευνας, αλλά δεν αποτελεί κάποιο στάδιο της επίτευξης της σαφήνειας για το αντικείμενο της έρευνας.

*) «Ο πυρετός των χε» – η κατάσταση, στην οποία λόγο της ποσότητας των χε έρχεται ο πανικός , επειδή δεν υπάρχει δυνατότητα να τις πραγματοποιήσεις όλες αμέσως τώρα η στο κοντινό μέλλον.

*) «Ο πέμπτος φύλακας», η «ο πυρετός των ανακαλύψεων» – μια κατάσταση πανικού, η οποία συμπεριλαμβάνει και τον πυρετό των χε, εμφανιζόμενη κατά τη διαδικασία της χειμαρρώδης αύξησης των ανακαλύψεων. Είναι το σύνολο των φόβων, συνοδευόμενων με τις σκέψεις «δεν θα προλάβω να καταγράψω», «θα ξεχάσω», «θα μπερδευτώ στις ανακαλύψεις», «δεν θα καταφέρω να τις ταξινομήσω, να τις εντάξω στην δική μου εικόνα του κόσμου» και μηχανικές επιθυμίες να καθυστερήσεις την διαδικασία των ανακαλύψεων, παρατηρήσεων, προσπαθειών.

*) «Η αξιολόγηση των ανακαλύψεων [με κριτήριο την σημαντικότητα]» – υπόδειξη κάποιων ανακαλύψεων ως έχουσες την σημαντικότητα του πρώτου βαθμού («α1σ») η δεύτερου βαθμού (α2σ) για την επίτευξη κάποιου, ενός από τους πιο σημαντικούς για τη στιγμή, στόχου, συνήθως – για την πραγματοποίηση του κυκεώνα.

*) «Να παραδώσεις την ανακάλυψη στο αρχείο»:

α) να την εκτιμήσεις ως α2σ και να την εξαιρέσεις από την λίστα εργασίας των πλέων σημαντικών ανακαλύψεων

β) να τη σημειώσεις στο συγκεκριμένο κομμάτι του σχήματος του ταξιδιού σου, της εικόνας του κόσμου σου, έχοντας βρει όσο το πιο δυνατόν περισσότερες αλληλοσυνδέσεις της με τις υπόλοιπες αποκαλύψεις.

*) «Η λίστα εργασίας των ανακαλύψεων» – η λίστα α1σ. Η σύσταση αυτής της λίστας αυξάνει σημαντικά την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών.

*) «Η παρέκκλιση της έρευνας» – σταθερή απόσπαση της προσοχής για τις παράλληλες ανακαλύψεις, με αποτέλεσμα το πάγωμα της έρευνας.

Η παρέκκλιση μπορεί να έχει ως κίνητρο η:

α) την χαρούμενη επιθυμία να καλύψεις κάποιο σύνολο των συνδεδεμένων με την έρευνα ανακαλύψεων, η

β) την μηχανική επιθυμία, προερχόμενη από τους πέντε φύλακες (ο φόβος της ήττας, φόβος των αλλαγών, «κούραση» λόγο του υπερκορεσμού των ΦΑ, επάρκεια, πυρετός των ανακαλύψεων). Σε αυτή την περίπτωση είναι ωφέλιμο να αξιολογήσεις τις ανακαλύψεις, να παραδώσεις τις α2σ στο αρχείο, να διευκρινίσεις τη λίστα εργασίας των ανακαλύψεων.

*) «Η επιρροή στον πρακτικό» – το σύνολο των ενεργειών, που έχει ως κίνητρο την χε να κάνεις τις προσπάθειες του πρακτικού πιο αποτελεσματικές, και τη σύσταση των αντιλήψεων του – πιο φωτισμένη.

*) «Η παθητική επιρροή [στον πρακτικό]» – να περιμένεις, μέχρις ότου ο πρακτικός θα κάνει μόνος του κάποια ανακάλυψη, έστω χρησιμοποιώντας τις κατευθυντήριες ερωτήσεις, συμβουλές, υποδείξεις για κάποια φαινόμενα, αντιφάσεις, νομοτέλειες και μόνο μετά από την ανεξάρτητη ολοκλήρωση της ανακάλυψης να του δώσεις κάποιο όγκο των πληροφοριών, σχετικό με αυτή την ανακάλυψη, για να τον βοηθήσεις να υιοθετήσει πιο γρήγορα τις νέες ποσότητες των αντιλήψεων.

*) «Η δραστική επιρροή» – να δώσεις στον πρακτικό αμέσως και τον ορισμό της κάποιας ανακάλυψης, την οποία εκείνος υποθετικά μπορεί να κάνει, καταβάλλοντας τις προσπάθειες, και κάποιο όγκο των πληροφοριών, σχετικό με αυτήν, ώστε να μπορέσει να :

α) βιώσει την προσμονή της εκτέλεσης αυτής της ανακάλυψης,

β) νιώσει την χε να ελέγξει, να επαληθεύσει και ο ίδιος μόνος του την ακρίβεια του ορισμού της αποκάλυψης,

γ) αρχίσει να κάνει παράλληλα τις πράξεις, προερχόμενες από την υπόθεση για την ακρίβεια των ορισμών, ξεκινώντας με αυτόν τον τρόπο την απόκτηση της επιπλέον πείρας, η οποία θα τον βοηθήσει να επιβεβαιώσει και να διευρύνει το σύνολο των ανακαλύψεων.

δ) να εξοικονομήσει καθ` αυτόν τον τρόπο πολύ χρόνο, έστω και με την απώλεια της σημαντικής άξιας – της πείρας της απολύτως ανεξάρτητης ανακάλυψης, έξαρσης της ανακάλυψης, θρίαμβο, υπερνίκησης των εμποδίων και ηττών, αίσθησης της αιώνιας άνοιξης, σιγουριάς για τον εαυτό του και τα λοιπά.

