Ελληνικα change

Error

×

Κεφάλαιο 39

Main page / Μάγια 1: Φορς-Μινόρ / Κεφάλαιο 39

Περιεχόμενα

    Η επόμενη ψαριά στο Ίντερνετ – το γράμμα από έναν παλιό μου γνωστό– πόσο γρήγορα μου απάντησε! Ωραία :) Μάλλον, τον πέτυχα στη δουλειά, δεν είχε τι να κάνει και  διάβαζε τα μηνύματα του. Τον είχα πιθυμήσει λιγάκι… Με  ενδιαφέρει πολύ  η γνώμη του – πάντα μου άρεσε να μιλάω μαζί του, είναι ένα έξυπνο παιδί, έχει διαβάσει σχεδόν τα πάντα, που είχαν γραφτεί στα θέματα της πνευματικής ανάπτυξης, ειδικός στην ιατρική, στην ψυχολογία, του αρέσει να σκέφτεται μη-τυπικά, έτσι ήταν από τους πρώτους, στους οποίους εγώ έστειλα το «δοκιμαστικό γράμμα» – για τις προσπάθειες μου, για τις ιδέες της πρακτικής του ευθύ δρόμου. Δεν είναι σαν τον  μπαμπά με τη μαμά – αυτός είναι ένας άνθρωπος της σκέψης.

     

    «Γεια σου, Μάγια! Τι βλακείες είναι αυτές, που ασχολείσαι… και τι σε τράβηξε σε μια τέτοια θολούρα? Έμοιαζες με ένα νορμάλ κορίτσι, έξυπνο…

    Τι ηλιθιότητα είναι αυτή – η καταπίεση των αρνητικών συναισθημάτων? Ποιος τα ονόμασε αρνητικά, και γιατί? Ο Θεός μας δημιούργησε όπως είμαστε, και πρέπει να δέχεσαι τον εαυτό σου ως έχει – αυτός είναι ο δρόμος προς την αληθινή αρμονία, αντί αυτού εσύ προτείνεις να αρχίσω κάποια τρομοκρατία για τον ίδιο τον εαυτό μου! Σε έναν κανονικό άνθρωπο δεν θα προκαλέσει ποτέ καμία συμπάθεια κάποιος, που δεν έχει συναισθήματα. Πώς να συμπαθήσεις ένα ξερό ασυναίσθητο κούτσουρο?

    Το αρχικό λάθος αυτής της «μεθόδου» είναι στο ότι εδώ εισάγεται η καμουφλαρισμένη έννοια της αμαρτίας, του κακού, το οποίο πρέπει να απομακρύνεις, να ξεφορτωθείς. Λοιπόν, αν εκείνοι οι «σοφοί» καθόρισαν τα λεγόμενα ΑΣ ως κάτι αρνητικό-κακό, τότε, δεν τους μένει τίποτε άλλο, παρά να αρνηθούν ο, τι είναι αρνητικό,  φυσικά. Ακόμα ο Βούδας είπε χιλιάδες χρόνια πριν, ότι δεν μπορείς να καταστρέψεις τη βία με τη βία, μα μόνο με την αγάπη! Και τώρα εσύ, αντί να γίνεις μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, να συγκρατήσεις τον εαυτό σου σε αρμονία, (και η δυτική λέξη «θρησκεία» και η ανατολική «γιόγκα το ίδιο» σημαίνουν), αρχίζεις να βρίσκεις μέσα στον εαυτό σου τους εσωτερικούς εχθρούς, να διχάζεσαι, να βουλιάζεις στην οπισθοδρομική ανάλυση, να γίνεσαι σιγά-σιγά σχιζοειδής αντιδραστικός. Υπάρχουν δυο αποτελέσματα αυτού του δρόμου: ή θα μετατραπείς σε  άκαρδο κούτσουρο, με υπερανεπτυγμένη, το πιο πιθανόν απ` όλα, σεξουαλικότητα, ή σε μανιακό σχιζοφρενή, επιθετικός και σε αιώνια αντιπαράθεση με αυτά, που χειροτερεύουν συνέχεια σε αυτή την διαδικασία.

    Δηλώνω, ότι είναι αδύνατον να ελέγχεις τα αρνητικά συναισθήματα. Και γενικώς – είναι το αποκορύφωμα της βλακείας –  να αρχίζεις τον πνευματικό δρόμο από την καταπολέμηση τους, διότι αυτά  είναι μόνο η εξωτερική μορφή του εσωτερικού προβλήματος. Είναι τι ίδιο με το να πολεμάς την ίωση  με το ρίξιμο του πυρετού, όταν ο ίδιος ο πυρετός είναι η μάχη του οργανισμού με την αρρώστια μέσω της καύσης της εσωτερικής βρομιάς. Έτσι είναι και με τα συναισθήματα – το αρνητικό συναίσθημα, που έχει βγει στην ώρα του – είναι η εγγύηση της πνευματικής ηρεμίας.

    Το να αρχίσεις την πνευματική σου ζωή από την καταπίεση των αρνητικών συναισθημάτων – δεν είναι μόνο ανώφελο, αλλά και βλαβερό, επειδή ο άνθρωπος θα καταπιέζει τον εαυτό του εσωτερικά, θα στέλνει στο υποσυνείδητο όλη την πνευματική ένταση, κάτι που τελικά τον απειλεί με κρίση σχιζοφρένειας και με τις νευρώσεις.

    Όσο για τις λεγόμενες «σεξουαλικές πραγματοποιήσεις»! Ο, τι μου έχεις γράψει – είναι μια απόλυτη μ…α. Για να είσαι φωτισμένος, δηλαδή, πρέπει πρώτα να γίνεις αδερφή, αυνανιστής, ανώμαλος, να κανείς παρτούζα και πρωκτικό! Και τους κακούς στο μάθημα, μάλλον, θα τους πηδάνε ομαδικά, για να πάρουν τους καλύτερους βαθμούς? Να προμηθευτείτε βαζελίνη, φίλοι μου, εμένα, όμως, μην με φωνάξετε, εγώ δεν είμαι ανώμαλος. Αν ένας άνθρωπος είναι κανονικός, σύμφωνα με το σύστημα σου και πάλι πρέπει να μετατραπεί σε έναν ανώμαλο? Αν κάποιον πρέπει να τον πάρουν από πίσω,  αφού το λέει το σύστημα, για να φτάσει στην φώτιση – αυτό με κάνει να γελάω, και αυτούς τους κουνιστούς εγώ θα τους κοροϊδεύω. Ας τους σώσουν κάποιοι άλλοι. Η, αν μιλάμε για  μια γυναίκα – οπωσδήποτε πρέπει να την πηδήξει ένας λόχος?… Θα σου πω ειλικρινά, δεν το καταλαβαίνω – είναι πιο καλό αυτό? Να ξέρεις, ότι η υπερηφάνεια ενός άντρα – είναι στον αριθμό των γυναικών που έχει πηδήξει, ενώ η περηφάνια της γυναίκας – είναι στον αριθμό των αντρών, στους οποίους αυτή έριξε χυλόπιτα. 

    Αυτό, που μου περιέγραψες,  είναι μια κακή, πρωτόγονη και λόγο αυτού  δυσλειτουργική απομίμηση της κλασικής τάντρας, αλλά εκεί υπάρχει σχολείο, χιλιετίες της πείρας, των λαθών και ευρέσεων, η  ακριβή επιστημονική μεθοδολογία, όταν όμως, το ξεδιάντροπο πορνό παρουσιάζεται σαν  απαραίτητος όρο της πνευματικής ανάπτυξης – αυτό είναι εξωφρενικό.

    Αν θέλεις πραγματικά να μάθεις κάτι ΑΛΗΘΙΝΟ για το σεξ – θα σου πω, πάντοτε σου έλεγα ο, τι ήθελες να μάθεις, γιατί αυτή τη φορά δεν με ρώτησες αμέσως? Γιατί χώθηκες σε αυτά τα σάπια χαντάκια? Το σεξ είναι η θεϊκή πράξη της ένωσης του Σίβα με τη Σάκτι, γιν και γιανγκ, Ράντα – Κρίσνα, Ουρανού-Γης, Λίνγκαμ-Γιόνι, Πουρούσα-Πρακρίτι, αντρικού και γυναικείου. Ακόμα και η  διαστρεβλωμένη χριστιανική θεολογία δεν κατάφερε να αποφύγει την ανάγκη της Θεοτόκου – γυναικείας θεϊκής αρχής. Η ίδια η θεότητα χωρίστηκε σε δυο αντίποδα – αντρικό και γυναικείο, ώστε μέσα από την ένωση αυτών των αντίποδων να συμβεί η εξέλιξη, να γεννηθεί η ζωή. Η ενότητα και μάχη των αντιθέτων. Έτσι έχουν τα πράγματα.

