Дадому

Шлях да яснай свядомасці

 

Раздзел 06 - "Стратэгія эфектыўнай практыкі"

 

Глава 06-01: Стратэгія эфектыўнай практыкі.

 

Змест:

06-01-01) Эфектыўная практыка - гэта практыка дробных незваротных змен.

06-01-02) Пазіцыя «паляўнічага і натураліста».

06-01-03) Даследаванне.

06-01-04) Схема дракона, лініі, пялёсткі і суквецці.

06-01-05) Абмежавальнікі і стражнікі.

06-01-06) Пазіцыі і станы.

06-01-07) Змена асобы. Сімпатыя да людзей.

06-01-08) Сацыяльныя эксперыменты.

06-01-09) Апісанні і фіксацыі. Фармальныя практыкі.

06-01-10) Сталкінг і аскетызм.

06-01-11) Свабода ад дамалёвак і выцясненняў.

06-01-12) Траекторыі.

06-01-13) Дадатковы § - пералік практык, якія не ўвайшлі ў папярэднія.

 

 

06-01-01) Эфектыўная практыка – гэта практыка дробных незваротных змен. Прасоўванне сур'езна пачынаецца менавіта тады, калі спыняецца спазматычнае жаданне эпахальных здзяйсненняў, і ты пачынаеш здзяйсняць хай і дробныя, але пэўныя крокі, змяняючы прывычку за прывычкай, успрыманне за ўспрыманнем. Кожны такі крок мае наступныя характарыстыкі:

1) Ёсць поўная, стоадсоткавая яснасць – што менавіта ты хочаш зрабіць.

2) Ён нязначны, таму няма (або амаль няма) сумненняў у тым, што ты можаш зрабіць гэта.

3) Ёсць радаснае жаданне здзейсніць гэты крок. Яно не матываванае АУВ, паколькі АУВ не задаволіцца такой «малаважнай» ежай, як дробны крок.

4) Пасля дасягнення рэзультату ёсць трыумф, узмацняецца прадчуванне і прадбачанне, упартасць і рашучасць.

5) Часцяком узнікае новая яснасць, могуць праяўляцца новыя АЗУ.

Толькі атрымаеш вопыт практыкі дробных крокаў, як славалюбівыя, але дарэмныя мары аб вялікіх здзяйсненнях слабеюць, у той час як прадчуванне, пачуццё таямніцы, захапленне, упартасць і рашучасць узмацняюцца.

Людзі, якія глыбока загразнулі ў азмрочваннях і толькі жадаюць выглядаць прасветленымі, грэбуюць дробнымі рэзультатамі, ставяцца да іх пагардліва, саркастычна. На пытанне аб рэзультатах іх практыкі такія людзі адказваюць (зведваючы пры гэтым раздражненне), што маўляў толькі кошкі хутка нараджаюць, а практыка прыводзіць да рэзультатаў вельмі і вельмі няхутка. Калі кажаш, што навучылася бездакорна ўстараняць раздражненне ад памылкова націснутай кнопкі на кампутары, то ў адказ чуеш, што маўляў гэта не рэзультат, а глупства, што ў яго зусім іншыя планы, яго не цікавіць такая дробязь, ён імкнецца да поўнага прасвятлення. Чым больш чалавек няшчыры, хлуслівы і трымаецца за азмрочванні, тым менш ён надае значэнне пэўным дробным крокам.

Рэзаніруючы вобраз: нітка, якую выцягваюць за кончык з шырокай паласы тканіны. Цягнеш у адным месцы, а прарэджваецца ўся тканіна, усюды ўзнікае вобласць больш высокай свабоды. Калі здзяйсняеш дробны незваротны крок, то выяўляеш, што гэта адбіваецца і на іншых баках твайго жыцця. Здзяйсняючы дробную незваротную змену, нібы злёгку разрыхляеш і іншыя азмрочванні, а інтэнсіўнасць і пранізлівасць АзУ  вырастае.

Стала разумей тое – якія пэўныя задачы, рашэнне якіх ты прадчуваеш, з'явіліся перад табой цяпер, сёння, на гэтым тыдні.

 

06-01-02) Падчас практык ушчыльнення я хачу максімальна засяродзіцца, не прапускаць ні секунды, бо менавіта ў гэтую секунду можа праскочыць НЭ. Так выпрацоўваецца пазіцыя «паляўнічага і юнага натураліста»: паляўнічы за драбнюткімі НЭ і юны натураліст, які высочвае АзУ, якія ўзнікаюць дробнымі ўсплёскамі па меры таго, як паляўнічы люта і непрымірыма шукае і ўстараняе НЭ, фіксуючы кожны акт устаранення.

Падчас практыкі ўшчыльнення могуць узнікаць:

*) Нуда (бо я пазбаўлены звыклых уражанняў) - ідзе ў пашчу паляўнічаму

*) Жаданне ўражанняў – раздвойваецца на НЭ (ідзе ў пашчу паляўнічаму) і ПЭ ад паспяховай працы паляўнічага, ад усплёскаў АзУ  (ідзе на падтрымку, хоць і механічную, натураліста)

*) НЭ, якія стала ўзнікаюць ад ХА. Раней я іх не заўважаў, а зараз бачу, што мноства ХА з'яўляюцца крыніцамі НЭ, якія можна адрозніць толькі з дапамогай мікраскопа ўшчыльнення (ідуць у пашчу паляўнічаму)

*) НЭ ад таго, што АзУ  не ўзнікаюць (у пашчу паляўнічаму)

*) Прадчуванне ад чакання АЗУ, ад іх з'яўлення, ад працэсу ўшчыльнення (у запаведнік да натураліста).

 

06-01-03) Даследаванне – гэта сукупнасць дзеянняў, якія ставяць за мэту дасягненне аб'ектна-арыентаванай яснасці. Даследаванне, пошук адкрыцця і здзяйсненне адкрыцця заўсёды суправаджаюцца прадчуваннем. Асабліва яркае прадчуванне ўзнікае падчас АЗУ, асабліва невядомага раней, а таксама пры даследаванні АЗУ, таму нядзіўна, што АзУ  рэзаніруе з радасным жаданнем даследаваць яго, што ў сваю чаргу прыводзіць да з'яўлення яснасці і паскарэння вандравання ў свеце АЗУ.

Састаўныя часткі даследавання:

1) Ясна і як мага больш пэўна вызначыць аб'ект, тэму даследавання.

2) Скласці і стала асвяжаць спісы ўсяго, што мае дачыненне да доследнага аб'екта і можа апынуцца істотным для рэзультатыўнага даследавання.

3) Шматразова перапражываць стан, які даследуецца, працэс.

4) Здзяйсняць намаганні па распазнаванню ўспрыманняў, працэсаў.

5) Пры адкрыцці новых успрыманняў – будзе гэта разумовая яснасць ці новае АзУ  – дбайна фіксаваць, складаць апісанні.

На працягу ўсяго працэсу даследавання падтрымліваць актыўны стан «паляўнічага» і «натураліста».

 

06-01-04) Адзін са спосабаў зірнуць на практыку прамога шляху ў цэлым – стварыць схему, якая ўключае ў сябе найбольш істотныя элементы. Напрыклад – схема дракона:

1) Аснова схемы дракона – «паляўнічы» і «натураліст».

2) Паляўнічы і натураліст бездакорныя ( іх дзейнасць максімальна эфектыўная), калі ім уласцівыя чатыры якасці:

*) уважлівасць [да таго, на што яны палююць]

*) рашучасць [у ажыццяўленні сваёй дзейнасці]

*) упартасць (г.зн. здольнасць дзейнічаць на працягу доўгага часу)

*) прадчуванне [рэзультату палявання]

(Гэтыя 4 якасці абазначаюць любое АзУ  з адпаведнай лініі).

3) Паляўнічы і натураліст узмацняюць бляск чатырох якасцей, калі выяўленыя чатыры спрыяльныя фактары:

*) намаганні спараджэння АзУ.

Найбольш прамую падтрымку спараджэнне АзУ  аказвае якасці «прадчуванне».

*) даследаванне, фіксацыя і карэкцыя спісаў, апісанняў. Гэта спісы ўсяго, што мае дачыненне да бягучай практыкі – радасныя жаданні, склад азоранай базы (г.зн. АзУ, якія праяўляюцца хаця б час ад часу), азораныя фактары, фіксацыя фармальных практык, гіпотэзы, якія ўзнікаюць, рэзанансныя апісанні АзУ  і г.д.

Найбольш прамую падтрымку «фіксацыя спісаў» аказвае якасці «уважлівасць».

*) «падсцёбванне». Паступова можа назапашвацца рэзультат уплыву неспрыяльных фактараў - зніжацца інтэнсіўнасць АЗУ, замутніцца яснасць, узмацняцца задаволенасць і штодзённасць, а я гэтага магу і не заўважыць - гэта як калі жыць з дзіцем, то не заўважаеш, як яно расце. «падсцёбванне» - гэта ўпырскванне запалу і раз’юшанасць намаганняў, праверка якасці шчырасці.

Найболей прамую падтрымку «падсцёбванне» аказвае якасці «ўпартасць».

*) «самадастатковасць» - пазіцыя самотнага ваяра, свабоды ад прыхільнасці да людзей, у тым ліку і да практыкуючых, пазіцыя чалавека, які будзе працягваць сваё вандраванне нягледзячы ні на што, пры любых абставінах.

Найболей прамую падтрымку «самадастатковасць» аказвае якасці «рашучасць».

4) Паляўнічы і натураліст не аслабляюць бляск чатырох якасцей, калі не праяўленыя чатыры неспрыяльныя фактары:

*) Механічнае жаданне ўражанняў. Уплывае негатыўна першым чынам на «упартасць».

*) Светла-шэры стан, НФ, які напаўзае. Уплывае негатыўна першым чынам на «прадчуванне».

*) стомленасць або дрымотнасць якая напаўзае. Уплывае негатыўна першым чынам на «уважлівасць».

*) Задаволенасць. Уплывае негатыўна першым чынам на «рашучасць»

5) Падмурак:

Складаецца з пяці пазіцый, кожная з якіх з’яўляецца аптымальнай практыкай для кожнай скандхі (тыпу ўспрыманняў).

*) «Сталкінг» (скандха эмоцый – ачышчэнне ад НЭ, НФ, НС, НЭС, спараджэнне АЗУ). Гл. главу пра сталкінг.

*) «Аскетызм» (скандха жаданняў – ачышчэнне ад механічных жаданняў, спараджэнне радасных жаданняў). Гл. главу пра аскетызм.

*) «Бязмоўе» (скандха думак – ачышчэнне ад хаатычнага ўнутранага дыялогу, спараджэнне разумовай яснасці). Гл. главу пра ўстараненне УД.

*) «Сідхі» (скандха адчуванняў – ачышчэнне ад негатыўных адчуванняў, спараджэнне фізічных перажыванняў). Гл. главу пра ФП.

*) «Азоранае распазнаванне» (скандха распазнавальнай свядомасці – ачышчэнне ад механічнага распазнавання з дапамогай практык накшталт «не-рака, не-горы» і інш., спараджэнне азоранай распазнавальнай свядомасці). Гл. главу пра ААС.

6) Азораная база. Сукупнасць усіх АзУ, якія праяўляюцца час ад часу.

7) Пяць базавых Перажыванняў (г.зн. экстатычных АЗУ) - пяць вяршынь, якія ўздымаюцца над морам АЗУ.

8) Самадхі - сінтэз пяці Перажыванняў – дзверы ў невымоўныя станы.

 

 

Сукупнасць усіх васьмі элементаў і з'яўляецца «схемай дракона».

 

У схеме дракона цэнтральнае месца займаюць менавіта паляўнічы з натуралістам, а даследаванне толькі ўваходзіць у склад аднаго з чатырох спрыяльных фактараў. Менавіта такое акцэнтаванне прыводзіць да найбольш імклівага прасоўвання ў вандраванні ў АзУ. Пазіцыя «навукоўца», у якой даследаванне стаіць ў цэнтры, а ўсё астатняе – вакол або зусім апускаецца, вельмі неэфектыўнае, увага амаль не надаецца або зусім не надаецца тым фактарам, без якіх дзейснае даследаванне становіцца немагчымым.

 

Лінейнае апісанне можна замяніць больш лаканічнай дыяграмай: напрыклад у цэнтры – дзве літары: «п» і «н», якія пазначаюць паляўнічага і натураліста. Абедзве літары знаходзяцца ў цэнтры акружнасці, на якой на роўнай адлегласці адзін ад аднаго ўпісаныя чатыры абрэвіятуры, якія пазначаюць 4 якасці. Злева і справа ад акружнасці – па аднаму вертыкальнаму шэрагу, які складаецца з чатырох радкоў. Злева: спрыяльныя фактары, справа: неспрыяльныя. Гарызантальная рыса знізу – падмурак. Дуга, якая накрывае дыяграму зверху, абазначае азораную базу з Перажываннямі і Самадхі. Па меры таго, як я запамінаю склад дыяграмы, я замяняю яе на яшчэ больш лаканічную піктаграму – прататып іерогліфа: у цэнтры «п н». Вакол – акружнасць з чатырма роўнааддаленымі тоўстымі пунктамі. Злева – вертыкальны шэраг чатырох плюсаў, справа - вертыкальны шэраг чатырох мінусаў. Знізу – гарызантальная рыса. Зверху – дуга.

Калі ёсць жаданне ўключыць у вобраз эмацыйны падтэкст, можна сфарміраваць знак. Знак распазнаваецца яшчэ і тым, што дазваляе ўносіць у сябе столькі дэталей, колькі захочацца. Напрыклад – гэта малюнак дракона, які мае дзве галавы (паляўнічы і натураліст) – левая галава мае накіраванае выражэнне (прадчуванне АЗУ), правая – драпежна-абарончае (паляванне за азмрочваннямі). У дракона чатыры крыла (чатыры якасці), і чатыры лапы – дзве пярэднія і дзве заднія. Левая пярэдняя лапа мае чатыры кіпцюра, якімі дракон нібы сціскае здабычу (кантроль чатырох спрыяльных фактараў). Правая пярэдняя лапа мае тыя ж чатыры кіпцюра, якімі ён нібы адпіхвае ад сябе нешта (кантроль чатырох неспрыяльных фактараў). Дзве ніжнія лапы ўчапіліся ў апору ў выглядзе пяцівугольніка (аснова з 5 практык, аптымальных для кожнай скандхі). Над галовамі дракона пасярэдзіне – карона, якая мае наступную канструкцыю: шматвугольная аснова (азораная база) угору сходзіцца ў пяць «пірамідак» (пяць базавых Перажыванняў), у цэнтры кароны паміж пірамідамі – ззяючы шар Самадхі.

 

Схема дракона – гэта фіксацыя расстаноўкі акцэнтаў у практыцы, азначэнне прыярытэтаў. Калі ёсць руль, колы, рухавік і фары, то хаатычна выкарыстоўваючы то адно, то другое, ты наўрад ці далёка ад’едзеш. Схема дракона злучае часткі практыкі ў адзінае цэлае, адбываецца крышталізацыя атрыманага вопыту, і гэта не проста фігура маўлення, гэта менавіта так і перажываецца, як з'яўленне новай якасці практыкі – узнікае надзвычайная ўстойлівасць, незалежнасць ад хаатычных уплываў, расце прадбачанне, устойліва і ярка праяўляюцца АЗУ, ёсць стан «адзінай мэты».

Звярнуся да аналогіі, блізкай да той, якую выказваў Гурджыеў (гл. П.Д.Успенскі «У пошуках цудоўнага»): звычайны чалавек уяўляецца як калоідная сумесь - вадкасць, у якой ва ўзважаным стане знаходзіцца велізарная колькасць разнастайных часціц, і любы ўплыў звонку змешвае часціцы, і тыя, што былі знізу, аказваюцца зверху і пачынаюць кіраваць усёй сумессю, пакуль наступны штуршок зноў усё не зменіць. Заняткі практыкай прыводзяць да крышталізацыі - самыя прывабныя станы паступова збіраюцца разам пад уплывам сілы рэзанансу, своеасаблівай «гравітацыі». Падчас барацьбы супольнасці ўспрыманняў супраць механічных уплываў, якая ўтвараецца, яны ўтвораць усе больш і больш цесныя сувязі, пакуль нарэшце ступень іх блізкасці і канцэнтрацыі не ўзрасце настолькі, што пачынаецца новы, незнаёмы практыкуючы працэс крышталізацыі, які надае супольнасці АзУ  не проста адмысловую ўстойлівасць, але зусім новую якасць, гэтак жа як крышталь, вырашчаны ў растворы, мае якасці, прынцыпова адрозныя ад якасцей раствора. Схема дракона і ёсць адлюстраванне такой крышталізацыі.

 

Сукупнасць чатырох якасцей паляўнічага і натураліста пазначым тэрмінам «намер» (гэты тэрмін я ўзяў з кніг Кастанеды менавіта таму, што на мой погляд ён абазначае менавіта тое, што я хачу ім пазначыць). Спараджэнне намеру - гэта і ёсць спараджэнне чатырох якасцей.

 

Разгледзім – на якія якасці і фактары першым чынам уплываюць апісаныя мною практыкі (зразумела, гэта вельмі прыблізнае размеркаванне, а некаторыя практыкі ўносяць важкі ўклад адразу ў некалькі кірункаў). Разгляд атрыманай табліцы прывядзе да разумення таго, у якой вобласці маецца недахоп практык, і тады можа паўстаць жаданне прыдумаць практыкі для развіцця гэтай часткі дракона.