*) «Η συγκρατημένη επιρροή» – έκθεση στον πρακτικό του τελικού ορισμού της ανακάλυψης και κάποιου όγκου σχετικών με αυτήν πληροφοριών έπειτα από την καταβολή των σημαντικών προσπαθειών για την ανεξάρτητη επίτευξη της ανακάλυψης, μετά από εκτέλεση μια ολόκληρης σειράς των ενδιάμεσων ανακαλύψεων.

*) «Οι πυγολαμπίδες» – το σύνολο των επιδράσεων, στοχευόμενων στην κατανόηση, ότι αμέσως τώρα μπορώ να αρχίσω να καταβάλλω περισσότερες προσπάθειες – πιο έντονα, πιο πυκνά, πιο ειλικρινά και τα λοιπά: σημειώσεις στους τοίχους, σποραδικά κουδουνίσματα του ξυπνητηριού, ενέργειες του άλλου ανθρώπου ανάλογα με το τι είχατε συμφωνήσει και άλλα.

*) «Η ελεγχόμενη οπισθοχώρηση» – τρόπος ενεργειών, σύμφωνα με τον οποίον εάν εσύ δοκιμάζεις την εκτέλεση της κάποιας πρακτικής (για παράδειγμα – της δημιουργίας των ΦΑ), αλλά συνειδητοποιείς, ότι οι προσπάθειες είναι άκαρπες, το αποτέλεσμα θαμπό και απογοητευτικό, τότε δεν κολλάς στην δυσαρέσκεια, μιζέρια η απραξία, σταματώντας τη πρακτική, αλλά «κατεβαίνεις» στην πρακτική, που σου δίνει κατά κανόνα λιγότερα δυνατό αποτέλεσμα και απαιτεί μικρότερη προσοχή υπό τις δεδομένες συνθήκες (για παράδειγμα – αντί της δημιουργίας των ΦΑ αρχίζεις την μεγαλόφωνη έκφραση της επιθυμίας (μεε).

*) «Το ροκάνισμα» – οι πράξεις, εκτελούμενες έπειτα από μια ξεκάθαρη κατανόηση στην διαδικασία της πρακτικής (ειδικά της μακροχρόνιας τυπικής πρακτικής), ότι οι προσπάθειες σου έγιναν ακαθόριστες, τα αποτελέσματα θάμπωσαν και σε απογοητεύουν. Τότε λες και τινάζεσαι, όπως το σκυλί, «σπιρουνίζεις» τον εαυτό σου, τραβώντας την φρεσκάδα, την ακρίβεια των προσπαθειών, και πετυχαίνεις το αποτέλεσμα, την επιστροφή στο παλιό, ικανοποιητικό επίπεδο των  προσπαθειών, χωρίς να προσφύγεις στην ελεγχόμενη οπισθοχώρηση.

*) Τα «τηγροπαιχνίδια» ( από το «παιχνίδι» και «τιγράκι» ) – οι ΦΑ, που ανάβουν αμέσως μετά από την αρχή του ροκανίσματος (συνήθως είναι η χαρά, ο θρίαμβος, η αίσθηση της αιώνιας άνοιξης, η χαρά της μάχης).

*) «Η κλούβια πραγματοποίηση» – όταν θυμάμαι, ότι υπήρχαν πρόσφατα οι χε, και δεν πρόλαβα να τις πραγματοποιήσω, αρχίζω να κάνω μηχανικά αυτό, που θεωρώ πραγματοποίηση τους,  αντί να αναζητήσω τις χε, οι οποίες υπάρχουν τώρα. Δηλαδή, σκέφτομαι μόνο, ότι πραγματοποιώ τις χε, ενώ στην ουσία αυτές δεν υπάρχουν, έμεινε μόνο η ανάμνηση γι` αυτές, έτσι αυτές οι ενέργειες – είναι η πραγματοποίηση της μηχανικής επιθυμίας,  της εκδήλωσης της επιθυμίας της κτήσης, αίσθησης της απώλειας, φόβου να προσπεράσω κάτι.

*) «Ενωμένη δραστηριότητα» – μια τέτοια εκτέλεση των οικιακών δραστηριοτήτων, κατά την οποία αυτές συνοδεύονται με την ερμηνεία «αυτό είναι το κομμάτι της προετοιμασίας μου για το ταξίδι στους κόσμους των ΦΑ, αυτές είναι οι δουλειές, που εγώ θέλω να κάνω, διότι η ολοκλήρωση τους θα διευκολύνει την επίτευξη του ενιαίου σκοπού μου». Την ίδια ώρα εμφανίζεται έστω και αδύναμος αντίκτυπος ανάμεσα σε αυτές τις δουλειές και ΦΑ.

*) «Η φωτισμένη τυπική πρακτική» – μια τυπική πρακτική με τόσο υψηλή αποτελεσματικότητα, ότι συνοδεύεται με έντονο ΦΦ και αναλαμπές των ΦΑ.

*) «Συσσωρευτική τυπική πρακτική» – η τυπική πρακτική, συνοδευόμενη με αδύναμες αναλαμπές των ΦΑ μόνο για σύντομη στιγμή μετά από την καταβαλλομένη προσπάθεια, και έπειτα εναλλάσσεται με το ΑΦ η με το «δεν συμβαίνει τίποτα».

*) «Εξω-προσωπικές αντιλήψεις» – οι αντιλήψεις με την παρακάτω ιδιότητα: όποτε τις αισθάνομαι, όσο πιο έντονες είναι – με τόση λιγότερη σιγουριά εγώ μπορώ να πω, ότι « εγώ είμαι αυτός που τις αισθάνεται», και ότι « τις αισθάνομαι για κάποιον». Όποτε αυτές φτάνουν στον υψηλότερο βαθμό της έντασης, εξαφανίζεται τελείως η διάκριση «εγώ τις αισθάνομαι», «τις αισθάνομαι για κάποιον» και εμφανίζεται μιαν άλλη διάκριση, περιγραφόμενη με τις φράσεις με αντίκτυπο «η ροή των αντιλήψεων», «αντιλήψεις άνευ αντικειμένου», «αντίληψη-από-κανέναν-και-σε-κανέναν», και επίσης έρχονται οι αντιλήψεις από τον τομέα της Ομόνοιας.

