Ελληνικα change

Error

×

Η λίστα των ΦΑ με περιγραφές

Main page / Главная / Επιλογή-2005: “τρόπος για να καθαρίσετε τη συνείδηση” / Η στρατηγική της αποτελεσματικής πρακτικής / Η λίστα των ΦΑ με περιγραφές

Περιεχόμενα

    Περιεχόμενα:
    06-02-01) Κατάλογος και οι περιγραφές των ΦΑ με αντίκτυπο.

    06-02-02) Κατάλογος και η περιγραφή με αντίκτυπο των ιδιοτήτων των ΦΑ.

    06-02-03) Κατάλογος με τα ακόρντα.

     

    06-02-01) Λόγο της σοβαρής έλλειψης  χρόνου (δηλαδή του μεγάλου ανταγωνισμού των χαρούμενων επιθυμιών) θα προσθέτω σταδιακά τις επιδιορθώσεις σε αυτό το σχήμα.

    Νομίζω, ότι η ποιοτική περιγραφή (δηλαδή, τέτοια, η οποία θα έχει δυνατό αντίκτυπο με τις αντίστοιχες ΦΑ) – είναι η περιγραφή, όπου :

    α) με μέγιστη ακρίβεια τονίζονται οι ξεχωριστές ιδιότητες αυτής της ΦΑ, που τη διαχωρίζουν από την οποιαδήποτε άλλη αντίληψη

    β) δεν υπάρχουν οι ποιητικές εκφράσεις, φιλοσοφικές αρλούμπες και άλλες λέξεις, οι οποίες δεν καθορίζουν μια συγκεκριμένη αντίληψη (όπως ο αλλιώτικος, κοσμικός, υπερσυνείδηση, θελκτικός, ακατανόητος και τα λοιπά), επειδή μόνο οι άκρως αντικειμενικές λέξεις έχουν το δυνατό αντίκτυπο (όπως οι λέξεις σκύλος, πεύκο, κρύος αέρας, θέλω να αναπνεύσω και άλλες – δηλαδή, κάτι, που έχω αισθανθεί πολλές φορές).

    Για άλλες συμβουλές κοίταξε στο κεφάλαιο «Οι περιγραφές και καταγραφές».

     

    = = = = = = = = = = = = = =

    Το τμήμα της Επιδίωξης:

    1 γραμμή:

    •  χαρούμενη επιθυμία
    •  ανάγκη
    • σκληρή θέληση η επιμονή
    • επιδίωξη

     

    2 γραμμή:

    •  αποφασιστικότητα
    •  μανία

     

    3 γραμμή:

    • χαρούμενη αναμονή
    • προσμονή
    • ενθουσιασμός (η αίσθηση του μυστήριου)

     

    4 γραμμή:

    • η αιώνια άνοιξη
    • το κάλεσμα

     

    5 γραμμή:

    • η κατάπληξη
    • ο θρίαμβος

    = = = = = = = = = = = = = =

     

    «Ανάγκη»:

    *) Η δυνατή χαρούμενη επιθυμία αποκτά μια ιδιότητα, η οποία έχει αντίκτυπο με τη λέξη «ανάγκη», δηλαδή, ένα πράγμα αναγκαίο, όπως το νερό η ο αέρας. Η Γιεζάτινα: «μοιάζει με την ανάγκη να αναπνέεις, είναι η σιγουριά, ότι οι ΦΑ μου είναι ζωτικά απαραίτητες τώρα. Όταν έχεις βουτήξει – χαζεύεις διάφορα όντα κάτω από το νερό, ενώ κάποια στιγμή νιώθεις δίχως την παραμικρή αμφιβολία, ότι πρέπει να βγεις στην επιφάνεια και να γεμίσεις το στήθος σου με αέρα, να το χορτάσεις. Στα πρώτα δευτερόλεπτα δεν υπάρχει καν η προσμονή – μόνο η αντίληψη αυτής της ανάγκης και της αποφασιστικότητας, που έχει αντίκτυπο με αυτή, έρχεται η ανεμελιά και ο κυματισμός της έκστασης με τη σκέψη για το ότι αυτή η αντίληψη είναι πιθανή.

    *) Ο  Φιόρντ: «έχει αντίκτυπο με τη μορφή του λύκου, που έχει πιαστεί στη παγίδα – η επιθυμία της ελευθερίας είναι τόσο δυνατή, ότι ο λύκος κόβει το πόδι του με τα δόντια και πετυχαίνει την διαφυγή»

    «Η σκληρή θέληση» η «επιμονή»:

    *) μια έντονη χαρούμενη επιθυμία, εκκαθαρισμένη από τα ιζήματα των σκέψεων της αμφισβήτησης, από τις αναλαμπές των ΑΣ ( για παράδειγμα, από την ανησυχία για το εάν θα γίνει η πραγματοποίηση της επιθυμίας η όχι, για το τι σκεφτούν κάποιοι για σένα και άλλα), μετατρέπεται σε «σκληρή θέληση» – είναι μια εξαιρετικά σταθερή επιθυμία, έχει αντίκτυπο με τις λέξεις «ακλόνητος», «επιμονή».

    *) όταν η σκληρή θέληση στοχεύει στην απομάκρυνση των σκοτισμών, έχει αντίκτυπο με τη μορφή της πρέσας, της μέγγενης. Αυτή σφίγγει κάτι, το οποίο θέλω να σπάσω. Κάθε φορά καταβάλλω πολλές ισοδύναμες προσπάθειες για να γυρίσω το γρανάζι του μηχανισμού της πίεσης για ένα δοντάκι. Αλλά εφόσον η κίνηση έχει αρχίσει, δεν μπορώ να την αντιστρέψω, ο μηχανισμός αυτός δεν έχει την όπισθεν. Και με καθένα από αυτά τα δοντάκια αυξάνεται η πίεση για τον σκοτισμό, αυτός αρχίζει να τρίζει, να τραντάζεται και μεγαλώνει η προσμονή, ότι κάποτε, ο σκοτισμός θα καταρρεύσει και θα γίνει σκόνη.

    *) ο πολεμιστής μπορεί να βιώσει τις ήττες χιλιάδες φορές, αλλά δεν παραδίνεται ποτέ.

    *) όποτε η επιμονή έχει εκδηλωθεί για 7 και άνω, δεν γυρίζω πίσω να κοιτάξω με τις σκέψεις «κοιμήθηκα 5 λεπτά, πάει, χάθηκε η ώρα», μα συνεχίζω να συγκεντρώνομαι στις ΦΑ, να τις δημιουργώ. Όταν η επιμονή είναι αδύναμη, οι σκέψεις για τις όχι αρκετά αποτελεσματικές προσπάθειες στο παρελθόν αποδυναμώνουν ουσιαστικά τις προσπάθειες στο παρόν. 10 δευτερόλεπτα πριν έχασα μια ΧΑ; Τώρα αυτό δεν έχει πλέον σημασία, και συνεχίζω να μάχομαι με όλες τις δυνάμεις μου.

    Οι σκέψεις για τη αναποτελεσματικότητα των προσπαθειών κατά το παρελθόν οδηγούν στην αποδυνάμωση των προσπαθειών στο παρόν μόνο όποτε αμέσως τώρα δεν υπάρχει η επιθυμία για την καταβολή των προσπαθειών, και οι σκέψεις αυτές χρησιμοποιούνται ως αφορμή για την δικαιολογία.

    *) Η επιμονή έχει αντίκτυπο με τη μορφή του άνεμου, που φυσά στο Τζομσομ (Jomsom) – καθημερινά το μεσημέρι ο άνεμος αρχίζει και φεύγει από τη κοιλάδα προς τα πάνω. Έχει τέτοια δύναμη, ότι μετά από  μίση ώρα έκθεσης σε αυτόν σε οποιονδήποτε συνηθισμένο άνθρωπο έρχεται ο εκνευρισμός, ο οποίος φτάνει στην αγανάκτηση – ο άνεμος «βγάζει την ψυχή». Δεν μειώνεται ούτε για ένα δευτερόλεπτο, δεν δίνει ούτε μια στιγμή για διάλειμμα – πιέζει, πιέζει, πιέζει και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.

    *) Η Στριζ («Πετροχελίδονο»): «μια σκληρή φωνή ακλόνητα περνά από την ομίχλη, από τον ύπνο. Η φωνή αυτή θα επαναλαμβάνει ακόμα και 10 χιλιάδες φορές, θα σκίζει ακλόνητα την ομίχλη – «αξίζει τον κόπο να πολεμήσεις για αυτό, Στριζ!»».

    *) Η Ταισα Αμπελαρ: «…ο μοναδικός ήχος στην κουζίνα ήταν ο ρυθμικός ήχος του νερού, που έσταζε από το φίλτρο ασβεστίου. Αυτός με έχει φέρει στην σκέψη του πόσο σταδιακά περνά η διαδικασία της εκκαθάρισης κατά τη διάρκεια της ανάμνησης. Ξαφνικά ένοιωσα έναν  κυματισμό  της προσμονής και του ενθουσιασμού. Σίγουρα είναι δυνατόν πραγματικά να αλλάξεις τον εαυτό σου, μια σταγόνα μετά την άλλη, μια σκέψη μετά την άλλη, να εξαγνιστείς, όπως το νερό, που στάζει μέσα από αυτό το φίλτρο.»

    *) Η επιμονή κατά την δημιουργία των ΦΑ έχει αντίκτυπο με τη μορφή του ζώου, το οποίο με τα νύχια στην πατούσα του τραβάει ένα παιχνίδι πιο κοντά. Όπως «ακονίζουν τα νύχια» τους οι γάτες, βγάζοντας τα, καρφώνοντας τα σε κάτι και τραβώντας το προς το μέρος τους. Η εμφανιζόμενη ΦΑ αρχίζει να αποδυναμώνεται λόγο των χαοτικών αποσπάσεων η της συνήθειας της διαμονής σε αυτήν τη κατάσταση, αλλά την τραβώ και πάλι σε μένα, παίζοντας με αυτήν, επιτρέποντας της να απομακρυνθεί λίγο και επιστρέφοντας τη ξανά και ξανά. Αυτή η εικόνα, με την  παράλληλη  προσπάθεια, απομακρύνει την ευλαβική αντιμετώπιση των ΦΑ, δημιουργεί την χαρούμενη, παιχνιδιάρικη διάθεση.

    *) Κάποιος : «Κατάλαβα, ότι είχα την ιδέα της επιμονής, ως εκτέλεσης των βαριών, κουραστικών ασκήσεων – να σφίγγεις την μέγγενη η να κινείς κάτι βαρύ, βήμα προς βήμα, αλλά αυτό αποκαλύφθηκε ως δυνατό, ακούραστο χαρούμενο ρεύμα, σαν το ποτάμι στο βουνό – διάφανο, λαμπερό, τρέχει χαρούμενα, με τα κοπάδια των χαρούμενων επιθυμιών  μέσα του, και ταυτόχρονα έχει την ισχύ, την πίεση, την αδιαλλαξία, δεν μπορεί να το σταματήσει τίποτα. Για πρώτη φορά διαχώρισα την επιμονή, παλιότερα αυτήν την αντίληψη του ρεύματος είχα καταχωρίσει στους κυματισμούς της επιδίωξης. Η αντίληψη του ρεύματος ξεπλένει όλα τα μηχανικά συστατικά της ιδέας μου για την επιμονή, αυτά μοιάζουν με ένα άθλιο, αναποτελεσματικό εργαλείο του περασμένου αιώνα σε σύγκριση με αυτό το ισχυρό χαρούμενο ρεύμα, η επίμονη έως το 5 έχει αντίκτυπο με τη χαρά, προσμονή, προσδοκία, χε, ατελείωτο ταξίδι.

    Μια ήρεμη και σταθερή αντίληψη, δεν υπάρχει η βλαστικότητα, και εάν εμφανίζεται η  ΧΑ, μόνο μετά από την παρατήρηση μου, καταγράφοντας την μείωση της επιμονής, επιστρέφω την προσοχή, και η επιμονή δυναμώνει ξανά.

    Σαν να σκούπισαν ένα παχύ στρώμα σκόνης από τα μάτια, η αίσθηση της ομορφιάς – 5, χάθηκαν οι μηχανικές ερμηνείες, μηχανικές   προτιμήσεις, έμεινε η έκπληξη, ο θαυμασμός,   ανοιχτοσύνη,  απουσία των συνόρων,  επιθυμία να ενωθείς, να αγκαλιάσεις.»

    «Επιδίωξη»:

    *) μια ολόκληρη θάλασσα σαν ισχυρό κύμα ρίχνεται στην σχισμή στο βράχο, δεν υπάρχουν εμπόδια.

    *) από την αναφορά της μουσούδας: «τίποτα δεν θα με σταματήσει. Τώρα το ξέρω σίγουρα, τώρα δεν είναι πια οι υποθέσεις, ούτε τα τολμηρά όνειρα, ούτε ο καλπασμός της φαντασίας μου, ούτε τα πιο γλυκά οράματα – τώρα το ξέρω σίγουρα. Συμπυκνώνω την πρακτική της ενθύμησης, καταβάλλω ουσιαστικά μεγαλύτερες προσπάθειες για αυτήν, απ` ότι νωρίτερα – για τον Ραμακρίσνα, για τις μουσούδες, για την προσδοκία μου να πετύχω τις Συναισθήσεις – δεν μπορώ να πω, πως κάνω κάτι το εξαιρετικό – κάποιες εξαντλητικές τυπικές πρακτικές και τα λοιπά. Μπορώ να πω ακόμα, ότι τώρα ζω εύκολα, απλώς εκτελώντας την ενθύμηση, η την συνοδεύω με τις τυπικές πρακτικές μόνο στις περιπτώσεις, όποτε μειώνεται η συγκέντρωση, και αυτό οδηγοί σε τόσο θυελλώδεις ΦΑ, ότι ήρθε η σαφήνεια – μόνο η επιθυμία μου να μείνω εδώ μπορεί να με σταματήσει, τίποτε άλλο».

    *) Η Αγκάβα («Αγαύη»): «Μια πελώρια πέτρα αποκόπηκε από τον βράχο και κυλάει κάτω αδυσώπητα»

    *) ενίοτε έχει αντίκτυπο με την επιθυμία να σηκωθείς και να αρχίσεις να τρέχεις στο δωμάτιο, να κτήσεις κάτι, να ψάξεις, να μελετήσεις.

    *) έχει αντίκτυπο με την εικόνα του τεράστιου τρένου, τον οποίο με πολύωρες προσπάθειες κατάφεραν να σπρώξουν από τη θέση του, και αυτό άρχισε να προχωράει αργά. Το βάρος του είναι απερίγραπτο, και ήταν δύσκολο να το κινήσουν, όπως είναι πολύ δύσκολο να το σταματήσουν τώρα – είναι μια ακλόνητα κινούμενη εμπρός μάζα.

    «Η αποφασιστικότητα»:

    *) όσο πιο δυνατά έχει εκδηλωθεί η αποφασιστικότητα, τόσο πιο αδύναμη είναι η επίδραση των σκεπτικισμών, τόσο πιο αδύναμες είναι και οι μηχανικές αμφιβολίες (δηλαδή, αβάσιμες, και εμφανιζόμενες απλά λόγο της συνήθειας, εναντίον στην λογική σαφήνεια για την απουσία των βάσεων για τις αμφιβολίες η εναντίον στην χαρούμενη επιθυμία να κάνεις την μια η την άλλη επιλογή, λαμβάνοντας υπ` όψιν σου τις πιθανές συνέπειες).

    *) δυναμώνει με τη σκέψη «δέκα γενεές των πολεμιστών, κάνοντας το, πέτυχαν το αποτέλεσμα».

    *) Στριζ: η φράση του Μποντχ, η οποία προκαλεί το αντίκτυπο με την αποφασιστικότητα : «τώρα εσύ ξέρεις – τι είναι η ΦΑ, ξέρεις, ότι αξίζει να πολεμήσεις για αυτό. Στριζ … αξίζει να πολεμήσεις για αυτό!»

    *) Ο Δον Χουάν: «πρέπει να κάνεις κάτι παραπάνω. Πρέπει συνέχεια να ξεπερνάς τον εαυτό σου».

    *) έχει αντίκτυπο με την «κατηγορηματική ασυμφωνία με τους σκοτισμούς»

    *) Ο Ατζι: «εικόνα με αντίκτυπο: εγώ είμαι η κόψη του άνεμου. Όπως πετάνε τα πουλιά σε μυτερή σφήνα, έτσι τρέχω και εγώ εμπρός σαν κόψη του άνεμου, και ο, τι φέρνω πίσω μου είναι τα σκουπίδια του παρελθόντος, που δεν κατάφερα να αποτινάξω ακόμα, αλλά δεν υπάρχει τίποτα στην κόψη του άνεμου – δεν υπάρχει τίποτα παρά μια προσπάθεια δίχως σκοτισμό, η επιδίωξη δίχως τους σκεπτικισμούς και αμφιβολίες. Η κόψη του ανέμου είναι διάφανη και χρυσαφένια, σαν το λεπτό σύννεφο, περιχυμένο με τη λάμψη του ήλιου. Ο δρόμος πάει πάνω και κάτω, αλλά η κόψη πάντοτε στοχεύει ψηλά, στον ορίζοντα, στο μέρος, όπου ο μη-ουρανός ενώνει με τη μη-γη, εκεί, όπου είναι το σπίτι μου, το μυστήριο και η προσμονή.»

    «Η μανία»:

    *) η μηδενική ανοχή για τους σκοτισμούς, δηλαδή, για τις καταστάσεις, στις οποίες δεν εκδηλώνονται οι συναισθήσεις. Είναι αδύνατον να παραδοθείς στις αποσπάσεις ακόμα και για μερικά δευτερόλεπτα, ξεχνώντας την ενθύμηση για την πρακτική, διότι αμέσως έρχεται η δηλητηρίαση με την ανικανότητα σου και η επιθυμία της επιστροφής στην επιδίωξη. Η αδιάκοπη εκτέλεση των προσπαθειών και των υπερπροσπαθειών μετατρέπεται στο πρώτο σκοπό και στο πιο πολυπόθητο στόχο.

    *) η σκέψη με αντίκτυπο: « η πρακτική συνεχίζεται από το πρώτο δευτερόλεπτο της αφύπνισης μέχρι το τελευταίο της αποκοιμίσεις, ακόμα και στον ύπνο, όποτε συνειδητοποιώ τον εαυτό μου. Οι αποσπάσεις ολισθαίνουν στην επιφάνεια, χωρίς να περάσουν στο βάθος.

    *) Ο συνδυασμός των λέξεων με αντίκτυπο – «υπερβολική αποφασιστικότητα», « απελπισμένη αποφασιστικότητα». Υπερβολική όχι με την έννοια της «περίσσειας», αλλά με την έννοια της «υπερχειλισμένης».

    *) Η εικόνα με αντίκτυπο – τεταμένη έως το τελευταίο όριο χορδή του τόξου, ώστε να ακούγεται ένα αδύναμο , σχεδόν ανεπαίσθητο κουδούνισμα.