    Πρέπει να ξέρεις επίσης, ότι η κάθε οπή στον άνθρωπο – είναι ένα κανάλι για την ανταλλαγή της ενέργειας με το Σύμπαν. Ο πρωκτός, για παράδειγμα, – είναι το πιο βρόμικο κανάλι, και ο άντρας, που χρησιμοποιεί άλλον άντρα, ενεργητικά μολύνει τον αναπαραγωγικό του σωλήνα (το πέος) και δεν θα έχει πια κανονικούς, ψυχολογικά υγιείς απογόνους. Ακόμα και τα παιδιά από τον ομοφυλόφιλο, που είχαν απομακρυνθεί μετά  τη γέννα, αργότερα γίνονται αδερφές.

    Το ίδιο μπορούμε να πούμε και  για τις παρτούζες: αν ο Θεός θα το ήθελε – θα είχε δημιουργήσει τον Αδάμ, τον Ιβάν, και την Εύα. Ύστερα, την ώρα του σεξ ο κάθε άντρας αφήνει ένα αόρατο ενεργητικό αποτύπωμα σε μια γυναίκα. Βέβαια, και η γυναίκα το κάνει, αλλά το αποτύπωμα της είναι κλάσης κατώτερο, διότι είναι η παθητική πλευρά, που δέχεται το σπέρμα και την ενέργεια. Και τώρα φαντάσου μια γκόμενα, την οποία ένας πηδάει στον πισινό, άλλος στο μουνί, και τρίτος μπροστά – στο στόμα, όλοι ταυτόχρονα. Είναι κάτι σαν μίξη του σκυλού με τον ρινόκερο. Η γυναίκα, που είχε πολλούς άντρες, σε λίγο καιρό από μόνη της σταματάει να είναι γυναίκα με την υψηλή σημασία της λέξης – είναι απαίσια, ακόμα και αν έχει σιλουέτα σουπερμοντέλου. Πάνω της είναι το αποτύπωμα όλων αυτών των αντρών, η βρωμιά τους. Και μια γυναίκα, που έχει ταυτόχρονα μερικούς άντρες – τόσες φορές πιο απαίσια. Είναι κάπως σαν τον ενεργειακό Φρανκενστάιν.

    Οι ανωμαλίες έχουν τη  χαρά και τις  δυνατές αισθήσεις, επειδή είναι κάτι νέο, δυνατό, αυτά προέρχονται από την εξαιρετικότητα των εντυπώσεων, αλλά δεν μπορούμε καν να ονειρευτούμε την πνευματική πρόοδο για κάποιον με αυτόν τον τρόπο,  διότι η πνευματικότητα – είναι η νίκη του ανθρώπου πάνω  στον εαυτό του, και με αυτές τις ανωμαλίες εσύ κατεβαίνεις στο επίπεδο, κατώτερο από αυτό των ζωών, διότι ούτε τα κτήνη δεν έχουν ανωμαλίες στο φυσικό τους περιβάλλον.

    Ο θρίαμβος και η έκσταση της σάρκας δεν σε κάνουν καν σκύλα, – χειρότερα, χαμηλότερα από αυτό, έτσι ο, τι έχεις γράψει – είναι το παραμιλητό ενός  άρρωστου, τρελού μυαλού, και όχι ενός εσωτερικού.

    Αλήθεια – ποιον είχες ξεσκαλίσει εκεί? Ποιος σου έχει φορτώσει αυτές τις μπούρδες? Πάρα πολλοί, οι οποίοι  ζηλεύουν κατά βάθος τους βούδες, η που έφτασαν έστω λιγάκι στις κάποιες περίπου μυστικές συναισθήσεις, αυτοαποκαλούνται γκουρού, φωτισμένοι, και το κάνουν μόνο και μόνο για το δικό τους εκλεπτυσμένο δήθεν πνευματικό ΕΓΩ. Οι άνθρωποι αυτοί είναι επικίνδυνοι για τα αθώα ευκολόπιστα άτομα, διότι τα ξεγελάνε με γλυκές ομιλίες, και παράλληλα μα τις  αμφιβόλου ποιότητας και δεύτερης σημασίας μυστικές συναισθήσεις, τις οποίες εκείνοι  πουλάνε για το γνήσιο.

    Εσείς, σαν τα τυφλά γατάκια, μαγεμένοι με το νιαούρισμα αυτού του βούδα-γάτου, σπεύδετε στο γάλα του (στην φώτιση μέσω αυτού, σαν δάσκαλου), αλλά θα βρείτε μόνο το γεννητικό του όργανο για θήλαστρο, και θα ρουφήξετε το σπέρμα (τις ανωμαλίες, πνευματικές ασθένειες, παραισθήσεις, απογοήτευση) αντί του γάλακτος (πνευματικότητα).

    Άκουσε να δεις, Μάϊκα, παράτα αυτές τις μπούρδες, όσο δεν σου έχει συμβεί κάτι κακό ακόμα, γυρνά πίσω, να έρθεις στα σεμινάρια μου, μιας και έρχονται τόσοι πολλοί πραγματικοί πνευματικοί και ενδιαφέρον άνθρωποι, θα βάλεις και εσύ λιγάκι μυαλό

     

    Να πω, ότι σοκαρίστηκα με αυτό το γράμμα – θα ήταν σαν μην πω τίποτα. Δεν καταλαβαίνω … όχι, δεν το έγραψε αυτός… αλλά πως, βεβαίως και είναι από εκείνον!  Αμέσως  ήρθε στα μάτια μου το πρόσωπο του– ένα παλικάρι με αίσθηση του χιούμορ, πολυλογάς, έξυπνος, του αρέσει να συλλογίζεται. Και τώρα ΑΥΤΟ!! Μίσος, ηλιθιότητα, επιθετικότητα για την σεξουαλική ελευθερία της γυναίκας, και γενικώς άγριο μίσος για το σεξ. Και τι μου έγραψε για τα αρνητικά συναισθήματα? Σαν να μην έχει διαβάσει ούτε λέξη, απ` όσα του έγραψα για το τι είναι η «καταπίεση» και τι – «απομάκρυνση». Είναι απλώς ένα άγριο ζώο… Όμως, το πιο φρικτό είναι, ότι στην πραγματικότητα είναι ένας  απολύτως κανονικός άντρας! Τι σημαίνει «στην πραγματικότητα»?? Ιδού – αυτή είναι η πραγματικότητα! Αυτή είναι, και όχι εκείνες οι μορφές, τις οποίες εγώ κρέμαγα σε όλους τους γνωστούς μου. Τι με εμπόδιζε να του μιλήσω ειλικρινά νωρίτερα; Να του κάνω κάποιες ερωτήσεις, να ακούσω την ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ άποψη του για τη ζωή. Φρικτό είναι και το ότι δεν ξέρω τώρα – τι, αν ΟΛΟΙ οι παλιοί φίλοι μου – είναι απλώς φαντάσματα, τα οποία εγώ η ίδια ζωγράφισα? Πώς θα ζήσω τώρα με τους ανθρώπους, ανάμεσα τους, όταν βλέπω παντού την τρομακτική βύθιση στο μίσος, στην ντροπή, στις διαφορετικές μορφές των ΑΣ?

    Μου ήρθε η επιθυμία να του κάνω δυο απλές ερωτήσεις ακόμα, για να δω πιο όλη τη φρίκη πιο ξεκάθαρα– για  ΠΟΙΟΝ άνθρωπο εγώ επινόησα διάφορα, μέχρι να φανεί κανονικός… ίσως  και εγώ δεν απείχα πάρα πολύ από αυτό? Έγραψα. Έστειλα. Κάθομαι. Το χωνεύω. Δεν μπορώ με τίποτα να πιστέψω, ότι δεν κοιμάμαι. Ανανεώνω τη σελίδα – υπάρχει η απάντηση, δυο κιόλας. Ήρθε άλλο ένα μήνυμα από την Λένκα , που δούλευε στον πέμπτο  όροφο – είναι και αυτή, δηλαδή, στη δουλειά και δεν έχει τι να κάνει. Φοβάμαι και να ανοίξω το γράμμα της… Ας  διαβάσω  πρώτα τη δική του απάντηση…

     

    «Με ρώτησες – τι κάνω με τα ΑΣ? Ας με ρωτούσες κατευθείαν, και να μην βούταγες  με το κεφάλι σε κάποια σέκτα. Όταν τα ΑΣ έχουν εμφανιστεί ήδη – δεν κάνω τίποτα, τα αφήνω να εκδηλωθούν, τα παρατηρώ και τα χρησιμοποιώ σαν μια επιπλέον πηγή ενέργειας για τις δραστηριότητες  μου. Τα συναισθήματα  δεν είναι κάποιο  σκιάχτρο, είναι μια δύναμη! Πού θα την κατευθύνεις – εξαρτάται από εσένα. Μπορείς να τη στρέψεις στην αγάπη για τον θεό, στο μίσος για τον εχθρό, μπορείς και στο μίσος για τον εαυτό σου και στις φυσικές διαδικασίες μέσα σου – για παράδειγμα, η λεγόμενη «απελπισμένη» προσπάθεια – στο μίσος για την συναισθηματική σου σφαίρα. Αυτό είναι ζήτημα του γούστου, του μυαλού και των τρόπων…

    Τα συναισθήματα μου – είναι ΔΙΚΑ ΜΟΥ συναισθήματα, και δεν μπορούν να με εμποδίσουν.

