Περιεχόμενα:
06-01-01) Στρατηγική πρακτική – η πρακτική των μικρών, μόνιμων αλλαγών.
06-01-02) Η στάση του «κυνηγού» και του «φυσιοδίφη».
06-01-03) Η έρευνα.
06-01-04) Το σχήμα του δράκου, οι γραμμές, το πέταλο και η ταξιανθία.
06-01-05) Οι περιορισμοί και οι φύλακες.
06-01-06) Οι στάσεις και οι καταστάσεις.
06-01-07) Η αλλαγή της προσωπικότητας. Η αφοσίωση στους ανθρώπους.
06-01-08) Τα κοινωνικά πειράματα.
06-01-09) Διηγήσεις και καταγραφές. Τυπικές πρακτικές.
06-01-10) Το στάλκινγκ και ο ασκητισμός.
06-01-11) Η ελευθερία από τις επινοήσεις και εκτοπισμούς.
06-01-12) Πορείες.
06-01-13) Προαιρετική παράγραφος – η λίστα με τις πρακτικές, οι οποίες δεν είχαν μπει στα προηγούμενα κεφάλαια.
06-01-01) Μια αποτελεσματική πρακτική – είναι η πρακτική των μικρών μόνιμων αλλαγών. Τη στιγμή, που σταματά η σπασμωδική επιθυμία των κοσμοϊστορικών επιτεύξεων, ξεκινάει η σοβαρή πρόοδος και όταν αρχίζεις να εκτελείς έστω μικρά, αλλά συγκεκριμένα βήματα, αλλάζοντας τη μια συνήθεια μετά την άλλη, τη μια αντίληψη μετά την άλλη. Καθένα από τέτοια βήματα έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά:
1) Υπάρχει η απόλυτη, εκατό τοις εκατό σαφήνεια — τι συγκεκριμένα θέλεις να κάνεις.
2) Αυτό το βήμα είναι ασήμαντο, για αυτό δεν υπάρχουν (η σχεδόν δεν υπάρχουν) αμφιβολίες για το ότι μπορείς να το κάνεις.
3) Υπάρχει η χαρούμενη επιθυμία να προχωρήσεις. Αυτό δεν έχει ως κίνητρο την ΑΑΣ, διότι η ΑΑΣ δεν θα ικανοποιηθεί με τόσο «ασήμαντη» τροφή, όπως ένα μικρό βήμα.
4) Μετά από την επίτευξη του αποτελέσματος υπάρχει ο θρίαμβος, δυναμώνει η προσμονή και ο ενθουσιασμός, η επιμονή και αποφασιστικότητα,
5) Πολύ συχνά εμφανίζεται μια νέα σαφήνεια, μπορεί να έρθουν και νέες ΦΑ.
Αρκεί να αποκτήσεις την πείρα της πρακτικής των μικρών βημάτων, και τα ματαιόδοξα, αλλά άκαρπα όνειρα για τις μεγάλες επιτεύξεις αποδυναμώνονται, την ώρα που η προσμονή, ο ενθουσιασμός, η χαρά, η επιμονή και η αποφασιστικότητα αυξάνονται.
Οι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν βουλιάξει βαθιά στους σκοτισμούς και που προσπαθούν μόνο να δείχνουν φωτισμένοι, περιφρονούν τα μικρά αποτελέσματα, τα αντιμετωπίζουν αφ` υψηλού, σαρκαστικά. Στην ερώτηση για τα αποτελέσματα της δικής τους πρακτικής αυτά τα άτομα απαντούν (αισθανόμενοι ταυτόχρονα τον εκνευρισμό), ότι το καλό πράγμα αργεί να γίνει, και η πρακτική τους φέρνει τα αποτελέσματα μετά από πολύ καιρό. Όταν υποστηρίζεις, ότι έχεις ξεπεράσει τον εκνευρισμό από το λάθος πατημένο κουμπί του πληκτρολόγιου, ακούς σαν απάντηση, ότι αυτό δεν είναι αποτέλεσμα, μα μια βλακεία, και πως για τον εαυτό τους έχουν τελείως διαφορετικά σχέδια, και δεν τους ενδιαφέρει αυτό το ψιλοπράγμα, μιας και επιδιώκουν την απόλυτη φώτιση. Όσο πιο πολύ ανειλικρινείς είναι ο άνθρωποι, τόσο λιγότερη σημασία δίνουν στα μικρά βήματα.
Η εικόνα με αντίκτυπο: το νήμα, που τραβιέται από φαρδιά λωρίδα του υφάσματος. Τραβάς σε μια μεριά, μα αραιώνει όλο το ύφασμα, παντού εμφανίζονται οι περιοχές της μεγαλύτερης ελευθερίας. Όποτε κάνεις ένα μικρό σταθερό βήμα, ανακαλύπτεις, πως αυτό έχει επίδραση και στις άλλες πλευρές της ζωής σου. Ολοκληρώνοντας μια μικρή μόνιμη αλλαγή, σαν να χαλαρώνεις και τους άλλους σκοτισμούς, και η ένταση και διαπεραστικότητα των ΦΑ αυξάνεται.
Πρέπει να αντιλαμβάνεσαι συνέχεια – ποιοι συγκεκριμένα στόχοι, για την επίτευξη των οποίων έχεις την προσμονή, βρίσκονται μπροστά σου τώρα, σήμερα, αυτή την εβδομάδα.
06-01-02) Κατά τη διαδικασία της πρακτικής της συμπύκνωσης θέλω να συγκεντρωθώ στο μέγιστο, να μην χάσω ούτε δευτερόλεπτο, διότι συγκεκριμένα σε αυτό το δευτερόλεπτο μπορεί να περάσει το ΑΣ. Έτσι αποκτάται η στάση του «κυνηγού και του φυσιοδίφη»: ο κυνηγός των ελάχιστων ΑΣ και ο νεαρός φυσιοδίφης, που ιχνηλατεί τις ΦΑ, οι οποίες εμφανίζονται σε μικρούς κυματισμούς όσο ο κυνηγός αγρία και αδιάλλακτα αναζητά και απομακρύνει τα ΑΣ, καταγράφοντας την κάθε πράξη της απομάκρυνσης.
Την ώρα της πρακτικής της συμπύκνωσης μπορούν να εμφανιστούν :
*) Η ανία (επειδή εγώ στερούμαι τις συνηθισμένες εντυπώσεις) — πάει στο στόμα του κυνηγού
*) Η επιθυμία των εντυπώσεων – χωρίζει σε ΑΣ (πάει στο στόμα του κυνηγού) και σε ΘΣ από την επιτυχημένη εργασία του κυνηγού και από τους κυματισμούς των ΦΑ (κατευθύνεται στην υποστήριξη, έστω και μηχανική, του φυσιοδίφη)
*) τα ΑΣ, εμφανιζόμενα συνέχεια από τις ΧΑ (χαοτικά αποσπάσματα). Δεν τις είχα παρατηρήσει νωρίτερα, μα τώρα βλέπω, ότι πάρα πολλά ΧΑ είναι η πηγή των ΑΣ, και μπορείς να τα διακρίνεις μόνο με τη βοήθεια του μικροσκοπίου της συμπύκνωσης (πάνε στο στόμα του κυνηγού)
*) Το ΑΣ λόγο της απουσίας των ΦΑ (στο στόμα του κυνηγού)
*) Ο ενθουσιασμός λόγο της αναμονής των ΦΑ, από την εμφάνιση τους, από την διαδικασία της συμπύκνωσης (στο δρυμό του φυσιοδίφη).
06-01-03) Η έρευνα είναι το σύνολο των πράξεων, που έχει ως σκοπό την επίτευξη της αντικειμενικά στοχευόμενης σαφήνειας. Η έρευνα, η αναζήτηση της αποκάλυψης, και η εκτέλεση της πάντοτε συνοδεύονται με την προσμονή. Ξεχωριστά δυνατή προσμονή εμφανίζεται την ώρα των ΦΑ, ειδικά εκείνων, που δεν είχαν έρθει ποτέ πριν, και με την έρευνα των ΦΑ επίσης, για αυτό δεν είναι περίεργο, ότι η ΦΑ έχει αντίκτυπο με την χαρούμενη επιθυμία να την ερευνήσεις, κάτι που με τη σειρά του οδηγεί στην εκδήλωση της σαφήνειας και στην επιτάχυνση του ταξιδιού στον κόσμο των ΦΑ.
Τα συστατικά μέρη της έρευνας:
1) Ξεκάθαρα και όσο πιο δυνατόν συγκεκριμένα να ορίσεις το αντικείμενο και το θέμα της έρευνας.
2) Να συντάξεις και να ανανεώνεις συνέχεια τις λίστες με αυτά, που έχουν σχέση με το αντικείμενο της έρευνας και μπορεί να αποδειχθούν ουσιαστικά για την αποτελεσματικότητα της.
3) Να βιώνεις εκ νέου για πολλές φορές την διαδικασία, την κατάσταση, την οποία ερευνάς.
4) Να καταβάλλεις τις προσπάθειες για τον διαχωρισμό των αντιλήψεων, διαδικασιών.
5) Με την ανακάλυψη των νέων αντιλήψεων — ας είναι η λογική σαφήνεια η μια καινούρια ΦΑ- να κάνεις την προσεκτική καταγραφή, να συντάσσεις τις περιγραφές.
Σε όλη την διαδικασία της έρευνας να υποστηρίζεις την δραστήρια κατάσταση του «κυνηγού» και του «φυσιοδίφη».
06-01-04) Ένας από τους τρόπους να δεις την πρακτική του ευθύ δρόμου συνολικά – να δημιουργήσεις το σχήμα, που να συμπεριλαμβάνει τα πιο σημαντικά συστατικά. Για παράδειγμα, το σχήμα του δράκου:
1) Η βάση του σχήματος του δράκου – «ο κυνηγός» και «ο φυσιοδίφης».
2) Ο κυνηγός και ο φυσιοδίφης είναι άψογοι (δηλαδή, η δραστηριότητα τους έχει την μέγιστη αποτελεσματικότητα), εάν διακρίνονται με τέσσερα χαρακτηριστικά:
*) η προσεκτικότητα [για το πράγμα, το οποίο κυνηγούν]
*) η αποφασιστικότητα [στην εκτέλεση της δραστηριότητας τους]
*) η επιμονή (σ. σ. η ικανότητα να δραστηριοποιούνται για πολύ καιρό)
*) η προσμονή [του αποτελέσματος του κυνηγίου]
(Αυτά τα 4 χαρακτηριστικά καθορίζουν την οποιαδήποτε ΦΑ από την αντίστοιχη γραμμή).
3) Ο κυνηγός και ο φυσιοδίφης αυξάνουν την λάμψη των 4 χαρακτηριστικών, εφόσον έχουν εκδηλωθεί οι 4 ευνοϊκοί παράγοντες :
*) οι προσπάθειες της δημιουργίας των ΦΑ.
Η δημιουργία των ΦΑ υποστηρίζει με τον πιο άμεσο τρόπο την ιδιότητα της «προσμονής».
*) η έρευνα, η καταγραφή και η διόρθωση στις λίστες και στις περιγραφές. Αυτές είναι οι λίστες με οτιδήποτε έχει σχέση με την τρέχων πρακτική — οι χαρούμενες επιθυμίες, η σύσταση της φωτισμένης βάσης, (δηλαδή, των ερχομένων έστω κατά καιρούς ΦΑ), οι φωτισμένοι παράγοντες, η καταγραφή των τυπικών πρακτικών, εμφανιζόμενες υποθέσεις, οι περιγραφές των αντίκτυπων με τις ΦΑ και τα λοιπά.
Η «καταγραφή στις λίστες» υποστηρίζει με τον πιο άμεσο τρόπο την ιδιότητα της «προσεκτικότητας».
*) «Η παρακίνηση». Σταδιακά μπορεί να συγκεντρώνεται το αποτέλεσμα της επίδρασης των μη ευνοϊκών παραγόντων — να μειώνεται η ένταση των ΦΑ, να θολώνει η σαφήνεια, να αυξάνεται ο κορεσμός και η ρουτίνα, και εγώ μπορεί και να μην το παρατηρήσω — αυτό μοιάζει με την κατάσταση, όποτε ζεις με ένα παιδί, και δεν αντιλαμβάνεσαι, πόσο γρήγορα αυτό μεγαλώνει. Η «παρακίνηση» είναι η ένεση με τον ενθουσιασμό και ένταση των προσπαθειών, ο έλεγχος της ποιότητας της ειλικρινείας.
Η «παρακίνηση» υποστηρίζει με τον πιο άμεσο τρόπο την ιδιότητα της «επιμονής».
*) η «αυτάρκεια» – η στάση του μοναχικού πολεμιστή, της ελευθερίας από την αφοσίωση στους ανθρώπους, συμπεριλαμβανόμενων και τους πρακτικούς, η στάση του ατόμου, που παρά το οτιδήποτε θα συνεχίσει το ταξίδι του, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Η «αυτάρκεια» υποστηρίζει με τον πιο άμεσο τρόπο την «αποφασιστικότητα».
4) Ο κυνηγός και ο φυσιοδίφης δεν θολώνουν τη λάμψη των 4 ιδιοτήτων, εφόσον δεν εκδηλώνονται οι 4 μη ευνοϊκοί παράγοντες:
*) η μηχανική επιθυμία των εντυπώσεων. Έχει την αρνητική επίδραση πρώτα απ` όλα στην «επιμονή».
*) ανοιχτό-γκρίζα κατάσταση, το συσσωρευμένο ΑΦ. Επιδρά αρνητικά πρώτα απ` όλα στην «προσμονή».
*) η εισερχόμενη κούραση, η υπνηλία. Έχει την αρνητική αντίδραση πρώτα απ` όλα στην «προσεκτικότητα».
*) η επάρκεια. Επιδρά αρνητικά πρώτα απ` όλα στην «αποφασιστικότητα»
5) Το θεμέλιο:
Αποτελείται από τις 5 στάσεις, η κάθε μια από τις οποίες είναι η πιο αποτελεσματική πρακτική για τη συγκεκριμένη σκάντχα (τύπο των αντιλήψεων).
*) Το «στάλκινγκ» ( η σκάντχα των συναισθημάτων – η εκκαθάριση από τα ΑΣ, ΑΦ, ΑΑ, ΑΕΚ, η δημιουργία των ΦΑ. Για περισσότερα κοίταξε το κεφάλαιο για το στάλκινγκ.
*) ο «ασκητισμός» (η σκάντχα των επιθυμιών – η εκκαθάριση από τις μηχανικές επιθυμίες, δημιουργία των χαρούμενων επιθυμιών). Κοίταξε στο κεφάλαιο περί του ασκητισμού.
*) η «σιωπή» ( η σκάντχα των σκέψεων – η εκκαθάριση από τον χαοτικό εσωτερικό διάλογο, η δημιουργία της λογικής σαφήνειας). Κοίταξε στο κεφάλαιο για την απομάκρυνση του ΕΔ.
*) «Σιντχι» (η σκάντχα των αισθήσεων – η εκκαθάριση από τις αρνητικές αισθήσεις, η δημιουργία των φυσικών συναισθήσεων ). Κοίταξε στο κεφάλαιο για τις ΦΣ.
*) η «φωτισμένη διάκριση» ( η σκάντχα της διακριτικής συνείδησης – η εκκαθάριση από την μηχανική διάκριση με τη βοήθεια των πρακτικών τύπου «μη-βουνού», «μη-ποταμού» και άλλων, η δημιουργία της φωτισμένης διακριτικής συνείδησης). Κοίταξε το κεφάλαιο για την ΦΔΣ.
6) Η φωτισμένη βάση. Το σύνολο όλων των εμφανιζόμενων κατά καιρούς ΦΑ.
7) Οι Πέντε βασικές Συναισθήσεις (δηλαδή, εκστατικές ΦΑ) — πέντε κορυφές, που υψώνονται πάνω από τη θάλασσα των ΦΑ.
8) Σαμάντχι — η σύνθεση των πέντε Συναισθήσεων – η πόρτα για τις απερίγραπτες καταστάσεις.
Το «σχήμα του δράκου» αποτελείται από το σύνολο των οκτώ συστατικών.
Στο σχήμα του δράκου λαμβάνουν την κεντρική θέση συγκεκριμένα ο κυνηγός με τον φυσιοδίφη, ενώ η έρευνα απλώς μπαίνει στη σύσταση ενός από τους 4 ευνοϊκούς παράγοντες. Ειδικά αυτός ο τονισμός φέρνει την πλέων ταχεία πρόοδο στο ταξίδι στις ΦΑ. Η στάση του «επιστήμονα», στην οποία η έρευνα καταλαμβάνει τη κεντρική θέση, και όλα τα υπόλοιπα πάνε γύρω η παραλείπονται, είναι άκρως αναποτελεσματική, η προσοχή σχεδόν δεν στρέφεται ή δεν δίνεται καθόλου στους παράγοντες, χωρίς τους οποίους η αποτελεσματική έρευνα γίνεται αδύνατη.
Μπορούμε να αντικαταστήσουμε την γραμμική περιγραφή με ένα πιο λακωνικό διάγραμμα: για παράδειγμα, στο κέντρο – δυο γράμματα: «κ» και «φ», που σημαίνουν «κυνηγός» και «φυσιοδίφης». Και τα δυο γράμματα βρίσκονται στο κέντρο του κύκλου, πάνω στο οποίο ανα όμοια διαστήματα έχουν γραφτεί οι τέσσερις συντομεύσεις, που ορίζουν τις τέσσερις ιδιότητες. Αριστερά κα δεξιά του κύκλου — από μια κάθετη σειρά, φτιαγμένη με τέσσερις γραμμές. Αριστερά: οι ευνοϊκοί παράγοντες, δεξιά: οι αρνητικοί. Μια οριζόντια γραμμή απο κάτω — το θεμέλιο. Η τοξοειδής γραμμή, που καλύπτει το διάγραμμα απο πάνω, σημαίνει την φωτισμένη βάση με τις Συναισθήσεις και το Σαμαντχι. Όσο εγώ αποστηθίζω την σύσταση του διαγράμματος, την αντικαθιστώ με ακόμη πιο λακωνικό πικτόγραμμα — το πρωτότυπο του ιερογλυφικού: στο κέντρο είναι το «κ» και το «φ». Γύρω τους ο κύκλος με τις τέσσερις έντονες τελείες ισόπλευρα. Αριστερά — η κάθετη σειρά με τέσσερα πλην, δεξιά η κάθετη σειρά με τέσσερα συν. Από κάτω — μια οριζόντια γραμμή. Από πάνω – η τοξοειδής γραμμή.
Εάν υπάρχει η επιθυμία να συμπεριλάβεις στην εικόνα το συναισθηματικό συγκείμενο, μπορείς να σχηματίσεις ένα σύμβολο. Το σύμβολο διακρίνεται και με το ότι σου επιτρέπει να προσθέσεις όσες λεπτομέρειες επιθυμείς. Το παράδειγμα είναι η απεικόνιση του δράκου με δυο κεφάλια (κυνηγός και φυσιοδίφης) – το αριστερό κεφάλι έχει την στοχευόμενη έκφραση (η προσμονή των ΦΑ), το δεξί — την αρπακτικά-αμυντική (το κυνήγι των σκοτισμών). Ο δράκος έχει τέσσερα φτερά (τέσσερις ιδιότητες), και τέσσερα πόδια — δυο μπροστινά και δυο πίσω. Το αριστερό μπροστινό πόδι είναι οπλισμένο με τέσσερα νύχια, με τα οποία ο δράκος σαν να σφίγγει τη λεία (ο έλεγχος των τεσσάρων ευνοϊκών παραγόντων). Το δεξί μπροστινό πόδι έχει και πάλι τέσσερα νύχια, με τα οποία σαν να απωθεί κάτι ( ο έλεγχος των τεσσάρων αρνητικών παραγόντων). Τα δυο πίσω πόδια έχουν καρφωθεί στη βάση με τη μορφή του πεντάγωνου (το θεμέλιο από τις πέντε πρακτικές, πιο ευνοϊκές για τη κάθε σκάντχα). Πάνω από τα κεφάλια του δράκου στη μέση — το στέμμα, με αυτή την κατασκευή : το πολύγωνο κρηπίδωμα (φωτισμένη βάση) ενώνει στο πάνω μέρος τις πέντε «πυραμίδες» (πέντε βασικές Συναισθήσεις), στο κέντρο του στέμματος ανάμεσα στις πυραμίδες — η λαμπρή σφαίρα του Σαμαντχι.
Το σχήμα του δράκου είναι η καταγραφή της κατάταξης των τόνων στην πρακτική, ο ορισμός των προτεραιοτήτων. Εάν υπάρχει το τιμόνι, το κουπί, η μηχανή και οι προβολείς, χρησιμοποιώντας χαοτικά μια το ένα μια το άλλο, δεν θα φτάσεις και πολύ μακριά. Το σχήμα του δράκου ενώνει τα κομμάτια της πρακτικής σε ολοκληρωμένο σύνολο, συμβαίνει η κρυσταλλοποίηση της αποκτημένης πείρας, και δεν είναι απλώς μια λεκτική έκφραση, αυτό βιώνεται συγκεκριμένα σαν εκδήλωση της νέας ιδιότητας της πρακτικής – εμφανίζεται μια υπέροχη σταθερότητα, μια ανεξαρτησία απ` τις χαοτικές επιδράσεις, αυξάνεται ο ενθουσιασμός, έρχονται δυνατά και στέρεα οι ΦΑ, υπάρχει η κατάσταση του «ενιαίου σκοπού».
Θα προσφύγω στην αναλογία, πολύ κοντινή με αυτήν, που είχε αναφέρει ο Γκουρτζίεφ (κοίταξε Π.Δ . Ουσπένσκι «Σε αναζήτηση του θαυμάσιου»): ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι στην ουσία ένα κολλοειδή μείγμα — υγρό, στο οποίο στην διαλυμένη κατάσταση βρίσκεται μια τεράστια ποσότητα των μορίων διάφορης προέλευσης, και η οποιαδήποτε επίδραση απ` έξω τα αναμειγνύει: εκείνα, που βρίσκονταν κάτω, ανεβαίνουν πάνω και αρχίζουν να διοικούν όλο το μείγμα, ωσότου μια καινούρια δόνηση δεν αλλάξει τα πάντα ξανά. Οι ασκήσεις στην πρακτική οδηγούν στην κρυσταλλοποίηση – οι πιο ελκυστικές καταστάσεις σταδιακά συγκεντρώνονται λόγο της επίδρασης της δύναμης του αντίκτυπου, μιας ειδικής «βαρύτητας». Κατά τη διαδικασία της μάχης του συνόλου, που έχει δημιουργηθεί κόντρα στις μηχανικές επιδράσεις, αυτές αποκτούν όλο και πιο στενές συνδέσεις, ωσότου τελικά ο βαθμός της συγκέντρωσης και της οικειότητας δεν αυξηθεί τόσο, ώστε να ξεκινήσει μια νέα, άγνωστη για τον πρακτικό διαδικασία της κρυσταλλοποίησης, η οποία προσδίδει στο σύνολο των ΦΑ όχι απλώς μια ιδιαίτερη σταθερότητα, μα μια εξ` ολόκληρου καινούρια ιδιότητα, όπως και ο κρύσταλλος, μεγαλωμένος στο διάλυμα, έχει τις ιδιότητες, που διαφέρουν ριζικά από τα χαρακτηριστικά του διαλύματος. Το σχήμα του δράκου είναι η αντανάκλαση της κρυσταλλοποίησης τέτοιου είδους.
Το σύνολο των τεσσάρων ιδιοτήτων του κυνηγού και του φυσιοδίφη θα ορίσουμε με τον όρο «σκοπός» (αυτόν τον όρο πήρα από τα βιβλία του Καστανέδα συγκεκριμένα επειδή, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει αυτό, που θέλω να καθορίσω με αυτόν). Η δημιουργία του σκοπού εστί και η δημιουργία των τεσσάρων ιδιοτήτων.
Ας αναλύσουμε — σε ποιες ιδιότητες και παράγοντες πρώτα από όλα έχουν επίδραση η περιγραφόμενες από εμένα πρακτικές (εννοείται, πως είναι μια πολύ σχετική ανάταξη, και οι μερικές πρακτικές προσθέτουν μια σημαντική συνεισφορά ταυτόχρονα σε πολλές κατευθύνσεις). Η εξέταση του φτιαγμένου πίνακα θα οδηγήσει στην κατανόηση — σε ποιο κλάδο υπάρχει η ανεπάρκεια των πρακτικών, και τότε μπορεί να εμφανιστεί η επιθυμία για τη σύσταση της πρακτικής της ανάπτυξης αυτού του μέρους του δράκου.
