Дадому


Шлях да яснай свядомасці

 

Раздзел 03Жаданні

 

Глава 03-01: "Агульны разгляд жаданняў"

 

 

 «Сапраўды спантанае дзеянне – гэта такое, пры якім ты цалкам аддаеш сябе, але толькі пасля глыбокіх роздумаў. Гэта дзеянне, пры якім усе за і супраць былі ўлічаныя і пасля адмеценыя, бо ты нічога не чакаеш, ні аб чым не шкадуеш. Менавіта такімі актамі чараўнікі прывабліваюць свабоду.»

Эсперанса

 

«Усё пачынаецца з якога-небудзь аднаго дзеяння, якое павінна быць мэтанакіраваным, дакладным і здзейсненым з непахіснасцю. Паўтараючы такое дзеянне дастаткова доўга, чалавек набывае непахісны намер. А непахісны намер можа быць прыкладзены да ўсяго. І як толькі ён дасягнуты – шлях адчынены.»

 

Дон Хуан

 

 

Змест главы:

03-01-01) Уводзіны, анамнез.

03-01-02) Азначэнні, абрэвіятуры.

03-01-03) Жаданне ўражанняў (= жаданне ПЭ).

03-01-04) 10 правіл рэалізацыі радасных жаданняў.

03-01-05) Далейшыя азначэнні.

03-01-06) Прыклад падзелу жаданняў на тыпы.

03-01-07) Пытанне аб уладзе. «Медытацыя».

03-01-01) З самага ранняга дзяцінства цябе дзень за днём, хвіліну за хвілінай прывучалі ставіцца да сваіх жаданняў, як да чагосці «непрыстойнага», «нядобрага», «ганебнага», «няправільнага», таго, што «перашкаджае». Прыдумана і ўкаранёна мноства слоў, якія замяняюць слова «жаданне» і маюць ярка выяўленую негатыўную афарбоўку: «капрыз», «недарэчнае жаданне», «дзівацтвы», «самавольства». «Рэалізоўваць» [жаданні] замяняецца на «патакаць», «пляваць на навакольных», а «жадаць чагосьці» - на «мець праблемы», «замарочыцца». Чалавек, які не жадае душыць свае жаданні і імкнецца іх рэалізоўваць, клеймуецца як «эгаістка», «эгацэнтрыстка». Калі ты моцна захопленая чымсьці, цябе назавуць «упартай», «дзівачкай», «эксцэнтрычнай», а то і паставяць кляймо «маньяк», і нават калі гэта гаворыцца нібы жартам, то неабходна зразумець тое, што пад маскай жарту лёгка выявіць сваё сапраўднае стаўленне, і ў дадзеным выпадку гэта вельмі негатыўнае стаўленне, паколькі слова «маньяк» па «дзіўнаму супадзенню» выкарыстоўваецца для абазначэння выключна небяспечных злачынцаў, забойцаў, гвалтаўнікоў. З мэтай замацавання зняважлівага і нават агрэсіўнага стаўлення да сваіх жаданняў фарміруюцца і ўдзёўбваюцца канцэпцыі, у выніку чаго чалавек, у якога ёсць жаданні, інтэрпрэтуецца і навакольнымі, і нават ім самім як чалавек, у якога ёсць «праблемы», у якога не ўсё «добра». Лічыцца, што калі ў чалавека «усё добра», то ў яе няма яркіх жаданняў. Неймаверна скажоныя ідэі будызму, якія распаўсюдзіліся ў еўрапейскім асяроддзі, давяршаюць гэтую карціну, бо паводле іх «нірвана» - гэта стан вышэйшага шчасця, што характарызуецца поўным згасаннем жаданняў. У рэзультаце ўсяго гэтага людзі памылкова лічаць самым шчаслівым станам стан адсутнасці жаданняў, татальную задаволенасць, шэрасць, млявае паглынанне ўражанняў. Грэбаванне радаснымі жаданнямі, прамое іх прыгнечанне аказвае неймаверна страшэнны ўплыў, прадуцыруе вал НЭ, НФ, тупасці, пазбаўляе чалавека магчымасці зведваць АзУ.

У залежнасці ад павеваў, якія склаліся ў грамадстве, некаторыя формы моцных жаданняў прызнаюцца «карыснымі», і ў такім разе людзі, чые жаданні ў дадзены момант пападаюць у гэтую каляіну, карыстаюцца «павагай», падтрымкай, адабрэннем, але як толькі змяняецца мода, ці як толькі чалавек праяўляе і іншыя жаданні, яна адразу ж зноў пападае ў катэгорыю дзівачак і маньякаў. Гэта прыводзіць да таго, што тая, чые радасныя жаданні пападаюць у дапушчальную грамадствам каляіну, змушаная душыць усе іншыя жаданні, механічна падсцёбваць «правільнае» жаданне, што хутка ператвараецца ў неабходнасць, у механічнае і бязрадаснае дзеянне.

Калі ты прывучаная душыць свае радасныя жаданні, зведваеш іх тайком, адчуваючы пры гэтым сорам, пачуццё віны, страх, гэта часта паварочваецца яшчэ і скрытай ці яўнай агрэсіяй, нянавісцю. Ты пазбаўляешся асалоды ад самога працэсу зведвання і рэалізацыі жаданняў, у той час як зведванне і рэалізацыя механічных, «правільных» жаданняў не прыносіць радасці, і ты становішся нацэленай і наркатычна прывязанай толькі да ўладання рэзультатам. А калі ў зведванні і рэалізацыі жадання няма радасці, а ёсць толькі жаданне ўладання рэзультатам, тады навальваюцца ўсё новыя і новыя НЭ – заклапочанасць рэзультатам, страх не атрымаць рэзультат, страх таго, што хтосьці іншы скарыстаецца тваім рэзультатам і гэтак далей. У сувязі з гэтым замацоўваецца стаўленне да жаданняў як да чагосці пакутлівага, і чым мацнейшае жаданне, тым больш жудасныя НЭ, што суправаджаюць ўвесь працэс яго зведвання і рэалізацыі.

 

03-01-02) Даць азначэнне жаданню немагчыма, бо вызначыць - значыць звесці да ўжо вядомага, але жаданне не зводзіцца ні да чаго іншагані да эмоцый, ні да думак, ні да адчуванняў. Ёсць людзі, якія настолькі няўважлівыя да таго, што і як яны зведваюць, настолькі азмрочаныя і атупленыя НЭ і канцэпцыямі, што не могуць адрозніць жаданні ад думак, напрыклад. Уважлівы чалавек лёгка адрозніць, што ёсць жаданні, а ёсць эмоцыі і думкі, якія суправаджаюць іх, і гэта істотна розныя пласты ўспрыманняў. Адчуванне голаду можа суправаджацца жаданнем паесці, а адчуванне сэксуальнага узбуджэння - жаданнем заняцца сэксам; думка «ён здрадзіў мяне» суправаджаецца эмоцыяй нянавісці, жаданнем стукнуць, адчуваннем жару ў галаве ці холаду ў канечнасцях, і патрабуецца мінімальны навык назірання за сваімі ўспрыманнямі, каб не змешваць усе гэтыя ўспрыманні. Па меры таго, як ты ўстараняеш НЭ, механічныя жаданні, канцэпцыі і культывуеш радасныя жаданні, разумовую яснасць і іншыя АзУ, твая здольнасць распазнаваць узмацняецца.

Як я даведаюся аб тым, што жадаю чагосьці? Цяпер я жадаю есці сыр ці пайсці гуляць? Калі я задаю такое пытанне, то гэта азначае, што я ведаю аб тым, што ёсць два такіх жаданні, а адкуль я гэта ведаю? Я ведаю аб гэтым, бо ў дадзены момант ёсць адчуванне смаку сыру і адчуванне зрокавага вобразу, паху лесу, адчуванне пругкай глебы пад нагамі, і ёсць жаданне гэтыя ўспрыманні ўзмацніць, зрабіць больш выразнымі. Гэта здаецца немагчымым – як гэта – смак сыру, калі ў роце няма ніякага сыру? Але нікога не здзіўляе, што я магу не бачыць дрэва, але ўяўляць дрэва, а што такое «уяўляць»? Гэта і ёсць мець зрокавыя ўспрыманні дрэва – гэтае ўспрыманне будзе расплывістае, няўстойлівае, але гэта ні што іншае, як менавіта зрокавае ўспрыманне. Калі я буду доўга разглядаць дрэва, то зрокавы вобраз стане выразным і ўстойлівым, абрасце дадатковымі ўспрыманнямі, і ў выніку жаданне ўзмацніць гэты вобраз можа стаць мацнейшым. З сырам сапраўды гэтак жа – узнікае слабы, расплывісты смак сыру, і ўзнікае жаданне яго ўзмацніць – з'яўляецца ўнутраны дыялог на гэтую тэму, я магу пачаць разважаць аб тым – як мне атрымаць жаданы смак сыру. Такім чынам я пазнаю аб тым, што жадаю чагосьці, паколькі ўспрыманне гэтага чагосьці ўжо праявілася ў гэтым месцы, але ў аслабленым, расплывістым выглядзе. Калі я жадаю купіць квяцістую спаднічку, каб зведваць задаволенасць ад поглядаў хлопчыкаў – у гэты самы момант у гэтым месцы ЎЖО ЁСЦЬ і задаволенасць ад уладання спаднічкай, і эратычнае узбуджэнне ад поглядаў хлопчыкаў, і тактыльнае адчуванне спаднічкі на сцёгнах, і зрокавы вобраз яе колеру і фактуры. Такім чынам можна зрабіць дзіўную выснову: калі я жадаю, то жадаю не чагосьці таго, чаго цяпер няма, а жадаю тое, што ўжо цяпер ёсць, але проста жадаю гэтага ў больш выразным, устойлівым і моцным выглядзе! Гэтая выснова суадносіцца з назіраннямі аб тым, што жаданні заўсёды аб'ектна-арыентаваныя. Атрымліваецца, што «жаданне» - гэта заўсёды «жаданне ўзмацніць наяўныя ўспрыманні». І яшчэ адзін дзіўны рэзультат – пры даступнай нам здольнасці распазнаваць успрыманні мы ў падобнай сітуацыі не можам адрозніць а) жаданне і б) рэалізацыю жадання, бо калі я хачу сыру, то смак сыру ўжо ёсць, гэта значыць жаданне і рэалізацыя жадання - аднамаментныя. Ці азначае гэта, што існуе спосаб так узмацніць жаданне сыру, каб адчуць яго смак не меней ярка, чым калі ён апынецца на языку? І ці магчыма, што можна так захацець насыціцца, што паўстане і пачуццё сытасці, і ўсе фізіялагічныя працэсы будуць працякаць так, нібы ты атрымаў пажыўныя рэчывы? Гэтыя пытанні застануцца без адказу, пакуль ты не зведваеш бесперапынна АзУ, пакуль для цябе немагчыма такое поўнае засяроджванне на жаданнях, што яны пачнуць адчыняць свае таямніцы. Зафіксуем пакуль што адно: калі ёсць жаданне, яно ўжо збольшага з'яўляецца рэалізаваным.

• Бязрадаснымі, ці механічнымі жаданнямі (мж) я заву такія, якія:

а) абумоўленыя канцэпцыямі, якія ўключаюць ў сябе розныя пабуджальныя ці маральныя словы-паразіты: «трэба пайсці туды», «варта зрабіць так», «добра б зрабіць так», «несправядліва не зрабіць гэтага», «ад мяне чакаюць гэтага» і гэтак далей. У цябе няма радаснага жадання рабіць гэта, але паколькі ёсць дакучлівая думка «гэта трэба» ці «гэта справядліва», ты, працягваючы зведваць незадаволенасць і нежаданне, ідзеш і робіш гэта, падтрымліваючы думкі «добра, што я гэта зрабіла, гэта правільна, так і трэба», спрабуючы самаздаволеннем кампенсаваць атручванне ад НЭ.

б) абумоўленыя НЭ – гневам, страхам, нудой і г.д.

в) абумоўленыя механічнай прывычкай – ты заўсёды, прыходзячы з працы, уключаеш тэлевізар, і нават калі навіны цябе цалкам не цікавяць, усё роўна ты глядзіш іх, зведваючы нуду, стомленасць і інш.

г) абумоўленыя іншымі мж, напрыклад жаданнем гіперкампенсацыі таго, чаго ты раней была пазбаўленая. Калі ў дзяцінстве, юнацкасці з-за сарамлівасці, страхаў і маральных забарон ты мала займалася сэксам, то да 20-25 гадоў жаданне трахацца можа стаць настолькі ліхаманкавым, што па меры вызвалення ад забарон ты будзеш кідацца на ўсё, што рухаецца, забываючы спыніцца і спытаць – у ці на самой справе цяпер ёсць такое радаснае жаданне? Калі ж ты спыняешся і спрабуеш упачувацца ў жаданні, то ўзнікае рэзкая незадаволенасць і думкі, што ты абмяжоўваеш «сябе».

Агульная ўласцівасць мж – бязрадаснасць, ліхаманкавасць, хаос, гэта значыць зведваючы і рэалізуючы іх ты не зведваеш узмацнення азораных успрыманняў (АзУ) – пяшчоты, пачуцця прыгажосці, захаплення, накіраванасці і інш. Наадварот – працягвае ўзмацняцца негатыўны фон (НФ), пачынаюцца усплёскі НЭ і ўзмацняецца хаатычны ўнутраны дыялог. Цытата з Гурджыева: «чалавек з'яўляецца арэнай барацьбы, канкурэнцыі самых розных жаданняў, усе яны завуць сябе «я», гэта значыць лічаць сябе гаспадарамі, і ніхто з іх не жадае прызнаваць іншага. Кожны з іх за той кароткі прамежак часу, пакуль ён ўладальнік, робіць тое, што яму падабаецца, нягледзячы ні на што, а адплачвацца за гэта пасля прыходзіцца іншым. І сярод іх няма ніякага парадку. Хто з іх выскачыць наверх, той і становіцца гаспадаром. Ён хвастае ўсіх направа і налева і нічога не баіцца. Але ў наступнае імгненне іншы хапае пугу і б'е яго самога. Так працягваецца на працягу ўсяго чалавечага жыцця. Уявіце краіну, дзе кожны можа на пяць хвілін стаць царом і рабіць на працягу гэтых пяці хвілін з царствам усё, што захоча. Вось такое наша жыццё».

Для таго, каб мець поўную карціну мж, што праяўляюцца у тваім месцы, каб ясна ўяўляць – з чым ты хочаш працаваць, я раю зрабіць поўны іх спіс і папаўняць яго па меры выяўлення новых.

 

Кляшчы механічных жаданняў - эфект непазбежнай пакуты, надыходзячай падчас і пасля рэалізацыі мж: падчас рэалізацыі мж (рмж) чалавек зведвае пакуты (т.е. душыць радасныя жаданні, зведвае НЭ), спадзяваючыся атрымаць у будучыні нейкае шчасце. Калі мж не рэалізавана, і меркаванае шчасце не наступіла, узнікаюць інтэнсіўныя НЭ аб страчаным часе, жаль да сабе і г.д. Калі мж рэалізавана, то меркаванае "шчасце" аказваецца ніякім не шчасцем - чалавек зведвае ўсе тыя ж, і нават новыя і больш вялікія НЭ, новыя прычыны душыць рж - у выніку - усё тыя ж пакуты. Той, хто рэалізуе радасныя жаданні, наадварот, зведвае АзУ як падчас рэалізацыі рж, так і пасля таго, як жаданне рэалізавана ці нерэалізавана.