    Ακριβώς με το ίδιο τρόπο, όταν  πονάει το κεφάλι σου,  δεν μπορεί να σε εμποδίσει, είναι άρρωστο και απαιτεί θεραπεία. Να αφήσεις τα πάντα στην άκρη και ασχολήσου με αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τον εαυτό σου. Όλα, η σχεδόν όλα τα πράγματα, τα οποία μπορεί να επηρεάσει  ο πονοκέφαλος – δεν είναι εσύ, είναι δεύτερης σημασίας, εξωτερικά. Όταν αυτά (τα συναισθήματα) υπάρχουν – εντάξει, είναι μια ανταπόκριση στη ζωή, στα εξωτερικά ερεθίσματα. Ας είναι, ας ζήσουν μέσα σου, μιας και εμφανίστηκαν. Το μόνο, που χρειάζεται – είναι η προσοχή σε αυτά. Όπως το κακομαθημένο παιδί απαιτεί πολλή προσοχή, έτσι και τα συναισθήματα. Αν τσιγκλάνε συνέχεια ένα παιδί – «αυτό είναι λάθος, τούτο είναι στραβό, πρέπει να σκάσεις, να μην ακούγεσαι, δεν πρέπει να πετάγεσαι,  είσαι μια ζωή μπελάς» και τα λοιπά – αυτό η  θα μεγαλώσει ένα αγριεμένο γλυκάκι η υπάκουο στον καθένα κρετίνο.

    Αυτός είναι και ο λόγος, που τα παιδιά κάνουν καπρίτσια – επειδή νιώθουν, ότι τα έχουν ξεχάσει, και προσπαθούν να κάνουν περισσότερη φασαρία, έχουν ανάγκη την προσοχή. Έτσι είναι και τα συναισθήματα, και γενικώς η συνείδηση μας: το μυαλό, οι αισθήσεις – χρειάζονται προσοχή εδώ και τώρα (ενώ η ενέργεια χάνεται στα όνειρα και αναμνήσεις – στο δήθεν-μέλλον και παρελθόν, στα οράματα) – και αν δεν πάρει αυτή την προσοχή – μας εκδικείται.

    Δεν πρέπει να κάνεις τίποτε το προσποιητό, να σκαλίζεις  τις πληγές, δώσε σε αυτές το φως της προσοχής, αυτό θα ησυχάσει τον πόνο, θα γιατρέψει τις πληγές, η μόλυνση θα περάσει  γρήγορα, και το πιο σημαντικό – ΦΥΣΙΚΑ».

     

    Θαυμάσια. Μάλλον, δεν έχω άλλες ερωτήσεις – δεν κοιμάμαι, έτσι είναι τα πράγματα. Ας δούμε, τι βρήκε να απαντήσει στην δεύτερη ερώτηση – κατάλαβε, ότι τον κοροϊδεύω, η θα απαντήσει σοβαρά?

     

    «Με ρωτάς – αν πρέπει κανείς να κάνει στοματικό σεξ. Κατάλαβες, δηλαδή, τι σου είπα για τις ανωμαλίες, αφού με ρωτάς. Πρέπει να αναλύουμε τα πράγματα, προτού αρχίσουμε να ριχνόμαστε στις αμαρτίες… Εντάξει, ας το εξετάσουμε.

    Πρώτα απ` όλα – είχες κάνει σεξ με το αγόρι σου? Αν το είχες κάνει, τότε τα πράγματα είναι πιο απλά. Για παράδειγμα, είστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, και αυτός σου λέει: «θέλω να τον πάρεις στο στόμα σου», εσύ σοκάρεσαι – φοβάσαι να πάρεις στο στόμα σου αυτό το μεγάλο και συχνά βρομερό πράγμα, φοβάσαι την τάση για εμετό (και συνήθως αυτοί οι φόβοι δεν είναι αβάσιμοι), νιώθεις ταπεινωμένη και ντροπιασμένη, φοβάσαι, ότι εκείνος δεν θα σε σέβεται, όπως παλιά, και πολλά, πολλά άλλα…

    Πρώτα απ` όλα, πες του ο, τι σκέφτεσαι, εκείνος πρέπει να ξέρει, ότι δεν είσαι απρόθυμη να τον ευχαριστήσεις, το θέμα δεν είναι αυτός, η τα αισθήματα σου για εκείνον, αλλά εσύ.

    Μετά ζήτησε από αυτόν να κάνει το ίδιο πράγμα σε σένα. Τέλος πάντων, ποιος επιθυμεί περισσότερα το στοματικό? Σε διαβεβαιώ –  το στοματικό δεν έχει λιγότερη απόλαυση για τη γυναίκα, απ` ότι για έναν άνδρα. Απλώς να μελετήσετε κάποια βιβλία στην αρχή, πώς πρέπει να το κάνετε, η, αν δεν ντρέπεστε, – να ρωτήσετε τους φίλους η γνωστούς. Κάθε πράγμα πρέπει να γίνεται σωστά, για να μην χαλάσει η πρώτη εντύπωση.

    Λοιπόν, ας πούμε, ότι εκείνος αρνήθηκε – έτσι  θα έχεις το κάθε ηθικό δικαίωμα να αρνηθείς και εσύ, και να του εξηγήσεις, ότι το στοματικό είναι εξίσου προαιρετικό πράγμα για έναν άντρα, όταν ο ίδιος το αρνείται σε μια γυναίκα. Στο κάτω-κάτω –  δεν είσαι σε τίποτα χειρότερη ή  κατώτερη του. Εξήγησε του έτσι, ώστε να καταλάβει, πως είστε ίσοι σε αυτό. Τότε εκείνος ή θα συμφωνήσει, ή θα σκεφτεί… και θα συμφωνήσει αργότερα.

    Εντάξει, αν αυτός συμφωνεί και θα το κάνει σε σένα πρώτος – εσύ θα λάβεις την αληθινή απόλαυση, μια νέα, καταπληκτική αίσθηση, και από την ευγνωμοσύνη θα σου είναι ποιο εύκολο να κάνεις το ίδιο σε εκείνον. Οι φόβοι και τα κόμπλεξ θα φύγουν. Θα είναι φυσικό και χωρίς εξαναγκασμό. Πρέπει, όμως, να εξασκηθείς, έστω σε ένα αγγούρι. Η μπορεί αυτός να πάρει το δαχτυλάκι σου και να σου δείξει, πως θα ήθελε   να το κάνεις.

    Μπορείτε ακόμα να πάρετε τη στάση 69 – να ξαπλώσετε κεφάλι προς πόδια – εκείνος ανάσκελα, και εσύ στα γόνατα και τους αγκώνες σου, και πάλι όμως, αυτός να ξεκινήσει πρώτος, και εσύ να τον φτάσεις σε λίγο.

    Κατ` αρχήν, το στοματικό δεν είναι βρόμικο σεξ (μόνο πρέπει πρώτα να πλυθείτε προσεκτικά, η να αρωματιστείτε, να βάλετε σαντιγί, κρεμά στο πέος και τα λοιπά).

    Το στόμα – είναι τόσο η έξοδος, όσο και η είσοδος. Και το μέγεθος του είναι αντίστοιχο με το κόλπο.

    Να θυμάσαι, όμως, ότι και αυτό το σεξ δεν είναι εγγύηση και δεν είναι ο δρόμος προς φώτιση. Και όλο αυτό με έναν όρο – δεν είσαι εξ` αρχής κατά του στοματικού, δεν το απεχθάνεσαι. Αν είσαι παρθένα ακόμα – δεν σου συμβουλεύω να αρχίσεις από αυτό. Η γυναίκα είναι πάρα πολύ λεπτό ψυχολογικό αντικείμενο, εύθραυστο, εύπλαστο. Η πρώτη σεξουαλική εμπειρία είναι πολύ σημαντική, έχει σημασία να είναι,  όπως  το έχει επινοήσει η φύση – φύλο σε φύλο. Στην τελική ανάλυση, το στοματικό, ακόμα και  με πολλή υγιεινή – είναι και αυτό ανωμαλία, αν και η πιο αθώα απ` όλες. Έτσι, μικρή αταξία. Δεν πρέπει να το καταπιέζεις, αν το θέλεις. Να αφήσεις στην άκρη την ηθική και την κοινή γνώμη. Γενικώς – κάνε αυτό, που θέλεις, μην βιάζεις τον εαυτό σου. Τέλος πάντων, είναι καλύτερα να μείνεις χωρίς αυτόν τον άντρα, παρά να σπάσεις τον εαυτό σου. Θα υπάρξουν και άλλα αγόρια, ενώ η κλονισμένη ψυχολογία είναι κάτι, που δύσκολα επανορθώνεται.