Упартасць

Даследаванне канцэпцый (гэтая практыка патрабуе прыкладання вельмі доўгіх намаганняў па пошуку аргументаў і контраргументаў),

Ушчыльненне (вельмі складана падтрымліваць прыкладанне намаганняў доўгі час па ўстараненню таго, што прывык прапускаць незаўважаным),

15, 10-секундная фіксацыя на працягу доўгага часу.

 

Рашучасць

Сацыяльныя эксперыменты,

Прытрымліванне 10 правіл рэалізацыі радасных жаданняў

 

Уважлівасць

Зачыстка маўлення (вельмі няпроста – сачыць за словаўжываннем, жэстамі, мімікай),

Устараненне бытавога маразму (вельмі няпроста – сачыць за драбнюткімі прывычнымі дзеяннямі),

Бесперапынная фіксацыя наяўнасці або адсутнасці АЗУ,

Устараненне гучнага ўнутранага дыялогу,

Інтэлектуальныя гульні

 

Пачуццё таямніцы

Стварэнне спісаў радасных жаданняў,

Рэалізацыя радасных жаданняў,

Стварэнне спісаў азораных фактараў,

Даследаванні

 

СШС

Спыненне або прарэджванне аргазмаў,

Успамін і перапражыццё асабістай гісторыі (выцягвае на святло мноства глыбінных НФ, робіць іх даступнымі ўстараненню),

 

Задаволенасць

Памятанне аб смерці,

Прамое ўстараненне задаволенасці,

Сталкінг

 

Жаданне ўражанняў

Зварот увагі (увага вяртаецца ад ХА),

Аскетызм (дае волю ад прыхільнасці да механічных спазматычных жаданняў),

Прамое ўстараненне механічных жаданняў і спараджэнне радасных жаданняў

 

Санлівасць/стомленасць

Рэалізацыя радасных жаданняў,

Фізічныя практыкаванні,

Спараджэнне фізічных перажыванняў,

 

Складанне спісаў

Практыкі, накіраваныя на развіццё здольнасці шукаць адметныя прыкметы, разбіваць на класы і аб'ядноўваць у групы, знаходзіць і апісваць заканамернасці, камбінаваць, вылічаць,

Складанне апісанняў аб'ектаў, якія адрозніваюцца павышанай хаатычнасцю і складанасцю структуры: куст, дарога куды-небудзь, твар, паводзіны чалавека,

Азначэнне любых тэрмінаў,

Адказы на пытанні, дыспуты, каментаванне [паведамленняў іншых практыкуючых] (пакуль адказваеш на дзесяткі дурных пытанняў па дадзенай тэме, пачынаеш сам набываць крышталёвую яснасць),

Напісанне артыкулаў [аб праведзеным даследаванні],

Трэніроўка ў змене інтэрпрэтацый (устараняе цвёрдую механічнасць фарміравання інтэрпрэтацый, г.зн. тупасць),

 

Спараджэнне АзУ 

Цыклічнае ўспрыманне (наладжвае прывычку ўстараняць НЭ і зведваць АЗУ),

Эмацыйная паліроўка (устараняе НФ),

Сталкінг (універсальны спосаб татальнага ўстаранення НЭ),

Устараненне механічных жаданняў,

Практыкі тармажэння механічнай распазнавальнай свядомасці (не-рака не-горы, кантроль моманту замяшчэння пры засынанні і г.д.),

Бесперапыннае разуменне таго, што цяпер няма АЗУ/ёсць АЗУ,

 

Падсцёбванне

Штогадзінная фіксацыя рэзультатаў практыкі,

5-10-15-секундная фіксацыя, штохвілінная фіксацыя

 

Самадастатковасць

Усведамленне адсутнасці (усведамленне адсутнасці самадастатковага «я» руйнуе і ілюзію адзіноты),

Устараненне дамалёвак [людзей, асабліва «блізкіх» і цікавых табе] (адданасць узнікае менавіта да дадуманых вобразаў),

Цыклічная змена асоб (устараняе адданасць да сваёй асобы),

 

Можна занесці дадатак у малюнак дракона – на кожным крыле, які пазначае якасць паляўнічага і натураліста, намаляваць лускавінкі, на кожнай з якіх будзе двух-трохлітарная абрэвіятура, што пазначае практыку, накіраваную на пераважнае развіццё альбо адпаведнай якасці напроста, альбо асацыяванага з ім спрыяльнага або неспрыяльнага фактару.

На падмурку я прапаноўваю напісаць дэвіз (або знак, пад якім морда будзе разумець дэвіз), актуальны для морды на дадзены момант, напрыклад:

Незалежна ад практыкі іншых мордаў,

Незалежна ад страхаў і чаканняў,

Незалежна ад абставін, перамог і паражэнняў,

Я буду займацца сваёй практыкай,

Я буду працягваць вандраванне.

 

Разгледзім падрабязна складанне спісаў. Мне падабаецца падзяляць спісы на а) сталыя і б) штодзённага аднаўлення. Прыкладны склад сталых спісаў:

*) Сэксуальныя фантазіі, якія можна рэалізаваць у прынцыпе

*) Сэксуальныя фантазіі, якія немагчыма рэалізаваць у прынцыпе

*) Усе людзі, ад якіх ты хоць нешта калісьці хацеў, + якія хоць нешта хацелі ад цябе.

*) Вядомыя табе АЗУ, разнесеныя па лініях

*) Азораныя фактары для розных АзУ 

*) Перспектыўныя даследаванні на будучыню

*) Радасныя жаданні, якія прадугледжваюць рэалізацыю ў будучыні

*) Заклапочанасці будучыняй

*) Спіс моцных страхаў, якія калі-небудзь былі ў маім жыцці, якія ў выніку рэалізаваліся, і апісанні таго – як я пасля ацэньваў раней такі непажаданы зыход

*) Спіс адкрыццяў па днях тыдня за ўвесь перыяд вядзення гэтай справаздачнасці

 

Прыкладны склад штодзённых спісаў:

*) Радасныя жаданні сёння

*) Даследаванні, цікавыя цяпер

*) Фіксацыя фармальных практык, якія правадзіліся сёння

*) механічныя жаданні, якія праявіліся сёння 

*) АзУ, якія праявіліся сёння 

*) фізічныя перажыванні, якія праявіліся сёння 

*) Якія сёння былі адкрыцці

*) Справаздача за пражытыя 2 гадзіны

 

Мадэль ліній АзУ  здаецца ўдалай толькі тады, калі АзУ  параўнальна няшмат, але калі іх колькасць узрастае, становіцца відавочным, што гэтая мадэль ужо не здавальняючая, паколькі ўспрыманні з адной лініі могуць праяўляцца адначасова, а могуць і не праяўляцца, што не сходзіцца з бытавой асацыяцыяй «лініі», як чагосьці строга паслядоўнага. Менавіта тыя два факты, што АзУ  адной лініі могуць праяўляцца, а могуць і не праяўляцца адначасова, а таксама існаванне рознапланавых ліній у рамках сектара аднаго перажывання, прыводзяць да жадання знайсці больш дакладную мадэль, якой становіцца мадэль суквецця. Найбольш дакладная аналогія - узгаранне газавай канфоркі, калі адзін пялёстак полымя ўзгараецца ўслед за другім, і могуць гарэць, г.зн. быць праяўленыя, як усе пялёсткі адначасова, так і толькі некаторыя з іх. Пры гэтым паняцце лініі ўсё ж не знікае зусім, бо вызначае паслядоўнасць размяшчэння пялёсткаў па ўяўнай акружнасці суквецця, іншымі словамі тую паслядоўнасць, у якой адзін пялёстак запальвае суседні.

Часам хапае праявы аднаго новага АзУ, каб структура суквеццяў у адным месцы сама сабой нібы прыадчынілася, аформілася. Падрабязны спіс АзУ  гл. у адпаведнай главе.

Вобразна кажучы, вастрыё кожнага пялёстка ўсіх суквеццяў з’яўляецца языком полымя, г.зн. кожнае АзУ  пры павелічэнні інтэнсіўнасці набывае экстатычную якасць – экстатычная сімпатыя, экстатычная ўпартасць і г.д. Інтэнсіўнасць АЗУ, пры якой пачынае праяўляцца якасць экстатычнасці, абазначым як 8 па 10-бальнай шкале. Любое АзУ  можа дасягаць экстатычнай формы, але чым яно вышэй размешчана па лініі, тым лягчэй гэтая экстатычная форма дасягаецца.

Дасягненне экстатычнай якасці азначае дакрананне да вобласці «зліцця» - працэсу пачатку сінтэзу Перажыванняў, які вядзе да Самадхі.

 

Я раю выпісаць на вялікім плакаце спіс АЗУ, разнесеных па сектарах, падзеленых на суквецці і лініі. Павесь яго на сценку, каб ён быў добра аглядны, трымай спіс у блакноце або кішэнным кампутары, каб ён заўсёды быў пад рукой. Спачатку будзе інэрцыя нежадання вызначэння месца АзУ  на гэтай схеме, але ж гэта спрыяе замацаванню АзУ, павялічвае яго частату праявы і ўзмацняе якасці, то адпаведнае радаснае жаданне не замарудзіць праявіцца.

АзУ часта праяўляюцца ўстойлівымі парамі, узмацняючы і чысцячы адзін аднаго ад прымешак, часцяком прыводзячы да з'яўлення новых адценняў, якія не зводзяцца да простага складання якасцей элементаў пары. Пары бываюць лінейныя (з аднаго пялёстка), нелінейныя (з суседніх пялёсткаў) і інтэгральныя (з розных сектараў). Услед за парамі пачынаюць праяўляцца больш складаныя комплексы АзУ  – «акорды».

 

06-01-05) Па меры ўстаранення механічных жаданняў і культывавання радасных жаданняў, распагоджваецца яшчэ адна рэч, якая мае велізарнае значэнне – аказваецца, у складзе маіх успрыманняў існуе цэлая сукупнасць жаданняў, якая выконвае толькі адну функцыю – быць абмежавальнікам радасных жаданняў. Глеба, на якой расце гэтае бацвінне – страх. Разнастайныя страхі, фарміраванне якіх пачалося хутчэй за ўсё прама з нараджэння, выкормліваюць гэтага абмежавальніка. У склад страхаў уваходзяць:

а) страх расчаравання, калі жаданы рэзультат не будзе атрыманы

б) страх змяняцца - у вышэйшай ступені кансерватыўны страх, які ўзмацняе механічнае жаданне пакінуць усё як ёсць, нічога не змяняць.

в) страх усяго новага

г) шэраг іншых дробных страхаў.

Сукупнае дзеянне абмежавальніка (які разумеецца як сукупнасць механічных страхаў змяняцца) праяўляецца як няздольнасць моцна радасна хацець. Калі я зведваю радаснае жаданне, часам узнікае пачуццё, быццам нешта трымае мяне «за горла» і цягне назад, перашкаджаючы нарошчванню сілы жадання. Як быццам я цягну адной рукой сябе наперад, а іншы – назад. Так яно і ёсць.

У выніку практыкі дзеянне абмежавальніка будзе слабець, бо і прамое ўстараненне НЭ, і спараджэнне АзУ  робіць сваю працу павольна, але дакладна. Але можа быць атрымаецца падабраць адмысловыя, вузканакіраваныя практыкі, якія будуць процідзейнічаць пэўна супраць абмежавальніка?

Велізарнае значэнне мае сам факт таго, што наяўнасць абмежавальніка ўсвядомленая, што гэтая сукупнасць механічных жаданняў вылучаная з агульнага складу шэрага фону, які час ад часу напаўзае на практыкуючага, паколькі зараз у складзе ўспрыманняў з'явілася новае радаснае жаданне – жаданне процідзеяння абмежавальніка, устаранення яго (тым, хто не займаецца практыкай і не зведвае АзУ  можна не турбавацца – гаворка ідзе не аб здыманні абмежавання на рэалізацыю жаданняў, звязаных з гвалтам, разбурэннем, валоданнем уладай і г.д., а аб здыманні абмежавання на АзУ  – перажывання пяшчоты, сімпатыі, асалоды, прастору і г.д.). Да таго, як абмежавальнік не быў вылучаны як асобная сукупнасць успрыманняў, не магло і праявіцца гэтаек жаданне. А як ужо вядома, сам факт наяўнасці радаснага жадання з'яўляецца рухаючай сілай – менавіта яно прывядзе і да выяўлення метадаў барацьбы з абмежавальнікам, і да праявы рашучасці і ўпартасці ў прытрымліванні гэтых метадаў.

Пастаноўка задачы выглядае так: цяпер праяўлена некаторае АзУ  інтэнсіўнасцю 5. Што перашкаджае мне непасрэдна цяпер зведаць яго на 10? Даволі дзіўнае пытанне, ва ўсякім разе калі  я сябе спытаў, я зведаў здзіўленне. На самой справе – што ж перашкаджае? Накшталт нічога не перашкаджае – засяроджваюся на прадбачанні, на жаданні ўзмацніць дадзенае АЗУ… і вось тут аказваецца, што жаданне ўзмацніць дадзенае АзУ  я не магу зведаць настолькі моцна, наколькі хачу. Вельмі дзіўнае адчуванне – нібы я спрабую вырвацца наперад, а гума пругка цягне назад, прычым чым актыўней я лезу наперад, тым мацней цягне назад. Няма прасцейшага спосабу адчуць гэтае супраціўленне, чым спрабуючы ўзмацніць жаданне ўзмацнення АзУ. Цалкам відавочнае адчуванне пругкай гумы. Гэтай гумай і з'яўляецца адна з састаўных частак абмежавальніка – страх паражэння. Страх таго, што ў мяне не атрымаецца зведаць тое, што я хачу. Страх паражэння я заву першым стражнікам на шляху да развіцця намеру. Гэты стражнік заблытаў ланцугамі рашучасць, тым самым стрыножыўшы усяго дракона.

Дзесяткі гадоў ты зведвала расчараванне ад няўдач, і ўсе гэтыя гады ўзмацняўся страх паражэння, які кастрыруе радасныя жаданні, бо гэта самы просты спосаб пазбегнуць расчаравання – чым слабей чагосці хочаш, тым слабейшыя страхі не атрымаць гэтага, і тым слабейшае расчараванне ў выпадку няўдачы. Калі хочаш чагосьці вельмі моцна, то ўся разнервуешся, месца знаходзіць не будзеш, а калі нешта не атрымаецца або атрымаецца не так – гэта ж можа стаць катастрофай, выб'е з каляіны на месяцы або нават гады. І зараз, калі ты спрабуеш рэзка ўзмацніць жаданне яркіх АзУ, то натыкаешся на гэты буфер, які агароджвае ад пакут. І яму ўсё роўна, што зараз ты ўжо не ахвяра, якая пакутуе, а воін, які будзе дзяўбці ў адну кропку, пакуль не даможацца свайго. Яму ўсё роўна, што ў цябе нагатове паляўнічы, якога ты трэніруеш бездакорна ўстараняць нават цені НЭ. Страх праяўляецца аўтаматычна, ён забівае рашучасць амаль што на корані, пакідаючы толькі маленькі яе расточак, і каб гэты механізм устараніць, я прапаноўваю па-першае разабрацца ў ім, а па-другое пачаць устараняць прамым намаганнем.

