Αρχείο 64/5633.
Απόσπασμα από το «Ημερολόγιο του Μπόντχι».
*) Έγινε ανάλυση της λέξης «θέλω» – υπάρχει πλέον η σχετική σαφήνεια.
*) Αν προς το παρόν δεν εκδηλώνονται οι ΦΑ – τότε, την ίδια στιγμή υπάρχει το ΑΦ. Ανακαλύφθηκε εκ νέου με μια ιδιαίτερη διαύγεια, παλιότερα ήταν επί το πλείστον απλό λογικό συμπέρασμα.
*) Κατά την ανάλυση της θεωρίας των πιθανοτήτων των συνθηκών και των προτιμήσεων για αυτές έγινε μια απλή, και φαινομενικά – απολύτως οφθαλμοφανής ανακάλυψη (οφθαλμοφανής, έχοντας υπ` όψιν τη ποσότητα και την ποικιλομορφία των φωτισμένων παραγόντων, που υπάρχουν στη διάθεση): οτιδήποτε μπορεί να μετατραπεί σε έναν φωτισμένο παράγοντα! Αυτό διαβρώνει την ισχυρότατη έγνοια για το μέλλον.
*) Σύνταξη των λιστών – ένας απαραίτητος όρος για την εκτέλεση των οποιωνδήποτε ερευνών, δηλαδή, για την επίτευξη της σαφήνειας.
*) Από την ενθουσιασμένη προσμονή γεννιόνται πολλές χαρούμενες επιθυμίες.
*) Η συναναστροφή μου με τους ενδιαφερόμενους (ή με τους δήθεν ενδιαφερόμενους) για την πρακτική κατά ένα μεγάλο μέρος είναι κτισμένη πάνω στην λύπηση μου γι` αυτούς. Η λύπηση κάνει τον άνθρωπο ηλίθιο, χάνεται η διάκριση ανάμεσα στο ειλικρινές και επιδεικτικό ενδιαφέρον για τη πρακτική, η αποτελεσματικότητα της επιρροής πέφτει στο μηδέν – χωρίς να αναφέρω αυτή την δηλητηριώδης επίδραση, την οποία δημιουργεί η λύπηση για τον ίδιο τον εαυτό μου. Οι αντιλήψεις των ανθρώπων εξαρτώνται από την επιλογή τους, και όχι από τη λύπηση μου. Έκανα πάρα πολλά, για να τους δώσω την ευκαιρία να κάνουν και εκείνοι την επιλογή τους. Από τη λύπηση αυτή απλώνεται μια ουρά με τη μορφή της αρνητικής αντιμετώπισης για την ηλιθιότητα και ανικανότητα τους – είναι ένας φαύλος κύκλος. Σαν αποτέλεσμα σέρνεται ακόμα η ουρά της γενικής αφοσίωσης στους ανθρώπους, διότι το φάσμα των καταστάσεων των ενδιαφερόμενων είναι πάρα πολύ μεγάλο και πολύ συχνά είναι πανομοιότυπο με τις αντιλήψεις των συνηθισμένων ανθρώπων, δηλαδή, πολύ συχνά λυπάμαι έναν άνθρωπο, ο οποίος τη δεδομένη στιγμή είναι στην ουσία ένας απλός ηλίθιος. Θέλω να απομακρύνω την λύπηση και την αρνητική αντιμετώπιση, θέλω πάντοτε να θυμάμαι, ότι μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να κάνει την επιλογή του, και ότι θα είμαι άκρως μοναχικός στην πρακτική μου πάντα, όσο υπάρχει η ψευδαίσθηση του «εγώ», ανεξάρτητα από το – αν θα είναι δίπλα μου κάποιοι όμοιοι με μένα, η όχι. Κανένας – ακόμα και ο πιο οικείος άνθρωπος, δεν μπορεί αντί εμένα να βιώσει τις φωτισμένες αντιλήψεις, να απομακρύνει τα αρνητικά συναισθήματα, αντί εμένα να αναζητά και να βρίσκει. Αυτή είναι μια χαρούμενη μοναξιά, η οποία έχει δυνατό αντίκτυπο με την επιθυμία της συνεργασίας και σύμπραξης.
Ανεξάρτητα από την πρακτική των άλλων μουσούδων,
Ανεξάρτητα από τους φόβους και προσδοκίες,
Ανεξάρτητα από τις συνθήκες,
Θα ασχολούμαι με την πρακτική μου,
Θα συνεχίσω το ταξίδι μου.
*) 11 λεπτά 22 δευτ. – δυνατή ευδαιμονία με έντονη εκστατική αίσθηση στο λαιμό.