Характэрная прыкмета «запою рэалізацыі мж» - нарастаючы непрыемны спазматычны стан, які можна апісаць як «жыццё праходзіць міма». Узнікае фонавы паспех незразумела куды, заклапочанасць тым, што час адыходзіць.

Адна з разнавіднасцей мж – жаданне душыць жаданні (ждж). Адрозненне прыгнечання ад устаранення я растлумачыў у раздзеле пра НЭ – у выпадку прыгнечання мж не спыняецца, узнікае НФ. У выпадку ўстаранення мж знікае цалкам, узнікае ціхамірнасць ці АзУ. Такім чынам ждж – заўсёды па азначэнні з'яўляецца мж, паколькі з'яўляецца формай жадання зведваць НЭ, і часцей за ўсё абумоўленае НЭ і канцэпцыямі. Да ждж належаць разнастайныя формы так званага «аскетызму», калі чалавек душыць свае жаданні (як рж, так і мж), кіруючыся ці канцэпцыямі аб «прасвятленні», здароўі і г.д., ці верай у аўтарытэты, ці жаданнем выклікаць уражанне ў іншых людзей. Пры гэтым яна зведвае кучу НЭ, задаволенасць ад сваёй «перамогі», узмацняе мж рэалізацыі жадання, якое яна душыць, закладвае аснову глыбокага псіхічнага крызісу, г.зн. яркага, працяглага і разбуральнага выбуху НЭ і выкліканых імі дзеянняў.

Радасныя жаданні (рж) адпавядаюць наступным крытэрам:

а) само іх зведванне і працэс іх рэалізацыі (незалежна ад канчатковага рэзультату) суправаджаецца радасцю, прадчуваннем, прадбачаннем і іншымі АЗУ.

б) калі рж не атрымалася рэалізаваць (а таксама пры думцы аб тым, што яго не атрымаецца рэалізаваць), НЭ не ўзнікае.

 

Неабходна зразумець тое, што калі ты не займаешся практыкай устаранення азмрочванняў, то амаль усе твае жаданні – механічныя, і нават калі ўзнікае рж, яно неадкладна замяшчаецца на мж. Калі ты пачаў займацца практыкай, то ў затхлым балоце пачынаецца рух, чыстыя ручаі рж узнікаюць і змешваюцца з мж, таму ідзе сталы працэс чаргавання, замяшчэння рж і мж. Табе запатрабуецца прыкласці і ўпартасць, і рашучасць, і ўважлівасць і накіраванасць, каб як мага часцей, як мага дбайней падзяляць мж і рж, устараняць першыя і ўзмацняць другія.

Напрыклад, ты пачала мыць падлогу, бо цяпер гэта рэзаніруе з ачышчэннем ад НЭ, ёсць рж фізічнай актыўнасці, і ты рэалізуеш яго, але калі праз пяць хвілін яно нечакана знікае і з'яўляецца іншае рж, узнікае канцэптуальная думка: «калі ўжо пачала – давядзі да канца». Узнікае мж «давесці да канца», рж знікае, АзУ спыняюцца.

Іншы тыповы прыклад – адкладанне рэалізацыі радаснага жадання (ррж) «на потым»: ёсць рж пагуляць непасрэдна цяпер, узнікае думка «я яшчэ не зрабіла ўрокаў – вось зраблю, і пайду», у выніку рж знікае, навальваецца шэрасць, НЭ, і калі ўсе ўрокі зробленыя, гуляць ужо не хочацца, але замест таго, каб спыніцца і прыслухацца да рж, ты ідзеш гуляць, бо ёсць думка «ну я ж хацела», і ў выніку – зноў рэалізацыя механічнага жадання (рмж).

Цытата з Ліса: «Рж адкладаюцца да святога ніколі, таму што хочацца «грунтоўна» падысці да іх, падрыхтавацца. З дзяцінства ў мяне так і адбываецца - задавальняў не сам працэс, а фантазіі на тэму таго, «што будзе, калі...» - мне падабалася аб гэтым казаць, марыць. Я з дзяцінства жыўлюся нерэалізаванымі фантазіямі. Гэта хоць і прыносіла прадчуванне, але няўстойлівае, слабое і хуткабежнае. Сталай была неабходнасць ў падсілкоўванні новымі фантазіямі, акрамя таго, я часцяком так і не прыступаў да рэалізацыі рж, чаму ўзнікала пачуццё віны за неапраўданыя чаканні - свае і чужыя. А калі рж душыліся, то і новыя не ўзнікалі, і прадчуванне не ўзмацнялася».

Калі дзеянне абумоўленае рж, то вынік, выражаны словам з прыстаўкай «пера-», паказвае на тое, што рж неўзаметку змянілася на мж - «пераеў», «ператрахаўся» і г.д. Ты ясі і зведваеш задавальненне, але ўвага адышла на хаатычныя адцягненні, і вось ужо ты «пераела» - рж неўзаметку змянілася мж. Каб перашкодзіць гэтаму, неабходна стала сябе пытаць: «што я хачу непасрэдна цяпер».

Вылучым успрыманне «прадчування з'яўлення рж». Як быццам мае быць салодасны кідок наперад, нібы моцна і ўпэўнена нацягнута цеціва. Азмрочаны чалавек пакутліва хвалюецца і аб адсутнасці жаданняў, і аб наяўнасці іх, г.зн. у любым выпадку ўзнікаюць НЭ – такая ўласцівасць мж. Тут усё наадварот: калі рж няма, і пры гэтым ты бездакорна ўстараняеш НЭ, то зведваеш задавальненне прадчування, а калі рж з'явілася – задавальненне зведвання яго і рэалізацыі.

Тэрмінам «селекцыя жаданняў» я пазначаю працэс, які складаецца з трох стадый:

а) Распазнаванне жаданняў, праяўленых у бягучы час

б) апазнанне іх як мж і рж

в) устараненне мж і культываванне рж.

У выніку дастаткова яснага распазнавання жаданняў, апазнанне іх як рж і мж адбываецца амаль аўтаматычна, але калі гэтая выразнасць слабая, няўстойлівая, тады можна зведваць праблемы пры пераходзе ад а) да б). Пры дбайным распазнаванні можна распазнаць «злучнае жаданне» - г.зн. жаданне здзейсніць апазнанне адрозненых жаданняў як мж і рж. Гэтае распазнаванне ў сваю чаргу дазваляе больш эфектыўна спараджаць жаданне здзейсніць апазнанне, і яго аказваецца дастаткова, каб не драбніць працэс далей, а дамагчыся спараджэння прывычкі пераходзіць ад а) да б). Тое ж самае дакладна ў дачыненні да пераходу ад б) да в).

Практыка цыклічнай змены інтэрпрэтацый (і спадарожнай ёю змены характару і інтэнсіўнасці жаданняў) з'яўляецца сродкам селекцыі жаданняў.

 

«Экспрэс-аналіз» жаданняў – набор дзеянняў, якія дазваляюць за некалькі секунд атрымаць яснасць – жаданне радаснае ці механічнае, якое зведваецца цяпер. Выкарыстанне ў якасці крытэра рэзанансу з АзУ бывае цяжкім, асабліва калі інтэнсіўнасць жадання невялікая, і пры гэтым выяўлены ці слабы негатыўны фон, ці слабы азораны фон, ці «нічога-не-адбываецца».

Абагульненым «шкілетам» механічных жаданняў з'яўляецца ўпэўненасць (г.зн. цвёрдая фіксацыя распазнавальнай свядомасці): «калі я рэалізую гэтае жаданне, я стану больш шчаслівай». Беспадстаўнасць гэтага сцвярджэння выцясняецца, бо яно прывычнае - усе прыкладна так заўсёды і думаюць, калі рэалізуюць жаданні. Паміж тым назіранні за сабой і навакольнымі лёгка выкрываюць тое, што «быць шчаслівым» - значыць «зведваць шчасце», г.зн. гэта не сукупнасць нейкіх выгод, а тыя перажыванні, якія, па меркаванні людзей, абавязкова паўстануць пасля дасягнення гэтых выгод. Элементарныя доследы паказваюць, аднак, што ўладанне жаданым прадметам, статусам, увагай і г.д. прыносіць не «шчасце», а кароткі усплёск задаволенасці. Уладанне [нейкім сродкам] не прыводзіць да перажывання [стану «шчасця»].

Таму калі ты фіксуеш думку «я стану больш шчаслівай, калі зраблю гэта», [якая суправаджае адпаведную ўпэўненасць], то гэта азначае, што ў складзе тваіх жаданняў ёсць механічнае жаданне. Пры гэтым адначасова могуць быць выяўленыя і рж і мж (слабой інтэнсіўнасці), накіраваныя на адну і тую ж мэту, і чым мацнейшае адно, тым слабейшае другое. Кантроль наяўнасці такіх думак і такой упэўненасці з'яўляецца сродкам, які дазваляе амаль імгненна ажыццяўляць селекцыю жаданняў, што, у сваю чаргу, прыводзіць да ўзнікнення іншых рж і АзУ у сілу таго, што само па сабе распазнаванне ўспрыманняў моцна рэзаніруе з АзУ.

• Мэтазгодна адрозніваць а) жаданне і б) жаданне рэалізаваць гэтае жаданне (жрж), паколькі жаданне можа быць радасным, а жаданне яго рэалізаваць – механічным, і калі няма гэтага адрознівання, то немагчыма правесці селекцыю. Такое адрозніванне прыводзіць да вызвалення працэсу зведвання рж ад «даважкі» у выглядзе заклапочанасцей і страхаў, якія суправаджаюцца думкамі аб тым - магчыма ці немагчыма яго рэалізаваць, жадаеш ці не жадаеш ты яго рэалізоўваць, што будзе пасля яго рэалізацыі і да т.п., у выніку чаго рж пачнуць праяўляцца больш свабодна.

Такое адрозніванне яшчэ прыводзіць да таго, што:

а) рж перажываюцца больш вызначана, моцна, не скомкана,

б) рж становяцца даступнымі для назірання, даследавання,

в) узрастае здольнасць зведваць асалоду ад зведвання рж,

г) узмацняецца рэзананс рж з іншымі АзУ,

д) паколькі аўтаматызм рэалізацыі жадання прыпынены, становіцца магчымай эвалюцыя рж, у якую ўцягваюцца і астатнія ўспрыманні.

Напрыклад, калі ўслед за ўзнікненнем сэксуальнага жадання аўтаматычна ідзе яго рэалізацыя, то сэксуальнае жаданне перажываецца скомкана, смутна, ты не можаш адчуць яго адценні, яно не можа стаць глыбокім, інтэнсіўным. Калі механізм неадкладнай рэалізацыі спынены, адбываецца эвалюцыя жадання і звязаных з ім адчуванняў і іншых успрыманняў – інакш я заву гэта «развіццём сэксуальнасці» - становіцца даступным ўсё больш і больш шырокі спектр жаданняў, новых адчуванняў, АзУ, становіцца больш пажадлівым цела, усё новыя і новыя яго ўчасткі становяцца «эрагеннымі зонамі», расце глыбіня і разнастайнасць адчуванняў, узнікаюць нечаканыя адгалоскі ўжо вядомых і зусім новых АзУ.

Аўтаматызм рэалізацыі прыводзіць да яшчэ аднаго наступства: зведваючы жаданне, ты ўжо «ведаеш», што будзе далей, гэта значыць сама праграмуеш развіццё сітуацыі, пазбаўляючыся прадчування, робячы ўсё загадзя вядомым, і рж не атрымлівае падсілкоўвання ў выглядзе рэзанансу з АзУ, і часцяком тут жа альбо знікае, альбо змяняецца адпаведнымі мж. Адрозніваючы жаданне і жаданне рэалізаваць гэтае жаданне, выяўляючы «зазор» паміж іх ўзнікненнем, ты атрымліваеш магчымасць нібы ўставіць палку ў кола гэтага механізму і спыніць яго.

 

 Эта-ма: «тэрмін «паляванне на рж» - азораны фон (1-4) + рж (5+) шукаць новыя і новыя рж, рэзаніруе са словамі «захлёбваючыся», «немагчыма спыніцца». Хаатычных адцягненняў няма, узнікае сур'ёзнасць і захапленне толькі ад думкі «жадаю шукаць рж».

 

• Навучыцца адрозніваць жаданне і жаданне рэалізаваць гэтае жаданне зусім не проста, бо аўтаматызм іх змешвання фарміраваўся ўнутры табе дзесяцігоддзямі. У якасці практыкавання можна вучыцца рабіць паўзы даўжынёй хаця б ў некалькі секунд паміж жаданнем і пачаткам яго рэалізацыі – назавем гэта практыкай затрымкі рэалізацыі. Калі ўзнікае жаданне, спыніся, упачувайся – чаго менавіта цяпер хочацца, да чаго ёсць асабліва яркае прадчуванне. Часам сам працэс зведвання жадання больш прывабны, чым яго рэалізацыя. Характэрная асаблівасць механічнага жадання рэалізацыі жадання заключаецца ў тым, што пры затрымцы рэалізацыі тут жа ўзнікае цэлы рой НЭ, у той час як затрымка радаснага жадання рэалізаваць жаданне не толькі не прыводзіць да ўзнікнення НЭ, але і цалкам не аслабляе тую асалоду, якую ты зведваеш ад прадчування, а часам нават узмацняе яго.

• Мэтазгодна [для ажыццяўлення селекцыі жаданняў] навучыцца распазнаваць жаданне зведаць жаданне (жзж). Яно таксама можа быць радасным ці механічным. Напрыклад, калі ты зведала шмат аргазмаў запар, то пры адной думцы аб сэксе будзе ўзнікаць адрыванне, пагаршацца самаадчуванне, і тым не менш, калі міма прайдзе сімпотны табе хлопчык, ты праводзіш яго поглядам і механічна захочаш яго захацець, каб забіць тую шэрасць і НФ, якія ўзнікаюць пасля аргазму, а таксама ў сілу прывычкі, якая склалася. Наяўнасць механічнага жзж (мжзж) у падобнай сітуацыі даказваецца тым, што ты зведваеш адрыванне, а часам нават агіду, іншыя НЭ, у той час як калі б мжзж адсутнічала, ты проста адзначыла б: «жаданне не ўзнікае».

 

• Мэтазгодна навучыцца распазнаваць жаданне ўзмацніць жаданне і жаданне аслабіць жаданне. Культываванне першага іграе велізарную ролю ў культываванні рж, другое часта выкарыстоўваецца для правядзення эксперыментаў, калі няма яснасці ў дачыненні да некаторага жадання, і ты ўзмацняеш яго, аслабляеш і назіраеш за тым, як адклікаюцца іншыя ўспрыманні на гэты працэс. І тое і другое жаданне можа быць механічным ці радасным. Напрыклад, калі замест таго, каб фіксаваць «ёсць рж узмацніць нейкае рж» ты прытрымліваешся канцэпцыі «трэба спараджаць, узмацняць рж», то жзж і жуж будуць механічнымі, бязрадаснымі, і вядома ж ні да чаго, акрамя НЭ і стомленасці, гэта не прывядзе.