    Δεν πρέπει να ρωτάς κάποιον, τι επιτρέπεται, και τι όχι. Πρέπει να προσέχεις τον εαυτό σου και να ακολουθείς τη φύση σου. Αν θέλεις κάτι – κάν` το, αλλά να μην τρέφεις αυταπάτες, ότι είσαι κανονική. Αν θέλεις να κάνεις σεξ με γυναίκα – θα αναγκαστείς να αποδεχτείς τον εαυτό σου ως λεσβία, να καταλάβεις, πως κάτι δεν πάει καλά με σένα, διότι ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ και Εύα, και όχι την Εύα και Μαρούσια

     

    Όσο το διάβαζα – αναγούλιασα για τα καλά μερικές φορές. Και ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΥΤΑ εκείνος ζει? Και έχει γυναίκα, ερωμένη, παιδιά… Εντάξει τότε…

    Με κάποιο φόβο ανοίγω το γράμμα της Λένκα. Τι μου έχει φτιάξει?

     

    «Γεια σου, Μάϊκα! Τι ωραία, που φάνηκες, βαριέμαι χωρίς εσένα! Ποτέ θα  έρθεις? Εγώ τελείωσα τις σπουδές μου, τώρα παίρνω μαθήματα –  να γίνω ψυχαναλυτής, ίσως θα πάω Γαλλία για πρακτική. Το φαντάζεσαι? Τι μου έγραψες εδώ, δεν κατάλαβα. Σουρωμένη ήσουν?:) Εντάξει, μην σκιάζεσαι, πλάκα κάνω. Διάβασα τα παραμιλητά σου… Με συγχωρείς, δεν περίμενα κάτι τέτοιο από εσένα…και επί της ουσίας θα σου πω το εξής, αγάπη  μου.

    Είμαστε όλοι διαφορετικοί. Μπορεί εκείνος ο δικός σου ευθύς δρόμος πραγματικά να ταιριάζει σε κείνους, στους οποίους η ενέργεια του πόνου είναι συγκεντρωμένη τόσο βαθιά, και είναι κλεισμένη τόσο καλά, ότι η στοιχειώδη απελευθέρωση της και η πρώτη προσπάθεια της καθοδήγησης της (απομάκρυνση των ΑΣ) δίνουν αμέσως εκείνη την εκστατική ανακούφιση, την οποία και ονόμασαν φώτιση. Λες και έτρεξες δέκα χιλιόμετρα με σακίδιο στη πλάτη, και μετά έκατσες να ξεκουραστείς (είναι και αυτή μια εξαίσια πρακτική) – ναι, ναι, το θυμάμαι πολύ καλά – η απόλυτη φώτιση! Σοβαρά! Η όπως στο ανέκδοτο, όταν ο Αβραάμ αγόραζε την κατσίκα [Ο συγγραφέας αναφέρεται στο γνωστό ανέκδοτο, όπου σε έναν προβληματισμένο άνθρωπο έχει δοθεί η συμβουλή να αγοράσει μια κατσίκα. Όταν εκείνος  έχει ταλαιπωρηθεί ακόμα πιο  πολύ με το ζωηρό ζώο και το έδωσε, κατάλαβε τη διαφορά και ανακουφίστηκε – παρατήρηση του μεταφραστή].  Δηλαδή, οποίον χτυπάνε πολύ τα παπούτσια, εκεί σε σας τον μαθαίνουν, πώς να δένει καλά τα κορδόνια του:) Ενώ εμένα δεν με χτυπάει τίποτα, και έτσι ζω πάρα πολύ καλά. Ναι, καμιά φορά νιώθω χαλιά, μα τις περισσότερες  φορές είμαι τέλεια! Και εσύ τι προτείνεις – την γκιλοτίνα σαν φάρμακο από την πιτυρίδα?

    Δεν μπορεί κανένας και ποτέ να απομακρύνει τα αρνητικά συναισθήματα, και αν το δοκιμάσει, απλώς θα τις φάει για τα καλά από τη μητέρα-φύση. Αυτός είναι ο Νόμος. Και το έχετε κάπως δύσκολα με τον ορισμό του στόχου.

    Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος σε όλα αυτά:  αν σε κάποιον είναι γραφτό να τρελαθεί, θα τα φέρει εις πέρας και χωρίς τον στραβό δρόμο σας, όσο για τις ασκήσεις με την συνείδηση – τι σημασία έχει, σε ποιο σύστημα να το κάνεις, – ο άνθρωπος ή ασχολείται με τον εαυτό του, ή  όχι. Και αν ασχολείται, εννοείται, ότι ο ίδιος είναι υπεύθυνος  για τον εαυτό του.

    Συμπέρασμα:

    1. Δεν είναι ξεκάθαρα διατυπωμένος ο στόχος της παρουσίασης. Η αναζήτηση της αλήθειας ενδιαφέρει πάρα πολύ λίγους, κατά τη γνώμη μου, αν και ακούγεται τόσο μυστήρια.

    2. Πώς θα μπορούσαμε να καταπολεμήσουμε με τις θεωρίες, που μας εμποδίζουν να ζήσουμε, αν η ίδια έννοια της θεωρίας έχει εξαιρεθεί θεωρητικά εκατό φορές?

    3. Στην πραγματικότητα τα αρνητικά συναισθήματα μέσα σας δεν σβήνονται, αλλά σκοτώνονται, δηλαδή, χρησιμοποιούνται σαν ρόδα –  το «αεικίνητον» (perpetuum mobile)  κάποιας μορφής. Από δεξιά καταπιέζω με όλη μου τη δύναμη – όλα έχουν σκοτωθεί, όλα ρίχνονται κάτω, αναμασιέται εκεί και από αριστερά κάτι  χτυπάει με όλη τη δύναμη στο κεφάλι – γίνεται μια υπέροχη συναίσθηση και η σύνδεση της αιτίας και συνέπειας είναι ξεκάθαρα προσδιορισμένη – σκότωσες το συναίσθημα – το ένιωσες. Πείρα!

    4. Δηλαδή, στην ουσία, τα συναισθήματα συντηρούνται και ευνοούνται προσεκτικά. Και να το παραδεχτείς – σημαίνει να στερηθείς την λειτουργική πηγή ενέργειας.

    Λοιπόν, γλύκα μου. Όλες αυτές οι ερασιτεχνικές θεωρίες δεν αξίζουν μια, πίστεψε με, τα έχω σπουδάσει αυτά. Τι νόμιζες, – οι ψυχολόγοι, οι φιλόσοφοι, όλος αυτός ο στρατός της σύγχρονης επιστήμης δεν καταλαβαίνει τίποτα στα συναισθήματα, και εσύ βρήκες κάποιον εκεί, ο οποίος τα καταλαβαίνει όλα? Κοίταξε την γιόγκα τουλάχιστον! Ούτε μια λέξη δεν λέγεται σε αυτήν για το ότι πρέπει να σκοτώνεις τα αρνητικά συναισθήματα! Είναι κάλπικος, αυτός ο δικός σου γιόγκι, να` έρθεις εδώ, στο σπίτι σου, όσο δεν σου έχει στρίψει τελείως εκεί πέρα

     

    Έτσι απλά. Μετά από όλα αυτά ούτε λέξεις, ούτε τα αρνητικά συναισθήματα. Απλώς διέγραψα τα γράμματα, έκλεισα τη σελίδα και πήγα να πιω ένα τσάι. Ορίστε, άγγιξα την πραγματικότητα. Έτσι απλά.