Επιμονή
Η έρευνα των θεωριών (αυτή η πρακτική απαιτεί την καταβολή των πολύ μακροχρόνιων προσπαθειών για την αναζήτηση των επιχειρημάτων και αντεπιχειρημάτων),
Η συμπύκνωση (είναι πάρα πολύ δύσκολο να στηρίζεις την καταβολή των προσπαθειών για πολύ καιρό για την απομάκρυνση αυτού, που έχει συνηθίσει να περνάει απαρατήρητο),
η καταγραφή των 15, 10 δευτερολέπτων κατά τη διάρκεια του μεγάλου χρονικού διαστήματος.
Αποφασιστικότητα
Τα κοινωνικά πειράματα,
Η ακολουθία των 10 κανόνων της πραγματοποίησης των χαρούμενων επιθυμιών
Η προσεκτικότητα
Η εκκαθάριση της γλώσσας (δεν είναι καθόλου εύκολο — να προσέχεις τη χρήση των λέξεων, τις κινήσεις και μιμική),
Η απομάκρυνση του οικιακού μαρασμού (καθόλου εύκολο — να παρατηρείς τις παραμικρές συνηθισμένες δραστηριότητες),
Η αδιάκοπη καταγραφή της παρουσίας η της απουσίας των ΦΑ,
Η απομάκρυνση του δυνατού εσωτερικού διαλόγου,
Τα νοητικά παιχνίδια
Η προσμονή
Η δημιουργία της λίστας των χαρούμενων επιθυμιών,
Η πραγματοποίηση των χαρούμενων επιθυμιών ,
Η δημιουργία της λίστας των φωτισμένων παραγόντων,
Οι έρευνες
Η ανοιχτό-γκρίζα κατάσταση
Η παύση, η αραίωση των οργασμών,
Ανάμνηση και αναβίωση της προσωπικής ιστορίας (φέρνει στο φως μεγάλη ποσότητα των αρνητικών ΑΦ από το βάθος, τα μετατρέπει σε προσιτά για την απομάκρυνση,
Η επάρκεια
Η ενθύμηση του θανάτου,
Η ευθεία απομάκρυνση της επάρκειας,
Το στάλκινγκ
Η επιθυμία των εντυπώσεων
Η επιστροφή της προσοχής (η προσοχή επιστρέφει από τα ΧΑ(χαοτικά αποσπάσματα),
Ο ασκητισμός ( ελευθερώνει απ` την προσκόλληση στις σπασμωδικές μηχανικές επιθυμίες),
Η ευθεία απομάκρυνση των μηχανικών επιθυμιών και δημιουργία των χαρούμενων επιθυμιών
Η υπνηλία/ κούραση
Η πραγματοποίηση των χαρούμενων επιθυμιών,
Οι σωματικές ασκήσεις,
Η δημιουργία των φυσικών συναισθήσεων,
Η σύσταση των λιστών
Οι πρακτικές, που στοχεύουν στην ανάπτυξη της ικανότητας για την αναζήτηση των διακριτικών χαρακτηριστικών, για τον διαχωρισμό ανά τάξεις και την ένωση σε ομάδες, για την εύρεση και περιγραφή των νομοτελειών, για τον συνδυασμό και την εκτέλεση των υπολογισμών,
Η σύνταξη των περιγραφών των αντικειμένων με τα αυξανόμενα χαοτικά γνωρίσματα και την περιπλοκότητα της κατασκευής: ο θάμνος, ο δρόμος προς τα κάπου, το πρόσωπο, η ανθρώπινη συμπεριφορά,
Ο ορισμός των οποιωνδήποτε όρων,
Οι απαντήσεις σε ερωτήσεις, συζητήσεις, σχόλια [για τα μηνύματα των άλλων πρακτικών] (όσο δίνεις απαντήσεις σε δεκάδες ανόητες ερωτήσεις για κάποιο θέμα, ο ίδιος αρχίζεις να αποκτάς κρυστάλλινη σαφήνεια),
Η σύνταξη των άρθρων [για τις ολοκληρωμένες έρευνες],
Η άσκηση στην αλλαγή των ερμηνειών ( απομακρύνει την σκληρή μηχανικότητα στον σχηματισμό των ερμηνειών, δηλαδή την ηλιθιότητα),
Η δημιουργία των ΦΑ
Η κυκλική αντίληψη (ρυθμίζει την συνήθεια να απομακρύνεις τα ΑΣ και να βιώνεις τις ΦΑ),
Η συναισθηματική λείανση ( απομακρύνει το ΑΦ),
Το σταλκινγκ ( μια καθολική μέθοδος της απόλυτης απομάκρυνσης των ΑΣ),
Η απομάκρυνση των μηχανικών επιθυμιών,
Η πρακτική της επιβράδυνσης της μηχανικής διακριτικής συνείδησης (μη-ποταμός, μη-βουνό, ο έλεγχος της στιγμής της αποκοίμισης και τα λοιπά),
Μόνιμη αντίληψη για το ότι τώρα υπάρχουν/ δεν υπάρχουν οι ΦΑ,
Η παρακίνηση
Η καταγραφή ανα ώρα των αποτελεσμάτων της πρακτικής,
Η καταγραφή ανα 5-10-15 δευτερόλεπτα, η καταγραφή ανα λεπτό
Η αυτάρκεια
Η κατανόηση της απουσίας ( η κατανόηση της απουσίας του αυτοεπιβαλλόμενου «εγώ» διαλύει και την παραίσθηση της μοναξιάς),
Η απομάκρυνση των επινοήσεων [για τους ανθρώπους, ειδικά τους «οικείους» και αυτούς, που σε ενδιαφέρουν] (η αφοσίωση εμφανίζεται συγκεκριμένα για τις εικόνες που έχουν επινοηθεί),
Η κυκλική αλλαγή των προσωπικοτήτων (απομακρύνει την προσκόλληση στην δική σου προσωπικότητα).
Μπορούμε να προσθέσουμε μια συμπλήρωση στην απεικόνιση του δράκου – στο κάθε φτερό, που προσδιορίζει την ιδιότητα του κυνηγού και του φυσιοδίφη, να ζωγραφίσεις τα λέπια, σε καθένα από αυτά θα βρίσκεται η συντόμευση με δυο-τρία γράμματα, τα οποία θα ορίζουν την πρακτική, που στοχεύει στην ανάπτυξη της αντίστοιχης ιδιότητας απευθείας, η στην ανάπτυξη η στην καταπίεση του ευνοϊκού η του αρνητικού παράγοντα, ο οποίος αναλογεί σε αυτή την ιδιότητα.
Στο θεμέλιο προτείνω να γράψουμε το σύνθημα (η το σύμβολο, με το οποίο η μουσούδα θα αντιλαμβάνεται το σύνθημα), που να είναι επίκαιρο για τη δεδομένη στιγμή παράδειγμα:
Ανεξάρτητα από την πρακτική των άλλων μουσούδων,
Ανεξάρτητα από τους φόβους και προσδοκίες,
Ανεξάρτητα από τις συνθήκες, νίκες και ήττες,
Θα ασχολούμαι με την πρακτική μου,
Θα συνεχίσω το ταξίδι.
Θα εξετάσουμε λεπτομερώς τη σύνταξη των λιστών. Μου αρέσει να διαχωρίζω τις λίστες σε α) μόνιμες και β) της καθημερινής ανανέωσης . Η παραδειγματική σύσταση των μόνιμων λιστών:
*) Οι σεξουαλικές φαντασιώσεις, οι οποίες μπορούν να πραγματοποιηθούν εξ` αρχής
*) Οι σεξουαλικές φαντασιώσεις, οι οποίες δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν εξ` αρχής
*) Όλοι οι άνθρωποι, από τους οποίους ήθελες κάποτε έστω κάτι + οι οποίοι ήθελαν κάτι από εσένα.
*) Γνωστές σε σένα ΦΑ, χωρισμένες σε γραμμές
*) Οι φωτισμένοι παράγοντες για διάφορες ΦΑ
*) Οι έρευνες με προοπτικές για το μέλλον
*) Οι χαρούμενες επιθυμίες, που προϋποθέτουν την πραγματοποίηση στο μέλλον
*) Οι ανησυχίες για το μέλλον
*) Η λίστα των δυνατών φόβων, που υπήρχαν κάποτε στη ζωή μου, και που στο τέλος είχαν πραγματοποιηθεί, περιγραφές για το πως εκ των υστερών εκτίμησες μια τόσο ανεπιθύμητη κατάσταση.
*) Η λίστα των ανακαλύψεων κατά τις μέρες της εβδομάδας σε όλη την περίοδο της κράτησης αυτής της αναφοράς.
Η παραδειγματική σύσταση των καθημερινών λιστών:
*) Οι χαρούμενες επιθυμίες σήμερα
*) Οι έρευνες, που έχουν τώρα ενδιαφέρον
*) Η καταγραφή των εκτελούμενων σήμερα τυπικών πρακτικών
*) Οι μηχανικές επιθυμίες, εμφανιζόμενες σήμερα
*) Οι ΦΑ, που έχουν εκδηλωθεί σήμερα
*) Οι σωματικές συναισθήσεις, που έχουν εμφανιστεί σήμερα
*) Ποιες ανακαλύψεις έγιναν σήμερα
*) Η αναφορά για τις 2 ώρες που έχουν περάσει.
Το μοντέλο των γραμμών των ΦΑ φαίνεται επιτυχημένο μόνο όταν η ποσότητα των ΦΑ είναι σχετικά μικρή, αλλά όποτε αυτή αυξάνεται, γίνεται προφανές, ότι αυτό το μοντέλο δεν αρκεί πια, διότι οι αντιλήψεις από τη μια γραμμή μπορούν να εκδηλωθούν ταυτόχρονα, μα μπορούν να μην εκδηλωθούν και καθόλου, πράγμα που δεν συνάδει με την συνηθισμένη αναλογία της «γραμμής» σαν κάτι του αυστηρά συνεπές. Συγκεκριμένα τα δυο γεγονότα, ότι οι ΦΑ της μιας γραμμής μπορούν και να εμφανίζονται, και να μην εμφανίζονται ταυτόχρονα, και η ύπαρξη των γραμμών με διαφορετικούς στόχους εντός των ορίων ενός τμήματος, οδηγούν στην επιθυμία της εύρεσης του μοντέλου με περισσότερη ακρίβεια, και αυτό γίνεται στο μοντέλο της ταξιανθίας. Η πιο σωστή αναλογία — το άναμμα του ματιού στο φούρνο με αέριο, όταν το ένα πέταλο της φωτιάς ανάβει μετά το άλλο, και μπορούν να καίνε, δηλαδή, μπορούν να εκδηλώνονται και όλα τα πέταλα ταυτόχρονα, και μόλις μερικά από αυτά. Μολαταύτα η έννοια της γραμμής δεν εξαφανίζεται εξ` ολόκληρου, επειδή ορίζει την ακολουθία της τοποθέτησης των πέταλων στο φανταστικό κύκλο της ταξιανθίας, δηλαδή εκείνη την ακολουθία, στην οποία το πέταλο ανάβει το διπλανό.
Ενίοτε είναι αρκετή η εκδήλωση της μοναδικής νέας ΦΑ για να ανοίξει και να σχηματιστεί σαν από μόνη της η δομή των ταξιανθιών σε κάποιο μέρος της. Μπορείς να αναζητήσεις την λεπτομερή λίστα των ΦΑ στο αντίστοιχο κεφάλαιο.
Μιλώντας παραστατικά, η άκρη του κάθε πέταλου όλων των ταξιανθιών είναι η γλώσσα της φλόγας, δηλαδή η καθεμία ΦΑ με την αύξηση της έντασης αποκτά την εκστατική ιδιότητα – την εκστατική συμπάθεια, εκστατική επιμονή και ούτω καθεξής. Θα ορίσουμε με το 8 στην κλίμακα των 10 την ένταση της ΦΑ, με την οποία αρχίζει να εκδηλώνεται η εκστατική ιδιότητα. Οποιαδήποτε ΦΑ μπορεί να πετύχει την εκστατική μορφή, αλλά όσο πιο ψηλά βρίσκεται στη γραμμή, τόσο πιο εύκολο είναι να την αποκτήσει.
Η επίτευξη της εκστατικής ιδιότητας σημαίνει την προσέγγιση της περιοχής της «ένωσης» – της διαδικασίας αρχής της σύνθεσης των Συναισθήσεων, που οδηγούν στο Σαμαντχι.
Συμβουλεύω να γράψεις σε ένα χαρτόνι τη λίστα των ΦΑ, διαχωρισμένων σε τμήματα και χωρισμένων σε ταξιανθίες και γραμμές. Κρέμασε το στον τοίχο, σε μια περίοπτη θέση, κράτα τη λίστα στην ατζέντα η στον υπολογιστή τσέπης, ώστε να είναι πάντα πρόχειρη. Στην αρχή θα υπάρξει η τάση της απροθυμίας για τον ορισμό της θέσης της ΦΑ σε αυτό το σχήμα, μα εφόσον αυτό ευνοεί την σταθεροποίηση των ΦΑ, αυξάνει τη συχνότητα της παρουσίας και δυναμώνει τις ιδιότητες των ΦΑ, η αντίστοιχη χαρούμενη επιθυμία δεν θα αργήσει να έρθει.
Οι ΦΑ συχνά εμφανίζονται ανά σταθερά ζεύγη, ενδυναμώνοντας και ξεκαθαρίζοντας η μια την άλλη απο τις προσθήκες, οδηγώντας καμία φορά στην εμφάνιση νέων αποχρώσεων, που δεν μπορούν να συσχετιστούν με την οπλή συνάθροιση των ιδιοτήτων των συστατικών του ζεύγους. Υπάρχουν τα γραμμικά ζεύγη (με ένα πέταλο), μη γραμμικά (από τα διπλανά πέταλα) και τα ολοκληρωτικά (από διαφορετικά τμήματα). Μετά από τα ζεύγη αρχίζουν να εκδηλώνονται τα πιο περίπλοκα συμπλέγματα των ΦΑ — τα «ακόρντα».
06-01-05) Με την απομάκρυνση των μηχανικών επιθυμιών και καλλιέργεια των χαρούμενων, γίνεται σαφές και άλλο ένα πράγμα, που έχει τεράστια σημασία — βγαίνει, ότι στη σύσταση των αντιλήψεων μου υπάρχει ένα ενιαίο σύνολο των επιθυμιών, το οποίο έχει ένα και μοναδικό καθήκον – να περιορίζει τις χαρούμενες επιθυμίες. Το έδαφος, στο οποίο φυτρώνουν όλα αυτά τα αγριόχορτα – ο φόβος. Διάφορες φοβίες, ο σχηματισμός των οποίων ξεκίνησε πολύ πιθανόν άμεσος μετά τη γέννηση, τρέφουν αυτόν τον περιοριστή. Στη λίστα με τους φόβους βρίσκονται :
α) ο φόβος της απογοήτευσης, εάν το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν θα επιτευχθεί
β) ο φόβος της αλλαγής – ο φόβος του μέγιστου βαθμού, τον οποίο αυξάνει η μηχανική επιθυμία να μην αλλάξεις τίποτα, να τα αφήσεις ως έχουν.
γ) ο φόβος του οτιδήποτε νέου
δ) μια σειρά άλλων μικρών φόβων.
Η συνολική δράση του περιοριστή (αντιλαμβανόμενου ως σύνολο των μηχανικών φόβων να αλλάξεις) εκδηλώνεται σαν ανικανότητα να επιθυμείς κάτι δυνατά και χαρούμενα. Όποτε βιώνω την χαρούμενη επιθυμία, ενίοτε εμφανίζεται η αίσθηση, σαν να με κρατάει κάτι «από το λαιμό» και με τραβά πίσω, εμποδίζοντας την αύξηση της έντασης της επιθυμίας. Σαν να σπρώχνω τον εαυτό μου με το ένα χέρι μπροστά, και με το άλλο — πίσω. Έτσι είναι στην ουσία.
Σαν αποτέλεσμα της πρακτικής η δράση του περιοριστή θα ελαττώνεται, όπως και η απευθείας απομάκρυνση των ΑΣ, η δημιουργία των ΦΑ θα κάνει τη δουλειά της αργά, μα σταθερά. Μπορεί να πετύχεις εσύ να επιλέξεις κάποιες ειδικές, στοχευόμενες σε ένα στενό σκοπό πρακτικές, οι οποίες θα επιδρούν συγκεκριμένα κατά του περιοριστή;
Τεράστια σημασία έχει το ίδιο το γεγονός, ότι η παρουσία του περιοριστή έχει κατανοηθεί, ότι αυτό το σύνολο των μηχανικών επιθυμιών έχει ξεπροβάλει από τη γενική σύσταση του γκρίζου φόντου, που επιτίθεται στον πρακτικό κατά καιρούς, διότι τώρα στη σύσταση των αντιλήψεων εμφανίστηκε μια νέα χαρούμενη επιθυμία – η επιθυμία της αντίστασης στον περιοριστή, της απομάκρυνσης του (εκείνοι, που δεν ασχολούνται με τη πρακτική και δεν αισθάνονται τις ΦΑ να μην ανησυχούν — δεν μιλάμε για την άρση των περιορισμών της πραγματοποίησης των επιθυμιών, συνδεδεμένων με τη βία, καταστροφή, απόκτηση της εξουσίας και άλλων, αλλά για την άρση των περιορισμών στις ΦΑ — συναίσθηση της τρυφερότητας, απόλαυσης, χώρου και τα λοιπά). Πριν από το διαχωρισμό του περιοριστή ως ξεχωριστό σύνολο των αντιλήψεων, αυτή η επιθυμία δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί. Όπως είναι ήδη γνωστό, η ίδια η ύπαρξη της χαρούμενης επιθυμίας στην ουσία είναι η κινητήρια δύναμη — συγκεκριμένα αυτή θα οδηγήσει και στην εμφάνιση των μεθόδων της καταπολέμησης του περιοριστή, και στην δημιουργία της επιμονής και αποφασιστικότητας για την εφαρμογή αυτών των μεθόδων.
Η τοποθέτηση του στόχου έχει την εξής εμφάνιση: τώρα έχει εκδηλωθεί κάποια ΦΑ με ένταση το 5. Τι με εμποδίζει αμέσως τώρα να τη βιώσω με ένταση 10; Αυτή είναι μια αρκετά παράξενη ερώτηση, τέλος πάντων, όταν την έθεσα στον εαυτό μου, ένιωθα έκπληξη. Αλήθεια — τι με εμποδίζει; Νομίζω, πως τίποτα — συγκεντρώνομαι στην προσμονή, στην επιθυμία να δυναμώσω αυτή την ΦΑ… και τότε καταλαβαίνω, ότι δεν μπορώ να αισθανθώ όσο δυνατά θέλω την επιθυμία να δυναμώσω αυτή την ΦΑ. Πολύ ασυνήθιστη αίσθηση – σαν να προσπαθώ να βγω μπροστά, αλλά το λάστιχο με τραβάει πίσω, και όσο πιο δυνατά θέλω να προχωρήσω, τόσο πιο δυνατά αντιστέκεται το λάστιχο. Δεν υπάρχει πιο απλός τρόπος να νιώσεις αυτήν τη αντίσταση, απ` το να προσπαθήσεις να ενδυναμώσεις την επιθυμία της αύξησης της ΦΑ. Μια απόλυτα ξεκάθαρη αίσθηση του τεντωμένου λάστιχου. Αυτό το λάστιχο δεν είναι κάτι άλλο από ένα συστατικό κομμάτι του περιοριστή — είναι ο φόβος της ήττας. Ο φόβος, ότι εγώ δεν θα καταφέρω να βιώσω αυτό, που επιθυμώ. Εγώ ονομάζω τον φόβο της ήττας ως πρώτο φύλακα στον δρόμο της ανάπτυξης της πρόθεσης. Τούτος ο φύλακας έχει τυλίξει με αλυσίδες την αποφασιστικότητα, δένοντας με αυτόν τον τρόπο τα πόδια του δράκου.
Επί δεκαετίες ένιωθες την απογοήτευση από τις αποτυχίες, και όλα αυτά τα χρόνια δυνάμωνε ο φόβος της ήττας, ο οποίος ευνουχίζει τις χαρούμενες επιθυμίες, διότι αυτός είναι ο πιο απλός τρόπος να αποφύγεις την απογοήτευση — όσο λιγότερα θέλεις κάτι, τόσο πιο αδύναμοι είναι οι φόβοι να μην το πάρεις, τόσο πιο μικρή είναι και η απογοήτευση στην περίπτωση της αποτυχίας. Όποτε θέλεις κάτι πάρα πολύ δυνατά, θα σπάσουν τα νεύρα σου, δεν θα σε χωράει ο τόπος, και εάν κάτι δεν θα πετύχει η πάει στραβά — μπορεί να γίνει η καταστροφή, θα σε βγάλει εκτός πορείας για μήνες ή για χρόνια ακόμα. Και τώρα, όταν προσπαθείς να δυναμώσεις απότομα την επιθυμία των έντονων ΦΑ, πέφτεις πάνω σε αυτόν τον συγκρουστήρα, που σε προστατεύει από τα πάθη. Και αυτός αδιαφορεί, ότι τώρα δεν είσαι το θύμα, που υποφέρει, αλλά ο πολεμιστής, ο οποίος θα χτυπάει σε ένα σημείο, μέχρι να περάσει. Ο συγκρουστήρας αδιαφορεί, ότι έχεις έτοιμο τον κυνηγό, τον οποίο εκπαιδεύεις να απομακρύνει άψογα ακόμα και τα παραμικρά ΑΣ. Ο φόβος εμφανίζεται αυτόματα, σκοτώνει την αποφασιστικότητα σχεδόν στη ρίζα της, αφήνει μόνο ένα πολύ μικρό βλαστάρι, και για να απομακρύνεις αυτόν το μηχανισμό, προτείνω πρώτα να τον κατανοήσεις, και μετά να τον απομακρύνεις με την ευθεία προσπάθεια.
Πρώτο πράγμα, το οποίο πρέπει να καταλάβεις — την ίδια την έννοια της «ήττας» και να την διαχωρίσεις από την έννοια της «αποτυχίας». Ο συνηθισμένος άνθρωπος ΠΟΤΕ δεν βιώνει τις ήττες, διότι η ήττα εξ` ορισμού είναι το αποτέλεσμα τον προσπαθειών, που καταβάλλονται για την ενδυνάμωση των επιθυμητών καταστάσεων, και ο συνηθισμένος άνθρωπος ποτέ δεν προσπαθεί, ο ίδιος είναι ένα παιχνίδι στα τυφλά χέρια των δυνάμεων, τυχαίων συσσωρεύσεων των συνθηκών. Ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να επιλέξει τίποτα, επειδή δεν ανήκει στον εαυτό του, δεν είναι το αφεντικό του. Εάν προστατεύει κάτι, το κάνει, επειδή δεν μπορεί να μην το προστατέψει λόγο του σχηματισμένου μηχανισμού. Εάν δίνει κάτι, και πάλι το κάνει, επειδή δεν μπορεί να μην το δώσει λόγο των μεταβεβλημένων μηχανισμών. Ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν είναι αυτός, που ΚΑΝEI κάτι, αυτός που καταβάλλει τις προσπάθειες, επειδή η οποιαδήποτε προσπάθεια, σύμφωνα με την ορολογία μου, είναι η πράξη της φωτισμένης συνείδησης, η πράξη της υπερνίκησης των μηχανισμών, και η πηγή της προσπάθειας δεν βρίσκεται στο σύνολο των μηχανικών συνθηκών, αλλά στο σύνολο των ΦΑ, η πηγή των οποίων μπορεί να είναι μια οποιαδήποτε αντίληψη από τη γραμμή της προσμονής, και αυτή δεν μπορεί να εκδηλωθεί σταθερά στον άνθρωπο, εθισμένο στα ΑΣ, στις μηχανικές επιθυμίες, που δεν προσπαθεί καν να τις ξεφορτωθεί, και επιπλέον δεν γνωρίζει, ότι η λύτρωση μπορεί να γίνει. Όποτε ο συνηθισμένος άνθρωπος λέει, ότι προσπαθεί, είναι μια λανθασμένη σύγχυση των όρων. Εάν οι θεωρίες και τα ΑΣ σε κάνουν να δυσφορείς, αυτή είναι η δυσφορία, και όχι η προσπάθεια, και το αποτέλεσμα των λίγο η πολύ χαοτικών πράξεων θα είναι η μια επιτυχία, η μια αποτυχία- οι συνθήκες θα σχηματιστούν ούτως η αλλιώς, και εσύ θα το ερμηνεύσεις χωρίς να έχεις τις βάσιμες αφορμές, διότι το ένα ακολουθεί το άλλο, και αυτό, που σε ικανοποιεί τώρα, μετά από μια ώρα θα φέρει τον καρπό του, που θα σε κάνει να υποφέρεις. Ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν επιδιώκει τις ΦΑ, δεν ξέρει τι θέλει, επειδή το να θέλεις κάτι σημαίνει να ελευθερωθείς από τους σκοτισμούς και να αφουγκραστείς τις χαρούμενες επιθυμίες σου, ενώ για εκείνον αυτό είναι αδύνατον, εφόσον βρίσκεται μόνιμα στον κύκλο των σκοτισμών. Για αυτό, όποτε ο συνηθισμένος άνθρωπος λαμβάνει κάτι, είναι πάντοτε κάτι άλλο από αυτό που ήθελε, πάντοτε δεν είναι συγκεκριμένα αυτό που επιθυμούσε, διότι απλούστατα δεν ξέρει — περί ποιου «αυτού» είναι ο λόγος. Ο συνηθισμένος άνθρωπος επιδιώκει το αόριστο κομφόρ, την ησυχία, τις απολαύσεις, αλλά δεν έχει ιδέα — τι συγκεκριμένα επιθυμεί, επειδή δεν μπορεί να ελευθερωθεί από τις θεωρίες, ΑΣ, φόβους, ηλιθιότητα, δεν αισθάνεται τις χαρούμενες επιθυμίες και τις ΦΑ. Και εάν πετύχει τον στόχο του, αυτό, πρώτον, δεν του φέρνει την επιθυμητή ανακούφιση, δεν κάνει τη ζωή του πιο ενδιαφέρον, ακόμα και εάν γίνει κάτι τέτοιο, κρατάει για πολύ λίγο καιρό, και έπειτα αρχίζει ξανά η πτώση στ κενό της γκρίζας κατάστασης, των ΑΣ, επειδή ακόμα και έχοντας λάβει το αποτέλεσμα, το οποίο θεωρούσε επιθυμητό, και πάλι ο άνθρωπος δεν απελευθερώνεται από τον φόβο της αναπόφευκτης μελλοντικής απώλειας. Εάν η κοπέλα θέλει να έχει έναν σύζυγο, μετά από τον γάμο και όντας ερωτευμένη, θα υποφέρει αιώνια από τη ζήλια, έλλειψη της προσοχής και τα λοιπά, διότι δεν μπορείς να βουλώσεις τη μιζέρια, την ηλιθιότητα και τα ΑΣ με έναν άντρα, και ύστερα στον έρωτα αναπόφευκτα θα έρθει η κρίση, η οποία θα οδηγήσει στην βύθιση στο απόλυτο σκότος της ανίας και ρουτίνας, επειδή τα ΑΣ καταβροχθίζουν τα πάντα και τους πάντες. Αυτή είναι μια αληθινά τρομακτική κατάσταση, ένας ατελείωτος κύκλος των αιώνιων παθών, από τον οποίο δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βγεις, εκτός και εάν αρχίσεις να καταβάλλεις τις προσπάθειες για την απομάκρυνση των σκοτισμών και για την αίσθηση των ΦΑ. Είναι αστείοι οι άνθρωποι που φοβούνται τη κόλαση – δεν καταλαβαίνουν, ότι η κόλαση για αυτούς έχει έρθει προ πολλού, ήδη βρίσκονται εκεί, επειδή είναι αιώνια και αναπόφευκτη, όσο δεν έχουν γίνει οι προσπάθειες για τη παύση της, δηλαδή οι προσπάθειες για την έξοδο από τον κύκλο των σκοτισμών.