*) «Το υπαρξιακό» – οι συνηθισμένες αντιλήψεις, επιβεβαιωμένες με το καθορισμένο στην επιστήμη τρόπο από τους ανθρώπους, που βιώνουν τους σκοτισμούς + οι αντιλήψεις, οι οποίες γίνονται προσιτές για τον άνθρωπο, ο οποίος απομακρύνει τους σκοτισμούς και καλλιεργεί τις ΦΑ.

*) «Η παύση της μηχανικής διακριτικής συνείδησης», η «η παύση του κόσμου» – φαινόμενο, το οποίο μπορεί να βιωθεί εύκολα κατά τη διάρκεια της οποιασδήποτε πρακτικής αντίληψης της βεβαιότητας, η κατά την πρακτική «μη-βουνού, μη-ποταμού», η κατά την πρακτική της επανάληψης των οφθαλμοφανών φράσεων του τύπου «το βουνό είναι ένας σωρός από πέτρες, και ο Δαλάι Λάμα είναι ένα κομμάτι κρέας». Η περιγραφή με αντίκτυπο της «παύσης του κόσμου» – ξαφνικά το βουνό μετατρέπεται σε κάτι άλλο ακόμα, δηλαδή, εμφανίζεται μια απολύτως καινούρια αντίληψη, ως αποτέλεσμα της αίσθησης της οποίας εμφανίζεται η σαφήνεια, ότι το βουνό – δεν είναι μόνο ένας σορός από πέτρες, όπως και ο Δαλάι Λάμα δεν είναι απλώς ένα κομμάτι κρέας, παρά το γεγονός, ότι το να βλέπεις το βουνό και τον Δαλάι Λάμα έτσι είναι ένας από τους ποιο κατάλληλους και μη-αντιφατικούς τρόπους (εντός των ανοιχτών ορίων) τρόπων να ερμηνεύσεις αυτά, που βλέπεις.

Σταματώντας τον κόσμο, βγαίνουμε έξω από τα όρια αυτών, στα οποία έχουμε συνηθίσει, και αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε αυτό, το οποίο συνηθίσαμε να μην αντιλαμβανόμαστε παρά το γεγονός, ότι αυτό αναμφισβήτητα υπάρχει.

*) «Η πρόοδος στα τυφλά» – δεν υπάρχει σαφήνεια για τις αντιλήψεις, ωστόσο έχω την επιθυμία να βιώσω αυτό το ακαθόριστο κουβάρι των αντιλήψεων, που εμφανίζεται μετά από κάποιες ορισμένες ενέργειες, και υπάρχει θέληση για εκτέλεση αυτών των ενεργειών.

*) «Η καταδρομική κίνηση» – κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζεται από την παρουσία των λαμπερών ΦΑ, έντονων προσπαθειών, αντηχεί με την εικόνα, πως δεν έχουν μείνει αλλά εμπόδια, και αυτά, που μπορούν ακόμα να διακριθούν – είναι απλώς τα υπολείμματα και σπανέ εύκολα.

*) Το «τριγκερ» (trigger) – οποιαδήποτε αντίληψη, η οποία τη δεδομένη στιγμή οδηγεί στην εμφάνιση της χε για εντατικοποίηση της πρακτικής και/η ενδυνάμωση των ΦΑ.

*) «Η βαθμολόγηση» – η σκέψη, που αξιολογεί το αντικείμενο της βαθμολόγησης, σ.σ. – που καθορίζει τη θέση της σε κάποια κλίμακα των σημασιών (από το «παρουσιάζεται πάρα πολύ αδύναμο» έως το «παρουσιάζεται πάρα πολύ δυνατό»).

Επειδή οι ΑΣ και τα ΘΣ του ανθρώπου με μηχανική αντίληψη αυτόματα και ανεξέλεγκτα ακολουθούν τις σκέψεις και σε σημαντικό βαθμό καθορίζονται από αυτές (και εν μέρει από μηχανική συνήθεια της αίσθησης των συγκεκριμένων ΑΣ και ΘΣ στην ορισμένη κατάσταση), και υπολογίζοντας επίσης, ότι οι σκέψεις είναι μη -αντιλήψιμες από τους γύρο ανθρώπους, την ώρα που τα συναισθήματα προκαλούν λίγο-πολύ εύκολα «αναγνωρίσιμη» μιμική και άλλες σωματικές εκδηλώσεις, τότε, μιλώντας για βαθμολόγηση, πολύ συχνά συγκαταλέγουν σε αυτή την έννοια και το σύνολο των συναισθημάτων, που επακολουθούν τις σκέψεις.

Με τον υψηλό βαθμό του αυτοματισμού τα συναισθήματα γίνονται οι αντικαταστατές των σκέψεων της βαθμολόγησης, για παράδειγμα, εάν στον άνθρωπο έχει στερεωθεί αναμφισβήτητα κάποια θεωρία, οι σκέψεις, οι οποίες διαφωνούν κάθετα με αυτήν, προκαλούν άμεσα τα ΑΣ – όσο πιο δυνατές είναι, τόσο πιο ξεκάθαρη είναι η παρουσία αυτής της διαφωνίας, ταυτόχρονα οι ίδιες σκέψεις της βαθμολόγησης μπορεί και να απουσιάζουν εντελώς με τη μορφή του δυνατού εσωτερικού διάλογου. Σε αυτή την περίπτωση η ένταση των συναισθημάτων είναι το κριτήριο της βαθμολόγησης.