    Μπορείς να βολτάρεις στο Μέιν Μπαζάρ, μέχρι να ζαλιστείς, μπαίνοντας σε διάφορα μαγαζάκια, κοιτάζοντας τα αμέτρητα βραχιόλια, μπλουζάκια, ριχτάρια, σουβενίρ, αρώματα… ποιος βλάκας σκέφτηκε τη λέξη «αρώματα»? Εδώ υπάρχουν τόσα πολλά, ότι ακόμα και αν δεν έχεις ορισμένο σκοπό να αγοράσεις κάτι, μετά από βόλτα μιας ώρας στα μαγαζιά βρίσκεις στα χέρια σου μια τσάντα με ψώνια. Διασκεδάζοντας έτσι, εγώ προσπαθούσα να θολώσω, να διαγράψω τις αναμνήσεις για αυτούς, που θεωρούσα φίλους μου, όμως… γιατί? Ας μείνουν οι αναμνήσεις – αναμνήσεις, αφού είναι η δική μου πείρα. Κάθε φορά, όταν βίωνα κάποιο σοκ, μια κρίση, προσπαθούσα να την εκτοπίσω από τη συνείδηση μου, να ξεχάσω, να καλυψω, να στοκάρω, αλλά τώρα νομίζω, ότι αυτή είναι μια λάθος κίνηση, δημιουργεί κάποιες ανησυχίες στο βάθος, οι οποίες λες και κρέμονται σαν μια ελαφριά ομίχλη, ανάβουν, σαν ένα προειδοποιητικό λαμπάκι στην πίσω πόρτα της ψυχής μου. Οι βαθιές ανησυχίες… μμμ… κάτι με έχει πιάσει, κάτι κατάλαβα… να και πάλι αυτή η καταπληκτική αίσθηση – κατάλαβα κάτι μόλις τώρα, και πώς να το εκφράσω με τη γλώσσα, πώς να το μετατρέψω σε λέξεις? Δεν είναι η ίδια κατάσταση, η οποία υπήρξε στην Μποντγκάγια, επειδή τότε ήξερα ακριβώς – τι καταλαβαίνω συγκεκριμένα, ενώ τώρα αυτή η κατανόηση μοιάζει να γεννήθηκε σε ένα κρυμμένο πολύ πιο βαθιά επίπεδο! Τώρα το μόνο, που ξέρω – είναι το ότι μέσα μου γεννήθηκε η κατανόηση, όμως, δεν γνωρίζω καν – τι είναι! Τι να κάνω… «Ο, τι θέλεις». Αυτή ήταν δική μου σκέψη? Σίγουρα… σίγουρα υπάρχει η διαφορά ανάμεσα στις διάφορες δυνατές σκέψεις. Ποτέ πριν δεν προσπάθησα να καθορίσω, να εκφράσω, να καταγράψω τούτη τη διαφορά, ωστόσο, αυτή υπάρχει. Διάφορες δυνατές σκέψεις έχουν διαφορετική … ποιότητα, να το πω, διαφορετική γεύση. Όμως αυτό δεν έχει σημασία τώρα, αυτό θα το αφήσω για αργότερα, έχει σημασία, ότι αυτή η σκέψη-φωνή μου έδωσε μια πολύ καλή ιδέα – τι άλλο να κάνω, αν όχι αυτό, που θέλω? Υπάρχει κάποια πιο σωστή ένδειξη? Θέλω τώρα να μείνω ακίνητη… και πώς να το κάνω – να παγώσω στη μέση του μαγαζιού? Δεν με νοιάζει. Κάθομαι κατευθείαν σε μιαν άκρη, αδιαφορώ – αν με κοιτάζουν ή όχι – στα παλιά μου τα παπούτσια. Παρακαλάω τον εαυτό μου ή απομακρύνω την ανησυχία? Και το πρώτο, και το δεύτερο… τώρα με νοιάζει το αποτέλεσμα. Τώρα θέλω ξανά και ξανά να επαναλαμβάνω τη φράση «βαθιές ανησυχίες». Δυνατά! Πάλι καλά, ότι εδώ έχει πάντα πολλή φασαρία… «Βαθιές ανησυχίες» … το είπα, πάγωσα, η σκέψη ακούστηκε και έφυγε, αφήνοντας την ελαφριά σκόνη μέσα στο μυαλό μου. «Βαθιές ανησυχίες»… Άλλη μια φορά… να συντονιστώ, να αφουγκραστώ… Σαρτ… τι σχέση έχει ο Σαρτ? Ήρθε το όνομα του, εντάξει… βαθιές ανησυχίες… Σαρτ… Ο!… Δεν ανησυχώ πια, ότι κάποιος θα σκεφτεί κάτι για μένα. Κατάλαβα, ότι το` πιασα!! Οι βαθιές ανησυχίες – είναι το αρνητικό φόντο. Μόλις δημιουργήθηκε αυτό το ζεύγος των φράσεων, όλα μπήκαν στη θέση τους. Από κάπου ήρθε η τσιμεντένια σιγουριά, ότι αυτό, που εγώ αποκάλεσα βαθιές ανησυχίες – είναι στην ουσία ένα  φαινόμενο, το οποίο στην πρακτική του ευθύ δρόμου ονομάζεται «αρνητικό φόντο» Απολύτως προφανές, ότι το αρνητικό φόντο – είναι τα ίδια τα αρνητικά συναισθήματα, μόνο που είναι  «αλειμμένα», καταπιεσμένα μέσα, και αποτελούν μια στρώση στρώμα των αρνητικών συναισθημάτων στον πυθμένα. Δεν έχουν δυνατά εκδηλωμένους κυματισμούς, και όταν ένας τέτοιος κυματισμός εμφανίζεται, δεν βλέπω σε αυτόν το συνηθισμένο αρνητικό συναίσθημα,  πολύ συχνά δεν μου περνάει καν από το μυαλό, ότι αυτό δεν εμφανίστηκε από το πουθενά, και ότι  έχει μια θρεπτική βάση με τη μορφή του αρνητικού φόντου. Αρνητικό φόντο… αυτή η λέρα, απ` όσο βλέπω, είναι πολύ παρατεταμένη στον χρόνο, μπορεί να διαρκεί για ώρες, μέρες, μήνες, για όλη τη ζωή… Εγώ η ίδια δεν έχω βγει σχεδόν ποτέ από το αδιάκοπο αρνητικό φόντο! Όσο παράξενο και να είναι, συγκεκριμένα αυτή η φυγή από τις επώδυνες αναμνήσεις το θρέφει, το δυναμώνει. Όχι, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, ανεξάρτητα από την ορθότητα ή το λάθος αυτών των πεποιθήσεων, εγώ δεν θέλω με τίποτα να αποφύγω την πείρα μου, θέλω να βλέπω τον κόσμο, ως έχει, για μένα, και αν αυτό προκαλεί δυσάρεστες αισθήσεις… και τι είναι αυτό, – «οι δυσάρεστες αισθήσεις», αν όχι τα ίδια τα αρνητικά συναισθήματα? Βέβαια, όταν εγώ τα ονομάζω έτσι ποιητικά – «δυσάρεστα αισθήματα», αυτά αποκτούν κάποια άλλη ιδιότητα, δεν είναι πια κάποια βλακεία, που σου κόλλησε στον δρόμο, αφού είναι τα «αισθήματα». Μου θυμίζει τις ιστορίες για το ότι η ημικρανία κάποτε θεωρείτο ασθένεια των αριστοκρατών, και την αντιμετώπιζαν όχι σαν αρρώστια, αλλά σαν χαρακτηριστικό της ευγενικής καταγωγής.

    Μετά από την ανακάλυψη, που είχα κάνει, και από την αλλαγή της στάσης απέναντι στις δυσάρεστες αναμνήσεις, άλλαξε εντελώς και η τρέχουσα αντίληψη της ζωής – ακόμα και ο ουρανός έγινε πιο λαμπερός. Εμφανίστηκε η επιθυμία να γυρίσω ξανά στο Ίντερνετ-καφέ και να συνεχίσω με τα μηνύματα του ταχυδρομείου – υπήρξε ένας σορός εκεί.

    Η Νατάσκα. Εμ… φοβάμαι κάπως να ανοίξω το γράμμα της – ποιος ξέρει – τι είναι εκεί!?:) Όπως και να έχει όμως, η Νατάσκα – είναι ένας άνθρωπος από πολύ πρόσφατο παρελθόν, και την αντιλαμβάνομαι μάλλον πιο σωστά. Για δες… ονομάζω «παρελθόν» κάτι, που έγινε μόλις δυο μήνες πριν… πώς είναι δυνατόν – να αλλάξεις ΤΟΣΟ πολύ μόλις σε δυο μήνες… η παλιά Μάγια δεν υπάρχει πια, καθόλου, στη θέση της είναι κάποιο τελείως διαφορετικό πλάσμα. Παρεμπιπτόντως, εγώ έτσι και δεν απάντησα σε εκείνο το γράμμα της για τη Νταραμσάλα.

     

    «Γεια σου,  Μάϊκα! Εδώ κάπως ξαφνικά έπεσε το χιόνι, έπιασε κρύο, όλοι τυλίγονται σε ζεστά ρούχα, και μου μένει μόνο να θυμάμαι με χαμόγελο, πώς προσπαθούσα να κρυφτώ από τον ινδικό καύσωνα.

    Εγώ γύρισα πίσω στη Μόσχα. Στην αρχή όλα ήταν φρυκτά, η ζωή με ρούφηξε γρήγορα και ύπουλα μέσα στον βάλτο της. Όλα άρχισαν να «φτιάχνουν»,   σαν να τα ξεκαθάρισα περίπου όλα με κάποιους δικούς μου σκοτισμούς, ήρθε η ησυχία, γύρισε το ενδιαφέρον για μερικά πράγματα. Μου φαινόταν, ότι τα κάνω όλα σωστά, ότι καταπολεμώ τα ΑΣ, αλλάζω την κοσμοαντίληψη, πράττω, σύμφωνα με τις επιθυμίες μου, αλλά σε λίγο ένοιωσα, ότι σταμάτησα. Σταμάτησα να γράφω και να αναλύω, το αντικατέστησα  με  διάβασμα. Εξαφανίστηκαν οι καταστάσεις, που προκαλούν πόνο. Και όλα μοιάζουν να είναι καλά, δεν αισθάνομαι το επώδυνο βάρος της αδιεξόδου. Μετά από έναν ολόκληρο μήνα αυτό είναι, ό, τι μπορώ να σου πω για τη ζωή μου! Τι φρίκη. Όταν τα κοίταξα  όλα και είδα, πόσο γρήγορα πεθαίνω,  βυθίζομαι σε αυτόν τον βούρκο –  σαν να έχει απελευθερωθεί κάτι μέσα μου, κάποιο ελατήριο, και τότε άρχισα να πολεμάω.

