Маё імя – Бодхі.
Гэтая кніга з’яўляецца практычным дапаможнікам. Ў ёй выказаны метады, шчырае і настойлівае прытрымліванне якіх прывядзе любога чалавека найбольш ясным шляхам да свабобы ад пакут (негатыўных эмоцый, памылковых канцэпцый, механічных жаданняў, непрыемных адчуванняў), да пачатку зусім іншага жыцця, напоўненага адкрыццямі, азоранымі ўспрыманнямі.
Кніга адаптаваная да сучаснага жыцця і дастаткова дэталізаваная, бо я не хачу выклікаць у чытача просты ўсплёск эмоцый, пасля якога настане спад і вяртанне да ранейшага цьмянога жыцця, а хачу дакладна паказаць на прамы шлях да азораных успрыманняў.
Задача мінімум – дасягнуць такога стану, пры якім ў момант смерці будзе цалкам захаваная яснасць свядомасці, што дазволіць працягваць сваю практыку і ў стане паміж нараджэннямі, і ў наступных нараджэннях без перапынку, без скочвання ў азмрочанасць, знаходзячыся ў бесперапынных праявах АзУ, ў стане поўнай свабоды ад пакут. Цяжка выказаць тую грандыёзную прорву, якая ляжыць паміж чалавекам, які дамогся гэтага, і звычайнымі людзьмі.
Калі ў 2000 годзе я пачынаў пісаць гэтую кнігу, то спадзяваўся, что гэта – не дарма, што калі-небудзь у кім-небудзь яна выклікае рэзананс, “Спазнаванне” таго, чым моцна хочацца жыць. Калі і як гэта адбудзецца – я не ведаў. Да 2005 года кнігу прачыталі цалкам ці часткова тысячы людзей, сотні дзве з іх паспрабавалі прымяніць выказаныя мной метады, і некалькі дзесяткаў апынуліся настолькі захопленыя тым, як змянілася іх жыццё, што мая кніга можа апынуцца масава запатрабаванай толькі праз тысячу ці дзве тысячы год, а датой пары толькі рэдкія адзінкі захочуць стаць вольнымі істотамі, і менавіта для іх гэтая кніга – для тых, хто хоча стаць вандроўнікам ў свеце азораных ўспрыманняў цяпер, ці цераз 20, ці чераз 2000 гадоў.
Само існаванне маёй кнігі выклікае ў велізарнай колькасці сучасных людзей негатыўнае стаўленне – ад умеранага скепсіса да моцнай нянавісці. Гэта і тыя, хто хоча працягваць адчуваць негатыўныя эмоцыі (бо я даю прамы метад да іх устранення), і тыя, хто загразнуў у незлічоных догмах(бо я даю прамы метад да рассейвання ўсіх догмаў, ўсяго, што не абапіраецца на асабісты вопыт; метад развіцця свабоднага яснага мыслення), і тыя, хто лічыць сябе прыхільнікамі любой рэлігіі (бо я сам даю метад, які прыводзіць любога чалавека да азораных ўспрыманняў не залежна ад рэлігіозных інстытутаў, багоў і іншых пасрэднікаў), і тыя, хто лічыць сябе эзатэрыкамі (бо ўсе “эзатэрычныя” навукі дыктуюць, што шлях да прасвятлення неверагодна доўгі і складаны, а я даю элементарна простую і зразумелую методыку, якая можа нават самага азмрочанага чалавека прывесці да вызвалення ад пакут і пачатку далейшага шляху ўжо як свабоднай істоты ўсяго толькі за некалькі год упартай працы!), і гэтак далей. Асабліва раздражняе “эзатэрыкаў” тое, что я сам з’яўляюся “выскачкай”, у мяне няма дыпламоў, я не сканчаў “таемных школ”, ні ў каго не вучыўся, не абапіраюся на аўтарытэты, не спасылаюся на свяшчэнныя пісанні – і тым не менш прапаноўваую прамы шлях да яснай свядомасці , які знайшоў сам – упартай працай, шчырым імкненнем да яснасці і свабоды ад пакут. Я не маю даверчых грамат, якія сцвярджаюць паўнамоцтвы прапаноўваць гэты шлях, і дзейнічаю толькі на аснове радаснага жадання і вопыта – свайго і іншых практыкуючых.