Συνοψίζω: ο συνηθισμένος άνθρωπος ποτέ δεν καταβάλλει τις προσπάθειες – απλώς παρασέρνεται στη μια πλευρά η στην άλλη, και αυτός συνέχεια ζορίζεται λόγο αυτών των πραγμάτων, που τον πιέζουν απ` όλες τις κατευθύνσεις. Ο συνηθισμένος άνθρωπος ποτέ δεν βιώνει της ήττες, μα μόνο τις αποτυχίες, διότι η ήττα είναι εξ` ορισμού το αποτέλεσμα των προσπαθειών, ενώ η επιτυχία, η μια αποτυχία είναι η αβάσιμη ερμηνεία των μηχανικών συμπτώσεων των συνθηκών.
Τα πάντα αλλάζουν στην περίπτωση με τις προσπάθειες. Εάν εσύ προσπάθησες και ένιωσες τις ΦΑ, η ίδια αυτή η συναίσθηση είναι ο στόχος, το νόημα, το περιεχόμενο της στιγμής, η οποία δεν μπορεί να χάσει η να μειώσει την αξία της υπό τις οποιεσδήποτε συνθήκες, δηλαδή δεν μπορείς να στερηθείς αυτή την επίτευξη. Πάνω από αυτό! Εάν εσύ έχεις καταβάλλει την προσπάθεια και ηττήθηκες, ακόμα και αυτό είναι στην ουσία ένα θαυμάσιο βήμα μπροστά. Το τονίζω — δεν ερμηνεύω την ήττα ως βήμα μπροστά, είναι ένα βήμα μπροστά, επειδή έτσι βιώνεται. Όποτε ο άνθρωπος δεν παραδίδει τα όπλα μετά από τις πρώτες ήττες, εάν έχει μέσα του αρκετά δυνατά κίνητρα της απελπισίας από την αδυναμία να ζήσει πλέον στους σκοτισμούς και για την χαρούμενη επίτευξη των ΦΑ, καταβάλλοντας τις προσπάθειες μια φορά μετά την άλλη και βιώνοντας τις ήττες, εναλλάξ με τις σπάνιες νίκες εναντίον στους σκοτισμούς, αργά η γρήγορα παρατηρεί, ότι οι ήττες τον κάνουν πιο δυνατό, και εάν σήμερα εγώ έχω καταβάλλει 100 προσπάθειες για την απομάκρυνση των ΑΣ και την έχω καταφέρει 5 φορές, αυτό σημαίνει πως αύριο θα νιώθω λίγο μεγαλύτερη σιγουριά, και μετά από μια εβδομάδα — θα είμαι πολύ πιο σίγουρος. Η πείρα των προσπαθειών δεν χάνεται! Μιλώντας πιο γενικά, οι προσπάθειες ποτέ δεν οδηγούν στην ήττα, μα πάντα στην νίκη, απλώς καμία φορά η νίκη αυτή έχει την ονομασία της ήττας, όποτε το αποτέλεσμα δεν έχει επιτευχθεί, και ενίοτε έχει την ονομασία την νίκης, όποτε το αποτέλεσμα αποκτήθηκε. Έχοντας την κατανόηση αυτού, ο πρακτικός βλέπει, ότι η νίκη, βέβαια, φέρνει τον ενθουσιασμό, αλλά το κάνει και η ήττα, διότι εφόσον υπάρχει η ήττα, υπήρξε και η προσπάθεια, οπότε σε οποιαδήποτε περίπτωση έχει γίνει ένα βήμα μπροστά, και όπως και να έχει, κάτι το υπέροχο συνέβη από μόνο του – έγινε η δουλειά, στηρίχθηκε η προσπάθεια να μην παραδίνεσαι στη βούληση των ΑΣ, αλλά να εκτελείς τις προσπάθειες.
Ας επιστρέψουμε στον πρώτο φύλακα. Δείχνει την παρουσία του στο μέγιστο, όποτε μιλάμε για την επιτυχία η την αποτυχία, αλλά όταν μιλάμε για την καταβολή των προσπαθειών, ο φύλακας γίνεται αδύναμος, εύθικτος. Απλώς έχει γείρει και στέκεται εδώ, επειδή κανένας δεν τον απωθεί. Ο πρακτικός, που έχει καταλάβει, τι συμβαίνει, τώρα ξέρει, ότι, πρώτον, μπορεί να σπρώξει τον φύλακα, και δεύτερον, ότι δεν θα είναι και τόσο δύσκολος στόχος, – όχι πιο δύσκολος από τη συνηθισμένη απομάκρυνση των ΑΣ, διότι εάν έχεις τη σαφήνεια στον διαχωρισμό των αποτυχιών και των ηττών, αυτό θα αφοπλίσει τον φύλακα, θα φανερώσει, ότι εκείνος έχει τα ψεύτικα έγγραφα – έχει τη άδεια για τη προστασία μας από τις μηχανικές επιθυμίες στην άλλη πλευρά της επιτυχίας, και όχι για τη προστασία από τις χαρούμενες επιθυμίες για την επίτευξη του αποτελέσματος στην πρακτική. Ο φύλακας καλείται να μας προστατέψει από τις απογοητεύσεις και στεναχώριες, έχει φτιαχτεί από τους μηχανισμούς της πρωτόγονης αυτορύθμισης, μα τώρα εμείς δεν χρειαζόμαστε πια τις υπηρεσίες του – ο κυνηγός εκτελεί αυτό το καθήκον με ασύγκριτα πιο αποτελεσματικό τρόπο, και όχι με τον ευνουχισμό των χαρούμενων επιθυμιών.
Έχοντας κατανοήσει όλα τα αυτά, με πλήρης οπλισμό ξεκινάω την απομάκρυνση του δεύτερου φύλακα.
Το πρώτο όπλο, όπως έχουμε πει και νωρίτερα, είναι η ίδια η χαρούμενη επιθυμία να τον απομακρύνεις, η οποία τώρα μπορεί να εμφανιστεί, επειδή έχω καταφέρει να τον διαχωρίσω ως ολοκληρωμένο στόχο, ως ξεχωριστή αντίληψη.
Το δεύτερο όπλο — είναι οι ευθείες προσπάθειες για την απομάκρυνση του «λάστιχου», που με τραβάει από την ουρά. Την ώρα που εγώ παράγω τις προσπάθειες για την ενδυνάμωση των χαρούμενων επιθυμιών, άλλων ΦΑ, ταυτόχρονα πραγματοποιώ την πρακτική του «ακρωτηριασμού της ουράς» – εκτελώ την ειδική προσπάθεια για την απομάκρυνση του φόβου των αποτυχιών. Η τεχνολογία της καταβολής αυτών των προσπαθειών μοιάζει με την τεχνολογία της ψυχολογικής λείανσης, δεν υπάρχει τίποτα το εξ` αρχής νέο σε αυτό, για αυτό το αποτέλεσμα δεν θα αργήσει να εμφανιστεί – ένας απότομος κυματισμός άλλων ιδιοτήτων των ΦΑ, η εκδήλωση ενός ολόκληρου τσαμπιού των καινούριων συνδυασμών και αποχρώσεων, η ενδυνάμωση του κάστρου του κυνηγού και του φυσιοδίφη, ένα βήμα εμπρός στην δημιουργία της ισχυρής πρόθεσης.
Το τρίτο όπλο – η δημιουργία της συνήθειας να αισθάνεσαι χαρά και ενθουσιασμό με τις ήττες, Κάθε φορά, όποτε δεν έχεις καταφέρει να απομακρύνεις άψογα το ΑΣ, έχεις την επιλογή –να νιώσεις τα νέα ΑΣ, η έχοντας την προαναφερόμενη σαφήνεια και μεγάλη πείρα στην καταβολή των προσπαθειών, να νιώσεις τον ενθουσιασμό, προσμονή από το ότι έγινε ένα βήμα, ολοκληρώθηκε μια προσπάθεια, έχεις ζήσει μια ήττα, ένιωσες την ελευθερία απ` το ΑΣ της ήττας, τα πάντα ανοίγουν μπροστά σου.
Σε συμβουλεύω επίσης να εφαρμόσεις την πρακτική της μηχανικής ανταλλαγής, διότι η θεωρία για την ταύτιση των ηττών και των επιτυχιών μπορεί να είναι δυνατή. Για παράδειγμα, μπορείς να επαναλαμβάνεις τη φράση «οι ήττες είναι τα αποτελέσματα των προσπαθειών, είναι ένα βήμα μπροστά» η και οποιαδήποτε άλλη, που έχει αντίκτυπο με την προσμονή.
Όσο πιο πολλές είναι οι προσπάθειες, τόσο πιο γλυκιά είναι η ήττα.
Όσο πιο αποτελεσματική είναι η απενεργοποίηση του πρώτου φύλακα, όσο πιο έντονος είναι ο κυματισμός των ΦΑ, τόσο πιο σύντομα θα αντιμετωπίσεις τον δεύτερο φύλακα — την απροθυμία των αλλαγών. Αυτός δένει χειροπόδαρα την επιμονή, ακινητοποιώντας έτσι ολόκληρο τον δράκο και μειώνοντας απότομα τη δύναμη του. Το εμπόδιο αυτό μπορούμε ακόμα να το πούμε η «αδράνεια του σκότους». Εμφανίζεται ως κολλώδης αργή σκοτεινή μάζα, που έχει κατεβεί ξαφνικά στον πρακτικό, και απορροφά όλα τα χρώματα και ήχους. Στην κορυφή της εκδήλωσης των ΦΑ, όποτε φαίνεται, ότι τίποτε πια δεν μπορεί να σε σταματήσει στην ταχεία πρόοδο, ξαφνικά επιτίθεται η απάθεια, μια ξεβαμμένη ομίχλη. Δεν είναι η μιζέρια, ούτε η ανοιχτό-γκρίζα κατάσταση, στερείται ιδιοτήτων και εμφανίζεται ως επίμονη απροθυμία για το οτιδήποτε. Πέφτοντας στην παγίδα της μάζας, επιστρέφεις πάλι στην αρχική σου κατάσταση – ο όγκος των ΦΑ επανέρχεται στο παλιό επίπεδο, λίγο μεγαλύτερο βέβαια, απ` ότι υπήρχε πριν από την απομάκρυνση του πρώτου φύλακα. Όπως ο πρώτος φύλακας υπερνικήθηκε με τον διαχωρισμό, χαρά, χαρούμενες επιθυμίες και αποφασιστικότητα, έτσι και ο δεύτερος αντίστοιχα μπορεί να νικηθεί με διαχωρισμό, σαφήνεια, χαρούμενες επιθυμίες και με την επιμονή. Η επιμονή υποστηρίζεται με τις τυπικές πρακτικές, έτσι είναι πολύ ωφέλιμο να αυξήσεις ουσιαστικά το ειδικό τους βάρος στις γενικές πρακτικές κατά τη διάρκεια της αντιπαράθεσης με τη σκοτεινή κολλώδη αδράνεια. Η μάχη με αυτή μοιάζει με τη κίνηση στο ζελέ της βαθιάς αδιαφορίας μετά από δυο άυπνες νύχτες. Αλλά το εμπόδιο αυτό φυσικά και μπορεί να ξεπεραστεί.
Κατά τη διαδικασία της δημιουργίας και της έρευνας των ΦΑ (με την υπερνίκηση των δυο φυλάκων) ενίοτε εμφανίζονται οι πολύ απότομοι κυματισμοί, όποτε οι ΦΑ — οι γνωστές και οι άγνωστες παλιότερα — κυριολεκτικά πέφτουν πάνω στο κεφάλι, σαν χιονοστιβάδα, και τότε συγκρούεσαι με τον τρίτο φύλακα. Όταν οι δυνατές — μέχρι την παύση της αναπνοής διαχεόμενες μεταξύ τους ΦΑ έρχονται αδιάκοπα (σταματώντας μόνο για λίγα δευτερόλεπτα) κατά τη διάρκεια μιας ώρας, δυο, τριών ωρών, φτάνοντας στην εκστατική ιδιότητα, όποτε φαίνεται, ότι ο ενθουσιασμός σε διασπά σε κομμάτια, μετά από λίγο καιρό αρχίζει να δραστηριοποιείται μια δύναμη της επιβράδυνσης νέου τύπου – πιο πολύ αυτό μοιάζει με την ειδική κούραση από το υπερκορεσμό με τον οξυγόνο. Θα την ονομάσω έτσι – «η κούραση από τον υπερκορεσμό των ΦΑ». Επειδή αυτή δεν συνοδεύεται με δυσάρεστες αισθήσεις, η συμβουλή μου είναι – να την απομακρύνεις και να τρέξεις μπροστά. Πίεζε την κούραση μέχρι τελικής πτώσης, πιάσε την κάθε στιγμή των δυνατών ΦΑ — για πρώτη φορά έβγαλες τη μύτη σου από το πνιγηρό δωμάτιο και αναπνέεις με καθαρό αέρα του δάσους, χόρτασε με αυτό όσο πιο πολύ μπορείς, για να θυμηθείς αυτή τη εμπειρία, για να προλάβεις να γνωρίσεις όσες πιο πολλές ΦΑ είναι δυνατόν, να φτιάξεις το απόθεμα για το μέλλον, επειδή η κάθε νέα ΦΑ είναι ένας γάντζος, καρφωμένος στον τοίχο, και στον οποίο στο μέλλον θα πιάνονται οι χαρούμενες επιθυμίες σου. Πόσο καιρό θα καταφέρεις να κρατηθείς στην κορυφή — εξαρτάται από πολλούς παράγοντες — μια ώρα η μια μέρα, αλλά εν πάση περιπτώσει μετά από τον κυματισμό θα ακολουθήσει η αναπόφευκτη πτώση, επειδή η κούραση από τον υπερκορεσμό θα συσσωρεύεται. Είναι πιθανόν, την ώρα της έκρηξης των ΦΑ να αρχίσει η φυσική μεταμόρφωση και έντονη εκδήλωση των σωματικών συναισθήσεων, μπορεί αυτό να συμβεί και αργότερα, αλλά όπως και να έχει το σώμα θα ξεκινήσει την προσαρμογή και ως αποτέλεσμα αυτής της προσαρμογής η επίδραση του «υπερκορεσμού με το οξυγόνο» κάθε φορά θα εμφανίζεται όλο και πιο αδύναμα. Και πάλι από πολλούς παράγοντες εξαρτάται — πόσο γρήγορα θα καταφέρεις να νικήσεις τον τρίτο φύλακα — μπορεί αυτό να πάρει δυο-τρεις μήνες, κατά διάρκεια των οποίων οι ισχυρή κυματισμοί των ΦΑ, που θα κρατάνε δυο-τρεις μέρες θα εναλλάσσονται με πτώσεις, οι οποίες (στην αρχή) μπορούν να διαρκέσουν επίσης μερικές μέρες η και μια εβδομάδα. Όσο πιο άψογη είναι η απομάκρυνση των ΑΣ, τόσο πιο ενεργά ασχολείσαι με την συμπύκνωση και τις τυπικές πρακτικές, όσο πιο δυνατή είναι η επιδίωξη των ΦΑ, τόσο πιο μικρές είναι οι περίοδοι των πτώσεων.
Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσουμε και πάρα πολύ για τον τέταρτο φύλακα– είναι η επάρκεια, η οποία καλύπτει τα πάντα με την γκρίζα γλυκανάλατη ομίχλη. Οι ΦΑ εμφανίζονται, όλα μοιάζουν να είναι καλά… και δεν παρατηρείς, πως κοιμάσαι στην επάρκεια, και ξυπνάς μόνο όποτε καταλαβαίνεις, ότι οι ΦΑ χάθηκαν κάπου. Ο μηχανισμός της απενεργοποίησης της επάρκειας λειτουργεί τέλεια κάθε φορά, μόλις έχεις νικήσει τον τρίτο φύλακα, και η υποτίμηση της ικανότητας της επάρκειας να σε βγάλει εκτός πορείας μπορεί να σε οδηγήσει στο βαθύτατο χάσμα, στον εκτοπισμό από τις δυνατές ΦΑ για πολύ καιρό, στην ενδυνάμωση των πρώτον τριών φυλάκων.
Η πρώτη κιόλας υπερνίκηση των τριών φυλάκων βγάζει τον πρακτικό σε ένα νέο επίπεδο της πρακτικής, όποτε, όπως φαίνεται, μπορείς ατελείωτα να δημιουργείς και να ενδυναμώνεις τις ΦΑ. Στην πραγματικότητα αυτό δεν γίνεται έτσι, επειδή η υπερνίκηση των φυλάκων δεν είναι μια και μοναδική διαδικασία, αλλά σταδιακή, και εάν τους έχεις νικήσει τώρα και αισθάνθηκες την έκρηξη των ΦΑ, τότε όσο πιο μακριά και ισχυρή είναι, τόσο πιο δραστήρια θα παρουσιαστεί ο τρίτος και ο τέταρτος φύλακας. Θα χρειαστεί να τους νικήσεις, αλλά η πτώση είναι σίγουρη, μετά από αυτό θα μαζέψεις τις δυνάμεις σου εκ νέου, θα κινηθείς μπροστά και θα απομακρύνεις τους φύλακες ξανά. Το πρόβλημα είναι συνηθισμένο — η απουσία της συνήθειας να αισθάνεσαι τόσο δυνατές και μακροχρόνιες ΦΑ, κατά την άσκηση της πρακτικής η συνήθεια αυτή στερεώνεται, εσύ συνηθίζεις στις όλο και πιο έντονες ΦΑ, και η φυσική μετατροπή αντιστοιχεί στις προσπάθειες σου.
Μετά από κάθε επόμενη υπερνίκηση των φυλάκων βρίσκεσαι στις συνθήκες, όποτε τίποτε δεν εμποδίζει την εκδήλωση των ΦΑ! Αυτή είναι μια εκπληκτική κατάσταση, και σε αυτήν η επιδίωξη γίνεται θριαμβευτική, αποκτά μια νέα ιδιότητα της αδιαλλαξίας, και αυτό οξύνεται κάθε φορά όλο και πιο πολύ. Υπό αυτές τις συνθήκες εμφανίζεται η επιθυμία να ασκήσεις την πρακτική της «συμπίεσης της επιδίωξης».
Για την συμπίεση της επιδίωξης έχουν αντίκτυπο οι σκέψεις για τους ανθρώπους, που έχουν πετύχει τον απίστευτο βαθμό της ελευθερίας — η ανάγνωση των βιβλίων του Καστανέδα με την περιγραφή των αρχαίων πρακτικών, οι οποίοι συντηρούσαν τη ζωή για χιλιετίες, που ταξίδευαν στις αμέτρητες διαστάσεις της συνειδήσεις, η ανάγνωση των βουδιστικών βιβλίων με την περιγραφή των πρακτικών, χαμένων στο «ιριδίζων φως», έχουν αντίκτυπο οι φράσεις «απερίγραπτη πραγματοποίηση», «ατελείωτα σύμπαντα της κατανόησης» και άλλα – όλα ταύτα αντηχούν με την αίσθηση του ότι μπροστά σου είναι ανοιχτή απεραντοσύνη, και τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει, εάν εσύ θα γίνεις άψογη στην πρακτική σου. Είναι μια αίσθηση, την οποία δεν γίνεται να μεταδώσεις — όποτε δεν φαντάζεσαι απλώς ένα ατελείωτο ταξίδι, δεν νιώθεις την επάρκεια, που καλύπτει την ανία, αλλά απευθείας αναπνέεις με τη μυρωδιά της ελευθερίας, στέκοντας στο νέο έδαφος σταθερά και με τα δυο σου πόδια.
06-01-06) Θα προσθέσουμε τους όρους «στάση» και «κατάσταση». Η στάση – το σταθερό σύνολο των αντιλήψεων, που έχει δημιουργηθεί σε αυτό το μέρος σύμφωνα με τη [καταγεγραμμένη] επιθυμία. Η κατάσταση – το σταθερό σύνολο των αντιλήψεων, που έχει σχηματιστεί παρά τις [καταγεγραμμένες] επιθυμίες. Για παράδειγμα, εάν ως ασχολούμενος με την συναισθηματική λείανση ξαφνικά ένοιωσα για πρώτη φορά την αντίληψη της σφαίρας του κενού, επειδή σε αυτό το μέρος δεν υπήρχε η επιθυμία να αισθανθώ τη σφαίρα του κενού, ενώ υπήρχε απλώς η επιθυμία να αισθανθώ την ανεμελιά, το εμφανιζόμενο σύνολο των αντιλήψεων εξ` ορισμού θα ονομάζεται κατάσταση, και το συμπεριλαμβανόμενο σε αυτήν σύνολο των αντιλήψεων, αποτελούμενο από την επιθυμία να αισθάνομαι την ανεμελιά, επιθυμία να απομακρύνω τα ΑΣ, να εφαρμόσω την πρακτική της συναισθηματικής λείανσης και της ίδιας της ανεμελιάς, θα ονομάζεται στάση.
«Η στάση του μποντισάττβα»: με το που υπάρχει η αντίληψη του οποιουδήποτε σκοτισμού του οποιουδήποτε ανθρώπου, αμέσως:
1) απομακρύνεται άψογα η ΑΑ του σκοτισμού
2) δημιουργείται η χαρούμενη επιθυμία για να παρουσιαστούν οι ΦΑ σε κάθε ζωντανό ον με αισθήματα
3) δημιουργείται η συμπάθεια και αφοσίωση (η για τα πλάσματα, που επιδιώκουν τις ΦΑ, η μια άνευ αντικειμένου).
Είναι απαραίτητο να καταστέλλεις τον εκτοπισμό της σαφήνειας για την ύπαρξη των σκοτισμών στον άλλο άνθρωπο, όπως και τις επινοήσεις.
Μια από τις νέες καταστάσεις – «η διάλυση του φράγματος». Η εικόνα με αντίκτυπο: ένα μεγάλο φράγμα, φτιαγμένο από το χώμα, φράζει το ποτάμι, το νερό μαζεύεται και αρχίζει να το διαλύει, από μέσα περνάνε τα ρυάκια, και μετά από λίγο καιρό το φράγμα καταστρέφεται.