Першае, у чым неабходна разабрацца – гэта ў самім паняцці «паражэнне» і адрозніць яго ад паняцця «няўдачы». Звычайны чалавек НІКОЛІ не зведвае паражэнняў, паколькі паражэнне па азначэнні – гэта рэзультат намаганняў, накіраваных на ўзмацненне пажаданых станаў, а звычайны чалавек ніколі не прыкладае намаганняў, ён з'яўляецца цацкай у руках сляпых сіл, выпадковых нагрувашчванняў абставін. Звычайны чалавек не можа нічога выбіраць, паколькі сабой не валодае, сабе не гаспадар. Калі ён абараняе нешта, то таму, што ў сілу складзенага механізму ён не можа гэта не абараняць. Калі аддае нешта, то ізноў жа толькі таму, што з прычыны наяўных механізмаў не можа не аддаць. Звычайны чалавек не з'яўляецца тым, хто РОБІЦЬ нешта, хто прыкладае намаганні, таму што любое намаганне ў маёй тэрміналогіі – гэта акт азоранай свядомасці, акт пераадолення механізмаў, і крыніца намагання ляжыць не ў сукупнасці механічных абставін, а ў сукупнасці АЗУ, крыніцай з'яўляецца любое ўспрыманне з лініі пацуцця таямніцы, якое не можа быць устойліва праяўлена ў чалавека, які загразнуў у НЭ, канцэпцыях, механічных жаданнях і нават не імкнецца пазбавіцца ад іх, і нават не ведае, што збавенне магчымае. Калі звычайны чалавек кажа, што здзяйсняе намаганні, то гэта памылковае змешванне тэрмінаў. Калі канцэпцыі і НЭ прымушаюць цябе напружвацца, то гэта менавіта напруга, а не намаганне, і рэзультатам больш-менш хаатычных дзеянняў будзе альбо поспех, альбо няўдача – абставіны складуцца так ці інакш, а ты будзеш інтэрпрэтаваць гэта як поспех або няўдачу, прычым не маючы для гэтага ніякіх падстаў, паколькі за адным ідзе другое, і тое, што падыходзіць табе цяпер, праз гадзіну прынясе плён, які прымушае пакутаваць. Звычайны чалавек не імкнецца да АЗУ, ён не ведае чаго хоча, паколькі хацець нешта – азначае вызваліцца ад азмрочванняў і ўпачувацца ў свае радасныя жаданні, а для звычайнага чалавека гэта немагчыма, бо ён бесперапынна ў крузе азмрочванняў. Таму, калі звычайны чалавек нешта атрымлівае, гэта заўсёды не тое, што ён хацеў, гэта заўсёды не зусім такое або зусім не такое, таму што ён проста не ведае – пра што «такое» ідзе гаворка. Звычайны чалавек імкнецца да расплывістага камфорту, спакою, задавальненням, але зусім не ўяўляе – чаго менавіта ён хоча дакладна, бо не можа вызваліцца ад НЭ, канцэпцый, страхаў, тупасці, не зведвае АзУ  і радасных жаданняў. І калі ён дасягае пастаўленай мэты, то яна, па-першае, не прыносіць жаданага палягчэння, не робіць яго жыццё цікавым, а калі і робіць, то на вельмі кароткі час, пасля чаго зноў пачынаецца глыбокае падзенне ў яму шэрасці, НЭ, таму нават атрымаўшы рэзультат, які чалавек можа лічыць жаданым, ён усё роўна не вызваляецца ад страху непазбежнай страты, якая мае быць. Калі дзяўчына хоча мужа, то, атрымаўшы яго і быўшы закаханай, яна будзе вечна пакутаваць ад рэўнасці, недахопу ўвагі і іншага, паколькі шэрасць, тупасць і НЭ мужам не затыкнуць, а потым у закаханасці непазбежна паўстане хуткі крызіс, які прывядзе да апускання ў поўную цемру нуды і штодзённасці, бо НЭ пажыраюць усё. Гэты сапраўды жудасны стан, замкнёны круг вечных пакут, з якога няма ніякага спосабу выйсці, акрамя як пачаўшы здзяйсняць намаганні па ўстараненню азмрочванняў і дасягненню АЗУ. Смешныя тыя людзі, якія баяцца пекла – яны не разумеюць, што пекла ўжо даўно для іх надышло, яны ўжо там, паколькі яно вечнае і непазбежнае, пакуль не будуць здзейсненыя намаганні па яго спыненню, г.зн. намаганні па выхадзе з круга азмрочванняў.

Падагульню: звычайны чалавек ніколі не здзяйсняе намаганняў – яго проста носіць з боку ў бок і ён стала напружваецца ў выніку таго, што яго плюшчыць з розных бакоў. Звычайны чалавек ніколі не зведвае паражэнняў, а толькі няўдачы, паколькі паражэнне – гэта па азначэнні рэзультат намаганняў, а поспех або няўдача – беспадстаўная інтэрпрэтацыя механічнага збегу абставін.

У выпадку з намаганнямі ўсё інакш. Калі ты здзейсніў намаганне і зведаў АзУ, то само гэтае перажыванне і з'яўляецца мэтай, сэнсам, зместам гэтага моманту, якое ні пры якіх абставінах не можа страціць або паменшыць сваёй каштоўнасці, гэта значыць гэтае дасягненне немагчыма страціць. Але тым больш! Калі ты здзейсніў намаганне і пацярпеў паражэнне, то і гэта аказваецца цудоўным чынам крокам наперад. Падкрэслю – я не інтэрпрэтую паражэнне як крок наперад, а яно менавіта з'яўляецца крокам наперад, паколькі так перажываецца. Калі чалавек не здаецца пасля першых жа паражэнняў, калі ў ім досыць моцныя стымулы адчаю ад немагчымасці жыць у азмрочваннях і радаснага імкнення да АЗУ, то штораз прыкладаючы намаганні і штораз трываючы паражэнні, якія чаргуюцца з рэдкімі перамогамі над азмрочваннямі, ён непазбежна рана ці позна заўважае, што паражэнні ўмацоўваюць яго, што калі сёння я прыклаў 100 намаганняў да ўстаранення НЭ і ўстараніў іх толькі 5 разоў, то заўтра я буду пачувацца ўжо трохі больш упэўнена, а праз тыдзень – яшчэ больш упэўнена. Вопыт намаганняў не знікае! Кажучы больш шырока, намаганні ніколі не прыводзяць да паражэння, яны заўсёды прыводзяць да поспеху, толькі часам гэты поспех завецца паражэннем, калі рэзультат не дасягнуты, а часам ён завецца перамогай, калі рэзультат дасягнуць. У выніку гэтага разумення практыкуючы бачыць, што перамога, вядома ж, акрыляе, але паражэнне акрыляе таксама, паколькі калі мае месца паражэнне, значыць было намаганне, значыць у любым выпадку зроблены крок наперад, значыць усё роўна было перажыта нешта выдатнае само па сабе – намаганне, была ўмацаваная прывычка не здавацца на волю НЭ, а здзяйсняць намаганні.

Вернемся да першага стражніка. Ён праяўляе сябе ў поўнай меры, калі гаворка ідзе аб поспеху ці няўдачы, але калі гаворка ідзе аб прыкладанні намаганняў, ён становіцца ўразлівым, нямоглым. Ён проста прыперся і стаіць тут, паколькі ніхто яго не адпіхвае.Практыкуючы, які разабраўся – у чым тут справа, зараз ведае, што, па-першае, стражніка можна адпіхнуць, а па-другое ён ведае, што гэта не будзе занадта ўжо складанай задачай – не складаней, чым звычайнае ўстараненне НЭ, паколькі калі мець яснасць у распазнаванні паражэнняў і няўдач, то гэта абяззброіць стражіка, гэта выявіць, што ў яго фальшывыя дакументы – у яго ёсць ліцэнзія на абарону нас ад механічных жаданняў дасягнення поспеху, а не на абарону ад радасных жаданняў дасягнення рэзультату ў практыцы. Стражнік закліканы абараняць нас ад расчараванняў і смуткаў, ён быў створаны механізмамі прымітыўнай самарэгуляцыі, але зараз нам не патрэбныя яго паслугі – паляўнічы спраўляецца з гэтай задачай невымерна больш эфектыўным спосабам, чым спосабам кастрацыі радасных жаданняў.

Зразумеўшы ўсё гэта, зараз я са зброяй сваёй яснасці прыступаю да ўстаранення першага стражніка.

Першая зброя, як ужо гаварылася раней – гэта само радаснае жаданне ўстараніць яго, якое зараз можа праявіцца, бо я здолеў адрозніць яго як асобны аб'ект, як асобнае ўспрыманне.

Другая зброя – прамыя намаганні па ўстараненні «гумы», якая цягне мяне за хвост. У той час, калі я спараджаю намаганні па ўзмацненню радасных жаданняў, іншых АЗУ, я адначасова ажыццяўляю практыку «адсякання хваста» - здзяйсняю спецыфічнае намаганне па ўстараненню страху няўдач. Тэхналогія прыкладання гэтых намаганняў падобная на тэхналогію эмацыйнай паліроўкі, нічога прынцыпова новага або складанага тут няма, таму рэзультат не замарудзіць праявіцца – рэзкі ўсплёск усіх якасцей АЗУ, праява цэлай гронкі новых адценняў і спалучэнняў, узмацненне крэпасці паляўнічага і натураліста, крок наперад да стварэння магутнага намеру.

Трэцяя зброя – фарміраванне прывычкі зведваць радасць і прадбачанне пры паражэннях. Кожны раз, калі ў цябе не атрымалася ўстараніць бездакорна НЭ, ёсць выбар – зведаць новыя НЭ або, маючы вышэйапісаную яснасць і вялікі вопыт прыкладання намаганняў, зведаць захапленне, пачуцце таямніцы ад таго, што зроблены крок наперад, прыкладзена намаганне, зведана паражэнне, зведана свабода ад НЭ ад паражэння, перад табой усё адчынена.

Я раю таксама звярнуцца да практыкі механічнай замены, паколькі канцэпцыя аб тоеснасці паражэнняў і няўдач можа быць моцная. Напрыклад можна паўтараць фразу «паражэнні – гэта рэзультат намагання, гэта крок наперад» або любую іншую, рэзаніруючую з пачуццём таямніцы.

Чым больш намаганняў, тым больш салодкае паражэнне.

 

Чым  больш эфектыўная нейтралізацыя першага стражніка, чым больш імклівы ўсплёск АзУ, тым хутчэй ты сустрэнешся з другім стражнікам – нежаданнем змен. Ён звязвае па руках і нагах упартасць, стрыножваючы тым самым усяго дракона і рэзка аслабляючы яго сілу. Гэтую перашкоду можна яшчэ назваць «інэрцыяй цемры». Яна праяўляецца як глейкая інэртная цёмная сырая маса, якая раптам апусцілася на практыкуючага, якая паглынула ўсе гукі і колеры. У самы разгар праявы АЗУ, калі, здаецца, нішто ўжо не можа спыніць у імклівым прасоўванні, раптам накатвае апатыя, бялявая імгла. Гэта не шэрасць, не светла-шэры стан, яна пазбаўлена прыкмет і праяўляецца як глейкае нежаданне нічога. Пападаючы ў капкан гэтай масы, ты зноў вяртаешся да ранейшага стану – аб'ём АзУ  вяртаецца амаль што да ранейшага ўзроўню, але ўсё ж большага, вядома, чым гэта было да пачатку ўстаранення першага стражніка. Як першы стражнік пераадольваўся распазнаваннем, яснасцю, радаснымі жаданнямі і рашучасцю, так другі стражнік адпаведна пераадольваецца распазнаваннем, яснасцю, радаснымі жаданнямі і ўпартасцю. Упартасць падтрымліваецца фармальнымі практыкамі, так што ўдзельную іх вагу ў агульных практыках мэтазгодна істотна нарасціць на час супрацьстаяння цёмнай глейкай інэрцыі. Барацьба з цёмнай інэрцыяй падобная на рух у кісялі глыбіннай абыякавасці пасля двух бяссонных начэй. Але гэтую перашкоду вядома ж магчыма пераадолець.

 

Падчас спараджэнняў і даследавання АзУ  (па меры пераадолення першых двух стражнікаў) часам узнікаюць вельмі рэзкія ўсплёскі, калі АзУ  - ужо вядомыя і невядомыя раней - літаральна валяцца на галаву, абвальваюцца лавінай, і тады ты сутыкаешся з трэцім стражнікам. Калі яркія - аж да перахоплівання дыхання, АзУ, якія пераліваюцца паміж сабой, доўжацца бесперапынна (спыняючыся толькі на некалькі секунд) на працягу гадзіны, другой, трэцяй, даходзячы да экстатычнай якасці, калі здаецца, што цябе пачынае раздзіраць на часткі ад захаплення, то праз некаторы час уступае ў дзеянне сіла новага тыпу, якая тармозіць - больш  за ўсё гэта падобна на спецыфічную стомленасць ад кіслароднага перанасычэння. Так і назаву яе – «стомленасць ад перанасычэння АЗУ». Паколькі яна не суправаджаецца непрыемнымі адчуваннямі, то мая парада - устараняць яе і несціся наперад. Задушвай стомленасць даканца, хапай кожную секунду яркіх АзУ  - ты ўпершыню высунула нос з душнага пакоя і ўдыхаеш чыстае лясное паветра, надыхайся па максімуму, каб запомніць гэты вопыт, каб паспець пазнаць як мага больш новых АЗУ, зрабіць задел на будучыню, бо кожнае новае АзУ  - гэта крук, убіты ў сцяну, за які будуць чапляцца ў будучыні твае радасныя жаданні. Колькі ў цябе атрымаецца правесці часу на вяршыні - залежыць ад многіх фактараў – гадзіну,  дзень, але ў любым выпадку пасля ўсплёску рушыць услед няўхільны адкат, бо стомленасць ад перанасычэння будзе назапашвацца. Магчыма, прама падчас выбуху АзУ  пачнецца фізічная трансфармацыя і бурная праява фізічных перажыванняў, магчыма гэта адбудзецца пазней, але ў любым выпадку цела пачне пераладжвацца, і ў выніку такой перабудовы эфект «кіслароднага перанасычэння» будзе кожны раз праяўляцца слабей. Ізноў жа ад многіх фактараў залежыць тое - як хутка табе атрымаецца пераадолець трэцяга стражніка - магчыма на гэта ты патраціш два-тры месяцы, на працягу якіх магутныя ўсплёскі АзУ, якія доўжацца два-тры дні, будуць змяняцца адкатамі, якія (асабліва спачатку) могуць доўжыцца таксама некалькі дзён, тыдзень. Чым больш бездакорнае ўстараненне НЭ, чым актыўней ты займаешся ўшчыльненнем і фармальнымі практыкамі, чым больш лютая накіраванасць да АЗУ, тым карацейшыя тэрміны адкатаў.

Пра чацвёртага стражніка асабліва гаварыць няма чаго – гэта задаволенасць, якая ўсё завалаквае шэрым прыкрым туманам. АзУ  праяўляюцца, накшталт усё выдатна… і не заўважаеш, як засынаеш у задаволенасці, і абуджаешся толькі ад таго, што АзУ  кудысьці падзеліся. Кожны раз механізм уключэння задаволенасці безумоўна спрацоўвае, як толькі ты праходзіш трэцяга стражніка, і недаацэнка здольнасці задаволенасці выбіць цябе з каляіны можа прывесці да найглыбейшага правалу, да выпадзення з яркіх АзУ  на доўгія дні, да ўзмацнення першых трох стражнікаў.

 

Першае ж пераадоленне ўсіх чатырох стражнікаў выводзіць практыкуючага на новы ўзровень практыкі, калі, здаецца, АзУ  можна спараджаць і ўзмацняць бязмежна, бесперапынна. У рэальнасці гэтага не атрымліваецца, паколькі пераадоленне стражнікаў – не разавы працэс, а паступовы, і калі ты пераадолела іх цяпер і зведала выбух АЗУ, то чым ён больш магутны і працяглы, тым актыўней праявяць сябе трэці і чацвёрты стражнікі. Іх прыйдзецца пераадолець, але спад будзе непазбежны, пасля чаго ты зноў імкнешся з сіламі, накіруешся наперад, зноў устараніш стражнікаў. Праблема звычайная – адсутнасць прывычкі зведваць такія яркія і доўгія АЗУ, і па меры тваёй практыкі прывычка гэтая ўмацоўваецца, ты прывыкаеш да ўсё больш і больш яркіх і працяглых АзУ, ды і фізічная трансфармацыя садзейнічае тваім намаганням.

Пасля кожнага чарговага пераадолення  стражнікаў ты пападаеш ва ўмовы, калі праяве АзУ  не перашкаджае нічога! Гэта дзіўны стан, і ў ім накіраванасць становіцца пераможнай, набывае якасць непахіснасці, і гэтая якасць адточваецца з кожным разам усё больш і больш. У гэтых умовах узнікае жаданне займацца практыкай «нагнятання накіраванасці».

Для нагнятання накіраванасці рэзаніруючымі з'яўляюцца думкі аб людзях,  якія дасягнулі неверагоднай ступені свабоды - чытанне кніг Кастанеды з апісаннем старажытных практыкуючых, што захоўваюць сваё жыццё на працягу тысячагоддзяў, якія вандруюць у невымерных прасторах усведамлення; чытанне будыйскіх кніг з апісаннем практыкуюычых, якія растаюць ў «вясёлкавым святле»; рэзаніруюць фразы «няўяўная рэалізацыя», «бясконцыя светы ўсведамлення» і г.д. – усё гэта рэзаніруе з адчуваннем таго, што перад табой адкрыта бясконцасць, і нішто не можа цябе спыніць, калі ты будзеш бездакорны ў практыцы. Гэтае невымоўнае пачуццё – калі ты не фантазіруеш аб бясконцым вандраванні, не зведваеш задаволенасць, якая забівае нуду, а непасрэдна ўдыхаеш пах  свабоды, сваімі нагамі трывала стаіш на новай зямлі.

06-01-06) Увядзем тэрміны «пазіцыя» і «стан». Пазіцыя - устойлівая сукупнасць успрыманняў, сфарміраваная ў гэтым месцы паводле [зафіксаванага жадання. Стан - устойлівая сукупнасць успрыманняў, якая складаецца акрамя [зафіксаваных] жаданняў. Напрыклад, калі займаючыся эмацыйнай паліроўкай я раптам упершыню зведаў успрыманне сферы пустэчы, то паколькі ў гэтым месцы не было жадання зведаць сферу пустэчы, а было жаданне зведаць ціхамірнасць, то сукупнасць успрыманняў, якая ўзнікла, па азначэнні будзе звацца станам, а сукупнасць успрыманняў, якая ўваходзіць у гэты стан і складаецца з жадання зведваць ціхамірнасць, жадання ўстараняць НФ, жадання рабіць эмацыйную паліроўку і самой ціхамірнасці, будзе звацца пазіцыяй.

«Пазіцыя бодхісаттвы»: як толькі ёсць успрыманне любога азмрочвання любога чалавека, адразу ж:

1) бездакорна ўстараняецца НС да азмрочвання

2) спараджаецца радаснае жаданне таго, каб АзУ  праявіліся ў кожнай істоце, якая адчувае

3) спараджаецца сімпатыя і адданасць (альбо да істот, якія імкнуцца да АзУ, альбо безаб'ектная).

Неабходна перарываць выцясненне яснасці аб наяўнасці азмрочванняў у іншым чалавеку, дамалёвак.