 

Спосабы ўзмацніць рж: 1) Культываваць жаданне ўзмацніць жаданне, гэта значыць вяртаць увагу да таго, што ты моцна жадаеш, каб рж узмацніліся. 2) Культываванне моцнага і радаснага прадчування, бо яно рэзаніруе з рж. Успомні сітуацыі, калі ты зведвала яркае прадчуванне, апішы іх дэталёва. Для таго, каб спараджаць прадчуванне, ты можаш успамінаць гэтыя сітуацыі, а з цягам часу ты навучышся непасрэдна «упрыгваць» у прадчуванне. 3) Уяўляць пажаданую змену, суправаджаць гэта фармальнай практыкай выражэння жадання ўслых («ВЖУ»).

 

Перашкоды да ўзмацнення рж:

1) Мж звязаныя з велізарнай колькасцю НЭ - расчараванне, раздражненне, адчай і г.д., і кожны ведае, што чым мацнейшае жаданне, тым мацнейшыя і НЭ, якія адначасова праяўляюцца. Не ведаючы, што гэтая ўласцівасць толькі мж, але не рж, людзі душаць усе жаданні, і жадаюць у паўсілы, у адну дзесятую, у адну сотую, робячы сябе імпатэнткай, г.зн. не здольнай жадаць, прыходзячы да апатыі, шэрасці, дэпрэсіі, страты радасці жыцця. З'яўленне моцных рж аўтаматычна выклікае страх НЭ, якія маюць быць, і аўтаматызм прыгнечання рж, таму неабходна:

а) устараняць гэты страх;

б) узмацняць жаданне зведваць рж, прадчуванне;

в) Разумець тое, што зведванне рж з'яўляецца само па сабе насалодай незалежна ад рэзультату;

г) бездакорна ўстараняць НЭ, якія ўзнікаюць пры думках аб магчымай нерэалізацыі рж.

2) Думка-скептык: «ніколі ніякія жаданні ні да чаго не прыводзяць – жыццё як было бляклым, так і застаецца». Неабходна:

а) спараджаць разумовую яснасць у тым, што мінулы вопыт зведвання і рэалізацыі мж не мае ніякага дачынення да вопыту зведвання і рэалізацыі рж.

б) прызнаць такія думкі ментальным ядам і ўстараняць іх прамым намаганнем звароту ўвагі з іх.

 

Хуткасць і ўстойлівасць змены ўспрыманняў прапарцыянальна інтэнсіўнасці і працягласці радаснага жадання. Гэтую простую заканамернасць няпроста адкрыць, бо людзі вельмі часта памылкова прымаюць «думку аб жаданні» за «жаданне». Калі чалавек кажа «я жадаю змяніць нейкую прывычку», пры гэтым часцей за ўсё ён толькі думае, што жадае змяніцца, але не зведвае такога жадання ці зведвае яго вельмі слаба і рэдка. Гэта павальна распаўсюджанае змешванне. Яшчэ за жаданне можа памылкова прымацца «жаданне зведаць жаданне». Калі я жадаю, каб у мяне праявілася моцнае жаданне змяніцца, але само жаданне змяніцца адсутнічае ці вельмі слабое, то гэтага недастаткова для набліжэння змен, асабліва калі зыходнае жаданне механічнае.

 

З усёй сукупнасці мж мэтазгодна вылучыць відавочна механічныя жаданні («вмж»), гэта значыць такія, механістычнасць, азмрочанасць, непажаданасць, хваравітасць якіх для цябе відавочная. Устараненне вмж не суправаджаецца жалем да сабе, пачуццём страты, думкай аб прыгнёце «сябе»; ступень атаясамлівання сябе з вмж мінімальная, і яны паддаюцца ўстараненню непараўнальна лягчэй, чым невідавочна механічныя жаданні («нмж»). Як і ў сітуацыі з устараненнем НЭ, асноўная складанасць заключаецца не ў тым, каб устараніць НЭ, а каб на самой справе моцна і выразна захацець гэта зрабіць.

Пісьмовая фіксацыя атрыманага вопыту зведвання і рэалізацыі рж дае магчымасць крытычна разгледзець свае дзеянні, выявіць тыповыя спосабы самападману хаця б ўжо постфактум. Напрыклад, калі дзіця плача, у цябе можа паўстаць жаданне падысці і суцешыць яго, і гэтае жаданне ты класіфікуеш як радаснае. Наступны аналіз гэтага вопыту можа прывесці да пытання – «ці не дзіўнае гэта супадзенне – сімпатыя і нібы радаснае жаданне праявіліся менавіта тады, калі дзіця плача, а падчас суцяшэнняў былі заўважаныя НЭ нецярплівасці, раздражнення ці жалю». Гэта дасць падставы выказаць здагадку, што меў месца самападман, а гэта дазволіць у будучыні больш уважліва даследаваць свае ўспрыманні ў падобных сітуацыях.

 

Увядзем тэрмін «бездакорныя паводзіны»: гэта дзеянні, якія з'яўляюцца рэзультатам прытрымлівання рж, што суправаджаюцца прадчуваннем на ўсім сваім працягу. Любая маральная адзнака такіх дзеянняў немагчымая, паколькі па азначэнні гэтыя дзеянні не з'яўляюцца рэзультатам ні жадання прытрымлівацца правіл, канцэпцый і прывычак, ні жадання парушыць правілы, а з'яўляюцца вынікам праявы рж, і такім чынам у матывацыі бездакорных паводзін няма ні «таму што», ні «для таго, каб». Бездакорныя паводзіны - гэта калі «я раблю гэта таму, што прытрымліваюся рж, і пры гэтым узнікае рэзананс з іншымі АзУ». Ацэньваць, такім чынам, можна толькі канцэптуальную інтэрпрэтацыю бездакорных паводзін, і не забывайся разумець тое, што навакольныя людзі менавіта так і будуць паступаць – што б ты ні казаў аб «азоранасці» тваіх матывацый, людзі будуць цябе судзіць у адпаведнасці з іх канцэпцыямі, пісанымі і няпісанымі законамі, і не прымаць гэта да ўвагі, выцясняць здагадкі аб магчымых дзеяннях з боку навакольных людзей – дурасць, якая можа прывесці да непажаданых табою наступстваў.

• Назаву «практыкай суправаджэння» рэалізацыю жадання з мэтай даследавання як самога працэсу яго зведвання і рэалізацыі, так і наступстваў рэалізацыі. Практыку суправаджэння часцей за ўсё хочацца ўжываць у дачыненні да нмж, паколькі хочацца разабрацца ў ім, гэта значыць падзяліць на складовыя часткі, вызначыцца ў тым – якія з іх будуць мж, якія – рж. Часам узнікае жаданне суправаджаць і вмж, каб умацаваць сваю яснасць у дачыненні да яго механістычнасці. Менавіта практыка суправаджэння прыводзіць да таго, што можна назваць «атрымоўваннем вопыту»:

а) разумовая яснасць у тым, якія ўспрыманні ўзнікаюць у рэзультаце вызначаных паводзін;

б) яснасць у тым, якія ўспрыманні з'яўляюцца жаданымі, а якія – непажаданымі;

в) прыкладанне намаганняў, накіраваных на тое, каб устараніць непажаданыя ўспрыманні і культываваць жаданыя.

У залежнасці ад ступені яснасці і ад эфектыўнасці намаганняў мы кажам аб значным ці малаважным вопыце.

Механічная рэалізацыя мж і нмж не прыводзіць да атрымання вопыту, сведчаннем чаго з'яўляецца любы стары чалавек, якога ты можаш убачыць на лавачцы каля пад'езда – гэты чалавек пражыў шмат гадоў, пабываў у розных сітуацыях, зведаў шмат эмоцый і жаданняў, меў зносіны з многімі людзьмі, але не толькі не набыў свабоды ад азмрочванняў, разумовай яснасці, здольнасці зведваць і прытрымлівацца рж, здольнасці пазбягаць непажаданых і зведваць жаданыя ўспрыманні, але яшчэ больш – з кожным годам усё болей апускаецца ў НЭ і тупасць, спектр яго ўспрыманняў да немагчымасці прымітыўны і аднастайны. Людзі пачынаюць імкліва старэць не ў 40, не ў 50 гадоў, а ў 20-25. Ужо да 30 гадоў пераважная большасць людзей нагадваюць скончаных пенсіянераў, якія не толькі не зведваюць рж, але нават у агрэсіўным настроі супраць самой ідэі культывавання рж, свабоды ад НЭ і канцэпцый. Яны шукаюць толькі забыццё – у задаволенасці, наркотыках, аднастайных уражаннях ці НЭ.

 

«Вычэрпванне» - працэс шматкратнага давядзення рэалізацыі вмж і нмж да стадыі моцнага перасычэння з паралельнай фіксацыяй успрыманняў, у тым ліку радасных жаданняў, у рэзультаце чаго:

а) узнікае аслабленне (у сярэднім) сілы праявы дадзенага вмж ці нмж;

б) спрашчаецца селекцыя;

в) ёсць магчымасць назіраць працяг праявы механічнай складаючай нягледзячы на перасычэнне, што дазваляе навучыцца вылучаць яе са складу жаданняў пры розных абставінах;

г) слабее атаясамліванне з жаданнем, г.зн.

*) слабее назойлівасць думак тыпу «гэта маё жаданне», «гэта частка мяне», «шкада пазбаўляцца яго», яны пачынаюць распазнавацца як відавочна ілжывыя;

*) узнікае ўсведамленне мж як чужароднага механізму, гэта значыць узнікаюць думкі «гэта проста механізм, непажаданая прывычка», якая суправаджаецца разумовай яснасцю, АзУ-яснасцю, іншымі АзУ;

*) узнікае рж устараніць дадзенае мж;

*) узнікае рж узмацніць гэтае рж + рж прыслабіць і зусім устараніць гэтае мж:

д) слабее аўтаматызм праявы механічных складаючых «клубка жаданняў» (г.зн. такой сукупнасці жаданняў, у якой я не магу ясна адрозніць жаданні, якія ўваходзяць у яе і вызначыць іх відавую прыналежнасць) яшчэ да таго, як селекцыя ажыццявілася, г.зн. яшчэ да наступлення яснасці ў складзе і відавой прыналежнасці жаданняў.

 

Увяду тэрмін «паўраспад мж» аслабленне (у сярэднім) інтэнсіўнасці праявы мж:

а) у рэзультаце сукупнага ўплыву селекцыі жаданняў і практыкі вычэрпвання, але першым чынам за кошт практыкі вычэрпвання, бо калі мж моцнае, то радаснае жаданне яго ўстаранення – слабое, адпаведна не можа быць моцным намаганне ўстаранення;

б) да такой стадыі, калі рж устараніць гэтае мж становіцца вызначаным, устойлівым.

 

• Рэалізацыя рж прамога ўстаранення мж – самы эфектыўны спосаб перастаць зведваць мж. Мж ніколі не скончацца шляхам іх вычэрпвання, ва ўсякім разе хвост такога згасання будзе бясконца доўгім, паколькі невычэрпная разнастайнасць аб'ектаў для мж усіх відаў – мільярды сімпотных дзяўчынак, цацак, рэчаў…, а мж аўтаматычна праяўляецца да ўсяго новага. Занадта рэдкая змена мж прыводзіць да НЭ, да шэрасці. Занадта частая змена мж стамляе. Занадта частая рэалізацыя стамляе. Занадта рэдкая рэалізацыя ўзмацняе спазматычнасць мж і ўзмацняе прыступы НЭ… - гэта бочка без дна, напоўніць яе немагчыма. Калі б атрыманне ўражанняў прыводзіла да перажывання поўнасці, насычанасці жыцця…, але рмж дае кароткачасовы ўсплёск ПЭ і задавальнення, якое амаль адразу ж становіцца гумовым, бязсмачным, і атручванне цягнецца доўгім хвастом у выглядзе шэрасці, якая ўзмацняецца, і прыступаў НЭ. Прадчуванне пры думцы аб тым, што мж можна проста ўстараняць, плюс вопыт гэтага ўстаранення, становяцца сілай, якая перамагае панаванне мж. Рж прамога ўстаранення мж мацнее, становіцца больш радасным і вызначаным. Узнікае яснасць, што мж – такі ж яд, як і НЭ – яны гэтак жа атручвалі, мучылі, але я баяўся застацца без іх, мне здавалася, што я губляю значную частку сябе, якая напаўняе хоць якім, але жыццём. Па меры ўстаранення НЭ, «хоць якое» жыццё задавальняе ўсё менш і менш, узнікае вопыт новага жыцця і імкненне да яго – жыцця ў АзУ. Прамое ўстараненне мж, як і прамое ўстараненне НЭ, неадкладна прыводзіць да ўсплёску АзУ.

 

Практыка «абмежаванага ўстаранення мж» эфектыўная пры практыцы вычэрпвання нмж. Падчас рэалізацый нмж я перыядычна спыняю рэалізацыю і цалкам устараняю нмж на кароткі час, пасля чаго зноў вяртаюся да рэалізацыі нмж. Гэтая практыка - разнавіднасць цыклічнага ўспрымання, і яна прыводзіць да большай яснасці ў жаданнях, да больш яснага падзелу сукупнасці жаданняў на рж і мж.

 

Практыка пасектарнага ўстаранення ўнутранага дыялогу (УД). Напрыклад, думкі аб сэксе тым больш хаатычныя і дакучлівыя, чым большая доля мж у сэксуальных жаданнях. Каб больш эфектыўна адрозніць мж і рж, мэтазгодна на працягу некаторага часу (гадзіны, дня) устараняць усе думкі аб сэксе. У гэтым выпадку мж аслабнуць (бо рэзка паменшыцца колькасць думак-трыгераў), а рж праявяцца больш выразна. Наступнае ўстараненне мж (любым спосабам) у сваю чаргу прыводзіць да рэзкага аслаблення дадзенага сектара хаатычнага УД.

 

03-01-03) Існуе ўстойлівае словазлучэнне – «жаданне ўражанняў». Прааналізуем ужыванне гэтага слова:

*) «Уражанні» можна атрымліваць ад чаго заўгодна – ад музыкі, кніг, сэксу, прагулкі, гутаркі, смачнай ежы, падзей, навін і інш.

*) У пераліку ўсяго таго, ад чаго людзі жадаюць атрымліваць «уражанні», прысутнічаюць не толькі прыемныя і сімпатычныя ім з'явы, але і непрыемныя і несімпатычныя – людзі імкнуцца атрымліваць уражанні ад смерці, пакут, катастроф, тупасці іншых людзей, жалю, іншых НЭ. Напрыклад, людзі могуць знарок ісці на прагляд кінафільма, ад якога яны загадзя для саміх сябе будуць зведваць моцныя НЭ – ад нянавісці да ЖДС, і для іх гэта таксама «уражанні», і чым мацнейшыя НЭ – тым мацнейшыя уражанні. Калі фільм «нецікавы», узнікае нуда, але нуду людзі не завуць «уражаннем».