Τα χαρακτηριστικά του «φράγματος, που διαλύεται» :
1) Η σαφήνεια, ότι βρίσκεσαι στη φυλακή. Δεν είναι απολύτως σίγουρο, πως υπάρχει η λογική σαφήνεια, για ποιους συγκεκριμένα σκοτισμούς μιλάμε, οι γραμμές της φυλακής βασικά μόλις που φαίνονται στην ομίχλη: εδώ μια αφηρημένη θεωρία, εκεί το ΑΦ, παραπέρα μια μηχανική συνήθεια και τα λοιπά, ωστόσο δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο — ποιος συγκεκριμένα σκοτισμός διαλύεται.
2) Η προσμονή της ρήξης του φράγματος, του επόμενου άλματος προς την ελευθερία, προς τις ΦΑ.
3) Μια ξεχωριστή αίσθηση της «τεταμένης χορδής»- όλο το κορμί (ειδικά στην περιοχή του στήθους, της κοιλιάς) νιώθει την λαχτάρα – έντονη, αλλά γλυκιά, σαν να τεντώνεται η χορδή και σε λίγο θα απελευθερωθεί. Ταυτόχρονα μπορεί να εμφανιστεί η μηχανική επιθυμία να ξεκινήσεις να κάνεις κάτι, να βγάλεις η να προσπεράσεις αυτή την ένταση, αλλά έπειτα από την απομάκρυνση της η φυσική αίσθηση συνεχίζεται και τη βρίσκεις ευχάριστη.
4) Έρχεται η επίμονη επιθυμία να διαχωρίσεις – συγκεκριμένα ποιο εμπόδιο θα διαλυθεί, που έχει συγκεντρωθεί η ισχύ του ρεύματος. Η επιθυμία αυτή καθορίζεται από μιαν άλλη — από την θέληση να επισπεύσεις τη διάλυση, και αυτό θα συμβεί, όποτε θα αποκτήσεις τη σαφήνεια. Εμφανίζεται η επιθυμία να διαχωρίζεις τις αντιλήψεις, η εικόνα με αντίκτυπο για αυτό — θέλω να ψηλαφίσω την περιοχή, γύρω από την οποία έχει συσσωρευτεί το δυναμικό. Στα πρώιμα σταδία της διάλυσης του φράγματος η ζητούμενη σαφήνεια δεν έρχεται με τίποτα, μπορεί να αρχίζουν να εμφανίζονται τα ΑΣ, και θα είναι απαραίτητη η άψογη απομάκρυνση τους.
5) Η αποτυχία στην επίτευξη της σαφήνειας φέρνει στην επιφάνεια την επιθυμία, την οποία θα ήθελα να ονομάσω ως «επιθυμία να σταματήσεις». Αυτή εκδηλώνεται στο ότι μειώνεται το ενδιαφέρον για τη συμμετοχή στην δραστηριότητα, εμφανίζεται η προσεκτικότητα για τις ΦΑ. Η κατάσταση έχει αντίκτυπο με την εικόνα: «μεταμορφώνομαι η ίδια σε ακοή, σε αφουγκρασμό, παγώνω, σταματώ». Οι αντιλήψεις (αυτές, που δεν ανήκουν στις ΦΑ) σαν να βυθίζονται στην ομίχλη, γίνονται διάφανες. Όποτε η επιθυμία να σταματήσεις δυναμώνει, μπορεί να έρθουν και οι σωματικές συναισθήσεις — η σκληρότητα, η σφαίρα του κενού. Επίσης αυτά συνοδεύονται και με το εφέ της «επιτάχυνσης» – αρχίζω να διακρίνω πιο πολλές αντιλήψεις, απ` ότι συνήθως, και μπορώ να ξεχωρίζω και να απομακρύνω τους ασήμαντους κυματισμούς των ΑΣ, να καταγράφω και να αυξάνω τους μικρούς κυματισμούς των ΦΑ.
6) Κάποια στιγμή έρχεται η διάσπαση της σαφήνειας — κάποιο σύνολο των σκοτισμών ξαφνικά γίνεται ολοφάνερο, έρχεται η χαρούμενη επιθυμία να τους καταστρέψεις. Κατά κανόνα, οι ολοκληρωτικές εργασίες εκτελούνται γρήγορα, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, σαν να κατεβαίνεις το βουνό με το έλκηθρο.
7) Η κατάσταση του διαλυμένου φράγματος εμφανίζεται ειδικά συχνά στην περίπτωση, όποτε βγαίνεις από τη λωρίδα της πτώσης στην πρακτική (για παράδειγμα, μετά από τον οργασμό η την προσκόλληση στα ΑΣ), σαν αποτέλεσμα της οποίας ξεχνιούνται οι αποκτημένες νωρίτερα σαφήνειες, φεύγουν στη σκιά οι ΦΑ. Επίσης αυτή είναι χαρακτηριστική και για τη κατάσταση, στην οποία κάνεις τις αποκαλύψεις, μόνο που τότε δεν συμβαίνει τόσο φανερά το «κατέβασμα με το έλκηθρο» η δεν υπάρχει κάτι τέτοιο καθόλου, και πρέπει να καταβάλλεις τις προσπάθειες σε όλο αυτό το κομμάτι του δρόμου.
Η κατάσταση του «διαλυμένου φράγματος» οδηγεί στην δημιουργία της χαρούμενης «επιθυμίας να περάσεις». Στην αρχή το αντικείμενο της δεν είναι ξεκάθαρο, και μπορείς να το περιγράψεις ως σταθερή επιθυμία να σταματήσεις να βιώνεις «αυτή την χαλιά κατάσταση». Έπειτα — όποτε η επιθυμία να περάσεις δυναμώνει, φτάνει στην εκστατική ένταση, έρχεται και η σαφήνεια για το ότι το φράγμα πρόκειται να γκρεμιστεί.
Η στάση της «μαλακής επιμονής» δημιουργείται ως αποτέλεσμα της δυνατής αποφασιστικότητας να υπερνικήσεις τους φύλακες. Η απευθείας αντιπαράθεση δεν μπορεί να είναι αρκετά αποτελεσματική – αναγκάζεσαι να καταβάλλεις όλο και μεγαλύτερες προσπάθειες, για να μην πέσεις έξω από τις έντονες ΦΑ, και η αποτελεσματικότητα γίνεται όλο και πιο μικρή, στο τέλος αυξάνεται η υπνηλία, και μετά από λίγο καιρό παρά το οτιδήποτε συμβαίνει η πτώση. Αντί της απευθείας αντιπαράθεσης είναι ωφέλιμο να χρησιμοποιήσεις τη στάση της «μαλακής επίμονης»: επιτρέπω στην ένταση των ΦΑ να κατεβεί, σαν να τη «φρενάρω» στην κάθοδο, δηλαδή δεν προσπαθώ πάση θυσία να γαντζωθώ στην αποκτημένη ένταση (η στο βάθος) των ΦΑ, αλλά συνοδεύω τη μείωση της με την εκτέλεση των τακτικών προσπαθειών για την απομάκρυνση των φυλάκων και τη δημιουργία των ΦΑ. Τελικά καταφέρνω να κρατήσω την κατάσταση σε πολύ πιο υψηλό επίπεδο, από εκείνο, στο οποίο πέφτουν οι ΦΑ μετά από την απευθείας αντιπαράθεση.
Η στάση της μαλακής επιμονής οδηγεί στο ότι η επιμονή αρχίζει να στερεώνει, αποκτά νέα χαρακτηριστικά. Γίνεται πιο εύκολο να τη ξεχωρίσεις από το σύνολο των άλλων αντιλήψεων, με τις οποίες αυτή μπερδεύονταν νωρίτερα, παρουσιαζόμενη ταυτόχρονα. Εμφανίζεται η πιθανότητα να νιώσεις την ευθεία επιθυμία της αίσθησης της, κάτι που φέρνει την ενδυνάμωση της. Όποτε η επιμονή φτάνει στην ένταση στο επίπεδο των 4-5, έχει αντίκτυπο με αυτήν η εικόνα της τραχείας βουνοπλαγιάς, του θεμελίου, της ακλόνητης σκληρότητας. Δημιουργεί τον αντίκτυπο και η μορφή της βαθιάς δύναμης, σαν να κείτεται ο βαρύς υδράργυρος στον πυθμένα της λίμνης. Έρχεται και η σωματική συναίσθηση της σκληρότητας.
Όσο η αλλαγές συσσωρεύονται, στο όριο της επίτευξης των αδιάκοπων ΦΑ η λέξη μετατρέπεται στο σύνθημα, και στο μείζον θέμα του εσωτερικού διάλογου, και στην έκφραση της επιδίωξης, της αφοσίωσης, της αποφασιστικότητας — «να κάνω!». Έρχεται η σαφήνεια, ότι όλη η πρακτική, που έχει προηγηθεί στην επίτευξη των αδιάκοπων ΦΑ, είναι απλώς τα πρώτα βήματα, πρώτες κινήσεις του πλάσματος, το οποίο έχει την άγρια επιθυμία να απελευθερωθεί από το νεκρωτικό ύπνο, να βγει από την ταφόπλακα. Εκείνος, που δεν έχει κάνει καν αυτό, απατά τον εαυτό του, πως θέλει τις ΦΑ. Η επιθυμία να φροντίζεις τους καινούργιους εξαφανίζεται τελείως, διότι αυτό είναι η επινόηση εκείνων, ως ατόμων «που θέλουν, αλλά δεν μπορούν». Γίνεται απολύτως σαφές, ότι το «θέλεις, αλλά δεν μπορείς» – είναι ένα ψέμα, μια αυταπάτη. Δεν υπάρχει τίποτα δύσκολο η ακατανόητο στην πρακτική της απομάκρυνσης των σκοτισμών, ειδικά μετά από την λεπτομερής εξέταση στο βιβλίο, στα άρθρα των πρακτικών, και εάν ο άνθρωπος είναι «ανίκανος» να πετύχει τον μόνιμο αδιάκοπο φόντο, αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα — η επιθυμία των σκοτισμών σε εκείνο το μέρος είναι δυνατότερη της επιθυμίας των ΦΑ. Η σύμπραξη στους πρακτικούς μετατρέπεται σε εστιασμένη και πολύ χαρούμενη — για παράδειγμα, η επιθυμία να εξηγήσεις την ίδια ερώτηση στον ίδιο πρακτικό μπορεί να εκδηλωθεί και δέκα και είκοσι φορές, αλλά όχι παραπάνω από αυτό — μετά από τέτοια ποσότητα των εξηγήσεων εκείνος μπορεί και μόνος του να επαναφέρει τη ροή των συλλογισμών, το περιεχόμενο των συστάσεων, και εάν ο πρακτικός δεν λύνει το πρόβλημα, καμία συμβουλή δεν κάνει τίποτα, το τι θα γίνει στο μέλλον εξαρτάται αποκλειστικά από τις προσπάθειες του.
Η στάση «αμέσως τώρα είμαι ανειλικρινής». Νομίζω μόνο πως είμαι ειλικρινείς, αλλά υπήρχαν πολλές φορές, όποτε θεωρούσα τον εαυτό μου ειλικρινή, και έπειτα ανακάλυπτα, ότι είναι μια τερατώδη αυταπάτη, την οποία, φαινομενικά, είναι αδύνατον να μην παρατηρήσεις. Για αυτό από` δω και στο εξής θα θεωρώ τον εαυτό μου όχι αρκετά ειλικρινή άτομο, ανειλικρινή, ώστε να υπάρχει πάντα η χαρούμενη επιθυμία να αναζητώ και να απομακρύνω την ανειλικρίνεια, επιδιώκοντας τα νέα άλματα για τις ΦΑ.
Το όριο της επάρκειας της ενθύμησης — είναι ένα τέτοιο επίπεδο της εξοικείωσης με τις ΦΑ, στο οποίο είναι αρκετή η ενθύμηση των ΦΑ, ώστε αυτές να εμφανιστούν. Η συνοδεία της ενθύμησης επιλέγεται σύμφωνα με την επιθυμία – για παράδειγμα, μου άρεσε να συνοδεύω την ενθύμηση με την ερώτηση στον εαυτό μου «τι νιώθω τώρα;».
Η μίμηση των ΦΑ ουσιαστικά εντατικοποιεί την πρακτική.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την υπερπροσπάθεια. Μπορείς να αισθανθείς μια δυνατή (όχι μικρότερη των 7-8) συμπάθεια για μένα, μια αφοσίωση, να νιώθεις τη δυνατή επιθυμία (όχι μικρότερη των 7-8) να μιμηθείς την αντίληψη της υπερπροσπάθειας, να συγκεντρωθείς σε αυτή την επιθυμία για αρκετό χρονικό διάστημα, ωσότου δεν εμφανιστεί μια ειδική ηδονιστικά-έντονη αντίληψη — θα το ονομάσω «μαγνητισμός» – σαν να έχεις «κολλήσει», έρχεται η αίσθηση της πληρότητας, με αυτό για κάμποσο καιρό μειώνεται η αίσθηση της αυτό-συνταύτισης, και στο τέλος με κάποιο μυστήριο τρόπο εσύ αλλάζεις, σαν να έχεις πολύ πιο έντονη πείρα της αίσθησης της υπερπροσπάθειας, απ `ότι έχεις στην πραγματικότητα, δηλαδή τις επόμενες φορές, όποτε θα δοκιμάσεις να κάνεις την υπερπροσπάθεια θα την εκτελέσεις πολύ πιο εύκολα και πιο έντονα, απ` ότι όπως ήταν δυνατόν για σένα νωρίτερα.
Η χρήση της φωτογραφίας, της φωνής, η της ξεκάθαρης ανάμνησης, η ακόμα πιο πολύ της προσωπικής παρουσίας του ανθρώπου, από τον οποίο θέλεις να μιμηθείς τις ΦΑ, απλοποιεί την πραγματοποίηση της μίμησης. Θα το ονομάσω «στοχευόμενη μίμηση των ΦΑ».
Στην περίπτωση, όποτε η συγκεκριμένη αντίληψη δεν εμφανίζεται σε μένα πολύ πιο δυνατά και σταθερά, απ` ότι σε εσένα, δεν θα υπάρξει τέτοιο αποτέλεσμα, σαν την αντίληψη της «μαγνητικής προσκόλλησης» με την αλλοίωση της αυτό-συνταύτισης, όπως δεν θα υπάρξει και το αποτέλεσμα με τη μορφή της απότομα αυξημένης ικανότητας να εκτελείς τις υπερπροσπάθειες, ακόμα και εάν τηρηθεί ο όρος με την παρουσία της συμπάθειας και της χαρούμενης επιθυμίας. Επίσης δεν θα έρθει το αποτέλεσμα στην περίπτωση εάν εσύ αυταπατάσαι, πως τρέφεις συμπάθεια για μένα για 7-8 (και όχι την οικειότητα, για παράδειγμα) και για το ότι έχεις την χαρούμενη επιθυμία να μιμηθείς αυτή την αντίληψη ( και δεν πράττεις λόγο της ΑΑΣ, για παράδειγμα).
Υπάρχει και μη στοχευόμενη μίμηση των ΦΑ, όποτε μιμείσαι τη μια απόλυτα άγνωστη για σένα ΦΑ.
06-01-07) Είναι πιθανή η συνολική αλλαγή των αντιλήψεων — η «αλλαγή της προσωπικότητας». Όσο πιο ανοιχτό είναι το φάσμα των περιλαμβανόμενων αντιλήψεων, τόσο πιο εύκολα μπορείς να περάσεις από τη μια προσωπικότητα στην άλλη. Εάν έχεις συνηθίσει να είσαι μαζεμένη και αβέβαια, είναι πολύ δύσκολο να αποτραβήξεις από αυτή την σύσταση των αντιλήψεων την αναποφασιστικότητα και να την ανταλλάξεις με την αποφασιστικότητα, την ώρα που όποτε αλλάζει μια μεγάλη ποσότητα των αντιλήψεων ταυτόχρονα (όνομα, ρούχα, κινήσεις, συνήθειες, οι άνθρωποι που σε περιβάλλουν, λεξιλόγιο και τα λοιπά), η αλλαγή μπορεί να αποδειχθεί καταπληκτικά εύκολη.
Είναι ωφέλιμο για τη νέα προσωπικότητα να επιλέγεις τις αντιλήψεις, που έχουν αντίκτυπο με τις ΦΑ.
Έχει ενδιαφέρον η πρακτική της κυκλικής αλλαγής των προσωπικοτήτων. Ο επώδυνος «διχασμός της προσωπικότητας» και άλλες παρενέργειες δεν εμφανίζονται με αυτή την πρακτική.
Για να καταγράψεις τη καινούρια προσωπικότητα, φτιάξε μια λίστα με τα στοιχεία της και τα αναπαράγεις ταυτόχρονα:
*) Τα ρούχα. Απόκτησε διάφορα σύνολα για διαφορετικές προσωπικότητες και μην χρησιμοποιείς ποτέ τα ρούχα «του αλλού».
*) Η επιλογή των φράσεων, των λέξεων. Να φτιάξεις διάφορες συνηθισμένες φράσεις για τις διαφορετικές προσωπικότητες.
*) Οι μουσική, που αυτοί ακούνε.
*) Οι γευστικές προτιμήσεις.
*) Τα μέρη για βόλτες.
*) Τα ενδιαφέροντα — αγαπημένα βιβλία, θέματα για συζήτηση, τρόποι της διασκέδασης και τα λοιπά.
*) Παρέες. Για να λειάνεις άψογα τη νέα προσωπικότητα, να γίνεις φίλη με γνωστούς, που θα σε ξέρουν μόνο με τη μορφή της νέας προσωπικότητας. Διότι αυτοί δεν έχουν ακόμα το στερεότυπο της αντίληψης σου, θα σε δεχθούν, όπως τους παρουσιάζεις τον εαυτό σου, και έτσι θα σε διευκολύνουν να συνηθίσεις τη καινούρια προσωπικότητα.
Η κατασκευή μιας νέας προσωπικότητας είναι πολύ ενδιαφέρον και δημιουργική διαδικασία, η οποία από μόνη της συνδέεται με την εμφάνιση των ΦΑ.
Μπορείς να αποκτήσεις μερικές προσωπικότητες ταυτόχρονα — μόνιμες οι επεισοδιακές. Εάν σχηματίζεις την προσωπικότητα, αποτελούμενη απο τις αντιλήψεις, που έχουν αντίκτυπο με τις ΦΑ, θα θελήσεις φυσικά να κάνεις αυτή την προσωπικότητα μόνιμη, ώστε με τον καιρό η αμέσως να περάσεις σε αυτή εξ` ολόκληρου. Αλλά υπάρχει και η δυνατότητα να δημιουργείς τις επεισοδιακές προσωπικότητες για τη λύση κάποιων συγκεκριμένων προβλημάτων. Για παράδειγμα, για να μάθεις να απομακρύνεις τον φόβο να φανείς ηλίθια στα μάτια των άλλων ανθρώπων, είναι αποτελεσματικός ο ρόλος της χαζής. Μπες σε μια καινούρια παρέα και κάνε όλους να πιστέψουν, ότι είσαι απόλυτα χαζή. Μάθε απο πριν ταιριαστές κουβέντες, κινήσεις, προπονήσου στο βλακώδες γέλιο, να δίνεις τις λάθος απαντήσεις και άλλα παρόμοια. Θα δεις — πόσο πολύ εσύ εξαρτάσαι απο τη γνώμη των άλλων ανθρώπων, πόσο απατηλή ήταν η ελευθερία σου απο τον σκοτισμό για τη γνώμη τους.
Αλλάζοντας τις προσωπικότητες, θα ανακαλύπτεις απρόσμενες για τον εαυτό σου χαρούμενες επιθυμίες. Για παράδειγμα, ο ρόλος της χαζής θα ενδυναμώσει τις ερωτικές και σεξουαλικές αντιλήψεις, πιο δυνατά θα εκδηλωθούν και κάποιες άλλες ΦΑ — η παλιά σου προσωπικότητα εμποδίζει την παρουσίαση της σεξουαλικότητας, ενώ εσύ δεν το παρατηρείς καν, διότι έχεις κολλήσει με το ΑΦ, με το σκοτισμό για τη γνώμη των άλλων, με τη συνήθεια να καταπιέζεις τη σεξουαλικότητα, μα όποτε είσαι χαζή, δεν υπάρχει τίποτα, για το οποίο θα έπρεπε να ανησυχείς — είσαι ήδη βλαμμένη, όλοι το «ξέρουν» σίγουρα, και μπορείς να ξεδίνεις με τη ψυχή σου. Η κατάσταση της ελευθερίας απο τον σκοτισμό για τη γνώμη των άλλων είναι δυνατόν να αποτυπωθεί στη μνήμη, όπως και άλλες ελκυστικές καταστάσεις, ώστε να μπορέσεις να μπαίνεις σε αυτές απευθείας, προσθέτοντας τη στη σύσταση της νέας προσωπικότητας σου.
Η απελευθέρωση απο το σκληρό στερέωμα σε μια, μηχανικά σχηματισμένη προσωπικότητα οδηγεί στην σημαντική αποδυνάμωση της «αφοσίωσης στους ανθρώπους» («ΑΣΑ») – του συνόλου των ΑΣ, ΘΣ, θεωριών, μηχανικών επιθυμιών, μηχανικών διακρίσεων, που εμποδίζουν τη στάση της αυτάρκειας και των ΦΑ, που έχουν αντίκτυπο με αυτήν. Στη σύσταση της ΑΣΑ μπαίνει ο σκοτισμός για τη γνώμη, μηχανική φροντίδα, ανία, επάρκεια, ζήλια, ο φόβος της μοναξιάς, οι θεωρίες του «δικού μου» και άλλα πολλά.
«Από κοινού πρακτική», «η ζωή μαζί» και οτιδήποτε λεγόμενο «απο κοινού» δεν είναι παρά ένας τρόπος να εκδηλώνεις και να στερεώνεις την ΑΣΑ. Η τυπική εμφάνιση της συνίσταται στο ότι ο άνθρωπος αρχίζει να μιλάει όχι για τον εαυτό του, αλλά απο τη πλευρά του «προσωπικού» – «εμείς θεωρούμε», «εκείνος καταλαβαίνει».
Επειδή μαζί με τις μουσούδες ο πρακτικός περνάει πιο καλά, εμφανίζεται η αφοσίωση σε αυτές, και εάν δεν την απομακρύνεις, η αποτελεσματικότητα της επικοινωνίας θα μειωθεί καταστροφικά.
Κατά καιρούς να βρίσκεσαι στην πλήρη απομόνωση – φεύγοντας στο δάσος για λίγες ώρες η οδηγώντας στην άλλη πόλη για μερικές μέρες. Μπορείς ακόμα να σηκωθείς στις 3 η 4 η ώρα το πρωί και να κάνεις τις δουλείες σου όσο οι άλλοι κοιμούνται. Μπορείς να δημιουργείς τις εικόνες, που έχουν αντίκτυπο με τη χαρούμενη μοναξιά. Για μένα, παραδείγματος χάρη, είναι η φανταστική ιστορία για το ότι σαν αποτέλεσμα των πειραμάτων μου έχω περάσει στην άλλη «διάσταση», στον άλλο «χρόνο» , στον «παράλληλο κόσμο των ονείρων», και ο δρόμος της επιστροφής έχει χαθεί. Απογευματινός, απαλός ήλιος, μικρή μουχλιασμένη πόλη, έρχεται το φθινόπωρο, στενό σκονισμένο δρομάκι στο παγκάκι, κατά καιρούς περνάνε οι άνθρωποι, οι οποίοι απέχουν ατελείωτα απο εμένα, δεν θα βρω εδώ ποτέ ένα οικείο πλάσμα, όλοι αυτοί κοιμούνται, βυθισμένοι σε αυτή την απίστευτα απόμακρη απο εμένα ζωή. Απολύτως μόνος, ξορκισμένος για πάντα απο τον συνηθισμένο κόσμο, και ο, τι μου μένει είναι να νιώθω τον ενθουσιασμό του μοναχικού πουλιού, που πετά, μια ασυγκράτητη έκσταση της απροβλεπτότητας αυτού, που βρίσκεται μπροστά, να αισθανθώ την εκστατική αφοσίωση στους εκείνους, τους οποίους δεν θα δω ποτέ ξανά, και να συνεχίσω το ταξίδι μου παρά το οτιδήποτε.
Κατέγραψε τις ουσιαστικές διάφορες στην κατάσταση, όποτε είσαι μόνη σου και όποτε είσαι μαζί με τις μουσούδες. Πέτυχε τις ΦΑ μόνη σου. Όταν είσαι με τις μουσούδες, δημιούργησε τακτικά τα ΦΣ των ΦΑ, σαν να είσαι μόνη σου, νιώσε την χαρούμενη αυτάρκεια, τη σοβαρότητα της πλήρης ευθύνης για τη πρακτική σου – τότε η επικοινωνία θα είναι αποτελεσματική, και αντί της επάρκειας και της μιζέριας θα έρχεται η αφοσίωση και η συμπάθεια.