Επίσης πρέπει να λαμβάνουμε υπ όψιν, ότι συνήθως για την βαθμολογούμενη προσωπικότητα έχει σημασία όχι μόνο το – πως την βαθμολογούν, ποια συναισθήματα βιώνουν σε σχέση με αυτήν, αλλά και ποιες πράξεις θα ακολουθήσουν μετά. Για αυτό, μιλώντας, για παράδειγμα, για την «θετική βαθμολόγηση», συνήθως εννοούν και το σύνολο των συναισθημάτων, που ακολουθούν τις σκέψεις βαθμολόγησης και συναισθήματα των πράξεων, επιθυμητών για τον βαθμολογούμενο, ενίοτε – αποκλειστικά και μόνο αυτές τις πράξεις, ανεξάρτητα από τα συναισθήματα και σκέψεις. Λόγο της ενοποίησης αυτών των ανόμοιων φαινομένων με μια λέξη «βαθμολόγηση» (δεν θα αναφέρω καν την στενή έννοια αυτής της λέξης – όπως ο «σχολικός βαθμός»), άφευκτο είναι το μπέρδεμα, το οποίο οδηγεί στην απουσία της λογικής σαφήνειας, στην ηλιθιότητα. Για παράδειγμα, εάν κάποιος σκέφτεται για σένα: «είναι άσχημος» (αρνητική βαθμολόγηση), μπορεί ταυτόχρονα να νιώσει τα ΘΣ και ΘΑ για τον εαυτό σου, διότι για εκείνον δεν είσαι ανταγωνιστής ανάμεσα στις κοπέλες, και την ίδια ώρα μπορεί να συζητάει περιφρονητικά την ασχήμια σου με αυτές, δηλαδή να κάνει ανεπιθύμητες για εσένα πράξεις (αρνητική βαθμολόγηση), και πάλι να σε τραβάει κοντά του για να τονίζεται η δική του ομορφιά σε αντίφαση με τη δική σου ασχήμια, να σε γεμίζει δώρα (θετική βαθμολόγηση) – για παράδειγμα, να σε πάρει μαζί στο δημοφιλές πάρτι με πολλές όμορφες κοπέλες, τις οποίες αλλιώς δεν θα μπορούσες να πλησιάζεις καν. Τι μπορείς να πεις μέσα σε αυτό το κουβάρι – ποια είναι η δική του «βαθμολόγηση» για σένα? Για την υπερνίκηση αυτής της σύγχυσης πρέπει να ορίσεις – τι είναι τελικά αυτή η βαθμολόγηση, και εγώ προτιμώ να σταματήσω στο ότι η βαθμολόγηση – είναι μια αξιολογητικη σκέψη.

*) «Ο υψηλή βαθμολογία» – η σκέψη, που δίνει υψηλή αξιολόγηση στο βαθμολογούμενο [σύμφωνα με την υποδεικνυόμενη η εννοούμενη κλίμακα].

*) «Η θετική βαθμολόγηση» («θεβ») – το ΘΣ, που υπάρχει τη συγκεκριμένη στιγμή για τον βαθμολογούμενο (ανεξάρτητα από το πόσο χαμηλά η ψιλά βαθμολογήθηκε).

*) «Η εποικοδομητική βαθμολόγηση» – εκτέλεση των πράξεων (η απραξία), η οποία στοχεύει στην σύμπραξη στην πραγματοποίηση των επιθυμιών του βαθμολογούμενου (ανεξάρτητα από το πόσο ψηλά η χαμηλά, θετικά η αρνητικά είχε βαθμολογηθεί).

*) «Το σημαδιακό γεγονός» η «το σημάδι» – γεγονός, κατά το οποίο:

α) έρχεται ξαφνικά ένας δυνατός αντίκτυπος με την αίσθηση του μυστήριου, προσμονή, εντεταμένη πληρότητα ζωής,

β) υπάρχει η χε να σταματήσεις, να παγώσεις, να «απορροφήσεις» στο μέγιστο αυτό το γεγονός και τις ΦΑ που αντηχούν με αυτό με όλες τις αισθήσεις.

*) «Η σημαδιακή δυσλειτουργία» – το σημαδιακό γεγονός, κατά τη διάρκεια του οποίου εσύ έχεις τη σιγουριά, πως έπραξες με την απόλυτη σαφήνεια και κατανόηση, κάνοντας αποτελεσματικά και σωστά βήματα, αλλά στο τέλος βγαίνει όμως, πως ο, τι έκανες, το έκανες μέσα στην σύγχυση, εκτελώντας τους οικιακούς μαρασμούς.

*) «Η φωτισμένη επιλογή» – γίνεται, όταν πραγματοποιείται η δυνατότερη για τη στιγμή χε (δηλαδή, ακόμα και εάν υπάρχει η ανάμειξη των θεωριών, μηχανικών επιθυμιών, ΑΣ και άλλων σκοτισμών, δεν είναι σημαντική, δεν επηρεάζει την επιλογή).

*) «Η μεγάλη διάσπαση της καθημερινότητας» – ένας αποτελεσματικός τρόπος να διακόψεις μηχανικά τη συνηθισμένη ροή των σκοτισμών – να φύγεις ταξίδι, να βάλεις τον εαυτό σου υπό τις συνθήκες, όταν το περιβάλλον σου αλλάζει ριζικά, αλλάζει και ο κοινωνικός σου κύκλος, και ο τομέας της απασχόλησης, έστω για έναν μήνα. Αυτό επιτρέπει, με την καταβολή των προσπαθειών, να καρφώσεις μια σφήνα στον τυφλό τοίχο της καθημερινότητας, να χαλαρώσεις την σκληρή αλυσίδα των σκοτισμών.

*) «Η πρακτική της πλύσης του σώματος με τις ΦΑ» – αισθανόμενος την κάποια ΦΑ, περνάς τη προσοχή σου στα διάφορα σημεία του σώματος και φαντάζεσαι, ότι η ΦΑ μετατοπίζεται εκεί, βιώνεται εκεί, λάμπει από αυτό το μέρος. Είναι ωφέλιμο να το συνοδεύσεις αυτό με το «άλμα» στην αίσθηση της ευχάριστης δροσερής φρεσκάδας σε εκείνο το μέρος.