    Τον τελευταίο καιρό βλέπω πολύ έντονα όνειρα, πολύ συχνά συνειδητοποιώ ό, τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή και βγάζω ορισμένα συμπεράσματα για τον εαυτό μου. Καταστάσεις και συζητήσεις, οι οποίες γίνονται στα όνειρα, είναι σε κάποιο βαθμό κοντά στις δικές μου επίκαιρες ανησυχίες. Κάνω στα όνειρά μου κάποιες ανακαλύψεις και ξυπνάω αμέσως, για να επαναφέρω το όνειρο στο μυαλό μου. Και μετά ξανά κοιμάμαι, θέλω να δω το παλιό μου όνειρο, όμως, βλέπω άλλα γεγονότα, εξίσου δυνατά, πολύχρωμα.

    Νιώθω στα όνειρά μου, ότι με γεμίζουν ασυνήθιστες αισθήσεις. Το πρωί δεν θυμάμαι πια τόσο ξεκάθαρα αυτά, που είδα, όμως, κάποιες ορισμένες εικόνες διατηρούνται. Θυμάμαι, δηλαδή, αυτό που έβλεπα, επανέρχονται τα χρώματα και κάποιες συναισθήσεις. Τι νομίζεις, ότι είναι τα όνειρα? Τι βιώνουν οι άνθρωποι, όταν κοιμούνται, τι τους συμβαίνει? Βλέπουμε πάντα τα όνειρα, και  απλώς δεν τα θυμόμαστε το πρωί?

    Του χρόνου θέλω να πάω ξανά στην Νταραμσάλα, στο Νεπάλ, στα βουνά. Ίσως, να πηγαίναμε μαζί, α :) Πολύ θα το ήθελα αυτό…

    Με επηρεάζουν πάρα πολύ οι γονείς μου, η ίδια ατμόσφαιρα στο σπίτι συνέχεια με κάνει να ανησυχώ και να εκνευρίζομαι, κάποιες φορές ξεσπάω ακόμα και μετά το μετανιώνω. Αποφάσισα να φύγω, μα δεν θα είναι φυγή αυτό? Ίσως να ήταν καλύτερο να μείνω, και μέσα σε αυτό το χάλι να προσπαθώ να απομακρύνω τα αρνητικά συναισθήματα? Γύρισα σε κείνη την ιδέα σου ξανά – αλλιώς αυτά τα τέρατα θα με φάνε. Επέστρεψα σε αυτήν με νέα διάθεση, χωρίς να τη δω σαν έναν τρόπο να παίρνω τις εντυπώσεις. Τώρα όλα είναι διαφορετικά, πλέον μέσα σε αυτό είναι η ελπίδα μου.

    Βασικά,  υπάρχει ένα πράγμα, το οποίο θέλω πολύ καιρό να σου πω, και όλο ντρέπομαι. Σκέφτομαι τώρα – «θα το πω, αυτή τη στιγμή», και αμέσως – ντροπή, αμφιβολίες, κόλλημα… Αλλά αν σκέφτομαι, ότι έτσι και δεν θα σου πω τίποτα, δεν καταλαβαίνω τότε – για ποιο λόγο να ζήσω? Γιατί να ζήσω, αν ο, τι πιο υπέροχο υπάρχει, πέφτει στην παγίδα της ντροπής? Και τι να περιμένω πια από τη ζωή μου τότε? Δεν είναι η προδοσία αυτό – να πνίγω έτσι τον εαυτό μου? Εσύ, μάλλον, δεν καταλαβαίνεις, τι σου λέω τώρα… Και όμως το αποφάσισα, Μάϊκα, και θα στο γράψω αμέσως τώρα. Μάϊκα, σε αγαπώ. Έτσι απλά. Είμαι ερωτευμένη μαζί σου, σε θέλω, στα όνειρά μου κάνω πολύ συχνά έρωτα μαζί σου, σε αυτά τα όνειρα είσαι και  κορίτσι, και ταυτόχρονα αγόρι, καταλαβαίνεις?:) Να είμαι ειλικρινής, δεν έχω καμία πείρα στον έρωτα με τα κορίτσια, δεν είχα καν σκεφτεί ποτέ, ότι θα μπορέσω έτσι απλά να ερωτευτώ μια κοπέλα… και ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτά, που αισθάνομαι για σένα. Θυμάσαι, όταν εμείς αγκαλιαζόμασταν, τόσο φιλικά, αθώα, εκείνες τις στιγμές σαν να άναβε κάτι χαμηλά στη κοιλιά μου… ήθελα να σου το πω τότε, όμως, δεν κατάφερα να βρω το θάρρος, ντράπηκα. Μπορείς να με βοηθήσεις να το ξεπεράσω, έτσι δεν είναι, Μάϊκα? Το θέλω τόσο πολύ. Γράψε – τι σκέφτεσαι για όλα αυτά? Μόνο την αλήθεια, εντάξει?

    Η δική σου Νατάσκα»

     

    Το τρυφερό μου μωρό..:) Έγειρα στην πλάτη της καρέκλας και ένοιωσα τέτοια τρυφερότητα… όταν θα επιστρέψω στη Μόσχα, θα σε πιάσω στα χέρια μου, παθιάρικο γατάκι. Η επιθυμία να απαντήσω ήρθε αμέσως, και χωρίς να περιμένω ούτε στιγμή, ξεχύθηκα ολόκληρη στο γράμμα της απάντησης.

     

    «Μικρή μου Νατάσκα… εγώ, βέβαια, δεν μπορώ να λύσω για σένα τα προβλήματα σου, αλλά σχετικά με την αναζήτηση της αλήθειας, με την απελευθέρωση από τα αρνητικά συναισθήματα, δεν ξέρω – τι είναι το καλύτερο – να φύγεις από τους γονείς σου ή να μείνεις, μάλλον, πρέπει να ακολουθήσεις τις επιθυμίες σου. Το μυαλό μου λέει, ότι στην κατάσταση, όταν έχεις υπερβολικά πολλά αρνητικά συναισθήματα, υπάρχει πιθανότητα να μην σου φτάσουν οι δυνάμεις σου για να τα νικήσεις. Αν στην αρχή, όμως, μάθεις να τα καταπολεμάς σε σχετικά άνετες καταστάσεις, τότε μπορείς αργότερα να μεταφέρεις τις ασκήσεις σου σε πιο δύσκολες συνθήκες. Αυτή είναι μόλις μια σκέψη, το πώς πρέπει να πράξεις – η  απόφαση είναι αποκλειστικά δική σου. Κανείς, εκτός από σένα,  δεν μπορεί να έχει την ευθύνη για τις αποφάσεις σου. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, εγώ μπορώ να προσπαθήσω να απαντήσω στις ερωτήσεις σου, όταν χρειάζεσαι κάτι, και νομίζω, πως όταν φτάσω στη Μόσχα, θα μπορέσω και εγώ να σε σφίξω τρυφερά και δυνατά στην αγκαλιά μου, απλώς να κοιτάξω στα μάτια σου ή να σου μιλήσω, να φιλάω τα γλυκά χειλάκια σου, και το ότι εσύ βιώνεις μια μάχη με τον εαυτό σου με ασταθή επιτυχία – αυτό δεν αλλάζει τίποτα σε αυτά, που εγώ αισθάνομαι για σένα.

    Ντροπαλή μου Μικρούλα…:) Ντρέπεσαι ακόμα και να γράψεις, ότι με θέλεις? Και αυτό μου αρέσει πολύ σε σένα. Και αυτό επίσης. Και να μιλάω μαζί σου μου αρέσει, και να φαντάζομαι εμάς τους δυο μαζί  μου αρέσει… ας το σκεφτούμε μαζί – πώς θα είναι, εντάξει? Εγώ θέλω να είμαι μαζί σου ταυτόχρονα και σαν κορίτσι, και σαν αγόρι, και ξέρεις, τι θα κάνουμε? Θα αγοράσω ένα τέλειο, λιγάκι λυγισμένο, σχεδόν σαν αληθινό φαλλό, που το δένουν πάνω στα εσώρουχα, και στην αρχή θα σε χαϊδέψω σαν κορίτσι, και μετά θα σε πάρω, σαν αγόρι, και όταν μετά από μερικές ώρες ηδονής στο όριο του οργασμού θα αποφασίσεις τελικά να τελειώσεις, θα μου πεις:  «τέλος, δεν μπορώ άλλο να κρατηθώ, δεν θέλω να σταματάω άλλο, μην σταματάς πια…» θα σου απαντήσω:  «όχι, Μικρούλα, πες μου, ότι ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙΣ», θα φιλήσω τα χειλάκια σου, θα δαγκώσω τη τρυφερή και παχουλή γλωσσίτσα, ενώ ι εσύ, φυσικά, δεν θα μπορέσεις να μου πεις «όχι» και,  ξεπερνώντας την ντροπαλότητα σου,  θα πεις – «ναι, θέλω να τελειώσω, θέλω πάρα πολύ να τελειώσω εδώ και τώρα μαζί σου, Μάϊκα»… θα με αγκαλιάσεις δυνατά, θα κλείσεις τα μάτια σου, και εγώ θα φιλάω τα μάγουλα, χείλη, μάτια, πιγούνι, αυτιά, λαιμό, στηθάκια σου… και θα κινούμαι μέσα σου, χωρίς βιασύνη,  φέρνοντας σε στο όριο… και μετά θα θελήσω να σε πηδήξω πιο δυνατά, πιο ισχυρά, να μπαίνω μέσα σου πιο βαθιά, – τόσο βαθιά, όσο θα είναι δυνατόν, και ένα κύμα μετά το άλλο θα σε καλύπτει η απόλαυση από το σεξ, από την τρυφερότητα, η φωτιά χαμηλά στη κοιλιά σου θα ενώνεται με την ηδονή, επειδή εγώ θα φιλάω και θα γλείφω το λαιμουδάκι σου, και μόλις αρχίσεις να μαζεύεσαι ολόκληρη και να ανοίγεσαι στον ερχόμενο οργασμό, θα πιάσω γέρα τα βυζάκια σου, θα πιέσω τις ρώγες σου, εισβάλλοντας μια φορά μετά την άλλη μέσα σου, φουσκώνοντας τη φλόγα, που θα σε έχει καλύψει ολόκληρη… και θα πιάνω με τα χείλη τους αναστεναγμούς σου, τα επιφωνήματα, την αναπνοή σου… θα γλείψω τα δάκρυα σου… μικρό μου κοριτσάκι, Νατάσκα…