Ανεξάρτητα απο την πρακτική των άλλων μουσούδων,
Ανεξάρτητα απο τους φόβους και προσδοκίες,
Ανεξάρτητα απο τις συνθήκες, ήττες και νίκες,
Θα ασχολούμαι με την πρακτική μου,
Θα συνεχίσω το ταξίδι.
06-01-08) Οι κοινωνικοί φόβοι είναι ένα πελώριο στρώμα των ΑΣΑ, για αυτό έχουν τεράστια σημασία τα κοινωνικά πειράματα («ΚΠ»), ο σκοπός των οποίων βρίσκεται στο α) να φανερώνουν και να απομακρύνουν τους σκοτισμούς, β) να βιώνεις τις ΦΑ όχι απλώς ξαπλώνοντας στον καναπέ ( η λεγόμενη «πρακτική του καναπέ»), αλλά βρισκόμενος στο κέντρο των προσωπικών σχέσεων, δηλαδή υπό συνθήκες, όποτε οι σκοτισμοί εμφανίζονται ιδιαίτερα έντονα, και δεν κρύβονται στο βαθύ και απρόσιτο για τον διαχωρισμό ΑΦ. Οποιαδήποτε επαφή με τους ανθρώπους οδηγεί στο αδιάκοπο ρεύμα των σκοτισμών, αλλά ακόμα και όταν είσαι μόνη σου, οι κοινωνικοί φόβοι και άλλες ανησυχίες, συνδεδεμένες με τους άλλους ανθρώπους, εκδηλώνονται όπως και να έχει, τροφοδοτώντας το ΑΦ, τον μηχανικό ΕΔ.
Εκτελώντας το ΚΠ, κάνεις τις πράξεις, στις οποίες οι άνθρωποι επιλέγουν να αντιδρούν αρνητικά, και ανακαλύπτεις, ότι η αρνητική αντιμετώπιση τους ( η ΑΑ) ακόμα και μίσος για σένα, η περιφρόνηση, η απέχθεια, οι επιθετικές ενέργειες — δεν είναι κάτι το τρομακτικό. Για να προκαλέσεις την ΑΑ του εαυτού σου η το μίσος είναι αρκετό απλώς να κάνεις ένα βήμα εκτός απο το συνηθισμένο τρόπο ζωής — να απευθυνθείς στον ενικό, να πληρώσεις τα ψώνια με ψηλά κέρματα, να μην πεις «ευχαριστώ» και τα λοιπά, όποτε οι δυνατότητες για την εκτέλεση των ΚΠ είναι αμέτρητες. Έχεις δέσει τον εαυτό σου με ατελείωτους περιορισμούς, καταπιέζοντας τις χαρούμενες επιθυμίες, πολύ συχνά μόνο και μόνο για να εμφανιστεί πιο σπάνια η ΑΑ απο τη πλευρά των άλλων ανθρώπων (συνήθως φανταστικών), αλλά δεν υπάρχει καμία λογική σε αυτό. Η απομάκρυνση του θρησκευτικού φόβου της αρνητικής αντιμετώπισης απο τη πλευρά των ανθρώπων και άλλων εμφανιζόμενων με τα ΚΠ ΑΣ οδηγεί στο ότι οι κοινωνικοί φόβοι μειώνονται απότομα, ανοίγοντας τον δρόμο για τις ΦΑ.
Εάν ως αποτέλεσμα του ΚΠ συμβαίνει κάτι, που επηρεάζει τη ζωή μου άμεσα (για παράδειγμα, αν με χτυπήσουν η θα τιμωρηθώ με πρόστιμο), τότε αυτό οδηγεί στην διάλυση των φόβων, επειδή στο μέλλον ο θρησκευτικός φόβος της ΑΑ αφήνει τη θέση του για τον ψυχρό υπολογισμό των ανεπιθύμητων συνεπειών.
Ακόμα και το πιο απλό ΚΠ προκαλεί στον πρακτικό μια ολόκληρη θύελλα, σαν αποτέλεσμα των άψογων απομακρύνσεων των σκοτισμών, που έχουν εμφανιστεί, ο πρακτικός καταφέρνει να φτάσει στο υψηλό επίπεδο της ελευθερίας απο το ΑΦ και τα ΑΣ, δυναμώνει την ικανότητα να αισθάνεται τις ΦΑ.
Θα επαναλάβω ακόμα μια φορά: τα ΚΠ δεν πραγματοποιούνται, για να πετύχεις την «δικαιοσύνη» η να τιμωρήσεις τους χαζούς, και σίγουρα όχι για να εκδικηθείς, να δυναμώσεις την σπουδαιότητα σου και την αίσθηση της υπεροχής, η να έχεις μια ευκαιρία για χαιρεκακία, διότι αυτές οι αντιλήψεις είναι κατηγορηματικά ασύμβατες με τις ΦΑ. Τα ΚΠ εκτελούνται για να υπερνικηθούν οι μηχανική φόβοι, για να μάθουν οι πρακτικοί να αισθάνονται τις ΦΑ υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ανεξάρτητα απο το πως σε αντιμετωπίζει κάποιος, να μάθουν να δημιουργούν τις ΦΑ σε όλες τις καταστάσεις, για να βγάλουν τους κοινωνικούς φόβους απο το βαθύ ΑΦ στην επιφάνεια, να τους εξετάσουν και να τους απομακρύνουν, να βρουν και να απομακρύνουν την πληθώρα των μικρών και μεγάλων θεωριών.
Οι συνηθισμένοι άνθρωποι κατά κανόνα επίμονα δεν θέλουν να καταλάβουν τον προορισμό των ΚΠ, καταγγέλλοντας τους πρακτικούς για σκληρότητα και υποστήριξη της ΑΑΣ. Δεν μπορούν να φανταστούν τους εαυτούς τους στη θέση του πρακτικού, επειδή δεν έχουν την επιθυμία να απομακρύνουν τους σκοτισμούς και να επιδιώξουν τις ΦΑ, και όποτε βάζουν τους εαυτούς τους στο ρόλο του «θύματος», αμέσως βιώνουν τα ίδια έντονα ΑΣ, που εμφανίζονται και στα πραγματικά αντικείμενα των ΚΠ. Εννοείται, πως στα ΚΠ δεν υπάρχει η σκληρότητα, διότι στο αντικείμενο του ΚΠ στις χιλιάδες κυματισμούς των ΑΣ, που αυτός επιλέγει να αισθάνεται καθημερινά, προτίθεται ακόμα μια δεκάδα, την οποία, παρεμπίπτοντος, θα μπορούσε και να μην βιώνει, εάν δεν είχε εκραγεί με αρνητικά συναισθήματα για το κάθε ψιλοπράγμα, διότι τα ΑΣ δει είναι ο σωματικός πόνος, που θα αισθάνεται ο καθένας ανεξάρτητα απο την επιλογή του. Μπορείς να «προκαλέσεις» τον πόνο, ενώ δεν μπορείς να «προκαλέσεις» τα ΑΣ — ο καθένας επιλέγει μόνος του — αν θέλει να τα βιώσει η όχι.
Η τυπική αντιμετώπιση του εσωτερικού για τα ΚΠ — όπως αντιμετωπίζουν μια βλακεία, ασήμαντη και ανάξια ασχολία. Όποτε φαντάζεται τον εαυτό του στη θέση του πρακτικού, τον πιάνει τρόμος, αλλά δεν μπορεί να το παραδεχτεί ούτε καν στον εαυτό του, για να μην θίξει την ΑΑΣ, και αποζημιώνει τον τρόμο του με προσβλητική αντιμετώπιση για τα ΚΠ.
06-01-09) «Η περιγραφή των ΦΑ» – είναι η δημιουργία των οποιωνδήποτε αντιλήψεων, με την ιδιότητα να έχουν αντίκτυπο με αυτή τη ΦΑ. Δηλαδή εάν τη δεδομένη στιγμή υπάρχει η ΦΑ, τότε η παρουσία του συνόλου των αντιλήψεων, την οποία εμείς ονομάζουμε «περιγραφή αυτής της ΦΑ», στις περισσότερες περιπτώσεις οδηγεί στο ότι δυναμώνει κάποια ιδιότητα της ΦΑ. Καθ` αυτόν τον τρόπο η «περιγραφή» μπορεί να είναι μια λέξη, ανόητος ήχος, πίνακας, μουσική, κίνηση του σώματος, φυτό, διάταξη των αντικειμένων στο τραπέζι — οτιδήποτε, αλλά πιο συχνά απ` όλα χρησιμοποιούνται οι περιγραφές με τη μορφή των λέξεων (σκέψεων):
1)Σκέψεις ( η εικόνες), το περιεχόμενο των οποίων εμείς ονομάζουμε «αναλογίες», «συγκρίσεις»: « ο ουρανός με το ηλιοβασίλεμα», « η γη, που ξεπαγώνει απο το χιόνι» και άλλα.
2) Οι σκέψεις, που περιγράφουν τον χαρακτήρα των αλλαγών οποιωνδήποτε άλλων αντιλήψεων, εμφανιζόμενων παράλληλα με την περιγραφόμενη ΦΑ, εκδηλωμένων πριν η μετά απο αυτήν.
3) Οι σκέψεις, που μεταδίδουν τον χαρακτήρα των αλλαγών των ιδιοτήτων της περιγραφόμενης ΦΑ, και σε σχέση με την εμφάνιση των άλλων αντιλήψεων επίσης.
Για να έχει η περιγραφή όσο το πιο δυνατόν ισχυρό αντίκτυπο με τις ΦΑ είναι απαραίτητο :
α) να τονίσεις με μέγιστη ακρίβεια τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της ΦΑ, τα οποία τη ξεχωρίζουν απο τις άλλες ΦΑ
β) να μην χρησιμοποιείς τις ποιητικές εκφράσεις, φιλοσοφικές αρλούμπες και άλλες λέξεις, που δεν ορίζουν τις συγκεκριμένες αντιλήψεις (όπως ο υπερκόσμιος, κοσμικός, υπερσυνείδηση, θελκτικός, θεϊκός, ασύλληπτος, αληθινά ουσιώδες και τα λοιπά), και να εκφράζεσαι μόνο με τις λέξεις, οι οποίες έχουν την απόλυτα ξεκάθαρη σημασία (όπως ο σκύλος, το πεύκο, κρύος αέρας, θέλω να αναπνεύσω και τα λοιπά — δηλαδή, κάτι, που έχεις νιώσει πάρα πολλές φορές).
Όσο μεγαλώνει η πείρα της αίσθησης των ΦΑ, οι περιγραφές τελειοποιούνται, ξεκαθαρίζονται απο τα έρμα, αποκτούν τις λεπτομέρειες με αντίκτυπο. Η Σκβο, για παράδειγμα, για την «περιγραφή» της «απόσπασης» προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τις λέξεις, τις οποίες έχει δανειστεί απο τα «εσωτερικά» βιβλία, μάταια, όμως — δεν εμφανιζόταν ο αντίκτυπος, μέχρι να παρουσιαστεί η βασική λέξη «ρούχα». Τελική περιγραφή: «όποτε έρχεται η απόσπαση, οι προσωπικές αντιλήψεις αρχίζουν να κατανοούνται σαν ρούχα — είναι κάτι, το οποίο μπορείς να φορέσεις η να βγάλεις».
«Η καταγραφή» – πράξη για τη σημείωση του γεγονότος, ότι υπήρξε (η εξακολουθεί να υπάρχει) μια αντίληψη. Η καταγραφή μπορεί να είναι η περιγραφή της αντίληψης, όπως και οποιοσδήποτε άλλος τρόπος της σημείωσης – να βάλεις ένα «ν» η μια συντόμευση, που ορίζει τη δεδομένη αντίληψη, η να γράψεις τον βαθμό της έντασης της, η να μετακινήσεις τη μπίλια στο ροζάριο σου και τα λοιπά.
Ένα πολύ συνηθισμένο λάθος στην καταγραφή των ανακαλύψεων: να τη καταγράφεις άμεσος μετά, έπειτα έρχεται η επάρκεια, τα χαοτικά αποσπάσματα. Στο τέλος στο χαρτί μένουν λόγια, το αναμάσημα των οποίων δεν φέρνει την ανάμνηση της σαφήνειας, που είχες πετύχει. Για να αποτρέψεις μια τέτοια εκβολή πρέπει να ξαναζήσεις το γεγονός μερικές φορές, να επιστρέψεις σε αυτό για μερικές φορές, να διορθώσεις την περιγραφή με αντίκτυπο.
«Τυπική πρακτική» («ΤΠΡ») – οι ενέργειες, που:
1) εκτελούνται επανειλημμένα και πυκνά,
2) έχουν κίνητρο και συνοδεύονται απο χαρούμενη προσμονή,
3) συνοδεύονται με την ενθύμηση για τις ΦΑ,
4) έχουν ως στόχο (άμεσο η έμμεσο), τη δημιουργία η την ενδυνάμωση των ΦΑ,
5) έχουν αντίκτυπο με τις ΦΑ (αυτό είναι επιθυμητό),
6) συνοδεύονται με καταγραφή.
Κατά την εκτέλεση των τπρ είναι αναγκαίο να εμποδίζεις τον μηχανισμό της σχεδίασης, όσο και να ήθελες να πεις στον εαυτό σου «σήμερα θα κάνω τόσες πράξεις», και να αισθανθείς την επάρκεια. Οι τέτοιου είδους φράσεις επιτρέπονται μόνο ως φωτισμένοι παράγοντες. Η σχεδίαση δεν εμποδίζει την εμφάνιση των χαρούμενων επιθυμιών μόνο στην περίπτωση, όταν το επιθυμητό πετυχαίνεται σαν αποτέλεσμα της ολοκλήρωσης της πολύπλοκης διαδικασίας, στην οποία ο σχεδιασμός έχει τον ρόλο του ρυθμιστή, της δεσμευτικής δύναμης. Οι ΤΠΡ δεν είναι μια τέτοια διαδικασία, για αυτό η σχεδίαση των ΤΠΡ είναι πάντοτε η αντιπαράθεση με τις χαρούμενες επιθυμίες, και οδηγεί στην απότομη πτώση της αποτελεσματικότητας.
Οι ΤΠΡ συνολικά, και οι καταγραφές εν μέρει, κάνουν την πρακτική της δημιουργίας των ΦΑ πολύ αποτελεσματική, διότι:
1) εξασφαλίζουν την απαλή, ακλόνητη υπερνίκηση του ΑΦ και του «δεν – συμβαίνει -τίποτα»
2) σχηματίζουν τη σταθερή «γέφυρα» για τις ΦΑ, στερεώνοντας με την πολλαπλή επανάληψη την συνήθεια της αίσθησης τους.
3) στερεώνουν την συνήθεια να αισθάνεσαι τις χαρούμενες επιθυμίες, και να τις πραγματοποιείς επίμονα και αποφασιστικά
4) η αναζήτηση της περιγραφής με το πλέον δυνατό αντίκτυπο υπονοεί την πολλαπλή αίσθηση των ΦΑ.
«Η περιγραφή των τεχνολογιών» είναι εξαιρετικά αποτελεσματική για την αποδοτική πρακτική της δημιουργίας των ΦΑ. Από την πρωτόγονη, «άγουρη» διήγηση των γεγονότων, απο την πολλαπλή επανάληψη της πείρας, την εκδήλωση των ουσιαστικών και των ασήμαντον στοιχείων, προς τελικό σχηματισμό της λίστας με τα απαραίτητα και τα επιθυμητά στάδια — έτσι δημιουργούνται τα στοιχεία της τεχνολογίας της επίτευξης των ελκυστικών καταστάσεων.
Περιγράφοντας την εμφανιζόμενη τη δεδομένη στιγμή ΦΑ, ξεχωρίζουμε τις «ιδιότητες της ΦΑ», δηλαδή, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, που μπορούν να αναγνωριστούν απο την διακριτική συνείδηση: «εκστατική ιδιότητα», «εμπλουτισμός», «βάθος», «ένταση», «διαπεραστικότητα», «μαγνητισμός». Μπορείς να δεις τις περιγραφές των χαρακτηριστικών στο τέλος του κεφαλαίου «Η λίστα των ΦΑ με περιγραφές».
Τι μπορώ να κάνω τώρα?
α) να βιώσω τα ΑΣ, τα ΘΣ, να αφεθώ στα ΧΑ (χαοτικά αποσπάσματα).
β) να αισθάνομαι τις ΦΑ.
γ) να καταβάλλω τις προσπάθειες για την επίτευξη των ΦΑ, εκτελώντας τις τπρ (διότι συγκεκριμένα οι τπρ είναι το μέσο για τη δημιουργία και στερέωση της συνήθειας να νιώθεις τις ΦΑ λόγο των πολλαπλών πράξεων της αλλαγής των αντιλήψεων).
Δεν υπάρχει και τίποτε άλλο να επιλέξεις.
Όταν αρχίζεις να ασχολείσαι με ΤΠΡ, ενίοτε έρχεται η υπνηλία, η δύναμη της οποίας μπορεί να γίνει ανίκητη. Οι προσπάθειες να κοιμηθείς και να χορτάσεις ύπνο δεν οδηγούν πουθενά, επειδή η αιτία δεν βρίσκεται στην έλλειψη του ύπνου, αλλά στο ότι εσύ βρίσκεσαι στην άγνωστη μέχρι στιγμής κατάσταση — διακόπτεται το συνεχόμενο ρεύμα των χαοτικών αποσπασμάτων, υπάρχει το φωτισμένο φόντο. Έως τώρα ήξερες μόνο δυο καταστάσεις – ύπνος με όνειρα, και επαγρύπνηση με το μόνιμο χαρακτηριστικό του ΑΦ και χαοτικά αποσπάσματα. Η απομάκρυνση των μόνιμων γνωρισμάτων της επαγρύπνησης μηχανικά οδηγεί στην άλλη γνωστή σε σένα κατάσταση — στον ύπνο. Εάν δεν υποκύψεις στην υπνηλία, συνεχίζοντας να ασχολείσαι με τις ΤΠΡ, κάνοντας διαλείμματα ωσότου αυτή να φύγει, το πρόβλημα εξαφανίζεται. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος της απομάκρυνσης της υπνηλίας είναι τα οποιαδήποτε νοητικά, ψυχολογικά και σωματικά παιχνίδια, διαγωνισμοί, τα ΘΣ.
Μπορείς να συνδυάζεις η να εναλλάσσεις την άσκηση των πρακτικών – της καθημερινής, της δίωρης, της ωριαίας, του κάθε λεπτού, της καταγραφής ανα 15-, 10- και 5- δευτερόλεπτα, πραγματοποιώντας αυτές συνέχεια η κατά τη διάρκεια ενός επιλεγμένου χρονικού διαστήματος. Αυτό οδηγεί στο ότι η πληρότητα και η ένταση της ζωής αυξάνονται σημαντικά.
Εγώ συμβουλεύω να εκτελείς πάντα την καθημερινή καταγραφή— στο τέλος της ημέρας να συνοψίζεις τις έτοιμες σημειώσεις, να βγάζεις ένα σύνολο της περασμένης ημέρας, όπως βγάζουν το αποτέλεσμα μιας χρονιάς – να βγάλεις τις ανακαλύψεις, να καταγράψεις τα αποτελέσματα των ολοκληρωμένων πειραμάτων και των ΤΠΡ, να ανανεώσεις τη λίστα με τις χαρούμενες επιθυμίες, να μετρήσεις τα δευτερόλεπτα, που έχεις βιώσει στις ΦΑ και τα λοιπά. Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν τη μια μέρα ως κάτι ασήμαντο, αλλά μια ολόκληρη μέρα χωρίς την πρακτική σημαίνει ένα ολόκληρο 24ωρο της προσκόλλησης στην μιζέρια, επάρκεια, στο ΑΦ και ΑΣ — είναι ένα φαρδύ βήμα προς το θάνατο, πίσω απο το οποίο για πολύ καιρό ακόμα θα σέρνεται η ουρά του γκρίζου και των ΑΣ. Είναι ωφέλιμο ακόμα να υπολογίσεις τη ζωή σου σε μέρες, και όχι στα χρόνια — αυτό βοήθα στην απομάκρυνση της μηχανικής αδιαφορίας για μια μέρα. Όποτε η μέρα «ισούται» με το χρόνο, κάθε δυο ώρες μπορούν να σημειωθούν με το αντίστοιχο μήνα. Επίσης προτείνω να πραγματοποιείς ανελλιπώς υπό οποιεσδήποτε συνθήκες την κάθε – δίωρη («2ωκ») η ωριαία καταγραφή («ωκ»), ακόμα και τη νύχτα, επειδή αυτό συμπράττει στην πιο ποιοτική ξεκούραση, λόγο του ότι ο ύπνος διακόπτεται για την δημιουργία των ΦΑ, δεν συμβαίνει η πολύωρη προσκόλληση στο ΑΦ, αυτό βοήθα στην απόκτηση της εξωσωματικής πείρας και της πείρας των συνειδητοποιημένων ονείρων. Ακόμα και εάν το αποτέλεσμα της ώρας θα είναι η σημείωση «δεν έγινε τίποτα», η θα έχει καταγράψει μόνο μια λίστα των ΑΣ, που έχεις αισθανθεί, και έτσι θα είναι μια παρακινητική και αφυπνιστική πράξη.
Τα τυπικά λάθη με την ωκ: η «αρχική φασαρία» (σπασμωδικές προσπάθειες να αρχίσεις να κάνεις κάτι, ελαφρύς πανικός), η «αρχική αδράνεια» (οι σκέψεις «έχω μια ώρα μπροστά μου, θα τελειώσω με τις δουλείες και θα ασχοληθώ με τη πρακτική» – μια αυταπάτη, οδηγεί στην ήττα), η «μόνιμη αδράνεια» (η αρχική αδράνεια διαρκεί σχεδόν μια ώρα, οδηγεί στην τερματική φασαρία), η «τερματική φασαρία» (οι σπασμωδικές προσπάθειες να κάνεις κάτι έστω τη τελευταία στιγμή — σημαίνει την ήττα, αυταπάτη, απουσία του ενδιαφέροντος για τη πρακτική).
Με την καταγραφή ανα κάθε λεπτό («κλκ»), ανα κάθε 15 δευτερόλεπτα («15δκ»), και ανα κάθε 10 δευτερόλεπτα («10δκ») σημειώνεται, για παράδειγμα, η γενική εκτίμηση της κατάστασης σε ορισμένο χρονικό διάστημα. Προτείνω να χρησιμοποιήσεις την κλίμακα απο το 1 έως 9, όπου το «5» σημαίνει «δεν γίνεται τίποτα», «6» – αδύναμο φωτισμένο φόντο, «7» – σταθερό φωτισμένο φόντο με αναλαμπές των ΦΑ, «8» – μόνιμες ΦΑ, «9» – δυνατές ΦΑ με κυματισμούς της εκστατικής ιδιότητας. Και ανάλογα προς τα κάτω – «4» – αδύναμο ΑΦ και τα λοιπά. Με την ωκ υπάρχει η πιθανότητα να κάνεις μερικές εκτιμήσεις ταυτόχρονα, π. χ. να καταγράφεις την μέγιστη ένταση των ΑΣ και των ΦΑ, ένταση των προσπαθειών, που είχαν καταβληθεί και άλλα — κατ` επιλογή σου.
Για την καταγραφή ανα κάθε 5 δευτερόλεπτα («5δκ») μπορείς να χρησιμοποιήσεις τις ίδιες η τις πιο απλουστευμένες σημειώσεις. Στην αρχή μπορεί να φανεί, ότι ακόμα και η ωκ είναι κάτι το ακατόρθωτο. Στην πρακτική, όμως, αποδεικνύεται, ότι η ωκ είναι απόλυτα συμβατή με σχεδόν οποιαδήποτε δραστηριότητα (μπορείς να τη περνάς νοητικά), και όχι μόνο δεν παίρνει χρόνο, το αντίθετο — τον κάνει άκρως εμπλουτισμένο, εξαναγκάζοντας να πραγματοποιείς την ενθύμηση για την πρακτική, για τις ΦΑ συνεχεία, καθιστώντας αδύνατη την ανεξέλεγκτη προσκόλληση στα ΑΣ και το ΑΦ, στα μακροχρόνια χαοτικά αποσπάσματα, οδηγώντας στην επίτευξη του σταθερού ΦΦ και απροσδόκητα μεγάλης ποσότητας των ενδιαφέρον παρατηρήσεων, ανακαλύψεων. Οι πεπειραμένοι πρακτικοί είναι ικανοί να εκτελούν την ωκ κατά διάρκεια των μερικών ωρών σερί, και των 15-10-5 δκ κατά τη διάρκεια των δεκάδων λεπτών. Μπορείς να περάσεις την αναλογία : εάν ο δίσκος δεν είχε επεξεργαστεί, δεν μπορείς να γράψεις τίποτα — η ζωή του κοινού ανθρώπου είναι έτσι, περνάει σαν όνειρο. Εάν όμως ο δίσκος έχει μια διάταξη, μπορούμε να τον γεμίσουμε σφικτά — η ζωή κατά τη διάρκεια της ωκ είναι πλήρης, και αισθάνεσαι την ημέρα που έχεις ζήσει, σαν να πέρασε μια εβδομάδα.