1) Колькі напісана розных “разумных” кніг… але пасля прачытвання любой з іх ўзнікае як мінімум тры пытанні: Што канкрэтна рабіць? Як рабіць? Як пераадольваць дробныя, але якія часцяком робяцца непераадольным каменем перапоны, перашкоды?
2) Калі ў кнізе даецца нейкая парада – што і як рабіць, ўзнікае другое пытанне: навошта? Чаму менавіта так? Як я магу быць упэўненая ў тым, што страціўшы
безліч часу на выкананне тых ці іншых дзеянняў, я ў выніку атрымаю нешта прывабнае для сябе?
3) Як зразумець – што рабіць далей? Быць прыхільным да крыніцы інструкцый?
У маёй кнізе ёсць адказ на першае пытанне, а другое пытанне адпадае, паколькі, па-першае, пры здзяйсненні намаганняў ты кіруешся не перакананнем, не верай, а толькі радасным жаданнем, якое суправаджаецца прадчуваннем, і такім чынам ты атрымліваеш задавальненне ад дзеянняў непасрэдна цяпер незалежна ад іх выніка. Па-другое, вынікі тваіх намаганняў відаць неадкладна, і ты насалоджваешся імі непасрэдна цяпер – калі непасрэдна цяпер ты ўстраніла негатыўную эмоцыю, то непасрэдна цяпер адчула і ўсплёск азораных успрыманняў.
Што датычыцца трэцяга, то, займаючыся маёй практыкай, ты сама становішся сваім компасам, атрымліваеш поўную зразумеласць у метадах, зведваеш радасныя жаданні і іншыя азораныя ўспрыманні, якія вядуць непасрэдна да прывабных для цябе станаў. Мой шлях заключаецца ў прамым ўстраненні пакут і ў культываванні імкнення да азораных успрыманняў. НЕГАТЫЎНЫЯ ЭМОЦЫІ МОЖНА ПЕРАСТАЦЬ ЗВЕДВАЦЬ – не душыць, не апраўдваць, не «прымаць як ёсць», а менавіта не ЗВЕДВАЦЬ.
Замест фантазіравання аб тым, што ў гімалайскіх горах пад кіраўніцтвам мудрага настаўніка ты магла б рухацца да яснай свядомасці, непасрэдна тут і цяпер ты можаш рухацца ў бясконцым, радасным, захапляючым вандраванні свядомасці. Можна быць вельмі азмрочанай істотай – ненавідзець, раўнаваць, зайздросціць, жадаць смерці, быць непамяркоўнай, прагнай – любой! І усё ж такі ёсць выйсце, калі ёсць жаданне зведваць прывабныя для цябе ўспрыманні і жаданне здзяйсняць практычныя крокі. Калі ўжо ты апынулася ў такім становішчы, пастаўся да яго канструктыўна. Не мае значэння – чаму так атрымалася. Неабходна зразумець – што зараз рабіць, і пачаць гэта рабіць. Заходні чалавек – ужо падзвіжнік: дзелямашыны, кватэры і мэты «быць як усе прыстойныя людзі» ён гатовы залажыць ўсё жыццё, душыць у сабеўсё жывое дзеля гэтых штучных, навязаных яму мэт. Дзесяткі гадоў можна дзеля прыстойнасцяўпадтрымліваць існаванне свайго шлюбу, а дзеля моднай машыны і кватэры можна дзесяткі гадоў хадзіць у офіс, не даючы сабе перадышкі. Сучасны заходні чалавек умее пераадольваць. Ён – аскет, але гэты аскетызм выродлівы, паколькі людзі пераадольваюць не перашкоды да зведвання прывабных успрыманняў, а наадварот – яны пераадольваюць свае радасныя жаданні. Сучасны чалавек – падзвіжнік, толькі мэта гэтага падзвіжніцтва абсурдная, навязаная звонку і прыводзіць яго да бесперапынных пакут. Націск навакольнага свету часам занадта вялікі, і можна перастаць верыць у тое, што можна жыць інакш, адчуваць інакш, што жыццё наогул можа быць іншым, сапраўдным. Я пішу для таго, каб хтосьці прачытаў і зразумеў – ёсць магчымасць такога жыцця, гэта магчыма здзейсніць, так жыве гэты чалавек – самы звычайны чалавек, з двума рукамі, двума нагамі і адной галавой, так жывуць і іншыя людзі, якія прытрымліваюцца яго практыкі – стала быць гэта магчыма для кожнага, хто шчыра імкнецца да таго ж. Гэтая кніга – выраз радаснага жадання паказаць гэты сапраўдны, жывы прыклад таго – як магчыма жыць. Я не саромеюся паказаць на сябе пальцам і сказаць – глядзі, я жыву інакш – я жыву вось так, і ты можаш гэтак жа, і перад табой усё гэта адчынена – плюнь на ўсё, у чым цябе пераканалі, што ты слабая, дурная, грэшная,што ты не маеш рацыі і т.п., што ты «павінна» рабіць тое і тое. Зразумей тое, што ты можашажыццявіць практыку, якая вядзе да вандравання ў свеце азораных успрыманняў.