*) Жаданне ўражанняў – наркотык. Пераканацца ў гэтым лёгка – перастань атрымліваць уражанні, і ты адчуеш – што зведваюць наркаманы падчас «ломкі». Без уражанняў імгненна набягае шэрасць, нуда, безвыходнасць, паніка, адчай, жах.

Кажучы аб «уражаннях», людзі на самой справе кажуць аб пазітыўных эмоцыях (ПЭ) – радасць уладання, злараднасць, самаздаволенне, задаволенасць і інш. Чаму ад НЭ можна атрымліваць «уражанні»? А менавіта таму, што часцяком моцныя НЭ прыводзяць да моцных ПЭ. Адваротнае таксама правільна. Купіў дарагую машыну, стаў зведваць кучу ПЭ – уяўляеш, як табе сусед зайздросціць: уяўляеш, што дзяўчыны на цябе будуць зараз увагу больш звяртаць, прахожыя будуць паважаць і г.д. Паралельна ПЭ узнікаюць і НЭ, вядома – страх страты, незадаволенасць ад таго, што жывеш не весялей; шаленства ад таго, што падрапалі і г.д. Чаму людзі такія ласыя на відовішчы катастроф, смярцей? Гэта для іх вельмі незвычайна, гэта плодзіць кучу ПЭ – «слухай, я сёння ТАКОЕ бачыла… мазгі па ўсім асфальце.. ух ты..» - ЛЮБЫ чалавек, які вытарашчваецца на трупы, пры гэтым сладастрасна смакуе ва ўяўленні, як ён будзе ўсім аб гэтым распавядаць, як да яго будзе прыкавана ўвага слухачоў. Акрамя таго пераважная большасць людзей паміраюць ад нуды і шэрасці, і любыя моцныя эмоцыі – нават моцныя НЭ – для іх больш прывабныя, чым жах нуды сам-насам, калі нічога не адбываецца, паколькі моцныя НЭ заўсёды можна паспрабаваць так эксплуатаваць, каб атрымаць ПЭ – напрыклад калі ў цябе дэпрэсія, ты можаш смакаваць тое, як будзеш распавядаць аб гэтым «сяброўкам», як яны будуць спагадваць табе, даваць парады, звяртаць на цябе ўвагу, іншымі словамі цешыць тваё АУВ.

Такім чынам, ПЭ і НЭ – два бакі аднаго медалю, і то і другое – «азмрочванне», г.зн. успрыманне, якое несумеснае з АзУ, робіць цябе мёртвым, тупым. НЭ забіваюць хутка, ПЭ забіваюць павольней, але ўсё ж забіваюць. Праблема заключаецца ў тым, што людзі, як правіла, памылкова прымаюць пробліскі АзУ за ПЭ, так што да ПЭ аднесеныя і сімпатыя, і пачуццё прыгажосці, пяшчоты і інш. Уяві, што ты назавеш «ежай» як падбярозавік, так і мухамор. Рэзультат – атручванне. Тое ж і ў выпадку з АзУ і ПЭ – рэзультатам з'яўляецца атручванне. Каб не дапушчаць гэтага фатальнага змешвання, неабходна дбайна разабрацца ў сваіх успрыманнях, разабрацца – што цябе атручвае, а што надае сілы, прыводзіць да радасці, сімпатыі, асалоды, накіраванасці. Распазнавай і выбірай.

Такім чынам, жаданне ПЭ я адношу да мж, і гэта ўваходзіць у супярэчнасць з тым, як да ПЭ прынята ставіцца ў нашым грамадстве: жаданне зведваць ПЭ - «узаконены» спосаб правядзення часу, іншымі словамі у грамадстве пошук «уражанняў» не толькі не асуджаецца, але ўсяляк падтрымліваецца, культывуецца, падаецца як прагрэсіўны, творчы, цікавы спосаб жыць. Ёсць мноства [ілжывых] канцэпцый, якія адабраюць і падтрымліваюць пошук «уражанняў», але калі ў цябе ёсць часты вопыт інтэнсіўных АзУ, ты заўважыш без працы, што жаданне «уражанняў» гэтак жа вызначана перашкаджае АзУ, як і любое іншае азмрочванне.

Хто бачыць ва «уражаннях» сэнс жыцця і спрабуе «насыціцца» імі, той становіцца алкаголікам, шукае новыя уражанні, замацоўваючы хаджэнне па крузе ПЭ-НЭ, вынаходзячы ўсё новыя і новыя спосабы іх узмацніць і разнастаіць, гнаны жахам (пры думцы аб тым, што ўражанні могуць скончыцца) і прыступамі нуды і шэрасці, якія спасцігаюць яго, калі ўражанняў становіцца мала. Не дзіўна, што лагічным завяршэннем з'яўляецца выкарыстанне наркотыкаў, якія паскараюць абодва бакі працэсу – атрыманне яркіх уражанняў і разбурэнне, паміранне. Я думаю, што наркаманія, якая так безнадзейна імкліва развіваецца ў апошнія гады, мае пад сабой менавіта гэтую культуралагічную падаплёку - запал да ўражанняў лічыцца дабрадзейнасцю і аддушынай ад нуды. Людзям неўздагад, што нуда, шэрасць і безвыходная змярцвеласць сведчаць аб тым, што яны вычарпалі не навакольны свет, а толькі свой спосаб інтэрпрэтаваць гэты свет, свае ўбогія канцэпцыі і эмоцыі. Рэзультатам з'яўляецца альбо падзенне ў хуткую смерць ад наркотыкаў, альбо павольнае паміранне, канчатковую фазу якога ты можаш бачыць на лаўцы каля свайго пад'езда – маразм, нянавісць, тупасць, уродлівасць, хваробы, адным словам – поўнае разлажэнне.

Падчас пошуку і спажывання ўражанняў чалавек зведвае зусім не тое, што зведвае той, хто імкнецца да АзУ. Хто шукае ПЭ, зведвае ПЭ і НЭ. Хто шукае АзУ, зведвае АзУ ужо ў самім працэсе пошуку.

 

03-01-04) Першыя 10 правіл тэхналогіі рэалізацыі радасных жаданняў (ррж):

Першая праблема, з якой сутыкаецца практыкуючая, якая захацела ррж – адсутнасць яснасці ў тым – чаго ж яна на самой справе радасна жадае. Дзесяткі гадоў яна душыла рж рознымі канцэпцыямі «доўгу», «абавязкаў», «прыстойнасцей» і іншых фантомаў, так што нічога дзіўнага няма ў тым, што рж перасталі ці амаль перасталі праяўляцца. Першы крок да практыкі ррж – навучыцца зведваць рж, навучыцца звяртаць на іх увагу, не душыць, абавязкова фіксаваць пісьмова – гэта дазваляе паставіцца да іх больш уважліва. Можна разбіць рж на розныя вобласці – звязаныя з сэксам, з вандраваннямі, са зносінамі, з навучаннем і гэтак далей. Складзі агульны спіс зведаных табой рж, праходзь па ім часцей, выстаўляючы адзнаку інтэнсіўнасці таго ці іншага рж. Складай спіс рж, зведаных сёння і гэтак далей. Такім чынам:

 

Правіла 1: фіксуй пісьмова радасныя жаданні, групуй іх у спісы, ацэньвай іх інтэнсіўнасць па шкале ад 1 да 10.

 

Адна з самых грубіянскіх памылак на дадзеным этапе – грэбаванне рж у сілу іх «дробнасці». Напрыклад, калі ў цябе паўстала жаданне прайсці па лужыне, а не абыйсці яе, як робяць усе прыстойныя дамы, узнікае няёмкасць, якая суправаджаецца думкай: «Усё ж такі гэта такое дробнае жаданне, нічога не зменіцца, калі я яго не рэалізую». Табе хочацца падысці да дрэва і дакрануцца да яго, але ты паддаешся ляноце, ізноў апраўдваючыся «дробнасцю» рж. Пры такім падыходзе будзь упэўненая – ты працягваеш капаць сваю могілку. НІВОДНАЕ – НАВАТ САМАЕ ДРОБНАЕ РАДАСНАЕ ЖАДАННЕ НЕ МОЖА БЫЦЬ ПАДУШАНАЕ [без наступстваў, якія зробяць немагчымымі АзУ, якія выклікаюць НЭ] – вось правіла, прытрымліванне якога вывядзе цябе на сцежку, што вядзе да АзУ. Ты знаходзішся ў такім жаласным стане, што любое, нават самае слабое рж з'яўляецца для цябе вышэйшай каштоўнасцю, шанцам на выратаванне ад азмрочванняў. Акрамя таго, часцяком адзнака рж як «дробнага» цалкам канцэптуальная – ты прывыкла лічыць штосці «важным», а штосці «няважным». Ці ёсць драпіна на тваёй машыне – гэта «важна», а жаданне дакрануцца да дрэва – гэта «усё роўна». Але калі ў галаву вугла ставіць АзУ, усё змяняецца, і рэалізацыя нават самага «дробнага» з пункта гледжання канцэпцый радаснага жадання можа прывесці да незвычайна моцнага ўсплёску АзУ.

Яшчэ адна тыповая памылка – адкладанне рж «на потым». Напрыклад мыеш ты падлогу, і раптам хочацца непасрэдна цяпер пайсці пагуляць, але ты думаеш: «ну вось дамыю падлогу, і адразу ж пайду, не кідаць жа вось так усё ў такім выглядзе…». Ты адразу адчуеш, як рж растане без сляда, ці як мінімум моцна аслабне. Ніякага «потым» няма – рж ёсць толькі цяпер, а «потым» застанецца толькі думка «я жадала» і НЭ, так што адкладанне рж «на потым» - гэта самападман, і гэта з'яўляецца прыгнечаннем рж.

Не змешвай гэтую сітуацыю з такой, калі ёсць рж, якое суправаджаецца думкай «хачу зрабіць гэта не цяпер, а потым» - такія рж таксама бываюць.

 

Правіла 2: устараняй канцэпцыю аб «нязначнасці», «няважнасці», «дробнасці» рж. Значнасць рж вызначаецца толькі яго інтэнсіўнасцю, рэзанансам з іншымі АзУ. Не адкладай рж «на потым»

 

Калі ты пачынаеш зведваць жаданне зведваць рж, а асабліва тады, калі пачынаеш іх фіксаваць і рэалізоўваць, яны пачынаюць праяўляцца ўсё часцей, і іх не цікавяць твае канцэпцыі. Ты можаш лічыць, што дамы павінны хадзіць на высокіх абцасах па тратуары, а радаснае жаданне можа пагнаць цябе басанож па чорнай, вільготнай зямлі. І што рабіць? Пайсці басанож па зямлі – выйсці з ролі дамы, зведаць кучу НЭ, сутыкнуцца з неабходнасцю іх устараняць. Не пайсці басанож па зямлі – забіць рж, у рэзультаце чаго ўзмацніцца НФ, зноў будзе усплёск НЭ, але значна больш глыбінных, цяжкіх. Узнікае страх – «раптам мне захочацца чагосьці такога жудаснага, і што мне тады рабіць»? Я прапаноўваю прытрымлівацца такой палітыкі: рэалізуй хаця б тыя жаданні, якія табе не страшна рэалізаваць, іх будзе дастаткова, а што датыцыцца тых рж, якія рэалізаваць страшна, ці нават падумаць аб рэалізацыі страшна, то зафіксуй іх пісьмова і пакінь – хай у тваім спісе будзе запіс, які сведчыць аб тым, што калісьці ты жадала зрабіць вось гэта. Будзеш вяртацца да свайго спісу, праглядаць яго і адзначаць наяўнасць ці адсутнасць таго ці іншага рж, яго інтэнсіўнасць. Пачні рабіць хоць бы тое, што можаш рабіць непасрэдна цяпер, і не спыняй усю практыку толькі з-за таго, што не можаш пачаць рабіць усё адразу.

 

Правіла 3: фіксуй пісьмова абсалютна ўсе рж, а рэалізуй тыя, якія можаш рэалізаваць.

 

Звычайныя паводзіны чалавека абумоўленыя на 100% яго канцэпцыямі, прывычкамі, страхамі і іншымі НЭ, механічнымі жаданнямі, грамадскімі стэрэатыпамі – сямейнымі, гарадскімі, нацыянальнымі, рэлігійнымі і г.д. Чалавек ніколі ні пра што не думае - ён жанглюе канцэпцыямі, пакуль адно механічнае жаданне не пераможа іншае. Калі ты пачынаеш прытрымлівацца рж, то неадкладна выпадаеш з-пад прыкрыцця ўсіх правіл. Узнікае страх – што калі здарыцца нешта жудаснае, непажаданае? Табе хочацца аднаго, а страхі дыктуюць другое, канцэпцыі – трэцяе, мама кажа чацвёртае, і што рабіць?

У цябе заўсёды ёсць куча рознай інфармацыі, якая паступіла з розных крыніц. Звядзі яе ў адзін спіс. Прааналізуй канкрэтнасць інфармацыі, кампетэнтнасць крыніц і г.д. – зрабі гэта ў меру сваіх магчымасцей і сваёй шчырасці. Ацані рызыкі, выкажы свае здагадкі – што можа быць пры такім зыходзе, пры другім. Пазбягай дамалёвак і выцясненняў – хай твой розум будзе халоднай, цвярозай, незалежнай прыладай – выслухай яго пункт гледжання.

 

Правіла 4: выпішы, супастаў наяўную інфармацыю, што датычыцца твайго жадання, аргументы «за» і «супраць» таго ці іншага дзеяння. Не дамалёўвай і не выцясняй.

 

Што зараз застаецца зрабіць? Зараз – толькі адно – скокнуць у халодную ваду. Ты зрабіла ўсё, што змагла – зафіксавала рж, супаставіла наяўную інфармацыю, прыкінула магчымыя рызыкі. Да бясконцасці разважаць на гэтую тэму, вечна сумняваючыся і знаходзячыся ў нязменнай нерашучасці – гэта ўсё роўна што забіць рж, а з ім і ўсе астатнія АзУ. Ніхто ніколі не будзе гарантыраваць табе гэтага, і не забывай, што прытрымліванне грамадскіх прывычак таксама не дае ніякіх гарантый, бо нягледзячы на тое, што звычайныя людзі, быўшы на 100% механізмамі, прытрымліваюцца таго, як гэта прынята, «прыстойна», «належыць», з імі пачало нешта здарацца нежаданае, яны ўвесь час пакутуюць. Таму выбар просты – альбо рызыка атрымаць непажаданы зыход + прыгнечанне рж і іншых АзУ, альбо рызыка атрымаць непажаданы зыход + рэалізацыя рж і ўзмацненне АзУ. Я выбіраю другое. Адгэтуль правіла 5:

 

Правіла 5: зараз замры, спарадзі любое АзУ (хоць сімпатыю да свайго труса) і спытай сябе – «чаго ж цяпер – пасля ўсяго таго, што я пазнала і абдумала – я сапраўды радасна жадаю?»