    *) Με τις πρώτες εμπειρίες του βιώματος της μανίας εμφανίζεται η ασυγκράτητη επιθυμία αμέσως να ριχτείς στη μάχη με τα ΑΣ, να ξεκινήσεις επείγοντος να πραγματοποιείς τις χαρούμενες επιθυμίες, να κόψεις τον δρόμο μες τη ζούγκλα του «δεν – συμβαίνει – τίποτα» προς τις ΦΑ. Μολαταύτα μπορεί και να μην υπάρχει η χαρούμενη επιθυμία να πραγματοποιείς τις χαρούμενες επιθυμίες, και εάν αυτό υπάρχει, η πραγματοποίηση της χε δεν εξαντλεί την μανία, νομίζεις συνέχεια, ότι είναι «λίγο», θέλεις να βγεις από το δέρμα σου και να κάνεις ακόμα πιο πολλά. Αυτό βραχυπρόθεσμα μπορεί να φέρει την εμφάνιση της μηχανικής επιθυμίας να αρχίσεις να κάνεις κάτι, αλλά μετά από την απομάκρυνση αυτής της επιθυμίας έρχεται η ισορροπημένοι κατάσταση σε τελείως διαφορετικό επίπεδο – φαίνεται, ότι μπορείς να είσαι μονίμως «γεμάτος» με αποφασιστικότητα και ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή να πεταχτείς σαν ασυγκράτητο βέλος, και αυτή είναι μια πάρα πολύ ελκυστική κατάσταση, και όσο πιο πολύ βρίσκεσαι σε αυτήν, τόσο πιο πολύ θέλεις να παραμείνεις. Έρχεται η σαφήνεια, ότι έως τώρα ήσουν μια μέδουσα, ένα σαπισμένο κούτσουρο, και δεν καταλάβαινες, ότι μπορείς να ζήσεις έτσι, σε αυτό το επίπεδο της υπερβολικής πληρότητας, της εκστατικής ετοιμότητας να αρχίσεις την πραγματοποίηση των χαρούμενων επιθυμιών.

    *) Έχει αντίκτυπο με τη λέξη «απελπισία», αλλά δεν είναι η απελπισία της λύπησης για τον εαυτό σου, θλίψη και τα λοιπά – είναι η απελπισία του ανθρώπου, που πνίγεται, που σαν να είχε χάσει την ευκαιρία να σωθεί, μα ξαφνικά βλέπει από μακριά ένα σωσίβιο, και καταλαβαίνει, ότι πρέπει τώρα να κάνει την υπέρβαση, να ξεχάσει τη ζωή και τον θάνατο, να σταματήσει να περιμένει το θαύμα η τους σωτήρες του  – πρέπει απλώς να κάνει τα αδύνατα δυνατά πέρα από τις ανθρώπινες ικανότητες και να φτάσει εκεί. Είναι η απελπισία, στην οποία επιστρατεύονται όλες οι δυνάμεις, στην οποία σαν φλούδες πέφτει ο, τι είναι πρόσθετο και ασήμαντο – παίζεται η ζωή του – και όχι με κάποια μεταφορική έννοια, όπως γίνεται στην ποίηση η στην φιλοσοφία, αλλά όπως μια αναπάντεχα συγκεκριμένοι και γυμνή πραγματικότητα. Είναι μια ατελείωτα μακρινή από την επάρκεια η από την αυτολύπηση κατάσταση.

    Η Γιεζάτινα: « η λύπηση για τον εαυτό σου δεν μπορεί να συνδυαστεί με την απελπισία, πιθανοί είναι μόνο οι σύντομοι αυτόματοι κυματισμοί της λύπησης, όσο υπάρχει ακόμα η τάση προς αυτήν, απ` όσο θυμάμαι, η λύπηση για τον εαυτό σου είναι κάτι το τόσο νωθρό, που μπορείς να το αναμασάς για πολύ καιρό + η αίσθηση της αυτοσπουδαιότητας – η επιθυμία να σκέφτεσαι για σένα, την καημένη, με την οποία κάτι έχει συμβεί. Η λύπηση για τον εαυτό σου σκοτώνει, καταπιέζει τα πάντα, είμαι έτοιμη να σηκώσω τα χέρια, να παραδοθώ, όλος ο κόσμος είναι εναντίον μου. Ενώ η απελπισία είναι σαν έκρηξη, μετά από αυτήν είναι αδύνατον να μείνεις στην θέση σου, θέλεις αμέσως να ροκανίσεις, ο, τι σε κρατά, να πολεμήσεις, ακόμα και εάν γνωρίζεις, ότι τίποτε δεν θα αλλάξει, απλώς μόνο και μόνο, επειδή δεν μπορείς να ζήσεις αμάχητη. Στην απελπισία δεν με νομίζει, ότι οι πράξεις μου μπορεί να μην ικανοποιούν κάποιους, στην απελπισία δεν υπάρχει η αναποφασιστικότητα η ψευτιά, την ώρα που στην αυτολύπηση ζεις, σαν να μπορείς να ζήσεις για πάντα.».

    *) Απόλυτη αντίθεση με την επάρκεια.

    *) Η μανία συνοδεύεται με την ειδική σωματική συναίσθηση – με την «έξοδο της βούλησης» (σπάσιμο μέσα στην κοιλιά στην περιοχή του αφαλού, σαν να προσπαθεί να βγει κάτι έξω), αρχίζει να περνάει με δόνηση – περίπου 7-8 Χερτς (δονήσεις ανά δευτερόλεπτο), η οποία αναπτύσσεται από το κέντρο των δονήσεων σε όλο το σώμα. Μια ασυνήθιστη, ευχάριστη αίσθηση.

    *) «Πρέπει να περάσω. Δεν θέλω να ακούσω για τίποτε άλλο, ούτε να σκεφτώ, ούτε να μιλήσω. Δεν είναι η φαντασία, ούτε το παραμύθι, είναι η πραγματικότητα. Υπάρχει διέξοδος, και θα πληρώσω το οποιοδήποτε τίμημα για να το πετύχω, ξέρω – υπάρχει η διέξοδος. Λεπτό προς λεπτό θα επιδιώκω τις εκστατικές ΦΑ. Δεν υπάρχει η τιμή, που δεν θα πλήρωνα για αυτό».

    *) από την αναφορά της Γιεζάτινα: «εμφανίστηκε η επιθυμία να πετύχω την σωματική μεταμορφώσει πάση θυσία, για να στερεώσω την πείρα της εκδήλωσης των ΦΑ. Στην αρχή ήταν η έκπληξη από την τόσο απότομη και ανεξήγητη για μένα αλλαγή στις αντιλήψεις, αλλά μετά ήρθε και η επιθυμία να αφήσω αυτές τις σκέψεις – τι σημασία έχει γιατί; Αποφασιστικότητα μέχρι την έκσταση. Έθεσα την προθεσμία στον εαυτό μου – όσο ο Μπο είναι στα βουνά. Σχεδόν δεν υπάρχει ο χρόνος. Πάντα θεωρώ, πως έχω πολύ καιρό. Βαρέθηκα την ανικανότητα μου, βαρέθηκα ότι αυτή εναλλάσσεται με της κρίσεις της απελπισίας, και μετά πάλι η επάρκεια. Άρχισα να καταβάλλω τις προσπάθειες. Εμφανίστηκαν οι εικόνες των βασικών σκοτισμών – ανησυχία στο ινστιτούτο μπορεί να εμποδίσει, η ΑΑ της Στριζ μπορεί να εμποδίσει, τα ΑΣ από τις αρρώστιες μπορούν να εμποδίσουν. Ξαφνικά κατάλαβα, ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν πλέον για μένα. Δεν υπάρχουν και τέρμα. Έχω μόνο έναν στόχο. Δεν θα το αντάλλαζα με τίποτα, τι απόλαυση! Ο κόσμος όλος έπαψε να υπάρχει. Δεν έμοιαζε με την απομάκρυνση με τη Στριζ – σαν να μην υπήρξε ένα τέτοιο άτομο, και για αυτό δεν νιώθω και την ΑΑ, – μα σαν εκστατική χαρά με τη σκέψη για αυτήν, για το ότι δεν θα αισθανθώ ποτέ ξανά τη ΑΑ για αυτήν, σαν απόλαυση από την παρουσία της, από το ινστιτούτο.

    Πόσο εύκολα έπεσαν όλοι οι σκοτισμοί! Ξέρω, ότι είναι μόνο για ένα λεπτό – τώρα. Εάν δεν θα συγκεντρώνομαι στην κατάσταση, αυτή θα εξαφανιστεί. Επί τρεις ώρες εκτελούσα την καταγραφή των 10 δευτερολέπτων αυτής της επιθυμίας. Δεν βάζω καν την επιλογή – « η θα περάσω, η …» – πρέπει να περάσω, δεν μπορεί να υπάρξει καμία άλλη επιλογή.

    Ίσος παλιότερα, όταν ήθελα να περάσω, η επιθυμία παραήταν ακαθόριστη. Ποτέ δεν ένιωθα τόσο δυνατό ενιαίο σκοπό. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο, εκτός από αυτό, και για αυτό έρχεται η έκσταση. Όσο ο στόχος αυτός δεν έχει επιτευχθεί, δεν μπορώ να μην φοβάμαι τίποτα, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο, να θελήσω κάτι άλλο. Δεν έχω καιρό.

    Για τη δεύτερη ώρα – η επιθυμία να ξεκουραστώ. Χαρά – εγώ γνωρίζω αυτόν τον φύλακα. Θα τον προσπεράσω εύκολα.

    Ολόκληρος ο μυστήριος κόσμος, που υπήρχε τον περασμένο Σεπτέμβρη, όποτε ο ενιαίος σκοπός ήταν το φόντο, ήρθε ξαφνικά τόσο κοντά. Σαν να έχω φτάσει στην γραμμή, που μπορούσα να προσεγγίσω μόνο σε εκείνη την περίοδο της πρακτικής. Μα τώρα έχω πιο πολλή πείρα, ξέρω, ότι δεν υπάρχει τίποτα να περιμένω, πρέπει να κάνω, να κάνω, να κάνω κάτι παρά το οτιδήποτε – χωρίς να υπολογίσω ούτε την πρακτική των μουσούδων, ούτε το εάν θα γυρίσει ο Μπο η όχι. Πρέπει να περάσω αυτόν τον γκρεμό. Χαρά – δεν σε κρατάει τίποτα, η μορφή του γκρεμού, στην οποία νωρίτερα πλησίαζα, κοιτούσα και υποχωρούσα, και τώρα θα πηδήξω, και δεν θα με σταματήσει τίποτα.

    Ακόμα μια γνωστή ηλιθιότητα: όσο πιο δυνατή είναι η ΦΑ, τόσο πιο δύσκολα θα είναι μετά. Και για αυτό εμφανίζεται η σαφήνεια – όχι, όσο πιο δυνατή είναι η ΦΑ, τόσο πιο ΕΥΚΟΛΑ θα είναι τα πράγματα μετά.

    Εγώ νιώθω την έκσταση – 4-5 ήδη για δέκα λεπτά, και τις δυνατές ΦΑ – για δυο ώρες! Η αποφασιστικότητα είναι τόση, ότι δεν υπάρχει η επιθυμία να σκεφτώ, για ποιο λόγο είναι έτσι.

    Ακόμα ένας φύλακας : επάρκεια. Χαρά – 10 : γιατί επάρκεια, εφόσον δεν έχω φτάσει στον στόχο μου! Μόνο η σωματική μεταμορφώσει, δεν θα συμβιβαστώ με τίποτε λιγότερο.

    Όταν έπεφτα για ύπνο – η αίσθηση της σκληρής σιδερένιας βέργας στην κορυφή του κεφαλιού μου, που πιέζει προς τα πάνω για 30 εκατοστά».

    «Ο ενθουσιασμός»:

    *) το αδέσποτο σκυλί είδε κάτι ενδιαφέρον και έτρεξε προς τα εκεί.

    *) η εικόνα του εαυτού σου ως αρχάριου στην πρακτική η ζωή μόλις άρχισε, η πρακτική μου ξεκινάει τώρα, κάνω τα πρώτα βήματα – όλα τα ενδιαφέρον πράγματα βρίσκονται μπροστά μου.

    *) Η ιστορία από την Χνουδωτή Μαϊμουδίτσα: «τα πρώτα δευτερόλεπτα μετά από το ξύπνημα υπήρχαν τα χαοτικά αποσπάσματα  από τον ύπνο. Το βλέμμα μου έπεσε στα σημειώματα «είμαι αρχάρια, και όλα μόλις ξεκίνησαν, τόσα ενδιαφέρον πράγματα με περιμένουν μπροστά». Το διάβασα μερικές φορές, δημιουργώντας τον ενθουσιασμό. Ξαφνικά ήρθε η σιγουριά – σαφήνεια, ότι μόλις έχω εμφανιστεί, ότι ποτέ δεν υπήρξα ούτε σε αυτό το δωμάτιο, ούτε σε αυτό το σώμα, δεν έχω παρελθόν, δεν έχω τίποτα, ήρθα τώρα. Κοίταξα το πλακάτ – σύνθημα πάνω από το κρεβάτι, στο οποίο είχα εμφανιστεί. Υπάρχει η βεβαιότητα, ότι κάποιο άλλο πλάσμα το έγραψε, πλάσμα που ζούσε εδώ πριν από εμένα, το οποίο εξέφρασε τις επιθυμίες του, άφησε τις οδηγίες και έφυγε. Είναι εδώ η συμπάθεια για αυτό το πλάσμα και η επιθυμία να πραγματοποιήσω τις επιθυμίες του. Υπάρχει ο ενθουσιασμός για την σημερινή εργασία σε αυτό το μέρος, χαρά, επειδή τόσα πράγματα με ενδιαφέρον με περιμένουν, μια υπέροχη αίσθηση της ελαφρότητας – λόγο του ότι δεν υπάρχει το παρελθόν, δεν έχω δώσει υποσχέσεις, δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν, δεν φταίω για τίποτα σε κανέναν, δεν ντρέπομαι, δεν έχω να χάσω και δεν φοβάμαι τίποτα».

    *) Η Φιόρντ: «έχει αντίκτυπο με την εικόνα της χιονοστιβάδας, η οποία τώρα απειλεί να πέσει κάτω στην πλάγια, και με την κατάσταση στο όριο του οργασμού. Αντηχεί με τη φράση «κάτι θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή».

    *) Η Φιόρντ: «εμφανίζεται η πιεστική αίσθηση στο στήθος, επιθυμία να εισπνεύσεις βαθιά, έρχονται οι χαρούμενες επιθυμίες της δραστηριότητας»

    *) Η χαρακτηριστική διαφορά του ενθουσιασμού από την προσμονή είναι στο ότι με την επιστροφή της προσοχής από το αντικείμενο της προσμονής αυτός μειώνεται, ενώ η προσμονή δεν μειώνει την ένταση της.

    «Η προσμονή»:

    *) Η αίσθηση του μυστήριου, του παραμυθιού.

    *) σαν να περίμενα για πολύ καιρό, είχα «παγώσει» στην ασυναισθησία και στους σκοτισμούς, και τώρα επιστρέφω, μπροστά μου – το μυστήριο. Έχει δυνατό αντίκτυπο με την εκδήλωση της χαρούμενης επιθυμίας να αρχίσεις να κάνεις κάτι από την πρακτική ασταμάτητα.

    *) έχει δυνατό αντίκτυπο με τη χαρά. Ο Αϊνστάιν: «Το πιο υπέροχο πράγμα, που θα μπορούσαμε να νιώσουμε – είναι η αίσθηση του μυστηρίου. Εκείνος, που δεν το είχε νιώσει ποτέ, που δεν έχει μάθει να σταματά και να συλλογίζεται, παρασυρόμενος από την άτολμη χαρά, μοιάζει με τον νεκρό, και τα μάτια του είναι κλειστά».

    *) Η Λάμα: «Η νύχτα στο τρένο. Όταν κοιτάς στο παράθυρο, βλέπεις το σκοτάδι, και εδώ και εκεί περνάνε τα Φώτα των σπιτιών, των φωτιστικών στα μικρά χωριουδάκια. Έρχονται οι εικόνες των ανθρώπων, οι οποίοι σαν τις νυχτοπεταλούδες μαζεύονται γύρο από αυτά τα φωτάκια – βλέπουν τηλεόραση, ζουν την καθημερινή ζωή τους. Το κάθε φωτάκι αντιλαμβάνεται ως ένα μικρό νησάκι αυτής της καθημερινότητας, και γύρο του – ο απέραντος, ελκυστικός και τρομακτικός ωκεανός του σκοταδιού».

    «Η αιώνια άνοιξη»:

    *) η ζωή δημιουργείται, μοιάζει αδύναμη, αλλά δεν μπορείς να τη σταματήσεις; ανοίγουν τα τρυφερά φύλλα παντού την άνοιξη, τρέχουν τα λεπτά ρυάκια και λιώνουν τον πάγο, ο οποίος γίνεται εύθραυστος και θέλεις να τον πετάξεις, να τιναχτείς και να νιώσεις την ελαφρότητα. Τίποτα δεν σταματά την άνοιξη. Εάν φράξεις ένα μικρό ρυάκι, αυτό θα μετατραπεί σε ωκεανό και θα πετάξει τα πάντα στο δρόμο του. Έχουν αντίκτυπο οι λέξεις «τίποτα δεν θα σταματήσει τον ερχομό της άνοιξης». Κάτι πολύ ποθητό, υπέροχο θα συμβεί αναπόφευκτα.

    *) Η Γιεζάτινα: «όταν την άνοιξη αρχίζει να λιώνει το χιόνι, προβάλλει η γη. Ξανά και ξανά καλύπτεται από το χιόνι, αλλά δεν γίνεται να σταματήσεις την άνοιξη, και το χιόνι σίγουρα θα λιώσει. Οι μικροί κυματισμοί της έκστασης μετατρέπονται σε φόντο. Τα πάντα έχουν αντίκτυπο με την έκσταση, έρχεται η σαφήνεια, πως μόλις άρχισα να ζω, μόλις άρχισα να αισθάνομαι και να αντιλαμβάνομαι, και όλα τα χρόνια πριν από αυτό σαν να υπήρξα υπό ψύξη. Το σώμα νιώθει άβολα, δυσάρεστα – οι εΦΑ δεν χωράνε μέσα σε αυτό, το αισθάνομαι σαν δηλητηριασμένο και πρέπει να μεταμορφωθεί και να εξαγνιστεί από τα ίχνη της ΑΕΚ, να γίνει ένα με την συναίσθηση των εΦΑ.»

    *) «η αρχή» – η δυνατή ασυγκράτητη κινήσει, η οποία αποκτά την ισχύ κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια σου. Η αρχή της απόψυξης, του λιωσίματος των πάγων, της κίνησης του μετώπου των σύννεφων.

    «Το κάλεσμα»:

    *) Η Γιεζάτινα: ακόμα και όποτε είναι σχεδόν άπιαστο, είναι αναπάντεχα διαπεραστικό. Η εικόνα με αντίκτυπο: ο καπνός από τη φωτιά στη πλάγια του διπλανού βουνού, τα Φώτα τη νύχτα στην άλλη όχθη του ποταμού – κάπου πολύ μακριά κοντά στον ορίζοντα.

    *) Η Γιεζάτινα: σαν να εμφανίζεται η επιθυμία να κοιτάς μόνο στον ορίζοντα, και όχι στα πράγματα γύρο σου.

    *) Η Γιεζάτινα : έχει αντίκτυπο με την απόσπαση.

    *) Ο Ατζί: η έρημος, η νύχτα, δεν μπορώ να καταλάβω – που τελειώνει ο εαυτός μου και που αρχίζει η μαλακή κρύα νύχτα, είμαστε ένα με αυτήν, και μετά από αυτή τη νύχτα δεν θα υπάρξει το αύριο, αλλά τώρα συγκεκριμένα ήρθε η ευκαιρία, δεν ξέρω – η ευκαιρία για τι – αλλά, ο, τι και να είναι αυτό – με τραβάει εκεί, και εάν δεν είναι αυτό, που έψαχνα, την ευκαιρία την θέλω όπως και να έχει, επειδή δεν μπορώ και δεν θέλω πια να είμαι αυτός, που είμαι τώρα.

    Η νύχτα αυτή βλέπεται σαν χαράδρα, που περνάει στα βάθη των βουνών, και όταν θα φύγω, τα βουνά θα κλείσουν πίσω μου, και τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.