Мая кніга прызначана ўсім тым, хто згодны са мной у наступным: які б шлях ты для сябе ні абрала, у любым выпадку вызваленне ад найцяжэйшых азмрочванняў (негатыўных эмоцый, механічных канцэпцый, механічных жаданняў) будзе спрыяць твайму пасоўванню па абраным табой шляху.
Ужо з’яўляюцца аднекуль людзі, «знутры» знаёмыя з маім жыццём, практыкай, зносінамі з іншымі практыкуючымі, якія на чым святло варта паносяць мяне і маю практыку, перамяжоўваючы спробы асэнсаванай крытыкі з адкрытай хлуснёй. Будуць з’яўляцца і «знаўцы», і каментатары практыкі прамога шляху, якія будуць жангляваць тэрмінамі, «удакладняць» яе, «паляпшаць» яго, «тлумачыць», крытыкаваць пагардліва, прапаноўваць сваю дапамогу іншым практыкуючым, заяўляючы, што яны або мае вучні, або мае партнёры па практыцы, або проста практыкуючыя, якія настолькі выдатна разумеюць усё напісанае, што ім і не трэба ніякага пацверджання іх разумення, атрыманага ад мяне. Нават з’явіліся і такія, якія туманна намякаюць на нейкія прыватныя зносіны са мной, аб’яўляюць сябе маімі былымі вучнямі або нават суаўтарамі. Абвяргаць хлусню – бяссэнсавы занятак. Па-першае, яе заўсёды будзе з’яўляцца больш, чым можна абвергнуць, а па-другое, я не жадаю траціць на гэта час. Той, для каго змест маёй кнігіактуальны, сам лёгка разбярэцца – што да чаму.
Я прыкладаю намаганні да таго, каб носьбітаў тэхналогіі практыкі, носьбітаў азораных успрыманняў станавілася больш, каб яны маглі выступаць у якасці экспертаў, эталонаў, кансультантаў для пачаткоўцаў.І такія людзі з’яўляюцца – яны завуць сябе “пысы”, паколькі слова “пыса” асацыіруецца з той пяшчотай і сімпатыяй, якую яны адчуваюць да жывёл. У мяне ёсць дакладнае разуменне крытэрыяў, па якіх я адлучаю”мордаў” ад “не-мордаў”. Яшчэ мы карыстаемся тэрмінам “хвост”, называючы так таго чалавека, якізаймаецца практыкай, але яшчэ не набыў той шчырасці, рашучасці, настойлівасці, разумення, імкнення да АзУ, якія і робяць морду мордай, але ёсць падставы лічыць, што ён можа гэтага дасягнуць.
Калі ты хочаш удакладніць – ці з’яўляецца мордай ці хвастом той чалавек, з якім ты раішся па пытаннях ППШ, ці ён з’яўляецца чалавекам, як мінімум роўным табе ў азмрочанасці – ты можаш спытаць у мяне аб гэтым па мэйлу.
На маім сайце ў Інтэрнэт www.bodhi.ru гэтая кніга размешчана і час ад часу папаўняецца ў рэальным рэжыме часу. Там жа размешчаны артыкулы іншых практыкуючых, кніга «Майя» і іншыя матэрыялы. Калі ты пачала займацца практыкай і ў цябе ёсць жаданне мець зносіны з іншымі практыкуючымі – ты можаш прыняць удзел у канферэнцыі на гэтым жа сайце.