Τα αποτελέσματα μπορούν να έχουν διάφορες μορφές – από την ίαση των επώδυνων, δυσάρεστων αισθήσεων σε αυτό το κομμάτι του σώματος, μέχρι την εμφάνιση της ευδαιμονίας σε αυτό, «απόψυξης» από την χειμερία νάρκη, αντίκτυπο με άλλες ΦΑ.

*) «Ενισχυμένη πρακτική της πλύσης του σώματος με τις ΦΑ» – συνοδεία με την επιθυμία, εκφραζόμενη με τη σκέψη «ας εκπέμπει τις ΦΑ αυτό το κομμάτι του σώματος», «ας γίνει αυτό το σώμα – σώμα του Βούδα», «ας πάρει ο οποιοσδήποτε τις ΦΑ από αυτό το μέρος» , «ας γίνει αυτό το κορμί ένα λαμπερό σύμπλεγμα από τις ΦΑ». Αυτές οι σκέψεις έχουν αντίκτυπο με την αφοσίωση, αυταπάρνηση, οι οποίες είναι πάρα πολύ αποτελεσματικές για την επίτευξη των αλμάτων στην πρακτική.

*) «Η νεότητα» – κατάσταση, στην οποία η ανάρρωση από τους οργασμούς, δυνατούς σκοτισμούς, δηλητηριάσεις με τροφικά δηλητήρια, και η αφύπνιση της νοητικής, κινητικής δραστηριότητας συμβαίνει σχετικά γρήγορα – πριν συμβεί η νέα δηλητηρίαση.

*) «Το γήρας» – κατάσταση, στην οποία η επόμενη πράξη της δηλητηρίασης συμβαίνει νωρίτερα από την ανάρρωση από την προηγούμενη, ως αποτέλεσμα δεν υπάρχουν οι χαρούμενες επιθυμίες να μαθαίνεις, να κινείσαι, να ερευνάς, να αλλάζεις, να μάχεσαι για τις ΦΑ. Για πάρα πολλούς ανθρώπους το γήρας συμβαίνει ήδη στην ηλικία των 22-23 χρόνων, παρά το γεγονός, ότι αυτό είναι αντιστρέψιμο, μπορείς να ξεφύγεις από αυτό μόνο εάν αρχίσεις να καταβάλλεις τις απελπισμένες η/και χαρούμενες προσπάθειες.

*) «Οι συνωνυμικές σειρές των σημειώσεων των ΦΑ» – οι λέξεις, που σημαίνουν διαφορετικές ιδιότητες της ίδιας ΦΑ – διαφορετική ένταση, βάθος, διαπεραστικότητα και τα λοιπά. Για τα ΑΣ στην κάθε γλώσσα βρίθουν τα συνώνυμα – για παράδειγμα: η ανησυχία, έγνοια, σκοτισμός, στεναχώρια, σύγχυση, άγχος – όλα αυτά είναι τα συνώνυμα του ενός ΑΣ. Για δοκίμασε να βρεις συνώνυμο για την ΦΑ-αφοσίωση; Δεν υπάρχουν αυτές οι λέξεις, διότι η ανθρωπότητα σχεδόν δεν έχει ακόμα την εμπειρία της συναίσθησης των ΦΑ. Είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε τη γλώσσα. Ακόμα και στην περίπτωση, όταν φαίνεται, πως υπάρχουν αρκετά συνώνυμα, για παράδειγμα – όμορφος, εκθαμβωτικός, καταπληκτικός, εκτυφλωτικός, μεγαλόπρεπης – αυτά αποδεικνύονται άχρηστα, δηλαδή, δεν εκφράζουν τη συγκεκριμένη ποιότητα της αίσθησης της ομορφιάς, μα τον βαθμό της ΘΑ, ΑΑΣ, ΑΑΧ, επιθυμίας να κάνεις εντύπωση, ενίοτε και στερούνται κάθε σημασίας, όντας ξεβαμμένα κλισέ.

Είναι ωφέλιμη η δημιουργία των συνωνυμικών σειρών, διότι η χρήση τους επιτρέπει να διαχωρίζεις τις ΦΑ με μεγαλύτερη ακρίβεια, και όσο πιο ξεκάθαρα έχει αναγνωριστεί η ΦΑ, τόσο πιο δυνατά και λαμπερά αυτή εκδηλώνεται, επίσης αυτό επιτρέπει να απλουστεύσουμε την επικοινωνία ανάμεσα στους πρακτικούς.

Η δημιουργία των όρων για τη σημείωση των σταθερών ακόρντων των ΦΑ είναι ένας ξεχωριστός στόχος.

*) «Η πρακτική της έκδοσης των ορισμών» – μια εξαιρετικά αποτελεσματική και ενδιαφέρουσα πρακτική, η οποία στοχεύει στην δημιουργία των δεξιοτήτων της σύνταξης των περιγραφών και των ορισμών, δόμησης των ανακαλύψεων και παρατηρήσεων, χωρίς τις οποίες είναι σχεδόν αδύνατο η πάρα πολύ δύσκολο το ταξίδι στις ΦΑ. Η πρακτική συνίσταται στην έκδοση των ορισμών για τα πιο «απλά», φαινομενικά, πράγματα – το μαξιλάρι, η κατάφαση, η άνοιξη, η αναμονή και τα λοιπά.

Η μελέτη των μαθηματικών (εάν υπάρχει η χαρά από αυτό) σου μαθαίνει τις καταπληκτικές δεξιότητες, τις οποίες μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και για την αναζήτηση των ορισμών, και για την περιγραφή και σχηματισμό των ανακαλύψεων.