    Λάμπουν τα αστέρια, και όσο μακριά και να είναι από εμένα, – αυτά είναι τα πιο κοντινά μου πλάσματα τώρα, δεν είμαι δεμένος με τίποτα, και η παρέα τους – είναι ο, τι καλύτερο που μπορώ να ευχηθώ τη στιγμή, όποτε έχω την ευκαιρία. Αυτή η στιγμή είναι το πράγμα, που θέλω να πάρω μαζί μου στο ταξίδι. Εμφανίζεται η ευγνωμοσύνη, τρυφερότητα και ζεστασιά για όλους τους άλλους, που έμεναν πίσω.

    *) Η Γιεζάτινα: μια δυνατή, διαπεραστική επιθυμία για άγνωστο, θέλεις να το βιώνεις και να μην επιλέγεις αντικείμενα για αυτό. Φαίνεται, ότι η οποιαδήποτε οικεία πράξη η το φαινόμενο θα είναι υπερβολικά μικρό, δεν θα μπορέσουν ποτέ να έχουν τον πλήρη αντίκτυπο με αυτή την επιθυμία.

    «Η κατάπληξη»:

    *) κόβεται η αναπνοή, έρχεται το παλιρροιακό κύμα, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, ευλάβεια.

    *) εμφανίζεται με την αποκάλυψη των νέων ΦΑ.

    *) έχει δυνατό αντίκτυπο με την χαρά, με την αίσθηση του μυστηρίου

    «Ο θρίαμβος»:

    *) η εικόνα του γέροντα στο παγκάκι: υποκρίνομαι τον γερο, κάθομαι στο παγκάκι στο πάρκο στην ξεχασμένη επαρχιακή πόλη, δίπλα μου καμιά φορά περνάνε άνθρωποι, το ελαφρύ αεράκι σηκώνει τη σκόνη, γύρο μου η μιζέρια και η ρουτίνα, εμένα – την παλιά σακαράκα – δεν με παρατηρεί κανείς, είμαι πεταμένος πέρα από τα όρια της προσοχής των ανθρώπων, είμαι ένας γέρος σε μαρασμό, από το στόμα του οποίου στάζουν τα σάλια, ο κούφος σχεδόν παράλυτος, είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος στην πρακτική, και αισθάνομαι αναπάντεχα υπέροχες συναισθήσεις, βιώνω τον άγριο θρίαμβο.

    *) Η Γιεζάτινα: « το ηλιόλουστο βαθύ φθινόπωρο, διάφανος γαλάζιος ουρανός, παγωμένος αέρας, λαμπερή φρεσκάδα, διαπεραστική γαλήνη. Έχω χάσει όλες τις μουσούδες εδώ και πολύ καιρό, εκείνοι έχουν φύγει στις συναισθήσεις, και εγώ ταλαιπωρήθηκα με τους σκοτισμούς για πολλούς μήνες, χρόνια, ωστόσο σήμερα ξύπνησα και ξέρω, ότι κάτι πρόκειται να συμβεί, και θα συμβεί σύντομα, ότι ήδη έχω φτάσει κοντά. Προχωράω, και έρχεται η αντίληψη της ταχύτητας, σαν να με φέρνει το ρεύμα, σαν να μην περπατάω, μα τρέχω. Το προαίσθημα αυτό είναι η σιγουριά, ότι τώρα η νίκη είναι αναπόφευκτη. Ξέρω, πως αυτό θα συμβεί σήμερα, και θα δω ξανά τον Μποντχ και τις μουσούδες, στον κόσμο των Συναισθήσεων. Αυτή η κατάσταση εμφανίζεται, όταν βλέπω το ηλιόλουστο φθινόπωρο – όπως στην Μουκτινατχ – τα φθινοπωρινά κίτρινα δέντρα, το μονοπάτι έχει γεμίσει με μεγάλα κίτρινα φύλλα, ο κήπος του μοναστηριού, όπου εμείς παίζαμε χιονοπόλεμο. Και τα πεσμένα φύλλα, και το άχνισμα από το στόμα, και το θρόισμα – η κάθε λεπτομέρεια προκαλεί τον θρίαμβο της αναπόφευκτης νίκης.»

    *) Η Γιεζάτινα: « η ετοιμότητα να εκτελέσω μια μόνιμη αλλαγή. Η προαίσθηση του αγνώστου μέχρι στιγμής. Φαίνεται, σαν όλος ο κόσμος έχει παγώσει, έτοιμος για το άλμα. Δεν θα παραδοθώ. Δεν μπορεί να μην πετύχει αυτή τη φορά, είμαι έτοιμη όσο ποτέ. Υπάρχει η βεβαιότητα, ότι θα υπάρχει η διάσπαση, και όχι μεμονωμένος κυματισμός των ΦΑ.»

    *) έχει αντίκτυπο η φράση «αυτό συνέβη!». Στην καθημερινοί γλώσσα ο «θρίαμβος» σημαίνει το ΘΣ, το οποίο βιώνεται, όποτε έχει γίνει κάτι. Και τι «συνέβη» στην καθημερινή γλώσσα; Αυτό σημαίνει – «τέλος». Όταν το  «Σπαρτάκ» κερδιζει το «ΤσεΣεΚα», ο αγώνας τελείωσε, ώρα να πιούμε μπύρα, έρχεται η επάρκεια, η ανία. Η ζωή τελείωσε. Και τι είναι ο «θρίαμβος» – ΦΑ; Τι σημαίνει «συνέβη»; Είναι η έκρηξη της δημιουργίας, η έκρηξη της απόλαυσης της αδιάκοπης γέννησης, του ταξιδιού, δεν είναι το τέλος, δεν είναι η στάση και όχι ακόμη ένα ενδιάμεσο σημείο.

     

    = = = = = = = = = = = = = =

    Το τμήμα της Ομόνοιας

    1 γραμμή:

    • η αίσθηση της ομορφιάς
    • θαυμασμός

    2 γραμμή:

    • συμπάθεια
    • ανοιχτοσύνη
    • ο βύθιση η το «δεν υπάρχουν τα όρια» η εισχώρηση

    3 γραμμή:

    • δωτικότητα η ευγνωμοσύνη
    • αυταπάρνηση η αφοσίωση

    = = = = = = = = = = = = = =

     

    «Η αίσθηση της ομορφιάς»:

    *) έχει δυνατό αντίκτυπο με την χαρά, αφοσίωση, τρυφερότητα.

    *) έχει δυνατό αντίκτυπο με την αντίληψη «δεν υπάρχουν τα όρια» – εμφανίζεται η επιθυμία να διαλυθείς και να γίνεις ένα μέρος της διάστασης, και η απόλαυση γίνεται ακόμη πιο έντονη απ` αυτό . Συνοδεύεται με την αίσθηση της μαλακής, αλλά γρήγορης αποχώρησης από το σώμα, της αιωρούμενης ελαφρότητας.

    *) είναι εύκολο να διακρίνεις τον «καλαίσθητο φιλόσοφο», που θεωρεί κάποιο πράγμα όμορφο, από τον άνθρωπο, που ορισμένα βιώνει την αίσθηση της ομορφιάς. Η αίσθηση της ομορφιάς εμφανίζεται από τις αντιλήψεις, οι οποίες ποτέ δεν θα είχαν παρατηρηθεί από τον καλαίσθητο. Οι καλαίσθητοι προσποιούνται, ότι θαυμάζουν αυτό, που είναι συνηθισμένο να θαυμάζεται – πίνακες στο Πινακοθήκη του “Τρετιακόφ” , η φωνή της τραγουδίστριας της όπερα  και τα λοιπά. Η αίσθηση της ομορφιάς εμφανίζεται επίσης και πρώτα απ` όλα από τα απολύτως δυσδιάκριτα πράγματα – δροσοσταλίδα στη κορυφή ενός μανιταριού, αγρία και τρυφερή κόρα της σημύδας, η αντίφαση της κόκκινης σουβριας στο σκούρο πράσινο φόντο των φύλλων της, μαραμένα νησάκια του γρασιδιού και άλλα. Υπάρχουν και οι «εξελιγμένοι καλαίσθητοι», – πολύ συχνά μπορείς να τους συναντήσεις στους φωτογράφους – φαίνεται, πως νιώθουν την αίσθηση της ομορφιάς και παρατηρούν τα δυσδιάκριτα πράγματα, αλλά ρώτησε τους – για πιο λόγο φωτογράφισαν συγκεκριμένα αυτό το αντικείμενο; Αντί για φράση «Ένιωθα τη τρυφερότητα και αγάπη για αυτό το ξερό κλαδί, ήθελα να το σηκώσω με το χέρι μου, να αφουγκραστώ τη ζεστασιά του», θα διατυπώσει μια αράδα από τους τεχνικούς όρους, δηλαδή και πάλι θα ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ, ότι είναι όμορφο, και δεν θα νιώθει την ίδια την ομορφιά.

    *) μέσα στο δάσος, δίπλα στη θάλασσα η κάπου αλλού μπορείς να αισθανθείς την «συμφωνία της ομορφιάς» – ένα ολόκληρο φάσμα των κυματισμών της αίσθησης της, ενωμένων στην ενιαία αναπάντεχη εκστατική πυρκαγιά. Εικόνα με αντίκτυπο – τα πάντα μπλέχτηκαν στο ιριδίζων δίκτυο, εξερχόμενο από την καρδιά – κάθε κούνημα του κλαδιού, η πεταλούδα, που πετά, αιωρούμενο χνούδι – σε κάθε κίνηση το δίκτυο ανταποκρίνεται με την ηδονιστικοί ένταση, εμφανίζεται ανυπόφορη απόλαυση στη καρδιά, και μετά σαν τη λάβα ρέει σε όλο το κορμί – ισχυρά, αργά, καυστικά.

    «Θαυμασμός»:

    *) Το πιο πιθανόν να έρθει όποτε η αίσθηση της ομορφιάς πλησιάζει στην εκστατική ένταση, όποτε υπάρχει η «συμφωνία των απολαύσεων», και τότε παρουσιάζονται πολλαπλοί αντίκτυποι με τις άλλες ΦΑ – με τον θρίαμβο, κατάπληξη, κάλεσμα, επιδίωξη. Εάν οι κυματισμοί της ομορφιάς έρχονται από την παρατήρηση του ενός συγκεκριμένου αντικειμένου και τροφοδοτούνται με την αντίληψη του πράγματος, το οποίο κατανοείται ως κάτι «όμορφο», ο θαυμασμός γίνεται πια άνευ αντικειμένου, φτάνει στην εκστατική ιδιότητα πολύ πιο γρήγορα από την αίσθηση της ομορφιάς.

    «Συμπάθεια»:

    *) έχει αντίκτυπο με τη λέξη «αναγνώριση» – σαν να αναγνωρίζεις αυτόν τον άνθρωπο μετά από μακρύ χωρισμό και νιώθεις την χαρά της συνάντησης.

    *) η συμπάθεια εμφανίζεται, όταν υπάρχει ο αντίκτυπος της κάποιας αντιλήψεις, την οποία εγώ ονομάζω «αντιλαμβάνομαι αυτόν τον άνθρωπο», με την οποιαδήποτε από τις ΦΑ, τις οποίες ονομάζω «δικές μου ΦΑ».

    *) η έντονη συμπάθεια έχει αντίκτυπο με τη λέξη «τρυφερότητα» – πιθανών επειδή τη λέξη «τρυφερότητα» την χρησιμοποιούν συχνά με ερωτική έννοια, μια αναλογία με την τρυφερότητα, που μπορούν να αισθάνονται οι [ελεύθεροι από τα ΑΣ τη συγκεκριμένοι στιγμή] ερωτευμένοι μεταξύ τους άνθρωποι. Ωστόσο, η «τρυφερότητα» έχει την ερωτική έννοια μόνο όποτε οι άνθρωποι, οι οποίοι την αισθάνονται, νιώθουν και την ερωτική έλξη.

    *) Η Γιεζάτινα: «η συμπάθεια για ένα πλάσμα εμφανίζεται, όταν οι σκέψεις για αυτό έχουν αντίκτυπο με τις ΦΑ. Μπορώ να σκέφτομαι για διάφορες μουσούδες, και εμφανίζονται ποικίλες ΦΑ : αποφασιστικότητα, τρυφερότητα και άλλες. Όποτε η σκέψη για εκείνο το πλάσμα αντηχεί με κάποια γνωστή για μένα ΦΑ, παρουσιάζεται η αντίληψη της οικειότητας με το πλάσμα, μια επιθυμία να υπάρχουν οι ΦΑ στο δικό του μέρος, θέληση να εκτελώ τις πράξεις με σκοπό να εκδηλωθούν οι ΦΑ εκεί.

    Όταν οι σκέψεις για το πλάσμα οδηγούν στην αφύπνιση της  άγνωστης ΦΑ, εμφανίζεται ο θαυμασμός, η έλξη για αυτό, η επιθυμία να γίνω και εγώ, σαν αυτό, έρχεται μια παράξενη αναγνώριση αυτών των ΦΑ παρόλο που τις καταγράφω ως άγνωστες για μένα.

    Η συμπάθεια έχει αντίκτυπο με την επιθυμία να υπάρξουν στα αλλά μέρη οι ΦΑ.

    Μια από τις πιο ελκυστικές για μένα εκδηλώσεις της συμπάθειας – η συμπάθεια άνευ αντικειμένου. Αυτή εμφανίζεται, όταν οι ΦΑ φτάνουν στην μέγιστη από τις προσιτές για μένα εντάσεις – τότε έρχεται η επιθυμία , ώστε αυτό, που αισθάνομαι, να βίωναν όλα τα ζωντανά όντα, η επιθυμία να κάνω έστω κάτι, για να μπορούν και αυτά να προσεγγίζουν τις ΦΑ, τουλάχιστον, για όσο μπορούν, η επιθυμία να αναζητήσω τις άλλες μουσούδες, να αλληλογραφώ με τους αρχάριους.

    Όταν εγώ επικοινωνώ με κάποιον αρχάριο – είμαι η ίδια αρχάρια, αισθάνομαι τα ίδια πράγματα, τα οποία ένιωθα στην αρχή της πρακτικής – σαν να ανοίγεται ένας νέος κόσμος μπροστά μου, σβήνουν όλα τα σύνορα, μπορώ να κάνω ο, τι θέλω, να χαρώ τα πάντα. Όταν έχει εκδηλωθεί η συμπάθεια, η κάθε νίκη του άλλου πλάσματος – της μουσούδας η του αρχάριου – το ίδιο κάνει, προκαλεί τον κυματισμό της χαράς, της προσμονής, ενίοτε – της έκστασης.

    Η συμπάθεια παρουσιάζεται σαν έλξη για το άτομο, το οποίο θέλει να νιώθει ο, τι μ`  αρέσει να νιώθω και εγώ, να έλκεται από αυτό, που είναι ελκυστικό κει σε μένα. Η επιθυμία του ανθρώπου να απομακρύνει τα ΑΣ και να αισθάνεται τις ΦΑ πάντα έχει αντίκτυπο με την συμπάθεια για αυτόν σε αυτό το μέρος.

    Όταν η συμπάθεια για κάποιο πλάσμα έχει εκδηλωθεί, αυτό αρχίζει να φαίνεται ιδιαίτερα όμορφο, παρά το ότι σε κάποια άλλη κατάσταση θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως «άσχημο». Όταν είναι ένα χοντρό πλάσμα, χάνεται η ερμηνεία του ως «χοντρού», έρχεται η εικόνα του ως ζωηρού, μικρού, παχουλού κοριτσιού. Καθ` αυτόν τον τρόπο η συμπάθεια έχει αντίκτυπο με την αίσθηση της ομορφιάς.

    Επίσης η συμπάθεια αντηχεί με την ανεξήγητη χαρά, ερωτική έλξη, παιδικότητα, κατάπληξη, χαρά, αυταπάρνηση, απόλαυση από τα απλά πράγματα.

    Η συμπάθεια έχει αντίκτυπο με τις «μικρές» χαρούμενες επιθυμίες – να ζουλίσεις, να παίξεις, να γράψεις κάτι, να φέρεις ένα πεσμένο φύλλο η κουκουνάρι από το δάσος, να δείξεις μια αράχνη. Αλλά η διαφορά της εκδήλωσης αυτών των επιθυμιών από τις μηχανικές βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχει η επιθυμία να κανείς εντύπωση, αδιαφορείς για την θετική εκτιμήσει – εγώ απλώς μοιράζομαι τη χαρά, τον θαυμασμό μου.

    Η συμπάθεια πολύ συχνά έχει αντίκτυπο με την επιθυμία να διδάξεις κάτι. Για παράδειγμα, να μιλήσεις  με λεπτομέρειες για τη δουλειά σου. Αυτό διαφέρει από την μέριμνα να διδάξω κάτι και να μην επιστρέψω ποτέ ξανά σε αυτό, διότι αν η διήγηση έχει ενδιαφέρον για κάποιον, θα την παρατηρήσει και θα ρωτήσει μόνος του για το θέμα αυτό, ενώ όταν εγώ φροντίζω κάποιον, θέλω κάθε φορά να υπενθυμίζω κάτι, να παρακολουθώ – εάν κάνει αυτό που εγώ είχα πει, ανησυχώ.

    Όταν εκδηλώνεται η συμπάθεια, δεν έρχεται ο σκοτισμός για τη γνώμη των άλλων, υπάρχει η ανοιχτοσύνη. Δεν θέλεις να κρύψεις τίποτα, να αμυνθείς. Εμφανίζεται η επιθυμία ξανά και ξανά να αναλύσεις αυτά, που δε κατανοήθηκαν, να μιμείσαι και να μεταδίδεις τις αντιλήψεις, να διδάσκεις και να μαθαίνεις.

    Όποτε υπάρχει η συμπάθεια, όλες οι άλλες ΦΑ σαν να γίνονται διαφανές, ελαφριές, διαπεραστικές. Όταν η συμπάθεια δεν είναι εδώ, νιώθω σαν να βρίσκομαι μέσα σε ένα τσόφλι, πίσω από το οποίο και ακούς χειρότερα, και δεν βλέπεις καλά, και δεν μπορείς να αγγίξεις κανέναν τρυφερά. Όταν εκδηλώνεται η συμπάθεια, αυτός ο τοίχος λιώνει, σαν να πέφτει πάνω μου ο πραγματικός, γυμνός κόσμος, σαν να έβλεπα όλη μου τη ζωή στη τηλεόραση, και μετά ξαφνικά βγήκα έξω στο δρόμο, στο δάσος.

    Ταυτόχρονες σωματικές αισθήσεις – σαν να περνούν λεπτά νήματα από τις μασχάλες, από το  μήκος των χεριών φτάνουν στις παλάμες, για αυτό θέλεις να αγγίζεις, να ακουμπάς. Η αίσθηση της μαλακής έκρηξης στο στήθος. Δεν υπάρχει ανάγκη να εκτελείς κάποιες δύσκολες μακροχρόνιες εργασίες, μπορείς απλά να ακουμπήσεις ελαφρά, και έρχεται το ρεύμα, που σε παρασέρνει.»

    *) Ο Αντζί: η επιθυμία να είμαι [μαζί με εκείνη, για την οποία νιώθω συμπάθεια] πολύ κοντά, αλλά ως μια αόρατη, αμίλητη παρουσία, σαν τον άνεμο, που φυσάει κατά καιρούς και ανακατεύει τα μαλλιά της, πετώντας.

    *) Η Φιόρντ: «με τη συμπάθεια εμφανίζεται η αίσθηση της ζεστασιάς στο κορμί και η αντίληψη του χρυσαφένιου φωτός, που ανεβαίνει από το ηλιακό σύμπλεγμα στην κορυφή του κεφαλιού, και μετά χύνεται έξω από τα μάτια. Από αυτή τη στήλη φεύγουν λεπτά Χρύσα νήματα και φτάνουν σε διάφορα μέρη του σώματος.»