 

Правіла 6: зрабі зараз тое, што ты хочаш, насуперак таму, што па прывычцы цябе будуць адольваць сумненні і страхі. Перамажы іх і рэалізуй сваё рж, засяродзіўшыся на пачуцці таямніцы, прадчуванні таго, што ты пачынаеш жыць зусім па-новаму, зараз цябе вядуць не мёртвыя канцэпцыі, а радасныя жаданні. Засяродзь увагу на тым, што працэс рэалізацыі рж кардынальна адрозніваецца ад іншых дзеянняў – прастора вакол цябе і ўнутры цябе нібы становіцца пругкай, насычанай.

 

Калі тваё рж разумее здзяйсненне цэлай паслядоўнасці прамежкавых дзеянняў, ты можаш у любы момант спыніцца і яшчэ раз спытаць сябе: «зараз, калі я ўжо зрабіла некалькі крокаў да рэалізацыі свайго жадання, і тым самым ужо атрымала некаторыя рэзультаты – чаго я жадаю зараз? Ці падабаецца мне тое, што адбываецца? Ці засталося рж ранейшым, ці саслабла, ці ўзмацнілася? Ці яно змяніла кірунак? Ці зусім знікла?». Тое ж самае ты можаш зрабіць па меры паступлення новай істотнай інфармацыі, ці ў сітуацыі, калі ты раптам атрымала яснасць у тым, што мж прыняла за рж.

 

Правіла 7: не рухайся наперад як іржавы бульдозер. Заўсёды можна знайсці магчымасць спыніцца і спытаць сябе – «якое зараз маё рж – пасля таго, як я зрабіла некалькі крокаў наперад». Радасныя жаданні часта відазмяняюцца падчас сваёй рэалізацыі.

 

Падчас рэалізацыі рж пытай сябе так часта, як хочаш – ці зведваеш ты тое, што табе хочацца зведваць? Падкрэсліваю – не «ці атрымліваю я тое, што хацела», і нават не «ці зведваю я тое, што хацела», а менавіта «ці зведваю я цяпер тое, што жадаю зведваць менавіта цяпер». І калі адказ на гэтае пытанне «не», спыніся і звярніся да правіла 7. Калі «так» - рухайся далей. Дзіўная ўласцівасць практыкі прытрымлівання рж заключаецца не ў тым, што ты атрымліваеш тое, што жадала атрымаць з самога пачатку – так бывае зусім не заўсёды. Яно заключаецца ў тым, што чым актыўней, паслядоўней, часцей ты рэалізуеш свае рж, тым часцей ў рэзультаце гэтага ты пачынаеш зведваць вельмі прывабныя для сябе ўспрыманні ў гэты самы дадзены момант. Вобраз, які рэзаніруе: як быццам рж – гэта такая дзіўная сіла, якая неспасціжным чынам вядзе цябе па неверагодна вузкай лініі падзей, але вядзе так упэўнена, што збіцца немагчыма; і не ў далёкай будучыні, не калісьці ў будучыні, а менавіта цяпер – у кожны момант твайго руху па гэтай лініі падзей ты зведваеш асабліва інтэнсіўную поўнасць жыцця, насычаныя АзУ, а часам на тваім шляху трапляюцца самыя сапраўдныя адкрыцці – новыя АзУ, новая яснасць. Такім чынам я прапаноўваю цалкам змяніць сэнс паняцця «рэзультат», калі гаворка ідзе аб рэалізацыі радасных жаданняў: рэзультатам ррж з'яўляецца якасць тваіх перажыванняў ўвесь час прытрымлівання гэтага рж. Чым дакладней ты вылучыш рж сярод усёй сукупнасці жаданняў, якія ты зведваеш цяпер, чым дакладней правядзеш мяжу паміж рж і мж, тым ярчэйшым будзе рэзультат. Мастацтва прыходзіць з практыкай – трэніруйся.

 

Правіла 8: пытай сябе так часта, як жадаеш – ці зведваеш ты непасрэдна цяпер тое, што табе падабаецца?

 

Фіксацыя працэсу ррж – гэта сам па сабе радасны і цікавы занятак. Я раю ўважліва «упачувацца» ва ўсё, што адбываецца, што спадарожнічае працэсу ррж, фіксаваць як самыя звычайныя падзеі, так і незвычайныя (не толькі ў падзейным сэнсе, але і ў сэнсе незвычайных успрыманняў). Каб не тармазіць сам працэс ррж, можна абыходзіцца кароткімі паметкамі ў блакноце, па якіх пасля будзе лягчэй аднавіць усю паслядоўнасць падзей і перажыванняў. Я раю хаця б часам складаць поўнае апісанне праведзенага вопыту рэалізацыі рж, асабліва тады, калі ён асабліва няўдалы ці асабліва ўдалы. У першым выпадку ты зможаш знайсці памылкі, у другім – зноў перапражыць прывабныя ўспрыманні, навучыцца адчуваць той адмысловы «смак» жыцця, калі ты зведваеш і рэалізуеш рж.

 

Правіла 9: «упачувайся» ва ўсё, што адбываецца, каб пасля была магчымасць дэталёва апісаць усю гісторыю.

 

Калі працэс ррж завершаны, то незалежна ад таго – як менавіта ён завершаны, зразумей тое, што непасрэдна цяпер ніхто не перашкаджае табе ўстараняць НЭ, спараджаць АзУ, г.зн. на дадзены момант у цябе ідэальныя магчымасці для занятку практыкай. Калі ў цябе куча НЭ – ты можаш пачаць іх бездакорна ўстараняць і імкнуцца да АзУ, а калі цяпер у цябе АзУ, ты можаш пагрузіцца ў іх з галавой, а што табе яшчэ неабходна для паспяховай практыкі? Рабі гэта заўсёды – і тады, калі ты змагла рэалізаваць рж і атрымаць цікавыя ўспрыманні, і тады, калі ты спужалася, звярнула ў бок, паддалася НЭ, канцэпцыям, памылкова прыняла мж за рж і г.д. Гэтае дзеянне мае выключнае значэнне, бо дазваляе навучыцца разумець тое, што як бы ні скончылася абранае табой дзеянне, ты апынешся ў сітуацыі, якая ідэальна падыходзіць для тваёй практыкі. Гэта дазваляе ўстараніць заклапочанасць рэзультатам, заклапочанасці, якія вынікаюць з канцэпцыі «будучыні», засяродзіцца на «тут-і-цяпер».

 

Правіла 10: Незалежна ад зыходу зразумей тое, што цяпер у цябе ідэальныя ўмовы для практыкі.

 

Калі ты пачынаеш прытрымлівацца практыкі ррж, то абавязкова заўважыш, як істотна ўзрастае іх інтэнсіўнасць, радаснасць, рэзананс з іншымі АзУ. Убогія філосафы-псеўдабудысты скрывяцца і скажуць што-небудзь мнагазначнае накшталт: «так гэта ж глупства ўсё, гэта толькі ўзмацняе тваю прыхільнасць да дгармаў, кармаў і хрэнямраў, вось я імкнуся да поўнага вызвалення, таму што прырода Буды… мікракасмічныя арбіты… сутнасць вучэння… а гэта ўсё не мае значэння, гэта толькі ўзмацняе абумоўленасць…». А ты глядзі ім у твар, калі яны будуць казаць усё гэта – ты не зможаш не адчуць велізарную розніцу паміж сабой і імі – задаволенымі ці незадаволенымі, шматзначнымі ці тупымі, важнымі ці агрэсіўнымі. Ёсць незлічоная колькасць тых, хто атрымлівае ўражанні ад такіх гутарак, і ёсць вельмі мала тых, хто перастае жангляваць словамі, сэнс якіх нікому не зразумелы, і пачынаюць здзяйсняць пэўныя крокі да тых станаў, якія ім падабаюцца.

Па меры рэалізацыі рж іх становіцца ўсё больш і больш, але гэта менавіта РАДАСНЫЯ жаданні, акрамя таго яны рэзаніруюць з іншымі АзУ, таму не толькі рж становіцца больш, але і самых розных АзУ становіцца больш. Узнікае эфект "канкурэнцыі рж", цябе пачынае літаральна раздзіраць на часткі, здаецца, што ў сутках занадта мала часу, адкрыцці новых АзУ з'яўляюцца адно за адным. Канкурэнцыя рж не суправаджаецца НЭ, якія звычайна спадарожнічаюць сітуацыі, калі занадта многа мж і няма магчымасці рэалізаваць іх усіх. Канкурэнцыя рж суправаджаецца захапленнем, прадчуваннем, усплёскамі асалоды і г.д.

Канкурэнцыя рж спачатку прыводзіць да праблемы «чахарды рж»: рж так часта змяняюць адзін аднаго, што ім не хапае ўстойлівасці, у рэзультаце чаго жаданы рэзультат не дасягаецца. Усведамленне гэтага прыводзіць да з'яўлення новага рж, якое заключаецца ў тым, каб рж сталі больш устойлівымі. Гэтае жаданне ўмацоўваецца тым больш імкліва, чым мацнейшая чахарда рж, чым менш рэзультатаў. У выніку характар праявы рж змяняецца: яны становяцца дастаткова устойлівымі, каб надыходзіў жаданы рэзультат.

Некаторыя кажуць: «Вось так усё і зводзіцца толькі да жаданняў, толькі жаданні ды жаданні». Нішто не робіцца без жадання. Любое дзеянне – гэта працэс рэалізацыі жадання, і застаецца толькі абраць – будзе яно механічным ці радасным; прынясе з сабой знясіленне і НЭ, ці АзУ і новы віток твайго вандравання.

Дзеянне, якое рэзаніруе з АзУ на ўсім сваім працягу, назавем «бездакорным». Тыпавыя азмрочванні, якія ўзнікаюць пры дзеяннях:

а) заклапочанасць рэзультатам

б) заклапочанасць меркаваннем іншых людзей

в) негатыўная інтэрпрэтацыя перашкод, якія ўзнікаюць

г) НС да (пераадольных і непераадольных) перашкод

д) нерашучасць, сумненні ў абраным рашэнні

е) паспешнасць, спазматычнасць

ж) тупасць, г.зн. няздольнасць прадумаць эфектыўны спосаб дзейнічаць з прычыны наяўнасці канцэпцый ці НЭ.

 

Рэзультат – гэта жаданая замена ўспрыманняў. Калі я жадаю ўстараніць НЭ, то паспяховы акт устаранення – гэта рэзультат. Калі раней пасля ўстаранення НЭ яна ўзнікала зноў неадкладна, а зараз толькі праз 5 секунд – і гэта рэзультат. Калі жаданне ўстараніць НЭ аказалася слабейшым за жаданне яе зведваць, але я прааналізаваў няўдачу, зрабіў высновы - гэта таксама рэзультат, бо раней не было гэтага аналізу, наступных высноў і дзеянняў – жаданых успрыманняў, бо яны ляжаць у рэчышчы практыкі ўстаранення НЭ.

Калі сёння атрымалася ўстараніць НЭ, а заўтра не – ці быў учорашні рэзультат рэзультатам? Так, бо ўстараненне здзейснена, і гэтага нічога не адменіць, і твае паводзіны непазбежна хоць трохі, але зменяцца. Іншая справа, што рэзультат рэзультату не роўны, таму мы шукаем такія рэзультаты, якія б прыводзілі да найбольш жаданых станаў найбольш прамым шляхам.

Практыка ад фантазёра адрознівае імкненне да атрымання пэўных рэзультатаў, і шчырага практыкуючага катэгарычна не задаволяць хлуслівыя шматзначныя фразы «аб рэзультатах у нашай школе не раяць казаць», «хутка нічога не робіцца, «увогуле стала лепш» і да т.п..

 

03-01-05) З усяго спектру разнастайных рж вылучым такія, якія валодаюць наступнымі якасцямі:

1) яго інтэнсіўнасць вышэйшая за 5-6;

2) яго ўстойлівасць да ўздзеянняў з боку іншых успрыманняў, а таксама працягласць праявы выключна высокая ў параўнанні з іншымі рж;

3) суправаджаецца абавязкова пчв і пчт, а таксама (хаця б час ад часу) іншымі АзУ

4) суправаджаецца (хаця б час ад часу) «фізічнымі перажываннямі» (ФП) – напрыклад «разломліваннем» у вобласці пупка, «кіпеннем» на спіне, вострай асалодай у горле, ціскам у цэнтры ілба і г.д.

5) моцна рэзаніруе з «лютасцю».

Пазначу такое жаданне як «цыклон» (асацыяцыя з вобразам цыклона - над вызначанай сукупнасцю ўспрыманняў узнікае нейкі патэнцыял, вобласць павышанай «напругі АзУ», якая можа выліцца ліўнем адкрыццяў, маланкамі ўсведамленняў).

З апісанняў Ежаціны: «раптам паўстаў «віхор», іншымі словамі вельмі хутка паўстала вельмі яркае ўспрыманне - звычайна АзУ набіраюць тэмп больш павольна. І тут жа паўстала ўспрыманне гэтага жадання як цыклона. Я думаю, што ніколі яшчэ не зведвала такога. Слова «цыклон» моцна рэзаніравала - ашалела радаснае жаданне, якое можа ўзарвацца ў любую хвіліну чымсьці неспасціжным. Няма ніякага Вожыка, на месцы Вожыка цыклонавая хмара, нешта велізарнай сілы».

 

Тэрмінам «усведамленне» я пазначаю такую думку, якая:

1) рэзка ўзмацняе разумовую яснасць у дадзенай вобласці ўспрыманняў

2) рэзаніруе з АзУ-яснасцю

3) рэзаніруе з іншымі АзУ

Цыклоны гуляюць велізарную ролю ў вандраванні свядомасці. Яны вызначаюць кірунак твайго вандравання, фарміруючы тым самым твае індывідуальныя адрозненні ад іншых практыкуючых.

 

 • З-за таго што цыклоны моцныя, акрамя АзУ яны яшчэ суправаджаюцца моцнымі праявамі першага стражніка – страхам паражэння (гл. раздзел «эфектыўныя практыкі»). Цыклоны, абцяжараныя 1-м стражнікам, пазначу як «1с-цыклон».

(Слова «першы» абазначаецца лічбай перад словам, напрыклад 1-стражнік, 1-паляўнічы, у той час як інтэнсіўнасць абазначаецца лічбай пасля слова – 1-стражнік-3, 1-паляўнічы-6)

 

Жаданне адкрываць новыя АзУ (1-паляўнічы) не абцяжарана 1-стражнікам, калі выкананыя неабходныя ўмовы:

1. ёсць дастаткова вялікі вопыт адкрыцця новых АзУ;

2. часта адбываюцца дробныя адкрыцці ў практыцы, бо менавіта гэты ланцужок «дробных» адкрыццяў няўмольна набліжае новыя буйныя адкрыцці, такія як адкрыцці новых тэхналогій, новых АзУ, новых адценняў ужо вядомых АзУ, навыкаў больш інтэнсіўнага і доўгага зведвання АзУ, дасягнення яснасці ў тых ці іншых участках агульнай карціны практыкі.