Πολύ αποτελεσματικές είναι οι πρακτικές της μεγαλόφωνης έκφρασης της επιθυμίας («ΜΕΕ»). Εάν η κατάσταση δεν επιτρέπει να πεις την επιθυμία μεγαλόφωνα, μπορείς να το κάνεις νοητικά, συνοδεύοντας το έστω με την μικρή κίνηση των χειλιών. Συμβουλεύω:
1) να περνάς την ΜΕΕ με σειρές, όχι μικρότερες απο 10 πράξεις ανα σειρά, στην καλύτερη περίπτωση απο 50-100.
2) μετά απο κάθε μακριά σειρά να κάνεις μια παύση και να αφουγκράζεσαι τις εμφανιζόμενες ΦΑ, απομακρύνοντας τα χαοτικά αποσπάσματα.
3) εάν τα χαοτικά αποσπάσματα κατά τη διάρκεια της παύσης γίνονται πολύ ενοχλητικά, είναι σωστό να αρχίσεις μια νέα σειρά.
4) να επιλέγεις τις συγκεκριμένες επιθυμίες : «θέλω να νιώσω αφοσίωση», «θέλω να συνειδητοποιώ τον εαυτό μου στον ύπνο », «εύχομαι να μπορούσαν όλοι να αισθάνονται τις φωτισμένες αντιλήψεις».
5) να συντομεύσεις την φράση, που προφέρεις, εάν σαν αποτέλεσμα της πολλαπλής επανάληψης η πιο σύντομη εκδοχή έχει δυνατή αναλογία με την πλήρη πρόταση, για παράδειγμα αντί του «εύχομαι να μπορούσαν όλοι να αισθάνονται τις ΦΑ» να πεις «θέλω τις ΦΑ για όλους».
6) να αντιλαμβάνεσαι ξεκάθαρα, ότι η πρακτική θα φέρει τις αισθητές αλλαγές, όποτε θα εκτελούνται περίπου 100 πράξεις της ΜΕΕ την ημέρα.
Μετά από μερικές ημέρες της έντονης άσκησης των τπρ, συστήνω να κάνεις διάλειμμα για 1-2 ημέρες, ακόμα και εάν αυτό θα φέρει την ολίσθηση στο αδύναμο ΦΦ. Εάν το μεγάλο ποσοστό του ΦΦ εναλλάσσεται με το δεν -συμβαίνει -τίποτα, τότε το διάλειμμα μικραίνει, επειδή εμφανίζεται η χαρούμενη επιθυμία να συνεχίσεις την τπρ, επιδιώκοντας το σταθερό ΦΦ. Στα διαλείμματα προτείνω να επιστρέφεις συχνά (χωρίς τις καταγραφές) στην ερώτηση «τι νιώθω τώρα;» Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος μπορούν να συμβούν σημαντικές ανακαλύψεις — νέες σαφήνειες, νέες ΦΑ.
Συνιστώ στην διαδικασία της ΜΕΕ να παρακολουθείς:
1) να μην γίνει μηχανική η επανάληψη της φράσης, ώστε η κάθε φράση να συνοδεύεται έστω με αδύναμη, αλλά εκδήλωση της αντίστοιχης επιθυμίας. Η διάρκεια της κάθε πράξης της ΜΕΕ ισούται περίπου με 5-10 δευτερόλεπτα.
2) εάν υπάρχουν οι κυματισμοί των ΦΑ η το ΦΦ την ώρα της ΜΕΕ
3) εάν υπάρχει τώρα η χαρούμενη επιθυμία να συνεχίσεις την ΜΕΕ, η προσμονή.
Όποτε η μεγάλη πείρα των ΜΕΕ έχει αποκτηθεί, και η επιθυμία διαχωρίζεται ξεκάθαρα ως ξεχωριστή αντίληψη, μπορείς να τροποποιήσεις την ΜΕΕ σε «αδιάκοπη δημιουργία της επιθυμίας» («ΑΔΕ»): μολαταύτα η προφορά της επιθυμίας σταματά (και ο ΕΔ επίσης) έτσι ο έλεγχος πραγματοποιείται μόνο και μόνο για να εκδηλώνεται δυνατά η επιθυμία. Η διάρκεια της πράξης μειώνεται σε 1-3 δευτερόλεπτα, κάτι που επιταχύνει την εμφάνιση του έντονου ΦΦ, ωστόσο πρέπει να αντιλαμβάνεσαι ξεκάθαρα, ότι χωρίς την προφορά των φράσεων αυξάνεται η πιθανότητα της «αποκοίμισης», της απάλειψης της πρακτικής, της ολίσθησης στα χαοτικά αποσπάσματα – ειδικά την ώρα που το ΦΦ είναι ακόμα άστατο και αδύναμο.
Στις τπρ ανήκουν επίσης οι παρακάτω πρακτικές:
*) της μηχανικής αλλαγής [της προφανώς λανθασμένης θεωρίας].
*) αναβίωσης [των σημαντικών γεγονότων απο τη προσωπική ιστορία, με την απομάκρυνση των ΑΣ και δημιουργία των ΦΑ]
*) καταγραφής της σαφήνειας. Ταυτόχρονα επαναλαμβάνεται η φράση, που έχει αντίκτυπο με τη σαφήνεια. Για παράδειγμα, επαναλαμβάνοντας τη φράση «είμαι — άλλος», συγκεντρώνομαι στη σαφήνεια για το ότι έχω δικό μου δρόμο ανεξάρτητα απο τις σκέψεις του οποιουδήποτε για αυτό, ότι θα πραγματοποιώ τις χαρούμενες επιθυμίες παρά το οτιδήποτε κάνει κάποιος άλλος, ότι δεν θέλω να μιμούμαι μηχανικά τους άλλους. Αυτό απομακρύνει το φόντο της αφοσίωσης για τους άλλους ανθρώπους, οδηγεί στην εμφάνιση της προσμονής του ατελείωτου ταξιδιού και τα λοιπά.
*) επιστροφής της προσοχής [απο τα χαοτικά αποσπάσματα στην επιθυμητή κατάσταση]. Για παράδειγμα, η υποβολή της ερώτησης «τι θα γίνει τώρα;» δυναμώνει την προσεκτικότητα για τη τρέχων κατάσταση, την ενθύμηση των ΦΑ και χαρούμενων επιθυμιών, φανερώνει το άτονο ΑΦ και αδύναμα ΑΣ.
*) της συναισθηματικής λείανσης.
Οι ΤΠΡ είναι το σωσίβιο στη περίοδο της πτώσης, επειδή είναι το πιο απλό πράγμα, που μπορείς να ξεκινήσεις να κάνεις – να εκτελέσεις τη μια ΤΠΡ, με αποτέλεσμα η κατάσταση θα ξεκινήσει έστω και αργά, αλλά ακλόνητα να αλλάζει.
Πολύ συχνά έρχεται η χαρούμενη επιθυμία να εκτελείς την ΤΠΡ ακόμα και κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των δυνατών ΦΑ, στο εκστατικό φόντο — εμφανίζεται η επίδραση του «φουσκώματος», όποτε δυναμώνουν οι ιδιότητες των ΦΑ. Η επιθυμία να ασχοληθείς με την ΤΠΡ εξαφανίζεται μόνο στο στάδιο της επίτευξης των εκστατικών ΦΑ, όποτε η εκστατική ιδιότητα τους φτάνει στο «ανυπόφορο» στάδιο της.
Η δημιουργία των «φωτισμένων συνηθειών»: η πραγματοποίηση της χαρούμενης επιθυμίας να πετύχεις από κάποια ορισμένη πράξη να συνοδεύεται πάντα (καλό είναι η πράξη αυτή να επαναλαμβάνεται μερικές φορές την ημέρα), τουλάχιστον, με την προσπάθεια της δημιουργίας της ορισμένης ΦΑ, και ως μάξιμουμ — με την εμφάνιση αυτής της ΦΑ. Μπορείς, για παράδειγμα, να καταφέρεις να αισθανθείς την αίσθηση του ενθουσιασμού η της ομορφιάς, κάθε φορά που γεμίζεις τον βραστήρα με το νερό. ΚΑΘΕ φορά, όμως. Πιθανόν, τις πρώτες φορές θα χρειαστεί να σπαταλήσεις 5 φορές περισσότερο χρόνο για να βάλεις το νερό να βράσει, αλλά μετά απο μια-δυο εβδομάδες η πράξη αυτή θα γίνει συνήθεια, και θα μπορέσεις να αρχίσεις την καταπολέμηση σε επόμενο πεδίο. Κάνε ένα βήμα μετά το άλλο — άφησε την μεγαλομανία σε εκείνους, που δεν θα αλλάξουν ποτέ, και κάνε ένα συγκεκριμένο βήμα μετά απο το άλλο, σύμφωνα με τις χαρούμενες επιθυμίες.
06-01-10) Η ΑΑΣ – η αίσθηση της [αυτο-] σπουδαιότητας. Η ΑΑΧ — η αίσθηση της [αυτο-] χωλότητας. Η λύπηση [για τον εαυτό σου]. Αδίκησαν [εμένα]. Επιθετικότητα [για εκείνον, που είναι εναντίον μου]. Τα ΑΣ της καταπίεσης και της διάσπασης είναι οι αντιδράσεις για το θιγμένο «εγώ», ενώ τα ΘΣ — η αντίδραση στην υποστήριξη του «εγώ», έτσι η αυτοσπουδαιότητα, που προκύπτει απο την παραίσθηση του «εγώ» και πάλι σημαίνει τα ΑΣ και τα ΘΣ. Ακόμα και η ΑΑΧ είναι μια συνέπεια της ΑΑΣ, επειδή εμφανίζεται στην περίπτωση, όταν το «εγώ- σημαντικός» είναι θιγμένο, και δεν γίνεται να προστατέψεις αυτή την σπουδαιότητα. Όποτε υπάρχουν οι ΦΑ, οι σκέψεις για το εγώ γίνονται αδύναμες, διακεκομμένες, μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο, ενώ όποτε εμφανίζονται οι εκστατικές ΦΑ, το εγώ γίνεται και τελείως ακαθόριστο.
Εάν είσαι ειλικρινής, θα παρατηρήσεις γρήγορα, ότι οι συλλογισμοί για την απατηλή φύση του «εγώ» δεν αλλάζουν τίποτα, και πρέπει να κάνεις κάτι άκρως συγκεκριμένο, ώστε να αποδυναμώσεις την πλέον νεκρωτική πλευρά αυτής της παραίσθησης — την ΑΑΣ. Σαν μια εξαιρετικά αποτελεσματική πρακτική προτείνω την πρακτική του «σταλκινγκ». Η πρακτική των κοινωνικών πειραμάτων είναι μια υπέροχη προκαταρκτική άσκηση. Μπορείς να βρεις πάρα πολλές διαφορετικές πληροφορίες για αυτό στα καταπληκτικά βιβλία του Καστανέδα. Το σταλκινγκ συνίσταται στην σκόπιμη δημιουργία των καταστάσεων, τις οποίες οι άνθρωποι αποφεύγουν, σαν τη φωτιά: στις οποίες θίγεται στο μέγιστο βαθμό η ΑΑΣ σου και ο στόχος σου είναι να απομακρύνεις άψογα τα εμφανιζόμενα ΑΣ και ΘΣ. Ο καλύτερος τρόπος να δημιουργήσεις μια τέτοια κατάσταση — να βρεθείς υπό την εξουσία η στη σφαίρα της επίδρασης του τύραννου: του ηλίθιου, επιθετικού, υπεροπτικού ανθρώπου ( η της ομάδας των ανθρώπων), ο οποίος επιδιώκει να προσβάλλει, να μειώνει, να καταπιέζει τους άλλους, ξέρει να το κάνει και έχει αρκετές δυνατότητες για αυτό. Οι πιο «φριχτές» καταστάσεις, τις οποίες μπορεί μόνο να φανταστεί ο συνηθισμένος άνθρωπος, είναι οι πιο ελκυστικές για τον ασκούμενο της πρακτικής του σταλκινγκ.
Το σταλκινγκ τελειώνει με ήττα, εάν εσύ παύεις να επιδιώκεις την άψογη απομάκρυνση των ΑΣ, και επίσης εάν εμφανίζεται η επιθυμία να εκδικηθείς, να σκοτώσεις, να βλάψεις τον τύραννο, διότι αυτό σημαίνει, ότι πήρες τη στάση του θύματος, δηλαδή έχασες τον πόλεμο με την ΑΑΣ και ο ίδιος άρχισες να μεταμορφώνεσαι σε τύραννο.
Το σταλκινγκ αποδεικνύεται πλήρη νίκη, όταν : α) παρά το οτιδήποτε, η συγκράτηση και η αποφασιστικότητα σου μένουν ακλόνητες, απομακρύνεις άψογα τα ΑΣ και βιώνεις τις ΦΑ και β) κρατάς τις στάσεις, τις οποίες έχεις επιλέξει να κρατήσεις (π.χ., να διαφυλάξεις την σωματική ακεραιότητα, η την ακεραιότητα του τραπεζικού λογαριασμού και τα λοιπά).
Για να πετύχεις όσο το περισσότερο δυνατό αποτέλεσμα, απαιτείται ο ακριβής υπολογισμός . Οι αληθινοί τύραννοι σπανίζουν, και εάν έχεις χάσει τον έναν, δεν υπάρχει η εγγύηση, ότι θα μπορέσεις να βρεις άλλον. Έχοντας συναντήσει τον τύραννο, πρέπει να βρεθείς στη σφαίρα της επιρροής του, να μελετήσεις τους μηχανισμούς του, να αναζητήσεις τους τρόπους του χειρισμού, τελειοποιώντας την τέχνη της αλλαγής των προσωπικοτήτων σου και παρουσιάζοντας τον εαυτό σου σε εκείνον έτσι, ώστε να εκδηλώσει τα χαρακτηριστικά του ως τύραννου όσο πιο έντονα γίνεται. Ποτέ μην επαναπαυτείς στις δάφνες σου — πάντοτε μπορείς να κάνεις και κάτι ακόμα, για να γίνει το παιχνίδι πιο αληθινό, για να αυξηθεί η πίεση για την ΑΑΣ σου απο τη πλευρά του.
Η λίστα των αποτελεσμάτων της μελέτης για τον τύραννο μπορεί να αποτελείται απο τις παρακάτω θέσεις:
*) ποιους τρόπους να θίξει την ΑΑΣ σου αυτός ξέρει. Για παράδειγμα, εάν είναι ικανός να ουρλιάζει οργισμένα, η να κοροϊδεύει φαρμακερά, η να σε βγάζει γελοίο, και τα λοιπά.
*) ποια «κουμπιά» και πως ξέρεις να πατάς εσύ, ώστε να των χειραγωγείς, αναγκάζοντας των να σε τρομοκρατεί.
*) ποιοι είναι οι τρόποι να βγεις απο την επιρροή του, τελειώνοντας το πείραμα, οι αδυναμίες του. Για παράδειγμα, αυτές μπορούν να είναι:
α) ο φόβος για τους μεγαλύτερους τύραννους (διοίκηση, συγγενείς, φίλοι και άλλοι — όλοι εκείνοι, τους οποίους αυτός αναγνωρίζει ως δικούς του «νόμιμους» τύραννους)
β) ο φόβος της απώλειας της περιούσιας, του προφίλ, της θέσης, των χρημάτων και τα λοιπά.
γ) ο φόβος να φανεί γελοίος, να μειωθεί – ένας απο τους μεγαλύτερους φόβους των τυράννων, επειδή το να είσαι τύραννος σημαίνει να έχεις την πολύ «εύθικτη» ΑΑΣ.
δ) ο φόβος της αντιμετώπισης της ακατανόητης συμπεριφοράς. Η περίεργη συμπεριφορά προκαλεί τον φόβο, διότι είναι δύσκολο να την ελέγξεις, και πάντοτε υπάρχει το ρίσκο της απώλειας του έλεγχου.
Εάν ο τύραννος δεν παίρνει το τσεκούρι και δεν σε σκοτώνει δίχως δεύτερη κουβέντα, αυτό και σημαίνει, ότι έχει μια ολόκληρη σειρά απο τις «αδυναμίες», δηλαδή, τους καταστολείς της συμπεριφοράς του. Η ανακάλυψη και μελέτη αυτών των καταστολέων είναι ο στόχος της εξερεύνησης του τύραννου.
Η πρακτική του σταλκινγκ φανερώνει, ότι το σημαντικό ( εάν όχι συντριπτικό) ποσοστό του σκοτισμού για το μέλλον αποτελείται όχι μόνο απο τον φόβο κάποιων συνθηκών, όσο απο τον φόβο του πλήγματος της ΑΑΣ. Μια απότομη αποδυνάμωση του φόβου για το μέλλον οδηγεί στην χειμαρρώδης αύξηση του ενθουσιασμού και άλλων ΦΑ.
Το κριτήριο του επιτυχημένου σταλκινγκ – η απόλαυση, την οποία αισθάνεσαι στο απόγειο της αλληλεπίδρασης με τον τύραννο. Ο Καστανέδα γράφει, ότι οι πολεμιστές σκόπιμα χρησιμοποιούσαν την αλληλεπίδραση με τους τύραννους για να αισθάνονται μια ιδιαίτερα έντονη απόλαυση — αυτό συμβαίνει λόγο του ότι ως αποτέλεσμα της απομάκρυνσης των ΑΣ υπό τις βαρύτατες συνθήκες, όποτε έχουν εμπλακεί στο μέγιστο οι ισχυρότεροι μηχανισμοί της εμφάνισης τους, αρχίζει η μαζική εκδήλωση των ΦΑ.
Ο ασκητισμός – η πρακτική, η οποία στοχεύει στην υπερνίκηση (δηλαδή, στην άψογη απομάκρυνση) του δεύτερου μέρους του σκοτισμού για το μέλλον — του φόβου των συνθηκών. Δημιουργώ τις καταστάσεις, στις οποίες υπάρχει η συνήθεια να αισθάνομαι τα δυνατά ΑΣ (πρώτα απ` όλα την λύπηση για τον εαυτό μου), μολαταύτα παρακολουθώντας στενά να μην υποστεί βλάβη τω φυσικό μου σώμα. Παραδείγματα:
*) να πίνω ζεστό, πολύ άνοστο νερό, όταν έχει καύσωνα,
*) να κοιμάμαι στο θορυβώδη, βρομερό, άβολο μέρος
*) να τρώω άγευστο φαγητό
*) να τυλιχτώ με το αποστειρωμένο συρματόπλεγμα, για να εμφανίζεται οξύς σωματικός πόνος με τη κάθε κίνηση (ωστόσο χωρίς να επιτρέπω την μόλυνση),
και άλλα πολλά — οι δυνατότητες είναι αμέτρητες.
Δεν έχει σημασία, πόσο σημαντικές θα φανούν οι ενέργειες σου για τον άσχετο παρατηρητή, αλλά το τι αισθάνεσαι εσύ ο ίδιος. Εάν, εκτελώντας τους «άθλους του ψεύτικου ηρωισμού», κοιμάσαι στα καρφιά και βιώνεις ταυτόχρονα την ΑΑΣ, ΑΑΛ, άλλα ΑΣ, ο «ασκητισμός» τέτοιου είδους θα οδηγήσει στο ίδιο μέρος, όπου οδηγούν και άλλοι σκοτισμοί — στον μαρασμό και στη σήψη.
06-01-11) Η επιθυμία των επινοήσεων και των εκτοπισμών («ΕΕΕ») είναι πάντοτε μηχανική, επειδή οι χαρούμενες επιθυμίες πάντα έχουν αντίκτυπο με την λογική σαφήνεια. Είναι εύκολο να ελέγξεις, ότι η ΕΕΕ έχει όλα τα χαρακτηριστικά των μηχανικών επιθυμιών.
Αδύνατον να καλλιεργείς την ειλικρίνεια σε κάτι μεμονωμένο, και την ανειλικρίνεια σε κάτι άλλο.
Η απροθυμία να διαχωρίζεις και να ερευνάς τις εκδηλώσεις των άλλων ανθρώπων, συνοδευόμενη με την επιθυμία να συγκρατείς την επιθυμητή εικόνα τους όπως και να έχει, αναπόφευκτα και απότομα αποδυναμώνει την ικανότητα να διαχωρίζεις τις αντιλήψεις στον εαυτό σου, κάτι που φέρνει την ηλιθιότητα, τα ΑΣ και άλλους σκοτισμούς.
Η εργασία με τις επινοήσεις είναι το εμπόδιο για τον τεράστιο αριθμό των πρακτικών, για αυτό θέλω να συντάξω τη συλλογή με τα παραδείγματα της ανάλυσης των επινοήσεων ακολουθώντας τον τύπο της συλλογής «ερωτήσεις και απαντήσεις» : τα ζεύγη – «κομμάτι της αναφοράς» – «το σχόλιο».
Οι πλέον μαχητικές επινοήσεις εμφανίζονται για τον λογαριασμό των ανθρώπων, τους οποίους εσύ θεωρείς «οικείους» η «πολύ γνωστούς». Αυτό συνδέεται με το ότι το πιο κοντινό περιβάλλον του πρακτικού συνήθως αντιμετωπίζει την άσκηση της πρακτικής άκρως επιθετικά, διότι εάν εκείνος επιδιώκει να διαχωρίζει τις αντιλήψεις, να αναπτύσσει την ξεκάθαρη νόηση, να απομακρύνει τις θεωρίες, τότε παύει να παίρνει στα σοβαρά και να πιστεύει στις εικόνες, τις οποίες οι άνθρωποι δημιουργούν και υποστηρίζουν — θα θέλει να εξετάσει ειλικρινά τις αντιλήψεις των ατόμων γύρω του και να φτιάξει μια δική του γνώμη για αυτούς.
Είναι πολύ διαδεδομένη η λανθασμένη στήριξη στις επινοήσεις στην δημιουργία των ΦΑ. Εάν φανταστείς, ότι το κορίτσι, το οποίο εσύ χαϊδεύεις τώρα, αισθάνεται τρυφερότητα, η τρυφερότητα αυξάνεται. Εάν φανταστείς, ότι νιώθει την χαιρεκακία (π. χ., επειδή σε έχει αποσπάσει απο τις πραγματικές η επινοημένες ανταγωνίστριες της), η τρυφερότητα εξαφανίζεται. Ως εκ τούτου η σκέψη: « θέλω να αισθανθώ την τρυφερότητα. Επινοώ τη τρυφερότητα σε αυτήν και τη νιώθω ο ίδιος. Η τρυφερότητα για μένα είναι μια ελκυστική αντίληψη, για πιο λόγο να την αρνηθώ;».
Δηλαδή, η επινόηση περνιέται για τρόπο της αίσθησης των ΦΑ. Ωστόσο, παρόλο το οφθαλμοφανές ενός τέτοιου τρόπου της σκέψης, είναι λανθασμένος, και η επινόηση είναι σκοτισμός, διότι όχι μόνο δεν συμπράττει στην εμφάνιση της ΦΑ, αντιθέτως — την εμποδίζει. Και εάν εσύ θέλεις να αισθάνεσαι την ΦΑ πιο δυνατά, πιο ποικιλόμορφα και συχνά, πρέπει να εξετάσεις αυτό το ερώτημα. Για να πετύχεις την σαφήνεια, είναι απαραίτητο να δώσεις προσοχή σε αυτό:
α) η επινόηση είναι η καλλιέργεια της ανειλικρίνειας, η καταπίεση της ειλικρινείας. Η ειλικρίνεια πάντοτε έχει αντίκτυπο με τις ΦΑ, με τη σαφήνεια — ανεξάρτητα απο το τι συγκεκριμένα έχεις ανακαλύψει ως αποτέλεσμα της εκδήλωσης της ανειλικρίνειας. Αυτή πάντα οδηγεί στην ηλιθιότητα, στην ενδυνάμωση των ΑΣ, στην ανικανότητα να διαχωρίζεις τις αντιλήψεις και — συνεπώς, να επιλέγεις τις επιθυμητές, και αυτό σημαίνει ανικανότητα να βιώνεις τις χαρούμενες επιθυμίες, να καλλιεργείς τις ΦΑ. Εκτός απο αυτό, η ειλικρίνεια σαν αυτό καθ` αυτό είναι εξαιρετικά ελκυστική ΦΑ.