    *) Ο Φιόρντ : « η τρυφερότητα πάντα αρχίζει από την αίσθηση της πυκνής γαργαλιστικής ροής της ζεστασιάς, που ανεβαίνει από το κέντρο του στήθος προς τα πάνω, στο θώρακα, λαιμό και τα χέρια, και τελειώνει με μαλακή έκρηξη – κυματισμό της απόλαυσης στο στήθος, λαιμό και άκρες των δάχτυλων».

    «Η ανοιχτοσύνη»:

    *) Ο Φιόρντ: η «ανοιχτοσύνη» έχει αντίκτυπο με την επιθυμία να επιτρέπεις σε εκείνους, για τους οποίους νιώθω συμπάθεια, να παρατηρήσουν τις σκέψεις, αισθήσεις, συναισθήματα, τις πράξεις σου, δεν θέλεις να κρατήσεις κάτι κρυφό, δεν έχεις έγνοιες – έλα και κοιτά.

    Αντηχεί με τη μορφή του κρυστάλλου (διάφανου και λαμπερού). Εμφανίζεται μια ελαφρότητα, το βάρος αυτού, που κρύβεις, δεν υπάρχει, και έρχεται η χαρά, επειδή εσύ – είσαι τόσο ελαφριά, λαμπερή και διαφανή, και εκείνος, που βλέπει από μέσα σου, δεν μπορεί να δει σκιά, διότι δεν υπάρχει μια. Χαρά, επειδή σε ξέρουν. Χαρά λόγο του ότι δεν υπάρχει εμπόδιο για την δυνατή αλληλεπιδράσει με αυτό το πλάσμα: σαν να πέφτει ο τοίχος, που δεν σε άφηνε να τρέξεις μπροστά δίπλα σε εκείνο το πλάσμα, να κάνετε κάτι μαζί. Υπάρχει η χαρά για το ότι εσύ και το πλάσμα – είστε μαζί, και σαν να του επιτρέπεις να σε πάρει και δεν ανησυχείς, που θα οδηγήσει όλο αυτό.

    Όποτε υπάρχει η ανοιχτοσύνη, όλες οι αντιλήψεις σε αυτό το μέρος ξαφνικά ανάβουν με την διαφάνεια. Ταιριάζει η λέξη «εκκαθάριση». Κρυστάλλινη καθαριότητα – λεπτή, διαπεραστική μέχρι δακρύων, κατάπληξη – πόσο τεράστιος είναι αυτός ο κόσμος! Και είναι τόσο εύθραυστος – φαίνεται, πως εάν τον ακουμπήσεις, θα κουδουνίσει. Όποτε υφίσταται η εκστατική μορφή της ανοιχτοσύνη, είναι αδύνατον να την αντέξεις, σε πιάνουν τα κλάματα. Η σκέψη: «δεν μπορείς να καταλάβεις αυτόν τον κόσμο, το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να τον θαυμάζεις ατελείωτα, να υπάρχεις μέσα σε αυτόν, να κινείσαι μέσα σε αυτόν προσεκτικά, και ο ίδιος κουδουνίζει τόσο αναπάντεχα».

    *) Ενώ η αίσθηση της συμπάθειας μπορεί να συνοδεύεται με την διάκριση του εαυτού σου ως ανώτατου ων σε σύγκριση με αυτούς, για τους οποίους αυτή βιώνεται (για παράδειγμα, σε περίπτωση της συμπάθειας για το δέντρο), στην κατάσταση της αίσθησης της «ανοιχτοσύνη» κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να γίνει – δεν υπάρχει η διάκριση του εαυτού σου ως ανώτερου, και του αλλού – ως κατώτερου πλάσματος.

    «Βύθιση» η το «δεν υπάρχουν όρια» η εισχώρηση:

    *) Η Σκβο: «στην αρχή υπάρχει το φωτισμένο φόντο –μια αδύναμη μορφή της εκδήλωσης της προσμονής, της αίσθησης της ομορφιάς, απόλαυση. Όταν κοιτάζω σε ένα δέντρο, τη φωτιά, τον ποταμό, τον ουρανό, εμφανίζεται η αίσθηση της έλξης, συνοδευόμενη με την ενδυνάμωση της συμπάθειας και της αίσθησης της ομορφιάς. Θέλεις να παγώσεις, να κοιτάς και να παραδοθείς σε αυτή την αίσθηση της έλξης. Μετά για 1-5 δευτερόλεπτα έρχεται η αίσθηση, πως το δέντρο η φωτιά ( η κάτι άλλο, στο οποίο έχω στρέψει το βλέμμα μου και νιώθω συμπάθεια για αυτό) βρίσκεται σε αυτό το μέρος, στην περιοχή της κοιλιάς, στο στήθος η στο λαιμό. Δεν είναι η αίσθηση του ορισμένου δέντρου με τα κλαδιά η της φωτιάς, είναι η αντίληψη κάποιας μορφής, η προσέγγιση της οποίας συνοδεύεται με την αίσθηση της αυξανόμενης και της διευρυνόμενης απόλαυσης. Όταν το πέος του αγοριού βρίσκεται μέσα στο μουνάκι, και υπάρχει η ποικιλία των ευχάριστων αισθήσεων, τη στιγμή εκείνη είναι αδύνατον να προσδιορίσεις το σχήμα του μέσα από αυτές, δεν υπάρχει καν η αίσθηση, ότι είναι το όργανο του αλλού ατόμου, στο οποίο δεν εκδηλώνονται οι δικές μου αισθήσεις, και ταυτόχρονα υφίσταται η αίσθηση της επαφής με κάτι άλλο. Το ίδιο συμβαίνει και με το δέντρο και με τον ουρανό. Οι οπτικές αντιλήψεις παραμείνουν ίδιες, στη θέση του σώματος εμφανίζεται η αίσθηση του μαλακού οργασμού, που σταδιακά αποκτά την διαπεραστικότητα, συνοδευόμενου με την ενδυνάμωση της αίσθησης της ομορφιάς, του θαυμασμού, της χαράς. Το βίωμα του μαλακού οργασμού ανοίγει, αρχίζει από τον όγκο με διάμετρο περίπου 40 εκατοστά στο πάνω μέρος του σώματος, μετά φτάνει στο ένα μέτρο, και έρχεται η αίσθηση της βυθίσεις-της διάλυσης – της διεύρυνσης. Τα πλάσματα, στα οποία κοιτάζω σε αυτές τις στιγμές, πάντοτε βιώνονται ως ζωντανά, πολύ οικεία, όμορφα, μυστήρια, και ταυτόχρονα πάρα πολύ «απλά». Δεν υπάρχει ο διαχωρισμός σε κοντά-μακριά. Δεν υπάρχουν οι στόχοι. Τα πάντα υπάρχουν μόνο εδώ και τώρα, και η πληρότητα αυτού του ¨τώρα» ανεβαίνει με κύματα της χαράς στο στήθος, στο λαιμό, στην κοιλιά, ανοίγει με την αυξανόμενη απόλαυση. Η μελέτη, όταν υπάρχει αυτή η αντίληψη – δεν είναι η ανάλυση και σύγκριση, είναι η βύθιση σε αυτό, που θέλω να μελετήσω. Μέσα σε αυτή την μελέτη δεν υπάρχουν σκέψεις».

    *) Η Γιεζάτινα: «όταν υπάρχει η καθημερινότητα, είμαι σίγουρη, ότι η ζωή μου περιορίζεται με τα όρια, και ξέρω, πως αυτό θα αισθάνομαι και σήμερα, και μετά από έναν χρόνο. Σε αυτή την κατάσταση περπατάω δίπλα από τα δέντρα, σκεπτόμενη για αυτά ως «δέντρα». Αυτά είναι από μόνα τους, και εγώ – είμαι μόνη μου. Όταν έρχεται όμως το «δεν υπάρχουν τα όρια», ίνα σαν να βρίσκω το φως μου – πόσα Πλάσματα είναι γύρο μου! – μη-δέντρα, μη-σύννεφα, μη-ρυάκι, μη-γη. Η σκέψη : «τα πάντα είναι πιθανά»».

    *) Η Τσάικα («γλάρος»): «εκτελούσα την πρακτική της επιστροφής της προσοχής με τα κλειστά μάτια, και κάποια στιγμή εμφανίσθηκε μια ελαφρότητα σε όλο μου το κορμί, με γέμισε μια χαρούμενη ουσία. Έπειτα για μερικά δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε τελείως το σώμα μου – εγώ δεν υπήρχα! Δεν υπήρχε τίποτε στη θέση μου. Άκουγα τον αέρα κα την βοή της λίμνης – όχι με τα αυτιά μου, όμως, ο ήχος απλώς ήταν εκεί. Είχε αντίκτυπο η λέξη «κενό» – στο μέρος, εκείνο το μέρος υπήρχε ένα εμπλουτισμένο κενό, σαν να μην βρισκόταν εκεί ούτε το σώμα, ούτε οι σκέψεις, ούτε οι επιθυμίες και τα συναισθήματα, παρά μια αντίληψη του θορύβου της λίμνης και του άνεμου, που φυσά. Η κατάσταση ήταν ολοκληρωτική, δεν περνάγανε οι σκέψεις «εγώ». Τίποτα δεν με τραβούσε, τίποτε δεν με δίχαζε, δεν με βασάνιζε – δεν υπήρχε κανένας «εαυτός μου» εκεί. Μετά, όταν και πάλι εμφανίστηκαν οι σκέψεις, ήρθε η αντίληψη της ελαφρότητας, σαν να γέμιζαν με ήλιο ένα μπαλόνι, και είναι έτοιμο να απογειωθεί. Οι αισθήσεις – δυνατοί στροβιλισμοί και φαγούρα στην περιοχή του αφαλού, όλο το σώμα λαμπυρίζει και μαζεύεται, νιώθεις πάρα πολύ ευχάριστα παντού».

    *) Ο Φιόρντ: «η έννοια του «εγώ» χάνει τον προσανατολισμό της, παύει να είναι κάτι το συγκεκριμένο εντός των γνωστών ορίων. Έρχεται μια απόλυτη βεβαιότητα, ότι «εγώ» – είναι και η θάλασσα, και ο ουρανός, και το δάσος, και το ξυλαράκι κάτω από τα πόδια σου, και ένα δυνατό φύσημα του ανέμου.»

    *) Η απώλεια της συγκέντρωσης του «εγώ» μπορεί να συνοδεύεται με τις σωματικές συναισθήσεις πέρα από τα ορατά όρια του φυσικού σώματος, για παράδειγμα, μπορεί να εμφανιστεί η αίσθηση όχι στο χέρι η στο πόδι, αλλά… στην κορυφή του δέντρου! – το μυαλό σταματά κατάπληκτο μπροστά σε ένα τέτοιο φαινόμενο, οι σκέψεις παγώνουν, και η παλιά εικόνα του κόσμου, που φάνταζε τόσο ακλόνητη, αρχίζει να ανατάσσεται εύπλαστα, και από αυτό έρχεται η ίδια διανοητική απόλαυση, όπως και με τη λύση του ενός όμορφου προβλήματος στο σκάκι.

    *) Ο Ατζί: η διαφορά ανάμεσα στην «οικειότητα («ανοιχτοσύνη») και «ομόνοια» («δεν υπάρχουν όρια»): η οικειότητα έχει αντίκτυπο με τη σκέψη «μπορούμε και οι δυο να βιώνουμε τις ΦΑ», ενώ η ομόνοια – με τη σκέψη «εμείς – είμαστε ένα».

    *) Η Αίτα-αιτ : αυτή η ΦΑ εμφανίζεται, όταν βλέπεις τις μουσούδες του κόσμου (τα ζώα, τα φυτά, οι βράχοι, οι λίμνες και άλλα), τις αγγίζεις, και η ΦΑ αντηχεί με την χε να τις ζουλίζεις, να κυλίεσαι μαζί τους, να χώνεσαι, να ακουμπάς με όλο σου το κορμί. Έρχεται δυνατός αντίκτυπος με την αίσθηση της ομορφιάς, τρυφερότητα, ανοιχτοσύνη και χαρά (αυτή είναι η αιτία, γιατί καμιά φορά είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις την ΦΑ από τα προαναφερόμενα). Με κάθε επαφή – οπτική η σωματική, παρουσιάζεται η απόλαυση. Οι σκέψεις με αντίκτυπο: «νιώθω στενάχωρα σε αυτό το σώμα, τα όργανα των αισθήσεων μου δεν είναι αρκετά, θέλω να νιώσω αυτό το ποτάμι πιο πολύ, να το αγκαλιάσω ολόκληρο, να το νιώσω ολόκληρο, να μπω μέσα σε αυτό με κάποιο ξεχωριστό τρόπο, ενώνοντας με αυτό, διαλύοντας μέσα σε αυτό» . Ως εκ τούτου και η λέξη «εισχώρηση», η οποία μου φαίνεται πως έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο με αυτή την ΦΑ απ` ο, τι οι άλλες λέξεις.

    «Η δωτικότητα» η «η ευγνωμοσύνη»:

    *) Ο ΦΠ: είμαι ο γέρος μονάχος, και σχεδόν όλη μου τη ζωή διδάσκω σε μικρούς λάμα – τους μαθαίνω τα λίγα πράγματα που γνωρίζω και μπορώ να κάνω. Γρήγορα θα τα πιάσουν όλα και θα φύγουν σε πιο υψηλά λάμα να μάθουν τα επόμενα, και εγώ θα διδάσκω σε νέα μικρά ωσότου η ζωή μου δεν φτάσει στο τέλος της. Εγώ νιώθω τον θρίαμβο, επειδή η γραμμή της διδασκαλίας θα συνεχιστεί. Νοιώθω τον θρίαμβο και με τη σκέψη για το ότι χάρη στη ύπαρξη των μαθητών μου εγώ μπορώ να αισθάνομαι συνεχεία την δωτικότητα και να την εκδηλώνω μέσα από τη διδασκαλία μου, ενδυναμώνοντας έτσι την ΦΑ σε αυτό το μέρος.

    *) Ο ΦΠ: εγώ είμαι ένα μικρό θιβετιανός αγόρι-μοναχός,  μετενσάρκωση του υψηλού Λάμα. Με έγραψαν σε μοναστήρι, όπου την αρχική μου εκπαίδευση-υπενθύμιση έχουν αναλάβει οι γέροι – μοναχοί, οι οποίοι βιώνουν την «δωτικότητα». Ξέρω, πως πάρα πολύ γρήγορα θα εμπεδώσω τα πάντα, που μου δείχνουν και εξηγούν, και μετά θα πάω σε άλλο μοναστήρι, όπου θα ασχοληθούν οι άλλοι μαζί μου – πιο έμπειροι, σοφοί μονάχοι, και έτσι συνέχεια, ωσότου δεν φτάσω στο μέτωπο των έργων, στο οποίο έχει τελειώσει η προηγούμενη ζωή μου. Θα κινηθώ μπροστά στο ταξίδι μου, και για εκείνους, που έδωσαν εξ ολοκλήρου τον εαυτό τους, για να με βοηθήσουν να φτάσω σε αυτό το σύνορο, νιώθω την ΦΑ, που έχει αντίκτυπο με τις λέξεις «δωτικότητα» και «ευγνωμοσύνη» – σε αυτήν δεν υπάρχει η αίσθηση της υπέροχης η της συναισθηματικότητας, αλλά ο θρίαμβος του ενιαίου σκοπού, της ενιαίας επιδίωξης, που έχει καταλάβει όλους τους πρακτικούς ανεξάρτητα από το πόσο κοντά εκείνοι έχουν φτάσει στις αδιάκοπες ΦΑ. Όταν εγώ μαθαίνω, θέλω να δώσω όλες τις δυνάμεις μου, να γίνω άκρως ειλικρινής, ώστε τα πλάσματα αυτά να μπορέσουν να με επηρεάσουν, να μου μεταδώσουν την πείρα τους.

    *) Ο ΦΠ: προσφέρω όσο μπορώ τις δυνάμεις και τον χρόνο μου στην επαφή με τους άλλους πρακτικούς με επιδίωξη, ώστε να τους δίνω τις επεξηγήσεις μου, να μοιραστώ την πείρα, που έχω. Νιώθω την επιθυμία να μεταλάβουν τις ΦΑ, εκδηλωμένες σε αυτό το μέρος.

    *) Ο Φιόρντ: «συνοδεύεται με συμπάθεια και θαυμασμό για τις εκδηλώσεις και πράξεις του πλάσματος, που επιδιώκει τις ΦΑ. Έχει αντίκτυπο με την αίσθηση της ομορφιάς. Εμφανίζεται η αίσθηση της δυνατής καύσης στο στερνό – η κεχριμπαρένια πύρινη φλόγα».

    «Η ανιδιοτέλεια» ή «αφοσίωση»:

    *) η σκέψη με αντίκτυπο: δεν χρειάζομαι τίποτα για μένα, θέλω να δώσω τα πάντα στα αγαπημένα μου πλάσματα με επιδίωξη – οτιδήποτε, που μπορεί να δοθεί. Έρχεται η έντονη επιθυμία να χαρίσεις, να πετάξεις τα πάντα, να μην έχεις τίποτα απολύτως δικό σου, τίποτα για τον εαυτό σου – ούτε περιούσια, ούτε σκοπούς, ούτε επιθυμίες, ούτε καν συναισθήσεις και μέτωπα των εργασιών, στοχευόμενα στη «δική» σου φώτιση, εάν αυτή την φώτιση έχεις σκεφτεί ορισμένα εν απόσπαση από την επιθυμία να χρησιμοποιήσεις όλες σου τις φωτισμένες ιδιότητες για να επηρεάζεις τα άλλα φωτισμένα πλάσματα με επιδίωξη.

    *) Γεννιέται, όταν υπεραυξάνεται η αίσθηση της συμπάθειας και της ευγνωμοσύνης.

    *) Έχει αντίκτυπο με την απόσπαση.

    *) Η Γιεζάτινα: «το βίωμα της αφοσίωσης συνοδεύεται με μια παράξενη σιγουριά – δεν είναι η βεβαιότητα για κάτι, αλλά η υποκειμενική σιγουριά, σταθερότητα, ακλόνητη βεβαιότητα, απουσία των ταλαντεύσεων και της βαβούρας»

    *) Η Γιεζάτινα: «η αφοσίωση έχει αντίκτυπο με την «προσμονή -όχι -για -μένα» – φαντάζομαι, πως όταν οι μουσούδες θα γίνουν πολλές, και εγώ θα έχω αυτήν την έντονη, ακλόνητη, εκστατική χαρούμενη επιθυμία να τους δοθώ ολοκληρωτικά, να αφιερώσω όλον τον χρόνο μου, για να τους διδάξω – έτσι, ώστε να μην έχω πια καιρό για τη δική μου πρακτική, για τις δικές μου ανακαλύψεις, εγώ δεν θα έχω τίποτα, και εκεί θα υπάρχουν τα πάντα».

    *) Ο Φιόρντ: «έχει αντίκτυπο με την αντίληψη «δεν υπάρχουν τα όρια».

    *) Ο Φιόρντ: «η αντίληψη του εαυτού σου και του άλλου πλάσματος, για το οποίο νιώθω την αφοσίωση, ως ενιαίου. Ο ουρανός κατά το ηλιοβασίλεμα μπορεί να έχει διάφορες αποχρώσεις, αλλά είναι ο ίδιος ουρανός». Έχει αντίκτυπο το κλαδί του Ραμακρίσνα: « το κλαδί, που πλέει στον ποταμό, τον «διχάζει» σε δυο μέρη, αλλά είναι ένας ποταμός».

    *) Ο Φιόρντ: «καταπληκτικό εφέ εμφανίζεται με τις χαρούμενες επιθυμίες κατά την αίσθηση της αφοσίωσης – δεν υπάρχει ο διαχωρισμός τους σε «δικές μου» και «δικές του».