 

Адзін з новых станаў – «плаціну размывае». Рэзаніруючы вобраз: вялікая плаціна з зямлі перакрывае рэчку, вада назапашваецца і плаціну пачынае размываць, скрозь зямлю прасочваюцца струменьчыкі, і праз некаторы час плаціна паваліцца.

Характэрныя прыкметы «плаціны, якую размывае»:

1) Яснасць, што ты ў турме. Не абавязкова ёсць разумовая яснасць у тым – аб якіх менавіта азмрочваннях ідзе гаворка, контуры турмы ў асноўным толькі праступаюць са смугі: тут абстрактная канцэпцыя, тут НФ, там механічная прывычка і г.д., але пакуль незразумела – якое менавіта азмрочванне размываецца.

2) Прадчуванне прарыву плаціны, рыўка да волі, які мае быць, да АзУ.

3) Спецыфічнае адчуванне «нацягнутай цецівы» - усё цела (асабліва ў раёне грудзей, жывата) зведвае тамленне - напружанае, але салодкае, як быццам цеціва нацягваецца і хутка сарвецца. Адначасна можа ўзнікаць механічнае жаданне нешта пачаць рабіць, зняць або абыйсці гэтую напругу, але пасля таго, як гэтае жаданне ўхілена, фізічнае адчуванне працягваецца і аказваецца прыемным.

4) Узнікае настойлівае жаданне адрозніць – якая менавіта перашкода будзе разбураная, дзе менавіта засяродзіўся моц струменя. Гэтае жаданне абумоўленае іншым жаданнем – жаданнем паскорыць прарыў, а ён будзе паскораны, калі наступіць яснасць. Узнікае жаданне распазнаваць успрыманні; рэзаніруючы вобраз для яго – хачу намацаць тую вобласць, вакол якой засяродзіўся патэнцыял. На ранніх стадыях размывання плаціны шуканая яснасць ніяк не надыходзіць, могуць пачаць узнікаць НЭ, якія неабходна бездакорна ўстараняць.

5) Недасягненне яснасці выклікае да жыцця жаданне, якое я хачу назваць «жаданне спыніцца». Яно праяўляецца ў тым, што слабее ўцягванне ў дзейнасць, узрастае ўважлівасць да АзУ. Стан рэзаніруе з вобразам: «я ператвараюся ў слых, у прыслухоўванне, заміраю, спыняюся». Успрыманні (тыя, што не з'яўляюцца АзУ) нібы апускаюцца ў імгу, робяцца больш празрыстымі. Калі жаданне спыніцца ўзмацняецца, могуць узнікаць фізічныя перажыванні – цвёрдасць, сфера пустэчы. Таксама гэтаму спадарожнічае эфект «паскарэння» - я пачынаю распазнаваць нашмат больш успрыманняў, чым звычайна, у тым ліку магу распазнаваць і ўстараняць дробныя ўсплёскі НЭ, фіксіраваць і ўзмацняць дробныя ўсплёскі АзУ.

6) У некаторы момант надыходзіць прарыў яснасці – некаторая сукупнасць азмрочванняў раптам становіцца відавочнай, узнікае радаснае жаданне разбурыць іх. Як правіла, завяршальныя працы праводзяцца хутка, без сур'ёзных намаганняў, нібы коцішся на санках па горцы.

7) Стан плаціны, якую размывае, асабліва часта ўзнікае ў сітуацыі, калі ты выходзіш з паласы спаду ў практыцы (напрыклад пасля аргазму або заліпання ў НЭ), у выніку якой забытымі аказваюцца дасягнутыя раней яснасці, адыходзяць у цень АзУ. Але таксама яна характэрная і для сітуацыі, калі ты здзяйсняеш адкрыцці, толькі ў гэтым выпадку «спуск на санках» адбываецца не так відавочна або зусім адсутнічае, і неабходна прыкладаць намаганні на ўсім участку шляху.

 

 

Стан «плаціны, якую размывае» прыводзіць да нараджэння радаснага «жадання прарвацца». Спачатку яго аб'ект не вызначаны, і яго можна апісаць як настойлівае жаданне перастаць зведваць «гэты хрэновы стан». Затым – калі жаданне прадзерціся ўзмацняецца, дасягае экстатычнай інтэнсіўнасці, то надыходзіць і яснасць у тым – што за плаціна падлягае зносу.

 

Пазіцыя «мяккай упартасці» фарміруецца ў выніку моцнай рашучасці пераадольваць стражнікаў. Прамое супрацьстаянне можа не заўсёды быць досыць эфектыўным – прыходзіцца прыкладаць усё больш і больш намаганняў, каб не вываліцца з інтэнсіўных АзУ, а іх эфектыўнасць становіцца ўсё меншай і меншай, у выніку ўзмацняецца санлівасць, і праз некаторы час нягледзячы ні на якія намаганні адкат адбываецца. Замест прамога супрацьстаяння мэтазгодна выкарыстаць пазіцыю «мяккай упартасці»: я дазваляю зніжацца інтэнсіўнасці АзУ, нібы «прытармажваючы на спуску», гэта значыць не спрабую любой цаной учапіцца на дасягнутай інтэнсіўнасці (або глыбіні) АзУ, а суправаджаю яе паніжэнне здзяйсненнем перыядычных намаганняў па ўстараненню стражнікаў і спараджэнню АзУ. У выніку атрымоўваецца зафіксіраваць стан на значна больш высокім узроўні, чым той, на які сыходзяць АзУ  у выніку прамога супрацьстаяння.

Пазіцыя мяккай упартасці прыводзіць да таго, што упартасць пачынае дужэць, набывае новыя рысы. Становіцца лягчэй вылучаць яе з сукупнасці іншых успрыманняў, з якімі яна раней змешвалася, праяўляючыся адначасова. З'яўляецца магчымасць зведваць прамое жаданне яго зведвання, што прыводзіць да яго ўзмацнення. Калі ўпартасць дасягае інтэнсіўнасці 4-5, з ёй рэзаніруе вобраз цвёрдай скалы, падмурка, непахіснай цвёрдасці. Рэзаніруе вобраз глыбіннай сілы, нібы цяжкая ртуць ляжыць на дне возера. Узнікае і фізічнае перажыванне цвёрдасці.

Па меры таго як змены назапашваюцца, на мяжы дасягнення бесперапынных АзУ, адно слова становіцца і дэвізам, і галоўнай тэмай унутранага дыялогу, і выражэннем імкнення, адданасці, рашучасці – «рабіць!». Узнікае яснасць, што ўся практыка, якая папярэднічала дасягненню бесперапынных АзУ, гэта толькі самыя першыя крокі, гэта першыя рухі цела істоты, што зведвае лютае жаданне вызваліцца ад мёртвага сну, вылезці з-пад магільнай пліты. Той, хто не зрабіў і гэтага, той падманвае сябе, што хоча АзУ. Канчаткова знікае жаданне клапаціцца аб пачаткоўцах, паколькі гэты клопат – гэта жаль да іх, дамалёўка іх як «тых, хто жадае, але не можа». Становіцца зусім ясна, што «хацець, але не магчы» - гэта самападман або падман. Няма нічога складанага або незразумелага ў практыцы ўстаранення азмрочванняў, асабліва пасля таго, як усё падрабязна разгледжана ў кнізе, у артыкулах практыкуючых, і калі чалавек «няздольны» дамагчыся бесперапыннага азоранага фону, гэта азначае толькі адно – жаданне азмрочванняў у тым месцы мацнейшае за жаданне АЗУ. Садзейнічанне практыкуючым становіцца кропкавым і вельмі радасным – напрыклад, жаданне растлумачыць адно і тое ж пытанне аднаму і таму ж практыкуючаму можа праявіцца дзесяць або дваццаць разоў, але не больш за тое – пасля такой колькасці растлумачванняў той ужо сам можа аднавіць ход думкі, змест рэкамендацый, і калі ён не вырашае гэтую праблему, то ніякія парады нічога ўжо не зменяць, наступнае залежыць выключна ад яго намаганняў.

 

Пазіцыя «непасрэдна цяпер я няшчыры». Я толькі думаю, што шчыры, але так ужо было многа разоў, калі я лічыў сябе шчырым, а потым аказвалася, што быў жахлівы самападман, які, здавалася б, проста немагчыма не заўважыць. Таму з гэтага часу я заўсёды буду лічыць сябе недастаткова шчырым, няшчырым, каб заўсёды было праяўлена радаснае жаданне шукаць і ўстараняць няшчырасць, дамагаючыся новых прарываў да АзУ.

 

Мяжа дастатковасці памятання – такі ўзровень засваення АзУ, пры якім досыць памятання аб АзУ  для таго, каб АзУ  тут жа праявіліся. Суправаджэнне памятанню выбіраецца паводле жадання – напрыклад мне падабалася суправаджаць памятанне пытання сябе «што я цяпер зведваю?».

 

Істотна інтэнсіфікуе практыку пераняцце АзУ.

Возьмем для прыкладу звышнамаганне. Ты можаш зведаць да мяне моцную сімпатыю (не менш за 7-8), адданасць, зведаць моцнае жаданне (не менш за 7-8) пераняць успрыманне звышнамагання, засяродзіцца на гэтым жаданні дастаткова доўга, пакуль не паўстане спецыфічнае напружана-блажэннае ўспрыманне, назаву яго «магнетызмам» - нібы ты «прыліпла», узнікае адчуванне напаўнення, пры гэтым на некаторы час значна слабее самаідэнтыфікацыя, і ў выніку ты таямнічым чынам так змяняешся, быццам бы маеш значна больш інтэнсіўны вопыт зведвання звышнамагання, чым гэта было ў рэальнасці, г.зн. пры наступных спробах спарадзіць звышнамаганне ты зведваеш зараз яго нашмат лягчэй і інтэнсіўней, чым гэта было для цябе магчыма раней.

Выкарыстанне фатаграфіі, голасу, або выразнага ўспаміну, або тым больш асабістай прысутнасці чалавека, у якога ты хочаш пераняць АзУ, спрашчае ажыццяўленне запазычвання. Назаву гэта «накіраваным запазычваннем АзУ».

У тым выпадку, калі дадзенае ўспрыманне не праяўляецца ўнутры мяне нашмат больш ярка і ўстойліва, чым унутры цябе, такога ўспрымання «магнетычнага заліпання з размываннем самаідэнтыфікацыі», як і рэзультату ў выглядзе рэзка высахлай здольнасці здзяйсняць звышнамаганні, не будзе нават пры захаванні ўмовы наяўнасці сімпатыі і радаснага жадання. Таксама рэзультату не будзе і ў тым выпадку, калі ты толькі падманваеш сябе ў тым, што зведваеш да мяне сімпатыю на 7-8 (а не сямейнасць, напрыклад) і ў тым, што зведваеш радаснае жаданне пераняць гэтае ўспрыманне (а не дзейнічаеш з АУВ, напрыклад).

Існуе і ненакіраванае запазычванне АзУ, калі ты пераймаеш зусім новае для цябе АзУ.

 

06-01-07) Магчымая комплексная замена ўспрыманняў - «змена асобы». Чым шырэйшы спектр ахопленых успрыманняў, тым лягчэй перайсці ад адной асобы да другой. Калі ты прывыкла быць скаванай і няўпэўненай, то вельмі складана выдраць з гэтага складу ўспрыманняў нерашучасць і замяніць яе на рашучасць, у той час як калі адразу змяняецца мноства ўспрыманняў (імя, адзежа, звычкі, прывычкі, навакольныя людзі, слоўнікавы склад і г.д.), то замена можа аказацца на здзіўленне лёгкай.

Для новай асобы мэтазгодна выбіраць успрыманні, рэзаніруючыя з АзУ.

Цікавая практыка цыклічнай змены асоб. Хваравітага «раздвойвання асобы» і іншых непажаданых пабочных эфектаў пры гэтым не ўзнікае.

Каб зафіксаваць новую асобу, складзі спіс яе элементаў і прайгравай іх адначасова:

*) Адзежа. Завядзі розныя камплекты адзежы для розных асоб і ніколі не карыстайся адзежай «адзін аднаго».

*) Выбар фраз, слоў. Завядзі розныя прывычныя выразы для розных асоб.

*) Музыка, якую яны слухаюць.

*) Смакавыя перавагі.

*) Месцы шпацыраў.

*) Інтэрасы - любімыя кнігі, тэмы для размовы, спосабы адпачынку і г.д.

*) Кампаніі. Для таго, каб бездакорна адшліфаваць новую асобу, завядзі новых знаёмых, якія будуць ведаць цябе толькі ў выглядзе новай асобы. Паколькі ў іх яшчэ няма стэрэатыпу ўспрымання цябе, яны прымуць цябе такім, які ты ім сябе паднясеш, і тым самым палегчаць прывыканне да новай асобы.

Пабудова новай асобы - вельмі цікавы, творчы працэс, сам па сабе спалучаны з праявай АзУ.

Можна завесці адразу некалькі асоб - сталыя або эпізадычныя. Калі ты фарміруеш асобу, якая складаецца з успрыманняў, рэзаніруючых з АзУ, то вядома ж табе захочацца зрабіць гэтую асобу сталай, каб з цягам часу або адразу перайсці да яе цалкам. Але можна спараджаць эпізадычныя асобы для пэўных задач. Напрыклад, каб навучыцца ўстараняць страх выглядаць тупым у вачах іншых людзей, эфектыўная роля дурніцы. Увайдзі ў новую кампанію і прымусь паверыць усіх у тое, што ты поўная дурніца. Загадзя вывучы падыходныя словы, жэсты, адпрацуй ідыёцкі смех, адказвай неўпапад і г.д. Ты ўбачыш – наколькі моцна ты залежная ад меркавання людзей, наколькі ілюзорная была твая свабода ад заклапочанасці іх меркаваннем.

Змяняючы асобы, ты выявіш нечаканыя для сябе радасныя жаданні. Напрыклад, роля дурніцы рэзка ўзмацніць эратычныя і сэксуальныя ўспрыманні, больш ярка праявяцца некаторыя АзУ  - значыць твая старая асоба перашкаджае праяве сэксуальнасці, а ты гэтага нават і не заўважаеш, паколькі шчыльна зраслася з НФ, заклапочанасцю меркаваннем, прывычкай душыць сэксуальнасць, а калі ты дурніца, клапаціцца няма пра што - ты і так ужо дурніца, усе гэта сапраўды «ведаюць», і можна шалець дзеля задавальнення сябе. Стан свабоды ад заклапочанасці меркаваннем, гэтак жа як і іншыя прывабныя станы, можна запомніць і ўпрыгваць у іх напрамую, улучыўшы іх у склад новай асобы.

Вызваленне ад жорсткай фіксацыі на адной, механічна злепленай асобе, прыводзіць да моцнага аслаблення «адданасці людзям» («АЛ») - сукупнасці НЭ, ПЭ, канцэпцый, механічных жаданняў, механічных распазнаванняў, якія перашкаджаюць пазіцыі самадастатковасці і рэзаніруючых з ёй АзУ. У склад АЛ уваходзіць заклапочанасць меркаваннем, механічны клопат, нуда, задаволенасць, рэўнасць, страх адзіноты, канцэпцыі «майго» і многае іншае.

 

«Сумесная практыка», «сумеснае жыццё» і наогул усё так званае «сумеснае» - гэта часцяком ні што іншае, як спосаб праяўляць і ўмацоўваць АЛ. Тыповая яе праява заключаецца ў тым, што чалавек пачынае казаць не ад сябе, а ад «калектыва» - «мы лічым», «ён разумее».

Паколькі з мордамі практыкуючаму цікавей за ўсё, то да іх узнікае адданасць, і калі яе не ўстараняць, то эфектыўнасць зносін катастрафічна паменшыцца.

Час ад часу знаходзься ў поўнай адзіноце – адыходзячы ў лес на некалькі гадзін або ад'яжджаючы ў іншы горад на некалькі дзён. Яшчэ можна ўстаць у 3-4 гадзіны ночы і займацца сваімі справамі, пакуль усе спяць. Можна спараджаць вобразы, рэзаніруючыя з радаснай адзінотай. Для мяне, напрыклад, гэта ўяўная гісторыя аб тым, што ў выніку маіх эксперыментаў мяне выпадкова занесла ў іншую «прастору», «час», у «паралельны свет сноў», і дарога назад згубленая. Пасляпаўдзеннае мяккае сонца, маленькі, замшэлы гарадок, надыходзіць восень, пыльная дарожка ў невялікім парку, час ад часу праходзяць людзі, якія бясконца далёкія ад мяне, я ніколі не знайду тут блізкую істоту, усе яны спяць глыбокім сном, пагружаныя ў безнадзейна далёкае ад мяне жыццё. Зусім адзін, выкінуты назаўжды з прывычнага свету, і ўсё, што мне застаецца, гэта адчуць захапленне птушкі, якая самотна ляціць, буяны экстаз непрадказальнасці таго, што наперадзе, адчуць экстатычную адданасць да тых, каго я ўжо ніколі не ўбачу, і працягнуць сваё вандраванне нягледзячы ні на што.

Зафіксуй істотныя адрозненні ў стане, калі ты адна, і калі з мордамі. Дамажыся АзУ, знаходзячыся ў адзіноце. Знаходзячыся сярод морд, перыядычна спараджай АзВ, быццам ты адна, зведвай радасную самадастатковасць, сур'ёзнасць поўнай адказнасці за сваю практыку – тады зносіны будуць эфектыўнымі, і замест задаволенасці і шэрасці будзе ўзнікаць адданасць і сімпатыя.