*) «Η επιθυμία της ταξινόμησης (δόμησης)» — η χαρούμενη επιθυμία να κάνεις μια ανασκόπηση των ανακαλύψεων, που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό και να προσθέσεις κάποιο σύνολο των όρων, κάτι που επιτρέπει:

1) να διευκολύνεις την ανασκόπηση, διατύπωση των ανακαλύψεων,

2) να διευκολύνεις την ένταξη των γεγονότων στο υπάρχον σύστημα των αντιλήψεων,

3) να ξεκαθαρίσεις τις ασάφειες στις αντιλήψεις και ανακαλύψεις σου, να φτάσεις στο μέγιστο βαθμό της σαφήνειας ,

4) την εκδήλωση και ενδυνάμωση των χαρούμενων επιθυμιών, της προσμονής, της επιθυμίας να ερευνήσεις.

Η επιθυμία της ταξινόμησης και η χαρούμενη επιθυμία για νέα πειράματα και παρατηρήσεις φτιάχνουν το «συμπληρωματικό ερευνητικό ζεύγος», όπου το ειδικό βάρος της πρώτης η της δεύτερης επιθυμίας βρίσκεται με απλό τρόπο – η δυνατότερη πραγματοποιείται.

*) «Η έμμονη ιδέα» – η μηχανική επιθυμία, συνοδευόμενη με την οποιαδήποτε μορφή της επιθετικής άρνησης στην πρόταση να την αναλύσουν.

*) «Η ώρα του βοά» – χρονική περίοδος κατά διάρκεια της ημέρας, όποτε λόγο της σχηματισμένης παλιότερα συνήθειας να βιώνεις τα δυνατά ΑΣ, συμβαίνει η σχετική ύφεση.

Για παράδειγμα, το πρωί μπορεί να είναι μια τέτοια περίοδος, εάν ένιωθες τα δυνατά ΑΣ για πολλά χρόνια, όταν σε έδιωχναν σαν αρνί να πηγαίνεις στο σχολείο. Εάν κατανοήσεις, ότι τώρα είναι η ώρα του βοά, είναι πιο εύκολο να δείξεις την επιμονή και αποφασιστικότητα για την υπερνίκηση αυτού του μηχανισμού, να εκτελείς έστω το ελάχιστο από αυτά, που μπορείς να κάνεις – για παράδειγμα, τις «κρύες» τυπικές πρακτικές.

*) «Η υπόθεση» – εικασία, την οποία θέλεις [χαρούμενα] να ερευνήσεις.

*) «Ο προοδευτικός στόχος του κοινωνικού πειράματος (ΚΠ)» – ένας από τους στόχους της εκτέλεσης των ΚΠ – εκείνος, ο οποίος στην περίπτωση της επιτυχημένης πραγματοποίησης μπορεί να οδηγήσει σε τέτοιες αλλαγές σε κάποιους κύκλους της κοινωνίας, οι οποίοι υποθετικά μπορούν να κάνουν τώρα η στο κοντινό μέλλον κάποιο κομμάτι της κοινωνίας πιο ευαίσθητο η έστω πιο ανεκτικό για τις ιδέες της ΠΕΔ.

*) «Το όριο της εκστατικότητας» – τέτοιος βαθμός της εκδήλωσης των ιδιοτήτων της ΦΑ, με τον οποίο εμφανίζεται αντίκτυπος με την απόλαυση, δηλαδή, η ΦΑ γίνεται εξ ορισμού «εκστατική».

Η «ένταση» έχει πρώτου βαθμού σημασία, αλλά μια ορισμένη επιρροή στην εμφάνιση της εκστατικότητας έχουν και οι υπόλοιπες ιδιότητες των ΦΑ – η διαπεραστικότητα, το εύρος της κάλυψης, βάθος.

*) «Ο πρόσφυγας» – ένας τέτοιος πρακτικός, στον οποίον μετά από τη επίτευξη της αποδυνάμωσης του ΑΣ, σποραδική εκδήλωση του αδύναμου ΦΦ και σπάνιων αδύναμων αναλαμπών των ΦΑ η επάρκεια και η επιθυμία για συγκράτηση αυτής της επάρκειας μετατρέπονται στην επικρατών δύναμη. Η επιδίωξη, ειλικρίνεια, χαρούμενες επιθυμίες να ερευνήσεις μειώνονται ακλόνητα, εκτοπίζονται από την επιθυμία της επάρκειας.

*) «Ο πολεμιστής» – ένας τέτοιος πρακτικός, για τον οποίον όσο αποδυναμώνεται το ΑΦ δυναμώνει το ΦΦ, πολλαπλασιάζονται και δυναμώνουν οι αναλαμπές των ΦΑ, συμβαίνει η αύξηση της επιδίωξης, ειλικρινείας, χαρούμενης επιθυμίας να ερευνήσει, να ξεκαθαρίσει μέχρι τελειότητας την ελευθερία από τους σκοτισμούς, και από την επάρκεια επίσης.

*) «Το ραφτινγκ» (rafting)» – ένας τέτοιος τρόπος της πραγματοποίησης των χαρούμενων επιθυμιών, κατά τον οποίο δεν καταβάλλονται οι προσπάθειες, δηλαδή, δεν εμφανίζεται η επιθυμία να εντείνεις, να επιταχύνεις, να δυναμώσεις την πραγματοποίηση των χαρούμενων επιθυμιών.

*) «Το κόλλημα» – φαινόμενο, κατά το οποίο η επιθυμία να συνεχίσεις κάποια ασχολία, χωρίς να αποσπάται η προσοχή σου είναι μεγαλύτερη από την επιθυμία να διακόψεις για την καταβολή των προσπαθειών της απομάκρυνσης των σκοτισμών η/και δημιουργίας των ΦΑ.

*) «Αρχική φασαρία» – κατάσταση, η οποία εμφανίζεται, όταν υπάρχει η επιθυμία να ερευνήσεις κάτι, ταυτόχρονα όμως, δεν γνωρίζεις – τι να κάνεις, από τι να ξεκινήσεις, και αντί να καθίσεις και να τακτοποιήσεις – ποιες επιθυμίες έρχονται, ποιες ιδέες, αρχίζεις να πιάνεις ο, τι να` ναι, και στο τέλος βγαίνουν τα αποκόμματα της πείρας, μια πληθώρα από ασάφειες.