β) οι επινοήσεις συχνά συνοδεύονται με την ανησυχία της [αυτό] αποκάλυψης τους, με την ΑΑ για το άτομο, που μπορεί να επιταχύνει την αποκάλυψη η να ενδυναμώσει την διαφορά ανάμεσα στα «αγκάθια» και στις επινοήσεις, στα άλλα ΑΣ. Όσο πιο μακριά βρίσκεται η επινοημένη μορφή απο τα «αγκάθια», τόσο πιο δυνατό είναι το φόντο της ανησυχίας μέσα σου.
Από αυτήν τη παρατήρηση μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα, ότι ανάμεσα στις άλλες αντιλήψεις ο άνθρωπος πολύ συχνά έχει τα υπολείμματα της λογικής σαφήνειας για το ότι είναι ανειλικρινείς και συνήθως επινοεί τα ιδιώματα των άλλων — για παράδειγμα, με τη μορφή του μέρους του τυφλού εσωτερικού διάλογου, το οποίο καταπιέζεται δραστικά. Αυτό σημαίνει, ότι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να φανερώσει και να απομακρύνει τις επινοήσεις, όποτε του έρθει μια τέτοια επιθυμία, και η συνέχιση της επινόησης δεν σημαίνει κάτι άλλο παρά την απουσία της επιθυμίας να είναι ειλικρινής.
γ) οι επινοήσεις είναι ενα εμπόδιο για τη τρυφερότητα, συμπάθεια, και άλλες ΦΑ, επειδή πρέπει να πάψεις να αντιλαμβάνεσαι τις εκδηλώσεις του ανθρώπου, να καταπιέζεις μόνιμα τη σαφήνεια για αυτές, ώστε να μην χαλάει η επινόηση, και στο τέλος αντί του ζωντανού ανθρώπου κρατάς μπροστά σου μια απλή γύψινη μάσκα, για την οποία είναι αδύνατον να αισθανθείς την τρυφερότητα και συμπάθεια. Η ανειλικρίνεια εκλεκτική, στην οποία υπολογίζουν εκείνοι, που θέλουν με τη βοήθεια των επινοήσεων να βιώνουν τις ΦΑ, είναι αδύνατη.
δ) η προσπάθεια να «μην φαντάζεσαι τίποτα» οδηγεί σε μια πολύπλοκη μορφή της αυταπάτης, όποτε νομίζεις μόνο, ότι δεν φαντάζεσαι τίποτα, αλλά συμπεριφέρεσαι με τον τρόπο, με τον οποίο συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, που επινοούν. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά απ` έξω, και μπορεί πολύ εύκολα να αντιληφθεί με την ειλικρινή έρευνα του εαυτού σου.
ε) όποτε η καλλιεργημένη με όλους τους τρόπους επινόηση καταργείται (και αυτό συμβαίνει πάντοτε αργά η γρήγορα), η ποσότητα και η ένταση των ΑΣ αυξάνεται στο καταστροφικό επίπεδο, και μπορεί ακόμα και να εμφανιστεί η επιθυμία να μην αισθανθείς ποτέ ξανά την τρυφερότητα η την συμπάθεια. Σαν αποτέλεσμα της ηλιθιότητας δεν είσαι ικανή να ξεκαθαρίσεις, ότι η αιτία αυτών των ΑΣ δεν είναι στις ΦΑ, αλλά στο ότι εσύ καλλιεργούσες την ηλιθιότητα. Όταν η επινόηση καταρρέει, ως αποτέλεσμα της επιθυμίας να πετύχεις την σαφήνεια και ειλικρίνεια, πάντοτε νιώθεις πολύ δυνατούς κυματισμούς των ΦΑ και χαρούμενων επιθυμιών.
ζ) η επιθυμία να επινοείς είναι πάντοτε μηχανική. Φαντάσου, ότι έχασες την δυνατότητα να συναναστρέφεσαι με το κορίτσι/ αγόρι σου — αμέσως εμφανίζονται τα ισχυρά ΑΣ: η αίσθηση της απώλειας, ΑΑΛ και άλλα. Αυτό, σε αντίθεση με την κοινή γνώμη, δεν ίνα το σημάδι της «αγάπης», το αντίθετο — σίγουρο χαρακτηριστικό της μηχανικής επιθυμίας, δηλαδή, της επιθυμίας, η οποία παρακινείται απο σκοτισμούς, και όχι απο τις ΦΑ (π.χ., απο ΑΑΛ, ΑΑΣ, δίψα για κτήση, ζήλια, φόβους της μοναξιάς, ανία η μιζέρια, και άλλες). Η «αγάπη», αντιλαμβανόμενη ως σύνολο των ΦΑ, όπως η τρυφερότητα, η συμπάθεια, η αφοσίωση, ποτέ δεν συνοδεύεται με τα ΑΣ με τη σκέψη για τον χωρισμό, η την αδυναμία της επαφής. Εάν τα ΑΣ εμφανίζονται, αυτό σημαίνει, ότι στην συμπάθεια σου υπάρχει ένα μεγάλο μέρος των μηχανικών επιθυμιών, που ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ την τρυφερότητα και συμπάθεια. Η αφοσίωση, αντιλαμβανόμενη ως σύνολο των μηχανικών επιθυμιών και των ΑΣ, πάντα εμφανίζεται στο βαθμό, στον οποίο εσύ επινοείς τον άνθρωπο. Η αφοσίωση έρχεται μόνο για τις επινοήσεις. Όταν αρχίζεις την μελέτη του ανθρώπου και παύεις τις επινοήσεις, ανεξάρτητα απο τα συμπεράσματα της μελέτης — θα βρεις σε αυτόν το ασυναίσθητο κούτσουρο η μια δυνατή προσωπικότητα με επιδίωξη — όπως και να έχει, η αφοσίωση σου θα φύγει, ενώ οι ΦΑ θα δυναμώσουν.
Η επιθυμία να επινοείς αυξάνεται μετά απο τον οργασμό, την προσκόλληση στην μιζέρια, ανία, ΑΑΛ και άλλα ΑΣ. Όποτε υπάρχει η ΦΑ, υπάρχει και η επιδίωξη της ειλικρινείας πάση θυσία. Όποτε υφίσταται το ΑΦ, εμφανίζεται η επώδυνη αφοσίωση στην «τιμή», δηλαδή η απροθυμία να αποχωριστείς την επινόηση, ως μέσο της επίτευξης της επάρκειας, της φυγής απο την γκρίζα κατάσταση.
η) όσο πιο δυνατές είναι οι επινοήσεις, τόσο πιο πολλά ΑΣ εμφανίζονται μέσα σου σαν απάντηση για την πρόταση να μελετήσεις τον άνθρωπο, ειδικά εάν κάποιος άλλος προσπαθεί να τον μελετήσει ταυτόχρονα με εσένα. Όταν εσύ είσαι ειλικρινής, οι πρωτοβουλίες προκαλούν τον κυματισμό της συμπάθειας, της αφοσίωσης, του ενθουσιασμού για την αναζήτηση των σκοτισμού και της απελευθέρωσης απο αυτούς.
θ) διότι οι επινοήσεις εκδηλώνονται πιο δυνατά με τους πιο «οικείους» ανθρώπους, με τους οποίους συναναστρέφεσαι συχνότερα απο τους άλλους, ακόμα και εάν σε άλλες στιγμές πετυχαίνεις την ειλικρίνεια, απομακρύνεις τα ΑΣ και δημιουργείς τις ΦΑ, η αποτελεσματικότητα των προσπαθειών πέφτει στο μηδέν, επειδή τη μερίδα του λέοντος του χρόνου καλλιεργείς την ηλιθιότητα και την αφοσίωση (δηλαδή, τα ΑΣ και τον φόβο αυτών). Αδύνατον να μην παρατηρήσεις, ότι η απομάκρυνση των επινοήσεων αυξάνει απότομα την αποτελεσματικότητα της πρακτικής συνολικά, και η εμφάνιση του νέου κύματος των επινοήσεων την μειώνει απότομα.
ι) τι πρέπει να γίνει με το κεντρικό επιχείρημα — ότι οι επινοήσεις «βοηθούν» να βιώνεις τις ΦΑ? Εάν, επινοώντας τον άνθρωπο, αισθάνεσαι τρυφερότητα για αυτόν, αυτό σημαίνει μόνο και μόνο, ότι η τρυφερότητα έρχεται ΠΑΡΑ, και όχι χάρη στις επινοήσεις, και ότι θα μπορούσες να αισθάνεσαι πολύ πιο δυνατά και αυτήν και άλλες ΦΑ αμέσως τώρα και για περισσότερη ώρα, εάν θα είχες ξεκινήσει την απομάκρυνση των επινοήσεων. Για τον συγκεκριμένο άτομο η με την υποκειμενική μορφή.
κ) δυναμώνοντας την αφοσίωση για τη γύψινη μάσκα, στερείς απο τον εαυτό την ξεκάθαρη διάκριση, και στο τέλος ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον άνθρωπος μπορεί να περάσει μπροστά απο τη μύτη σου, και εσύ, υπερχειλισμένη απο ηλιθιότητα και ΑΣ, δεν θα τον δεις, χάνοντας έτσι την δυνατότητα να κινείσαι με γιγαντιαία βήματα προς τις ΦΑ, διότι τίποτα δεν επιταχύνει την εμφάνιση των ΦΑ πιο πολύ απο τον αντίκτυπο τους με τις εκδηλώσεις στους άλλους ανθρώπους, οι οποίοι δίνουν την αφορμή να υποθέσεις, πως βιώνουν τις ΦΑ — δεν μιλάω καν για την απώλεια της σπάνιας ευκαιρίας για την ανταλλαγή των έμπειρων στην πρακτική της επίτευξης των ΦΑ.
λ) η επινόηση του ανθρώπου είναι ασύμβατη με τη συμπάθεια για αυτόν! Αυτό μπορεί να φανεί παράλογο, ωστόσο παραμένει οφθαλμοφανές. Όποτε εγώ κάνω την επινόηση, δημιουργώ την στέρεα ψεύτικη εικόνα και αισθάνομαι επάρκεια για αυτό. Ενώ πίσω απο το τζάμι αυτής της εικόνας παραμένει το πλάσμα, το οποίο νιώθει τους σκοτισμούς, και πιθανών να επιδιώκει την απελευθέρωση απο αυτούς. Και θα μπορούσα να συμπράξω στο ότι το πλάσμα θα έπαυε να τους νιώθει, να στηρίξω τις προσπάθειες για την επίτευξη της σαφήνειας και των ΦΑ (εάν οι προσπάθειες αυτές όντως υπάρχουν, και δεν επινοούνται), αλλά επιλέγω να μην δω αυτούς τους σκοτισμούς, το αντίθετο — του δίνω το έναυσμα για την συντήρηση της αυταπάτης. Να επινοείς τον άνθρωπο — σημαίνει να μπήγεις τα καρφιά στο καπάκι του φέρετρου του. Αυτό σημαίνει να καλλιεργείς την επάρκεια και την πλήρη αδιαφορία για αυτόν. Αυτό είναι κατηγορηματικά ασύμβατο με την χαρούμενη επιθυμία να ελευθερωθεί απο τους σκοτισμούς και να νιώσει τις ΦΑ, με τη στάση του μποντχισατβα.
Η μελέτη των αντιλήψεων των άλλων ανθρώπων συμπεριλαμβάνει :
1) τη δημιουργία της λίστας των ερωτήσεων, που θα έθετες στον εαυτό σου, εάν θα είχες αποφασίσει να πετύχεις την ειλικρίνεια, να καταλάβεις τον εαυτό σου
2) τη λήψη των απαντήσεων σε αυτές τις ερωτήσεις απο τον άνθρωπο, που μελετάς
3) στην περίπτωση των γενικευμένων, αόριστων απαντήσεων — η προσθήκη των επιπλέον ερωτήσεων εξακρίβωσης
4) την αντιπαραβολή της συμπεριφοράς του ανθρώπου με τις απαντήσεις του, η εύρεση των αντιφάσεων, των παραλήψεων, νέες ερωτήσεις
5) τη δημιουργία τέτοιων καταστάσεων, στις οποίες ο εξεταζόμενος άνθρωπος θα συμπεριφερθεί με τον τρόπο, που θα δώσει τις αφορμές για την προϋπόθεση για τη σύσταση των αντιλήψεων του
6) όποτε ο άνθρωπος λέει, ότι «θέλει κάτι», να μάθεις (και να παρατηρήσεις) – τι έχει κάνει ο ίδιος για την πραγματοποίηση της επιθυμίας, ποια αποτελέσματα είχε λάβει
7) όποτε ο άνθρωπος λέει, πως έχει «καταλάβει κάτι», να εξακριβώσεις — τι συγκεκριμένα είχε καταλάβει, και να παρακολουθήσεις — εάν έχει αλλάξει η συμπεριφορά του σύμφωνα με την υποτιθέμενη κατανόηση, ποια ήταν τα αποτελέσματα των πράξεων του
8) κατά την ερμηνεία των απαντήσεων η των πράξεων του ανθρώπου – να μην περιορίζεσαι σε μια ερμηνεία, – κάθε φορά να βρίσκεις 2-3 η περισσότερες, και έπειτα να εξετάσεις την βασιμότητα τους, την μη- αντιφατικότητα με τις υπόλοιπες πράξεις και λέξεις του ανθρώπου.
Τυπικά λάθη κατά την μελέτη:
1) Θέτονται ήπιες, εκ των πρότερων προσαρμοσμένες για αυτόν τον άνθρωπο ερωτήσεις, ώστε να μη προκαλείται η ΑΑ του, να μην δημιουργηθούν οι δυσκολίες στις απάντησης
*) απόφαση: να συμπεριλάβεις στο ερωτηματολόγιο τις ερωτήσεις απο τις λίστες, που είχαν συντάξει οι «μουσούδες» (κοίταξε στη συλλογή των άρθρων), να προτείνεις στην «μουσούδα» να προσθέσει την μια η την άλλη ερώτηση στη λίστα της.
2) Οι απαντήσεις παίρνονται ως έχουν, και όχι ως ύλη για την έπειτα μελέτη — δεν αναζητούνται η αντιφάσεις, δεν δημιουργούνται οι καταστάσεις, στις οποίες ο εξεταζόμενος άνθρωπος θα είχε συμπεριφερθεί με τον τρόπο, που θα έδινε τις αφορμές να επιβεβαιώσεις η να διαψεύσεις τις απαντήσεις του.
3) Ο μελετητής είναι ανειλικρινής, και θέλει απλώς να απατήσει των εαυτό του, παίρνοντας πάση θυσία την επαλήθευση των πεποιθήσεων του. Αυτή είναι μια δύσκολη περίπτωση, διότι εφόσον ο άνθρωπος έχει αποφασίσει να πει ψέματα στον εαυτό του, δεν είναι στο χέρι του κανενός να τον εμποδίσει.
*) η απόφαση 1 : να ζητήσεις απο τη «μουσούδα» να διαβάσει τις σημειώσεις της μελέτης σου.
*) η απόφαση 2 : να διαβάσεις την μελέτη σου, σαν να διαβάζεις τις σημειώσεις κάποιου αλλού, αγνώστου για σένα ανθρώπου
4) υποτίθεται αβάσιμα, ότι ο εξεταζόμενος άνθρωπος ξέρει — ποιες συγκεκριμένα αντιλήψεις ορίζει με τη μια η με την άλλη λέξη, και ότι οι δικοί του ορισμοί είναι ίδιοι με τους δικούς σου. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι σχεδόν ποτέ δεν σκέφτονται για αυτά τα πράγματα, επαναλαμβάνοντας απερίσκεπτα αυτό, που είναι συνηθισμένο να λέγεται σε ορισμένες περιπτώσεις. Για αυτό, εάν ο άνθρωπος λέει, για παράδειγμα, ότι «νιώθει τρυφερότητα», στην πραγματικότητα μπορεί να νιώθει όχι αυτό, που εσύ ονομάζεις τρυφερότητα, αλλά την λύπηση, την προσοχή, φιλικότητα, την επιθυμία να εκτοπίσει την ανία και μιζέρια, ακόμα και τον φόβο της ΑΑ, την αίσθηση του καθήκοντος, της ένοχης, ακόμα και την εκδίκηση και χαιρεκακία! (Π. χ., εάν το κορίτσι χαϊδεύει το αγόρι, σκεπτόμενη ότι τον αποσπά απο την αντίζηλο της).
*) απόφαση: να παίρνεις τα μηνύματα για τις αντιλήψεις του ανθρώπου μόνο ως αντικείμενο της ανάλυσης, να τις συγκρίνεις με άλλα λόγια και εκδηλώσεις, να βγάζεις τα συμπεράσματα, βασιζόμενος στην κοινή λογική και την πείρα σου στην παρατήρηση του εαυτού σου και των άλλων ανθρώπων.
5) Είναι λάθος να νομίζεις, ότι δεν είναι δυνατόν να καταλάβεις τις αντιλήψεις του άλλου ανθρώπου. Τα πρώτα πειράματα της επίτευξης της σαφήνειας θα περνούν με δυσκολία, και το βασικό εμπόδιο δε θα είναι στο ότι η σαφήνεια είναι άπιαστη, οι εκδηλώσεις μπερδεμένες και τα λοιπά, αλλά στην υπερνίκηση των μηχανικών επιθυμιών της επάρκειας, ο φόβος να πετύχεις την σαφήνεια. Ενώ την ίδια τη σαφήνεια μπορείς να τη λάβεις πάρα πολύ απλά.
*) απόφαση 1: απομάκρυνε τον φόβο της σαφήνειας και άλλα ΑΣ
*) απόφαση 2: προπονήσου
*) απόφαση 3: εάν δεν υπάρχει η σαφήνεια, συμπεριφέρσου ανάλογα. Ένα απο τα είδη της αυταπάτης συστήνεται στο ότι εσύ σκέφτεσαι: «δεν ξέρω, τι αισθάνεται αυτός», παρόλα ταύτα του φέρεσαι, σαν να ξέρεις σίγουρα — τι νιώθει, δηλαδή, καλλιεργείς την επινόηση.
6) Επινοείται κάποιο «εγώ» πέρα απο τις αντιλήψεις, που υπάρχουν στο συγκεκριμένο μέρος. Για παράδειγμα: «ναι, τώρα κάνει σαν κτήνος, παρόλο αυτό είναι καλός άνθρωπος — κάπου εκεί, στο βάθος της ψυχής του, συνολικά, γενικώς, έτσι και αλλιώς τον αγαπώ». Καθ` αυτόν τον τρόπο εσύ δημιουργείς την επινόηση και την προσθέτεις πάνω απο τις αντιλήψεις σου, προσπαθώντας να συγκεντρωθείς όχι στις υπάρχουσες αντιλήψεις, αλλά στην επινόηση σου.
*) απόφαση: να έχεις ξεκάθαρη αντίληψη για το ότι δεν έχει καν την αντίληψη του «εγώ», δεν μιλάμε για την αντίληψη «αυτός» – υπάρχουν οι αντιλήψεις, υπάρχουν οι διαφορές σε αυτές τις αντιλήψεις, υπάρχει η αντιμετώπιση των διάφορων αντιλήψεων, για αυτό ανα πάσα στιγμή να δίνεις την αναφορά για τις εκδηλώσεις του, για τις ερμηνείες αυτών των εκδηλώσεων, και για την δική σου γνώμη, για τις χαρούμενες επιθυμίες σου.
7) Η επινόηση του ανθρώπου συμβαίνει απο «μακριά», χωρίς να μπεις σε στενή επαφή μαζί του. Π. χ., πολύ συχνά επινοούν τους ηθοποιούς, τους συγγραφείς, τους πολιτικούς, τους κληρικούς και άλλους ανθρώπους, που βλέπεις σε πολύ σπάνιες στιγμές υπό πολύ ξεχωριστές συνθήκες, όποτε ο άνθρωπος αυτός ξέρει, ότι είναι το αντικείμενο της προσοχής, και προσπαθεί να υποστηρίξει την επιθυμητή για αυτόν εικόνα.
Ένα τυπικό παράδειγμα — η λανθασμένη προϋπόθεση για το ότι εάν ο πίνακας η κάποιο τραγούδι είναι ο δικός σου φωτισμένος παράγοντας απο μόνο του, αυτό σημαίνει, ότι ο άνθρωπος, ο οποίος το έχει δημιουργήσει, ένιωθε (τουλάχιστον, τότε) τις ΦΑ. Υπενθυμίζω, ότι ακόμα και μια γόπα στη λεκάνη μπορεί να μετατραπεί σε φωτισμένο παράγοντα. Η δεδομένη επινόηση έχει ενδιαφέρον επειδή η επιθυμία να την υποστηρίζεις είναι πάρα πολύ σταθερή, παρά το ότι η ελάχιστη εξέταση φανερώνει μια πληθώρα απο «αγκάθια».
*) απόφαση: να έχεις όσο το πιο δυνατόν στενή επαφή με τους ανθρώπους, να τους μελετήσεις, εάν θέλεις να φτιάξεις μια εικόνα για τις αντιλήψεις τους. Ποτέ δεν ξέρεις απο πριν — ποια λεπτομέρεια στην συμπεριφορά τους μπορεί σε μια στιγμή να ρίξει κάτω ένα ολόκληρο πολυώροφο κτήριο απο τις επινοήσεις.
8) «Προσποιητή παύση των επινοήσεων». Εσύ σκέφτεσαι: «μάλλον, τελικά δεν είναι καθόλου έξυπνος και καθόλου ευαίσθητος άνθρωπος», και σταματάς να συναναστρέφεσαι μαζί του, νομίζοντας, ότι η επινόηση έχει απομακρυνθεί. Στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι, απλώς τη μια θεωρία «αυτός είναι έξυπνος και ευαίσθητος» έχεις ανταλλάξει με την άλλη, το πιο πιθανόν απο όλα, επηρεαζόμενη από τα ΑΣ. Παράδοξο, αλλά σε αυτήν την περίπτωση εσύ μπορείς να τον θεωρείς ηλίθιο και ασυναίσθητο μόνο στις σκέψεις σου, αλλά να συνεχίζεις να φέρεσαι σαν να είναι σοφός και ευαίσθητος, και ταυτόχρονα να νιώθεις την στεναχώρια για την απώλεια της παρέας του, να σου λείπει, και τα λοιπά.
*) απόφαση: μελέτησε των άνθρωπο, μην κανονίζεις το κυνηγητό των αρνητικών και των θετικών επινοήσεων
9) Μια μορφή της αυταπάτης – να αρχίσεις να «μελετάς» τον άνθρωπο έτσι, ώστε εκείνος εκ των πρότερων να νιώθει την ΑΑ για το άτομο σου και θα πάψει να κάνει παρέα μαζί σου — τώρα, η και τελείως, και έπειτα εσύ σκέφτεσαι : «δοκίμασα να τον μελετήσω, αλλά αυτό δεν πέτυχε — εκείνος αρνήθηκε, τσαντίστηκε και έφυγε». Μολαταύτα, φυσικά, συνεχίζεις να κρατάς ανέπαφες τις επινοήσεις σου.
10) Η επινόηση πίσω απο την πίεση των εξωτερικών χαρακτηριστικών των ανάλογων αντιλήψεων. Για παράδειγμα, η ζωή των ανθρώπων είναι τόσο άχαρη, ότι εκείνοι θέλουν πάρα πολύ έστω τα ΘΣ, πάνε σινεμά, οργανώνουν μια «γιορτή», αλλά στο τέλος με πικρία ανακαλύπτουν, ότι τα ΘΣ δεν εμφανίζονται καθόλου, η σταματούν πολύ γρήγορα, αφήνοντας τη θέση τους για την ανία και τα ΑΣ. Τότε σε απελπισία οι άνθρωποι πιέζουν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά των ΘΣ — αρχίζουν να γελάνε δυνατά, να φωνάζουν, να «γιορτάζουν», και τα άτομα γύρω τους χωρίς την παραμικρή εξέταση επινοούν με την πίεση αυτή ότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα αισθάνεται τα ΘΣ. Πίσω απο το συνοφρυωμένο μέτωπο επινοούν τον καλλιτεχνικό συλλογισμό, πίσω απο το χαμόγελο – τη συμπάθεια και την ανεμελιά και άλλα παρόμοια.
*) απόφαση: η ίδια με το άρθρο 7)
11) Το λάθος «δεν μπορεί ο άνθρωπος να ψεύδεται έτσι!». Μπορεί. Ανεξάρτητα απο το οτιδήποτε – απο την κανονική θέση, επάγγελμα, την αντιμετώπιση του εαυτού του, και τα λοιπά, ο άνθρωπος είναι ικανός για το τερατώδη ψέμα, το οποίο μπορεί να υποστηρίζει και να αναπτύσσει για πολύ καιρό. Συνήθως οι ίδιοι οι άνθρωποι αρχίζουν να πιστεύουν στα ψέματα τους.