Магутны ўдар па 1-стражніку наносіць вопыт лавінападобнага адкрыцця АзУ, поўнага і доўгага апускання ў АзУ вельмі высокай інтэнсіўнасці.

 

Часта сустракаемая разнавіднасць мж – жаданне ўладання АзУ. Гэтае жаданне цікавае тым, што яго можна памылкова прыняць за жаданне зведваць АзУ, а паміж тым гэта тыповы прадстаўнік мж. Наступствы такога змешвання вельмі разбуральныя – АзУ могуць зусім перастаць праяўляцца, што яшчэ больш падсцёбвае жаданне ўладання імі, што яшчэ далей аддаляе магчымасць зведваць АзУ, і ў выніку практыкуючая застаецца ў пабітага карыта – ні АзУ, ні яснасці ў тым – што ж зараз рабіць. У рэзультаце яна можа здацца і папоўніць шэрагі філосафаў, эзатэрыкаў і іншых вісусаў, якія жанглююць словамі і дзень за днём паміраюць у НЭ, ці яна можа пачаць перагдяд усёй сваёй практыкі, падвяргаючы сумненню і крытычнаму разгляду сваю матывацыю.

 

«Жаданнем уладання АзУ» я заву разнамасную сукупнасць такіх жаданняў, якія накіраваны не на сам працэс перажывання АзУ і ўсяго таго, з чым яно рэзаніруе, а выкарыстанне яго для дасягнення тых ці іншых мэт. Сярод гэтых мэт могуць быць як самыя простыя, так і самыя вычварныя. Да простых я адношу жаданні пахваліцца, прыцягнуць увагу іншых людзей, атрымаць статус «морды» і г.д. Прыклад вычварнага жадання – жаданне падтрымаць самалюбаванне і самаздаволенне ад таго, што ты такая лютая практыкуючая, такая бескарыслівая, адхіленая і інш. Чым больш практыкуючая пакутуе ад маніі самалюбавання, тым складаней ёй здзейсніць рэвалюцыю шчырасці, самавыкрыцца, аддзяліць азмрочаную матывацыю, спыніць гэтую тонкую гульню, накіраваную на задавальненне смагі атрымання ПЭ ад выклікання ўражання на людзей. Гульні з самалюбаваннем могуць дасягаць дзіўнай ступені заблытанасці, але ёсць адзін просты крытэр эфектыўнасці проціяддзяў, што ўжываюцца, ступені тваёй шчырасці – частата, глыбіня і інтэнсіўнасць АзУ, якія ты перажываеш.

Тыповая праява жадання ўладання АзУ – перанос акцэнту з перажыванняў АзУ на прыгажосць і шырокасць пісьмовых фіксацый АзУ ці апавяданняў аб іх – напрыклад ты можаш зведваць самаздаволенне ад доўгіх слупкоў лічбаў, багацця запісаў, што прыводзіць у выніку да таго, што АзУ перастаюць праяўляцца, а ты ўпадаеш ва ўсё большы самападман, прымаючы ПЭ за АзУ.

Сярод проціяддзяў адзначу наступныя:

1) Даследаванне сітуацый, у якіх ты зведваеш самаздаволенне, самалюбаванне, з пункта гледжання іх сумяшчальнасці з АзУ.

2) Практыка цыклічнага ўспрымання самалюбавання.

3) Атрыманне вопыту прамога ўстаранення задаволенасці і самаздаволення ў тых выпадках, калі ёсць яснасць [таго, што гэтыя ўспрыманні з'яўляюцца азмрочваннямі, г.зн. несумесныя з АзУ] такой інтэнсіўнасці і ўстойлівасці, што атрымліваецца ўстараняць усе «пырскі» НЭ, спадарожныя працэсу ўстаранення ПЭ.

4) Сталыя намаганні па дасягненні шчырасці ў гэтым пытанні, г.зн. дакладнага распазнавання жадання зведваць АзУ і жадання валодаць імі.

5) Сталыя намаганні па дасягненні шчырасці ў любых іншых абласцях твайго жыцця.

 

Калі ўзнікае канкурэнцыя рж, некаторыя жаданні застаюцца нерэалізаванымі на працягу некаторага часу, а на некаторыя часу так ніколі і не хапае. Калі пры гэтым ты пачуваешся на мяжы інтэнсіўнасці АзУ, калі перапоўненая адкрыццямі, то разглядаць тут няма чаго, паколькі мацнейшыя рж перавешваюць больш слабыя. Але такая ідэальная сітуацыя не можа доўжыцца доўга – па-першае, няма трывалай прывычкі прытрымлівацца толькі рж, па-другое на арэну выходзяць стражнікі (гл. раздзел "эфектыўныя практыкі"), і ўзнікаюць правалы, інтэнсіўнасць АзУ перыядычна рэзка зніжаецца. У стане, калі поўнасць твайго жыцця не дасягае 10, узнікае пытанне – у ці на самой справе рэалізуюцца менавіта наймацнейшыя і самыя радасныя жаданні? Бо калі цяпер ты не на мяжы інтэнсіўнасці і напоўненасці АзУ, то гэта і азначае, што праявіліся «азмрочванні» (г.зн. успрыманні, несумесныя з АзУ), і яны могуць выходзіць на пярэдні план зусім не самыя радасныя жаданні, рэалізацыя якіх знізіць інтэнсіўнасць, эфектыўнасць і радаснасць практыкі. Самы эфектыўны спосаб селекцыі рж і выбару менавіта самых радасных – «памятанне аб смерці»:

а) разумовая яснасць у тым, што ты ў любы момант можаш памерці. Для ўмацавання гэтай яснасці я раю часцей чытаць ці глядзець навіны, дзе паказваюць катастрофы, трупы людзей. Ехалі людзі ў цягніку, а ён вазьмі ды і сыдзі з рэек і ўрэжся ў хату – 200 трупаў. Загінулі і правільныя, і прыстойныя, і бунтары, і непрыстойныя, і законапаслухмяныя, і злачынцы, і дзеці – усе, хто апынуўся ў цягніку, смерць не выбірала. Людзі гінуць бесперапынна, і не толькі на войнах, а ў самых «бяспечных» месцах – паглядзі тэматычныя навінавыя стужкі. Ужо сёння трупам можаш стаць ты, і ніякія сілы на свеце цябе не абароняць.

(Зразумела, неабходна бездакорнае ўстараненне НЭ, якія могуць узнікаць у выніку гэтай разумовай яснасці).

б) спецыфічнае АзУ - успрыманне «самааддачы», адкідвання прыхільнасцей, незвычайнай цвярозасці. Вельмі радаснае, моцнае ўспрыманне. Тут і халодны безэмацыйны адчай, дакладней нават не адчай (гэтае слова цвёрда асацыіруецца з НЭ-адчаем), а халодны ўдар яснасці, халодная грукатлівая цвярозасць. Тут жа і захапленне вандравання ў смерць, якое мае быць, і нешта такое, што больш за ўсё рэзаніруе са словам «паклікаць», «аддацца», «здацца» - не як праявы слабасці, а наадварот – «здацца» у значэнні адкінуць усе, любыя прыхільнасці, мэты – усё губляе значэнне перад тварам смерці, якая можа наступіць непасрэдна цяпер – стан поўнай адкрытасці і свяжосці, свабоды.

Перад тварам памятання аб смерці канкурэнцыя рж працякае цалкам па-асабліваму. Чым больш магутнае памятанне аб смерці, тым з большай упэўненасцю застаюцца толькі самыя інтэнсіўныя, самыя рэзаніруючыя з АзУ рж, самыя пранізлівыя і надзённыя – толькі тое, што ты магла б рабіць, ведаючы напэўна, што праз 5 хвілін памрэш. Мж заўсёды нацэленыя на рэзультат і цалкам губляюць значнасць пры свядомай адсутнасці рэзультату, таму пры думцы аб тым, што нішто на свеце не гарантуе табе, што ты не памрэш праз 5 хвілін, мж слабеюць. Наадварот - любое імгненне зведвання і рэалізацыі рж з'яўляецца самадастатковай каштоўнасцю, таму памятанне аб смерці не аслабляе рж, і гэта – яшчэ адзін фільтр, які адсейвае мж у карысць рж.

• Два вельмі простых спосаба «кантраляваць неуцягванне» у рж, г.зн. перашкаджаць узнікненню механічных састаўляючых задаволіць «экспрэс-аналіз» на праяву прыроды выяўленых жаданняў:

1) Уяві, што рж не ажыццявіліся, рэзультат тваіх дзеянняў апынуўся нулявым, і калі ўзнікаюць НЭ, гэта і азначае, што механічныя састаўляючыя ўпляліся ў сукупнасць рж. Тады можна а) устараніць НЭ; б) вылучыць і ўстараніць мж; в) дамагчыся неўзнікненняНЭ пры думцы аб тым, што рж не зможа быць рэалізаванае.

2) Істотна па-рознаму паводзяць сябе рж і мж пры іх аналізе, г.зн. пытанні сябе: «ці гэтага я хачу», «ці ёсць упэўненасць, што я менавіта гэтага хачу», «а можа трэба зрабіць інакш», «ці не механічнае гэтае жаданне», «а калі сітуацыя зменіцца – ці зменіцца жаданне» і гэтак далей. Аналіз мж непазбежна суправаджаецца спазматычнымі сумненнямі, турботамі, ліхаманкавай няўпэўненасцю ў жаданнях, мітуснёй. Наадварот, аналіз рж ніколі не прыводзіць да такой ліхаманкі, яно становіцца нават больш ясным, вызначаным, узмацняюцца спадарожныя АзУ. Калі нават рж зменіцца пасля яго аналізу, то змена жаданняў будзе ўпэўненай, спакойнай, па-за сумненнямі, якія мітусяцца, непакояць, спадарожныя АзУ па-ранейшаму будуць праяўляцца. Цыцірую Скво: «аналіз рж падобны да ўзора, ён суправаджаецца захапленнем, здзіўленнем. Ён як шастанне лістоты на дрэвах жадання – лёгкі, празрысты, сонечны».

 

Па меры таго, як практыкуючы ўстараняе азмрочванні і зведвае АзУ, жаданне зведваць АзУ («жАзУ») становіцца мацнейшым, праяўляецца часцей, і з некаторага моманту пачынае трывала дамінаваць над астатнімі жаданнямі. Пры гэтым ажыццяўляецца «памятанне аб жАзУ», г.зн.:

а) як закаханы па вушы хлопчык сталым фонам зведвае жаданне ўбачыць каханую дзяўчынку, чым бы ён ні быў заняты, так і жАзУ становіцца сталым азораным фонам.

б) ёсць разумовая яснасць у тым, што жАзУ – самае значнае, самае гарачае жаданне, без якога ўсё пазбаўляецца значэння, без якога няма ніякага жыцця; якое моцна рэзаніруе з прадчуваннем, пачуццём таямніцы.

ЖАзУ становіцца цэнтрам свету жаданняў, кропкай адліку ў тым сэнсе, што ўсе астатнія жаданні слабеюць, калі не рэзаніруюць з ім. Радаснае жаданне, якое валодае такой уласцівасцю, я заву «адзінай мэтай». Паводзіны чалавека, які мае адзіную мэту, апісвае такая гісторыя: адзін тыбецкі манах жыл у пячоры, і кожны раз, выходзячы з яе папісяць, балюча драпаўся аб вострыя шыпы куста, які расце прама перад уваходам. І кожны раз ён думаў: «вось вярнуся, вазьму сякеру і ссяку яго», але вярнуўшыся, ён думаў так: «не хачу губляць час на высечку куста, бо ўжо заўтра я магу памерці, і так і не дасягну сваёй мэты! Не хачу губляць каштоўныя секунды і займуся практыкай замест таго, каб секчы кусты». Гэта прыклад памятання аб адзінай мэце.

Адзіная мэта становіцца больш устойлівай і яркай, калі ёй спадарожнічаюць:

а) іншыя АзУ

б) разумовая яснасць у тым – які менавіта стан з'яўляецца аб'ектам жадання

в) разумовая яснасць у тым – які на дадзены момант фронт прац (іншымі словамі, які на дадзены момант склад іншых рж).

г) пазіцыя дракона (гл. раздзел "эфектыўныя практыкі").

Праява адзінай мэты прыводзіць да эфекту кулака, які расціскаецца, я пачуваюся так, нібы рука, якая стрымлівае мае намаганні, паступова расціскаецца, адпускаючы мяне на свабоду. Цеціва вызваляецца і страла ляціць у цэль. Гэты кулак – гэта сумненні, няўпэўненасць, размытасць мэты, разнанакіраваныя механічныя схільнасці.

Калі ў практыкуючага не праяўлена ўспрыманне адзінай мэты, ён хоча спачатку дамагчыся яснасці ў тым, што тая НЭ, якую ён зведвае, на самой справе з'яўляецца непажаданай для яго. Але паколькі яснасць пры зведванні НЭ дасягаецца з найвялікшай цяжкасцю, а НЭ паспявае ўмацавацца і спарадзіць іншыя НЭ, то аб бездакорным устараненні НЭ няма і гаворкі. Калі ў тваім месцы выяўленая адзіная мэта, гэта значыць і цвёрдае, непахіснае жаданне ўстараняць НЭ незалежна ад таго – ёсць цяпер яснасць, ці няма яе (а паколькі паўстала НЭ, то па азначэнні ў гэты момант не можа быць высокай ступені яснасці), а таксама няма жадання зведваць НЭ увесь той час, пакуль няма яснасці ў яе непажаданасці, і тады ты дасягаеш бездакорнага ўстаранення. Калі ёсць успрыманне адзінай мэты, гэта значыць яснасць, што ты хочаш толькі АзУ - памятання аб іх, ускоквання ў іх у любой сітуацыі без роздумаў - гэта адзінае, што хочацца рабіць.

 

Калі ёсць АзУ, то зразумела, што яшчэ доўга ўсплёскі АзУ будуць змяняцца перыядамі азмрочванняў. Пры думцы аб гэтым узнікаюць рж змагацца што б ні здарылася нават тады, калі азмрочванні цалкам захапляюць уладу, напрыклад выконваць фармальныя практыкі (пісьмовая справаздача аб пражытым жыцці за кожныя паўгадзіны, штохвілінная фіксацыя, эмацыйная паліроўка, цыклічнае ўспрыманне і г.д.). Набор такіх мерапрыемстваў назавем «аварыйным фронтам прац» («афп»). Але калі АзУ адыходзяць, надыходзіць хаос мж, НЭ, і з аднаго боку ёсць нежаданне зведваць азмрочванні, але з іншага боку няма і рж выконваць афп. Чым часцей і мацней праяўленыя АзУ і рашучасць што б ні здарылася змагацца за іх у азмрочаныя перыяды, тым мацнейшым ва ўмовах выяўленых азмрочванняў становіцца жаданне выконваць афп, ажно да таго моманту, пакуль зноў не пачнуць узнікаць рж. Гэтае жаданне назавем «намеснік кіраўніка».