Λόγο του ότι τα πάντα είναι τόσο ακαθόριστα, μπορεί ακόμη να μειωθεί η να εξαφανιστεί η επιθυμία για έρευνες, θα έρθει η σκέψη-αμφιβολία «όχι, παραείναι όλα μπερδεμένα, δεν θα τα καταφέρω να ξεμπερδέψω όλα ταύτα». Αυτή η μέθοδος (να πιάνεις τα πάντα και να τα μελετάς), φέρνει τη χαρά μόνο και μόνο όταν υπάρχει η δυνατή δίψα για έρευνες, και τότε όλες αυτές οι ασάφειες έχουν αντίκτυπο με την προσμονή, υπάρχει η χε-5-10 να κατανοήσεις τα πάντα.

*) «Η σπηλιά» – ασάφεια, η οποία αποκαλύπτεται κατά την έρευνα και έχει αντίκτυπο με την προσμονή [της εξέτασης της].

*) Το «γέμισμα», η «η αίσθηση της πληρότητας» – αντίληψη, εμφανιζόμενη και ενδυναμωμένη όταν βιώνονται οι ΦΑ, όταν καταβάλλονται οι προσπάθειες στην πρακτική της επίτευξης των ΦΑ και απελευθέρωσης από τους σκοτισμούς. Περιγραφή με αντίκτυπο: «η ζωή είναι γεμάτη».

*) «Ο υπερκορεσμός» – η αντίληψη, εμφανιζόμενη λόγο των ΑΣ, ΘΣ, απο το βίωμα και πραγματοποίηση των μηχανικών επιθυμιών και άλλων σκοτισμών. Όσο μεγάλος και να είναι ο υπερκορεσμός, ποτέ δεν θα οδηγήσει στην «πληρότητα» – πάντοτε μένει μια αρρωστημένη κατάσταση, η οποία περιγράφεται με τις λέξεις «σαν να πηγαίνουν τα πάντα σε ένα άπατο βαρέλι», «τίποτα δεν φέρνει χαρά», «όλα είναι μάταια». Το συνηθισμένο λάθος των ανθρώπων, που αναζητούν σωτήρια από την μιζέρια, ανία, απάθεια, άλλα ΑΣ – προσπαθούν να καλύψουν αυτό με εντυπώσεις, δηλαδή με την αύξηση του υπερκορεσμού, ενώ ο μοναδικός τρόπος να το πετύχεις – είναι να δυναμώσεις την αίσθηση της πληρότητας.

*) «Να κλειστείς» – να νιώθεις έντονη επάρκεια από τις εντυπώσεις η/και δυνατή επιθυμία να βιώσεις και να αυξήσεις τον υπερκορεσμό, να κολλήσεις στην δραστηριότητα της λήψης των εντυπώσεων, ταυτόχρονα οποιαδήποτε εξωτερική επίδραση προκαλεί έντονο εκνευρισμό, και η παραμικρή σκέψη, ότι θα πρέπει να εστιάσεις σε κάτι άλλο – ακόμα και τον φόβο της απότομης αύξησης της μιζέριας, ανίας, ρουτίνας.

*) «Το ελαστικό» – ο όρος, που αντικαθιστά την απολύτως αντισεξουαλική, αντιερωτική λέξη «στάση» – θέση των σωμάτων, την οποία παίρνουν με σκοπό το βίωμα των σεξουαλικών αισθήσεων και ερωτικών αντιλήψεων.

*) «Ο πίδακας των ανακαλύψεων» – η φωτισμένη κατάσταση, όποτε η μια μετά την άλλη εμφανίζονται οι ΦΑ-διαύγειες, οι ανακαλύψεις συμβαίνουν κατά σειρές και παρουσιάζονται οι δυνατές ΦΑ.

*) «Ο πυρήνας του κομήτη» – (η απλώς «πυρήνας») – η ομάδα των ΦΑ, η οποία τη δεδομένη στιγμή έχει εκδηλωθεί δυνατά και ξεκάθαρα.

*) «Η ουρά του κομήτη» – (η απλώς «ουρά») – η ομάδα των ΦΑ, η οποία συνοδεύει την εκδήλωση του πυρήνα, έχει αντίκτυπο με αυτόν, αλλά εμφανίζεται προφανώς πιο αδύναμα και λιγότερα ξεκάθαρα, και πολύ συχνά δεν έχει πλήρη σαφήνεια για το – ποιες συγκεκριμένες ΦΑ βρίσκονται σε αυτή την ομάδα.

*) «Το βασικό στρατόπεδο» – η κατάσταση, η οποία κατά καιρούς είναι προσιτή για μένα και υπάρχει βεβαιότητα >5 για το ότι βρισκόμενος σε αυτήν, έχω υψηλή πιθανότητα να κάνω αποκαλύψεις πιο συχνά, απ` ότι τώρα, ότι η ζωή μου θα είναι φανερά πιο γεμάτη με ελκυστικές για μένα αντιλήψεις.

*) Η «μαρμοτα» – το γεγονός, η ανάμνηση του οποίου έγινε δυνατό φωτισμένο παράγων για κάποια ΦΑ.

*) «Το αγριεμένο ζωάκι» – η επιθυμία να αντισταθείς στην επάρκεια, εμφανιζόμενη μετά από την αύξηση του όγκου του φωτισμένου φόντου, η οποία αλφαδιάζει την επίδραση αυτής της αύξησης.