    *) Η παύση του διαχωρισμού των χαρούμενων επιθυμιών  σε «δικές του» και «δικές μου» βιώνεται τόσο πιο καταπληκτικά, όσο οι «δικές σου» επιθυμίες ήταν πάντοτε αναπόσπαστο μέρος της προσωπικής ανεξαρτησίας, και οποία οικειότητα και να υπήρχε ανάμεσα σε δυο άτομα, πάντα υφίσταται μια ορισμένη διαφορά ανάμεσα στις δικές σου και δικές του επιθυμίες, πάνω από αυτό – ο προσεκτικός διαχωρισμός των δικών σου επιθυμιών είναι ο απαράβατος όρος για την έπειτα ανάπτυξη τους, για την ανάπτυξη των ΦΑ, και όταν παρουσιάζεται η αφοσίωση, η ίδια η ικανότητα για τον διαχωρισμό γίνεται ακόμα πιο κοφτερή, απ` ότι συνήθως, απλώς εξαφανίζονται τα όρια ανάμεσα στις «δικές μου» και «δικές του» επιθυμίες, δηλαδή εάν το πλάσμα, για το οποίο εσύ αισθάνεσαι την αφοσίωση, βιώνει την χαρούμενη επιθυμία και σου λέει για αυτήν, την εκδηλώνει, την πραγματοποιεί, τότε εσύ αρχίζεις να καταλαβαίνεις αυτή την επιθυμία ως τελείως «δική σου» (πρέπει να παρατηρήσω, ότι αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει, ότι αυτόματα εμφανίζεται επιθυμία να την πραγματοποιήσεις, για αυτό, παρόλο που το φάσμα των χε σε αυτό το μέρος μεγαλώνει, οι προτεραιότητες στην πραγματοποίηση μπορούν να παραμείνουν ίδιες, η να αλλάξουν μόνο εν μέρει, και με αυτό εμφανίζεται η «από κοινού πρακτική» – μια καταπληκτική διακλάδωση της πρακτικής του ευθύ δρόμου).

     

    = = = = = = = = = = = = = =

    Το τμήμα της Ύπαρξης:

    Η 1 γραμμή:

    • το «δεν χρειάζεται τίποτα», «τέλος στις έγνοιες»
    • η απόσπαση
    • η δύναμη

    Η 2 γραμμή:

    • η σοβαρότητα
    • το απαραβίαστο

    Η 3 γραμμή:

    • η φρεσκάδα
    • η ανεμελιά

    Η 4 γραμμή:

    • ο ηλεκτρισμός
    • η ησυχία
    • η αναισθησία
    • το πιάσιμο, η σκλήρυνση του σώματος
    • η πληρότητα
    • το κενό στο στήθος
    • η σκληρότητα
    • το γδαρμένο δέρμα
    • η έξοδος της βούλησης
    • τα κύματα της απόλαυσης
    • η μεσαία σφαίρα του κενού
    • η μικρή σφαίρα του κενού
    • η μεγάλη σφαίρα του κενού
    • τα τσάκρα

    (για τη στιγμή αυτές τις σωματικές συναισθήσεις έχουν απλώς μαζευτεί σε σορό χωρίς ταξινόμηση)

    Η 5 γραμμή:

    • το κεχριμπάρι
    • η χρυσαφένια λάμψη στον γαλάζιο ουρανό

    Η 6 γραμμή:

    • ο αφηρημένος καμβάς των γεγονότων

    = = = = = = = = = = = = = =

     

    «Δεν χρειάζεται τίποτα», «τέλος στις έγνοιες»:

    *) Η εικόνα: στο ξεχασμένο βουνίσιο χωριουδάκι το βράδυ οι οικογένεια μαζεύεται κοντά στο τζάκι, τραγουδάνε – και οι γριές, και τα μικρά κοριτσάκια. Η γριά είναι 80 χρόνων, και ξέρει, πως θα πεθάνει σύντομα, δεν χρειάζεται πια τίποτα σε αυτή τη ζωή, τίποτα δεν μπορεί να την ταράξει πια, σε λίγο θα φύγει και η ζωή θα περνάει πια χωρίς αυτήν, δεν μπορεί να αλλάξει πλέον τίποτα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να περιμένει τον θάνατο της.

    *) Η Γιεζάτινα: άδειο σπίτι, παίζει σιγανή μουσική, τρίζει από τον μη-αέρα η πόρτα. Ήταν έτσι πριν από αιώνες, έτσι θα είναι για αιώνες ακόμα.

    *) ο χρόνος τελείωσε

    *) η χαρακτηριστική ιδιότητα αυτής της ΦΑ – η αναλογία με την παύση του οτιδήποτε στιγμιαίου. Έχουν αντίκτυπο οι σκέψεις, που χειρίζονται τις λέξεις «εκατοντάδες χρόνια», «έτσι θα είναι πάντα», η οι  αντίθετες μορφές, για παράδειγμα, η προαναφερόμενη γριά, που ξέρει, ότι πολύ σύντομα θα πεθάνει, και ο χρόνος έχει τελειώσει για αυτήν. Και η μια, και η άλλη είναι εικόνες, στις οποίες «τελείωσε ο χρόνος» λόγο της εξαιρετικά μικρής η μεγάλης κλίμακας του. Κανένας καθημερινός σκοπός δεν μπορεί να έχει σημασία σε αυτήν την κλίμακα.

    *) Η Σαύρα: η αμεταβλησία – εδώ δεν υπάρχουν καν οι εποχές του χρόνου – εδώ είναι πάντα έτσι – δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος, ούτε η κίνηση.

    *) Η Σαύρα: «μια γριά στην εξέδρα του βαγονιού στο ινδικό τρένο. Κοιμάται στο πάτωμα, τυλιγμένη στο έντονο ροζ σάρι. Η βρώμα, ο νυχτερινός άνεμος από την ανοιχτή πόρτα, αυτή κοιμάται στη βοή του τρένου, μικρές πατούσες, αδύνατοι αστράγαλοι, σκούρα ζαρωμένα χέρια με φθηνά κοσμήματα – τα πάντα σε αυτήν προκαλούν την τρυφερότητα. Θέλεις να σφίξεις τα χέρια τις, να την χαϊδέψεις. Μετά αυτή κάθεται, χαζεύει τους ανθρώπους που περνάνε δίπλα δεν είναι κάτι παραπάνω από τα σκουπίδια, σε οποία κάθεται. Μέσα στα μάτια της – η παιδική περιέργεια, δεν υπάρχει πια τίποτα να φοβηθεί, τίποτα να βιαστεί – είναι φτωχή και πάρα πολύ γερασμένη. Όταν εκείνη σηκώθηκε, ήρθε ακόμα ένας κυματισμός της τρυφερότητας – είναι πολύ μικροκαμωμένη, πολύ αδύνατη, λιγνή – ξερό κλαδάκι, στο οποίο θέλεις να κοιτάς και να κοιτάς συνέχεια. Κάτι ελκυστικό για μένα προέρχεται από αυτήν – δεν μπορώ να το ονομάσω δύναμη, η δύναμη αναλογεί με κάτι έντονα έκδηλο. Ενώ αυτή η γριά είναι σαν να μην υπάρχει πια, και όμως ήδη ήρθε η τρυφερότητα, η ανεμελιά, η ασχετοσύνη, που εμφανίζονται συγκεκριμένα με την όψη της. Θα μπορούσα να την φανταστώ πολεμιστή, που επέλεξε μια τέτοια ζωή για την πρακτική του.»

    «Η απόσπαση»:

    *) Η Σκβο: «όταν εμφανίζεται η απόσπαση, οι προσωπικές αντιλήψεις αρχίζουν να κατανοούνται ως ρούχα – κάτι, το οποίο μπορείς να φορέσεις, η να βγάλεις».

    *) Το τσιτάτο από τον Βιβεκανάντα: «Όταν ο άνθρωπος κατανοεί, ότι η ζωή είναι αιώνια, κάθεται, βυθισμένος στην παρατήρηση, στην όχθη του ποταμού, έτοιμος πάντα να παραδώσει το σώμα του σαν ανάξιο πράγμα, όπως είσαστε έτοιμη να δώσετε ένα άχρηστο για εσάς καλαμάκι. Σε αυτό βρίσκεται η γενναιότητα τους, ο ηρωισμός τους, σε αυτή την ετοιμότητα να συναντήσουν πάντα τον θάνατο, σαν αδερφό, επειδή είναι σίγουροι, ότι δεν υπάρχει ο θάνατος για αυτούς. Εκεί κείτεται η δύναμη τους, η οποία τους έκανε ανίκητους.»

    *) η θιβετιανή σημαία, που ανεμίζει .

    *) έχει αντίκτυπο με τη μεσαία σφαίρα του κενού.

    *) η εικόνα: σαν να υπάρχει ο κενός σωλήνας, φτιαγμένος από μεμβράνη, είναι απόλυτος υλικός, σκληρός, αλλά με το που βγάζεις τη μεμβράνη (δηλαδή, τις αντιλήψεις σε αυτό το μέρος) ένα στρώμα μετά το άλλο, και όταν φεύγει το τελευταίο, ανακαλύπτεις, πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

    *) Η Γιεζάτινα: δεν υπάρχει ούτε ένα πλάσμα, για το οποίο εγώ θα μπορούσα να πω, πως καταλαβαίνει, με τι ζω, ότι είναι κοντά σε μένα. Ούτε μια ανάμνηση, ότι τέτοια πλάσματα υπήρχαν κάποτε. Δεν υπάρχει καν η σκέψη, ότι ινία πιθανή η ύπαρξη του κάποιου οικείου πλάσματος. Δεν υπάρχει καν η επιθυμία για ένα τέτοιο πλάσμα. (Αλλά φυσικά και δεν υπάρχει καμία απομάκρυνση, αποξένωση, συγκεκριμένα για αυτό είναι πιθανό ένα τέτοιο επιφανειακό παράδοξο, ως δυνατός αντίκτυπος της απόσπασης με την συμπάθεια, αφοσίωση. Το φαινόμενο παράδοξο εμφανίζεται μόνο και μόνο επειδή στον σκοτισμένο άνθρωπο η φράση «δεν υπάρχει οικείο πλάσμα» έχει σταθερή αναλογία με το ΑΣ της μοναξιάς, την ΑΑΛ).

    *) η απόσπαση και η αφοσίωση έχουν αντίκτυπο μεταξύ τους και είναι δυνατόν να παρουσιαστούν σχεδόν ταυτόχρονα και εξίσου έντονα, εναλλάξ, σαν το ιστιοφόρο πλοίο, που κουνιέται και ανεβοκατεβαίνει στα κύματα, όταν τρέχει προς τον ορίζοντα κάτω από τα ισχυρά πανιά του.

    *) Χνουδωτό Μαιμουδάκι : «έχει αντίκτυπο με τις λέξεις «χαρούμενη μοναξιά» – η εικόνα του μεγάλου δρόμου, και το μόνο, που θέλεις – να κοιτάς μπροστά και να προχωράς ασταμάτητα. Υπάρχει η σαφήνεια, ότι έχω δικό μου δρόμο, έχω την χαρούμενη επιθυμία να τον περάσω, να καταβάλλω τη μια προσπάθεια μετά την άλλη, να πετύχω τον στόχο μου. Σίγουρα γνωρίζω, πως δεν υπάρχει κανένας άλλος εδώ. Όλοι οι άλλοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται σαν Όνειρο, σαν κάτι, που δεν υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο. Εδώ υπάρχει μόνο ο δρόμος. Εδώ δεν συμβαίνουν τα γεγονότα της καθημερινής ζωής, είναι ασήμαντα, τα αντιμετωπίζεις, πως αντιμετωπίζεις τα όνειρα, όταν είσαι ξύπνιος. Συγκέντρωση στον στόχο σου, η επιδιώξει του. Το κάθε βήμα – απόλαυση και χαρά. Κάθε βήμα – σταθερό, σίγουρο, σθεναρό. Αδύνατον να κουραστείς. Δεν υπάρχουν οι σκέψεις για το τι θα γίνει μετά, που θα φτάσω. Υπάρχει η απόλαυση εδώ και τώρα, επειδή περπατάω. Προσμονή του μυστήριου, του άγνωστου. Υπάρχει η σιγουριά, ότι ο Μποντχ και η Γιεζάτινα είναι στο δρόμο τους, όπου δεν υπάρχει κανένας άλλος, εκτός από αυτούς. Βεβαιότητα, ότι οι δρόμοι αυτοί δεν θα συναντηθούν ποτέ. Όταν το σκέφτομαι, εμφανίζεται η χαρούμενη επιθυμία να συνεχίσω να περπατάω. Όποτε έχεις την χαρούμενη μοναξιά, πάντοτε έρχεται η επιμονή – χαρούμενη επιθυμία να πολεμήσεις, να καταβάλλεις τις προσπάθειες υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Είμαι σίγουρη, πως τίποτα δεν μπορεί να με ρίξει από αυτόν τον δρόμο, είμαι έτοιμη για τα εμπόδια, έτοιμη να τα πολεμήσω, βλέπω τον στόχο μου, θα τον πετύχω πάση θυσία, τίποτα δεν θα με κάνει ούτε να τα παρατήσω, ούτε να σταματήσω. Με οποιεσδήποτε συνθήκες θα προχωρήσω σε αυτόν τον δρόμο.»

    *) Το Χνουδωτό Μαιμουδάκι: «όλες οι μουσούδες έφυγαν. Εγώ έμεινα μόνη μου. Κανένας δεν θα μου γράψει πια, κανένας δεν θα μου υποδείξει τους σκοτισμούς, κανένας δεν θα ασκήσει πίεση. Έμεινα μόνη μου στη μέση του δρόμου – χωρίς τα πράγματα μου, χωρίς στυλό και τετράδιο, χωρίς μουσούδες και Μπο. Δεν έχω πια να ελπίζω σε κανέναν και τίποτα να περιμένω. Το μόνο που μένει – να συνεχίσω να περπατάω παραπέρα.».

    «Η δύναμη»:

    *) Η Γιεζάτινα: « Η αντίληψη της απέραντης, αλύγιστης φυσικής δύναμης. Σαν να μπορώ να σπάσω την πέτρα, να αντέξω τις ανυπόφορες φόρτωσης, να περπατήσω πάνω στα γυαλιά – το σώμα σαν να γίνεται άφθαρτο. Συνοδεύεται με σιγουριά, ότι είμαι ικανή να γίνω ηγέτης. Η απόλαυση από τη σκέψη να ηγηθώ. Δεν υπάρχει τίποτα από την ΑΑΣ σε αυτό. Μια απλή επιθυμία να γίνω ηγέτης και η εικόνα του έχουν δυνατό αντίκτυπο με την αντίληψη αυτής της Δύναμης, την οποία «δεν έχεις που να βάλεις». Φαίνεται, ότι οι δυνατότητες του σώματος δεν έχουν όρια. Αυτό αντιλαμβάνεται ως άφθαρτο, αλύγιστο, σχεδόν αθάνατο.»

    «Η φρεσκάδα»:

    *) Τα πάντα σαν να γεμίζουν με την πρωινή δροσιά, τα πάντα έχουν περαστεί με την φρεσκάδα, που νιώθεις, όταν νωρίς το πρωί βγαίνεις από τη σκηνή και κοιτάς στις κορυφές των βουνών, οι οποίες ανάβουν με το χρυσαφί.»

    *) Ο Φιόρντ: «συνοδεύεται με την αίσθηση του παγωμένου αέρα του Μάρτη στο πρόσωπο και στα πνευμόνια. Εμφανίζεται η επιθυμία να κάνεις βαθιές εισπνοές».

    «Η σοβαρότητα»:

    *) Αυτή η σοβαρότητα – δεν είναι η έγνοια η ο σκοτισμός. Είναι συμβατή με χαμόγελο, με την διασκέδαση, παιχνίδι, τρυφερότητα, αφοσίωση και άλλα. Αυτό, με το οποίο είναι ασύμβατη, είναι με την ανεκτικότητα για τους σκοτισμούς στον εαυτό σου, με την ανειλικρίνεια.

    *) Φράση με αντίκτυπο : «δεν έχω κανέναν, που να μπορούσα να υπολογίσω». Όταν ο πρακτικός μένει πρόσωπο με πρόσωπο με τον γύρο κόσμο, όταν δίπλα του δεν βρίσκεται κανένας, που θα μπορούσε να τον «στηρίξει», δείχνοντας του την ανειλικρίνεια η κάποιον άλλο σκοτισμό, υπό αυτές τις συνθήκες γίνεται ιδιαίτερα σαφές, ότι εάν εσύ είσαι ανειλικρινής, κανένας δεν θα σε καλύψει, κανένας δεν θα σε συμβουλέψει. Η ζωή σου εξ ολοκλήρου είναι στα χέρια σου. Δεν έχεις κανέναν να υπολογίσεις.

    *) Όσο πιο πολλές είναι οι ανακαλύψεις, τόσο πιο δυνατή είναι η σοβαρότητα.

    «Το ακατάλυτο»:

    *) η απόλυτη αφθαρσία – όπως δεν μπορεί να καταστραφεί αυτό, που δεν υπάρχει

    *) η φράση με αντίκτυπο: «η ζωή δεν άρχισε ποτέ και ποτέ δεν θα σταματήσει»

    *) δεν υπάρχει η βάση, γενικώς δεν υπάρχει τίποτα – ούτε η παρουσία, ούτε η απουσία της – συνολικά η ίδια η έννοια της «βάσης» χάνει την οποία σημασία, αντίστοιχα , δεν υπάρχουν και οι ανησυχίες, συνδεδεμένες με την ύπαρξη η την απουσία της. Δεν έχεις τίποτα να γαντζωθείς, τίποτα να διαφυλάξεις, να αποκτήσεις η να χάσεις, δεν έχει καμία σημασία.

    *) η πρόταση με αντίκτυπο – «δεν υπάρχει τίποτα μπροστά». Απόλυτη συγκέντρωση στο «εδώ-και -τώρα», στις ΦΑ, στην πλήρη ελευθερία από τα ΑΣ, αντηχεί η έκφραση «απόλυτη εμπιστοσύνη», «ακατάλυτη βάση», «αδιάσειστη ανεμελιά». Από την άποψη της λογικής, «δεν υπάρχει τίποτα μπροστά» και η «προσμονή» – είναι η αντίφαση, αλλά οι δεδομένες φράσεις – δεν είναι τα στοιχεία του συλλογισμού, αλλά οι φράσεις, που έχουν αντίκτυπο με τις ΦΑ, για αυτό μπορώ ταυτόχρονα να προφέρω και τις δυο, και να νιώθω το ακατάλυτο και την προσμονή.

    *) έχουν αντίκτυπο οι σκέψεις «μόνο έτσι γίνεται», «έτσι γίνεται πάντα».

    *) έχει αντίκτυπο με την μεσαία σφαίρα του κενού

    *) Η Φιόρντ : «αντηχεί με τη μορφή του τεράστιου βράχου. Έρχεται η αίσθηση της σκληρής επιφάνειας στα πέλματα.»

    «Το κενό στο στέρνο»:

    *) η περιοχή των αισθήσεων: στο θώρακα – με διάμετρο περίπου 30 εκατοστά και με βάθος γύρο στα 10-15 εκατοστά.

    *) ο χαρακτήρας των αισθήσεων: σαν να έχουν αντλήσει τον αέρα, σαν να δημιουργήθηκε μια περιοχή του κενού. Συμπίεση προς τα μέσα, σύγκλιση.

    *) οι παράλληλες αισθήσεις: σκληρότητα στο ίδιο μέρος, στο λαιμό, σπάνια – ναυτία, μετατρεπόμενη σε πίεση μέσα στο κεφάλι, η έξοδος της βούλησης

    «Η σφαίρα του κενού μεσαία»:

    *) η περιοχή των αισθήσεων : λίγο η πολύ δυνατά παρουσιαζόμενη σφαιρική διάσταση με διάμετρο 1-2 μέτρα γύρο από τα ορατά όρια του σώματος με κέντρο περίπου στη μέση του θώρακα. Στα πρώτα πειράματα είναι χαρακτηριστικό το ακαθόριστο του σχήματος, αυτό μπορεί να αντιλαμβάνεται ως άμορφος όγκος, η μόνο ως μπροστινό μέρος του σχήματος.