Незалежна ад практыкі іншых морд,

Незалежна ад страхаў і чаканняў,

Незалежна ад абставін, перамог і паражэнняў,

Я буду займацца сваёй практыкай,

Я буду працягваць вандраванне.

06-01-08) Сацыяльныя страхі – грандыёзны пласт АЛ, менавіта таму велізарнае значэнне маюць сацыяльныя эксперыменты («СЭ»), прызначэнне якіх заключаецца ў тым, каб а) выяўляць і ўстараняць азмрочванні, б) зведваць АзУ не проста седзячы на канапе (так званая «канапавая практыка»), а знаходзячыся ў самой гушчы міжасобасных адносін, г.зн. ва ўмовах, калі азмрочванні праяўляюцца асабліва інтэнсіўна, а не ляжаць у глыбокім і недаступным для распазнавання НФ. Любы кантакт з людзьмі прыводзіць да бесперапыннага струмяня азмрочванняў, але нават калі ты адна, сацыяльныя страхі і іншыя азмрочванні, звязаныя з іншымі людзьмі, усё роўна праяўленыя, насычаючы НФ, механічны УД.

Праводзячы СЭ, ты здзяйсняеш дзеянні, на якія людзі выбіраюць рэагаваць негатыўна, і выяўляеш, што іх негатыўнае стаўленне (НС) і нават нянавісць да цябе, іх пагарда, агіда, агрэсіўныя дзеянні – гэта не страшна. Каб выклікаць да сабе НС або нянавісць – досыць толькі на крок адысці ў бок прывычнага ўкладу жыцця – назваць на «ты», аплаціць куплю дробяззю, не сказаць «дзякуй» і г.д., так што магчымасці для правядзення СЭ незлічоныя. Ты павязала сябе незлічонымі абмежаваннямі, душачы радасныя жаданні, толькі дзеля таго, каб НС з боку людзей (часцяком уяўных) праяўляліся трохі радзей, але ў гэтым няма ніякай мэтазгоднасці. Устараненне рэлігійнага страху негатыўнага стаўлення з боку людзей і іншых, якія ўзнікаюць пры СЭ НЭ, прыводзіць да таго, што сацыяльныя страхі рэзка ідуць на змяншэнне, адчыняючы дарогу АзУ.

Калі ў выніку СЭ здараецца нешта, што непасрэдна ўплывае на маё жыццё (напрыклад, мяне стукнуць або аштрафуюць), то гэта ўсё роўна прыводзіць да растварэння страхаў, бо ў будучыні рэлігійны страх НС змяняецца халодным разлікам непажаданых наступстваў.

Нават самы просты СЭ выклікае ў практыкуючага цэлую буру, у выніку бездакорнага ўстаранення азмрочванняў, якія ўзнікаюць, практыкуючы дамагаецца высокай ступені свабоды ад НФ і НЭ, узмацняе здольнасць зведваць АзУ.

Паўтару яшчэ раз: СЭ праводзяцца не для таго, каб дамагчыся «справядлівасці» або пакараць дурняў, і ўжо тым больш не для таго, каб адпомсціць, пазлараднічаць, узмацніць сваю важнасць і пачуццё перавагі, паколькі гэтыя ўспрыманні катэгарычна несумесныя з АзУ. СЭ праводзяцца для таго, каб пераадолець механічныя страхі, навучыцца зведваць АзУ незалежна ад таго – як хто да цябе ставіцца, навучыцца спараджаць АзУ у любых сітуацыях, выбавіць сацыяльныя страхі з глыбокага НФ на паверхню, разабраць іх і ўстараніць; выявіць і ўстараніць мноства дробных і буйных канцэпцый.

Звычайныя людзі, як правіла, упарта не хочуць разумець прызначэнне СЭ, вінавацячы практыкуючых у жорсткасці і патаканні АУВ. Уявіць сябе на месцы практыкуючага яны не могуць, бо ў іх няма жадання ўстараняць азмрочванні і няма імкнення да АзУ, а калі яны ўяўляюць сябе на месцы «ахвяры», то неадкладна зведваюць тыя ж самыя інтэнсіўныя НЭ, што ўзнікаюць у рэальных аб'ектаў СЭ. Зразумела, у СЭ няма жорсткасці, паколькі ў аб'екта СЭ да тысяч усплёскаў НЭ, якія ён выбірае зведваць штодня, дадаецца яшчэ дзясятак, якія ён, дарэчы, мог бы і не зведваць, калі б не выбухаў негатыўнымі эмоцыямі ад кожнай дробязі, бо НЭ – гэта не фізічны боль, які будзе зведваць кожны незалежна ад свайго выбару. Боль можна «прычыніць», а НЭ «прычыніць» немагчыма – кожны сам выбірае – зведваць іх ці не.

Тыповае стаўленне звычайнага «эзатэрыка» да СЭ – як да глупства, дробнага і нявартага занятку. Калі ён уяўляе сябе на месцы практыкуючага, у ім узнікае жах, але прызнацца ў гэтым ён не можа нават сабе, таму, каб не закрануць сваё АУВ, ён кампенсуе свой жах уніжальным стаўленнем да СЭ.

 

06-01-09) «Апісанне АзУ» – гэтае спараджэнне любых успрыманняў, якія валодаюць уласцівасцю ўступаць у рэзананс з гэтым АзУ. Гэта значыць калі ў дадзены момант праяўлена АЗУ, то праява сукупнасці ўспрыманняў, якую мы завем «апісаннем гэтага АзУ», у большасці выпадкаў прыводзіць да таго, што тая ці іншая якасць гэтага АзУ узмацняецца. Такім чынам, «апісаннем» можа быць і слова, і бессэнсоўны гук, карціна, музыка, рух цела, расліна, жывёла, расстаноўка прадметаў на стале – усё, што хочаш, але часцей за ўсё ўжываюцца апісанні ў выглядзе слоў (думак):

1) Думкі (або вобразы), змест якіх мы завем «асацыяцыямі», «параўнаннямі»: «неба на заходзе», «зямля, якая ачышчаецца ад снега» і г.д.

2) Думкі, якія апісваюць характар змены любых іншых успрыманняў, якія праяўляюцца раўналежна апісанаму АзУ, папярэдніх яму або наступных за ім.

3) Думкі, якія апісваюць характар змены якасцей апісанага АзУ, у тым ліку ў залежнасці ад праявы іншых успрыманняў.

Для таго, каб апісанне максімальна рэзаніравала з АзУ, неабходна:

а) максімальна выразна падкрэсліць спецыфічныя асаблівасці гэтага АзУ, якія адрозніваюць яго ад іншых АзУ

б) не выкарыстоўваць паэтызмы, філасофскія тэрміны і іншыя словы, не якія пазначаюць пэўных успрыманняў (такія як залімітавы, касмічны, звышсвядомасць, чароўны, неспасціжны, праўдзіва існае і інш.), а выкарыстаць толькі словы, якія маюць крайне яснае значэнне (такія як сабака, хвоя, марознае паветра, хацець дыхаць і інш. – гэта значыць тое, што зведваў шмат разоў).

Па меры павелічэння вопыту зведвання АзУ, апісанні шліфуюцца, чысцяцца ад баласта, абрастаюць рэзаніруючымі дэталямі. Напрыклад, Скво для апісання «адхіленасці» спрабавала выкарыстаць словы, запазычаныя ёю з «эзатэрычных» кніг, але дарэмна - рэзанансу не ўзнікала, пакуль нарэшце не паўстала апорнае рэзаніруючае слова «адзежа». Выніковае апісанне: «калі ўзнікае адхіленасць, асобасныя ўспрыманні пачынаюць успрымацца як адзежа – тое, што можна надзець або зняць».

«Фіксацыя» - дзеянне па фіксаванню таго факту, што ўспрыманне было (ёсць). Фіксаваннем можа з'яўляцца або апісанне ўспрымання, або любы спосаб маркіроўкі – напісаць галачку або абрэвіятуру, якая пазначае дадзенае ўспрыманне, або паказаць лічбу яго інтэнсіўнасці, або перасунуць шарык на пацерках і  да т.п.

Частая памылка фіксацыі адкрыццяў: ты запісваеш яго адразу пасля яго з'яўлення, пасля чаго ўзнікае задаволенасць, хаатычныя адцягненні. У выніку на паперы застаюцца словы, абмусольванне якіх не прыводзіць да ўспаміну дасягнутай яснасці. Для прадухілення такога зыходу неабходна некалькі разоў перапражыць адкрыццё, вярнуцца да яго некалькі разоў, карэктыраваць рэзаніруючае апісанне.

«Фармальная практыка» («ФПР») – дзеянні, якія:

1) выконваюцца шмат разоў і шчыльна,

2) матываваныя і суправаджаюцца радасным жаданнем,

3) суправаджаюцца памятаннем аб АзУ,

4) маюць за мэту (прамую або ўскосную) спараджэнне або ўзмацненне АзУ,

5) рэзаніруюць з АзУ (пажадана),

6) суправаджаюцца фіксацыяй.

Пры выкананні ФПр неабходна перашкаджаць механізму планавання, як бы ні хацелася сказаць сабе «сёння я зраблю столькі актаў», і зведаць задаволенасць. Такія фразы дапушчальныя толькі ў якасці азоранага фактару. Планаванне не перашкаджае праяве радасных жаданняў толькі ў тым выпадку, калі жаданае дасягаецца ў выніку выканання шматступеннага працэсу, у якім планаванне выступае ў ролі рэгулятара, сілы, якая звязвае. ФПр не з'яўляюцца такім працэсам, таму планаванне ФПр – гэта заўсёды супрацьстаянне радасным жаданням, прыводзіць да рэзкага паніжэння эфектыўнасці.

ФПр у цэлым, і фіксацыі ў прыватнасці, робяць практыку спараджэння АзУ  максімальна эфектыўнай, бо:

1) забяспечваюць плаўнае, няўхільнае пераадоленне НФ і «нічога-не-адбываецца»

2) фарміруюць устойлівы «масток» да АзУ, замацоўваючы шматразовым паўторам прывычку іх зведваць

3) умацоўваюць прывычку зведваць радасныя жаданні, а таксама ўпарта і рашуча рэалізоўваць іх

4) пошук найболей рэзаніруючага апісання разумее шматкратнае перапражыццё АзУ 

«Апісанне тэхналогій» выключна эфектыўнае для дзейснай практыкі спараджэння АзУ. Ад першаснага, «сырога» запісу перажытага, праз шматразовы паўтор вопыту, выяўленне істотных і неістотных элементаў, да канчатковага фарміравання спісу неабходных і пажаданых этапаў – так фарміруюцца элементы тэхналогіі дасягнення жаданых станаў.

Апісваючы АзУ, якое праяўляецца ў дадзены момант, мы вылучаем «якасці АзУ», г.зн. характэрныя асаблівасці, якія распазнаваюцца распазнавальнай свядомасцю: «экстатычнасть», «насычанасць», «глыбіня», «інтэнсіўнасць», «пранізлівасць», «магнетычнасть». Апісанні якасцей гл. у канцы главы «спіс АзУ  з апісаннямі».

 

Што я магу рабіць у дадзены момант?

а) зведваць НЭ, ПЭ, аддавацца ХА.

б) зведваць АзУ.

д) прыкладаць намаганні да дасягнення АзУ, выконваючы ФПр (бо менавіта ФПр з'яўляюцца сродкам стварэння і ўмацавання прывычкі зведваць АзУ  за кошт множных актаў змены ўспрыманняў).

Больш і выбіраць няма з чаго.

Калі ты пачынаеш займацца ФПр, часам узнікае санлівасць, сіла якой можа стаць непераадольнай. Спробы выспацца ні да чаго не прыводзяць, бо прычына не ў недасыпанні, а ў тым, што ты апыняешся ў незнаёмым раней стане – перарываецца бесперапынны струмень хаатычных адцягненняў, ёсць азораны фон. Дагэтуль табе былі вядомыя толькі два станы – сон і няспанне з нязменна ўласцівым яму НФ і хаатычнымі адцягненнямі. Устараненне нязменных атрыбутаў няспання механічна прыводзіць да саслізгвання ў іншы вядомы табе стан – сон. Калі не паддавацца санлівасці, працягваць займацца ФПр, робячы перапынкі датуль, пакуль санлівасць не адступіць, то праблема знікае. Найболей эфектыўна ўстараняюць санлівасць любыя інтэлектуальныя, псіхалагічныя і фізічныя гульні, спаборніцтвы, ПЭ.

Практыкі штодзённай, штодвухгадзіннай, штогадзіннай, штохвіліннай, 15-, 10- і 5-секунднай фіксацыі можна сумяшчаць і чаргаваць, праводзячы іх стала або на працягу абранага перыяду часу. Яны прыводзяць да таго, што інтэнсіўнасць і поўнасць жыцця ўзрастаюць  шматразова.

Штодзённую фіксацыю я раю праводзіць заўсёды – у канцы дня падагульняць зробленыя запісы, падводзіць вынік пражытаму дню так, як падводзяць вынік году – выпісваць адкрыцці, фіксаваць рэзультаты праведзеных вопытаў і ФПр, асвяжаць спіс радасных жаданняў, падсумоўваць секунды, пражытыя ў эАзУ і г.д. Людзі прывыклі ставіцца да аднаго дню, як да дробязі, але цэлы дзень па-за практыкай азначае цэлы дзень заліпання ў задаволенасці, шэрасці, НФ і НЭ – гэта шырокі крок да смерці, за якім яшчэ доўга будзе цягнуцца шлейф шэрасці і НЭ. Мэтазгодна пералічыць сваё жыццё на дні і весці адлік па днях, а не гадах – гэта спрыяе ўстараненню механічнага абыякавага стаўлення да аднаго дню.

Калі дзень прыраўнаваны да «году», то кожныя дзве гадзіны можна пазначыць адпаведным месяцам. Штодвухгадзінную («2гф») або штогадзінную фіксацыі («шгф») я таксама раю праводзіць заўсёды пры любых абставінах, у тым ліку ўначы, бо гэта спрыяе больш якаснаму высыпанню з-за таго, што сон перарываецца на спараджэнне АзУ, не адбываецца шматгадзіннага заліпання ў НФ, а таксама гэта спрыяе атрыманню пазацялеснага вопыту і вопыту ўсвядомленых сноў. Нават калі вынікам гадзіны будзе запіс «нічога не зроблена», або зафіксаваны толькі спіс зведаных НЭ, то і гэта будзе дзеяннем, што абуджае і падахвочвае .

Тыповыя памылкі пры шхф: «стартавая мітусня» (спазматычныя спробы пачаць нешта рабіць, лёгкая паніка); «стартавая інэрцыя» (думкі «наперадзе цэлая гадзіна, цяпер скончу справы і прыступлю да практыкі» - самападман, вядзе да паражэння); «перманентная інэрцыя» (стартавая інэрцыя доўжыцца амаль усю гадзіну, прыводзіць да фінішнай мітусні); «фінішная мітусня» (спазматычныя спробы хоць у апошнія хвіліны нешта зрабіць - азначае паражэнне, самападман, адсутнасць цікавасці да практыкі).

Пры штохвіліннай («шхф»), 15-секунднай («15сф») і 10-секунднай фіксацыі («10сф») фіксуецца, напрыклад, агульная ацэнка стану за паказаны перыяд часу. Я прапаноўваю выкарыстаць шкалу ад 1 да 9, дзе «5» адпавядае «нічога не адбываецца», «6» - слабы азораны фон, «7» - устойлівы АФ з усплёскамі АзУ, «8» - сталыя АзУ, «9» - моцныя АзУ  з усплёскамі экстатычнасці. І аналагічна ўніз: «4» - слабы НФ і г.д. Пры шхф ёсць магчымасць выстаўляць адразу некалькі адзнак, напрыклад фіксаваць максімальную інтэнсіўнасць НЭ і АзУ, інтэнсіўнасць прыкладзеных намаганняў і г.д. – на выбар.

Пры 5-секунднай фіксацыі («5сф») можна выкарыстаць тыя ж або спрошчаныя абазначэнні. Спачатку можа здацца, што нават шхф (не кажучы ўжо аб больш частых фіксацыях) - гэта нешта немагчымае. На практыцы аказваецца, што шхф цалкам сумяшчальная амаль з любой дзейнасцю (фіксацыю можна праводзіць і разумова), і не толькі не «траціць час», але наадварот – робіць яго цалкам насычаным, змушаючы стала ажыццяўляць памятанне аб практыцы, аб АзУ, робячы немагчымым бескантрольнае заліпанне ў НФ і НЭ, доўгіх хаатычных адцягненнях, прыводзячы да дасягнення ўстойлівага АФ і нечакана вялікай колькасці цікавых назіранняў, адкрыццяў. Вопытныя практыкуючыя здольныя праводзіць шхф на працягу некалькіх гадзін запар, а 15-10-5сф на працягу дзесяткаў хвілін. Можна правесці аналогію: калі дыскета не адфарматыраваная, на яе нічога не запішаш - жыццё звычайнага чалавека менавіта такое, пралятае як сон. Калі дыскету адфарматыраваць, тады яе можна шчыльна запоўніць – жыццё падчас ФПр насычанае да краёў, і пражыты дзень адчуваецца так, нібы мінуў тыдзень.