*) «Το μύρισμα της μαρμοτας» – η υποστήριξη της σαφήνειας για το ότι οποιαδήποτε κατάσταση μπορεί να γίνει μαρμοτα – αυτό, που συμβαίνει τώρα, για παράδειγμα, διότι εκ των πρότερων δεν γνωρίζεις ποτέ, πως μετατρέπονται σε μαρμοτες διάφορες καταστάσεις – ακόμα και εκείνες, στις οποίες δεν είχαν βιωθεί οι ΦΑ. Το μύρισμα της μαρμοτας μειώνει την ρουτίνα και μιζέρια.

*) «Αγριεμένο θηρίο» – η επιθυμία να εμφανιστεί το αγριεμένο ζωάκι στην περίπτωση, όταν έπειτα από την αύξηση του όγκου του φωτισμένου φόντου έρχεται η επάρκεια.

*) «Ο μοχθηρός νάνος» – το σύνολο των αντιλήψεων :

α) εμφανιζόμενων τον καιρό, όταν υπάρχει το αρνητικό φόντο (συχνά συνοδευόμενο με αρνητικές σωματικές αισθήσεις, απότομους κυματισμούς των ΑΣ), όταν εμφανίζεται η σαφήνεια για το ότι βρίσκομαι στον κώλο, ότι δεν υπάρχει το φωτισμένο φόντο, όταν έρχεται η σκέψη «μήπως να δοκιμάσω να απομακρύνω το ΑΦ», «μπορεί να προσπαθήσω να μπω στις ΦΑ».

β) αποτελούμενων από τις σκέψεις «ας πάει στο διάολο», «θα δοκιμάσω μετά να απομακρύνω το ΑΦ, δεν έχω χρόνο για αυτό τώρα», «είμαι κουρασμένος, δεν θέλω να το κάνω τώρα», απότομες κρίσεις του εκνευρισμού, ακόμα και επιθετικότητας, στοχευόμενης σε οτιδήποτε έχει σχέση με την πρακτική, με τους ασκούμενους, με τις ΦΑ.

γ) συνοδευόμενο συχνά με τις ασχολίες, που κάνεις για να περάσει η ώρα σου – το αποχαυνωτικό παιχνίδι στο κινητό σου, στον υπολογιστή σου και τα λοιπά.

*) «Ο απαθής νάνος» – ίδιος με τον «μοχθηρό νάνο», με διαφορά στο ότι αντί του εκνευρισμού και επιθετικότητας εμφανίζεται ο σκοτισμός, η αίσθηση της αδιέξοδου, απάθεια.

*) «Ο Τζερρυ» – η επιθυμία να απομακρύνεις των μοχθηρό και τον απαθή νάνο, να σπάσεις την αδράνεια της βύθισης στο ΑΦ και ΑΕΚ, να μπαίνεις στις ΦΑ μια φορά μετά την άλλη.

*) «Ο Τομ» – η επιθυμία να έρθει ο Τζερρυ.

*) «Η βλακοσθένεια» (ελλ. βλάκας + ασθένεια (αδυναμία)) – σύνολο των αρνητικών αντιδράσεων στην επιθυμία να διαχωρίσεις τις δικές σου τρέχον αντιλήψεις. Ο εκνευρισμός, η δυσαρέσκεια, οι σκέψεις «κάποτε αργότερα» και τα λοιπά – όλες αυτές είναι οι αντιδράσεις που καταπιέζουν την επιθυμία να διαχωρίσεις τις αντιλήψεις σου.

*) «Η ανιχνευτική κρούση», αλλιώς – «μίνι-έφοδος», δηλαδή η επίθεση με εκ των πρότερων χαμηλή ένταση των προσπαθειών, για 3-4. Ο στόχος – η παρατήρηση των αντιλήψεων την ώρα της ανιχνευτικής κρούσης – ποια εμπόδια ανακαλύπτονται, πως εκδηλώνονται (όπως γίνεται στον πόλεμο σε κατάσταση, όταν ο λόχος προχωράει μπροστά, προκαλώντας τα πυρά πάνω του, και ο αντίπαλος, πυροβολώντας, αποκαλύπτει τις θέσεις τους). Αυτό επιτρέπει να προετοιμαστείς για το ότι την ώρα της εφόδου τα εμπόδια αυτά θα εμφανιστούν, να τα μελετήσεις εν καιρό, να είσαι έτοιμος να τα αντιμετωπίσεις.

*) «Η ανάγκη» – έντονη και σταθερή χαρούμενη επιθυμία.

*) «Η χε να αλλάξεις» – η χαρούμενη επιθυμία να βιώνεις όχι τις καταστάσεις, τις οποίες βιώνεις κατά κανόνα, αλλά εκείνες, τις οποίες βίωνες κατά καιρούς, και στις οποίες υπάρχουν περισσότερες ελκυστικές αντιλήψεις: περισσότερη απόλαυση, χαρά, ευδαιμονία, πληρότητα ζωής, ενδιαφέρον, προσμονή και άλλες. Δηλαδή πρακτικά, οποιαδήποτε χε να αλλάξεις για τον ασκούμενο την ΠΕΔ – είναι η χε να νιώθει μεγαλύτερη ποσότητα των ΦΑ η, μιλώντας πιο γενικά, είναι η χε να βιώνεις τις καταστάσεις, στις οποίες αισθάνεσαι μεγαλύτερο όγκο των ΦΑ. Για παράδειγμα, η θέληση να φύγεις στο τρεκ στα Ιμαλάια εγώ την κατατάσσω στην επιθυμία να αλλάξεις, εάν αυτή η επιθυμία εμφανίζεται κατά την προσμονή των ΦΑ, οι οποίες θα εμφανιστούν σε αυτό το ταξίδι.

*) «Οι προοδευτικές ενέργειες» – οποιοδήποτε σύνολο των ενεργειών, το οποίο παρακινεί των άνθρωπο για την παρατήρηση και μελέτη των αντιλήψεων του, που ως γνωστό, οδηγεί στην αύξηση του όγκου των ΦΑ, η τουλάχιστον, στην αύξηση της πιθανότητας της αίσθησης των ΦΑ (μέσω της εμφάνισης της επιθυμίας να αλλάξει).