*) απόφαση 1: άκουσε τις διηγήσεις για τον εαυτό σου απο τους ανθρώπους, τους οποίους έχεις παρατηρήσει για πολύ καιρό, που έχεις αναλύσει, και σύγκρινε τα με τις αναμνήσεις σου. Για παράδειγμα, οι γονείς σου μπορούν να πουν, ότι «ποτέ δεν έβαζαν τον έλεγχο για τις σκέψεις σου, δεν σε ανάγκαζαν να σκέφτεσαι, όπως και εκείνοι». Σύγκρινε το με τις αναμνήσεις σου. Αμέσως τώρα διατύπωσε την σκέψη, που πάει κόντρα στις θεωρίες τους και παρατήρησε την αντίδραση τους.
*) απόφαση 2: ανέλυσε την δική σου ψευτιά, ανειλικρίνεια, εκδηλωμένη τώρα, η στο παρελθόν.
*) απόφαση 3: διάβασε τις αναφορές των άλλων πρακτικών για την μελέτη του εαυτού τους, η των άλλων ανθρώπων.
*) απόφαση 4: κρατήσου σταθερά στην άποψη σου, σύμφωνα με την οποία για να βγάλεις την μια η την άλλη πεποίθηση, απαιτούνται οι βάσεις, και το «τίμιο πρόσωπο» του ομιλητή δεν είναι μια τέτοια βάση.
*) απόφαση 5: γραπτώς και με λεπτομέρειες σημείωσε τα αποτελέσματα των μελετών σου, εμπόδισε τους μηχανισμούς του εκτοπισμού τους.
12) Όταν ο άνθρωπος έχει μπερδευτεί στις αντιφάσεις, είναι ανίκανος πλέον να στηρίξει το ψέμα η να αποδείξει την θεωρία, η τείνει να έχει έστω την ελάχιστη κοινή λογική, τότε καμία φορά παραδέχεται το ψέμα του η το λανθασμένο της θεωρίας η την παρουσία των ΑΣ στον εαυτό του και τα λοιπά. Είναι λάθος να το περνάς για την εμφάνιση της σαφήνειας — μπορεί να είναι απλώς ένας τρόπος να επιστρέψει την φιλικότητα σου, την ΘΑ, να αλλάξετε το θέμα και να ξεχάσετε τα πάντα, και έπειτα, φυσικά, να φέρεται όπως παλιά.
*) απόφαση: εάν ο άνθρωπος πετύχει την σαφήνεια, έπειτα ακολουθεί μια ορισμένη συμπεριφορά — έλεγξε, συμβαίνει η όχι κάτι τέτοιο:
α) καταβάλλει τις προσπάθειες για την αλλαγή της συμπεριφοράς σύμφωνα με τη σαφήνεια, μπορεί να πει με λεπτομέρειες — τι έκανε, τι έγινε, τι δεν έγινε, ποιες ανακαλύψεις συνέβησαν, παρατηρήσεις, ερωτήσεις και τα λοιπά. Χωρίς λεπτομερείς — σημαίνει πως δεν υπήρχαν οι προσπάθειες, δεν υπήρχε η επιθυμία να στερεωθεί η σαφήνεια, αλλά ήταν ένα βήμα της τακτικής.
β) προσθέτει τις διορθώσεις στις υπόλοιπες αντιλήψεις του, οι οποίες αντιτίθενται στην σαφήνεια.
γ) δεν νιώθει εκνευρισμό, όποτε εσύ φέρνεις αυτό το θέμα ξανά.
δ) ο ίδιος αρχίζει τη συζήτηση με αυτό το θέμα, για να στερεώσει την σαφήνεια, και τα λοιπά.
13) Ενίοτε η κατάφαση — είναι απλώς ένα τακτικό βήμα, χρησιμοποιούμενο για να δείξουν το εύρος των απόψεων, να χαμηλώσει την ένταση της αντιπαράθεσης, να αλλάξεις τον ρόλο του δάσκαλου, ο οποίος απέτυχε, στο ρόλο του φίλου με την ελπίδα, ότι αυτό τέλος πάντων θα δουλέψει για την επιτυχημένη καταπίεση στον εαυτό σου.
*) απόφαση: η ίδια, με το άρθρο 12.
Κάποιες τυπικές αντιδράσεις των ανθρώπων και οι πιο συχνές εξηγήσεις για αυτές:
1) «Δεν ξέρω, δεν το έχω σκεφτεί» – συνήθως σημαίνει «δεν θέλω να σκεφτώ για αυτό» η «έχω την άποψη, που θέλω να κρύψω απο εσένα». Επαλήθευση: πρότεινε να το σκεφτεί, παρατήρησε την αντίδραση.
2) Στην ερώτηση «τι σκέφτεσαι για κάποια συμπεριφορά των τάδε ανθρώπων» ακολουθεί η απάντηση « ο καθένας έχει το δικαίωμα για τον δικό του τρόπο ζωής…», «το θεωρώ καλό», «δεν με νοιάζει», «δέχομαι τους ανθρώπους, ως έχουν» – συνήθως σημαίνει «τους μισώ», «θα τους κατέστρεφα». Επαλήθευση: πες ότι εσύ η ίδια η ο κοντινός σου άνθρωπος φέρεται έτσι, παρατήρησε την αντίδραση.
3) «δεν μπορούμε όλα να τα εκφράσουμε με τις λέξεις», «τα αισθήματα δεν μπορείς να τα ταξινομήσεις», «μπορούμε απλώς να τα δεχόμαστε ως έχουν», «Μπορούμε απλώς να είμαστε στην αρμονία με τον κόσμο», «εάν αναλύσεις τα πάντα έτσι, χάνεται το συνολικό νόημα» =>> «δεν θέλω να δώσω αναφορά για τις αντιλήψεις μου», «θέλω να νιώθω τα ΑΣ, την ηλιθιότητα», «σε έχω βαρεθεί με τις ερωτήσεις σου, μου είναι αδιάφορο».
Η εξέταση του εαυτού σου, οι προσπάθειες για τον διαχωρισμό [των δικών σου] αντιλήψεων διευκολύνουν σημαντικά την εύρεση των επινοήσεων, προσθέτουν τη βασιμότητα για τις δικαιολογημένες υποθέσεις.
Την διαδικασία της δημιουργίας των επινοήσεων, την πείρα της αποκάλυψης τους, την προπόνηση για το σχηματισμό των δικαιολογημένων υποθέσεων, την αφύπνιση της φωτισμένης διακριτικής συνείδησης και πολλά αλλά είναι πολύ αποτελεσματικό να πραγματοποιείς κατά την γνωριμία και προσέγγιση με τον νέο άνθρωπο. Για την πολλαπλή στερέωση των δεξιοτήτων και πρόληψη της ολίσθησης στην μηχανική επιθυμία «να προσθέσεις κα να ξεχαστείς» είναι απαραίτητο να δημιουργήσεις μερικές τυπικές αλυσίδες της σταδιακής προσέγγισης. Επιθυμητή είναι η σύμπραξη του αλλού πρακτικού, ο οποίος θα παρατηρεί την συμπεριφορά σου, θα αναλύει την αλληλογραφία σου, τις αναφορές, τα συμπεράσματα – οι επινοήσεις και οι εκτοπισμοί είναι 10 φορές πιο ορατοί απ` έξω, απ` ότι μπορείς να δεις εσύ η ίδια, που συμμετέχεις στην διαδικασία.
Θα φέρω μια εκδοχή τέτοιας αλυσίδας: η γνωριμία του κοριτσιού μέσο ίντερνετ.
Κατά τη δημιουργία του κάθε νέου «πορτρέτου» του συνομιλητή σύγκρινε τον με τους προηγούμενους. Φτιάχνοντας το πορτρέτο όσο μπορείς να δικαιολογείς την κάθε σου υπόθεση για αυτόν.
Εκ των πρότερων σύνταξε μια λίστα με τους παραμέτρους και εκδηλώσεις, με την οποία θα βαθμολογείς (σε κλίμακα απο το 1 έως 10) το κάθε άτομο.
*) Βάλε μια αγγελία στην ιστοσελίδα για γνωριμίες. Θα λάβεις περισσότερες απαντήσεις, εάν αναφέρεις, ότι ψάχνεις σύντροφο για σεξ. Γράψε, ότι δεν θα εξετάζεις τα μηνύματα χωρίς φωτογραφίες. Έχοντας λάβει ένα σωρό απο γράμματα, επέλεξε εκείνα, με τα οποία θα δουλέψεις αργότερα — κατά προτίμηση αυτά, που σου κίνησαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Γράψε τους κάτι εμπνευσμένο, για να λάβεις και άλλα μηνύματα. Ζήτησε να στείλουν φωτογραφίες, στις οποίες μπορείς να δεις ξεκάθαρα το πρόσωπο, και το σώμα.
*) Διάβασε προσεκτικά τις πρώτες 2-3 γραμμές του μηνύματος. Περιέγραψε λεπτομερώς το πορτραίτο του αποστολέα, όπως έχει εμφανιστεί στη φαντασία σου.
*) Διάβασε όλα τα μηνύματα του απο την αρχή ως το τέλος. Φτιάξε ένα νέο πορτρέτο.
*) Επέλεξε την πιο μικρή και αόριστη φωτογραφία, φτιάξε νέο πορτρέτο. Μετά — το ίδιο με τη φωτογραφία του σώματος, με τη φωτογραφία του προσώπου απο κοντά.
*) Γράψε το μήνυμα με το σεξουαλικό περιεχόμενο, όταν θα λάβεις την απάντηση, φτιάξε νέο πορτρέτο. Γράψε το μήνυμα, αποτελούμενο από τις άδειες διανοουμενίστικες προτάσεις. Διάβασε την απάντηση και φτιάξε πορτρέτο. Γράψε νέο μήνυμα, το οποίο εκείνος θα ερμηνεύσει ως έκφραση των δυνατών ΑΣ. Διάβασε την απάντηση και φτιάξε ένα νέο πορτρέτο. Και ούτω καθεξής. Όσο μπορείς και θέλεις, συνέχισε την αλληλογραφία, ρίχνοντας κάθε φορά το νέο δόλωμα με διαφορετική σύσταση. Για να μην χάσει ο συνομιλητής σου το ενδιαφέρον, να το ενισχύσεις με τις ελαφρώς ερωτικές φωτογραφίες (δικές σου η όχι, σύμφωνα με τις επιθυμίες), να τον πείσεις, ότι θέλεις να συναντηθείς όσο πιο σύντομα γίνεται, μόλις έχεις βρει τον χρόνο.
*) Τηλεφώνησε του και κάνε τις μακριές συζητήσεις, αγγίζοντας διάφορα θέματα, ανάμεσα σε αυτά και λεπτά: οι σεξουαλικές φαντασιώσεις, εμπειρίες, ομοφυλοφιλία, βία, συγγενείς, ζήλια και μοιχεία, δουλειά, στόχοι και ενδιαφέροντα. Φτιάξε μετά από κάθε συζήτηση το πορτρέτο του.
*) Συνάντησε τον έξω, μίλησε του, πήγαινε μια βόλτα, κοίταξε τον «ζωντανά».
*) Κάνε σεξ.
*) Πες του, ότι έχεις τώρα ένα άλλο αγόρι (σύζυγο, παιδιά, δουλειά, οι γονείς απαγορεύουν τα ραντεβού και τα λοιπά), και δεν θα τον συναντήσεις ξανά — παρατήρησε την συμπεριφορά του κατά τον τερματισμό της σχέσης.
*) Σύγκρινε όλα τα πορτρέτα. Ανέλυσε, βγάλε συμπεράσματα, γράψε τις ανακαλύψεις.
Το σχήμα αυτό δίνεται για προσανατολισμό, και στην πραγματική κατάσταση μόνη σου θα βάλεις τους τόνους, θα διευρύνεις η θα διακόψεις τη διαδικασία σε οποιοδήποτε στάδιο της.
Ο συνηθισμένος άνθρωπος βιώνει μόλις μερικές τέτοιες ιστορίες στη ζωή του, και σίγουρα δεν εξετάζει τίποτα, δεν αναλύει, δεν βγάζει συμπεράσματα, δεν αποκτά πείρα. Εσύ όμως, μπορείς σε ένα μήνα να αποκτήσεις πολύ περισσότερη πείρα στην επίτευξη της σαφήνειας για τον λογαριασμό τον ανθρώπων, απ` ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι συλλέγουν σε όλη τη ζωή τους.
06-01-12) «Η πορεία της ανάπτυξης» – είναι το σταθερό σύνολο των διαδοχικών σταδίων της ανάπτυξης.
(Υπενθυμίζω (κοίταξε το κεφαλαίο «Η λίστα με τους όρους»): η «ανάπτυξη» είναι το σύνολο των αλλαγών, ως αποτέλεσμα των οποίων μεγαλώνει το φάσμα η η ένταση των οποιονδήποτε ιδιοτήτων των ΦΑ. «Η αλλαγή» – η δημιουργία της νέας συνήθειας σαν αποτέλεσμα των προσπαθειών. «Η προσπάθεια» – η συγκεντρωμένη και έντονη χαρούμενη επιθυμία. «Το αποτέλεσμα» – η εμφάνιση των επιθυμητών αντιλήψεων μετά απο τις προσπάθειες για την επίτευξη τους. «Η χαρούμενη επιθυμία» – η επιθυμία, που έχει αντίκτυπο με την προσμονή και άλλες ΦΑ).
Με την πρόχειρη προσέγγιση η πορεία της ανάπτυξης έχει την εξής μορφή:
1) στο πρώτο στάδιο καταβάλλω τις προσπάθειες σε όλα τα μέτωπα- εκτελώ τις διαφορετικές πρακτικές, για τις οποίες εμφανίζεται η χαρούμενη επιθυμία. Θα σημειώσω αυτό το στάδιο ως «μετωπική πίεση». Η ένταση της χε κινείται απο το 1 έως 6, η σταθερότητα της χε είναι μικρή η μεσαία.
2) Κάποια στιγμή ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης μετωπικής πίεσης έρχεται η «διάσπαση της ειλικρινείας», ένας δυνατός κυματισμός της σαφήνειας για το ότι όλο αυτό τον καιρό σε κάποια περιοχή ήμουν ανειλικρινείς, εκτόπιζα κάποιον ισχυρό σκοτισμό, που έχω συνηθίσει τόσο, ότι δεν ήθελα να τον διαχωρίσω (σκοτισμένο επικρατών).
3) Μετά απο την διάσπαση της ειλικρινείας ακολουθεί η γέννηση του «κυκεώνα», ο οποίος έχει ως στόχο την αποκάλυψη και απομάκρυνση αυτής της ανειλικρίνειας.
(Υπενθυμίζω τον ορισμό του κυκεώνα: είναι η χαρούμενη επιθυμία
*) με ένταση υψηλότερη απο 5-6, έως και 10,
*) εξαιρετικά σταθερή για τις επιρροές απο την πλευρά των άλλων αντιλήψεων, με πολύ μεγάλη διάρκεια της εκδήλωσης ακόμα και σε σύγκριση με τις άλλες χε,
*) συνοδευόμενη όχι μόνο με τις ΦΑ, με την προσμονή έως 10, αλλά και με (έστω κατά καιρούς) «φυσικές συναισθήσεις» – για παράδειγμα με την «έξοδο της βούλησης», τη σκληρότητα, απόλαυση και άλλες,
*) με δυνατό αντίκτυπο με την «μανία», «επιδίωξη».)
Ο χρόνος, που περνάει απο την αρχή της μετωπικής πίεσης μέχρι την διάσπαση της ειλικρινείας (tp),
α) είναι αντιστρόφως ανάλογος του τετράγωνου του «συντελεστή του δράκου» (ο «συντελεστής του δράκου» -«Od» – η ένταση και η συχνότητα της εκδήλωσης της επιμονής (για την ανακάλυψη και απομάκρυνση των ΑΣ, δημιουργία των ΦΑ), της αποφασιστικότητας (στην άψογη απομάκρυνση των σκοτισμών, στην αφοσίωση του εαυτού για την αίσθηση των ΦΑ), της ειλικρινείας, της προσμονής),
β) είναι αντιστρόφως ανάλογος του «συντελεστή των ΦΑ» – «Oo» (η ένταση και η συχνότητα της εκδήλωσης των άλλων ΦΑ, ΦΣ, χαρούμενων επιθυμιών, προσπαθειών του διαχωρισμού και άλλων.)
γ) είναι ευθέως ανάλογος του τετράγωνου του «συντελεστή της επιθετικότητας» – «Na» (η ένταση και η συχνότητα της εκδήλωσης των επιθετικών ΑΣ)
δ) είναι ευθέως ανάλογος του «συντελεστή των σκοτισμών – «Nn» (η ένταση και η συχνότητα της εκδήλωσης όλων των άλλων ΑΣ, του ΑΦ, των μηχανικών επιθυμιών, της αδράνειας της ηλιθιότητας και τα λοιπά)
tp = (Na2 * Nn) / (Od2 * Oo)
4) Ο κυκεώνας οδηγεί στην απότομη αύξηση του όγκου των προσπαθειών για τον διαχωρισμό των αντιλήψεων, την ενδυνάμωση τελειοποίησης στην απομάκρυνση των σκοτισμών («η πρακτική της συμπύκνωσης»). Ο κυκεώνας δημιουργεί τις ξεχωριστές, ιδιαίτερα εστιασμένες δύνες των χαρούμενων επιθυμιών.
5) Ο «καταρράκτης των ανακαλύψεων» η «η διάσπαση» είναι το αποτέλεσμα της πρακτικής της συμπύκνωσης:
α) εμφανίζονται οι σαφήνειες, μια μετά απο την άλλη
β) με απίθανη ένταση παρουσιάζονται οι ήδη γνωστές και οι νέες ιδιότητες των ΦΑ, αυξάνεται η σταθερότητα της εμφάνισης τους
γ) στερεώνεται η «στάση του δράκου» συνολικά
δ) ισχυρές κα στέρεες χαρούμενες επιθυμίες φέρνουν την θυελλώδη ανάπτυξη
ε) γίνεται ξεκάθαρη η χαρούμενη επιθυμία να μελετήσεις τα βιβλία για την Πρακτική — να διαβάσεις το βιβλίο, τα άρθρα. Η ακρίβεια και η συντομία της διήγησης ( την οποία νωρίτερα εκείνος αποκαλούσε «ξηρότητα»), αρχίζει να αποκτά δυνατό αντίκτυπο με την χαρά και επιδίωξη
ζ) δυναμώνει η χαρούμενη επιθυμία των τυπικών πρακτικών, της στερέωσης των ανακαλύψεων
η) δυναμώνει η χαρούμενη επιθυμία της καταγραφής των αποτελεσμάτων, της δημιουργίας των περιγραφών, των τεχνολογιών
θ) δυναμώνει η χαρούμενη επιθυμία να καταβάλλεις τις προσπάθειες του διαχωρισμού των αντιλήψεων ξανά και ξανά.
«Η φάση των αλυσιδωτών αντιδράσεων» – η πρώτη και η πιο δραστική φάση του καταρράκτη των ανακαλύψεων. «Η αλυσιδωτή αντίδραση» – το φαινόμενο, με το οποίο κάθε φορά η σαφήνεια και μερική (ενίοτε σημαντική) απελευθέρωση απο τους σκοτισμούς συμβαίνει σχεδόν στιγμιαία, σχεδόν χωρίς προσπάθειες με τη συγκέντρωση σε ορισμένο θέμα.
Στο σύνολο των ανακαλύψεων διακρίνονται ξεκάθαρα α) οι «μικρές ανακαλύψεις» και β) «μεγάλες ανακαλύψεις». Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των μεγάλων ανακαλύψεων — οι παράλληλοι κυματισμοί των εκστατικών ΦΑ.
«Η φάση της αποκομιδής των καρπών» – η δεύτερη φάση του καταρράκτη των ανακαλύψεων. Χαρακτηρίζεται απο την χαρούμενη επιθυμία εντάσεως 5-10 της στερέωσης των ανακαλύψεων — με πολλαπλή αίσθηση της επιτυχημένης σαφήνειας και άλλων ΦΑ, και καταγραφή των αποτελεσμάτων.
6) Λόγο της λειτουργίας των μηχανισμών, τους οποίους ονόμασα «τέσσερις φύλακες», έρχεται η πτώση. Η διάρκεια και το βάθος των πρώτων πέντε σταδίων είναι τόσο μεγαλύτερη, και η πτώση τόσο μικρότερη, όσο πιο κοντά βρίσκονται οι εμφανιζόμενες ΦΑ στην εκστατική ιδιότητα. Γνωρίζοντας, ότι το έκτο στάδιο θα έρθει αναπόφευκτα, ο πρακτικός είναι έτοιμος να προσφύγει στην πρακτική της «μαλακής υποχώρησης», μόλις παρατηρήσει, ότι παρά τις προσπάθειες του η πτώση πλησιάζει, κάτι που επιτρέπει να την κάνει πιο σύντομη και ρηχή.
Αρχίζοντας απο κάποια στιγμή, η πτώση πλέον δεν οδηγεί στην εμφάνιση των σκοτισμών, αλλά μετατρέπεται σε υποχώρηση στη θέση της «μαλακής πρακτικής», πιο συγκεκριμένα:
α) εκδηλώνεται το μόνιμο ΦΦ- μικρής η μεσαίας έντασης
β) οι ΦΑ εμφανίζονται σχεδόν αδιάκοπα — στην πλειοψηφία τους μικρής η μεσαίας έντασης
γ) η προσπάθεια του διαχωρισμού των αντιλήψεων παρουσιάζεται σχεδόν αδιάκοπα
δ) η ενθύμηση για τις ΦΑ
ε) ο κυνηγός για τα ΑΣ δρα άψογα στην περίπτωση της εμφάνισης τους
ζ) δεν έρχονται οι σημαντικές ανακαλύψεις
η) εκτελείται η μαλακή επιλεκτική επεξεργασία των καταστάσεων (συν επανεξέταση των περασμένων γεγονότων) ώστε να προστεθούν στην συμπεριφορά σου οι αλλαγές που έχουν γίνει
θ) οι τυπικές πρακτικές είναι επεισοδιακές
ι) υποστηρίζεται η σαφήνεια για το ότι η «μαλακή πρακτική» ανα πάσα στιγμή μπορεί να οδηγήσει στην αληθινή πτώση, εάν κοιμηθείς στην επάρκεια, υποκύψεις στην συνήθεια να αισθάνεσαι την πτώση
κ) συντηρείται ένα σταθερό επίπεδο της προσεκτικότητας για την εκδήλωση των καινούριων χαρούμενων επιθυμιών, καινούριων προσπαθειών.
Η σαφήνεια στην ύπαρξη της πορείας της ανάπτυξης, η επιθυμία της μελέτης της, η πείρα της διάκρισης, της παρατήρησης, της ανάλυσης των σταδίων της — όλα αυτά φέρνουν την εμφάνιση της «παρόρμησης» – της χαρούμενης επιθυμίας να επεμβαίνεις σε αυτά τα στάδια, να προσθέτεις τα νέα στοιχεία, να αλλάζεις την πορεία με στόχο την αύξηση της αποτελεσματικότητας των προσπαθειών.
«Διασταυρωμένη παρόρμηση»: ως αποτέλεσμα της σαφήνειας για το αναπόφευκτο της εμφάνισης της πτώσης στο τέλος του κύκλου, στο στάδιο του καταρράκτη των ανακαλύψεων έρχεται η χαρούμενη επιθυμία να εκτελείς κατά καιρούς τη μετωπική πίεση απο τα νέα σύνορα. Σε αυτήν τη περίπτωση η πτώση μετατρέπεται σε ιδιαίτερα σύντομη και ρηχή.
06-01-13) Σε αυτή την επιπλέον παράγραφο θα τοποθετήσω τις πρακτικές, οι οποίες αποδείχθηκαν αποτελεσματικές σε κάποιες καταστάσεις, αλλά δεν μπήκαν στα προηγούμενα παράγραφα.
*) «Το ενα εκατομμύριο των ΦΑ» – εμφανίζεται η επιθυμία να εκτελέσεις ένα εκατομμύριο των πράξεων της δημιουργίας των ΦΑ, και ένας απο τους λόγους, ότι αυτή η χε μπορεί να έχει αντίκτυπο με τις ΦΑ βρίσκεται στο ότι η επιθυμία μιας τέτοιας διαπεραστικής συσσώρευσης απομακρύνει έναν από τους πιο διαδεδομένους σκοτισμούς, αποτελούμενου απο τις σκέψεις αμφισβήτησης (μαζί με την ανικανότητα, που τους ακολουθεί) του τύπου «τώρα είναι βράδυ πια, σήμερα όπως και να έχει δεν μπορώ να κάνω πολλά, θα το αναβάλλω για αύριο». Η πρακτική της συσσώρευσης και καταγραφής της γενικής ποσότητας των δημιουργημένων ΦΑ οδηγεί στο ότι η μια μεμονωμένη πράξη της δΦΑ συνοδεύεται με ενθουσιασμό και προσμονή.