Вельмі эфектыўныя практыкі выражэння жадання ўслых («ВЖУ»). Калі сітуацыя не дазваляе выяўляць жаданне ўслых, то можна рабіць гэта сам сабе, па магчымасці суправаджаючы хаця б лёгкай артыкуляцыяй вуснамі. Я раю:

1) праводзіць ВЖУ серыямі, не менш за 10 актаў у серыі, аптымальна па 50-100.

2) пасля кожнай доўгай серыі рабіць паўзу і прыслухвацца да  АзУ, якія ўзнікаюць, устараняючы хаатычныя адцягненні.

3) калі хаатычныя адцягненні падчас паўзы становяцца занадта назойлівыя, мэтазгодна пачаць новую серыю.

4) выбіраць пэўныя жаданні: «хачу зведваць адданасць», «хачу ўсведамляць сябе ў сне», «хачу, каб усе маглі зведваць азораныя ўспрыманні».

5) караціць фразу, якую прагаворваеш, калі ў выніку шматкратнага паўтору скарочаны варыянт цвёрда асацыяваны з поўным гучаннем, напрыклад замест «хачу, каб усё маглі зведваць азораныя ўспрыманні» - «хачу для ўсіх АзУ».

6) зразумець тое, што практыка прывядзе да прыкметных змен тады, калі будзе выконвацца каля 1000 актаў ВЖУ на працягу дня.

Пасля таго, як некалькі дзён запар ты інтэнсіўна займаешся ФПр, я раю зрабіць перапынак на 1-2 дні, нават калі гэта прывядзе да спаўзання ў слабы АФ. Калі АФ па большай частцы змяняецца ННЗ, то перапынак робіцца карацейшым, бо ўзнікае радаснае жаданне працягнуць ФПр, дамагаючыся ўстойлівага АФ. Падчас перапынкаў я раю часцей (без фіксацый) вяртацца да пытання «што я цяпер зведваю?». Падчас перапынку могуць адбыцца значныя адкрыцці – новыя яснасці, новыя АзУ.

 

Я раю падчас ВЖУ адсочваць:

1) каб паўтор фразы не быў механічным, каб кожная фраза суправаджалася хоць слабой, але праявай адпаведнага жадання. Працягласць кожнага акту ВЖУ прыкладна роўная 5-10 секундам.

2) ці ёсць АФ або ўсплёскі АзУ  па часе ВЖУ

3) ці ёсць непасрэдна цяпер радаснае жаданне працягваць ВЖУ, прадчуванне

 

Калі атрыманы значны вопыт ВЖУ, і жаданне выразна адрозніваецца як асобнае ўспрыманне, ВЖУ можна мадыфікаваць у «бесперапыннае спараджэнне жадання» («БСЖ»): пры гэтым прагаворванне жадання спыняецца (у тым ліку ва УД), і кантроль ажыццяўляецца толькі за тым, каб жаданне было выразна праяўлена. Працягласць акту памяншаецца да 1-3 секунд, што паскарае праяву інтэнсіўнага АФ, але пры гэтым неабходна зразумець, што пры адсутнасці прагаворвання павялічваецца верагоднасць «засынання», змазвання практыкі, саслізвання ў хаатычныя адцягненні – асабліва ў той час, калі АФ яшчэ няўстойлівы і слабы.

 

Да ФПр маюць дачыненне таксама практыкі:

*) механічнай замены [відавочна ілжывай канцэпцыі].

*) перепражыцця [значных падзей з асабістай гісторыі, з устараненнем НЭ і спараджэннем АзУ]

*) фіксацыі яснасці. Пры гэтым паўтараецца фраза, рэзаніруючая з яснасцю. Напрыклад, паўтараючы фразу «я – іншы», я засяроджваюся на яснасці ў тым, што ў мяне свой шлях незалежна ад таго – хто што аб гэтым думае, што я буду рэалізоўваць свае радасныя жаданні незалежна ад таго – хто што робіць, што я не хачу механічна пераймаць іншых. Гэта ўстараняе фонавую адданасць людзям, прыводзіць да праявы пацуцця таямніцы, бясконцага вандравання і г.д.

*) звароту ўвагі [з хаатычных адцягненняў да жаданага стану]. Напрыклад, пытанне сябе «што цяпер?» узмацняе ўважлівасць да бягучага стану, памятанне аб АзУ  і радасных жаданнях, выяўляе вялацякучыя НФ і слабыя НЭ.

*) эмацыйнай паліроўкі.

ФПр з'яўляюцца «выратавальным кругам» падчас спаду, бо гэта самае простае, што можна пачаць рабіць – выконваць адну з ФПр, у выніку чаго стан пачне хоць і павольна, але непазбежна змяняцца.

Часта ўзнікае радаснае жаданне праводзіць ФПр нават у той час, калі выяўленыя яркія АзУ, фон экстатычнасці – узнікае эфект «напампоўвання», калі ўзмацняюцца якасці АЗУ. Жаданне займацца ФПР знікае толькі на стадыі дасягнення экстатычных АзУ, калі экстатычнасць дасягае стадыі «нязноснасці».

Стварэнне «азораных прывычак»: рэалізацыя радаснага жадання дамагчыся таго, каб нейкае вызначанае дзеянне (пажадана, якое б здзяйснялася некалькі разоў на працягу дня) заўсёды суправаджалася, як мінімум, намаганнем па спараджэнню пэўнага АзУ, і як максімум – праявай гэтага АзУ. Напрыклад можна дамагчыся таго, каб кожны раз, наліваючы ваду ў чайнік, зведваць захапленне або пачуццё прыгажосці. Але менавіта КОЖНЫ РАЗ. Магчыма, спачатку ты будзеш затрачваць у 5 разоў больш часу на тое, каб паставіць чайнік кіпяціцца, але праз тыдзень-два зведванне АзУ  пры гэтым дзеянні ўвойдзе ў прывычку, і ты зможаш пачаць барацьбу на наступным участку. Рабі крок за крокам – пакінь гігантаманію тым, хто ніколі не зменіцца, і рабі адзін пэўны крок за другім у адпаведнасці з радаснымі жаданнямі.

06-01-10) АУВ – адчуванне [уласнай] важнасці. АУУ – адчуванне [уласнай] ушчэрбнасці. Жаль [да сабе]. Пакрыўдзілі [мяне]. Агрэсія [да таго, хто супраць мяне]. Здушлівыя і раздзіраючыя НЭ – гэта рэакцыі на прыгнечанне «я», а ПЭ – рэакцыя на падтрымку «я», так што важнасць самога сябе, вынікаючая з ілюзіі «я» – аснова НЭ і ПЭ. Нават АУУ ёсць следства АУВ, бо ўзнікае тады, калі «я-важны» ушчэмлены, і не атрымліваецца абараніць гэтую важнасць. Калі ёсць АзУ, думкі аб «я» становяцца слабымі, перарывістымі, адыходзяць на задні план, а калі ёсць экстатычныя АзУ, «я» становіцца і зусім зманлівым.

Калі ты шчырая, то хутка заўважыш, што разважанні аб ілюзорнасці «я» нічога не змяняюць, і неабходна рабіць нешта лімітава пэўнае, каб прыслабіць бок гэтай ілюзіі, які больш за ўсё змярцвляе – АУВ. У якасці выключна эфектыўнай практыкі я прапаноўваю практыку «сталкінга». Практыка сацыяльных эксперыментаў з'яўляецца выдатным папярэднім практыкаваннем. Шмат разнастайнай інфармацыі аб сталкінге можна знайсці ў выдатных кнігах Кастанеды. Сталкінг заключаецца ў наўмысным стварэнні сітуацый, ад якіх звычайныя людзі ўцякаюць як ад агню: у якіх максімальна паражаецца тваё АУВ, і ты бездакорна ўстараняеш  НЭ і ПЭ, якія ўзнікаюць. Аптымальны спосаб стварыць такую сітуацыю – апынуцца ва ўладзе або ў сферы ўплыву тырана: тупога, агрэсіўнага, напышлівага чалавека (або групы людзей), які імкнецца абражаць, зневажаць, душыць іншых людзей, умее гэта рабіць і мае для гэтага дастаткова магчымасцей. Самыя «жудасныя» сітуацыі, якія толькі можа ўявіць звычайны чалавек, з'яўляюцца самымі прынаднымі для практыкуючага сталкінг.

Сталкінг канчаецца паражэннем, калі ты перастаеш дамагацца бездакорнага ўстаранення НЭ, а таксама калі ўзнікае жаданне адпомсціць, забіць, нашкодзіць тырану, бо гэта азначае, што ты заняў пазіцыю ахвяры, гэта значыць прайграў вайну з АУВ і сам стаў ператварацца ў тырана.

Сталкінг канчаецца поўнай перамогай, калі а) нягледзячы ні на што, твая вытрымка і рашучасць застаюцца непахіснымі, ты бездакорна ўстараняеш НЭ і зведваеш АзУ, і б) ты ўтрымліваеш тыя пазіцыі, якія абраў утрымаць (напрыклад, захаваць фізічную цэласнасць, або цэласнасць банкаўскага рахунку і да т.п.).

Для таго, каб дамагчыся максімальна яркага рэзультату, неабходны дакладны разлік. Сапраўдныя тыраны – рэдкасць, і калі ты выпусціш аднаго, то няма гарантыі, што знойдзеш іншага. Сустрэўшы тырана, неабходна патрапіць у сферу яго ўплыву, вывучаць яго механізмы, шукаць спосабы маніпулявання, удасканальваючы мастацтва змены сваіх асоб і паказваючыся яму так, каб ён мог праявіць якасці тырана найболей выпукла. Ніколі не адпачывай на лаўрах - ты заўсёды можаш зрабіць яшчэ больш, каб гульня стала больш пэўнай, каб узмацніўся ціск на тваё АУВ з боку тырана.

Спіс рэзультатаў даследавання тырана можа складацца з наступных пазіцый:

*) якімі спосабамі ўшчамлення твайго АУВ ён валодае. Напрыклад ці здольны ён гнеўна гарлапаніць, або атрутна высмейваць, або выстаўляць пасмешышчам і г.д.

*) якія «кнопкі» і як ты можаш «націскаць», каб маніпуляваць ім, прымушаючы яго тэрарызіраваць цябе.

*) якія ёсць спосабы выйсці з пад яго ўплыву, скончыўшы эксперымент, яго асноўныя слабасці. Напрыклад гэта можа быць:

а) страх перад старэйшымі тыранамі (начальства, сваяк, сябар і інш. – усё тыя, каго ён прызнае як сваіх «законных» тыранаў)

б) страх страты маёмасці, статуту, пасады, грошай і да т.п.

в) страх стаць пасмешышчам, быць зняважаным – адзін з наймацнейшых страхаў тыранаў, бо быць тыранам і азначае мець вельмі «ранімае» АУВ.

г) страх перад незразумелымі паводзінамі. Незразумелыя паводзіны выклікаюць страх, бо імі цяжка кіраваць, і заўсёды ёсць небяспека страты кантролю.

Калі тыран не бярэ сякеру і не забівае цябе без прадмоў, то гэта і азначае, што ў яго ёсць цэлы шэраг «слабасцей», ці абмежавальнікаў яго паводзін. Выяўленне і даследаванне гэтых абмежавальнікаў і з'яўляецца мэтай вывучэння тырана.

Практыка сталкінга выяўляе, што значная (калі не пераважная) частка заклапочанасці будучыняй заключаецца не толькі ў страху нейкіх абставін, колькі ў страху уражэння АУВ. Рэзкае аслабленне страху будучыні прыводзіць да лавінападобнага росту пачуцця таямніцы і іншых АзУ.

Крытэр паспяховага сталкінга – асалода, якую ты зведваеш у разгары ўзаемадзеяння з тыранам. Кастанеда піша, што ваяры мэтанакіравана выкарыстоўвалі ўзаемадзеянне з тыранамі для таго, каб зведваць асабліва інтэнсіўную асалоду – адбываецца гэта з прычыны таго, што ў выніку бездакорнага ўстаранення НЭ у найцяжэйшых умовах, калі максімальна задзейнічаныя самыя магутныя механізмы іх узнікнення, пачынаецца масіраваная праява АзУ.

Аскетызм – гэта практыка, накіраваная на пераадоленне (г.зн. бездакорнае ўстараненне) другой часткі заклапочанасці будучыняй - страху перад абставінамі. Я ствараю сітуацыі, у якіх ёсць прывычка зведваць моцныя НЭ (першым чынам ЖдС), пры гэтым сочачы за тым, каб не зрабіць незаменнай шкоды фізічнаму целу. Прыклады:

*) у спякоту піць гарачую, вельмі нясмачную ваду

*) спаць у шумным, смуродным, няёмкім месцы

*) ёсць прэсную ежу

*) абматацца прадэзінфіцыраваным калючым дротам, каб ад кожнага руху ўзнікаў моцны фізічны боль (не дапушчаючы нагнаення),

і гэтак далей – магчымасці незлічоныя.

Мае значэнне не тое – наколькі важнымі здадуцца твае дзеянні старонняму назіральніку, а тое – што ты зведваеш. Калі ты, здзяйсняючы «подзвігі ілжывага аскетызму», спіш на цвіках, і зведваеш пры гэтым АУВ, ЖдС, іншыя НЭ, то такі «аскетызм» прывядзе туды ж, куды прыводзяць усе азмрочванні - да маразму і раскладання.

 

06-01-11) Жаданне дамалёвак і выцясненняў («ЖДВ») заўсёды з'яўляецца механічным, бо радасныя жаданні заўсёды рэзаніруюць з разумовай яснасцю. Лёгка праверыць, што ЖДВ адпавядае прыкметам механічных жаданняў.

Немагчыма культываваць шчырасць у чымсьці адным, і няшчырасць у іншым. Нежаданне адрозніваць і даследаваць праявы іншых людзей, якое суправаджаецца жаданнем падтрымліваць тым не менш жаданы іх вобраз, непазбежна і рэзка аслабляе здольнасць распазнаваць успрыманні ў самім сабе, што вядзе да тупасці, НЭ і іншых азмрочванняў.

Праца з дамалёўкамі – камень спатыкнення для велізарнага ліку практыкуючых, таму я хачу скласці зборнік прыкладаў разбораў дамалёвак накшталт зборніку «пытанні і адказы»: пары «кавалак са справаздачы» - «каментарый».

Найболей ваяўнічыя дамалёўкі праяўляюцца ў дачыненні да людзей, якіх ты лічыш «блізкімі» і «добра знаёмымі». З гэтым звязана тое, што самае найблізжэйшае асяроддзе практыкуючага часцяком вельмі агрэсіўна ставіцца да яго заняткаў практыкай, бо калі ён імкнецца распазнаваць успрыманні, развіваць яснае мысленне, устараняць канцэптуальнасць, то перастане прымаць на веру тыя вобразы, якія людзі ствараюць і падтрымліваюць – ён захоча шчыра разабрацца ва ўспрыманнях навакольных людзей і скласці да іх сваё стаўленне.

 

Вельмі распаўсюджаная ілжывая апора на дамалёўкі ў спараджэнні АзУ. Калі ты ўявіш, што дзяўчынка, якую ты лашчыш, зведвае пяшчоту, то пяшчота ўзмацніцца. Калі ўявіш, што яна зведвае злараднасць (ад таго, напрыклад, што забрала цябе ў рэальных або ўяўных канкурэнтак), пяшчота знікае. Адгэтуль думка: «я хачу зведваць пяшчоту. Я дамалёўваю ў ёй пяшчоту і сама яе зведваю. Пяшчота для мяне прывабнае ўспрыманне, навошта ад яе адмаўляцца?».

Іншымі словамі, дамалёўка прымаецца за спосаб зведваць АзУ. Тым не менш, нягледзячы на ўяўную відавочнасць такога ходу думкі, ён ілжывы, і дамалёўка з'яўляецца азмрочваннем, гзн. не толькі не спрыяе праяве АзУ, але наадварот – перашкаджае. І калі ты хочаш зведваць АзУ  мацней, разнастайней і часцей, неабходна разабрацца ў гэтым пытанні. Каб дамагчыся яснасці, неабходна звярнуць увагу на наступнае:

а) дамалёўка – гэта культываванне няшчырасці, прыгнечанне шчырасці. Шчырасць заўсёды рэзаніруе з АзУ, з яснасцю – незалежна ад таго, што менавіта ты выявіла ў выніку праявы шчырасці. Няшчырасць заўсёды вядзе да агульнай тупасці, узмацнення НЭ, няздольнасці распазнаваць успрыманні і – такім чынам - выбіраць жаданыя, а значыць да няздольнасці зведваць радасныя жаданні, культываваць АзУ. Мала таго, шчырасць – сама па сабе выключна прывабна АзУ.

б) дамалёўкі часта суправаджаюцца трывожнасцю іх (сама)выкрыцця, НС да таго, што можа паскорыць выкрыццё або ўзмацніць кантраст паміж «калючкамі» і дамалёўкамі, іншымі НЭ. Чым далейшы дамалёваны вобраз ад «калючак», тым мацнейшая ў табе фонавая трывожнасць.

З гэтага назірання можна вывесці здагадку, што сярод іншых успрыманняў у чалавеку часта ёсць сляды разумовай яснасці ў тым, што яна няшчырая і дамалёўвае іншых – напрыклад у выглядзе часткі сляпога ўнутранага дыялогу, якая актыўна душыцца. Гэта азначае, што любы чалавек можа выявіць і ўстараніць дамалёўкі, калі ў яе паўстане такое жаданне, і працяг дамалёўвання азначае толькі адсутнасць жадання быць шчырым.