*) Σε αυτό το μέρος υπάρχει ικανότητα για την αντίληψη, η οποία έχει αντίκτυπο με τη φράση «αυτοθυσία, απόλυτη αυταπάρνηση για τα αγαπημένα πλάσματα». Εμφανιζόταν από τα πρώτα παιδικά χρόνια, και συνοδευόταν με αναλαμπές της αναπάντεχης ευδαιμονίας, η οποία από μόνη της εμφανιζόταν τότε ακούσια και σπάνια. Άλλαζε μόνο το περιεχόμενο, η ουσία της έννοιας «το αγαπημένο πλάσμα» – στην αρχή η ανυπόφορη επιθυμία να βρω ένα τέτοιο πλάσμα οδηγούσε στην δέσμευση, στον έρωτα μέχρι τρέλας σχεδόν για το κάθε πρώτο τυχαίο ομορφούλικο κορίτσι, που να με έχει προσέξει, μέχρι την απόλυτη λήθη, δίχως καμία ανάλυση των πραγματικών δικών της εκδηλώσεων, και όταν καταρρίπτονταν οι επινοήσεις, φαινόταν, ότι χάνεται το κάθε νόημα της ζωής. Έπειτα – μέσα από πάρα πολλά σταδία – αυτό με έφερε στην ανάγκη όχι μόνο να βρω και να περάσω τον δικό μου δρόμο για την λύτρωση από τα πάθη, αλλά και να το περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια, να το ενοποιήσω, να το συστηματοποιήσω. Ήθελα να καταβάλλω όλες τις δυνάμεις και τις δεξιότητες μου, για να συμπράξω σε ένα πλάσμα με επιδίωξη, για το οποίο νιώθω δυνατή συμπάθεια.
Αυτή η αίσθηση έχει επίσης αντίκτυπο με την ΦΑ του ακατάλυτου. Ποτέ δεν με τρόμαζε ιδιαίτερα ο θάνατος (παρόλα ταύτα, όταν η ζωή μου κινδυνεύει, βέβαια, εμφανίζεται ο σωματικός, ζωώδης φόβος) – εκτός από αυτό, συχνά σκεφτόμουν για αυτό, σαν κάτι το χαρούμενο, κάτι, που θα μου επιτρέψει να πετάξω μεμιάς το σκοτισμένο ξενικό μου πετσί, και να επιστρέψω στην αρχικά λαμπερή μου φύση. Και όμως, υπερνικούσε η επιθυμία όχι απλώς να πετάξω τους σκοτισμούς μου μέσα από τον θάνατο, αλλά και να βρω τον δρόμο για εκείνους, τους οποίους συμπαθώ. Δεν είναι λίγες οι φορές, όταν αναλύω ολόκληρη τη ζωή μου σαν μια διαδικασία, η οποία εκδηλώνει την απόλυτη απόσπαση και αφοσίωση για τα οικεία μου πλάσματα. Ο, τι κάνω εγώ εδώ – τα πάντα απολύτως – δεν είναι έστω στο ελάχιστο κάτι το ιδιαίτερα επιθυμητό για μένα. Οι οικιακές μου ανάγκες, για παράδειγμα, είναι πάρα πολύ απλές – αρκεί να έχω τέσσερα τετραγωνικά μέτρα, για να μπορείς να κοιμηθείς, να διαβάσεις και να γράψεις, να υπάρχει φύση γύρω, για να περπατάω και να χαζεύω τις μουσούδες της Γης, λίγο απλό φαγητό για της υποστήριξη της ζωής του σώματος μου, και πραγματικά δεν θέλω και τόσο πολύ να έχω τίποτε άλλο, και αν, παρά τις προσπάθειες μου δεν θα υπάρχουν και αυτά, ας είναι – θα πεθάνω χαρούμενα από την πείνα – ακριβώς χαρούμενα, διότι όταν εγώ ήθελα να πεινάσω, σταματούσα την αποχή από το φαγητό συγκεκριμένα επειδή η εμφανιζόμενη ευδαιμονία ήταν τόσο έντονη, ότι φοβόμουν να μην χάσω αυτό το σώμα χωρίς να προλάβω να φτάσω στον χαρούμενο σκοπό μου στην αναζήτηση του δρόμου για τα πλάσματα με επιδίωξη. Έτσι δεν είναι καθόλου παράξενο, ότι σε αυτό το μέρος υπάρχει ετοιμότητα για την απόλυτη αυτοθυσία για χάρη των οικείων πλασμάτων του.
Έχει ενδιαφέρον, ότι η «αναγνώριση» των μουσούδων συνέβαινε στιγμιαία, μεμιάς, το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο. Θυμάμαι, πως έγινε η αναγνώριση της Γιεζάτινα – ήταν εκατό τοις εκατό σίγουρο, αναμφίβολο. Το ίδιο συνέβη και στην αναγνώριση της Γιάρκα – παρά το ότι οι εξωτερικές εκδηλώσεις της τον πρώτο καιρό ήταν άκρως ανόμοιες με τις εκδηλώσεις της μιας πιθανής μουσούδας.
Τέλος του αποσπάσματος