    *) ο χαρακτήρας των αισθήσεων : χώρος μέσα στη σφαίρα είναι γεμάτος με την εξαιρετικά λεπτή δόνηση, η οποία δημιουργεί το εφέ   της πληρότητας, της σκληράδας. Η ακρίβεια της αίσθησης μπορεί να είναι τόσο υψηλή, ότι μπορείς να μιλάς, να κινείσαι και να την νιώθεις αδιάκοπα. Οι υπερβολικά έντονες κινήσεις θολώνουν αυτή την αίσθηση. Η αίσθηση της γεμάτης σφαίρας μπορεί να γίνει ακόμη πιο συγκεκριμένη απ` ότι οι συνηθισμένες αισθήσεις του σώματος, οι οποίες μπορεί να μειώνονται, να εξαφανίζονται εν μέρει η και σχεδόν τελείως.

    «Η σφαίρα του κενού μικρή»:

    *) η περιοχή των αισθήσεων : ένα μπαλάκι με διάμετρο περίπου 5 εκατοστά, εμφανίζεται εντός των ορατών ορίων του σώματος.

    *) χαρακτήρας των αισθήσεων : περιγραφές με αντίκτυπο: «ατελείωτα σκληρός», «άφθαρτος», «ακατάλυτη σκληρότητα».

    «Το γδαρμένο δέρμα»:

    *) Η επιφάνεια του σώματος για λίγο καιρό αποκτά μια υπερβολική ευαισθησία, σαν να έχει γδαρθεί το δέρμα. Οποιοδήποτε – ακόμα και το παραμικρό άγγιγμα ανταποκρίνεται με μια αρκετά έντονη αίσθηση. Συνοδεύεται με μια ιδιαίτερη δυσφορία στους μυς, στα κόκαλα. Αυτή η αίσθηση δεν είναι επίπονη, έχει αντίκτυπο με τις ΦΑ, ωστόσο είναι κουραστική. Εμφανίζεται μετά από πολύ μακροχρόνιες και έντονες ΦΑ – είναι το στοιχείο της μεταμόρφωσης του σώματος.

    «Η έξοδος της βούλησης»:

    *) περιοχή των αισθήσεων – σφαίρα γύρο από τον αφαλό με διάμετρο 10-20 εκατοστά, και οι αισθήσεις υπάρχουν όπως στο βάθος, έτσι και απ` έξω από τα ορατά όρια του σώματος.

    *) χαρακτήρας των αισθήσεων : διάσπαση, σαν να προσπαθεί κάτι να βγει από μέσα προς τα έξω.

    *) οι παράλληλες αισθήσεις :

    –α) η δόνηση στην επιλεγμένη περιοχή – μπορεί να είναι διάφορη : οι συχνότητα ποικίλλει από 10 έως 50 δονήσεις το λεπτό, η έκταση εναλλάσσεται από μικρή έως και πολύ μεγάλη, που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην ορισμένη κίνηση των μυών της κοιλιάς, κάτι που εύκολα μπορεί να νιώσει οποιοσδήποτε άνθρωπος, βάζοντας το χέρι πάνω στη κοιλιά σου.

    –β) «σκληρότητα» στο λαιμό, στο στήθος, στο μέτωπο,

    –γ) «αναισθησία» στο πάνω μέρος του σώματος.

    «Το κύμα της απόλαυσης»:

    *) Το κύμα της απόλαυσης με δυνατή «ανατριχίλα» περνάει από το σώμα, αρχίζοντας κάπου στο κέντρο του θώρακα, και προχωράει με φαρδύ μέτωπο σε όλη την πλάτη (με επίκεντρο την σπονδυλικοί στήλη), φεύγοντας στο λαιμό και πιο πάνω, μολαταύτα με την αίσθηση της απόλαυσης έχει δυνατό αντίκτυπο το ευλύγιστο ίσιωμα της πλάτης με απότομο γύρισμα του κεφαλιού προς τα πίσω, ανοίγοντας του ωμούς – αυτές οι κινήσεις ανεβάζουν την ένταση της απόλαυσης σε εκστατική.

    «Το κεχριμπάρι»:

    *) Το μαλακό φως των ακτίνων του ήλιου μέσα από τα σύννεφα, απαλό χαμηλωμένο κεχριμπαρένιο φως στο δάσος με τα πεύκα, σαν να μην υπάρχει μόνο μια πηγή του Φώτος, αλλά υπάρχει μόνο το φως, αναδυόμενο από παντού.

    *) Ηλιόλουστο καλοκαιρινό πρωί περνάει μέσα από τις κλειστές ακόμα κουρτίνες, όλα τα αντικείμενα στο δωμάτιο φωσφορίζουν απαλά, και όχι μόνο τα πράγματα, αλλά και οι αντιλήψεις έχουν λουστεί με αυτό το φως – οι επιθυμίες, οι πράξεις, οι σκέψεις – τα πάντα λάμπουν με μαλακό κεχριμπάρι, στο φως αυτό δεν υπάρχουν οι έγνοιες, υπάρχουν μόνο τα νιάτα, το καλοκαίρι και η χαρά των απλών πραγμάτων.

    «Χρυσαφένια λάμψη στο γαλάζιο ουρανό»:

    *) Μέσα από τον ορατό κόσμο προβάλλει η διαπεραστική γαλάζια διάσταση, σαν να είναι ο ουρανός παντού – ακριβός εδώ, και είναι κεντημένος με μικροσκοπικές χρυσές σπίθες, που τρέχουν ολόγυρο.

    «Η σιωπή»:

    *) το χαμήλωμα. Η απομάκρυνση των ήχων, μια ιδιαίτερη σαφήνεια, σκληρότητα, ο όγκος των αντιλήψεων, ανυπακοή στα χαοτικά αποσπάσματα

    *) Η Φιόρντ: «έχει αντίκτυπο με την εικόνα της μόνιμα ανοιχτής τηλεοράσεις, που μουρμουρίζει κάτι, την οποία κάποιος έκλεισε ξαφνικά. Οι ήχοι σταμάτησαν. Συνοδεύεται με την απόλαυση, με την αίσθηση της μαλακής θαλπωρής, όπως το νερό καλύπτει την πέτρα. Αντηχεί με την φράση «παύση του κόσμου», αντιλαμβάνεται ως απουσία της κίνησης, του χρόνου. Σαν να ήμουν για μια ζωή στην επίκεντρο μιας δύνης και παρακολουθούσα το μανιασμένο γύρισμα του άνεμου γύρο μου, και ξαφνικά η δύνη αυτή εξαφανίστηκε – ήρθε η απόλυτη γαληνή, τα πάντα πάγωσαν. Συνοδεύεται με την αίσθηση της ελαφρότητας στο κορμί και φρεσκάδα. Έχει αντίκτυπο με την αίσθηση της ομορφιάς και διαπεραστική διαύγεια»

    «Η αναισθησία»:

    *) Κατάσταση, όποτε επικρατεί η «σιωπή», σαν να περνάει μπροστά και μετατοπίζει σταθερά τις εικόνες, τους ήχους, τις αισθήσεις σε δεύτερο πλάνο. Ο κόσμος μοιάζει να σταματά και εσύ είσαι στην επίκεντρο του κυκεώνα. Εμφανίζεται η ψευδαίσθηση του «παγώματος», της μείωσης των αισθήσεων.

    «Το πιάσιμο, η σκλήρυνση του σώματος»:

    *) Η συνέχεια της γραμμής της «σιωπής» και «αναισθησίας». Το σώμα σαν να πιάνεται, γίνεται όλο και πιο πολύ καλυμμένο με την διαχυμένη σε αυτό σκληρότητα, κοκαλώνει. Έρχεται η επιθυμία να παγώσεις και να μην κούνησε.

    «Ο αφηρημένος καμβάς των γεγονότων»:

    *) Παρουσιάζεται κατά το  εκ νέου βίωμα των γεγονότων, που είχαν την πραγματική ουσιαστική επίδραση στη ζωή μου. Δηλαδή, όχι τα γεγονότα, τα οποία «πρέπει» να φαίνονται «σημαντικά» σύμφωνα με τις θεωρίες και μηχανικές προτιμήσεις, αλλά εκείνα, στα οποία υπάρχει κάτι το απερίγραπτο, σαν να γίνεται μέσα στην βαθιά σιωπή απαρατήρητα και αναπόφευκτα κάτι, που από εδώ και στο εξής θα με αλλάξει. «Το βίωμα εκ νέου» – άκρως λεπτομερή ανάμνηση + απομάκρυνση όλων των ΑΣ – σαν να περνάω ξανά εκείνο το κομμάτι της ζωής μου χωρίς τα ΑΣ, τα οποία κάποτε το συνόδευαν.

    *) Φράση με αντίκτυπο: « η αντίληψη του πράγματος, που βρίσκεται πίσω από τις συνθήκες, που τις καθορίζει, τις δίνει σημασία».

    *) Συνοδεύεται με απόσπαση, με την έξοδο της βούλησης, σφαίρα του κενού, αποφασιστικότητα, προσμονή, εμπιστοσύνη.

    = = = = = = = = = = = = = =

    Το τμήμα της Ευδαιμονίας (Απόλαυσης):

    Η 1η γραμμή:

    • χαρά η «ήπια χαρά»
    • η χαρά των απλών πραγμάτων, η άνευ λόγου
    • έξαρση

    Η 2η γραμμή:

    • η απόλαυση (η ηδονή)
    • η ευδαιμονία
    • η έκσταση
    • το ατμάν

    = = = = = = = = = = = = = =

    «Χαρά» η «ήπια χαρά»:

    *) εικόνα με αντίκτυπο: το κοπρόσκυλο με κρεμαστά αυτιά και υγρή μύτη, με παιχνιδιάρικα μάτια, τρέχει στην αυλή, δαγκώνει ελαφρά, γαβγίζει, σταματάει ξαφνικά, τα πλευρά του φουσκώνουν, τα σάλια στάζουν από τη γλώσσα του, και έπειτα τρέχει και πάλι.

    *) αντηχεί με την συμπεριφορά, την οποία η μουσούδες ονόμασαν «θηριοδικοτητα» [παρατήρηση του μεταφραστή – για τον ορισμό αυτής της συμπεριφοράς οι μουσούδες μεταποίησαν τη λέξη «ζώο», έτσι και στην μετάφραση αναγκάστηκα να μεταποιήσω της λέξη «θηριωδώς», διότι η υπάρχουσα λέξη «θηριωδία» έχει πολύ αρνητικοί σημασία και δεν ταιριάζει στην περιγραφή μιας πολύ χαρούμενης ασχολίας]. Παράδειγμα της περιγραφής αυτής της συμπεριφοράς: «αρχίσαμε να τρελαινόμαστε, να γρυλίζουμε, να δαγκώνουμε, να κυλιόμαστε στο πάτωμα, εκείνη ήταν σαν αληθινό ζώο σε αυτό το παιχνίδι, τσίριζε, γρύλιζε, γελούσε, και υπήρχαν μερικές στιγμές, όταν το αρνητικό φόντο εξαφανιζόταν απόλυτα σε αυτό το μέρος, και ερχόταν η τελειωτική ανοιχτοσύνη για αυτό το πλάσμα, μπορούσα να αφεθώ στο παιχνίδι με αυτό. Και εκείνη παραδόθηκε ολοκληρωτικά στο παιχνίδι, ήταν προφανές, ότι δεν νοιαζόταν για το πως θα φανεί, ανέμελα και χαρούμενα έπαιζε με την ψυχή της. Σαν να είχαμε πιάσει και οι δυο το ίδιο κύμα, και αυτό μας παράσερνε, και όλες οι κινήσεις της αντηχούν με τις χαρούμενες επιθυμίες μου, και το αντίστροφο.».

    *) Η Αγαύη: «το βάρος φεύγει και μπορώ να αναπνεύσω ελεύθερα. Όλα είναι τόσο εύκολα! Ανέμελο παιδικό γέλιο. Η αίσθηση της πτήσης κατά το βάδισμα – δεν υπάρχει η αίσθηση του σώματος, μόνο το χαϊδευτικό άγγιγμα του δρόμου στα πέλματα αντηχεί με τα ευχάριστα κύματα στην πλάτη και στα χέρια».

    «Η χαρά των απλών πραγμάτων», «άνευ λόγου χαρά»:

    *) η χαρά εμφανίζεται κυριολεκτικά από το οτιδήποτε, που βρίσκεται στο πεδίο της προσοχής, ειδικά αυτό εκδηλώνεται κατά την αντίληψη των ανθρώπων, που βιώνουν τις ΦΑ και αυτού, που εμείς αποκαλούμε «φύση».

    *) σκέψη – πόσο θαυμάσιο, ότι υπάρχει αυτή η πέτρα!

    «Η έξαρση»:

    *) Η Αγαύη: «όταν κοιτάς από την ψηλή όχθη στον ουρανό-ποταμό, σου κόβεται η αναπνοή»

    «Η απόλαυση» (η ηδονή):

    *) ελαφριά, ήσυχοι, διαφανή

    *) εικόνα με αντίκτυπο: κοντά στον καταρράκτη δημιουργείται ένα λεπτότατο, σχεδόν αόρατο εναιώρημα των σταγόνων. Μόνο το ουράνιο τόξο προδίδει την παρουσία της και η έντονη φρεσκάδα με την εισπνοή.

    *) αντηχεί με τη λέξη «απόλαυση», αλλά η λέξη «απόλαυση» προς αποφυγήν του μπερδέματος στους όρους θα την χρησιμοποιώ για την περιγραφή των αισθήσεων

    *) Η Βανέσα: «αντηχεί με την εικόνα του μικρού ρυακιού, που επιλέγει τον δρόμο του ανάμεσα στις ρίζες στο δάσος.».

    Είναι πιθανόν, ότι η αντίκτυπος εμφανίζεται, επειδή η διαδικασία της αναζήτησης των πράξεων, που φέρνουν την απόλαυση, μοιάζει πάρα πολύ με την κίνηση του ρυακιού, που περνάει μέσα από τα κλαδιά, πέτρες και ρίζες.

    «Η ευδαιμονία»:

    *) μαλακή, πηκτή, και όταν είναι έντονη – ισχυρή, διαλύει τα πάντα στο πέρασμα της

    «Η έκσταση»:

    *) Όταν η ευδαιμονία φτάνει σε κάποιο επίπεδο της έντασης (εξ ορισμού σημειώνω αυτή την ένταση με 8), αποκτά την ιδιότητα, που έχει αντίκτυπο με τις λέξεις «ανυπόφορα καλό», και αυτή την ΦΑ εγώ ονομάζω «έκσταση».

    *) Με την επίτευξη του κάποιου επιπέδου της έντασης (εξ ορισμού το σημειώνω με 7-8), η έκσταση αποκτά την ιδιότητα, που έχει αντίκτυπο με τη λέξη «κολλώδη» – αυτή τη μορφή της έκστασης εγώ ονόμασα «κολλώδη έκσταση». Η χαρακτηριστική διαφορά του από την κανονική έκσταση συνίσταται στο ότι η οποιαδήποτε αντίληψη (ακόμα και τέτοια, η οποία εκτός των ΦΑ θα ήταν επώδυνη, δυσάρεστη η κουραστική) προκαλεί μόνο την αύξηση των κυματισμών της έκστασης.

    *) Η εκστατική μορφή της ευδαιμονίας διαφέρει από τη «έκσταση» -εδώ μπορεί να εμφανιστεί η σύγχυση των όρων (ειδικά για τους θεωρητικούς, οι δυσκολίες των οπίων μου είναι αδιάφορες, διότι με ενδιαφέρουν οι πρακτικοί, και όχι οι θεωρητικοί), αλλά το επιτρέπω λόγο του ότι συγκεκριμένα η λέξη «έκσταση» έχει δυνατό αντίκτυπο με δεδομένη ΦΑ. Η «εκστατική μορφή της ευδαιμονίας» διαφέρει από την έκσταση, επειδή έχει την ιδιότητα, η οποία αντηχεί με τη λέξη «θρίαμβος», «ακλόνητη σταθερότητα».

    *) Τρία κέντρα της εκδήλωσης της έκστασης – η μέση του λαιμού, το κέντρο του πάνω μέρος του θώρακα, η καρδιά. Αναμμένα και τα τρία ταυτόχρονα, τα κέντρα φτάνουν την έκσταση στην ανυπόφορη ποιότητα, η έκσταση περνάει σε όλο το σώμα και πέρα από τα όρια του, αφυπνίζονται οι σωματικές συναισθήσεις, αρχίζει το ανάμα του «ατμάν».

    *) Από το ημερολόγιο της Γιεζάτινα: «ξύπνησα από την οξεία αίσθηση της έκστασης. Στο λαιμό, το σημείο περίπου λίγο πιο κάτω από τη μέση, δεν θυμάμαι ακριβός. Και πάλι η ίδια λεπτομέρεια – στο σημείο αυτό η έκσταση είναι τόσο ανυπόφορη, ότι νομίζεις, πως δεν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, και σε όλο το κορμί – σε σύγκριση με το σημείο – μεσαία, ενώ σε σύγκριση με αυτή που υπήρχε πριν – ανυπόφορη.

    Παλιά, όταν ένιωθα την έκσταση στο λαιμό, όσο πιο μακριά έφευγα από εκεί, τόσο πιο αδύναμη γινόταν η αίσθηση, έσβηνε σταδιακά. Μπορούσα να δείξω – εδώ περίπου είναι το όριο της, και εδώ δεν τη νιώθω πια. Εκείνη τη φορά, όμως, η έκσταση υπήρχε σε όλο μου το κορμί, ακόμα και στις πατούσες τόσο έντονη, όσο και κοντά στο σημείο. Και πάλι η εικόνα του λαμπτήρα – το φως σε αυτό ανάβει ταυτόχρονα και ισόμετρα, ελεύθερα.

    Όποτε εγώ ξύπνησα, η συναίσθηση μόλις είχε αρχίσει, όταν εκείνη άναψε, το σώμα έγινε κατά τα δυο τρίτα ελαφρύτερο, τα όρια ενώθηκαν, εμφανίσθηκαν τα αποσπάσματα της μεσαίας σφαίρας του κενού. Δεν υπήρχε η ξεκάθαρη σφαίρα, αλλά κάτι σχηματιζόταν γύρο -γύρο. Δεν θυμάμαι, πόσο κράτησε όλο αυτό. Θυμάμαι, ότι μερικές φορές η έκσταση μειώνονταν, και την επέστρεφα με προσπάθειες. Μετά κάπως κατάφερα να κοιμηθώ ξανά.

    Θυμήθηκα, πως ο Μπο έλεγε, ότι πρέπει να ανάψει το τρίγωνο της έκστασης, όταν εμφανίζεται το ατμάν, και αυτό δεν είναι καν ακόμα το τρίγωνο, είναι τα αποσπάσματα του, είναι πιθανή η ύπαρξη τέτοιων αντιλήψεων;».

    «Το ατμάν»:

    *) συνάδει με την σωματική αίσθηση: «μακρόστενο, με μέγεθος περίπου σαν το μικρό δάχτυλο, μέσα στην καρδιά».

    *) οι φράσεις με αντίκτυπο: «απερίγραπτη ευδαιμονία», «πάνω από τις όλες πιθανές απολαύσεις», «πέρα από τα όρια του δυνατού».

    *) τα λαμπερά χρυσαφένια νήματα ξεχύνονται προς όλες τις κατευθύνσεις εντός και εκτός σώματος. ΤΑ όρια δεν υπάρχουν.