в) дамалёўкі – перашкода для пяшчоты, сімпатыі і іншых АЗУ, бо каб дамалёўка не разбурылася, неабходна перастаць успрымаць праявы чалавека, стала душыць яснасць у яго праявах, у выніку замест жывога чалавека ты трымаеш перад сабой толькі гіпсавы злепак, да якога немагчыма зведаць пяшчоту і сімпатыю. Выбарчая ж няшчырасць, на якую спадзяваюцца тыя, хто хоча з дапамогай дамалёвак зведваць АзУ, немагчымая.

г) спроба «нічога не ўяўляць» вядзе да складанай формы самападману, калі ты толькі думаеш, што нічога не ўяўляеш, але паводзіш сябе так, як паводзяць сябе людзі, якія дамалёўваюць. З боку гэта вельмі добра відаць, і лёгка выявіць шчырым даследаваннем самога сябе.

д) калі дамалёўка, якая ўсяляк культывуецца,  ўсёткі руйнуецца (а гэта заўсёды рана ці позна адбываецца), колькасць і інтэнсіўнасць НЭ узмацняецца да катастрафічна высокага ўзроўню, і можа нават з'явіцца жаданне ніколі не зведваць пяшчоту і сімпатыю. У выніку тупасці ты не здольная разабрацца ў тым, што прычына гэтых НЭ не ў АзУ, а ў тым, што ты культывавала тупасць. Калі дамалёўка руйнуецца ў выніку жадання дамагчыся яснасці і шчырасці, ты заўсёды зведваеш вельмі яркія прылівы АзУ  і радасных жаданняў.

е) жаданне дамалёўваць - заўсёды механічнае. Уяві, што ты страціла магчымасць мець зносіны са сваёй дзяўчынай/хлопцам – адразу ўзнікаюць наймацнейшыя НЭ: пачуццё страты, ЖдС і інш. Гэта, у адрозненні ад агульнапрынятага меркавання, не прыкмета «кахання», а наадварот – найдакладнейшая прыкмета механічнага жадання, г.зн. жадання, матываванага азмрочваннямі, а не АзУ  (напрыклад ЖдС, АУВ, смагай уладання, рэўнасцю, страхамі адзіноты, нуды або шэрасці і інш.). «Каханне», якое разумеецца як сукупнасць АзУ, такіх як пяшчота, сімпатыя, адданасць і інш., ніколі не суправаджаецца НЭ пры думках аб раставанні, немагчымасці зносін. Калі НЭ узнікаюць, значыць да тваёй сімпатыі прымешаная значная доля механічных жаданняў, ЯКІЯ ЗАБІВАЮЦЬ пяшчоту і сімпатыю. Адданасць, якая разумеецца як сукупнасць механічных жаданняў і НЭ, заўсёды ўзнікае ў той ступені, у якой ты дамалёўваеш чалавека. Адданасць узнікае толькі да дамалёвак. Калі ты пачынаеш даследаваць чалавека і спыняць дамалёўкі, то незалежна ад рэзультатаў гэтага даследавання – ці выявіш ты ў ім нячулым бервяно або яркую асобу, якая імкнецца – у любым выпадку твая прыхільнасць знікне, а АзУ  узмацняцца.

Жаданне дамалёўваць узмацняецца пасля аргазму, заліпання ў шэрасці, нудзе, ЖдС і іншых НЭ. Калі ёсць АзУ, ёсць і імкненне да шчырасці любой цаной. Калі ёсць НФ, узнікае хваравітая адданасць «цане», г.зн. нежаданне растацца з дамалёўкай, як са сродкам дасягнення задаволенасці, уцёку ад шэрасці.

ж) чым мацнейшыя дамалёўкі, тым больш НЭ узнікае ў табе ў адказ на прапанову даследаваць таго чалавека, а асабліва, калі хтосьці спрабуе даследаваць яго сам, ды і цябе заадно. Калі ты шчырая, падобныя прапановы і ініцыятывы выклікаюць толькі ўсплёск сімпатыі, адданасці, прадчування пошуку азмрочванняў і вызвалення ад іх.

з) паколькі дамалёўкі праяўляюцца мацней за ўсё з самымі «блізкімі» людзьмі, з якімі ты маеш зносіны часцей за ўсё, то нават калі ты ў іншы час дамагаешся шчырасці, устараняеш НЭ і спараджаеш АзУ, эфектыўнасць намаганняў імкнецца да нуля, паколькі велізарную колькасць часу ты культывуеш тупасць і адданасць (ці НЭ і страх НЭ). Немагчыма не заўважыць, што ўстараненне дамалёвак рэзка павялічвае эфектыўнасць практыкі ва ўсім астатнім, а ўзнікненне новай хвалі дамалёвак рэзка зніжае яе.

і) як жа быць з галоўным аргументам - што дамалёўкі «дапамагаюць» зведваць АзУ? Калі, дамалёўваючы чалавека, ты зведваеш да яго пяшчоту, гэта азначае толькі тое, што пяшчота праяўляецца НАСУПЕРАК, а не дзякуючы дамалёўкам, і што ты магла б зведваць і пяшчоту і іншыя АзУ  непасрэдна цяпер значна больш моцна і працягла, калі б прыступіла да ўстаранення дамалёвак. Да гэтага чалавека ці іншага ці ў безаб'ектнай форме.

к) узмацняючы адданасць гіпсаваму злепку, ты пазбаўляеш сябе яснага распазнавання, і ў выніку выключна цікавы для цябе чалавек можа мінуць прама ў цябе пад носам, і ты, перапоўненая тупасцю і НЭ, не ўбачыш яго, страціўшы тым самым магчымасць рухацца да АзУ  сямімільнымі крокамі, бо нішто так не паскарае праяву АзУ, як іх рэзананс з тымі праявамі ў іншых людзях, якія даюць падставы выказаць здагадку, што яны зведваюць АзУ  – я ўжо не кажу аб страце рэдкай магчымасці абмену вопытам у практыцы дасягнення АзУ.

л) дамалёўка чалавека несумяшчальная з сімпатыяй да яго! Гэта можа здацца абсурдным, але тым не менш гэта відавочна. Калі я дамалёўваю, то ствараю фіксаваны хлуслівы вобраз і зведваю ад гэтага задаволенасць. А за шклом гэтага вобразу застаецца істота, якая зведвае азмрочванні, і магчыма імкнецца да свабоды ад іх. І я мог бы спрыяць таму, каб гэтая істота перастала зведваць азмрочванні, садзейнічаць яе намаганням па дасягненню яснасці і АзУ  (калі гэтыя намаганні ёсць, а не дамалёўваюцца), але я выбіраю не бачыць яго азмрочванняў, а наадварот – матывую яго да падтрымання самападману. Дамалёўваць чалавека – значыць заганяць яго ў магілу. Гэта значыць культываваць задаволенасць і поўную абыякавасць да яго. Гэта катэгарычна несумесна з радасным жаданнем, каб ён вызваліўся ад азмрочванняў і зведваў АзУ, з пазіцыяй бодхісаттвы.

 

Даследаванне ўспрыманняў іншых людзей уключае ў сябе:

1) стварэнне спісу пытанняў, якія ты задаў бы сам сабе, калі б вырашыў дамагчыся шчырасці, разабрацца ў сабе самім

2) атрыманне адказаў на гэтыя пытанні ад вопытнага чалавека

3) у выпадку агульных, смутных адказаў – заданне дадатковых, удакладняючых пытанняў

4) супастаўленне паводзін чалавека з яго адказамі, выяўленне супярэчнасцей, невыразнасцей, новыя пытанні

5) стварэнне сітуацый, у якіх чалавек, якога даследуюць, так сябе будзе паводзіць, што магчыма з'явяцца падставы для здагадкі аб складзе яго ўспрыманняў

6) калі чалавек кажа, што «хоча нешта», то пазнаць (і назіраць) – што ён зрабіў для рэалізацыі жадання, якія рэзультаты

7) калі чалавек кажа, што «зразумеў нешта», то ўдакладніць – што менавіта ён зразумеў, і назіраць – ці змяніліся яго паводзіны ў адпаведнасці з яго меркаваным разуменнем, пазнаць – што ён зрабіў, каб змяніць паводзіны ў адпаведнасці з меркаваным разуменнем, якія рэзультаты яго дзеянняў

8) пры інтэрпрэтацыях адказаў або ўчынкаў чалавека не абмяжоўвацца адной інтэрпрэтацыяй – кожны раз знаходзіць 2-3 або больш, пасля чаго даследаваць іх абгрунтаванасць, несупярэчлівасць астатнім учынкам і словам чалавека.

 

Тыповыя памылкі пры даследаваннях:

1) Пытанні задаюцца бяззубыя, загадзя адаптаваныя да дадзенага чалавека, каб не выклікаць яго НС, каб не стварыць яму цяжкасцей у адказах

*) рашэнне: улучыць у свой спіс пытанні са спісаў, складзеных «мордамі» (гл. у зборніку артыкулаў), прапанаваць «мордзе» занесці тое ці іншае пытанне ў твой спіс.

2) Адказы прымаюцца на веру, а не як матэрыял для наступнага аналізу – не шукаюцца супярэчнасці, не ствараюцца сітуацыі, у якіх чалавек паводзіў бы сябе так, каб з'явіліся падставы пацвердзіць або аспрэчыць або ўдакладніць яго адказы.

3) Той, хто даследуе, няшчыры, і хоча толькі абдурыць сам сябе, атрымаўшы любой цаной пацверджанне сваім уяўленням. Гэта складаная сітуацыя, паколькі калі ўжо чалавек вырашыў сябе абдурыць, ніхто яму не зможа перашкодзіць.

*) рашэнне 1: папрасіць «морду» прачытаць запісы аб тваім даследаванні

*) рашэнне 2: прачытаць сваё даследаванне так, нібы ты чытаеш запісы іншага, незнаёмага табе чалавека

4)Беспадстаўна мяркуецца, што чалавек, які даследуецца, ведае – якія менавіта ўспрыманні ён абазначае тым ці іншым словам, і што яго пазначэнні тоесныя тваім. На самой справе людзі амаль ніколі не думаюць аб такіх рэчах, бяздумна паўтараючы тое, што прынята казаць у вызначаных сітуацыях. Таму калі чалавек кажа, напрыклад, што «зведвае пяшчоту», то на самой справе ён можа зведваць не тое, што ты завеш пяшчотай, а жаль, клапатлівасць, дружалюбнасць, жаданне выцесніць нуду і шэрасць, і нават страх НС, пачуццё абавязку, пачуццё віны, і нават мсцівасць і злараднасць! (Напрыклад, калі дзяўчынка лашчыць хлопчыка, думаючы пры гэтым, што адбівае яго ў канкурэнткі).

*) рашэнне: прымаць паведамленні аб успрыманнях чалавека толькі як прадмет для аналізу, супастаўляць іх з іншымі словамі і праявамі, рабіць высновы, абапіраючыся на цвярозы розум і твой вопыт назірання за сабой і іншымі людзьмі.

5) Памылкова лічыць, што немагчыма разабрацца ва ўспрыманнях іншага чалавека. Першыя вопыты дасягнення яснасці будуць давацца з цяжкасцю, прычым асноўная складанасць заключаецца не ў тым, што яснасць няўлоўная, праявы заблытаныя і г.д., а ў тым, каб пераадолець інэрцыю тупасці, механічных ЖДВ, страх дасягнення яснасці. А саму яснасць атрымаць як правіла вельмі і вельмі проста.

 

*) рашэнне 1: устараняй страх яснасці і іншыя НЭ

*) рашэнне 2: трэніруйся

*) рашэнне 3: калі няма яснасці, так і паводзь сябе так, нібы яе няма. Адзін з відаў самападману заключаецца ў тым, што ты думаеш «ну не ведаю я, што ён зведвае», але пры гэтым паводзіш сябе з ім так, як быццам у дакладнасці ведаеш – што ён зведвае, г.зн. культывуеш дамалёўку.

6) Дамалёўваецца нейкае «я» акрамя тых успрыманняў, якія ёсць у тым месцы. Напрыклад: «так, цяпер ён паводзіць сябе як скаціна, але ўсё ж ён добры чалавек – ну дзесьці там, у глыбіні душы, наогул, у цэлым, так што ўсё ж я кахаю яго». Такім чынам ты ствараеш дамалёўку, і накладваеш яе па-над сваімі ўспрыманнямі, імкнучыся засяродзіцца не на наяўных успрыманнях, а на сваёй дамалёўцы.

*) рашэнне: зразумей тое, што ў цябе нават успрымання «я» няма, не кажучы ўжо аб успрыманні «ён» - ёсць успрыманні, ёсць адрозненні ў гэтых успрыманнях, ёсць стаўленне да розных успрыманняў, так што ў кожны момант часу разумей яго праявы, у інтэрпрэтацыях гэтых праяў і ў сваім стаўленні да гэтага, у сваіх радасных жаданнях.

7) Дамалёўка чалавека адбываецца «здалёку», не ўваходзячы з ім у блізкі кантакт. Напрыклад, вельмі часта дамалёўваюць артыстаў, пісьменнікаў, палітыкаў, прапаведнікаў і іншых людзей, якіх бачыш толькі ў вельмі рэдкія моманты ў вельмі спецыфічных умовах, калі той чалавек ведае, што з'яўляецца аб'ектам увагі, і прыкладае намаганні, каб падтрымліваць вобраз, які ён жадае падтрымліваць.

Тыповы прыклад – памылковая здагадка аб тым, што калі карціна або песня і да т.п. з'яўляецца для цябе азораным фактарам, то гэта азначае, што чалавек, які ствараў яе, зведваў (як мінімум у той момант) АзУ. Нагадваю, што азораным фактарам можа стаць нават недакурак ва ўнітазе. Дадзеная дамалёўка цікавая тым, што жаданне падтрымліваць яе вельмі ўстойлівае нягледзячы на тое, што мінімальнае даследаванне выяўляе мноства «калючак».

*) рашэнне: уваходзь з людзьмі ў як мага  бліжэйшы кантакт, даследуй іх, калі хочаш скласці ўяўленне аб іх успрыманнях. Ніколі не ведаеш загадзя – якая дэталь у іх паводзінах можа імгненна абваліць увесь шматпавярховы будынак дамалёвак.

8) «Няшчырае спыненне дамалёвак». Ты думаеш: «мусіць, усё ж ён зусім нават не разумны і не пачуццёвы чалавек», і перастаеш з ім мець зносіны, думаючы, што дамалёўка ўхіленая. На самой справе гэта не так, проста адну канцэпцыю «ён разумны і пачуццёвы» ты замяніла на другую, хутчэй за ўсё быўшы матываваная НЭ. Парадаксальна, але ў такім разе ты можаш толькі ў думках лічыць яго тупым і нячулым, але працягваць паводзіць сябе так, нібы ён мудры і пачуццёвы, у тым ліку зведваць жаль страты зносін з ім, нуду па ім і г.д.

*) рашэнне: даследуй чалавека, а не вырабляй чахарду негатыўных і пазітыўных дамалёвак

9) Форма самападману – пачаць «даследаваць» чалавека так, каб ён загадзя зведаў да цябе НС і спыніў зносіны – цяпер або нават назусім, пасля чаго ты думаеш: «я спрабавала яго даследаваць, але не атрымалася – ён адмовіўся, пакрыўдзіўся і пакінуў мяне». Пры гэтым, вядома, ты працягваеш падтрымліваць некранутымі свае дамалёўкі.

10) Дамалёўка за выдушваннем вонкавых атрыбутаў адпаведных успрыманняў. Напрыклад, жыццё людзей настолькі бязрадаснае, што яны вельмі хочуць хаця б ПЭ, ідуць у кіно, робяць «свята», але ў выніку часцяком з прыкрасцю выяўляюць, што ПЭ або ніяк не ўзнікаюць, або хутка спыняюцца, змяняючыся ўсё той жа нудой і НЭ. Тады ў адчаі яны выціскаюць вонкавыя атрыбуты ПЭ – пачынаюць гучна крычаць, смяяцца, «весяліцца», і навакольныя людзі без усякага аналізу дамалёўваюць за гэтым выдушваннем тое, што чалавек на самой справе зведвае ПЭ. За нахмураным ілбом дамалёўваюць творчую задуменнасць, за ўсмешкай – сімпатыю і ціхамірнасць і гэтак далей.

*) рашэнне: тое ж, што ў пункце 7)

11) Памылка «ну не можа ж чалавек так хлусіць!». Можа. Незалежна ні ад чаго – сацыяльнага становішча, прафесіі, адносін да цябе і г.д., чалавек здольны на жахлівую хлусню, якую ён можа падтрымліваць, развіваць на працягу колькі заўгодна доўгага перыяду часу. Часцяком людзі самі пачынаюць верыць у сваю хлусню.

*) рашэнне 1: слухай размовы аб сабе тых людзей, якіх ты назіраў на працягу доўгага часу, даследаваў, і супастаўляй са сваімі ўспамінамі. Напрыклад, бацькі могуць табе сказаць, што «ніколі не ўсталёўвалі кантроль над тваімі думкамі, не прымушалі думаць так, як і яны». Супастаў гэта са сваімі ўспамінамі. Прама цяпер выкажы думку, якая ідзе насуперак з іх канцэпцыямі і паглядзі на іх рэакцыю.

*) рашэнне 2: даследуй сваю ўласную ілжывасць, няшчырасць, якая праяўляецца ў цяперашні час, у мінулым.