 

Велізарную ролю ў практыцы гуляе «жаданне пераймаць АзУ». Гэта такое жаданне, якое

а) рэзаніруе са словамі «хачу быць як яна», ці «хачу перажываць тое, што яна апісвае», ці «хачу пераняць у яе вось такую якасць»;

б) суправаджаецца моцнымі (не менш за 7-8 па 10-бальнай шкале) АзУ сектара Адзінства (сімпатыя, самаадрачэнне, самааддача і інш. - гл. раздзел "Спіс АзУ з апісаннямі) і іншымі.

Як гэта ні дзіўна, жаданне пераймаць АзУ прыводзіць да ўзнікнення як ужо вядомых табе АзУ, так і новых, апісанне якіх адпавядае апісанням таго, да вобраза каго паўстала гэтае жаданне.

Жаданне пераймаць успрыманні можна зведаць і да таго, што мы завем «стыхіяй, з'явамі прыроды, жывёламі, раслінамі» і г.д. У гэтым выпадку дастатковай умовай для ўзнікнення новых АзУ з'яўляецца захаванне ўмовы «б» + выкананне практык устаранення механічнай распазнавальнай свядомасці, такія як «не-рэкі, не-горы», цыклічная змена ўпэўненасці і інш. Падрабязней тэхналогія пераняцця АзУ будзе выкладзеная пазней у асобным параграфе.

Вылучым яшчэ і «жаданне перадаваць АзУ».

 

Калі рж праяўляюцца доўга і інтэнсіўна, у вызначаны момант узнікае з'ява, якую я хачу назваць «зрыў у накіраванасць» - аб'ектна-арыентаванае жаданне нібы адыходзіць на задні план, становіцца фонавым, а на пярэднім плане ўзнікае «імкненне» ці «трыумф» ці іншае яркае безаб'ектнае АзУ сектара Накіраванасці, якое ўступае ў моцны рэзананс з рж.

 

Назавем планаваннем сукупнасць думак аб рэалізацыі рж, якое зведваецца, са словамі «гэта я хачу зрабіць тады», з адпаведнымі вобразамі. Планаванне звычайна суправаджаецца механічным узнікненнем упэўненасці ў тым, што будучыня будзе такой, якой ты яе плануеш, ці, калі ты прывык зведваць турботу, - менавіта такой, якой ты яе не плануеш. Так ці інакш, фарміруецца механічная ўпэўненасць, якая рэзка аслабляе рж, з'яўляецца штодзённасць. Ты нібы ўстаеш на рэйкі. Пры планаванні можна разумець тое, што будучыня можа быць любой у залежнасці ад тваіх рж і абставін. Гэта прывядзе да таго, што ты зможаш зведваць інтэнсіўныя рж пры планаванні, а абставіны пачнуць станавіцца больш «густымі», напоўненымі нямоўнай глыбінёй значэнняў.

 

«Жаданне вучыцца» - адно з самых магутных рж, якое вельмі моцна рэзаніруе з мноствам АзУ. У паняцце «жаданне вучыцца» уваходзяць і а) жаданне дасягаць новых усведамленняў, рж, АзУ, тэхналогій дасягнення АзУ, і б) жаданне набываць новыя веды (вывучэнне замежных моў, любых навук і дысцыплін), і в) жаданне набываць новыя навыкі такія, як апусканне з аквалангам, альпінізм, верхавая язда і што заўгодна іншае.

Жаданне вучыцца ў звычайнага чалавека спалучана з наймацнейшымі НЭ, скептыкамі, лянотай, страхамі паражэння. Гэта выклікана тым, што з самага ранняга дзяцінства дзяцей самым грубіянскім чынам (аж да грубіянскага фізічнага гвалту, шантажу, пагроз, самых розных пакаранняў і страхаў пакаранняў, выклікання канцэпцый і інш.) прымушаюць хадзіць у школу, інстытут, вучыць тое, што «патрэбна», а не тое, што хочацца. У выніку «вывучанае» неадкладна забываецца, а сам працэс вывучэння асацыіруецца з мукай, а не з радасцю і прадчуваннем.

Зараз неабходна вызваліць жаданне вучыцца ад гэтых азмрочванняў, каб зведаць увесь яго азораны моц. Для гэтага неабходна прытрымлівацца ТОЛЬКІ радасных жаданняў вучыцца насуперак страхам, стэрэатыпам і канцэпцыям, і на працягу ўсяго працэсу навучання адсочваць наяўнасць прадчування (напрыклад у фармаце 5-хвіліннай фіксацыі % часу, праведзенага ў ясна адрозным прадчуванні). Неабходна памяняць сістэму каштоўнасцей: асноўнай дзейнасцю лічыць зведванне прадчування, а пабочнай – авалоданне інфармацыяй, навыкамі. Тады навучанне ператворыцца ў вельмі інтэнсіўную насалоду, якая рэзаніруе з цэлымі гронкамі АзУ.

Рэалізацыя рж вучыцца – цудоўны спосаб пераадолення «стражнікаў». Радаснае навучанне ў пары з фармальнымі практыкамі складае магутны таран, які прабівае сцяну азмрочванняў на шляху да АзУ.

Мэтазгодна даследаваць канцэпцыі аб навучанні і рассейваць іх. Тыповыя канцэпцыі, якія перашкаджаюць рж вучыцца:

1) «калі пачаў – нельга кідаць». Пачынай і кідай колькі заўгодна. Як толькі ўзнікае рж вучыць нешта – пачынаеш, а як толькі знікае – спыняешся. Пры гэтым неабходна ўстараняць НЭ, якія прывычна ўзнікаюць – расчараванне ад таго, што навучанне няскончана, сорам ад таго, што недарабіў і кінуў, АУУ і г.д. Менавіта такі падыход да навучання прыводзіць да дасягнення цвёрдых ведаў і навыкаў, пры гэтым ярка праяўляецца жаданне творчасці, яснасць, узмацняецца жаданне вучыцца, жаданне АзУ. Калі рж вучыцца ўтвараюць чахарду, г.зн. змяняюць адзін аднаго так часта, што ў выніку не ўтворыцца цвёрдых навыкаў, то гэта часовая з'ява, звязаная з прывычкай душыць рж, і з часам рж становяцца моцнымі і доўгімі.

2) «трэба імкнуцца да вызначанай мэты – вучыцца проста так, толькі дзеля задавальнення гэта глупства. Глупства вучыць тое, што ніяк не зможаш выкарыстаць». Рэальную насалоду ад навучання зведваеш толькі тады, калі вывучаеш нешта менавіта таму, што зведваеш непасрэдна цяпер задавальненне ад навучання. Неабходна ўстараняць механічныя жаданні, такія як «дачытаць да канца параграф» і да т.п.

Калі навучанне чаму-небудзь з'яўляецца неабходнай умовай рэалізацыі іншага рж (напрыклад, ёсць рж зарабляць дастаткова сродкаў, каб рэалізоўваць іншыя рж, а твая прафесія разумее неабходнасць павышэння кваліфікацыі), то такая матывацыя з'яўляецца азоранай, немеханічнай, і ў выніку часта ўзнікае радаснае жаданне вучыць тое, што неабходна. Таксама можа паўстаць рж змяніць спосаб самазабеспячэння.

3) «вучыцца трэба ў маладосці, а ў маім узросце ўжо позна». Зведваць насалоду ад навучання, як і падарожнічаць у АзУ, ніколі не «позна». Старасць, драхласць, маразм – гэта не тое, што надыходзіць непазбежна з цягам часу, а следства НЭ, тупасці, механічных жаданняў, і для людзей старасць пачынаецца ўжо ў ранняй юнацкасці. Чалавек, які займаецца ППШ, разам з азмрочваннямі ўстараняе і старасць.

03-01-06) Яшчарка прапаноўвае такі падзел жаданняў на тыпы:

Азмрочаныя жаданні:

1-амж: жаданні, абумоўленыя НЭ. Калі я зведваю трывожнасць, заўсёды ўзнікаюць вмж – зрабіць нешта, каб збіць трывожнасць. Зведванне гэтых жаданняў заўсёды суправаджаецца НЭ, і іх рэалізацыя прыводзіць альбо да ўзмацнення НЭ, альбо да часовага аслаблення і частковай замены НЭ на шчыльны шэры стан і задаволенасць, без пробліскаў АзУ і радасных жаданняў. Нерэалізацыя ці думка аб нерэалізацыі такіх жаданняў без устаранення гэтага жадання, г.зн. без замены яго на радаснае жаданне, прыводзіць да ўсплёску НЭ.

2-амж: жаданні, абумоўленыя канцэпцыямі. Калі я лічу, што павінна адказаць на тваё пытанне, то ўзнікае жаданне на яго адказаць, але пры гэтым я не зведваю радасці і прадчування. Я зведваю заклапочанасць, якая з'яўляецца адметнай рысай канцэптуальна-абумоўленых жаданняў. Калі я рэалізую гэтае жаданне, то часцей за ўсё заклапочанасць спадае, узнікае шэры стан, задаволенасць, але гэта часовая з'ява, бо збіваючы такім чынам заклапочанасць, я толькі ўмацоўваю прывычку яе зведваць, таму пасля задаволенасці непазбежна паўстане новае 2-вмж, новая заклапочанасць, часцей за ўсё яшчэ больш моцная і шчыльная за ранейшую (той жа механізм спрацоўвае і ў выпадку збівання НЭ з дапамогай рэалізацыі 1-вмж). Думка аб нерэалізацыі 2-вмж ці нерэалізацыя яго без устаранення прыводзіць да ўзмацнення НЭ.

3-амж: чыста механічныя жаданні. Калі я бачу шакаладку, узнікае жаданне яе з'есці. З рэалізацыі такіх жаданняў складалася значная частка майго жыцця. Я часцей за ўсё не разумела, калі ўжо рэалізую не радаснае жаданне, а механічнае, іншымі словамі своечасова не спыняюся. Вялікая частка 3-вмж – кароткія, г.зн. доўжацца некалькі секунд, і іх рэалізацыя можа займаць некалькі секунд ці хвілін. 3-вмж, рэалізацыя якіх доўжыцца некалькі секунд, я часцей за ўсё наогул не заўважала – пачасалася - пачасала, прайшоў чалавек - паглядзела, морда смяецца – усміхаюся ў адказ і г.д. Рэалізацыя такіх жаданняў прыводзіць да шэрасці, задаволенасці, падтрымлівае штодзённасць. Нерэалізацыя ці думка аб нерэалізацыі без устаранення суправаджаецца незадаволенасцю, шэрасцю.

4-амж: жаданне атрымліваць уражанні. 3-вмж і 4-вмж вельмі блізкія адзін да аднаго па тым, як я іх зведваю, але 4-вмж мацнейшае, даўжэйшае, назойлівейшае, іншымі словамі іх рэалізацыя займае больш часу. Яны ўзнікаюць ад шэрасці, нуды. Я магу сядзець на канапе, і раптам вельмі хочацца шакаладкі, ці пагаварыць, ці схадзіць у краму. Рэалізацыя гэтых жаданняў заўсёды прыводзіць да тупога шэрага стану, задаволенасці без пробліскаў АзУ. Часцей за ўсё мае ідэі-фікс (ці такія жаданні, якія хочацца рэалізаваць любой цаной, выцясняючы пры гэтым усе аргументы супраць і часцяком не звяртаючы ўвагу на тыя фактары, якія могуць прывесці да аптымізацыі рэалізацыі гэтага жадання) – гэта менавіта 4-вмж. Яны становяцца ідэямі-фікс, таму што здаюцца бяскрыўднымі, ёсць яснасць, што гэта не 1-вмж і не 2-вмж, а значыць мабыць і можна рэалізаваць. Пры гэтым я не разумею тое, што ў гэтыя моманты станаўлюся амокам, у якім усё пераладжваецца на рэалізацыю гэтага жадання – гучны ўнутраны дыялог, эмоцыі, астатнія жаданні. Нерэалізацыя ці думка аб нерэалізацыі 4-вмж без устаранення суправаджаюцца больш моцнай незадаволенасцю і шэрасцю, чым у выпадку з 3-вмж. Можа нават паўстаць пачуццё безвыходнасці.

 

Азораныя жаданні:

1-Азж: змешаныя жаданні, зведванне якіх суправаджаецца і ПЭ і слабымі АзУ. На дадзены момант я адношу іх да АзЖ, таму што не заўсёды зведваю атручванне ад іх рэалізацыі, і калі рэалізую ў дакладнасці тое, што хацела, можа паўстаць усплёск АзУ. ПЭ і АзУ у 1-взж так часта перамяшаныя, што я часцей за ўсё не магу іх адрозніць. Накшталт толькі што было прадчуванне, пачаў рэалізоўваць жаданне і бачу, што ўжо зведваю толькі задаволенасць ці ПЭ азарту, ці самаздаволенне, пачынаю сумнявацца ў тым, што было прадчуванне. Але ў наступны раз узнікае падобнае жаданне (напрыклад, паглядзець фільм), і я ізноў фіксую прадчуванне і лічу сябе больш шчырай, а потым ізноў пачынаю сумнявацца. 1-азж у 50% накіраваныя на такія заняткі, як паглядзець кіно, пачытаць кнігу, паглядзець часопіс з фоткамі жывёл, у 50% - на бытавыя заняткі – напрыклад, купіць што-небудзь для логава, выкінуць непатрэбныя рэчы, разабраць кнігі і г.д. Рэалізацыя такіх жаданняў прыводзіць у 50% да расчаравання і шэрасці, нуды, а ў 50% - стан альбо не змяняецца, г.зн. застаецца сумесь ПЭ і слабых АзУ, альбо ёсць усплёскі больш яркіх АзУ, але значных змен не адбываецца. Змушаная нерэалізацыя ці думка аб нерэалізацыі 1-азж можа суправаджацца шэрасцю, расчараваннем, незадаволенасцю, а можа выклікаць прадчуванне, імкненне, радаснае жаданне зведаць 2-азж.

2-Азж: жаданні, якія суправаджаюцца ўспрыманнямі, якія я несумнеўна апазнаю як азораныя. Крытэры: фізічныя перажыванні (запал, ментол, прыемная анестэзія ў розных частках цела, адчуванне прыемнай напоўненасці, прыемнага распірання ва ўсім целе), але калі б гэтых фізічных перажыванняў не было, то ўсё роўна не было б сумненняў у тым, што я зведваю АзУ у гэтыя моманты. Думка аб рэалізацыі такіх жаданняў і сама рэалізацыя, калі да яе не прымешваюцца азмрочванні, суправаджаюцца ўзмацненнем фізічных перажыванняў, асабліва задавальненнем у горле і распіраннем цела. Кожны крок у рэалізацыі такога жадання суправаджаецца ўсплёскамі фізічных перажыванняў і АзУ. Калі да рэалізацыі 2-азж не прымяшаліся азмрочванні, то атручванне не ўзнікае ніколі, наадварот – узнікаюць новыя азораныя жаданні, творчыя ідэі, хочацца збегчы ва ўсе бакі адразу і навучыцца рэалізоўваць некалькі радасных жаданняў адначасова, бо у такія моманты складана абраць, што менавіта я хачу цяпер рэалізаваць. Вялікая частка такіх жаданняў мае дачыненне да практыкі – зафіксаваць адкрыццё, напісаць паведамленне, разабраць азмрочванне, пісаць кнігу ці артыкулы, глядзець на не-неба, спараджаючы сімпатыю; але таксама і гуляць, лашчыцца, слухаць музыку, чытаць нешта, што адносіцца да свету АзУ. Змушаная нерэалізацыя ці думка аб нерэалізацыі 2-азж можа выклікаць незадаволенасць, але яна лёгка ўстараняецца, і ўзнікае іншае радаснае жаданне.