    *) Η Γιεζάτινα: «ξύπνησα τη νύχτα από την οξεία αίσθηση του σημείου της ανυπόφορης ευδαιμονίας στην καρδιά, η αναπνοή μου κόπηκε, το σημείο άμεσος έγινε μια πέτρα της σκληρότητας και ανυπόφορη ευδαιμονία. Την επόμενη στιγμή όλο το σόμα μου έλαμψε με την απόλαυση, σαν να είμαι ο λαμπτήρας, που ιριδίζει με όλες τις απόχρωσης της αναπάντεχης ευδαιμονίας. Λαμπτήρας – διότι τυχαίνει η ταυτόχρονα, ισόμετρα, σαν το φως στον λαμπτήρα, και άρχισε να αλλάζει με διάφορες απόχρωσης της ευδαιμονίας.

    Μέσα στην σκληρή πέτρα στο βάθος της καρδιάς υπήρχε μια τέτοια συγκέντρωση της έκστασης, ότι μου φάνηκε, πως μπορεί να πεθάνω, ατμάν; Και αμέσως ήρθαν οι αμφιβολίες – δεν μπορώ να το έχω αυτό. Η αντίληψη άρχισε να σβήνει. Τότε εγώ δημιούργησα την αυταπάρνηση – δεν το θέλω για τον εαυτό μου, θέλω να το δώσω στην Φιόρντ, να μεγαλώσω αυτή τη πέτρα και να την αφήσω στον Φιόρντ. Η αντίληψη δυνάμωσε απότομα, εμφανίστηκε η συναίσθηση, που είχε αντίκτυπο με τις λέξεις «δεν θέλω τις ΦΑ για μένα, δεν θέλω να αποδεχτώ ότι μπορεί και να μην υπάρχει κανείς άλλος και να φύγω στη σπηλιά να δημιουργώ τις ΦΑ. Θέλω τις ΦΑ μόνο και μόνο για να υπάρξουν και στα άλλα μέρη, θα πολεμήσω για τα άλλα πλάσματα».

    Τώρα δεν νιώθω εκείνη την αντίληψη, επαναλαμβάνω τις λέξεις, που θυμήθηκα, αλλά δεν τις βιώνω. Θυμάμαι μόνο, πως αυτή η αυταπάρνηση αντηχεί δυνατά με το ατμάν.».

    = = = = = = = = = = = = = =

    Το τμήμα της Διαύγειας :

    Η 1 γραμμή:

    • Το παιχνίδι των σκιών
    • Της απουσίας του «εγώ»
    • Όλοι κοιμούνται

    Και εδώ οι αντιλήψεις απλώς θα απαριθμηθούν για την ώρα χωρίς ταξινομήσει .

    Τονίζω για άλλη μια φορά – η διαύγεια είναι από μόνη της μια ξεχωριστή ΦΑ. Όταν εμείς την περιγράφουμε, προσφεύγουμε στις λέξεις και στις εικόνες, αλλά η διαύγεια δεν είναι εικόνες και λέξεις. (κοίταξε στο 02-01-10).

    = = = = = = = = = = = = = =

    Οι γενικές ιδιότητες της «Διαύγειας»:

    *) Η Φιόρντ: «Μετά από την ανάγνωση της ανάλυσης των σημειώσεων μου, που είχε κάνει ο Μπο, ένιωθα την διαύγεια-10 και χαρά. Έπειτα ήρθε η αντίληψη του εαυτού μου ως κρυστάλλινης σφαίρας, που εκπέμπει προς όλες τις κατευθύνσεις το καθαρό κρύο λευκό φως. Με αυτό είχα την αίσθηση της ελαφρότητας και φρεσκάδας. Ύστερα εμφανίστηκε το δυνατό βίωμα της αίσθησης της ομορφιάς, ο σιωπηλός θαυμασμός για την ομορφιά της διαύγειας: την ένιωθα σαν κάποιο διαπεραστικά όμορφο, υπέροχο πλάσμα. Ήθελα να παγώσω, να κρατήσω την αναπνοή μου και να παρατηρήσω την ομορφιά της. Μετά η έντονη αίσθηση της ομορφιάς κατέβηκε στο 6 και κράτησε ως φόντο για μερικές ώρες. Εμφανίστηκε η σαφήνεια, ότι η διαύγεια και η αίσθηση της ομορφιάς πάντοτε έρχονται μαζί, απλώς νωρίτερα δεν το είχα παρατηρήσει.».

    «Το παιχνίδι των σκιών»:

    *) η απότομη πτώση – ουσιαστικά στο μηδέν – της σημαντικότητας αυτού, που συμβαίνει στον κόσμο των σκοτισμένων ανθρώπων, παλιά τα γεγονότα ήταν «σημαντικά», «πραγματικά», ενώ τώρα σαν να αποχωρούν σε δεύτερο πλάνο, σαν να κινούνται οι θολές, σχεδόν ακαθόριστες σκιές κάπου μακριά, και δεν υπάρχει τρόπος να έρθουν τα ΑΣ σε μένα κατά την αντίληψη αυτών των σκιών. Στο πρώτο πλάνο – ο ενθουσιασμός, η προσμονή, η επιδίωξη, ευδαιμονία και τα λοιπά.

    *) Η Φιόρντ: «συχνά εμφανίζεται η εικόνα του μακρινού τοίχου της σπηλιάς, αναμμένου με αδύναμο κοκκινωπό φως της φωτιάς, στο οποίο φαίνονται οι θολές ακαθόριστες σκιές. Έχει αντίκτυπο με  διαύγεια: έρχεται η κατανόηση του παράλογου των δεσμών. Αντηχεί με το «εδώ και τώρα».

    *) Η Φιόρντ : «έχει αντίκτυπο με την σωματική συναίσθηση της εσωτερικής στήλης, με διάμετρο περίπου σαν το μισό του διαμέτρου του σώματος».

    «Η απουσία του «εγώ»»:

    *) έχει αντίκτυπο με τη σκέψη : «είναι αδύνατον να αναθέσεις σε κάποιον την απομάκρυνση των σκοτισμών. Τίποτα, εκτός από τις προσπάθειες, καταβεβλημένες σε αυτό το μέρος, δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει εκεί τις ΦΑ. Υπάρχουν μονάχα οι αντιλήψεις, ανάμεσα στις οποίες δεν βρίσκονται οι αντιλήψεις σαν το «εγώ» η «εσύ».

    *) *) αντηχεί με την χαρούμενη μοναξιά, με την απόλυτη ανεξαρτησία.

    «Όλοι κοιμούνται»:

    *) ξαφνικά γίνεται σαφές, ότι όλοι οι άνθρωποι γύρο σου – κοιμούνται η είναι νεκροί ακόμα, δεν είναι ζωντανοί, είναι απλώς τα μηχανήματα, και σπάνια κάπου θα φανεί κάτι ζωντανό.

    = = = = = = = = = = = = = =

    06-02-02) « Η πληρότητα» η «η αίσθηση του γεμίσματος» – μια αντίληψη, η οποία εμφανίζεται και δυναμώνει, όταν βιώνονται οι ΦΑ, όταν εκδηλώνονται οι χε , όταν καταβάλλονται οι προσπάθειες στην πρακτική της επίτευξης των ΦΑ και απελευθέρωση από τους σκοτισμούς. Περιγράφεται με την φράση με αντίκτυπο «άκρως γεμάτη ζωή».

    Σε αντίθεση με την πληρότητα, «ο υπερκορεσμός» είναι μια αντίληψη, προερχόμενη από το ΑΣ, ΘΣ, από το βίωμα κα πραγματοποίηση των μηχανικών επιθυμιών και άλλων σκοτισμών. Όσο μεγάλος και να είναι ο υπερκορεσμός, ποτέ δεν οδηγεί στην «πληρότητα» – πάντοτε μένει μια τέτοια επώδυνη κατάσταση, η οποία περιγράφεται με τις λέξεις «σαν αν πηγαίνουν τα πάντα σε νέα άπατο βαρέλι», «τίποτα δεν με κάνει χαρούμενο», «όλα είναι μάταια». Συνηθισμένο λάθος των ανθρώπων που ψάχνουν τη σωτηρία από την μιζέρια, ανία, απάθεια και αλλά ΑΣ – προσπαθούν να το καλύψουν με τις εντυπώσεις, την ώρα που ο μοναδικός τρόπος να το κάνεις είναι να δυναμώσεις την αίσθηση της πληρότητας.

    Κατάλογος και οι περιγραφές με αντίκτυπο των ιδιοτήτων των ΦΑ:

    «έκσταση»
    «συγκέντρωση» η «πληρότητα» η «πυκνότητα» η «ρευστότητα» η «βάθος», η «σιμφονικότητα» η «εύρος του φάσματος» η «ποικιλία των αποχρώσεων»
    «ένταση»
    «διαπεραστικότητα»
    «μαγνητισμός»
    «καθολικότητα», «διαπεραστική ικανότητα»
    «μαζικότητα» (χαρακτηριστικό για το ΦΦ)
    «φρεσκάδα» (περισσότερο χαρακτηριστική για τις εκστατικές ΦΑ):

    Οι ιδιότητες των ΦΑ επίσης μπορούν να περιγράφουν με την μέθοδο του αντίκτυπου:

    «Η έκσταση»:

    *) Η Γιεζάτινα: «Αντηχεί με την εικόνα του κρυστάλλινα καθαρού νερού, γρήγορου, αλλά απολύτως διάφανου ρυακιού».

    *) Εικόνα με αντίκτυπο του ανθρώπου, αισθανόμενου την οποιαδήποτε ΦΑ με την εκστατική μορφή: ολόκληρη αγέλη με τις τίγρης σκαρφαλώνει στις κορυφές των λόφων – η καθεμία στο δικό της, όπου όλες μαζί θα συναντήσουν το σούρουπο. Η μια τίγρη ήδη έχει ανέβει στο δικό της λόφο και κάθεται εκεί, με κρεμασμένη τη γλώσσα, περιμένοντας την αυγή, η οποία θα έρθει οπωσδήποτε, όταν οι υπόλοιπες τίγρης θα φτάσουν στις δικές τους κορυφές (δηλαδή, όταν οι άλλες ΦΑ σε αυτό το μέρος θα πετύχουν την εκστατική μορφή).

    *) Η έντονη έκσταση συνοδεύεται με δάκρυα. Κατά τα δυνατά ΑΣ επίσης τρέχουν τα δάκρυα, αλλά η διαφορά ανάμεσα στις καταστάσεις είναι φυσικά, πελώρια, παρόλο που ο άνθρωπος, άσχετος με τις ΦΑ, δεν θα μπορούσε να την καταλάβει  απ` έξω.

    Διότι νωρίτερα τα δάκρυα πάντοτε ήταν συνδεδεμένα με τα ΑΣ, για παράδειγμα, με την ΑΑΛ, εμφανίζονται οι αμφιβολίες – μήπως υπάρχει νοθεία με τη ΑΑΛ, αλλά μετά από την μελέτη των αντιλήψεων βγάζεις το συμπέρασμα – δεν υπάρχει λόγος να μιλήσουμε για την ΑΑΛ κατά την αίσθηση μιας τόσο έντονης ΦΑ. Σαν να ανεβαίνει κάποιο κύμα από το στήθος στο κεφάλι και τρέχουν τα δάκρυα. Ο Ραμακρίσνα έλεγε, ότι όταν εσύ δακρύζεις με μια αναφορά για το πλάσμα, για το οποίο νιώθεις την αφοσίωση, αυτό σημαίνει, ότι η εκτέλεση των τυπικών πρακτικών δεν είναι πια ωφέλιμη για σένα, και η επιθυμία να τις κανείς εξαφανίζεται, επειδή μια τόσο έντονη ΦΑ είναι ικανή να αναπαράγει τον εαυτό της και άλλες ΦΑ χωρίς την υποστήριξη με τη μορφή των τυπικών πρακτικών – οι χαοτικές αποσπάσεις γίνονται τόσο αδύναμες, ότι δεν μπορούν πια να εμποδίσουν τη συγκέντρωση στις ΦΑ, την χειμαρρώδη ενδυνάμωση τους.

    Μπορεί συγκεκριμένα σε αυτό να βασίζεται η μια από τις πολύ διαδεδομένες πλάνες – όταν οι άσχετοι παρατηρούσαν απ` έξω τη εκδήλωση των εΦΑ στον άνθρωπο και έβλεπαν, ότι εκείνος δακρύζει έντονα και για πολλή ώρα, έβγαλαν το λανθασμένο συμπέρασμα, ότι βιώνει κάτι σαν τη δυνατή λύπηση, ως εκ τούτου είναι θανή και η λατρεία της λύπησης σε πολλές θρησκείες (για παράδειγμα, στον χριστιανισμό και στην λανθασμένη ερμηνεία του βουδισμού, όπου η λύπηση προσφέρεται με την «ευγενική» μορφή της λέξης «συμπόνια», μολαταύτα εκτοπίζεται, ότι η συμπόνια στον βουδισμό σημαίνει συγκεκριμένα την ΦΑ, και ορισμένα – την εκστατική χαρούμενη επιθυμία για την απελευθέρωση των άλλων ανθρώπων από τους σκοτισμούς και για την εκδήλωση των ΦΑ σε αυτούς).

    Υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στα δάκρυα από τις ΦΑ και από τα ΑΣ:

    α) με  την ΦΑ τα δάκρυα μπορεί να τρέχουν συνέχεια, και πολύ έντονα, αλλά δεν εμφανίζεται ούτε η ψυχολογικοί, ούτε η σωματική κενότητα κατά διάρκεια η μετά από αυτό, όπως με τα ΑΣ, το αντίθετο – σαν να αποκτάς νέες δυνάμεις, όλο και μεγαλύτερους όγκους της έκστασης και άλλων ΦΑ

    β) ακόμα και μετά από πολύωρη  ροή των δακρύων κατά τις εΦΑ δεν παρατηρείται σχεδόν καθόλου το πρήξιμο του προσώπου, εάν συμβεί κάτι τέτοιο ωστόσο, περνάει πάρα πολύ γρήγορα – μέσα σε λίγα λεπτά, έτσι δεν μπορεί καν να υποθέσει κανείς, πως ο ίδιος άνθρωπος «έκλαιγε» για δυο ώρες, αντιθέτως – το πρόσωπο του  αναπνέει με φρεσκάδα.

    γ)Ο  Φιόρντ: «την ώρα των εΦΑ η αναπνοή συνοδεύεται με την φανερή αίσθηση της απόλαυσης, και η εκπνοή εκτελείται με ακόμα πιο έντονη απόλαυση, απ` ότι η εισπνοή.» Όταν δακρύζεις από τα δυνατά ΑΣ εμφανίζονται διάφορες οδυνηρές αισθήσεις στο σώμα, που μπορούν αργότερα να μετατραπούν σε αρρώστια.

    *) Η έκσταση συνοδεύεται με την απότομη αύξηση της ειλικρινείας. Σχεδόν σωματικά αισθάνεσαι, πως η ψευτιά και ανειλικρίνεια βγαίνουν από μέσα σου με τα δάκρυα. Έρχεται το εφέ της ανωτάτης εκκαθάρισης. Οξύνεται απότομα η διαπεραστικότητα όλων των ΦΑ. (Φυσικά και τίποτα παρόμοιο δεν συμβαίνει, όταν κάποιος κλαίει λόγο των ΑΣ – μετά από αυτό μένει μόνο το ισχυρό ΑΦ, κενότητα, μιζέρια, λύπηση για τον εαυτό σου και επιθυμία της επάρκειας).

    *) Η Γιεζάτινα : «ήρθε ξαφνικά η αντίληψη, σαν να έριξαν κάποιο φράγμα. Απότομα δυνάμωσε η προσμονή, άναψε, και σχεδόν δεν κατάλαβα, τι συνέβη μετά. Υπήρχε η έκσταση, η πιο μεγάλη από αυτές που είχα πετύχει. Είχε διάρκεια του ενός  η ίσος  δυο λεπτών. Φαινόταν, πως δεν μπορώ να το σταματήσω, ακόμα και εάν το θελήσω. Τέλος, αυτό απελευθερώθηκε, τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει, μπορούσα απλώς να το βιώσω. Δεν υπήρχε προσωπικότητα σε εκείνο το μέρος. Το σώμα ήταν μόνο το δοχείο, στο οποίο εμφανίστηκε Κάτι. Δεν υπήρχε τίποτα, εκτός από το ανυπόφορο, δυνατή ροή με κάτι το αφόρητο, αναπάντεχο. Νόμιζα, ότι δεν θα μπορούσα να το σταματήσω, ακόμα και αν θα το επιθυμούσα. Αυτή την αντίληψη παλιά εγώ ονόμαζα ισχυρό ρεύμα της έκστασης, δυνατό ακατάλυτο ρεύμα. Όταν αυτό υφίσταται, αδυνατώ να ελέγξω το σόμα μου. Και πάλι η ίδια ιδιότητα – δεν μπορεί να είναι ένας μικρός κυματισμός – εφόσον έχει περάσει, θα έχει διάρκεια και σταθερότητα, ακόμα και όποτε εγώ προσπαθώ να αποσπάσω την προσοχή μου από αυτό.

    Και ύστερα – το μούδιασμα, τα χέρια τρέμουν, το σώμα είναι κάπως πιασμένο, με τη σκέψη για αυτή την αντίληψη καίγεται το στήθος. Απόσπαση, σαν να έχουν περάσει τα πάντα σε δεύτερο πλάνο, έπαψαν να υπάρχουν. Κάτι το παράξενο είναι παρόν, το οποίο δεν μπορώ να περιγράψω μετά, όταν εξαφανίζεται. Όποτε αυτό έχει σχεδόν φύγει, μου φαίνεται, πως μπορώ τώρα να το περιγράψω πιο καλά, αλλά όσο γράφω – δεν θυμάμαι έστω την ελάχιστη λεπτομέρεια, εκτός από τις λέξεις «ισχυρό, ανυπόφορο, απελευθερώθηκε».

    Θυμάμαι ακόμα ακαθόριστα, ότι υπήρχε η επιθυμία να βυθιστώ σε αυτό ολοκληρωτικά. Τώρα είναι σαν θα θυμάμαι ένα πολύ θόλο Όνειρο. Υπήρξε η αντίληψη αυτού του ισχυρού ρεύματος, σαν κάποιου πολύ κοντινού μέρους, όπου θέλεις να φύγεις για πάντα, και να μην επιστρέψεις ποτέ.

    Ήταν εκεί μια εικόνα – μπορώ να φύγω αμέσως τώρα, είχα την ετοιμότητα -10 να φύγω, χωρίς τους  κάθε μορφής  δεσμούς. Κάτι περίεργο είναι εκεί, κάτι, στο οποίο είναι αδύνατον να αντισταθείς, δεν υπήρχα πια εγώ, αλλά μόνο αυτή η αναπάντεχη, καυστική ευδαιμονία, την οποία προσέλκυε κάτι άλλο, ακόμα πιο πολύ ανυπόφορο.»

    *) Θα βάλω στις περιγραφές των ΦΑ και την «απελπισία», η οποία εμφανίζεται καμία φορά, όταν αυτές δεν υπάρχουν. Η λέξη «απελπισία» συνήθως χρησιμοποιείται και στην περιγραφή των δυνατών ΑΣ, και στις εκφράσεις τύπου «απελπισμένη επιδίωξη» – ως ορισμός του ακραίου βαθμού της αποφασιστικότητας. Εγώ θα χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη συγκεκριμένα με την έννοια «ακραίος βαθμός της αποφασιστικότητας για την αδυναμία να ζήσεις όπως παλιά». Η Φιόρντ : «υπήρχε μια τόσο δυνατή απελπισία, επειδή δεν έρχονταν οι εΦΑ, ότι ήθελα να γκρεμίσω τους τοίχους του σπιτιού. Η αντίληψη του εαυτού σου ως τίγρης, που χτυπάει με τα πόδια της τα κάγκελα του κλούβιου, τα σίδερα λυγίζουν, αλλά δεν σπάνε.»