Раней, калі я толькі пачынаў пісаць кнігу, я рабіў здагадку, што калі карыстацца тымі словамі, якімі карыстаюцца людзі, незалежна ад таго, маюць гэтыя словы пэўны сэнс ці не, то будзе лягчэй данесці да чытача хоць што-небудзь, хоць бы з мінімальнай зразумеласцю, каб ён з ходу не адхіліў ідэі, занадта адрозныя ад усяго, з чым ён сутыкаўся раней, а потым ужо сама практыка зменіць яго настолькі, што ён пачне чыстку свайго мыслення. Цяпер я змяніў свой падыход, паколькі, па-першае, такі каламутны стыль выкладу мне самому не падабаецца, а па-другое, я пераканаўся, што людзі, якія актыўна займаюцца практыкай, усё ж такі з’яўляюцца, і для іх я жадаю зрабіць кнігу найбольш зразумелай. Так што цяпер я цалкам перарабляю кнігу і разумею, што чытачоў стане менш, паколькі магчымасць зведваць пузырыстыя ўражанні пры чытанні паменшыцца, затое вырасце якасць тых, хто застанецца, а мне гэта і падыходзіць, каб не распыляць сваю ўвагу на тых, хто на самой справе не жадае спыняць пакуты.
Я вырашыў напісаць некалькі кніг, кожная з якіх нясе сваю нагрузку: кніга “Шлях да яснай свядомасці” будзе сухой інструкцыяй, даведнікам. У “Майі” мы са Скво ў больш мастацкай форме апісваем жыццё практыкуючых, што дае больш уражанняў, чым пэўных інструкцый. “Ход тыграм” нясе тую ж функцыю, што і Майя, але ў выкладзе, больш зручным для падлеткаў. Зборнік апавяданняў аб сэксуальных ПЭ – для тых, хто вельмі цікавіцца сэксуальным развіццём і схільны выкарыстоўваць свае сэксуальныя жаданні ў якасці аднаго з рухавікоў у змяненні сябе, і ў гэтым зборніку ён знойдзе як практычныя рэкамендацыі ў вобласці развіцця сэксуальнасці, пераадолення азмрочванняў, якія звязаны з сэксам або якія добра выяўляюцца на глебе сэксуальнасці, так і ўражанні. “Зборнік артыкулаў практыкуючых” прызначаны для больш дэталёвага асвятлення вузкіх пытанняў, з якімі морды сутыкаюцца ў сваёй практыцы. І гэтак далей. Я вырашыў выпусціць у свет цэлую серыю кніг (ды і шматлікія морды таксама любяць пісаць), і кожная кніга, кожны элемент творчасці будзе несці ў сабе “ядро” практыкі, абгорнутае ў розную абалонку. Фактычна я хачу пабудаваць новую культуру – культуру, якая вырастае са свабоды ад НЭ, канцэпцый, якая бярэ свае карані з азораных успрыманняў, радасных жаданняў.
Рэдагуючы кнігу, я задаўся пытаннем – чаму я звяртаюся да чытача-мужчыны? Пішу «калі ты захацеў», а не «калі ты захацела»? Так заведзена, але вопыт паказвае, што актыўна і шчыра практыкуючыя ППШ – у асноўным менавіта дзяўчыны. Ужо не ведаю, чым гэта растлумачыць. Можа тым, што сацыяльная роля, навязаная мужчынам, і канцэпцыі і НЭ, звязаныя з ёй, намнога больш жахлівыя, чым у дзяўчын? Мужчына– гэта чалавек з неверагодным адчуваннем уласнай важнасці, амаль маніяй вялікасці, агрэсіяй і вынікаючайз гэтага тупасцю. («Дурасць» – адсутнасць навыку ў інтэлектуальнай рабоце, а «тупасць» – няздольнасць паслядоўна і ясна разважаць з-за негатыўных эмоцый, таму нават вельмі развітыя інтэлектуалы як правіла выключна тупыя). Дзяўчыны ж часцей зведваюць адчуванне ўласнай непаўнацэннасці, жаль да сабе, няўпэўненасць, што аказваецца ў сярэднім меней жахлівым грузам. Так ці інакш, я вырашыў звяртацца не да чытача, а да чытачкі, паколькі не бачу падстаў прытрымлівацца стэрыатыпа, які склаўся. Не сумняваюся, што гэта будзе выклікаць асабліва шмат пагарды з боку мужчын, паколькі як гэта ні смешна, яны амаль усе шчыра лічаць сябе «прасунутымі» і «разумнымі», у той час як дзяўчыны для іх – гэта другі сорт.