    Αν θέλεις να διώξεις την ντροπαλότητα, βεβαίως και θα σε βοηθήσω, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι εγώ έχω κάποιο σχέδιο για την αλλαγή σου:) μου αρέσει, όταν   οι άνθρωποι  κινούνται εκεί, όπου ΑΥΤΟΙ θέλουν, και αν εσύ θελήσεις να γίνεις λίγο πιο ξεδιάντροπη, αλλά ταυτόχρονα να κρατήσεις σε κάποιον βαθμό την ντροπαλότητα σου, πάρα πολύ ωραία… αφού δεν ερεθίζει και δεν προκαλεί τρυφερότητα κάποια ορισμένη μορφή, με την οποία εσύ εκδηλώνεις το πάθος και τη τρυφερότητα σου, αλλά το ίδιο αυτό το πάθος και η ίδια τρυφερότητα, το ίδιο αυτό, που εσύ βιώνεις, και τι σημασία έχει – αν θα είσαι πρόστυχη ή ντροπαλή μαζί μου? Στην οποιαδήποτε περίπτωση αυτό θα προκαλέσει μέσα μου τα αμοιβαία συναισθήματα. Και μπορώ πάρα πολύ εύκολα να φανταστώ, ότι  είναι δυνατόν ένα άτομο να είναι  σεξουαλικά ανεπτυγμένο και άνετο  και να κάνει τα πιο «πρόστυχα» είδη του σεξ, και ταυτόχρονα να μείνει αγνό και ντροπαλό, αθώο… εύκολα σε φαντάζομαι έτσι, και αυτή η εικόνα σου μου αρέσει πολύ.

    Αν θέλεις να κινηθείς με την ανάπτυξη της σεξουαλικότητας σου πρώτα, μπορώ να σου προτείνω στην αρχή να αποκτήσεις την  ξεκάθαρη αντίληψη –  τι συγκεκριμένα θέλεις στο σεξ. Αντιλήψεις για το τι είναι αποδεκτό, και τι είναι απαράδεκτο, μπλοκάρουν ακόμα και την ίδια τη φαντασία, και αν η φαντασία έχει καταπιεστεί,  είναι παρά πολύ δύσκολο να φέρεσαι ελεύθερα και στην πραγματικότητα. Σου συνιστώ να φτιάξεις μια λίστα με τις σεξουαλικές φαντασιώσεις σου. Καλύτερα απ` όλα να το κάνεις την ώρα του αυνανισμού, όταν έχεις έρθει κοντά σε οργασμό και βρίσκεσαι για καμπόση ώρα στο όριο – άφησε την φαντασία σου, δώσε  την μια ευκαιρία να είναι άνετη και φιλήδονη. Σκέψου κάποια σκηνή, μια πλοκή, ιστορία, η οποία σε ανάβει ιδιαίτερα. Οπωσδήποτε να τη σημειώσεις αργότερα, και μην σβήνεις αυτή την ιστορία μόνο και μόνο,  επειδή η σεξουαλική διάθεση έχει περάσει και οι  ηθικές απαγορεύσεις βρήκαν ξανά την ισχύ τους. Να συντάξεις τη λίστα με αυτές τις φαντασιώσεις, και θα δεις, πώς θα αρχίσει να αλλάζει η δική σου αντίληψη του κόσμου – όχι μόνο στον σεξουαλικό τομέα. Φρόντισε να μην διαβάσει κανείς άλλος τα γραπτά σου – αν γράφεις στο χαρτί, μετέφερε τα όλα σε ένα αρχείο, βάλε ένα κωδικό,  και κατέστρεψε το χαρτί. Αν θα έχεις την καχυποψία, ότι κάποιος μπορεί να το διαβάσει, δεν θα μπορέσεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Σε αυτή τη λίστα να μεταφέρεις ολόκληρες ιστορίες για κάποια σεξουαλική περιπέτεια, και ξεχωριστές σημειώσεις και τα αποκόμματα.

    Άντε, μουσούδα, μην κοιμάσαι εκεί, μην υποχωρείς σε αυτόν τον ηρεμιστικό πένθιμο ύμνο, που τραγουδούν οι περισσότεροι από τους ανθρώπους γύρω σου

     

    Η επόμενη νύχτα με βρίσκει στο εστιατόριο του «Ατζάι». Chicken sizzler, μάλλον… ναι, δεν είναι καθόλου άσχημο εδώ. Ωραία ασχολία ανακάλυψα εγώ για τον εαυτό μου… η μέρα της μαρμότας α-λα Δελχί – συναντώ τους ανθρώπους, βρίσκω αυτούς, που μοιάζουν λίγο πιο έξυπνοι – επιστήμονες, συγγραφείς, τους μιλάω, αγγίζω το θέμα με τα αρνητικά συναισθήματα και την απομάκρυνση τους. Τα εξηγώ όλα, απαντάω σε ερωτήσεις, αντιρρήσεις, και μετά χωρίζουμε, αύριο θα είναι άλλοι άνθρωποι, αύριο θα τα εξηγώ όλα ξανά, από την αρχή. Οι αντιδράσεις γενικά είναι ίδιες – αβοήθητα-ενδιαφερόμενες, φαίνεται, ότι οι άνθρωποι αναζητούν τις εντυπώσεις και αντιλαμβάνονται το θέμα με τα ΑΣ και τις συναισθήσεις με τον ίδιο τρόπο, όπως εγώ αντιλαμβάνομαι την ιστορία αυτού του ανθρώπου για τα βατράχια. Για αυτόν το βατράχι – είναι η ζωή του, η δουλειά του, και η συζήτηση μας – είναι μια ανταλλαγή. Εγώ προσποιούμαι, ότι με ενδιαφέρουν τα βατράχια σου, και εσύ – ότι σε ενδιαφέρουν τα αρνητικά συναισθήματα μου. Έτσι πάει η επικοινωνία τους.

    – …και συγκεκριμένα στα δυτικά βουνά της Ινδίας βρήκαμε αυτό, που φαινόταν αδύνατον να βρεθεί – ένα χαμένο είδος των μοβ βατραχιών. Είναι απίστευτο, αφού αυτά πηδούσαν κάτω από τα πόδια των δεινόσαυρων – όμορφα μοβ βατράχια με μικρό κεφάλι. Παλιά θεωρούσαν, ότι αυτό το είδος έχει εκλείψει ήδη εδώ και πολύ καιρό, ή δεν υπήρξε ποτέ…

    Άραγε – για ποιο πράγμα μιλάει με τη γυναίκα του? Με τους φίλους του? Όλες αυτές οι κουβέντες με βοηθούν να καταλάβω, ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ιδέα της απομάκρυνσης των αρνητικών συναισθημάτων περίπου σαν την αναζήτηση των μοβ βατραχιών – ως κάτι, το οποίο μπορεί να φέρει τις εντυπώσεις, να κάνει τη ζωή λίγο πιο ενδιαφέρουσα, η ακόμα να γράψει μια νέα σελίδα στο βιβλίο της ψυχολογίας. Δεν αντιλαμβάνονται την ιδέα σαν κάτι, που θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή τους στην ίδια τη ρίζα της…

    – … δεν είναι απλώς ένα νέο είδος. Ανακαλύψαμε ένα νέο παρακλάδι της εξέλιξης! Ανακάλυψη αυτού του είδος θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε, πως εξελίσσονταν τα βατράχια, και χωρίς αυτήν  η εξέλιξη τους θα παρέμενε ένα μυστήριο, διότι δεν υπάρχουν κάποια αρχαιολογικά δεδομένα, ή κάποια απολιθώματα εκείνης της εποχής. Τα βουνά Γκατ  είναι ένας θησαυρός, και όσο αυτός υπάρχει με την παρθένα του μορφή, πρέπει να τα μελετήσουμε και να τα διατηρήσουμε.

    – Πες μου, Φράνκι, και πώς θα αλλάξει η ζωή σου από όλα τα αυτά?