    «Η συγκέντρωση», η «πληρότητα», η «πυκνότητα»:

    *) η ΦΑ μπορεί να είναι διακεκομμένη, σαν τα σκισμένα σύννεφα, μπορεί να είναι,  όμως, και  πυκνή, στιλπνή – αυτές η λέξεις με αρκετή ακρίβεια έχουν αντίκτυπο με αυτή την ιδιότητα και τη καθορίζουν.

    *) Η διήγηση με αντίκτυπο από το «Μαχαμπχαράτα»:

    «Και οι δυο ελατέ μαζί μου», -είπε ο Δρόνα. Εκείνοι βγήκαν από το παλάτι. «Κοιτάξτε προς τα εκεί. Έχω δέσει το στόχο», – τους είπε. «Εκεί, στην κορυφή του δέντρου είναι στερεωμένος ένας πήλινος παπαγάλος με το κόκκινο σημάδι στο λαιμό. Ντουριοντχανα, ανέβασε τον τόξο σου και στόχευε. Ο Ντουριοντχανα το εκτέλεσε όλο αυτό.

    – «Κοίταξε τον παπαγάλο. Τι βλέπεις:»

    – «Εγώ βλέπω τον παπαγάλο».

    – «Που είναι ο παπαγάλος;»

    – «Κάθεται στο κλαδί».

    – «Βλέπεις και κάτι άλλο ακόμα στο κλαδί;»

    – «Ναι, μερικούς καρπούς δίπλα του».

    – «Τι κάνει ο παπαγάλος;»

    – «Απλώς κάθεται».

    – «Τα βλέπεις όλα αυτά;»

    – «Ναι».

    – «Βγάλε το βέλος από το τόξο».

    Ο Ντουριοντχανα είχε απορήσει: «Γιατί; Μπορώ να ρίξω, Δάσκαλε.»

    – «Όχι, απλώς άφησε το». Και φώναξε τον Αρτζουνα : «Ετοιμάσου και στόχευσε».

    – «Είμαι έτοιμος».

    – «Εσύ το βλέπεις το κλαδί;»

    – «Όχι, Δάσκαλε».

    – «Εσύ βλέπεις τον παπαγάλο;»

    – «Όχι, Δάσκαλε».

    – «Τι βλέπεις;»

    – «Εγώ βλέπω μόνο το κόκκινο σημάδι».

    «Το βάθος» , η «σιμφονικότητα» η το «εύρος του φάσματος», η «ποικιλία των αποχρώσεων»:

    *) κατά την ανάπτυξη, οι ΦΑ αρχίζουν να παρουσιάζονται όχι με παροδικούς μεμονωμένους κυματισμούς, αλλά σε ολόκληρο φάσμα.

    Το απόσπασμα από το ημερολόγιο: «έκανα βόλτα στο δάσος – λαμπερός ήλιος, έρχεται η άνοιξη, τα πάντα λιώνουν γρήγορα. Ξαφνικά παρατήρησα, ότι όποτε πατάω σε ρυάκι, νιώθω τον έντονο κυματισμό των ΦΑ. Άρχισα να τον «αφουγκράζομαι», εμφανίστηκε η σαφήνεια, ότι αυτές έχουν δυνατό αντίκτυπο με τις λέξεις «θαυμασμός», «απόλαυση». Το ένιωθα παρά πολύ δυνατά – καμία φορά στο 10.

    Ανακάλυψα ξαφνικά, πως νιώθω την απόλαυση από πάρα πολλές και πολύ διαφορετικές αντιλήψεις – από την όψη της κόρας του δέντρου, από τον ήχο των ξηρών κλαδιών, που τρίβονται μεταξύ τους σήκωσα το ξερό κλαδάκι του πεύκου, το έσπασα σε μερικά κομμάτια, και τα ανακάτευα στο χέρι μου και ο ήχος, με τον οποίον τα κομμάτια έτριζαν και χτυπούσαν το ένα πάνω στο άλλο, επίσης μου προκαλούσε την απόλαυση. Οι φωνές των πουλιών, το κελάρυσμα του νερού, η θέα της επιφάνειας του ρυακιού , του κλαδιού του πεύκου, η αίσθηση της λυγισμένης κάτω από τα ποδιά μου νωπής γης, η όψη των βρεγμένων χόρτων… είναι τόσα πολλά, και όλα μου έφερναν κάπως διαφορετικές αποχρώσεις της απόλαυσης.

    Ανακάλυψα, πως όταν οι ΦΑ εκδηλώνονται σε ευρύ φάσμα, αυτό του προσδίδει σταθερότητα – μπορώ να τις αισθάνομαι για πολύ ώρα και έντονα, κάτι που με τη σειρά του πλησιάζει την παρουσίαση τους με εκστατική μορφή, εκτός από αυτό, αντηχούν (επίσης βοηθάει η λέξη «αναφλέγονται») πιο υψηλές ΦΑ αυτής της γραμμής. Όσο παρατηρούσα κα μελετούσα αυτό το φαινόμενο, βρήκα άλλη μια ΦΑ, η οποία άρχισε να εκδηλώνεται σε ευρύ φάσμα – οι χαρούμενες επιθυμίες. Ξαφνικά έγιναν πάρα πολλές, και αυτό οδήγησε στην ανάφλεξη της επιδίωξης . Σημείωσα, ότι η εκδηλώσει της απόλαυσης σε ευρύ φάσμα οδηγεί στην ανάφλεξη της απόλαυσης, ενώ η εκδηλώσει του ευρύ φάσματος της χαράς – στην έξαρση.

    Ερχόμενος στο δασός (στα βουνά, κοντά στη θάλασσα». Συχνά ένιωθα κάποια δυνατή ΦΑ, αλλά όταν προσπαθούσα να την περιγράψω, να σημειώσω, δεν το κατάφερνα με τίποτα. Με το που αρχίζω να γράφω, βγαίνει μια βλακεία – τίποτα το συγκεκριμένο, ένα άμορφο μείγμα και δεν πιάνεται εκείνο το πιο σημαντικό. Στο τέλος κατάλαβα – τι αισθάνομαι συγκεκριμένα, και κατάλαβα – για ποιο λόγο δεν μπορώ να το περιγράψω. Ο ταιριαστός όρος: « η συμφωνία των απολαύσεων». Εμφανίζονται διάφορες ΦΑ, κάποιες από αυτές εκδηλώνονται σε ευρύ φάσμα – στο φάσμα των αποχρώσεων της απόλαυσης προστίθενται το φάσμα των αποχρώσεων της αίσθησης της ομορφιάς, οι αποχρώσεις της χαράς και τα λοιπά, για αυτό και δεν πετυχαίνει η ακριβή περιγραφή, διότι εγώ έψαχνα κάτι το συγκεκριμένο στο πράγμα, το οποίο από την αρχή ήταν εξαιρετικά πολύπλοκο, και μονίμως μεταβλητό σε εξάρτηση από το ποιες αμέσως τώρα οπτικές, ακουστικές και άλλες αντιλήψεις υπάρχουν. Η «συμφωνία των απολαύσεων» βιώνεται σαν το καταπληκτικό χτύπημα, σαν βυθίσει σε αυτό στο οποίο πνίγεσαι, σαν το μεθυστικό πλεόνασμα.

    *) Το απόσπασμα από τα γραπτά της Γιεζάτινα: «αρκεί να φανταστώ το δάσος η να βρεθώ εκεί, η κάθε λεπτομέρεια προκαλεί τον κυματισμό της αντίληψης, την οποία εγώ θεωρούσα ερωτά, αλλά αν την ονομάσω ¨απόλαυση» – και έτσι δημιουργείται ο αντίκτυπος. Νιώθω αναπάντεχα καλά από κάθε μια τέτοια λεπτομέρεια».

    «Ένταση»:

    *) Άλλες λέξεις με αντίκτυπο για τον ορισμό αυτής της ιδιότητας – η λάμψη, η δύναμη, η ισχύ.

    «Διαπεραστικότητα»::

    *) Άλλες λέξεις με αντίκτυπο για τον ορισμό αυτής της ιδιότητας – διαπεραστική ικανότητα, το ύψος του τόνου, η ειλικρίνεια, η καθαριότητα.

    «Μαγνητισμός»::

    *) Άλλες λέξεις με αντίκτυπο για τον ορισμό αυτής της ιδιότητας – η σταθερότητα, η ικανότητα για την αυτοσυγκέντρωση, προσκόλληση, το ακατάλυτο. Θα προσφύγω στην αναλογία: ας πούμε, πως πίσω από κάποια επιφάνεια βρίσκεται ο ισχυρός μαγνήτης. Παίρνουμε έναν άλλο μαγνήτη (τη δική μας ΦΑ), τον πλησιάζουμε στην επιφάνεια και εμφανίζεται η αντίδραση της «προσκόλλησης» – μπορεί να είναι σχεδόν ανεπαίσθητη, και μόλις κατεβάσουμε τα χέρια μας, ο μαγνήτης θα πέσει, η μπορεί να έχει μεγαλύτερη σταθερότητα, η μπορεί να πιαστεί τόσο δυνατά, ότι θα φαίνεται αδύνατον να τον ξεκολλήσεις.

    «Καθολικότητα», «διαπεραστική ικανότητα» :

    *) Όταν η ΦΑ αποκτά την έντονη ιδιότητα της «καθολικότητας», σαν να καλύπτει τον εαυτό της εξ ολοκλήρου και στο βάθος, λες και νωρίτερα οι ΦΑ εκδηλωνόταν μόνο στο κέντρο, επιφανειακά, και τα υπόλοιπα έμειναν σε αδράνεια, σε νάρκη, και ξαφνικά όπως μετά από μια απαλή έκρηξη η ΦΑ σε τυλίγει ολόκληρο, σε περνάει από άκρη σε άκρη, φτάνοντας ακόμα και στις πιο «απόμακρες γωνίες». Η εικόνα με αντίκτυπο – ο βράχος, καλυμμένος με πυκνά βρύα, από πάνω πέφτει το ορεινό ποταμάκι, και όλος ο βράχος, η κάθε πέτρα και κάθε κομμάτι των χόρτων, σαν να στάζουν με υγρό, λες και έχουν ποτιστεί  με αυτό τελείως  μέχρι της απολαυστικής εξάντλησης.

    *) Η Φιόρντ: «Ένας ξαφνικός κυματισμός της αφοσίωσης, κράτησε περίπου μια ώρα. Μοιάζει με ένα τεράστιο άλμα μπροστά και πάνω, και μετά – αργή και ηδονιστική πτώση στο κενό. Απόλυτη σιγουριά πως η ένταση είναι άνω των 10. Όταν η ΦΑ έχει ένταση μέχρι το 10, την αντιλαμβάνομαι ως «στενή», «μέσα στα όρια», και με ένταση άνω των 10 η ΦΑ εκρήγνυται και γίνεται απέραντη και βαθιά, σαν τον ουρανό. Δεν μπορείς πια να μιλάς για την ένταση της και για βαθμούς, η ΦΑ είναι παντού, πλημμυρίζει την πραγματικότητα, και δεν λέω πια «η ΦΑ μέσα μου», μα λέω «εγώ είμαι στην ΦΑ».

    «Η μαζικότητα» (το χαρακτηριστικό του φωτισμένου φόντου):

    *) Η εικόνα με αντίκτυπο, σαν το μεγάλο στρώμα του νερού κείτεται στον πυθμένα της λίμνης, τρέμοντας ελαφρά. Το φωτισμένο φόντο αποκτά την ιδιότητα της ογκώδης, σκληρής ρευστότητας.

    «Η φρεσκάδα» (πιο χαρακτηριστικοί για τις εκστατικές ΦΑ):

    *) Παγωμένη φρεσκάδα του πρίνου στα βουνά. Εμφανίζεται ακόμα η ψευδαίσθηση της δροσιάς σε όλο το κορμί. Ψευδαίσθηση, επειδή μπορεί να έχει και καύσωνα, και εγώ ζεσταίνομαι, αλλά εάν η ζέστη είναι δυνατή, οι δυσάρεστες αισθήσεις απ` αυτήν εξαφανίζονται.

    = = = = = = = = = = = = = =

    06-02-03) Ο κατάλογος και ορισμός των ακόρντων των ΦΑ:

    Για τον ορισμό των ΑΣ υπάρχει μια τεράστια ποσότητα των λέξεων σε κάθε γλώσσα – για παράδειγμα, ανησυχία, έγνοια, σκοτισμός, σύγχυση, άγχος – όλα αυτά είναι συνώνυμα του ενός ΑΣ. Ακόμα έχουμε δεκάδες άλλους τρόπους να εκφράσουμε τις αποχρώσεις του ίδιου συναισθήματος – «με έχει φάει το άγχος», «δεν με χωράει ο τόπος», «μ` έχει πιάσει το στομάχι μου από την ανησυχία». Για τον ορισμό των διαφορετικών αποχρώσεων της λέξης «κάθαρμα» υπάρχουν τουλάχιστον Για δοκίμασε όμως να βρεις συνώνυμο για την ΦΑ-αφοσίωση; Για την Αίσθηση της αιώνιας άνοιξης; Δεν υπάρχουν αυτές τις λέξεις, διότι η ανθρωπότητα σχεδόν δεν έχει ακόμα την πείρα της αίσθησης των ΦΑ. Είναι απαραίτητη η δημιουργία της γλώσσας. Ένας ξεχωριστός σκοπός – η δημιουργία των όρων για τον ορισμό των ακόρντων (σταθερών συνδυασμών των ΦΑ, που έχουν δυνατό αντίκτυπο μεταξύ τους και λόγο αυτού συχνά εκδηλωμένων ταυτόχρονα, δημιουργώντας τελικά τα ισχυρά συνδεδεμένα συμπλέγματα). Όσο εγώ σε συνεργασία με τους άλλους πρακτικούς θα επιλέγω τους όρους για τα ακόρντα, θα τους τοποθετώ στο βιβλίο μου.

    Στα ζεύγη των ΦΑ με αντίκτυπο είναι ωφέλιμο να ξεχωρίζουμε όχι μόνο τη σύσταση, αλλά και κατεύθυνση, δηλαδή την ακολουθία της εμφάνισης των ΦΑ, διότι, για παράδειγμα, μετά από τον «θρίαμβο» πολύ εύκολα και συχνά έρχεται η σοβαρότητα, ενώ το αντίστροφο – πολύ σπάνια. Θα σημειώνω την κατεύθυνση με το σύμβολο →. Στις κάποιες περιπτώσεις και οι δυο κατευθύνσεις τυχαίνουν λίγο-πολύ ισοδύναμα, για παράδειγμα, η «επίμονη» και «αποφασιστικότητα, τότε θα χρησιμοποιήσω για την αναφορά το σύμβολο ↔. Το ζεύγος των ΦΑ, στο οποίο έχει σημειωθεί η κατεύθυνση, θα ονομάσω ως «άνυσμα των ΦΑ».
    Τα ζεύγη των ΦΑ:

    « χαρά της μάχης »
    «φοσσα»*
    «ατέλειωτο ταξίδι»
    «φώκια»
    «τρυφερότητα»
    «γαζέλα»
    «μαύρος τουρμαλίνης»
    «ζαφείρι»
    «τοπάζι»
    «σμυριδοπετρα»
    « ? »
    « ? »
    « ? »
    « ? »
    « ? »
    « ? »
    « ? »
    « ? »
    « ? »
    « ? »
    « ? »
    « ? »
    «σελεστίνη»
    «επιμονή»→«έξαρση»
    «ειλικρίνεια»→«μανία»
    «απόσπαση»→«κάλεσμα»
    «αίσθηση της ομορφιάς»→«τρυφερότητα»
    «ανοιχτοσύνη» + «ερωτική έλξη»
    «σοβαρότητα» + «τρυφερότητα»
    «επιμονή» + «δεν χρειάζεται τίποτα»
    «απόσπαση» + «αίσθηση του μυστήριου»
    «ανοιχτοσύνη»→«θαυμασμός»
    «αποφασιστικότητα»→«αιώνια άνοιξη»
    «συμπάθεια»→«αίσθηση της ομορφιάς»
    «σαφήνεια»→«θρίαμβος»
    «αφοσίωση»→«ευδαιμονία»
    «επίμονη»↔«αποφασιστικότητα»
    «τρυφερότητα»→«αφοσίωση»
    «αφοσίωση»→«επιμονή»
    «προσμονή»→«φρεσκάδα»
    «θρίαμβος»→«σοβαρότητα»
    «σαφήνεια»→«σοβαρότητα»
    «θρίαμβος»→«έξαρση»
    «αποφασιστικότητα»→«απόσπαση»
    «αποφασιστικότητα»→ «θαυμασμός»
    «απόσπαση»↔«αφοσίωση»

    * Φοσσα – ζωο απο την οικογενεια Cryptoprocta ferox  (http://en.wikipedia.org/wiki/Fossa_(animal))

    Περιγραφές με αντίκτυπο αυτών των ακόρντων:

    Το ατέλειωτο ταξίδι:

    *) ανεξάρτητα από την πρακτική άλλων μουσούδων, ανεξάρτητα από τις συνθήκες, ανεξάρτητα από τους φόβους και προσδοκίες, από της νίκες και της ήττες, θα ασχολούμαι με την πρακτική μου, θα συνεχίσω το ταξίδι μου.

    *) βήμα προς βήμα αλλάζω τις αντιλήψεις μου, και δεν έχει σημασία – εάν τα βήματα αυτά ινία μικρά η μεγάλα – σημασία έχει, ότι εγώ δεν θα σταματήσω.

    *) η εικόνα του εαυτού σου ως μικρό μοναχό -λάμα – τουλκου. Έχω μετενσαρκωθεί, θα γίνω μαθητής των υψηλών λάμα, σύντομα θα μάθω πολλά υπέροχα και ενδιαφέρον πράγματα.

    *) ανά πάσα στιγμή μπορώ να σηκωθώ, να πάρω το σακίδιο μου και να προχωρήσω.

    *) άνεμος, που ξεφυλλίζει τις σελίδες στο βιβλίο.

    *) η εικόνα του εαυτού μου ως πανάκι στο άνεμο, ο άνεμος δυναμώνει, με χτυπά όλο και πιο δυνατά, κάθε στιγμή μπορώ να σηκωθώ και να φύγω στο άγνωστο, και δεν ξέρω, ποια τελευταία συνειδητοποίηση θα είναι η τελευταία μου παρόρμηση.

    *) Η Σαύρα: σκέψη με αντίκτυπο: «δεν υπάρχει μέρος να γυρίσω»

    *) Η Αιτνα-μα: «στεκόμουν πίσω από την αυλόπορτα και αναπηδούσα καμία φορά για να κοιτάξω – τι είναι πίσω από αυτή, μα πάντα επέστρεφα στη θέση μου – ήμουν ανέκαθεν σίγουρη, ότι το μόνο που θα καταφέρω να κάνω, είναι να αναπηδώ έτσι, τίποτα άλλο δεν με περιμένει. Τώρα άνοιξα αυτή τη πόρτα και είδα ένα τεράστιο λιβάδι, πέρα από αυτό το δάσος, πέρα από το δασός κάτι ακόμα, και ακόμα, και μπορώ να τα περπατήσω όλα αυτά και να το βλέπω, να το αγγίζω, και να κάνω ο. τι θέλω». Έχει αντίκτυπο με τη προσμονή.

    Οι τριάδες των ΦΑ:

    *) « ? » : «σαφήνεια»→«σοβαρότητα»↔«θρίαμβος»

    Ομάδες με τέσσερις ΦΑ:

    *) « ? » : «σαφήνεια»→«σοβαρότητα»↔«θρίαμβος»↔«έξαρση»