*) рашэнне 3: чытай справаздачы іншых практыкуючых аб даследаванні сябе, іншых людзей.

*) рашэнне 4: цвёрда прытрымвайся пазіцыі, паводле якой для таго, каб вынесці тое ці іншае меркаванне, неабходныя падставы, і «сумленны твар» размаўляючага такой падставай не з'яўляецца.

*) рашэнне 5: дэталёва і пісьмова фіксуй рэзультаты сваіх даследаванняў, перашкаджай механізмам іх выцяснення.

12) Калі чалавек заблытаўся ў супярэчнасцях, няздольны далей падтрымліваць хлусню або абараняць канцэпцыю, калі прэтэндуе хоць на мінімальна цвярозы розум, то часам ён прызнае сваю хлусню або памылковасць канцэпцыі або наяўнасць у сябе НЭ і г.д.. Памылкова прымаць гэта за надыход яснасці – гэта можа быць толькі спосабам вярнуць тваю дружалюбнасць, ПС, змяніць тэму і забыцца аб усім, пасля чаго, зразумела, паводзіць сябе па-ранейшаму.

*) рашэнне: калі чалавек дамогся яснасці, за гэтым ідуць пэўныя паводзіны – правер, ці ёсць яны:

а) прыкладае намаганні для змены сваіх паводзін у адпаведнасці з яснасцю, можа дэталёва расказаць аб гэтых намаганнях – што рабіў, што атрымалася, што не атрымалася, якія былі адкрыцці, назіранні, пытанні і г.д. Няма дэталей - значыць не было намаганняў, не было жадання замацаваць яснасці, значыць – не было яснасці, а быў тактычны ход.

б) уносіць карэктывы ў іншыя свае уяўленні, якія супярэчаць гэтай яснасці.

в) не зведвае раздражнення, калі ты зноў паднімаеш гэтую тэму.

г) сам ініцыіруе гутаркі на гэтую тэму, каб умацаваць яснасць, і гэтак далей.

13) Часам згода – толькі тактычны ход, які выкарыстоўваецца, каб паказаць шырыню сваіх поглядаў, зняць высокі напал супрацьстаяння, змяніць ролю настаўніка, якая не атрымалася, на ролю сябра ў надзеі, што хоць гэта атрымаецца для паспяховага ціску на цябе.

*) рашэнне: тое ж, што ў п.12.

 

Некаторыя тыповыя рэакцыі людзей і найболей частыя іх тлумачэнні:

1) «Не ведаю, не думаў аб гэтым» - часцей за ўсё азначае «не хачу думаць аб гэтым» або «маю меркаванне, якое хачу ад цябе схаваць». Праверка: прапануй падумаць аб гэтым, паглядзі на рэакцыю.

2) На пытанне «як ты ставішся да нейкіх паводзін нейкіх людзей» адказваюць «кожны мае права на свой лад жыцця…», «нармальна стаўлюся», «ніяк не стаўлюся», «я прымаю людзей такімі, якія яны ёсць» - часцей за ўсё азначае «ненавіджу іх», «знішчыў бы». Праверка: скажы, што ты сама або блізкі яму чалавек так сябе вядзе, паглядзі на рэакцыю.

3) «словамі ўсё не выказаць», «пачуцці нельга раскласці па паліцах», «можна проста ўсё ўспрымаць як ёсць», «можна проста быць у гармоніі са светам", «калі вось так усё разбіраць, губляецца цэласнасць» =>> «не хачу распазнаваць свае ўспрыманні», «хачу зведваць НЭ, тупасць», «надакучыў ты мне са сваімі пытаннямі, мне гэта нецікава».

 

 

Даследаванне самога сябе, намаганні па распазнаванню [сваіх] успрыманняў істотна палягчаюць выяўленне дамалёвак, даюць падставы для абгрунтаваных здагадак.

 

Працэс стварэння дамалёвак, вопыт іх выкрыцця, трэніроўку ў фарміраванні абгрунтаваных здагадак, абуджэнне азоранай распазнавальнай свядомасці і многае іншае вельмі эфектыўна ажыццяўляць падчас знаёмстваў і збліжэння з новым чалавекам. Для шматразовага замацавання навыкаў і прадухілення скочвання ў механічнае жаданне «дамаляваць і забыцца» неабходна стварыць некалькі тыпавых ланцужкоў паслядоўнага збліжэння. Пажадана, каб садзейнічаў іншы практыкуючага, які будзе назіраць за тваімі паводзінамі, аналізаваць тваю перапіску, справаздачы, высновы – пры поглядзе з боку дамалёўкі і выцясненні бачныя ў 10 раз выразней, чым табе самой, уцягненай у працэс.

Прывяду адзін варыянт такога ланцужка: знаёмства дзяўчыны па інтэрнэце.

Па меры стварэння кожнага новага «партрэта» суразмоўцы параўноўвай яго з папярэднімі. Падчас стварэнняў партрэта па магчымасці абгрунтоўвай кожную сваю здагадку аб ім.

Загадзя складзі спіс параметраў і праяў, па якім ты будзеш ацэньваць (па шкале ад 1 да 10) кожнага чалавека.

*) Дай аб'яву на сайце знаёмстваў. Максімум водгукаў ад хлопчыкаў ты атрымаеш, калі напішаш, што шукаеш партнёра для сэксу. Пакажы, што лісты без фатаграфій разглядаць не будзеш. Атрымаўшы кучу лістоў, абяры тыя, з якімі будзеш працаваць далей – пераважна тыя, якія цябе больш за ўсё зацікавілі. Напішы ім што-небудзь , што б падбадзёрвала ў адказ, каб атрымаць яшчэ лісты. Папрасі выслаць фоткі, на якіх выразна відаць цела, і такія, на якіх выразна відаць твар.

*) Уважліва прачытай першыя два-тры радкі ліста. Дэталёва апішы партрэт яго аўтара, якім ён паўстаў у тваім уяўленні.

*) Прачытай усе яго лісты да канца. Складзі новы партрэт.

*) Абяры найболей дробную і расплывістую фатаграфію, складзі новы партрэт. Потым тое ж – па фотцы з целам, па фотцы з тварам буйным планам.

*) Напішы ліст з сэксуальным тэкстам і атрымай на яго адказ, прачытай яго і складзі новы партрэт. Напішы ліст, які складаецца з парожніх інтэлектуальных утварэнняў. Прачытай адказ і складзі новы партрэт. Напішы ліст, які будзе ім інтэрпрэтаваны як выражэнне моцных НЭ. Прачытай адказ і складзі новы партрэт. І гэтак далей. Пры жаданні і магчымасці працягвай перапіску, кожны раз прапаноўваючы зацкаванне другім чынам. Каб суразмоўца не страціў цікавасць, падагравай яго полуэратычнымі фоткамі (сваімі або не сваімі, паводле жаданняў), запэўнівай, што хочаш хутчэй сустрэцца, вось толькі вылучыш час.

*)Сазваніся з ім і праводзь грунтоўныя гутаркі, якія датычацца розных, у тым ліку вострых тэм: сэксуальныя фантазіі, вопыт, гомасэксуалізм, гвалт, сваякі, рэўнасць і здрада, праца, мэты і інтэрасы. Складай пасля кожнай гутаркі новы партрэт.

*) Сустрэнься на нейтральнай тэрыторыі, пагавары, пагуляй, паглядзі на яго ўжывую.

*) Займіся сэксам.

*) Паведамі, што ў цябе зараз новы хлопчык (муж, дзеці, праца, бацькі забараняюць і г.д.), і з ім сустракацца не будзеш – паглядзі на яго паводзіны пры спыненні адносін.

*) Супастаў усе партрэты. Прааналізуй, зрабі высновы, выпішы адкрыцці.

Гэтая схема арыентыровачная, і ў рэальнай сітуацыі ты сама расставіш акцэнты, пашырыш або перапыніш працэс у любым месцы.

Звычайны чалавек пражывае толькі некалькі такіх гісторый на працягу ўсяго жыцця, і вядома ж нічога не даследуе, не аналізуе, не робіць высноў, іншымі словамі не атрымлівае вопыту. Ты можаш на працягу аднаго месяца атрымаць намнога большы вопыт у дасягненні яснасці ў дачыненні да людзей, чым астатнія людзі атрымліваюць за ўсё сваё жыццё.

 

06-01-12) «Траекторыя развіцця» - гэта ўстойлівы набор паслядоўных этапаў развіцця.

(Нагадваю (гл. главу «спіс тэрмінаў»): «развіццё» гэта сукупнасць змен, у выніку якіх павялічваецца спектр або інтэнсіўнасць любых якасцей АзУ. «Змена» – стварэнне новай прывычкі ў выніку намаганняў. «Намаганне» - засяроджанае і інтэнсіўнае радаснае жаданне. «Рэзультат» - праява жаданых успрыманняў пасля намаганняў па дасягненню гэтых успрыманняў. «Радаснае жаданне» - жаданне, рэзаніруючае з пачуццем таямніцы і іншымі АзУ).

 

У грубым набліжэнні траекторыя развіцця выглядае так:

1) на першым этапе я здзяйсняю намаганні па ўсіх франтах – здзяйсняю самыя розныя практыкі, да якіх узнікае радаснае жаданне. Пазначу гэты этап як «франтальны ціск». Інтэнсіўнасць рж хістаецца ад 1 да 6, устойлівасць рж малая або сярэдняя.

 

2) У некаторы момант у выніку нарастаючага франтальнага ціску ўзнікае «прарыў шчырасці», яркі ўсплёск яснасці ў тым, што я ўвесь гэты час у нейкай вобласці быў няшчыры, выцясняў нейкае наймацнейшае азмрочванне, да якога так прывык, што не хацеў распазнаваць яго (азмрочаная дамінанта).

 

3) За прарывам шчырасці ідзе ўзнікненне «цыклона», накіраванага на выяўленне і ўстараненне гэтай няшчырасці.

 

(Нагадаю азначэнне цыклона: гэта радаснае жаданне

*) інтэнсіўнасцю вышэй за 5-6, аж да 10;

*) выключна ўстойлівае да ўздзеянняў з боку іншых успрыманняў, з вельмі вялікай працягласцю праявы нават у параўнанні з іншымі рж;

*) суправаджаецца не толькі АзУ, прадчуваннем да 10, але і (хаця б час ад часу) «фізічнымі перажываннямі» – напрыклад «выхадам волі», цвёрдасцю, асалодай і інш.

*) моцна рэзануючае з «лютасцю», «імкненнем».)

 

Час, які праходзіць з моманту пачатку франтальнага ціску да моманту прарыву шчырасці (tp),

а) адваротна прапарцыйны квадрату «каэфіцыента дракона» («каэфіцыент дракона» - «Od» - інтэнсіўнасць і частата праявы ўпартасці (у выяўленні і ўстараненні НЭ, спараджэнні АзУ), рашучасці (у бездакорным устараненні азмрочванняў, у самааддачы зведванню АзУ), шчырасці, прадчування),

б) адваротна прапарцыйны «каэфіцыенту АзУ» - «Oo» (інтэнсіўнасць і частата праявы іншых АзУ, ФП, радасных жаданняў, намаганняў распазнавання і інш.)

в) прама прапарцыйна квадрату «каэфіцыента агрэсіі» - «Na» (інтэнсіўнасць і частата праявы агрэсіўных НЭ)

г) прама прапарцыйна «каэфіцыенту азмрочванняў» - «Nn» (інтэнсіўнасць і частата праявы ўсіх іншых НЭ, НФ, механічных жаданняў, інэрцыі тупасці і інш.)

 

tp = (Na2 * Nn) / (Od2 * Oo)

 

4) Цыклон прыводзіць да рэзкага павелічэння аб'ёму намаганняў па распазнаванню ўспрыманняў, узмацненню бездакорнасці ва ўстараненні азмрочванняў («практыка ўшчыльнення»). Цыклон спараджае асобныя, вузканакіраваныя віхры радасных жаданняў.

 

5) Рэзультатам практыкі ўшчыльнення з'яўляецца «каскад адкрыццяў» або «прарыў»:

а) узнікаюць адна за адной яснасці

б) з небывалай інтэнсіўнасцю праяўляюцца ўжо вядомыя і новыя якасці АзУ, узрастае іх устойлівасць праявы

в) умацоўваецца «пазіцыя дракона» увогуле.

г) магутныя і ўстойлівыя радасныя жаданні прыводзяць да бурнага развіцця.

д) становіцца выразным радаснае жаданне вывучаць літаратуру па Практыцы – чытаць кнігу, артыкулы. Дакладнасць і сцісласць выкладу (якую раней ён зваў «сухасцю»), пачынае ярка рэзаніраваць з радасцю, накіраванасцю.

е) узмацняецца радаснае жаданне фармальных практык, замацавання адкрыццяў

ж) узмацняецца радаснае жаданне фіксацыі рэзультатаў, стварэння апісанняў, тэхналогій

з) узмацняецца радаснае жаданне яшчэ і яшчэ прыкладаць намаганні да распазнавання ўспрыманняў

 

«Фаза ланцужных рэакцый» - першая і самая актыўная фаза каскаду адкрыццяў. «Ланцужная рэакцыя» - з'ява, пры якой кожны раз яснасць і частковае (часам значнае) вызваленне ад азмрочванняў надыходзіць амаль імгненна, амаль без намаганняў пры засяроджванні на пэўнай тэме.

Сярод сукупнасці адкрыццяў выразна адрозніваюцца а) «дробныя адкрыцці» і б) «буйныя адкрыцці». Характэрная ўласцівасць буйных адкрыццяў – спадарожныя ўсплёскі экстатычных АзУ.

«Фаза збірання плёнаў» - другая фаза каскаду адкрыццяў. Характарызуецца радасным жаданнем інтэнсіўнасцю 5-10 замацавання адкрыццяў – шматкратным зведваннем дасягнутай яснасці і іншых АзУ, фіксацыяй рэзультатаў.

 

6) З-за дзеяння механізмаў, якія я назваў «чатырма стражнікамі», узнікае спад. Працягласць і глыбіня першых пяці этапаў тым большая, а спад тым драбнейшы, чым бліжэйшыя ўзнікаючыя АзУ  да экстатычных. Ведаючы аб тым, што шосты этап наступіць непазбежна, практыкуючы гатовы звярнуцца да практыкі «мяккага адступлення», як толькі заўважыць, што насуперак яго намаганням гэты этап надыходзіць, што дазваляе зрабіць спад меней зацяжным і болей мелкім.

Пачынаючы з некаторага моманту, спад больш не прыводзіць да ўзнікнення азмрочванняў, а з'яўляецца адступленнем на пазіцыю «мяккай практыкі», а менавіта:

а) праяўлены бесперапынны АФ – малой і сярэдняй інтэнсіўнасці

б) АзУ  праяўленыя амаль бесперапынна - у асноўным малой і сярэдняй інтэнсіўнасці

в) намаганне распазнавання ўспрыманняў праяўлена амаль бесперапынна

г) памятанне аб АзУ 

д) паляўнічы за НЭ дзейнічае бездакорна ў выпадку іх з'яўлення

е) не ўзнікае значных адкрыццяў

ж) здзяйсняецца мяккая выбарачная прапрацоўка сітуацый (плюс перагляд мінулых сітуацый) з тым, каб прыўнесці ў свае паводзіны ў іх здзейсненыя адкрыцці

з) фармальныя практыкі эпізадычныя

і) падтрымліваецца яснасць у тым, што «мяккая практыка» у любы момант можа прывесці да сапраўднага спаду, калі заснуць у задаволенасці, паддацца прывычцы зведваць спад

к) падтрымліваецца сталы ўзровень уважлівасці да з'яўлення новых радасных жаданняў, новых намаганняў.

 

Яснасць у існаванні траекторыі развіцця, жаданне яе даследавання, вопыт распазнавання, назіранні, даследаванні яе этапаў – усё гэта прыводзіць да з'яўлення «імпульсу» - радаснага жадання ўмешвацца ў гэтыя этапы, уносіць у іх новыя элементы, змяняць траекторыю з мэтай павелічэння эфектыўнасці намаганняў.

«Скрыжаваны імпульс»: у выніку яснасці ў непазбежнасці наступлення спаду ў канцы цыклу, на этапе каскаду адкрыццяў узнікае радаснае жаданне час ад часу здзяйсняць франтальны ціск ужо з новых межаў. У гэтым выпадку спад робіцца асабліва кароткім і дробным.

 

06-01-13) У гэтым дадатковым параграфе я буду размяшчаць тыя практыкі, якія паказалі сябе як эфектыўныя ў тых ці іншых сітуацыях, але не ўвайшлі ў папярэднія параграфы.

*) «Мільён АзУ» - узнікае жаданне здзейсніць мільён актаў спараджэнняў АзУ, і адна з прычын таго, што гэта рж можа моцна рэзаніраваць з АзУ, заключаецца ў тым, што жаданне такога скразнога назапашвання ўстараняе адно з распаўсюджаных азмрочванняў, якія заключаюцца ў атаке думак-скептыкаў (і імпатэнцыі, якая ідзе за імі) тыпу «цяпер ужо вечар, сёння ў любым выпадку ўжо шмат не зрабіць, адкладу на заўтра». Практыка назапашвання і фіксацыі агульнай колькасці спароджаных АзУ  прыводзіць да таго, што нават адзінкавы акт сАзУ суправаджаецца энтузіязмам і прадчуваннем.