3-Азж: гэта жаданне, якое суправаджаецца імкненнем, якое перажываецца як струмень. Рэзаніруе такі вобраз – як быццам да гэтага я грэбла з усіх сіл у спакойнай вадзе, а тут мяне падхапіў моцны струмень, і застаецца толькі руліць, ён сам мяне нясе. У моманты перажывання такіх жаданняў ёсць перажыванне імкнення, як быццам усе ўспрыманні становяцца вялікай ракой, якая бесперапынна цячэ ў адным кірунку, і гэты рух перажываецца як набліжэнне да чагосці вельмі радаснага. У слабой форме я зведвала нешта падобнае, калі ў дзяцінстве мяне прывялі у парк атракцыёнаў, і ў нейкі момант я пачынала чуць надыходзячы гул, і ўзмацнялася радасць і прадчуванне. Са ўсіх бакоў да парка ішлі людзі, у ранішні час яны ўсе ішлі ў адным кірунку, як быццам там быў магніт, які іх прыцягваў, і я думала, што яны ўсе перажываюць нешта падобнае. Усё ўсярэдзіне замірала ад пачуцця таямніцы. Здавалася, што калі я нарэшце прыйду туды, са мной адбудзецца нешта неверагоднае, хацелася збегчы туды. Яшчэ бывае адчуванне вялікага паруса ў гэтым месцы, у які дзьме моцны вецер, і ён да канца выгнуўся наперад. Рэалізацыя такіх жаданняў, калі не прымешваюцца азмрочванні, заўсёды прыводзіць да адкрыццяў, да новых АзУ ці да ўзмацнення імкнення і фізічных перажыванняў. Немагчымасць рэалізаваць такія жаданні не выклікае НЭ, а толькі ўсё тое ж прадчуванне.

03-01-07) Тое, што блажэнства, пачуццё прыгажосці, сімпатыя рэзаніруюць адно з адным, звычайна не выклікае здзіўлення - гэта ўспрымаецца як нешта натуральнае, паколькі самі ўспрыманні здаюцца блізкімі, але калі зірнуць на гэта свежым поглядам, то здзіўленне ўзнікае - дзіўна, што гэта менавіта так, што рэзананс узнікае менавіта паміж імі, а не, напрыклад, паміж блажэнствам і раздражненнем.

Але яшчэ больш дзіўна тое, што рэзананс узнікае паміж такімі непадобнымі ўспрыманнямі, як, напрыклад, блажэнства і шчырасць! Дзіўна тое, што такія розныя ўспрыманні ярка рэзаніруюць адно з адным. Дзіўны рэзананс паміж сферай пустэчы і адхіленасцю, паміж разумовай яснасцю і ціхамірнасцю. Дзіўны рэзананс паміж такімі ўспрыманнямі, апісанні якіх з семантычнага пункта гледжання зусім рознанакіраваныя, напрыклад - паміж адданасцю і адхіленасцю.

Дзіўна і тое, што фізічнае самаадчуванне становіцца выключна прыемным менавіта ад АзУ, што рэзаніруюць адно з адным! Каб больш выпукла ўбачыць гэтую дзіўную гармонію, уяві сабе, што тваё самаадчуванне паляпшалася б ад пяшчоты і раздражнення, і пагаршалася б ад адданасці. Немагчыма нават уявіць - што было б ў такім разе.

«Дзяржаўнае» ўстройства любога чалавека такое: афіцыйна ўлада ў краіне належыць таму, хто носіць форму дыктатара пад назвай «я», пры гэтым існуе круг асоб (г.зн. успрыманняў), якія дапушчаныя да мундзіра на сталай аснове, а таксама тыя, хто толькі часам атрымлівае да яго доступ. Зрэдку здараецца так, што пад уплывам знешніх сіл форма дыктатара можа дастацца любому з пачаткоўцаў.

Змена ўлады адбываецца хаатычна і вельмі хутка - мундзір можа пераходзіць з рук у рукі за лічаныя хвіліны ці нават секунды.

Калі сталы доступ да мундзіра атрымлівае група хаця б часткова ўзгодненых паміж сабой асоб, то палітыка, якую фарміруе кожны з іх, не занадта супярэчлівая, і такі чалавек завецца «паслядоўным» ці «упартым», ці «мэтанакіраваным» і да т.п., але нават у гэтым выпадку сітуацыя часцей за ўсё нагадвае лебедзя, рака і шчупака.

Чахарда носьбітаў мундзіра «я» бесперапынная, і кожны лічыць сябе адказным за рашэнні ўсіх папярэдніх.

Зараз звернемся да апісання ўспрыманняў.

У звычайнага чалавека амаль усе жаданні - механічныя, і ў гэтай сітуацыі амаль немагчыма нават задумацца на тэму «я» - неадкладна ўзнікае стома, НЭ. Радаснае жаданне спыніцца і задумацца на тэму ўлады з'яўляецца і набывае сілу па меры таго, як рж праяўляюцца мацней і часцей.

У кожны момант часу нешта робіцца і зведваецца, прычым больш прывычнае жаданне перавешвае меней прывычнае, а вельмі частае ўспрыманне (прывычка) праяўляецца нават пры вельмі слаба праяўленым жаданні зведваць яго. Каб новае жаданне прабілася скрозь гэты частакол прывычак, яму неабходна альбо быць цесна асацыяваным з адным з прывычных жаданняў, г.зн. накіраваным на рэалізацыю аднаго з іх, альбо яму неабходна быць выключна моцным і/ці настойлівым.

АзУ (АзУ, яснасць, рж, АЭС і фізічныя перажыванні) і азмрочванні (НЭ, тупасць і ілжывыя канцэпцыі, мж, НЭС) настолькі бясконца далёкія адзін ад аднаго, настолькі несумесныя, што па меры ўмацавання АзУ пытанне аб уладзе паўстае з непазбежнасцю. Чалавек раздвойваецца, раздзіраецца на дзве часткі. Улада папераменна пераходзіць ад партыі НЭ да партыі АзУ, прычым ні адна з іх, апынуўшыся ўладальніцай, катэгарычна не жадае прызнаваць рашэнні другой. Таму з пункта гледжання іншага назіральніка, далёкага ад практыкі развіцця АзУ, такі чалавек выглядае супярэчлівым, ненадзейным. Толькі што яна дамовілася з табой пра штосці, а праз 5 хвілін ужо адмаўляецца ад дамоўленасці на той падставе, што ў яе няма рж. Але такая пераменнасць бывае толькі да той пары, пакуль практыкуючая не навучыцца ясна адрозніваць рж і мж. Рж у чыстым выглядзе таксама могуць раптам змяніцца іншымі рж прама пасярод іх рэалізацыі, але ўсё ж большасць іх з'яўляецца дастаткова устойлівымі і вызначанымі, так што ў практыкуючай не ўзнікае ніякіх складанасцей з рэалізацыяй нават вельмі доўгатэрміновых рж.

Разрыў усёй сукупнасці ўспрыманняў на два непрымірымых фронта не з'яўляецца шызафрэніяй ці чымсці, апісаным у псіхіятрыі. Розніца ў тым, што з'явы, якія лічацца паталогіяй і дастаўляюць пакуты заключаюцца ў той ці іншай перакамбінацыі азмрочаных успрыманняў - адна сукупнасць мж процістаіць другой, адны канцэпцыі - другім. Кожны, хто імкнецца зведваць як мага больш АзУ, хто прадпрымае для гэтага практычныя крокі і дамагаецца рэзультату і сутыкаецца з сітуацыяй «раздвойвання», сведчыць аб тым, што гэта - вельмі нават прывабны стан. Гэта не барацьба раўназначных бакоў, гэта рэзаніруе з вобразам барацьбы за знаходжанне свабоды. Бывае часта так, што за кароткі прамежак часу адбываецца частая змена АзУ на НЭ, і тады ўзнікае асабліва яркая яснасць у тым, што па невядомай прычыне АзУ перажываюцца так, што гэта рэзаніруе са словамі «жывое», «сапраўднае», «тое», а азмрочванні - наадварот. Такім чынам, чым часцей і ярчэй праяўляюцца АзУ, тым больш асалоды і іншых АзУ узнікае ад самога працэсу барацьбы з азмрочваннямі - нават калі гэта даецца з велізарнай цяжкасцю.

І калі не аслабляць напор у практыцы, не зведваць частых аргазмаў (не часцей за адну серыю аргазмаў раз у 2-3 месяцы), то з цягам часу азораны фон (АзФ) стане ўсё бліжэй і бліжэй да бесперапыннага, і двоеўладдзе зноў зменіцца аднаўладдзем, але зараз ўладальніцай будзе не пустая бляшанка канцэпцыі аб «я», у якую любое ўспрыманне можа ўсунуць галаву, а кааліцыя АзУ. Спачатку чалавек адзін, потым яго два, а потым ён зноў адзін.

На шляху да новага аб'яднання будзе стала ўзнікаць неабходнасць вырашаць наступнае пытанне: непасрэдна цяпер можа пераважыць жаданне гуляць у кампутарную гульню і зведваць задаволенасць і незадаволенасць, ці жаданне чытаць кнігу пра Рамакрышну і зведваць АзУ. Непасрэдна цяпер будзе адно ці другое. Вось што змяняе становішча спраў і парушае непадзельнае панаванне механічных прывычак - яснасць у тым, што ў любым выпадку будзе адно ці другое ці трэцяе - нейкае жаданне ў любым выпадку пераважыць астатнія. Дзіўным чынам гэтая яснасць узмацняе рж зведваць АзУ. Зрэшты, гэта не так дзіўна, калі ўспомніць тое, з чаго я пачаў: уласцівасць АзУ рэзаніраваць адно з адным. Адгэтуль ясна, што ЛЮБАЯ яснасць садзейнічае рж зведваць АзУ. Таму такое велізарнае значэнне для ўсіх галін практыкі мае практыка ўстаранення канцэпцый, слоў з нявызначаным значэннем і г.д. - дасягненне разумовай яснасці выключна моцна рэзаніруе з АзУ-яснасцю, і ўсё гэта кладзецца на шаль вагаў жадання зведваць АзУ.

 

Тэрмін «медытацыя» сустракаецца вельмі часта. Часцей за ўсё яго выкарыстоўваюць у якасці прыгожай прынады і самі не ведаюць і ведаць не хочуць - што менавіта гэтым словам пазначаюць. Тыя, хто на самой справе займаецца якой-небудзь практыкай, часцей за ўсё пазначаюць гэтым словам зварот увагі ад усіх думак, жаданняў, эмоцый, падчас чаго ўзнікаюць прывабныя для іх успрыманні. Апісанні такіх успрыманняў часта рэзаніруюць з АзУ (гэта залежыць ад пэўнага аўтара). Устараненне жаданняў лічаць вельмі істотнай умовай паспяховага правядзення медытацыі. У шматлікіх інструкцыях па медытацыі прама паказваецца, што нават жаданне атрымання рэзультату з'яўляецца перашкодай у медытацыі. Гэта відавочна супярэчыць прапанаванай мною практыцы культывавання рж , і я хачу растлумачыць гэта.

Калі не мець яснасці ў бяздоннай прорве, якая раздзяляе рж і мж, не мець вопыту іх распазнавання, культывавання першых і ўстаранення другіх, калі не ведаць, што рж рэзаніруюць з АзУ, а мж несумесныя з імі, калі не займацца практыкай устаранення НЭ, якія непазбежна ўзнікаюць і па прывычцы, і пры рэалізацыі мжт.л. і жаданне рэзультату, калі ў ім ёсць механічныя састаўляючыя), то вядома толькі поўным зваротам увагі са ўсіх успрыманняў можна дамагчыся праявы АзУ. Пры гэтым, па-першае, АзУ, якія ўзнікаюць, кароткачасовыя, няўстойлівыя, не дасягаюць высокай інтэнсіўнасці і пранізлівасці, не набіраюць глыбіні (г.зн. багатага спектру адценняў), і такім чынам не могуць аказаць істотнага ўплыву на ўсю сукупнасць успрыманняў у гэтым месцы, не становяцца істотнай процівагай азмрочванням, не могуць увайсці ў прывычку. Па-другое, падобная практыка несумесная са звычайнай жыццядзейнасцю, не кажучы ўжо аб жыцці, напоўненым рж, бо патрабуе вылучэння асобнага часу для медытацыі. Адначасова гэта прыводзіць да таго, што АзУ з сектара Накіраванасці і зусім не могуць хоць колькі-небудзь устойліва праявіцца ў практыкуючага «медытацыю», бо рж - самыя першыя «іскры» такіх АзУ, найболей рэзаніруючыя фактары для іх. Па-трэцяе, медытуючы падобны да чалавека, які сядзіць на беразе акіяна і чакае - што акіян вынесе на бераг, але калі АзУ праяўляецца, ён нават не можа яго ўхапіць, зрабіць яго сталай часткай свайго набору ўспрыманняў, бо ўстараняе жаданне гэтага! Ён можа толькі назіраць, як АзУ з'явілася і, пазбаўленае падтрымкі ў выглядзе рж зведваць яго, хутка знікла. Такім чынам, медытуючы пазбаўляе сябе вельмі магутнага рухавіка, які паскарае ў дзесяткі, сотні разоў наступленне прывычкі зведваць прывабныя ўспрыманні.

Практыкуючы ППШ безумоўна займаецца і «медытацыяй» - ён устараняе азмрочванні (а часам і не толькі азмрочванні, а ўсе ўспрыманні запар), «услухоўваецца» у тое, што абуджаецца, але пры ўзнікненні АзУ зведвае рэзаніруючае рж зведваць гэтае АзУ мацней, часцей. Ён адлучае гэтае жаданне ад механічных, азмрочаных жаданняў, і, зведваючы яго, культывуючы з дапамогай фармальных практык, дамагаецца вельмі высокай хуткасці ўмацавання прывычкі зведваць гэтае АзУ. Пры першай жа праяве новага АзУ ён учапляецца ў яго з дапамогай апісанняў і фіксацый. Тым больш, з дапамогай фармальных практык ён дамагаецца ўстойлівых і інтэнсіўных АзУ, пачынае зведваць новыя АзУ, узнікаюць новыя рж, пачынаецца вандраванне ў міры АзУ, прычым для яго ажыццяўлення не патрабуецца дзяліць жыццё на «практыку» і «не-практыку», што катастрафічна зніжае эфектыўнасць практыкі. Практыкуючы ППШ можа займацца практыкай 24 гадзіны ў суткі, прычым любая сітуацыя з'яўляецца ідэальнай для яго!