    Γιατί τον ρώτησα αυτό? Αφού  δεν καταλαβαίνει, ότι δεν μιλάω τώρα για το βραβείο, ή για την έδρα του… εκείνος δεν καταλαβαίνει. Εντάξει, Φράνκι, καλή επιτυχία στην αναζήτηση των πεταλούδων…δηλαδή, αυτών των βατράχων, ναι…

    Στο διπλανό τραπεζάκι – συμπαθητικό κοριτσάκι, ιαπωνεζούλα… Μαζεμένο κορμάκι, πολύ μικροκαμωμένη, λιγάκι αστεία. Τα γόνατα βαλμένα σφιχτά, τρώει προσεκτικά, συγκεντρωμένα. Όσο την κοιτούσα, ένοιωσα ξαφνικά έναν δυνατό κυματισμό της ερωτικής έλξης. Δεν θέλω τόσο πολύ να κάνω σεξ μαζί της,  θέλω απλώς να την κοιτάζω, ίσως να τη χαϊδέψω, να τη φιλήσω, μα πώς να το κάνω…ανταλλάξαμε δυο τυπικές κουβέντες – είναι πολύ ευγενική, χαμογελαστή, εύκολα έρχεται σε επαφή, αλλά πίσω από όλα αυτά… κάτι λείπει, κάτι δεν πάει καλά. Ας είναι – θα προσπαθήσω, και θα δούμε μετά.

    – Θέλεις, να σου μάθω μερικά ρώσικα?

    Αυτή θέλει. Πάμε στο δωμάτιο μου? Μένω εδώ δίπλα. Εκείνη ζωγραφίζει τα ιερογλυφικά, γίνονται πολύ ωραία, δείχνει, ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου – πώς πρέπει να περνάς τον μαρκαδόρο, για να βγει το ιερογλυφικό ιδιαίτερα λεπτό… ζωγράφισε στα γιαπωνέζικα τη λέξη «Μάγια». Ναι, πάρα πολύ ωραία, ευχαριστώ… άκουσε, μωράκι, θέλεις να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί? Εκείνη συμφωνεί. Μπορώ να κάνω μια «ιδιαίτερη» φωτογραφία, εντάξει? Αυτή δεν καταλαβαίνει – τι θα πει «ιδιαίτερη»? Δηλαδή, μπορώ… βάζω στα χέρια της τη φωτογραφική μηχανή, τη στήνω κοντά στον τοίχο – όταν θα σου πω, να πατήσεις το κουμπί, εντάξει? Παίρνω το ποδαράκι της, μέσα στο αστείο κοριτσίστικο χρωματιστό καλτσάκι, το ακουμπάω στα χείλη μου, φιλάω – φωτογράφιζε! Το κορίτσι έχει πάθει σοκ, όμως, φωτογραφίζει. Βγάζω το καλτσάκι… πόσο νόστιμο είναι το ποδαράκι σου… χώνω τη γλώσσα μου ανάμεσα στα δαχτυλάκια, «πηδάω» το πόδι της, γλύφω μαλακό τρυφερό πελματάκι, χώνω τα δαχτυλάκια της στο στόμα μου και ρουφάω, καλύπτω με φιλιά τη φτέρνα της… Σου αρέσει?:) Όχι??!!

    Αφήνω το πόδι της, σέρνομαι πιο κοντά. Δεν σου αρέσει??

    – Όχι … – χαμογελάει πολύ ήσυχα, ευγενικά.

    – Δεν μπορεί… τι, δηλαδή, σου είναι τόσο δυσάρεστο?

    – Ωραία είναι… αλλά δεν πρέπει.

    – Εντάξει, καλά…

    Μαζεύει το πόδι της, βάζει την κάλτσα πίσω, νιώθει αμήχανα, με κοιτάει – δεν ξέρει, τι να πει.

    – Μπορώ να αγγίξω το χέρι σου?

    – Βέβαια, το χέρι μπορείς, – με ανακούφιση απλώνει το παλαμάκι της.

    Το παίρνω, χαϊδεύω, φιλάω τα δαχτυλάκια, χώνω και πάλι τη γλώσσα μου ανάμεσα στα δάχτυλα της, γλύφω ξανά την παλάμη, γεμίζω με φιλιά τον καρπό, πιο ψηλά, ψηλά, κολλάω στο τρυφερό σημείο, εκεί, όπου λυγίζει το χέρι, πόσο τρυφερό είναι το δέρμα σου…το δαγκώνω ελαφρά… σου αρέσει?:) Όχι??!!

    – Όχι…

    Αυτό είναι αδύνατον, δεν το νιώθω, δηλαδή? Σίγουρα θα είναι όλο του μουνάκι της υγρό! Τι δεν σου αρέσει, μικρούλα?

    – Να, κοίτα, – βγάζει από τη μπλούζα της ένα μενταγιόν, ανοίγει, μου το δείχνει. Εκεί είναι η φωτογραφία ενός αγοριού Ιάπωνα.

    – Αυτός είναι ο άντρας σου?

    – Αρραβωνιαστικός…

    – Δηλαδή, δεν θέλεις να κάνεις έρωτα μαζί μου, επειδή αυτός θα ζηλέψει?

    – Ναι, εγώ δεν μπορώ έτσι, έχω τον αρραβωνιαστικό μου.

    – Όμως, σου άρεσε?

    – Ναι, μου άρεσε…

    – Πολύ?

    – Πολύ…

    Δεν θέλω πια να βάζω σε πειρασμό αυτό το γιαπωνέζικο γατάκι. Μου αρέσει πάρα πολύ, πολύ τρυφερή, γλυκά ματάκια, τόσο νόστιμη… αλλά δεν θέλω να συνεχίσω άλλο. Καταλαβαίνω, ότι αν συνεχίσω να την χαϊδεύω, θα την παραπλανήσω εύκολα και θα κάνω, ο, τι θέλω, θα την κάνω να τελειώσει δέκα φορές, μα τι θα γίνει μετά? Μετά αυτή θα υποφέρει από την «απιστία» της, δεν θα μπορέσει να κοιτάει πια ειλικρινά στα μάτια του αγοριού της, και δεν το θέλω αυτό.

    – Εκείνος δεν θα καταλάβει, έτσι δεν είναι?

    – Όχι, δεν θα καταλάβει, θα τσαντιστεί πολύ, αν το μάθει, και εγώ δεν θέλω, δεν μπορώ να λέω ψέματα στον αρραβωνιαστικό μου. Δεν μπορώ, δεν πρέπει…

    Την αγκαλιάζω, την ηρεμώ – όχι, όχι, κοριτσάκι μου, φυσικά και δεν θα κάνω τίποτα, αν δεν το θέλεις, δεν θέλω να σου αλλάξω γνώμη, καταλαβαίνω, αυτή είναι η δική σου απόφαση, όπως αποφάσισες – έτσι και θα γίνει, μου αρέσεις τόσο πολύ… ας αγκαλιαστούμε άλλη μια φορά, θα βγάλουμε απλώς μια φωτογραφία μαζί, για αναμνηστικό, σαν φίλες, εντάξει? Το πρόσωπο της φωτίζεται με χαμόγελο – «βέβαια, βέβαια!» Βάζουμε την μηχανή στην καρέκλα, παίρνω το τηλεχειριστήριο στα χέρια μου, την αγκαλιάζω σφιχτά. Έλα να δεις  – όταν την αγκαλιάζω, «σαν απλή φίλη», φέρεται, λες και είναι μια παθιάρικη τίγρη… Να σε φιλήσω? Μόνο μια φορά – σαν φίλη? Μπορώ ?! Τέλεια :)  Τρυφερά αγγίζω με τα χείλη μου το μάγουλο, τη μύτη, τα χείλη της… οχ, τι χειλάκια είναι αυτά… ακόμα, ακόμα… τι είναι – εκείνη έβγαλε τη γλωσσίτσα της! Αχ, πουτανίτσα!:) Έγλειψα τη γλώσσα της, και αυτή κρύφτηκε αμέσως… με θέλει… το αισθάνομαι – πόσο πολύ θέλει, πόσο βαθιά ανταποκρίνονται μέσα της τα φιλιά μου… απίστευτο – να καταπιέζει έτσι τον ερωτισμό της… και πάλι η ανησυχία της αυξάνεται – το «φιλικό» φιλί μας έπαψε να είναι τέτοιο εδώ και πολλή ώρα, την αφήνω, χαϊδεύω τον ώμο της, την καθησυχάζω ξανά, της λέω κάτι άσχετο… είχα ξεχάσει ήδη, ότι υπάρχουν στον κόσμο οι πιο συνηθισμένες κοπέλες – με φοβερά κόμπλεξ. Ο Σαρτ, η Ταιγκά, ο Καμ… – τι ήταν αυτό ?Πόσο τεράστιο είναι αυτό το χάσμα… Τι κάνω εδώ? …Σε ξεπροβοδίζω μέχρι την πόρτα. Γεια, Μικρούλα, θα σου στείλω τις φωτογραφίες μας, εντάξει? Πολύ καλά, γράψε μου, όταν θα έχεις όρεξη, γιαπωνέζικο μου γατάκι…